φ

φώτο: Κολωνάκι, Δεκέμβρης 2016.

[ΚτΒ] Απεργία. Πέμπτη 26/11/2020: Ο δρόμος είναι ανήφορος, μα δεν υπάρχει άλλος…

[…] Λες: πολύ καιρό αγωνίστηκες.

δε μπορείς άλλο πια ν’ αγωνιστείς.

Άκου λοιπόν: είτε φταις, είτε όχι

σαν δεν μπορείς άλλο να παλέψεις θα πεθάνεις.

Λες: πολύν καιρό ήλπιζες,

δεν μπορείς άλλο πια να ελπίσεις.

Ήλπιζες τι;

Πώς ο αγώνας θαν’ εύκολος; Δεν είν’ έτσι.

Η θέση μας είναι χειρότερη απ’ όσο νόμιζες.

Είναι τέτοια που αν δεν καταφέρουμε

το αδύνατο δεν έχουμε ελπίδα.

Αν δεν κάνουμε αυτό που κανείς

δεν μπορεί να μας ζητήσει θα χαθούμε.

Οι εχθροί μας περιμένουν να κουραστούμε.

Όταν ο αγώνας είναι στην πιο σκληρή καμπή του,

οι αγωνιστές έχουν την πιο μεγάλη κούραση.

Οι κουρασμένοι, χάνουν τη μάχη.

Μπέρτολτ Μπρεχτ.

Μέσα σε μια χρονική συγκυρία, όπου το δεύτερο κύμα της εξελισσόμενης πανδημίας σαρώνει τη χώρα και η εγκληματική αστική-κρατική διαχείριση της προκαλεί καθημερινά την αύξηση των εξακριβωμένων κρουσμάτων, των διασωληνωμένων και των θανάτων ασθενών, εν μέσω καραντίνας, απαγόρευσης και άγριας καταστολής των κοινωνικών-ταξικών διαδηλώσεων και κινητοποιήσεων, η νεοφιλελεύθερη-ακροδεξιά κυβέρνηση της ΝΔ ετοιμάζεται να ψηφίσει στη βουλή ακόμα ένα νομοσχέδιο με το οποίο στρέφεται στα ίσα ενάντια στην εργατική Τάξη, τα συμφέροντα, τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις της, που κερδήθηκαν με μακρόχρονους και αιματηρούς λαϊκούς-εργατικούς αγώνες ενός ολόκληρου αιώνα. Ένα αντεργατικό νομοσχέδιο, το οποίο ακολουθεί κατά πόδας και επιδεινώνει το αντίστοιχο που είχε ψηφιστεί -το 2018- από την κυβερνητική “αριστερά” του κεφαλαίου και του κράτους του.

Άλλωστε, το χαλί στρώνεται εδώ και χρόνια μέσα από την ακατάπαυστη προπαγάνδα των καθεστωτικών ΜΜΕ, με το ντοπάρισμα του κοινωνικού αυτοματισμού “της ταλαιπωρίας του κοινού, των κλειστών δρόμων και της παράλυσης της εύρυθμης λειτουργίας της αγοράς”, με τα κατευθυνόμενα “ρεπορτάζ” ενάντια στις απεργίες και τις διαδηλώσεις, τις καταλήψεις και τις πορείες, τις κοινωνικές και ταξικές διεκδικήσεις και συγκρούσεις.

Το -προς ψήφιση- νομοσχέδιο που τιτλοφορείται “Ρυθμίσεις θεμάτων της αγοράς εργασίας” -κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του ΣΕΒ, των πολυεθνικών μονοπωλιακών ομίλων και των ιμπεριαλιστών “δανειστών”- έρχεται ως συνέχεια των αμέτρητων αντεργατικών νομοθετημάτων που ψηφίστηκαν από όλες τις κυβερνήσεις και συγκυβερνήσεις της τελευταίας δεκαετίας, στοχεύοντας -μέσα και έξω από τους χώρους δουλειάς- στην όξυνση των όρων επιβολής της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.

Άλλωστε, η κυβέρνηση Μητσοτάκη -μέσα σε λιγότερο από ενάμισι χρόνο- έχει προλάβει ήδη να καταστήσει σε νόμους του κράτους, μια σειρά πάγιων εργοδοτικών “εποικοδομητικών προτάσεων”. Πιο συγκεκριμένα, έχει ήδη καταργήσει το δικαίωμα συλλογικών διαπραγματεύσεων -μέσω της υποτιθέμενης “ισότιμης ατομικής διαπραγμάτευσης μεταξύ εργαζόμενου και εργοδότη”- καθώς και τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, ενώ έχει ουσιαστικά καταστήσει σε ανενεργό το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας. Παράλληλα, έχει περιορίσει νομοθετικά τα δικαιώματα για συνδικαλιστική-συναδελφική δράση και προκήρυξη απεργίας, θεσπίζοντας -για τη “νόμιμη” πραγματοποίηση τους- την υποχρεωτική συμμετοχή στις γενικές συνελεύσεις του 50+1% των οικονομικά ενεργά μελών των Σωματείων.

Την ίδια στιγμή, ακολουθώντας το δρόμο που της ανοίχτηκε διάπλατα από τη μνημονιακή συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, έχει ήδη μετατρέψει το δικαίωμα στη συλλογική διεκδίκηση και τη διαδήλωση σε ιδιώνυμα ποινικά αδικήματα, ξαμολώντας στους δρόμους τους ένστολους και μη εν δυνάμει δολοφόνους, δίνοντας “με το αστυνομικό κνούτο, τη νομοθετική μελάνη και τη διχαλωτή αργυρώνητη γλώσσα των αυλικών της”, τα διαπιστευτήρια της στον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό και τη ντόπια (επιχειρηματική, εφοπλιστική, τραπεζιτική) ολιγαρχία, υπηρετώντας διαχρονικά και επάξια (από πάππου προ πάππου…) τα συμφέροντα τους.

Σε συνέχεια αυτών, αλλά και όλων των προηγούμενων νομοθετικών επικυρώσεων της καθεστωτικής επέλασης, που σκοπεύουν -εν μέσω της πολύχρονης και επιταγχυνόμενης καπιταλιστικής κρίσης- στη διασφάλιση των μεγαλοαστικών προνομίων και συμφερόντων, το συγκεκριμένο νομοσχέδιο έρχεται για να καταστήσει -και επίσημα- σε λάστιχο το “ξεπερασμένο” (σύμφωνα με τον πρωθυπουργό) οχτάωρο. Έρχεται για να νομιμοποιήσει τις απλήρωτες και τις αδήλωτες υπερωρίες και να επεκτείνει τη “μαύρη” και την υποδηλωμένη εργασία. Έρχεται για να αποπειραθεί να καταστήσει διά νόμου σε “συμβολικές” τις απεργίες, θεσπίζοντας την υποχρέωση ύπαρξης -κατά τη διάρκεια τους- προσωπικού ασφαλείας άνω του 40% των εργαζομένων σε “κρίσιμες για το κοινωνικό σύνολο επιχειρήσεις”. Έρχεται για να ποινικοποιήσει βαρύτερα τις καταλήψεις και τα απεργιακά μπλόκα στους χώρους δουλειάς. Έρχεται για να κλείσει το μάτι στην εργοδοτική τρομοκρατία και τη συγκρότηση απεργοσπαστικών μηχανισμών. Έρχεται για να βαθύνει τις συνθήκες σφαγής που ήδη επικρατούν στη “ελεύθερη αγορά εργασίας” για τη χειμαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία των ντόπιων και των μεταναστών-μεταναστριών εργαζόμενων, άνεργων, ημι-απασχολούμενων και ημι-άνεργων.

Η χώρα αποτελεί ήδη μια Ειδική Οικονομική Ζώνη και το συγκεκριμένο αντεργατικό νομοσχέδιο-έκτρωμα έρχεται να μας υπενθυμίσει πως το βάθος του λάκκου που συνεχίζουν αδιάκοπα να μας ανοίγουν, δεν έχει πάτο.

[…] Και σήμερα; Το ερώτημα επιβάλλεται και πάλι: πότε θα έρθει η κατάλληλη στιγμή για να κάνουμε κάτι σημαντικό που θα θέσει υπό αμφισβήτηση την υφιστάμενη τάξη των πραγμάτων, την καθεστηκυία τάξη; Η απόφαση είναι στο χέρι εκείνων που βρίσκονται βαθιά μέσα στην ταξική πάλη, όχι στους άλλους. Τι πρέπει να γίνει σήμερα το αποφασίζει αυτός που πράττει, όχι όσοι κοιτάζουν. Και θα πρέπει να αποφασίσουν, για να αποφύγουν να κρύβονται… πίσω από το “χρόνο που περνά”,

συνεχίζοντας να ζουν μέσα σε συνολική αμηχανία και απόλυτο αποπροσανατολισμό.

Σαλβατόρε Ριτσιάρντι.

Κατά τη διάρκεια των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων, ο τότε υπουργός Εργασίας Λάσκαρης ανακοίνωνε αλαζονικά -από τον κοινοβουλευτικό άμβωνα- την “απαγόρευση της πάλης των τάξεων”. Η ιστορία, ακολουθώντας τους δικούς της διαλεκτικούς νόμους, έμελλε να τον βγάλει ψεύτη.

Τέσσερις δεκαετίες αργότερα και έπειτα από δέκα χρόνια, κατά τη διάρκεια της οποίων έλαβε -και συνεχίζει να λαμβάνει- χώρα η βιαιότερη μεταπολεμική ανακατανομή πλούτου από τα κάτω προς τα πάνω, ο ομόγαλακτος του υπουργός Βρούτσης, ως άξιος πολιτικός συνεχιστής αυτής της ανιστόρητης “απαγόρευσης”, κηρύσσει “παράνομο και καταχρηστικό” το εργατικό δικαίωμα στην απεργία και το οχτάωρο, ακολουθώντας απαρέγκλιτα τις καπιταλιστικές επιταγές και τις ιμπεριαλιστικές προσταγές. Μια ματιά στην “ενδιάμεση έκθεση για το σχέδιο Ανάπτυξης” της επιτροπής Πισσαρίδη, αρκεί για να καταστήσει σαφές το γεγονός ότι η νεοφιλελεύθερη-ακροδεξιά κυβερνητική υπαλληλία του κεφαλαίου και του κράτους του -με τη συναίνεση σύσσωμου του αστικού πολιτικού προσωπικού- συνεχίζει να ράβει βαρύ το νεκροσέντονο πάνω από τα εργατικά συμφέροντα και τα λαϊκά δικαιώματα.

Η Απεργία της 26ης Νοέμβρη στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα -προκηρυγμένη από ΑΔΕΔΥ, ΕΚΑ, κλαδικά και επιχειρησιακά Σωματεία- έρχεται μέσα στη δοσμένη συγκυρία: λίγες μέρες μετά την ιστορική 17η Νοέμβρη 2020, όπου -παρά την κηρυγμένη κατάσταση πολιορκίας, τη ρίψη χημικών, τις αύρες, τις μηχανοκίνητες συμμορίες των βασανιστών και τις διμοιρίες των ένστολων δολοφόνων, παρά τις εκατοντάδες προσαγωγές, συλλήψεις και ξυλοδαρμούς- η κρατική τρομοκρατία έσπασε στο δρόμο από χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες, συντρόφους και συντρόφισσες, στο κέντρο και τις συνοικίες της Αθήνας, της Σαλονίκης, της Πάτρας και όλης της χώρας.

Έρχεται λίγες μέρες πριν από την 6η Δεκέμβρη 2020 και την ήδη “απαγορευμένη” δωδέκατη επέτειο της κρατικής δολοφονίας στα Εξάρχεια του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Έρχεται εν μέσω επιδείνωσης της εξελισσόμενης πανδημίας του Covid 19 κι ενώ η εγκληματική κυβερνητική διαχείριση -με βαθύ το ταξικό μίσος της για “τις κατσαρίδες και τα τρωκτικά” που διαδηλώνουν, αντιστέκτονται και αγωνίζονται- αφήνει πλέον πίσω της, κάθε μέρα που περνάει, πολλές δεκάδες νεκρούς και νεκρές. Το ταξικό αποτύπωμα αυτής της προδιαγεγραμμένης (έπειτα από το υγειονομικά ανεξέλεγκτο καλοκαιρινό άνοιγμα των συνόρων, προς χάρη της κερδοφορίας των καπιτα-ληστών της τουριστικής “βαριάς βιομηχανίας”) παραμένει ανεξίτηλο, αφού η συντριπτική πλειοψηφία των νεκρών της πανδημίας προέρχεται από τις τάξεις των ντόπιων και μεταναστών-μεταναστριών εργαζομένων, των άνεργων και των χαμηλοσυνταξιούχων, των φτωχών και των φτωχοποιημένων, των άπορων και των απόκληρων της “μεταμνημονιακής” Ελλάδας.

Μια Απεργία εν μέσω αστυνομοκρατίας, περιοριστικών μέτρων, επιβολής προστίμων και απαγόρευσης της νυχτερινής κυκλοφορίας, που έρχεται ενώ η χειμαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, με το φόβο μη νοσήσει ή μεταδώσει τον ιό σε ευπαθείς οικείους της, με το φόβο της ασθένειας, της απλήρωτης “άδειας ειδικού σκοπού”, της απόλυσης και της ανεργίας. Αναγκασμένη να θέτει σε κίνδυνο την υγεία της, στους δρόμους και τους μαζικούς χώρους δουλειάς, στα δημόσια νοσοκομεία και τα ΜΜΜ. Αναγκασμένη να εργάζεται σε συνθήκες τηλεργασίας και ατελείωτων ωραρίων ή να περιμένει να δει αν δικαιούται τα ελάχιστα ψίχουλα που πετιούνται για “επιδόματα αναστολής εργασίας”. Έρχεται, ενώ ο πρωθυπουργός Μητσοτάκης (πιστός στις οικογενειακές παραδόσεις του), λέει στους μπάτσους “το κράτος είστε εσείς” ενώ την ίδια στιγμή βαφτίζει “επίταξη” την χρυσοπληρωμένη ενοικίαση των ιδιωτικών κλινικών και μπουκώνει με “έκτακτα κονδύλια” τα καθεστωτικα ΜΜΕ, τη στιγμή που η ύφεση το 2021 (σύμφωνα με τον δικό τους προϋπολογισμό) αναμένεται να κυμανθεί στο 10,4% και το κρατικό έλλειμμα στα 14,715 δισ ευρώ.

Έρχεται, με τα αποδεκατισμένα νοσοκομεία υπερπλήρη και τα νεκροτομεία γεμάτα, ενώ ήδη στη βόρεια Ελλάδα στήνονται πρόχειρες έκτακτες μονάδες σε πάρκινγκ νοσοκομείων και ανοίγονται δεκάδες τάφοι. Μια Απεργία μέσα σε μια δυστοπική συνθήκη, όπου “η στοιχειώδης κοινωνική χειραφετητική υπευθυνότητα εξακολουθεί να μας αναγκάζει να ρισκάρουμε ν’ ασθενήσουμε για την (έστω και μερική) επίλυση των οξυμένων και ποικίλων προβλημάτων και προκλήσεων που έφερε μαζί της αυτή η “νέα κανονικότητα”.

“Ο άνεμος γυρίζει, τα σημάδια προμηνύουν θύελλα”.

Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Είναι καιρός για ταξική πάλη, μετωπική πολιτική και αλληλέγγυα δράση.

Οι καιροί που ζούμε είναι καιροί συσσωρευμένης κοινωνικής οπισθοχώρησης και ταξικής ήττας, αισθητής και βαριάς, συντελεσμένης μέσα σ’ ένα παρατεταμένο κλίμα ολομέτωπης καθεστωτικής επέλασης. Ενάντια στην διάχυτη ηττοπάθεια και τον κινηματικό κατακερματισμό, έξω και ενάντια στον ξεπουλημένο εργοδοτικό συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ και τις ποικίλες πολιτικές εκφράσεις του, με τη συμμετοχή σε κινητοποιήσεις, σωματεία βάσης και πολιτικές πρωτοβουλίες εργαζομένων, ενάντια στους τεχνητούς ιδεολογικούς διαχωρισμούς στα σωθικά της εργατικής Τάξης και τον υποκινούμενο πόλεμο μεταξύ των φτωχών.

Είναι καιρός για πολιτική συγκρότηση και ταξική οργάνωση, μέσα και έξω από τους χώρους δουλειάς. Για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών, για την υπεράσπιση των εργατικών συμφερόντων. Είναι καιρός για οργάνωση στη βάση και ενότητα στη δράση όλων των κοινωνικών-ταξικών δυνάμεων που έχουν ν’ αναμετρηθούν με τη χούντα της δικής τους εποχής.

Γιατί ο δρόμος είναι ανήφορος, μα δεν υπάρχει άλλος * …

– Ενάντια στην τρομοκρατία του κεφαλαίου και του κράτους του.

– Ενάντια στην εντατικοποίηση, τις απλήρωτες υπερωρίες και την εργοδοτική ασυδοσία.

– Κάτω τα ξερά σας από την απεργία και το οχτάωρο.

– Άμεση και κυριολεκτική επίταξη των ιδιωτικών κλινικών και νοσοκομείων.

– Άμεση ενίσχυση – έστω και τώρα! – της δημόσιας Υγείας, των ΜΜΜ και της Παιδείας και όχι του στρατού, των ΜΜΕ και της αστυνομίας.

– Μαζικά τεστ και άμεση λήψη μέτρων προστασίας για τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες

σε όλους τους χώρους δουλειάς.

– Μαζικά τεστ, άμεση αποσυμφόρηση και λήψη μέτρων προστασίας για τους κρατούμενους και τις κρατούμενες στις φυλακές, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα κρατητήρια.

-Άμεση εργοδοτική κάλυψη των λειτουργικών εξόδων για όλους τους τηλεργαζόμενους και τηλεργαζόμενες.

– Να μην πληρώσουμε και αυτή την κρίση.

– Μόνο ο λαός σώζει τον λαό.

Στηρίζουμε – Συμμετέχουμε στην Απεργία της Πέμπτης 26ης Νοέμβρη 2020.

* Είναι αυτοί οι ίδιοι αρρωστημένοι καιροί που μας καλούν να κινητοποιούμαστε και να αγωνιζόμαστε τηρώντας τις αναγκαίες αποστάσεις (στο βαθμό που μας το επιτρέπουν οι ένστολες και μη κρατικές συμμορίες) και τα απαραίτητα μέτρα προστασίας (μάσκες, γάντια κλπ).

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)

Αθήνα, Νοέμβρης 2020