Ρώμη, Αύγουστος 2002: Ο Π. Περσικέτι κατά τη διάρκεια της άφιξής του ως “λάφυρο” στην Ιταλία του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, μετά τη σύλληψη και την έκδοσή του από τη Γαλλία του Νικολά Σαρκοζί.

Αναδημοσίευση κειμένου που περιλαμβάνεται στο 11ο τεύχος (9/2022) της εφημερίδας Ζερμινάλ που εκδίδεται στην Πάτρα από την αναρχική ομάδα Δυσήνιος Ίππος

H Μάχη της Μνήμης ενάντια στη Λήθη της σύγχρονης “Ιεράς Εξέτασης της Ιστορίας”.

Με αφορμή την καφκική δίωξη & ομηρία από το ιταλικό Κράτος του κομμουνιστή ιστορικού ερευνητή Πάολο Περσικέτι.

Αφιερώνεται στη Μνήμη ενός ξεχωριστού προλετάριου, σεμνού κομμουνιστή και παντοτινού αντάρτη, του Salvatore Ricciardi που έφυγε από τη ζωή -έπειτα από ένα μήνα νοσηλείας- στις 9/4/2020 στη γενέτειρα του Ρώμη, έπειτα από τον βαρύτατο τραυματισμό του, μετά την πτώση του από μεγάλο ύψος, καθώς σκαρφάλωνε ψηλά, στα ογδόντα του -εν μέσω πανδημίας και καραντίνας- για να κρεμάσει πανό αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους και εξεγερμένους και τις αγωνιζόμενες και εξεγερμένες, κρατούμενους και κρατούμενες των ιταλικών φυλακών…

Αντί προλόγου

[…] Να! όλα τα επειχειρήματα ενός περιπετιώδικου μυθιστορήματος πολιτικής φαντασίας δείχνουν τη θέληση του μην κοιτάς για να μη δεις και διαφθείρουν ως το μεδούλι τους ανθρώπους και την ικανότητα τους να σκέφτονται λογικά. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να αλλοτριώνει την ικανότητα του πνεύματος από το να ζει και να κρίνει ένα φαινόμενο -μια διαδικασία, ένα γεγονός- από σκοπιά δαιμονιακή και μυστηριώδικη, συνδέοντας το μ’ ένα κόσμο γιομάτο τέρατα, όπου ενεργούν μυστηριώδικες δυνάμεις, που ξεφεύγουν από την αντίληψη, που κινούνται στο βασίλειο του ασύλληπτου και άπιαστου […] [1]

[…] Την επίσημη ιστορία τη γράφουν πάντοτε οι νικητές. Τη γράφουν, τη μεταδίδουν και τη διηγούνται, παραποιώντας και διαστρεβλώνοντας με βάση τα πολιτικά συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης. Αυτό συνέβη και με την ιστορία του κύκλου αγώνων των δεκαετιών 1970-80. Η παραποίηση και η διαστρέβλωση ακολουθούνε δυο συγκεκριμένες κατευθυντήριες γραμμές: τον απολογητικό εγκωμιασμό του νικητή και τη δαιμονοποίηση του εχθρού. Ο νικητής παρουσιάζεται σαν ένας ήρωας και ένας πρωταθλητής της δημοκρατίας, ο εχθρός ως ένας αποκρουστικός τρομοκράτης που στερείται οποιασδήποτε νομιμοποίησης. Ο βαθμός της έντασης της απολογίας του νικητή και της απαξίας για τον εχθρό εξαρτάται από το επίπεδο στο οποίο έχει φτάσει η αναμέτρηση και η σύγκρουση. Στην περίπτωση μιας αναμέτρησης και μιας ένοπλης σύγκρουσης, όπου το διακύβευμα είναι η ίδια η πολιτική εξουσία, είναι ξεκάθαρο ότι η απαξία και η απονομιμοποίηση του εχθρού αγγίζουν το υψηλότερο δυνατό επίπεδο. Αυτή ακριβώς είναι και η δική μας περίπτωση.

Η ιστορική αλήθεια που δεν γίνεται αποδεκτή και θάβεται ή διαστρεβλώνεται μέσω συνωμοσιολογικών και κατασκοπευτικών αναπαραστάσεων είναι πάρα πολύ απλή⸱ στην Ιταλία, και όχι μόνο στην Ιταλία, από τα τέλη της δεκαετίας του ‘60 ως τις αρχές εκείνης του ’80, υπήρξε μια κοινωνική και ταξική σύγκρουση, η οποία διεξήχθη και με τα όπλα. Μια ένοπλη σύγκρουση που έθετε στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας, μια επαναστατική απόπειρα που στόχευε στην ανατροπή του καπιταλιστικού κράτους και την οικοδόμηση μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας, μιας κοινωνίας χωρίς τάξεις, χωρίς εκμεταλλευτές και εκμετελλευόμενους, μια κοινωνία μέσα στην οποία όλοι συμμετέχουν στην κοινωνική παραγωγή και διανομή του πλούτου, όπου ο σκοπός της εργασίας δεν είναι το κέρδος των λίγων και η εκμετάλλευση των εργαζομένων αλλά η κοινωνική ευημερία του λαού. Αυτή η ένοπλη σύγκρουση διεξήχθη με τις μεθόδους του αντάρτικου πόλης και στη χώρα μας έλαβε τις διαστάσεις ενός εμφυλίου πολέμου χαμηλής έντασης. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο υπήρξαν πάρα πολλοί νεκροί, τραυματίες και φυλακισμένοι και από τις δυο πλευρές. Δεν επρόκειτο για ανυπεράσπιστα θύματα αλλά για μαχόμενους που έπεσαν, τραυματίστηκαν και αιχμαλωτίστηκαν κατά τη διάρκεια των μαχών. Από τη μια πλευρά, είναι οι πεσόντες των δυνάμεων που, υπό διάφορες ιδιότητες, πολεμούσαν στην πρώτη γραμμή για την υπεράσπιση αυτού του κράτους. Από την άλλη πλευρά, οι πεσόντες των επαναστατικών δυνάμεων που μάχονταν για να το ανατρέψουν. Τα μοναδικά αθώα θύματα ήταν εκείνα των σφαγών του κράτους, από τη σφαγή της πλατείας Φοντάνα μέχρι τη σφαγή στο σταθμό της Μπολόνιας. Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια που θάβεται με τη λογοκρισία, τη λήθη και τα ψέματα. Όλα αυτά, παρά τα στατιστικά στοιχεία που είχαν δημοσιοποιηθεί από το Υπουργείο Εσωτερικών τον Δεκέμβρη του 1979 και στα οποία δηλωνόταν ότι κατά τη διάρκεια της δεκαετίας 1969-79 πραγματοποιήθηκαν 12.000 ένοπλες ενέργειες, έδρασαν γύρω στις 100 μαχόμενες επαναστατικές ομάδες, ενώ υπήρξαν 6.000 πολιτικοί κρατούμενοι και εκατοντάδες νεκροί και τραυματίες. Επίσης, μονάχα κατά τη διάρκεια του 1976 καταγράφηκαν 430 αποδράσεις από τις φυλακές, πολλές από τις οποίες με το όπλο στο χέρι και την ένοπλη υποστήριξη από έξω.

Μέσα σε αυτό το ιστορικό και πολιτικό πλαίσιο εντάσσεται η Καμπάνια της Άνοιξης των Ερυθρών Ταξιαρχιών, η απαγωγή και η θανάτωση του προέδρου της Χριστιανοδημοκρατίας Άλντο Μόρο […][2]

“Όποιος απαγάγει το παρελθόν κρατάει σε ομηρία το μέλλον”

Όπως διαχρονικά έχει διαπιστωθεί, σε κάθε καιρό και κάθε τόπο, η Εξουσία του Κεφαλαίου και του Κράτους του, με ή χωρίς δημοκρατική προβιά, περιφρουρεί τα συμφέροντα της ενάντια “στις επικίνδυνες Τάξεις, τον εχθρό λαό και τους υποκινητές τους”, όχι μονάχα με το αστυνομικό κνούτο, τα κελιά των φυλακών και την άσκηση απροκάλυπτης τρομοκρατίας από τα ένστολα (και μη) τάγματα εφόδου, αλλά σε -βάθος χρόνου και μακροπρόθεσμα- θωρακίζεται και διαιωνίζεται με τη “διχαλωτή γλώσσα και την αργυρώνητη πένα των αυλικών της”.

Η Ιταλία των τελευταίων δεκαετιών, η γειτονική χώρα όπου -από τον Μάη του ‘68, το θερμό εργατικό φθινόπωρο του ‘69 και επί σχεδόν μια εικοσαετία- έλαβε χώρα η τελευταία μαζική και μακρόχρονη, οργανωμένη και ένοπλη απόπειρα για την προλεταριακή Έφοδο στον Ουρανό στην καρδιά της “ψυχροπολεμικής” δυτικής Ευρώπης του 20ου αιώνα, αποτελεί -αν μη τι άλλο- ένα κυριολεκτικό εργαστήριο όχι μονάχα της “αντι”τρομοκρατίας (με τις υπερεξουσίες των αστυνομικοδικαστικών μηχανισμών, το εξοντωτικό καθεστώς εξαίρεσης και τις ειδικές συνθήκες κράτησης των πολιτικών κρατούμενων του) αλλά και του ιστορικού αναθεωρητισμού. Ένας αντιδρ-αστικός αναθεωρητισμός που καλλιεργείται και συντηρείται μέσα από τα συνωμοσιολογικά και κατασκοσκοπευτικά ιδεολογήματα με τα οποία έκανε και εξακολουθεί να κάνει καριέρα ένας ολόκληρος εσμός δεξιών, κεντρώων και “αριστερών” πολιτικών, δικαστών, δημοσιογράφων, “στοχαστών και διανοούμενων”, δημοσιολόγων απολογητών και άγρυπνων φρουρών αυτού του αυτοαποκαλούμενου “δημοκρατικού” καταπιεστικού – εκμεταλλευτικού καθεστώτος.

Ένας αντιδρ-αστικός αναθεωρητισμός που εκκίνησε και εξελίσσεται μέσα από πολύχρονες και πολύπλευρες επιχειρήσεις ψυχολογικού πολέμου, οι οποίες και συναποτελούν μια κυριολεκτική φάμπρικα παραγωγής ψεμμάτων και διαστρεβλώσεων, λασπολογιών και παραποιήσεων, όπου με όχημα την ιστορική παραχάραξη εξ’ αρχής στόχευσε (και σ’ ένα μεγάλο βαθμό πέτυχε) “ν’ ακρωτηριάσει τις μελλοντικές γενιές επίδοξων “ταραξιών και διασαλευτών της Τάξης που βασιλεύει αλλά δεν κυβερνά”, φτάνοντας (μετά από χρόνια) μέχρι και να τους δολοφονεί και πάλι στους δρόμους (όπως εκείνο τον καυτό Ιούλη του 2001 στη Γένοβα.)” [3].

Ένα χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της σύγχρονης “Ιεράς Εξέτασης της Ιστορίας” αποτελεί η καφκική δίωξη και ομηρία που βιώνει από το καλοκαίρι του 2021 μέχρι και σήμερα ο σύντροφος Paolo Persichetti. Είχαν προηγηθεί δυο ακόμα (από τα πολλά) επεισόδια αυτού του άσβεστου ρεβανσισμού, με την παράτυπη σύλληψη και έκδοση τον Γενάρη του 2019 του πολιτικού πρόσφυγα και συγγραφέα Cesare Battisti από τη Βολιβία στην Ιταλία, όπου και βρίσκεται έγκλειστος σε φυλακή υψίστης ασφαλείας, αλλά και με την κατασταλτική επιχείρηση “Κόκκινες Σκιές” τον Απρίλη του 2021 στη Γαλλία, στο στόχαστρο της οποίας βρέθηκαν έπειτα από το αίτημα έκδοσης τους στην Ιταλία, άλλοι δέκα πολιτικοί πρόσφυγες, αγωνιστές και αγωνίστριες, μέλη επαναστατικών οργανώσεων των δεκαετιών του 1970-80 (Giovanni Alimonti, Luigi Bergamin, Enzo Calvitti, Roberta Cappelli, Maurizio Di Marzio, Marina Petrella, Giorgio Pietrostefani, Sergio Tornanghi, Narciso Manenti και Raffaele Ventura). [4]

Ο βίος και η πολιτεία του 60χρονου Π. Περσικέτι φανερώνει πολλά για τους λόγους για τους οποίους βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα της “αστυνομίας της Ιστορίας”, κατηγορούμενος εν πολλοίς για το “αμάρτημα” της αναζήτησης, παράθεσης και αποκατάστασης της ιστορικής αλήθειας.

Προερχόμενος από μια εργατική κομμουνιστική οικογένεια της ιταλικής πρωτεύουσας, έπειτα από το πέρασμα του από τον πολιτικό χώρο της Εργατικής Αυτονομίας, το 1984 θα ενταχθεί στις Κόκκινες Ταξιαρχίες – Ένωση Μαχόμενων Κομμουνιστών [BR – UCC] [5]. Θα συλληφθεί το 1987 κι έπειτα από μια πρωτόδικη αθώωση και μια ερήμην καταδίκη στο εφετείο, θα ζήσει (όπως και πολλές δεκάδες άλλοι διωκόμενοι και διωκόμενες) την πολιτική προσφυγιά στη Γαλλία, όπου θα δραστηριοποιηθεί ως ανεξάρτητος ιστορικός ερευνητής και θα διδάξει Πολιτική Κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο του Παρισίου VII.

Ένεργο μέλος της κοινότητας των πολιτικών προσφύγων και του κινήματος για Αμνηστία, τον Αύγουστο του 2002 θα εκδοθεί στην Ιταλία του Μπερλουσκόνι από την Γαλλία του Σαρκοζί, χαρακτηριζόμενος από τα καθεστωτικά ΜΜΕ ως “το πρώτο ζωντανό παράδειγμα ενταφιασμού του δόγματος Μιτεράν”, με το οποίο αναγνωριζόταν -ως τότε από το γαλλικό Κράτος- η πολιτική φύση των αδικημάτων για τα οποία είχαν καταδικαστεί οι διωκόμενοι αγωνιστές και αγωνίστριες, απορρίπτοντας τα αιτήματα για έκδοση τους στην Ιταλία.

Μετά την απέλαση του από τη Γαλλία θα εκτίσει μακρόχρονη ποινή κάθειρξης στις ιταλικές φυλακές και μετά την αποφυλάκιση του θα αφιερωθεί εξ’ ολοκλήρου στην ανεξάρτητη ιστορική έρευνα για το “παρελθόν που δεν περνάει”, κυρίως μέσα από την προσωπική ιστοσελίδα του insorgenze.net (την οποία και ανανεώνει με αναρτήσεις του ως σήμερα) αλλά και με τη συγγραφή άρθρων σε εφημερίδες και άλλα έντυπα. Διόλου τυχαία, στον υπότιτλο της ιστοσελίδας του, αναγράφεται η προτροπή του Paul Klee: Μην αφήσεις τη σπίθα να σβήσει εντελώς από το νόμο…

Βασικό και πολύτιμο καρπό αυτής της κοπιαστικής και πολύχρονης ερευνητικής δουλειάς θ’ αποτελέσει ο πρώτος τόμος της έρευνας που κυκλοφόρησε στη Ρώμη το 2017 από τις εκδόσεις Derive Approdi με τίτλο Κόκκινες Ταξιαρχίες. Από τα εργοστάσια στην “καμπάνια της άνοιξης”, την οποία και έφερε σε πέρας και συνυπέγραψε μαζί με τον Marco Clementi και την Elisa Santalena. Ένα μνημειώδες έργο ιστορικής αναδρομής της Οργάνωσης της οποίας υπήρξε μέλος, με το οποίο -μέσα από ατράνταχτα στοιχεία και ντοκουμέντα- αποκαθηλώνεται ολόκληρη η συνωμοσιολογική – κατασκοπευτική ιδεολογία της αστικής ιστοριογραφίας. Ένα έργο που έστρεψε επάνω του με μένος το “ενδιαφέρον” των “αντι”-τρομοκρατών και των “χωροφυλάκων της Μνήμης”…  

[…] Τον Ιούνη του 2021, η Αστυνομία πρόληψης [Polizia di prevenzione], η Ασφάλεια προστασίας πολιτεύματος [DIGOS] και η ταχυδρομική Αστυνομία [Polizia postale] εισέβαλαν στην κατοικία του, κατάσχοντας ολόκληρο το αρχείο του και τα ντοκουμέντα που είχε συλλέξει έπειτα από χρόνια ερευνών.  Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα, ο συγγραφέας βρίσκεται αντιμέτωπος μ’ ένα κουβάρι από κατηγορίες που με το πέρασμα του χρόνου η μια αντικαθιστά την άλλη.

Η παρούσα έκδοση διηγείται αυτό το μακρόσυρτο κυνήγι του “αδικήματος της έρευνας” και καταγγέλλει την ύπαρξη ενός αστυνομικού μηχανισμού που απασχολείται με την ιστορία, ο οποίος -όπως σε ένα οργουελικό σενάριο- ανακηρύσσεται σε υπουργείο αλήθειας, υπαγορεύοντας το παρελθόν, περιφράζοντας τα ζητήματα, φιλτράροντας τα περιεχόμενα. Η ανέφικτη αλήθεια για την υπόθεση Μόρο αποκαλύπτει τον τρόπο με τον οποίο το να καταπιάνεσαι με την ιστορία μπορεί να μετατραπεί σε αδίκημα […] [6]

Περισσότερο από ένα χρόνο έπειτα από την έναρξη αυτής της καφκικής δίωξης, οι προσχηματικές “έρευνες των αρχών” συνεχίζονται, ο Πάολο -μαζί με την οικογένεια του- εξακολουθεί να βιώνει αυτό το ιδιότυπο καθεστώς ομηρίας, με το αρχείο του να βρίσκεται ακόμα στα χέρια των απηνών διωκτών του, με κύριο στόχο την παρεμπόδιση της ιστορικής έρευνας του, μέσα από την οποία έχει καταφέρει να ρίξει “σταγόνες αλήθειας στη στοιχειωμένη πόλη”, μέσα στον ανιστόρητο ωκεανό των καθεστωτικών ψεμμάτων που υπηρετούν αέναα τη Λήθη…

Αντί επιλόγου

[…] οι δημοσιογράφοι ρωτάνε τον κομμουνιστή που ίσως όσο κανέναν άλλον δεν θυμούνται με τόσο δίκαιο τρόμο οι αστοί στην Ιταλία του ύστερου 20ου αιώνα: “Μέχρι τώρα βίωσες τη φυλακή και τη διάλυση της μνήμης. Αν ένας κακός άγγελος σου προσέφερε σε ένα πιάτο ελευθερία και λήθη και σε ένα άλλο φυλακή και μνήμη, ποιο θα προτιμούσες;”. Και εκείνος, όπως και τόσοι άλλοι πριν αλλά και μετά απ’ αυτόν, ακόμα και τώρα που μιλάμε, που δεν φοβούνται να δωρίσουν τη ζωή τους, να προσφέρουν τα χρόνια τους και να “λερώσουν τα χέρια τους”, σ’ όλους τους καιρούς, σ’ όλους τους τόπους για το “πέρασμα από την προϊστορία στην ιστορία της ανθρωπότητας, από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας” απαντάει με βαθιά ανθρωπιά και απαράμιλλη νηφαλιότητα: “Δεν υπάρχουν τόσο καταχθόνιοι άγγελοι, μονάχα οι άνθρωποι σου προσφέρουν δύο εξίσου οδυνηρούς τρόπους για να πεθάνεις. Επομένως θα του έλεγα: δώσε μου ελευθερία και μνήμη. Αν δεν είσαι ικανός για κάτι τέτοιο, αγαπητέ μου άγγελε, τότε πετάς χαμηλά, δεν φτάνεις καν στο ύψος της δικής μας ήττας” [7]

Σημειώσεις:

[1] Απόσπασμα από Ορέστε Σκαλτσόνε, “Μια άποψη για την πολιτική βια”. Δημοσιεύθηκε στα ελληνικά στο 1ο τεύχος του περιοδικού “Κείμενα” [Αθήνα, καλοκαίρι 1979].

[2] Απόσπασμα από “Διαδικτυακή κουβέντα με τον Πασκουάλε Αμπατάντζελο”, με αφορμή την κυκλοφορία στα ελληνικά της βιογραφίας του “Έτρεχα και σκεφτόμουν την Άννα. Μια ιστορία της δεκαετίας του ‘70” [Εκδόσεις Διάδοση. Αθήνα 2020]. Πηγή: rednnoir.gr

[3] Απόσπασμα από Λεωνίδας Β. [Εξάρχεια, 17 Νοέμβρη 2021] Εισαγωγικό Σημείωμα στη βιογραφία του συντρόφου Μιχάλη Μαυρόπουλου “Εκκενώστε τους δρόμους από τα όνειρα…” [Εκδόσεις Μέθεξις. Θεσσαλονίκη 2021]

[4] Τον περασμένο Ιούνη, το Εφετείο του Παρισιού απέρριψε τελικά το ιταλικό αίτημα έκδοσης των 10 ηλικιωμένων κομμουνιστών και κομμουνιστριών, επικαλούμενο τα άρθρα 6 και 8 της Ευρωπαϊκής Συνθήκης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων περί “σεβασμού της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής και της ερήμην εκδίκασης”.

[5] Περισσότερα στοιχεία για την ιστορία και τις διασπάσεις της μακροβιότερης και μαζικότερης κομμουνιστικής Οργάνωσης του δυτικοευρωπαϊκού Αντάρτικου στο συλλογικό έργο της Επιτροπής για μια Διεθνή Κόκκινη Βοήθεια (Βρυξέλλες – Ζυρίχη) “Επανάσταση και Αντεπανάσταση στην Ιταλία”. [Πρώτη (εξαντλημένη) έκδοση στα ελληνικά από τις εκδόσεις Προλεταριακή Πρωτοβουλία, Αθήνα 2011. Κυκλοφορεί σε επανέκδοση από το Ταμείο Αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστών, Αθήνα, 2015].

[6] Απόσπασμα από το οπισθόφυλλο του πρόσφατης έκδοσης (στα ιταλικά) Paolo Persichetti. “H αστυνομία της ιστορίας. Η φάμπρικα των ψευδών ειδήσεων για την υπόθεση Μόρο”. [Εκδόσεις Derive Approdi. Ρώμη, 2022].

[7] Απόσπασμα από την εισήγηση της Προλεταριακής Πρωτοβουλίας στη Bιβλιοπαρουσίαση “Μάριο Μορέττι. Ερυθρές Ταξιαρχίες. Μια Ιταλική Υπόθεση” (εκδόσεις Διάδοση, Αθήνα 2016) που πραγματοποιήθηκε στις 3/12/2016 στο Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο Εμπρός. Πηγή: prolprot.espivblogs.net

Λεωνίδας Β.

Ρώμη, πλατεία San Giovanni, 15 Οκτώβρη 2011

Λάβαμε από συντρόφους & συντρόφισσες, μεταφράσαμε & δημοσιεύουμε το κάλεσμα του Ταμείου Aλληλεγγύης Η Λίμα [Cassa di Solidarieta’ La Lima] για τη Συγκέντρωση που θα πραγματοποιηθεί αυτήν την Κυριακή 25/9, ανήμερα των εκλογών, στη φυλακή της Τσιβιταβέκια, όπου από τις 8/9 βρίσκεται έγκλειστος ο σύντροφος Daiyvid, έπειτα από τη σύλληψη του στις 29/6 στην Αθήνα, την κράτηση του στις φυλακές Κορυδαλλού και την θετική δικαστική απόφαση στις 19/8 για την έκδοση του στην Ιταλία.

Σχετικά με τη δίωξη του συντρόφου και τη συγκεκριμένη διακρατική κατασταλτική επιχείριση κυκλοφόρησε τον περασμένο Ιούλη, μεταφρασμένο στα ελληνικά στο prolprot.espivblogs.net το κείμενο Αλληλεγγύης: “ΟΧΙ στην Έκδοση του Συντρόφου Dayvid” από “Συντρόφους & Συντρόφισσες από την άλλη πλευρά της Μεσογείου”.

Περισσότερα στοιχεία (στα ιταλικά) για την αλληλέγγυα κινηματική δομή της “Λίμας” στο inventati.org/rete_evasioni/

Προλεταριακή Πρωτοβουλία
Αθήνα, Σεπτέμβρης 2022

11 χρόνια μετά από εκείνη την 15η Οκτώβρη 2011.
Συγκέντρωση στη φυλακή της Civitavecchia. Κυριακή 25/9

Τι ήταν εκείνη η μέρα; Τι σήμανε για όποιον την διέσχισε;

Μιλήσαμε πάρα πολλές φορές αλλά θέλουμε ακόμα να το κάνουμε: για να μην ξεχάσουμε.

Όπως επίσης πολλοί και πολλές δεν ξέχασαν ποτέ τη Γένοβα του 2001 γιατί -και τότε- ήμασταν με το δίκιο. Έβγαινε στους δρόμους ένα κλειδί ανάγνωσης που προκατέβαλλε αυτό που ζούμε σήμερα: περιβαλλοντικές λεηλασίες και πόλεμοι για την υφαρπαγή των πόρων και την κατάληψη των νευραλγικών και στρατηγικών σημείων που βρίσκονται στο γεωπολιτικό στόχαστρο των Κρατών και των πανίσχυρων πολυεθνικών. Την επακόλουθη φυγή ολόκληρων πληθυσμών από λεηλατημένους τόπους και από συνθήκες εκμετάλλευσης που τους επιβάλλονται από τα Κράτη στα οποία καταλήγουν, όταν οι ζωές τους προηγουμένως δεν έχουν ρουφηχτεί από την υγρασία των τειχών που είναι αναγκασμένοι -υπό ακραίες συνθήκες- να διασχίσουν. Την εξαθλιοποίηση των συνθηκών ζωής για τους πολλούς.

Υπάρχουν μέρες όπου η παραίτηση δίνει τη θέση της στη χαρά μια συλλογικής οργής που επιτέλους εκφράζεται, όπου τόποι, σύμβολα και ευθύνες δεν φαντάζουν πιά μακριά και απλησίαστα. Εκεί όπου δεν υπάρχει πλέον διαχωρισμός ανάμεσα στην επιθυμία και τη δράση. Αυτό ήταν για πολλές και πολλούς από εμάς εκείνη η 15η Οκτώβρη.
Μετά από 11 χρόνια ο Daiyvid, καταζητούμενος από τις ιταλικές αρχές μετά την καταδίκη του με το αδίκημα της “λεηλασίας και καταστροφής” για εκείνη την ημέρα, συνελήφθη στην Αθήνα τον περασμένο Ιούνη. Στις 19 Αυγούστου το ελληνικό δικαστήριο αποφάσισε υπέρ της εφαρμογής του ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης (ΜΑΕ), διατάσσοντας τον επαναπατρισμό του.

Από τις 8 Σεπτέμβρη βρίσκεται έγκλειστος στη φυλακή της Τσιβιταβέκια.
Άλλο ένα όνομα που προστίθεται στη λίστα των “φυγάδων” που δέθηκαν γι’ αυτό το ανίερο αδίκημα, σε διάφορα μέρη της Ευρώπης.

Όπως ο Βιτσέντζο που βρίσκεται και πάλι σε μεγάλο κίνδυνο “απέλασης”, τρία χρόνια μετά τη αιχμαλωσία του στη Γαλλία και περισσότερα από είκοσι μετά από τις διαδηλώσεις ενάντια στους G8 στη Γένοβα το 2021, για τη συμμετοχή του στις οποίες και καταζητούταν.

Στις 14 του περασμένου Ιούλη, η Έδρα της Ευρωπαϊκής Δικαιοσύνης εκφράστηκε υπέρ της έκδοσης του, παρ’ όλες τις ξεκάθαρες ασυμβατότητες ανάμεσα σε αυτό το ιδιαίτερο άρθρο αδικήματος και τον γαλλικό ποινικό κώδικα. Στις 11 του ερχόμενου Οκτώβρη, η Έδρα του Εφετείου του Παρισίου θα αποφασίσει επί του αιτήματος απέλασης του, όμως τα περιθώρια για μια αντίθετη απόφαση -αν δεν έχουν ήδη μηδενιστεί- έχουν περιοριστεί ιδιαίτερα.

Δυο ιστορίες, αυτές του Daiyvid και του Vincenzo, όπου διαπλέκονται η “δικαστικοκρατία” [giustizialismo] αλά ιταλικά με την “εγγυησοκρατία” [garantismo] αλά ευρωπαϊκά. Αν η πρώτη όπλισε την καταστολή εναντίον των διαδηλωτών που στη Γένοβα και τη Ρώμη διαμαρτύρονταν ενάντια στη νέα παγκόσμια Τάξη, η δεύτερη αφοπλίζει τώρα τις υπερασπίσεις για να εγγυηθεί μια “γαλήνια” συνεργασία των Κρατών επί του ζητήματος της “απέλασης”. Πράγματι, επιβεβαιώνεται ο τρόπος με τον οποίο το ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης (ΜΑΕ) -που εισήχθη το 2004- τείνει στην πράξη ν’ ανοίγει το δρόμο σ’ ένα σύστημα γρήγορων και βιαστικών επαναπροωθήσεων μεταξύ συμμαχικών χωρών, προσπερνώντας ότι είχε απομείνει -επί του ζητήματος- από τις προηγούμενες νομικές προστασίες.

Αν το Κράτος δεν ξεχνάει καλά θα κάνει να ξέρει πως ούτε εμείς το κάνουμε. Χθές όπως και σήμερα, η δική μας αλληλεγγύη στους συντρόφους που έχουν πληγεί από την καταστολή δεν παραπατάει αλλά αντίθετα δυναμώνει.

Την Κυριακή 25 Σεπτέμβρη να φέρουμε την εγγύτητα μας κάτω από τα τείχη της φυλακής της Civitavecchia στις 11.00 πμ, κάνοντας την ν’ ακουστεί δυνατά και ξεκάθαρα στον Daiyvid.

Ταμείο Αλληλεγγύης Η Λίμα – Cassa di Solidarietà La Lima

Τη νύχτα που σε πήραν από την αγκαλιά μου, θαρρείς και εγκαταστάθηκε για πάντα μέσα μου ο χειμώνας. Ανάμεσα στα χέρια μου παγωνιά κι ακαμψία. Η απουσία σου, σταμάτησε τη γη να ανθίζει, τη βροχή να μουσκεύει το χώμα, τον ήλιο να ρίχνει φως στις κορυφές των βουνών και στα κύματα των θαλασσών. Τα χρώματα έμοιαζαν όλα με ένα μελαγχολικό μπλε και μου έλειπες Παύλο. Μου έλειπες ακριβώς όπως μου λείπεις και τώρα κι αύριο, στους αιώνες.

Δεν θυμάμαι πότε ήταν όταν ένιωσα πως έξω απ’ την παγωμένη μου αγκαλιά, ανθίζουν ακόμα λουλούδια. Δεν θυμάμαι πότε ήταν που είδα παιδιά στην ηλικία σου, μικρότερα και μεγαλύτερα, ανθρώπους διαφορετικών γενεών να μου μιλάνε, να με αγκαλιάζουν, δεν θυμάμαι πότε τους απάντησα για πρώτη φορά.

Αυτοί οι άνθρωποι Παύλο γέννησαν μαζί με την ανάμνηση σου, μια φλόγα στον πάγο. Τα χέρια μου γέμισαν και πήραν μια αγάπη που δεν φαντάστηκα ότι υπάρχει, με λένε μάνα τους και νοιώθουν παιδιά μου.

Και είσαι εκεί, το πιο κόκκινο απ’ όλα τα λουλούδια που άνθισαν με τον αγώνα μας, σύμβολο αβάσταχτου πόνου, να μου λείπεις και να μου δίνεις δύναμη να αντέχω, να αντέχουμε.

Νικήσαμε ηττημένοι Παύλο. Παιδί μου. Καταδικό μου παιδί. Στις αγκαλιές όλων.

Μάγδα Φύσσα
Σεπτέμβρης 2022

9 χρόνια μετά την πολιτική δολοφονία του αντιφασίστα εργάτη και ράπερ Παύλου Φύσσα (Killah P) από τη ναζιστική εγκληματική – παρακρατική οργάνωση Χ.Α στο Κερατσίνι, η Μνήμη αυτού του Πειραιώτη προλετάριου αγωνιστή παραμένει ανεξίτηλα ζωντανή.

Ζωντανή μέσα στα μυαλά και τις καρδιές όλων όσων συνεχίζουν ν’ αγωνίζονται ενάντια στα πιό θρασύδειλα γεννήματα της αστικής Εξουσίας, τους Μιχαλολιάκους, τους Λαγούς, τους Κασιδιάρηδες και τις υπόλοιπες ναζιστικές – φασιστικές συμμορίες αλλά και ενάντια “στ’ αφεντικά τους και τ’ αφεντικά των αφεντικών τους” : το Κεφάλαιο & το Κράτος του, αυτό το Κράτος της Γ’ Ελληνικής “Δημοκρατίας” των εφοπ-ληστών και των τραπεζιτών, των καναλαρχών και των κυβερνητικών και “αντιπολιτευόμενων” πολιτικών υπαλλήλων τους.

9 χρόνια μετά, ο Παύλος συνεχίζει να ζει μέσα από τις αντιστάσεις & τους αγώνες
όλων όσων δεν ξεχνάνε – δεν συγχωρούνε.

[…] εμείς δεν ξεχνάμε ότι “ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς και ο πιο δόλιος καπιταλισμός. Πώς, λοιπόν, τώρα να πει κάποιος αντίπαλος του φασισμού την αλήθεια για το φασισμό όταν δε θέλει να πει τίποτα για τον καπιταλισμό, που τον προκαλεί;”

(Μπέρτολτ Μπρεχτ)

Στη σημερινή συγκυρία με τα μαύρα σύννεφα του ιμπεριαλιστικού Πολέμου να έχουν πυκνώσει για τα καλά πάνω από τα κεφάλια μας, με την -εκ νέου- βίαιη φτωχοποίηση των εργαζομένων και την εγκληματική κρατική διαχείριση της Πανδημίας, με την οξυμένη καπιταλιστική Κρίση να βαθαίνει και την ακροδεξιά-νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της ΝΔ -πιστή στις “αξίες” της να εντείνει (με την αντιπολιτευτική συναίνεση σύσσωμου του αστικού πολιτικού προσωπικού) την λεηλασία του τόπου και το σάρωμα των εργατικών-συνδικαλιστικών δικαιωμάτων που έχουν απομείνει όρθια μετά από τη μνημονιακή δεκαετία. Μια κυβέρνηση Μητσοτάκη του υιού που έχει ξεκάθαρα θέσει στο στόχαστρο της τους νέους και τις νέες μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια, εκμεταλλευόμενη την επικρατούσα κοινωνική οπισθοχώρηση και κινηματική άμπωτη. Μέσα σε μια τέτοια συγκυρία που έχει αρκετά κοινά χαρακτηριστικά με εκείνη της περιόδου που “φούσκωσε” η ΧΑ, πρέπει τα αντιφασιστικά μας αντανακλαστικά να οξυνθούν και πάλι.

Να οξυνθούν για να μην χυθεί άλλο αίμα της Τάξης μας. Για τον Παύλο Φύσσα και τον Σαχζάτ Λουκμάν, αλλά και για τον Εντισόν Γιαχάι και τον Αλίμ Αμπντουλ Μάναν, τον Πετρίτ Ζίφλε και τόσους άλλους δικούς μας νεκρούς. Για όλους τους ντόπιους, μετανάστες, πρόσφυγες, προλετάριους και προλετάριες, για όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες, τις καταλήψεις και τους πολιτικούς χώρους που βρέθηκαν και βρίσκονται -εδώ και μια τριακονταετία, πάντα με την αρωγή της ΕΛ.ΑΣ και την κάλυψη των καθεστωτικών ΜΜΕ- στο στόχαστρο της θρασύδειλης βίας των χρυσαυγίτικων και των υπόλοιπων φασιστικών συμμοριών.

Θα είμαστε εκεί για να βρωντοφωνάξουμε και πάλι:

Λευτεριά στον Λαό. Θάνατο στο Φασισμό.

απόσπασμα από το Κάλεσμα της ΚτΒ στην Αντιφασιστική Συγκέντρωση στην έναρξη της δεύτερης δίκης της Χ.Α [Εφετείο Αθηνών 15/6/2022]

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΤΣΑΚΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ.
Ο ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ & ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΤΑΞΙΚΟΣ!

Αλληλεγγύη στους συντρόφους Κ.Δ και Δ.Λ που εδώ και σχεδόν τρία χρόνια βρίσκονται υπό αστυνομική και δικαστική ομηρία, στο στόχαστρο της κρατικής “αντι”τρομοκρατίας και της αστικής “δικαιοσύνης”, κατηγορούμενοι για αντιφασιστικές άμεσες δράσεις (την άνοιξη και το φθνόπωρο του 2019) ενάντια στις χρυσαυγίτικες γιάφκες στο Μενίδι και το Σταθμό Λαρίσης.

Στηρίζουμε – Συμμετέχουμε στην Αντιφασιστική Διαδήλωση Τιμής, Μνήμης & Αγώνα, την Κυριακή 18 Σεπτέμβρη 2022 στο Κερατσινι. Οδός Παύλου Φύσσα 60 στις 17.30.

Κίνηση της Βιολέττας
Αθήνα, Σεπτέμβρης 2022

Εδώ και ένα μήνα στο εργοστάσιο της «Μαλαματίνα» στο Καλοχώρι Θεσσαλονίκης οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε διαρκείς κινητοποιήσεις με επαναλαμβανόμενες 24ωρες απεργίες, απαιτώντας την επαναπρόσληψη 15 απολυμένων συναδέλφων τους και διεκδικώντας την υπογραφή συλλογικής συμβάσης εργασίας καθώς παρά τις υπογεγραμμένες δεσμεύσεις για την διασφάλιση των θέσεων των εργαζομένων κατά την μετάβαση της επιχείρησης στα χέρια του ομίλου Mantis, τα συμφωνηθέντα δεν υλοποιήθηκαν.

Κατά τη διάρκεια του – ακόμα εν εξελίξει – αγώνα οι απεργοί έχουν βρει απέναντι τους τόσο το Κεφάλαιο, στο πρόσωπο της νέας διοίκησης/ιδιοκτησίας του εργοστασίου, η οποία απειλεί και συκοφαντεί από την πρώτη στιγμή τους απεργούς μέσω ανακοινώσεων, ενώ παράλληλα οργανώνει απεργοσπαστικούς μηχανισμούς σε μια προσπάθεια να υπονομεύσει την απεργία, όσο και το Κράτος του που από την πρώτη στιγμή στάθηκε στο πλευρό της εργοδοσίας με συλλήψεις συνδικαλιστών και εξαπολύοντας τους πραιτωριανούς του να χτυπήσουν λυσσασμένα την απεργιακή περιφρούρηση, παίζοντας το ρόλο του μπράβου για να μπουν στο εργοστάσιο οι απεργοσπάστες.

Σε πείσμα της εργοδοσίας και της κυβέρνησης οι απεργοί συνεχίζουν αταλάντευτα το δίκαιο αγώνα τους μέχρι τη δικαίωση τους, έχοντας τη στήριξη και την αλληλεγγύη από πλήθος οργανωμένων – κυρίως αλλά όχι μόνο- ταξικών δυνάμεων. Στήριξη και αλληλεγγύη η οποία όσο αυξάνεται η επίθεση και η καταστολή από την πλευρά του Κεφαλαίου και του Κράτος του τόσο ατσαλώνεται και δυναμώνει.

Βιώνουμε καιρούς που η επίθεση στην Τάξη μας όλο και οξύνεται δημιουργώντας δυσβάσταχτους όρους επιβίωσης σ όλο το πλέγμα της καθημερινότητας. Η κατάργηση και καταπάτηση των εργατικών και συνδικαλιστικών κεκτημένων, οι απολύσεις και η επιδείνωση των συνθηκών εργασίας, η λίστα σφαγής -των δεκάδων νεκρών και τραυματιών- εργατών που δεν έχει τέλος, πάνε πλάι πλάι με την ολοκληρωτική διάλυση της δημόσιας υγείας, την αστυνομοκρατία και την καταστολή των ταξικών και κοινωνικών αγώνων, τις ήδη υπάρχουσες αλλά και τις επερχόμενες εξωφρενικές ανατιμήσεις στο κόστος ζωής -αναμένοντας τον “χειρότερο χειμώνα από το 1942 που έρχεται”. Την ίδια ώρα που το Κεφαλαίο, κάνοντας ακόμη μια φορά την «κρίση ευκαιρία», βλέπει τα κέρδη του να εκτινάσσονται.

Μπροστά στο ζοφερό παρόν και στο ασφυκτικό και ακόμα πιο δυσοίωνο μέλλον που μας επιφυλάσσεται, σ αυτή την περίοδο της όξυνσης της καπιταλιστικής κρίσης, της κοινωνικής ήττας και κινηματικής άμπωτης, ο αγώνας των εργατών στη «Μαλαματίνα» μόνο μάταιος δεν είναι. Οι απεργοί, παρά τους δυσμενείς όρους και τις εις βάρος τους συνθήκες, δίνουν μια μάχη όχι μόνο για τους εαυτούς τους αλλά για το σύνολο της Εργατικής Τάξης. Με σύνθημα ότι «ο μονός χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν δόθηκε», με πείσμα, αυταπάρνηση και αλληλεγγύη οι αγωνιζόμενοι εργάτες ορθώνουν το ανάστημα τους απέναντι στις απειλές τις εργοδοσίας, το ξύλο και τις συλλήψεις των μπάτσων και αποτελούν ένα φωτεινό μονοπάτι για την Τάξη μας. Η στάση τους μόνο παράδειγμα μπορεί να αποτελέσει τόσο για τα υπάρχοντα μέτωπα με το Κεφάλαιο και το Κράτος του όσο και για εκείνα που επίκειται να ανοίξουν. Για να κάνουμε αυτή τη φορά εμείς την Κρίση «ευκαιρία», ευκαιρία για να βάλουμε τα εργατικά συμφέροντα μπροστά, ώστε όχι μόνο να αναχαιτίσουμε την επίθεση του Κεφαλαίου και του Κράτους του αλλά να περάσουμε στην αντεπίθεση.

Από το Καλοχώρι και την Καβάλα μέχρι το λιμάνι του Πειραιά και τους δρόμους της Αθηναϊκής μητρόπολης το οργανωμένο προλεταριάτο με υψωμένες γροθιές βροντοφωνάζει ότι «Νόμος είναι το Δίκιο του Εργάτη, έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα ναι πάντα» και δείχνει το δρόμο στο σύνολο της Εργατικής Τάξης.

Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη
Νίκη στην Απεργία στη «Μαλαματίνα»

Κίνηση της Βιολέττας
Σεπτεμβρης 2022

Όταν η κατασκευή ενός έργου υποδομής απαιτεί τη συστηματική παράταξη των αστυνομικών δυνάμεων, όταν ένα εργοτάξιο στήνεται σαν ένα στρατιωτικό φυλάκιο, δεν σημαίνει τόσο ότι ο τοπικος πληθυσμός είναι ενάντια σε καθαυτό το έργο, αλλά απεναντίας το αντίθετο: είναι αυτό το συγκεκριμένο έργο που είναι ενάντια σε αυτόν τον τόπο και τον κοινωνικό ιστό που τον κατοικεί.

Αυτή είναι η περίπτωση του σχεδίου κατασκευής ενός σταθμού του Μετρό στην καρδιά της ιστορικής συνοικίας των Εξαρχείων στην Αθήνα, ενάντια στην οποία η εν ενεργεία ελληνική κυβέρνηση έχει εξαπολύσει εδώ και καιρό ένα ξεκάθαρο σχέδιο “κοινωνικής εκκαθάρισης” […]

Radiocane.info (Μιλάνο)

Από τα χαράματα της 9ης Αυγούστου η “δική μας μικρή πατρίδα”, τα Εξάρχεια τελούν υπό κατοχή. Μια κατοχή που λαμβάνει χώρα νυχθημερόν από έναν εσμό πραιτωριανών όλων των κατασταλτικών σωμάτων της ΕΛ.ΑΣ για να υπερασπιστεί, με την καθεστωτική βία και την κρατική τρομοκρατία ενάντια σε κατοίκους, εργαζόμενους – εργαζόμενες και θαμώνες, την οριστική άλωση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών αυτής της συνοικίας που εδώ και (τουλάχιστον) μισό αιώνα αποτελεί (συμβολικό αλλά και κυριολεκτικό) προπύργιο Αντίστασης & Αγώνα.

Η συγκεκριμένη προαναγγελθείσα και μακροπρόθεσμη κατασταλτική επιχείρηση, που εξαπολύθηκε από την πιο ακροδεξιά – νεοφιλελεύθερη μεταπολιτευτική κυβέρνηση ΝΔ του Μητσοτάκη του υιού (αφού πρώτα ο σχεδιασμός για την χωροθέτηση του σταθμού του Μετρό στην Πλατεία είχε εγκριθεί -παρά τις τωρινές υποκριτικές διαφοροποιήσεις και τα κροκοδείλια δάκρυα- από την προηγούμενη κυβέρνηση των αυτοαποκαλούμενων “αριστερών” της Κουμουνδούρου) παρά τον ολοκληρωτικό χαρακτήρα της δεν είναι η πρώτη και ούτε η μοναδική. Αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι ενός ευρύτερου σχεδιασμού “εξευγενισμού και ανάπλασης” για την εξυπηρέτηση και την προάσπιση των αντικοινωνικών συμφερόντων του Κεφαλαίου & του Κράτους του, αφού συντελείται παράλληλα με την εξελισσόμενη απόπειρα ιδιωτικοποίησης του Λόφου του Στρέφη από το Δήμο Αθηναίων, μέσω της εκχώρησης του από το δήμαρχο Μπακογιάννη στην διαπλεκόμενη (με τη φαμίλια του) Prodea, αλλά και με την εξαγγελθείσα απόπειρα μουσειοποίησης του (εδώ και καιρό) σφραγισμένου Πολυτεχνείου.

[…] Η εγκατάσταση του Μέτρο στην Πλατεία δεν εξυπηρετεί κανένα απολύτως σκοπό πέραν της, στα όρια της εμμονής, ρεβανσιστικής πολιτικής της κυβέρνησης απέναντι στην περιοχή και σε ότι αυτή εκφράζει και συμβολίζει. Διότι όσο αναγκαία και να ‘ναι φαινομενικά μια αναβάθμιση των μέσων συγκοινωνίας για τη γειτονιά (στην οποία όντως υπάρχει σοβαρό πρόβλημα με κρατική ευθύνη) στην πραγματικότητα η κατασκευή του σταθμού πάνω στην πλατεία άλλα σχέδια εξυπηρετεί και όχι την διευκόλυνση κατοίκων, εργαζομένων και θαμώνων. Με λίγα λόγια, η κατασκευή του σταθμού σημαίνει την πλήρη καταστροφή της πλατείας και τη μετατροπή της από τόπο κοινωνικής συνάντησης σε χώρο διέλευσης. Μιας και αφού θα παραμείνει εργοτάξιο για 8 χρόνια – σύμφωνα με τις μελέτες – και με ότι αυτό συνεπάγεται, θα αλλάξει εντελώς μορφή με τις θέσεις των παγκακιών, των παρτεριών και των ελεύθερων χωρών να καταλαμβάνονται από τσιμεντένια κουτιά εξαερισμού και κυλιόμενες σκάλες εισόδου και στη θέση των 70 δέντρων που θα κοπούν να μπαίνει γκαζόν μιας και στο 1,5 μέτρο ωφέλιμου βάθους δεν μπορεί να φυτρώσει τίποτε άλλο. Ταυτόχρονα, η έλλειψη σύνδεσης με υπέργεια μέσα μαζικής μεταφοράς και παρκινγκ θα επιβαρύνουν ακόμα περισσότερο το ήδη μεγάλο κυκλοφοριακό πρόβλημα στην περιοχή […] Τα Εξάρχεια αποτελούν και χωροταξικά και κοινωνικά σημείο αναφοράς για το κίνημα και τον αγώνα, και όπως κάθε κεκτημένο έτσι κι αυτό δεν χαρίστηκε από κανέναν, ούτε κερδήθηκε αναίμακτα. Ο κόσμος της γειτονιάς, κάτοικοι και θαμώνες, ως αναπόσπαστο μέρος του κόσμου του αγώνα κλήθηκαν να υπερασπιστούν το χαρακτήρα και την ίδια την ύπαρξη της γειτονιάς, απέναντι στα σχέδια που ήθελαν να την αλώσουν, εδώ και χρόνια: στα μέσα των 80s ενάντια στην πρέζα των μπάτσων και το Σχέδιο Αρετή, στις αρχές των 00s ενάντια στην «ανάπλαση» της Πλατείας έως και τους αγώνες της τελευταίας δεκαετίας ενάντια στο ναρκεμπόριο, τον κοινωνικό κανιβαλισμό και την αστυνομική κατοχή της περιοχής […]

απόσπασμα από ΚτΒ “Εξευγενισμός των Εξαρχείων ή ένα ακόμα πεδίο της ταξικής επίθεσης του Κεφαλαίου και του Κράτους του” (Ιούνης 2022)

Η αστυνομική κατοχή των Εξαρχείων που λαμβάνει χώρα καθημερινά με τραμπουκισμούς και προκλήσεις, ξυλοδαρμούς και χημικό πόλεμο, προσαγωγές, συλλήψεις και εισβολές, δεν στοχεύει λοιπόν μονάχα στην περιφρούρηση του εργοταξίου – φρούριο της Μετρό ΑΕ, το οποίο στήθηκε κατακαλόκαιρο και έκτοτε καταστρέφει και ρημάζει συστηματικά την εμβληματική Πλατεία.

Παρά την καθεστωτική προπαγάνδα των αργυρώνητων (και μπουκωμένων με δημόσιο χρήμα από τη λίστα Πέτσα) ΜΜΕ, η μετατροπή μιας ολόκληρης συνοικίας σε “λωρίδα της ΓΑΔΑ” συντελείται μέσα στη συγκεκριμένη συγκυρία, όπου η κοινωνική βάση και ο εργαζόμενος λαός -ζώντας ήδη έναν βίο αβίωτο- στενάζει κάτω από το ακατάπαυστο κύμα ακρίβειας το οποίο και αναμένεται να ενταθεί μέσα στο “χειρότερο χειμώνα από το 1942 που έρχεται” (σύμφωνα με δηλώσεις του γελοιωδέστερου μεταπολιτευτικού υπουργού “Ανάπτυξης”) στέλνοντας ευρύτερα μηνύματα τρομοκράτησης για την καθυπόταξη όσων αντιστέκονται και αγωνίζονται, όσων πιθανώς επιλέξουν και “να βγουν ξανά στους δρόμους της φωτιάς”. Άλλωστε, διόλου τυχαία, οι δρόμοι αυτής της συνοικίας είναι εκείνοι μέσα στους οποίους κυοφορήθηκαν -στο πρόσφατο ιστορικά παρελθόν- οι Νοέμβρηδες και οι Δεκέμβρηδες που λέρωσαν τα καθεστωτικά βρακιά των “νόμιμων ιδιοκτητών” αυτού του τόπου…

[…] Ενάντια στην οριστική μετατροπή των Εξαρχείων σε μια αποκλειστικά τουριστική ζώνη εντατικοποιημένης υποτιμημένης εργασίας και “εναλλακτικής” διασκέδασης, όπου θα βασιλεύει ανενόχλητα ο διαχρονικός νόμος της καθεστωτικής (κοινωνικής, ταξικής, έμφυλης) Εξουσίας του ισχυρότερου & του πλουσιότερου.

Ενάντια στο σβήσιμο της ιστορίας τους, με την εκδίωξη των φτωχότερων κατοίκων & θαμώνων της από τον “εξευγενισμό” των “επενδυτών” & των τεχνοκρατών των υπουργείων & του Δήμου Αθηναίων, της ΜΕΤΡΟ ΑΕ & των (εγχώριων και μη) μεγαλοκαπιταλιστών.

Ενάντια στην αστυνομοκρατία & την κρατική καταστολή που στρέφεται όλο και πιο συχνά και απροκάλυπτα ενάντια σε όσους & όσες συνεχίζουν ν’ αντιστέκονται & ν’ αγωνίζονται.

Ενάντια στην πατριαρχία & τον κοινωνικό κανιβαλισμό των (συνειδητών ή ασυνείδητων, έμμισθων ή άμισθων, μικρών ή μεγάλων, ντόπιων και μη) παρακρατικών, μαφιόζων, ναρκεμπόρων, βιαστών.

Αλληλεγγύη στους συντρόφους & τις συντρόφισσες, τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες που ξυλοκοπήθηκαν, τραυματίστηκαν, προσήχθησαν, συνελήφθησαν από τους ενόπλους πραιτοριανούς του “παράνομου” και του “νόμιμου” Κεφαλαίου και του Κράτους του.

ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΝΑΣ ΤΗΝ ΑΛΛΗ!

Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ & Η ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ!

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΊΖΕΤΑΙ!

Απόσπασμα από ΚτΒ “Ανακοίνωση για τα γεγονότα των δυο τελευταίων ημερών στα Εξάρχεια” (Ιούλης 2022)

Την Παρασκευή 9 Σεπτέμβρη συμπληρώνεται ο πρώτος μήνας από όταν “μπήκαν (για να μείνουν…) στην πόλη οι οχτροί”…

Η Κίνηση της Βιολέττας στηρίζει και συμμετέχει στη Διαδήλωση που καλείται από το Συντονιστικό για την Υπεράσπιση των Εξαρχείων, Καλλιδρομίου & Μπενάκη στις 20.00

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)

Αθήνα, Σεπτέμβρης 2022