Ούτε 52 ούτε και 7, ποτέ την Κυριακή τα μαγαζιά ανοικτά!

Σ’ έναν καπιταλιστή δεν πρέπει ποτέ να λες: «αχ, σας παρακαλώ, θα μπορούσατε λιγάκι να μου κάνετε λίγο χώρο ν’ αναπνεύσω κι εγώ; θα μπορούσατε να είστε λίγο πιο καλός, με λίγη περισσότερη κατανόηση; Ας συμφωνήσουμε…»

Όχι. Ο μόνος τρόπος για να μιλήσεις μαζί τους είναι να τους στριμώξεις στον καμπινέ, να τους χώσεις το κεφάλι μέσα στη λεκάνη και να τραβήξεις το καζανάκι. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο, ίσως με λιγότερο φανταχτερές βιτρίνες, ίσως με λιγότερες λεωφόρους, αλλά με λιγότερες λιμουζίνες, με λιγότερους απατεώνες. Τους πραγματικούς απατεώνες, αυτούς τους μισάνθρωπους με τις χοντρές κοιλιές. Κι έτσι θα είχαμε δικαιοσύνη.

Ντ.Φ

30 Ιούλη 2014: Η αστική δικαιοσύνη, η “δικαιοσύνη” του κράτους των αφεντικών, αθωώνει στην Πάτρα έναν από τους φραουλέμπορους της Ν. Μανωλάδας Ηλείας, τον τσιφλικά Ν. Βαγγελάτο μαζί με τον αρχιεπιστάτη του Κ. Χαλούλο και “καταδικάζει” με ποινές-χάδια τους άλλους δύο επιστάτες Γ. Χαλούλο και Θ. Αποστολόπουλο (που αφέθηκαν ελεύθεροι αφού οι ποινές τους είναι εξαγοράσιμες) που στις 17 Απρίλη του 2013 άνοιξαν πυρ τραυματίζοντας με τις σφαίρες τους 35 μετανάστες εργάτες γης που μαζί με τους συναδέλφους τους διεκδικούσαν τα χρωστούμενα μεροκάματα πείνας.

Την ίδια ώρα, ο εισαγγελέας του ναυτοδικείου Πειραιά έστελνε στο αρχείο τη δικογραφία για το ναυάγιο στο Φαρμακονήσι στις 20 Γενάρη 2014, όπου πνίγηκαν 8 ανήλικοι και 3 γυναίκες πρόσφυγες, κλείνοντας στο συρτάρι τις δολοφονικές ευθύνες των λιμενικών φρουρών των συνόρων της Ευρώπης-Φρούριο.

μέσα σ’ αυτή την κόλαση στέρεψανε τα δάκρυα, όχι όμως κι οργή…

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=ZeuCY6pcivM[/youtube]

Κείμενο που μοιράστηκε κατά τη διάρκεια

μικροφωνικής συγκέντρωσης αλλήλεγγύης στις 26 Ιουλίου στο Μοναστηράκι.

ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ

“Ο Επαναστατικός Αγώνας είναι μία επαναστατική οργάνωση ένοπλης προπαγάνδας, η οποία με τη δράση της και το λόγο που ανέπτυξε, και που συνεχίζουμε να εκφράζουμε, προτείνει στο λαό την ανατροπή του υπάρχοντος εγκληματικού καπιταλιστικού καθεστώτος και την καταστροφή του κράτους ως ενός εγκληματικού μηχανισμού που υπάρχει για να υπερασπίζεται το κεφάλαιο και τους πλούσιους, που καταπιέζει το λαό. Ο Επαναστατικός Αγώνας προτείνει στο λαό την αντικατάσταση αυτού του καθεστώτος από μία αντιεξουσιαστική κομμουνιστική κοινωνία. Μία κοινωνία όπου δεν υπάρχει καταπίεση και εκμετάλλευση, δεν υπάρχουν πεινασμένοι, άστεγοι και εξαθλιωμένοι, κανείς δεν πουλάει το σώμα, την εργατική και διανοητική δύναμή του για να επιβιώσει, δεν υπάρχουν κοινωνικές τάξεις, έχοντες και μη έχοντες, πλούσιοι και φτωχοί, δεν υπάρχει ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, δεν υπάρχει υπερσυσσώρευση του κοινωνικού πλούτου στα χέρια λίγων, δεν υπάρχουν οικονομικές κρίσεις” 

Νίκος Μαζιώτης

Στις 16 Ιουλίου τα έμμισθα αστυνομικά μαντρόσκυλα συνέλαβαν τον αναρχικό επαναστάτη Νίκο Μαζιώτη, μετά από ένοπλη συμπλοκή στο Μοναστηράκι. Από την πρώτη στιγμή τα αστικά ΜΜΕ αποπειράθηκαν να παρουσιάσουν τον σύντροφο ως “κοινωνική απειλή” και να απονοηματοδοτήσουν την πολιτική δράση του Επαναστατικού αγώνα. Στην πραγματικότητα ο Ν. Μαζιώτης υπερασπίστηκε τη ζωή και την ελευθερία του· αποκλειστικά υπεύθυνοι για το σημείο της συμπλοκής είναι οι μπάτσοι που επέλεξαν να στήσουν επιχείρηση σύλληψης σε ένα τόσο πολυσύχναστο μέρος.

Η κοινωνία γνωρίζει πολύ καλά ποιοι είναι οι πραγματικοί ληστές και τρομοκράτες: είναι αυτοί που λεηλατούν καθημερινά τις ζωές μας με τη βίαιη φτωχοποίηση και τη νεοφιλελεύθερη επέλαση που έχουν επιβάλει, που κάνουν πλιάτσικο στον κοινωνικό πλούτο, που ευθύνονται για χιλιάδες ανθρωποθυσίες στο βωμό της εξυπηρέτησης των ταξικών συμφερόντων των εκμεταλλευτών. Είναι αυτοί που δολοφονούν και ακρωτηριάζουν καθημερινά προλετάριους στα εντατικοποιημένα εργασιακά κάτεργα, για να συντηρούν και να διογκώνουν τα υπερκέρδη τους. Είναι αυτοί που χτυπάνε βίαια με τον στρατό κατοχής των ΜΑΤ κάθε κοινωνική αντίσταση, από τις Σκουριές μέχρι τον αγώνα των απολυμένων καθαριστριών. Είναι αυτοί που μέσα στο αυταρχικό τους αμόκ χτίζουν σύγχρονους μαζικούς τάφους, τις φυλακές τύπου Γ, για να θάψουν ζωντανό οποιονδήποτε αντιστέκεται στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό του κεφαλαίου και του κράτους. Είναι αυτοί που στήριξαν το φασιστικό πραξικόπημα στην Ουκρανία, που στηρίζουν το ισραηλινό κράτος-τρομοκράτη, υπαίτιο για τις δολοφονίες εκατοντάδων αμάχων, που κήρυξαν πόλεμο εναντίον των φτωχών στις φαβέλες της Βραζιλίας για να υπερασπιστούν τα κέρδη των πολυεθνικών.

Μέσα στις υπάρχουσες συνθήκες κοινωνικής ερημοποίησης η επιλογή της αντίστασης με κάθε μέσο στη σύγχρονη βαρβαρότητα δεν είναι μονάχα δίκαιη και αναγκαία, αλλά αποτελεί τη μόνη ρεαλιστική επιλογή, για την οικοδόμηση μιας αταξικής κοινωνίας ισότητας κι ελευθερίας.

ΑΛΛΗΛΛΕΓΓΥΗ ΣΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ

ΠΟΛΑ ΡΟΥΠΑ ΚΑΙ ΝΙΚΟ ΜΑΖΙΩΤΗ

ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΝ ΚΑΤΑΖΗΤΟΥΜΕΝΟ ΓΙΩΡΓΟ ΠΕΤΡΑΚΑΚΟ

ΔΙΑΡΚΗΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ 
ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ

πηγή: Ασσύμετρη Απειλή

αναδημοσιεύουμε απο το ιστολόγιο του κομμουνιστή Γιώργου Αλεξάτου μια ανάρτηση σχετικά με την πρώτη επέτειο της μεταπολίτευσης που οδήγησε από την χούντα στην “καλύτερη δημοκρατία που είχαμε ποτέ” θεωρόντας δεδομένο ότι αυτοί οι αγώνες παραμένουν αδικαίωτοι, ότι ο αγώνας των ανθρώπων ενάντια στην εξουσία είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη.

Η απεργία των οικοδόμων και η σύγκρουση

Η απεργία κηρύχτηκε από τη Συντονιστική Επιτροπή των οικοδομικών σωματείων στα οποία κυρίαρχη δύναμη ήταν η παράταξη του ΚΚΕ (η ΕΣΑΚ), ενώ σημαντική ήταν και η δύναμη του ΑΕΜ, της συνδικαλιστικής παράταξης της ανανεωτικής Αριστεράς (κυρίως του ΚΚΕ εσ.). Υπολογίσιμη ήταν και η παρουσία δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, κυρίως της ΠΕΣΠ (συνδικαλιστικής παράταξης της ΟΜΛΕ), αλλά και τροτσκιστικών οργανώσεων, όπως η ΕΔΕ και η ΟΚΔΕ, της ΟΣΕ κ.λπ. Εντούτοις, ξεχωριστή σημασία έχει το γεγονός ότι πολύ μεγάλο μέρος των οικοδόμων και ιδιαίτερα των πιο νέων, δεν συνδεόταν με κανένα κόμμα, οργάνωση ή παράταξη, καθώς το μικρό χρονικό διάστημα από τη νομιμοποίησή τους δεν άφηνε πολλά περιθώρια ξεκαθαρίσματος της σύγχυσης που προκαλούσε η πολυδιάσπαση της Αριστεράς.

Ο οικοδομικός κλάδος περιλάμβανε ήδη 200.000 εργατοτεχνίτες, ως συνέπεια της μεταπολεμικής έκρηξης της κατασκευαστικής δραστηριότητας, ιδιαίτερα στα μεγάλα πολεοδομικά  συγκροτήματα του λεκανοπεδίου της Αττικής και της Θεσσαλονίκης. Προσφέροντας απασχόληση σε δεκάδες χιλιάδες νέους από την επαρχία που επέλεγαν τον δρόμο της εσωτερικής μετανάστευσης, αλλά και σαν καταφύγιο χιλιάδων διωκόμενων αριστερών, η οικοδομή λειτούργησε προδικτατορικά σαν σχολείο ταξικής συνειδητοποίησης και ο οικοδομικός κλάδος βρέθηκε στην πρωτοπορία των εργατικών και δημοκρατικών αγώνων κατά την περίοδο 1960-67. Το πραξικόπημα της 21^ης Απριλίου βρήκε στα κρατητήρια της Ασφάλειας δεκάδες οικοδόμους που είχαν συλληφθεί κατά τις συγκρούσεις με την αστυνομία στην τελευταία προδικτατορική απεργία του κλάδου στις 11 Απριλίου 1967.

Τους αγώνες των οικοδόμων της προδικτατορικής περιόδου καθοδηγούσε η Συντονιστική Επιτροπή των οικοδομικών σωματείων που βρισκόταν υπό τον έλεγχο της ΕΔΑ. Τα σωματεία αυτά είχαν αποκλειστεί από την Ομοσπονδία Οικοδόμων που ανήκε στην ελεγχόμενη από τον εργατοπατερικό συνδικαλισμό ΓΣΕΕ, και η οποία αποτελούνταν από άμαζα σωματεία-σφραγίδες. Επικεφαλής της βρισκόταν ο Κώστας Λυκιαρδόπουλος, ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς εκπροσώπους του εργατοπατερισμού, που είχαν κάνει τον φιλοκυβερνητικό συνδικαλισμό και τον αντικομμουνισμό προσοδοφόρο επάγγελμα.

Με την επιβολή της δικτατορίας, με την οποία συνεργάστηκε άψογα ο Λυκιαρδόπουλος και η Ομοσπονδία του, τα υπό αριστερό έλεγχο μαζικά σωματεία διαλύθηκαν, ενώ εκατοντάδες συνδικαλιστές εξορίστηκαν. Εντούτοις και παρά το καθεστώς τρομοκρατίας που επιβλήθηκε, ήταν εκατοντάδες οι οικοδόμοι που συνδέθηκαν με αριστερές αντιδικτατορικές οργανώσεις και οι οικοδομές αποτελούσαν «απελευθερωμένα εδάφη», όπου οι συζητήσεις έπαιρναν τον χαρακτήρα ζύμωσης σχετικά με τα ζητήματα του αντιδικτατορικού αγώνα, αλλά και με αυτά που απασχολούσαν το κομμουνιστικό κίνημα.  Χαρακτηριστική είναι η μαζική και οργανωμένη κάθοδος των οικοδόμων στο Πολυτεχνείο τον Νοέμβρη 1973, όπως και το μεγάλο ποσοστό που αντιπροσώπευαν μεταξύ των συλληφθέντων κατά την καταστολή της εξέγερσης. Και όλα αυτά συνέβαιναν παρόλο που το βιοτικό επίπεδο του κλάδου συνέχισε να βελτιώνεται, ως αποτέλεσμα της ανησυχίας που προκαλούσε ο κλάδος στο καθεστώς και της συνέχισης της κατασκευαστικής έκρηξης, τουλάχιστον ώς το 1973, η ανακοπή της οποίας, ως συνέπεια της οικονομικής κρίσης, πυροδότησε έντονα φαινόμενα δυσαρέσκειας.

Μετά την πτώση της δικτατορίας και την ανασύσταση των μαζικών οικοδομικών οργανώσεων και της Συντονιστικής Επιτροπής, τέθηκαν επιτακτικά τα ζητήματα ανεργίας του κλάδου, ταυτόχρονα με τη ρύθμιση μιας σειράς ζητημάτων που εκκρεμούσαν από την προδικτατορική περίοδο. Παράλληλα, παρέμενε το αίτημα του εκδημοκρατισμού του συνδικαλιστικού κινήματος, της ένταξης των σωματείων στην Ομοσπονδία και της διοργάνωσης δημοκρατικού αντιπροσωπευτικού Συνεδρίου.

Με τα αιτήματα αυτά διοργανώθηκε η απεργία της 23^ης Ιουλίου 1975, την οποία αποδοκίμασε η Ομοσπονδία του Λυκιαρδόπουλου και η κυβερνητική ΓΣΕΕ, και προγραμματίστηκε απεργιακή συγκέντρωση στο θέατρο «Περοκέ», στην πλατεία Μεταξουργείου.

Η πρωινή συγκέντρωση υπήρξε εξαιρετικά μαζική και οι απεργοί κατέκλυσαν όχι μόνο τον χώρο του θεάτρου αλλά και μεγάλη έκταση έξω απ’ αυτό. Οι συνδικαλιστές, ανταποκρινόμενοι στο αίτημα των συγκεντρωμένων, αποφάσισαν τη διοργάνωση πορείας προς το Υπουργείο Εργασίας, στην οδό Πειραιώς, μέσω της οδού Αγίου Κωνσταντίνου.

Λίγο μετά το ξεκίνημα της πορείας αστυνομικές δυνάμεις παρατάχθηκαν στην Αγίου Κωνσταντίνου, ανακόπτοντάς την. Ήταν μία από τις πρώτες εμφανίσεις των ΜΑΤ που μόλις είχε ιδρύσει η κυβέρνηση Καραμανλή, ενώ πίσω τους στάθμευσαν «αύρες», επίσης καινοφανή θωρακισμένα οχήματα, προορισμένα να καταδιώκουν διαδηλωτές και να εκτοξεύουν δακρυγόνα.

Ενώ οι εκπρόσωποι της Συντονιστικής Επιτροπής δέχτηκαν την αξίωση της αστυνομίας να μην προχωρήσει η πορεία προς την Ομόνοια, αλλά να κατευθυνθεί προς την Πειραιώς μέσω των ενδιάμεσων στενών δρόμων, τα ΜΑΤ εξαπέλυσαν άγρια επίθεση, που συνοδεύτηκε από ορυμαγδό δακρυγόνων, υποχρεώνοντας τους απεργούς σε υποχώρηση. Αμέσως μετά, όμως, οι διαδηλωτές ανασυντάχτηκαν σε πολυάριθμες πολυπληθείς ομάδες, στήνοντας οδοφράγματα και περνώντας στην αντεπίθεση, πετώντας στους αστυνομικούς πέτρες και καδρόνια που πήραν από παρακείμενες οικοδομές.

Μέσα σε λίγη ώρα τα επεισόδια επεκτάθηκαν σε ολόκληρο το κέντρο της Αθήνας, για να ενταθούν μετά τη γνωστοποίηση της άρνησης του υπουργού Εργασίας Κωνσταντίνου Λάσκαρη να δεχτεί την αντιπροσωπεία της Συντονιστικής που κατόρθωσε να φτάσει μέχρι το υπουργείο. Από τις 12 το μεσημέρι μέχρι αργά το απόγευμα στην περιοχή μεταξύ Μεταξουργείου, πλατείας Κουμουνδούρου, πλατείας Κοτζιά, Εξαρχείων και λεωφόρου Αλεξάνδρας διεξάγονταν μάχες μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας, στήνονταν οδοφράγματα και ανάβονταν φωτιές για την εξουδετέρωση των δακρυγόνων που έπεφταν βροχή από τις «αύρες».

Στα επεισόδια συμμετείχαν χιλιάδες οικοδόμοι, κυρίως νέοι, αλλά και μεγαλύτεροι, έμπειροι από τις προδικτατορικές κινητοποιήσεις, καθώς και χιλιάδες φοιτητές και μαθητές, που έσπευσαν να συμπαρασταθούν στους αγωνιζόμενους απεργούς. Εξάλλου, εκείνες τις μέρες οι φοιτητές βρίσκονταν σε κινητοποίηση για την ανατροπή της κυβερνητικής απόφασης να μετατραπούν οι φοιτητικοί σύλλογοι σε Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου, ώστε να ελεγχθεί το ορμητικά αναπτυσσόμενο φοιτητικό κίνημα.

Καθώς οι μνήμες του Νοέμβρη ήταν ζωντανές, κυρίαρχα ήταν τα συνθήματα «δεν έγινε ο Νοέμβρης για τον Καραμανλή» και «το Πολυτεχνείο ήταν η αρχή, θα ‘ρθει κι η σειρά του Καραμανλή», ενώ οι αστυνομικοί αποδοκιμάζονταν με το σύνθημα «αυτοί σκοτώσαν τ’ αδέρφια μας». Χαρακτηριστική του κλίματος της εποχής ήταν και η συμπαράσταση της μεγάλης πλειονότητας των πολιτών, που εκδηλωνόταν ακόμη και με την προμήθεια των διαδηλωτών με κάθε είδους εύφλεκτο υλικό, ακόμη και με τηλεφωνικούς καταλόγους από τα μαγαζιά και τα γραφεία του κέντρου της Αθήνας, που χρησίμευαν στο άναμμα φωτιών για την αντιμετώπιση των δακρυγόνων.

Μετά τη λήξη των συγκρούσεων, που ακολούθησε την αποχώρηση της αστυνομίας από τους δρόμους, υπολογίζονταν σε περισσότερους από 40 οι τραυματισμένοι διαδηλωτές, ενώ υπήρχαν και τραυματίες αστυνομικοί. Δεκάδες ήταν και οι συλληφθέντες, κάποιοι από τους οποίους κρατήθηκαν και πέρασαν από δίκη μετά από λίγες μέρες.

Η αμήχανη Αριστερά

Τα επεισόδια της 23^ης Ιουλίου 1975 στάθηκαν μια ακόμη αφορμή για την εκδήλωση της αμηχανίας της κοινοβουλευτικής Αριστεράς απέναντι σε μορφές αγώνα του μαζικού κινήματος που δεν εντάσσονταν στον πολιτικό της προγραμματισμό. Αν και το βράδυ της ίδιας μέρας οι ηγέτες των αριστερών κομμάτων (Χαρίλαος Φλωράκης του ΚΚΕ, Μπάμπης Δρακόπουλος του ΚΚΕ εσ. και Ηλίας Ηλιού της ΕΔΑ)  αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στη δεξίωση για την αποκατάσταση της δημοκρατίας, όπως άλλωστε έκαναν και οι Γεώργιος Μαύρος και Ανδρέας Παπανδρέου, την επόμενη μέρα τόσο το ΚΚΕ όσο και το ΚΚΕ εσ. φρόντισαν να κρατήσουν αποστάσεις από τους διαδηλωτές. Ο μεν «Ριζοσπάστης» αναφέρθηκε σε «σκοτεινούς κύκλους της αντίδρασης (που) βρίσκονταν πίσω από τα χθεσινά γεγονότα», η δε «Αυγή» έκανε λόγο για «αριστεροχουντικούς προβοκάτορες».

Σύμφωνα με τα δύο ΚΚΕ, τα επεισόδια εντάσσονταν σε κάποιο συνολικότερο σχέδιο αποσταθεροποίησης της δημοκρατίας, το οποίο επεξεργάζονταν κύκλοι που επιδίωκαν την επαναφορά του δικτατορικού καθεστώτος. Κατονομαζόμενοι ή μη, οι κύκλοι αυτοί δεν ήταν άλλοι από τους Αμερικανούς, τα σημαντικά απομεινάρια της χούντας στον κρατικό μηχανισμό και κυρίως στα σώματα ασφαλείας και τις ένοπλες δυνάμεις, αλλά και μεγάλο τμήμα του κυβερνητικού κόμματος της Ν.Δ. Στο πλαίσιο αυτού του σχεδίου, επιδιωκόταν και η εκτροπή των ειρηνικών κινητοποιήσεων του μαζικού κινήματος σε βίαιη αντιπαράθεση με τις δυνάμεις καταστολής, έτσι ώστε να δημιουργηθεί το κατάλληλο κλίμα συκοφάντησης των μαζικών αγώνων, των συνδικαλιστικών φορέων και της Αριστεράς, και να δικαιολογηθεί η λήψη μέτρων σε αντιδημοκρατική κατεύθυνση.

Η λογική αυτή διαπερνούσε την κεντρική πολιτική γραμμή του ΚΚΕ εσ., που οριζόταν από την επιδίωξη της Εθνικής Αντιδικτατορικής Δημοκρατικής Ενότητας (ΕΑΔΕ). Το ΚΚΕ, αν και τασσόταν σαφώς κατά της πολιτικής αυτής, αρνούμενο να αποδεχτεί την ανάγκη συνεργασίας με τη δημοκρατική Δεξιά που, κατά το ΚΚΕ εσ., εξέφραζε ο Καραμανλής, ουσιαστικά δεν απέκλειε τον κίνδυνο αποσταθεροποίησης και επιβολής νέου δικτατορικού καθεστώτος. Επιπλέον, πάγια τακτική του ήταν η αντίθεση σε κάθε μορφή οργάνωσης και αγώνα που δεν εκπορευόταν από δική του παρέμβαση και δεν ελεγχόταν από το ίδιο.

Στην πραγματικότητα, τόσο τα δύο ΚΚΕ όσο και σημαντικό –και πλειοψηφικό- τμήμα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς εκείνων των χρόνων, αδυνατούσαν να διακρίνουν τα χαρακτηριστικά του καθεστώτος που οικοδομούνταν στην Ελλάδα μετά τη Μεταπολίτευση του 1974. Εγκλωβισμένες στην εκτίμηση ότι η Ελλάδα ήταν χώρα εξαρτημένη από τον ιμπεριαλισμό (κυρίως τον αμερικανικό) και οικονομικο-κοινωνικά καθυστερημένη, οι αριστερές αυτές δυνάμεις δεν μπορούσαν να αντιληφθούν τη δυναμική του ελληνικού καπιταλισμού, που μετά από μια διαδικασία ανάπτυξης που χαρακτήρισε τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες -έχοντας αποκρούσει αποτελεσματικά τον κίνδυνο που αντιπροσώπευσε το εαμικό κίνημα της δεκαετίας του ’40- ήταν, πλέον, σε θέση να επιχειρήσει βαθιές τομές στην κατεύθυνση του εκσυγχρονισμού του. Επιμένοντας στην αντιφασιστική-αντιιμπεριαλιστική ρητορική –την οποία ευνόησε η επιβολή της εφτάχρονης δικτατορίας και η νατοϊκή πολιτική έναντι των ελληνοτουρκικών αντιθέσεων και της υπόθεσης της Κύπρου- δεν μπορούσαν να δουν ότι η αυταρχική θωράκιση του καθεστώτος μετά το 1974 δεν συνιστούσε «φασιστικοποίηση», αλλά τυπική διαδικασία θωράκισης της αστικής δημοκρατίας.

Ουσιαστικά, τα δύο ΚΚΕ δεν μπορούσαν να απαλλαγούν από τον φόβο που προκαλούσε ο ενδεχόμενος (φανταστικός, όπως αποδείχτηκε) κίνδυνος να τεθούν και πάλι εκτός νόμου, με αφορμή τη στήριξη εκδηλώσεων του μαζικού κινήματος που έβγαιναν από το πλαίσιο της αστικής νομιμότητας. Ποιος θυμάται, π.χ., τις αντιδράσεις τους όταν άρχισε να ακούγεται το σύνθημα «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», το οποίο χαρακτηριζόταν “αριστερίστικο, τυχοδιωκτικό και προβοκατόρικο”; Θα περνούσαν πολλά χρόνια και θα μεσολαβούσε η άνοδος στην εξουσία του ΠΑΣΟΚ και η διάψευση των φόβων μιας αντιδημοκρατικής εκτροπής, για να ενταχθεί στη συνθηματολογία της κοινοβουλευτικής Αριστεράς.

 Γιώργος Αλεξάτος

πηγή: http://alexatosgiorgos.webnode.gr/

φωτό από την παρέμβαση της 25ης Ιούλη στην οδό Ερμού.

Την Παρασκευή 27 Ιούλη από τις 19:00 έως τις 21:00, στο ύψος Κορνάρου και Ερμού το συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια, πραγματοποίησε παρέμβαση-μικροφωνική μπροστά στο άνοιγμα των καταστημάτων την Κυριακή 27 Ιούλη σε επιλεγμένες «τουριστικές» περιοχές. Στη διάρκεια της παρέμβασης υπήρχε μικροφωνική, ανάρτηση πανό, μαζικό μοίρασμα κειμένου στους καταναλωτές επί της Ερμού και παράλληλα εργαζόμενοι-ες από τον κλάδο του εμπορίου έκαναν εξορμήσεις στους εργαζόμενους μέσα στα καταστήματα.

Αφίσα που κολλιέται στο κέντρο και σε συνοικίες της Αθήνας.

πηγή: athens.indymedia

Η απάθεια και η αδράνεια δε δίνουν απάντηση στο φασισμό που βιώνουμε. Όσοι με καταγγελίες, ουδετερότητα καινομικές επιφάσεις αναθέτουν στο κράτος την αντιμετώπιση του φασισμού, εθελοτυφλούν.

Κι αυτό γιατί το ίδιο το κράτος είναι ήδη φασιστικό. Είναι αυτό που ιδρύει κέντρα κράτησης μεταναστών, που κυβερνά με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου στα πλαίσθα του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, που επιστρατεύει απεργούς, που ιδρύει φυλακές κολαστήρια.

Πορεία ενάντια στο άνοιγμα γραφείων της χρυσής αυγής στο Μαρούσι

Πέμπτη 24 Ιούλη, σταθμός Ησαπ, 6μμ

Συλλογικότητες απο τα βόρεια, σύντροφοι/ισσες

Κατάληψη Έπαυλης Κούβελου, Κατάληψη Κτήματος Πραποπούλου, Αντιφασιστική Πρωτοβουλία Στα Βόρεια,

Αναρχική Ομάδα Αμαρουσίου, …Σε τροχιά σύγκρουσης, Λαϊκή Συνέλευση Αμαρουσίου, Αντιφασίστες/Αντιφασίστριες

Οι εικόνες από τις ταραχές που πυρπόλησαν τη συνοικία Barbés στο 18ο διαμέρισμα του Παρισιού, μ’ αφορμή τη διαδήλωση αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη στις 19 Ιούλη, έχουν κάνει ήδη το γύρο του κόσμου. Σ’ αυτές προστίθενται εκείνες από την οργή που ξέσπασε την Κυριακή 20 Ιούλη στο Sarcelles, στα βόρεια προάστια της πρωτεύουσας, πάντα μ’ αφορμή μια συγκέντρωση αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό. Εικόνες νεολαίων και εφήβων, μεταναστών 2ης και 3ης γενιάς, οι οποίοι αναμετριούνται με την αστυνομία μ’ όλη την αποφασιστικότητα, την οργή και τα μέσα που διαθέτουν, ενωμένοι κάτω από την παλαιστινιακή σημαία. Αναγνωρίζουν την παλαιστινιακή αντίσταση, μισούν το κράτος του Ισραήλ που εδώ και μέρες σπέρνει το θάνατο ανάμεσα σ’ αυτούς που θεωρούν αδελφούς και αδελφές τους. Όμως δεν πρόκειται γι’ αυτό. Η παλαιστινιακή αντίσταση είναι ένας αντιαποικιακός αγώνας και γι’ αυτό είναι και δικός τους αγώνας, ένας αγώνας που διεξάγεται μέσα σ’ ένα σύνορο που έχει μεταφερθεί στα μέρη που ζούνε.
Το Barbès και η Sarcelles δεν είναι δύο τυχαία μέρη μέσα στον πυκνό παρισινό πολεοδομικό ιστό. Το Barbès είναι ίσως η μοναδική μη «αναπλασμένη» συνοικία που έχει απομείνει μέσα στο Παρίσι. Μια φτωχή συνοικία, με πληθυσμό σχεδόν εξ ολοκλήρου μεταναστευτικό, όπου ακόμα διατηρούνται οι μοναδικές μορφές αστεακής κοινωνικότητας οι οποίες δεν έχουν διαμεσολαβηθεί εντελώς από το κεφάλαιο. Ούτε ίχνος από βερνικώματα, από μοδάτα μπαράκια και κιόσκια για τους τουρίστες. Μια λαϊκή αγορά τρεις φορές την εβδομάδα, μια ευρεία και ριζωμένη άτυπη οικονομία. Η Sarcelles πάλι είναι μια από τις πάρα πολλές villes nouvelles –έτσι ονομάζονταν όταν σχεδιάζονταν– που χτίστηκαν γύρω από το Παρίσι ανάμεσα στις δεκαετίες του 50 και του 70 για να καλυφθούν οι ανάγκες της ταχείας αστεακής επέκτασης, η οποία συνδεόταν με τις διαδικασίες της απο-αποικιοποίησης. Ένα σύμπλεγμα λαϊκών κατοικιών (τα λεγόμενα HLM), μ’ έναν ανάμεικτο πληθυσμό αποτελούμενο από pieds-noirs (τους γάλλους της Αλγερίας), σεφραδίτες εβραίους αλγερινής καταγωγής και πληθυσμούς προερχόμενους από το Μαγκρέμπ και την Καραϊβική. Αποτελούν χώρους ασυνέχειας σε σχέση με τις κίβδηλες και ανιαρές αναπαραστάσεις της γαλλικής πρωτεύουσας. Είναι τα μέρη της αντίθεσης, τα σύμβολα της αποτυχίας του δημοκρατικού μοντέλου, εκεί που η γραμμή του χρώματος τέμνει εγκάρσια το κοινωνικό σώμα σε καλά διαχωρισμένες τάξεις. Εδώ η Δημοκρατία έχει το πρόσωπο των Compagnies Républicaines de Sécurite (CRS), δηλαδή της εθνικής αστυνομίας.

Στα τέλη της δεκαετίας του 70, ένας γάλλος φιλόσοφος στην απόπειρα του ν’ αποκωδικοποιήσει τις πολεοδομικές αλλαγές του Παρισιού, παρατήρησε ότι μετά την απο-αποικιοποίηση, τέθηκε σε λειτουργία μια διαδικασία «εσωτερικής αποικιοποίησης», μια μετακίνηση και ένας πολλαπλασιασμός των πρώην συνόρων μέσα στα σωθικά της μητρόπολης.
Τα παλιά σύνορα –οι κοινωνικές ιεραρχίες, οι μορφές εκμετάλλευσης και οι συγκρούσεις που συνεπάγονταν– ξαναχαράζονταν μέσα στην πόλη: η καπιταλιστική αστεακή επέκταση μπλεκόταν με την αποικιακή ιστορία της Δημοκρατίας. Αυτό είναι το πεδίο μέσα στο οποίο ξέσπασε η οργή στο Barbès και τη Sarcelles: Οι νάρκες του μητροπολιτικού χώρου μετατρέπονται σε κρατήρες καθιστώντας ορατούς τους άξονες από τους οποίους –μέσα στη σύγχρονη υποτιθέμενη ρευστότητα– χαράζονται οι ξεκάθαροι διαχωρισμοί. Ή από εδώ ή από εκεί. Ή με την Παλαιστίνη ή με τη Δημοκρατία. Αυτή είναι η αναπάντεχη μετακίνηση μέσα από την οποία δύο μέρη τόσο μακρινά μεταξύ τους, η Γάζα και το Παρίσι συγχρονίζονται και μοιράζονται –ακόμα και για λίγες στιγμές– τους λόγους ενός αγώνα. Η αλληλεγγύη πλέον δεν αρκεί.

από το Παρίσι, της Simona de Simoni

πηγή (στα ιταλικά): info-aut