Να σταματήσουμε την κατηφόρα!

Στις 6 Νοέμβρη έρχεται άλλη μια «Κυριακή εκπτώσεων», άλλη μια εργάσιμη Κυριακή για τους εργαζόμενους στον κλάδο του εμπορίου που εγκαινιάζει τον εορταστικό εφιάλτη του Δεκέμβρη με τα «παραδοσιακά» ελαστικά ωράρια και άλλες δύο εργάσιμες Κυριακές (11 και 18/12). Με τα περίφημα 10μερα προσφορών και τις «γιορτές» μεθοδεύεται η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας ενώ συνεχίζονται καθημερινά οι εργοδοτικές αυθαιρεσίες, η εντατικοποίηση στους χώρους δουλειάς και η επίθεση των αφεντικών στα ήδη πετσοκομμένα δικαιώματά μας.

Ας τελειώνουμε με την σύγχυση!

Οι εργάσιμες Κυριακές που αρχικά εφαρμόστηκαν «πιλοτικά», είναι εδώ και 2 χρόνια νόμος του κράτους. Υπηρετώντας την βούληση των εργοδοτών, οι κυβερνήσεις τσακίζουν την κυριακάτικη αργία νομοθετώντας τις 8 εργάσιμες Κυριακές τον χρόνο, δήθεν στα πλαίσια 10μερων προσφορών. Παράλληλα, η ψήφιση των πολυνομοσχεδίων που συνοδεύουν το 3ο μνημόνιο, ανοίγει τον δρόμο για την πλήρη κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού, λοιπόν. Όσοι μας έλεγαν «έλα μωρέ μια Κυριακή είναι, μια φορά στο τόσο!», όλοι αυτοί που χαρακτήριζαν τους συναδέλφους μας που σηκώνουν κεφάλι και αντιδρούν ως μίζερους και κινδυνολόγους, ήρθε η ώρα να αναμετρηθούν με την σκληρή πραγματικότητα. Αυτό που αρχικά δεν υπήρχε ούτε σαν ιδέα, δοκιμάστηκε με «επιτυχία» 2 φορές τον χρόνο, μετά έγινε νόμος για 8 Κυριακές τον χρόνο με 3 απ’ αυτές μέσα στον «εορταστικό» Δεκέμβρη. Και τώρα τι;

Να τελειώνουμε με τα ψέματα των εργοδοτών και τις αυταπάτες μας!

Παράλληλα με τις εργάσιμες Κυριακές, οι συνάδελφοι και οι συναδέλφισσες στον κλάδο του εμπορίου έχουμε να υποστούμε και τον εκβιασμό των περίφημων «Λευκών Νυχτών», αυτών των άθλιων εμπορικών «γιορτών» που στήνουν οι εργοδότες του εμπορίου χέρι-χέρι με τις κατά τόπους δημοτικές αρχές στο όνομα της «τόνωσης της αγοράς» ενώ αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε ως τα ξημερώματα. Ήδη την φετινή χρονιά, οι «Λευκές Νύχτες» εξαπλώθηκαν ανά τις πόλεις της Ελλάδας σαν επιδημία, ειδικότερα μέσα στη καλοκαιρινή σεζόν. Και το αποτέλεσμα λίγο-πολύ αναμενόμενο για όσους δεν στριμώχνονται στον παραμορφωτικό φακό των αφεντικών:  η περίφημη «τόνωση της αγοράς» ήταν το πιο σύντομο ανέκδοτο ενώ πέρα από τους εργαζόμενους στο εμπόριο τη «νύφη» πληρώνουν και οι συνάδελφοι στον επισιτισμό (σερβιτόροι-ες, μάγειρες, ντελιβεράδες κ.α) οι οποίοι ακολουθούν τα ξεχειλωμένα ωράρια του εμπορίου δουλεύοντας ως τα αξημέρωτα.  Βέβαια, οι εργοδότες ήδη βρίσκονται αντιμέτωποι με την οργανωμένη κινητοποίηση των εργαζομένων, των σωματείων, των συλλογικοτήτων και των συνελεύσεων στην Αθήνα αλλά και αλλού. Ήδη τον περασμένο Φλεβάρη η ακύρωση της «λευκής νύχτας» στη Νέα Σμύρνη, τα οργανωμένα μπλοκαρίσματα σε Γλυφάδα, Ίλιον και Μαρούσι καθώς και η πρόσφατη ακύρωση «λευκής νύχτας» στα Ιωάννινα στα τέλη του Οκτώβρη, μας δείχνει ότι ενωμένοι και οργανωμένοι μπορούμε να σπάσουμε τον τσαμπουκά της εργοδοσίας και να ανασάνουμε.

Οργάνωση κι αγώνας στους χώρους της δουλειάς – της εργοδοσίας να σπάσει ο τσαμπουκάς­

Στον κλάδο του εμπορίου, αυτή τη στιγμή, διεξάγεται ένας τεράστιος πόλεμος ει βάρος των εργαζομένων. Τεράστιες αλυσίδες supermarkets (Βερόπουλος, Μαρινόπουλος κ.α) προβαίνουν σε μαζικές εκκαθαρίσεις-απολύσεις με αφορμή λουκέτα ή «εξαγορές» ενώ σε μια σειρά επιχειρήσεων οι συνάδελφοι-ισσες παραμένουν όμηροι των εργοδοτικών ορέξεων και των παζαριών μεταξύ μεγάλων συμφερόντων. Παράλληλα, δεχόμαστε μια άνευ προηγουμένου επίθεση σε ένα από τα βασικά δικαιώματά μας, το ίδιο το ωράριο, με την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και τις γελοίες «λευκές νύχτες». Κι όλα αυτά σε έναν κλάδο χωρίς συλλογική ή κλαδική σύμβαση όπου βασιλεύει η ατομική διαπραγμάτευση, η ανακύκλωση των εργαζομένων με προγράμματα voucher ή εργολαβικές εταιρείες, η εργοδοτική αυθαιρεσία και οι ταπεινώσεις στους χώρους δουλειάς. Και ως κερασάκι στη τούρτα, έρχονται τα νέα αντεργατικά μέτρα της «πρώτη φορά αριστερά» που επιχειρούν να απελευθερώσουν τις ομαδικές απολύσεις και να παραδώσουν το δικαίωμα της αντ-απεργίας στα χέρια των εργοδοτών. Η μεγαλύτερη «ελπίδα» των αφεντικών γίνεται πραγματικότητα. Εκτός αν αντί για ελπίδα, τους χαρίσουμε εφιάλτες.

Όλα όσα βιώνουμε στον κλάδο του εμπορίου,με το τσαλαπάτημα των εργασιακών δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειάς μας, δεν μπορούν να αλλάξουν αν δεν ενεργήσουμε μέσα στους χώρους εργασίας μας. Οι μόνοι που μπορούμε να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας, να διεκδικήσουμε όσα μας κλέβουν και όσα δικαιούμαστε, να ακυρώσουμε κάθε εργοδοτική αυθαιρεσία, είμαστε εμείς οι ίδιοι, μέσα στους χώρους εργασίας μας. Μέσα από ορατές ή αόρατες επιτροπές εργαζομένων, μέσα από εργατικές συλλογικότητες, μέσα από τα σωματεία μας.

Εργαζόμενοι/Εργαζόμενες στον κλάδο του εμπορίου

αναδημοσίευση από

Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια

Την Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου ομάδα συντρόφων που πραγματοποιούσε αφισοκόλληση στην περιοχή των Εξαρχείων, εκδίωξε έμπορο ναρκωτικών από την πλατεία.

Μετά το τέλος της αφισοκόλλησης ο έμπορος επέστρεψε μαζί με άλλο άτομο που διακινεί ναρκωτικά στην ευρύτερη περιοχή ο οποίος και πυροβόλησε στον αέρα φωνάζοντας: “που είναι ρε αυτοί που σε διώξανε;”

ΕΞΩ ΟΙ ΜΑΦΙΟΖΟΙ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ.
Ή εμείς ή αυτοί. Μέση λύση δεν υπάρχει…

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ: Ενάντια στις μαφίες, τον κοινωνικό κανιβαλισμό
και την κρατική καταστολή.

Σάββατο 22 Οκτώβρη, ώρα 12:00 πμ, από την πλατεία Εξαρχείων

Συνέλευση για την επανοικειοποίηση των Εξαρχείων

4η ημέρα ταξικής αλληλεγγύης και κοινωνικής αυτοοργάνωσης.

Ενάντια στις μαφίες, τον κοινωνικό κανιβαλισμό και την κρατική καταστολή

Σάββατο 24 Σεπτέμβρη από τις 12:00 στην πλατεία Εξαρχείων

12:00 Bazaar βιβλίου (καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας)

12:00 Συλλογή φαρμάκων και τροφίμων για δομές αλληλεγγύης (καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας)

13:00 Τουρνουά Πινγκ Πονγκ

13:00 Τουρνουά Σκάκι

19:00 Ενημέρωση για την κατασταλτική επίθεση που δέχεται το Κέντρο Καταπολέμησης και Απελευθέρωσης από τα Ναρκωτικά “HASAN FERIT GEDIK” του ΛΑΪΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ (ΤΟΥΡΚΙΑΣ) στη γειτονιά του Γκάζι στην Κωνσταντινούπολη.

19:00 Εκδήλωση από το Devrimci Parti στη μνήμη της Εϋλέμ Ατάς που έπεσε μαχόμενη από το Ισλαμικό Κράτος.

20:00 Προβολή: «Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι». Διάρκεια: 127 λεπτά.

Συνέλευση για την επανοικειοποίηση των Εξαρχείων

1936-2016

Εκδήλωση για τα 80 χρόνια από την έναρξη της Ισπανικής Επανάστασης

Παρουσίαση του υπό έκδοση βιβλίου

Έτοιμοι για επανάσταση – οι επιτροπές άμυνας της CNT στη Βαρκελώνη 1933-38

του Agustín Guillamón

από την Ασύμμετρη Απειλή

Προβολή ντοκιμαντέρ

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου στις 19.00

στον πολιτικό χώρο στη Σπύρου Τρικούπη 44

Ασύμμετρη Απειλή

μέλος του κινηματικού εκδοτικού εγχειρήματος Los Solidarios

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΘΟΔΩΡΗ ΣΙΨΑ
διωκόμενο για την υπόθεση της Marfin

Ο αναρχικός Θοδωρής Σίψας συμμετείχε μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες άλλους διαδηλωτές στην απεργιακή διαδήλωση της 5ης Μάη 2010, ενάντια στην ψήφιση του πρώτου μνημονίου. Η συγκεκριμένη διαδήλωση στιγματίστηκε από τον τραγικό θάνατο τριών εργαζομένων στην τράπεζα Marfin.

Με μοναδικό στοιχείο ένα ασφαλίτικης έμπνευσης ανώνυμο σημείωμα, το κράτος στοχοποιεί τον σύντροφο και τον κατηγορεί για το θάνατο των τριών εργαζομένων. Ο πραγματικός λόγος όμως, είναι η πολιτική του ταυτότητα, η συνεχής και συνεπής συμμετοχή του στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες.

Στο πρόσωπο του συντρόφου αποκρυσταλλώνεται η διαχρονική προσπάθεια των εξουσιαστών τόσο για την ηθική απαξίωση και εγκληματοποίηση των αναρχικών, όσο και για την απονοηματοδότηση και χειραγώγηση των ταξικών και κοινωνικών αγώνων.

Η κοινωνική αντιβία των αναρχικών στρεφόταν και στρέφεται πάντα ενάντια στο κράτος και τα αφεντικά. Όσο κι αν προσπαθούν δεν πρόκειται ποτέ να τρομοκρατήσουν και να καταστείλουν τους ανθρώπους που αγωνίζονται για έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.

Η ΣΚΕΥΩΡΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ!

Συγκέντρωση αλληλεγγύης – Έναρξη δίκης:

Δευτέρα 19/9/2016, 9:00π.μ., Πρωτοδικείο Αθηνών (οδός Δέγλερη)

Συνέλευση αλληλεγγύης στον σύντροφο Θοδωρή Σίψα

Συνεχίζουμε και δυναμώνουμε τους ταξικούς αγώνες μας.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ!

ΚΥΡΙΑΚΗ 17/7 :: ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΟΝ ΚΛΑΔΟ ΤΟΥ ΕΜΠΟΡΙΟΥ

ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ :: ΕΡΜΟΥ [ΣΥΝΤΑΓΜΑ], 10.30ΠΜ

Τα εργατικά συμφέροντα μπροστά.
Καμία Κυριακή τα μαγαζιά ανοιχτά!

Με την από τα κάτω οργάνωσή μας, την ταξική αλληλεγγύη και τη συλλογική αντίσταση μέσα κι έξω από τους χώρους δουλειάς…

Να πάρουμε πίσω τις κλεμμένες μας Κυριακές.

Να βάλουμε φραγμό στη συνολική επίθεση κεφαλαίου και κράτους και να βγούμε μπροστά για να επιβάλλουμε το δίκιο μας.

Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια

Όλα είναι δικά μας γιατί όλα είναι κλεμμένα

Ο πρύτανης Εμμανουήλ Γιακουμάκης έχει απ’ ότι φαίνεται μεγαλεπήβολα σχέδια, θέλοντας με το που ανέλαβε το καινούριο του πόστο να λύσει ένα από τα χρόνια «προβλήματα» του ΟΠΑ, το οποίο είναι η κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν. Αφού η υπόθεση αυτή είχε και 3 εκατ. € στη μέση, θεώρησε εαυτόν καταλληλότερο για τη δουλειά. Εκτός από τα πετυχημένα deals που έχει συνάψει με μεγάλες εταιρίες (βλ. ΟΤΕ) και την κατοχή θέσης σε υπουργείο (βλ. γενικός γραμματέας υπ. Μεταφορών), θέλει να προσθέσει στο βιογραφικό του και επιτυχίες με πολιτική χροιά, όπως είναι η εκκένωση μιας κατάληψης αναρχικών. Έτσι τον Φεβρουάριο ’16 προκηρύχθηκε διαγωνισμός για την ανάδειξη αναδόχου εταιρείας με σκοπό την ανακατασκευή του κτιρίου που στεγάζεται η κατάληψη, ο οποίος ακυρώθηκε μετά από παρέμβαση αλληλέγγυων. Μετά την ακύρωση, ο πρύτανης Γιακουμάκης ζήτησε τη βοήθεια του υπουργείου παιδείας μιας και δεν ήθελε να αναλάβει εξ’ ολοκλήρου την πολιτική ευθύνη της υπόθεσης, όπως και έγινε. Εκείνοι με τη σειρά τους δεν δίστασαν να δώσουν ασφαλή διέξοδο στο πρόβλημά του, αφού τους πρόσφεραν αίθουσα για τη διεξαγωγή του διαγωνισμού και άρα πολιτική κάλυψη. Το υπ. παιδείας βέβαια δεν μπορεί να αποκοπεί από τον υπόλοιπο κρατικό μηχανισμό. Ο Φίλης και οι συνεργάτες του δεν θα μπορούσαν να έχουν πάρει απόφαση για στήριξη του ΟΠΑ, στην προσπάθειά του για εκκένωση μιας κατάληψης, χωρίς να έχουν συμβουλευτεί τους δικούς τους προϊσταμένους.

Μετά το δεύτερο διαγωνισμό-παρωδία, ως μειοδότης του έργου ανακηρύχθηκε η κοινοπραξία «Κων/νος Ζηρίλιος-ΠΕΤΚΑ ΑΕ». Ή μήπως να λέγαμε ότι είχε δώσει τα χέρια με τον Γιακουμάκη πριν καν ανακοινωθεί ο διαγωνισμός και ότι αυτός έγινε για τα μάτια του κόσμου? (Αξίζει να σημειωθεί ότι η ΠΕΤΚΑ ΑΕ συνειδητά συνεργάζεται και με το δημόσιο, με έργα τους να αφορούν και αρκετές κατασκευές στρατιωτικών βάσεων.)

Το κράτος και οι μηχανισμοί του έχουν ξεκάθαρο όφελος χτυπώντας τη Βανκούβερ, καθώς όντας ενεργό κομμάτι του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου είναι κι αυτή ένα σαράκι που κατατρώει τα σχέδιά τους. Σχέδια που είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με οικονομικό και πολιτικό όφελος, όπως άλλωστε συνέβη και στο παρελθόν με εκκενώσεις καταλήψεων σε σημεία-κλειδιά.

Εμείς από την πλευρά μας δεν είμαστε διατεθειμένοι να μείνουμε άπραγοι μπροστά στην επικείμενη καταστολή της κατάληψης. Δεν έχουμε σκοπό να συνδιαλλαγούμε με πρυτάνεις, μεγαλοεργολάβους και κράτος. Δεν θα φύγουμε από το κτίριο, μέσα στο οποίο δημιουργούμε καθημερινά με βάση την αλληλεγγύη, τη συντροφικότητα και την αξιοπρέπεια, λέξεις άγνωστες σε όλους αυτούς που θέλουν να μας εκκενώσουν. Ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους. Δεν θα αφήσουμε κανένα πρύτανη να μας πουλήσει, καμία κατασκευαστική να μας χτίσει, κανένα υπουργείο και καμία κυβέρνηση να μας τρομοκρατήσει. Και το κόστος ας το αναλογιστούν όλοι αυτοί, όχι εμείς.

Η κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν μετράει 11 χρόνια ζωής χωρίς ιδιοκτήτες. Θα συνεχίζει να ζει με κινητήρια δύναμη τον κόσμο που τη στηρίζει, χωρίς ανακαινίσεις και ανακατασκευές.

Κατάληψη σε βίλες και εγκαταλελειμμένα

κατάληψη Βανκούβερ Απαρτμάν

Ο Δ. Κουφοντίνας παραμένει αιχμάλωτος από το 2002 καταδικασμένος σε 13 φορές ισόβια κάθειρξη για τη συμμετοχή του στη δράση της Ε.Ο. 17Ν. Ο ίδιος έχει αναλάβει την πολιτική ευθύνη για τη συμμετοχή του στην οργάνωση, ενώ παραμένει μέχρι και σήμερα πιστός στις αρχές και τις αξίες που διέπουν τα επαναστατικά κινήματα.

Η -πρώτη φορά Αριστερά- κυβέρνηση της χώρας, συνεχίζοντας την τακτική των προκατόχων της, στερεί από το σύντροφο το δικαίωμά του στην άδεια, την οποία δικαιούται από το 2010. Ο λόγος, γραπτά διατυπωμένος σε βούλευμα, είναι η αμετανόητη στάση του συντρόφου πάνω στο ζήτημα της ένοπλης πάλης. Μια ενδεχόμενη αποκήρυξη της ένοπλης διαδικασίας από έναν επαναστάτη-σύμβολο όπως είναι ο Δ. Κουφοντίνας θα σήμαινε μια νίκη τόσο για το αστικό μπλοκ όσο και μια ιστορική ρεβάνς για το ρεφορμισμό που ακόμα ονειρεύεται τον ειρηνικό δρόμο προς το σοσιαλισμό.

Το βιβλίο του Δ. Κουφοντίνα «13 απαντήσεις, μια συζήτηση με τον Τάσο Παππά», αποτελεί μια πολιτική αναμέτρηση μεταξύ δύο διαφορετικών κοσμοαντιλήψεων. Της ρεφορμιστικής Αριστεράς και της επαναστατικής. Ειδικά σε μια ιστορική συγκυρία όπως αυτή που διανύουμε, όπου η πρώτη βρίσκεται στην κυβέρνηση, η συζήτηση αποκτά χαρακτήρα διαμάχης πολιτικού, ιστορικού και φιλοσοφικού, ενδιαφέροντος.

Είναι πλέον προφανές ότι αυτή η «Αριστερά» που έκλεινε όλο νόημα το μάτι στους πολιτικούς και κοινωνικούς κρατούμενους, όπως και σε όλη την κοινωνία εξάλλου, υποσχόμενη δίκαιες δίκες, εφαρμογή δικαιωμάτων, ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, ουσιαστικά με αυτόν τον τρόπο εξασφάλισε προεκλογικά ψήφους από το συγγενικό και φιλικό περίγυρο μεγάλης μερίδας κρατουμένων, αφομοιώνοντας μαζί και μια μερίδα του κινήματος, τη λιγότερο συνειδητοποιημένη και μαχητική.

Είναι πλέον προφανές ότι αυτή η «Αριστερά» που κατάντησε να συμφιλιώνεται με τον ιμπεριαλισμό και την πολεμική μηχανή του Ισραήλ, η «Αριστερά» που συνεχίζει να εφαρμόζει πολιτικές κοινωνικής γενοκτονίας για τις ασθενέστερες τάξεις, είναι η «Αριστερά» που υποτάχθηκε από την πρώτη στιγμή αμαχητί στην αντιτρομοκρατική πολιτική (κάποτε οι ίδιοι την έλεγαν υστερία) της αστικής στρατηγικής. Πολιτική που η αστική τάξη της χώρας και οι ιμπεριαλιστές δανειστές επιβάλλουν σαν προαπαιτούμενο διακυβέρνησης. Γεγονός που καταδεικνύει και τον εγγενώς περιορισμένο χαρακτήρα που έχει η «πάλη για τα δημοκρατικά δικαιώματα» σε ένα περιβάλλον εντεινόμενης ιμπεριαλιστικής επικυριαρχίας, όπως είναι αυτό της μνημονιακής εποχής.

Ο αναστοχασμός του αμετανόητου κομμουνιστή επαναστάτη Δ. Κουφοντίνα είναι μια διαδικασία εξέλιξης της ίδιας της επανάστασης και του αγώνα. Είναι η διαδικασία μέσα από την οποία ο αγωνιστής δεν ψάχνει την επανάληψη αλλά τη νέα σύνθεση. Χωρίς όμως ποτέ να ξεκόβεται από τις παραδόσεις και τα ιδανικά του κομμουνιστικού κινήματος, του «μεγαλύτερου, ουσιαστικότερου και του πιο θαυμαστού βήματος της ανθρωπότητας», όπως το ορίζει ο ίδιος.

Ο αγωνιστής γνωρίζει καλά το αόρατο νήμα που συνδέει τους αντάρτες του ΕΛΑΣ και του Δημοκρατικού Στρατού με τους αγωνιστές της αντιδικτατορικής αντίστασης, από τους οποίους συγκροτήθηκαν οι πρώτες επαναστατικές οργανώσεις της μεταπολίτευσης. Με τη μαχόμενη αριστερά που συγκροτείται πλέον εκτός ΚΚΕ, και η οποία οικοδομεί τα θεμέλια ενός νέου γύρου αγώνα, γνωρίζοντας καλά ότι η αντίσταση είναι πάντα αναγκαία και η εξέγερση πάντα δίκαιη. Με την επαναστατική αριστερά και στη συνέχεια και τον αναρχικό χώρο που ξεκίνησαν να μετράνε τους δικούς τους νεκρούς και φυλακισμένους, σε μια εποχή που η επίσημη αριστερά έπαψε να «παράγει» πολιτικούς κρατούμενους -αυτό το αλάνθαστο κριτήριο επαναστατικότητας ενός πολιτικού χώρου, όπως τονίζει ο συγγραφέας του βιβλίου.

Είναι ένας αναστοχασμός για να αποκτήσει ο ένοπλος αγώνας μια νέα μορφή και ένα νέο περιεχόμενο όσο γίνεται πιο κοντά στα περιεχόμενα και τους σκοπούς του καιρού μας. Τροποποιώντας τόσο την μορφή αλλά και τα περιεχόμενα της ταξικής πάλης. Όχι μόνο την τακτική αλλά και τη στρατηγική. Διαβλέποντας μέσα από τις σελίδες του βιβλίου ότι στη σημερινή συγκυρία ο αγώνας ακόμα και για μερικές διεκδικήσεις και οριακές βελτιώσεις μπορεί να οδηγήσει σε μετωπική σύγκρουση με το εγχώριο και διεθνές κεφάλαιο.

Η ταύτιση της τακτικής με τη στρατηγική, μια ταύτιση που τόσο έχει ταλανίσει τα επαναστατικά κινήματα διαχρονικά, αποτέλεσε μια από τις βασικότερες αιτίες για την πολιτική ηγεμονία του ρεφορμισμού στο εξεγερτικό ρεύμα της περιόδου 2010-2012. Παρά το συγκρουσιακό χαρακτήρα των κινητοποιήσεων, οι επαναστατικές δυνάμεις δεν κατάφεραν να αντιτάξουν μια πραγματικά επαναστατική στρατηγική απέναντι στην αστική πολιτική και τις ρεφορμιστικές μεταμφιέσεις της, στους κρίσιμους χώρους και χρόνους. Έτσι, ενώ αναπτύχθηκε ένα μαζικό και συγκρουσιακό αντιμνημονιακό ρεύμα έλειπαν οι πολιτικοί στόχοι πάλης (έξοδος από την ΕΕ, μονομερής διαγραφή του χρέους, σύγκρουση με την αστική τάξη και το κράτος ) που θα αναβάθμιζαν τη λαϊκή συνειδητότητα και θα θωράκιζαν το ανερχόμενο κίνημα από τις επιβουλές της αστικής πολιτικής. Κομβικοί πολιτικοί στόχοι που εάν καταλάμβαναν την ηγεμονία στις Πλατείες θα έδιναν μορφή στο λαϊκό ξεσηκωμό και περιεχόμενο στην επαναστατική στρατηγική, δημιουργώντας ένα πραγματικό αντίπαλο δέος τόσο απέναντι στο αστικό μπλοκ όσο και στο ρεφορμιστικό που παραμόνευε με τη μάσκα του κινηματικού (όπως κάνει πάντα) στην γωνία, αποκρύπτοντας συνειδητά τα αποτελέσματα και τις συνέπειες της παραμονής στην φυλακή του Ευρώ και στο λάκκο των λεόντων της Γερμανικής Ευρώπης, όπως αποκαλεί την ΕΕ ο Δ. Κουφοντίνας.

Ο αναστοχασμός ενός επαναστάτη, που κάθε χτύπημα της οργάνωσης που συμμετείχε ήταν και χτύπος της δικής του καρδιάς, έρχεται για να αναδείξει τις αστοχίες και τις μονόπλευρες αντιλήψεις και επιλογές που επικράτησαν και δεν άφησαν να μετατραπεί η «ένοπλη εκπροσώπηση σε λαϊκή συμμετοχή», που δεν αφησαν να μετατραπεί όπως έλεγαν οι Λατινοαμερικάνοι σύντροφοι «το χειροκρότημα σε στήριξη». Και αυτή η συζήτηση αφορά σίγουρα όλο το κίνημα και ειδικά τα κομμάτια εκείνα που θεωρούν τον ένοπλο αγώνα τμήμα μιας επαναστατικής στρατηγικής για την προλεταριακή έφοδο στον ουρανό. Χωρίς ταμπού και μακριά από εσωστρεφείς εγωισμούς που λειτουργούν ως τροχοπέδη για την εξέλιξη της ταξικής πάλης και της επαναστατικής διαδικασίας. Μεταξύ όσων πιστεύουν ότι η επιλογή της ένοπλης πάλης όχι απλά δεν μπορεί να είναι απούσα από μια σύγχρονη επαναστατική στρατηγική αλλά η παρουσία της είναι η ίδια η επικύρωση της μαχητικότητας ενός κινήματος που αξιώνει να ονομάζεται επαναστατικό.

Σήμερα, το βιβλίο του Δ. Κουφοντίνα, «13 απαντήσεις» αποτελεί πολύτιμο εφόδιο στα χέρια αγωνιστών για να χτίσουν εκείνες τις δομές λαϊκής αυτοάμυνας και ταξικής αντεπίθεσης που θα σταθούν ανάχωμα στην βίαιη επέλαση του καπιταλισμού. Το βιβλίο «13 απαντήσεις» είναι ένα κάλεσμα για επαναστατική δράση – για μια δράση που συνδυάζοντας τη θεωρία με την πράξη και τις νόμιμες με τις παράνομες μορφές συγκροτεί το επαναστατικό όλον. Είναι ένα κάλεσμα για αγωνιστική επαγρύπνηση , ένα κάλεσμα για περιφρούρηση των αρχών και των αξιών των επαναστατικών διαδικασιών από τις αστικές και μικροαστικές επιδράσεις που αλλοιώνουν το όραμα της ανθρώπινης χειραφέτησης, αφαιρώντας του τα πιο ευγενή και ανιδιοτελή στοιχεία.

Και αυτό είναι μάλλον τελικά το πιο κρίσιμο στοιχείο για έναν επαναστάτη. Να παραμείνει η αγάπη του για την ανθρωπότητα η κινητήρια δύναμη της εξέγερσης του απέναντι σε καθετί που την υποδουλώνει. Να αισθάνεται τον πόνο του λαού και να αγωνίζεται για την τάξη του – υπάρχει, άραγε, πιο έμπρακτος διεθνισμός; Ενώ η πάλη για τις πανανθρώπινες αξίες της δικαιοσύνης, της ισότητας και της αλληλεγγύης να υπερισχύουν πάντα την κρίσιμη στιγμή από το ατομικό συμφέρον.

Σε αυτόν τον πόλεμο, πόλεμο με κόστος, στερήσεις και ανυπέρβλητες αυτοθυσίες, θα μας συντροφεύουν πάντα οι νεκροί μας και οι φυλακισμένοι αγωνιστές. Όσοι έδωσαν τη ζωή και την ψυχή τους για να χτίσουμε ένα κόσμο στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων. Η λησμονιά είναι ο θάνατος της μνήμης και ίσως να είναι και αυτός ένας από τους λόγους που ο σύντροφος γράφει «για να μην λησμονηθεί το χνάρι που άφησαν στην ιστορία οι σύντροφοι που έπεσαν» όπως διαβάζουμε στον επίλογο του βιβλίου.

Ρουβίκωνας,

Κ* ΒΟΞ,

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

3η ημέρα ταξικής αλληλεγγύης και κοινωνικής αυτοοργάνωσης

ενάντια στις μαφίες, τον κοινωνικό κανιβαλισμό και την κρατική καταστολή

Κυριακή 26 Ιούνη από τις 12.00 στην πλατεία Εξαρχείων

12:00 Bazaar βιβλίου (καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας)

13:00 Ανοιχτό μαγείρεμα για πρόσφυγες και μετανάστες και κατοίκους των Εξαρχείων

15:00 Τουρνουά Σκάκι

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=_THo0OMGUB4[/youtube]

Σχετικά με τη δίκη για την ανακατάληψη της Villa Amalias αναδημοσιεύουμε ένα κείμενο που κυκλοφόρησε λίγες μέρες μετά την ανακατάληψη, ένα πρόσφατο κείμενο της Villa Amalias και ένα κάλεσμα συντρόφων-συντροφισσών που συμμετείχαν στην ανακατάληψη της Villa Amalias.

Στην ανακατάληψη συμμετείχαν 92 σύντροφοι και συντρόφισσες. 91 σύντροφοι και συντρόφισσες που δικάζονται στις 16 Ιούνη 2016,  στις 9πμ στο κτίριο 8 των δικαστηρίων της Ευελπίδων καθώς και ένας ανήλικος (εκείνη την εποχή) σύντροφος ο οποίος και καταδικάστηκε από το δικαστήριο ανηλίκων με χρηματικό πρόστιμο. 

***

9η Γενάρη 2013: Υπάρχουν κάτι ξημερώματα…

αφιερωμένο στον σύντροφο Σ. που μας λείπει…

…Πώς να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου, o ουρανός δικός μου, η θάλασσα στα μέτρα μου… Στου βούρκου μέσα τα νερά ποια γλώσσα μου μιλάνε, αυτοί που μου ζητάνε να χαμηλώσω τα φτερά…

από τα σωθικά της Μητρόπολης

17.1.13

***

Στις 20/12/12 εκκενώθηκε από την αστυνομία η κατάληψη Villa Amalias.

Επί 23 χρόνια το κτήριο στη συμβολή των οδών Αχαρνών και Χέυδεν, στέγασε αρκετούς ανθρώπους, την ουτοπία, τη δημιουργικότητα, το μεράκι πολλών ακόμα. Υπήρξε μέσα στα χρόνια, σημείο συνάντησης για πολυάριθμους νέους από την πόλη, την επαρχία, συντρόφους από όλο τον κόσμο.   Για όσους τη ζήσαμε λίγο περισσότερο, ήταν  και οι αστυνομικές εισβολές, οι δίκες, οι εμπρησμοί, οι ατέλειωτες εργασίες συντήρησης και αποκατάστασης του κτηρίου, τα θεατρικά, τα πάρτι και οι punk συναυλίες, οι περιφρουρήσεις και το ξύλο στους φασίστες.

Στα χρόνια της ταξικής επίθεσης που λέμε κρίση, επικράτησε στην  πολιτική  ένας  κανιβαλισμός , με κοινωνικές oμάδες  να στοχοποιούνται διαδοχικά. Τη μία οι τυροπιτάδες που δεν κόβανε αποδείξεις, ήταν υπαίτιοι για το δημόσιο χρέος και όχι οι εφοπλιστές και η εκκλησία που απαλλάσσονται  από φόρους. Την άλλη οι μετανάστες και οι οροθετικές ήταν υγειονομική βόμβα και όχι το κλείσιμο των νοσοκομείων, οι ελλείψεις προσωπικού και φαρμάκων. Τα εργατικά δικαιώματα και κατακτήσεις χαρακτηρίστηκαν καταχρηστικά και περικόπτονται συστηματικά.   Η επίθεση στα χαμηλά εισοδήματα, έφερε πολύ κόσμο στα όρια  της απόγνωσης. Η λαική δυσαρέσκεια, όποτε εκφράστηκε μαζικά, χτυπήθηκε ανελέητα. Ο κόσμος οδηγήθηκε στην ανάθεση,  διαψεύστηκε, απογοητεύτηκε και τώρα τα υπομένει όλα αδιαμαρτύρητα.

Όταν τη διαχείριση αυτής της πολιτικής  ανέλαβε το τσούρμο των ακροδεξιών του Σαμαρά, ψαρεύοντας ψήφους από δεξιότερα, ήρθε και η σειρά των καταλήψεων.

 Οι καταλήψεις είναι επιθέσεις του κόσμου του αγώνα που εδαφικοποιούνται. Είναι οργανωμένες συλλογικά, δοκιμάζουν ιδέες, ανάγκες και επιθυμίες στην πράξη. Περιγελούν την πρέπουσα ηθική, κοινωνούν αντίθετες στις κυρίαρχες, αξίες, περιφρονούν την αγία ιδιοκτησία . Είναι λογικό να βρίσκονται στο στόχαστρο κράτους και παρακράτους. Στην ακροδεξιά ρητορική η Villa Amalias αποτελούσε,  όπως είπε κι ο υπουργός, το αρχηγείο της ανομίας. Εκκενώθηκε με τη μέθοδο της ανώνυμης καταγγελίας, παρόλο που τα ευρήματα της αστυνομικής έρευνας ήταν γελοία (άδεια μπουκάλια μπύρας και δυο λίτρα πετρέλαιο θέρμανσης). Για τους δημοσιογράφους όμως, ετοιμαζόμασταν, σα το χριστό στο γάμο, να ετοιμάσουμε εκατοντάδες μολότωφ και να κάψουμε την Αθήνα, ήμασταν πρεζόνια και άλλα γραφικά. Η αλληλεγγύη αντιστάθηκε στη γελοιότητα, με ποικίλες παρεμβάσεις εντός και εκτός της χώρας.

Σε αυτό το κλίμα 92 σύντροφοι/σες, από καταλήψεις , συλλογικότητες και άτομα,  στις 9-1-13, μπήκαμε για τελευταία φορά στο σπίτι. Περάσαμε την ισχυρή αστυνομική δύναμη που φρουρούσε το κτήριο χωρίς να ανοίξει μύτη. Ζήσαμε ένα υπέροχο ξημέρωμα, με τους μπάτσους να λυσσάνε στις κλειδωμένες πόρτες κι εμάς να γελάμε με το χουνέρι που τους κάναμε. Το ίδιο έγινε και έξω. Τα παπαγαλάκια των πρωινάδικων μας έβριζαν, αλλά πολλοί τηλεθεατές έσκασαν ένα χαμόγελο. Μετά από τόση υποτίμηση και βία που είχαμε όλοι υποστεί, κάποιοι καταφέραμε να τους την κάνουμε . Πολλοί μεγαλόσχημοι ξύπνησαν στραβά εκείνο το πρωί και για  επίδειξη δύναμης, εκκένωσαν μαζί με τη βίλα ,  την κατάληψη Σκαραμαγκά και  την κατάληψη αλληλεγγύης  στα γραφεία της κυβερνώσας δημάρ. Το κίνημα της αλληλεγγύης, με όλα αυτά δυνάμωσε και οργάνωσε μια πρωτοφανή σε όγκο και παλμό πορεία, από την οποία δυστυχώς απουσιάσαμε, μια και ήμασταν ακόμα κρατούμενοι. Μείναμε με ένα χαμόγελο και δυο χαμένες καταλήψεις του κέντρου.

Οδηγηθήκαμε στη δικαιοσύνη που συντονισμένη στην περιρρέουσα κυβερνητική ατμόσφαιρα, μας απέδωσε κατηγορίες. Με την ασάφεια την ανομίας, δηλαδή όσων αμφισβητούν το νόμο χωρίς απαραίτητα να τον παραβαίνουν, που δικαιολόγησε την πρώτη εκκένωση, κατηγορηθήκαμε για διατάραξη κοινής ειρήνης και απείθεια. Αν  δικονομικά δε στέκουν, δεν έχει και πολλή σημασία. Άλλωστε είναι επιδίωξή μας να διαταράσσουμε  την ειρήνη, όταν επιβάλλεται με την απειλή της  κρατικής βίας και είναι στη φύση μας η απείθεια. Από τότε παραμένουμε δέσμιοι περιοριστικών  όρων, παράτυπα μετά την κατάργηση του κουκουλονόμου και την μετατροπή του κακουργήματος σε πλημμέλημα. Στις 16- 6-16 δικαζόμαστε στα δικαστήρια της οδού Ευελπίδων.

Είναι πολλά αυτά που έχουμε χάσει τα τελευταία χρόνια, με την επέλαση του κεφαλαίου. Ενέργειες σαν αυτή της 9-1-13, είναι μια στάλα άμμος στα γρανάζια, στιγμές που δίνουν αισιοδοξία, μέχρι να κάνουμε τους κόπους και να βρούμε τους τρόπους για την ταξική αντεπίθεση. Τότε όλο και κάποιοι θα βρουν κέφι, δύναμη και υπομονή να ξαναστήσουν ένα <μεγάλο σπίτι>.

Villa Amalias

***

Οι καταλήψεις είναι οδοφράγματα απέναντι στον πολιτισμό της εξουσίας, της εκμετάλλευσης και την επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.

Είναι ορμητήρια αγώνα και εργαστήρια αυτοοργάνωσης, πολιτικής ζύμωσης και αλληλοβοήθειας. Αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι των κοινωνικών και ταξικών αγώνων και είναι σημεία επικοινωνίας για τους αντιστεκόμενους και τους καταπιεσμένους. Η κατάληψη villa amalias στα 23 χρόνια του ταξιδιού της αποτέλεσε σημείο αναφοράς για το αντιφασιστικό/αναρχικό/αντιεξουσιαστικό κίνημα.

Το Δεκέμβρη του 2012 στο πλαίσιο ενός ακροδεξιού και αντιεξεγερτικού παραληρήματος το κράτος στοχοποιεί τις καταλήψεις ως εστίες ανομίας και εκκενώνει κάποιες από αυτές. Στις 20/12 το κράτος προχωράει στην εκκένωση της κατάληψης Villa Amalias. Στις 9/1/13 το πρωί 93 σύντροφοι και συντρόφισσες κινούμενοι συλλογικά και αποφασιστικά ανακαταλάβαμε το κτίριο της villas, στέλνοντας ένα μήνυμα αντίστασης και αλληλεγγύης, απέναντι στην επέλαση της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Μετά από μερικές ώρες ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας εισβάλλουν στο κτήριο και συλλαμβάνουν τους 93 αγωνιστές-στριες

Στις 16 Ιούνη δικαζόμαστε για την κίνηση της ανακατάληψης της villa amalias και δηλώνουμε οτι διαταράξαμε την πολεμική ειρήνη του καθεστώτος και παραμείναμε απείθαρχοι/-ες απέναντι στη συνθήκη έκτακτης ανάγκης και τις εξουσιαστικές επιταγές για εξατομίκευση και υποταγή.

Στο έγκλημα του αγώνα για ένα κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας δηλώνουμε συνειδητά συνένοχοι/-ες

ΔΙΚΗ: Πέμπτη 16 Ιουνίου 2016, 9πμ Δικαστήρια Ευελπίδων

Σύντροφοι-συντρόφισσες που συμμετείχαμε στην ανακατάληψη της Villa Amalias