Πέμπτη 2 Νοεμβρίου 2023:
Διαδήλωση υπέρ της Παλαιστίνης στη Θεσσαλονίκη
“Θα έπρεπε άραγε ν’ ανακατέψω την αγάπη μου για όποιον δεν έχει κανένα δικαίωμα με τα τελετουργικά δάκρυα των επαγγελματιών του ανθρωπισμού; Με αυτούς που χωρίς καν να το αντιλαμβάνονται και έχοντας τη συνείδηση τους εν ειρήνη, θέλουν να είστε αιωνίως εσείς τα θύματα; Με αυτούς που φοβούνται πιο πολύ την αναγκαία βίαιη απάντηση του καταπιεσμένου από την ίδια την γενοκτονία που διαπράττει ο καταπιεστής;” Από “Γράμμα στον Χαλέντ” του Φ.Κ
Λάβαμε από σύντροφο το ακόλουθο κείμενο, το οποίο και δημοσιεύουμε αφού θεωρούμε πως πρόκειται για ένα πυκνό γραπτό ηθικής, πολιτικής και ταξικής υπεράσπισης της διεθνιστικής Αλληλεγγύης στο δίκαιο και ανυποχώρητο Αγώνα του λαού της Παλαιστίνης και της Αντίστασης του.
Μια Αντίσταση που συνεχίζεται αδιάκοπα, από γενιά σε γενιά, εδώ και 76 χρόνια ενάντια στη γενοκτονία του, τον εξορισμό από τη γενέθλια γη του και τον αφανισμό του από την πολεμική μηχανή του κράτους – απαρτχάιντ του Ισραήλ.
Μ’ αφορμή την παρούσα δημοσίευση εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους διεθνιστές και διεθνίστριες, τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες, τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που κατά τη διάρκεια των δέκα μηνών που έχουν μεσολαβήσει από την -ιστορικών διαστάσεων- επαναστατική πλημμύρα της 7ης Οκτώβρη, βγαίνουν στους δρόμους της Αθήνας και όλου του κόσμου, και έχουν προσαχθεί και συλληφθεί, φυλακιστεί και τραυματιστεί από τους μπάτσους, διωχθεί και δικαστεί από την αστική “δικαιοσύνη” για τη συμμετοχή τους σε κινήσεις και καταλήψεις, διαδηλώσεις και άλλες άμεσες δράσεις για τη Λευτεριά στην Παλαιστίνη με Νίκη στα όπλα της Αντίστασης.
Απέναντι στα ευρω-οριενταλιστικά και τα φιλελ”ελευθεριακά” – πρωτοκοσμικά ιδεολογήματα, τον κίβδηλο “ανθρωπισμό” και τη φιλοσιωνιστική (είτε κυρίαρχη είτε “ριζοσπαστική”) προπαγάνδα, ενάντια στην ευρωατλαντική εθνική ενότητα και την αιματοβαμμένη συμμαχία Ελλάδας – Ισραήλ, η Ιστορία έχει μια σωστή πλευρά: ο δικός μας κύριος Εχθρός είναι εδώ. Πόλεμο στον Πόλεμο!
Προλεταριακή Πρωτοβουλία
Αθήνα, Αύγουστος 2024
«Tί σκατά τους ενώνει»; …Ή γιατί το έριξαν στο «Σορολόπ» μπροστά στην γενοκτονία των Παλαιστίνιων
Του A.C.R
Μια συμβολή στην υπο-ομάδα εργασίας για την πολυεθνική προλεταριακή ανασύνθεση
«Σύμφωνα με τη γεωστρατηγική μου αντίληψη, το Ισραήλ είναι σαν τον Τιτανικό […] H πίεση στα σύνορά μας θα είναι απαίσια. Θα είναι ένας τρομερός πόλεμος.
Αν θέλουμε να επιβιώσουμε, θα πρέπει να σκοτώνουμε και να σκοτώνουμε και να σκοτώνουμε.
Κάθε μέρα, όλη μέρα
Arnon Soffer, 2004 [1]
Το σκάψιμο γινόταν κάτω από τα σπίτια που βρίσκονταν κοντά στα σύνορα. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πώς το σώμα μου θα άντεχε να βρίσκεται σε έναν τάφο, είκοσι μέτρα βαθύ. Τα πενήντα σέκελ στο τέλος της μέρας και οι σακούλες με τα τρόφιμα που έφερνα στο σπίτι και προκαλούσαν γέλιο στα πρόσωπα της μητέρας μου και των μικρών αδελφιών μου, έκαναν λίγο πιο εύκολη αυτή τη δουλειά.
Ήταν αποπνιχτικά εκεί μέσα. Ήμασταν τρεις ομάδες. Η μία έσκαβε, η δεύτερη έβγαζε τα χώματα, η τρίτη έστηνε τις σκαλωσιές που συγκρατούσαν τα τούνελ […] Απομάκρυνα τη σκέψη μου από όλα αυτά. Οραματίστηκα τη θάλασσα όπου περνούσα το χρόνο μου κάνοντας βουτιές. Μια κρύα σταγόνα ιδρώτα με ξύπνησε […] Αναρωτιέμαι πόση ώρα είμαι κολλημένος εδώ, μέσα σε αυτό το τούνελ. Οι συνάδελφοι κι εγώ έμεινα μόνος. Οι προσευχές της μητέρας μου δεν βοήθησαν. Το τούνελ κατέρρευσε στην είσοδό του πριν προλάβω να βγω. Σίγουρα θα έρθουν να με σώσουν. Το κινητό μου βουίζει, το φως του τρεμοπαίζει. Νιώθω το κρύο να μου διαπερνά τα κόκαλα. Ένας σπασμός πόνου. Νιώθω τη ζεστασιά της γης κάτω από τα πόδια μου, σαν να με αγγίζει ελαφριά για να κοιμηθώ.
Στον ορίζοντα, σαν να έρχεται ένα φως από μακριά. Φαίνεται ξεκάθαρα.
Ένας ύμνος. Ακούω έναν ύμνο τώρα. Την προσευχή της μητέρας μου. Το άδειο στομάχι της αδελφής μου. Την μυρωδιά της καμένης σάρκας. Και τη γεύση του θαλασσινού νερού
Nour Al-Sousi, Θα βγω ποτέ; [2]
Εισαγωγή
Τους τελευταίους μήνες, είδαμε σε όλο το πλανήτη φοιτητικές κινητοποιήσεις για την Παλαιστίνη. Στην Ελλάδα, με κύρια ευθύνη της επιφανειακά pro-palestine Αριστεράς, δεν υπήρξε σημαντικό σε όγκο, και κυρίως σε ποιότητα και πολιτικό βάθος, φοιτητικό κίνημα για την Παλαιστίνη. Εξαίρεση ήταν η προσπάθεια pro-palestine συλλογικοτήτων και φοιτητικών συνελεύσεων, με αποκορύφωμα την κατάληψη στη Νομική στις 13/5/2024 [3]. Ο Μητσοτάκης και ο Μπαλάσκας, αμέσως αντέδρασαν με δημόσιες δηλώσεις τους για «μηδενική ανοχή», πολλά άτομα συνελήφθησαν και κάποια βρέθηκαν έγκλειστα στα μπουντρούμια της Αμυγδαλέζας, ενώ μέχρι σήμερα απειλούνται με απέλαση. Και όλα αυτά, γιατί διαδήλωσαν ενάντια στην ισραηλινή γενοκτονία, που είχε τις ευλογίες της Ελλάδας, της Γερμανίας, των ΗΠΑ και άλλων «δημοκρατικών κρατών».
Μιας γενοκτονίας που, τους πρώτους μήνες, είχε πιθανόν τον πιο μεγάλο ρυθμό θανάτων στον 21ο αιώνα, 250 νεκροί Παλαιστίνιοι/ες την ημέρα, τουλάχιστον μέχρι τον Ιανουάριο του 2024 [4], την ώρα που ο ρυθμός δολοφονίας παιδιών καθημερινά υπερέβη τον αντίστοιχο ρυθμό άλλων πολεμικών συγκρούσεων των τελευταίων χρόνων [5], ενώ βέβαια η αποικιακή-πατριαρχική γενοκτονική βία του ισραηλινού κράτους πλήττει δυσανάλογα τις χιλιάδες γυναίκες, έγγυες και μη, εντός της Γάζας. Tους πρώτους έξι μήνες, το ισραηλινό κράτος δολοφονούσε 37 παλαιστίνιες γυναίκες την ημέρα, δολοφονώντας συνολικά πάνω από 10.000 γυναίκες, εκ των οποίων πάνω από 6.000 έγγυες, και τραυματίζοντας πάνω από 19.000, αφήνοντας πάνω από 10.000 ορφανά παιδιά [6], αριθμοί που βέβαια από τότε μεγάλωσαν κατά πολύ, και είναι αβέβαιο πόσο θα αυξηθούν και στο μέλλον, μέσα στην κατεστραμμένη Γάζα.