[…] Οι κοινωνικές, ταξικές και πολιτικές αντιστάσεις που αναπτύχθηκαν την περίοδο 2013-2022 κατέχουν μια ιδιαίτερη θέση στην ιστορία της εγχώριας ταξικής πάλης. Απορροφώντας τους κραδασμούς του ξεφουσκώματος της κοινωνικής δυναμικής, οι αντιστάσεις αυτές κράτησαν συντεταγμένο -και μάλιστα μέσα σε ταχέως μεταβαλλόμενες συνθήκες οι οποίες έθεταν νέα και αμείλικτα ερωτήματα- το κινηματικό στρατόπεδο, και τολμούμε να πούμε -κοιτάζοντας τες σήμερα από μια σχετική απόσταση- ότι διαμόρφωσαν, μέσα από αναπόφευκτα αντιφατική πορεία ρήξεων, υποχωρήσεων, λαθών και υπερβάσεων, τους όρους για την “καινούρια γέννα”.

Λέγεται συχνά, και στα κείμενα του βιβλίου αυτού δεν υποστηρίζεται λίγες φορές, ότι η δεκαετία που αφήνουμε πίσω μας ήταν μια περίοδος ταξικής οπισθοχώρησης και κινηματικής άμπωτης. Δε θα διαφωνήσουμε. Στην περίοδο που μας απασχολεί δεν είχαμε ούτε τις εξεγέρσεις, ούτε τη μαζική είσοδο στο πολιτικό προσκήνιο του λαϊκού παράγοντα της αμέσως προηγούμενης πενταετίας. Όπως συμβαίνει πάντα στην ιστορία, οι εποχές που διαδέχονται τέτοιες πολιτικές και ταξικές κορυφώσεις είναι σκληρές, πολιτικά άνυδρες και κοινωνικά στομωμένες. Ωστόσο αυτό δεν τις κάνει λιγότερες σημαντικές και συναρπαστικές. Το αντίθετο θα λέγαμε. Μπορεί οι μάχες οπισθοφυλακών να μην έχουν τη λάμψη εκείνων της επαναστατικής ανόδου, ωστόσο χωρίς αυτές -όπως η ιστορία των κοινωνικών επαναστάσεων υπογραμμίζει- οι δεύτερες δεν πρόκειται να υπάρξουν […]

απόσπασμα από το Σημείωμα της Έκδοσης.

Αφορμή για τη συγγραφή του ακόλουθου κειμένου αποτέλεσε η έκδοση με τίτλο “Κάθε δρόμος γεννιέται με το βήμα. Στιγμιότυπα αντίστασης 2013-2022” που κυκλοφόρησε πρόσφατα από την Πρωτοβουλία για την Επαναστατική Μνήμη και διατίθεται από πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους, αυτοδιαχειριζόμενα στέκια και βιβλιοπωλεία.

Πρόκειται για έναν ογκώδη τόμο 680 σελίδων, αποτελούμενο από ένα πλούσιο υλικό σκέψης και θεώρησης, δράσης και πράξης, με το οποίο διατρέχεται χρονολογικά μια ολόκληρη δεκαετία που -δίχως ίχνος υπερβολής- μπορεί να ειπωθεί ότι κυριολεκτικά πέρασε επάνω από όλους και όλες μας, επάνω από τη χειμαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία, τη ντόπια και μεταναστευτική εργατική Τάξη, τους συντρόφους και τις συντρόφισσες, τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες.

Μια πολύτιμη έκδοση που κυκλοφορεί αφιερωμένη στον φίλο και σύντροφο Χρήστο Πολίτη “που άφηνε τα χνάρια του στο χιόνι για να μην χαθεί, για να τον βρουν οι υπόλοιποι”.

Μια από εκείνες τις ξεχωριστές εκδόσεις που -όπως (δυστυχώς λιγοστές) άλλες αντίστοιχες- “παρεμβαίνει και μας υπενθυμίζει πως, πέρα από διαφωνίες και αποστάσεις, υπάρχει κάτι ζωντανό και ελπιδοφόρο που πολλές φορές ξεχνάμε. Πως μεγαλώσαμε και παλέψαμε μαζί. Στα ίδια μέρη, για τους ίδιους σκοπούς” [*].

Μέσα από μια ευρεία παράθεση κειμένων και ανακοινώσεων, αναλήψεων ευθυνών, ανταποκρίσεων και αναλύσεων πολιτικών ομάδων και συλλογικοτήτων, ένοπλων σχηματισμών και ομαδοποιήσεων άμεσης δράσης, εργατικών σωματείων, ανοιχτών συνελεύσεων και μετωπικών σχημάτων, πολιτικών κρατουμένων, αγωνιστών και αγωνιστριών του αναρχικού – αντιεξουσιαστικού χώρου και του ευρύτερου ανταγωνιστικού – ανατρεπτικού κινήματος, καλύπτεται χρονολογικά ολόκληρη η σύγχρονη ιστορική περίοδος που εκτείνεται ως τις μέρες μας.

Πρόκειται για εκείνη την περίοδο που ακολούθησε τον ύστατο (ως τα τώρα…) μαζικό και μαχητικό ξεσηκωμό του “προβοκάτορα λαού” στις 12 Φλεβάρη 2012 και το τέλος εκείνου του κύκλου αγώνων που σημάδεψαν την πρωτομνημονιακή “εποχή των ταραχών”, η οποία με τη σειρά της είχε ανθίσει πάνω στο γόνιμο λίπασμα (αλλά και τα όρια) της κοινωνικής – ταξικής Εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008.

Μια κομβική περίοδος κατά τη διάρκεια της οποίας (χάρη και στην καταλυτική συνεισφορά της σοσιαλδημοκρατίας -υπό τη μορφή της “πρώτης φοράς Αριστεράς”- που για ακόμα μια φορά στην ιστορία της “υπηρέτησε επάξια τον παλιό κόσμο”), εμπεδώθηκε και εντάθηκε το αλυσόδεμα της χώρας στο άρμα του ευρωατλαντικού Ιμπεριαλισμού, η κάθετη εργατική υποτίμηση και η μαζικοποίηση της ανεργίας, η σαρωτική επέλαση του Κεφαλαίου και η αυταρχικοποίηση του Κράτους του, η εκποίηση του δημόσιου πλούτου και η “κανονικοποίηση” της φτωχοποίησης και του εκφασισμού ενάντια στα δικαιώματα και τα συμφέροντα, τις κατακτήσεις και τις ανάγκες της χειμαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας που ζει και εργάζεται σ’ αυτόν τον τόπο.

Χρόνια κατά τη διάρκεια των οποίων, μέσα σ’ ένα διάχυτο κλίμα οπισθοχώρησης του λαϊκού παράγοντα από το κοινωνικό προσκήνιο και επικράτησης του κινηματικού κατακερματισμού και αναχωρητισμού από τα βασικά επίδικα της εποχής, η κεφαλαιο-κρατική-ιμπεριαλιστική Εξουσία κατάφερε (μέσω του νέου δικομματισμού ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ και των απαραίτητων συμπληρωμάτων του) να επανασταθεροποιήσει το αστικό πολιτικό σύστημα της Γ’ Ελληνικής “Δημοκρατίας” που (ως γνωστό) “δεν έχει αδιέξοδα”…

Χρόνια κατά τη διάρκεια των οποίων, η κοινωνική βάση καλέστηκε -με το καλό ή το άγριο, με τη συναίνεση και την καταστολή- να συνηθίσει το θάνατο που προσφέρεται απλόχερα από τους διαχρονικούς δυνάστες της, σε διάφορες μορφές, συνθήκες και συγκυρίες. Μέσα από τις σελίδες της συγκεκριμένης έκδοσης παρατίθενται πολλά από τα στιγμιότυπα της Αντίστασης και του Αγώνα που πήραν σάρκα και οστά, κατά τη διάρκεια όλης αυτής της περιόδου υποχώρησης της ταξικής πάλης και άμπωτης του κοινωνικού ανταγωνισμού.

Στιγμιότυπα από εκείνη την πληθώρα δράσεων που πήγαν ενάντια στο ρεύμα της εσωστρέφειας, της μοιρολατρίας και της ηττοπάθειας. Στιγμιότυπα από τις πολύμορφες και διαφορετικές -αλλά όχι μεταξύ τους αντιτιθέμενες- αγωνιστικές, πολιτικές και οργανωτικές απόπειρες που -κατά τη διάρκεια όλων αυτών των “πολιτικά άνυδρων και κοινωνικά στομωμένων” χρόνων- κράτησαν ανοιχτό το “στοίχημα” της επαναστατικής προοπτικής.

Μαζικές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις, κοινωνικοί – ταξικοί αγώνες εκτός των τειχών και απεργίες πείνας στις φυλακές, κινηματικές αγωνιστικές πρωτοβουλίες, καταλήψεις και ανακαταλήψεις στην αθηναϊκή μητρόπολη, αντάρτικες ενέργειες, καταδρομικές επιθέσεις και αντεπιθέσεις, μια πληθώρα από άμεσες δράσεις ενάντια σε κρατικούς και καπιταλιστικούς, φασιστικούς και ιμπεριαλιστικούς στόχους, ενάντια σε υλικές υποδομές και φυσικά πρόσωπα που υπηρετούν -από διάφορα πόστα, αξιώματα και ιδιότητες- αυτό το σάπιο, εκμεταλλευτικό και καταπιεστικό σύστημα, η κρεατομηχανή του οποίου ανεβάζει συνεχώς στροφές και αλέθει αδιάκοπα τις ζωές μας.

Στιγμιότυπα μιας διαδρομής που φέρει -ζωντανά μέσα της- τις απώλειες και τις πληγές “ενός παρελθόντος που δεν περνάει”: τις δολοφονίες αγωνιστών από μπατσους, παρακρατικούς και χρυσαυγίτες, τις εξοντωτικές καταδίκες και τον μακροχρόνιο εγκλεισμό, τις ειδικές συνθήκες κράτησης και τις εκδικητικές μεταγωγές, την αστυνομικό-δικαστική ομηρία και τις πολύχρονες διώξεις συντρόφων και συντροφισσών, το αίμα που δεν είναι νερό και τη Μνήμη που δεν είναι σκουπίδι.

Σύμφωνα με τον Αντόνιο Γκράμσι, “το παρόν είναι η κριτική του παρελθόντος”. Η παρούσα χρονική συγκυρία μέσα στην οποία κυκλοφόρησε αυτή η συγκεκριμένη έκδοση την καθιστά σε (ακόμα πιο) χρήσιμη για όσους και όσες συνεχίζουν ν’ αντιστέκονται και αγωνίζονται για την ταξική Απελευθέρωση και την κοινωνική Επανάσταση.

Με τη κοινωνική – ταξική Εξέγερση στη Γαλλία ενάντια στην πραξικοπηματική αντιλαϊκή – αντεργατική μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος (από τη νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση του προέδρου – τραπεζίτη Μακρόν) να μαίνεται και να φουντώνει, δείχνοντας το δρόμο στους “προβοκάτορες λαούς” όλης της Ευρώπης. Με το εγχώριο (έστω και πρόσκαιρο) κύμα της δίκαιης λαϊκής Οργής για το κεφαλαιοκρατικό έγκλημα στα Τέμπη να έχει βγάλει και πάλι (μετά από αυτή τη “χαμένη” δεκαετία) μαζικά, πολύμορφα και μαχητικά στο δρόμο πολλές χιλιάδες διαδηλωτών και διαδηλωτριών, επικαιροποιώντας όμως παράλληλα τις διαχρονικές ανεπάρκειες, ελλείψεις και αντιθέσεις μεταξύ των αντιλήψεων, πρακτικών και μεθόδων πάλης των κοινωνικών και ταξικών δυνάμεων του κινήματος. Με την παρατεταμένη προεκλογική περίοδο να φέρνει και πάλι στην επιφάνεια παλιά και νέα διλήμματα και κοινοβουλευτικές αυταπάτες, ενώ τα κέντρα Εξουσίας της ντόπιας αστικής Τάξης και των ιμπεριαλιστικών διευθυντηρίων σε Ουάσιγκτον, Βερολίνο και Βρυξέλλες απεργάζονται ταυτόχρονα τα (φανερά ή κρυφά) σενάρια της “επόμενης μέρας” (αυτοδύναμης, δικομματικής ή “οικουμενικής”) διακυβέρνησης του ελληνικού Κράτους – παρία της ΕΕ (που ως γνωστό “έχει συνέχεια”,,,). Με την καπιταλιστική Κρίση να βαθαίνει διαρκώς και να πλήττει καίρια τα θεμέλια του τραπεζικού-χρηματοπιστωτικού συστήματος των ιμπεριαλιστικών μητροπόλεων σε ΗΠΑ-Γερμανία-ΕΕ, επιφυλάσσοντας μια νέα περίοδο “δημοσιονομικής πειθαρχίας” και κοινωνικού-ταξικού σφαγιασμού των λαών. Με την πολεμική προπαρασκευή (παρά την πρόσφατη “αποκλιμάκωση των εντάσεων και εξομάλυνσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων”) να εντείνεται και στις δύο πλευρές του Αιγαίου και την Ελλάδα της ευρωατλαντικής εθνικοφροσύνης να μετατρέπεται και επίσημα σε πολεμικό ΝΑΤΟϊκό ορμητήριο και προτεκτοράτο των ΗΠΑ. Με τον ιμπεριαλιστικό Πόλεμο στην Ουκρανία να οξύνεται, τα πολεμικά σύννεφα να πυκνώνουν πάνω απ’ όλη την ανθρωπότητα και το ενδεχόμενο ενός θερμοπυρηνικού Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου να αποτελεί κάθε άλλο παρά σενάριο επιστημονικής φαντασίας…

Μέσα σε αυτή τη δυστοπική και διαρκώς επιδεινούμενη πραγματικότητα, εκδόσεις σαν κι αυτή συμβάλουν πράγματι -με τον τρόπο τους- στην “καινούργια γέννα” και υπενθυμίζουν αυτό που -σχεδόν έναν αιώνα πριν- ο Βάλτερ Μπένγιαμιν είχε συνοψίσει διαπιστώνοντας: “το ανεκπλήρωτο παρελθόν συνεχίζει ν’ αποτελεί υποχρέωση για εμάς”.

Προλεταριακή Πρωτοβουλία
Αθήνα, Μάρτης 2023.

[*] Απόσπασμα από την εισήγηση της πολιτικής εκδήλωσης Μνήμης για το σύντροφο και φίλο Χρήστο Πολίτη [Πολυτεχνείο, κτ. Γκίνη 31/5/2018]. Περιλαμβάνεται στην έκδοση “Πολιτικά κείμενα του αναρχικού Χρήστου Πολίτη” [Αθήνα, 2018].

Δεν θα εισέλθουμε σ’ έναν καλύτερο κόσμο χωρίς ρήξη

Από τον Ιταλό αναρχικό φίλο και σύντροφο Simone Le Marteau που ζει & εργάζεται στη Γαλλία, λάβαμε, μεταφράσαμε και δημοσιεύουμε διεθνιστικά και αλληλέγγυα, το ακόλουθο ενδιαφέρον κείμενο, το οποίο συνοδεύεται από μια ενδεικτική και άκρως κατατοπιστική παράθεση άμεσων δράσεων από την κοινωνική-ταξική εξέγερση που βρίσκεται αδιάκοπα, μαζικά και μαχητικά σ’ εξέλιξη “στη χώρα της Κομμούνας, της Γκιλοτίνας και της Βαστίλης”…

Δημοσιεύθηκε στα ιταλικά στο ilrovescio.info. Στα ελληνικά έχει μεταφραστεί και δημοσιευθεί το Δεκέμβρη του 2020 στο prolprot.espivblogs.net και το κείμενο του “Μια συμβολή από τη Γαλλία: Νέος τρόπος πληροφορικής παραγωγής και διάχυτος ξεσηκωμός”.

Προλεταριακή Πρωτοβουλία
Αθήνα, 24/3/23

Το τέλος του αστικού Δικαίου και η δύναμη της ρήξης. Από τις κινητοποιήσεις στη Γαλλία ενάντια στη μεταρρύθμιση των συντάξεων στον αγώνα ενάντια στο 41 bis στην Ιταλία.

“Αναγκαίες μεταβολές”

Ελιζαμπέτ Μπορν [πρωθυπουργός της Γαλλικής “Δημοκρατίας”]

“Τα άτομα που θα αποπειραθούν να συγκεντρωθούν συστηματικά θα διαλύονται από την αστυνομία”

Ανακοίνωση που εκδόθηκε από τη Νομαρχία του Παρισίου.

Στις 20 Mαρτίου ο πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν επέλεξε να ενεργοποιήσει το άρθρο 49.3 του Συντάγματος, με το οποίο επέτρεψε την έγκριση της μεταρρύθμισης του για τις συντάξεις χωρίς την κοινοβουλευτική ψήφιση της από τη βουλή. Μια μεταρρύθμιση με την οποία αυξάνεται το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 62 στα 64 χρόνια. Επομένως, η ελάχιστη ηλικία για έξοδο από τη δουλειά θ’ αυξάνεται σταδιακά τρεις μήνες ανά έτος και -από εδώ και στο εξής- οι εργαζόμενοι στη Γαλλία θα μπορούν να βγουν στη σύνταξη δυο χρόνια αργότερα, αλλά και με μια ισχυρή οικονομική απώλεια. Μονάχα φτάνοντας στα 65 χρόνια με 40 χρόνια ασφαλιστικών εισφορών θα είναι δυνατή η χορήγηση ολόκληρης της σύνταξης. Στην σκλήρυνση των εμποδίων για πρόσβαση στη σύνταξη περιλαμβάνεται επίσης η αύξηση του ελάχιστου ποσού αποδιδόμενης σύνταξης στα 1.200 ευρώ. Ουσιαστικά, η μεταρρύθμιση των συντάξεων στοχεύει να δώσει οικονομικά κίνητρα σ’ όσους και όσες επιλέξουν να παραμείνουν στη δουλειά μετά και τα 64 χρόνια τους. Μια ταξική μεταρρύθμιση που τείνει να ευνοήσει τα λευκά κολάρα, τους υψηλόβαθμους μάνατζερς κι όσους ασκούν μη κουραστικά και εξαντλητικά επαγγέλματα και μπορούν να συνεχίζουν να εργάζονται και μετά από την ηλικία συνταξιοδότησης. Αυτό ήταν που προκάλεσε τις πολυάριθμες διαδηλώσεις και δράσεις σ’ όλη την εθνική επικράτεια, η οποίο και βρίσκεται όλο και περισσότερο υπό το κίνδυνο μπλοκαρίσματος. Τα διυλιστήρια κλείνουν. Οι μαθητές καταλαμβάνουν τα σχολεία. Απεργίες από τους εργαζόμενους στις μεταφορές, την καθαριότητα, την υγεία.

Eπομένως, στη Γαλλία δίνεται μάχη ενώ υπενθυμίζω ότι στην Ιταλία το 2012, ο νόμος Φορνέρο αύξησε τα όρια ηλικίας αρχικά από τα 60 στα 65 χρόνια (με επιπλέον “παράθυρο” 12 μηνών), κι έπειτα στα 67, χωρίς ν’ ανοίξει ρουθούνι.

Σε κάθε περίπτωση, γεγονός παραμένει ότι όλες οι δεξιές, αριστερές , τεχνοκρατικές κυβερνήσεις -που διαδέχτηκαν η μια την άλλη κατά τη διάρκεια των τελευταίων τριάντα χρόνων- προώθησαν μια σειρά νεοφιλελεύθερων πολιτικών μέσω μεταρρυθμίσεων, οι οποίες προκάλεσαν επισφαλειοποίηση και νέες μορφές εκμετάλλευσης, ιδιωτικοποίησεις και επιχειρηματικοποιήσεις των δημόσιων υπηρεσιών, γενικευμένη φτωχοποίηση και κέντρα εγκλεισμού μεταναστών-μεταναστριών, καταστολή και ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Έτσι λοιπόν, σήμερα μέσα στον “καλύτερο από τους εφικτούς κόσμους”, μέσα σε μια συνθήκη αναδιάρθρωσης και οικονομικού πολέμου, βρισκόμαστε περισσότερο από ποτέ ενώπιον μιας ραγδαίας αποψίλωσης των δικαιωμάτων και μια ταχείας αποσάθρωσης των κοινωνικών υπηρεσιών.

Σημειώνω εδώ ότι σήμερα στην Ιταλία, μετά τις μεταρρυθμίσεις στο εργασιακό πεδίο που ανάγονται στο πακέτο Τρέου και τη μεταρρύθμιση Μπιάτζι [1], ο εργαζόμενος πληθυσμός -απομονωμένος, στερούμενος αλληλεγγύης, αλλοτριωμένος και απογυμνωμένος εξ ολοκλήρου από τα υλικά και διανοητικά εργαλεία για τη συνειδητοποίηση και την αλλαγή αυτής της πραγματικότητας που τον αρρωσταίνει- προτιμάει να μιλάει για τα “προβλήματα” των διάφορων influencers και να παρακολουθεί το φεστιβάλ του Σαν Ρέμο, να μισεί τον “περίεργο γείτονα” ή τον επαίτη μετανάστη κάτω από το σπίτι του, να ουρλιάζει για “πιο πολύ φυλακή” για κάθε φτωχοδιάβολο και κάθε “ανατρεπτικό” φοιτητή.

Εκ των πραγμάτων, ο “πόλεμος μέσα στα μυαλά” της Όμορφης Χώρας [Bel Paese], ο οποίος ξεκίνησε κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 με τη σκουπιδοτηλεόραση και τη ρητορική του “αγώνα ενάντια στην τρομοκρατία”, λεηλάτησε τις συνειδήσεις ολόκληρων γενιών, βάζοντας τα θεμέλια για την τρέχουσα απάθεια και τον πόλεμο μεταξύ των εκμεταλλευόμενων.

Σήμερα παραδόξως, μετά τον κύκλο αγώνων των χρόνων του 1960-70 και την “μεγαλύτερη κατάκτηση κοινωνικού πεδίου που προέκυψε ποτέ στη Δύση”, επικρατεί -αν και ακόμα όχι απολύτως- η έννοια της Αρχής, του Νόμου και της Τάξης, επομένως κοινωνική ειρήνη, μισθοί από τους χαμηλότερους της Ευρώπης, συνδικαλιστές βάσης υπό διωγμό και ένα αποκρουστικό καθεστώς κράτησης, όπως αυτό του 41 bis, στ’ οποίο κρατείται ο αναρχικός Alfredo Cospito και άλλοι 750 κρατούμενοι. Αυτή του Αλφρέντο είναι μια εξωφρενική δικαστική υπόθεση, με την οποία κατηγορείται για το σοβαρότερο αδίκημα που προβλέπεται από τον ιταλικό ποινικό κώδικα, δηλαδή με την κατηγορία της “πολιτικής σφαγής”, για μια άμεση δράση που δεν προκάλεσε ούτε νεκρούς ούτε τραυματίες. Εν τούτοις, χάρη στην απεργία πείνας που διεξάγει ο αναρχικός κρατούμενος ξεκίνησε μια διεθνή καμπάνια ενώ στην Ιταλία -κατά τη διάρκεια των τελευταίων μηνών- τέθηκε σε κίνηση μια πλατιά κινητοποίηση ενάντια στα ισόβια με “λήξη ποινής ποτέ” και το 41 bis. Για το συγκεκριμένο καθεστώς “σκληρής φυλακής” εδώ και τριάντα χρόνια δεν είχε ακουστεί κουβέντα. Τώρα όμως μιλάνε όλοι γι’ αυτό: από τα ΜΜΕ μέχρι στα μπαρ, από τους ποινικολόγους μέχρι τους συνταγματολόγους, στα σχολεία και στους χώρους δουλειάς και -εκ των πραγμάτων- σε κάθε πόλη της Ιταλίας στους τοίχους είναι γραμμένο “ΟΧΙ ΣΤΟ 41 BIS”.

Στη Γαλλία, o ίδιος νεοφιλελευθερισμός επιδεινώνει τις συνθήκες για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα αλλά -απέναντι του- βρίσκει μια περισσότερη προσοχή και μια απάντηση πάντα στο ύψος των συνθηκών που -σύμφωνα με τον γραφόντα- καθορίζεται από διάφορους παράγοντες: ένα μικρότερο πολιτισμικό θόλωμα (δεν είναι τυχαίο ότι στην καθομιλουμένη γαλλική γλώσσα χρησιμοποιούνται ακόμα έννοιες όπως “αστός”, “αφεντικό”, “κοινωνικός αγώνας”, “πάλη των τάξεων”, “φασίστες” κλπ…) καθώς και ένα κοινωνικό πεδίο λιγότερο αναισθητοποιημένο (όλοι και όλες διαβάζουν και ενημερώνονται περισσότερο). Υπάρχει λιγότερη ομογενοποίηση και περισσότερο κριτικό πνεύμα απέναντι στο Σύστημα. Υπάρχει μια συνέχεια μέσα στους αγώνες των τελευταίων χρόνων, ανάμεσα στις κινητοποιήσεις των Κίτρινων Γιλέκων, των απομεινάριων της ταξικής αριστεράς και τους αυτόνομου κινήματος. Η ύπαρξη μια γενικευμένης κινητοποίησης, υλοποιημένης από όλους και όλες, ως “οικουμενική Τάξη”.

Εδώ που ζω εγώ, σε μια μικρή πόλη της Άνω Σαβοΐας, γραφτήκαν συνθήματα στους τοίχους, πραγματοποιήθηκαν συγκεντρώσεις των Κίτρινων Γιλέκων ενώ στην τελευταία διαδήλωση συμμετείχαν -σύμφωνα με τη Νομαρχία- 3.000 άτομα. Εμείς, ως εργαζόμενοι στην καθαριότητα, έχουμε κάνει τους τελευταίους μήνες τουλάχιστον 5 απεργίες. Σήμερα το πρωί, ένας Άραβας πλανόδιος μικροπωλητής μου είπε ότι πρέπει να μπλοκάρουμε τα πάντα, όλοι μαζί, καθημερινά, για “να διώξουμε τον Μακρόν και την cupola [2] του”.

Ανεξάρτητα από την κατάληξη που θα υπάρξει (στην Ιταλία γύρω από την τύχη του συντρόφου Αλφρέντο και στη Γαλλία σχετικά με τις νεοφιλελεύθερες Μεταρρυθμίσεις), πιστεύω ότι η καλύτερη διδαχή για τις νεότερες γενιές, μετά από αυτούς τους τελευταίους μήνες, δίνεται μέσα από μια υπόδειξη της ίδιας της Εξουσίας: “βρίσκεται σ’ εξέλιξη μια ρήξη” (στην Ιταλία με τη νομιμοποιημένη κρατική δολοφονία του Αλφρέντο, στη Γαλλία με την αλαζονεία του Μακρόν). Με λίγα λόγια “δεν θα εισέλθουμε σ’ έναν καλύτερο κόσμο χωρίς ρήξη”. Πράγματι, από τη μια έχουμε μια Εξουσία που σνομπάρει όλο και περισσότερο τους ίδιους τους κανόνες του αστικού Δικαίου της και κάνει ότι θέλει, από την άλλη βασανίζει, φυλακίζει, οξύνει την καταστολή ενάντια σε κάθε μορφή εναντίωσης.

Παρά την ύπαρξη πιέσεων, πατριδοκάπηλων και σοσιαλδημοκρατικών, λαϊκιστικών και εθνικιστικών, η Γαλλία επιδεικνύει ακόμα μια εξαίσια ικανότητα γενικευμένης κινητοποίησης ενάντια στους σχεδιασμούς του Κεφαλαίου (πχ, με μπλόκα των στρατηγικών υποδομών της χώρας) και δίνει ζωή σ’ έναν κοινωνικό αναβρασμό που τινάζει στον αέρα την καρδιά της ειρηνευμένης Ευρώπης.

Δικό μας καθήκον είναι ακόμα μια φορά εκείνο του να παραμείνουμε μέσα στις αντιφάσεις, στα σωθικά του έρποντος κοινωνικού πολέμου χαμηλής έντασης, ώστε να περάσουμε διά πυρός και σιδήρου επάνω από αυτές τις πιέσεις και να κατευθύνουμε την οργή προς αντιθεσμική κατεύθυνση, αυτοοργανωτική και επαναστατική. Αν τώρα πια, ανάμεσα σε πανδημίες, “οικονομικές κρίσεις” και πολέμους, αυτοί οι Κύριοι κάνουν εναντίον μας ότι θέλουν, δίνοντας τέλος μια για πάντα στην επίφαση της Δημοκρατίας, καλώς να ορίσει μια νέα συνειδητοποίηση, ικανή για κριτική νοημοσύνη και χρήση της ισχύος.

Simone Le Marteau
21 Μαρτίου 2023

Σημείωση: τη στιγμή συγγραφής αυτού του κειμένου, το γαλλικό Κράτος αποπειράται να επιτάξει το διυλιστήριο του Fos sur Mer. Άμεση η απάντηση των απεργών και των συμπαραστατών τους, με μια μαζική αυτοάμυνα που στάθηκε ικανή ν’ απωθήσει την αστυνομία.

[1] Marco Biagi. Ιταλός νομικός. Γεννήθηκε στη Μπολόνια στις 24/11/1950. Εκτελέστηκε από τις Κόκκινες Ταξιαρχίες – Μαχόμενο Κομμουνιστικό Κόμμα [Brigate Rosse – Partito Comunista Combattente (BR-PCC)] το 2003.

[2] Cupola [από το λατινικό cupŭla, “θόλος”, “βαρέλι”]: όρος με τον οποίο εννοείται το ανώτατο διευθυντικό όργανο της μαφίας, το οποίο απαρτίζεται από τους αρχηγούς [capi] που ορίζονται από τις ισχυρότερες φαμίλιες μιας συγκεκριμένης γεωγραφικής περιοχής, για τον έλεγχο των πολυποίκιλων παράνομων δραστηριοτήτων της οργάνωσης και τις τελικές αποφάσεις σχετικά με τα πιο ευαίσθητα ζητήματα (σχέσεις με τις άλλες εγκληματικές οργανώσεις και τον πολιτικό κόσμο, ανοίγματα σε νέες αγορές και διακίνηση ναρκωτικών, εξολόθρευση ανεπιθύμητων προσώπων κλπ).

Μια προειδοποίηση σε κίτρινο γιλέκο:

Κοίτα το rolex σου. Ήρθε η ώρα της εξέγερσης

ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΑΝ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΑΜΕΣΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ: ΜΙΑ ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΑΡΑΘΕΣΗ

Ο αριθμός των άμεσων δράσεων και της διάχυσης τους σ’ όλη την επικράτεια είναι τόσο μεγάλος που είναι αδύνατο ν’ αναφερθούν συνολικά. Το υπάρχον κίνημα μπορεί να παρομοιαστεί με την εξέγερση των Κίτρινων Γιλέκων. Με τη διαφορά ότι αυτές οι εξελισσόμενες δράσεις πραγματοποιούνται καθημερινά και όχι μονάχα τα Σάββατα. Ακολουθεί μια απόπειρα να παρατεθούν οι δράσεις των τελευταίων τριών ημερών, για να μην λησμονηθούν οι εκατοντάδες χιλιάδες των ανώνυμων που αντιστέκονται.

– Οι σταθμοί έχουν κατακλυστεί και μπλοκαριστεί σε διάφορες πόλεις. Κατά τη διάρκεια αυτού του Σαββατοκύριακου εκείνες στο Μονπελιέ και στο Μπορντό γέμισαν από διαδηλωτές. Την Δευτέρα, εκατοντάδες εργαζόμενοι στους Σιδηροδρόμους εισέβαλαν στις αποβάθρες του σταθμού των Βερσαλλιών. “Σαμποτάρισαν τα φρένα των τραίνων και έβαλαν κροτίδες στις ράγες, αναγκάζοντας τα τραίνα να σταματήσουν”. Το ίδιο συνέβη και στον σταθμό de Lyon στο Παρίσι. Επίσης, καταλήφθηκε και ο σταθμός Clermont-Ferrand.

– Τα διυλιστήρια αντέχουν. Τα μεγαλύτερα της χώρας έχουν σταματήσει και δεν βγαίνουν καύσιμα. Περίπου 1.200 πρατήρια είναι αυτή τη στιγμή εντελώς ή μερικώς εκτός λειτουργίας και ο αριθμός τους θ’ αυξηθεί τις ερχόμενες ημέρες.

– Τα μπλόκα αυξάνονται. Το Σαββατοκύριακο μπλοκαρίστηκε μαζικά ο αυτοκινητόδρομος της Σαμπερί, όπως συνέβη σήμερα το πρωί και στον περιφερειακό της Ρεν, της Καν και πολλών άλλων πόλεων.

– Οι δράσεις διακοπής ηλεκτροδότησης συνεχίζονται. Τη Δευτέρα το πρωί βυθίστηκε στο σκοτάδι το αεροδρόμιο της πόλης Πο.

– Οι εμπορικές περιοχές έχουν μπλοκαριστεί ή κατακλυστεί. Το Σαββατοκύριακο, οι Halles de Paris γέμισαν από εκατοντάδες διαδηλωτές που πορεύτηκαν μέσα από το εμπορικό κέντρο. Το Σάββατο στη Νάντη στο στόχαστρο βρέθηκε η περιοχή Atlantis.

– Οδομαχίες: οι δρόμοι βρίσκονται σ’ αναβρασμό σ’ έναν μεγάλο αριθμό πόλεων, περιλαμβανομένων εκείνων μεσαίου μεγέθους. Στη Λυών, από την Πέμπτη μέχρι το Σάββατο, τρεις συνεχόμενες νύχτες ταραχών. Στη Νάντη, Πέμπτη και Σάββατο με βράδια φωτιάς. Το Σάββατο επίσης, οδοφράγματα στην Μπορντό, την Καν και σε πολλές άλλες πόλεις. Στο Παρίσι, η μόνη λύση που απέμεινε στην εξουσία, η οργάνωση του ανθρωποκυνηγητού εκατοντάδων ατόμων, σε μια προσπάθεια να τιθασεύσει την εξέγερση στην πρωτεύουσα.

– Σε πολλές εταιρίες οι εργαζόμενοι καταλαμβάνουν τους χώρους δουλειάς, την καρδιά του παραγωγικού ιστού της χώρας. Το υδροηλεκτρικό φράγμα της Μπολέν, τις επιχειρήσεις Smitred στο Pluzunet και Vertbaudet στο Βορρά…

– Ο κλάδος της καθαριότητας βρίσκεται στην πρώτη γραμμή. Παρά τις επιτάξεις, η αποκομιδή έχει σταματήσει στη Νάντη και το Παρίσι. Κινητοποιήσεις πραγματοποιήθηκαν στα κέντρα καύσης απορριμμάτων του Πουατιέ, της Βρέστης καθώς και σε πολλές άλλες πόλεις.

– Στην Σανλίς πραγματοποιήθηκε μια δράση με άνοιγμα στις μπάρες των διοδίων και δωρεάν διέλευση οχημάτων.

– Στην Μετς, το αμαξοστάσιο των λεωφορείων αποκλείστηκε τη Δευτέρα από τους διαδηλωτές.

– Στην Carhaix, κατά τη διάρκεια διαδήλωσης, οι εργαζόμενοι υγειονομικοί χρησιμοποίησαν έναν καταπέλτη.

– Δεκάδες τα πανεπιστήμια που βρίσκονται σε κίνηση. 1000 άτομα στη Γενική Συνέλευση αυτής της Δευτέρας στο κατάμεστο πανεπιστήμιο του Τολμπιάκ στο Παρίσι. Aποφάσεις για καταλήψεις επίσης στη Νάντη και τις σχολές άλλων πόλεων.

– Πολιτικά γραφεία βρέθηκαν στο στόχαστρο. Το Σαββατοκύριακο στη Νίκαια, ισοπεδώθηκε το εκλογικό κέντρο του Eric Ciotti. Στη Βενσέν, σαρώθηκε εκείνο του αναγεννησιακού βουλευτή Guillaume Gouffier.

– Έξι στα εφτά διυλιστήρια παραμένουν κλειστά παρά τις επιτάξεις.

Συλλογικές παράνομες πρακτικές:

Μπλόκα στις περιφερειακούς αυτοκινητόδρομους και τις κεντρικές οδικές αρτηρίες εισόδου στις πόλεις Ρεν, Λιλ, Λυών, Καν, Χάβρη, Νάντη, Σαρλβιλ-Μεζιέρ (αυτοκινητόδρομος Α34 στα σύνορα με το Βέλγιο), Γκρενόμπλ.

Παρακωλύσεις με “ελεγχόμενες διελεύσεις” στο Ravezie (προάστιο του Μπορντό, αεροπορική βάση), το Λαβάλ, τις περιφερειακές οδούς της πόλης Βαν, τα λιμάνια του Σαιν Ναζαίρ, την Airbus στην Τουλούζη, το δίκτυο του τομέα απορριμμάτων της Νάντης και της Λανιόν, την αποθήκη λιπαντικών της Αβινιόν, τις βιομηχανικές ζώνες των πόλεων Λοριάν, Ορλεάνη (Saran) Τουλούζη (Châtillon).

Δωρεάν διελεύσεις διοδίων στο Σαιντ Αβόλντ (Mosella).

Σχολές και πανεπιστημιουπόλεις σ’ αναβρασμό στη Σορβόνη – Clignancourt και το Τολμπιάκ.

Μπλόκα στο αμαξοστάσιο των απορριμματοφόρων στο Ρομαίνβιλ και το κέντρο καύσης απορριμμάτων στο Ιβρύ.

Πολυάριθμα τα σαμποτάζ σιδηροδρομικών γραμμών και αναμεταδοτών. Ένα παράδειγμα, ανάμεσα στα πάρα πολλά άλλα:

“Τη νύχτα ανάμεσα στις 9 και 10 Μαρτίου, στα νότια της Τουλούζης έλαβε χώρα φθορά ηλεκτροδότησης των γραμμών. Δεδομένης της ύπαρξης γραμμής οπτικής ίνας κατά μήκος της σιδηροδρομικής γραμμής είναι πολύ πιθανό να υπέστη κι αυτή ζημιές.

Αποτελούμε κομμάτι της βάσης που αρνείται την αφομοίωση από πλευράς των συνδικαλιστικών κέντρων, μέσα στο δικό τους μικρό χορό της εξουσίας. Πριν από αυτό το κίνημα, είχαν ήδη ξεκινήσει απεργίες, διακοπές ηλεκτροδότησης και άμεσες δράσεις ενάντια στην οπτική ίνα και την ανάπτυξη του 5G. Aυτές θα συνεχιστούν.

Παρά την πρωτόγνωρη έκταση των μπλόκων κατά τη διάρκεια όλης αυτής της εβδομάδας και τις κινητοποιήσεις σε πολυάριθμους κλάδους, βλέπουμε την απαξίωση από την πλευρά της κυβέρνησης, την άρνηση από την πλευρά των ΜΜΕ και τα συνδικαλιστικά κέντρα έτοιμα να οπισθοχωρήσουν.

Περάσει δεν περάσει και αυτή η νεοφιλελεύθερη μεταρρύθμιση, θα είμαστε και πάλι πολυάριθμοι και πολυάριθμες για ν’ αγωνιστούμε ενάντια σ’ αυτό το θανατηφόρο σύστημα.

H εξουσία είναι εφοδιαστική, να την μπλοκάρουμε ακόμα με όλα τα μέσα”.

Δυο εβδομάδες μετά το κεφαλαιο-κρατικό έγκλημα στα Τέμπη, το κύμα της δίκαιης λαϊκής Οργής συνεχίζει να βγαίνει αδιάκοπα στους δρόμους. Κατά τη διάρκεια της σημερινής Γενικής Απεργίας, ένα ανθρώπινο ποτάμι πολλών χιλιάδων εργαζομένων και ανέργων, φοιτητών και φοιτητριών, σπουδαστών και σπουδαστριών, μαθητών και μαθητριών, συντρόφων και συντροφισσών πορεύτηκαν και πάλι μαζικά και μαχητικά στην Αθήνα και όλη τη χώρα.

Στην πλατεία Συντάγματος, τα αφιονισμένα μαντρόσκυλα του Κεφαλαίου και του Κράτους του, σκοπεύοντας στη διάλυση της ογκώδους απεργιακής πορείας, επιτέθηκαν από τη Φιλελλήνων απρόκλητα και στοχευμένα, με ξυλοδαρμούς και ρίψεις κρότου λάμψης και δακρυγόνων, αρχικά ενάντια στο μπλοκ της Συνέλευσης Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου (ΣΒΕΟΔ) και στη συνέχεια ενάντια στο σύνολο της διαδήλωσης. Παρά το χημικό πόλεμο και την κρατική τρομοκρατία των ΜΑΤ, ο κόσμος της Αντίστασης και του Αγώνα κινήθηκε συγκροτημένα στην Πανεπιστημίου, με τις οδομαχίες, τις άμεσες δράσεις κατά κρατικών – καπιταλιστικών στόχων και τις συγκρούσεις με τους μπάτσους να εκτείνονται μέχρι έξω από την κατάληψη της Πρυτανείας του ΕΚΠΑ στα Προπύλαια και την Ομόνοια. Στην Ακαδημίας, οδηγός γερανοφόρου οχήματος της ΕΛ.ΑΣ αποπειράθηκε να δολοφονήσει διαδηλωτές και διαδηλώτριες. Ακολούθησαν ξυλοδαρμοί, τραυματισμοί και συλλήψεις αγωνιστών και αγωνιστριών, ανάμεσα τους και δύο συντρόφισσες – μέλη του “Διαρκή Αγώνα για την ταξική απελευθέρωση”, με τη μια εκ των οποίων να έχει τραυματιστεί στο κεφάλι από τα χτυπήματα των ένστολων δολοφόνων και βασανιστών. Οι δυο συντρόφισσες παραπέμπονται αύριο Παρασκευή 17/3 στα δικαστήρια της Ευελπίδων (κτ. 16, 11.00), κατηγορούμενες με 5 πλημμελήματα.

Ενάντια στην κρατική τρομοκρατία και την εξελισσόμενη επιχείρηση συγκάλυψης του κεφαλαιο-κρατικού εγκλήματος στα Τέμπη, απέναντι στην καθεστωτική προπαγάνδα των αργυρώνητων ΜΜΕ και την πολιτική προβοκατορολογία: η Αλληλεγγύη ήταν, είναι και θα είναι το Όπλο μας!

Αλληλεγγύη στις 2 συλληφθείσες συντρόφισσες, σ’ όσους και όσες χτυπήθηκαν, τραυματίστηκαν και προσήχθησαν κατά διάρκεια της απεργιακής διαδήλωσης στην Αθήνα.

Αλληλεγγύη στους 15 συλληφθέντες συντρόφους και συντρόφισσες της ανακατάληψης της Mundo Nuevo στη Σαλονίκη.

Αλληλεγγύη στην κατάληψη της Πρυτανείας του ΕΚΠΑ & όλα τα κατειλημμένα Κέντρα Αγώνα.

Ο Δρόμος είναι ανήφορος μα δεν υπάρχει άλλος: να μην συνηθίσουμε το θάνατο!

Οι δολοφόνοι να πληρώσουν!

Δεν έχουμε εθνικό πένθος! Έχουμε ταξικό πόλεμο!

Τίποτα δεν τελείωσε! Όλα συνεχίζονται!

Με Οργάνωση στη Βάση & Ενότητα στη Δράση
να παραμείνουμε Όλοι & Όλες στους Δρόμους!

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)
Αθήνα, 16/3/2023

Εν όψει της αυριανής Γενικής Απεργίας αναρτήσαμε πανό στο Κουκάκι.

Χαιρετίζουμε αγωνιστικά τις χιλιάδες των εργαζόμενων και των άνεργων, των φοιτητών και των φοιτητριών, των μαθητών και των μαθητριών, των συντρόφων και των συντροφισσών που δυο βδομάδες τώρα βγάζουν -στην Αθήνα και όλη τη χώρα- το Δίκιο & την Οργή στους δρόμους.

Εκφράζουμε την Αλληλεγγύη μας σ’ όσους και όσες χτυπήθηκαν και τραυματίστηκαν, προσήχθησαν και συνελήφθησαν από τους μπάτσους κατά τη διάρκεια των αδιάκοπων μαζικών και μαχητικών κινητοποιήσεων ενάντια στο κεφαλαιο-κρατικό έγκλημα στα Τέμπη.

Ενάντια στην κρατική καταστολή και την εξελισσόμενη επιχείρηση συγκάλυψης, απέναντι στην καθεστωτική προπαγάνδα και την πολιτική προβοκατορολογία

Η Αλληλεγγύη ήταν, είναι και θα είναι το Όπλο μας!

Να μην συνηθίσουμε το θάνατο! Οι δολοφόνοι να πληρώσουν!

Δεν έχουμε εθνικό πένθος! Έχουμε ταξικό πόλεμο!

Τίποτα δεν τελείωσε! Όλα συνεχίζονται!

Γενική Απεργία Πέμπτη 16 Μάρτη.

Με Οργάνωση στη Βάση & Ενότητα στη Δράση 

Όλοι & Όλες στους Δρόμους!

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)
Αθήνα, 15/3/2023

Απρίλιος 2022: Παραίτηση του προέδρου του έργου εγκατάστασης του συστήματος σιδηροδρομικής σηματοδότησης και υπεύθυνου ασφαλείας των δρομολογίων, κατά την οποία καταγγέλλει την ανεπάρκεια στην ασφάλεια κυκλοφορίας των τρένων.

Φθινόπωρο 2022: Εξώδικο της Πανελλήνιας Ένωσης Προσωπικού Έλξης για την κακή κατάσταση της σιδηροδρομικής υποδομής με αποτέλεσμα τα εξής ατυχήματα :

• 1 Αυγούστου 2022: Εκτροχιασμός 1521 στην Τιθορέα

• 10 Οκτωβρίου 2022: Εκτροχιασμός προαστιακής αμαξοστοιχίας στο Λιανοκλάδι

• 21 Οκτωβρίου 2022: Εκτροχιασμός 882 στην περιοχή Τιθορέας
Φλεβάρης 2023: Η Δημοκρατική Ενωτική Συνδικαλιστική Κίνηση Σιδηροδρομικών καταγγέλλει 2 ατυχήματα στο σιδηροδρομικό δίκτυο λόγω έλλειψης μέτρων προστασίας και προειδοποιεί για το επικείμενο ατύχημα.

Προφανώς οι άνθρωποι δεν ήταν μελλοντολόγοι, ούτε είχαν κάποια θεία επιφοίτηση. Γνώριζαν την ανυπαρξία συντήρησης, την υποστελέχωση της επιχείρησης HELLENIC TRAIN, τις εγκληματικές παραλείψεις, τους κινδύνους που διατρέχει η δουλεία τους και τον κίνδυνο που εγκυμονεί για εκατοντάδες επιβάτες καθημερινά.

Έτσι, το βράδυ της Τρίτης 28 Φεβρουαρίου 2023 η επιβατική αμαξοστοιχία IC62 ξεκινάει από Αθήνα για Θεσσαλονίκη με 350 τουλάχιστον επιβάτες (ενώ το μεσημέρι της ίδιας μέρας το ανάλογο δρομολόγιο είχε διακοπεί λόγω τεχνικού προβλήματος στην ηλεκτροδότηση) και συγκρούεται με αντίθετης κατεύθυνσης εμπορική αμαξοστοιχία. Στο τρένο αυτό επέβαινα και εγώ, όπως εκατοντάδες ακόμα συμφοιτητές μου, επιστρέφοντας μετά από το εορταστικό τριήμερο από τον τόπο εργασίας μου στον τόπο σπουδών μου. Δεν θα περιγράψω τις στιγμές φρίκης που ζήσαμε, ήδη φρόντισε ο Κίτρινος Τύπος να εκμεταλλευτεί την κατάσταση και να δημιουργήσει κερδοφόρες εικόνες από τις απώλειες των ανθρώπων, τον θρήνο της κάθε μητέρας, πατέρα, συντρόφου, αδερφού/αδερφής […]

Απόσπασμα από κείμενο συντρόφισσας – επιβάτισσας του μοιραίου τρένου, με τίτλο “Ταξιδεύοντας με την Αμαξοστοιχία IC62 : Μια οδυνηρή υπενθύμιση πως Κράτος και Κεφάλαιο δολοφονούν”. Διαθέσιμο ολόκληρο (μεταξύ άλλων) στο prolprot.espivblogs.net

Πόνος. Θλίψη. Οργή: αυτά είναι τα διάχυτα -στην κοινωνική ατμόσφαιρα- συναισθήματα που διατρέχουν από άκρη σε άκρη τη χώρα και παίρνουν εδώ και μια βδομάδα σάρκα και οστά, μέσα από ένα αδιάκοπο κύμα συνεχών συγκεντρώσεων, διαδηλώσεων, καταλήψεων και άλλων άμεσων δράσεων. Ένα κύμα δίκαιης και ελπιδοφόρας λαϊκής οργής που -παρά την κρατική καταστολή και το χημικό πόλεμο των ένστολων δολοφόνων της ΕΛ.ΑΣ- φουσκώνει στους δρόμους και έχοντας στην πρώτη γραμμή τη νεολαία, στρέφεται ολοένα και πιο μαζικά και μαχητικά, ενάντια σ’ όλους τους αυτουργούς αυτής της πολύνεκρης σφαγής που δεν ήταν σιδηροδρομικό “ατύχημα” αλλά ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα.

Μια ακόμα “θυσία στο βρώμικο βωμό” του Κεφαλαίου που -όπως έγραφε και πριν ενάμιση αιώνα ο Μάρξ- το μόνο που «το τρομάζει (είναι) η έλλειψη κέρδους ή το πολύ μικρό κέρδος […]. Όταν το κεφάλαιο έχει το ανάλογο κέρδος, γίνεται τολμηρό. Με 10% κέρδος αισθάνεται τον εαυτό του σίγουρο και μπορεί να το χρησιμοποιήσει κανείς παντού, με 20% γίνεται ζωηρό, με 50% γίνεται θετικά παράτολμο, με 100% τσαλαπατάει όλους τους ανθρώπινους νόμους, με 300% δεν υπάρχει έγκλημα που να μη ριψοκινδυνεύσει να το πράξει, ακόμα και με κίνδυνο να πάει στην κρεμάλα»…

Οργή ενάντια στην πιο νεοφιλελεύθερη – ακροδεξιά μεταπολιτευτική κυβέρνηση ΝΔ του Μητσοτάκη του υιού που από την πρώτη στιγμή, με την συνδρομή των αργυρώνητων καθεστωτικών ΜΜΕ, πασχίζει να αποποιηθεί τις εγκληματικές ευθύνες της, επικαλούμενη εξοργιστικά τα “ανθρώπινα λάθη”, την “ατομική ευθύνη” και τις περιβόητες “διαχρονικές παθογένειες του συστήματος”.

Στριμωγμένο στη γωνία από τις μαζικές και μαχητικές κινητοποιήσεις, αυτό το αδίστακτο τσούρμο νεοφιλελεύθερων – ακροδεξιών πολιτικών υπαλλήλων των καπιτα-ληστών και των ιμπερια-ληστών που κυβερνάνε τέσσερα χρόνια τώρα -ολοκληρώνοντας τη λεηλασία που επιταχύνθηκε κατά τη διάρκεια της μνημονιακής δεκαετίας- επιδίδονται σε μια φτηνή επικοινωνιακή “διαχείριση των ζημιών”: μέσα από την υποκριτική παραίτηση από το υπουργείο Μεταφορών & Υποδομών του υπουργού Καραμανλή του ανιψιού -ο οποίος θα είναι εκ νέου υποψήφιος στις επερχόμενες εκλογές και λίγες μέρες πριν το μακελειό είχε τo θράσος ν’ “αγανακτεί” με τις καταγγελίες για τις τραγικές ελλείψεις συστήματος ασφαλείας του σιδηροδρομικού δικτύου- και την ανάληψη του από τον υπουργό Επικρατείας Γεραπετρίτη (γαμπρού ενός εκ των “εθνικών εργολάβων” – ιδιοκτήτη της ΓΕΚ-ΤΕΡΝΑ Μ.Γουρζή), μέσα από τη σύσταση μιας ελεγχόμενης “επιτροπής εμπειρογνωμόνων” και τις φρούδες υποσχέσεις για “πλήρη διαλεύκανση”, μέσα από μια καθυστερημένη, γραπτή και υποκριτική πρωθυπουργική συγγνώμη, η κυβέρνηση των “αρίστων νόμιμων ιδιοκτητών της χώρας” και του “επιτελικού κράτους” ευελπιστεί να καταλαγιάσει τη διάχυτη κοινωνική κατακραυγή που έχει προκληθεί από αυτή τη σφαγή. “Τίποτα όμως, τώρα πια, δεν είναι για συγγνώμη”…

Οργή ενάντια σ’ όλο το πολιτικό προσωπικό των αστικών κομμάτων της αντιπολίτευσης, αυτών που αφού εδώ και μια εικοσαετία συντέλεσαν στην απαξίωση, το ρήμαγμα και τελικά στο ξεπούλημα το 2017 του ΟΣΕ στον ιταλικό κρατικό όμιλο Ferrovie dello Stato SPA, έχουν τα μούτρα να σπεκουλάρουν πάνω από τα πτώματα των θυμάτων, ευελπιστώντας ν’ αποκομίσουν πολιτικά οφέλη και να ξεχαστεί το γεγονός ότι αυτή η λεηλασία του δημόσιου πλούτου (στ’ όνομα του “εκσυγχρονισμού”, της “εξυγίανσης” και των “μνημονιακών προαπαιτούμενων της Τρόικας”) ξεκίνησε και εντάθηκε επί των δικών τους χρόνων διακυβέρνησης. Όμως, “το αίμα δεν είναι νερό και η Μνήμη δεν είναι σκουπίδι”…

Οργή ενάντια στα διευθυντήρια των Βρυξελλών, τα οποία αφού πρώτα επέβαλαν -μέσω και των ιδιωτικοποιήσεων- τη μετατροπή της Γ’ Ελληνικής “Δημοκρατίας” σε κράτος-παρία της ΕΕ για τη διασφάλιση των καπιταλιστικών – ιμπεριαλιστικών συμφερόντων των τοκογλύφων “δανειστών και εταίρων”, χύνουν τώρα κροκοδείλια δάκρυα και κρύβονται υποκριτικά πίσω από την πρόσφατη παραπομπή της Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο “για μη τήρηση των κανόνων αναφορικά με τις σιδηροδρομικές μεταφορές”.

Οργή ενάντια σ’ αυτό το Κράτος – Δολοφόνο για το οποίο οι ζωές μας, οι ζωές της χειμαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας που ζει και εργάζεται σ’ αυτόν τον τόπο, δεν είναι παρά μόνο στατιστικοί αριθμοί και ενίοτε “παράπλευρες απώλειες” για τη διασφάλιση της υπερκερδοφορίας των κορακιών “επενδυτών”.

[…] Σ’ έναν καπιταλιστή δεν πρέπει ποτέ να λες: «αχ, σας παρακαλώ, θα μπορούσατε λιγάκι να μου κάνετε λίγο χώρο ν’ αναπνεύσω κι εγώ; θα μπορούσατε να είστε λίγο πιο καλός, με λίγη περισσότερη κατανόηση; Ας συμφωνήσουμε…»

Όχι. Ο μόνος τρόπος για να μιλήσεις μαζί τους είναι να τους στριμώξεις στον καμπινέ, να τους χώσεις το κεφάλι μέσα στη λεκάνη και να τραβήξεις το καζανάκι. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο, ίσως με λιγότερο φανταχτερές βιτρίνες, ίσως με λιγότερες λεωφόρους, αλλά με λιγότερες λιμουζίνες, με λιγότερους απατεώνες. Τους πραγματικούς απατεώνες, αυτούς τους μισάνθρωπους με τις χοντρές κοιλιές. Κι έτσι θα είχαμε δικαιοσύνη […]

Απόσπασμα από Ντάριο Φο. “Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω”

Με την παρούσα ανακοίνωση μας εκφράζουμε τα ειλικρινή συλλυπητήρια μας στις οικογένειες των θυμάτων και τις ολόψυχες ευχές μας για ταχεία ανάρρωση στους τραυματίες αυτού του κεφαλαιο-κρατικού εγκλήματος.

Χαιρετίζουμε αγωνιστικά τις χιλιάδες των εργαζόμενων και των άνεργων, των φοιτητών και των φοιτητριών, των μαθητών και των μαθητριών, των συντρόφων και των συντροφισσών που μια βδομάδα τώρα βγάζουν -στην Αθήνα και όλη τη χώρα- το Δίκιο & την Οργή στους δρόμους.

Εκφράζουμε την Αλληλεγγύη μας σ’ όσους και όσες χτυπήθηκαν, τραυματίστηκαν και προσήχθησαν από τους μπάτσους καθώς και στους 5 συλληφθέντες του προχθεσινού μαζικού και μαχητικού συλλαλητηρίου στο Σύνταγμα που κρατούνται στη ΓΑΔΑ και παραπέμπονται με κακουργηματικές κατηγορίες , αύριο 8/3 στα δικαστήρια της Ευελπίδων.

Ενάντια στην κρατική καταστολή και την εξελισσόμενη επιχείρηση συγκάλυψης, απέναντι στην καθεστωτική προπαγάνδα και την πολιτική προβοκατορολογία

Η Αλληλεγγύη ήταν, είναι και θα είναι το Όπλο μας!

Να μην συνηθίσουμε το θάνατο! Οι δολοφόνοι να πληρώσουν!

Δεν έχουμε εθνικό πένθος! Έχουμε ταξικό πόλεμο!

Απεργία Τετάρτη 8 Μάρτη.

Όλοι & Όλες στους Δρόμους της Οργής!

Τίποτα δεν τελείωσε! Όλα συνεχίζονται!

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)
Αθήνα, 7/3/23

Νέα έκδοση από την Προλεταριακή Πρωτοβουλία με την υποστήριξη της Κίνησης της Βιολέττας.

Η Δίνη: Παγκοσμιοποίηση, Πόλεμος, ΗΠΑ, Κίνα & Ευρώπη μέσα στο αβέβαιο παρόν. Μια Συνέντευξη του Raffaele Sciortino στον Alberto Deambrogio [Σεπτέμβριος 2022]

Παράρτημα: To συγκρατημένο Grexit και η αρχή του τέλους της αριστεράς.

Η συνέντευξη του Raffaele Sciortino στον Alberto Deambrogio δημοσιεύθηκε στα ιταλικά τον Σεπτέμβρη του 2022 στο sinistrainrete.info. Μεταφράστηκε στα ελληνικά και δημοσιεύθηκε διαδικτυακά τον περασμένο Δεκέμβρη (σε δυο μέρη) στο prolprot.espivblogs.net.

Η παρούσα έντυπη εμπλουτισμένη έκδοση κυκλοφορεί σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων από την Προλεταριακή Πρωτοβουλία και την Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ).

Για τον εμπλουτισμό του πολιτικού διαλόγου, της προλεταριακής αυτομόρφωσης & της κινηματικής αντιπληροφόρησης και για την κάλυψη της επείγουσας αναγκαιότητας, για μια θεωρητική επεξεργασία & ανάλυση δεδομένων των σημείων των καιρών και εκείνων που “μέλλονται για να ‘ρθουν”…

Η έκδοση αφιερώνεται στη μνήμη του αγωνιστή Βασίλη Δημόπουλου

Εισαγωγικό Σημείωμα του Raffaele Sciortino στην παρούσα έντυπη Έκδοση.

Η συνέντευξη που παρουσιάζεται εδώ -και ευχαριστώ τους έλληνες συντρόφους που την εκτίμησαν και την μετέφρασαν- δόθηκε στα τέλη του καλοκαιριού του 2022. Από τότε μέχρι σήμερα η δυναμική των πραγμάτων προχώρησε πολύ. Καταρχήν σε γεωπολιτικό επίπεδο: ουσιαστικά, στον πόλεμο στην Ουκρανία -μήνα το μήνα- καταγράφεται μια κλιμάκωση, πυροδοτημένη από τις κινήσεις των ΗΠΑ που στοχεούν στην -όσο το δυνατό πιο μακροχρόνια- επιμήκυνσή του. Δεν είναι όμως μονάχα αυτό. Βρισκόμαστε ενώπιον “δύο πολέμων”: από τις αρχές του Οκτώβρη, η διοίκηση Μπάιντεν διέκοψε την αποστολή -αμερικάνικων και “συμμαχικών”- υλικών στην κινέζικη βιομηχανία των μικροεπεξεργαστών [microchips]. Παράλληλα, οι Financial Times επέλεξαν ως βιβλίο της χρονιάς ένα με το διφορούμενο τίτλο Chips War. H αβεβαιότητα βασιλεύει παντού, κυρίαρχη στο βαθμό εκείνο όπου οι γενικές τάσεις, τις οποίες σκιαγράφησα σ’ αυτήν τη συνέντευξη και ανέλυσα στο πρόσφατο βιβλίο μου ΗΠΑ και Κίνα μέσα στην παγκόσμια σύγκρουση, εμφανίζονται όλο και πιο ξεκάθαρες, υπό τη σκιά της αυξανόμενης παγκόσμιας αταξίας.

Μια διευκρίνιση είναι αναγκαία. Να μιλάμε για γεωπολιτική από μαρξιστική σκοπιά δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση τον εναγκαλισμό μας με τις υποθέσεις της ακαδημαϊκής (ακόμα και της…μαρξίζουσας) συζήτησης, ούτε μ’ εκείνες των κρατικών μηχανισμών. Αντίθετα, σχετίζεται με το βαθύτερο ζήτημα -το οποίο και προσπερνιέται από την ριζοσπαστική [radical] μεταμοντέρνα διανόηση των τελευταίων δεκαετιών- του τι είναι σήμερα ο ιμπεριαλισμός. Δηλαδή, με τον τρόπο που οι διαδικασίες συγκεντρωτισμού και διεθνοποίησης της παραγωγής, οι οποίες έφτασαν σε σημεία που ήταν αδιανόητα ακόμα στις δεκαετίες του 1960-70, κορυφώνονται μ’ εκείνη τη “συγκεντρωτική οικονομία” που εκδήλωνεται -σ’ όλα τα επίπεδα- ως βίαιη ενδοκαπιταλιστική σύγκρουση. Όπως επίσης και με τον τρόπο και τις νέες βάσεις, πάνω στις οποίες η ηγεμονία των Γιάνκηδων ανανεώθηκε, ως απάντηση απέναντι στον ξεσηκωμό του παγκόσμιου Μακρόσυρτου ’68. Κάτι που σχετίζεται αναπόφευκτα με τις μεταμορφώσεις της ταξικής σύνθεσης και την αναδιάρθρωση του μεταρυθμιστικού κοινωνικού συμβολαίου (που σήμερα έχει απομείνει χωρίς τον… ρεφορμισμό του) στη Δύση, με την άνοδο των κοινωνικών αιτημάτων στον εξωδυτικό κόσμο και πολλά άλλα ακόμα. Με λίγα λόγια, πρόκειται πάντοτε για την ελικοειδή δυναμική της πάλης των τάξεων σε παγκόσμιο επίπεδο.

Όσο κι αν σήμερα βρισκόμαστε ακόμα μακριά από το σημείο εκείνο όπου να μπορούμε έστω και να διατυπώσουμε μια ταξική πολιτική στρατηγική, αυτή δεν θα είναι ποτέ εφικτή χωρίς τη διερεύνηση εκείνων των συνθηκών που μπορούν να προκύψουν, στο εσωτερικό και κυρίως στο εξωτερικό, γι’ αυτήν την ηγεμονία τους.

Όπως είχε γράψει και ο Αμεντέο Μπορντίγκα, εν μέσω του Ψυχρού Πολέμου, “οι μαρξιστές, μην μπορώντας να είναι πρωταγωνιστές της ιστορίας, το καλύτερο που μπορούν να ευχηθούν είναι η κοινωνική, πολιτική και πολεμική καταστροφή των αμερικανών αρχόντων του καπιταλιστικού κόσμου”. Αυτό δεν ισοδυναμεί με το να περιμένουμε γι’ ακόμα μια φορά, παθητικά ή κινηματίστικα, την -διαχρονικά αναμενόμενη αλλά ποτέ υλοποιημένη- παρακμή των ΗΠΑ, αλλά με τον εντοπισμό εκείνης της δυνητικής περιπλοκής, ανάμεσα στα κριτικά στοιχεία της καταστατικής -για τον καπιταλισμό- λειτουργίας που φέρνει σε πέρας η Ουάσιγκτον και μιας αρχής της αποδιάρθρωσης αυτού του συστήματος. Προς το παρόν, βρισκόμαστε μονάχα στην αρχή αυτού του περάσματος σε άλλη φάση. Η τρέχουσα περιπλοκή -μέσα στην οποία αντανακλάται ένα πάγωμα της κρίσης- αργά ή γρήγορα θα ξεπεραστεί, μέσα από το συνδυασμό της αμερικάνικης οργής για την κινέζικη άνοδο και την αναγκαιότητα για μια βαθιά αναδιάρθρωση της σχέσης κεφαλαίου-μισθωτής εργασίας. Η αποδιάρθρωση που θ’ ακολουθήσει θα πρέπει να θέσει σε κίνηση την κοινωνική και πολιτική, ταξική διαλεκτική, μέσα σε μια διάσταση -επιτέλους- διεθνή. Αρχικά με μορφές πρωτοφανείς, συγχυσμένες, ακόμα και διφορούμενες, λαμβάνοντας υπ’ όψη την αμετάκλητη κρίση των παλιών μορφών του ρεφορμισμού και της -θεσμικής ή ριζοσπαστικής- “αριστεράς”. Σε γενικές γραμμές, η “προοδευτική” μεσαία τάξη δεν είναι πια -και θα είναι όλο και λιγότερο- σε θέση να εκτελέσει τις λειτουργίες κοινωνικής και πολιτικής διαμεσολάβησης που έφερε σε πέρας -με διάφορους τρόπους- στη φάση του φορντικού και του λεγόμενου μεταφορντικού καπιταλισμού. Εν τω μεταξύ, η αφύπνιση της “νεολαίας της μεσαίας τάξης”, η οποία ως τώρα έχει εμπλακεί -ή παθητικά στρατολογηθεί- μέσα στις διαδικασίες της καπιταλιστικής υπαγωγής, ακόμα και μόνο στο επίπεδο των προσδοκιών, θα είναι μια πικρή αφύπνιση.

Αν κάτι είναι ξεκάθαρο, αυτό είναι το γεγονός πως η κατάληξη όλων αυτών δεν είναι δεδομένη. Το σίγουρο είναι ότι χωρίς έναν (ακόμα και δύσκολο) θεωρητικό – ιστορικό απολογισμό της διαδρομής του ταξικού κινήματος, μέσα στο πλαίσιο των μεταβολών του παγκόσμιου καπιταλισμού, θα συνεχίσουμε να θεωρούμε “νέα” την παλιά ασχήμια, την οποία το σύστημα αφειδώς μας πλασάρει.

Τι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά για την Ελλάδα; Μην έχοντας παρακολουθήσει στενά τις εξελίξεις της μετά το 2015, δεν θα προσπαθήσω ούτε καν να φανταστώ μια απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα. Μετά την ήττα που υπέστη ο κύκλος αγώνων εκείνων των χρόνων και την έκλειψη της τελευταίας απόπειρας για “κυβέρνηση των αριστερών” στην ευρωπαϊκή ήπειρο, η επακόλουθη άμπωτη επέτρεψε σ’ εκείνη την κυβέρνηση να ευθυγραμμίσει αποφασιστικά τη χώρα με τον άξονα Ουάσιγκτον-Βρυξέλλες-Τελ Αβίβ ενώ ταυτόχρονα ολοκλήρωνε το κοινωνικό σφαγείο που είχε διαταχθεί από το διεθνές κεφάλαιο. Δεν πρέπει να θεωρείται όμως δεδομένο πως στον επόμενο γύρο οι εργαζόμενες τάξεις στην Ελλάδα θα μείνουν τόσο απομονωμένες, όσο έμειναν τα προηγούμενα χρόνια, στο βαθμό εκείνο που η μελλοντική κρίση θα χτυπήσει ταυτόχρονα πολύ ευρύτερα κομμάτια του διεθνούς προλεταριάτου. Ένα πράγμα είναι σίγουρο: η Ελλάδα βρίσκεται πάνω στη γραμμή του ρήγματος μεταξύ Δύσης και Ανατολής. Πιθανώς μελλοντικά να γίνουμε μάρτυρες μιας ενδιαφέρουσας “απόπειρας επικοινωνίας”, ανάμεσα σε κομμάτια του προλεταριάτου που βρίσκονται και από τις δύο πλευρές του νέου σιδηρού παραπετάσματος. Η σχέση με το προλεταριάτο της Τουρκίας θα είναι ένα πεδίο δοκιμασίας. Δύσκολο μεν, δεδομένων των ισχυρών εθνικιστικών και ατλαντικών σειρήνων και των εντάσεων μεταξύ των δύο χωρών που ενισχύονται περίτεχνα, αλλά υπό συγκεκριμένες συνθήκες αυτές δεν θα είναι ανέφικτο να ξεπεραστούν.

Γενάρης 2023

Κείμενο συντρόφισσας – επιβάτισσας της μοιραίας αμαξοστοιχίας IC62.

Κείμενο συντρόφου από το Τορίνο σε μετάφραση Προλ.Πρωτ που δημοσιεύθηκε στο 13ο τεύχος της εφημερίδας Ζερμινάλ

Τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο διανύουμε την 110η ημέρα από την έναρξη της απεργίας πείνας του Αλφρέντο Κόσπιτο. Οι λόγοι αυτής της διαμαρτυρίας του εδράζουν σε δυο μισητά θεμέλια του ιταλικού δικαστικού συστήματος: το ειδικό καθεστώς κράτησης 41 bis και την ισόβια κάθειρξη χωρίς διακοπή ποινής. Η απόφαση στο Εφετείο της δίκης για την υπόθεση Scripta Manent -όπου ο Αλφρέντο είναι ένας από τους κατηγορούμενους- η οποία εκδόθηκε την περασμένη άνοιξη, άνοιξε το δρόμο για μια καταδίκη του σε ισόβια κάθειρξη χωρίς διακοπή ποινής (ισόβια φυλάκιση χωρίς δυνατότητα μείωσης ποινών και πρόσβασης σε ευεργετήματα), αναβαθμίζοντας την κατηγορία εναντίον του από «απλή σφαγή» σε «πολιτική σφαγή», ένα αδίκημα που τού προσάπτεται για μια επίθεση με εκρηκτικά περιορισμένης ισχύος από την οποία δεν υπήρξε κανένας τραυματίας.
Αξίζει να υπογραμμιστεί το γεγονός πως η πιθανότητα για ισόβια κάθειρξη χωρίς διακοπή ποινής απομακρύνθηκε για τον Αλφρέντο, αφού η έδρα του δικαστηρίου επανυπολογισμού ποινών έστειλε τα πρακτικά στο Συνταγματικό Δικαστήριο (ανώτατη δικαστική αρχή που εξετάζει ζητήματα δικαστικής και συνταγματικής ερμηνείας), ώστε να εξεταστεί αν υπάρχει η πιθανότητα εφαρμογής των γενικών ελαφρυντικών, κάτι που θα επέτρεπε μια καταδίκη του Αλφρέντο σε «μονάχα» 30 χρόνια κάθειρξης.

Αυτή η αναβάθμιση της κατηγορίας ήταν εκείνη που άνοιξε την πόρτα του 41 bis για τον Αλφρέντο. Πρόκειται για ένα σκληρό, σκληρότατο καθεστώς κράτησης: λίγες ώρες προαυλισμού την ημέρα, πολύ περιορισμένες δυνατότητες επισκεπτηρίων και επαφών με τον έξω κόσμο, απαγόρευση κατοχής πάνω από 4 βιβλίων στο κελί, λογοκρισία της αλληλογραφίας, προαυλισμός με μόνο άλλους τρεις κρατούμενους που τελούν κι εκείνοι σε καθεστώς 41 bis κλπ. Πολλοί δημοκρατικοί παρατηρητές το παρομοίασαν με μια μορφή βασανιστηρίου.

Στην Ιταλία, αυτό το καθεστώς κράτησης αιτιολογείται ως ένα μέσο του αγώνα ενάντια στη Μαφία, με τη διαδεδομένη άποψη που λέει ότι «στο 41 bis βρίσκονται οι boss μαφιόζοι». Για να αποδομηθούν αυτού τους είδους οι λογικές, αρκεί ν’ ανατρέξουμε σ’ εκείνες που είναι οι ιστορικές ρίζες του άρθρου 41 bis. Πράγματι, η εισαγωγή αυτού του καθεστώτος κράτησης έγινε με το Νόμο Gozzini του 1985, εκείνον τον ίδιο που εισήγαγε σημαντικά ευεργετήματα στους συλληφθέντες για ένοπλη πάλη που συνεργάζονταν με τους ανακριτές ή διαχωρίζονταν, και δεν αφορούσε μαφιόζους αλλά εκείνα ακριβώς τα υποκείμενα που είχαν πρωταγωνιστήσει στις εξεγέρσεις μέσα στις φυλακές. Ένα πολιτικό μέτρο που εφαρμόστηκε εξαρχής και δεν συνδεόταν διόλου με τον αγώνα ενάντια στις μαφίες. Μ’ αφορμή αυτό το γεγονός, θεωρούμε σκόπιμο ν’ ανοίξουμε μια μικρή παρένθεση -στην οποία και δεν μπορούμε για λόγους έκτασης να εμβαθύνουμε εδώ- αφού πιστεύουμε ότι ένα σημαντικό ζήτημα που τα κινήματα θα έπρεπε να θέτουν αρχικά στον εαυτό τους και έπειτα και προς τα έξω, έγκειται στον κοινωνικό ρόλο της Μαφίας στην Ιταλία: ποιοι είναι οι λεγόμενοι «μαφιόζοι»; Σε ποιες κοινωνικές ανάγκες απαντούν οι μαφιόζικες οργανώσεις; Γιατί στον καταθλιπτικό ιταλικό Νότο υπάρχουν οι ισχυρότεροι από αυτούς τους σχηματισμούς; Ποια ήταν η ιστορική πορεία της σχέσης μεταξύ Κράτους και Μαφίας, μιας σχέσης διόλου ευθύγραμμης, με περιόδους άλλοτε συμφιλιωτικές και άλλοτε συγκρουσιακές;

Όπως όλες οι απεργίες πείνας που διεξάγονται από συντρόφους και συντρόφισσες, έτσι και αυτή δεν έχει ως ορίζοντα την ικανοποίηση ατομικών αιτημάτων. Ο Αλφρέντο υπογράμμισε επανειλημμένα ότι ο αγώνας που δίνει είναι για όλους τους κρατούμενους και τις κρατούμενες σε καθεστώς 41 bis και ισόβια χωρίς διακοπή ποινής.
Ένα σημαντικό στοιχείο που πρέπει να ειπωθεί αφορά το γεγονός ότι στην Ιταλία δεν υπάρχει μια παράδοση και μια αντίστοιχη συζήτηση γύρω από τη χρήση του μέσου της απεργίας πείνας, όπως αντίθετα συμβαίνει σε άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας. Και οι λόγοι είναι και πάλι ιστορικοί, αφού οι σχηματισμοί της ένοπλης πάλης των δεκαετιών του 1960-70 και οι αυτόνομες ομάδες έτειναν διαχρονικά στην άρνηση χρήσης του μέσου της απεργίας πείνας. Έτσι λοιπόν, κατά τη διάρκεια των τελευταίων δέκα χρόνων, ήταν ελάχιστοι οι σύντροφοι και συντρόφισσες που πραγματοποίησαν απεργία πείνας, λίγες περισσότερες ήταν εκείνες από τους κοινωνικούς κρατούμενους.

Από την πρώτη στιγμή της έναρξης της απεργίας πείνας του Αλφρέντο ενεργοποιήθηκαν συνελεύσεις αλληλεγγύης σε πολλές ιταλικές πόλεις. Συνελεύσεις απαρτιζόμενες σχεδόν αποκλειστικά από αναρχικούς και αναρχικές. Αναπάντεχα, τουλάχιστον για τον συντάκτη αυτού του κειμένου, η είδηση της απεργίας πείνας απέκτησε αξιοσημείωτη ορατότητα στα ΜΜΕ, πρωτόγνωρη για την Ιταλία των τελευταίων 20 χρόνων, αφού ποτέ άλλοτε δεν είχε υπάρξει τόση μιντιακή συζήτηση για έναν πολιτικό κρατούμενο. Δύσκολο να προσδιοριστούν οι λόγοι αυτής της τόσο ευρείας συζήτησης, σε μια χώρα όπου η κοινή γνώμη και τα ΜΜΕ είναι απολύτως εναρμονισμένα με τους κυβερνητικούς μηχανισμούς. Ακούμε να ειπώνεται πως αυτό το «κατόρθωμα» δύσκολα μπορούν να το καρπωθούν οι γενναιόδωρες δράσεις και οι πρωτοβουλίες που αναπτύχθηκαν -επί του πεδίου- από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες.

Όπως και να έχει, γεγονός αποτελεί ότι εδώ και εβδομάδες ο Αλφρέντο Κόσπιτο βρίσκεται στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και -έμμεσα- προκάλεσε μια κυβερνητική κρίση, όταν ο αναπληρωτής γραμματέας του υπουργείου Δικαιοσύνης, κατά τη διάρκεια μιας επερώτησης εκείνης της αριστεράς που υποτίθεται ότι «υποστηρίζει» την απεργία πείνας, δημοσιοποίησε διαβαθμισμένα έγγραφα σχετικά με μια από τις έρευνες ενάντια στον ίδιο τον Κόσπιτο.

Η εκτελεστική εξουσία της οποίας ηγείται η Τζιόρτζια Μελόνι αρχικά κόμπιασε ενώπιον των αιτημάτων του Κόσπιτο, προσπαθώντας να πετάξει άγαρμπα τις ευθύνες στην δικαστική εξουσία, ενώ στη συνέχεια σπεκουλάροντας σχετικά με μερικές άμεσες δράσεις που δημιούργησαν δυνατό θόρυβο στην Ιταλία (αρχής γενομένης με τον εμπρησμό του οχήματος του αρχισύμβουλου της ιταλικής πρεσβείας στην Αθήνα), οχυρώθηκε πίσω από μια αναμενόμενη κρατική αδιαλλαξία κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Έγινε ανοιχτά λόγος για «τρομοκρατική απειλή», για το «κράτος που δεν πρέπει να συνδιαλέγεται με τρομοκράτες», για μια «επίθεση στην καρδιά του κράτους». Για μερικές ημέρες έμοιαζε λες και είχαμε επιστρέψει στις πομπώδεις κυβερνητικές δηλώσεις κατά τη διάρκεια της απαγωγής του Μόρο. Είναι ξεκάθαρο πως όλα αυτά μοιάζουν αλλόκοτα, δεδομένης τόσο της περιορισμένης ποσότητας υλοποιημένων δράσεων, όσο και του βαθμού διασύνδεσης τους με την κοινωνία των υπαρχόντων κινημάτων.

Όσον αφορά την Αλληλεγγύη, αν και αρχικά κινήθηκε από αναρχικά και κοντινά προσκείμενα περιβάλλοντα, όσο αυξανόταν η μιντιακή προβολή και μαζί μ’ αυτήν άρχιζαν να εκφράζονται και διάφορες χαρακτηριστικές φιγούρες της θεσμικής αριστεράς, σχεδόν το σύνολο αυτού που έχει απομείνει ως κίνημα στην Ιταλία άρχισε να εκφράζεται αλληλέγγυα προς τον Αλφρέντο και ενάντια στο 41 bis. Σε μερικές πόλεις (Ρώμη, Τορίνο, Βενετία) οι πανεπιστημιακές συλλογικότητες ενεργοποιήθηκαν και πραγματοποίησαν κινητοποιήσεις μέσα στις σχολές. Ενώ γράφουμε αυτές τις γραμμές, το πανεπιστήμιο της Βενετίας τελεί υπό κατάληψη, ενώ για την ερχόμενη εβδομάδα έχουν προγραμματιστεί κινητοποιήσεις μέσα στις σχολές των πανεπιστημίων στο Τορίνο, τη Μπολόνια, τη Ρώμη και το Μιλάνο.

Αν και το ζήτημα διευρύνεται προσφέροντας μερικές ανάσες, παρ’ όλα αυτά δεν υπήρξαν οι σημαδιακές ενεργοποιήσεις του ευρύτερου πληθυσμού, εκείνου που δεν είναι ούτε στρατευμένος ούτε πολιτικοποιημένος. Οι πορείες και οι συγκεντρώσεις -αν και σημαδιακές για τα ιταλικά δεδομένα- δεν ήταν πολυάριθμες, με κορυφώσεις των 2000 ατόμων στη Ρώμη, και 700 σε Μιλάνο και Τορίνο. Ο διαμοιρασμός στα social και οι συνεντεύξεις δεν παίρνουν τη σάρκα και τα οστά μιας έμπρακτης παρουσίας. Για να το πούμε με μια ατάκα, δεν έχει προκύψει εκείνη η «διάσταση Κουφοντίνα».

Οι χαραμάδες ελπίδας για νίκη της απεργίας πείνας είναι στενές. Αφότου έκλεισαν οι πόρτες της πολιτικής, η μόνη δυνατότητα για τη σωτηρία της ζωής του είναι δικαστικής φύσης: στις 24 Φεβρουαρίου το Εφετείο θα λάβει απόφαση σχετικά με την προσφυγή που κατατέθηκε από τον συνήγορο υπεράσπισης του Αλφρέντο, όσον αφορά την παραμονή του στο 41 bis. Είναι ξεκάθαρο ότι δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο το αν σ’ αυτή τη δικαστική συνεδρίαση, ο Αλφρέντο θα παραστεί νεκρός ή ζωντανός.

Αυτό που μπορεί να ειπωθεί με βεβαιότητα είναι ότι αν πεθάνει ο Alfredo Cospito θα υπάρξει ένα πριν και ένα μετά. Το κίνημα, όλα τα ρεύματα και οι ιδεολογικοί χώροι του, αναμφίβολα θα σημαδευτούν και πιθανώς και να προκύψουν και κοινωνικές ρωγμές. Οι δυνατότητες έτσι ώστε η μάχη μέχρι την τελευταία ανάσα του Αλφρέντο να γίνει οικειοποιήσιμη απ’ όλους και όλες, ως μια μάχη για την επανοικειοποίηση χώρων δράσης και πολιτικής νομιμοποίησης σε μια χώρα που διαρκώς καταστέλλει κάθε μορφή της σύγκρουσης και της -ακόμα και συμβολικής- διαμαρτυρίας, υπάρχουν όλες. H ελπίδα έγκειται στη δυνατότητα αυτής της αναστάτωσης και αυτών των κινήσεων, ώστε να εξακολουθούν να ζουν και να δρουν, καταφέρνοντας να διασυνδεθούν μ’ εκείνα τα στρώματα της ιταλικής κοινωνίας που έχουν γονατίσει από την κρίση και τον πόλεμο.

10/2/2023
Ένας σύντροφος από το Τορίνο
Μετάφραση: Προλ.Πρωτ.