φώτο: από την αναχώρηση της πρώτης ελληνικής αποστολής πολεμικού υλικού στον ιμπεριαλιστικό Πόλεμο στην Ουκρανία.
Ο ιμπεριαλιστικός Πόλεμος που μαίνεται στην Ουκρανία δεν ξεκίνησε τα ξημερώματα της Πέμπτης 24/2/2022 με τη ρωσική στρατιωτική εισβολή αλλά μια οκταετία νωρίτερα. Αυτή είναι μια αυταπόδεικτη αλήθεια που κάθε προλετάριος και προλετάρια, κάθε διεθνιστής και διεθνίστρια, κάθε αγωνιστής και αγωνίστρια, οφείλει να υπενθυμίζει απέναντι στην απύθμενη υποκρισία των όψιμων πρωτοκοσμικών ειρηνιστών και ενάντια στην καθεστωτική προπαγάνδα αυτών των εμπόλεμων καιρών.
Ένας άδικος Πόλεμος που ξεκίνησε όταν “στο Κίεβο έλαβε χώρα μια φιλελεύθερη-φασιστική επανάσταση που οδήγησε στην αντικατάσταση του μετριοπαθή ολιγάρχη Γιανουκόβιτς από μια ομάδα εθνικιστών και ολιγαρχών, συσπειρωμένων γύρω από τον Ποροσένκο. Πολύς κόσμος σκέφτηκε ότι δεν πρόκειται για μια επανάσταση αλλά για μια διαδοχή στην εξουσία. Αυτό συνέβη σε μια πολυεθνική χώρα. Είναι κάτι παρόμοιο μ’ αυτό που συνέβη στη Γιουγκοσλαβία. Σε μια πολυεθνική χώρα, η άνοδος στην εξουσία των εθνικιστών οδηγεί απευθείας στην καταστροφή της και τον πόλεμο. Αυτό είναι που συνέβη στην Ουκρανία: Η Κριμαία και το Ντονμπάς έχουν χαθεί οριστικά.” [1].
Μια πολύχρονη ανθρωποσφαγή που μετράει ήδη πολλές χιλιάδες (κυρίως ρωσώφωνων αλλά και άλλων μειονοτήτων, μεταξύ αυτών και ελληνόφωνων) νεκρών αμάχων, σε αυτό το ανατολικό – ευρωπαϊκό μέτωπο του ιμπεριαλιστικού Πολέμου που μαίνεται αδιάκοπα, από την Παλαιστίνη και τη Συρία, μέχρι το Ιράκ και το Αφγανιστάν, τη Λιβύη και την Υεμένη, τη Σομαλία και το Μάλι.
“Ένας εθνικιστικός πόλεμος που εξαπολύθηκε από τα ναζιστικά τάγματα του Αζόφ, των ορφανών του Μπαντέρα και όλων των ηττημένων του 1945, ενάντια στους λαούς της χαμένης πατρίδας των Μάχνο και των Σταχάνοφ αυτού του κόσμου”, υπό την υψηλή εποπτεία και με τα όπλα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, της Γερμανίας και της ΕΕ.
Μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, στα τέλη του “σύντομου 20ου αιώνα”, και σε αντίθεση με όσα ξεδιάντροπα ψεύδη ισχυρίζονται τα εγχώρια παπαγαλάκια της ευρωατλαντικής εθνικοφροσύνης και η πρόεδρος της Γ’ ελληνικής “Δημοκρατίας” , ο Πόλεμος δεν επέστρεψε στην Ευρώπη του 21ου αιώνα τώρα, το 2022 αλλά το 2014. Η Σφαγή στην Οδησσό, στις 2 Μάη εκείνης της χρονιάς, με τις δεκάδες των δολοφονημένων, βιασμένων, στραγγαλισμένων, καμμένων και σφαγιασμένων αγωνιστών και αγωνιστριών στο Σπίτι των Συνδικάτων, από τους Ουκρανούς ναζιστές εγκληματίες πολέμου, αποτελεί μια από τις πιο ντροπιαστικές και αιματοβαμμένες σελίδες της σύγχρονης ευρωπαϊκής Ιστορίας.
Ένας Πόλεμος που αποτέλεσε το ιστορικό σημείο ρήξης, μέσα στο εξελισσόμενο ενδο-ιμπεριαλιστικό ξαναμοίρασμα του κεφαλαιοκρατικού κόσμου σε σφαίρες επιρροής και την κορύφωση της στρατηγικής περικύκλωσης της Ρωσίας, που αποτελεί (διακηρυγμένο πλέον) στόχο των ΗΠΑ, μέσω της επέκτασης του ΝΑΤΟ, από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 κι έπειτα, σε αντίθεση με τις μεταψυχροπολεμικές δεσμεύσεις του, στην ανατολική Ευρώπη του πάλαι ποτέ “Συμφώνου της Βαρσοβίας”.
Ένας Πόλεμος μέσα στον οποίο ο ελληνικός αστισμός (τόσο στην εθνικιστική όσο και στην “κοσμοπολίτικη” εκδοχή του) και το Κράτος του δεν στέκουν ουδέτερα αλλά αντίθετα, έχουν φροντίσει να γίνει σαφές το διακομματικό δόγμα “Ανήκομεν εις τη Δύσιν”, παίρνοντας θέση ήδη κατά τη διάρκεια της μνημονιακής συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, με τη νοσηλεία Ουκρανών ναζιστών τραυματιών πολέμου στο ΚΑΤ, τον υπουργό Εξωτερικών να τραγουδάει από την Αττάλεια, αγκαζέ με τον Τούρκο και τους άλλους ΝΑΤΟϊκούς ομολόγους του, “we are the world, we are the children” και να απελαύνει (την περίοδο της υπογραφής της αμερικανοκινούμενης “Συμφωνίας των Πρεσπών”) Ρώσους διπλωμάτες.
Με τη χώρα να έχει μετατραπεί ήδη από άκρη σε άκρη σε προκεχωρημένο φυλάκιο του ευρωτλαντικού Ιμπεριαλισμού, τις ΝΑΤΟϊκές βάσεις του θανάτου από τη Σούδα μέχρι την Αλεξανδρούπολη, από τον Άραξο μέχρι τη Λάρισα, από την Ανδραβίδα μέχρι τη Σκύρο, να αποτελούν τα μετόπισθεν αυτού του πολεμικού μετώπου, και από την βάση στο Στεφανοβίκειο του Βόλου να έχουν ήδη μετασταθμεύσει στην Πολωνία τα πρώτα ΗΠΑτζίδικα ελικόπτερα “Απάτσι”.
Με το ελληνικό “κράτος – γεωπολιτικό μεντεσέ” [2] (σύμφωνα με τον ορισμό που τού έδωσε προ ετών ο νυν πολυχρονεμένος Πρέσβης στην Αθήνα και πρώην “αρχιτέκτονας της νίκης” του νεοφιλελεύθερου – ναζιστικού πραξικοπήματος στο Κίεβο το 2014 Τζέφρυ Πάϊατ), ν’ αποτελεί διαχρονικά τον καλύτερο πελάτη των πολεμικών βιομηχανιών, μέσα από τα αστρονομικά εξοπλιστικά προγράμματα δίχως τέλος και τον λογαριασμό ν’ ανεβαίνει διαρκώς, μετά και την υπογραφή των πρόσφατων πολεμικών συμφωνιών με Γαλλία και ΗΠΑ.
Με τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις να συμμετέχουν ήδη ενεργά σε πλήθος στρατιωτικών ΝΑΤΟϊκών αποστολών στα διάφορα μέτωπα αυτού του ιμπεριαλιστικού Πολέμου. Με την πιο νεοφιλελεύθερη – ακροδεξιά μεταπολιτευτική κυβέρνηση ΝΔ του Κ. Μητσοτάκη του υιού, διά στόματος του υπουργού “Άμυνας”, να έχει δηλώσει ήδη την προθυμία της “οι Έλληνες να ματώσουν στο μέλλον δίπλα στους Αμερικάνους” και την αξιωματική αντιπολίτευση των πρώην ευρω“κομμουνιστών” και νυν ευρωατλαντικών, αυτοαποκαλούμενων “αριστερών” της Κουμουνδούρου, να έχει ήδη φροντίσει να δώσει και πάλι τα διαπιστευτήρια της σε ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ.
Οι εμπρηστικές πρωθυπουργικές δηλώσεις και η τυχοδιωχτική επιλογή για άμεση εμπλοκή στον πόλεμο της Ουκρανίας, με την αποστολή πολεμικού υλικού (40 τόνους κατασχεμένων καλάσνικοφ, αντιαρματικών ρουκετών και πυρομαχικών), υπό τη συνοδεία του υφυπουργού “Άμυνας”, για την ενίσχυση της νεοφιλελεύθερού – ακροδεξιού καθεστώτος του πρώην γελωτοποιού Ζελένσκι και των ταγμάτων εφόδου των ναζιστών συμμάχων του, ανεβάζει επικίνδυνα τη θερμοκρασία στις ελληνορωσικές διπλωματικές σχέσεις και δένει περαιτέρω τις τύχες της χώρας με τις επιδιώξεις του ευρωατλαντικού Ιμπεριαλισμού.
Έναν αιώνα μετά τη στρατιωτική εκστρατεία στην Μικρά Ασία, προς υπεράσπιση των συμφερόντων των δυτικών ιμπερια-ληστών “συμμάχων και προστατών”, η οποία και ολοκληρώθηκε με την Καταστροφή και την Προσφυγιά του 1922, η σύγχρονη Μεγάλη Ιδέα της ντόπιας αστικής Τάξης και του Κράτους της, για γεωπολιτική αναβάθμιση στα πλαίσια του εντεινόμενου ενδοαστικού ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού, εγκυμονεί εξίσου οδυνηρές συνέπειες και αφήνει ορθάνοιχτο το πολεμικό ενδεχόμενο.
Την ίδια στιγμή, το Βερολίνο ανακοινώνει εξοπλιστικό πρόγραμμα – μαμούθ 100 δισ. ευρώ, το μεγαλύτερο εξοπλιστικό πρόγραμμα στην μεταπολεμική “δημοκρατική” ιστορία του πρώην Γ’ Ράιχ, το Παρίσι και όλη η ΕΕ στοιχίζονται ΝΑΤΟϊκά με την αποστολή πολεμικού εξοπλισμού στο Κίεβο, ενώ τα πολεμικά σύννεφα που υψώνονται από την Ουκρανία, εμφανίζονται απειλητικά μέχρι και πάνω από την πάλαι ποτέ “ουδέτερη” Σκανδιναβία.
Η ενεργειακή κρίση με “το ράλι των τιμών” πετρελαίου και φυσικού αερίου συνεχίζεται και ο οικονομικός πόλεμος οξύνεται μέσα από τις κυρώσεις των ΗΠΑ- Μεγάλης Βρετανίας- ΕΕ, που στοχεύουν στον αποκλεισμό των κεφαλαίων της ρώσικης νέας ολιγαρχίας από το διεθνοποιημένο διατραπεζικό και χρηματοπιστωτικό σύστημα, εξαιρώντας (τουλάχιστον προς το παρόν), από τη λίστα αυτών των πρωτοφανών κυρώσεων, τις ροές του χρήματος που σχετίζονται με τον τομέα της Ενέργειας και την “οικονομία των αγωγών”.
Η θύελλα που προμηνυόταν από τα σημάδια των σύγχρονων καιρών πυκνώνει, ο κίνδυνος γενίκευσης της πολεμικής σύρραξης αιωρείται πάνω από την Ευρώπη, όπου -όπως είχε προεξοφλήσει και η πρώην καγκελάριος Μέρκελ- “δεν πρέπει να θεωρούμε την ειρήνη δεδομένη” και η πυρηνική απειλή επιστρέφει και πάλι για τα καλά, πάνω από όλη την ανθρωπότητα.
“[…] Και στην Ουκρανία υπάρχει φτώχεια και πληθωρισμός, αλλά στη Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονιέσκ (DPR) και τη Λαϊκή Δημοκρατία του Λουγκάνσκ (LPR) η κατάσταση είναι πολύ πιο άσχημη. Διεξάγεται ένας περίεργος πόλεμος. Υπογράφονται εκεχειρίες που δεν τηρούνται από κανέναν. Η ηλεκτρική ενέργεια, το αέριο και το κάρβουνο διασχίζουν τις γραμμές των αντιμαχόμενων. Η μαύρη αγορά ανθεί. Οι τοπικές ελίτ κάνουν εμπόριο και μπίζνες πίσω από την πλάτη των στρατευμάτων, ενώ οι μόνοι που πολεμάνε (και από τις δύο πλευρές) είναι οι εργάτες και οι χωρικοί. Όταν έγιναν νέες εκλογές το φθινόπωρο του 2014, οι αντι-Μεϊντάν ολιγάρχες Zakharchenko και Plotniskiy μπόρεσαν να θέσουν υποψηφιότητα, ενώ οι Κομμουνιστές αποκλείστηκαν. Όλα αυτά προκαλούν δυσφορία τόσο στον κόσμο όσο και στους στρατιώτες της Νοβορωσίας. Έχω μιλήσει με πολλούς στρατευμένους της βάσης, θέλουν αυτή η κατάσταση ν’ αλλάξει. Θέλουν να τελειώνουν με τους ολιγάρχες και να εθνικοποιήσουν τις επιχειρήσεις. Θέλουν να πάνε να πολεμήσουν ξέροντας ότι δίνουν τη ζωή τους για τα δικά τους εργοστάσια, τα δικά τους ορυχεία, τα δικά τους εδάφη και όχι για τις αστικές ελίτ που απλώς αντικατέστησαν την ουκρανική σημαία μ’ εκείνη της DPR. Αυτός θα είναι και ο λόγος για τον οποίο θα ξεσπάσει ο εσωτερικός εμφύλιος πόλεμος […]” [3].
Ο αντικομμουνιστής πρώην KGBίτης Πούτιν, ο νεοκαπιταλιστής πρόεδρος αυτής της πυρηνικής υπερδύναμης, αποτελεί τον εθνικιστή πολιτικό εκπρόσωπο της ρώσικης νέας ολιγαρχίας, αυτής της σοβινιστικής κλίκας που (εδώ και μια τριακονταετία) συνέδεσε τις τύχες της με το πλιατσικολόγημα της γης και όλων των πλουτοπαραγωγικών υποδομών και πηγών, μετά την ενδογενή κατάρρευση της πρώην ΕΣΣΔ, με το κυριολεκτικό κοινωνικό ολοκαύτωμα που επακολούθησε για ολόκληρες γενιές των Σοβιετικών λαών, το οποίο είχε ως συνέπεια ακόμα και τη μείωση των πληθυσμών τους.
Μια ολιγαρχική Τάξη που έλκει την καταγωγή της από τον αντιδραστικό δεσποτισμό του αυτοκρατορικού τσαρισμού, η οποία αφού πρώτα προσάρτησε την Κριμαία και στη συνέχεια επικράτησε σ’ αυτόν τον εσωτερικό εμφύλιο πόλεμο, κατά τη διάρκεια της γνήσιας αντιφασιστικής – αντιιμπεριαλιστικής – αντιολιγαρχικής Εξέγερσης του εργαζόμενου λαού στο Ντονμπάς (ακόμα και μέσα από τη φυσική εξόντωση των διεθνιστών κομμουνιστών ταξιαρχιτών που πάλεψαν ηρωικά, με το όπλο στο χέρι ενάντια στο ναζισμό του 21ου αιώνα, υπερασπιζόμενοι το δικαίωμα για πραγματική Αυτοδιάθεση των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονιέσκ και του Λουγκάνσκ), αμφισβητεί πλέον συνολικά, υπό τους ήχους των αρμάτων μάχης και των βομβαρδιστικών της, την εδαφική ακεραιότητα ολόκληρης της ουκρανικής επικράτειας.
Με τις μάχες να μαίνονται και τις ουκρανικές μεγαλουπόλεις να βρίσκονται σε κατάσταση πολιορκίας από τον ρωσικό στρατό. Με τις αντιπολεμικές διαδηλώσεις διεθνιστών και διεθνιστριών, αγωνιστών και αγωνιστριών σε πολλές πόλεις της Ρωσίας, να χτυπιούνται άγρια από την κρατική καταστολή και να μετράνε εκατοντάδες συλλήψεις. Με τα ουκρανικά ναζιστικά τάγματα εφόδου να συνεχίζουν να σφαγιάζουν τους λαούς της Αζοφικής Θάλασσας και να κρατούν σε κατάσταση ομηρίας τον άμαχο πληθυσμό, την ώρα που η ουκρανική προεδρία καλεί εθελοντές ομοϊδεάτες τους, απ’ όλο τον κόσμο, για τη “συγκρότηση Λεγεώνας Ξένων που θα πολεμήσουν τους Ρώσους”. Με σύσσωμες τις δυνάμεις του ευρωατλαντικού Ιμπεριαλισμού, τους ουσιαστικούς υποκινητές αυτού του πολύχρονου μακελειού, να εξακολουθούν να στηρίζουν πολιτικά – οικονομικά – στρατιωτικά το νεοφιλελεύθερο – ακροδεξιό καθεστώς του Κιέβου και την δυτικόφιλη ολιγαρχία του, διεξάγοντας ακόμα έναν “πόλεμο δια αντιπροσώπων”, με μοναδικά θύματα τους ίδιους τους λαούς και την εργατική Τάξη της Ουκρανίας.
Αυτή είναι η συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία μέσα στην οποία καλούμαστε να πάρουμε θέση και να οργανωθούμε, να κινητοποιηθούμε και να αγωνιστούμε για το σταμάτημα αυτού του άδικου Πολέμου.
Οι λαοί της Ουκρανίας, από το Κίεβο μέχρι το Χάρκοβο, από τη Μαριούπολη μέχρι την Οδησσό και το Ντονμπάς, δεν έχουν ανάγκη από “προστάτες” και “απελευθερωτές” αλλά -όπως όλοι οι λαοί του κόσμου- έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα στην Ειρήνη και την Αυτοδιάθεση, με την Ιστορία να συνεχίζει να διδάσκει ότι “κανένας λαός δεν μπορεί να απελευθερωθεί ο ίδιος εφόσον καταπιέζει άλλους λαούς”.
Σε αυτούς τους ζοφερούς καιρούς της αδιάκοπης Κρίσης και της Πανδημίας που επιτάχυνε τις εξελίξεις (μεταξύ άλλων και) στα πεδία των σύγχρονων μαχών, στο ανατολικό – ευρωπαϊκό μέτωπο του ιμπεριαλιστικού Πολέμου, οι δοσμένες συνθήκες συνεχίζουν να ορίζουν και τα σύγχρονα προλεταριακά – διεθνιστικά καθήκοντα, τόσο στις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις όσο και στις καπιταλιστικές περιφέρειες αυτού του σύγχρονου σφαγείου.
Η μακρόχρονη εγχώρια αλλά και διεθνής οπισθοχώρηση του δικούς μας στρατοπέδου από το προσκήνιο, του στρατοπέδου των εργαζόμενων λαών που αποτελούν διαχρονικά και τα μόνα πραγματικά θύματα των ιμπεριαλιστικών Πολέμων που εξαπολύονται από τους δυνάστες τους, και η επακόλουθη απουσία ενός μαζικού και μαχητικού αντιπολεμικού διεθνιστικού κινήματος, ικανού να επιβάλλει την Ειρήνη και τον τερματισμό αυτής της άδικης ανθρωποσφαγής, καθιστούν το μέλλον σε ολοένα και πιο ζοφερό. Η ανατροπή αυτών των δυσμενέστατων συσχετισμών πρέπει ν’ αποτελεί το πρωταρχικό και αδιαπραγμάτευτο καθήκον για κάθε αναρχικό και κομμουνιστή, για κάθε αναρχική και κομμουνίστρια που αγωνίζεται ενάντια στο Κεφάλαιο & τα Κράτη του, ενάντια στο Φασισμό & τον Ιμπεριαλισμό.
Όπως ισχύει από τους καιρούς του Σπάρτακου, ο δικός μας κύριος Εχθρός συνεχίζει να βρίσκεται μέσα στην ίδια μας τη χώρα: Μέσα στην Ελλάδα. Μέσα στην ΕΕ. Μέσα στο ΝΑΤΟ. Για το σταμάτημα του ιμπεριαλιστικού Πολέμου στην Ουκρανία, να αγωνιστούμε κάτω από τις δικές μας Σημαίες και όχι κάτω από αυτές των ιμπερια-ληστών μακελάρηδων των λαών, να γίνουμε η άμμος και όχι το λάδι στα γρανάζια της φονικής πολεμικής μηχανής του ΝΑΤΟ και της βιομηχανίας παραγωγής καθεστωτικού ψεύδους & προπαγάνδας των ΜΜΕ του.
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΟΣ – ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚOΣ – ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ
ΓΙΑ ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΟΛΕΣ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΙΣΤΕΙ Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ.
70 ΧΡΟΝΙΑ ΝΑΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΧΟΥΝΤΕΣ, ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ & ΠΟΛΕΜΟΙ.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΦΑΝΤΑΡΟΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ.
ΕΞΩ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΤΟ. ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ ΑΠΌ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.
ΟΛΟΙ & OΛΕΣ ΣΤΙΣ ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ.
Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)
Αθήνα, 28 Φλεβάρη 2022
Σημειώσεις.
[1] Απόσπασμα από Συνέντευξη στη Διεθνή Κόκκινη Βοήθεια του ρώσου επαναστάτη κομμουνιστή Andrew Sokolov, κρατούμενου στην Ουκρανία (Αύγουστος 2015), διαθέσιμη στα ελληνικά στο prolprot.espivblogs.net. Περιλαμβανόταν στο 3ο τεύχος της πολιτικής επιθεώρησης ΜΟΛΟΤ (Αθήνα, Νοέμβρης 2016)
[2] Περισσότερα στοιχεία στη συλλογή κειμένων του συντρόφου, πολιτικού κρατούμενου Πολύκαρπου Γεωργιάδη “Ο Γεωπολιτικός Μεντεσές. Ένστολο κράτος. Γεωστρατηγικοί ανταγωνισμοί. Έρπων παγκόσμιος πόλεμος” (εκδόσεις Ασύμμετρη Απειλή, Αθήνα 2021).
[3] Απόσπασμα από Συνέντευξη στη Διεθνή Κόκκινη Βοήθεια του ρώσου επαναστάτη κομμουνιστή Andrew Sokolov, κρατούμενου στην Ουκρανία (Αύγουστος 2015), ο.π.