Αθήνα, Πρωτομαγιά 2020

Λάβαμε και δημοσιεύυμε:

Δεν είμαστε ενώπιον του φυσικού τέλους ενός μεγάλου ανθρώπινου πολιτισμού, αλλά απεναντίας, μπροστά στη γέννηση ενός απάνθρωπου πολιτισμού, που δεν θα μπορούσε να συγκροτηθεί παρά μόνο χάρη σε μια ευρεία, τεράστια, οικουμενική αποστείρωση από τις υψηλές αξίες της ζωής.

George Bernanos, 1944.

Δυσοίωνες σκέψεις και διαπιστώσεις μέσα από την πρώτη άνοιξη της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα, εν μέσω κυνηγιού της “ανοσίας αγέλης” και εν αναμονή του τουριστικού “αθάνατου ελληνικού καλοκαιριού”, το οποίο φέτος αναμένεται καυτό και θανατικό. Με τον κίνδυνο ενός δεύτερου κύματος επαναμόλυνσης και εξάπλωσης της πανδημίας να φαντάζει τουλάχιστον ορατός αν όχι βέβαιος…

Στην παρούσα φάση “σταδιακού ανοίγματος της αγοράς και επανεκκίνησης της οικονομίας”, όπου τα χιλιάδες προαναγγελθέντα λουκέτα και η “αναστολή εργασιών” μικρομεσαίων επιχειρήσεων αναμένεται να οδηγήσουν σε περαιτέρω μονοπώλιοποίηση της, από πολυεθνικούς και ντόπιους καπιταλιστικούς ομίλους.

Με τα αφεντικά και τις εργοδοσίες κάθε κλάδου (ο καθένας για λογαριασμό του αλλά και όλοι μαζί) να πιέζουν για -όσο το δυνατόν εντονότερη και ταχύτερη- χαλάρωση των μέτρων, ώστε να ρεφάρουν τη χασούρα της καραντίνας, μέσα από την περαιτέρω αποχαλίνωση των εργασιακών σχέσεων.

Με τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες (που χωρίς τη συγκατάθεση τους διαφημίζονται από την καθεστωτική προπαγάνδα ως “οι ήρωες και οι ηρωίδες της πανδημίας”) να προορίζονται προς σφαγή -χωρίς τα στοιχειώδη μέτρα υγειονομικής προστασίας- έτσι ώστε να πληρωθεί –μετά από μια μνημονιακή δεκαετία “αίματος, δακρύων και ιδρώτα”– και αυτή η καπιταλιστική κρίση από την πολυεθνική εργατική Τάξη, τη νέα εργαζόμενη βάρδια και τα υπόλοιπα λαϊκά φτωχά στρώματα. Με τις στρατιές των νεο-ανέργων ν’ αναμένεται να πυκνώσουν για τα καλά τους ερχόμενους θερινούς μήνες, κατά τη διάρκεια των οποίων συνήθως (λόγω “εποχικότητας” και “σεζόν”) μειώνονταν…

Με τους απόφοιτους και τις απόφοιτες των λυκείων να ετοιμάζονται –εν μέσω καραντίνας και “τηλε-εκπαίδευσης”- να δώσουν πανελλήνιες εξετάσεις εισαγωγής στα -κατ’ ευφημισμό- “δημόσια” πανεπιστήμια, με τα πτυχία των οποίων θα βγουν μελλοντικά στην “αγορά εργασίας” ενός κόσμου όπου όντως, “τίποτα δεν θα είναι όπως πριν”…

Με τη νεοφιλελεύθερη-ακροδεξιά κυβέρνηση της ΝΔ (μέσα σε κλίμα διακομματικής αστικής “εθνικής συναίνεσης και συνεννόησης”) να περνάει στην “β’ φάση” της στρατιωτικοποιημένης διαχείρισης της υγειονομικής και της επακόλουθης οικονομικής κρίσης και ν’ απολαμβάνει με ταξικό μίσος, αυταρχικότητα και αστυνομοκρατία το “success story της επιτυχούς αντιμετώπισης της πανδημίας” ( η οποία αν τελικά υπήρξε -εν πολλοίς- οφειλόταν σε γεωγραφικούς “βαλκανικούς” και άλλους παράγοντες και –ίσως- δευτερευόντως στα περιοριστικά μέτρα των “καλών και κακών μπάτσων” του ΕΟΔΥ και της Πολιτικής Προστασίας).

Με το ερχόμενο φθινόπωρο να αναμένεται νεο-μνημονιακό και θερμό, το υπουργείο “Προστασίας του Πολίτη” (του παρασημοφορημένου από το FBI σερίφη παντός καιρού) ξαμολάει τους ένστολους φονιάδες και βασανιστές ενάντια στη νεολαία των πλατειών, των οποίων προετοιμάζεται -μιντιακά και υλικά- η μετατροπή τους σε “δημόσιους” χώρους αποκλειστικής χρήσης για τα “αραιωμένα” τραπεζοκαθίσματα των μαγαζιών της (συχνά πυκνά μαφιόζικης και διαπλεκόμενης) “επιχειρηματικότητας”. Η ξεδιάντροπη εφαρμογή νέων ιδιώνυμων κατά των “άνομων”, των “ανεύθυνων” και -εντέλει- όλων των επικίνδυνων τάξεων και οι υγειονομικά άχρηστες “αυστηρές συστάσεις” για “αποφυγή κυκλοφορίας μετά τις 12 τα μεσάνυχτα” ομολογούν το πασιφανές: η δυστοπία του αδιανόητου είναι ήδη εδώ…

Είναι αλήθεια πως η Ιστορία των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευόμενων -από κάθε καιρό και κάθε τόπο- μάς διδάσκει ότι όντως, ο τρόμος σπάει μονάχα στο δρόμο. Εστιάζοντας στη δοσμένη συνθήκη τους παρόντος χρόνου και τόπου (εν μέσω μιας πρωτόγνωρης συνθήκης και μια νέας σαρωτικής κρατικής-καπιταλιστικής επέλασης) η εξίσωση μεταξύ της υπεράσπισης των εργατικών-λαϊκών συμφερόντων και των ατομικών-πολιτικών ελευθεριών με την αναγκαία προάσπιση της δημόσιας υγείας (που εκκινεί από το πολιτικό πρόταγμα “μονάχα ο λαός μπορεί να σώσει το λαό”) μοιάζει -εκ των πραγμάτων- δυσεπίλυτη, περιπλοκή και πολυπαραγοντική.

Ωστόσο, έπειτα από το προχθεσινό αστυνομικό πογκρόμ ξυλοδαρμών, μαζικών προσαγωγών και πέντε συλλήψεων στην πλατεία του Αη Γιώργη στην Κυψέλη, με την κάλυψη των (μπουκωμένων εν μέσω πανδημίας με δεκάδες δις ευρώ δημοσίου χρήματος) πάντα πρόθυμων καθεστωτικών ΜΜΕ, οι εικόνες “ανοσίας αγέλης” από τη χθεσινή αντικατασταλτική πορεία στην Κυψέλη (που καλέστηκε από τοπικές συλλογικότητες και γείτονες-γειτόνισσες) εκατοντάδων συντρόφων-συντροφισσών και άλλων διαδηλωτών-διαδηλωτριών –ως επί το πλείστον– χωρίς τη (συνειδητή ή ασυνείδητη) τήρηση των αναγκαίων αποστάσεων και τη λήψη των απαραίτητων μέτρων αυτοπροστασίας, ομολογούν ότι τουλάχιστον για μια μεγάλη μερίδα των πολιτικών-κοινωνικών-ταξικών δυνάμεων του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος και των αυθόρμητων, νεανικών αποκεντρωμένων “πλατειών του 2020”, το δεύτερο σκέλος αυτής της πρωτοφανέρωτης εξίσωσης, μοιάζει απλά σαν να μην υφίσταται…

Στην Ελλάδα, την Ευρώπη και τον υπόλοιπο “πρώτο” κόσμο των τελευταίων δεκαετιών, το συλλογικό φαντασιακό της “ριζοσπαστικοποιημένης” ακρωτηριασμένης πολιτικής των “πολλαπλών ταυτοτήτων και των αχαλίνωτων απολαύσεων” φαίνεται να κερδίζει -σταθερά και ανεπίστρεπτα- έδαφος από το αντίστοιχο συλλογικό φαντασιακό της -υποτιμημένης και διαιρεμένης- Τάξης καθαυτής. Αυτό, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, ποτέ δεν φάνταζε ένα καλό νέο. Πόσο μάλλον εν μέσω ενός αρρωστημένου Μάη όπου η πολιτική οργάνωση, η διαρκής κινητοποίηση, η δυναμική διεκδίκηση, η άμεση δράση, με λίγα λόγια η αδιαμεσολάβητη και ακηδεμόνευτη ταξική πάλη για την κάλυψη των προλεταριακών-λαϊκών αναγκών και επιθυμιών, συνεχίζει να αποτελεί ζητούμενο και να φαντάζει πιο αναγκαία και επείγουσα από ποτέ…

Την ώρα που η αστική Τάξη και το Κράτος της φορτώνουν το βάρος στην α λα καρτ “ατομική ευθύνη” του πληθυσμού, η στοιχειώδης κοινωνική χειραφετητική υπευθυνότητα εξακολουθεί να μας αναγκάζει να ρισκάρουμε ν’ ασθενήσουμε για την (έστω και μερική) επίλυση των οξυμένων και ποικίλων προβλημάτων και προκλήσεων που έφερε μαζί της αυτή η “νέα κανονικότητα”.

Ας ρισκάρουμε όμως με ορθολογισμό και χωρίς ελαφρότητα, έχοντας φροντίσει προηγουμένως τουλάχιστον “για όλα τα απαραίτητα” (αποστάσεις, γάντια, μάσκες κλπ). Κι αν οι διαδηλώσεις με τη λήψη αυτών των αναγκαίων μέτρων μας φαντάζουν με “μιλιταριστικές παράτες που παραπέμπουν σε χορογραφίες ολοκληρωτικών καθεστώτων”, ας μπούμε στον κόπο να σηκώσουμε το βλέμμα μας (από τις οθόνες και τις βεβαιότητες του μικροκόσμου μας) και να το στρέψουμε στοχαστικά στους Ζαπατίστες και τις Ζαπατίστριες που από τις εξεγερμένες κοινότητες τους στο νοτιοανατολικό Μεξικό συνεχίζουν σεμνά και ταπεινά (από την πρωτοχρονιά του 1994) και εν μέσω πανδημίας να παραδίδουν σε όλη την ανθρωπότητα μαθήματα κοινοκτημοσύνης, ανθρώπινης Αξιοπρέπειας και Αγώνα…

Συνοψίζοντας και παραφράζοντας τα λόγια του ποιητή, η Ελευθερία δεν θέλει μόνο Τόλμη και Αρετή αλλά και Ευφυΐα.

Κατά τ’ αλλά ναι, όντως: ο πιο θανατηφόρος ιός ήταν, είναι και θα είναι ο καπιταλισμός.

Συντροφικά,

Αλληλεγγύη στους συλληφθέντες.

Ένας μεσήλικας μισθωτός επιδοματίας

σε αναστολή σύμβασης και με υποκείμενο νόσημα.

Αθήνα, 10 Μάη 2020