Φυλακή της Μόντενα, 8 Μάρτη 2020

Από συντρόφισσες και συντρόφους λάβαμε και δημοσιεύουμε το ακόλουθο κείμενο, σχετικά με την εξέγερση στη φυλακή της Μόντενα το Μάρτη του 2020 και όχι μόνο.

Μεταφράστηκε ως μια ελάχιστη αφιέρωση στη Μνήμη της αναρχικής συντρόφισσας Marilù Maschietto που έφυγε από τη ζωή στις 29/12/2020 στη Ρώμη, μετά από μια ολόκληρη ζωή δοσμένη στην Αντίσταση, την Αλληλεγγύη και τον Αγώνα και ως μια ελάχιστη χειρονομία αλληλεγγύης στον κομμουνιστή σύντροφο, παντοτινό αντάρτη και απεργό πείνας (από 8/1/21) Δημήτρη Κουφοντίνα, τους πολιτικούς και όλους τους ανυπότακτους κρατούμενους και κρατούμενες των ελληνικών και των ιταλικών φυλακών που αγωνίζονται για Ζωή, Υγεία και Λευτεριά, μ’ “ένα μουλάρι από θυμό μες την καρδιά τους, που δε σηκώνει τ’ άδικο”…

Μετάφραση: Προλεταριακή Πρωτοβουλία.

Αθήνα. Γενάρης 2021.

Ένα ανεπίδοτο μήνυμα

Αυτή είναι η αίσθηση που έχουμε σχετικά με όσα συνέβησαν -πριν από λιγότερο από ένα χρόνο- μέσα στις ιταλικές φυλακές. Από τη μια πλευρά, η αίσθηση πως πάρα πολλοί ήταν εκείνοι που δεν αντιλήφθηκαν τη σημασία εκείνων των ημερών: τις κραυγές που απελευθερώθηκαν από τα στήθη των εγκλείστων, το μολύβι που χύθηκε στη Μόντενα με τις σφαίρες των δεσμοφυλάκων ενάντια στους εξεγερμένους κρατούμενους. Από την άλλη πλευρά, δεν έγινε αντιληπτή η σημασία της καμπάνιας που εξαπολύθηκε από τα ΜΜΕ, σύμφωνα με την οποία οι εξεγερμένοι καθοδηγήθηκαν από τα έξω (από αναρχικούς ή μαφιόζους) και οι θάνατοι κρατουμένων προέκυψαν από υπερβολική χρήση ουσιών, μετά τις εφόδους τους στα αναρρωτήρια των φυλακών.

Από τη πλευρά μας, θεωρούμε σημαντικό να εστιάσουμε σε μερικά ζητήματα που αποσιωπήθηκαν ή τέθηκαν από τα ΜΜΕ σε δεύτερο πλάνο. Για παράδειγμα, ας σκεφτούμε σε πόσες φυλακές (όχι μόνο στην Ιταλία, αλλά σε όλον τον κόσμο) εκδηλώθηκαν διαμαρτυρίες και εξεγέρσεις παράλληλα με την εξάπλωση της πανδημίας COVID-19 και ποιες ήταν οι αποφάσεις που πάρθηκαν από τις αρχές. Εδώ, σε αντίθεση με ότι έγινε σε άλλα μέρη του πλανήτη όπου αποφυλακίστηκαν χιλιάδες κρατούμενοι, δεν υπήρξε δεύτερη σκέψη πριν από τη χρήση της “πυγμής”, μέσα από τα αντίποινα για τις διαμαρτυρίες, καθώς και με τη συνειδητή και συνεχή τρομοκράτηση των έγκλειστων. Αποφάσεις που πάρθηκαν από τα ψηλά, προκαλώντας πληγές που θα παραμείνουν ανοιχτές στα σώματα των σημερινών και των αυριανών εγκλείστων.

Ένα άλλο σημαντικό ζήτημα αφορά τον τρόπο με τον οποίο το Τμήμα Σωφρονιστικής Διαχείρισης (DAP), οι υγειονομικοί διευθύνοντες, το διευθυντικό προσωπικό και οι υπόλοιπες εσωτερικές φιγούρες του σωφρονιστικού συστήματος αντιμετωπίζουν τις ίδιες αναγκαιότητες που έχουν όλοι οι γραφειοκράτες του Κράτους, εκείνοι που αποφασίζουν για τις ζωές των άλλων, μέσα και έξω από τις φυλακές.

Μετά τις εξεγέρσεις του Μάρτη, μερικοί δημοσιογράφοι ρώτησαν τους υγειονομικούς διευθύνοντες της φυλακής της Μόντενα, σχετικά με τη χορήγηση και τη διαχείριση της μεθαδόνης και άλλων ουσιών μέσα στη φυλακή. Η απάντηση τους ήταν ένα νέτο σκέτο “δεν ξέρω”. Στις απαιτήσεις για εξηγήσεις σχετικά με το τι έπραξαν οι διάφορες υπηρεσίες ακολούθησε το κλασικό πέταγμα των ευθυνών, από γραφείο σε γραφείο, ανάμεσα σε σιωπές και “ουδέν σχόλιο”.

Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε και τις δηλώσεις των διάφορων εκπροσώπων της σωφρονιστικής υπηρεσίας, σύμφωνα με τις οποίες δεν διαπράχθηκαν βασανιστήρια ή ξυλοδαρμοί εγκλείστων, παρά μόνο σε στιγμές που ήταν απαραίτητο για την επαναφορά της τάξης μέσα στις φυλακές.

Φράσεις που ακούγονται παράφωνες καθώς όλοι γνωρίζουν ότι πίσω από τις συγκεκριμένες λέξεις υπάρχει μονάχα η οργανωμένη βία των Δυνάμεων της Εξουσίας, η ευημερία εκείνων που διοικούν το φύλο συκής εκείνων που παριστάνουν πως δεν βλέπουν.

Έτσι αντιδράει η εξουσία. Η εξουσία είναι το υπουργείο Δικαιοσύνης, ο διοικητής του DAP, ο διευθυντής της φυλακής, ο βίαιος δεσμοφύλακας, ο συνεργός γιατρός, ο “συνήγορος των κρατούμενων” που στρέφει το βλέμμα του από την άλλη πλευρά. Εξουσία είναι εκείνος που έχει την ισχύ να αρνείται τις ευθύνες του ή μάλλον καλύτερα ΤΗΝ ευθύνη για τη σφαγή που έλαβε χώρα μέσα στις φυλακές.

Έτσι κινήθηκε και έτσι εξακολουθεί να κινείται η διαχείριση του Κράτους, σχετικά με τους νεκρούς μέσα στις φυλακές, κατά τη διάρκεια του Μάρτη και του Απρίλη.

Η φυλακή αντικατοπτρίζει τον κόσμο που μας περικλείει. Μια έννοια που γίνεται ολοένα και πιο αισθητή είναι εκείνη της αντιστοιχίας ανάμεσα στο μέσα και το έξω από τα τείχη των φυλακών, ανάμεσα στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι έκτακτες ανάγκες και άρα τα άτομα, η οποία γίνεται ολοένα και πιο χειροπιαστή. Ίσως να ήταν πάντα έτσι, αλλά ακόμα και τώρα -πολύ συχνά- αυτό είναι κάτι που δεν γίνεται αντιληπτό.

Η φωνή εκείνων που θέλανε να τους κάνουν να σιωπήσουν

Στις 20 του περασμένου Νοέμβρη πέντε θαρραλέοι άνθρωποι, πέντε κρατούμενοι κατέθεσαν με μια έγγραφη αναφορά στην Εισαγγελία της Ανκόνα μια διαφορετική πραγματικότητα για τα γεγονότα. Οι ιστορίες που μέχρι τότε κυκλοφορούσαν μόνο ανώνυμα, περιγράφηκαν λεπτομερώς από πέντε ανθρώπους που κατά τη διάρκεια της εξέγερσης της Μόντενα ήταν εκεί παρόντες. Λίγη σημασία έχει αν κράτησαν ενεργητική ή παθητική στάση. Αυτό που μετράει είναι ότι αυτά που διηγούνται έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τα επαναλαμβανόμενα ψέμματα των αρχών: ενάντια τις εκκωφαντικές σιωπές και τα ψέμματα προς υπεράσπιση των ένστολων αντρών και γυναικών τους, ενάντια σε μια σφαγή μασκαρεμένη σε ομαδική αυτοκτονία μέσω υπερβολικής χρήσης ουσιών. Σιωπές και διαστρεβλώσεις, ηθελημένες από τις αρχές έτσι ώστε να μη βγει στην επιφάνεια η αλήθεια.

Το Κράτος όταν θέλει είναι αποτελεσματικό. Στις αρχές του Μάρτη, το DAP έδινε εντολή στους δεσμοφύλακες να υποβαθμίζουν το υγειονομικό πρόβλημα που συνδέεται με τον ιό, τους καλούσε να μην φοράνε μάσκες για να μη τρομάζουν οι κρατούμενοι, κάτι -που όπως είδαμε- είναι λογικό να συμβαίνει από τη στιγμή που νοιώθουν παγιδευμένοι μέσα σε μια πιθανή εστία θανάτου.

Τη στιγμή που οι εφημερίδες καλούσαν τον κόσμο να μείνει σπίτι του, οι κρατούμενοι αντιλήφθηκαν ότι μπορούσαν να διαφυλάξουν την υγεία τους μονάχα μέσα από τη φυγή τους από τη φυλακή. Μέσα στο χαμό των εξεγέρσεων του Μάρτη, κάποιοι από αυτούς τα κατάφεραν, χωρίς μάλιστα να ζητήσουν την άδεια κανενός. Με μερικές επιτυχημένες (και μη) απόπειρες αποδράσεων από τις φυλακές. Ακόμα και μαζικών.

Η “έξοδος από τη φυλακή χωρίς να στρίψει το κλειδί” είναι κάτι πάρα πολύ σπάνιο στις μέρες μας. Αποτέλεσε ένα επιπλέον σημείο στη συζήτηση γύρω από την χειροπιαστή επιλογή που είναι εφικτή και δίκαιη, για όσους βρίσκονται στριμωγμένοι στη γωνία. Ο φόβος που κυριεύει τους πάντες στους καιρούς της πανδημίας -και ακόμα περισσότερο μέσα στις φυλακές, όπου ακριβώς γίνεται ακόμα πιο ξεδιάντροπα ξεκάθαρη η απόπειρα για υποβάθμιση του κινδύνου- προκάλεσε ρήξεις αντί για εξημέρωση. Ρήξεις που τράβηξανπάνω τους προβολείς και τις έφεραν στο επίκεντρο της συζήτησης γύρω από μερικά παντοτινά ζητήματα.

Μα γιατί τόσος φόβος; Ίσως γιατί το υγειονομικό σύστημα μέσα στη φυλακή είναι γενικά αργοκίνητο, αδιάφορο ή απλώς ανύπαρκτο; Πρόκειται για ένα υπαρκτό και ριζωμένο πρόβλημα. Δεν πρόκειται για την πολεμική ιαχή κάποιου ιδιότροπου κρατούμενου: το υγειονομικό σύστημα μέσα στις φυλακές είτε είναι ανύπαρκτο είτε υπολειτουργεί. Αυτό είναι κάτι που το ξέρει ο καθένας και η καθεμία που έχει πάει φυλακή ή έχει μέσα συγγενείς ή φίλους και φίλες. Άραγε, αφού το πρόβλημα ήταν ήδη υπαρκτό πριν το Μάρτη και το ξέσπασμα των εξεγέρσεων, τότε γιατί το DAP και το υπουργείο Δικαιοσύνης προσπάθησαν να στρέψουν την προσοχή αλλού, όταν οι κρατούμενοι το ανέδειξαν, με την ολοσχερή καταστροφή ολόκληρων φυλακών και πτερύγων, δηλαδή με τον μοναδικό τρόπο που είχαν στη διάθεση τους για να δώσουν φωνή στη διεκδίκηση τους για “Υγεία!”; Γιατί σηκώθηκε όλη αυτή η σκόνη και όλο αυτό το μηντιακό πανηγύρι, γύρω από ένα πιθανό “άδειασμα των φυλακών” με το οποίο δήθεν θα αποφυλακίζονταν “ένα σωρό μαφιόζοι”; Γιατί επέλεξαν συνειδητά να μιλήσουν μ’ αυτόν τον τρόπο και να περάσουν αυτό το διαστρεβλωμένο και κατευθυνόμενο μήνυμα; Μήπως άραγε γιατί αυτές οι εξεγέρσεις αποτελούν ένα μήνυμα προς όλους τους εκμεταλλευόμενους και τις εκμεταλλευόμενες αυτής της χώρας; Μήπως άραγε γιατί η φυλακή βρίσκεται ολοένα και πιο κοντά από όσο φαίνεται σε όλους και όλες, από τη στιγμή που δεν μπορούν πλέον να καλυφθούν οι βασικές ανάγκες; Μήπως άραγε γιατί νομιμότητα και παρανομία δεν είναι όπως μας τις διηγούνται, δεδομένου του γεγονότος ότι οι νόμοι έχουν φτιαχτεί από ισχυρούς και πλούσιους, αδίστακτους και συνολικά αντιδραστικούς άντρες και γυναίκες;

Η σημασία του μολυβιού και της εγκατάλειψης

Εκείνο το μολύβι από τις σφαίρες των δεσμοφυλάκων της Μόντενα επάνω στα κορμιά των κρατουμένων σημαίνει κάτι πολύ συγκεκριμένο: το Κράτος, προσωποποιημένο από τους ένστολους φρουρούς του, δεν πυροβόλησε μονάχα ενάντια σε ανθρώπους που θεωρούνται -από τους περισσότερους- σκουπίδια, τοξικοί, ανίκανοι κλπ. Πυροβόλησε ενάντια σε όλους και όλες εμάς. Αυτό είναι το νόημα που έχει για εμάς αυτό το μολύβι: το Κράτος μας είπε και μας λέει ότι σήμερα, το 2021 σε μια κοινοβουλευτική ευρωπαϊκή δημοκρατία νοιώθει άνετα να πυροβολεί, και τίποτα δεν εγγυάται ότι στο μέλλον δεν θα το κάνει και στους δρόμους, κατά τη διάρκεια αγώνων στους χώρους δουλειάς, τα κέντρα κράτησης, τις συνοικίες και οπουδήποτε κάποιος αποφασίσει να ανακτήσει ένα κομμάτι από τoν κλεμμένο πλούτο. Πράγματι, ο [πρόεδρος της δημοκρατίας] Ματαρέλα επανέλαβε -με πιο συγκεχυμένο τρόπο- αυτό το μήνυμα και με μια άλλη ευκαιρία, μετά τις συγκρούσεις στα τέλη Οκτώβρη του 2020 στις πλατείες διάφορων πόλεων. “Θα στείλουμε το στρατό” είπε. Όλοι και όλες ξέρουμε ότι οι στρατιωτικοί δεν χρησιμοποιούν ρόπαλα, δεν είναι εκπαιδευμένοι για να το κάνουν. Η ένταση της βίας που εξασκείται από εκείνους που κατέχουν την εξουσία αυξάνεται. Κατά κάποιο τρόπο, πρόκειται για μια υπόσχεση που μας δίνουν ενώ παράλληλα βρίσκεται σε εξέλιξη μια όξυνση. Δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε μακριά για να βεβαιωθούμε ότι (τόσο τα δημοκρατικά όσο και τα δικτατορικά) καθεστώτα χρησιμοποιούν συστηματικά τη βία, ώστε να θωρακιστούν και να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους.

Τη στιγμή που τα ΜΜΕ της δημοκρατικής Ιταλίας περιγράφουν και καταδικάζουν τα κρατικά εγκλήματα και τις μαζικές φυλακίσεις που λαμβάνουν χώρα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, σε μια απόπειρα τους να στρέψουν μακριά το βλέμμα της κοινής γνώμης, εμείς βρισκόμαστε εδώ και ακούμε τη φωνή εκείνων που βρίσκονται στις φυλακές, τα ουρλιαχτά εκείνων που σακατεύτηκαν μέσα στα στρατόπεδα των καραμπινιέρων και τα αστυνομικά τμήματα. Και ξέρουμε καλά ότι όλα αυτά δεν είναι πολύ μακριά από εμάς. Αυτή δεν είναι μια προκατειλημμένη ανάγνωση αλλά μια ανάγνωση που δεν φοβάται να κοιτάξει κατάματα την πραγματικότητα, παρ’ όλη τη βαρβαρότητα που αυτή φέρει μέσα της.

Για να παραμείνουμε στην Ιταλία, στις 7 Απρίλη 2020 πάνω από 300 άντρες των ειδικών δυνάμεων εισέβαλαν στη φυλακή της Santa Maria Capua Vetere, ξυλοκοπώντας εν ψυχρώ και σπέρνοντας τον τρόμο μέσα στα κελιά. Επρόκειτο άραγε για ένα λάθος; Για μια υπερβολή που ξέφυγε; Οι 300 κουκουλοφόροι σωφρονιστικοί βρέθηκαν τυχαία εκεί;

Στις 9 Μάρτη 2020, στο Ascoli Piceno πέθανε ο Salvatore Piscitelli. Ένας από τους 14 νεκρούς κρατούμενους. Σύμφωνα με την επίσημη έκθεση πέθανε στο νοσοκομείο. Στην πραγματικότητα όμως, ο Σαλβατόρε δεν μεταφέρθηκε ποτέ εκεί. Οι δεσμοφύλακες δεν του παρείχαν καμία βοήθεια. “Αφήστε τον να πεθάνει” ουρλιάζανε σε όποιον ζητούσε βοήθεια.

Οι 14 θάνατοι κρατουμένων μέσα στις φυλακές και τις μεταγωγές -που υπήρξαν μετά τις εξεγέρσεις της 8ης Μάρτη- έχουν σφραγιστεί από το χέρι των αρχών και την εγκατάλειψη των κρατουμένων.

Να λέμε την αλήθεια, μονάχα την αλήθεια

Τώρα που πέντε κρατούμενοι βγήκαν μπροστά και εξιστόρησαν την αλήθεια και το βίωμα τους για όσα συνέβησαν και έζησαν οι ίδιοι στις φυλακές της Μόντενα και του Άσκολι Πιτσένο, πως απάντησε λοιπόν το Κράτος;

Τους επέβαλε σε μια ασφυκτική ψυχολογική πίεση, επιστρέφοντας τους στη φυλακή της Μόντενα, εκεί όπου έχει διαπραχθεί ένα πλήθος βιαιοτήτων καθώς και οι δολοφονίες 9 κρατουμένων. Τους έκλεισαν σε κελιά με σπασμένα τζάμια, σε απομόνωση. Τους έδιναν να πίνουν βρώμικο νερό και οι κουβέρτες ήταν μονίμως μούσκεμα. Παρεμπόδιζαν συστηματικά τα επισκεπτήρια με τους συγγενείς τους. Μετά από τις ανακρίσεις, αυτά τα 5 άτομα μετήχθησαν εκ νέου, προς 5 διαφορετικές κατευθύνσεις.

Divide et impera. Διαίρει και βασίλευε.

Κι έπειτα, πως εξηγείται αυτό το “ουδέν σχόλιο” που βγήκε μπροστά εκ μέρους των σωφρονιστικών αρχών; Συνήθως πιάνουν τα μικρόφωνα και αρχίζουν να κλαψουρίζουν για το κάθε τι ενώ τώρα κάθονται μουγκοί. Γιατί;

Ξέρουμε καλά ότι όταν οι αρχές σιωπούν αυτό δεν είναι για καλό. Zούμε σε μια χώρα όπου -όπως άλλωστε οπουδήποτε υπάρχει εξουσία- όλοι και όλες ξέρουμε (με τον έναν ή τον άλλον τρόπο) ότι όποιος εκτίθεται για να πει την αλήθεια, την ίδια στιγμή θέτει σε κίνδυνο την ίδια του τη ζωή.

Μπορούμε να διηγηθούμε ιστορίες όπως εκείνη της Ilaria Alpi και του Miran Hrovatin που ερευνούσαν την αγορά τοξικών αποβλήτων μεταξύ Ιταλίας και Σομαλίας, ή των πέντε αναρχικών που το ‘70 -κι ενώ μεταφέρανε μια αντι-έρευνα στη Ρώμη, σχετικά με τη σφαγή στο τραίνο του Gioia Tauro το 1970 κι εκείνη της πλατείας Fontana το 1969- σκοτώθηκαν σε ένα “ατύχημα” λίγο έξω από τη Ρώμη. Μετέφεραν τα στοιχεία στους συντρόφους τους και το δικηγόρο Edoardo Di Giovanni.

Όλοι γνωρίζουμε μέσω της λογοτεχνίας, του κινηματογράφου, της ιστορίας πως όταν υπάρχει κάτι σκοτεινό και επιχειρείται να έρθει στο φως η πραγματική έκβαση των γεγονότων, τότε η κρατική μηχανή, το βαρύ χέρι της γραφειοκρατίας, της διασφάλισης της πολυθρόνας, του βασανιστή που κινείται στη σκιά, σίγουρος για την ατιμωρησία του, είναι αυτό που μπαίνει σε κίνηση. Τότε τα πτώματα πρέπει να αποτεφρωθούν (όπως συνέβη με μερικούς κρατούμενους που απεβίωσαν τον Μάρτη), ο καιρός να περάσει, τα χαρτιά να εξαφανιστούν, οι σιωπές να πληθύνουν και τα ΜΜΕ να μιλήσουν για τίποτα άλλο ώστε έτσι να τραβήξουν μακριά την προσοχή.

Ο κραυγαλέα μαζεμένος τόνος των δημοσιογράφων, ακόμα και των καλοπροαίρετων, που υπήρξε για τη διήγηση των γεγονότων του Μάρτη δεν βοηθάει ώστε να καταλάβουμε το πραγματικό βάθος της υπόθεσης. Τι σημαίνουν άραγε οι ταπεινώσεις που επιβλήθηκαν στους κρατούμενους μετά τις εξεγέρσεις; Τι σημαίνουν άραγε οι πυροβολισμοί, οι ροπαλιές, οι ξυλοδαρμοί, τα ξεγυμνώματα, η απόφαση για μαζικό κούρεμα γουλί των κρατουμένων (κάτι που συνέβη στη φυλακή της Santa Capua Vetere στις αρχές Απρίλη); Άραγε το μόνο που πρέπει αναγκαστικά να σκεφτούμε είναι ότι το χέρι του Κράτους θα πέφτει βαρύ, μονάχα κάπου μακριά από εμάς τους ίδιους; Στην Αίγυπτο ή στη Χιλή, με τους βιασμούς εκατοντάδων γυναικών κατά τη διάρκεια των εξεγέρσεων του 2019; ή μήπως στις Φιλιππίνες, εκεί όπου η αστυνομία εδώ και μήνες πυροβολάει εν ψυχρώ τον κόσμο στο δρόμο;

Αυτοί την λένε υποκίνηση, εμείς αλληλεγγύη

Μια σκέψη που θέλουμε να μοιραστούμε, μια θέση. Ως αναρχικές και αναρχικοί στεκόμαστε στο πλευρό εκείνων που βρίσκονται στριμωγμένοι και εξεγείρονται, εκείνων που υπόκεινται στα βασανιστήρια των κατόχων της εξουσίας, εκείνων που υποφέρουν.

Παίρνοντας θέση, είμαστε συχνά αναγκασμένοι να πληρώνουμε με τίμημα την ελευθερία μας, αλλά πρόκειται για μια επιλογή που αναλαμβάνουμε και την οποία δηλώνουμε συνειδητά για αυτήν την υπόθεση. Όταν εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους συντρόφους και τις συντρόφισσες μας στις φυλακές, σε όποιον και όποια εξεγείρεται ενάντια στις αδικίες, το Κράτος αποπειράται να μας κατηγορήσει για “υποκίνηση διάπραξης αδικημάτων”. Και το κάνει όλο και ευκολότερα, ακόμα και αν πρόκειται για μια κατηγορία που ανέκαθεν άνηκε στα επιθετικά όπλα που χρησιμοποιούν οι αρχές ενάντια σε όσους και όσες εξεγείρονται. Την περίοδο του lockdown, το Μάη του 2020 φτάσαμε στο παράδοξο σημείο της σύλληψης μιας χούφτας αναρχικών, με δημόσιες δηλώσεις της Εισαγγελίας που υπερασπιζόταν την “προληπτική αξία” αυτών των συλλήψεων, οι οποίες και έγιναν για να αποτραπεί ο κίνδυνος της υποκίνησης, κατά τη διάρκεια μιας τόσο ευαίσθητης συγκυρίας. Το Κράτος ξέρει ότι υπάρχουν όλοι οι λόγοι για να φοβάται την έκρηξη της αυξανόμενης δυσαρέσκειας. Το ξέρει και φοβάται. Για αυτό επιτίθεται, για αυτό προσπαθεί να τσακίσει την αλληλεγγύη, τυλίγοντας την νομικά και βαφτίζοντας την “υποκίνηση”. Ποτέ δεν έχουν υπάρξει δυο έννοιες πιο διαφορετικές μεταξύ τους! Την υποκίνηση δεν την ασκούμε εμείς: οι κρατούμενοι που μέσα από τις φυλακές κραύγασαν ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ δεν είχαν ανάγκη τα δικά μας συνθήματα έξω από τα τείχη για να το κάνουν. Ήταν οι ίδιες οι απάνθρωπες και επικίνδυνες συνθήκες στις οποίες υποβάλλονταν (και υποβάλλονται μέχρι και σήμερα) που τους ώθησαν στην εξέγερση και τη φυγή. Ήταν τα μέτρα που εφάρμοσε το Κράτος -από τη στιγμή του ξεσπάσματος της πανδημίας- απέναντι στους κρατουμένους αυτά που τους υποκίνησαν, αφού το Κράτος τους είπε ξεκάθαρα: “οι δικές σας ζωές αξίζουν λιγότερο από τις δικές μας”.

Αλληλεγγύη σημαίνει να μην φοβάσαι να υποστηρίξεις όλα αυτά, να δίνεις φωνή και σώμα, όση περισσότερη δύναμη διαθέτεις σε εκείνους κι εκείνες που βρίσκονται μέσα στα κελιά. Αλληλεγγύη δεν θα σημαίνει ΠΟΤΕ να λες σε κάποιον τι πρέπει να κάνει, αλλά να μιλάς με σκεπτόμενα άτομα που βλέπουν και ζούνε την ίδια πραγματικότητα που βιώνουμε και εμείς. Και απέναντι σε αυτή μπορούν να επιλέξουν και ν’ αντιδράσουν.

Δεν θέλουμε να δώσουμε μια αναντίστοιχη έννοια στο θάρρος εκείνων που εξεγέρθηκαν, εκείνων που αγωνίστηκαν και εκείνων που τώρα παλεύουν για να βγει στην επιφάνεια η αλήθεια. Δεν μπορούμε όμως να μην αναγνώσουμε τις πράξεις τους ως την ανθρώπινη αντίδραση απέναντι στις πλέον ξεδιάντροπες αδικίες. Όπως επίσης, δεν μπορούμε να μην αναγνώσουμε στη μάχη αυτών των 5 κρατούμενων εκείνο το θάρρος που αντλείται από τα βάσανα τόσων πολλών κρατούμενων που ξυλοκοπήθηκαν, βασανίστηκαν, εκβιάστηκαν, εξοντώθηκαν από ένα σωφρονιστικό σύστημα που είναι δομικά βίαιο. Δεν μπορούμε να μην διακρίνουμε το ξεκάθαρο μήνυμα που στέλνεται σε όλους και όλες εμάς,μέσα από τη βία που εξαπολύθηκε ενάντια σε αυτούς τους ανθρώπους.

Είμαστε ενάντια στις αδικίες, αλλά είμαστε κι ενάντια στο Κράτος, πριν και μετά τα γεγονότα στη Μόντενα. Άλλωστε, αυτά τα γεγονότα επιβεβαιώνουν τις ιδέες μας και αυτά που σκεφτόμαστε, την πεποίθηση μας γύρω από την ουσία του Κράτους και για τον τρόπο που η φυλακή λειτουργεί προπαρασκευαστικά για την ευημερία εκείνων που μας εκμεταλλεύονται.

Η φυλακή είναι μια υπαρκτή πραγματικότητα στερήσεων και βίας για χιλιάδες ανθρώπους, έγκλειστους πίσω από τείχη και κάγκελα. Είναι και μια ξεκάθαρη προειδοποίηση σε όλους και όλες που ζουν υπό ελευθερία: η δομή της καταστολής είναι πάντοτε εκεί παρούσα, και είναι πάντοτε γύρω μας κι εκείνοι που αποσπούν κέρδος και εξουσία από αυτά τα μέρη. Οι αυτουργοί αυτών των δολοφονιών κρύβονται πίσω από εκείνους που τους καλύπτουν κάτω από το μανδύα του Κράτους, αλλά αυτό δεν έχει μεγάλη σημασία. Εκείνοι κι εκείνες που ψάχνουν την αλήθεια την βρίσκουν.

Έχουμε κι εμείς να στείλουμε ένα μήνυμα.

Χέρια Μυαλά Καρδιές από διάφορα γεωγραφικά πλάτη.

Γενάρης 2021

για επικοινωνία, σχόλια κλπ:messaggiononrecepito@riseup.net