Η ακόλουθη συνέντευξη του συντρόφου Φίλιππου Καλομενίδη, συγγραφέα (μεταξύ άλλων) του βιβλίου “Η Παλαιστινιακή Επανάσταση της 7ης Οκτώβρη” στην μεταφράστρια συντρόφισσα Δήμητρα Καζαντζίδου, δημοσιεύθηκε διαδικτυακά στα ιταλικά στο www.osservatoriorepressione.info στις 25/10/2024, ανήμερα της κυκλοφορίας της ιταλικής (εμπλουτισμένης) έκδοσης του.

Είχε προηγηθεί η έκδοση του -σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων- στα ελληνικά, από τις εκδόσεις μας με την υποστήριξη της Κίνησης της Βιολέττας που κυκλοφορεί σε πολιτικούς – κοινωνικούς χώρους και βιβλιοπωλεία (κεντρική διάθεση: Red n’ Noir. Δροσοπούλου 52. Αθήνα).

Στις 11/10 έγινε βιβλιοπαρουσίαση του στην Αθήνα, στο φιλόξενο Κηπάκι της Τσαμαδού στα Εξάρχεια, στο πλαίσιο της εκδήλωσης που διοργάνωσε η ΚτΒ με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από την Επιχείρηση “Πλημμύρα του Αλ Άκσα”.

Μια εκδήλωση που πραγματοποίηθηκε με τη συμμετοχή δεκάδων συντρόφων και συντροφισσών και περιελάμβανε μετά από τη σύντομη ΚτΒ εισήγηση, μια πολιτικά μεστή μα συνάμα λυρική διαδικτυακή ομιλία -παρέμβαση του συντρόφου Φίλλιπου, λίγα εικοσιτετράωρα μετά την επιστροφή του στην Ιταλία από τον μαχόμενο Λίβανο της αλύγιστης Αντίστασης, κάθώς επίσης και τοποθετήσεις συντρόφων – μελών πολιτικών ομάδων και πρωτοβουλιών αναρχικών και κομμουνιστ(ρι)ών, αγωνιστών και διωκόμενων αλληλέγγυων στην Υπόθεση της Απελευθέρωσης της Παλαιστίνης.
Δυστυχώς δεν στάθηκε εφικτή η τοποθέτηση Παλαιστίνιου πρόσφυγα, όπως είχε προγραμματιστεί, αφού ο σύντροφος δεν τα κατάφερε τελικά να παραβρεθεί, αλλά -σε κάθε περίπτωση- εκτιμούμε ότι όλα όσα ακούστηκαν κατά τη διάρκεια αυτής της εκδήλωσης μας, έβαλαν ένα (έστω και μικρό) λιθαράκι στην οικοδόμηση του πολιτικού διαλόγου και της κινηματικής ζύμωσης που τόσο έχουν ανάγκη αυτοί οι εμπόλεμοι καιροί μας.

Προχωρήσαμε στη μετάφραση στα ελληνικά της ακόλουθης συνέντευξης, ως μια ακόμα συμβολή στην πολιτική – ταξική αντιπληροφόρηση ενάντια στη φιλοσιωνιστική παραπληροφόρηση και προπαγάνδα των καθεστωτικών ΜΜΕ, σαν μια μικρή έστω συνεισφορά στη διεθνιστική Αλληλεγγύη ενάντια στην ευρωατλαντική εθνική ενότητα της αιματοβαμμένης Συμμαχίας Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ, ως ένα νοητό και ολόψυχο αντισιωνιστικό – αντιιμπεριαλιστικό σινιάλο Αγώνα για τη Λευτεριά στην Παλαιστινή με Νίκη στα όπλα της Αντίστασης!

Προλεταριακή Πρωτοβουλία
Αθήνα, Νοέμβρης 2024.

Η επανάσταση είναι πίστη

της Δήμητρας Καζαντζίδου

Κυκλοφορεί σήμερα (25/10/24) στα ιταλικά βιβλιοπωλεία, η έκδοση (116 σελίδων) “Η Παλαιστινιακή Επανάσταση της 7ης Οκτώβρη” του συγγραφέα και ποιητή Φίλιππου Καλομενίδη, από τις εκδόσεις PGreco, με εικονογραφήσεις του Abu Manu.

Τρίτο κεφάλαιο της τετραλογίας του για το “πεδίο της μάχης ως Παράδεισου”, μετά το “Η κατεύθυνση είναι στραβή – Λυρικό ρεπορτάζ για τον Covid 19 και τους ιούς της εξουσίας” [La direzione è storta – Reportage lirico sul Covid 19 e i virus del potere] (Εκδόσεις Homo scrivens 2021) και το “Για όλες, για την καθεμιά, για όλους, για τον καθένα – Τραγούδια ενάντια στον πόλεμο από την Ιταλία των εσχάτων” [Per tutte, per ciascuna, per tutti, per ciascuno – Canti contro la guerra dell’Italia agli ultimi] που γράφτηκε με το Collettivo Eutopia (Εκδόσεις DEA 2022), το οποίο και κυκλοφορεί ήδη από το Σεπτέμβριο στην Ελλάδα.

Συνομιλώ μαζί του τις αμέσως επόμενες ημέρες μετά την επιστροφή του [στην Ιταλία] από τη Βηρυτό και τη βιβλιοπαρουσίαση του στην Αθήνα, στο Κηπάκι της Τσαμαδού στα Εξάρχεια. Ένα χρόνο ακριβώς μετά τη δημοσίευση του, από την ιστοσελίδα του Παρατηρητηρίου Καταστολής [Osservatorio Repressione], του σύντομου αιρετικού – πολιτικού δοκιμίου που έδωσε τον τίτλο του σ’ αυτό το βιβλίο.

Αν τον Οκτώβρη του 2023 έμοιαζε σκανδαλώδης ο χαρακτηρισμός “Επανάσταση” για την “Tūfān al-ʾAqṣā”, μέσα από αυτό το έργο του ο Καλομενίδης κινείται ακόμα παραπέρα, προσεγγίζοντας μια έννοια ακόμα τραχύτερη, εκείνη “της αναγκαίας εκμηδένισης της σιωνιστικής και δυτικής οντότητας αποικιακής κατοχής της Παλαιστίνης”.

Πράγματι, όπως αναφέρει πάντοτε ο Καλομενίδης, μέχρις ότου ο γενοκτόνος κατακτητής δεν θα έχει ηττηθεί οριστικά από την Παλαιστινιακή Αντίσταση και τον Άξονα της Αντίστασης, δεν θα μπορέσει ποτέ να υπάρξει καμία ειρήνη

Μου δηλώνει ότι έχει συγκλονιστεί βαθιά από τον δυναμισμό του ελληνικού κινήματος για την Παλαιστίνη, ενώ έχει απογοητευθεί από τη δυσκαμψία που χαρακτηρίζει -κατά τη διάρκεια των τελευταίων μηνών- το αντίστοιχο ιταλικό. “Και όχι μονάχα εξαιτίας των διαταγμάτων και των κατασταλτικών μέτρων της νεοφασιστικής κυβέρνησης. Απ’ όσα αντιλαμβάνομαι, σ’ έσας, σχετικά με αυτό το ζήτημα, τα πράγματα είναι ακόμα πιο σκληρά”, υπογραμμίζει πριν ξεκινήσουμε τη συνέντευξη μας.

Πως γεννήθηκε το βιβλίο σου;

Είναι μια συλλογή κειμένων, γραμμένων στο περιθώριο ενός νέου ποιητικού έργου -αφιερωμένου στους Παλαιστίνιους που παλεύουν στη Shatat (στη διασπορά του παλαιστινιακού διασκορπισμού)- και της δέσμευσης μου ως στρατευμένου στην υπόθεση της ολικής απελευθέρωσης της Παλαιστίνης.

Όταν ο σύντροφος Λεωνίδας Β. μου πρότεινε τη συλλογή -δημοσιευμένου και κυρίως αδημοσίευτου- υλικού μου, για τη δημοσίευση του στην Ελλάδα από την Προλεταριακή Πρωτοβουλία [Iniziativa Proletaria], αντιλήφθηκα ότι αυτό το έργο ήταν ένα αδιάκοπο πέρασμα, μέσα στην πορεία μου ως άνθρωπος και συγγραφέας.

Είχα μπροστά μου το τρίτο κεφάλαιο από τη δική μου «τετραλογία του πεδίου της μάχης ως Παράδεισου».

Όπως και στα προηγούμενα συγγραφικά ταξίδια μου, κάθε γραμμή είναι ποτισμένη με την αγάπη για τους έγκλειστους στα κολαστήρια του πλανήτη. Με την αναζήτηση μιας απόκοσμης και αδιαίρετης δικαιοσύνης που μετατρέπεται σε δικαιοσύνη επί της γης (στο Κοράνι, ‘adala). Τη μαρτυρία των αντιστεκόμενων, των μαχητών, των μαρτύρων ενάντια στη δυτική, κεφαλαιοκρατική και αποικιοκρατική καταπίεση. Την πίστη ως ζωντανό σώμα που -μέσα από τη γυναίκα και τον άντρα- γίνεται λόγος και δράση. Τη σύγκρουση χωρίς ανάπαυλα (τον πόλεμο [polemos] του Ηράκλειτου) και τον ανθρώπινο εξτρεμισμό ως ώθηση, αδιαχώριστη από την ύπαρξη. Την ποιητική επαναγραφή της Ιστορίας από τα κάτω, από την οπτική γωνία των απόκληρων. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, δίνοντας φωνή στον παλαιστινιακό λαό, το λαό της ψυχής μου, ως γιος και εγγονός προσφύγων, πολιτικών διωκόμενων, αποστερημένων και διωγμένων από τα σπίτια τους.

Στα προηγούμενα βιβλία σου, υπήρξες αιρετικός όχι μόνο ως προς τα περιεχόμενα αλλά και ως προς το ύφος, αναμειγνύοντας το μονόλογο με τους θεατρικούς διαλόγους, τους στίχους με τις σελίδες ημερολογίου και τις λυρικές πρόζες, αλλά σ’ αυτή τη συλλογή το πήγες ακόμα παραπέρα. Στα υφολογικά εργαλεία που ήδη χρησιμοποιούσες, πρόσθεσες επιπλέον το αντιακαδημαϊκό δοκίμιο που είναι ποίηση, εσώτερη συνομιλία, επιστολή στους ιστορικούς πρωταγωνιστές, τους μάρτυρες αδελφούς και αδελφές, μέχρι και το θεοσοφικό – πολιτικό διήγημα. Απ’ ότι φαίνεται δεν υπάρχει κάποιος άλλος προς το παρόν που να πειραματίζεται σ’ αυτήν την κατεύθυνση, λαμβάνοντας κυρίως υπ’ όψη το γεγονός ότι ο λόγος για σένα είναι ένα όπλο αντίστασης. Πως νοιώθεις με το να είσαι μια φωνή τόσο στεντόρεια και μοναχική, μέσα στο ιταλικό λογοτεχνικό πανόραμα;

Στη Μνήμη από τον Παλαιστίνιο συγγραφέα Salman Natur, υπάρχει μια αξέχαστη -για μένα αναγκαία- δήλωση που επαναλαμβάνω κάθε φορά που γράφω, σα να πρόκειται για μια προσευχή: «Αν χαθεί το σημειωματάριο, θα χαθεί και η ζωή μου! […] Εγώ θα πεθάνω αλλά η ιστορία θα μείνει. Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να σκοτώσουν την ιστορία! Όχι! Τα πάντα είναι γραμμένα σ’ αυτό το σημειωματάριο!»

Η δική μου εμμονική γλωσσολογική και υφολογική αναζήτηση θέλει πάντοτε να βρίσκει λιμάνι, σ’ εκείνο που -στην εισαγωγή μου στο Respiro [Αναπνοή] της Μπάρμπαρα Μπαλτζεράνι- είχα ονομάσει «έργο ευαίσθητης εμπειρίας».

Ένα έργο που δεν διαβάζεται μονάχα, αλλά συναντιέται απότομα με τις αυθεντικές λέξεις του, αυτές τις σκληρές, πικρές και ενσώματες λέξεις που λένε τα πράγματα με τ’ όνομα τους. Σ’ αντιπαράθεση με την απόσταση μεταξύ γλώσσας και πραγματικότητας και το παζάρεμα της διήγησης, με την παραχάραξη της ιστορίας και της αλήθειας που κανοναρχεί τη γραφή που προέρχεται από τη φιλελεύθερη, βορειοδυτική προπαγάνδα.

Είχα την τύχη και το προνόμιο να γνωρίσω προσωπικά και ν’ αντλήσω διδάγματα από Δασκάλους της ζωής και της ποίησης, όπως η ίδια η Μπάρμπαρα Μπαλτζεράνι, οι Σάντε Νοταρνικόλα, Σαλβατόρε Ριτσάρντι και Σουάντα Γκένεμ, αλλά και να μεγαλώσω ως συγγραφέας, με τις εξίσου αξεπέραστες σελίδες των Χασάν Καναφάνι, Γουαλίντ Ντάκα, Αλέκου Παναγούλη και Χερβ Ζιλμπέρτ.

Με το συνοπτικό ποιητικό – πολιτικό δοκίμιο σου “Η Παλαιστινιακή Επανάσταση της 7ης Οκτώβρη”, ήσουν ο πρώτος στην Ιταλία, και νομίζω στην Ευρώπη, που έθεσε θεμελιακά το γεγονός πως η 7η Οκτώβρη είναι η ημερομηνία της “Παλαιστινιακής Επανάστασης”. Ήσουν και είσαι ο μοναδικός συγγραφέας που την προσδιόρισες ως τέτοια. Το δοκίμιο σου επομένως υπήρξε διαιρετικό, εξίσου και κυρίως μεταξύ των υποκειμένων που υπό διάφορες ιδιότητες υποστήριξαν -τουλάχιστον στις προθέσεις τους- την παλαιστινιακή υπόθεση. Γιατί κάνουν πίσω ενώπιον της λέξης “επανάσταση”;

Σχεδόν ολόκληρη η ιταλική -και όχι η παλαιστινιακή, αραβική, μουσουλμανική- μερίδα του Κινήματος δεν έχει ιδέα για το τι πραγματικά είναι μια επανάσταση.

Η επανάσταση είναι μια βίαιη ανατροπή ανεπίστρεπτου παρόντος που συγκεκριμενοποιεί μια πρωτότυπη αντίληψη της γυναίκας και του άντρα. Ένας μαζικός ξεσηκωμός των απόκληρων που συνδέει αρμονικά το πολιτικό με το στρατιωτικό, ώστε να εισάγει με την ισχύ του -μέσα στην Ιστορία- το απόλυτο. Μια συλλογική δράση που πιστεύει στην αλλαγή της συνθήκης επί της γης, και είναι -όχι μονάχα- απαραίτητη, αλλά και εφικτή. Μια χωρική κίνηση που πιστεύει και χρησιμοποιεί την ισχύ (στα αραβικά, Quwa), ως μια αρχή που υπαγορεύει την αλλαγή της κυρίαρχης τάξης πραγμάτων, μέσα από τη δημιουργία του εφικτού.

Όλα αυτά δεν θα γίνουν ποτέ αντιληπτά από τους επαγγελματίες του ανθρωπισμού και της αταραξίας που από τα καλοβαλμένα σπίτια τους και μέσα στην ηθική μιζέρια τους συνεχίζουν να μιλάνε για “ειρήνη”, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι αυτή που θέλουν είναι μια ψεύτικη δολοφονική ειρήνη.

Η 7η Οκτώβρη αφαίρεσε επιτέλους βαρύτητα από την παρουσία τους μέσα στο τρέχον πολιτισμικό και πολιτικό σκηνικό.

Οι λέξεις σου επαναθέτουν το ζήτημα της βίας και της ένοπλης πάλης στην Παλαιστίνη και τις κατεχόμενες από το Ισραήλ αραβικές χώρες, η οποία εκ των προτέρων απορρίπτεται από την ιταλική αριστερά με τις σημαίες του ουράνιου τόξου…

…Και από την αριστερά με τις ξεθωριασμένες κόκκινες σημαίες, θα προσέθετα…

Οι Παλαιστίνιοι που εδώ και έναν αιώνα στερούνται τα πάντα, πως θα έπρεπε άραγε ν’ αντιμετωπίζουν του σιωνιστές γενοκτόνους εποίκους;

Πως θα έπρεπε άραγε να συμπεριφέρονται οι καταπιεσμένοι (mustadha’fin) στους καταπιεστές (mustakhbirin);

Για ποιο λόγο δεν θα έπρεπε να καταφύγουν στη βία (ακόμα και αν αυτή στην αραβική και ισλαμική κουλτούρα αντικατοπτρίζεται πάντοτε -και ας μην το ξέρει αυτό σχεδόν κανένας- ως μια επίπονη επιχείρηση, σε αντίθεση με την ορθολογική, πολιτισμένη και δημοκρατική Βόρεια Δύση), ως εργαλείο για την υπεράσπιση της ζωής των παιδιών τους, της ζωής ενός ολόκληρου λαού;

Ο Muhammed Hussein Fadlallah, ένας έξοχος Λιβανέζος εκπρόσωπος της σύγχρονης ισλαμικής σκέψης, στη νομική συνθήκη Ahkam al-shari’a, μας το εξηγεί με ουσιαστικούς όρους στο σημείο 741: «η αντίδραση στον επιτεθέμενο με μια αντεπίθεση […] είναι μια εκ των πραγμάτων υποχρέωση του αμυνόμενου». Ή ακόμα πιό απλά σε μια συνέντευξη του 1995, στο “Journal of Palestine Studies”: «Αν ένας τρελός σ’ αρπάξει από το λαιμό, ως μοναδική λύση για να σώσεις τη ζωή σου, έχεις να τον σκοτώσεις ή να του κόψεις το χέρι».

Η Παλαιστινιακή Αντίσταση κατάφερε το θαύμα ν’ ανυψώσει την νόμιμη ροπή προς τη συλλογική άμυνα, έπειτα από 76 χρόνια κατοχής και εξόντωσης, σε μια επανάσταση που άλλαξε και θ’ αλλάξει για πάντα αυτόν τον αιώνα.

Από τις 7 Οκτώβρη του 2023 είναι οριστικά ξεκάθαρο -για όποιον έχει ορθάνοιχτα τα μάτια της ψυχής του- πως η μάχη για την ολική απελευθέρωση της Παλαιστίνης είναι μια μάχη κομβική για το ανθρώπινο είδος. Αυτό γιατί συμπίπτει μ’ εκείνη μεταξύ των καταπιεζόμενων και των καταπιεστών σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

Οι ίδιες οι «καλές ρατσιστικές ψυχές», όπως τις ονομάζεις στο βιβλίο ανατρέχοντας στον Φανόν, θα αντέκρουαν ότι η 7η Οκτώβρη ήταν ένα τρομοκρατικό χτύπημα που πραγματοποιήθηκε από το ισλαμικό κίνημα της Χαμάς, όπου δολοφονήθηκαν και άμαχοι… Τι τους απαντάς;

Θεωρώ πως όποιος έχει παρόμοιες θέσεις είναι -έστω και ασυνείδητα- συνυπεύθυνος για τη γενοκτονία που βρίσκεται σ’ εξέλιξη στη Μέση Ανατολή και την εξόντωση του λιβανέζικου λαού, σε βαθμό ανάλογο με την νεοφασιστική – εβραϊκή – σιωνιστική κλίκα που ελέγχει αυτήν την κακόμοιρη Χώρα.

Αν αντί να εναντιώνονται στις παρουσιάσεις του βιβλίου μου σ’ όλη την Ιταλία, αφιέρωναν τις ημέρες τους στο διάβασμα του Φανόν και του Αχμάντ Σααντάτ, των μανιφέστων της Χαμάς και της Χεζμπολά, θα ήξεραν ότι η βία της αποικιοκρατίας των εποίκων είναι «τρομοκρατική». Όμως, η βία της απάντησης των αποικιοκρατούμενων είναι «τρομακτική», αλλά ανέκαθεν απελευθερωτική από την επικυρίαρχη ωμότητα που έχει μετατραπεί σε νόμο.

Αν άκουγαν ειλικρινά, έστω και για μια στιγμή, τους Παλαιστίνιους και τους Λιβανέζους, τότε θ’ αφουγκράζονταν τη δική τους «δύναμη ζωής» και θα ντρέπονταν όταν τους περιγράφουν -από τα ψηλά της αξίωσης της λευκής, ορθολογικής και βορειοδυτικής υπεροχής τους- ως θύματα που πρέπει να διασωθούν μέσα από τη ματαιότητα του διεθνούς δικαίου.

Αν μελετούσαν -όχι από τα κείμενα των δούλων του Ισραήλ και του φιλελεύθερου κόσμου- την ιστορία της Χαμάς, της Ισλαμικής Τζιχάντ, του Λαϊκου Μετώπου, του Δημοκρατικού Μετώπου, αν συνομιλούσαν με τους στρατευμένους επαναστάτες, θα μπορούσαν να διαπιστώσουν τη δική τους ηθική αδυναμία, και ν’ αγγίξουν την αγνή πίστη των νέων γυναικών και αντρών που στην Εγγύς Ανατολή παραβιάζουν τον γραμμικό χρόνο του καπιταλισμού και της αποικιοκρατίας.

Φαντάζομαι όμως ότι είναι πολύ απασχολημένοι με το να κλαψουρίζουν για να κρατάνε όρθια την πλαστή αλληλεγγύη που τους βοηθάει να αθωώνουν τους εαυτούς τους, από τη φρίκη στην οποία είναι συμμέτοχοι, επιβιώνοντας ως ιδανικοί γενοκτονικοί πολίτες της ιταλικής δημοκρατίας.

Στο έργο σου, μιλάς ξεκάθαρα για «πολιτική πνευματικότητα», για «θεοκεντρισμό […] τη διάσταση όπου ο Θεός και η απελευθερωτική ισχύ της πνευματικότητας εγγυώνται κάθε άλλη διάσταση. Πριν απ’ όλα, τη μάχη χωρίς ανακωχή για την επί της γης δικαιοσύνη», για «χειροπιαστή και ταυτόχρονα απόλυτη πίστη, ένα ιερό ιδανικό που επιτρέπει» να ξεπερνάμε, μέσα στον αγώνα, τους ίδιους μας τους εαυτούς. Αυτή η οπτική είναι το κεντρικό σημείο της “αίρεσης” σου;

Αν δεν γίνει αντιληπτό αυτό το στοιχείο, δεν είμαστε σε θέση ν’ αντιληφθούμε την Παλαιστινιακή Αντίσταση και τη γενοκτονία που διαπράττουν οι σιωνιστές και οι βορειοδυτικοί, με την κυβέρνηση και το ιταλικό κράτος στην πρώτη γραμμή.
Η επανάσταση των παλαιστινιακών, λιβανέζικων, υεμενίτικων, συριακών, ιρακινών ισλαμικών κινημάτων και του παλαιστινιακού μαρξισμού είναι μια ένοπλη και πνευματική πάλη ενάντια στο σιωνιστικό φιλελευθερισμό, ενάντια στον άθεο ατλαντικό φονταμενταλισμό.

Από τη μία πλευρά, οι νέες γυναίκες και άντρες των αραβικών και ισλαμικών κοινοτήτων της απέραντης αλληλεγγύης. Από την άλλη, η κοινωνία πολιτών της καταστροφής, του αποκαλυπτικού ατομικισμού που βασίζεται στη γενοκτονία των διαφορετικών, στ’ όνομα του κέρδους, της ευημερίας και της κυριαρχίας των λίγων και εκλεκτών.

Η Παλαιστινιακή Αντίσταση και ο Άξονας της Αντίστασης δεν μάχονται επομένως ενάντια στον εβραϊσμό, αφού αυτός -όντας ένα εργαλείο μιας ιδεολογίας της αποικιακής ψευδεπίγραφης δημοκρατίας- δεν έχει καμία θρησκευτική αξία. Είναι ήδη εκκοσμικευμένος, είναι ήδη αθεϊσμός. Όπως άλλωστε μαρτυρούν και οι φράξιες της εβραϊκής ορθοδοξίας που εναντιώνεται στο Ισραήλ.

Στα δικά μας μέρη, χωρίς πίστη, χωρίς τη χρήση της ζωής μας για τους άλλους και για τη δημιουργία ενός φωτεινού κόσμου, χωρίς μια ριζική διαδικασία απο-δυτικοποίησης, δεν είναι δυνατόν ούτε καν να φανταστούμε το σαμποτάρισμα της γενοκτονίας του παλαιστινιακού λαού και το βαθύ χτύπημα των πολιτικών, στρατιωτικών, πολιτισμικών και μηντιακών κέντρων της σιωνιστικής και δυτικής καταπίεσης.

Το βιβλίο σου ανοίγει με τη φυλάκιση του Khaled El Qaisi στη σιωνιστική φυλακή του Ασκελόν και ολοκληρώνεται με την υπόθεση των τριών Παλαιστίνιων πολιτικών κρατούμενων, έγκλειστων στις ιταλικές φυλακές, Anan, Alì και Mansour. Μπορούμε να πούμε ότι αυτές οι δυο περιπτώσεις σχετίζονται μεταξύ τους και γιατί;

Είναι μια γεωμετρική αντιστοιχία, στο εσωτερικό του κειμένου, ώστε να τονιστεί πως ο παλαιστινιακός λαός είναι ένας κρατούμενος λαός: στα ισραηλινά κέντρα κράτησης, βασανιστηρίων και εξόντωσης, στο γιγαντιαίο στρατόπεδο αφανισμού, κάτω από τον ανοιχτό ουρανό της βιασμένης Παλαιστίνης, στις χώρες που συμμετέχουν στην κατοχή, ανάμεσα τους και η Ιταλία, όπου τα κυνηγημένα παιδιά του είναι αναγκασμένα να ζουν στην προσφυγιά. Παντού υπό δίωξη. Όπως ο Anan Yaeesh. Θαμμένος ζωντανός μέσα σε ένα “δημοκρατικό” σωφρονιστήριο για το αδίκημα της νόμιμης υπεράσπισης της γης του από ελεεινούς εισβολείς.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η πιο αξιόλογη ποίηση και λογοτεχνία των τελευταίων εβδομήντα χρόνων προέρχεται από τα χέρια και τις καρδιές Παλαιστίνιων συγγραφέων. Διασυνδέονται με το λυρικό έπος των πολιτικών κρατουμένων, το οποίο κατέχει κεντρικό ρόλο στη γραφή σ’ όλον τον κόσμο, κατά τη διάρκεια όλου του Χίλια Εννιακόσια, ανανεώνοντας και εξυψώνοντας την «υπερ-υπαρξιακή διάσταση», όπως τη βάφτισα μέσα στις σελίδες μου.

Πρόκειται για μια θέληση υπογράμμισης της «ιδεολογικής και χειροπιαστής συγγένειας» μεταξύ του Ισραήλ και της ιταλικής δημοκρατίας, η οποία βασίζεται στο δικαίωμα εξόντωσης των διαφορετικών και των αντιστεκόμενων.

«Όπως το σιωνιστικό, έτσι και το ιταλικό κράτος έχει αναγάγει τον αποικιακό ρατσισμό σε μια θρησκεία», γράφω στο “Η Παλαιστινιακή Επανάσταση της 7ης Οκτώβρη”.

Ο σιωνισμός έχει αιωνόβιες, βαθύτατες και κακοήθεις ρίζες που μέσα στον [ιταλικό] τρίχρωμο βαλτότοπο, είναι πολιτισμικές, ιστορικές, πολιτικές και οικονομικές ρίζες.

Σε νομοθετικό και κατασταλτικό επίπεδο, με το διάταγμα φυλετικού διαχωρισμού και διοικητικής κράτησης των μεταναστών -που προέρχεται από τους σιωνιστικούς κανόνες που εφαρμόζονται στο ύψιστο βαθμό αγριότητας ενάντια στους Παλαιστίνιους-, το οποίο και παρατάθηκε από την κεντροαριστερά, 26 χρόνια πριν τις απελάσεις στην Αλβανία που διατάχθηκαν από τη νεοφασιστική κυβέρνηση.

Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για τα μέσα του δικαστικού – σωφρονιστικού μηχανισμού που εδώ και μισό αιώνα εφαρμόζουν την απομόνωση ως επιστημονική μέσο βασανιστηρίων, λειτουργικών για την αποσύνθεση της ταυτότητας του κρατουμένου, αναπαράγοντας το δικαστικό σύστημα του ισραηλινού απαρτχάιντ.

Μπορώ ν’ αναφέρω πολλά άλλα παραδείγματα. Θα σταθώ στην ατιμωρησία που επιτρέπει σε χιλιάδες Ιταλούς Εβραίους να συμμετέχουν στην σφαγή των άμαχων Γαζαίων, ως εκτελεστές και βασανιστές των ταγμάτων θανάτου του Tsahal, των Israel Defence Forces, υπό τις ευλογίες των ανώτατων θεσμικών αξιωματούχων και των κυρίαρχων ΜΜΕ.

Στο βιβλίο σου, μας αρπάζεις από τα μαλλιά και μας δείχνεις τις ρίζες και το βάλτο της σιωνιστικής Ιταλίας, στην οποία προηγουμένως αναφερόσουν…

Η Ιταλία είναι ένα από εκείνα τα έθνη, όπου εκπαιδεύτηκαν οι σιωνιστές συμμορίτες που συμμετείχαν στη δεύτερη φάση της Νάκμπα -όπως μας διδάσκει ο Joseph Massad- η οποία ξεκίνησε το 1947. Εκεί όπου σήμερα, τα δολοφονικά εγγόνια αυτών των δολοφόνων εκπαιδεύονται στους βομβαρδισμούς από χαμηλό ύψος και πειραματίζονται με τα χημικά όπλα, όπως εκείνα του λευκού φωσφόρου, πριν τα χρησιμοποιήσουν εναντίον των Παλαιστίνιων και των Λιβανέζων αμάχων.

Η Ιταλία είναι ένα έθνος ισλαμοφοβίας, αραβοφοβίας και μίσους για τους ξένους, με μια παράδοση -επί μακρόν θαμμένη, και πλέον μερικές φορές μέχρι και τιμώμενη από το δημοκρατικό καθεστώς- γενοκτονικών πρακτικών και εποικιστικού αποικισμού στη Λιβύη, τη Σομαλία, την Αιθιοποία – Αβησσυνία, την Ίστρια και τη Δαλματία.

Η Ιταλία εδώ και δεκαετίες έχει απαρνηθεί τη μεσογειακή ταυτότητα για να λάβει την κίβδηλη, υπεροπτική και καταστρεπτική, ευρωπαϊκή και ατλαντική ταυτότητα.
Ούτε οι ανίαρες ή πληρωμένες πολιτισμικές ελίτ της αριστεράς, ούτε ο πληθυσμός, ούτε η ιταλική μερίδα του κινήματος για την Παλαιστίνη έχουν ακόμα λογαριαστεί με αυτή τη συστατική θηριωδία.

Νομίζω ότι αποτελεί απλούστευση η αναγωγή στη φασιστική συνενοχή στο Ολοκαύτωμα [Shoah] και στο επακόλουθο αίσθημα μαζικής ενοχής, αυτής της άθλιας έλλειψης ενδιαφέροντος της πλειοψηφίας της ιταλικής κοινής γνώμης, σε σχέση με την παλαιστινιακή τραγωδία.

Πρόσφατα έζησες μια έντονη περίοδο στο Λίβανο, μέχρι τους βομβαρδισμούς και τη δολοφονία του Χασάν Νασράλα, γενικού γραμματέα της Χεζμπολά, από την πλευρά των Ισραηλινών. Τι είναι αυτό που μπορείς συνοπτικά να μας αναφέρεις από αυτήν την εμπειρία σου;

Κάθε γωνιά της Σατίλα είναι ανοιχτή στον πραγματικό ουρανό.

Μια μικρή χαραμάδα ουρανού στη Σατίλα λαμβάνει το ευγνώμων βλέμμα όποιου περπατάει στα δρομάκια του καταυλισμού που είναι στενά σαν σήραγγες.

Γιατί αυτές οι ουράνιες σχισμές μεταξύ των σπιτιών -που είναι κολλημένα το ένα με το άλλο- χαρίζουν ανάσες και λαμβάνουν αγάπη από τα μάτια των γυναικών, των παιδιών και των αντρών.

Μπορούν να μετρηθούν με τις παλάμες των χεριών αλλά ταυτόχρονα είναι και απεριόριστες.

Οι ευρείες εκτάσεις από σύννεφα και βρώμικο, μεταλλικό γαλάζιο πάνω από τους φαρδιούς δρόμους του Δυτικού Βορρά αντίθετα, θεωρούνται δεδομένες.

Κανένας δεν έχει τον καιρό ή το θάρρος να υψώσει τα μάτια του για να τα θαυμάσει. Πρόκειται για ένα μεγάλο καπάκι, τ’ οποίο σκεπάζει τους προνομιούχους και τους υποπρονομιούχους που τρέχουν με σκυμμένο το κεφάλι για να επιβιώσουν σαν σκλάβοι, μέσα στην παραίτηση, την πτώση μέσα στο τίποτα μιας ανόητης ύπαρξης.

Αντίθετα, στη Σατίλα και τη Βηρυτό, το Μπααλμπέκ και σ’ όλη τη χώρα, αν και στερούμενοι τα πάντα, με τον κίνδυνο του θανάτου κάτω από τις βόμβες του Ισραήλ και των ΗΠΑ να παραμονεύει σε κάθε στιγμή, οι Παλαιστίνιοι και οι Λιβανέζοι ζουν. Αγκαλιάζουν τον ύψιστο βίο. Μάχονται και ζουν ενωμένοι με μια απροσμέτρητη αδελφοσύνη και γενναιοδωρία.

«Isrā’īl», έλεγε χαμογελαστά και άφοβα ένας νεότατος Παλαιστίνιος φίλος, ενώ ακούγαμε πάνω από τη Σατίλα, το δαιμονιακό αλύχτημα των σιωνιστικών μαχητικών αεροσκαφών.

Συνέχιζε να καπνίζει, καλώντας ήρεμα τους συντρόφους, μένοντας καθισμένος δίπλα μου. Αφηνόταν να περικυκλωθεί από το νυχτερινό ουρανό που επιτέλους γέμιζε, σ’ ένα μικρό χώρο της στέγης ενός σπιτιού. Ανάμεσα στις πλεξούδες των ηλεκτρικών καλωδίων και τη δεξαμενή με το θαλασσινό νερό. Αυτό το χλιαρό αλατισμένο νήμα που ευχαριστούσαμε ενώ πλενόμασταν μόλις ξυπνούσαμε, καθιστώντας κάθε βήμα της μέρας σε μια βουτιά μέσα στα κύματα.

Όπως διδάσκει ο Sayyed Hassan Nasrallah: «αυτό το είδος αίματος θριαμβεύει επί του σπαθιού, αυτό το είδος αίματος κερδίζει το σπαθί και το νικάει, σπάει όλες τις αλυσίδες και ταπεινώνει κάθε τύραννο και αλαζόνα».

Το μαρτύριο των ηρωικών Οδηγητών της ανθρωπότητας που θα μείνουν για πάντα στην ιστορία, όπως οι Χασάν Νασράλα, Ισμαήλ Χανίγια και Γιαχία Σινουάρ, σίγουρα δεν απομακρύνει, τις γυναίκες και τους άντρες, από την εξαιρετική διάθεση της Επανάστασης της 7ης Οκτώβρη.

Σίγουρα δεν θα σταματήσει η μη αναστρέψιμη διαδικασία αποσύνθεσης του βορειοδυτικού συστήματος και της αποικιακής οντότητας του σιωνιστικού εποικισμού. Μέχρι την ολική απελευθέρωση της Παλαιστίνης και του Λιβάνου.

[*] Οι φωτογραφίες της ανάρτησης προέρχονται από την ΚτΒ Εκδήλωση – Βιβλιοπαρουσίαση στις 11/10/2024 στο Κηπάκι της Τσαμαδού στα Εξάρχεια.