Τα ξημερώματα της 30ης Ιούλη έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 78 χρονών, η σκηνοθέτιδα Αλίντα Δημητρίου. Συνεπής, ακατάβλητη και ακηδεμόνευτη Αγωνίστρια, η Αλίντα άφησε παρακαταθήκη στις νεότερες γενιές το πλούσιο έργο της και ιδιαίτερα τα τρία ντοκιμαντερ “Τα Πουλιά στο Βάλτο”, “Η Ζωή στους Βράχους” και “Τα Κορίτσια της Βροχής”, στα οποία καταγράφει και ρίχνει φως στον σημαντικό ρόλο που διαδραμάτισαν οι Γυναίκες Αγωνίστριες κατά τη διάρκεια της Αντίστασης, του Εμφυλίου και της χούντας.

καλό Ταξίδι Συντρόφισσα…

κοιλάδα Σούζα 20 Ιούλη 2013

οι μισθοφόροι του κεφαλαίου και του κράτους εν δράσει…

Τις πρώτες ώρες της 20ής Ιούλη 2013, με το που ξεκίνησε η νυχτερινή πορεία απ’ την κοινότητα του Τζιαλιόνε (στην περιφέρεια του Τορίνο), ξέσπασε μια βία η οποία είχε προαναγγελθεί απ’ τα κεντρικά της αστυνομίας, αφού οι μπάτσοι είχαν ήδη εκδώσει φρενήρη ανακοινωθέντα σχετικά με την απειλή ενός μαύρου μπλοκ που θα ’τανε κρυμμένο ανάμεσα στους κατοίκους που επρόκειτο να διαδηλώσουν.

Μια βία η οποία ήτανε προμελετημένη απ’ τις δυνάμεις της τάξης, οι οποίες την πέσανε άγρια σε διαδηλωτές από το πουθενά κι ενόσω ο κόσμος βρισκότανε ακόμα πολύ μακριά από τους φράχτες του εργοταξίου της υπερταχείας TAV (στο Κιομόντε). Οι μπάτσοι έκαναν έφοδο κατά μήκος ενός πολύ στενού κι επικίνδυνου μονοπατιού στο βουνό, όπου αρκετός κόσμος σωριάστηκε στο έδαφος, ποδοπατήθηκε και χτυπήθηκε κατ’ επανάληψη από κλομπ της αστυνομίας. Στη συνέχεια οι διαδηλωτές κυνηγήθηκαν ακόμα και μες στο δάσος, το οποίο είχε ήδη καλυφθεί από καπνούς λόγω της παράνομης ρίψης δακρυγόνων που εξαπέλυσαν οι δυνάμεις καταστολής. Ας σημειωθεί ότι οι Πανταλίνο και Ρινάουντο, δυο σκυλιά της τοπικής εισαγγελίας που τρέφουνε ιδιαίτερη εμμονή κατά των αντιστεκόμενων του κινήματος NO TAV, εθεάθησαν εντός της περιβόλου του εργοταξίου: θέλουνε, δηλαδή, να μας πούνε πως βρίσκονταν εκεί πέρα κατά τύχη, ή μήπως ξέρανε από πριν ότι θ’ ακολουθούσανε συλλήψεις διαδηλωτών κείνη τη νύχτα;

Υπήρχανε πολλοί ηλικιωμένοι μεταξύ των περισσότερων από 500 διαδηλωτών, και τους ήταν εξαιρετικά δύσκολο να ξεφύγουν απ’ το πέσιμο. Υπήρχανε όμως κι ομάδες νεότερων διαδηλωτών, που προσπάθησαν να βάλουν το ίδιο τους το σώμα μεταξύ μπάτσων και ηλικιωμένων: απ’ αυτούς τους νεότερους, 7 συνελήφθησαν απ’ την αστυνομία του Τορίνο υπό τις εντολές του εκδικητικού αξιωματικού Πετρόντσι, που ’χει τώρα να το λέει και να το καυχιέται.

Οι Έννιο, Λούκε, Ματτίας, Πιέρο, Μαρτσέλλο, Γκαμπριέλε και Αλμπέρτο είναι οι επτά συλληφθέντες αυτής της νύχτας βίας, κατά την οποία το κίνημα NO TAV απέδειξε για άλλη μια φορά τι σημαίνει ν’ αγωνιζόμαστε και ν’ αντιστεκόμαστε όλοι σαν μια γροθιά, ακόμα και σε τόσο δύσκολες στιγμές.

Η παρουσία των δυνάμεων της τάξης μέσα στον περίβολο του εργοταξίου ήταν η ίδια μ’ εκείνη παρόμοιων κρίσιμων γεγονότων στην κοιλάδα Σούζα, με πολλά αστυνομικά οχήματα και όργανα στη διάθεση των εντολοδοτών τους. Όπως προαναφέρθηκε, οι μπάτσοι εφόρμησαν έξω απ’ την περίφραξη, και η πρόθεσή τους ήταν σαφής: ήθελαν να τσακίσουν και να βλάψουν σοβαρά τον κόσμο.

Το κατάφεραν, γιατί σήμερα μετράμε 63 τραυματίες μεταξύ των διαδηλωτών του NO TAV, χωρίς να λαμβάνονται καν υπόψη απλοί μώλωπες και δηλητηριάσεις απ’ τα δακρυγόνα, που έχουν καταλήξει να θεωρούνται αυτονόητα πράγματα.

Σήμερα, 20 Ιούλη, στις 15.00 η ώρα κατά τη διάρκεια διεθνούς συγκέντρωσης στην κοιλάδα Σούζα, το κίνημα NO TAV κατήγγειλε έντονα με επίσημη ανακοίνωσή του όσα εκτυλίχτηκαν την περασμένη νύχτα.

Λόγια οργής στράφηκαν εναντίον όσων διέπραξαν τις πλέον ανήκουστες ενέργειες, όπως συνέβη στην περίπτωση της Μάρτα, μιας συντρόφισσας απ’ την Πίζα, η οποία είχε προσαχθεί στο σωρό κι αφέθηκε ελεύθερη το πρωί αφότου ξυλοκοπήθηκε βάναυσα και υπέστη σεξουαλική παρενόχληση απ’ τους μπάτσους.

Υπάρχει επίσης η περίπτωση του Ματτία, ενός 17χρονου αγοριού που ξυλοκοπήθηκε απ’ την αστυνομία για παραπάνω από δύο ώρες και μπόρεσε να επιστρέψει στη συγκέντρωση μόνο αργά το απόγευμα. Και αυτός και η Μάρτα αφέθηκαν ελεύθεροι με κατηγορίες εις βάρος τους.

Συλλέγουμε μαρτυρίες και καταθέσεις για το τι συνέβη αυτήν τη νύχτα, αλλά είναι ακόμα σημαντικότερο να υπογραμμίσουμε το γεγονός ότι το κίνημα απέδειξε για άλλη μια φορά ότι σε δύσκολες καταστάσεις έχει τη δύναμη να σταθεί ενωμένο, όντας ικανό ν’ αντισταθεί και ν’ αντεπιτεθεί με συνοχή.

Αυτήν τη φορά, τ’ αρχηγείο της αστυνομίας επέδειξε όλη του τη μνησικακία, και είδαμε ξανά το πραγματικό πρόσωπο της εξουσίας, ή μάλλον των υποτακτικών της. Παρακολουθούμε στενά την υπόθεση των συλληφθέντων και στηρίζουμε εκ νέου όλες τις πρωτοβουλίες που πρόκειται να εμψυχώσουν αυτό το καλοκαίρι του αγώνα στην κοιλάδα Σούζα.

Ο αγώνας NO TAV δε συλλαμβάνεται, δεν ανακόπτεται!
Λευτεριά σε όλους, λεύτεροι τώρα!

Διεύθυνση των επτά κρατουμένων:
Gabriele Tomasi, Alberto De Stefanis, Luke Molina, Matthias Moretti, Piero Rossi, Ennio Edoardo Donato, Marcello Botte
C.C. via Maria Adelaide Aglietta n° 35, ΙΤ-10151 Torino

πηγές: notav.info, informa-azione.info, actforfree.nostate.net

αναδημοσίευση από contrainfo.espiv.net

Η σκευωρία δεν θα περάσει

Κάτω τα χέρια από τον σύντροφό μας Θ.Σ. διωκόμενο για την υπόθεση της Marfin

5 Μαΐου 2010. Πραγματοποιείται γενική απεργία και μία από τις μαχητικότερες διαδηλώσεις. Μετά από πολύωρες συγκρούσεις, υποκατάστημα της Marfin καίγεται έπειτα από εμπρηστική επίθεση και τρείς εργαζόμενοι, που είχαν εξαναγκαστεί να εργαστούν, χάνουν την ζωή τους. Ο αγωνιζόμενος κόσμος που βρίσκονταν στους δρόμους, παγώνει.

 Οι εξουσιαστές εκμεταλλεύονται τον θάνατο τριών ανθρώπων σε μια προσπάθεια να καταδικάσουν την κοινωνική αντιβία και να καταστείλουν  την μαχητική αυτοάμυνα που στέκεται ανάχωμα στην βία που το κράτος εξαπολύει καθημερινά, στέλνοντας έτσι ξεκάθαρο μήνυμα σε όλα τα κομμάτια εκείνα της κοινωνίας που εξεγείρονται, αγωνίζονται, αντιστέκονται. Ως ένα τέτοιο κομμάτι, ο αντιεξουσιαστικός χώρος στοχοποιείται, σε μια άθλια προσπάθεια απονοηματοδότησης της πολιτικής του ταυτότητας.

Μέσα σε αυτό το κλίμα ξεκινά η διαδικασία προγραφής   ”ενόχων” και ”απόδοσης ποινικών ευθυνών”. Τρεις σύντροφοι και ένα ακόμη άτομο θεωρούνται ύποπτοι για τον εμπρησμό της Marfin και του βιβλιοπωλείου Ιανός, με μοναδικό στοιχείο ένα ”φυτεμένο” ανώνυμο σημείωμα που τους κατονομάζει με τηλέφωνα και διευθύνσεις. Και η προσπάθεια κατασκευής ενόχων έχει ξεκινήσει…

Δύο χρόνια μετά, ο σύντροφος Θ.Σ., , παραπέμπεται σε δίκη. Το επικείμενο δικαστήριό του διαδραματίζεται σε μία περίοδο, όπου η πορεία προς τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό επιταχύνεται, όπου η  δημοκρατία τους, φορώντας τον φασιστικό της μανδύα, δείχνει το αληθινό της πρόσωπο. Η αφαίμαξη των από τα κάτω εντατικοποιείται και οξύνεται. Δουλοποίηση, φτωχοποίηση, εξαθλίωση και καταστολή σε όλο το φάσμα των κοινωνικών αντιστάσεων.

Το κράτος εκδικητικά, παίζει ένα πολιτικό παιχνίδι στις πλάτες των νεκρών και των κοντινών τους ανθρώπων, στήνοντας ένα δικαστήριο χωρίς κανένα στοιχείο και επιχειρώντας να καταδικάσει τον σύντροφο Θ.Σ. και στο πρόσωπό του όλους όσους δεν υποτάσσονται.

Η σκευωρία τους δεν θα μείνει αναπάντητη. Τον σύντροφό μας δεν θα τον αφήσουμε στα χέρια τους. Η δύναμή μας είναι αστείρευτη γιατί προέρχεται από το πάθος μας για ελευθερία.

Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας

                                                                                                αλληλέγγυες – αλληλέγγυοι

πηγή: https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1480942

    Oι περιοριστικοί όροι είναι οι παρακάτω:

Επιβάλλεται απαγόρευση εξόδου από τη χώρα

Κάθε Δευτέρα καλείται να εμφανίζεται στο Α.Τ. της περιοχής του

Θα πρέπει να διαμένει στο σπίτι που έχει δηλώσει

Δεν επιτρέπεται να ταξιδέψει εκτός του νομού Αττικής

Δεν πρέπει να έχει επαφή με τους συγκατηγορούμενους για την υπόθεση της «Συνομωσίας Πυρήνων της Φωτιάς»

Καταβολή εγγύησης 30.000 ευρώ

Μια προκήρυξη του Αυτόνομου μπλοκ αγώνων ΟΥΤΕ ΠΑΤΡΙΔΑ ΟΥΤΕ ΑΦΕΝΤΙΚΑ της Araraquara που θέτει ένα ευρύτερο πλαίσιο των αγώνων στη Βραζιλία και της αντίθεσης στον εθνικισμό στους αγώνες αυτούς:

Προκήρυξη του Αυτόνομου Μπλοκ Αγώνων ΟΥΤΕ ΠΑΤΡΙΔΑ ΟΥΤΕ ΑΦΕΝΤΙΚΑ της Araraquara, São Paulo, σχετικά με τη συμμετοχή του στην ενιαία δράση της 26ης Ιούνη μαζί με τη συλλογικότητα για ελεύθερες μεταφορές Passe Livre, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των συγκοινωνιών.

Ούτε Πατρίδα, Ούτε Αφεντικά!

-Να δημιουργήσουμε τη λαϊκή εξουσία!

Το Αυτόνομο μπλοκ αγώνων δημιουργήθηκε στην Araraquara στα πλαίσια της πολιτικής αναταραχής στη Βραζιλία και σ’ ολόκληρο τον κόσμο, μέσα απ’ την αυτοοργάνωση αγωνιστών διαφόρων επαναστατικών αντικαπιταλιστικών πολιτικών τάσεων, με στόχο τη δημιουργία ενός σημείου αντίθεσης με τα ρεφορμιστικά αιτήματα, ζητώντας την ολική ρήξη με το σύστημα, τη δημιουργία μέσα απ’ την καταστροφή. Η συλλογικότητα αντιτίθεται επίσης στα εθνικιστικά προτάγματα και τις εθνικές σημαίες στις διαδηλώσεις που εξελίσσονται στη χώρα, καθώς αντιλαμβάνεται τον εθνικισμό ως φασισμό, που φέρει τον διαχωρισμό μας απ’ αυτούς με τους οποίους μαχόμαστε μαζί για έναν κόσμο χωρίς σύνορα, χωρίς πατρίδες, χωρίς κράτη, για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας. Έτσι, στις 26 Ιούνη, ενώσαμε τις δυνάμεις μας και κατεβήκαμε στους δρόμους με την Ενιαία Δράση στην Araraquara, συνεχίζοντας τον αγώνα για τις Ελεύθερες Μεταφορές κι ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των συγκοινωνιών.

Η εξέλιξη των αγώνων για τις Ελεύθερες Μεταφορές, οι οποίοι ξεκινούν από το 2006, με αποκορύφωμα τις τρέχουσες νίκες (ακύρωση της αύξησης της τιμής των εισιτηρίων σε πολλές πόλεις), δείχνει τη δύναμη των δρόμων και την εξέγερση. Οι διεκδικήσεις και οι κατακτήσεις μας αντανακλούν άμεσα τη συνείδηση της τάξης μέσα στον αγώνα, δυναμώνουν τη συζήτηση πάνω στο δικαίωμα στην πόλη και καταδεικνύουν την ανεπάρκεια του σημερινού μοντέλου, που περιορίζει τη χρήση του αστικού χώρου στη χρήση του από μερικές προνομιούχες κάστες, ευνοώντας αυτές τις ελίτ, μέσω της κερδοσκοπίας της αγοράς ακινήτων, της καταστροφής των χώρων κοινωνικοποίησης και των ιστορικών στοιχείων που νοηματοδοτούν τους διάφορους χώρους μέσα απ’ τους οποίους περνάμε.

Υπενθυμίζουμε ακόμα τις ιθαγενικές φυλές, απ’ τον Βορρά ως τον Νότο, που έρχονται καθημερινά αντιμέτωπες με το κράτος και τα αντιπεριβαλλοντικά προγράμματα όπως το PAC και τα έργα για το Παγκόσμιο Κύπελλο, που ποδοπατούνται κάτω απ’ τους εκσκαφείς και τα μηχανήματά προκειμένου λίγοι να συνεχίσουν να συσσωρεύουν χρήματα, καταστρέφοντας την εναπομείνασα άγρια φύση και τους ανθρώπους που ζουν απ’ αυτήν και αντιστέκονται γι αυτήν. Απ’ το υδροηλεκτρικό εργοστάσιο του Belo Monte no Pará και τις συγκρούσεις γύρω απ’ τη δημιουργία ενός νέου τέτοιου στο Mato Grosso do Sul, οι αποδείξεις του καταπιεστικού χαρακτήρα των πολιτικών της κυβέρνησης απέναντι στις διάφορες φυλές που κατοικούν αυτά τα εδάφη, η γη των οποίων λεηλατείται και εξαντλείται για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της διεθνούς αγοράς, μια διαδικασία που εξελίσσεται ως συνέχεια της αποικιακής γενοκτονίας μέσα από δολοφονίες αντιστεκόμενων, όπως έγινε στην πρόσφατη επίθεση που φονεύθηκε ο Oziel Gabriel, ινδιάνος Terena, η ευθύνη για την οποία βρίσκεται στα χέρια του βραζιλιάνικου Κράτους και των γαιοκτημόνων του. Έχοντας υπόψιν αυτά τα γεγονότα, αρνούμαστε να σηκώσουμε οποιαδήποτε εθνική σημαία, γιατί όλες τους είναι βαμμένες στο αίμα.

Στην επαρχία, η στρατιωτική αστυνομία προωθεί ατελείωτες δολοφονίες, εγκληματοποιώντας τους μαύρους και τους φτωχούς και υποβάλλοντάς τους καθημερινά στην τρομοκρατία των κοινωνικών αδικιών, του ρατσισμού και του σεξισμού. Η άβυσσος της ανισότητας που διατηρείται προς όφελος όσων βρίσκονται από πάνω, είναι εγγυημένη χάρις στους πολιτικούς θεσμούς που αντιπροσωπεύουν τον ένοπλο βραχίονα του Κράτους, του οποίου η μοναδική λειτουργία είναι η προστασία των συμφερόντων και της ιδιοκτησίας των τάξης των ισχυρών. Έτσι, αυτοί που θεωρούνται ένας κίνδυνος για την τάξη αυτή, την τάξη των καταπιεστών, εξοντώνονται βίαια πίσω απ’ την προστασία του εθνόσημου και της σημαίας. Το έθνος λοιπόν δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια φαντασιακή κατασκευή που χρησιμοποιείται για να χωρίζει τους λαούς και να διευκολύνει την εκμετάλλευσή τους, η εξέλιξη της οποίας οδήγησε στην αποικιοκρατία στην Αμερική, την Αφρική και την Ωκεανία, διαχωρίζοντας τους ιθαγενείς σε ψεύτικες πατρίδες, τεχνητά σύνορα, καταστρέφοντας τις τοπικές ιδιαιτερότητες και ποικιλομορφίες για την επιβολή μιας εθνικής ομογένειας. Η ιστορία των πολέμων είναι σύμφυτη με την ιστορία του Έθνους-Κράτους, του κατ’ εξοχήν συμβόλου του διαχωρισμού και της βίας, που μέσω αυτού διαχειρίζονται ενάντια στους λαούς: βασιλείς κι αριστοκράτες, γαιοκτήμονες και αστοί, πολιτικοί και εξουσιαστές. Λαμβάνοντας υπόψιν όλα αυτά τα δεδομένα, ο πατριωτισμός και ο εθνικισμός, που υπερασπίζονται οι δεξιοί στρατοκράτες που φρουρούν τις ελίτ, αποκαλύπτονται ως πραγματικές απειλές για κάθε ιδέα και πρακτική αγώνα που επιθυμεί να δημιουργήσει πράγματι έναν νέο κόσμο όπου να χωρούν όλοι οι κόσμοι, από τον ίδιο τον λαό και για τον λαό.

Είναι απαραίτητο τώρα να οργανωθεί η επαρχία για την αντιμετώπιση των δυνάμεων του κεφαλαίου και να τσακίσει τον φασισμό. Η ανατροπή της πυραμίδας της εξουσίας και της ανισότητας εξαρτάται άμεσα από την εξέγερση αυτών που βρίσκονται από κάτω. Να μπεί τώρα ο εργαζόμενος λαός στην μάχη!

Ούτε Βήμα πίσω.

πηγή: http://rioters.espivblogs.net/2013/07/06/araraquara/

  Στις 29/4/2011 η ιστορία ξεκινάει με τις απρόσμενες προσαγωγές μας, τη δικιά μου και άλλων 2 συντρόφων. Απρόσμενες γιατί δεν βασίζονταν σε στοιχεία ή καταθέσεις αυτοπτών μαρτύρων αλλά σε «ανώνυμο σημείωμα» που τόσο «βολικά» έφτασε στα χέρια της αστυνομίας και μας κατονόμαζε εμένα και άλλους 2 συντρόφους, δίνοντας αριθμούς τηλεφώνων και διευθύνσεις.

Μέσα σε κλίμα τρομοκρατίας από την Κρατική Ασφάλεια και τα Μ.Μ.Ε. προσαγόμαστε, λοιπόν, ενώ ακολουθούν έρευνες σε σπίτια για δήθεν «ευρήματα» και η πολύωρη απομόνωση μου στη Γ.Α.Δ.Α. με χειροπέδες. Ταυτόχρονα άρχισε να πέφτει τόνους η λάσπη εναντίον μας επί δυο μέρες από τα Μ.Μ.Ε. φερέφωνα της Ασφάλειας, που ψευδόμενα μιλούσαν για τη «σύλληψη των εμπρηστών της Μαρφίν». Στη συνέχεια, μου επεφύλαξαν «ξενάγηση» στους ορόφους της Γ.Α.Δ.Α. με προορισμό έναν διαμορφωμένο χώρο αναγνώρισης, απ’ όπου διάφοροι «μάρτυρες» πέρασαν ώστε δήθεν να με αναγνωρίσουν. Ύστερα το βράδυ εκείνης της μέρας μας δόθηκε κλήση για κατάθεση (ανωμοτί) στην Ασφάλεια (όλως τυχαίως για την 5/5/2011!) που αφορούσε το τραγικό γεγονός στην τράπεζα Μαρφίν και την επίθεση στο κατάστημα Ιανός, που συνέβησαν 1 χρόνο πριν, στην απεργιακή κινητοποίηση της 5/5/2010.

Στις καταθέσεις που δίνουμε αρνούμαστε όλες τις κατηγορίες και για τις δύο παραπάνω υποθέσεις. Από τα στοιχεία της δικογραφίας αποδεικνύεται περίτρανα ότι οι κατηγορίες είναι εμφανώς κατασκευασμένες και αστήρικτες. Για ένα περίπου χρόνο η υπόθεση παραμένει ανοιχτή και ενώ πλησιάζει ο Μάιος του 2012 μας γνωστοποιείται ότι αναμένεται η κλήση μας για κατάθεση στον Ανακριτή. Εκείνη την περίοδο πραγματοποιούνται κινήσεις αλληλεγγύης από συντρόφους και συντρόφισσες. Τελικά, κλήση για κατάθεση σχετικά με την υπόθεση της Μαρφίν στέλνεται μόνο σε εμένα, για την 1η Φεβρουαρίου του 2013.

Μέσα σε κλίμα τρομολαγνείας αρνούμαι όλες τις κατηγορίες δίνοντας κατάθεση, ενώ τα χείλη πολλών επαναλαμβάνουν για άλλη μια φορά τις λέξεις αλήτες-ρουφιάνοι-δημοσιογράφοι αφού αυτοί αναφέρονταν στην υπόθεση, μέσα από δελτία ειδήσεων και εφημερίδες, διαστρεβλώνοντας τη δικογραφία με τις εμετικές “αναλύσεις” τους, παίζοντας επικοινωνιακό παιχνίδι πάνω στους τάφους των τριών νεκρών της Μαρφίν και στοχοποιώντας με ως ένοχο!…

Παρά την προφανή απουσία στοιχείων εναντίον μου, υπήρξε διχογνωμία μεταξύ ανακριτή και εισαγγελέα (έχοντας ο δεύτερος άγνοια σημαντικού μέρους της δικογραφίας) για το ζήτημα της προφυλάκισής μου, οπότε παρέμεινα προσωρινά κρατούμενος στα δικαστήρια της Ευελπίδων περιμένοντας την απόφαση του συμβουλίου Πλημμελειοδικών. Μετά από πολύωρη αναμονή, αφέθηκα ελεύθερος με περιοριστικούς όρους, στους οποίους συμπεριλαμβάνεται και η απαγόρευση συμμετοχής σε οποιαδήποτε πορεία ή διαδήλωση. Οι όροι αυτοί συνεχίζουν να ισχύουν μέχρι σήμερα και έτσι βρίσκομαι σε ένα άτυπο «καθεστώς ομηρίας».

Στα μέσα Μαΐου έπεσε σαν κερασάκι στην τούρτα η απόφαση του Βουλεύματος που με παραπέμπει σε δίκη για την υπόθεση (ενώ οι σύντροφοι Ν.Λ. και Γ.Π., διωκόμενοι για τις υποθέσεις Ιανού και Μαρφίν αντίστοιχα, απαλλάσσονται από τις κατηγορίες) του εμπρησμού της τράπεζας Μαρφίν και το τραγικό αποτέλεσμα που αυτός είχε, τον θάνατο των τριών υπαλλήλων που βρίσκονταν εντός του καταστήματος.

Πολλοί θα αναρωτηθούν γιατί εγώ ειδικά παραπέμπομαι σε δίκη και με ποια στοιχεία… Από τη δικογραφία αποδεικνύεται περίτρανα, μέσα από καταθέσεις μαρτύρων, φωτογραφικό υλικό και βίντεο από κάμερες, ότι δεν έχω ουδεμία σχέση με καμία επίθεση σε κανένα χρονικό σημείο εκείνης της μέρας στο κέντρο της Αθήνας, όπως έχω αναφέρει παλιότερα μέσα από τα γραφόμενα μου. Στην επιμονή τους η Ασφάλεια και οι δικαστικές αρχές να δείξουν αποτέλεσμα, εστιάζουν σε μένα λόγω ενός εξωτερικού χαρακτηριστικού, κοινού με τον υποτιθέμενο δράστη, που προφανώς είχαν χιλιάδες άλλοι διαδηλωτές εκείνη τη μέρα. Ο δεύτερος λόγος είναι το ότι ανήκω στον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο (Αναρχικό-Αντιεξουσιαστικό). Σύμφωνα με το παρανοϊκό τους σκεπτικό: «αφού υπάρχει ομοιότητα σε αυτό το χαρακτηριστικό και είναι αντιεξουσιαστής, τον καθιστούμε ύποπτο». Όπως τα άδεια μπουκάλια μπύρας, όταν βρίσκονται στην κατοχή αντεξουσιαστών, όπως στην περίπτωση της Villa Amalias, είναι υλικά κατασκευής μολότοφ. Προσπαθώντας να κλείσουν όπως-όπως μια σοβαρή υπόθεση, θέλοντας να δείξουν αποτελεσματικότητα στον τομέα της ασφάλειας στοχοποιούν πια οποιονδήποτε συμμετέχει σε διαδηλώσεις και αντιστέκεται στο κράτος έκτακτης ανάγκης…

Παρόλο που είμαι πεπεισμένος ότι σε ένα αμερόληπτο δικαστήριο δεν θα δυσκολευόμουν να αποδείξω την αθωότητά μου, δεν μπορώ να πω ότι αισθάνομαι ήσυχος, γιατί το κράτος έχει δείξει ότι δεν σέβεται τους νόμους που υποτίθεται ότι προασπίζει προκειμένου να ικανοποιήσει το συντηρητικό της κοινό. Τη στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο ο αναρχικός Κώστας Σακκάς βρίσκεται σε απεργίας πείνας από τις 4/6, ζητώντας την άμεση αποφυλάκισή του. Για όποιον δεν γνωρίζει, ο Κώστας Σακκάς είναι στη φυλακή 3 χρόνια χωρίς να έχει δικαστεί. Το όριο της προφυλάκισης στην Ελλάδα είναι οι 18 μήνες. Για τους αναρχικούς, όμως, φαίνεται ότι ισχύει ένα άτυπο Γκουαντανάμο. Οι νόμοι και οι «τύποι» δεν είναι εμπόδια για τη νεοφασιστική συμμορία που μας κυβερνά. Τρανό παράδειγμα η Villa Amalias που εκκενώθηκε με αστείες κατηγορίες ή και η αδιαφορία της κυβέρνησης για την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας για την επαναλειτουργία της ΕΡΤ.

Όπως ανέφερα και παραπάνω, ανήκω στον Αναρχικό-Αντιεξουσιαστικό χώρο και μέσα από ανοιχτά συλλογικά εγχειρήματα αγωνίζομαι στην κατεύθυνση της κοινωνικής απελευθέρωσης. Παλεύω για μια κοινωνία ελεύθερη, αταξική, χωρίς εξουσία, εκμετάλλευση, καταπίεση. Ως εργάτης, βιώνοντας στο πετσί μου το καθεστώς της μισθωτής σκλαβιάς, συμμετέχω στους κοινωνικούς ταξικούς αγώνες, πλάι στους καταπιεσμένους.

Με βάση όλα αυτά, ήταν αυτονόητο για μένα να συμμετάσχω σε μια από τις πιο πολυπληθείς στα χρονικά απεργιακές διαδηλώσεις στις 5/5/2010 ενάντια στην υπογραφή του 1ου Μνημονίου, με τη συμμετοχή του κόσμου να αγγίζει τις 200.000 και με αγωνιστικό πνεύμα να πολιορκεί τη Βουλή επί ώρες, προσπαθώντας να εισβάλει και να ακυρώσει την ψήφιση του Μνημονίου.

Η τελευταία πράξη του έργου παίζεται τώρα, η τελευταία μάχη θα δοθεί τώρα, λόγω της παραπομπής μου σε δίκη… Και από αυτή την τελική μάχη νικητές θα είναι οι αντιστεκόμενοι, οι αναρχικοί και οι αντιεξουσιαστές, όλοι εμείς, οι οποίοι σπιλώθηκαν και ένιωσαν τη σκευωρία, τη σαπίλα κράτους και ΜΜΕ να τους κυκλώνει, αφού στοχοποιώντας εμένα και τους άλλους δυο συντρόφους ως “ύποπτους” μέσα στα τελευταία 3 χρόνια, φωτογράφιζαν έναν ολόκληρο πολιτικό χώρο ως υπεύθυνο για το τραγικό αποτέλεσμα που είχε ο εμπρησμός της Μαρφίν…

– ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΚΡΑΤΙΚΗ ΜΕΘΟΔΕΥΣΗ!

– ΟΙ ΔΙΩΞΕΙΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΟΥΝ, ΜΑΣ ΕΞΟΡΓΙΖΟΥΝ!    

Θ.Σ.

Ιούνης 2013

Αυτοί τον θέλουν φυλακισμένο και νεκρό

Εμείς τον θέλουμε Λέυτερο και Ζωντανό!

Ή ΕΜΕΙΣ Ή ΑΥΤΟΙ!

Παρασκευή 5 Ιούλη

Μηχανοκίνητη Πορεία στο Γενικό Κρατικό της Νίκαιας

όπου κρατείται ο σύντροφος

Συγκέντρωση στις 18.00 στα Προπύλαια

Συγκέντρωση στις 19.30 στο Γενικό Κρατικό της Νίκαιας

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=8JXhkbqJokk[/youtube]

“Μάθε Εργάτη Πως…” ταινία μικρού μήκους διάρκειας 12 λεπτών

εμπνευσμένη από το έργο του Πωλ Λαφάργκ “Η Θρησκεία του Κεφαλαίου”

αφίσα που κολλιόταν στους δρόμους της Αθήνας

κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’80…

αναδημοσίευση από το rioters.espivblogs.net

της ανοιχτής επιστολής της συλλογικότητας Συντρόφων από το Κάιρο

Προς όλους εσάς στο πλευρό των οποίων πολεμάμε,

Η 30η Ιούνη σηματοδοτεί ένα νέο στάδιο της εξέγερσης για μας, που οικοδομείται πάνω σ’ αυτό που ξεκινήσαμε στις 25 και 28 Γενάρη του 2011. Αυτή τη φορά εξεγειρόμαστε εναντίον της κυριαρχίας της Μουσουλμανικής Αδελφότητας που δε σημαίνει παρά ακόμη περισσότερη οικονομική εκμετάλλευση, αστυνομική βία, βασανιστήρια και δολοφονίες.

Αναφορές στην έλευση της “δημοκρατίας” είναι εκτός τόπου και χρόνου όταν δεν υπάρχει καν η πιθανότητα να ζήσει κανείς μια αξιοπρεπή και ευχάριστη ζωή. Ισχυρισμοί περί νομιμότητας της εκλογικής διαδικασίας είναι εκτός πραγματικότητας όταν στην Αίγυπτο ο αγώνας μας συνεχίζεται καθώς έχουμε απέναντί μας τη συνέχεια ενός καταπιεστικού καθεστώτος που μόνο το πρόσωπό του άλλαξε ενώ διατηρεί την ίδια καταπιεστική λογική λιτότητας και αστυνομικής βαρβαρότητας. Οι αρχές διατηρούν την ίδια αυθαιρεσία απέναντι στον λαό, και οι θέσεις ισχύος μεταφράζονται σε ευκαιρίες για αύξηση της εξουσίας και του πλούτου.

Η 30η Ιούνη ανανεώνει την κραυγή της Επανάστασης: “Ο λαός θέλει την πτώση του συστήματος”. Ζητάμε ένα μέλλον που να μην κυριαρχείται ούτε απ’ την εξουσιαστική μικρότητα και τον μαφιόζικο καπιταλισμό της Μουσουλμανικής Αδελφότητας ούτε από τον στρατιωτικό μηχανισμό που κρατά σε ομηρία την πολιτική και οικονομική ζωή, ούτε από μια επιστροφή στις παλιές δομές της εποχής του Μουμπάρακ. Αν και δε συμφωνούν όλοι οι διαδηλωτές που θα κατέβουν στον δρόμο στις 30 Ιούνη με τη λογική αυτή, αυτή πρέπει να είναι η δική μας, αυτή πρέπει να είναι η στάση μας γιατί δεν είμαστε πρόθυμοι να αποδεχθούμε κανένα πισωγύρισμα στις αιματηρές περιόδους του παρελθόντος.

Αν και τα δίκτυά μας είναι ακόμη αδύναμα, αντλούμε ελπίδα κι έμπνευση από τους πρόσφατους ξεσηκωμούς, ιδιαίτερα στην Τουρκία και τη Βραζιλία. Ο καθένας τους έχει γεννηθεί μέσα σε διαφορετικές πολιτικές και οικονομικές πραγματικότητες, αλλά όλοι μας οριζόμαστε από παρόμοιους κύκλους, η απληστία των οποίων διαιωνίζει μια απουσία κάθε θετικής προοπτικής για τον λαό. Εμπνεόμαστε απ’ την οριζόντια οργάνωση του Κινήματος για Ελεύθερες Μεταφορές που ιδρύθηκε στην Bahía της Βραζιλίας το 2003 και από τις λαϊκές συνελεύσεις που εξαπλώνονται παντού στην Τουρκία.

Όσον αφορά την Αίγυπτο, η Μουσουλμανική Αδελφότητα το μόνο που κάνει είναι να προσθέτει μια θρησκευτική χροιά στη διαδικασία, καθώς η ίδια λογική του τοπικού νεοφιλελευθερισμού γονατίζει τον λαό. Στην Τουρκία, η στρατηγική μιας επιθετικής ανάπτυξης του ιδιωτικού τομέα, μεταφράζεται με ανάλογο τρόπο στην απολυταρχική κυριαρχία, στην ίδια λογική της αστυνομικής βαναυσότητας ως κατ’ εξοχήν όπλο για την καταστολή της αντίθεσης και κάθε απόπειρας δημιουργίας μιας εναλλακτικής. Στη Βραζιλία, μια κυβέρνηση βασισμένη στην επαναστατική κληρονομιά του παρελθόντος, απέδειξε ότι το παρελθόν αυτό δεν είναι παρά ένα προσωπείο που φοράει έχοντας από πίσω την ίδια καπιταλιστική τάξη με την οποία συμμαχεί στην εκμετάλλευση των ανθρώπων και της φύσης.

Αυτοί οι πρόσφατοι αγώνες μοιράζονται επίσης την πάλη παλιότερων αγώνων όπως αυτών των Κούρδων και των Ιθαγενών της Λατινικής Αμερικής. Εδώ και δεκαετίες,η τουρκική και η βραζιλιάνικη κυβέρνηση προσπάθησαν ανεπιτυχώς να σβήσουν απ’ τον χάρτη τον αγώνα για ζωή αυτών των κινημάτων. Η αντίστασή τους στην κρατική καταστολή ήταν ένας προπομπός αυτού του νέου κύματος διαδηλώσεων που εξαπλώθηκαν γρήγορα στην Τουρκία και τη Βραζιλία. Θεωρούμε επείγουσα την ανάγκη να αναγνωρίσουμε το βάθος όλων των αγώνων μας και να διερευνήσουμε μορφές της εξέγερσης που να διαδίδονται σε νέους χώρους, γειτονιές και κοινότητες.

Οι αγώνες μας μοιράζονται τη δυνατότητα αντίθεσης στην παγκόσμια κυριαρχία των εθνών-κρατών. Στις κρίσεις όπως και στην ευμάρεια, το κράτος – στην Αίγυπτο υπό την κυριαρχία του Μουμπάρακ, της στρατιωτικής χούντας ή της Μουσουλμανικής Αδελφότητας – εξακολουθεί να φτωχαίνει και να αποκλείει τον λαό προκειμένου να διατηρήσει και να επεκτείνει τον πλούτο και τα προνόμια αυτών που έχουν την εξουσία.

Κανείς από μας δεν είναι μόνος του στην μάχη. Αντιμετωπίζουμε κοινούς εχθρούς, από το Μπαχρέιν, τη Βραζιλία και τη Βοσνία, ως τη Χιλή, την Παλαιστίνη, τη Συρία, την Τουρκία, το Κουρδιστάν, την Τυνησία, το Σουδάν, τη Δυτική Σαχάρα και την Αίγυπτο. Και η λίστα συνεχίζεται. Παντού μας αποκαλούν αλήτες, βάνδαλους, πλιατσικολόγους και τρομοκράτες. Πολεμάμε για κάτι παραπάνω από το τέλος της οικονομικής εκμετάλλευσης, της ωμής αστυνομικής βίας και της άδικης δικαιοσύνης του συστήματος. Δεν πολεμάμε για κάποια δικαιώματα ή μεταρρυθμίσεις.

Είμαστε αντίθετοι στο έθνος-κράτος ως συγκεντρωτικό εργαλείο καταπίεσης, που επιτρέπει σε μια τοπική ελίτ να μας πίνει το αίμα και σε παγκόσμιες δυνάμεις να διατηρούν την κυριαρχία τους πάνω στην καθημερινή ζωή μας. Και οι δυό τους συνεργάζονται άψογα χρησιμοποιώντας το κάθε τί από σφαίρες στο ψαχνό μέχρι δελτία ειδήσεων. Δεν λέμε ότι πρέπει να ενοποιήσουμε ή να εξισώσουμε τις διάφορες μάχες που δίνουμε, άλλα ότι είναι η ίδια δομή εξουσίας και ισχύος που πρέπει να αντιπαλέψουμε, να διαλύσουμε και να ανατρέψουμε. Μαζί, ο αγώνας μας είναι πιο δυνατός.

Θέλουμε την πτώση του συστήματος.

Σύντροφοι απ’ το Κάιρο.

Πηγή: http://www.jadaliyya.com/pages/index/12525/statement-by-comrades-from-cairo_we-can-smell-the