ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΑ ΝΕΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΑ ΜΕΤΡΑ
ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ- ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 12ης ΝΟΕΜΒΡΗ
Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, σε λιγότερο από ένα χρόνο μετατράπηκε από ‘’αντιμνημονιακή΄΄ και ‘’φιλολαϊκή’’ πολιτική δύναμη σε προσκυνημένο υπηρετικό προσωπικό των μεγάλων συμφερόντων που ξεζουμίζουν τα εργατικά-λαϊκά στρώματα. Ειδικότερα ο ΣΥΡΙΖΑ, που παρίστανε τον εκφραστή της λαϊκής αγανάκτησης κατά της λιτότητας υποσχόμενος το σκίσιμο των μνημονίων, σήμερα συνυπογράφει την οικονομική καταδίκη των οικονομικά ασθενέστερων, προσχωρώντας δια παντός στο μνημονιακό τόξο. Όμως, η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να γίνει εκπρόσωπος και πρωτεργάτης της νέας αντιλαϊκής λαίλαπας, καθιστά τους βουλευτές του όχι απλά ως πολιτικούς απατεώνες αλλά και ως συνυπαίτιους στη μεγαλύτερη κοινωνική λεηλασία της σύγχρονης εγχώριας ιστορίας.
Η εξαπάτηση που κατάφερε ο ΣΥΡΙΖΑ μέσω της υποτιθέμενης διαπραγμάτευσης με τους ευρωπαίους, τελικά, δεν αποτέλεσε τίποτε άλλο πέρα από έναν επικοινωνιακό ελιγμό για να καμφθούν οι κοινωνικές αντιστάσεις απέναντι στη ψήφιση του τρίτου μνημονίου. Με την πολιτική χρεοκοπία της προηγούμενης συγκυβέρνησης (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ ) να καθιστά αδύνατη μια νέα συμφωνία με τους δανειστές χωρίς κοινωνικές αντιδράσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ λειτούργησε ως ‘’άφθαρτο’’ δεκανίκι για μια σχετικά ομαλότερη μετάβαση στη τρίτη μνημονιακή περίοδο. Η ‘’διαπραγμάτευση’’, ανάμεσα στη συγκυβέρνηση και τους πιστωτές αποτέλεσε έναν άνευ προηγουμένου εμπαιγμό προς τα λαϊκά στρώματα, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδιζε τη κοινωνική συναίνεση επιδιδόμενος σε μια αριστουργηματική θεατρική παράσταση. Με τηλεοπτικούς λεονταρισμούς περί ‘’μη οπισθοχώρησης’’ και ‘’μη παραβίασης της λαϊκής εντολής’’ ο ΣΥΡΙΖΑ εξαπατούσε τη πλειονότητα του λαού που αγωνιούσε, την ίδια στιγμή που η παράδοση στις διαταγές των πιστωτών ήταν προδιαγεγραμμένη και συμφωνημένη.
Το δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη, αποτέλεσε τον επικήδειο της ‘’αναμέτρησης’’ ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τους ευρωπαίους αποκαλύπτοντας το πραγματικό περιεχόμενο των ‘’διαπραγματεύσεων’’, οι οποίοι αφορούσαν όχι τον διαξιφισμό για το μνημόνιο, αλλά, τις ταπεινωτικές παρακλήσεις της συγκυβέρνησης για δέσμευση (εντός της συμφωνίας) ελάφρυνσης του χρέους από τους δανειστές. Ο Τσίπρας προκήρυξε το δημοψήφισμα όχι γιατί δεν ήθελε το μνημόνιο αλλά γιατί δεν έπαιρνε κάτι σαν αντάλλαγμα γι αυτό. Γιατί μέσω της ελάφρυνσης του χρέους ήθελε να περισώσει το ‘’αριστερό’’ του προφίλ και να παρουσιάσει τη συμφωνία σαν μια επιτυχία που θα έδινε ανάσες στην ελληνική οικονομία. Μάταια όμως.
Το δημοψήφισμα του Ιούλη, ακόμα κι αν αποτέλεσε το τελευταίο οχυρό της διαπραγματευτικής απάτης που έστησε ο ΣΥΡΙΖΑ εις βάρος των λαϊκών στρωμάτων, απελευθέρωσε κοινωνική ενέργεια πολύ πιο δυναμική από αυτήν που η ίδια η συγκυβέρνηση μπορούσε να διαχειριστεί. Η επιλογή του δημοψηφίσματος ήταν τελικά το κύκνειο άσμα του ‘’φιλολαϊκού’’ προσανατολισμού της συγκυβέρνησης, αφού το παλλαϊκό ΟΧΙ που εκφράστηκε κόντρα σε μια σειρά εκβιασμών και τρομοκράτησης, η διάσταση των οποίων συναντάται μόνο σε τρικοσμικά προτεκτοράτα, ξεπέρασε όχι μόνο το τυπικό ερώτημα του δημοψηφίσματος, αλλά αποτέλεσε και ξεκάθαρη αντιμνημονιακή εντολή προς τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ . Το ΟΧΙ ήταν χωρίς αμφιβολία ΟΧΙ σε όλα τα μνημόνια, κάτι που καθιστά τη συγκυβέρνηση και τη συμφωνία που υπέγραψε ως πραξικοπηματική και κοινωνικά απονομιμοποιημένη. Ακόμα και αν οι εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη ανέδειξαν κι πάλι πρώτο τον ΣΥΡΙΖΑ, με την αποχή να πλησιάζει το εκκωφαντικό ποσοστό του 50%, είναι δεδομένο ότι τα μέτρα που καλείται να εφαρμόσει θα του αφαιρέσουν πολύ άμεσα την όποια κοινωνική ανοχή απολαμβάνει, δημιουργώντας ένα ακόμα πιο ασταθές πολιτικό τοπίο.
Το τρίτο μνημόνιο, έρχεται να αποτελειώσει ότι απέμεινε όρθιο από τις αντίστοιχες πολιτικές των προηγούμενων κυβερνήσεων. Με στόχο να διαλύσει και τα τελευταία ψήγματα προστασίας των κοινωνικών αγαθών (συντάξεις, υγεία, πρώτη κατοικία), η συγκυβέρνηση, αλλά και σύσσωμο το αστικό μπλοκ των κοινοβουλευτικών κομμάτων που υπερψήφισαν τη συμφωνία, προωθούν ένα καταιγισμό μέτρων, εξοντώνοντας τον λαό και λεηλατώντας τον κοινωνικό πλούτο για να τον δωρίσουν ύστερα στην ντόπια και διεθνή ολιγαρχία.
Τα νέα μέτρα που προωθεί η συγκυβέρνηση, θα φέρουν την ολοκληρωτική κοινωνική καταστροφή γιατί θα εφαρμοστούν σ’ ένα κρανίου τόπο, σε μια ήδη υπάρχουσα συνθήκη οικονομικής εξαθλίωσης για την πλειονότητα του λαού. Η λεηλασία των ήδη φτωχοποιημένων στρωμάτων θα βαθύνει με νέους φόρους και περικοπές, η δημόσια περιουσία θα ξεπουληθεί, η δημόσια υγεία θα (ξανά)υποβαθμιστεί, η πρώτη κατοικία θα αρπαχτεί από τους τραπεζικούς νταβατζήδες, η ανεργία και η μαύρη εργασία θα διευρυνθεί, και το κοινωνικό δικαίωμα της σύνταξης, ειδικότερα για τις επόμενες γενιές, θα εξανεμιστεί.
Ο νέος γύρος οικονομικής ασφυξίας παρουσιάζεται με τη μορφή μιας σειράς προαπαιτούμενων μέτρων, τα οποία πρέπει να εφαρμοστούν τάχιστα ώστε να μπει σε εφαρμογή το πρόγραμμα δανειοδότησης της χώρας (85 δις), εκ των οποίων ούτε ένα ευρώ δεν προβλέπεται να δοθεί για ενίσχυση των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων. Το μεγαλύτερο μέρος της δανειοδότησης (47δις) θα πάει κατευθείαν πίσω στους πιστωτές για την αποπληρωμή των προηγούμενων δανείων, 25δις θα διατεθούν στις τράπεζες για την ανακεφαλαιοποίηση τους και τα υπόλοιπα για κάλυψη του εσωτερικού δανεισμού της συγκυβέρνησης.
Φαίνεται λοιπόν, πως οι κυβερνητικοί εταίροι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ακολουθούν πιστά τις πολιτικές των προηγούμενων κυβερνήσεων διαιωνίζοντας τον φαύλο κύκλο της ύφεσης, προς όφελος των πιστωτών, των τραπεζιτών και των βιομηχάνων και εις βάρος των εργαζομένων που καλούνται για άλλη μια φόρα να σηκώσουν τα βάρη για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Τα νέα μέτρα ουσιαστικά οριστικοποιούν τα σχέδια για απόλυτη υποβάθμιση του κόστους εργασίας, ώστε να δημιουργηθεί για το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο το εύφορο έδαφος να επενδύσει. Να επενδύσει και να κερδοφορήσει πάνω σ’ ένα τσακισμένο και υποτιμημένο εργατικό δυναμικό.
Με αιχμή το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο, που ουσιαστικά προβλέπει την ισόβια εργασία χωρίς καμία δεδομένη ανταμοιβή, συνθλίβεται ο πυρήνας της κοινωνικής αναπαραγωγής, αφού το συγκεκριμένο νομοσχέδιο κουμπώνει με το σύνολο των αντεργατικών μεταρρυθμίσεων, δημιουργώντας μια σύγχρονη εκδοχή της δουλείας. Έτσι, ο εργασιακός βίος απορυθμίζεται περαιτέρω, παρασύροντας μαζί του τη δυνατότητα, μέσω του μισθού και της σύνταξης, για κάλυψη βασικών κοινωνικών αναγκών (στέγαση, τροφή, περίθαλψη ).
Με δεδομένα τα τεράστια ποσοστά ανεργίας (25% του ενεργού πληθυσμού και σχεδόν 50% στους νέους) αλλά και τη μαύρη εργασία ή την δηλωμένη αλλά με μειωμένα ένσημα, η πρόβλεψη του νέου ασφαλιστικού νομοσχεδίου για σύνταξη στα 62 (με 40 εργάσιμα χρόνια) ή στα 67 (με 15 εργάσιμα χρόνια για μειωμένη) αποτελεί απλά την ανακήρυξη του οριστικού τέλους των συντάξεων για την πλειονότητα των εργαζομένων. Είναι πραγματικά αδύνατο, σε μια χρεοκοπημένη χώρα όπως η Ελλάδα, με διαρκή ύφεση και ταυτόχρονη αντεργατική πολιτική να υπάρξει ελπίδα για ομαλότητα στο βίο των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και ειδικότερα των νέων που ανήκουν σε αυτά. Το ζοφερό μέλλον που σχεδιάζουν, αφορά τη μετατροπή του εργαζόμενου λαού σε μια δουλική μάζα πληβείων που θα δουλεύει με ελάχιστη δυνατότητα αυτοσυντήρησης και με μηδαμινή προοπτική. Αφορά την δραματική αυλαία του ‘’κοινωνικού κράτους’’, την οριστική εγκαθίδρυση της επισφαλούς εργασίας, την υποχρέωση του λαού να επιβιώνει ταπεινωμένος με τα ψίχουλα της εργοδοσίας και την ανταμοιβή του μόχθου του με την ‘’εθνική σύνταξη ‘’ των 390 ευρώ.
Το νέο συνταξιοδοτικό νομοσχέδιο αποτελεί την κεντρική αρτηρία για την επανάκαμψη της κερδοφορίας των καπιταλιστών, γιατί αποδεσμεύει την εκάστοτε εργοδοσία από τις ασφαλιστικές της εισφορές μετατρέποντας τη σύνταξη σε ‘’ατομική υπόθεση’’ του εργαζομένου. Το ποσό της σύνταξης που θα υπολογίζεται από τις ατομικές και μόνο εισφορές του εργαζομένου σε ειδικό προσωπικό λογαριασμό, σημαίνει το τέλος του κοινωνικού χαρακτήρα των συντάξεων και την απαλλαγή των εργοδοτών από την συν-ευθύνη της συντήρησης και εν τέλει της ίδιας της ύπαρξης των ασφαλιστικών ταμείων. Με αυτόν τον τρόπο τα εγχώρια και διεθνή μονοπώλια θα πλιατσικολογήσουν ότι έχει απομείνει, απαλλαγμένα από φορολογίες και εισφορές, πριμοδοτούμενα από τη συγκυβέρνηση με δυνατότητα για λοκ-άουτ και μαζικές απολύσεις, με απελευθερωμένα ωράρια (όπως η κυριακάτικη λειτουργία καταστημάτων) και κυρίως με την παροχή μιας στρατιάς υποτιμημένων εργαζομένων (με μεικτό βασικό μισθό στα 586 ευρώ και 510 για μέχρι 25 ετών) με ατομικές συμβάσεις, part time εργασία και χρηματοδοτούμενα από το ΕΣΠΑ και τον ΟΑΕΔ προγράμματα άμισθης εργασίας (voucher).
Οι ‘’ατομικές συντάξεις’’, η κατάργηση του ΕΚΑΣ και των επικουρικών ταμείων, η μείωση των αναπηρικών, η δημιουργία της ‘’εθνικής σύνταξης’’, οι περικοπές δαπανών για συντάξεις 3,5δις μέχρι το 2018 και η ενοποίηση όλων των ταμείων αποτελούν το επιστέγασμα της αντιλαϊκής επίθεσης που εξαπολύει το διεθνές και ντόπιο κεφάλαιο εδώ και 5 χρόνια. Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ανέλαβε τον επιτελικό ρόλο για την ολοκλήρωση της αφαίμαξης των λαϊκών στρωμάτων και την οριστική διαμόρφωση ενός νέου κοινωνικού τοπίου. Ενός ψυχρού τοπίου που θα κυριαρχεί η στέρηση, η αγωνία και η απελπισία. Γιατί πως αλλιώς θα μπορούσε να περιγραφτεί η κατάσταση σε μια χώρα που η κοινωνική της πλειοψηφία έχει πάψει να ελπίζει γιατί την εξευτελίζουν, την περιθωριοποιούν και την εγκαταλείπουν για να κερδίζουν περισσότερα οι λίγοι, για να ευδαιμονεί και να κερδοφορεί η κοινωνική μειοψηφία του πλούτου.
Η πραγματικότητα αυτή αποτελεί προϊόν και του εκβιασμού για παραμονή της χώρας στην ΕΕ και το ευρώ με κάθε κόστος. Αυτόν τον εκβιασμό, που υιοθέτησε με θράσος και ο ΣΥΡΙΖΑ απειλώντας ότι εκτός της ‘’ευρωπαϊκής οικογένειας’’ μας περιμένει ο όλεθρος, έφτασε η ώρα να τον καταρρίψουμε απαντώντας πως ο πραγματικός όλεθρος βρίσκεται σήμερα γύρω μας. Βρίσκεται στους μισθούς και τις συντάξεις πείνας, στις ουρές των νοσοκομείων, στα χαρτόκουτα των άστεγων, στη ταπείνωση των συσσιτίων, στις άδειες αίθουσες των σχολείων, στα εκτροφεία των κάδων απορριμμάτων, στην αγωνία της ανεργίας. Βρίσκεται στο σαράκι της καθημερινότητας, στη δυστυχία μιας ζωής χωρίς προοπτική.
Ξεκινώντας από την παραδοχή ότι Ευρωπαϊκή Ένωση και ευρώ σημαίνει βάθεμα της φτώχειας, ότι από το ξεκίνημα της κρίσης η ίδια η αστική δημοκρατία και το κοινοβούλιο της έχει υπονομευθεί, αφού δεν εκφράζει ούτε στο ελάχιστο τη λαϊκή βούληση παρά μόνο τις μνημονιακές επιταγές του κεφαλαίου, θα καταλήξουμε ότι είναι η ώρα της δικιάς μας ευθύνης να αγωνιστούμε για αυτά που δεν πρόκειται να μας χαρίσει κανένας. Σύμμαχοι σε αυτόν τον αγώνα δεν είναι και δεν θα μπορούσαν να είναι τα αστικά κόμματα ούτε οι κάθε λογής επίδοξοι σωτήρες, αλλά ο ίδιος ο λαός. Ο ενωμένος, οργανωμένος και μαχητικός λαός που τόσες φορές στην ιστορία απέδειξε την ανυπέρβλητη δυναμική του ανατρέποντας καθεστώτα σαν το σημερινό.
Σε αυτόν τον αγώνα δεν υπάρχει χώρος για αμφιβολίες, δεν υπάρχει χρόνος για αναβολές. Με οδηγούς την αξιοπρέπεια για να μην ζήσουμε σαν σκλάβοι, και την ευθύνη για να μην κληροδοτήσουμε τον όλεθρο στις επόμενες γενιές, πρέπει να διαλύσουμε τις όποιες αυταπάτες απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ που παγιδεύουν στην αδράνεια, πρέπει να τσακίσουμε τους εκφοβισμούς που μας κρατάει σκυφτούς και να πάρουμε την υπόθεση στα χέρια μας. Να οργανώσουμε τις δικές μας θέσεις μάχης, να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλο και να πολεμήσουμε με όπλα μας το δίκιο και την ενότητα του αγώνα.
Η γενική Απεργία στις 12 Νοέμβρη αποτελεί μια πρώτη απόπειρα να εκφραστεί μαζικά η λαϊκή αντίσταση απέναντι στα νέα νομοσχέδια. Ακόμα κι αν η απεργία καλείται από την ξεπουλημένη ΓΣΕΕ, η οποία συγκαταλέγεται ανάμεσα στις αντιδραστικές δυνάμεις που στήριξαν το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα, αυτό δεν αιτιολογεί την απουσία κανενός από τον δρόμο και τη μη στήριξη της απεργίας στους χώρους δουλειάς. Στο ανοιχτό πεδίο συνάντησης και ζύμωσης των προλεταριακών δυνάμεων, όπως είναι μια απεργιακή κινητοποίηση, θέση έχουν προπαντός τα λαϊκά-εργατικά στρώματα που πλήττονται από τα μέτρα, ώστε να εκφράσουν δυναμικά τη θέση μάχη τους απέναντι στη νέα μνημονιακή λαίλαπα. Η παρουσία μας στον δρόμο είναι επιτακτική, γιατί χωρίς τους μαζικούς και δυναμικούς αγώνες θα συνεχιστεί απρόσκοπτα η κοινωνική λεηλασία, αλλά και θα δοθεί η ηθική υπεροχή στη συγκυβέρνηση να συνεχίσει να παριστάνει τη λαοφιλή. Να μετατρέψουμε την απεργία σε αφετηρία αντικυβερνητικής-αντιμνημονιακής αντίστασης διαρκείας, να δημιουργήσουμε το εργατικό-λαϊκό μέτωπο και το σύγχρονο επαναστατικό κίνημα για να τελειώσουμε οριστικά με τη ντόπια και διεθνή πλουτοκρατία.
Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ
αφίσα της 
