Βόρεια Ιρλανδία, (πιθανότατα) Μπέλφαστ. Πριν από σαράντα χρόνια, τότε που η “σιδηρά κυρία” Μάργκαρετ Θάτσερ δολοφονούσε στις ειδικές πτέρυγες Η των φυλακών της Μεγάλης Βρετανίας τους μαχητές του IRA, οι οποίοι και είναι οι τελευταίοι πολιτικοί κρατούμενοι που έπεσαν μαχόμενοι κατά τη διάρκεια απεργίας πείνας στην “Ευρώπη του διαφωτισμού, των δημοκρατικών αξιών, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του κράτους δικαίου”.

Από τον φίλο και σύντροφο Simone στη νότια Γαλλία λάβαμε, μεταφράσαμε (από τα ιταλικά) και δημοσιεύουμε το ακόλουθο κείμενο Αλληλεγγύης στον πολιτικό κρατούμενο Δημήτρη Κουφοντίνα, ο οποίος σήμερα 26/2 συμπληρώνει 50 ημέρες σκληρής απεργίας πείνας, διανύοντας πλέον και την 5η ημέρα απεργίας δίψας.

Νίκη στον αλύγιστο Αγώνα του συντρόφου με άμεση μεταγωγή του στις φυλακές Κορυδαλλού.

Σήμερα Παρασκευή 26/2/2021 7η Πανελλαδική Ημέρα Δράσεων.

Συγκέντρωση – Πορεία Αλληλεγγύης στις 18.00 στα Προπύλαια

Προλεταριακή Πρωτοβουλία

Αθήνα, 26/2/2021

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, η κατάσταση της υγείας του Δημήτρη Κουφοντίνα -πιθανότατα- έχει φτάσει σε ένα σημείο χωρίς επιστροφή. Το Κράτος όταν δεν μπορεί να αφομοιώσει και να χειραγωγήσει, καταστέλλει και εξοντώνει. Η ίδια του η φύση είναι βίαιη και εκδικητική. Δυστυχώς, αυτός που ορθώνεται μπροστά μας είναι ένας κυνικός και ανελέητος Μηχανισμός, πιθανότατα ο πιο απεχθής από όσους έχει υποστεί ποτέ η ανθρωπότητα. Από την άλλη πλευρά, εκδηλώθηκε η έκφραση της αλληλεγγύης σε διεθνές επίπεδο, για τη στήριξη της διεκδίκησης του Δημήτρη αλλά και για τη “μείωση των αποστάσεων”, ώστε οι οργισμένες κραυγές να σκαρφαλώσουν πάνω από τα επίπλαστα σύνορα, και η ηχώ τους να φτάσει μέχρι τα αυτιά αυτού του μαχητή της Ελευθερίας που βάζει ενέχυρο το ίδιου το σώμα, “μέχρι την τελευταία ανάσα”…

O Δημήτρης Κουφοντίνας ανήκει σε εκείνη τη γενιά επαναστατών, εκείνων των αλύγιστων ανδρών και γυναικών που διένυσαν δια πυρός και σιδήρου την Ιστορία του 20ου αιώνα, με τις ισχυρές ιδέες τους και με το αίμα και όχι με προκατασκευασμένες απόψεις και φλύαρες ρητορείες. Άνθρωποι που συμμετείχαν εκ των πραγμάτων σε αυτή την αυτόνομη διαδικασία που εκδηλώθηκε μεταξύ των εκμεταλλευομένων. Μια γενιά στρατευμένων αγωνιστών και αγωνιστριών που πλήρωσε υψηλότατο τίμημα γιατί τόλμησε να σηκώσει κεφάλι και -με το αναπόφευκτο πέρασμα του χρόνου- κυρίως κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών, πολλοί από αυτούς και από αυτές έφυγαν από τη ζωή. Γι αυτό το λόγο, είναι πολύ σημαντική -όπου και όποτε προκύπτει- να αναδεικνύεται η μετάδοση της μαρτυρίας όλων εκείνων που αποπειράθηκαν την έφοδο στον ουρανό προς όσους και όσες δεν έχουν ακόμα ολοκληρωτικά παραιτηθεί.

Όποιος είχε την τύχη να γνωρίσει άμεσα ή έμμεσα αυτούς τους συντρόφους και αυτές τις συντρόφισσες, όποιος μπόρεσε και θέλησε να διαβάσει, να συζητήσει και να αγκαλιάσει αυτή την τόσο βαθιά ανθρωπιά εκείνων που αφιέρωσαν σκέψη και σώμα στην κοινωνική δικαιοσύνη και την ελευθερία, όποιος αντιλήφθηκε ποιο ήταν και ποιο εξακολουθεί να είναι και σήμερα το διακύβευμα, γνωρίζει καλά ότι αυτοί οι σύντροφοι και αυτές οι συντρόφισσες αποτελούνε μέρος της συνολικής κληρονομιάς του επαναστατικού κινήματος, τη συγκολλητική ουσία των κομματιών της ταξικής μνήμης. Οι πληγές, οι ρυτίδες και τα λόγια τους, μάς μετέδωσαν μια άλλη Ιστορία, “ανεπίσημη”, παράνομη και φιμωμένη. Μας απέδειξαν ότι δεν υπάρχουν σκλάβοι αν αυτοί οι ίδιοι δεν θέλουν να ζουν ως τέτοιοι. Μας δίδαξαν την ομορφιά της αξιοπρέπειας και της εξέγερσης. Άγγιξαν κατευθείαν τις καρδιές μας και μας είπαν καθαρά και ξάστερα πως παρά τις αντιφάσεις, τις μικρότητες και τις φοβίες μας, ενώπιον ενός ιστορικού εχθρού επί το παρόντος ισχυρότατου, εμείς αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε, να ονειρευόμαστε, να χαιρόμαστε για τη ζωή.

Ένας παλιός αναρχικός από τα δικά μου μέρη, μια φορά είχε πει -επικαλούμενος μια αφρικάνικη παροιμία- ότι ο άνθρωπος είναι ένα αετόπουλο που νιώθει κοτόπουλο. Αυτό είναι και το κρίσιμο σημείο. Αυτό που εμείς οφείλουμε είναι να προσεγγίσουμε και να ασκήσουμε και πάλι την πραγματική δύναμη μας, εκείνη χωρίς την οποία ποτέ δεν θα είναι εφικτή μια ριζική αλλαγή.

Κατά τα λοιπά, το αστικό Δίκαιο αποτέλεσε ανέκαθεν ένα όπλο του εχθρού, μια τεράστια φάρσα που ισχύει μονάχα για όσους πιστεύουν σε αυτή. Σήμερα περισσότερο από ποτέ, σε αυτούς τους καιρούς της ταχύτατης μεταβολής του Κεφαλαίου, να αφουγκραστούμε τις επισημάνσεις και την εμπειρία αυτών των παλιών συντρόφων δεν μπορεί παρά να ισοδυναμεί με το να δώσουμε και πάλι ζωή στην ανάλυση, τη δημιουργικότητα, την ατομική και συλλογική ευφυΐα, ώστε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων της εξελισσόμενης σύγκρουσης.

Η Κυριαρχία είναι εκδικητική αλλά και οι καταπιεσμένοι το ίδιο.

Διεθνής Αλληλεγγύη στον Δημήτρη Κουφοντίνα!

Σιμόνε.

Haute-Savoie, Φλεβάρης 2021