ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 3 ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΑΣ που διώκονται για τη συμμετοχή τους στη συγκέντρωση αλληλεγγύης της Κυριακής 28/12/14 έξω από το Α.Τ. Ακροπόλεως.

[ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ]
Την Κυριακή 28/12/2014 είχε κηρυχτεί απεργία στον κλάδο του βιβλίου, στο πλαίσιο του αγώνα για την προάσπιση της Κυριακάτικης αργίας. Ως Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια και από κοινού με το Σύλλογο Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου Αττικής, προχωρήσαμε από νωρίς το πρωί σε απεργιακές περιφρουρήσεις στα βιβλιοπωλεία Ιανός και Παπασωτηρίου. Έπειτα από μήνυση της εργοδοσίας του Ιανού, τα ΜΑΤ περικύκλωσαν τους απεργούς και τους αλληλέγγυους που βρισκόμασταν συγκεντρωμένοι έξω από το βιβλιοπωλείο και προχώρησαν σε μια άγρια επίθεση εναντίον μας με αποτέλεσμα τη σύλληψη 2 συναδέλφων μας και 2 περαστικών (στη συνέχεια προσήγαγαν κι ένα ακόμα συνάδελφο), οι οποίοι οδηγήθηκαν στο Α.Τ. Ακροπόλεως.

Μετά τη βίαιη διάλυση της εργατικής συγκέντρωσής μας στον Ιανό, προχωρήσαμε σε συγκέντρωση απέναντι από το Α.Τ. Ακροπόλεως, προκειμένου να συμπαρασταθούμε στους συλληφθέντες συναδέλφους μας και για να απαιτήσουμε την απελευθέρωσή τους. Μετά από αρκετή ώρα αναμονής μια διμοιρία ΜΑΤ κατέφθασε από ένα στενό και ευθύς κινήθηκε κατά πάνω μας. Από την πλευρά μας, και καθώς η κίνησή τους μας έκανε ξεκάθαρες τις προθέσεις τους, επιχειρήσαμε συγκροτημένα να οπισθοχωρήσουμε προς την οδό Κολοκοτρώνη. Ωστόσο, καθώς τα ΜΑΤ δεν έδειχναν διατεθειμένα να ακυρώσουν το προκαθορισμένο σχέδιό τους, μάς επιτέθηκαν με γκλομπς και χημικά, ξυλοφορτώνοντάς μας και συλλαμβάνοντας 3 συναδέλφους μας. Το κατασταλτικό σχέδιό τους σηματοδοτήθηκε και από τον ξυλοδαρμό ενός από αυτούς και μέσα στο αστυνομικό τμήμα καθώς και από την προσπάθειά τους να φορέσουν κουκούλα σε έναν άλλον και ολοκληρώθηκε με το φόρτωμα ξεκάθαρα κατασκευασμένων κατηγοριών. Για αρκετή ώρα παραμείναμε εκεί απαιτώντας την άμεση απελευθέρωσή τους, ενώ στη συνέχεια προχωρήσαμε σε διαδήλωση στην πιάτσα του βιβλίου και σε συγκέντρωση αλληλεγγύης στη ΓΑΔΑ, όπου μεταφέρθηκαν οι συλληφθέντες. Παράλληλα, μέλη του ΣΥΒΧΑ βρίσκονταν από νωρίς μέσα στο εν λόγω αστυνομικό τμήμα, προκειμένου να καταθέσουν μήνυση κατά της διευθύντριας του Ιανού, Μ. Λιαποπούλου, για την επιθετική στάση της απέναντι στην κινητοποίησή μας και για να ακολουθηθεί η σχετική αυτόφωρη διαδικασία. Ως μια ακόμα ένδειξη της ξεκάθαρης μεροληπτικής στάσης του κράτους ενάντια στον κόσμο του αγώνα, η αυτόφωρη διαδικασία που θα έπρεπε να ακολουθηθεί για τη διευθύντρια του Ιανού διαρκώς παρακωλύονταν, ενώ η ίδια ποτέ δεν εντοπίστηκε…

Την επόμενη ημέρα όλοι οι συλληφθέντες της Κυριακής 28/12/14 οδηγήθηκαν στα δικαστήρια Ευελπίδων. Η δίκη των συλληφθέντων από την απεργιακή περιφρούρηση στον Ιανό διεξήχθη πριν από μερικούς μήνες. Η σαφώς μεροληπτική υπέρ της εργοδοσίας και των ΜΑΤ έδρα καταδίκασε τους δυο συναδέλφους μας σε 10 μήνες φυλάκιση, ενώ από την πλευρά μας ασκήθηκε έφεση. Η εκδίκαση της δίωξης των 3 συλληφθέντων έξω από το αστυνομικό τμήμα αρχικά αναβλήθηκε επ’ αόριστον, ώσπου τελικά ορίστηκε για τις 23/3/16.

[ΓΙΑ ΤΗΝ «ΑΛΥΣΙΔΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ» ΙΑΝΟΣ]
Η εργοδοσία του Ιανού έχει επιδοθεί σε μια πληθώρα κρουσμάτων εργοδοτικής ασυδοσίας και τρομοκρατίας. Ενδεικτικά αναφέρουμε την επιβολή προς τους εργαζόμενους να υπογράφουν κείμενα καταδίκης των κλαδικών σωματείων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και αγωνιζόμενων συναδέλφων τους καθώς και εξωραϊσμού της δυσχερούς εργασιακής πραγματικότητας. Να αναφέρουμε, επίσης, και τις εκδικητικές απολύσεις σε αρκετούς εργαζόμενους που προβάλλουν αντίσταση σε πρακτικές σαν κι αυτή. Επίσης, πολύ πρόσφατα κρέμασε και scanner-μηχανάκια καταγραφής ατομικών πωλήσεων στο λαιμό των εργαζομένων. Όλα τα παραπάνω έχουν καταγγελθεί κι έχουν αποτελέσει αιτίες ταξικού αγώνα από την πλευρά των κλαδικών σωματείων, αλλά και συναδέλφων μέσα από τον Ιανό. Κι αυτό είναι κάτι που πραγματικά ενοχλεί την εργοδοσία που αποφάσισε να προσθέσει στα «κατορθώματά» της και το σπάσιμο απεργίας με τα ΜΑΤ (στις 28/12/14) και στη συνέχεια να εκβιάσει το σωματείο λέγοντας ότι θα απέσυρε τη μήνυση αν αυτό δεσμευόταν ότι θα σταματούσε τις εργατικές παρεμβάσεις του! Έκτοτε βέβαια το κατασταλτικό-τρομοκρατικό σχέδιο της εργοδοσίας του Ιανού έχει εμπλουτιστεί με μπράβους να «υποδέχονται» τις εργατικές παρεμβάσεις μας και με συνεργάτες του -και πιο συγκεκριμένα τους ιδιοκτήτες των εκδόσεων Μικρή Άρκτος στην κλαδική απεργία στις 27/12/15- να μας επιτίθενται λεκτικά και σωματικά (ακόμα και με μπουκάλι!). Επιπλέον, είναι γνωστή και η πρόσδεση του ιδιοκτήτη Ν. Καρατζά με διάφορους μηχανισμούς τις εξουσίας (βλ. σχετική υπόθεση Τζοχατζόπουλου). Κι όλα αυτά με φόντο τη «βιτρίνα του πολιτισμού» και με πλήθος διανοούμενων και καλλιτεχνών (ακόμα και αρκετών που διεκδικούν «αγωνιστικές περγαμηνές») να επιχειρούν να αποτελέσουν το άλλοθι της αδίστακτης αυτής εργοδοσίας. Και βέβαια, είναι ξεκάθαρο ότι η επίθεση που δεχθήκαμε στο ΑΤ Ακροπόλεως αποτελεί αναπόσπαστη συνέχεια -τόσο επιχειρησιακά, όσο και πολιτικά- της πρώτης επίθεσης που δεχθήκαμε έξω από τον Ιανό

[ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ]
Τα γεγονότα της ημέρας αυτής δεν μας προκαλούν έκπληξη. Πίσω από αυτές τις κατασταλτικές επιθέσεις, πολύ εύκολα διακρίνουμε τη σταθερή στρατηγική κεφαλαίου και κράτους για την ποινικοποίηση, καταστολή και κατατρομοκράτηση των ταξικών-κοινωνικών αγώνων. Και είναι πάρα πολλά -και στο σήμερα βέβαια, στην «πρώτη/δεύτερη φορά αριστερά»- τα παραδείγματα επιθέσεων των εργοδοτών, των κατασταλτικών μηχανισμών και -στη συνέχεια- των δικαστικών αρχών σε αντίστοιχους εργατικούς αγώνες. Είναι σαφές ότι ο αγώνας που διεξάγουμε για την προάσπιση της Κυριακάτικης αργίας, όπως και μια σειρά αγώνων για την προάσπιση των εργατικών συμφερόντων και κατακτήσεών μας, είναι ενοχλητικός και πρέπει με κάθε τρόπο να κατασταλεί, ειδικά όταν γίνεται εξαιρετικά επικίνδυνος για τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Όταν επιχειρεί να γίνει υπόθεση ολοένα και περισσότερων εργαζομένων τόσο του κλάδου του εμπορίου, όσο και άλλων εργασιακών κλάδων και συνολικά του κόσμου του αγώνα. Όταν αποκτά δυναμικά χαρακτηριστικά, με απεργιακές περιφρουρήσεις και μαζικές παρεμβάσεις έξω από τους χώρους δουλειάς. Όταν δεν γίνεται για την «τιμή των όπλων» και φτάνει να ξεπερνά τα όρια που θέτει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Είναι χαρακτηριστικό ως προς αυτό, ότι η ΟΙΥΕ είχε αρνηθεί να κηρύξει απεργία για όλο τον κλάδο του εμπορίου την Κυριακή 28/12/14 ως απάντηση στην «8η Κυριακή», που λίγες ημέρες πριν με τροπολογία σε άσχετο νόμο είχε προστεθεί στις έως τότε «7 Κυριακές». Όταν οι αγωνιζόμενοι δεν εναποθέτουν τις ελπίδες τους στους όποιους «σωτήρες» και όταν απέναντι στις «ανάγκες» και στους νόμους αγοράς, αντιπαραθέτουν το δίκιο του αγώνα τους.

[ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ]
Η επίθεση αυτή αποτελεί ένα ξεκάθαρο χτύπημα στην ταξική αλληλεγγύη, ένα από τα πολυτιμότερα όπλα των αγωνιζόμενων εργαζόμενων, είτε αυτή εκδηλώνεται με συγκεντρώσεις συμπαράστασης έξω από αστυνομικά τμήματα, στη ΓΑΔΑ και στα δικαστήρια, είτε με την ενεργή συμμετοχή αλληλέγγυων στις εργατικές κινητοποιήσεις σε κάποιο εργασιακό χώρο ή κλάδο. Στην απεργιακή κινητοποίηση έξω από τον Ιανό και κατόπιν στη συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από το Α.Τ. συμμετείχαν πάρα πολλοί συνάδελφοι και συναδέλφισσες, συναγωνιστές και συναγωνίστριες από διάφορα εργατικά σωματεία και συλλογικότητες εργαζομένων και ανέργων, συνελεύσεις γειτονιάς και άλλες συλλογικότητες του ταξικού-κοινωνικού κινήματος. Μάλιστα, οι 3 συλληφθέντες έξω από το Α.Τ. Ακροπόλεως αποτελούν ενεργά μέλη αλληλέγγυων εργατικών σωματείων (Nokia & Wind) και εργατικών συλλογικοτήτων. Κι αυτό γιατί όλοι και όλες εμείς αντιλαμβανόμαστε ότι κάθε εργοδοτική επίθεση σε έναν εργαζόμενο ή κλάδο είναι επίθεση συνολικά στον κόσμο της εργασίας. Επίσης, προκειμένου να απαντήσουμε αποτελεσματικά στην όποια επίθεση στα συμφέροντα και τις κατακτήσεις μας, είναι αναγκαίο να συντονίζουμε και να συνδέουμε τους ταξικούς αγώνες μας. Άλλωστε, αναφερόμενοι στη μάχη για την Κυριακάτικη αργία, από τη μία, είναι σαφές ότι η κατάργησή της στο εμπόριο ανοίγει την πόρτα για την κατάργησή της σε όλους τους κλάδους και στην ολοκληρωτική καθυπόταξη της κοινωνίας στους νόμους της αγοράς. Από την άλλη, είναι ξεκάθαρο ότι για να παραμείνει η Κυριακή αργία χρειάζεται να δοθεί μάχη πρωτίστως από τους ίδιους τους εργαζομένους στο εμπόριο, αλλά σίγουρα και με την έμπρακτη στήριξη ή και σε συντονισμό με τους συναδέλφους από κάθε εργασιακό κλάδο και από το σύνολο του κόσμου του αγώνα.

Από την πλευρά μας, κόντρα στα σχέδιά τους, συνεχίζουμε και δυναμώνουμε τους αγώνες μας και στεκόμαστε αταλάντευτα αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες στους συναδέλφους μας και τις συναδέλφισσες, που γνωρίζουν από πρώτο χέρι τη δυσχερή εργασιακή πραγματικότητα και που ορθώνουν συλλογικά το ανάστημά τους απέναντι σε εργοδότες και σε όλους τους δυνάστες της ζωής μας. Μπροστά στη δίκη των 3 διωκόμενων συναδέλφων μας, απευθύνουμε κάλεσμα σε όλες τις συναδέλφισσες και όλους τους συναδέλφους και τα σωματεία και συλλογικότητές τους από τον κλάδο του εμπορίου και από κάθε εργασιακό κλάδο, σε φοιτητικούς συλλόγους, σε συλλογικά εγχειρήματα αγώνα ανά τις γειτονιές, στο σύνολο του ταξικού-κοινωνικού κινήματος, να εκφράσουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους. Με σχετικές ανακοινώσεις και ψηφίσματα συμπαράστασης, με τη συμβολή τους στην ανάδειξη της υπόθεσης και τη συμμετοχή στη συγκέντρωση αλληλεγγύης στα δικαστήρια στις 23/3 και στις σχετικές κινητοποιήσεις μας μέχρι τότε. Αλλά και με τη συμμετοχή τους και στον αγώνα για την προάσπιση της Κυριακάτικης αργίας και σε κάθε ταξικό αγώνα, που στην ουσία διώκεται μέσα από αυτήν τη δίωξη των 3 συναδέλφων μας.

Κάτω τα χέρια από τους αγώνες μας και την ταξική αλληλεγγύη!

Συγκέντρωση αλληλεγγύης ::

Τετάρτη 23 Μάρτη 2016, 9πμ, δικαστήρια Ευελπίδων

Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια

1. Εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες έχουν περάσει τους τελευταίους μήνες από το Αιγαίο στην προσπάθειά τους να κατευθυνθούν προς την κεντρική Ευρώπη. Παρά τη προπαγάνδα των ΜΜΕ, υπεύθυνοι για τους χιλιάδες ξεριζωμένους είναι οι πόλεμοι, οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, η φτώχεια και τα αυταρχικά καθεστώτα.

2. Μέσα σε αυτήν την συγκυρία η ΕΕ αποδεικνύει, ακόμα μια φορά, τον απάνθρωπο και εγκληματικό της χαρακτήρα. Ορθώνει φράχτες, κλείνει σύνορα, πνίγει πρόσφυγες και μετανάστες. Αναβαθμίζει την Frontex και κατασκευάζει στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ετοιμάζει τις πολεμικές της μηχανές, ώστε να επέμβει ξανά στην Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή, με πρόσχημα τώρα το “προσφυγικό”.

3. Το ελληνικό κράτος μετατρέπει όλη τη χώρα σε ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Δημιουργεί Κέντρα Υποδοχής και Καταγραφής Προσφύγων (Hot Spots) και στρατόπεδα συγκέντρωσης, κινητοποιεί πλήρως το στρατό σε όλα τα επίπεδα, οργανώνει τον μηχανισμό βίαιων επαναπροωθήσεων, συμμετέχει ενεργά στη νατοϊκή παρουσία στο Αιγαίο, ετοιμάζεται να κηρύξει ολόκληρες περιοχές σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.

4. Απέναντι σε αυτήν την συνθήκη πρέπει να κινητοποιήσουμε όλες μας τις δυνάμεις. Να αναπτύξουμε πολύμορφη δράση αλληλεγγύης στα ταξικά μας αδέρφια, τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Να αγωνιστούμε ενάντια στους πολέμους και τις σφαγές του ιμεριαλισμού. Ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ενάντια στην παρουσία της Frontex και του ΝΑΤΟ. Να παλέψουμε για ανοιχτά σύνορα και ελεύθερη μετακίνηση για όλους. Και παράλληλα, αδιαχώριστα, να δημιουργήσουμε δομές ταξικής αλληλεγγύης. Λαϊκά γεύματα, αυτοργανωμένες δομές υγείας, καταλήψεις στέγης. Προλεταριακές δομές που εναντιώνονται στους πλαστούς διαχωρισμούς “προσφύγων” και “μεταναστών”, στην λογική της ανάθεσης και τις χρηματοδοτούμενες ΜΚΟ.

5. Σε αυτήν την κατεύθυνση καλούμε όλους και όλες να μαγειρέψουμε για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες την Κυριακή 13 Μαρτίου, από τις 11:00, στην οδό Σπυρίδωνος Τρικούπη 44 στα Εξάρχεια.

Οποιοσδήποτε μπορεί να συνεισφέρει στη δομή αλληλεγγύης φέρνοντας:
-Μακαρόνι κοφτό (πένες, βίδες κλπ)
-Ρύζι
-Όσπρια
-Τοματοπολτός
-Αλάτι
-Λάδι
Στο χώρο θα υπάρχει κουτί οικονομικής ενίσχυσης της δομής

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

ΥΓ Στον χώρο θα λειτουργεί ταυτόχρονα και bazaar βιβλίου.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗ SANAA TALEB
και σε όλες τις έγκλειστες μετανάστριες
στο κέντρο κράτησης Ελληνικού

Η Sanaa Taleb από το Μαρόκο είναι μια από τις δεκάδες έγκλειστες μετανάστριες στο κέντρο κράτησης Ελληνικού, όπου κρατείται για πάνω από 12 μήνες.

Η Sanaa εξαρχής διεκδίκησε την απελευθέρωσή της μετά την παρέλευση της 6μηνης κράτησης της, αντιστεκόμενη στο καθεστώς εξαίρεσης που εγκαινίασαν οι κρατικοί μηχανισμοί πάνω της. Σήκωσε κεφάλι και αντιστάθηκε μαζί με τις συγκρατούμενες της ενάντια στις άθλιες συνθήκες κράτησης στο κολαστήριο του Ελληνικού και τις εκδικητικές παρατάσεις εγκλεισμού τους, με πρόσφατο παράδειγμα την μαζική αποχή συσσιτίου τον περασμένο Νοέμβρη. Οι μηχανισμοί του κολαστηρίου ξερνάνε την εκδικητικότητά τους ενάντια στην αγωνιστική στάση της Sanaa Taleb όχι μόνο παρατείνοντας αυθαίρετα τον εγκλεισμό της και απορρίπτοντας τις αιτήσεις ασύλου, αλλά την 1η Μάρτη την σέρνουν στο δικαστήριο με αστείες ποινικές κατηγορίες επειδή έκανε το αυτονόητο: αρνήθηκε να συναινέσει και αντιστάθηκε στη βίαιη απέλασή της.

Θα παραμείνουμε αδιαπραγμάτευτα στο πλάι των αόρατων αυτής της κοινωνίας.

Δίπλα στις έγκλειστες μετανάστριες στο Ελληνικό αλλά και σε κάθε στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών ανά την επικράτεια. Οι κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστών για την αξιοπρέπεια και την ελευθερία δεν χωράνε ούτε σε κέντρα κράτησης ούτε σε “κέντρα φιλοξενίας”. Χτίζουν καθημερινά την αλληλεγγύη και τον αλληλοσεβασμό, τσακίζουν καθημερινά τον ρατσισμό και τον κοινωνικό κανιβαλισμό, υπερασπίζονται έμπρακτα την ελεύθερη μετακίνηση των ανθρώπων πέρα από σύνορα και φράχτες, «σημεία ελέγχου» και στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Η αλληλεγγύη παραμένει το πολύτιμο όπλο μας.

ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΑΓΩΝΑ ΝΤΟΠΙΩΝ-ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΜΟΤΟΠΟΡΕΙΑ:
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 26/2, 17.00, ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΑΛΟΓΗΡΩΝ (ΜΕΤΡΟ ΔΑΦΝΗΣ)

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ:
ΤΡΙΤΗ 1/3, 9.00, ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ, ΚΤIΡΙΟ 2

Συντονισμός αναρχικών κοινοτήτων αγώνα νότιας-ανατολικής Αθήνας
Ναμούς αναρχική συλλογικότητα από Άνω Γλυφάδα-Ελληνικό-Αργυρούπολη
Πρωτοβουλία αναρχικών-αντιεξουσιαστών απο τους πρόποδες του Υμηττού
Σύντροφοι-συντρόφισσες από Ηλιούπολη
Ελευθεριακό στέκι Πικροδάφνη

ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΝΟΧΟΙ

(σχετικά με την υπόθεση του Τάσου Θεοφίλου)

“Είμαι αναρχικός κομμουνιστής. Αγαπώ τη ζωή όσο και την ελευθερία. Ας πολεμήσουμε για να γκρεμίσουμε τι φυλακές που θάβουν εντός τους χιλιάδες ζωντανούς.  Ας πολεμήσουμε για το όραμα της κοινωνικής απελευθέρωσης. Ας πολεμήσουμε για την απελευθέρωση της τάξης μας από την εξουσία του κεφαλαίου”.

Τάσος Θεοφίλου

Στις 10 Αυγούστου του 2012 η τράπεζα Alphabank στη Νάουσα της Πάρου έπεσε “θύμα” τεσσάρων ληστών,  ένας εκ των οποίων τραυμάτισε θανάσιμα πολίτη που επιχείρησε να τον συλλάβει. Πολύ σύντομα τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια της “αντι”τρομοκρατικής άρχισαν να διαρρέουν πληροφορίες για “άρωμα τρομοκρατίας στην υπόθεση”, μεικτές ομάδες “αναρχικών και ποινικών”, προλειαίνοντας το έδαφος για επερχόμενες συλλήψεις. Και πράγματι, λίγες μέρες αργότερα, στις 21 Αυγούστου, ο αναρχικός κομμουνιστής Τάσος Θεοφίλου απαγάγεται από την “Αντι”τρομοκρατική και φορτώνεται από τις δικαστικές αρχές ένα πλήθος κατηγοριών, που εκτός από τη ληστεία στην Πάρο περιλαμβάνουν και την ένταξη και συμμετοχή στη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, παρότι ο ίδιος ανήκει σε ένα διαφορετικό ιδεολογικό και πολιτικό ρεύμα με τη συγκεκριμένη οργάνωση. Σε ένα σόου γενικευμένου  “ηθικού πανικού”, τρομολαγνείας και υστερίας, ακόμα και τα διηγήματα του Τάσου θεωρήθηκαν από τους μπάτσους και τα ΜΜΕ ως αδιάψευστο τεκμήριο ενοχής!

Στις 7 Φλεβάρη του 2014 ο Τ. Θεοφίλου αθωώθηκε για τις κατηγορίες της ανθρωποκτονίας και της συμμετοχής στη ΣΠΦ, ενώ παρά την πλήρη κατάρρευση του κατασκευασμένου κατηγορητηρίου και παρά το γεγονός πως δεν αναγνωρίστηκε από κανένα μάρτυρα, καταδικάστηκε σε 25 χρόνια κάθειρξη για τη ληστεία. Ακόμα κι αυτή η εξοντωτική ποινή, όμως, δεν ικανοποίησε το βαθύ κράτος. Λίγες μέρες μετά ο εισαγγελέας Δράκος (εκτελώντας διατεταγμένη υπηρεσία) άσκησε έφεση “υπέρ του νόμου”, με αποτέλεσμα ο Τ. Θεοφίλου να αντιμετωπίζει εκ νέου στο εφετείο (24-02) τις κατηγορίες για τις οποίες αθωώθηκε πρωτόδικα.

Ολόκληρο το πλαίσιο της σύλληψης και δίωξης του Τάσου Θεοφίλου εγγράφεται σε μια εποχή βαθιάς συστημικής κρίσης, που πέρα από την οικονομική της βάση επεκτείνεται σε όλα τα πεδία της κοινωνικής αναπαραγωγής. Η κρίση επιβίωσης του κεφαλαίου και η γενικευμένη κοινωνική απονομιμοποίηση της αστικής πολιτικής καθιστά ολοένα και πιο επιτακτική τόσο την ολομέτωπη επίθεση εναντίον του κόσμου της εργασίας και των καταπιεσμένων όσο και την κατασταλτική οχύρωση του κρατικού μηχανισμού. Όποιος αμφισβητεί τη σύγχρονη βαρβαρότητα είναι εξ ορισμού εγκληματικό στοιχείο. Έτσι κι ο Τάσος. Διώκεται επειδή είναι ένοχος από την ίδια του την πολιτική στάση και τη θέση που παίρνει στον κοινωνικό/ταξικό πόλεμο. Αλλά όχι γι αυτά που του προσάπτει το κατηγορητήριο της αστικής δικαιοσύνης. Όπως γράφει κι ο ίδιος: «Εγώ με τη σειρά μου θέλω να τονίσω ότι όπως και στο πρωτόδικο έτσι και στο εφετείο δεν θα δηλώσω αθώος και δεν θα παρακαλέσω κανένα δικαστή να με πιστέψει. Δεν είμαι αθώος. Στον ταξικό πόλεμο επέλεξα πλευρά με τους αδικημένους και τους καταπιεσμένους, με τους αποκλεισμένους και τους κυνηγημένους, με τους ενόχους και τους κολασμένους. Οργανώθηκα πολιτικά στον αναρχικό χώρο με το μεγαλεπήβολο πράγματι στόχο να πλήξω τις κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές δομές του κεφαλαίου και του κράτους του. Όμως αρνήθηκα, αρνούμαι και  θα αρνηθώ ξανά τις πράξεις που μου καταλογίζουν. Δεν υπήρξα ποτέ μέλος της ΣΠΦ, δεν συμμετείχα στη συγκεκριμένη ληστεία και προπαντός δεν σκότωσα και δεν θα μπορούσα να σκοτώσω για οποιονδήποτε λόγο και υπό οποιεσδήποτε συνθήκες έναν άοπλο πολίτη».

Η επέκταση της εξαθλίωσης που επιβάλλεται με κεντρικό μοχλό τα μνημόνια (“αριστερά” και δεξιά), η γενικευμένη λεηλασία του κοινωνικού πλούτου για την εξυπηρέτηση των τραπεζών (και όχι μόνο), η διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης και των εργασιακών δικαιωμάτων, η δημιουργία σύγχρονων στρατοπέδων συγκέντρωσης, η στρατιωτικοποίηση της μεταναστευτικής πολιτικής κι άλλες τόσες όψεις της ολομέτωπης αντικοινωνικής επίθεσης του κεφαλαίου και του κράτους, συνθέτουν ένα δυστοπικό παρόν διαρκούς εξάπλωσης της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Και σ’ αυτό το ασφυκτικό παρόν το καθήκον της αντίστασης γίνεται ακόμα πιο επιτακτικό. Για την αταξική κοινωνία της ισότητας και της αλληλεγγύης, χωρίς κράτος, ιδιωτική ιδιοκτησία και εκμετάλλευση. Γι αυτόν ακριβώς τον αγώνα βρίσκονται φυλακισμένοι οι σύντροφοί μας, ασχέτως για το αν είναι “αθώοι” ή “ένοχοι”, με τη νομική ερμηνεία των λέξεων.

ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΝΟΧΟΙ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΤΑΣΟ ΘΕΟΦΙΛΟΥ (εφετείο 24-02-2016)

 Συνέλευση αλληλεγγύης στον αναρχικό κομμουνιστή Τάσο Θεοφίλου

Πορεία αλληλεγγύης στην κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν

Πέμπτη 11/2/2016 στις 18:00,

Μαυροματαίων και Δεριγνύ 1

Η κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν υπάρχει ως στεγαστικό εγχείρημα από τον Ιούνιο του 2005 . Από τον Ιανουάριο του 2015, πέρα από κατάληψη στέγης, δρα πολιτικά και ανοιχτά αποτελώντας κομμάτι του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου. Το τελευταίο διάστημα, το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και ο πρύτανης Εμμανουήλ Γιακουμάκης προκήρυξαν ανοιχτή δημοπρασία με σκοπό την ‘ανακατασκευή’ του κτιρίου στο οποίο στεγάζεται η κατάληψη, με προϋπολογισμό που ανέρχεται στα 2,8 εκατομμύρια ευρώ. Φαίνεται ότι το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών αφήνει στην άκρη το ακαδημαϊκό του έργο και μπαίνει δυναμικά στη μπίζνα του real estate. Έχοντας ήδη στην κατοχή του αρκετά ‘φιλέτα’ στην περιοχή, θέλει να ξεκινήσει οικοδομικές εργασίες για τον καλλωπισμό ενός ακόμα με τα 2,8 εκατ. ευρώ από το ΕΣΠΑ. Αν θεωρούν όμως ότι θα αφήσουμε την κατάληψη στα χέρια του κάθε πρύτανη που θέλει να γίνει μεγαλοεργολάβος, λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο.

Τι είναι λοιπόν αυτές οι καταλήψεις?

Οι καταλήψεις και οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι αποτελούν νησίδες ελευθερίας, για όλους εμάς που αγωνιζόμαστε για ένα κόσμο ισότητας, σεβασμού και αξιοπρέπειας. Είναι χώροι δημιουργίας και έκφρασης, αντίστασης και αγώνα, είτε ως στεγαστικά εγχειρήματα που σκοπό έχουν να αποδομήσουν κάθε έννοια ιδιοκτησίας, είτε ως κοινωνικοί χώροι. Χώροι μέσα στους οποίους οι επιθυμίες γίνονται πράξη με σχέσεις συντροφικότητας και αλληλεγγύης. Λειτουργώντας συλλογικά, αντί-ιεραρχικά, οριζόντια και αυτοοργανωμένα, χωρίς αφέντες και δούλους.

Κάποιοι ‘τρελοί’ επιμένουν ότι είναι χώροι ελευθερίας.

Γι’ αυτό και όταν αυτοί οι χώροι δέχονται επιθέσεις ή απειλούνται από κάθε λογής κρατικά και παρακρατικά καθάρματα η συλλογική μας απάντηση είναι ξεκάθαρη.

Κάτω τα ξερά σας από τις καταλήψεις και τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους.

Αλληλεγγύη στην κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν

Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι στην κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν

Όταν τον περασμένο Οκτώβρη ο αναρχικός Παναγιώτης Ασπιώτης παρουσιαζόταν οικειοθελώς στις Αρχές, έπειτα από ένα διάστημα φυγοδικίας που ακολούθησε την εύρεση οπλισμού σε αυτοκίνητο που είχε ενοικιάσει, υποψιαζόμασταν πως η αντιμετώπιση που θα του επιφυλασσόταν θα ήταν «ιδιαίτερη» και πως την ενοικίαση αυτή θα βιάζονταν κάποιοι να την ταυτίσουν με ενοχή.  Άλλωστε κάτι τέτοιο καταδείκνυε η ακατάσχετη σεναριολογία που διακινούνταν στα δημοσιογραφικά γραφεία από την Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία καθόλη τη διάρκεια της φυγοδικίας του, σεναριολογία ωστόσο της οποίας κάθε νέο επεισόδιο γελοιοποιούσε περισσότερο τους εμπνευστές της.

Οι αμετανόητοι αυτοί σκευωροί, μάλιστα, δεν πτοήθηκαν ούτε από την οικειοθελή του παρουσία στις δικαστικές αρχές, καθώς διακαής τους πόθος υπήρξε εξαρχής η «με το στανιό» εμπλοκή του σε κάποια υπόθεση με «άρωμα τρομοκρατίας», προκειμένου η αναβάθμιση του κατηγορητηρίου να εξασφαλίσει μία πολυετή κάθειρξη.

Έτσι, πριν από λίγες μέρες ο πάντα πρόθυμος διεκπεραιωτής των διαβιβαστικών της Αντιτρομοκρατικής, ειδικός εφέτης Ευτύχης Νικόπουλος έδωσε εντολή για λήψη DΝΑ «με κάθε μέσο» και κάλεσε τον Π. Ασπιώτη να απολογηθεί για νέα κακουργήματα, τα οποία επιχειρεί να του αποδώσει μέσω μιας καφκικού τύπου συγχώνευσης της υπόθεσής του με άσχετες δικογραφίες.

Το Σάββατο της 6ης Φεβρουαρίου, λοιπόν, άγνωστο με ποιου εντολή, ο σύντροφός μας αντί να μεταφερθεί στις Φυλακές Κορυδαλλού, όπως τον είχαν ενημερώσει από τις Φυλακές Ναυπλίου, βρέθηκε στο Μεταγωγών της Π. Ράλλη, όπου δέχτηκε βάρβαρη επίθεση από κουκουλοφόρους της Αντιτρομοκρατικής χωρίς διακριτικά. Πρόκειται για μια πρωτοφανή ενέργεια, εξόφθαλμα παράνομη και αποκρουστική, για τη διεκπεραίωση της οποίας επιλέχτηκε -διόλου τυχαία- χώρος που δεν καλύπτεται από κάμερες, ώστε ο παρ’ ολίγον πνιγμός, τα γρονθοκοπήματα και οι κλωτσιές, οι οποίες μάλιστα συνεχίστηκαν και μετά τη λήψη του DNA, να παραμείνουν αθέατα.

Ο ξυλοδαρμός αυτός (η σφοδρότητα του οποίου αποδεικνύεται και από τη γνωμάτευση της ιατρικής του εξέτασης που πραγματοποιήθηκε πολλές ώρες αργότερα, έπειτα μόνο από επιμονή του συνηγόρου του) αποτελεί την κορύφωση (;) ενός σχεδίου φυσικού και ψυχικού βασανισμού. Ο Παναγιώτης Ασπιώτης εδώ και μήνες βρίσκεται σε ένα καθεστώς οιονεί απομόνωσης, καθώς η κράτησή του αρχικά στα Γρεβενά, κι έπειτα από συνεχείς εμπαιγμούς στο Ναύπλιο, του αποστερούν εξαιτίας σοβαρών οικογενειακών λόγων κάθε δυνατότητα επισκεπτηρίου. Ηθικός αυτουργός αυτής της κατάστασης, αλλά και όσων τυχόν ακολουθήσουν, είναι ο γενικός γραμματέας του Υπουργείου Δικαιοσύνης Ε. Φυτράκης και ο πολιτικός του προϊστάμενος Ν. Παρασκευόπουλος, οι οποίοι και τον παρέδωσαν στα μαντρόσκυλα του Τόσκα.

Απαιτούμε, αφού πρώτα νοσηλευτεί για όσο απαιτείται, χωρίς αυτή τη φορά την παρέμβαση των ΕΚΑΜ στο ιατρικό έργο, να μεταφερθεί στις Φυλακές Κορυδαλλού για το υπόλοιπο της ποινής του, ώστε να είναι κοντά στην οικογένεια και το συνήγορό του.
Απαιτούμε  την παύση κάθε απόπειρας σκευωρίας και νέας δίωξης με στόχο το σύντροφό μας.

Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.

Υ.Γ.  Ας μας απαντήσει ο κ. Παρασκευόπουλος: Όταν συμπεριλάβατε τη νομοθετική ρύθμιση για την προάσπιση της «ανθρώπινης αξιοπρέπειας» κατά τη λήψη DNA, κάτι τέτοιο είχατε στο  μυαλό σας;

Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στον Παναγιώτη Ασπιώτη

αναδημοσίευση από athens.indymedia.org

Κείμενο του Γρηγόρη Τσιρώνη σχετικά

με την επερχόμενη δίκη του στις 5/02/16 για την υπόθεση της ληστείας στην ΕΤΕ.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΓΡΗΓΟΡΗ ΤΣΙΡΩΝΗ

Συγκέντρωση-Μοτοπορεία Παρασκευή 29/1, Προπύλαια 17:00

Μικροφωνική αντιπληροφόρησης: Τρίτη 2/2, Νομική 11:00

Δίκη 5/2, Εφετείο Αθηνών, 9:00 πμ

Στις 16 Γενάρη του 2006 πραγματοποιείται ένοπλη ληστεία στο υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στην οδό Σόλωνος. Ο αστυνομικός-φρουρός της τράπεζας αποφασίζει να ακολουθήσει τους ληστές και επιχειρεί να τους συλλάβει μέσα σε εμπορικό κέντρο. Από τη συμπλοκή τραυματίζεται σοβαρά ο αναρχικός Γ. Δημητράκης. Μετά το εξιτήριο από την εντατική αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη για την απαλλοτρίωση της τράπεζας. Ο ίδιος πριν τη δίκη του είχε δηλώσει: “Για την πλειονότητα της κοινωνίας η τράπεζα αποτελεί σίγουρα έναν αδίστακτο οικονομικό μηχανισμό που καθημερινά ξεζουμίζει χιλιάδες οικογένειες. Και όλοι γνωρίζουν ότι οι τραπεζικοί κολοσσοί ευθύνονται για τη σημερινή οικονομική κρίση, την οποία πληρώνει ο λαός.”

Ονόματα και φωτογραφίες «σεσημασμένων» για την αντιεξουσιαστική τους δράση, μπαίνουν τις επόμενες μέρες στα τηλεοπτικά κάδρα των υπόπτων. Επινοείται μια ανύπαρκτη ομάδα με την ονομασία “ληστές με τα μαύρα” και εκδίδονται εντάλματα σύλληψης για τρεις αντιεξουσιαστές. Το Γρηγόρη Τσιρώνη, το Σίμο και το Μάριο Σεϊσίδη.

Τον Οκτώβρη του 2009 οι καταζητούμενοι σύντροφοι, μέσα σε ένα δημοσιογραφικό παραλήρημα που τους εμφανίζει σαν μέλη -ταυτόχρονα- όλων των ένοπλων οργανώσεων, επικηρύσσονται με το ποσό των 600.000 Ευρώ. Την επικήρυξη υπογράφουν εξέχοντα μέλη των κομματικών εγκληματικών οργανώσεων που κυβέρνησαν τη χώρα. Ο βραβευμένος από το FBI, υπουργός Δημόσιας Τάξης Μ. Χρυσοχοίδης και ο υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου, που παρέδωσε το λαό βορά στο ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο.

Στις 3 Μάη του 2010 συλλαμβάνεται ένας από τους καταζητούμενους συντρόφους, ο Σ. Σεϊσίδης, βαριά τραυματισμένος από πισώπλατο πυροβολισμό αστυνομικού. Μήνες μετά αθωώνεται από όλες τις κατηγορίες. Στις 29 Μάη του 20015 συλλαμβάνεται ο αντιεξουσιαστής Γρ. Τσιρώνης. Στις 5 Φεβρουαρίου ξεκινάει το πρώτο από μια σειρά δικαστηρίων που έχουν προετοιμάσει αστυνομία και δικαστές.

Ο σύντροφος, ειδικά μέχρι να επιλέξει το δρόμο της φυγοδικίας για να προασπίσει το υπέρτατο αγαθό της ελευθερίας απέναντι στις κατασκευασμένες κατηγορίες, βρέθηκε στην πρώτη γραμμή της ταξικής πάλης. Στις μαθητικές καταλήψεις, στις κινητοποιήσεις για τη δολοφονία του καθηγητή Τεμπονέρα το 1991 από μέλη της ΟΝΝΕΔ, στις συγκρούσεις κατά τη διάρκεια της κατάληψης του Πολυτεχνείου το 1995, στις αντιιμπεριαλιστικές διαδηλώσεις κατά των πολέμων σε Ιράκ, Παλαιστίνη, Αφγανιστάν, Γιουγκοσλαβία, στη θερμή υποδοχή που επιφύλαξαν χιλιάδες διαδηλωτές στους εγκληματίες Κλίντον, Μπλερ και Κοντολίζα Ράις όταν επισκέφτηκαν την Αθήνα, στις οδομαχίες κατά τη σύνοδο της ΕΕ το 2003 στη Θεσσαλονίκη, στα αντιρατσιστικά και αντιφασιστικά συλλαλητήρια. Ακόμα όμως και στα χρόνια της φυγοδικίας ο σύντροφος παρέμεινε ενεργός στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Στις αντιμνημονιακές διαδηλώσεις, στην εξέγερση του 2008, στις κινητοποιήσεις ενάντια στην καταστροφική επένδυση της Eldorado Gold στην Χαλκιδική.

Στόχος της πολιτικής δίωξης του αντιεξουσιαστή Γρ. Τσιρώνη δεν είναι απλά η εξόντωσή του, μέσα στα κάτεργα των ελληνικών φυλακών. Στόχος της είναι να σταλεί ένα σαφές μήνυμα σε όλους τους προλετάριους: Ο αγώνας ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος είναι μάταιος.

Ειδικά σήμερα, όπου τα μνημόνια έχουν επιβάλλει ολοκληρωτικά την εξαθλίωση και την ανέχεια, η αντίσταση πρέπει να μοιάζει εξ’ αρχής ηττημένη. Ειδικά σήμερα, όπου τα πραγματικά εγκλήματα ακούνε στο όνομα της ανεργίας, της κατεδάφιση της κοινωνικής ασφάλισης, των ιδιωτικοποιήσεων, της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας και της Ευρώπης Φρούριο ο λαός πρέπει να παραμείνει σιωπηλός. Φοβισμένος, απογοητευμένος.

Απέναντι στην προσπάθεια της αστυνομίας και των δικαστών να συντρίψουν τα προτάγματα της αντίστασης και της αλληλεγγύης, να τσακίσουν τα κινήματα που προτάσσουν τη σύγκρουση με το καθεστώς και την επαναστατική προοπτική, στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους πολιτικούς κρατούμενους. Οργανώνουμε τη ταξική αντεπίθεση. Τον πόλεμο των εργαζομένων και των άνεργων, των ντόπιων και των μεταναστών, των κοινωνικά και ταξικά αποκλεισμένων για την καταστροφή κράτους και κεφαλαίου.

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΝΤΟΠΙΟ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΕΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Συνέλευση αλληλεγγύης στο σύντροφο Γρηγόρη Τσιρώνη

Το φθινόπωρο του 2012 πραγματοποιούνται στο κέντρο της Αθήνας μοτοπορείες από αναρχικούς, αντιεξουσιαστες και αντιφασίστες με στόχο την παρουσία του κόσμου του αγώνα στους δρόμους και τη μεταφορά ενός μηνύματος οργάνωσης απέναντι στη ολοένα εντεινόμενη βια του παρακρατικού οχετού, που εκείνη την περίοδο εφορμούσε σε διάφορες γειτονίες του κέντρου της Αθήνας και όχι μόνο.

Το Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου διεξάγεται η 3^η κατά σειρά αντιφασιστική μοτοπορεία στις συνοικίες της Κυψέλης, των Πατησίων και της Πλατείας Αμερικής. Λίγες μέρες πριν στην περιοχή της Πλατείας Αμερικής, όπου μένει και δραστηριοποιείται μεγάλος αριθμός μεταναστών, διεξάγονται πογκρόμ εναντίων τους, με επιθέσεις σε ανθρώπους, σπίτια, καταστήματα και γραφεία μεταναστευτικών κοινοτήτων. Φυσικά υπό την πλήρη ανοχή της αστυνομίας. Κατά τη διάρκεια της μοτοπορείας, οι Νίκος Παπαβασιλείου (μέλος του πυρήνα Νίκαιας της ΧΑ) και Γιώργος Περρής προκαλούν και επιτίθενται σε διαδηλωτές πάνω σε εν κινήσει οχήματα, η οποία και απαντήθηκε όπως της άρμοζε. Το συμβάν αποτέλεσε τη αφορμή για μια λυσσαλέα επίθεση από τις δυνάμεις της ομάδας ΔΕΛΤΑ που ακολουθούσαν κατά δεκάδες τη διαδήλωση. Αποτέλεσμα αυτής: κατεστραμμένα μηχανάκια, 15 συλλήψεις, άγριος ξυλοδαρμός των συλληφθέντων, κυνηγητό μέχρι τα Εξάρχεια, βασανιστήρια στη ΓΑΔΑ και βαριές κατηγορίες γι αυτούς, αλλά και για 6 ακόμα συντρόφους που κατηγορήθηκαν με βάση τις πινακίδες από τα μηχανάκια που εγκαταλείφθηκαν την ώρα της αστυνομικής επιδρομής.

Είναι μια περίοδος όπου καθορίζεται από το λαϊκό ξεσηκωμό μετά την ψήφιση του πρώτου μνημονίου το 2010, την εξέγερση της 21ης Φλεβάρη του 2012 και μια σειρά κοινωνικών αναταραχών. Είναι μια εποχή όπου το σύστημα φαίνεται να μην πατάει και πολύ γερά στα πόδια του, για αυτό και αναδιπλώνεται και εξαπολύει τη δική του επίθεση στα αγωνιζόμενα και ευάλωτα κοινωνικά κομμάτια. Ο ακροδεξιός εσμός του Σαμαρά που είχε αναλάβει την πολιτική διαχείριση, ταυτόχρονα με το ξεζούμισμα της ντόπιας εργατικής τάξης στοχοποιεί τον πάτο της ταξικής πυραμίδας, τους μετανάστες για τα δεινά που επιφέρει η κρίση. Τα παρακρατικά καθάρματα -όντας πλέον και θεσμικά συμμετέχοντες- αναλαμβάνουν τον ιστορικό τους ρόλο: αυτό του μαντρόσκυλου των αφεντικών. Παρ’ όλα αυτά πολλές ταξικές κινηματικές δυνάμεις βρίσκονται σε επαγρύπνηση και ορθώνουν ανάστημα στην φασιστική πανούκλα. Ο κόσμος του αγώνα επιλέγει να οργανωθεί σε διάφορα επίπεδα. Επιλέγει αυτοοργανωμενα και μαχητικά να αποτελέσει ανάχωμα στις φασιστικές συμμορίες και τα αφεντικά τους. Μια τέτοια κίνηση ήταν και οι αντιφασιστικές μοτοπορείες που έλαβαν χώρα εκείνο τον καιρό.

Στο πρόσωπο των 21 συντρόφων, οι οποίοι δικάζονται την Παρασκευή 22 Γενάρη στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων της Αθήνας (Λουκάρεως) στις 9:00, το κράτος επιχειρεί να δικάσει όλους εκείνους που αντιστάθηκαν και αντιστέκονται ακόμα στη βαρβαρότητα που ξεδιπλώνεται παντού γύρω μας, είτε αυτή βρίσκεται στα μαχαίρια των χρυσαυγιτών, είτε στα γκλομπ των μπάτσων, είτε στα νεκρά πτώματα πνιγμένων προσφύγων και μεταναστών, είτε στις ουρές των ανέργων, είτε στους εκατοντάδες άστεγους που κατακλύζουν τους δρόμους… παντού.

Σήμερα τρία χρόνια μετά, όπου η αστική τάξη και το κράτος της συνεχίζει την υποτίμηση των ζωών μας, όπου ο ταξικός πόλεμος μαίνεται σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας, χρέος της τάξης μας είναι να σηκώσει το γάντι και να αντεπιτεθεί. Η αλληλεγγύη στους 21 κατηγορούμενους της αντιφασιστικής μοτοπορείας δεν μπορεί παρά να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της αντεπίθεσης αυτής.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 21 ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΥΣ

ΤΗΣ 3^ης ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΜΟΤΟΠΟΡΕΙΑΣ ΤΗΣ 30/9/2012

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

Η πολιτική επιθεώρηση ΜΟΛΟΤ (συμμετέχοντας στο κινηματικό εκδοτικό εγχείρημα Los Solidarios), σε συνεργασία με συντρόφισσες και συντρόφους από διάφορες πόλεις της Ελλάδας, με φυλακισμένους αγωνιστές, αλλά και με συντρόφους στο εξωτερικό (Χώρα των Βάσκων, Ιταλία, Τουρκία), από τις 22 Ιανουαρίου ξεκινούν τη διοργάνωση μιας σειράς εκδηλώσεων και βιβλιοπαρουσιάσεων με αφορμή την έκδοση του βιβλίου “Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης: κείμενα και συνεντεύξεις” . Ο πρώτος κύκλος των εκδηλώσεων θα γίνει στο τριήμερο 22-24 Ιανουαρίου στο Βόλο (κατάληψη Ματσάγγου), την Καρδίτσα (Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι) και τη Λάρισα (κοινωνικός χώρος paratod@s).

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

αναδημοσίευση από Ασύμμετρη Απειλή

Για την επερχόμενη δίκη
των 21 αντιφασιστών/στριών της 3ης Αντιφασιστικής Μοτοπορείας

Την Παρασκευή 22 Γενάρη 2016 έχει οριστεί να ξεκινήσει στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων της Αθήνας η δίκη των 21 αντιφασιστών/στριών που κατηγορούνται με βάση τη συμμετοχή τους στην 3η Αντιφασιστική Μοτοπορεία της 30/9/2012 στις συνοικίες της Κυψέλης, των Πατησίων και της Πλατείας Αμερικής. Πρόκειται για τους 15 αντιφασίστες και αντιφασίστριες που συνελήφθησαν κατά τις επιδρομές των αστυνομικών δυνάμεων στην πορεία, για να αφεθούν αργότερα στη βασανιστική «αγκαλιά» των δημοκρατικών δυνάμεων του νόμου και της τάξης στη ΓΑΔΑ, και 6 ακόμα συντρόφους που κατηγορήθηκαν με βάση τους αριθμούς πινακίδων οχημάτων που εγκαταλείφτηκαν κατά τη διάρκεια των παραπάνω επιδρομών. Και οι 21 έχουν αναλάβει  στην ανάκριση την ευθύνη και έχουν υπερασπιστεί πολιτικά τη συμμετοχή τους στην πορεία, κάτι το οποίο θα κάνουν και στην αίθουσα του δικαστηρίου.

Οι κατηγορίες με τις οποίες βρίσκονται αντιμέτωποι/ες διαφέρουν ανάλογα με τις μαρτυρίες που έχουν κατατεθεί εναντίον τους και στο σύνολό τους είναι εννιά: απόπειρα βαριάς σκοπούμενης σωματικής βλάβης από κοινού και κατά συρροή, επικίνδυνες σωματικές βλάβες από κοινού και κατά συρροή, τετελεσμένες και σε απόπειρα, απρόκλητη φθορά ξένης ιδιοκτησίας, οπλοφορία, οπλοχρησία, διατάραξη της κοινής ειρήνης, αντίσταση, απείθεια και παράβαση του νόμου περί βεγγαλικών και φωτοβολίδων.

Η βασική κατηγορία παρόλα αυτά, ανομολόγητη κι όμως αυτή που αποτελεί το βάθρο πάνω στο οποίο ορθώνεται ένα ακόμα γελοίο πλην βαρύ κατηγορητήριο, είναι ότι αυτοί οι 21 αποτελούν μέρος εκείνων των λίγων δεκάδων που συμμετείχαν στις αντιφασιστικές μοτοπορείες, όπως και εκείνων των λίγων εκατοντάδων που δεν συμμετείχαν, οι οποίοι τάχθηκαν ανοιχτά με το μέρος των εκμεταλλευόμενων, των ξένων και ντόπιων προλετάριων, όντας κομμάτι τους, και αφιέρωσαν λίγες από τις λίγες δυνάμεις τους στο να επεξεργαστούν σχέδια ταξικής αυτοάμυνας και αντεπίθεσης. Αυτοάμυνας απέναντι στις φασιστικές επιθέσεις των νεοναζί και των βδελυρών συμμάχων τους που στόχευαν στο πιο αδύναμο κομμάτι του προλεταριάτου, και αντεπίθεσης στην αναδιάρθρωση του κράτους και του κεφαλαίου που εργαζόταν και εργάζεται με όλο και πιο βίαιους όρους για την γενική υποτίμησή μας.

Εκείνο το απόγευμα της 30ης Σεπτέμβρη, η αντιφασιστική μοτοπορεία δεν πέρασε από την Πλατεία Αμερικής μόνο για να διαμαρτυρηθεί για τις εντεινόμενες φασιστικές επιθέσεις που ανθούσαν σε πολλές από τις γειτονιές της Αθήνας μέσα από τη συνεργασία κράτους και παρακράτους, αλλά κυρίως όπως ανέφερε και το αρχικό κείμενο συγκρότησής της, για να μεταφέρει μήνυμα οργάνωσης απέναντι σε μια βία που όσο αφηνόταν να δρα ανενόχλητη, αναβαθμιζόταν και γινόταν όλο και πιο επικίνδυνη. Η Πλατεία Αμερικής δεν ήταν μόνο μία από τις γειτονιές όπου διάφορες μεταναστευτικές κοινότητες προσπαθούσαν να σταθούν στα πόδια τους κυνηγημένες από κάθε είδους μπάτσους, φασίστες και μαφίες. Ήταν παράλληλα και  μια περιοχή στην οποία προσπαθούσε να πατήσει πόδι ένα ακόμα μόρφωμα με χαρακτηριστικά «επιτροπής κατοίκων Αγίου Παντελεήμονα», με βασικό καθήκον την παροχή μόνιμης και επιτόπιας συνδρομής στο κράτος για την αστυνόμευση των περισσευούμενων πληθυσμών. Η συνταγή γνωστή: ρητορική περί ανομίας, εγκληματικότητας των μεταναστών και υγειονομικών βομβών έτοιμων να εκραγούν, αστυνομική προστασία, νεοναζί ακτιβιστές, παλιοί ή φερέλπιδες οργανωτές και πειραματισμός με διάφορα ονόματα (επιτροπή κατοίκων, σύλλογος «τάδε», επιτροπή ενεργών πολιτών «δείνα») μέχρι να γίνει δυνατό να οργανωθεί το απαραίτητο δυναμικό.

Λίγες μόλις μέρες πριν την προγραμματισμένη μοτοπορεία, ο υπό συγκρότηση βούρκος είχε καταφέρει να οργανώσει συνελεύσεις «αγανακτισμένων κατοίκων», επιθέσεις σε καταστήματα και κοινότητες μεταναστών και μικρά, ανοιχτά πογκρόμ στους δρόμους κάτω από την πλατεία, πάντα υπό την διακριτική παρουσία των ένστολων εχθρών της ανομίας. Οι αυτοπαρουσιαζόμενοι ως θύματα της διαδήλωσης, ο Νίκος Παπαβασιλείου και ο Γιώργος Περρής (ο πρώτος μέλος του πυρήνα της Χρυσής Αυγής στη Νίκαια) καταδικάστηκαν λίγους μήνες αργότερα για τον εμπρησμό του μπαρ Cointreau (με ιδιοκτήτη καμερουνέζικης καταγωγής) στην οδό Λεμεσού. Στις καταθέσεις τους παραδέχτηκαν πως «αστυνόμευαν» την περιοχή κατά ομάδες. Η φαινομενικά παράλογη επίθεση τους στο σώμα της μοτοπορείας, δύο ανθρώπων σε μια διαδήλωση κάποιων δεκάδων, μόνο υπό το πρίσμα της ανάγκης τους να επιβεβαιώσουν στο ακροατήριό τους τον ρόλο τους ως ειδικών (οργάνωσης) αυτής της «αστυνόμευσης» μπορεί να ερμηνευθεί.

Η αυτονόητη απόκρουση αυτής της επίθεσης, από τη μεριά των αντιφασιστών/στριών, αποδείχτηκε η πολυπόθητη αφορμή για την άγρια επίθεση της αστυνομίας. Αυτή η άμεση όσο και δημόσια δήλωση υπέρ της αδυναμίας ανεμπόδιστης εφαρμογής των (παρα)κρατικών σχεδίων στο δρόμο, από μια αυτοοργανωμένη, μαχητική και με δημόσια παρουσία αντιφασιστική δομή, ήταν αδύνατο να μείνει αναπάντητη από τη μεριά του κράτους.

Η ετοιμότητα όπως και η μανία με την οποία χτυπήθηκε η πορεία από τις κρατικές συμμορίες των ομάδων Δέλτα, η διάλυσή της, αλλά κυρίως η προσπάθεια ακόμα και κυριολεκτικής διάλυσης των συμμετεχόντων σε αυτήν, τα βασανιστήρια που ακολούθησαν υπό το άγρυπνο βλέμμα των αξιωματικών στη ΓΑΔΑ, οι πιέσεις που ασκήθηκαν με όλους τους τρόπους για να προφυλακιστούν οι συλληφθέντες και οι βαρύτατες εγγυήσεις και όροι που επιβλήθηκαν τελικά, σήμαιναν την προειλημμένη απόφαση να υπάρξει ένα παραδειγματικό χτύπημα των αντιφασιστών/στριών που συμμετείχαν και πολύ περισσότερο όλων εκείνων που η δράση τους συμβόλιζε και προεικόνιζε: την επιλογή ενός μεγάλου κομματιού του κινήματος για αυτοοργανωμένη, μαχητική, αντιφασιστική δράση έξω από θεσμούς και κόμματα, για οργάνωση της ταξικής αυτοάμυνας ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Μια επιλογή που οδήγησε σε αντιφασιστικές δράσεις στους δρόμους, στις πλατείες και στις γειτονιές όλης της χώρας που όταν δεν κατάφεραν να εμποδίσουν, φρέναραν σημαντικά την παρουσία των φασιστών στο δρόμο.

Είναι αυτές οι δράσεις που θα βρεθούν τελικά στο εδώλιο του κατηγορουμένου, μέσω των συντρόφων και των συντροφισσών εκείνων που έπεσαν στα χέρια του αστυνομικοδικαστικού συστήματος. Απέναντι τους, ως (ψευδο)μάρτυρες κατηγορίας, θα βρεθούν οι μη καταργημένοι μπάτσοι των καταργημένων ομάδων Δέλτα, οι νεοναζί της Πλατείας Αμερικής και περήφανα μέλη των αγανακτισμένων της περιοχής.

Μπορεί από το φθινόπωρο του 2012 να έχει περάσει τόσος χρόνος που δεν φαίνεται καν να χωρά στα τρία ημερολογιακά χρόνια που μας χωρίζουν από τότε. Όμως, η πολιτική, ηθική και οικονομική στήριξη των κατηγορουμένων και μέσα από αυτήν η πολιτική υπεράσπιση του δικαιώματος και της υποχρέωσής μας στην αντιφασιστική και ταξική αυτοάμυνα είναι ακόμα αναγκαία. Ίσως πολύ περισσότερο στην εποχή που οι δολοφονικές επιθέσεις των φασιστών και των απανταχού ευρωπαίων «αγανακτισμένων κατοίκων» εναντίον των προσφύγων/μεταναστών, και ο δολοφονικός «ανθρωπισμός» των ευρωπαϊκών κρατών, με αριστερές και δεξιές κυβερνήσεις, συνιστούν τις δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος. Του νομίσματος του νόμου και της τάξης του κεφαλαίου που οφείλουμε να βγάλουμε εκτός κυκλοφορίας.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΗΘΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΣΤΗΡΙΞΗ ΤΩΝ 21 ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΩΝ ΤΗΣ 3ης ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΜΟΤΟΠΟΡΕΙΑΣ ΤΗΣ 30/9/2012

ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΩΝ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΥΣ

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ
               ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

συνέλευση των κατηγορουμένων αντιφασιστών/στριών της 3ης Αντιφασιστικής Μοτοπορείας