Τους τελευταίους μήνες διεξάγονται διαπραγματεύσεις μεταξύ της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ  και των «θεσμών» (Κομισιόν, ΕΚΤ, ESM, ΔΝΤ) για το κλείσιμο της β΄ αξιολόγησης στο πλαίσιο των μνημονιακών υποχρεώσεων που ανέλαβε η χώρα με την υπογραφή του τρίτου μνημονιακού προγράμματος το καλοκαίρι του 2015. Για άλλη μια φορά ο εργαζόμενος λαός γίνεται θεατής της ίδιας κοροϊδίας, καθώς οι διαφωνίες μεταξύ των δανειστών, απόρροια των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών μεταξύ της γερμανοκρατούμενης ΕΕ και του αμερικανοκρατούμενου ΔΝΤ, συνίστανται απλά και μόνο στον τρόπο υλοποίησης νέων δυσβάστακτων αντεργατικών-αντιλαϊκών μέτρων. Παρά τις δηλώσεις Τσίπρα, «Δεν θα νομοθετήσουμε ούτε ευρώ μέτρα» η συγκυβέρνηση με θρασύτητα την επομένη της Εργατικής Πρωτομαγιάς ανακοίνωσε ότι βγήκε «λευκός καπνός» από το Hiltonγια την ολοκλήρωση της αξιολόγησης.

Με τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να βρίσκεται πλέον σε πολιτικό αδιέξοδο και το ΔΝΤ σε αντιπαράθεση με την ΕΕ να επιμένει στη μείωση του στόχου για 3,5 % πλεόνασμα για μετά το 2018, αφού τα «νούμερα δεν βγαίνουν» σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των τεχνοκρατών του, το 4ο μνημόνιο  έρχεται προς ψήφιση, όπως επιβεβαιώνει το Γραφείο προϋπολογισμού της Βουλής. Έτσι, με το τσάκισμα των εργατικών – λαϊκών δικαιωμάτων το πρόγραμμα θα καταστεί «βιώσιμο», ενώ η ζωή της πλειοψηφίας της κοινωνίας αβίωτη, γεγονός το οποίο βρίσκει σύμφωνους τόσο τους δανειστές όσο και τα ντόπια δεκανίκια τους (συγκυβέρνηση, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, Ένωση Κεντρώων, «αντιμνημονιακή» ΧΑ, ΣΕΒ, ΤτΕ). Ύστερα από την αποτυχία κατάληξης σε συμφωνία στα Eurogroupτης 20ης Φλεβάρη και της 20ης Μαρτίου και το κλείσιμο της συμφωνίας σε τεχνικό επίπεδο στο Eurogroupστις 7 Απριλίου, τα νέα δυσβάστακτα μέτρα θα πρέπει να έχουν ψηφιστεί μέχρι τα μέσα Μαϊου, προκειμένου η συγκυβέρνηση να λάβει τα εύσημα από τους ιμπερια-ληστές δανειστές στο Eurogroupστις 22 ΜαΪου. Ταυτόχρονα, καθώς αναμένεταιν στη συνάντηση των υπουργών Οικονομικών των χωρών του G7 στις 11-13 Μαίου να συζητηθεί το ελληνικό χρέος (της τάξεως του 175,1% ΑΕΠ), το οποίο λειτουργεί ως μηχανισμός νεοαποικιοποίησης και κοινωνικής λεηλασίας, η συγκυβέρνηση καυχιέται ότι το αντάλλαγμα για την ολοκλήρωση της αξιολόγησης θα είναι η λήψη μεσοπρόθεσμων μέτρων για τη «διευθέτηση» του χρέους. Η συγκυβέρνηση μάλιστα κομπάζει ότι ξεπέρασε το στόχο για τα πρωτογενή πλεονάσματα (3,9% ή 4,19% σύμφωνα με τους ειδικούς κανόνες του προγράμματος, οκταπλάσιο του προβλεπομένου), ξεχνώντας να αναφέρει ότι τα αιμοσταγή πλεονάσματα προήλθαν από την υπερφορολόγηση και τη μείωση των κοινωνικών δαπανών. Την ίδια στιγμή η συγκυβέρνηση βιάζεται να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση, έτσι ώστε να ενταχθούν τα ελληνικά ομόλογα στο τρέχον πρόγραμμα της ποσοτικής χαλάρωσης, διασφαλίζοντας τα συμφέροντα της τραπεζικής ολιγαρχίας.

Τα νέα μέτρα των 4 δις, στα οποία συμφώνησε η συγκυβέρνηση για το 2018-2020, εντείνουν την κοινωνική γενοκτονία, προβλέποντας: μειώσεις των κοινωνικών δαπανών από το 2018 (περικοπές των επιδομάτων ανεργίας, τέκνων, φτώχειας, φυσικών καταστροφών, ακόμη και του επιδόματος θέρμανσης, της έκπτωσης φόρου για ιατρικές δαπάνες), μειώσεις συντάξεων ( της τάξεως 1% του ΑΕΠ από 1.1.2019) μέσω της κατάργησης της λεγόμενης «προσωπικής διαφοράς», πλήττοντας 900000 συνταξιούχους, μείωση του αφορολόγητου ορίου (μέτρο της τάξεως 1% του ΑΕΠ) από το 2020 στα 5861(!), διευκόλυνση της απελευθέρωσης των ομαδικών απολύσεων μέσω της κατάργησης της έγκρισης τους με υπουργική απόφαση και του υπουργικού βέτο, περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων στο δημόσιο, μείωση του αριθμού των συμβασιούχων εργαζομένων στο δημόσιο, ούτε λόγος για επαναφορά των ΣΣΕ, περιορισμοί στο δικαίωμα της απεργίας, κατάργηση της κυριακάτικης αργίας (άλλο ένα μέτρο «εκσυγχρονισμού») με το άνοιγμα των εμπορικών καταστημάτων 30 Κυριακές ετησίως για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των πολυεθνικών (βλ. H&M), πετώντας στα σκουπίδια την απόφαση του ΣτΕ, που είχε κηρύξει αντισυνταγματικό το άνοιγμα των εμπορικών καταστημάτων πάνω από 8 Κυριακές ετησίως. Παράλληλα, συνεχίζεται το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας σε εξευτελιστικές τιμές  (ΤΡΑΙΝΟΣΕ, ΟΛΘ ) και εντείνονται οι πιέσεις για της ιδιωτικοποιήσεις στον ενεργειακό τομέα ( 40% των λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ και 17% της εταιρείας μέσω του ΤΑΙΠΕΔ, 66% ΔΕΣΦΑ, κίνδυνος πώλησης του 100% του ΑΔΜΗΕ).

Όσο κι αν η συγκυβέρνηση προσπαθεί να διαχειριστεί το πολιτικό κόστος με τον επιμερισμό των μέτρων, είναι αδύνατο να κρύψει τον εγκληματική και αντεργατική πολιτική που ακολουθεί. Όσο κι αν η πολιτικά και κοινωνικά χρεοκοπημένη συγκυβέρνηση βασίζει επικοινωνιακά την τακτική της στη λήψη των αντιμέτρων, εφόσον επιτευχθεί ο στόχος για πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% ή 3,7%-πράγμα μάλλον απίθανο-, δεν διστάζει να παρουσιάζει ως διαπραγματευτική επιτυχία αντίμετρα-«ψίχουλα» (μικρή μείωση ΕΝΦΙΑ, μείωση της συμμετοχής στη φαρμακευτικές δαπάνες, ελάχιστα επιδόματα, αύξηση παροχής σχολικών γευμάτων) μπροστά στην ένταση της εξαθλίωσης του εργαζόμενου λαού, ενώ κάποια από αυτά, όπως η μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων, ικανοποιεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου, το οποίο «πλήττεται» από την πολιτική της κυβέρνησης, όπως παραπονιέται η ντόπια παρασιτική αστική τάξη μέσω του ΣΕΒ.

Ο νέος αρμαγεδδών, ύστερα από 7 χρόνια μνημονίων, εντείνει την εξαθλίωση του λαού και της νεολαίας, αυξάνει το βαθμό εκμετάλλευσης των απόκληρων αυτής της κοινωνίας, στέλνει στον καιάδα τις όποιες κοινωνικές κατακτήσεις. Γιατί νέα μνημονιακά μέτρα σημαίνουν ταξικό πόλεμο, φοροεπιδρομή, διάλυση του συστήματος υγείας και κοινωνικής ασφάλισης, ενώ 1,5 εκατομμύρια άτομα βιώνουν την ακραία φτώχεια. Γιατί νέα μνημονιακά μέτρα δεν δίνουν λύση στην καλπάζουσα ανεργία, καθώς 1 στους 2 νέους εργαζομένους και 1 στους 4 εργαζομένους είναι άνεργοι με το 73,3% μακροχρόνια (εκ των οποίων μόνο το 9,5% δικαιούται επίδομα ανεργίας), φέρνουν πλειστηριασμούς λαϊκών σπιτιών (ακόμα και με ηλεκτρονικές διαδικασίες), μειώσεις λαϊκών εισοδημάτων (στο 75,3 % των νοικοκυριών), ανάληψη του βάρους της ασφάλισης από τους εργαζομένους και όχι από την εργοδοσία (εισφορές με «μπλοκάκια»). Γιατί εντός του σφαγείου της ΕΕ υιοθετούνται αντιδραστικοί κανονισμοί για την καταπολέμηση της «ανεργίας», φτωχοποιείται η μικρή και μεσαία αγροτιά.

Σε μία χρονική συγκυρία κλυδωνισμού του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού μηχανισμού της ΕΕ με την άνοδο ευρωσκεπτιστικών ρευμάτων αντιδραστικού χαρακτήρα (Κίνημα πέντε αστέρων, Λέγκα του Βορρά στην Ιταλία, Λεπέν στη Γαλλία, ενίσχυση της ακροδεξιάς σε Αυστρία, Γερμανία, Ολλανδία ,Ουγγαρία), πολιτικής αβεβαιότητας (εκλογές σε Γερμανία το φθινόπωρο), προσανατολισμού προς πολιτικές προστατευτισμού (Brexit, Τραμπ στις ΗΠΑ), ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού και γεωπολιτικών αναδιατάξεων μόνο το πολιτικά οργανωμένο εργατικό-λαϊκό κίνημα,το αναρχικό κίνημα και η επαναστατική κομμουνιστική αριστερά μπορούν να βάλουν φρένο στη φρενήρη επέλαση του κεφαλαίου σε βάρος του κόσμου της εργασίας, προετοιμάζοντας την ταξική αντεπίθεση και προβάλλοντας την επαναστατική έξοδο από την κρίση. Στον πόλεμο που έχουν κηρύξει εναντία στην κοινωνία, στους φτωχούς, τους ανέργους, τους νεολαίους δεν θα μείνουμε απαθείς. Γιατί παρά την υποχώρηση, τις ήττες, το συμβιβασμό της ΓΣΕΕ και τις συνεχείς αντιφάσεις που κυοφορεί η ταξική πάλη ο εργαζόμενος λαός δεν έχει κάνει ακόμα την αξιολόγηση του. Γιατί μόνο με τη σύγκρουση με τους ιμπεριαλιστές δανειστές, την ντόπια αστική τάξη και τις κυβερνήσεις της, την έξοδο από την ΕΕ, την κατάργηση των μνημονίων και όλων των εφαρμοστικών νόμων, τη διαγραφή του ληστρικού χρέους και την ανατροπή του καπιταλισμού θα μπορέσει ο λαός να γίνει αφέντης στον τόπο του. Γιατί μόνο με το πρόταγμα της επαναστατικής προοπτικής θα οικοδομήσουμε μία κοινωνία στην οποία ο πλούτος θα ανήκει στα χέρια των εργαζομένων.

ΚΑΤΩ ΟΛΑ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ

ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ

ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΕ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΚΡΑΤΟΣ, ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ, ΕΕ, ΔΝΤ, ΕΚΤ, ESM

ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 17 ΜΑΗ ΣΤΙΣ 11:00 ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Από τις 17 Απριλίου περισσότεροι από 1500 Παλαιστίνιοι πολιτικοί κρατούμενοι βρίσκονται σε απεργία πείνας στις φυλακές του Ισραήλ, απαιτώντας καλύτερες συνθήκες κράτησης. Η απεργία πείνας ξεκίνησε με πρωτοβουλία του φυλακισμένου από το 2002 ηγετικού στελέχους της Φατάχ, Μαρουάν Μπαργούντι ,καταδικασμένου σε πέντε φορές ισόβια για «τρομοκρατία» και εκτελέσεις αξιωματούχων Ισραηλινών στη διάρκεια της δεύτερης Ιντιφάντα, το 2000, της οποίας υπήρξε πρωτεργάτης. Στη συνέχεια, έλαβαν την απόφαση να συμμετάσχουν στην απεργία πείνας το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελεύθερωση της Παλαιστίνης,η Χαμάς και η ισλαμική Τζιχάντ.

Περισσότεροι από 6.500 Παλαιστίνιοι, μεταξύ των οποίων 57 γυναίκες, 300 ανήλικοι, 800 που χρήζουν άμεσης ιατρικής φροντίδας και 18 δημοσιογράφοι, είναι αυτή τη στιγμή φυλακισμένοι από το Ισραήλ. Περίπου 500 απ’ αυτούς κρατούνται βάσει του εξωδικαστικού συστήματος της διοικητικής κράτησης το οποίο επιτρέπει φυλάκιση χωρίς δίκη και χωρίς απαγγελία κατηγοριών, με αποτέλεσμα οι σιωνιστές να συνεχίζουν να εφαρμόζουν μία πολιτική απαρτχάιντ σε βάρος του δοκιμαζόμενου παλαιστινιακού λαού. Εκτός αυτών, 13 Παλαιστίνιοι βουλευτές βρίσκονται στα μπουντρούμια του κράτους –τρομοκράτη Ισραήλ.

Κεντρικά αιτήματα των Παλαιστινίων κρατουμένων είναι η βελτίωση των απάνθρωπων συνθηκών κράτησής τους: να τερματιστούν, η στέρηση βασικών τους δικαιωμάτων, όπως είναι οι επισκέψεις, αλλά συχνά ακόμη και η στοιχειώδης επικοινωνία με την οικογένειά τους ή ακόμη και τους συνηγόρους τους τα βασανιστήρια, η κράτηση παιδιών, η ανυπαρξία ιατρικής φροντίδας, η πρακτική της διαρκούς απομόνωσης, η εξευτελιστική και απάνθρωπη συμπεριφορά απέναντί τους. Χαρακτηριστικά, οι σιωνιστές χλευάζουν τον απεργό πείνας Μπαργούντι και ψήνουν προκλητικά και ανερυθρίαστα μπάρμπεκιου έξω από τις φυλακές των απεργών πείνας! Επίσης, ζητούν να τοποθετηθούν δημόσια τηλέφωνα στις φυλακές, κλιματισμός και τηλεοράσεις, να γίνει σεβαστό το δικαίωμά τους στην εκπαίδευση και να λάβει τέλος η αδιανόητη πρακτική της «διοικητικής κράτησης», της κράτησης δηλαδή ενός συλληφθέντα χωρίς απαγγελία κατηγορίας επ’ αόριστον κάτι που σημαίνει ότι δεν έχει καμία επαφή ούτε με συνήγορο, ούτε με την οικογένειά του.

Απέναντι στους ανυπότακτους Παλαιστίνιους, οι οποίοι με μετερίζι το ίδιο τους το σώμα και διακινδυνεύοντας την ίδια τους τη ζωή αγωνίζονται για τα στοιχειώδη δικαιώματα τους, οι μακελάρηδες σιωνιστές φαίνεται ότι θα κρατήσουν αμείλικτη στάση δίχως καμία διάθεση διαπραγμάτευσης, καθώς, όπως δήλωσε στον ραδιοφωνικό σταθμό του στρατού ο ισραηλινός υπουργός Εσωτερικής Ασφάλειας Γκιλάντ Ερντάν, «Πρόκειται για έγκλειστους τρομοκράτες και δολοφόνους, οι οποίοι λαμβάνουν αυτό που τους αξίζει και δεν έχουμε λόγο να διαπραγματευτούμε μαζί τους». Μάλιστα, ο ίδιος διέταξε την κατασκευή ενός πρόχειρου στρατιωτικού νοσοκομείου, προκειμένου να μεταφέρονται εκεί οι Παλαιστίνιοι απεργοί πείνας για την επιβολή αναγκαστικής σίτισης, πρακτική την οποία αρνούνται να εφαρμόσουν με βάση την ιατρική δεοντολογία-ο ΟΗΕ την χαρακτηρίζει βασανιστήριο- οι γιατροί των πολιτικών νοσοκομείων. Παράλληλα, εκπρόσωπος της Ισραηλινής Υπηρεσίας Φυλακών άφησε ανοικτό το ενδεχόμενο βίαιης επέμβασης στα κελιά για τον τερματισμό της απεργίας πείνας, ενώ ήδη οι διαδηλώσεις συμπαράστασης στους απεργούς πείνας στη Δυτική Όχθη δέχονται άγρια καταστολή.

Την ίδια στιγμή όπου το κράτος – τρομοκράτη του Ισραήλ εφαρμόζει μία πολιτική γενοκτονίας, διαπράττοντας δολοφονικές ενέργειες σε βάρος του παλαιστινιακού λαού, το ελληνικό κράτος και η αστική τάξη του αποβλέπουν στην ενίσχυση των διμερών σχέσεων Ελλάδας-Ισραήλ σε πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο. Ποιος θα μπορούσε άλλωστε να ξεχάσει τις δηλώσεις του πρωθυπουργού της «αριστεράς» του κεφαλαίου Αλ.Τσίπρα, όταν έγραφε στο βιβλίο επισκεπτών του ακροδεξιού ισραηλινού προέδρου Νετανιάχου «Είναι μεγάλη μου τιμή να βρίσκομαι στην ιστορική σας πρωτεύουσα και να συναντώ τις εξοχότητές σας», αναγνωρίζοντας εμμέσως την Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσα του Ισραήλ; Κίνηση, την οποία ούτε οι «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» Χένρι Κίσινγκερ και Ρίτσαρντ Νίξον δεν είχαν τολμήσει. Ταυτόχρονα, η ντόπια παρασιτική αστική τάξη αναβαθμίζει τις οικονομικές σχέσεις με το Ισραήλ στον ενεργειακό τομέα, έχοντας θέσει ως στόχο την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην ΑΟΖ Κύπρου-Ισραήλ και τη διαμόρφωση της χώρας ως σημαντικού ενεργειακού κόμβου για τη μεταφορά φυσικού αερίου και τον ενεργειακό ανεφοδιασμό της ΕΕ. Εξάλλου, ο ελληνικός στρατός συμμετέχει σε πληθώρα στρατιωτικών ασκήσεων με το Ισραήλ, ενώ η Ελλάδα επί συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο, εκτός από τις ΗΠΑ, που έχει υπογράψει με το Ισραήλ τη συμφωνία (Status of Forces Agreement), η οποία ρυθμίζει το καθεστώς που διέπει τη διαμονή στις δύο χώρες στρατιωτικού προσωπικού κατά τη διάρκεια μετακίνησής του στο πλαίσιο στρατιωτικών ασκήσεων και συνεργασιών.

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, συνεχίζοντας επάξια με τις προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις την κοινωνική λεηλασία, ως υπεύθυνη για το τσάκισμα των εργασιακών δικαιωμάτων, την υπογραφή του τρίτου και, όπως προκύπτει από τις εξελίξεις κατά τη διάρκεια της β αξιολόγησης, τέταρτου μνημονίου, την εξαθλίωση του εργαζόμενου λαού, δεν διστάζει να ενισχύσει τις σχέσεις του ελληνικού κράτους με το κράτος των σιωνιστών. Ένα κράτος-δολοφόνο, το οποίο βομβαρδίζει τους Παλαιστίνιους, κατέχει τα εδάφη της Παλαιστίνης, έχει οδηγήσει στην προσφυγιά και τον θάνατο εκατομμύρια Παλαιστίνιους. Ένα κράτος, το οποίο αποτελεί το μεγαλύτερο σύμμαχο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στη Μ. Ανατολή, ασκώντας και το ίδιο επεκτατική πολιτική. Ένας κράτος, το οποίο σιγοντάρει την ενίσχυση του εκτρώματος του ISIS.

Από τη μνημονιακή Ελλάδα εκφράζουμε τη διεθνιστική μας αλληλεγγύη στον αγωνιζόμενο παλαιστινιακό λαό. Γιατί η ηρωϊκή αντίσταση στα εδάφη της Παλαιστίνης και η επαναστατική παράδοση που κυοφορεί η Ιντιφάντα είναι για όλους τους καταπιεσμένους λαούς φανός ελπίδας. Γιατί οι ιστορικές θυσίες αυτού του λαού νοηματοδοτούν πάντα τα οράματα των αναρχικών και των κομμουνιστών, όπου κι αν βρίσκονται. Γιατί τέτοια αγωνιστικότητα, τόλμη, αποφασιστικότητα, μαχητικότητα και αυτοθυσία μόνο ένας λαός, ο οποίος έχει δοκιμαστεί τόσο όσο ο παλαιστινιακός, μπορεί να δείξει. Γιατί, όπως γράφει και ο επαναστάτης Ζωρζ Ιμπραήμ Αμπνταλλά,ο μακροβιότερος πολιτικός κρατούμενος (32 χρόνια αιχμάλωτος στις γαλλικές φυλακές) «Η Αντίσταση συνεχίζεται και σίγουρα θα συνεχιστεί όσο διαρκεί η κατοχή…. Παρ’ όλα αυτά, θέλω να στρέψω την προσοχή σας στον συνεχόμενα αυξανόμενο αριθμό ανήλικων παλαιστινίων που εμπλέκονται όλο και περισσότερο στον αγώνα των λαϊκών μαζών, που υφίστανται την καταστολή του σιωνιστικού στρατού και των δικαστών του που τους επιβάλλουν ολοένα και πιο εξοντωτικές ποινές… Δύο λόγια που και που σε κάθε “λιονταράκι” και σε κάθε “ανθό”, δίνουν στους σιωνιστές δεσμοφύλακες να καταλάβουν ότι αυτοί οι ανήλικοι δεν είναι μόνοι.»

ΑΜΕΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΠΕΙΝΑΣ

ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΕΛΛΑΔΑΣ-ΙΣΡΑΗΛ

ΝΙΚΗ ΣΤΑ ΟΠΛΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΣΤΙΣ 10:00 ΣΤΟ ΜΠΛΟΚ ΤΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΗΝ ΙΣΡΑΗΛΙΝΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΣΤΙΣ 2/5 ΣΤΙΣ 18:00

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Την Παρασκευή 20/1 στην Κωνσταντινούπολη, έλαβαν χώρα δύο ένοπλες επιθέσεις, η μια στα γραφεία του κυβερνώντος κόμματος του Ερντογάν (ΑΚΡ) και η άλλη στη Γενική  Αστυνομική Διεύθυνση. Την ευθύνη για τις ενέργειες ανέλαβε η επαναστατική κομμουνιστική οργάνωση DHKC, το ένοπλο κομμάτι του DHKP-C (Επαναστατικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Κόμμα- Μέτωπο). Στην ανακοίνωσή της η οργάνωση αναφέρει ότι, οι επιθέσεις έγιναν ενάντια στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης και το φόβο που έχει επιβάλλει, καθώς και για να αποδοθεί δικαιοσύνη για τους συντρόφους που δολοφονήθηκαν από τις τούρκικες κατασταλτικές δυνάμεις. Όπως η Dilek Dogan, ο Berkin Elvan, ο Yilmaz Ozturk και οι αντάρτες του DHKC που δολοφονήθηκαν από τον τούρκικο στρατό στα βουνά του Dersim (Κουρδιστάν).

Το πρωί της Κυριακής 22/1 συνελήφθη, τραυματισμένος από σφαίρες, στην περιοχή Tekirdag της Τουρκίας, ο αγωνιστής , Serif Turunc, γνωστός στην Ελλάδα ως Εrkan. Σε παράλληλη επιχείρηση της αστυνομίας στην ίδια περιοχή, έπεσε μαχόμενος από σφαίρες μπάτσων ο αγωνιστής Bilgehan Karpat. Και οι δύο σύντροφοι, μέσα από τις γραμμές του  DHKP-C, έδωσαν όλη τους τη ζωή στον αγώνα ενάντια στο σύστημα εκμετάλλευσης, στο φασισμό και τον ιμπεριαλισμό.

Ο Εrkan είναι ιδιαίτερα γνωστός στο εγχώριο κίνημα, καθώς στα πολλά χρόνια που ζούσε στην Ελλάδα ως πολιτικός πρόσφυγας και όντας μέλος της επιτροπής αλληλεγγύης για τους πολιτικούς πρόσφυγες από την Τουρκία και το Κουρδιστάν, συμμετείχε στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, σε κινήσεις του αναρχικού χώρου, σε εκδηλώσεις αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους και το καθεστώς εξαίρεσης που αντιμετωπίζουν. Με τη μοναδικά σεμνή πολιτική του φυσιογνωμία και τις εμπειρίες του από τον πολύ σκληρό αγώνα στην Τουρκία, συνέβαλε με τις δυνάμεις του στο αντικαπιταλιστικό κίνημα της Ελλάδας. Το 2013-2014, μετά από σειρά συλλήψεων πολλών Τούρκων κομμουνιστών επαναστατών, στο πλαίσιο της συνεργασίας για “αντιτρομοκρατική” εκστρατεία ανάμεσα στο τουρκικό και το ελληνικό κράτος και με την αρωγή τον μυστικών υπηρεσιών (ΕΥΠ, ΜΙΤ, CIA), συλλαμβάνεται  και προφυλακίζεται στις ελληνικές φυλακές μαζί με άλλους συντρόφους/ισσες από την επιτροπή αλληλεγγύης. Το τούρκικο κράτος ζητάει την έκδοσή τους, οι σύντροφοι ξεκινούν μαζική απεργία πείνας και τελικά δεν εκδίδονται στην Τουρκία. Μετά την αποφυλάκισή του και ενώ ζούσε στην Ελλάδα η τούρκικη αστυνομία τον επικήρυξε τοιχοκολλώντας τη φωτογραφία του σε κεντρικά σημεία στην Κωνσταντινούπολη.

Ο Bilgehan πέρασε και αυτός στην Ελλάδα, στοχοποιημένος από το φασιστικό καθεστώς της Τουρκίας για την επαναστατική του δράση. Ένας αγωνιστής που από τα φοιτητικά του χρόνια στρατεύτηκε αποφασιστικά στην υπόθεση της επαναστατικής λαϊκής κυριαρχίας, παλεύοντας για ισότητα και ελευθερία  στο πλευρό των καταπιεσμένων λαών της Τουρκίας. Στην Ελλάδα συνελήφθη και αυτός το 2014, για την υπόθεση στο Γκύζη, προφυλακίστηκε και δεν εκδόθηκε στην Τουρκία. Μαζί του συνελήφθησαν άλλοι τρεις σύντροφοι, μέλη του DHKP-C, μεταξύ των οποίων και ο αγωνιστής Ismail Akkol, ο οποίος συνελήφθη πέρυσι, μαζί με την αγωνίστρια Fadik Adiyaman, καθώς πέρασαν στην Τουρκία για να συνεχίσουν τον αγώνα εκεί . Αφότου αφέθηκε ελεύθερος συμμετείχε, ως μέλος της επιτροπής αλληλεγγύης, σε πληθώρα εκδηλώσεων και αγώνων του ελλαδικού κινήματος. Η μοναδικά σεμνή πολιτική φυσιογνωμία, η στράτευση και το χαμόγελο που τη συνόδευαν, θα μείνει χαραγμένη στο μυαλό όσων των γνώρισαν.

Γιατί το χαμόγελο και η σεμνότητα που εξέπεμπαν οι σύντροφοι Εrkan και Bilgehan συνδυαζόταν με το απαράμιλλό τους θάρρος και την πραγματική στράτευση στο σκοπό τους. Γιατί ως κομμουνιστές επαναστάτες επέλεξαν, με πολύ βαρύ κόστος, να γυρίσουν στην Τουρκία και να συνεχίσουν το δίκαιο αγώνα τους, αντιπαρατιθέμενοι ένοπλα με το φασιστικό καθεστώς του Ερντογάν. Με αυτή τους την επιλογή απέδειξαν περίτρανα, πως η δύναμη που πηγάζει από το μυαλό και την καρδιά των αγωνιστών που δίνουν τη ζωή τους στον αγώνα για την αταξική κοινωνία και την ελευθερία, μπορεί να διαρρήξει το καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Παράλληλα δώσανε θάρρος και ελπίδα τόσος στους συντρόφους τους εκεί που δέχονται αλλεπάλληλες επιθέσεις, διώξεις, φυλακίσεις, βασανιστήρια, αλλά και σε όλους τους καταπιεσμένους της Τουρκίας που βιώνουν στην καθημερινότητά τους το αδυσώπητο πρόσωπο του φασισμού.

Ο Εrkan και ο Bilgehan με την πολιτική τους δράση, αποτελούν φωτεινούς σηματοδότες του επαναστατικού κινήματος διεθνώς, γιατί σε μια περίοδο οξυμένης καπιταλιστικής κρίσης, ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και αυταρχοποίησης των καθεστώτων, μετουσίωσαν στην πράξη το σύνθημα: TO ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΕΣΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑ. ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝ. Και ως τέτοιοι αγωνιστές καταγράφηκαν στην ιστορία του κινήματος και στις συνειδήσεις των συντρόφων που με μεγάλη εκτίμηση θα τους θυμούνται. Με το πρόσωπό τους να εκπέμπει πάντα τη λάμψη του ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΚΙΟ ΚΑΙ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ.

Αλληλεγγύη στον Erkan (Serif Turunc)

Αλληλεγγύη στους συντρόφους του DHKP-C. Τιμή στους αντάρτες του DHKC.

Bilgehan Karpat Αθάνατος. Ζει μέσα στους αγώνες ενάντια στο φασισμό, τον καπιταλισμό, τον ιμπεριαλισμό.

Διαδήλωση στην τούρκικη πρεσβεία
Σάββατο 11/2, 13:00, Σύνταγμα

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Η ιστορία του ΔΣΕ είναι η ιστορία μιας λαϊκής επανάστασης! Διήμερο Εκδηλώσεων για τα 70 χρόνια από την ίδρυση του ΔΣΕ, Πολυτεχνείο, κτίριο Γκίνη, 10 και 11 Φλεβάρη

Η ιστορία δεν είναι μια απλή εξάσκηση ακαδημαϊκών γνώσεων και μια απλή αλληλουχία σημαντικών γεγονότων. Η ιστορία είναι το ίδιο το αίμα που ποτίζει το παρόν και το μέλλον μας. Είναι ταμπούρι, είναι προμαχώνας, είναι θέση μάχης στον διεξαγόμενο ταξικό πόλεμο. Η επαναστατική μνήμη δεν είναι νεκρό γράμμα, δεν είναι μαυσωλείο. Είναι ζώσα ιστορία, διδάσκει, πλάθει το παρόν μας και φωτίζει το μέλλον. Από τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες του χθες παίρνουμε τη σκυτάλη για να συνεχίσουμε την πάλη για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, δίχως αφέντες και δούλους. Για μια κοινότητα των ανθρώπινων αναγκών και όχι του αδηφάγου καπιταλιστικού κέρδους. Ακόμα και όταν δεν ταυτιζόμαστε με τους αγώνες του χθες, τιμάμε τη μνήμη τους, πλουτίζουμε τη χλώρη και πλαταίνουμε τη γη στο περιβόλι που μας κληρονομήσαν. Βυθιζόμαστε στις ρίζες του παρελθόντος για να στήσουμε τον κορμό μας ακόμα πιο στέρεα στο παρόν και να υψώσουμε τα κλαδιά μας ακόμα ψηλότερα στο μέλλον. Η κληρονομιά του χθες δεν είναι στάχτη. Είναι ζωντανό κύτταρο της σημερινής μάχης.

Αυτός ο τόπος είναι πλούσιος σε κάστρα αγώνα. Και η ιστορία του Δημοκρατικού Στρατού είναι ένα από αυτά. Η ένοπλη αναμέτρηση που έδωσε ο ΔΣΕ με το μοναρχοφασιστικό αστικό καθεστώς και τους ιμπεριαλιστές προστάτες του (Βρετανούς αρχικά, Αμερικάνους ακολούθως) ήταν η κορυφαία και πιο συγκλονιστική στιγμή της ταξική πάλης στην Ελλάδα. Εκεί που η αστική εξουσία αμφισβητήθηκε στα ίσια και επιδιώχθηκε στην πράξη η συνέχεια και ολοκλήρωση της λαϊκής εποποιίας του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ. Μιας εποποιίας βαθιά ταξικής, πατριωτικής και διεθνιστικής συνάμα, που συμπυκνώθηκε από τους στίχους του αντάρτικου: “Θέλουμε ελεύθερη εμείς πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά”. Η στρατιωτική ήττα του 1949 δεν μειώνει σε τίποτα αυτούς τους ηρωικούς αγώνες. Κάθε ήττα, έλεγε η μεγάλη κομμουνίστρια Ρόζα Λούξεμπουργκ, σφυρηλατεί έναν ακόμα κρίκο στην αλυσίδα των διαδοχικών ιστορικών ηττών που ανοίγουν εν τέλει το πέρασμα για την μεγάλη και οριστική νίκη της κοινωνικής επανάστασης.

Ο κύκλος των εκδηλώσεων που ξεκινάει σήμερα, με αφορμή τα 70 χρόνια από την ίδρυση του ΔΣΕ, ας θεωρηθεί μια μικρή συμβολή στη σφυρηλάτηση της επαναστατικής μνήμης. Μιας μνήμης που μετουσιώνεται σε ζώσα Ιστορία. Και με τα λόγια το Βάλτερ Μπένγιαμιν, ας μετατρέψουμε την ταξική μνήμη σε κάλεσμα των ηττημένων της Ιστορίας για εκδίκηση!

Πρόγραμμα εκδηλώσεων

Παρασκευή 10 Φλεβάρη

18:30 Οι γυναίκες στο ΔΣΕ

19:30 Από τη Βάρκιζα στην ίδρυση του ΔΣΕ: ο αγώνας για την ανασυγκρότηση
του επαναστατικού κινήματος στις συνθήκες του μονόπλευρου εμφυλίου πολέμου

Εικαστική εγκατάσταση “Πηνελόπη”: Μια αφήγηση για την πορεία των χιλίων
αόπλων της Ρούμελης
Σάββατο 11 Φλεβάρη

18:30 Ο λαϊκός επαναστατικός πόλεμος 1946-1949

20:30 Η ιστορική παρακαταθήκη του ΔΣΕ

Πρωτοβουλία για την υπεράσπιση της επαναστατικής ιστορίας

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=UwSNGTErd30[/youtube]

Η άδεια είναι υπόθεση πολιτική

Συναυλία αλληλεγγύης και οικονομικής ενίσχυσης στα φυλακισμένα μέλη του Grup Yorum: Παρασκεύη 9 Δεκέμβρη, στις 19.00, στο Κ*Βοξ

*Αλέξανδρος Κτιστάκης – Ειρήνη Κωνσταντίνου
*Τζουράν Τζουράν
*Bandallusia
*Κωσταντής Πιστιόλης – Ιάκωβος Μολυμπάκης

Στις 21 Οκτωβρίου 2016, τούρκικες αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλαν στο πολιτιστικό κέντρο IDIL στην Κωνσταντινούπολη, καταστρέφοντας τα μουσικά όργανα των GRUP YORUM. Οι φασιστικές αστυνομικές δυνάμεις κατέστρεψαν τα όργανα, γιατί θέλουν να σιγήσουν τη φωνή των ελεύθερων ανθρώπων. Σπάζοντας τα όργανα, θέλησαν να στείλουν ένα μήνυμα μίσους.

Στις 18 Νοεμβρίου εισέβαλαν ξανά στο IDIL, συλλαμβάνοντας 6 μέλη του GRUP YORUM τα οποία και προφυλάκισαν.

Το φασιστικό καθεστώς Ερντογάν, πιστεύει πως οι συλλήψεις, η τρομοκρατία και η αστυνομική βία, μπορούν να ανακόψουν το πάθος για ελευθερία. Κάνει λάθος. Η θέληση, τα ιδανικά και η αλληλεγγύη είναι τα ανίκητα όπλα μας απέναντι στο φασισμό. Κανείς δεν μπορεί να σταματήσει τη δύναμη μας, κανείς δεν μπορεί να χαμηλώσει τη φωνή μας. Ακόμα και αν μας φυλακίζουν, ακόμα και αν καταστρέφουν τα μουσικά όργανά μας, εμείς θα συνεχίσουμε να πολεμάμε. Θα συνεχίσουμε να τραγουδάμε τα τραγούδια της ελευθερίας. Γιατί στεκόμαστε με τη πλευρά του δίκιου.

Τα τραγούδια των GRUP YORUM, είναι τραγούδια για τους επαναστάτες όλης της γης. Οι GRUP YORUM πρέπει να συνεχίσουν να τραγουδάνε και εμείς πρέπει να είμαστε μαζί τους, στην προσπάθεια για αποκατάσταση των ζημιών και στον αγώνα για την απελευθέρωσή τους. Γιατί, η προσπάθεια αυτή, είναι δικιά μας υπόθεση, είναι και δικό μας καθήκον. Σε αυτή τη δύσκολη στιγμή, δεν μπορούμε να είμαστε απλοί ακροατές της μουσικής τους, αλλά σύντροφοι και σύμμαχοι στον αγώνα τους. Γι’ αυτό πρέπει να τους υποστηρίξουμε, πρέπει να δείξουμε την έμπρακτη αλληλεγγύη μας και να στείλουμε ένα διεθνές μήνυμα συμπαράστασης. Οι GRUP YORUM τραγουδάνε για εμάς και ήρθε η ώρα να τους το ανταποδώσουμε.

Καλούμε όλους τους συντρόφους, να υποστηρίξουν τη διεθνή καμπάνια για τους GRUP YORUM, μαζεύοντας χρήματα για την αποκατάσταση των ζημιών και οργανώνοντας δράσεις για την απελευθέρωσή τους. Στείλτε αυτό το μήνυμα αλληλεγγύης, βοηθήστε να ακουστούν τα επαναστατικά τραγούδια ακόμα δυνατότερα.

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΠΑΣΑΤΕ ΤΑ ΟΡΓΑΝΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΣΠΑΣΕΤΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ. ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ GRUP YORUM.

Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο (τομέας Ελλάδας)

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

ΜΑΡΙΟ ΜΟΡΕΤΤΙ 

ΕΡΥΘΡΕΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ – ΜΙΑ ΙΤΑΛΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ

Συνέντευξη στην Κάρλα Μόσκα και την Ροσσάνα Ροσσάντα

Σάββατο 3/12/16 ώρα 19.00

ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΘΕΑΤΡΟ ΕΜΠΡΟΣ

Ρήγα Παλαμήδη 2, Ψυρρή, Αθήνα

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΔΟΣΗ

(μέλος του κινηματικού εκδοτικού εγχειρήματος Los Soliadarios)

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 3 ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΑΣ
που διΩκονται για τη συμμετοχΗ τους στη συγκΕντρωση αλληλεγΥης της ΚυριακΗς 28/12/14 Εξω από το Α.Τ. ΑκροπΟλεως

[ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ]

Την Κυριακή 28/12/2014 είχε κηρυχτεί απεργία στον κλάδο του βιβλίου, στο πλαίσιο του αγώνα για την προάσπιση της Κυριακάτικης αργίας. Ως Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια και από κοινού με το Σύλλογο Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου Αττικής, προχωρήσαμε από νωρίς το πρωί σε απεργιακές περιφρουρήσεις στα βιβλιοπωλεία Ιανός και Παπασωτηρίου. Έπειτα από μήνυση της εργοδοσίας του Ιανού, τα ΜΑΤ περικύκλωσαν τους απεργούς και τους αλληλέγ­γυους που βρισκόμασταν συγκεντρωμένοι έξω από το βιβλιοπωλείο και προχώρησαν σε μια άγρια επίθεση εναντίον μας με αποτέλεσμα τη σύλληψη 2 συναδέλφων μας και 2 περαστικών (στη συνέχεια προσήγαγαν κι ένα ακόμα συνάδελφο), οι οποίοι οδηγήθηκαν στο Α.Τ. Ακροπόλεως. Μετά τη βίαιη διάλυση της εργατικής συγκέντρωσής μας στον Ιανό, προχωρήσαμε σε συγκέντρωση απέναντι από το Α.Τ. Ακροπόλεως, προκειμένου να συμπαρα­σταθούμε στους συλληφθέντες συναδέλφους μας και για να απαιτήσουμε την απελευθέρωσή τους. Μετά από αρκετή ώρα αναμονής μια διμοιρία ΜΑΤ κατέφθασε από ένα στενό και ευθύς κινήθηκε κατά πάνω μας. Από την πλευρά μας, και καθώς η κίνησή τους μας έκανε ξεκάθαρες τις προθέσεις τους, επιχειρήσαμε συγκροτημένα να οπισθοχω­ρήσουμε προς την οδό Κολοκοτρώνη. Ωστόσο, καθώς τα ΜΑΤ δεν έδειχναν διατεθειμένα να ακυρώσουν το προκαθορισμένο σχέδιό τους, μάς επιτέθηκαν με γκλομπς και χημικά, ξυλοφορτώνοντάς μας και συλλαμβάνοντας 3 συναδέλφους μας. Το κατασταλτικό σχέδιό τους σηματοδοτήθηκε και από τον ξυλοδαρμό ενός από αυτούς και μέσα στο αστυνομικό τμήμα καθώς και από την προσπάθειά τους να φορέσουν κουκούλα σε έναν άλλον και ολοκληρώθηκε με το φόρτωμα ξεκάθαρα κατασκευασμένων κατηγοριών.

Για αρκετή ώρα παραμείναμε εκεί απαιτώντας την άμεση απελευ­θέρωσή τους, ενώ στη συνέχεια προχωρήσαμε σε διαδήλωση στην πιάτσα του βιβλίου και σε συγκέ­ντρωση αλληλεγγύης στη ΓΑΔΑ, όπου μεταφέρθηκαν οι συλληφθέντες. Παράλληλα, μέλη του ΣΥΒΧΑ βρίσκονταν από νωρίς μέσα στο εν λόγω αστυνομικό τμήμα, προκειμένου να καταθέ­σουν μήνυση κατά της διευθύντριας του Ιανού, Μ. Λιαποπούλου, για την επιθετική στάση της απέναντι στην κινητοποίησή μας και για να ακολουθηθεί η σχετική αυτόφωρη διαδικασία. Ως μια ακόμα ένδειξη της ξεκάθαρης μεροληπτικής στάσης του κρά­τους ενάντια στον κόσμο του αγώνα, η αυτόφωρη διαδικασία που θα έπρεπε να ακολουθηθεί για τη διευθύντρια του Ιανού διαρκώς παρακωλύονταν, ενώ η ίδια ποτέ δεν εντοπίστηκε… Την επόμενη ημέρα όλοι οι συλληφθέντες της Κυριακής 28/12/14 οδηγήθηκαν στα δικαστήρια Ευελπίδων. Η δίκη των συλληφθέντων από την απεργιακή περιφρούρηση στον Ιανό διεξήχθη πριν από μερικούς μήνες. Η σαφώς μεροληπτική υπέρ της εργοδοσίας και των ΜΑΤ έδρα καταδίκασε τους δυο συναδέλφους μας σε 10 μήνες φυλάκιση, ενώ από την πλευρά μας ασκήθηκε έφεση. Η εκδίκαση της δίωξης των 3 συλληφθέντων έξω από το αστυνομικό τμήμα έπειτα από κάποιες αναβολές τελικά ορίστηκε για τις 6/12/16.

[ΓΙΑ ΤΗΝ «ΑΛΥΣΙΔΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ» ΙΑΝΟΣ]

Η εργοδοσία του Ιανού έχει επιδοθεί σε μια πληθώρα κρουσμάτων εργοδοτικής ασυδοσίας και τρομοκρατίας. Ενδεικτικά αναφέρουμε την επιβολή προς τους εργαζόμενους να υπογράφουν κείμενα καταδίκης των κλαδικών σωματείων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και αγωνιζόμενων συνα­δέλφων τους καθώς και εξωραϊσμού της δυσχερούς εργασιακής πραγματικότητας. Να αναφέρουμε, επίσης, και τις εκδικητικές απολύσεις σε αρκετούς εργαζόμενους που προβάλλουν αντίσταση σε πρακτικές σαν κι αυτή. Επίσης, πολύ πρόσφατα κρέμασε και scanner-μηχανάκια καταγραφής ατομικών πωλήσεων στο λαιμό των εργαζομένων. Όλα τα παραπάνω έχουν καταγγελθεί κι έχουν αποτελέσει αιτίες ταξικού αγώνα από την πλευρά των κλαδικών σωματείων, αλλά και συναδέλφων μέσα από τον Ιανό. Κι αυτό είναι κάτι που πραγματικά ενοχλεί την εργοδοσία που αποφάσισε να προσθέσει στα «κατορθώματά» της και το σπάσιμο απεργίας με τα ΜΑΤ (στις 28/12/14) και στη συνέχεια να εκβιάσει το σωματείο λέγοντας ότι θα απέσυρε τη μήνυση αν αυτό δεσμευόταν ότι θα σταματούσε τις εργατικές παρεμβάσεις του! Έκτοτε βέβαια το κατασταλτικό- τρομοκρατικό σχέδιο της εργοδο­σίας του Ιανού έχει εμπλουτιστεί με μπράβους να «υποδέχονται» τις εργατικές παρεμβάσεις μας και με συνεργάτες του -και πιο συγκεκριμένα τους ιδιοκτήτες των εκδόσεων Μικρή Άρκτος στην κλαδική απεργία στις 27/12/15- να μας επιτίθενται λεκτικά και σωματι­κά (ακόμα και με μπουκάλι!). Επιπλέον, είναι γνωστή και η πρόσδεση του ιδιοκτήτη Ν. Καρατζά με διάφορους μηχανισμούς τις εξουσίας (βλ. σχετική υπόθεση Τζοχατζόπουλου). Κι όλα αυτά μεφόντο τη «βιτρίνα του πολιτισμού» και με πλήθος διανοούμενων και καλλιτεχνών (ακόμα και αρκετών που διεκδικούν «αγωνιστικές περγαμηνές») να επιχειρούν να αποτελέσουν το άλλοθι της αδίστα­κτης αυτής εργοδοσίας. Και βέβαια, είναι ξεκάθαρο ότι η επίθεση που δεχθήκαμε στο ΑΤ Ακροπόλεως αποτελεί αναπόσπαστη συνέχεια, τόσο επιχειρη­σιακά, όσο και πολιτικά, της πρώτης επίθεσης που δεχθήκαμε έξω από τον Ιανό.

[ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ]

Τα γεγονότα της ημέρας αυτής δεν μας προκαλούν έκπληξη. Πίσω από αυτές τις κατασταλτικές επιθέσεις, πολύ εύκολα διακρίνουμε τη σταθερή στρατηγική κεφαλαίου και κράτους για την ποινικοποίηση, καταστολή και κατατρομοκρά­τηση των ταξικών-κοινωνικών αγώνων. Και είναι πάρα πολλά -και στο σήμερα βέβαια, στην «πρώτη/δεύτερη φορά αριστερά»- τα παραδείγματα επιθέσεων των εργοδοτών, των κατασταλτικών μηχανισμών και -στη συνέχεια- των δικαστικών αρχών σε αντίστοιχους εργατικούς αγώνες. Είναι σαφές ότι ο αγώνας που διεξάγουμε για την προάσπιση της Κυριακάτικης αργίας, όπως και μια σειρά αγώνων για την προάσπιση των εργατικών συμφερόντων και κατακτήσεών μας, είναι ενοχλη­τικός και πρέπει με κάθε τρόπο να κατασταλεί, ειδικά όταν γίνεται εξαιρετικά επικίνδυνος για τα συμ­φέροντα του κεφαλαίου. Όταν επιχειρεί να γίνει υπόθεση ολοένα και περισσότερων εργαζομένων τόσο του κλάδου του εμπορίου, όσο και άλλων εργασιακών κλάδων και συνολικά του κόσμου του αγώνα. Όταν αποκτά δυναμικά χαρακτηριστικά, με απεργιακές περιφρουρήσεις και μαζικές παρεμ­βάσεις έξω από τους χώρους δουλειάς. Όταν δεν γίνεται για την «τιμή των όπλων» και φτάνει να ξεπερνά τα όρια που θέτει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Είναι χαρακτηριστικό ως προς αυτό, ότι η ΟΙΥΕ είχε αρνηθεί να κηρύξει απεργία για όλο τον κλάδο του εμπορίου την Κυριακή 28/12/14 ως απάντηση στην «8η Κυριακή», που λίγες ημέρες πριν με τροπολογία σε άσχετο νόμο είχε προστεθεί στις έως τότε «7 Κυριακές». Όταν οι αγωνιζόμενοι δεν εναποθέτουν τις ελπίδες τους στους όποιους «σωτήρες» και όταν απέναντι στις «ανάγκες» και στους νόμους αγοράς, αντιπαραθέτουν το δίκιο του αγώνα τους.

[ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ]

Η επίθεση αυτή αποτελεί ένα ξεκάθαρο χτύπημα στην ταξική αλληλεγγύη, ένα από τα πολυτιμότερα όπλα των αγωνιζόμενων εργαζόμενων, είτε αυτή εκδηλώνεται με συγκεντρώσεις συμπαράστα­σης έξω από αστυνομικά τμήματα, στη ΓΑΔΑ και στα δικαστήρια, είτε με την ενεργή συμμετοχή αλληλέγγυων στις εργατικές κινητοποιήσεις σε κάποιο εργασιακό χώρο ή κλάδο. Στην απεργιακή κινητοποίηση έξω από τον Ιανό και κατόπιν στη συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από το Α.Τ. συμμετείχαν πάρα πολλοί συνάδελφοι και συνα- δέλφισσες, συναγωνιστές και συναγωνίστριες από διάφορα εργατικά σωματεία και συλλογικότητες εργαζομένων και ανέργων, συνελεύσεις γειτονιάς και άλλες συλλογικότητες του ταξικού-κοινωνικού κινήματος. Μάλιστα, οι 3 συλληφθέντες έξω από το Α.Τ. Ακροπόλεως αποτελούν ενεργά μέλη αλληλέγ­γυων εργατικών σωματείων (Nokia & Wind) και εργατικών συλλογικοτήτων. Κι αυτό γιατί όλοι και όλες εμείς αντιλαμβανόμαστε ότι κάθε εργοδοτική επίθεση σε έναν εργαζόμενο ή κλάδο είναι επίθεση συνολικά στον κόσμο της εργασίας. Επίσης, προκειμένου να απαντήσουμε αποτε­λεσματικά στην όποια επίθεση στα συμφέροντα και τις κατακτήσεις μας, είναι αναγκαίο να συντονίζουμε και να συνδέουμε τους ταξικούς αγώνες μας. Άλλωστε, αναφερόμενοι στη μάχη για την Κυριακάτικη αργία, από τη μία, είναι σαφές ότι η κατάργησή της στο εμπόριο ανοίγει την πόρτα για την κατάργησή της σε όλους τους κλάδους και στην ολοκληρωτική καθυπόταξη της κοινωνίας στους νόμους της αγοράς. Από την άλλη, είναι ξεκάθαρο ότι για να παραμείνει η Κυριακή αργία χρειάζεται να δοθεί μάχη πρωτίστως από τους ίδιους τους εργαζομένους στο εμπόριο, αλλά σίγουρα και με την έμπρακτη στήριξη ή και σε συντονισμό με τους συναδέλφους από κάθε εργασιακό κλάδο και από το σύνολο του κόσμου του αγώνα.

Από την πλευρά μας, κόντρα στα σχέδιά τους, συνεχίζουμε και δυναμώνουμε τους αγώνες μας και στεκόμαστε αταλάντευτα αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες στους συναδέλφους μας και τις συναδέλφισσες, που γνωρίζουν από πρώτο χέρι τη δυσχερή εργασιακή πραγματικότητα και που ορθώνουν συλλογικά το ανάστημά τους απέ­ναντι σε εργοδότες και σε όλους τους δυνάστες της ζωής μας. Μπροστά στη δίκη των 3 διωκόμενων συναδέλφων μας, απευθύνουμε κάλεσμα σε όλες τις συναδέλφισσες και όλους τους συναδέλφους και τα σωματεία και συλλογικότητές τους από τον κλάδο του εμπορίου και από κάθε εργασιακό κλάδο, σε φοιτητικούς συλλόγους, σε συλλογικά εγχειρήματα αγώνα ανά τις γειτονιές, στο σύνολο του ταξικού- κοινωνικού κινήματος, να εκφράσουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους. Με σχετικές ανακοινώσεις και ψηφίσματα συμπαράστασης, με τη συμβολή τους στην ανάδειξη της υπόθεσης και τη συμμετοχή στη συγκέντρωση αλληλεγγύης στα δικαστήρια στις 6/12 και στις σχετικές κινητοποιήσεις μας μέχρι τότε. Αλλά και με τη συμμετοχή τους και στον αγώνα για την προάσπιση της Κυριακάτικης αργίας και σε κάθε ταξικό αγώνα, που στην ουσία διώκεται μέσα από αυτήν τη δίωξη των 3 συναδέλφων μας.

Κάτω τα χέρια από τους αγώνες μας και την ταξική αλληλεγγύη!

Συγκέντρωση αλληλεγγύης
Τρίτη 6 Δεκέμβρη 2016,

11πμ  δικαστήρια Ευελπίδων Κτίριο 12, Αίθουσα 4

Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια

Να μετατρέψουμε την επίσκεψη Ομπάμα σε ορόσημο του αντικαπιταλιστικού και αντιιμπεριαλιστικού αγώνα

Στις 15 Νοεμβρίου αναμένεται να καταφτάσει στην Αθήνα ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπάρακ Ομπάμα. Αν και απερχόμενος ο πολιτικός ηγέτης του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού κάθε άλλο παρά για λόγους εθιμοτυπίας θα επισκεφτεί τη χώρα μας, πόσο μάλλον  για να δώσει χείρα βοηθείας στο χειμαζόμενο ελληνικό λαό δίνοντας μια λύση για το χρέος  όπως ξεδιάντροπα διατείνονται οι κυβερνώντες. Πίσω από τους επικοινωνιακούς χειρισμούς ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού, η πραγματικότητα  προβάλλει αδυσώπητη. Και αυτή δεν είναι άλλη από εκείνη που διαμορφώνουν οι ανάγκες της εξωτερικής πολιτικής της ισχυρότερης ιμπεριαλιστικής δύναμης στον κόσμο, σε έναν από τους πιο ζωτικούς γεωστρατηγικούς άξονες του πλανήτη όπως είναι αυτός της ευρύτερης Α. Μεσογείου και της Μ. Ανατολής.

Οι μεγάλοι και ως φαίνεται δισεπίλυτοι λογαριασμοί που έχει ανοίξει εκεί ο αμερικάνικος  ιμπεριαλισμός απαιτούν διαρκώς νέες διευθετήσεις και η Ελλάδα με τη στρατηγική θέση που κατέχει στον παραπάνω γεωγραφικό χώρο δεν μπορεί παρά να βρίσκεται στο επίκεντρο τους. Ο Ομπάμα έρχεται λοιπόν στην Ελλάδα για δουλειές, και μάλιστα σοβαρές. Η ατζέντα της επίσκεψης είναι σαφώς προσδιορισμένη και δε χωρούν παρερμηνείες ως προς τις στοχεύσεις της: ο πόλεμος στη Συρία και ο επανακαθορισμός του ελληνικού ρόλου σε αυτόν, το Κυπριακό και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις ως ειδικές πτυχές του πιο πάνω ζητήματος, και βέβαια οι μνημονιακές υποχρεώσεις της χώρας, θα αποτελέσουν τα κύρια πεδία των διμερών επαφών στη βάση πάντοτε της εξυπηρέτησης των αμερικάνικων σχεδιασμών.

*

Πιο συγκεκριμένα, σε ότι αφορά το θερμό μέτωπο της Συρίας και ενώ η αμερικανική επιθετικότητα κλιμακώνεται σε ένα ολόκληρο τόξο που φτάνει από τις χώρες της Βαλτικής και την Ουκρανία έως τον Καύκασο και τη Β. Αφρική δημιουργώντας όρους γενικευμένης πολεμικής ανάφλεξης, οι αμερικάνικες απαιτήσεις θα συγκλίνουν στην ακόμα μεγαλύτερη υπαγωγή της Ελλάδας στον γνώριμο γι αυτήν ρόλο του «καλού και πειθήνιου στρατιώτη». Πρακτικά, κάτι τέτοιο σημαίνει νέες, ακόμα μεγαλύτερες ελληνικές δεσμεύσεις για την εξασφάλιση όσων απαιτούνται για τις αμερικάνικες στρατιωτικές επιχειρήσεις: έδαφος, εναέριος χώρος, θάλασσες, οδικοί άξονες, εγκαταστάσεις και ανθρώπινο δυναμικό, με μια λέξη όλη η χώρα αναμένεται να τεθεί επί ποδός πολέμου.

Η επίσκεψη Ομπάμα επιταχύνει ακόμα την διπλωματική κινητικότητα γύρω από το Κυπριακό, το οποίο ακριβώς εξαιτίας της γεωστρατηγικής του σημασίας, καθίσταται στη δεδομένη πολεμική συγκυρία ζήτημα άμεσης προτεραιότητας. Συγκεκριμένα, δρομολογείται η άκρως αντιδραστική λύση του, στο πλαίσιο του σχεδίου Ανάν, που πρακτικά νομιμοποιεί τα αποτελέσματα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής του «διαίρει και βασίλευε» – που είχαν ως αποτέλεσμα την τουρκική εισβολή το ‘74 και τη διχοτόμηση του νησιού- και μετατρέπει την Κύπρο σε αβύθιστο νατοϊκό αεροπλανοφόρο, εκτοπίζοντας κάθε ρωσική επιρροή. Στην κατεύθυνση αυτή, αναμένεται να υπογραμμιστεί η σημασία που δίνουν οι ΗΠΑ στην εμβάθυνση της στρατηγικής συμφωνίας ανάμεσα σε Ελλάδα, Κύπρο, Ισραήλ, Αίγυπτο. Αφενός ως εγγύηση ότι η εκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων της περιοχής θα βρίσκεται κάτω από τον έλεγχο των ιμπεριαλιστών, αλλά και ως συγκροτημένος πολεμικός άξονας που θα επιτελεί χρέη χωροφύλακα στην νευραλγική ζώνη που ορίζουν τα θαλάσσια και εναέρια σύνορα τους.

Σε άμεση συνάρτηση με το Κυπριακό βρίσκεται και η επικείμενη απόπειρα διευθέτησης του ανταγωνισμού της ελληνικής με την τουρκική αστική τάξη σχετικά με τον έλεγχο του Αιγαίου (χάραξη θαλάσσιων συνόρων, έλεγχος ενεργειακών κοιτασμάτων και δρόμων μεταφοράς), στον απόηχο μάλιστα των δηλώσεων Ερντογάν περί μη αναγνώρισης της συνθήκης της Λωζάνης.  Τα ζητήματα άλλωστε του ελέγχου των θαλάσσιων οδών και ειδικά των πλέον κρίσιμων όπως είναι αυτές που διαπερνούν τη θαλάσσια περιοχή  Αιγαίου – ΝΑ Μεσογείου, δεν θα μπορούσαν παρά να «τακτοποιούνται» μόνο μέσα από το πρίσμα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής, η οποία είναι αυτή σε τελική ανάλυση που συντάσσει και αναδιατάσσει τις επιμέρους συμμαχίες (και τις αντίστοιχες έχθρες και φιλίες) στο εσωτερικό του νατοϊκού στρατοπέδου. Στο πλαίσιο αυτό μπορεί να εννοηθεί και η παρουσία του νατοϊκού στόλου στο Αιγαίο με πρόσχημα την προσφυγική κρίση, κατά απαίτηση μάλιστα τόσο της Ελλάδας όσο και της Τουρκίας: ως φραγμός στην κίνηση του ρωσικού στόλου προς το κύριο μέτωπο των πολεμικών επιχειρήσεων στη Συρία, ο οποίος όμως όχι μόνο δεν απομακρύνει τα σύννεφα ενός θερμού ελληνοτουρκικού επεισοδίου, αλλά αντίθετα με τη μεταφορά του θεάτρου των πολεμικών επιχειρήσεων μεταξύ των συνόρων τους στην πραγματικότητα τον υποδαυλίζει.

Όσο δε για την ευαισθησία στο «ανθρώπινο δράμα των προσφύγων» που ο πρόεδρος των ΗΠΑ αναμένεται να εκφράσει από την Λέσβο, η υποκρισία του είναι αντίστοιχη της βαρβαρότητας των πολέμων που η πολιτική των ΗΠΑ παράγει και της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας για τους πρόσφυγες που η κυβέρνηση του ασμένως στηρίζει.

Τέλος σε ότι αφορά το καθεαυτό οικονομικό επίπεδο και παρά τις κυβερνητικές (αυτ)απάτες, όχι μόνο καμιά διευκόλυνση σχετικά με το χρέος δεν προδιαγράφεται, αλλά αντίθετα θεωρείται δεδομένο ότι οι πιέσεις για την απόλυτη συμμόρφωση προς τις μνημονιακές υποχρεώσεις θα ενταθούν, λαμβάνοντας τη μορφή του γνωστού τελεσιγράφου : «μεταρρυθμίσεις» ή χρεοκοπία και έξοδος από την ΟΝΕ. Άλλωστε, και παρά την αναλογικά μικρότερη σε σχέση με την ΕΕ έκθεση των ΗΠΑ στην ελληνική κρίση, οι τελευταίες μέσω του αμερικανοκίνητου ΔΝΤ παίζουν  καθοριστικό ρόλο στο σχεδιασμό και την εφαρμογή των μνημονιακών προγραμμάτων. Ειδικά στον τομέα των εργασιακών σχέσεων και της εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, η συμβολή του ΔΝΤ στην υιοθέτηση των πιο ακραίων νεοφιλελεύθερων πρακτικών είναι καταλυτική. Κάτι το οποίο ασφαλώς γνωρίζουν πολύ καλά οι δεκάδες εκπρόσωποι αμερικάνικων επιχειρήσεων που θα συνοδεύουν τον Ομπάμα και οι οποίοι βλέπουν, στην Ελλάδα του γενικού ξεπουλήματος και της εργασιακής απορρύθμισης, εκείνες τις «σοβαρές επενδυτικές ευκαιρίες» που εναγωνίως προσδοκούν η ελληνική αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό. Και υπό αυτήν την έννοια, μιας και το χρέος αποτελεί το βασικό παράγοντα  δημιουργίας των παραπάνω ευκαιριών, όχι μόνο δεν αποτελεί για τον αμερικάνικο παράγοντα προτεραιότητα μια δραστική μείωση του, αντίθετα η ασφαλής δια βίου εξυπηρέτηση του μέσω μιας μερικής αναδιάρθρωσης του – που βέβαια δεν θα μειώνει την ονομαστική του αξία απλώς θα παρέχει κάποιες διευκολύνσεις σχετικά με την αποπληρωμή του- και η οποία, επιπροσθέτως,  θα απαξιώνει τα ελληνικά κρατικά χρεόγραφα που κρατούν στα θησαυροφυλάκια τους η ΕΚΤ και οι ευρωπαϊκοί μηχανισμοί στήριξης (ΕSM, EFSF) συντηρώντας μια μόνιμη εστία κρίσης στην Ευρωζώνη, είναι η επιλογή που φαίνεται να προκρίνουν οι Αμερικανοί και το ΔΝΤ. Σε κάθε περίπτωση πάντως, τα ζητήματα που άπτονται του ελληνικού χρέους -μιας και αποτελούν πολύ περισσότερο επίδικο των αντιθέσεων ανάμεσα σε ΕΕ και ΗΠΑ παρά του ίδιου του ελληνικού κράτους- αναμένεται να τεθούν στις πραγματικές τους διαστάσεις στις διμερείς επαφές των δύο ιμπεριαλιστικών πόλων, πολύ αργότερα και αφού έχουν ολοκληρωθεί με επιτυχία όλες οι αξιολογήσεις του τρίτου μνημονίου. Και βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οποιαδήποτε αναδιάρθρωση του χρέους θα συνοδεύεται από σκληρά αντεργατικά -αντιλαϊκά μέτρα, στην πραγματικότητα από ένα ακόμα μνημόνιο.

*

Και η ελληνική πλευρά, το ελληνικό κεφάλαιο, το ελληνικό κράτος τι αναμένουν από την επίσκεψη Ομπάμα; Ασφαλώς πολλά, άσχετα αν στο τέλος θα αισθανθούν ικανοποιημένοι ακόμα και με ψίχουλα. Είναι άλλωστε τέτοια η στενότητα των πόρων και τόσοι πολλοί και μεγάλοι οι παίχτες που διαγκωνίζονται για τη νομή τους, που ο χρεοκοπημένος ελληνικός καπιταλισμός δεν μπορεί να έχει σοβαρές αξιώσεις για κάτι περισσότερο. Η κυβέρνηση θα αισθάνεται ευτυχής αν επιτύχει  μια αόριστη έστω διατύπωση από πλευράς Ομπάμα για μια κάποια μελλοντική ρύθμιση του ζητήματος του ελληνικού χρέους, την οποία και θα σπεύσει να χαρακτηρίσει ως αφετηρία μιας νέας, μεταμνημονιακής, εποχής ανάπτυξης και προόδου. Ευελπιστεί έτσι ότι θα λάβει πίστωση χρόνου από τα αστικά επιτελεία για να συνεχίσει τη θητεία της, μιας και τα τελευταία είναι πλέον φανερό ότι έπειτα και από τις τελευταίες κυβερνητικές αποτυχίες, έχουν αρχίσει να προετοιμάζουν τη διάδοχη κατάσταση.

Η δε ελληνική αστική τάξη, βυθισμένη στην πιο βαθιά κρίση της ιστορίας και με ψαλιδισμένες της φιλοδοξίες της, είναι έτοιμη να αρπάξει όποιο ρόλο της διανείμει το υπερατλαντικό αφεντικό της προκειμένου να αναπνεύσει και σταδιακά να ανακάμψει. Ακόμα και καθαρά πολεμικούς- τυχοδιωκτικούς ρόλους σαν αυτούς  που απορρέουν από την ενεργότερη συμμετοχή της στον πόλεμο της Συρίας ή απ’ την εμβάθυνση της συνεργασίας της με το κράτος τρομοκράτη του Ισραήλ. Δεν της είναι άλλωστε κάτι ξένο. Έτσι έμαθε να λειτουργεί από καταβολής της. «Δέσμια» της διαχρονικής της εξάρτησης από τον Ιμπεριαλισμό (Αγγλικό, Αμερικάνικο, Γερμανικό) – η οποία ωστόσο αποτέλεσε και τον καθοριστικό όρο της ανάπτυξης της- περιορισμένη σε θέση υπεργολάβου και τοποτηρητή των συμφερόντων του στην ευρύτερη περιοχή, η ελληνική αστική τάξη και το κράτος της δεν δίστασαν όταν οι συνθήκες το απαιτούσαν να θέσουν τη χώρα και το λαό της υποθήκη, προκειμένου να συντηρηθούν οι προστάτες της και η ίδια. Και αυτό ακριβώς το στοιχείο είναι που πιστοποιεί την εγκληματική της φύση όσο και το δομικό δωσιλογισμό που κρύβει στο DNA της, ο οποίος τόσες φορές έχει εκφραστεί εκκωφαντικά στη σύγχρονη ιστορία της. Από την Κατοχή και τον Εμφύλιο ως τη Χούντα και τη μνημονιακή εποχή-  ως εκ τούτου δεν πρέπει να μας εκπλήσσει η ευκολία με την οποία η ελληνική άρχουσα τάξη απεμπολεί σήμερα ακόμα και τα «ιερά και τα όσια» της ιδεολογίας της, δηλαδή τα κατ’ αυτήν απαράγραπτα δικαιώματα κυριότητας που διατηρεί σε Αιγαίο και Κύπρο.

*

Για όλους τους παραπάνω λόγους η επίσκεψη Ομπάμα αξίζει να μετατραπεί σε σταθμό ανασύνταξης του λαϊκού κινήματος, σε αφετηρία επανασυγκρότησης ενός μαχόμενου αντιιμπεριαλιστικού- αντιπολεμικού κινήματος. Αν μάλιστα στους λόγους αυτούς προσθέσουμε και τους καθαρά ιστορικούς, αυτούς δηλαδή που συνδέονται με την εγκληματική δράση των Αμερικανών στη χώρα κατά τη  διάρκεια των προηγούμενων δεκαετιών (από τον Γράμμο ως την εποχή Πιουριφόι, και από τα Ιουλιανά ως τη Χούντα κ.ο.κ) -τους οποίους και υπογραμμίζει η ημερομηνία επίσκεψης Ομπάμα- το κάλεσμα για  συμμετοχή στις κινητοποιήσεις  μπορεί να λάβει το χαρακτήρα ενός ιστορικού παλλαϊκού προσκλητηρίου αγώνα. Ενός προσκλητηρίου που αναζητώντας το νήμα που συνδέει τον επαναστατικό αγώνα του ΕΛΑΣ-ΔΣΕ με την αντιιμπεριαλιστική εξέγερση του Πολυτεχνείου, και τις διάχυτες αντιαμερικάνικες εκδηλώσεις και τον ένοπλο αγώνα της 17Ν και του ΕΛΑ μεταπολιτευτικά με  τις μαζικές διαδηλώσεις ενάντια στους πολέμους (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν)  και τις δυναμικές υποδοχές Μπους και Κλίντον  τις επόμενες δεκαετίες, θα επιχειρήσει μια νέα ιδεολογικοπολιτική σύνθεση η οποία θα συγκροτήσει τις νέες θέσεις μάχης στον ανελέητο ταξικό πόλεμο που ο ιμπεριαλισμός και η εγχώρια αστική τάξη μας έχουν κηρύξει.

Ακόμα, η επιτυχής από κάθε άποψη (μαζικότητας, δυναμισμού, περιεχομένου) διοργάνωση των διαδηλώσεων ενάντια στην επίσκεψη Ομπάμα θα αποτελέσει  ηχηρό μήνυμα διεθνιστικής αλληλεγγύης προς όλα τα  έθνη και  τους λαούς που βρίσκονται κάτω από την άμεση ή έμμεση μπότα του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, ένα ευκρινές επαναστατικό σινιάλο σε όλα τα αντιιμπεριαλιστικά- εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα και τους πολιτικούς κρατούμενους όπου γης, μια ξεκάθαρη χειρονομία ταξικής αλληλεγγύης στο αμερικάνικο προλεταριάτο που στοιβάζεται περίκλειστο στα γκέτο των αμερικανικών μητροπόλεων και των φυλακών.

Συνοψίζοντας, ο αγώνας για τη μαχητική υποδοχή του Ομπάμα συμπυκνώνει όλα εκείνα τα περιεχόμενα που πρέπει να βρίσκονται στις σημαίες του λαϊκού κινήματος: από την αντίσταση στο πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό ως την πάλη ενάντια στον εργασιακό μεσαίωνα και τον κοινωνικό εκφασισμό. Και γι’ αυτό ακριβώς το λόγο η προετοιμασία του οφείλει να αποτελέσει προτεραιότητα όλων των μαχόμενων δυνάμεων του επαναστατικού κινήματος, όλων των εργατικών σωματείων, των φοιτητικών συλλόγων, των συνελεύσεων γειτονιάς.

Στην κατεύθυνση αυτή, η Συνέλευσή μας καλεί σε πολιτική εκδήλωση στα γραφεία της (Σπ. Τρικούπη 44, Εξάρχεια) το Σάββατο, στις 12 Νοέμβρη, στις 18:00 με θέμα: «Η επίσκεψη Ομπάμα στο φόντο των εγχώριων και διεθνών εξελίξεων – Η αντιιμπεριαλιστική πάλη ως αναπόσπαστο τμήμα της αντικαπιταλιστικής στρατηγικής».

Να εκφραστεί μαζικά και δυναμικά η λαϊκή αντίθεση

ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο

Όλοι-ες στις διαδηλώσεις ενάντια στην επίσκεψη Ομπάμα

Νίκη στα όπλα των λαών-Πόλεμο στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ