ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ
ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 28 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2014 ΣΤΟΝ ΚΛΑΔΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

Η Κυριακή 28 Δεκέμβρη ήταν η όγδοη Κυριακή μέσα στο 2014 και η τρίτη Κυριακή μέσα στο Δεκέμβρη που κράτος και αφεντικά προσπάθησαν να επιβάλουν το άνοιγμα των καταστημάτων. Το σχετικό θεσμικό πλαίσιο εκείνη την περίοδο προέβλεπε τη λειτουργία των καταστημάτων για 7 Κυριακές, ενώ με καταιγισμό τροπολογιών επιβλήθηκε και μια τροπολογία σε άσχετο νόμο που ψηφίστηκε εν μία νυκτί και αύξησε τις εργάσιμες Κυριακές σε 8 (!). Μέσα σε αυτές τις αντίξοες συνθήκες για τους εργαζομένους, με 3 συνεχόμενες εβδομάδες χωρίς ρεπό, η ΟΙΥΕ δεν προκηρύσσει απεργία. Ο Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου Αττικής (ΣΥΒΧΑ) στο πλαίσιο της υπεράσπισης της Κυριακάτικης αργίας κηρύσσει απεργία στον κλάδο του βιβλίου. Το Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια στηρίζει την απεργιακή κινητοποίηση, ενισχύοντας μαζί με εργαζομένους και αλληλέγγυους τις απεργιακές περιφρουρήσεις στα καταστήματα Ιανός και Παπασωτηρίου.

Κατά τη διάρκεια της απεργιακής συγκέντρωσης στον Ιανό, ο ιδιοκτήτης του καταστήματος Καρατζάς Νίκος και η διευθύντρια Λιαποπούλου Μαρία κατέθεσαν μήνυση και με εντολή τους τα ΜΑΤ περικύκλωσαν τους απεργούς, τους ψέκασαν με χημικά και τους χτύπησαν. Η απεργιακή περιφρούρηση κράτησε σθεναρή στάση. Ωστόσο, η αστυνομία προχώρησε σε 5 προσαγωγές εκ των οποίων οι 4 μετατράπηκαν σε συλλήψεις. Οι δύο απ’ αυτές αφορούσαν περαστικούς!

Ακολούθησε συγκέντρωση απεργών και αλληλέγγυων έξω από το A.T. Ακροπόλεως στο οποίο κρατούνταν οι συλληφθέντες. Εκεί, ενώ μέλη του ΣΥΒΧΑ κατέθεταν μήνυση εναντίον της εργοδοσίας του Ιανού, τα ΜΑΤ επιτέθηκαν ξανά, απωθώντας βίαια τους συγκεντρωμένους και προχωρώντας σε 3 ακόμα συλλήψεις μελών σωματείων και εργατικών συλλογικοτήτων, τους οποίους κακοποίησαν τόσο κατά τη σύλληψή τους, όσο και στο κρατητήριο. Η συγκέντρωση αλληλεγγύης προχώρησε σε εργατική διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας, στάθηκε μπροστά στον Ιανό και σε άλλα μεγάλα βιβλιοπωλεία που ήταν ανοιχτά (Παπασωτηρίου και Πολιτεία) και στη συνέχεια πραγματοποίησε συγκέντρωση αλληλεγγύης στη ΓΑΔΑ, όπου είχαν μεταφερθεί οι 3 τελευταίοι συλληφθέντες. Την επόμενη μέρα οι συλληφθέντες οδηγήθηκαν στο αυτόφωρο. Αντίθετα η εργοδοσία του Ιανού, για την οποία είχε κατατεθεί μήνυση, δεν εντοπίστηκε ποτέ… Η υπόθεση των συναδέλφων που συνελήφθησαν έξω από τον Ιανό εκδικάζεται εξ αναβολής την Τρίτη 1 Δεκέμβρη.

Η εργοδοσία του Ιανού καταπατά τα εργασιακά δικαιώματα και επιβάλλει καθεστώς εργοδοτικής τρομοκρατίας με τη χρήση καταγραφικών ατομικής απόδοσης scanners (που κρέμονται στο λαιμό των εργαζομένων) και την υποχρεωτική υπογραφή επιστολής από τους εργαζομένους με την οποία επικροτούν την τακτική της εργοδοσίας και λασπώνουν το ΣΥΒΧΑ. Οι μισοί από όσους δεν την υπέγραψαν, εξαναγκάστηκαν σε παραίτηση ή απολύθηκαν. Πρωτοστατεί στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας αναγκάζοντας τους εργαζομένους σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη να ασπαστούν τη δουλειά τις Κυριακές υπογράφοντας σχετική δήλωση. Ο πολιτισμός που πρεσβεύει είναι χτισμένος πάνω στην εκμετάλλευση εργαζομένων και τη σύνδεση εξουσίας με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, ώστε να εξαλειφθεί κάθε εστία αντίστασης. Η εργοδοσία του Ιανού έχει πλήρη ευθύνη για ό,τι συνέβη στην απεργία της Κυριακής 28 Δεκέμβρη.

Ο Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου Αττικής έχει δώσει και δίνει ταξικούς αγώνες απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία. Δεν είναι τυχαίο ότι η εργοδοσία του Ιανού, όπως αναφέρει και σε σχετική ανακοίνωση ο ΣΥΒΧΑ, εκβίαζε πως δεν θα προχωρούσε από την πλευρά της τη διαδικασία διώξεων, με την προϋπόθεση ότι το σωματείο θα δεσμευόταν ότι δεν θα ασχολούνταν ποτέ ξανά με τον Ιανό.

Επίσης τη μέρα της προκηρυγμένης απεργίας, ο νυν κυβερνητικός ραδιοφωνικός σταθμός «στο Κόκκινο» αναγκάστηκε να ακυρώσει την εμπορική συνεργασία του με τον Ιανό και την προγραμματισμένη εκδήλωσή του κάτω από το βάρος της κατασταλτικής επίθεσης που δέχθηκε η απεργιακή κινητοποίηση.

Η επίθεση αυτή εντάσσεται στη στρατηγική που ακολουθούν τα αφεντικά και το κράτος για να καταστείλουν και να ποινικοποιήσουν τους εργατικούς αγώνες και τη συνδικαλιστική δράση. Την ίδια περίοδο τα ΜΑΤ χτύπησαν την κατάληψη του εργοστασίου της «ΓΕΝΙΚΗΣ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗΣ Α.Ε» στον Ασπρόπυργο και συνέλαβαν 40 εργάτες και αλληλέγγυους. Με την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας από ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, το κράτος παραμένει εγγυητής των συμφερόντων των αφεντικών. Η κυβέρνηση συνεχίζει να μην καταργεί το νόμο για τις 8 Κυριακές, καθώς επίσης δεν έχει επαναφέρει και τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Εμπορικοί όμιλοι συγχωνεύονται ή κλείνουν με μαζικές απολύσεις εργαζομένων. Παράλληλα, όλο αυτό το διάστημα οι εργατικοί αγώνες συνεχίζουν να καταστέλλονται και δεκάδες αγωνιστές διώκονται και καταδικάζονται. Τα σωματεία της «WIND» και «VODAFONE» σέρνονται στα δικαστήρια από τους εργοδότες και η απεργία τους κηρύσσεται παράνομη και καταχρηστική, ναυτεργάτες καταδικάζονται στα δικαστήρια για τη συμμετοχή τους στις -κατά τα προηγούμενα χρόνια- απεργιακές κινητοποιήσεις των σωματείων τους, οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας των απλήρωτων απολυμένων εργαζομένων από τα «METROPOLIS» παρεμποδίζονται από τα ΜΑΤ. Οι δολοφονίες και οι τραυματισμοί των εργατών εξακολουθούν να βαφτίζονται «εργατικά ατυχήματα» (4 νεκροί στα ΕΛΠΕ). Καταδικάζονται οι συλληφθέντες της αντιμνημονιακής συγκέντρωσης στις 15ης Ιούλη, οι εκπαιδευτικοί στη Σάμο για τις κινητοποιήσεις του 2013, οι απεργοί εργάτες της γαλακτοβιομηχανίας «ΟΛΥΜΠΟΣ» (Λάρισα), της πτηνοτροφικής επιχείρησης «ΖΑΒΕΛ» (Σχηματάρι). Ποινικοποιείται η απεργία των εργαζομένων στα Πανεπιστήμια ενάντια στις διαθεσιμότητες και τις απολύσεις, καταστέλλονται με ΜΑΤ οι απεργιακές περιφρουρήσεις έξω από τα εργοστάσια και συλλαμβάνονται οι απεργοί εργάτες της «ΓΕΝΙΚΗΣ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗΣ ΑΕ» στα Γιάννενα και του εργοστασίου «ΧΑΡΜΑ» (συμφερόντων ομίλου ΖΟΥΡΑ) στη Θεσσαλονίκη.

Ο αγώνας ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας είναι αγώνας όλων των εργαζομένων. Τον καιρό της εφαρμογής του τρίτου μνημονίου και της ολοένα εντεινόμενης εκμετάλλευσης και καταπίεσης καθίσταται πιο επιτακτική η ανάγκη να δυναμώσουμε τους ταξικούς αγώνες μας. Συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για την υπεράσπιση της Κυριακάτικης αργίας και τα εργατικά συμφέροντα. Δίχως να βασιζόμαστε σε σωτήρες, αλλά παίρνοντας την κατάσταση στα χέρια μας, βρισκόμαστε στο δρόμο, συνεχίζοντας το δίκαιο, επίμονο και από τα κάτω οργανωμένο αγώνα μας, προτάσσοντας: «Καμία Κυριακή τα μαγαζιά ανοιχτά. Τα εργατικά συμφέροντα μπροστά!». Το Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια καλεί σωματεία, εργαζομένους στο εμπόριο, συνελεύσεις γειτονιών και συλλογικότητες να πάρουν θέση, να σταθούν αλληλέγγυοι στον ακηδεμόνευτο συλλογικό αγώνα μας.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
στους συλληφθέντες συναδέλφους μας από την απεργία της Κυριακής 28/12/14
την Τρίτη 1 Δεκέμβρη, στα δικαστήρια της Ευελπίδων (κτίριο 2), στις 8.30πμ*

*  καθώς η εν λόγω υπόθεση έχει και πάλι ως αριθμό πινακίου το «1», θα είναι σκόπιμο η συγκέντρωση αλληλεγγύης να ξεκινήσει από τις 8.30πμ (κτίριο 2)

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ
ΣΤΟΝ ΚΛΑΔΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ 28/12/14

Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ

ΟΥΤΕ 52 ΟΥΤΕ KAI 8, ΚΑΝΕΝΑ ΜΑΓΑΖΙ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΝΟΙΧΤΟ

Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα “απελευθερωμένα” ωράρια

Μιλάνο, Πρωτομαγιά 2015

Αθήνα, 17 Νοέμβρη 2015

KAMIA ΕΚΔΟΣΗ – ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΤΩΝ 5 ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ

ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ Σ’ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ

ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΤΙΚΗΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗΣ  ENANTΙΑ ΣΤΗΝ EXPO

ΣΤΟ ΜΙΛΑΝΟ

[…] Ως φοιτητές που συμμετέχουμε στο φοιτητικό κίνημα και τους αγώνες του, στις συνελεύσεις γειτονιών και στις εργατικές-ταξικές διεκδικήσεις, κάνουμε κάλεσμα σε όλο το ανταγωνιστικό κίνημα να εναντιωθεί και να μπλοκάρει την έκδοση μας στην Ιταλία αφού αυτός ο κίνδυνος είναι πια ορατός. Όταν τα κινήματα των “από τα κάτω” επιλέγουν να συναντηθούν ενάντια στις διεθνείς πολιτικές λιτότητας και υποτίμησης τότε τα κράτη επιλέγουν να συνεργαστούν εναντίον τους με σκοπό την καταστολή των αγώνων, ποινικοποιώντας την πολιτική δράση, με αποτέλεσμα το πρωτοφανές αυτό γεγονός που ξεπερνάει το εσωτερικό μιας χώρας και θα αφήσει παρακαταθήκη για κάθε αγωνιζόμενο άνθρωπο. ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΜΕ ΟΛΕΣ ΜΑΣ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ.

Οι πέντε εκζητούμενοι από τις ιταλικές αρχές φοιτητές, Αθήνα 14/11/2015

Την Πρωτομαγιά του 2015 οργανώνονται στο Μιλάνο με τη συμμετοχή χιλιάδων διαδηλωτών, μετά από πανευρωπαϊκό κάλεσμα πολιτικών ομάδων και συλλογικοτήτων της πόλης, κινητοποιήσεις ενάντια στα εγκαίνια της διεθνούς έκθεσης Expo, κατά τη διάρκεια των οποίων μπλοκ συντρόφων-συντροφισσών συγκρούεται με τις αστυνομικές δυνάμεις ενώ δέχονται επιθέσεις κρατικοί-καπιταλιστικοί στόχοι. Η Εxpo αποτελεί άλλη μια παγκόσμια φιέστα των αφεντικών, άλλη μια γιορτή για την καπιταλιστική κερδοφορία και την εκμετάλλευση απλήρωτης-”εθελούσιας” εργασίας, άλλο ένα πεδίο για σύναψη εμπορικών συμφωνιών, για μίζες και μαύρες τρύπες σε προϋπολογισμούς, για “ανάπλαση” και λεηλασία της κάθε πόλης όπου διεξάγεται, για την εκτόπιση των φτωχών από τις συνοικίες τους, για εντονότερη αστυνομοκρατία, στρατιωτικοποίηση και “έκτακτα μέτρα ασφαλείας”.

Στις 12 Νοέμβρη, μέρα γενικής Απεργίας, αστυνομικοί (με συνοδεία εισαγγελέα) εισβάλλουν σε σπίτια στην Αγ. Παρασκευή της Αθήνας και συλλαμβάνουν 5 φοιτητές, με αγωνιστική παρουσία στο ανταγωνιστικό κίνημα. Οι συλλήψεις τους πραγματοποιούνται με βάση ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης που εκδόθηκε από την “δικαιοσύνη” του ιταλικού κράτους. Την ίδια μέρα γίνονται και 4 συλλήψεις (που μετατράπηκαν σε προφυλακίσεις) στο Μιλάνο ενώ άλλος ένας διωκόμενος διαφεύγει της σύλληψης. Όλοι οι διωκόμενοι κατηγορούνται για τη συμμετοχή τους στη πρωτομαγιάτικη διαδήλωση ενάντια στην Expo στο Μιλάνο. Μετά απ’ αυτήν την αναβαθμισμένη κατασταλτική μεθόδευση, οι 5 αγωνιστές φοιτητές θα κρατηθούν στη ΓΑΔΑ και την επόμενη μέρα στο Εφετείο (υπό την πίεση και της δυναμικής παρουσίας εκατοντάδων αλληλέγγυων) θ’ αφεθούν ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους κινδυνεύοντας πλέον άμεσα με την έκδοσή τους στην Ιταλία. Η ευρωενωσίτικη “ολοκλήρωση” προχωρά με βήμα ταχύ μέσα από την ένταση της λιτότητας, της ταξικής αφαίμαξης και της κοινωνικής λεηλασίας, μέσα από τις συντονισμένες στρατιωτικές-“αντι”τρομοκρατικές επιχειρήσεις και τις κοινές αντιπροσφυγικές-αντιμεταναστευτικές πολιτικές, μέσα από την ολοένα και στενότερη συνεργασία στο πόλεμο ενάντια στον “εσωτερικό εχθρό”, ενάντια σ‘ όλους τους προλετάριους, τους αγωνιστές και τους συντρόφους που αντιστέκονται και αγωνίζονται ενάντια στο κεφάλαιο, τα κράτη του και τους διακρατικούς οργανισμούς τους. Από το Μιλάνο μέχρι την Αθήνα και σ’ ολόκληρη την επικράτεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης η (δια)κρατική τρομοκρατία και καταστολή δεν γνωρίζει σύνορα. Το ίδιο και η Αλληλεγγύη!

Τρίτη 24 Νοέμβρη στις 18.00

Συγκέντρωση στην ιταλική πρεσβεία (Β. Σοφίας & Σέκερη)

Σάββατο 28 Νοέμβρη – Πανευρωπαϊκή Ημέρα Αλληλεγγύης

Διαδήλωση, Μοναστηράκι στις 12.00 πμ.

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε.

Η «SPIDER ΓΕΝΙΚΗ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ Α.Ε.», στην βιομηχανική περιοχή Ιωαννίνων, στις 2 Νοεμβρίου 2015 ανακοινώνει απολύσεις σε 17 από τους 45 εργαζομένους και μειώσεις μισθών. Οι εργαζόμενοι, μετά από συνέλευση τους, αποφασίζουν κανέναν από τους δυο δρόμους που τους έδειχνε η εργοδοσία (ή ανεργία ή απολύσεις κάποιων και μειώσεις μισθών των υπολοίπων) αλλά να ξεκινήσουν απεργία από την επόμενη κιόλας μέρα.

Από την επόμενη, όμως, μέρα ξεκινάει και ένας πόλεμος με ΜΑΤ, εισαγγελείς και απεργοσπάστες που προσπαθούν να σπάσουν την απεργία των εργαζομένων υπερασπιζόμενοι τα συμφέροντα της εργοδοσίας, με την διοίκηση να προσπαθεί να βγάλει την απεργία «παράνομη και καταχρηστική», με συλλήψεις απεργών και συνδικαλιστών.

Όμως οι εργαζόμενοι δεν λύγισαν, έχοντας στο πλάι τους αλληλέγγυα σωματεία, μετά από 16 μέρες αγώνα (18/11) καταφέρνουν να κερδίσουν την ανάκληση των 17 απολύσεων, αποδεικνύοντας ότι μόνο με ταξική πάλη και οργάνωση έρχεται η ελπίδα στην εργατική τάξη και δίνοντας ένα μάθημα σε κυβέρνηση και επιχειρηματίες ότι τα εργατικά δικαιώματα δεν θυσιάζονται στον βωμό των κερδών τους.

Τέλος, στέλνουμε την αλληλεγγύη μας και στον αγώνα της ανακύκλωσης Ηρακλείου Κρήτης, που μετά την αλλαγή εργολαβίας από «Creta Eco Phoenix» σε «waste solutions» (31/10) προχώρησε σε 42 απολύσεις εργαζομένων που πληρώνονταν με την παλιά ΕΓΣΕΕ (751€) για να τους αντικαταστήσει με φθηνότερους.

αναδημοσίευση από Prolet Connect

Πριν από λίγες μέρες ο εισαγγελέας Γρεβενών έστειλε ειδοποίηση προς το σύντροφο Παναγιώτη Ασπιώτη πως τη Πέμπτη 19/11 στις 10.00 π.μ. ο τελευταίος θα μεταχθεί στο νοσοκομείο Γρεβενών για να του γίνει αιμοληψία με σκοπό την απόσπαση του dna.

Μετά τις στοιχειώδεις κατακτήσεις της απεργίας πείνας που διεξήγαμε, όσον αφορά την οριοθέτηση της χρήσης του dna, γίνεται ξεκάθαρο πως το κράτος επιδιώκει να πάρει τη ρεβάνς εμπλέκοντας εκτός από την αστυνομία και τους γιατρούς στο βασανισμό που σηματοδοτεί η βίαια λήψη του γενετικού υλικού.

Ο σύντροφος Ασπιώτης αρνήθηκε να δώσει dna στη ΓΑΔΑ, οπότε η εντολή του εισαγγελέα Γρεβενών έρχεται να καλύψει το κενό προκειμένου να ενισχυθεί η δίωξη του συντρόφου με “αδιάσειστα στοιχεία”. Είναι πλέον γνωστό πως η ποινική χρήση του δειγμάτων dna είναι εντελώς αυθαίρετη και χρησιμοποιείται ως τρόπος κατασκευής ενόχων. Η επιστημονική καταστολή είναι πανταχού παρούσα.

Είναι σαφές πως το κράτος δεν παραιτείται από την επιδίωξη του να προσθέτει σε κάθε δίωξη αναρχικού (ή άλλου κατηγορούμενου) την “αναμφισβήτητη αλήθεια και ακρίβεια” που φέρει η χρήση της επιστημονικής έρευνας στην καταστολή.

Η άντίσταση κατά τη λήψη dna και αποτυπωμάτων αποτελεί μακρά παράδοση στις συλλήψεις αναρχικών και δεν έχει να κάνει με την “ενοχή” ή την “αθωότητα” σε σχέση με τις κατηγορίες όπως θεωρούν τα ανθρωπάκια που στελεχώνουν τις διωκτικές υπηρεσίες. Η αντίστασή μας πατάει στην άρνηση συνεργασίας με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς και αυτό δεν είναι διαπραγματεύσιμο.

ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΙΩΚΤΙΚΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ

Δίκτυο Αγωνιστών Κρατουμένων

Αλληλεγγύη στην Κατάληψη Έπαυλης Κουβέλου.

Τα ξημερώματα της Δευτέρας 9 Νοέμβρη, η Κατάληψη Έπαυλης Κουβέλου δέχτηκε επίθεση με ισχυρό εκρηκτικό μηχανισμό που είχε τοποθετηθεί δίπλα στην εξωτερική της πόρτα. Από την έκρηξη, τα παρακείμενα σπίτια και καταστήματα υπέστησαν σοβαρές ζημιές, ενώ η ίδια η κατάληψη είχε κάποιες φθορές στην κεντρική της είσοδο.

Δεν είναι η πρώτη φορά που μπαίνει στο στόχαστρο των ακροδεξιών, αφού το Σεπτέμβριο του 2011 είχε γίνει εμπρηστική επίθεση στο κτήριο και τον Αύγουστο του 2014 έγινε ξανά επίθεση από 100 περίπου μέλη της Χρυσής Αυγής. Αυτή τη φορά όμως, με το μηχανισμό μεγάλης ισχύος που τοποθετήθηκε στη μέση του δρόμου, ο στόχος εκτός από τους συντρόφους και την κατάληψη ήταν και ολόκληρη η γειτονιά.

Οι σύντροφοι/ισσες από την Κατάληψη Έπαυλης Κουβέλου συμμετέχουν ενεργά στους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες, αναδεικνύοντας τις αιχμές τους και στην τοπική κοινωνία. Συμμετέχουν σε εργατικές και αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις και προωθούν τον αντιφασιστικό αγώνα. Στέκονται αλληλέγγυοι στους πρόσφυγες και στους μετανάστες, αγωνίζονται ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος στοχοποιώντας αυτούς που ευθύνονται για την εξαθλίωση των εργατικών-λαϊκών στρωμάτων, και αυτό από ότι φαίνεται ενοχλεί τους φασίστες. Αυτοί που τοποθέτησαν τη βόμβα φοβούνται την οργάνωση της εργατικής τάξης απέναντι στους δυνάστες της και ενοχλούνται από την έμπρακτη αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων. Φοβούνται την αντίσταση στους εκβιασμούς των αφεντικών, ενοχλούνται από τις δομές που αποτελούν κομμάτι του κόσμου του αγώνα. Για τους λόγους αυτούς δεν μπορούν να ανεχθούν την ύπαρξη εγχειρημάτων όπως αυτό της Κατάληψης Έπαυλης Κουβέλου.

Για όλους αυτούς τους λόγους εκφράζουμε την αμέριστη αλληλεγγύη στους συντρόφους μας.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ.

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

φώτο: “οι κοινωνικοί αγώνες δε συλλαμβάνονται”. Μιλάνο, 13 Νοέμβρη 2015, διαδήλωση Αλληλεγγύης για τους συλληφθέντες σε Μιλάνο και Αθήνα που διώκονται για τη πρωτομαγιάτικη διαδήλωση και τις συγκρούσεις ενάντια στη διεθνή καπιταλιστική φιέστα Expo στο Μιλάνο. Η διαδήλωση ολοκληρώθηκε έξω από τις φυλακές San Vittore όπου κρατούνται οι συλληφθέντες στο Μιλάνο.

***

Κείμενο των 5 εκζητούμενων από τις ιταλικές αρχές φοιτητές

ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΑ ΝΕΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΑ ΜΕΤΡΑ

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ- ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 12^ης ΝΟΕΜΒΡΗ

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, σε λιγότερο από ένα χρόνο μετατράπηκε από ‘’αντιμνημονιακή΄΄ και ‘’φιλολαϊκή’’ πολιτική δύναμη σε προσκυνημένο υπηρετικό προσωπικό των μεγάλων συμφερόντων που ξεζουμίζουν τα εργατικά-λαϊκά στρώματα. Ειδικότερα ο ΣΥΡΙΖΑ, που παρίστανε τον εκφραστή της λαϊκής αγανάκτησης κατά της λιτότητας υποσχόμενος το σκίσιμο των μνημονίων, σήμερα συνυπογράφει την οικονομική καταδίκη των οικονομικά ασθενέστερων, προσχωρώντας δια παντός στο μνημονιακό τόξο. Όμως, η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να γίνει εκπρόσωπος και πρωτεργάτης της νέας αντιλαϊκής λαίλαπας, καθιστά τους βουλευτές του όχι απλά ως πολιτικούς απατεώνες αλλά και ως συνυπαίτιους στη μεγαλύτερη κοινωνική λεηλασία της σύγχρονης εγχώριας ιστορίας.

Η εξαπάτηση που κατάφερε ο ΣΥΡΙΖΑ μέσω της υποτιθέμενης διαπραγμάτευσης με τους ευρωπαίους, τελικά, δεν αποτέλεσε τίποτε άλλο πέρα από έναν επικοινωνιακό ελιγμό για να καμφθούν οι κοινωνικές αντιστάσεις απέναντι στη ψήφιση του τρίτου μνημονίου. Με την πολιτική χρεοκοπία της προηγούμενης συγκυβέρνησης (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ ) να καθιστά αδύνατη μια νέα συμφωνία με τους δανειστές χωρίς κοινωνικές αντιδράσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ λειτούργησε ως ‘’άφθαρτο’’ δεκανίκι για μια σχετικά ομαλότερη μετάβαση στη τρίτη μνημονιακή περίοδο. Η ‘’διαπραγμάτευση’’, ανάμεσα στη συγκυβέρνηση και τους πιστωτές αποτέλεσε έναν άνευ προηγουμένου εμπαιγμό προς τα λαϊκά στρώματα, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδιζε τη κοινωνική συναίνεση επιδιδόμενος σε μια αριστουργηματική θεατρική παράσταση. Με τηλεοπτικούς λεονταρισμούς περί ‘’μη οπισθοχώρησης’’ και ‘’μη παραβίασης της λαϊκής εντολής’’ ο ΣΥΡΙΖΑ εξαπατούσε τη πλειονότητα του λαού που αγωνιούσε, την ίδια στιγμή που η παράδοση στις διαταγές των πιστωτών ήταν προδιαγεγραμμένη και συμφωνημένη.

Το δημοψήφισμα της 5^ης Ιούλη, αποτέλεσε τον επικήδειο της ‘’αναμέτρησης’’ ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τους ευρωπαίους αποκαλύπτοντας το πραγματικό περιεχόμενο των ‘’διαπραγματεύσεων’’, οι οποίοι αφορούσαν όχι τον διαξιφισμό για το μνημόνιο, αλλά, τις ταπεινωτικές παρακλήσεις της συγκυβέρνησης για δέσμευση (εντός της συμφωνίας) ελάφρυνσης του χρέους από τους δανειστές. Ο Τσίπρας προκήρυξε το δημοψήφισμα όχι γιατί δεν ήθελε το μνημόνιο αλλά γιατί δεν έπαιρνε κάτι σαν αντάλλαγμα γι αυτό. Γιατί μέσω της ελάφρυνσης του χρέους ήθελε να περισώσει το ‘’αριστερό’’ του προφίλ και να παρουσιάσει τη συμφωνία σαν μια επιτυχία που θα έδινε ανάσες στην ελληνική οικονομία. Μάταια όμως.

Το δημοψήφισμα του Ιούλη, ακόμα κι αν αποτέλεσε το τελευταίο οχυρό της διαπραγματευτικής απάτης που έστησε ο ΣΥΡΙΖΑ εις βάρος των λαϊκών στρωμάτων, απελευθέρωσε κοινωνική ενέργεια πολύ πιο δυναμική από αυτήν που η ίδια η συγκυβέρνηση μπορούσε να διαχειριστεί. Η επιλογή του δημοψηφίσματος ήταν τελικά το κύκνειο άσμα του ‘’φιλολαϊκού’’ προσανατολισμού της συγκυβέρνησης, αφού το παλλαϊκό ΟΧΙ που εκφράστηκε κόντρα σε μια σειρά εκβιασμών και τρομοκράτησης, η διάσταση των οποίων συναντάται μόνο σε τρικοσμικά προτεκτοράτα, ξεπέρασε όχι μόνο το τυπικό ερώτημα του δημοψηφίσματος, αλλά αποτέλεσε και ξεκάθαρη αντιμνημονιακή εντολή προς τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ . Το ΟΧΙ ήταν χωρίς αμφιβολία ΟΧΙ σε όλα τα μνημόνια, κάτι που καθιστά τη συγκυβέρνηση και τη συμφωνία που υπέγραψε ως πραξικοπηματική και κοινωνικά απονομιμοποιημένη. Ακόμα και αν οι εκλογές της 20^ης Σεπτέμβρη ανέδειξαν κι πάλι πρώτο τον ΣΥΡΙΖΑ, με την αποχή να πλησιάζει το εκκωφαντικό ποσοστό του 50%, είναι δεδομένο ότι τα μέτρα που καλείται να εφαρμόσει θα του αφαιρέσουν πολύ άμεσα την όποια κοινωνική ανοχή απολαμβάνει, δημιουργώντας ένα ακόμα πιο ασταθές πολιτικό τοπίο.

Το τρίτο μνημόνιο, έρχεται να αποτελειώσει ότι απέμεινε όρθιο από τις αντίστοιχες πολιτικές των προηγούμενων κυβερνήσεων. Με στόχο να διαλύσει και τα τελευταία ψήγματα προστασίας των κοινωνικών αγαθών (συντάξεις, υγεία, πρώτη κατοικία), η συγκυβέρνηση, αλλά και σύσσωμο το αστικό μπλοκ των κοινοβουλευτικών κομμάτων που υπερψήφισαν τη συμφωνία, προωθούν ένα καταιγισμό μέτρων, εξοντώνοντας τον λαό και λεηλατώντας τον κοινωνικό πλούτο για να τον δωρίσουν ύστερα στην ντόπια και διεθνή ολιγαρχία.

Τα νέα μέτρα που προωθεί η συγκυβέρνηση, θα φέρουν την ολοκληρωτική κοινωνική καταστροφή γιατί θα εφαρμοστούν σ’ ένα κρανίου τόπο, σε μια ήδη υπάρχουσα συνθήκη οικονομικής εξαθλίωσης για την πλειονότητα του λαού. Η λεηλασία των ήδη φτωχοποιημένων στρωμάτων θα βαθύνει με νέους φόρους και περικοπές, η δημόσια περιουσία θα ξεπουληθεί, η δημόσια υγεία θα (ξανά)υποβαθμιστεί, η πρώτη κατοικία θα αρπαχτεί από τους τραπεζικούς νταβατζήδες, η ανεργία και η μαύρη εργασία θα διευρυνθεί, και το κοινωνικό δικαίωμα της σύνταξης, ειδικότερα για τις επόμενες γενιές, θα εξανεμιστεί.

Ο νέος γύρος οικονομικής ασφυξίας παρουσιάζεται με τη μορφή μιας σειράς προαπαιτούμενων μέτρων, τα οποία πρέπει να εφαρμοστούν τάχιστα ώστε να μπει σε εφαρμογή το πρόγραμμα δανειοδότησης της χώρας (85 δις), εκ των οποίων ούτε ένα ευρώ δεν προβλέπεται να δοθεί για ενίσχυση των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων. Το μεγαλύτερο μέρος της δανειοδότησης (47δις) θα πάει κατευθείαν πίσω στους πιστωτές για την αποπληρωμή των προηγούμενων δανείων, 25δις θα διατεθούν στις τράπεζες για την ανακεφαλαιοποίηση τους και τα υπόλοιπα για κάλυψη του εσωτερικού δανεισμού της συγκυβέρνησης.

Φαίνεται λοιπόν, πως οι κυβερνητικοί εταίροι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ακολουθούν πιστά τις πολιτικές των προηγούμενων κυβερνήσεων διαιωνίζοντας τον φαύλο κύκλο της ύφεσης, προς όφελος των πιστωτών, των τραπεζιτών και των βιομηχάνων και εις βάρος των εργαζομένων που καλούνται για άλλη μια φόρα να σηκώσουν τα βάρη για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Τα νέα μέτρα ουσιαστικά οριστικοποιούν τα σχέδια για απόλυτη υποβάθμιση του κόστους εργασίας, ώστε να δημιουργηθεί για το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο το εύφορο έδαφος να επενδύσει. Να επενδύσει και να κερδοφορήσει πάνω σ’ ένα τσακισμένο και υποτιμημένο εργατικό δυναμικό.

Με αιχμή το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο, που ουσιαστικά προβλέπει την ισόβια εργασία χωρίς καμία δεδομένη ανταμοιβή, συνθλίβεται ο πυρήνας της κοινωνικής αναπαραγωγής, αφού το συγκεκριμένο νομοσχέδιο κουμπώνει με το σύνολο των αντεργατικών μεταρρυθμίσεων, δημιουργώντας μια σύγχρονη εκδοχή της δουλείας. Έτσι, ο εργασιακός βίος απορυθμίζεται περαιτέρω, παρασύροντας μαζί του τη δυνατότητα, μέσω του μισθού και της σύνταξης, για κάλυψη βασικών κοινωνικών αναγκών (στέγαση, τροφή, περίθαλψη ).

Με δεδομένα τα τεράστια ποσοστά ανεργίας (25% του ενεργού πληθυσμού και σχεδόν 50% στους νέους) αλλά και τη μαύρη εργασία ή την δηλωμένη αλλά με μειωμένα ένσημα, η πρόβλεψη του νέου ασφαλιστικού νομοσχεδίου για σύνταξη στα 62 (με 40 εργάσιμα χρόνια) ή στα 67 (με 15 εργάσιμα χρόνια για μειωμένη) αποτελεί απλά την ανακήρυξη του οριστικού τέλους των συντάξεων για την πλειονότητα των εργαζομένων. Είναι πραγματικά αδύνατο, σε μια χρεοκοπημένη χώρα όπως η Ελλάδα, με διαρκή ύφεση και ταυτόχρονη αντεργατική πολιτική να υπάρξει ελπίδα για ομαλότητα στο βίο των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και ειδικότερα των νέων που ανήκουν σε αυτά. Το ζοφερό μέλλον που σχεδιάζουν, αφορά τη μετατροπή του εργαζόμενου λαού σε μια δουλική μάζα πληβείων που θα δουλεύει με ελάχιστη δυνατότητα αυτοσυντήρησης και με μηδαμινή προοπτική. Αφορά την δραματική αυλαία του ‘’κοινωνικού κράτους’’, την οριστική εγκαθίδρυση της επισφαλούς εργασίας, την υποχρέωση του λαού να επιβιώνει ταπεινωμένος με τα ψίχουλα της εργοδοσίας και την ανταμοιβή του μόχθου του με την ‘’εθνική σύνταξη ‘’ των 390 ευρώ.

Το νέο συνταξιοδοτικό νομοσχέδιο αποτελεί την κεντρική αρτηρία για την επανάκαμψη της κερδοφορίας των καπιταλιστών, γιατί αποδεσμεύει την εκάστοτε εργοδοσία από τις ασφαλιστικές της εισφορές μετατρέποντας τη σύνταξη σε ‘’ατομική υπόθεση’’ του εργαζομένου. Το ποσό της σύνταξης που θα υπολογίζεται από τις ατομικές και μόνο εισφορές του εργαζομένου σε ειδικό προσωπικό λογαριασμό, σημαίνει το τέλος του κοινωνικού χαρακτήρα των συντάξεων και την απαλλαγή των εργοδοτών από την συν-ευθύνη της συντήρησης και εν τέλει της ίδιας της ύπαρξης των ασφαλιστικών ταμείων. Με αυτόν τον τρόπο τα εγχώρια και διεθνή μονοπώλια θα πλιατσικολογήσουν ότι έχει απομείνει, απαλλαγμένα από φορολογίες και εισφορές, πριμοδοτούμενα από τη συγκυβέρνηση με δυνατότητα για λοκ-άουτ και μαζικές απολύσεις, με απελευθερωμένα ωράρια (όπως η κυριακάτικη λειτουργία καταστημάτων) και κυρίως με την παροχή μιας στρατιάς υποτιμημένων εργαζομένων (με μεικτό βασικό μισθό στα 586 ευρώ και 510 για μέχρι 25 ετών) με ατομικές συμβάσεις, part time εργασία και χρηματοδοτούμενα από το ΕΣΠΑ και τον ΟΑΕΔ προγράμματα άμισθης εργασίας (voucher).

Οι ‘’ατομικές συντάξεις’’, η κατάργηση του ΕΚΑΣ και των επικουρικών ταμείων, η μείωση των αναπηρικών, η δημιουργία της ‘’εθνικής σύνταξης’’, οι περικοπές δαπανών για συντάξεις 3,5δις μέχρι το 2018 και η ενοποίηση όλων των ταμείων αποτελούν το επιστέγασμα της αντιλαϊκής επίθεσης που εξαπολύει το διεθνές και ντόπιο κεφάλαιο εδώ και 5 χρόνια. Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ανέλαβε τον επιτελικό ρόλο για την ολοκλήρωση της αφαίμαξης των λαϊκών στρωμάτων και την οριστική διαμόρφωση ενός νέου κοινωνικού τοπίου. Ενός ψυχρού τοπίου που θα κυριαρχεί η στέρηση, η αγωνία και η απελπισία. Γιατί πως αλλιώς θα μπορούσε να περιγραφτεί η κατάσταση σε μια χώρα που η κοινωνική της πλειοψηφία έχει πάψει να ελπίζει γιατί την εξευτελίζουν, την περιθωριοποιούν και την εγκαταλείπουν για να κερδίζουν περισσότερα οι λίγοι, για να ευδαιμονεί και να κερδοφορεί η κοινωνική μειοψηφία του πλούτου.

Η πραγματικότητα αυτή αποτελεί προϊόν και του εκβιασμού για παραμονή της χώρας στην ΕΕ και το ευρώ με κάθε κόστος. Αυτόν τον εκβιασμό, που υιοθέτησε με θράσος και ο ΣΥΡΙΖΑ απειλώντας ότι εκτός της ‘’ευρωπαϊκής οικογένειας’’ μας περιμένει ο όλεθρος, έφτασε η ώρα να τον καταρρίψουμε απαντώντας πως ο πραγματικός όλεθρος βρίσκεται σήμερα γύρω μας. Βρίσκεται στους μισθούς και τις συντάξεις πείνας, στις ουρές των νοσοκομείων, στα χαρτόκουτα των άστεγων, στη ταπείνωση των συσσιτίων, στις άδειες αίθουσες των σχολείων, στα εκτροφεία των κάδων απορριμμάτων, στην αγωνία της ανεργίας. Βρίσκεται στο σαράκι της καθημερινότητας, στη δυστυχία μιας ζωής χωρίς προοπτική.

Ξεκινώντας από την παραδοχή ότι Ευρωπαϊκή Ένωση και ευρώ σημαίνει βάθεμα της φτώχειας, ότι από το ξεκίνημα της κρίσης η ίδια η αστική δημοκρατία και το κοινοβούλιο της έχει υπονομευθεί, αφού δεν εκφράζει ούτε στο ελάχιστο τη λαϊκή βούληση παρά μόνο τις μνημονιακές επιταγές του κεφαλαίου, θα καταλήξουμε ότι είναι η ώρα της δικιάς μας ευθύνης να αγωνιστούμε για αυτά που δεν πρόκειται να μας χαρίσει κανένας. Σύμμαχοι σε αυτόν τον αγώνα δεν είναι και δεν θα μπορούσαν να είναι τα αστικά κόμματα ούτε οι κάθε λογής επίδοξοι σωτήρες, αλλά ο ίδιος ο λαός. Ο ενωμένος, οργανωμένος και μαχητικός λαός που τόσες φορές στην ιστορία απέδειξε την ανυπέρβλητη δυναμική του ανατρέποντας καθεστώτα σαν το σημερινό.

Σε αυτόν τον αγώνα δεν υπάρχει χώρος για αμφιβολίες, δεν υπάρχει χρόνος για αναβολές. Με οδηγούς την αξιοπρέπεια για να μην ζήσουμε σαν σκλάβοι, και την ευθύνη για να μην κληροδοτήσουμε τον όλεθρο στις επόμενες γενιές, πρέπει να διαλύσουμε τις όποιες αυταπάτες απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ που παγιδεύουν στην αδράνεια, πρέπει να τσακίσουμε τους εκφοβισμούς που μας κρατάει σκυφτούς και να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας. Να οργανώσουμε τις δικές μας θέσεις μάχης, να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλο και να πολεμήσουμε με όπλα μας το δίκιο και την ενότητα του αγώνα.

Η γενική Απεργία στις 12 Νοέμβρη αποτελεί μια πρώτη απόπειρα να εκφραστεί μαζικά η λαϊκή αντίσταση απέναντι στα νέα νομοσχέδια. Ακόμα κι αν η απεργία καλείται από την ξεπουλημένη ΓΣΕΕ, η οποία συγκαταλέγεται ανάμεσα στις αντιδραστικές δυνάμεις που στήριξαν το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, αυτό δεν αιτιολογεί την απουσία κανενός από τον δρόμο και τη μη στήριξη της απεργίας στους χώρους δουλειάς. Στο ανοιχτό πεδίο συνάντησης και ζύμωσης των προλεταριακών δυνάμεων, όπως είναι μια απεργιακή κινητοποίηση, θέση έχουν προπαντός τα λαϊκά-εργατικά στρώματα που πλήττονται από τα μέτρα, ώστε να εκφράσουν δυναμικά τη θέση μάχη τους απέναντι στη νέα μνημονιακή λαίλαπα. Η παρουσία μας στον δρόμο είναι επιτακτική, γιατί χωρίς τους μαζικούς και δυναμικούς αγώνες θα συνεχιστεί απρόσκοπτα η κοινωνική λεηλασία, αλλά και θα δοθεί η ηθική υπεροχή στη συγκυβέρνηση να συνεχίσει να παριστάνει τη λαοφιλή. Να μετατρέψουμε την απεργία σε αφετηρία αντικυβερνητικής-αντιμνημονιακής αντίστασης διαρκείας, να δημιουργήσουμε το εργατικό-λαϊκό μέτωπο και το σύγχρονο επαναστατικό κίνημα για να τελειώσουμε οριστικά με τη ντόπια και διεθνή πλουτοκρατία.

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

Πριν μερικές μέρες έπεσε στην αντίληψη μας ένα μικρό κείμενο που έχει αναρτηθεί στον ιστότοπο της ταινίας «ΛΥΣΣΑ» με τίτλο «Ελληνικός Εμφύλιος». Δε μπορούμε να αφήσουμε ασχολίαστο μέρος του κειμένου το οποίο θεωρούμε πως εκτός από αναληθές σε σημεία (τα οποία θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε), φλερτάρει επικίνδυνα με μια πρόσφατη αστική προσέγγιση, τόσο της μάχης του Δεκέμβρη του 1944, όσο και του αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας πολύ διαδεδομένη μέσω των άρθρων και βιβλίων των «κυνηγών μύθων» (σύμφωνα πάντα με την athens voice) Μαρατζίδη και Καλύβα. Είναι γνωστό το «νέο ιστορικό ρεύμα» και η δεξιά αναθεωρητική γραμμή – κύριοι εκφραστες της οποίας είναι οι προαναφερθείς «καθηγητές» – αλλά κρίνουμε σκόπιμο να κάνουμε κάποιες συγκρίσεις χωρίς να παραγνωρίζουμε τις διαφορετικές αφετηρίες στην ανάλυση.

Οι συντάκτες σε ένα πολύ μικρό κείμενο χρησιμοποιούν έντονα φορτισμένες λέξεις χωρίς να αναλύουν διεξοδικά τα νοήματά τους – «ολοκληρωτικά καθεστώτα», «κατάληψη της εξουσίας» κ.α. – κάνοντας μας να θέλουμε να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά.

Ενώ γίνεται αναφορά στην «λευκή τρομοκρατία», δεν εξηγείται τι νοηματοδοτεί αυτή η συγκεκριμένη χρονική περίοδος. Παρατίθεται απλά ο όρκος του ταγματασφαλίτη. Η «λευκή τρομοκρατία» λοιπόν ουσιαστικά είναι η απαρχή ενός μονόπλευρου εμφυλίου πολέμου που ξεκίνησε αμέσως μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, με χαρακτηριστικά το κλίμα διώξεων και βίας που ξέσπασε εις βάρος των προσκείμενων στο ΕΑΜ και το ΚΚΕ καθώς και δημοκρατών πολιτών, η οποία περίοδος συμπεριελάμβανε κατά κόρων αποκεφαλισμούς Κομμουνιστών – και όχι μόνο – και μεταφορά των κομμένων κεφαλιών από χωριό σε χωριό για “παραδειγματισμό” αλλά και για να εισπραχθούν επικηρύξεις. Γράφουν οι συντάκτες του κειμένου «Στην Πελοπόννησο, οι ένοπλες συγκρούσεις ανάμεσα στον ΔΣΠ και τον εθνικό στρατό […] ανάγκασαν χιλιάδες κατοίκους των χωριών της Μάνης ειδικά […] να εγκαταλείψουν τα σπίτια και τα χωριά τους και «να βγουν στο βουνό». Όχι ακριβώς για την «πατρίδα», όπως τόσα κείμενα της αριστεράς μας έχουν πει, όχι μόνο για την «απελευθέρωση» της χώρας από τη βρετανική κυριαρχία και τους Έλληνες δυνάστες τους, αλλά για την ίδια τη ζωή και την αξιοπρέπειά τους […] αναγκάζοντας, ουσιαστικά, τις ηγεσίες τους να αποδεχτούν την επιλογή τους». Οι συντάκτες μάλλον έχουν μπερδέψει δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους. Αυτή, κατά την περίοδο της λευκής τρομοκρατίας που οι άνθρωποι κρύβονταν στα βουνά για να εξασφαλίσουν την επιβίωση τους και αυτή κατά το φούντωμα του εμφυλίου μετά το 1947. Δεκάδες κυνηγημένοι άνθρωποι μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας – όσοι δεν είχαν πάρει σύνδεση να περάσουν εκτός Ελλάδας – γύρναγαν σαν θηρία για πάνω από ένα χρόνο σε όλη την ελληνική επικράτεια – γνωστοί κυρίως με τα αρχικά ΟΔΕΚΑ (Ομάδες Δημοκρατικών Ενόπλων Καταδιωκόμενων Αγωνιστών). Οι καταδιωκόμενοι αγωνιστές δε μπορούσαν τις περισσότερες φορές να επηρεάσουν τις αποφάσεις των κομματικών γραφείων και παρά τις εκκλήσεις τους για ανάπτυξη του αντάρτικου ήδη απ’ το ’45 αυτό έγινε στα τέλη του ’46 – μέχρι τότε τα ολιγάριθμα αντάρτικα τμήματα δεν συγκρούονταν με στρατιωτικές μονάδες παρά διέλυαν σχηματισμούς ΜΑΥ ώστε να διευκολύνονται τα περάσματα των τμημάτων από περιοχή σε περιοχή. Η ενοποίηση των αντάρτικων αυτών ομάδων έγινε με την δημιουργία του Δημοκρατικού Στρατού στις 28 Οκτώβρη του ’46. Θα συμφωνήσουμε πως μπροστά στον κίνδυνο του χαμού της ίδιας της ζωής η πατρίδα περνάει σε δεύτερη μοίρα αλλά το εύλογο ερώτημα είναι: οι άνθρωποι αυτοί με την φυγή τους στα βουνά εξανάγκασαν την ηγεσία να πάρει αποφάσεις για την ανάπτυξη του αντάρτικου στρατού; Γιατί δε μας γίνεται κατανοητό ποια ακριβώς επιλογή εξαναγκάστηκαν οι ηγεσίες να αποδεχεχτούν. Κάτι τέτοιο είναι αρκετά μακρυά απ’ την πραγματικότητα, αφού το ΚΚΕ μέχρι και τις εκλογές του Μάρτη του ’46 δεν ήταν σίγουρο αν έπρεπε να εντείνει τον ένοπλο αγώνα και περισσότερο είχε ρίξει το βάρος της δουλειάς του στη νόμιμη οδό (δυνάμωμα των νόμιμων οργανώσεών του και των σωματείων του) κάνοντας ταυτόχρονα έκκληση για ειρήνη και ομαλή κοινωνική ζωή.

Περνώντας στο θέμα των «ολοκληρωτικών καθεστώτων», μας κάνει εντύπωση η χρησιμοποίηση ενός ορισμού («ολοκληρωτισμός», «ολόκληρωτικό καθεστώς») – από μια συλλογικότητα με αναφορές στην αναρχία – ο οποίος χρησιμοποιήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’50 στην Αμερική και ο οποίος δημιουργήθηκε εσκεμμένα για να ταυτίσει το Γ’ Ράιχ με την ΕΣΣΔ προς χάριν της κερδοφορίας του κεφαλαίου και της γιγάντωσης του Καπιταλισμού. Δεν έχει αναλυθεί η χρήση του ορισμού στο κείμενο, τι κάνει ένα καθεστώς ολοκληρωτικό, αν δέχεται – η συντακτική ομάδα – την πάλη των τάξεων, τους ορισμούς του αστικού στρατοπέδου και των πανεπιστημίων του περί ολοκληρωτισμού κτλ. Δε θα μπούμε σε περισσότερες λεπτομέρειες γιατί θα χρειάζονταν αρκετές σελίδες ανάλυσης τόσο της ιστοριογραφίας της δεκετίας του ’50 μεταξύ αστών αμερικανών ιστορικών και μαρξιστών ιστορικών καθώς και της διαμάχης των ιστορικών την δεκαετία του ’80. Στο κείμενο διαβάζουμε «Παρά το γεγονός ότι μάχονταν κάτω από τη σημαία μιας κομμουνιστικής ιδέας, η οποία είχε ήδη δημιουργήσει ολοκληρωτικά καθεστώτα, (οι ευθύνες του καθενός είναι δεδομένες)». Oι ευθύνες ποιου; του επαναστατικού κινήματος και των αγωνιστών του; Aς δούμε τι αναφέρει και ο «αγαπημένος» μας Ν. Μαρατζίδης επί του θέματος «Με άλλα λόγια, αν το ΚΚΕ κέρδιζε το 1949, όλοι ξέρουν ότι η μοίρα της χώρας δεν θα διέφερε από αυτή των υπόλοιπων βαλκανικών και ανατολικών κρατών που έζησαν την τραγωδία του κομμουνισμού»1. Να λοιπόν τι επικρατούσε στην Ελλάδα όταν οι πρώην Λαϊκές Δημοκρατίες βρίσκονταν κάτω απ’ τον ζυγό των «ολοκληρωτικών καθεστώτων». Πλήρης εξάρτηση απ’ τον Αμερικανικό καπιταλισμό (Δόγμα Τρούμαν – Σχέδιο Μάρσαλ), Κυβέρνηση Π. Κανελλόπουλου με «σύγχρονους Παρθενώνες» (βλ. Μακρόνησο), και στη συνέχεια κυβερνήσεις αποστατών, στρατιωτική δικτατορία, Ο.Ν.Ε, ΝΑΤΟ κ.α.

Παρακάτω διαβάζουμε «ο σεβασμός στους αγωνιστές, σε όλες και όλους αυτούς που έδωσαν το αίμα τους, υπερασπιζόμενοι αξίες και ιδέες δεν αρκεί να δικαιολογήσει τη στάση της ηγεσίας και του κομματικού μηχανισμού που, ενέτασσε τον αγώνα αυτό σε έναν ευρύτερο ψυχροπολεμικό σχεδιασμό κατάληψης της εξουσίας» και «Είναι αυτονόητη η διαφωνία μας με κάθε κέντρο λήψης αποφάσεων, που σχεδίαζε κατάληψη της εξουσίας στα πρότυπα των τότε Λαϊκών Δημοκρατιών της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά και σε κάθε κέντρο που κατευθύνει και ποδηγετεί έναν αγώνα». Οι συντάκτες προωθούν ιδεολογήματα τύπου «ναι μεν, αλλά». Μια ανάγνωση παρμένη ολοφάνερα απ’ την ατική αριστερά και τον φιλελεύθερο αστικό κόσμο. Εδώ ανοίγοντας μια παρένθεση θα πάμε λίγο πίσω χρονικά στον Δεκέμβρη του ’44 και θα παραθέσουμε ένα κομμάτι από άρθρο του Στ. Καλύβα : «αντίθετα με ό,τι υποστηρίζουν διάφοροι νεοφανείς απολογητές του, από πουθενά δεν προκύπτει ότι το KKE είχε εγκαταλείψει την ιδέα της βίαιης ρήξης. Εκείνο που δείχνουν τα στοιχεία είναι πως ενώ πρόκρινε τη δράση στο πλαίσιο της νομιμότητας, διατηρούσε τη δυνατότητα της προσφυγής στη βίαιη σύγκρουση, είτε με στόχο την άμεση κατάληψη της εξουσίας είτε ως μέσο για τη διαμόρφωση των συνθηκών που θα οδηγούσαν σε αυτήν. Με λίγα λόγια, όπως όλα τα κόμματα, έτσι και αυτό προσδοκούσε την εξουσία· και τον Δεκέμβριο του 1944 διέθετε δυναμική εξουσίας, κράτος και στρατό»2. Να μας συγχωρέσει ο αναγνώστης την ακροβασία απ’ τον Δεκέμβρη του ’44 στην περίοδο του Εμφυλίου αλλά αυτό γίνεται για να καταδειχθούν δύο πράγματα. Πρώτον, η αφομοίωση μέρους του «ανταγωνιστικού» κινήματος της αστικής ορολογίας και νοηματοδότησης («κατάληψη της εξουσίας» και πιο πάνω «ολοκληρωτικά καθεστώτα») και δεύτερον η de facto αμφισβήτηση της δυνατότητας ενός λαού να ζήσει όπως αυτός θέλει, και πολύ περισσότερο να αμφισβητήσει ένοπλα την κυριαρχία της αστικής τάξης. Εκτός και αν οι συντάκτες θεωρούν πως η διεξαγωγή ενός επαναστατικού πολέμου μπορεί να περατωθεί με Αντίσταση – Αυτοοργάνωση – Αλληλεγγύη.Στο ίδιο πλαίσιο η πρόταση «Η επιλογή της ηγεσίας του ΚΚΕ – για τον μετασχηματισμό της μορφής του αγώνα από κοινωνικό/απελευθερωτικό, όπως ήταν του ΕΛΑΣ και της Αντίστασης (με τις υπαρκτές διαφωνίες και ενστάσεις μας προς αυτόν), σε αγώνα για την κατάληψη, από το Κόμμα, της εξουσίας και τη μετατροπή ενός αντάρτικου στρατού σε καθαρά κομματικό τακτικό στρατό – είναι λογικές, οι οποίες εγκολπώνουν στο εσωτερικό τους δομές και μηχανισμούς εξουσίας, όπως αυτές συναντώνται σε απολυταρχικά κράτη και μιλιταριστικούς στρατούς σε όλο τον κόσμο» δεν απαντάει στο πως γίνεται να διεξαχθεί ένας επαναστατικός πόλεμος αλλά και πως μια επαναστατική διαδικασία μπορεί να στευθεί με επιτυχία.

Λίγο παραπάνω στο κείμενο διαβάζουμε «Πέρα όμως από τις συνθήκες συγκρότησης και δράσης του αντάρτικου στην Πελοπόννησο – με αρκετή αυτονομία από τις «κεντρικές αποφάσεις» και πολλά στοιχεία αυτοοργάνωσης». Πως γίνεται ένας τακτικός στρατός, που δίνει λόγο στο Γενικό Αρχηγείο να δείχνει στοιχεία αυτοοργάνωσης και να έχει αυτονομία απ’ τις κεντρικές αποφάσεις μας φαίνεται αρκετά ασαφές μιας και στην σχετική βιβλιογραφία δε φαίνεται κάτι τέτοιο. Δηλαδή τα τμήματα του Δημοκρατικού Στρατού σε Σάμο, Ικαρία και Λέσβο που ήταν ακόμα πιο απομονωμένα θα μπορούσαμε να τα χαρακτηρίσουμε υπόδειγμα αντάρτικου στρατού; Υπενθυμίζουμε πως υπήρχε το Κλιμάκιο Γενικού Αρχηγείου Νότιας Ελλάδας που προσπαθούσε – συχνά ανεπιτυχώς – να εφοδιάσει τους μαχητές της Πελοπονήσσου αλλά το να μιλάμε για στοιχεία αυτοοργάνωσης σε έναν οργανωμένο επαναστατικό στρατό μοιάζει περισσότερο με προσπάθεια να βρούμε κάτι να γράψουμε για να ταυτιστούμε. Και στη συνέχεια «οι πρωταγωνιστές του στην Πελοπόννησο, και όχι μόνο, όσο ο καιρός περνούσε, ένιωθαν όλο και πιο ξεκομμένοι από την υπόλοιπη Ελλάδα, απομονωμένοι, προδομένοι, χωρίς όπλα και εφεδρείες, για να γίνουν στη συνέχεια εύκολος στόχος και βορά των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων αντεκδίκησης, του στρατού και των ταγματασφαλιτών». Το πρόβλημα των όπλων και των εφεδρειών υπήρχε σε ολόκληρη την Ελλάδα αλλά γιατί οι συγκεκριμένοι μαχητές ένιωσαν προδομένοι δε μας γίνεται κατανοητό ούτε γίνεται προσπάθεια εξηγησής του.

Γυρίζοντας πίσω στο κομμάτι της «λευκής τρομοκρατίας οι συντάκτες για να υπογραμμίσουν την ακραία κατάσταση που διαδραματίζονταν στην Πελοπόννησο γράφουν «Η «λευκή τρομοκρατία» είχε την «τιμητική» της εκεί, απλώνοντας το φόβο σε άντρες και γυναίκες, καθώς οι εκτελέσεις και οι βιασμοί είχαν γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας πριν το ξέσπασμα του «δεύτερου αντάρτικου» αλλά και αμέσως μετά το τέλος του». Κάνει εντύπωση η χρήση του τοπικού επιρρήματος «εκεί», θέλοντας να καταδείξει μια κάπως πιο ακραία κατάσταση που συνέβαινε στη Πελοπόννησο, αλλά δυστυχώς μια τέτοια ακραία κατάσταση βίωσαν κάτοικοι όλης της Ελλάδας με τρομερή σφοδρότητα. Αναφέρουμε ενδεικτικά τις συμμορίες των Βουρλάκη (Ρούμελη) και Σούρλα (Θεσσαλία), γνωστές για το τρομοκρατικό τους όργιο, καθώς και το παγοποιείο «Φιξ» στα Γιάννενα, άντρο βασανιστηρίων απο πρώην εδεσίτες, γνωστού και ως Νταχάου της Ηπείρου.

Κλείνοντας, να αναφέρουμε πως ευτυχώς οι συντάκτες παρά τις διαφωνίες τους με την σταλινική «μητέρα» ρωσία, τη μετατροπή του αντάρτικου στρατού σε κομματικό στρατό για την «κατάληψη της εξουσίας», τα κέντρα που ποδηγετούν τους αγώνες και τέλος παρά την πάλη κάτω από μια κομμουνιστική ιδέα που είχε δημιουργήσει «ολοκληρωτικά καθεστώτα» σημειώνουν «Για εμάς, δεν τίθεται ζήτημα για το πού «γέρνει η πλάστιγγα» στην υπόθεση του Εμφυλίου. Σε μια εποχή τόσο αιματοβαμμένη και στυγνή, όσον αφορά την ίδια την αξία της ανθρώπινης ζωής και της αξιοπρέπειας, με τη φρικαλεότητα των δεξιών τόσο θεσμοθετημένη και σε ρόλο εκδίκησης των ανταρτών αλλά και τόσο δεμένη στο άρμα του φασισμού, δεν μας ενδιαφέρει να παραμείνουμε «ουδέτεροι» απέναντι στα όσα συνέβησαν ούτε να κρατήσουμε «ίσες αποστάσεις» μεταξύ «αριστερών» και «δεξιών»».

Εμείς να υπενθυμίσουμε πως η ταξική μνήμη δεν είναι σκουπίδι και οι αγώνες των λαών για πρόοδο και κοινωνική χειραφέτηση θα παραμένουν φωτεινά σημάδια γι’ αυτούς που θέλουν να πιάσουν το νήμα του αγώνα και να παλέψουν για ένα καλύτερο αύριο.

Κύκλος συντρόφων για την διάσωση της ταξικής μνήμης

υ.γ. Το αρχικό κείμενο μπορεί να βρεθεί στην ηλεκτρονική διεύθυνση lyssa.espivblogs.net/2015/06/08

1. Συνέντευξη Μαρατζίδη και Καλύβα στην athens voice, 07/ 10/ 2015.

2. Στάθης Καλύβας, H επιλογή της βίαιης ρήξης, εφημερίδα Το Βήμα, 05/ 12/ 2014.