Τα ξημερώματα της 24ης Αυγούστου η Κατάληψη Στέγης Προσφύγων & Μεταναστών Νοταρά 26 στα Εξάρχεια δέχτηκε εμπρηστική επίθεση που στόχευε στην πρόκληση όχι μόνο υλικών ζημιών αλλά και στην απώλεια ανθρώπινων ζωών, η οποία και αποφεύχθηκε χάρη στην άμεση αντίδραση των κατοίκων, των αλληλέγγυων και γειτόνων της Κατάληψης.

Η συγκεκριμένη δολοφονική ρατσιστική επίθεση αποτελεί έναν ακόμα κρίκο στην αλυσίδα του πολέμου που έχει κηρυχτεί από το κεφάλαιο, τα κράτη του, τους διακρατικούς οργανισμούς του και τους φασίστες του ενάντια στους πιο αποκλεισμένους από τους αποκλεισμένους, ενάντια στους πιο απόκληρους από τους απόκληρους του καπιταλιστικού κάτεργου και του ιμπεριαλιστικού σφαγείου, ενάντια στους πρόσφυγες και τους μετανάστες.

Πριν συμπληρωθεί ένας μήνας μετά την κρατική κατασταλτική επιχείρηση της 27ης Ιούλη στη Θεσσαλονίκη, από την εκκένωση 3 καταλήψεων στέγης (Ορφανοτροφείο, Νίκης, Hurriya), τις συλλήψεις και τις καταδίκες των καταληψιών και την κατεδάφιση ενός εκ των εκκενωμένων κτιρίων, oι παρακρατικές-φασιστικές συμμορίες –τα διαχρονικά τσιράκια του αστικού κράτους– πήραν το σήμα και βγήκαν στο σεργιάνι στοχοποιώντας άλλη μια κατειλημμένη δομή του ανταγωνιστικού κινήματος. Για άλλη μια φορά, εκεί που δεν φτάνουν τα γκλομπ της αστυνομίας και η ρατσιστική προπαγάνδα των αστικών ΜΜΕ, φτάνει η θρασύδειλη βία των φασιστών.

Στην Ευρώπη-φρούριο, στο ελληνικό κράτος-χωροφύλακα της Ε.Ε., οι πρόσφατοι καιροί του ψευτοανθρωπισμού και της ψευτοαντιρατσιστικής ρητορείας αποτελούν παρελθόν: αυτό που αποκλειστικά επιφυλάσσεται πλέον για τους “περισσευούμενους πληθυσμούς” που δραπετεύουν από τον πόλεμο, την εξαθλίωση και το θάνατο είναι οι απελάσεις, τα συρματοπλέγματα και τα τείχη, οι φυλακίσεις στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους άλλους χώρους εγκλεισμού, η βία των μπάτσων, των λιμενικών και της Frontex.

Απέναντι σ’ αυτήν την απάνθρωπη συνθήκη, χρέος για κάθε προλετάριο, κάθε αγωνιστή, κάθε σύντροφο αποτελεί η έμπρακτη Αλληλεγγύη στα ταξικά μας αδέλφια, τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, ο μαχητικός Αντιφασισμός, η Οργάνωση και ο Αγώνας για την ταξική αντεπίθεση που ανοίγουν το δρόμο στην επαναστατική προοπτική, για τον Κομμουνισμό και την Αναρχία.

Αλληλεγγύη στους Πρόσφυγες & τους Μετανάστες.

Να τσακίσουμε τους φασίστες.

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

Με αφορμή το άρθρο “Το αναρχικό έγινε το νέο ποθητό” της δημοσιογράφου Ιλειάνα Δημάδη στο περιοδικό Αθηνόραμα.

Μόδα και τηλεόραση το παίζουν εσχάτως πολύ «αναρχικές». Οικειοποιούνται τη λοξότητα και ανάγουν την ανατροπή σε lifestyle αρετή. Όταν η ρήξη γίνεται ο πασατέμπος της ποπ κουλτούρας, τι απομένει στην τέχνη του θεάτρου;

Στην Τέχνη απομένει το ότι δεν έχει καμία σχέση με μαφιόζους που ξεπλένουν χρήμα αγοράζοντας θέατρα από πολιτικούς του ΠΑΤΣΟΚ και μετά πληρώνουν το Αθηνόραμα για να τους διαφημίζει. Γιατί το ΜΜΕ στο οποίο εργάζεστε αποφεύγει να ενημερώσει τους αναγνώστες για τις πληρωμένες καταχωρήσεις που παρουσιάζονται πάντα έμμεσα ως άρθρα και όχι ως διαφημίσεις όπως είναι στην πραγματικότητα; Είναι ή δεν είναι αντιδεοντολογικό να μην ξέρει ο αναγνώστης ότι αυτό που διαβάζει έχει πληρωθεί και δεν είναι αποτέλεσμα αυθόρμητης δημοσιογραφικής έρευνας;

Της Τέχνης της απομένει ότι δεν έχει καμία επαφή με “επιχειρηματίες” που πληρώνουν τους ηθοποιούς με το περίστροφο επειδικτικά εμφανές στο κάθισμα του θηριώδους τζιπ. “Επιχειρηματίες” που μετά το Αθηνόραμα αναλαμβάνει να τους ξεπλύνει επικοινωνιακά, τουλάχιστον μια φορά τη σεζόν. Πότε δημοσίευσε το ΜΜΕ στο οποίο εργάζεστε μια δημοσιογραφική έρευνα για τους θεατρολόγους που εργάζονται σε αυτά τα θέατρα ως εθελοντές και αδήλωτοι εργαζόμενοι; Πότε ενημέρωσε το Αθηνόραμα τους θεατρόφιλους για τα θέατρα που εκμεταλλεύονται τόσους και τόσους νέους ανθρώπους; Όχι γενικά και αόριστα, συγκεκριμένα. Θα χάσετε πελάτες αν κάνετε κάτι τέτοιο; Τελικά ποιοί είναι οι πελάτες σας, οι αναγνώστες σας που αγοράζουν το περιοδικό από τα περίπτερα της Αθήνας ή οι επιχειρηματίες;

Της Τέχνης της απομένει ότι δεν εξαρτάται από βιτρίνες off shore κυκλωμάτων όπως το Ίδρυμα Ωνάση, το οποίο φροντίζει να πληρώνει όλα τα ΜΜΕ ώστε να πλασάρεται ως ο σωτήρας του ελληνικού θεάτρου. Δε μάθατε ποτέ τίποτα από αυτά που μαθαίνουμε εμείς οι εργαζόμενοι; Αδύνατο να σας περάσει από το μυαλό κάτι για ένα τέτοιο πελάτη;

Καίγεστε για την εικόνα. Στην Αθήνα που περπατάτε έχετε δει πώς σκίζουν τις αφίσες των θεατρικών ομάδων τα συνεργεία της Στέγης; Ο άγραφος κανόνας του δρόμου “δεν πατάμε τις αφίσες των άλλων” δεν έχει φτάσει στα κακομαθημένα αυτιά τους. Κι αυτό από εμάς το μαθαίνετε;

Η δημοσιογραφία σας περιορίζεται στο να αναρωτιέστε τι θα απογίνει η τέχνη στα χέρια των καλύτερων πελατών των ΜΜΕ; Μην έχετε αυταπάτες, η Τέχνη θα συνεχίσει και θα συνεχίζει με το κεφάλι ψηλά ανεξάρτητα με το τι κάνουν οι χοντρέμποροι της νύχτας και των Νήσων Κάιμαν.

Με τα διαολεμένα αντανακλαστικά της, η ποπ κουλτούρα καταφέρνει πάντα να πιάνει ακαριαία και ακολούθως να αναμεταδίδει τον παλμό της εποχής. Ξεφυλλίζοντας περιοδικά μόδας, θα διαπιστώστε πόσο δημοφιλής έχει γίνει τελευταίως η lifestyle εκδοχή του όρου «αναρχία». Δείτε, ας πούμε, τη φωτογράφηση μόδας του οίκου Moschino για τη νέα του συλλογή. Τα μοντέλα φωτογραφίζονται να κάνουν την «επανάστασή» τους πετώντας μολότοφ και σπάζοντας τα τζάμια πανάκριβων αυτοκινήτων, ενώ φορούν βεβαίως δερμάτινα τζάκετ αξίας 1.295 ευρώ. Tres chic!

Αν το life & style που τόσο παίρνετε σα σημείο αναφοράς είχε διαολεμένα αντανακλαστικά δε θα στήριζε τον Κασιδιάρη και τη συμμορία του επικοινωνιακά, αλλά μάλλον όταν πριν μπει η Χρυσή Αυγή τση βουλή και γίνονταν καθημερινά δημοσιεύματα-πλασαρίσματα των στελεχών αυτής της συμμορίας εσείς και οι συνάδερφοι σας ξεφυλλίζατε περιοδικά μόδας προσπερνώντας τα επίμαχα δημοσιεύματα στο σαλόνι. Και καλά, το κόλπο με την προώθηση της Χρυσής Αυγής δεν το μάθατε ποτέ, το ότι στο Εθνικό Θέατρο ήταν για χρόνια και χρόνια φύλακες άτομα της Χρυσής Αυγής και οι εργαζόμενοι διαμαρτύρονταν μάταια στις διευθύνσεις, ούτε αυτό το πήρε το αυτί σας; Μήπως τελικά εσείς οι δημοσιογράφοι μαθαίνετε ότι θέλετε να μάθετε; Γι’αυτό νομίζετε ότι παλμός της εποχής είναι δύο φωτομοντέλα που κρατάνε μπουκάλια;

Το unglamorous, το ανορθόδοξο, το «άσχημο» έχουν αναγορευτεί πανηγυρικά σε νέα διεθνή τάση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η φίρμα Vetements του Γεωργιανού σχεδιαστή Ντέμνα Γκβασάλια, που προασπίζεται τη στιλιστική αναρχία, αιφνιδιάζοντας έτσι τους «ηγεμονικούς» οίκους μόδας. Αντίστοιχα φαινόμενα λαμβάνουν χώρα στην τηλεόραση, με τη μικρή οθόνη να ενδίδει όσο ποτέ στον… αναρχικό υπαρξισμό και στην κουλτούρα της αμφισβήτησης του κατεστημένου. Πιο χαρακτηριστικό πρόσφατο παράδειγμα η σειρά «Mr Robot», ένα cyber thriller με ήρωα έναν αντικοινωνικό και αντισυστημικό χάκερ που αναλαμβάνει να καταστρέψει το σύστημα εκ των έσω. Πού «κολλάνε» όλα αυτά με το θέατρο; Στερεότυπο ή όχι, ο καλλιτέχνης (και όχι οι οίκοι μόδας ή οι τηλεοπτικές σειρές του USA Network ) είθισται να έχουν μια λοξή ματιά στα πράγματα και να επιδιώκουν να αφυπνίσουν τον θεατή, να τον βγάλουν από την υποδούλωσή του στην αγέλη και την υποταγή στους ηγεμονικούς λόγους του καπιταλισμού, του κεφαλαίου και της νεοφιλελεύθερης ρητορικής. Τίθεται, λοιπόν, το εξής ζήτημα τόσο για το θέατρο όσο και για κάθε άλλη μορφή επιδραστικής τέχνης: τι απομένει στον καλλιτέχνη για να οδηγήσει τον θεατή προς τη χειραφέτηση όταν η βιομηχανία της μόδας και της τηλεόρασης υφαρπάζει και οικειοποιείται τα εργαλεία του; Τι μπορεί να κάνει μπροστά στη μαζική αναγόρευση του «ανατρεπτικού» σε άκρως ενδιαφέρον, του ρηξικέλευθου σε μοδάτο και της αυτοδιάλυσης σε lifestyle αίτημα;

Μπορεί να μην πληρώνει για καταχωρίσεις και στημένες κριτικές, νομίζοντας ότι έτσι θα προχωρήσει στη δουλειά του. Μπορεί επίσης να γνωρίζει ότι άτομα που δηλώνουν πολύ ενθουσιώδεις αριστεροί, όπως διευθυντές φεστιβάλ, έχουν εκμεταλλευτεί εργαζόμενους χειρότερα και από δηλωμένους δεξιούς. Τόσο πολιτικοποιημένοι είναι οι πελάτες σας. Ξανά: πότε δημοσίευσε το ΜΜΕ στο οποίο εργάζεστε, λίστα με τα θέατρα της Αθήνας που εκμεταλλεύονται θεατρολόγους ως ταμίες και ηθοποιούς ως σκλάβους για κάθε δουλειά, με τα ρολλά της εισόδου κατεβασμένα μέχρι κάτω μήπως και έρθει κατά λάθος το ΙΚΑ για έλεγχο; Πότε κάνατε ρεπορτάζ για κτίρια στο κέντρο της Αθήνας που άλλαξαν χέρια μέσα σε μια νύχτα, με το συμβόλαιο να γράφει τιμή πώλησης όσο κοστίζει στο λιανικό εμπόριο μια απλή πόρτα πυρασφάλειας; Δεν τα ξέρετε εσείς που είστε δημοσιογράφος, τα ξέρουμε εμείς που εργαζόμαστε σε αυτές τις γαλέρες. Δεν είναι διεθνής τάση, είναι η καθημερινότητα. Η μόνη περίπτωση στην οποία οι δημοσιογράφοι ήσασταν συντονισμένοι και λαλίστατοι ήταν όταν ο ανεκδιήγητος αστυνόμος Καμίνης σφάγισε θέατρα με αφορμή το νόμο της πυρασφάλειας. Και ήσασταν συντονισμένοι όχι γιατί σας ένοιαζε η ασφάλεια θεατών και εργαζομένων, αλλά γιατί κινδύνευαν τα υπερκέρδη των πελατών σας. Αν σας ένοιαζε η πυρασφάλεια θα την είχατε κάνει πρώτο θέμα στο πρώτο τεύχος. Όταν θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές κάπου στην Αθήνα κάποιοι εργαζόμενοι θα κάνουν πρόβα για θεατρική παράσταση με τις πόρτες κλειδωμένες για να μη γίνει έλεγχος. Πέφτετε από τα σύννεφα…

Παρόμοιες διερωτήσεις είχε ήδη από τα ’90s ο Μάρεϊ Μπούκτσιν στο έργο του «Κοινωνικός ή lifestyle αναρχισμός», κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου για τον εναγκαλισμό του όρου «αναρχικός» από το σύστημα. Η θεσμική αποδοχή του αντισυστημικού από το σύστημα και του ριζοσπαστικού από τη μαζική κουλτούρα, όπως μας έχει διδάξει η ιστορία της σύγχρονης τέχνης, αποδυναμώνει, ομογενοποιεί και κανονικοποιεί την καλλιτεχνική αντιδραστικότητα. Όπως υπογραμμίζει και ο Κωνσταντίνος Βασιλείου στη μελέτη του «Προς την τεχνολογία της τέχνης» (εκδ. Πλέθρον ): «Η καθοριστική στιγμή για τη σύγχρονη τέχνη δεν ήταν τα readymade ουρητήρια του Μαρσέλ Ντυσάν, αλλά η θεσμική αποδοχή τους από τα νεοσύστατα μουσεία μοντέρνας τέχνης». Ίσως, λοιπόν, γι’ αυτό ο καλλιτέχνης να είναι σήμερα «πιο ελεύθερος από ποτέ αλλά και πιο εγκαταλειμμένος από ποτέ, παραδομένος σε όνειρα αντίδρασης και επανάστασης, σε αναχρονιστικές και προφητικές ουτοπίες, παγιδευμένος σε μια απραγματοποίητη επιθυμία να εγκαινιάσει μια νέα τάξη ή να αναστήσει μια παλαιά», για να θυμηθούμε όσα έλεγε ο Ρενάτο Ποτζιόλι ήδη από το 1968.

Οι κακοί αναρχικοί κρύβουν από τους θεατρόφιλους το πόσο πληρώνουν οι θεατρικές ομάδες για ενοίκια σάπιων χώρων που δεν έχουν ούτε πόμολα στις τουαλέτες; Οι κακοί αναρχικοί κρύβουν την πραγματικότητα των στημένων κριτικών στο internet; Οι κακοί αναρχικοί αναγκάζουν με το ζόρι διάφορους εν ενεργεία και συνταξιούχους δημοσιογράφους να παίζουν το ρόλο του καλού και κακού μπάτσου των εργοδοτών, να προσφέρουν υπηρεσίες σε όποιον έχει να πληρώσει τα περισσότερα και να σπεύδουν να φέρουν στον ίσιο δρόμο τους εργαζόμενους που τόλμησαν να έχουν διαφορετική άποψη για τα εργασιακά τους δικαιώματα από τον επιχειρηματία; Τους καλλιτέχνες θέλετε να βοηθήσετε, κρύβοντας όπως-όπως από τους αναγνώστες σας την πραγματικότητα;

Αναρχικοί και αναρχικές στις γαλέρες του ελληνικού θεάτρου

υ.γ. αν η (αντι)τρομοκρατική σας πει ότι πρέπει να πληρώσετε για προστασία γιατί τάχα σας στοχοποιεί το “ιντερμίδια” μην τους δώσετε για αντάλλαγμα προσκλήσεις της Στέγης, θα εκτιμήσουν περισσότερο ένα τραπέζι στο Σκαραβαίο στη Μαυρομιχάλη…(ξέρει ο συνάδερφος σας στη στήλη Νυχτερινή Ζωή – Εμπόριο Ανθρώπων)…

Στους κλέφτες και τους διαρρήκτες!

Το Σοβιέτ της Ομοσπονδίας των Αναρχικών της Οδησσού απευθύνεται σ’ εσάς με μια αίτηση και μια προειδοποίηση. Εμείς σας θεωρούμε προϊόντα των καταραμένων συνθηκών του καθεστώτος εκμετάλλευσης και βίας, δημιουργημένες από τη μπουρζουαζία η οποία προς το παρόν στηρίζεται αποκλειστικά στις πληρωμένες συμμορίες των λευκών φρουρών με τις ξένες ξιφολόγχες.

Αν η μπουρζουαζία υποφέρει από τη δική σας δραστηριότητα, τόσο το χειρότερο γι’ αυτήν. Θερίζει αυτό που η ίδια έσπειρε και δικό μας καθήκον δεν είναι να την προστατέψουμε.

Στη νέα κομμουνιστική κοινωνία, στον αγώνα για τη δημιουργία της οποίας καλούμε σε συμμετοχή το προλεταριάτο της Ρωσίας και ολόκληρου του κόσμου, όλα θ’ ανήκουν σ’ όλους, δε θα υπάρχει ατομική ιδιοκτησία, δε θα υπάρχουν ούτε πλούσιοι ούτε φτωχοί, επομένως δε θα υπάρχει χώρος για κλοπές και διαρρήξεις.

Στον αγώνα μας ενάντια στον καπιταλισμό και την εξουσία, που διαρκεί πολλά χρόνια, οι καλύτεροι γιοι, οι πολυτιμότεροι της Τάξης μας των ανεπιθύμητων και των εκμεταλλευομένων έθεσαν τα κεφάλια τους στις κρεμάλες, στα ικριώματα, στα δεσμά και τώρα στα εκτελεστικά αποσπάσματα. Στ’ όνομα του ιερού σκοπού της απελευθέρωσης των εργαζομένων, για τ’ οποίο έχουν πέσει και πέφτουν οι σύντροφοι μας, από το χέρι των δημίων, πάνω στο άνθος της δύναμης τους και της υγείας τους, το Σοβιέτ της Ομοσπονδίας των Αναρχικών προτείνει σ’ όλους την άμεση παύση των ντροπιαστικών εγκλημάτων, που έλαβαν χώρα τελευταία μέσα από τις γραμμές σας, να πάψουν να βιάζουν τη μνήμη των επαναστατών ηρώων ζητώντας χρήματα στο όνομα των Αναρχικών.

Ταυτόχρονα το Σοβιέτ της Ομοσπονδίας των Αναρχικών προειδοποιεί εκείνους που ανάμεσα σας δεν έχουν τίποτα να σεβαστούν, που δεν ανταποκρίνονται πλέον στις αιτήσεις των εργατών και των επαναστατών, που θα εξακολουθήσουν να πραγματοποιούν εκβιασμούς στο όνομα του αναρχισμού ότι αυτοί για εμάς δεν είναι τίποτα άλλο από παράσιτα, από μπουρζουάδες που ενδιαφέρονται μόνο για ένα πράγμα: να γεμίσουν ακόμα περισσότερο τις τσέπες τους. Τους προειδοποιούμε για τελευταία φορά ότι η επίδειξη κατάχρησης στ’ όνομα μας θα σημάνει γι’ αυτούς την επιτόπου εκτέλεση τους από εμάς.

Ομοσπονδία των Αναρχικών της Οδησσού

Δημοσιευμένο στο Shtirboul, Anarkhiskoe dvijenie v period krizisa rossiskoy tsivilizisatstii (konets XIX-1 tchervert XXvv) [Το αναρχικό κίνημα στην περίοδο της κρίσης του ρώσικου πολιτισμού (τέλη του 19^ου και πρώτο τέταρτο του 20^ου αιώνα] Omsk , Παιδαγωγικό πανεπιστήμιο του κράτους, 1998, σ. 49.

πηγή:http://latradizionelibertaria.over–blog.it/article–documenti–libertari–federazione–degli–anarchici–di–odessa–appello–degli–anarchici–di–odessa–al–mon-102432617.html

μετάφραση (από τα ιταλικά): Προλεταριακή Πρωτοβουλία, Αθήνα, Αύγουστος 2016

Στις 4/8/2016 συλλαμβάνονται στην περιοχή της Σπάρτης, ύστερα από αστυνομική καταδίωξη με πυροβολισμούς που θέτει σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή τους, οι αγωνιστές του αντιεξουσιαστικού-αντικαπιταλιστικού κινήματος Μάριος Σεϊσίδης και Κώστας Σακκάς. Οι δύο σύντροφοι  βρίσκονταν  σε καθεστώς πολύχρονης φυγοδικίας∙  ο πρώτος από το Γενάρη του 2006 με βάση το αστυνομικοδικαστικό κατασκεύασμα περί «ληστών με τα μαύρα» και ο δεύτερος από το Φλεβάρη του 2014 όταν και παραβιάζει τους περιοριστικούς όρους ομηρίας που του είχαν επιβληθεί μετά την νικηφόρα απεργία πείνας που είχε πραγματοποιήσει ενάντια στην παράταση της κράτησης του για υπόθεση οπλισμού, την πολιτική ευθύνη της οποίας είχε αναλάβει.

Η  σύλληψη των δύο αγωνιστών και όσα τη συνοδεύουν συνιστούν μια ακόμα πράξη στη σφοδρή αναμέτρηση ανάμεσα σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα. Μια αναμέτρηση που περνάει δια πυρός και σιδήρου, μέσα από επικηρύξεις, διαπομπεύσεις, πυροβολισμούς∙ μέσα από  ανθρωποκυνηγητά, δικαστικές μάχες, φυλακίσεις, βασανισμούς, ακρωτηριασμούς. Μια αναμέτρηση που σε τελική ανάλυση βρίσκει αντιμέτωπους από τη μια τους επικυρίαρχους αυτού του κόσμου, το κεφάλαιο, το κράτος και τους υπηρέτες τους, και από την άλλη τον κόσμο της αλληλεγγύης και της αυτοοργάνωσης, τον κόσμο του αγώνα και της εξέγερσης, τον κόσμο της αναρχίας και του κομμουνισμού.

Υπό αυτήν την έννοια,  δεν μας εκπλήσσει  η «ειδική» μεταχείριση που επιφύλαξαν απέναντι στους συντρόφους μας οι διωκτικοί μηχανισμοί της κυβέρνησης  Σύριζα-Ανελ∙ ως έκφραση της γενικότερης κρατικής στρατηγικής για την καθυπόταξη των ατομικών και συλλογικών αντιστάσεων, των κοινωνικών και ταξικών αγώνων, η μεταχείριση αυτή  δεν θα μπορούσε –παρά τoν ανθρωπιστικό  λόγο που την περιβάλλει – να μην είναι σκληρή, βίαιη, απάνθρωπη.

Αντιθέτως, μας πεισμώνει ακόμα περισσότερο να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων που επιβάλλουν οι καιροί μας, να σταθούμε αλληλέγγυοι με κάθε μέσο, να μετατρέψουμε το κατασταλτικό χτύπημα σε εφαλτήριο για την περαιτέρω συλλογικοποίηση και όξυνση της δράσης μας.

               ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ Μ.ΣΕΪΣΙΔΗ ΚΑΙ Κ.ΣΑΚΚΑ

         ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Συγκέντρωση 17/8 11:30 μμ Δικαστήρια Ευελπίδων

                                                                                                                           Αλληλέγγυοι-Αλληλέγγυες

Ακόμη δύο συλλήψεις.
Ακόμη μία φορά που η θλίψη και η περηφάνια εναλλάσσονται με γοργούς ρυθμούς στο πέρασμα των ωρών.
Ακόμη δύο σύντροφοι στα χέρια της αστυνομίας μετά από πυροβολισμούς.
Ακόμη δύο αναρχικοί στις φυλακές εν αναμονή των πολύχρονων διώξεων, που έχουν γίνει πλέον καθεστώς, εγκλωβισμένοι στο ασφυκτικό πλαίσιο νομικών διατάξεων και σωφρονιστικών κανονισμών.
Η θλίψη όμως δεν μπορεί να καταπνίξει την περηφάνια που νιώθουμε για δύο συντρόφους, που επέλεξαν να μην αφεθούν βορά στις ορέξεις των ειδικών ανακριτικών καθαρμάτων, να υπερβούν τους φόβους τους, και να συνεχίσουν να ορίζουν οι ίδιοι τις κινήσεις τους.
Δεν εννοούμε φυσικά πως η επιλογή της παρανομίας και της φυγοδικίας είναι η μόνη δυνατή ή αξιοπρεπής για όσους στέκονται ενάντια στην εξουσία. Σίγουρα όμως αφαιρεί από την εξουσία ένα μέρος του ελέγχου που (θέλει να φαίνεται ότι) ασκεί.
Και ακριβώς αυτήν την εικόνα παντοδυναμίας του κράτους, έπληξαν ο Μάριος Σεϊσίδης και οι σύντροφοί του, όταν το κράτος προέβη για πρώτη φορά, στην επικήρυξη τους με υπέρογκα χρηματικά ποσά, αποδεικνύοντας έτσι τόσο την αδυναμία του να τους συλλάβει, όσο και τον φόβο του για τρεις παράνομους αναρχικούς.
Δεν είμαστε μόνο οι επιλογές μας, αλλά και ο τρόπος που τις υπερασπιζόμαστε. Και οι δύο σύντροφοι υπερασπίστηκαν την επιλογή της φυγοδικίας με συνέπεια αλλά και μετριοφροσύνη, χωρίς βερμπαλισμούς και κενά λόγια.
Συγκεκριμένα, ο Κώστας Σακκάς με την απεργία του ακύρωσε στην πράξη τις δικαστικές μεθοδεύσεις της επ’ αόριστον προφυλάκισης, δείχνοντας ένα δρόμο για τη διεκδίκηση της ελευθερίας. Παρόλα αυτά, δέχτηκε αφ’ ενός την καπηλεία του αγώνα του από τους τότε ανερχόμενους αριστερούς εξουσιαστές, και αφ’ ετέρου συκοφάντηση και λασπολογία, δημόσια, από μικρή μερίδα αναρχικών. Το ότι επέλεξε να απαντήσει με ψυχραιμία στη λάσπη που δέχτηκε, απέτρεψε την ανακίνηση του ιντερνετικού βούρκου, του κουτσομπολιού και της ίντριγκας. Εν τέλει, οι αριστεροί νυν διαχειριστές της εξουσίας, που τότε καπηλεύτηκαν την απεργία του συντρόφου ώστε να χτίσουν το αντισυστημικό τους προφίλ, έμειναν έκθετοι από την ίδια την επιλογή φυγοδικίας του Κώστα, τα φερέφωνα των οποίων, τον κατήγγειλαν στη συνέχεια ότι “εξέθεσε το κίνημα αλληλεγγύης”.
Μετά τις συλλήψεις των Κώστα Σακκά και Μάριου Σεϊσίδη, ακολούθησαν οι γνωστές εμετικές δηλώσεις υπουργών και βουλευτών για την επιβολή της νομιμότητας, και λοιπά. Ο συριζα εδώ και πολύ καιρό αποδεικνύει πως αξίζει την εμπιστοσύνη που κέρδισε από κομμάτια του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου, και της μικρομεσαίας -φτωχοποιημένης λόγω κρίσης- τάξης.
Η οικονομική ασφυξία πάει πακέτο με την αριστερή εκδοχή του δόγματος νόμος και τάξη, οι συμφωνίες για τον περιορισμό των προσφύγων και η εκκένωση καταλήψεων, μαζί με τις επακόλουθες διώξεις αλληλέγγυων με τους πρόσφυγες καταληψιών, μας δείχνουν πως τα προτάγματά μας της αντιεξουσιαστικής αλληλεγγύης, χρειάζεται να τίθενται στο τραπέζι ξανά και ξανά. Οι νόμιμες και παράνομες δομές μας, είναι όχι μόνο χρήσιμες, αλλά απαραίτητες, και παρά τα πλήγματα που δεχόμαστε δεν έχουμε παρά να ανταποδώσουμε παντού όπου συναντιόμαστε.
Μέχρι το τέλος, μέχρι τη νίκη…

5 Αυγούστου 2016

 Αναρχικοί από την Δ’ πτέρυγα φυλακών Κορυδαλλού

Το παραμύθι της “εθνικής ομοψυχίας και ενότητας των κοινωνικών εταίρων” εναντίον των δανειστών έχει πλέον καταρρεύσει με τον πιο παταγώδη τρόπο. Κυβέρνηση, ΣΕΒ και ΓΣΕΕ, ο καθένας με το δικό του τρόπο, στοιχίζονται πλήρως με τις μνημονιακές απαιτήσεις των δανειστών, εκπροσωπώντας τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης στην προσπάθειά της να ανακάμψει από την καπιταλιστική κρίση. Θα πρέπει να γίνει κατανοητό σε όλον τον εργαζόμενο λαό πως οι ιμπεριαλιστές δανειστές και το ελληνικό κεφάλαιο δεν βρίσκονται σε μια σχέση ανταγωνισμού, αλλά σε μια συμβιωτική σχέση ετεροβαρούς συνεργασίας και ανισόμετρης/ ιεραρχημένης συμμαχίας. Η εξάρτηση του ελληνικού κράτους και η πρόσδεσή του στο άρμα του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού είναι το πιο εύφορο έδαφος πλουτισμού για το ντόπιο κεφάλαιο. Γι αυτό και ο ΣΕΒ και οι υπόλοιπες εργοδοτικές ενώσεις, παρά το παραμύθι του “ενιαίου εθνικού μετώπου”, εκπροσωπώντας με συνέπεια τα συμφέροντα της τάξης τους, έσπευσαν να υιοθετήσουν πλήρως τις προτάσεις των δανειστών για τη βίαιη αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων. Κάνοντας κανείς μια συγκριτική μελέτη ανάμεσα στις προτάσεις της Κομισιόν, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, του Μηχανισμού Σταθερότητας και του ΔΝΤ από τη μια πλευρά και του ΣΕΒ από την άλλη θα βρει πλήρη αντιστοιχία και ταύτιση των ταξικών συμφερόντων που εκπροσωπούν όλες αυτές οι πλευρές. Άλλωστε, οι δηλώσεις του Δημήτρη Φεσσά, επικεφαλής του ΣΕΒ, και της Μαριάν Τίσεν,  Επιτρόπου της ΕΕ για θέματα Απασχόλησης, δεν είναι απλώς πανομοιότυπες, αλλά σχεδόν ταυτόσημες.

Οι μεταρρυθμίσεις στον τομέα των εργασιακών σχέσεων που ετοιμάζονται για το χειμώνα, ενόψει της δεύτερης αξιολόγησης, αποτελούν μια συντονισμένη επίθεση κατά των εργατικών-λαϊκών συμφερόντων, είναι η συνέχιση και κλιμάκωση του πολέμου από το διεθνές και εγχώριο κεφάλαιο. Οι γενικές κατευθύνσεις της νέας σφαγής, που θα δημιουργεί “φιλικότερο περιβάλλον για επενδύσεις” και θα ευθυγραμμίζει το ελληνικό θεσμικό πλαίσιο με τις “βέλτιστες πρακτικές της ΕΕ”, θα είναι:

– Εργοδοτική ευελιξία για την προσαρμογή των μισθών (wage flexibility), ανάλογα με τα ιδιαίτερα επιχειρηματικά συμφέροντα στη δεδομένη στιγμή.
– Παραπέρα επέκταση μορφών εργασιακής ευελιξίας.
– Παραπέρα μείωση του κατώτερου μισθού και αλλαγή της δομής του, ώστε να αποτελεί ένα μοναδικό ποσό αναφοράς (single rate) χωρίς κανένα επίδομα, για να είναι συγκρίσιμος με άλλα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
– Άρση των εμποδίων για ομαδικές απολύσεις, αύξηση του ορίου των απολύσεων από το 5% στο 10%, όπως προβλέπει η κοινοτική οδηγία της Κομισιόν και μείωση του χρόνου προειδοποίησης.
– Περιορισμός της συνδικαλιστικής δράσης και του δικαιώματος στην απεργία. Αύξηση του χρόνου προειδοποίησης της απεργίας και υποχρεωτικός ορισμός προσωπικού ασφαλείας για τις επιχειρήσεις.
– Θεσμοθέτηση της δυνατότητας εργοδοτικής ανταπεργίας (λοκ άουτ).
– Ενίσχυση του κύρους των επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι των κλαδικών.

Η δρομολογημένη απορρύθμιση της αγοράς εργασίας προς όφελος των εργοδοτικών συμφερόντων, έρχεται μαζί με την προετοιμασία του “Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2017-2020”, το οποίο θα δίνει δίχρονη παράταση στο τρέχον πρόγραμμα και θα βαθαίνει ακόμα περισσότερο την καπιταλιστική αναδιάρθρωση. Αν και δεν γνωρίζουμε ακόμα στις λεπτομέρειές τους τα ακριβή μέτρα που θα παρθούν μετά την κατάθεση του πορίσματος της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων στα μέσα Σεπτέμβρη και τα παζάρια που θα ακολουθήσουν, το σίγουρο είναι πως θα αποτελέσουν έναν ακόμα κρίκο στην αλυσίδα της μεταβολής του ταξικού συσχετισμού δύναμης υπέρ των αφεντικών. Η μνημονιακή καπιταλιστική αναδιάρθρωση, τμήμα αδιάσπαστο της οποίας θα είναι η εργασιακή αναδιάρθρωση το χειμώνα, στο σύνολό της αποτελεί μεταφορά τεράστιου όγκου πλούτου και δύναμης από την εργασία στο κεφάλαιο. Η οργάνωση της προλεταριακής αντεπίθεσης για την αντιστροφή αυτής της ροής, στον ορίζοντα της γενικευμένης επαναστατικής ανατροπής, είναι το επιτακτικό καθήκον που μας θέτει η εποχή μας. Η μάχη για τα εργασιακά που θα κορυφωθεί το χειμώνα είναι μια ακόμα στιγμή της όξυνσης του ταξικού πολέμου και οφείλουμε να προετοιμάσουμε την αντεπίθεσή μας και να σταθούμε στο ύψος της ιστορικής στιγμής και να στήσουμε αναχώματα στην επέλαση της σύγχρονης βαρβαρότητας.

Ο ΕΧΘΡΟΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ, ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΚΑΙ ΕΓΧΩΡΙΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

Το μεσημέρι της 11ης Ιούλη πραγματοποιήθηκε στα Εξάρχεια ευρεία αστυνομική επιχείρηση με στόχο, σύμφωνα με όσα ανέφερε στη Βουλή το ίδιο βράδυ ο αρμόδιος υπουργός, την «πάταξη του κυκλώματος που διακινεί ναρκωτικά στην περιοχή», ενώ οι επίσημες ανακοινώσεις της αστυνομίας την επόμενη μέρα έκαναν λόγο για τη «σύλληψη προσώπων που διαδραματίζουν κεντρικό ρόλο στο κύκλωμα» και την κατάσχεση «μεγάλων ποσοτήτων ναρκωτικών ουσιών». Την ίδια στιγμή, τα καθεστωτικά ΜΜΕ, πιστά στη διαχρονική ρητορική τους για τα Εξάρχεια, μιλούν για «άλωση του άβατου των Εξαρχείων» και φιλοτεχνούν τον κοινωνικό χαρακτήρα της δράσης των κατασταλτικών αρχών, τις οποίες και καλούν να πάνε τη «δουλειά ως το τέλος», υποδεικνύοντας ως κύριο υπεύθυνο του προβλήματος «Εξάρχεια», τις «περιθωριακές ομάδες που με ιδεολογικά και πολιτικά άλλοθι έχουν φτάσει να παίρνουν το νόμο στα χέρια τους».

Τα νέα δεδομένα που παράγουν οι παραπάνω εξελίξεις, στη σφοδρή κοινωνικοπολιτική αναμέτρηση που με αιχμή το ζήτημα της ναρκομαφίας διεξάγεται εδώ και 5 μήνες στα Εξάρχεια, θέτουν στις μαχόμενες κοινωνικές δυνάμεις της περιοχής το καθήκον της ανάλυσης και της εκτίμησης τους. Γιατί όπως η ιστορία της ταξικής πάλης έχει δείξει επανειλημμένα, από την ικανότητα ερμηνείας των τακτικών ελιγμών του ταξικού εχθρού κρίνεται σε μεγάλο βαθμό η δυνατότητα αποτελεσματικής σύγκρουσης με τη στρατηγική του. Υπό αυτήν την έννοια, η Συνέλευση μας έχοντας συγκροτηθεί μέσα από τις μαζικές κινηματικές διεργασίες που αναπτύχθηκαν μετά τη δολοφονική απόπειρα ναρκεμπόρου εναντίον τριών μελών του Κ. Βοξ στις 28/2, και αντιμετωπίζοντας επανειλημμένα στη διάρκεια της τετράμηνης έως τώρα δράσης της, τόσο τους ναρκομαφιόζους όσο και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, δεν θα μπορούσε παρά να πάρει θέση και να τοποθετηθεί δημόσια απέναντι σε μια κρατική κίνηση, οι προεκτάσεις της οποίας είναι δυνατόν, αν δεν διερευνηθούν επαρκώς, να δημιουργήσουν σύγχυση και εφησυχασμό, επιτρέποντας έτσι την ανάκτηση της πολιτικής πρωτοβουλίας από ένα πλήρως απαξιωμένο, αυτή τη στιγμή στα Εξάρχεια, κράτος.

Με την επιχείρηση της 11/7, η αστυνομία προχώρησε –σε έκταση και διάρκεια που θα κρίνει η εξέλιξη του κοινωνικού ανταγωνισμού- στην απόσυρση του ελεγχόμενου από αυτήν κυκλώματος διακίνησης ναρκωτικών. Ως τέτοια, η επιχείρηση αυτή συνιστά αναμφισβήτητα μια μερική αναδίπλωση της κρατικής στρατηγικής στα Εξάρχεια, για την οποία η εδραίωση του ναρκεμπορίου, τόσο ως αιχμή απέναντι στις εκεί αναπτυσσόμενες κοινωνικοπολιτικές διεργασίες, όσο και ως πεδίο κερδοφορίας για πλήθος υπαλλήλων του (μπάτσων, δικαστών, πολιτικών) αποτελούσε κεντρικό κόμβο. Αιτία, όχι βέβαια η κοινωνικά ευαίσθητη πολιτική του Υπουργείου «προστασίας του πολίτη», αλλά ο πολύμορφος κοινωνικός αγώνας διαρκείας που κατόρθωσε, αντιπαρατιθέμενος άμεσα με το νοσηρό καθεστώς που είχε επιβάλλει η ναρκομαφία (και οι κάθε λογής μπράβοι) στην περιοχή, να αναδείξει πλατιά την εγκληματική της δράση (απροκάλυπτες δολοφονικές επιθέσεις και εμπόριο ναρκωτικών, μέρα-μεσημέρι, μπροστά στα μάτια των κατοίκων, εσωτερικά ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, κλπ) όσο και τη σκανδαλώδη σύμπραξη της με τους υποτιθέμενους «προστάτες του Πολίτη» σε κλίμακα τέτοια όπου ήταν πλέον ορατός ο κίνδυνος να τεθεί υπό δοκιμασία ο ίδιος ο πυρήνας της κρατικής στρατηγικής, η αποσόβηση δηλαδή μιας κοινωνικής σύγκρουσης στα Εξάρχεια – αυτή τη φορά ως αντίδραση στην παραπληρωματική δράση μαφίας και αστυνομίας.

Προοπτική υπαρκτή σε μια τόσο εύθραυστη άλλωστε κοινωνικοπολιτική συγκυρία σαν τη σημερινή, προοπτική της οποίας η υλοποίηση, με τη δυναμική που είχε αποκτήσει ο αγώνας, δε φάνταζε καθόλου μακρινό ενδεχόμενο, ιδίως αν αναλογιστεί κανείς πώς διατάσσονταν οι αντιμαχόμενες πλευρές τη δεδομένη στιγμή: από τη μια οι φορείς της κοινωνικής αυτοοργάνωσης και της ταξικής αλληλεγγύης σε επιθετικό σχηματισμό, έχοντας πετύχει με την αγωνιστική τους συνέπεια και διάρκεια να αναγνωριστούν κοινωνικά ως οι δυνάμεις εκείνες που ενδιαφέρονται και επιδιώκουν να απαλλάξουν την περιοχή από τη μάστιγα της ναρκομαφίας. Και από την άλλη το θλιβερό συνδικάτο μαφίας – αστυνομίας εκτεθειμένο κοινωνικά όσο ποτέ, τόσο από το συνεχές ξεμπρόστιασμα του, όσο και από τις αλλεπάλληλες εκδηλώσεις εναντίον του, να διατηρεί τις πιάτσες του μέσω ανοιχτών απειλών για χρήση βίας και αντιποίνων. Το δίλημμα που έθετε η παραπάνω οριακή συνθήκη στους διαχειριστές της κρατικής εξουσίας απαιτούσε άμεσα απάντηση: ή διατήρηση του καθεστώτος ασυλίας στους ναρκεμπόρους ή τακτικός ελιγμός για την αποτροπή ανεξέλεγκτων καταστάσεων με απόσυρση των έτσι κι αλλιώς αναλώσιμων ναρκεμπόρων και προσπάθεια επικοινωνιακής εκμετάλλευσής της.

Αποφασίστηκε, όπως έδειξαν τα πράγματα, η δεύτερη επιλογή. Το αντίθετο θα επικύρωνε και τυπικά την απροσχημάτιστη σύμπραξη του κράτους με κάποιες από τις πιο απεχθείς κοινωνικά μορφές και θα νομιμοποιούσε σε ακόμα μεγαλύτερη κοινωνική κλίμακα τη χρήση επιθετικών πρακτικών για την αντιμετώπιση τους. Από το σημείο αυτό έως την συγκρότηση μιας μαζικής δομής αντιεξουσίας που θα περιφρουρούσε με όλα τα μέσα τη γειτονιά από τις επιβουλές κράτους και παρακράτους -με ό,τι αυτό θα μπορούσε να συνεπάγεται στην παρούσα συγκυρία- η απόσταση δεν ήταν μεγάλη, ενώ η πολιτική, τουλάχιστον, έκβαση μιας τέτοιας μάχης θα ήταν για το κράτος εξαρχής χαμένη, με δεδομένο ότι κοινωνικά θα εμφανιζόταν να συμμαχεί με τη μαφία.

Αντιλαμβανόμενη λοιπόν τους κινδύνους που εγκυμονούσε η κατάσταση και επιδεικνύοντας ευελιξία, σε βαθμό που αμφιβάλλουμε αν οι προηγούμενοι διαχειριστές θα κατόρθωναν με την άκριτη χρήση του δόγματος «νόμος και τάξη», η παρούσα πολιτική διαχείριση αποφάσισε την τακτική υποχώρηση, επιδιώκοντας αφενός να βάλει φρένο σε μια δυνάμει συγκρουσιακή κατάσταση και αφετέρου να αποκαταστήσει το τρωθέν κύρος του κράτους στην περιοχή, αλλά και να συγκαλύψει τις βαρύτατες ευθύνες που φέρει ένας μεγάλος αριθμός κρατικών αξιωματούχων για την απροκάλυπτη αρωγή που όλα αυτά τα χρόνια πρόσφερε στο ναρκοκύκλωμα.

Για τους λόγους αυτούς η Συνέλευση μας αντιπαρέρχεται κάθε αυταπάτη περί κοινωνικού χαρακτήρα της συγκεκριμένης επιχείρησης, πόσο μάλλον για μια επιχείρηση «αντικειμενικά επιβοηθητική της κινηματικής πάλης ενάντια στις μαφίες και τον κοινωνικό κανιβαλισμό». Ακριβώς γιατί η συνέλευση μας δεν αντιλαμβάνεται ως ουδέτερα τα φαινόμενα των ναρκωτικών, των μαφιών και του κοινωνικού κανιβαλισμού, αλλά ως ταξικά προσδιορισμένα, ως πτυχή και έκφραση δηλαδή της συνολικότερης αστικής στρατηγικής για την υποτίμηση των όρων διαβίωσης των προλεταριακών λαϊκών μαζών, δεν μπορεί παρά να ερμηνεύει και τις κινήσεις βασικών φορέων αυτής της στρατηγικής, όπως είναι η κυβέρνηση και το αρμόδιο υπουργείο υπό αυτό το πρίσμα. Ως εκφράσεις δηλαδή της ίδιας αντικοινωνικής αντιπρολεταριακής πολιτικής, ανεξαρτήτως των τακτικών μέσων που αυτή κάθε φορά μετέρχεται.

Υπό αυτήν την έννοια, η Συνέλευση μας όχι μόνο δεν υποστέλλει τη σημαία της πάλης ενάντια στις μαφίες και τον κοινωνικό κανιβαλισμό, αντίθετα καλεί σε πολιτική επαγρύπνηση και οργανωτική ετοιμότητα το κίνημα και την αγωνιζόμενη κοινωνία. Πολιτική επαγρύπνηση για να αποκρουστεί κάθε προσπάθεια διεμβολισμού των γραμμών μας από τα αστικά κυβερνητικά ιδεολογήματα που επιδιώκουν να συγκροτήσουν «μια νέα σχέση ανάμεσα στην κοινωνία των Εξαρχείων και την αστυνομία» και τα οποία αποσκοπούν να μετατρέψουν την τακτική υποχώρηση του κράτους σε εφαλτήριο για την αντεπίθεση του. Και σε οργανωτική ετοιμότητα, η οποία θα επιτρέψει στο κίνημα αφενός, να καλύψει άμεσα με εκδηλώσεις κοινωνικής αυτοοργάνωσης και ταξικής αλληλεγγύης τους χώρους που κατέκτησε από την μαφία, και αφετέρου, να προασπίσει τις δομές και τους ανθρώπους του από την πολυπλόκαμη μαφία που αναζητά τρόπο να επανακάμψει, όσο και από την πάντα καιροφυλακτούσα καταστολή, όπως έδειξαν οι πρόσφατες έρευνες σε σπίτια συντρόφων μετά από “ανώνυμα” τηλεφωνήματα, αλλά και η απαγωγή-προσαγωγή συντρόφου λίγες μέρες μετά. Κατασταλτικές επιχειρήσεις που στοχεύουν στον πραγματικό εχθρό και θέλουν να καταστήσουν σαφές πως το κράτος ως κάτοχος του έννομου μονοπωλίου της βίας αποτελεί και τον μοναδικό ικανό ρυθμιστή κάθε πτυχής της κοινωνικής ζωής.

Ο αγώνας στα Εξάρχεια, βρίσκεται αναμφισβήτητα σε κρίσιμη καμπή: από τον τρόπο που θα αξιοποιηθεί από τις κινηματικές δυνάμεις η τακτική υποχώρηση του κράτους κρίνεται σε μεγάλο βαθμό η δυνατότητα εκπόνησης μιας κοινωνικά βιώσιμης στρατηγικής για την περιοχή, κρίνεται η δυνατότητα σύμπηξης πλατιών κοινωνικών συμμαχιών∙ κρίνεται τελικά η δυνατότητα ανάπτυξης μιας πραγματικά επαναστατικής διαδικασίας, η οποία συνδυάζοντας τον πόλεμο με την οικοδόμηση θα συγκροτήσει νέες μορφές κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης που θα υποδεικνύουν έμπρακτα την προοπτική ενός άλλου κόσμου. Την προοπτική της κοινωνικής επανάστασης, της αναρχίας και του κομμουνισμού.

Στον αγώνα αυτό, με υψηλό αίσθημα ευθύνης, να δώσουμε όλοι τον πιο καλό μας εαυτό!

Συνέλευση για την επανοικειοποίηση των Εξαρχείων