Στις 29/4/2011 η ιστορία ξεκινάει με τις απρόσμενες προσαγωγές μας, τη δικιά μου και άλλων 2 συντρόφων. Απρόσμενες γιατί δεν βασίζονταν σε στοιχεία ή καταθέσεις αυτοπτών μαρτύρων αλλά σε «ανώνυμο σημείωμα» που τόσο «βολικά» έφτασε στα χέρια της αστυνομίας και μας κατονόμαζε εμένα και άλλους 2 συντρόφους, δίνοντας αριθμούς τηλεφώνων και διευθύνσεις.
Μέσα σε κλίμα τρομοκρατίας από την Κρατική Ασφάλεια και τα Μ.Μ.Ε. προσαγόμαστε, λοιπόν, ενώ ακολουθούν έρευνες σε σπίτια για δήθεν «ευρήματα» και η πολύωρη απομόνωση μου στη Γ.Α.Δ.Α. με χειροπέδες. Ταυτόχρονα άρχισε να πέφτει τόνους η λάσπη εναντίον μας επί δυο μέρες από τα Μ.Μ.Ε. φερέφωνα της Ασφάλειας, που ψευδόμενα μιλούσαν για τη «σύλληψη των εμπρηστών της Μαρφίν». Στη συνέχεια, μου επεφύλαξαν «ξενάγηση» στους ορόφους της Γ.Α.Δ.Α. με προορισμό έναν διαμορφωμένο χώρο αναγνώρισης, απ’ όπου διάφοροι «μάρτυρες» πέρασαν ώστε δήθεν να με αναγνωρίσουν. Ύστερα το βράδυ εκείνης της μέρας μας δόθηκε κλήση για κατάθεση (ανωμοτί) στην Ασφάλεια (όλως τυχαίως για την 5/5/2011!) που αφορούσε το τραγικό γεγονός στην τράπεζα Μαρφίν και την επίθεση στο κατάστημα Ιανός, που συνέβησαν 1 χρόνο πριν, στην απεργιακή κινητοποίηση της 5/5/2010.
Στις καταθέσεις που δίνουμε αρνούμαστε όλες τις κατηγορίες και για τις δύο παραπάνω υποθέσεις. Από τα στοιχεία της δικογραφίας αποδεικνύεται περίτρανα ότι οι κατηγορίες είναι εμφανώς κατασκευασμένες και αστήρικτες. Για ένα περίπου χρόνο η υπόθεση παραμένει ανοιχτή και ενώ πλησιάζει ο Μάιος του 2012 μας γνωστοποιείται ότι αναμένεται η κλήση μας για κατάθεση στον Ανακριτή. Εκείνη την περίοδο πραγματοποιούνται κινήσεις αλληλεγγύης από συντρόφους και συντρόφισσες. Τελικά, κλήση για κατάθεση σχετικά με την υπόθεση της Μαρφίν στέλνεται μόνο σε εμένα, για την 1η Φεβρουαρίου του 2013.
Μέσα σε κλίμα τρομολαγνείας αρνούμαι όλες τις κατηγορίες δίνοντας κατάθεση, ενώ τα χείλη πολλών επαναλαμβάνουν για άλλη μια φορά τις λέξεις αλήτες-ρουφιάνοι-δημοσιογράφοι αφού αυτοί αναφέρονταν στην υπόθεση, μέσα από δελτία ειδήσεων και εφημερίδες, διαστρεβλώνοντας τη δικογραφία με τις εμετικές “αναλύσεις” τους, παίζοντας επικοινωνιακό παιχνίδι πάνω στους τάφους των τριών νεκρών της Μαρφίν και στοχοποιώντας με ως ένοχο!…
Παρά την προφανή απουσία στοιχείων εναντίον μου, υπήρξε διχογνωμία μεταξύ ανακριτή και εισαγγελέα (έχοντας ο δεύτερος άγνοια σημαντικού μέρους της δικογραφίας) για το ζήτημα της προφυλάκισής μου, οπότε παρέμεινα προσωρινά κρατούμενος στα δικαστήρια της Ευελπίδων περιμένοντας την απόφαση του συμβουλίου Πλημμελειοδικών. Μετά από πολύωρη αναμονή, αφέθηκα ελεύθερος με περιοριστικούς όρους, στους οποίους συμπεριλαμβάνεται και η απαγόρευση συμμετοχής σε οποιαδήποτε πορεία ή διαδήλωση. Οι όροι αυτοί συνεχίζουν να ισχύουν μέχρι σήμερα και έτσι βρίσκομαι σε ένα άτυπο «καθεστώς ομηρίας».
Στα μέσα Μαΐου έπεσε σαν κερασάκι στην τούρτα η απόφαση του Βουλεύματος που με παραπέμπει σε δίκη για την υπόθεση (ενώ οι σύντροφοι Ν.Λ. και Γ.Π., διωκόμενοι για τις υποθέσεις Ιανού και Μαρφίν αντίστοιχα, απαλλάσσονται από τις κατηγορίες) του εμπρησμού της τράπεζας Μαρφίν και το τραγικό αποτέλεσμα που αυτός είχε, τον θάνατο των τριών υπαλλήλων που βρίσκονταν εντός του καταστήματος.
Πολλοί θα αναρωτηθούν γιατί εγώ ειδικά παραπέμπομαι σε δίκη και με ποια στοιχεία… Από τη δικογραφία αποδεικνύεται περίτρανα, μέσα από καταθέσεις μαρτύρων, φωτογραφικό υλικό και βίντεο από κάμερες, ότι δεν έχω ουδεμία σχέση με καμία επίθεση σε κανένα χρονικό σημείο εκείνης της μέρας στο κέντρο της Αθήνας, όπως έχω αναφέρει παλιότερα μέσα από τα γραφόμενα μου. Στην επιμονή τους η Ασφάλεια και οι δικαστικές αρχές να δείξουν αποτέλεσμα, εστιάζουν σε μένα λόγω ενός εξωτερικού χαρακτηριστικού, κοινού με τον υποτιθέμενο δράστη, που προφανώς είχαν χιλιάδες άλλοι διαδηλωτές εκείνη τη μέρα. Ο δεύτερος λόγος είναι το ότι ανήκω στον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο (Αναρχικό-Αντιεξουσιαστικό). Σύμφωνα με το παρανοϊκό τους σκεπτικό: «αφού υπάρχει ομοιότητα σε αυτό το χαρακτηριστικό και είναι αντιεξουσιαστής, τον καθιστούμε ύποπτο». Όπως τα άδεια μπουκάλια μπύρας, όταν βρίσκονται στην κατοχή αντεξουσιαστών, όπως στην περίπτωση της Villa Amalias, είναι υλικά κατασκευής μολότοφ. Προσπαθώντας να κλείσουν όπως-όπως μια σοβαρή υπόθεση, θέλοντας να δείξουν αποτελεσματικότητα στον τομέα της ασφάλειας στοχοποιούν πια οποιονδήποτε συμμετέχει σε διαδηλώσεις και αντιστέκεται στο κράτος έκτακτης ανάγκης…
Παρόλο που είμαι πεπεισμένος ότι σε ένα αμερόληπτο δικαστήριο δεν θα δυσκολευόμουν να αποδείξω την αθωότητά μου, δεν μπορώ να πω ότι αισθάνομαι ήσυχος, γιατί το κράτος έχει δείξει ότι δεν σέβεται τους νόμους που υποτίθεται ότι προασπίζει προκειμένου να ικανοποιήσει το συντηρητικό της κοινό. Τη στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο ο αναρχικός Κώστας Σακκάς βρίσκεται σε απεργίας πείνας από τις 4/6, ζητώντας την άμεση αποφυλάκισή του. Για όποιον δεν γνωρίζει, ο Κώστας Σακκάς είναι στη φυλακή 3 χρόνια χωρίς να έχει δικαστεί. Το όριο της προφυλάκισης στην Ελλάδα είναι οι 18 μήνες. Για τους αναρχικούς, όμως, φαίνεται ότι ισχύει ένα άτυπο Γκουαντανάμο. Οι νόμοι και οι «τύποι» δεν είναι εμπόδια για τη νεοφασιστική συμμορία που μας κυβερνά. Τρανό παράδειγμα η Villa Amalias που εκκενώθηκε με αστείες κατηγορίες ή και η αδιαφορία της κυβέρνησης για την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας για την επαναλειτουργία της ΕΡΤ.
Όπως ανέφερα και παραπάνω, ανήκω στον Αναρχικό-Αντιεξουσιαστικό χώρο και μέσα από ανοιχτά συλλογικά εγχειρήματα αγωνίζομαι στην κατεύθυνση της κοινωνικής απελευθέρωσης. Παλεύω για μια κοινωνία ελεύθερη, αταξική, χωρίς εξουσία, εκμετάλλευση, καταπίεση. Ως εργάτης, βιώνοντας στο πετσί μου το καθεστώς της μισθωτής σκλαβιάς, συμμετέχω στους κοινωνικούς ταξικούς αγώνες, πλάι στους καταπιεσμένους.
Με βάση όλα αυτά, ήταν αυτονόητο για μένα να συμμετάσχω σε μια από τις πιο πολυπληθείς στα χρονικά απεργιακές διαδηλώσεις στις 5/5/2010 ενάντια στην υπογραφή του 1ου Μνημονίου, με τη συμμετοχή του κόσμου να αγγίζει τις 200.000 και με αγωνιστικό πνεύμα να πολιορκεί τη Βουλή επί ώρες, προσπαθώντας να εισβάλει και να ακυρώσει την ψήφιση του Μνημονίου.
Η τελευταία πράξη του έργου παίζεται τώρα, η τελευταία μάχη θα δοθεί τώρα, λόγω της παραπομπής μου σε δίκη… Και από αυτή την τελική μάχη νικητές θα είναι οι αντιστεκόμενοι, οι αναρχικοί και οι αντιεξουσιαστές, όλοι εμείς, οι οποίοι σπιλώθηκαν και ένιωσαν τη σκευωρία, τη σαπίλα κράτους και ΜΜΕ να τους κυκλώνει, αφού στοχοποιώντας εμένα και τους άλλους δυο συντρόφους ως “ύποπτους” μέσα στα τελευταία 3 χρόνια, φωτογράφιζαν έναν ολόκληρο πολιτικό χώρο ως υπεύθυνο για το τραγικό αποτέλεσμα που είχε ο εμπρησμός της Μαρφίν…
– ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΚΡΑΤΙΚΗ ΜΕΘΟΔΕΥΣΗ!
– ΟΙ ΔΙΩΞΕΙΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΟΥΝ, ΜΑΣ ΕΞΟΡΓΙΖΟΥΝ!
Θ.Σ.
Ιούνης 2013