Αν ο κομμουνισμός είναι η κίνηση που καταργεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, τότε αναμφίβολα η Αντιφασιστική Νίκη των Λαών είναι η πλέον εμβληματική εμφάνιση της κίνησης αυτής στην ιστορία. Ακριβώς γιατί η (νέα) τάξη πραγμάτων που συνέτριψε η Αντιφασιστική Νίκη ήταν η μεγαλύτερη σε έκταση, ισχύ και βαρβαρότητα τάξη πραγμάτων που ανέτρεψε ποτέ η πάλη των λαών και το κομμουνιστικό κίνημα. Το καλοκαίρι του 1942, παραμονές της μάχης του Στάλινγκραντ, ο φασισμός, αυτό δηλαδή που στο μεσοπόλεμο ορίστηκε από την Κομμουνιστική Διεθνή ως «οργανωμένη σφαγή της εργατικής τάξης και τρομοκρατική δικτατορία των πιο σοβινιστικών, των πιο ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου» κατείχε το σύνολο σχεδόν της Ευρώπης, έχοντας διαπράξει πρωτοφανή σε κλίμακα και ένταση εγκλήματα ακόμα και για την αιματοβαμμένη ιστορία της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού, από τη μήτρα του οποίου άλλωστε προήλθε. Απόλυτη απαξίωση της ανθρώπινης ζωής, εκατομμύρια άμαχοι νεκροί, στρατόπεδα – βιομηχανίες θανάτου και βασανιστηρίων, ολοκληρωτική υποδούλωση και καταστροφή λαών και πολιτισμών, είχαν βυθίσει την ανθρωπότητα σε μια άνευ προηγουμένου συνθήκη οπισθοδρόμησης, η έξοδος από την οποία θα ήταν –αντίστοιχα όπως και η είσοδος σε αυτήν– ένα ζήτημα αδυσώπητης ταξικής πάλης. Ένα ζήτημα κοσμοϊστορικής σημασίας και κολοσσιαίας δυσκολίας, το οποίο σήκωσαν στις πλάτες τους εκείνοι που είχαν ζωτικό συμφέρον να το κάνουν, δηλαδή οι λαοί, το παγκόσμιο προλεταριάτο και το διεθνές κομουνιστικό κίνημα –με επικεφαλής τη Σοβιετική Ένωση– που είχε την οργάνωση, την ιδεολογία και τη στρατηγική για να το πετύχει.

Με αμέτρητες θυσίες και ανυπέρβλητα παραδείγματα μαζικού ηρωισμού και αυτοθυσίας, ο τροχός της ιστορίας γύρισε τελικά προς τα εμπρός. Το κάρφωμα της κόκκινης σημαίας με το σφυροδρέπανο στην καρδιά της ναζιστικής Γερμανίας στις 30 Απριλίου του 1945, ήρθε να σηματοδοτήσει τη μεγαλύτερη νίκη των λαών εναντίον των πιο ορκισμένων εχθρών τους, την πιο εναργή απόδειξη ότι η εργατική τάξη είναι η κινητήρια δύναμη της προόδου της ανθρώπινης ιστορίας και ότι ο κομμουνισμός είναι η νιότη το κόσμου. Όση λάσπη και να ρίξουν τα πάσης φύσεως φερέφωνα του καπιταλισμού, η πραγματικότητα δεν μπορεί να αλλάξει: ήταν οι λαοί και ο κομμουνισμός που έβγαλαν την ανθρωπότητα από την πιο μαύρη σελίδα της σύγχρονης ιστορίας της, στην οποία την έριξε το καθαρόαιμο τέκνο του ιμπεριαλιστικού συστήματος, ο φασισμός.

Συγκεφαλαιώνοντας, η Αντιφασιστική Νίκη των Λαών ήταν μια παγκόσμια επανάσταση που μετασχημάτισε ριζικά κατά τη διάρκεια της, αλλά και για πολλά χρόνια μετά το πέρας της, τις κοινωνικές συνθήκες σε δεκάδες χώρες του κόσμου μέσα από εθνικοαπελευθερωτικές, σοσιαλιστικές, αντιαποικιοκρατικές και αντιιμπεριαλιστικές επαναστάσεις, οργανικό κομμάτι της οποίας ήταν και η δική μας έφοδος στον ουρανό της δεκαετίας του 1940, η εποποιία του ΕΑΜ –ΕΛΑΣ –ΔΣΕ.

Σήμερα 80 χρόνια μετά, κι ενώ η βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος γεννά από τον κάθε της πόρο τον φασισμό και τον πόλεμο, η αντιφασιστική Νίκη των Λαών, μας καλεί να στοχαστούμε πάνω στην θεωρία και τη πρακτική της, μας καλεί να εμπνευστούμε από εκείνο τον μοναδικό ανθρωπότυπο του λαϊκού αγωνιστή και αγωνίστριας, του κομουνιστή και της κομμουνίστριας που γέννησε.

80 χρόνια μετά, και ενώ η υποχώρηση του κομμουνισμού είναι πραγματικότητα εδώ και δεκαετίες, η Αντιφασιστική Νίκη των Λαών μας καλεί να αναμετρηθούμε με το γιατί αυτής της υποχώρησης, μιας υποχώρησης που μετέτρεψε ακόμα και αυτήν την επέτειο και τα σύμβολα της σε ακίνδυνο διάκοσμο ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Πάνω από όλα όμως, 80 χρόνια μετά, η 9η Μάη –ίδια μέρα που η ιμπεριαλιστική ΕΕ του Re arm Europe θα καλεί σε συστράτευση γύρω από τις αξίες της– αποτελεί ένα κάλεσμα για πολιτικό, ιδεολογικό και οργανωτικό εξοπλισμό για τη σύγχρονη πάλη ενάντια στο φασισμό και το καπιταλιστικό ιμπεριαλιστικό σύστημα που τον γεννά.

Έχοντας αυτά ως γενικές κατευθύνσεις και εν όψει της 9ης Μάη 2025, μια ομάδα συντρόφων/ισσών σας καλούμε σε συζήτηση για τη διοργάνωση εκδήλωσης για τα 80 χρόνια από την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών, την Πέμπτη 24 Απριλίου στο Κηπάκι της οδού Τσαμαδού στα Εξάρχεια, στις 7μμ. Σε περίπτωση κακοκαιρίας, η συζήτηση θα γίνει στο χώρο της Τσαμαδού 15.

Πρωτοβουλία συντρόφων/ισσών για τα 80 χρόνια από την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών

Αθήνα, Απρίλης 2025

[…] Όποιος είχε την τύχη να γνωρίσει άμεσα ή έμμεσα αυτούς τους συντρόφους και αυτές τις συντρόφισσες, όποιος μπόρεσε και θέλησε να διαβάσει, να συζητήσει και να αγκαλιάσει αυτή την τόσο βαθιά ανθρωπιά εκείνων που αφιέρωσαν σκέψη και σώμα στην κοινωνική δικαιοσύνη και την ελευθερία, όποιος αντιλήφθηκε ποιο ήταν και ποιο εξακολουθεί να είναι και σήμερα το διακύβευμα, γνωρίζει καλά ότι αυτοί οι σύντροφοι και αυτές οι συντρόφισσες αποτελούνε μέρος της συνολικής κληρονομιάς του επαναστατικού κινήματος, τη συγκολλητική ουσία των κομματιών της ταξικής μνήμης. Οι πληγές, οι ρυτίδες και τα λόγια τους, μάς μετέδωσαν μια άλλη Ιστορία, “ανεπίσημη”, παράνομη και φιμωμένη. Μας απέδειξαν ότι δεν υπάρχουν σκλάβοι αν αυτοί οι ίδιοι δεν θέλουν να ζουν ως τέτοιοι. Μας δίδαξαν την ομορφιά της αξιοπρέπειας και της εξέγερσης. Άγγιξαν κατευθείαν τις καρδιές μας και μας είπαν καθαρά και ξάστερα πως παρά τις αντιφάσεις, τις μικρότητες και τις φοβίες μας, ενώπιον ενός ιστορικού εχθρού επί το παρόντος ισχυρότατου, εμείς αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε, να ονειρευόμαστε, να χαιρόμαστε για τη ζωή […]

Simone (Haute-Savoie, Φλεβάρης 2021)

Στις 2/4/2025 πέθανε η Γερμανοεβραία αγωνίστρια Petra Krause. Μια διεθνίστρια επαναστάτρια που αφιέρωσε τη ζωή της στα απελευθερωτικά κινήματα της δεκαετίας του ’70 και την πάλη ενάντια στις δικτατορίες και τον ιμπεριαλισμό. Mια γυναίκα που διένυσε διά πυρός και σιδήρου την Ιστορία του 20ου αιώνα, πληρώνοντας το τίμημα αυτής της μαχόμενης επιλογής της, με διώξεις και αιτήματα έκδοσης, συλλήψεις και φυλακίσεις στην Ελβετία και την Ιταλία. Μετά από την πολύχρονη στοχοποίηση της και κατά τη διάρκεια της φυγοδικίας της, ώστε ν’ αποφύγει την έκδοση της στη Γερμανία, θα βρει καταφύγιο αρχικά στη Γαλλία και έπειτα για ένα διάστημα στην Ελλάδα. Έφυγε από τη ζωή στο Μιλάνο, έχοντας τη φροντίδα και την αγάπη του γιού της Marco και της συζύγου του Flor.

Ως ένα ελάχιστο φόρο Τιμής στη Μνήμη της, δημοσιεύουμε μεταφρασμένο το ακόλουθο απόσπασμα από το βιβλίο του Davide Steccanella, Le indomabili [Οι αδάμαστες] που κυκλοφόρησε το 2017 στην Ιταλία από τις εκδόσεις Paginauno.

Καλό ταξίδι συντρόφισσα.

Προλεταριακή Πρωτοβουλία
Αθήνα, Απρίλης 2025

Petra Κrause

H Πέτρα Κράουζε γεννιέται στο Βερολίνο το 1939. Κόρη οικογένειας που στάλθηκε στο Άουσβιτς. Σε ηλικία 11 ετών υιοθετείται από μια οικογένεια από το Ανατολικό Βερολίνο. “Όταν ήμασταν παιδιά κανένας δεν μας μίλαγε για το παρελθόν μας. Γιατί για τη γενιά του ναζισμού, η πρόσφατη ιστορία ήταν ένα ταμπού που έπρεπε να εξορκιστεί σιωπηλά. Αν πρέπει να περιγράψω την πρώτη μου πολιτική παρόρμηση πρέπει να την ψάξω μέσα στην αυθόρμητη ανάγκη να μάθω και ν’ αντιδράσω στο φόβο που κουβαλούσα μέσα μου. Όμως, για όλο αυτό το πράγμα ούτε και τώρα καταφέρνω να μιλήσω αποστασιοποιημένα”, θα πει σε μια συνέντευξη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Panorama στις 8 Νοέμβρη του ’77.

Το 1957 έρχεται στην Ιταλία, στον Τάραντα για να δουλέψει σ’ ένα σπίτι ως οικιακή βοηθός. Εδώ, αρχίζει να κάνει παρέα με μερικούς νέους κομμουνιστές και παντρεύεται τον γιατρό Giorgio Ognissanti. Το 1960 γεννιέται ο γιός της Μάρκο. Αφού χωρίζει από το σύζυγο της, επιστρέφει στη Γερμανία και εγγράφεται σε σχολή δημοσιογραφίας. Γράφει άρθρα για το αριστερό ριζοσπαστικό περιοδικό Konkret της Ούλρικε Μάϊνχοφ. Το 1964 επιστρέφει στην Ιταλία και εργάζεται ως μεταφράστρια σε μια εταιρεία παραγωγής πλαστικών προϊόντων. Αυτή η δουλειά της προσφέρει την ευκαιρία να ταξιδεύει συχνά σε Ασία, Αφρική και Αμερική, οπού μαζεύει υλικό και ντοκουμέντα που παρέχει στο Κεντρο Frantz Fanon του Μιλάνου. Το 1969 έρχεται σ’ επαφή με τον Ugo Lemke και του λέει ότι είδε τον φασίστα Giancarlo Cartocci ν’ απομακρύνεται -την ημέρα των βομβιστικών επιθέσεων- από το Μνημείο της πατρίδας στη Ρώμη.

Στη Γερμανία διανέμει σε underground βιβλιοπωλεία περιοδικά της ιταλικής εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς . “Κατάλαβα ότι για να πολεμήσουμε το αστικό Κράτος χρειάζονται άλλα εργαλεία, αυτά που μπορούμε να εντοπίσουμε στην κομμουνιστική επανάσταση”, από την ίδια συνέντευξη στο περιοδικό Panorama.

Στις αρχές του ’70 στο Μιλάνο έρχεται σε επαφή με το χώρο της Εργατικής Αυτονομίας και γνωρίζεται με τον Carlo Fioroni, καθηγητή στο Βαρέζε και στρατευμένο στην Potere Operaio [Εργατική Εξουσία], καταδικασμένου για την δολοφονία του Carlo Saronio [σ.τ.μ, γιό οικογένειας βιομηχάνων που ήταν και αυτός στρατευμένος στην Εργατική Εξουσία] στις 14 Απρίλη 1975. Αυτός θα πει στους ανακριτές ότι “η Κράουζε ενδιαφερόταν προπάντων για τον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό σε διεθνές επίπεδο”. Με βάση τις ομολογίες δύο συλληφθέντων αναρχικών, των Daniel von Arb και Urs Stadeli που συνελήφθησαν στην Dumemza του Βαρέζε, η Πέτρα συλλαμβάνεται στη Ζυρίχη στις 19 Μάρτη του ’75. Εκδίδεται άμεσα ένταλμα και στην Ιταλία, ως ιδιοκτήτρια ενός αυτοκινήτου Simca 1000 που είχε χρησιμοποιηθεί στη δράση ενάντια στις εγκαταστάσεις Face Standard τον Οκτώβρη του 1974. Μέσα στο όχημα είχε βρεθει ένα πρόστιμο για την Anna Maria Grenzi, όνομα που χρησιμοποιούσε στην παρανομία.

Στη φυλακή θα κάνει 3 απεργίες πείνας για να μην καταλήξει στο ψυχιατρείο Rheina του δόκτωρα Knab. Το ’77 θ’ αποτελέσει το πρόσωπο μιας μεγάλης εκστρατείας αλληλεγγύης στον Τύπο που προωθήθηκε από τη Franca Rame, την Κόκκινη Βοήθεια [Soccorso Rosso] και την εφημερίδα Lotta Continua [Συνεχής Αγώνας], για τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης της σε πλήρη απομόνωση, περιμένοντας για χρόνια τη δίκη της. “Ανάμεσα στις μεθόδους βασανισμού των ναζιστών και αυτές των Ελβετών δεσμοφυλάκων υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά, οι πρώτοι συχνά ήξεραν οτι διέπρατταν εγκλήματα ενώ οι δεύτεροι ποτέ”, έγραψε σ’ ένα γράμμα της προς τον Dario Fo και τη Φράνκα Ράμε που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα La Repubblica στις 28 Ιoύλη 1977, σ’ ένα άρθρο των δυο καλλιτεχνών με τίτλο “Η τρομακτική περίπτωση Πέτρα Κράουζε”.

Στις 28 Ιούλη 1977 μια επιτροπή από Ιταλίδες βουλεύτριες πάει στην Ζυρίχη αλλά οι αρχές δεν την δέχονται. Πρόκειται για τις Susanna Agnelli, Giancarla Codrigoni, Vera Squarcialupi, Luciana Castellina και Maria Magnani Noja, οι οποίες πραγματοποιούν μια δημόσια συνέντευξη Τύπου που δημιούργησε ένα σχετικό πάταγο. Μετά από προφυλάκιση δύο χρόνων και τεσσάρων μηνών χωρίς δίκη, οι Ελβετικές αρχές την εκδίδουν στην Ιταλία και στις 5 Αυγούστου 1977 προσγειώνεται στο αεροδρόμιο του Μιλάνου και οδηγείται στη γυναικεία φυλακή του Pozzuoli, απ’ όπου θ’ αποφυλακιστεί -εξαιτίας της ραγδαίας επιδείνωσης της υγείας της- στις 28 Αυγούστου. Κατά τη διάρκεια της ανάκρισης της θα δηλώσει στον ανακριτή: “Θα σας αποκαλύψω τα ονόματα των υπευθύνων για την επίθεση και τον εμπρησμό στην Face μόνο όταν απελευθερωθούν όλοι οι παρτιζάνοι που έδρασαν κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και πάψει η αιματηρή καταστολή των δίκαιων αγώνων των κρατουμένων”.

Το 1978, η Ελβετία ζητάει από την Ιταλία την έκδοση της που την απορρίπτει, αφού με τα συγκεκριμένα συμβάντα ασχολείται ήδη η ιταλική δικαιοσύνη. Τον Απρίλη της ίδιας χρονιάς, η Petra Κrause υπογράφει ένα κείμενο που δημοσιεύεται στην εφημερίδα Lotta Continua, ενάντια στις απειλές που είχε δεχθεί από μερικούς ταξιαρχίτες η γραμματέας του Partito Radicale [Ριζοσπαστικού Kόμματος] Adelaide Aglietta, η οποία είχε κληρωθεί ως ένορκη στη δίκη του ιστορικού πυρήνα των Brigate Rosse (BR) [Κόκκινων Ταξιαρχιών] που διεξαγόταν στο Τορίνο.

Στις 14 Νοέμβρη του ’78 αθωώνεται για την απόπειρα στην Face του Fizzonasco, ενώ στη συνεχεια ο Carlo Fioroni, o οποίος κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη φυλακή της Matera έγινε ο πρώτος μετανοημένος των ερευνών που αφορούσαν τις αριστερές ανατρεπτικές οργανώσεις, θα δηλώσει στους δικαστές ότι η Πέτρα του είχε δανείσει το αυτοκίνητο “χωρίς η ίδια να έχει ιδέα γι’ αυτό που θ’ ακολουθούσε”.

Στις 2 Ιούνη του 1980 θα καταδικαστεί μαζί με τον δικηγόρο Sergio Spazzali -o οποίος πέθανε στις 24 Γενάρη του 1994 στο Miramas της Γαλλίας- και μερικούς ντόπιους αναρχικούς, για εισαγωγή στην Ιταλία εκρηκτικών που είχαν κλαπεί από τον ελβετικό στρατό. Σ’ αυτό το σημείο και ενώ εκκρεμεί αίτημα έκδοσης της στη Γερμανία, το σκάει και τα ίχνη της χάνονται. Όλα τα ΜΜΕ θα την περιγράψουν σαν ένα “διεθνή κόκκινο φαντομά της ανατροπής”.

Mετά από πολλά χρόνια, η Κράουζε θα στοχοποιηθεί άδικα για δήθεν συνεργασία της με τις νέες BR, οι οποίες ανέλαβαν την ευθύνη για την εκτέλεση του D’Antona στις 20 Μάη 1999.

Στην έκθεση της “Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Έρευνας για την τρομοκρατία στην Ιταλία” που συστάθηκε με σχέδιο νόμου στις 23 Δεκέμβρη 1999, διαβάζουμε: “Εξαιτίας του ειδικού βάρους της, του ιστορικού της ρόλου, ακόμα και την εποχή της αναρχο-εξεγερσιακής στράτευσης της, και προπάντων εξαιτίας του εύρους και της επιρροής των διεθνών επαφών που έχει διατηρήσει όλα αυτά τα χρόνια, η Πέτρα Κράουζε μπορεί αντικειμενικά και νηφάλια να χαρακτηριστεί ως ο -σημαντικότερος και ταυτόχρονα ασύλληπτος- συνδετικός επίσημος κρίκος των επαφών της ηπειρωτικής και διηπειρωτικής τρομοκρατίας. Την βρίσκουμε στο επίκεντρο ευρωπαϊκών, νοτιοαμερικάνικων και μεσανατολιτικών, ανατρεπτικών και εξεγερτικών δικτύων. Την βρίσκουμε σε στρατηγικές θέσεις μέσα στο κομβικό μέτωπο αγώνα ενάντια στην αποικιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό, με αντιαμερικανισμό και αντιμιλιταρισμό. Η -επί δεκαετίες- ανατρεπτική δράση της, χαρακτηρίστηκε απο την αμετακίνητη πεποίθηση της (που προκύπτει από εμμονικές συμπεριφορές και θέσεις) για την αναγκη επιθεσης και καταστροφής των κόμβων του βορειοαμερικάνικου συστήματος κυριαρχίας ανά τον κόσμο. Οι στόχοι πάνω στους οποίους επικεντρωσε τις προσπαθειες της ήταν εκείνοι που το επαναστατικο-ανατρεπτικο φαντασιακο προπαγάνδισε και έθεσε στο στόχαστρο του, υπό τον θλιβερά γνωστό όρο του ιμπεριαλισμού. Όπως είδαμε, ακόμα και από τους πρώτους αμερικάνικους στόχους που χτυπήθηκαν στην Γερμανία, η στοχοποίηση των δομών του ΝΑΤΟ αποτέλεσε κοινό μέτωπο αγώνα σε διεθνές επίπεδο. Με τον εντοπισμό και την επιλογή τέτοιων στόχων, η Κράουζε κατάφερε να χτίσει τακτικές και στρατηγικές συμμαχίες με τις πιο επικίνδυνες τρομοκρατικές οργανώσεις που έδρασαν από τη δεκαετία του ’70 και έπειτα, κυρίως σ’ ευρωπαϊκό επίπεδο “.

Η ιστορία της περιγράφεται από την Ida Farè στο βιβλίο της “Η Μάρα και οι άλλες” (εκδ. Felitrinelli, 1979). Το 2009 κυκλοφόρησε ένα βιβλίο της Mara Fortuna με τίτλο “Η συνέντευξη της Petra Κrause” που εκδόθηκε από τον Τullio Pironti.

Μετάφραση από τα ιταλικά: Τoni Nuri.
Επιμέλεια: Λ.Β

Κείμενο της Kατάληψης Panetteria που διαβάστηκε το Σάββατο 16 Νοέμβρη 2024 στην Πολιτική Εκδήλωση Μνήμης στην Αθήνα, στην οδό Μεσολογγίου στα Εξάρχεια, για τον πεσόντα αναρχικό αγωνιστή Κυριάκο Ξυμητήρη, και ταυτόχρονα στην 58η Διαδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο Μιλάνο μετά την παλαιστινιακή επανάσταση της 7ης Οκτώβρη.

“δώστε λουλούδια στους πεσόντες εξεγερμένους
με το βλέμμα στραμμένο στην αύρα…”

Ένα Σάββατο στις αρχές Νοέμβρη, μια φθινοπωρινή ημέρα, κατά τη διάρκεια της 56ης διαδήλωσης μετά την παλαιστινιακή επανάσταση της 7ης Οκτώβρη, στους δρόμους του Μιλάνου μας ήρθε μια θλιβερή είδηση, ένας σύντροφος πέθανε στην Αθήνα και μια συντρόφισσα τραυματίστηκε σοβαρά, και βρίσκεται σ’ ένα νοσοκομείο, συλληφθείσα. Θέλουμε να καταλάβουμε, να μάθουμε. Ποιός, τι, γιατί;

Μια έκρηξη έβαλε τέλος στην πορεία ενός αναρχικού συντρόφου σ’ ένα διαμέρισμα στην Αθήνα, έβαλε τέλος στην επιθυμία του για τη δημιουργία ενός νέου κόσμου, ενός κόσμου ελεύθερου από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και της φύσης, αλλά δεν έσβησε στη μνήμη, την αναγνώριση του ως συντρόφου που αφιερώνει όλο του το είναι για την Επαναστατική αλλαγή.

Ίσως να μην γνωριστήκαμε, ή ίσως να περπατήσαμε μαζί στους ελικοειδείς δρόμους του αγώνα, της ταξικής ταραχής που αντικρίζει όλους εμάς “της γης τους κολασμένους”, ενώ αναζητούμε την καλύτερη διαδρομή ώστε να δώσουμε τέλος σ’ αυτό το κοινωνικό σύστημα, τον καπιταλισμό, που γεννάει εξαθλίωση, πολέμους και βαρβαρότητα.

Ναι, σε γνωρίζουμε: είσαι, είμαστε σύντροφοι!

Αυτό το Σάββατο θα είμαστε και πάλι στους δρόμους του Μιλάνου, υψώνοντας σημαίες στον άνεμο, φέροντας την οργή μας και τη χαρά μας, καλώντας σε Κοινωνική Επανάσταση, κατά τη διάρκεια της 58ης διαδήλωσης μετά την παλαιστινιακή επανάσταση της 7ης Οκτώβρη, μέσα στο θορυβώδη χαμό θα κραυγάσουμε σύντροφε το όνομα σου, Κυριάκος Ξυμητήρης, και θα αισθανθούμε πιο θαρραλέοι, και θα αισθανθούμε πιο δυνατοί.

Συντρόφισσες/οι από την Panetteria Occupata,

Μιλάνο, Νοέμβρης 2024.

[Μετάφραση από τα ιταλικά: Προλεταριακή Πρωτοβουλία].

***
“date fiori ai ribelli caduti
collo sguardo rivolto all’aurora ….”

In un sabato di inizio novembre, una giornata autunnale, nella 56° manifestazione dalla rivoluzione palestinese del 7 ottobre, per le strade di Milano ci arriva una mesta notizia, un compagno è morto ad Atene ed una compagna è gravemente ferita, ora in un ospedale sotto arresto. Vogliamo capire, conoscere. Chi, cosa, perché?

Un esplosione ha messo fine alla corsa di un compagno anarchico in un appartamento di Atene, ha messo fine al suo desiderio di costruire un mondo nuovo, un mondo libero dallo sfruttamento dell’uomo sull’uomo e sulla natura ma non ha cancellato il ricordo, il riconoscerlo come compagno che dedica tutto se stesso per il cambiamento Rivoluzionario.

Forse non ti abbiamo conosciuto, o forse si abbiamo camminato insieme per le tortuose vie della lotta, della sommossa di classe che vede tutti noi “dannati della terra” ricercare il percorso migliore per mettere la parola fine a questo sistema sociale, il capitalismo, che genera miseria, guerre e barbarie.

Si, ti conosciamo: sei, siamo compagni!

Questo sabato saremo di nuovo per le strade di Milano, alzando bandiere al vento, portando la nostra rabbia e la nostra gioia, invitando alla Rivoluzione Sociale nella 58° manifestazione dalla rivoluzione palestinese del 7 ottobre e nel rumoroso frastuono grideremo compagno il tuo nome, Kyriakos Ksymitiris, e ci sentiremo più coraggiosi, e ci sentiremo più forti.

Compagne/i della Panetteria Occupata,

Milano, novembre 2024

Από την Κυριακή 26 Μάη, η μορφή του φίλου και συντρόφου Νίκου Βαβάτσικου που “έφυγε” στις 9/4/24 εν ώρα εργασίας στο κέντρο της Αθήνας, κατά τη διάρκεια εργασιών συντήρησης ανελκυστήρα στο κτίριο της οδού Σταδίου 61, κοσμεί το Κηπάκι στον πεζόδρομο της Τσαμαδού στα Εξάρχεια, συνοδευόμενη από εκείνες των αγαπημένων του σκυλιών, Loco, Kenzy, Robin και Tesla.

H συγκεκριμένη συλλογική παρέμβαση ήρθε ως συνέχεια της Πολιτικής Εκδήλωσης Μνήμης που διοργανώσαμε στο Καφενείο της πλατείας Εξαρχείων την Κυριακή 19/5, με τη συμμετοχή πολλών δεκάδων φίλων, συντρόφων και συντροφισσών.

Η πραγματοποίηση αυτής της τοιχογραφίας Μνήμης δεν θα είχε σταθεί εφικτή χωρίς τη καλλιτεχνική συμβολή των δύο συντροφισσών που την σχεδίασαν και την ζωγράφισαν, καθώς κι εκείνη του συντρόφου οικοδόμου που πρόσφερε, έστησε και ξέστησε τη σκαλωσιά για την υλοποίηση της. Από την πλευρά μας, τους εκφράζουμε δημόσια τις συλλογικές ευχαριστίες μας γι’ αυτή τη συνεισφορά τους, με την οποία η μορφή και η Μνήμη του φίλου και συντρόφου μας παραμένει ζωντανή στη “δική μας μικρή κατεχόμενη πατρίδα” στα Εξάρχεια, λίγα μέτρα μακριά από τον αυθαίρετο φράχτη του αυθαίρετου εργοταξίου της ΜΕΤΡΟ ΑΕ στην αστυνομοκρατούμενη Πλατεία μας, εδώ που ο Νίκος για μια τριακονταετία, έζησε, αντιστάθηκε και αγωνίστηκε, για τη Ζωή ενάντια στο Θάνατο, για την Ελευθερία ενάντια στην Εξουσία.

Στο κουτί οικονομικής ενίσχυσης για την κάλυψη των εξόδων των τετράποδων συνοδοιπόρων του Νίκου έχει συγκεντρωθεί μέχρι στιγμής το ποσό των 597,30 ευρώ, με το κουτί να παραμένει ενεργό και για τις επόμενες ημέρες στο Καφενείο (Στουρνάρη 4).

Αγαπημένε μας φίλε και σύντροφε ΝΙΚΟ χάθηκες στην μάχη για το μεροκάματο,

Η Πλατεία Εξαρχείων ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΞΕΧΑΣΕΙ ΠΟΤΕ.

ΝΙΚΟΣ ΒΑΒΑΤΣΙΚΟΣ [1978 – 2024] ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ.

Σύντροφοι/ισσες, Φίλοι/ες του Νίκου Βαβάτσικου.

Αθήνα, Μάης 2024

Αγαπημένε μας φίλε και σύντροφε ΝΙΚΟ χάθηκες στην μάχη για το μεροκάματο

Η Πλατεία Εξαρχείων ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΞΕΧΑΣΕΙ ΠΟΤΕ.

Πανό που αναρτήθηκε στον αυθαίρετο φράχτη του αυθαίρετου εργοταξίου της ΜΕΤΡΟ ΑΕ στην αστυνομοκρατούμενη Πλατεία μας,

Με την παρουσία πολλών δεκάδων φίλων, συντρόφων & συντροφισσών πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 19 Μάη στο Καφενείο της πλατείας Εξαρχείων, η πολιτική Εκδήλωση Μνήμης για το σύντροφο & φίλο Νίκο Βαβάτσικο [1977 -2024], ο οποίος “έφυγε” απρόσμενα και βίαια από το ζωή στις 9/4/2024, εν ώρα εργασίας στο κέντρο της Αθήνας, κατά τη διάρκεια εργασιών συντήρησης ανελκυστήρα στο κτίριο της οδού Σταδίου 61.

Μέσα σ’ ένα συγκινησιακά φορτισμένο κλίμα, με τις προφορικές τοποθετήσεις και τα κείμενα φίλων, συντρόφων και συντροφισσών που ανέτρεξαν με ατομικές και συλλογικές αναμνήσεις τους στην προσωπική, πολιτική – κινηματική διαδρομή του φίλου και συντρόφου μας, αποχαιρετήσαμε τον Νίκο, όπως του έπρεπε: Συντροφικά και Συλλογικά. Όπως δηλαδή ο Νίκος έζησε, αντιστάθηκε και αγωνίστηκε από μικρή ηλικία μέχρι το καταραμένο απόγευμα εκείνης της Τρίτης του περασμένου Απρίλη, για τη Ζωή ενάντια στο Θάνατο, για την Ελευθερία ενάντια στην Εξουσία.

Μεταξύ άλλων, διαβάστηκε και το κείμενο του που παρατίθεται στη συνέχεια και είχε γραφτεί και δημοσιευθεί στο athens.indymedia.org τον Μάρτη του 2018, με τίτλο “Aκόμα μία “τυχαία” δίωξη”, ενάντια στη στοχοποίηση του από τους κρατικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς, ενώ η βραδιά έκλεισε με πανκ και άλλους ήχους, από εκείνους που άρεσαν του Νίκου.

Κατά τη διάρκεια της Εκδήλωσης υπήρχε κουτί οικονομικής ενίσχυσης, το οποίο θα παραμείνει το επόμενο διάστημα στο Καφενείο (Στουρνάρη 4), για την κάλυψη των εξόδων των τριών σκυλιών, αγαπημένων συνοδοιπόρων του, όπου και συγκεντρώθηκαν 336 ευρώ.

Το Σαββατοκυριακό 25 & 26 Μάη (το Σάββατο από τις 21.00 και την Κυριακή από τις 10.00 το πρωί) θα σχεδιαστεί και θα ζωγραφιστεί στένσιλ – προσωπογραφία με τη μορφή του, σε τοίχο στο Κηπάκι στον πεζόδρομο της οδού Τσαμαδού, οπού και θα συνεχιστεί η καμπάνια οικονομικής ενίσχυσης για την κάλυψη των εξόδων των τετράποδων συντρόφων του Νίκου, Κένζι, Ρόμπιν και Τέσλα.

Ο φίλος και σύντροφος μας χάθηκε στη μάχη για το μεροκάματο και το ονοματεπώνυμο του έμελλε να προστεθεί στη μακάβρια λίστα των νεκρών εργαζομένων -κατά τη διάρκεια “εργατικών ατυχημάτων”- που συνεχώς πληθαίνουν στους χώρους της μισθωτής σκλαβιάς.

Ο Νίκος όμως δεν “έφυγε”. Θα είναι για πάντα εδώ, “σ’ αυτούς εδώ τους δρόμους, σ’ αυτήν τη κοινωνία” που όπως θυμίζει κι ένα παλιό, καλό σύνθημα μας “οι εξεγέρσεις γίνονται δεν είναι ουτοπία”.

Θα ζει για πάντα εδώ, στα μυαλά και τις καρδίες μας, στην αγαπημένη του Πλατεία Εξαρχείων, στις Αντιστάσεις και τους Αγώνες μας. Όπως γράφτηκε και στο σκυρόδεμα της αυθαίρετης επέκτασης του αυθαίρετου εργοταξίου της ΜΕΤΡΟ ΑΕ που μετέτρεψε την αστυνομοκρατούμενη Πλατεία μας, σε προαύλιο φυλακής υψίστης ασφαλείας:

ΝΙΚΟΣ ΒΑΒΑΤΣΙΚΟΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ!

Σύντροφοι/ισσες, Φίλοι/ες του Νίκου Βαβάτσικου.

Αθήνα, Μάης 2024

Aκόμα μία “τυχαία” δίωξη

από Ν.Β.

06/03/2018

Βιώνοντας συνεχώς ένα καθεστώς διαρκούς επίθεσης στα αγωνιζόμενα τμήματα της κοινωνίας στις εποχές και στα πλαίσια της κυβερνητικής «αριστεροσύνης», διαπιστώνουμε συνεχείς κρατικές «καίριες» μεθοδεύσεις και στρατηγικό σχεδιασμό της καταστολής.

Συμβαίνουν λοιπόν διώξεις, ορμώμενες από πολιτικούς καθορισμούς και πολιτικές σκοπιμότητες. Διαρκείς στοχοποιήσεις αγωνιστών εκτυλίσσονται συνεχώς μπροστά στα μάτια μας. Πρόκειται για έναν κυρίαρχο κανόνα, που τείνει να παρεμβαίνει σε κάθε πτυχή που θίγει έστω και στο ελάχιστο τα συμφέροντα της αστικής και άρχουσας τάξης.

Συνεπώς, κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες κλήθηκα να απολογηθώ 12 χρόνια μετά! για το αδίκημα της ληστείας και του ξυλοδαρμού, καθώς την ημέρα της κατάληψης του Ινστιτούτου ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ (14/11/06), υπήρξε επίθεση σε δύο αστυνομικούς της Κρατικής ασφάλειας, αρπαγή του υπηρεσιακού περιστρόφου του ενός και και εμπρησμός της μηχανής στην οποία επέβαιναν. Η συγκεκριμένη κατάληψη είχε πραγματοποιηθεί σε ένδειξη συμπαράστασης σε δύο προφυλακισμένους συντρόφους σχετικά με την επίθεση στον τότε πρόεδρο της ΓΣΕΕ, Χ. Πολυζωγόπουλο.

Να αναφέρω στο σημείο αυτό, ότι οι διωκτικές αρχές κατείχαν τα αποτυπώματά μου από τον Ιούνιο του ιδίου έτους, καθώς είχα συλληφθεί στα πλαίσια πορείας για το 6ο Κοινωνικό Φόρουμ, υπόθεση για την οποία τελικά αθωώθηκα. Η δικογραφία λοιπόν για την καταληψη της ΓΣΕΕ, αφότου έκλεισε το 2008, μπήκε στο συρτάρι καθώς δεν διαπιστώθηκαν σαφή ενοχοποιητικά στοιχεία εναντίον μου. Μεγάλη εντύπωση μου κάνει το γεγονός της ανάσυρσης της τον Φλεβάρη του 2018.

Για μένα, η ένδειξη αλληλεγγύης στους αγωνιστές αποτελεί το όπλο μας και είναι αδιαπραγμάτευτη. Η στοχοποίηση μου λοιπόν από τους διωκτικούς μηχανισμούς τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, εντάσσεται πασιφανώς στη δημιουργία κλίματος τρόμου προς όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας. Όμως, ο φόβος δεν θα νικήσει. Θα συνεχίσω με κάθε δύναμη να παλεύω για τα ταξικά μου συμφέροντα και για ένα πιο δίκαιο μέλλον.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ

Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

Ν.Β.

Aθήνα, 3/3/2018

Η νέα έκδοση (μπροσούρα) της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση, κυκλοφόρησε στις 18 Γενάρη 2024 στη μαζική εκδήλωση που διοργάνωσε η Συνέλευση στη Νομική Σχολή με τίτλο “Παλαιστινιακή Αντίσταση & Πολιτικοί Κρατούμενοι. Στα περιεχόμενα της περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων, ένα Οδοιπορικό Δράσης & Αλληλεγγύης από τις 9 Οκτώβρη μέχρι τις 6 Γενάρη, οι εισηγήσεις της Συνέλευσης και η ομιλία Παλαιστίνιου αγωνιστή της Αντίστασης στο Λίβανο της δεκαετίας του ’70 στην Εκδήλωση Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό και την αντίσταση του, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του κτιρίου Γκίνη στο ΕΜΠ, στις 15 του περασμένου Νοέμβρη, 50 χρόνια μετά από την αντιιμπεριαλιστική – αντιφασιστική εξέγερση του Πολυτεχνείου, εν όψει της μαζικότατης και μαχητικής Πορείας της 17ης Νοέμβρη που πραγματοποιήθηκε δυο μέρες αργότερα ως τις πιο μεγάλες γιάφκες των τρομοκρατών, τις πρεσβείες των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Η έκδοση ολοκληρώνεται με το “Σιωπή για τη Γάζα”, το ποίημα (σε τρία μέρη) του Μαχμούντ Νταρουίς, το οποίο συνοδεύεται από ένα βιογραφικό κείμενο για αυτόν.

Η μπροσούρα διατίθεται με ελεύθερη οικονομική συνεισφορά από πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους.

Εισαγωγικό σημείωμα της μπροσούρας «Η Παλαιστινιακή Αντίσταση είναι δίκαιη, λαϊκή, επαναστατική και θα νικήσει!»

Η 7η Οκτωβρίου του 2023 σηματοδοτεί μια ιστορική τομή στον παλαιστινιακό εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Με την επιχείρηση «Πλημμύρα του Αλ Άκσα» η παλαιστινιακή αντίσταση κατάφερε να επιφέρει τεράστιες απώλειες μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα στην ισραηλινή κατοχή, κάτι που δεν κατόρθωσαν ποτέ αραβικά κράτη με τακτικό στρατό, τανκς και αεροπορία στον πόλεμο του 1967 και του 1973. Για μέρες οι αντάρτες της Γάζας κατάφεραν να απελευθερώσουν προσωρινά εδάφη περίπου 2,5 φορές το εμβαδόν της Λωρίδας της Γάζας μέσα στα κατεχόμενα του 1948 (Ισραήλ). Τηρουμένων των αναλογιών η «Πλημμύρα του Αλ-Άκσα» σηματοδοτεί εξελίξεις στον παλαιστινιακό αγώνα για απελευθέρωση, αντίστοιχες με αυτές που σηματοδότησε ιστορικά η μάχη του Καραμέχ στις 21 Μάρτη του 1968, στα ιορδανικά σύνορα με την κατεχόμενη Παλαιστίνη. Σε εκείνη τη μάχη για πρώτη φορά οι Φενταγίν του Αραφάτ αναμετρήθηκαν με τον ισραηλινό τακτικό στρατό και τον καθήλωσαν σε μια 15ωρη μάχη, προξενώντας του μεγάλες απώλειες. Η ταπεινωτική ήττα των αραβικών καθεστώτων που είχε προηγηθεί στον πόλεμο των Έξι ημερών τον Ιούνη του 1967, σε συνδυασμό με τη μάχη του Καραμέχ, πυροδότησαν την έναρξη της παλαιστινιακής επανάστασης. Ως τότε οι Παλαιστίνιοι αναζητούσαν διέξοδο στα αραβικά καθεστώτα. Πλέον, έπαιρναν τις τύχες τους στα χέρια τους. Δεκάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι/ες που ζούσαν στους προσφυγικούς καταυλισμούς της Ιορδανίας και του Λιβάνου συσπείρωσαν τις γραμμές του λαϊκού αντάρτικου.

Μετά την 7η Οκτώβρη η παλαιστινιακή αντίσταση συσπειρώνει πλέον ευρύτερες μάζες του παλαιστινιακού λαού τόσο στη ιστορική Παλαιστίνη: στη Γάζα, τη Δυτική Όχθη, την Ιερουσαλήμ, τα κατεχόμενα του 1948 (Ισραήλ), όσο και στη διασπορά: στον Λίβανο, τη Συρία, την Ιορδανία και αλλού. Στην τελευταία, τουλάχιστον ο μισός πληθυσμός της χώρας είναι παλαιστινιακός και για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες πλημμυρίζει μαζικά τις πόλεις της μοναρχικής Ιορδανίας με συνθήματα υπέρ της παλαιστινιακής αντίστασης: «Είμαστε όλοι Κασάμ, ο ηγέτης μας είναι ο Μοχάμεντ Ντάιφ».

Την 7η Οκτώβρη οι δυνάμεις της παλαιστινιακής αντίστασης αναμετρήθηκαν νικηφόρα με τις σιωνιστικές μεραρχίες που περικλείνουν την Λωρίδα της Γάζας γύρω από μεγάλους εποικισμούς που εξαπλώνονται σε εδάφη, που πριν την Νάκμπα, κατοικούνταν από Παλαιστίνιους/ες που κατέφυγαν πρόσφυγες στη Γάζα για να διασωθούν από την εθνοκάθαρση του σιωνιστικού στρατού τον Μάη του 1948. Ο σιωνιστικός στρατός πιάστηκε κυριολεκτικά στον ύπνο και υποχώρησε άτακτα. Οι εποικισμοί γύρω από τη Λωρίδα της Γάζας (π.χ. Σντερότ, Ασκελόν, Ασντόντ) λειτουργούν ως στρατιωτικοί πολιορκητικοί σχηματισμοί ορισμένων εκατοντάδων χιλιάδων εποίκων, τους οποίους ο σιωνιστικός στρατός αξιοποιεί προκειμένου να διατηρεί σε εικοσαετή πολιορκία 2,3 εκατομμύρια περίπου Παλαιστίνιους «στοιβαγμένους» σε μια στενή λωρίδα γης. Προσελκύουν σε αυτούς τους εποικισμούς Εβραίους από όλον τον κόσμο που δέχονται να μετατραπούν σε τοποτηρητές της σιωνιστικής κατοχής με αντάλλαγμα εξασφαλισμένη εργασία, εύκολη πρόσβαση σε δάνεια και χαμηλότερη φορολογία, καθώς και άλλα ειδικά προνόμια.

Η φιλολογία για τη δήθεν λύση των δυο κρατών στα σύνορα του 1967, κρύβει την φρικτή αλήθεια, ότι πάνω από τέσσερα εκατομμύρια Παλαιστίνιοι/ες ζουν «στοιβαγμένοι» σε πολύ λιγότερο από το 1/5 της παλαιστινιακής γης, με τους μισούς, στη μικροσκοπική Λωρίδα της Γάζας, και άλλα δυο (περίπου) εκατομμύρια είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας του Ισραήλ, οι λεγόμενοι «Ισραηλινοί Άραβες». Αντιθέτως έξι εκατομμύρια Εβραίοι απολαμβάνουν πάνω από το 80% της παλαιστινιακής γης. Επίσης 8 εκατομμύρια περίπου Παλαιστίνιοι/ες βρίσκονται στη διασπορά, οι περισσότεροι σε όμορες χώρες της Παλαιστίνης, αρκετοί ακόμη σε καταυλισμούς, αντιμετωπιζόμενοι μέχρι και σήμερα ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας από τα αραβικά καθεστώτα. Οι Παλαιστίνιοι της διασποράς διατηρούν το δικαίωμα της επιστροφής στα πατρογονικά τους εδάφη και κανείς δεν μπορεί να τους στερήσει το δικαίωμα αυτό, παρά μόνο παραβιάζοντας όλους τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου. Οι πρόγονοί τους ξεσπιτώθηκαν με τη βία κατά τη διάρκεια της Νάκμπα, τον Μάη του 1948, όταν 800.000 Παλαιστίνιοι οδηγήθηκαν υπό την κάννη των τουφεκιών εκτός Παλαιστίνης σε μια αστραπιαία εκστρατεία εθνοκάθαρσης που υλοποίησαν με στρατηγικό σχέδιο οι «αριστεροί» σιωνιστές του Μπεν Γκουριόν, δολοφονώντας παράλληλα 15.000 Παλαιστίνιους.

Υπό αυτές τις συνθήκες δεν υπάρχει ούτε κατά διάνοια η δυνατότητα ίδρυσης δύο ανεξάρτητων κρατών στα σύνορα του 1967, ακόμη και αν με έναν μαγικό τρόπο το Ισραήλ δεχόταν να απομακρύνει 700.000 έποικους από τη Δυτική Όχθη που καταλαμβάνουν τα καλύτερα εδάφη στο 60% της περιοχής. Αυτό δεν συνέβη τυχαία. Είναι αποτέλεσμα της σιωνιστικής κατοχής 75 χρόνια τώρα, που στρατηγικό στόχο έχει στο μέλλον να απομακρύνει τους Παλαιστίνιους πλήρως από τη γη τους. Οι τεράστιες σφαγές δεκάδων χιλιάδων Παλαιστίνιων αμάχων στη Γάζα στις οποίες επιδίδεται το Ισραήλ αποκαλύπτουν και στον πιο αδαή με το παλαιστινιακό, το σχέδιο που έχουν εδώ και καιρό στο μυαλό τους οι ισραηλινές ελίτ. Το σχέδιο αυτό, όμως, δεν πρόκειται να ολοκληρωθεί επειδή η παλαιστινιακή αντίσταση στο έδαφος είναι πλέον αρκετά ισχυρή για να συντρίψει τις χερσαίες δυνάμεις του Ισραήλ.

Η ισραηλινή προπαγάνδα διαδίδει γκεμπελικά ψεύδη για όσα πραγματοποιήθηκαν στις μάχες ανάμεσα στον ισραηλινό στρατό και τους μαχητές της παλαιστινιακής αντίστασης μετά την 7η Οκτωβρίου. Αρκετοί άμαχοι σκοτώθηκαν είτε γιατί βρέθηκαν σε διασταυρούμενα πυρά ανάμεσα σε ισραηλινά πολεμικά ελικόπτερα και μαχητές της αντίστασης, είτε γιατί προσπάθησαν να αντιπαρατεθούν ένοπλα με τους μαχητές της αντίστασης. Στο Ισραήλ όλοι, γυναίκες και άντρες, είναι στρατεύσιμοι και ειδικά οι έποικοι διαθέτουν οπλοστάσιο με αυτόματα στις οικίες τους. Μετά την απώλεια του βασικού στρατιωτικού μηχανισμού που περίκλεινε τη Γάζα, το επιτελείο του σιωνιστικού στρατού έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του. Όπως ακριβώς βομβαρδίζει αδιάκριτα τη Γάζα, στοχεύοντας αποκλειστικά κατά αμάχων, έτσι ακριβώς συμπεριφερόταν στις περιοχές που έχασε προσωρινά από τους μαχητές της αντίστασης, προκειμένου να ανακόψει την προέλασή τους μέχρι να ανασυγκροτηθούν νέες χερσαίες μεραρχίες του σιωνιστικού στρατού για αντεπίθεση. Τα παραμύθια για αποκεφαλισμένα παιδιά ή γενικά δολοφονημένα παιδιά από μαχητές των Κασάμ (το ένοπλο σκέλος της Χαμάς) έγιναν σκόνη μέσα από τις ίδιες τις αντιφάσεις των σιωνιστών γκεμπελίσκων εμπνευστών τους, που δεν είχαν ούτε μια φωτογραφία να παρουσιάσουν. Αντιθέτως, όταν τα βίντεο και οι φωτογραφίες από τα αποκεφαλισμένα παιδιά της Γάζας από τις βόμβες των ισραηλινών μαχητικών άρχισαν να εμφανίζονται, τότε τα διεθνή και εγχώρια μίντια σταμάτησαν να παρουσιάζουν εικόνες από τις σφαγές κατά αμάχων που διαπράττει η ισραηλινή αεροπορία στη Γάζα, αναπαράγοντας άκριτα τα δελτία τύπου του ισραηλινού στρατού.

Η Συνέλευση Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση σχηματίστηκε τις πρώτες μέρες της στρατιωτικής επιχείρησης, προκειμένου να δημιουργήσει αμέσως τη πρώτη ρωγμή στο φράγμα της κολοσσιαίας παραπληροφόρησης και στήριξης του αστικού πολιτικού συστήματος και των ΜΜΕ προς το Ισραήλ και να ενισχύσει την αλληλεγγύη στον αγωνιζόμενο παλαιστινιακό λαό και την αντίστασή του. Τις πρώτες μέρες της επιχείρησης «Πλημμύρα του Αλ-Άκσα» το Ισραήλ παρουσίαζε εικόνα κατάρρευσης. Το Ισραήλ είναι το προκεχωρημένο φυλάκιο των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή και δέχεται την ετήσια σταθερή οικονομική στήριξη αρκετών δισεκατομμυρίων δολαρίων από τις ΗΠΑ. Γι’ αυτό το λόγο τα αστικά επιτελεία στη χώρα μας και στην Ευρώπη έσπευσαν να στηρίξουν το δικαίωμα στην «αυτοάμυνα» του Ισραήλ και να καταδικάσουν τους μαχητές της αντίστασης ως «τρομοκράτες».

Αγωνιστές και αγωνίστριες, ανένταχτοι και ενταγμένοι σε οργανώσεις του ανταγωνιστικού κινήματος, αρκετοί με κοινό παρελθόν σε πρωτοβουλίες αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό, σχηματίσαμε τη Συνέλευση Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση προκειμένου να διατρανώσουμε ότι επί 75 χρόνια ο παλαιστινιακός λαός βρίσκεται υπό κατοχή, ότι Παλαιστίνιοι/ες έχουν δικαίωμα να αναμετριούνται με την κατοχή όποτε αυτοί το επιλέξουν, μέχρι να απελευθερωθούν. Είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους.

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας απέναντι σε αποικιοκρατικούς στρατούς που διαθέτουν τεχνολογική υπεροχή κρατάει χρόνια, με τη μια γενιά να παραδίδει την σκυτάλη στην άλλη, μέχρι να βρεθούν οι κατάλληλες, ευνοϊκές συνθήκες για την πλήρη απελευθέρωση. Έτσι έγινε στην Αλγερία, έτσι έγινε στο Βιετνάμ, έτσι θα γίνει και στην Παλαιστίνη. Λόγω της τεχνολογικής υπεροχής του εχθρού, το τίμημα της απελευθέρωσης είναι χιλιάδες νεκροί άμαχοι στο θυσιαστήριο της λευτεριάς σε κάθε κρίσιμη αναμέτρηση. Οι φιλελεύθεροι υποκριτές της Δύσης που έχουν διαφορετικούς όρους ζωής από έναν λαό που στερείται τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά του, δεκαετίες τώρα, θεωρούν αδιανόητο ότι η ίδια η ζωή είναι εξίσου σημαντική όσο η αξιοπρέπεια και ο αγώνας για την ελευθερία.

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο ιμπεριαλισμός και οι λακέδες του όπου γης βάπτιζαν και βαπτίζουν πάντα όσους μάχονται για την απελευθέρωση της χώρας τους «τρομοκράτες». Οι Φενταγίν, οι πρώτοι μαχητές του παλαιστινιακού αντάρτικου σε Ιορδανία (δεκαετία του 1960) και Λίβανο (δεκαετία του 1970) βαπτίζονταν τρομοκράτες. Ο Αραφάτ, ο ηγέτης της Φατάχ και πρόεδρος της PLO πάντα θεωρείτο τρομοκράτης από τη Δύση και ειδικά τους αμερικανούς, μέχρι να αποδεχτεί τη συνθηκολόγηση και την παγίδα του Όσλο το 1993 μετά την Πρώτη Ιντιφάντα (1987). Σήμερα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο οι ισλαμικές παλαιστινιακές οργανώσεις (Χαμάς, Παλαιστινιακή Ισλαμική Τζιχάντ) που αντέδρασαν δυναμικά στο Όσλο καθώς και το αριστερό Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, που ήρθε σε ρήξη με την κυβέρνηση δοσιλόγων του Μαχμούντ Αμπάς, θεωρούνται από τη Δύση τρομοκρατικές οργανώσεις. Δεν ξεχνάμε ότι το Όσλο έδινε χρόνο στους Ισραηλινούς να οχυρωθούν έναντι των Παλαιστίνιων στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη, σχηματίζοντας ένα παλαιστινιακό προτεκτοράτο σε λιγότερο από το 20% της Παλαιστίνης (περίπου 20% της ιστορικής Παλαιστίνης ήταν τα σύνορα του 67), μια δοσιλογική αρχή «ασφαλείας» με ηγέτη τον Μαχμούντ Αμπάς, τον εκλεκτό των Αμερικανών, που παρέδιδε τους αγωνιστές στις σιωνιστικές αρχές κατοχής και έβαζε φρένο σε κάθε αντίσταση στον εποικισμό της Δυτικής Οχθης που κατά τη διάρκεια των «ειρηνικών διαπραγματεύσεων» εξαπλωνόταν εκρηκτικά. Σήμερα 700.000 έποικοι ελέγχουν πάνω από το 60% της Δυτικής Οχθης, την λεγόμενη Area C και τμήμα της Δυτικής Όχθης που κατέλαβαν μέσω του Τείχους του Αίσχους, που χωρίζει τα κατεχόμενα του 1948 από τη Δυτική Όχθη. Πριν το Όσλο ο αριθμός των εποίκων ήταν μόλις 116.000.

Δεν πιστεύουμε απλώς στο δίκαιο αυτού του αγώνα που συμπυκνώνει μια από τις σημαντικότερες σύγχρονες αναμετρήσεις μεταξύ ενός αδούλωτου λαού και του ιμπεριαλισμού, μια αναμέτρηση που ωθεί πλέον εκατομμύρια αλληλέγγυους σε όλο τον πλανήτη στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Πιστεύουμε ακράδαντα ότι οι Παλαιστίνιοι πλέον έχουν σχηματίσει το απόρθητο φρούριο, το αραβικό Ανόι στη Λωρίδα της Γάζας που στο μέλλον θα επεκτείνει την απελευθέρωση σε όλη την ιστορική Παλαιστίνη. Η νίκη της παλαιστινιακής αντίστασης έχει τεράστια σημασία για την εργατική τάξη της Δύσης και της Μέσης Ανατολής. Η ισχύς του κεφαλαίου των μητροπόλεων της Δύσης βασίζεται στη βαρβαρότητα στη Μέση Ανατολή. Η «Πλημμύρα του Αλ-Άκσα» είναι μια σταγόνα της μελλοντικής πλημμυρίδας των λαϊκών αντάρτικων που θα απαλλάξουν τη Μέση Ανατολή από τον ιμπεριαλισμό και τα υποταγμένα σε αυτόν αραβικά καθεστώτα. Αν οργανωθεί επαναστατικά η εργατική τάξη στις μητροπόλεις θα μπορέσει να ανταποκριθεί στο ιστορικό της καθήκον, ενισχύοντας τα αντάρτικα αυτά.

Η μπροσούρα που έχετε στη διάθεσή σας περιγράφει το οδοιπορικό της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση βδομάδα προς βδομάδα μέσα από τα καλέσματά της σε πορείες και δράσεις. Δεν είναι απλώς κάποια τυπικά καλέσματα που γράφτηκαν στο πόδι για να βγει η «υποχρέωση». Αποτυπώνουν τις εξελίξεις στο μέτωπο, τις πολιτικές εξελίξεις εγχώρια και διεθνώς και αντιμετωπίζουν την προπαγάνδα των ΜΜΕ και του σιωνισμού. Επιπρόσθετα, η μπροσούρα περιέχει μεγάλο κομμάτι του λόγου συντρόφου Παλαιστίνιου σε Εκδήλωση της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στο απελευθερωμένο κτήριο Γκίνη, μέσα στο Πολυτεχνείο της Αθήνας, στις 15 Νοέμβρη του 2023 στο πλαίσιο του εορτασμού για τα 50 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ο σύντροφος γεννήθηκε στη Γάζα. Συμμετείχε στα επαναστατικά γεγονότα στο Λίβανο τη δεκαετία του 70 και παραμένει σταθερά προσηλωμένος στη στρατηγική της απελευθέρωσης της Παλαιστίνης. Τέλος παρατίθεται μετάφραση του ποιήματος του Μαχμούντ Νταρουίς «Σιωπή για τη Γάζα» και ερμηνευτική του ανάλυση που πραγματοποίησε μέλος της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση. Είναι ένα ποίημα που γράφτηκε λίγο πριν τον θάνατο του Νταρουίς (μετά τη Δεύτερη Ιντιφάντα) και «θάφτηκε» από την Παλαιστινιακή Αρχή του Μαχμούντ Αμπάς για πολύ συγκεκριμένους λόγους: εξυμνεί την αδούλωτη Γάζα και την Αντίστασή της. Το ποίημα παραμένει εξαιρετικά επίκαιρο.

Συνέλευση Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση

Αυτοί που ευθύνονται για το ότι ο πόλεμος με το φασισμό είναι τόσο μακροχρόνιος, είναι αυτοί που κατά καιρούς του πρόσφεραν ειρήνη.

Γερμανός Αντιφασίστας, 1942

Σαχζάτ Λουκμάν 17.1.2013 – 2024. 11 χρόνια μετά ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ τους νεκρούς της Τάξης μας. ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ τους νεοναζί παρακρατικούς δολοφόνους, το Κεφάλαιο και το Κράτος του που τους γεννά και τους τρέφει.

ΟΥΤΕ ΣΠΙΘΑΜΗ ΓΗΣ ΣΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ. Να τσακίσουμε τα φασιστικά παρακρατικά τάγματα εφόδου. ΤΑΞΙΚΟΣ ΜΑΧΗΤΙΚΟΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΌΣ.

Αλληλεγγύη στους 2 αντιφασίστες συντρόφους που βρίσκονται κατηγορούμενοι για συμμετοχή στην οργάνωση “Ταξιαρχία” και αντιφασιστικές άμεσες δράσεις σε χρυσαυγίτικες γιάφκες. Δίκη. Δευτέρα 29/1. Εφετείο Αθηνών (Λουκάρεως).

Στηρίζουμε – Συμμετέχουμε στην αντιφασιστική πορεία Μνήμης το Σάββατο 20/1 στις 12.00. Πλατεία Μερκούρη. Άνω Πετράλωνα.

Κίνηση της Βιολέττας
Αθήνα, Γενάρης 2024

1983. Ο εκλεγμένος με το Ριζοσπαστικό Κόμμα βουλευτής Αντόνιο Νέγκρι, στα έδρανα της ιταλικής Βουλής.

Με αφορμή τον πρόσφατο θάνατο του Ιταλού φιλόσοφου και πολιτικού επιστήμονα, καθηγητή και συγγραφέα Αντόνιο (Τόνι) Νέγκρι [Πάντοβα 1/8/1933 – Παρίσι 16/12/ 2023], αναδημοσιεύουμε το ακόλουθο βιογραφικό σημείωμα του. Γράφτηκε κριτικά -από αναρχική σκοπιά- από τους Κροίσο & Οδόθεο, συγγραφείς της έκδοσης “Βάρβαροι. Η άτακτη Ανταρσία” που κυκλοφόρησε στην Ιταλία από τις εκδόσεις ΝΝ τον Σεπτέμβρη του 2002. Μεταφράστηκε στα ελληνικά και κυκλοφόρησε έντυπα, σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, από τις εκδόσεις Τζεντάι στην Αθήνα το φθινόπωρο του 2005 ενώ βρίσκεται διαθέσιμη σε ηλεκτρονική μορφή στο athens.indymedia.org.

Δυο βδομάδες μετά το θάνατο του, την πρωτοχρονιά του 2024 δημοσιεύθηκε διαδικτυακά στο ιταλικό blog πολιτικής ανάλυσης socialismodelsecoloxxi.blogspot.com ένα αναλυτικό κείμενο του Carlo Formenti, ένα βιογραφικό σημείωμα για τη θεωρητική – πολιτική διαδρομή αυτού του “κακού δασκάλου”, γραμμένου κριτικά από κομμουνιστική σκοπιά, με τον εύγλωττο τίτλο “Antonio Negri. Ένας άνθρωπος που ήθελε να ορμήξει στον ουρανό πατώντας στις άκρες των ποδιών”, το οποίο μεταφράζεται στα ελληνικά και θα δημοσιευθεί σύντομα στο prolprot.espivblogs.net.

ΥΓ: Όπως έχει γραφτεί και αλλού: […] Η διαδρομή των ανθρώπων κρίνεται ολάκερη και στο σύνολο της. Ούτε μονάχα από την αφετηρία και τις ενδιάμεσες στάσεις της, ούτε μονάχα από τον τερματικό σταθμό της. Αν και συνήθως, αυτός ο τελευταίος είναι που βαραίνει -ή τουλάχιστον θα έπρεπε…- ιδιαίτερα στο ζύγι του όποιου τελικού απολογισμού που σχετίζεται με τον κάθε ανθρώπινο βίο […] και η κυρτή πλάτη της ιστορίας λαβωμένη μένει, γεμάτη πληγές από τις βουρδουλιές της μνήμης…

Προλεταριακή Πρωτοβουλία
Αθήνα, Γενάρης 2024

Ένα βιογραφικό σημείωμα του Αντόνιο Νέγκρι [1933 -2023] από τους συγγραφείς των “Βάρβαρων” [*] για όσους δεν τον ξέρουν.

Ο Αντόνιο Νέγκρι γεννήθηκε την πρώτη Αυγούστου του 1933 στην Πάντοβα της Ιταλίας, την πολιτισμική πρωτεύουσα των θρησκόληπτων και της άθλιας μπουρζουαζίας του Βένετο. Ο νεαρός Τόνι Νέγκρι, ένας ένθερμος πιστός, ανακάλυψε τη στράτευση όταν έγινε μέλος της θρησκευτικής οργάνωσης “Καθολική Δράση”. Η δεκαετία του ’50, ήταν για την Ιταλία η περίοδος οικονομικής ανάκαμψης, ένα καταπληκτικό καπιταλιστικό φαινόμενο που έμεινε για πάντα χαραγμένο στα μάτια και την καρδιά του Νέγκρι, ο οποίος έχοντας αντικαταστήσει το Θεό με τον Μαρξ, άρχισε να συχνάζει στους κύκλους της Νέας Αριστεράς. Τη δεκαετία του ’60, ο Τόνι Νέγκρι συμμετείχε ενεργά στην επεξεγεργασία του εργατισμού, αρχικά ως εκδότης του περιοδικού Quaderni Rossi (Κόκκινα Τετράδια) και μετέπειτα του Classe Operaia (Εργατική Τάξη). Τι είναι ο εργατισμός; Είναι η ιδεολογία με βάση την οποία, το εργοστάσιο είναι το κέντρο της εργατικής πάλης και οι εργάτες είναι οι μόνοι χτίστες της επανάστασης, γιατί με τον αγώνα τους αναγκάζουν το κεφάλαιο ν’ αναπτυχθεί προς μια απελευθερωτική κατεύθυνση Οι εργατιστές κατηγορούν κόμματα και σωματεία, αλλά αργότερα η κριτική τους περιορίζεται σ’ επίπληξη για το ότι δεν εκπληρώνουν αποτελεσματικά το καθήκον τους. Όσο για όλες τις μορφές έξω απ’ το εργοστασιακό περιβάλλον, καταδικάζονται ή σνομπάρονται. Δεν είναι ανάγκη να πούμε ότι κανένας από τους διάφορους διανοούμενους που έδωσαν ζωή στον εργατισμό, συχνά αποδράσαντες από το Σοσιαλιστικό και το Κομμουνιστικό Κόμμα, δεν έχει δουλέψει ούτε μια μέρα στο εργοστάσιο. Για παράδειγμα, ο Νέγκρι προτιμούσε να διδάσκει “Επιστήμη του Κράτους” στο πανεπιστήμιο της Πάντοβας, αφήνοντας την αμφίβολη ευχαρίστηση της γραμμής συναρμολόγησης στους προλετάριους. Η στρατηγική του εργατισμού, πέρα από την κατά καιρούς ακραία φρασεολογία τους, απότελούταν από την επιθυμία να “επαναθέσει σε κίνηση ένα θετικό μηχανισμό της καπιταλιστικής ανάπτυξης”, μέσα στο οποίο “μία δύναμη των σκληρά εργαζομένων να ενεργοποιήσει τις απαιτήσεις τους” μέσω “της επαναστατικής χρήσης του ρεφορμισμού”.

Το 1969, ο Νέγκρι ήταν ένας από τους ιδρυτές της “Εργατικής Εξουσίας”, μιας οργάνωσης που συνδύαζε τη συνήθη απολογία για το υπάρχον (“ολόκληρη η ιστορία του κεφαλαίου, ολόκληρη η ιστορία της καπιταλιστικής κοινωνίας είναι στην πραγματικότητα η ιστορία των εργατών”) μ’ ένα διακηρυγμένο σκοπό ηγεμονίας πάνω στο υπόλοιπο του κινήματος, που αποκρυσταλλώθηκε στην καταδίκη του “αυθορμητισμού” στ’ όνομα ενός αποτελεσματικότερου συγκεντρωτισμού των αγώνων (“να διασφαλίσει στην πράξη την ηγεμονία των εργατικών αγώνων πάνω στους φοιτητικούς και προλεταριακούς αγώνες…έτσι ώστε να σχεδιάσει, να οδηγήσει και να κατευθύνει τη μάζα των εργατικών αγώνων”). Η “Potere Operaio” διαλύθηκε το 1973 χωρίς να έχει καταφέρει να κατευθύνει οτιδήποτε. Από τις στάχτες της γεννήθηκε ο πολιτικός χώρος, γνωστός ως “Εργατική Αυτονομία” (“Αutonomia Operaia”), o οποίος επίσης στοιχειώθηκε από τα λενινιστικά φαντάσματα της κατάκτησης της εξουσίας. Βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του ’70, όταν το επαναστατικό κίνημα στο σύνολο του αρχίζει να θέτει το πρόβλημα της βίας. Ο Τόνι Νέγκρι στα βιβλία του εκθειάζει τη μορφή του “εγκληματία εργάτη”, δικαιολογεί την καταφυγή στο σαμποτάζ και τον ένοπλο αγώνα, αλλά πάντοτε μέσα στα όρια του μαρξιστικού – λενινιστικού οράματος για την κοινωνική σύγκρουση. Στον Νέγκρι, είναι πάντοτε παρούσα μια χωρίς όρους αποδοχή και δικαιολόγιση του καπιταλισμού. Σε βιβλίο του, που κυκλοφόρησε το 1977, έγραφε “ο κομμουνισμός επιβάλλεται πρώτα απ’ όλα από το ίδιο το κεφάλαιο ως παραγωγικές συνθήκες…μόνο η κατασκευή του καπιταλισμού μπορεί στ’ αλήθεια να μας δώσει επαναστατικές συνθήκες”, μια αναγνώριση που κατά τη γνώμη του, πρέπει να ισοδυναμεί με ακραίες συνέπειες: “η πιο προχωρημένη μορφή καπιταλισμού, η μορφή του εργοστασίου, καταλαμβάνεται με την αυτοργάνωση των εργατών”. Αλλά παρ’ όλο που η θεωρητική παραγωγή του είναι μάλλον επικερδής, δεν μπορούμε να πούμε ότι αυτό ανταποκρίνεται σε μια αντίστοιχη πρακτική επιρροή. Οι χιλιάδες των επαναστατών που συμμετείχαν στην ένοπλη έφοδο ενάντια στο κράτος, μια έφοδος που έφτασε στο απόγειο της γύρω στα 1977-78, δεν έβρισκαν στις φιλοσοφικές αναλύσεις του καθηγητή από την Πάντοβα καμία χρησιμότητα.

Όμως, αυτές τις φιλοσοφικές αναλύσεις τις πήρε στα σοβαρά ένας εισαγγελέας αυτής της πόλης, ο Γκουίντο Καλότζερο σύμφωνα με τον οποίο ο Νέγκρι θα ήταν ο αληθινός αρχηγός των Ερυθρών Ταξιαρχιών. Μια ωμή και παράλογη θεωρία, αλλά μια θεωρία που το δίχως άλλο ταίριαζε καλά στις ανάγκες του κράτους: να φέρει ένα κομμάτι απ’ το κίνημα, το επιφανέστερο κομμάτι του, στο φως της δημοσιότητας, με σκοπό να προκαλέσει στο κίνημα σιωπή. Στα πλαίσια των ενεργειών που είχαν πραγματοποιηθεί από τις Brigate Rosse, των οποίων τα κατορθώματα προκάλεσαν τόσο θόρυβο στα μ.μ.ε, αποσιωπήθηκαν οι χιλιάδες μικρές επιθετικές ενέργειες που πραγματοποιήθηκαν εκείνα τα χρόνια. Γιατί να μην επαναλάβουν το ίδιο εγχείρημα και στο πεδίο των ιδεών, χρησιμοποιώντας το διάσημο όνομα του παντοβάνου καθηγητή; Και πάνω απ’ όλα, γιατί να μην συνδέσουν τα δύο πεδία; Επιπλέον, η δικαστική οδύσσεια του Τόνι Νέγκρι αρχίζει στις 7 Απριλίου 1979, όταν συνελήφθη μαζί με δεκάδες άλλους στρατευμένους κατά τη διάρκεια μιας πολιτικής επιχείρησης ενάντια στο χώρο της Εργατικής Αυτονομίας. Η κατηγορία είναι αυτή της σύστασης ανατρεπτικής οργάνωσης και ένοπλης συμμορίας, αλλά μέσα σε λίγους μήνες, οι κατηγορίες εναντίον του Νέγκρι πολλαπλασιάζονται στο σημείο να περιλαμβάνουν και αυτές της ένοπλης εξέγερσης κατά των δυνάμεων του κράτους, την απαγωγή και τη δολοφονία του χριστιανοδημοκράτη ηγέτη Άλντο Μόρο καθώς επίσης και 17 άλλες δολοφονίες (κατηγορίες για τις οποίες ο Νέγκρι θα απαλλαγεί μέσα στα επόμενα χρόνια). Αυτή είναι η περίοδος που οι “ομολογίες” των μετανοημένων και οι ειδικοί νόμοι, οι οποίοι ήταν επιθυμία του υπουργού εσωτερικών Κοσίγκα, γέμισαν τις φυλακές με χιλιάδες στρατευμένους, επιταχύνοντας τις σκληρές κοινωνικές εντάσεις.

Τον Δεκέμβριο του 1980, ξεσπάει μια εξέγερση στη φυλακή του Τράνι, όπου κρατείται ο Νέγκρι. Θύμα της εικόνας των μ.μ.ε, που τον παρουσιάζουν ως “κακό δάσκαλο”, ο Νέγκρι ενοχοποιείται με την κατηγορία ότι ήταν ένας από τους υποκινητές αυτής της εξέγερσης. (Πέντε χρόνια αργότερα, με το τέλος της δίκης, θ’ απαλλαχτεί). Στην πραγματικότητα, εκτός απ’ το ότι εξακολουθεί να γράφει βιβλία, ο Νέγκρι ενδιαφέρεται πολύ περισσότερο για τη σταθεροποίηση του κράτους παρά για την ανατροπή του. Στα γραπτά του, αρχίζει να μορφοποιεί την αποκρουστική υπόθεση της αποκήρυξης. Στερούμενος κάθε αξιοπρέπειας, συνηθισμένος στον χειρότερο οπορτουνισμό, ο Νέγκρι προτείνει στο κράτος να παραχωρήσει δικαστικά προνόμια στους πολιτικούς κρατούμενους που θ’ αποκηρύξουν δημόσια τη χρήση βίας και θα διακηρύξουν ότι ο πόλεμος ενάντια στο κράτος έχει αντικειμενικά τελειώσει. Δεν χρειάζεται να πούμε ότι όσον αφορά τους φυλακισμένους που δε θα προδώσουν τις επιλογές τους, το κράτος θα είναι δικαιολογημένο στη χρήση της σκληρότερης καταστολής.

Οι ιδέες του Νέγκρι άρχισαν να εξαπλώνονται στις φυλακές. Η μακρινή ψευδαίσθηση μιας ελευθερίας αποκτημένης μέσω της αποκήρυξης βρίσκει τους ζητιάνους της. Στα 1982, κυκλοφορεί ένα έγγραφο υπογεγραμμένο από 51 πολιτικούς κρατούμενους στ’ οποίο, διακηρύσσουν το τέλος της εποχής της ένοπλης εξέγερσης ενάντια στο κράτος. Αυτό το έγγραφο θα είναι μόνο η αρχή. Τον Φλεβάρη του 1983, αρχίζει η δίκη ενάντια στο Νέγκρι και τους άλλους κατηγορούμενους που συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια της επιχείρησης της 7ης Απρίλη 1979. Το Ριζοσπαστικό Κόμμα (Partito Radicale) -που αντιπροσωπεύει τους “ειλικρινά δημοκρατικούς” αστούς, υμνητές της μη – βίας και του πασιφισμού- επωφελούμενο το θόρυβο της δίκης, προτείνει στο Νέγκρι να θέσει υποψηφιότητα με το ψηφοδέλτιο του στις επερχόμενες εκλογές. Σε περίπτωση εκλογής του, ο Νέγκρι θ’ απελευθερωνόταν λόγω της βουλευτικής ασυλίας. Όμως οι ριζοσπαστικοί ζητούν από το Νέγκρι να παραμείνει στην Ιταλία και να συνεχίσει τη μάχη για την απελευθέρωση του από την φυλακή, σε περίπτωση που το κοινοβούλιο άρει την ασυλία του. Ο Νέγκρι δέχεται την υποψηφιότητα και υπόσχεται στους ριζοσπαστικούς ότι σε καμία περίπτωση δεν θα διέφευγε στο εξωτερικό. Εκλέγεται βουλευτής στις 26 Ιούνη και και αποφυλακίζεται στις 8 Ιούλη 1983. Η απελευθέρωση του προκαλεί την αντίδραση των συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων που κινητοποιούνται κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, με σκοπό την άρση της βουλευτικής ασυλίας του Τόνι Νέγκρι που τελικά επιτυγχάνεται στις 20 Σεπτέμβρη. Την παραμονή της άρσης, στις 19 Σεπτέμβρη ο Νέγκρι βρίσκει άσυλο στη Γαλλία. Την επόμενη μέρα, το κοινοβούλιο άρει την ασυλία του με 300 ψήφους υπέρ και 293 κατά. Στις 26 Σεπτέμβρη, ολοκληρώνεται η δίκη της “7ης Απρίλη” και ο Νέγκρι καταδικάζεται.

Δεν μπορούμε να πούμε ότι στη Γαλλία ο Νέγκρι γνώρισε και πολύ τη σκληρή ζωή της εξορίας. Όντας ένας πανεπιστημιακός καθηγητής διεθνούς φήμης, ήδη από το Νοέμβρη του 1983 διορίστηκε σαν αλλοδαπό μέλος του συμβουλίου του Διεθνούς Κολλεγίου Φιλοσοφίας. Από το 1984 μέχρι το 1997, ο Τόνι Νέγκρι δίδασκε στο Πανεπιστήμιο του Παρισίου – VIII και στο Λύκειο της οδού Ούλμ. Εν τω μεταξύ, στην Ιταλία το κράτος αποδέχτηκε την πρόταση του και ψήφισε ένα νόμο που επιβραβεύει την αποκήρυξη. Επιπλέον, ο Νέγκρι διεξήγαγε έρευνα για λογαριασμό κάποιων υπουργείων και άλλων γαλλικών κυβερνητικών θεσμών. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Νέγκρι δημοσίευσε διάφορα βιβλία και ανακάλυψε τις ομοιότητες του με τους Γάλλους μετά-στρουκτουραλιστές διανοούμενους, με τους οποίους μοιράζεται για παράδειγμα την άρνηση της ατομικής αυτονομίας. Μεταξύ των παρεμβάσεων του εκείνων των χρόνων, θυμόμαστε την επιμονή του για μια αμνηστία που θα θέσπιζε το τέλος των αγώνων της δεκαετίας του ’70, τη συμπάθεια του για το νέο κόμμα της Λέγκας [του Βορρά] (ρατσιστικό κόμμα που υπερασπίζεται τα συμφέροντα των μικρών και μικρομεσαίων επιχειρηματιών που όχι τυχαία γεννήθηκε στο Βένετο), τη δημόσια συμφιλίωση του με τον πρώην υπουργό εσωτερικών Κοσίγκα που ήταν ο κύριος υπεύθυνος για την καταστολή του κινήματος της δεκαετίας του ’70.

Την 1η Ιούλη 1997 ο Τόνι Νέγκρι επιστρέφει οικειοθελώς στην Ιταλία και φυλακίζεται στη φυλακή Ρεμπίμπια της Ρώμης, όπου πρέπει να εκτίσει την ποινή στην οποία είχε καταδικαστεί (αισθητά μειωμένη λόγω των δύο γενικών αμνηστιών που παραχωρήθηκαν το 1986 και το 1988). Τον Ιούλη του 1998 τού παραχωρείται το προνόμιο της εξωτερικής εργασίας σ’ έναν συνεταιρισμό εθελοντικής εργασίας που συνδέεται με φιλανθρωπίες. Τον Αύγουστο του 1999 αποκτά την ημί-ελευθερία (βγαίνει το πρωί από τη φυλακή και επιστρέφει το απόγευμα).

Το 2000, ο Νέγκρι επιστρέφει στο προσκήνιο με την έκδοση του βιβλίου Αυτοκρατορία, που έγραψε σε συνεργασία με τον Μάικλ Χαρντ, και το οποίο γνώρισε τεράστια επιτυχία. Στην Ιταλία, όπου το όνομα του ανασύρει άσχημες μνήμες και ως εκ τούτου γίνεται θύμα μιας εκδοτικής βιομηχανίας υποκείμενης στην πλέον συντηρητική πολιτική δύναμη, το βιβλίο του θα εκδοθεί το 2002. Τώρα ο Τόνι Νέγκρι είναι το πολιτικό σημείο αναφοράς των Ανυπάκουων – Disobbedienti (πρώην Λευκές Φόρμες – Tute Bianche), των οποίων η φρασεολογία, αν και μερικές φορές ακραία, δεν τους εμποδίζει να συμμετέχουν πλήρως στη θεσμική αριστερά.

[*] […] Οι δύο ψευδώνυμοι συγγραφείς του στρέφουν τα πυρά τους όχι μόνο ενάντια σ’ ένα βιβλίο, την Αυτοκρατορία, -η οποία και μετατράπηκε για κάποια κομμάτια του διαταξικού συνοθυλεύματος που ονομάστηκε “κίνημα της αντιπαγκοσμιοποίησης” σε ευαγγέλιο- αλλά στον ίδιο το γερασμένο αιχμάλωτο κόσμο. Οι Βάρβαροι των Κροίσου και Οδόθεου επιτίθενται στην κοινωνία του χρήματος και του θεαμάτος, βρίσκονται σε πόλεμο με τον κόσμο των αφεντικών και των ιδιοκτητών: ένα κόσμο τον οποίο οι Μάικλ Χαρντ και Τόνι Νέγκρι μέσα από αυτό το βίβλιο, φορώντας τη φόρμα της “εφικτής” αντιπαράθεσης και της “δημιουργικής” αντίστασης, προσπαθούν να περισώσουν. Οι τετρακόσιες και πλέον σελίδες της Αυτοκρατορίας των δυο ακαδημαϊκών δεν είναι άλλο από μια διανοουμενίστικη απολογία του υπάρχοντος. Οι λιγότερες από εκατό των Βάρβαρων είναι μια αδυσώπητη κήρυξη πολέμου εναντίον του […]

Απόσπασμα από το Σημείωμα της Ελληνικής Έκδοσης των Βάρβαρων (Εκδόσεις Τζεντάι. Καλοκαίρι του 2005)

Προλ.Πρωτ Εισαγωγικό Σημείωμα.

Στις 6 Δεκέμβρη 2023 έφυγε από τη ζωή, ο 86χρονος Σικελός σύντροφος Αλφρέντο Μπονάνο που για -πάνω από μισό αιώνα- υπήρξε ένας από τους επιδραστικότερους στοχαστές – αγωνιστές του πολιτικού ρεύματος του εξεγερσιακού αναρχισμού. Ένας ελευθεριακός στοχαστής, ένας αδάμαστος αγωνιστής που παρά τις όποιες διαφωνίες και ενστάσεις μπορούν να διατυπωθούν -με το αντίστοιχο βάθος και την ίδια ευθύτητα και αμεσότητα της δικής του…- για τις ανατρεπτικές αναλύσεις και την επαναστατική δράση του, άφησε αναμφισβήτητα το στίγμα και ανεξίτηλα τα χνάρια του, σημαδεύοντας τους καιρούς που έζησε και στοχάστηκε, έγραψε και αγωνίστηκε.

Ο σύντροφος Αλφρέντο έφυγε, άφηνοντας -αν μη τι άλλο- παρακατήθηκη ένα ευρύτατο συγγραφικό έργο, με τα πιο πολυδιαβασμένα από το πλήθος των πολιτικών κειμένων του, όπως η “Θεωρία και Πρακτική της Εξέγερσης” (που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Επαναστατική Αυτοοργάνωση), να έχουν αποτελέσει σαφή ιδεολογικά – οργανωτικά σημεία αναφοράς για την αναρχία – αντιεξουσία της άμεσης δράσης στην Ιταλία, την Ελλάδα και όλο τον κόσμο, στα τέλη του 20ου και τις αρχές του 21ου αιώνα.

Ένας διεθνιστής με την κυριολεκτική έννοια του όρου ο Μπονάνο, αφού η έμπρακτη συμβολή του στην Υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης δεν θα περιοριστεί στην ιταλική επικράτεια. Ενδεικτική ως προς αυτό, η πρόσφατη μαρτυρία που αναρτήθηκε σε προφίλ (στο fb) συντρόφου – πρώην πολιτικού κρατούμενου (και συγκρατούμενου του Αλφρέντο στις ελληνικές φυλακές), στον οποίο και είχε εκμυστηρευτεί το γεγονός πως οι πρώτες πολιτικές – αγωνιστικές σχέσεις που ανέπτυξε με την Ελλάδα χρονολογούνται από την εποχή της αμερικανοκίνητης Χούντας, οπού και είχε ταξιδέψει παράνομα, για να συνδράμει έμπρακτα σε δυναμικές ενέργειες της αντιδικτατορικής Αντίστασης.

Για πάνω από μισό αιώνα, χρόνιος “συνήθης ύποπτος” του ιταλικού Κράτους, κατ’ επανάληψη διωκόμενος και κατηγορούμενος, φυλακισμένος και με περιοριστικούς όρους, σταθερά στο στόχαστρο της κατασταλτικής, κρατικής και διακρατικής “αντι”τρομοκρατίας και των καθεστωτικών ΜΜΕ της, που για ολόκληρες δεκαετίες, δεν έπαψαν να τον σκιαγραφούν και να τον στοχοποιούν ως τον κατεξοχήν “ιδεολογικό καθοδηγητή των μαύρων μπλοκ και ηγέτη της αναρχικής – εξεγερσιακής τρομοκρατίας”.

Μετά την ανακοίνωση του θανάτου του, αναρχικοί και αναρχικές στην Ιταλία, την Ευρώπη και όλον τον κόσμο, τον αποχαιρέτησαν με κείμενα, άρθρα και ανακοινώσεις τους [*]. Μεταξύ αυτών, το ακόλουθο κείμενο των συντρόφων Simone Le Marteau & Nada Lestrigon, το οποίο και αποτελεί μια πυκνή αναδρομή στο θεωρητικό έργο, τη “παράλογη” ζωή και την εξεγερσιακή – επαναστατική δράση αυτού του ξεχωριστού στοχαστή και αγωνιστή.

Μεταφράστηκε από τα ιταλικά από τον Λ.Β και δημοσιεύεται διαδικτυακά από την Προλεταριακή Πρωτοβουλία, ως μια μικρή και πολύτιμη συμβολή στη Μνήμη του.

Ciao Alfredo.

ΥΓ: Η σύμπτωση της ημερομηνίας του θανάτου του, με τη συμπλήρωση της πρώτης δεκαπενταετίας από την κρατική δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και το ξέσπασμα της κοινωνικής – ταξικής εξέγερσης στα Εξάρχεια, και έπειτα σ’ όλο το κέντρο της αθηναϊκής μητρόπολης και όλη τη χώρα, ανακάλεσε αυθόρμητα μνήμες από την ανοιχτή εκδήλωση μ’ εκείνη την ομιλία του στo κεντρικό αμφιθέατρο στην Πάντειο, καθώς και μια αντίστοιχη, “κλειστή”, στην κατάληψη Villa Amalias, στη μεταδεκεμβριανή – προμνημονιακή Αθήνα του 2009. Λίγους μήνες μετά από εκείνη την Εξέγερση που όπως πολλά από τα γραπτά του σύντροφου Αλφρέντο, “δεν ήταν απάντηση, αλλά ερώτηση”. Ερώτηση όρων και ορίων, αγώνων και αγωνιών. Ερώτηση ακόμα αναπάντητη, προς επίρρωση ενός “παράλογου” μέλλοντος που μένει ακόμα να πραγματωθεί…

E noi saremo sempre pronti a impadronirci un’ altra volta del cielo…

[*] Μεταξύ των κειμένων που δημοσιεύθηκαν στη Μνήμη του, στα ελληνικά στο athens.indymedia.org

– Νίκος Μαζιώτης, καταδικασμένος για τη δράση του Επαναστατικού Αγώνα: ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΑΛΦΡΕΝΤΟ ΜΠΟΝΑΝΝΟ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ [9/12/2023]

– Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστ(ρι)ών): Για τον αναρχικό επαναστάτη Αλφρέντο Μπονάννο [12/12/2023]

Δύο κείμενα, όπου περιέχονται χρήσιμες ιστορικές, συντροφικές αναφορές για την αγωνιστική δράση του στην Ελλάδα, μέσα και έξω από τις φυλακές και τα δικαστήρια, τους δρόμους και τ’ αμφιθέατρα από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 μέχρι και την αποφυλάκιση του το Νοέμβρη του 2010, μετά τη σύλληψη την 1η Οκτώβρη 2009 για την απαλλοτρίωση τράπεζας στα Τρίκαλα.

Προλεταριακή Πρωτοβουλία
Αθήνα. Δεκέμβρης 2023

Μια παράλογη ζωή.

“Ο μόνος τρόπος για να γνωρίσεις το θάνατο είναι ν’ αγαπήσεις τη ζωή”
A. M. Bonanno

“Η χαρά δεν χρειάζεται αιτιολόγηση”
E. M. Cioran

Στις 6 Δεκέμβρη 2023 πέθανε στο σπίτι του στην Τεργέστη ο Αλφρέντο Μαρία Μπονάνο. Γεννημένος στην Κατάνια, στην Σικελία, κλάση του 1937. Ήταν ένας αναρχικός σύντροφος, φιλόσοφος και ληστής, θεωρητικός και αγκιτάτορας, εκδότης, συγγραφέας και ακούραστος μεταφραστής. Μεταξύ των μελετών του, εκτός από τους κλασσικούς του αναρχισμού, Χέγκελ, Νίτσε, Στίρνερ, αλλά και Μπωντλαίρ, Πωλ-Ανρί Τιρύ του Χόλμπαχ και Μακιαβέλι.

Με όλα τα όρια μας, θα προσπαθήσουμε μ’ αυτό το άρθρο να κάνουμε ένα πέρασμα [en passant], μια μερική απόπειρα να εξηγήσουμε τη μορφή του, την ιστορία του.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, όπως όλος ο κόσμος, έτσι κι η Ιταλία σαρώνεται από μια ελευθεριακή ταραχή που θα ταρακουνήσει όλους τους κοινωνικούς αρμούς. Εν τω μεταξύ, το “μεγαλύτερο κομμουνιστικό κόμμα της δύσης” αρχίζει να μετατρέπεται στο “κόμμα του Κράτους μέσα στην εργατική τάξη” και ν’ αποπειράται -μέσω του συνδικάτου- την εκτόνωση των μορφών αυτόνομης οργάνωσης των εργατικών αγώνων. Ξεκινάει η στρατηγική του “ιστορικού συμβιβασμού’ με τη Χριστιανοδημοκρατία, με το μαφιόζικο και διεφθαρμένο κόμμα εξουσίας τριάντα χρόνων, επομένως η “πολιτική των θυσιών και της λιτότητας”, δηλαδή ο συστηματικός συγκεντρωτισμός υποταγής στην εργοδοσία. Όποιος δεν ευθυγραμμιζόταν μέσα στο θεσμικό παράδειγμα έχριζε περιθωριοποίησης, εγκληματοποίησης και καταστολής. Για να δώσουμε μερικά στοιχεία: οι διωκόμενοι και οι καταδικασμένοι για “ένοπλη συμμορία”, “ανατρεπτική οργάνωση” ή “γεγονότα σχετικά με απόπειρες ανατροπής της συνταγματικής τάξης” θα είναι περίπου τέσσερις χιλιάδες. Πάνω από είκοσι χιλιάδες άτομα θα καταγγελθούν. Σύμφωνα με το υπουργείο Εσωτερικών, τα μέλη του “ανατρεπτικού κοινωνικού χώρου” ανέρχονταν σε πάνω από εκατό χιλιάδες.

Ο Αλφρέντο ξεκινάει τη στράτευση του ήδη από τα χρόνια του ’60 του 1900. Μέσα από τις γραμμές του σικελικού αναρχικού κινήματος και αφού πρώτα είχε εργαστεί σε διευθυντική θέση μιας βιομηχανίας και για μια δεκαριά χρόνια ως τραπεζικός υπάλληλος, συμμετέχει στους αγώνες εκείνων των χρόνων. Σ’ εκείνη τη ιστορική στιγμή, μέσα σε μια κοινωνική συνθήκη ισχυρών μισθολογικών διεκδικήσεων, εργατικών, κοινωνικών και δικαιωματικών αγώνων, θ’ αναπτυχθεί ένας εξαιρετικός προλεταριακός αναβρασμός, μια διάχυτη ανυποταγή, δίνοντας ζωή σε μια εξέγερση, της οποίας η διάσταση, το κοινωνικό βάθος, η χρονική και γεωγραφική έκταση, θα την καταστήσουν στο σημαδιακότερο επαναστατικό κύμα στη δυτική Ευρώπη, από το 1945 ως σήμερα.

H απάντηση της Εξουσίας δεν θ’ αργήσει να δοθεί. Αρχικά, με τις απόπειρες φασιστικού πραξικοπήματος που υποστήριχθηκαν από τις μυστικές υπηρεσίες και τις παραστρατιωτικές οργανώσεις, όπως η Gladio. Έπειτα, με τη συστηματική χρήση της κρατικής τρομοκρατίας, με τη δολοφονία του αναρχικού Πινέλι που πετάχτηκε από το παράθυρο ενός αστυνομικού τμήματος, με τις βόμβες στην πλατεία Φοντάνα του Μιλάνου κι εκείνες στην Μπρέσια και τον σιδηροδρομικό σταθμό στην Μπολόνια. Στη κηδεία του Πινέλι θα συμμετάσχουν εκατοντάδες άνθρωποι, μεταξύ των οποίων προσωπικότητες μ’ ένα κάποιο διανοητικό κύρος, όπως οι Βιτόριο Σερένι, Φράνκο Φορτίνι, Μάρκο Φόρτι, Τζοβάνι Ραμπόνι, όπως και λέκτορες του πανεπιστημίου Cattolica του Μιλάνου, καθώς και πολλοί αναρχικοί, όπως και ο ίδιος ο Μπονάνο που το 1998 θα δημοσιεύσει ένα γραπτό με τίτλο “Εγώ ξέρω ποιος σκότωσε τον επιθεωρητή Λουίτζι Καλαμπρέζι” [1], αναφορικά με τη θανάτωση το 1972 του αστυνομικού επιθεωρητή, τον οποίο μεγάλο μέρος του αναρχικού και του ευρύτερου επαναστατικού κινήματος είχε καταδείξει ως αυτουργό της εκπαραθύρωσης του Πινέλι. Σ’ αυτό το γραπτό του, υποστηρίζει ότι στην κηδεία του Πινέλι βγήκε στην επιφάνεια μια ιδέα περί της δικαιοσύνης που πριν δεν υπήρχε, μια κοινή επιθυμία για εκδίκηση. Επιπλέον, η έλλειψη ανάληψης ευθύνης και η απουσία υπογραφής για αυτήν την ενέργεια, κατέστησε σε όλους κατανοητή και εντελώς ξεκάθαρη, αυτήν την ανώνυμη δράση εκδίκησης.

Εκείνη την εποχή, η Ιταλία ζει από τη μια πλευρά ένα λεγόμενο “οικονομικό μπουμ” για μερικούς τομείς των μεσοστρωμάτων και της αστικής τάξης, από την άλλη, οικονομικές “κρίσεις” και ισχυρές κοινωνικές δονήσεις. Μέσα σ’ αυτό το ιστορικό θραύσμα, ο Αλφρέντο θα φτιάξει τις εκδόσεις “Anarchismo” [“Αναρχισμός”] και θα συμμετάσχει στη ζύμωση, γράφοντας σε εφημερίδες όπως η “Sinistra Libertaria” [“Ελευθεριακή Αριστερά”] και δημιουργώντας το περιοδικό “Anarchismo” (1975-1994).

Κατά τη διάρκεια όλης της δεκαετίας του Εβδομήντα του προηγούμενου αιώνα, η συζήτηση στο εσωτερικό των οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς δεν επικεντρωνόταν στην χρήση ή μη της επαναστατικής βίας, αλλά στους τρόπους και τους χρόνους της υλοποίησής της. Από τις άγριες απεργίες και τις συνελεύσεις στα εργοστάσια και τις συνοικίες, από τις μαζικές διαδηλώσεις στην αυτομείωση των λογαριασμών, από τις προλεταριακές απαλλοτριώσεις στις εφόδους ενάντια σε στρατόπεδα, εκτυλίχθηκε ένα πολυσύνθετο πανόραμα, αποτελούμενο από φοιτητές κι εργάτες, άνεργους και “περιθωριοποιήμενους”. Ανάμεσα τους ένα ετερογενές κίνημα, αποτελούμενο από αιρετικούς κομμουνιστές και μητροπολιτικούς ινδιάνους, κοινοτιστές [comonitisti] και συμβουλιακούς, καταστασιακούς και αυτόνομους. Εκτός από τις “Κόκκινες Ταξιαρχίες” [“Βrigate Rosse”] που προωθούσαν την κατάκτηση της εξουσίας και την “επίθεση στην καρδιά του Κράτους”, υπήρχε ένα αρχιπέλαγος από υπογραφές (περισσότερες από εξακόσιες αυτές που χρησιμοποιήθηκαν) που πραγμάτωναν μορφές του μητροπολιτικού αντάρτικου. Αν ο ρόλος των αναρχικών μέσα σ’ αυτήν την ιστορική φάση, εκτός από κάποιες σπάνιες εξαιρέσεις, αποδεικνυόταν εντελώς περιορισμένος, μέσα από ένα πεπαλαιωμένο αναρχικό κίνημα σύνθεσης, άρχισε ολοένα και περισσότερο να βγαίνει στο προσκήνιο ένας αναρχισμός της άμεσης δράσης, δηλαδή η εμπειρία των ομάδων συνάφειας [gruppi d’affinità] και των αυτόνομων πυρήνων. Παρόμοιες εμπειρίες εμφανίζονταν και στην Ισπανία, την Αγγλία και τη Γαλλία. Έξω και ενάντια στη γραφειοκρατία κάθε απόχρωσης, εξεγερμένοι νεολαίοι προσπαθούσαν να συνδυάσουν την κριτική της καθημερινής ζωής με την ανατροπή των επιβεβλημένων κοινωνικών ρόλων.

Μέσα σ’ αυτό το σκηνικό προλεταριακής αυτονομίας, με “βόμβες, αίμα και κεφάλαιο”, για να χρησιμοποιήσουμε μια φράση από ένα κείμενο εκείνων των χρόνων, ο αναρχισμός του Μπονάνο θα μπει σε πολεμική τόσο με τις νεο-λενινιστικές, σταλινικές και εξουσιαστικές Οργανώσεις, όσο και με την παραδοσιακή και απολιθωμένη πλέον [ιταλική] αναρχική Ομοσπονδία (FAI). Με το ίδιο τρόπο, από την ίδια πένα θα σκιαγραφηθεί μια κριτική στην εξειδίκευση και τις ιδεολογίες της πρωτοπορίας και του μιλιταρισμού. Ανάμεσα στις “διενέξεις” εκείνης της περιόδου, σημαδιακή είναι εκείνη μεταξύ της εφημερίδας “Εξέγερση [“Insurrezione”], του περιοδικού “Anarchismo” και της ένοπλης ομάδας “Επαναστατική Δράση” [“Azione Rivoluzionaria”] [2]. Πράγματι, αυτή η τελευταία ήταν μια εμπειρία ελευθεριακής ένοπλης πάλης, στην οποία χρεωνόταν μια σειρά αντιφάσεων, μια εκ των οποίων εκείνη […] “για την λειτουργία της ένοπλης οργάνωσης που συμπυκνώνεται στην αντίληψη της ως λειτουργία – “οδηγός”, ως “πρωταρχική” λειτουργία, συγκριτικά με τη μαζική δουλειά και την πραγματικότητα της παραγωγής και της εκμετάλλευσης, όταν θα ήταν πολύ πιο ακριβές να μιλάμε για την αναγκαιότητα της ειδικής ένοπλης οργάνωσης και την ταυτόχρονη σημασία της επέκτασης της μαζικής δουλειάς, χωρίς το ένα πράγμα να υποβάλλεται στο άλλο ή αντίστροφα”. (Από “Συμβολές στην ελευθεριακή ένοπλη κριτική”. Εκδόσεις Anarchismo)

Το 1977, η ριζοσπαστικοποίηση και η γενίκευση της ταξικής σύγκρουσης οξύνεται περαιτέρω και ο Αλφρέντο στέλνει προς έκδοση την “Ένοπλη χαρά”, κείμενο γραμμένο γιατί “[…] φάνταζε πλέον αναγκαίο ν’ αποφευχθεί ο μεγάλος αριθμός δράσεων που πραγματοποιούνταν καθημερινά στα εδάφη από τους συντρόφους, επιθετικές δράσεις ενάντια σε άτομα και δομές της κυριαρχίας και του κεφαλαίου, να διοχετεύεται μέσα από τη διευθυντική λογική ενός ένοπλου κόμματος, όπως οι Brigate Rosse στην Ιταλία, για ν’ αναφέρω μονάχα ένα παράδειγμα.

Το πνεύμα του βιβλίου βρίσκεται όλο εδώ. Δείχνει το πως μέσα από μια καθημερινή πρακτική απελευθέρωσης και καταστροφής, μπορεί να βγεί προς τα έξω μια χαρούμενη λογική αγώνα και όχι μια θανατηφόρα και σχηματική μέθοδος σκλήρυνσης μέσα από τους κανόνες που προκαθορίζονται από μια διευθυντική ομάδα”. Υπενθυμίζουμε ότι γι’ αυτό το βιβλίο [… ] “διατάχθηκε στην Ιταλία η καταστροφή του. Μια ετυμηγορία του ιταλικού ανώτατου δικαστηρίου το έριξε στην πυρά […] Για τη συγγραφή αυτού του βιβλίου καταδικάστηκα σε ενάμιση χρόνο κάθειρξης”.

Όμως το 1978 θα ξεσπάσει ένα πραγματικό σκάνδαλο στον κόσμο της διανόησης: κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Anarchismo “Η πολιτική διαθήκη μου”, με υπογραφή του Ζαν Πωλ Σατρ, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα κείμενο 40 σελίδων του Ζοζέφ Ντεζάκ, αναρχικού που είχε πεθάνει στο Παρίσι το 1864. Μια εκτροπή [detournement] που θα κοστίσει στον Μπονάνο μια καταγγελία από πλευράς του παρισινού φιλόσοφου.

Με την άνοδο της τηλεματικής στις αρχές της δεκαετίας του ’80, αρχίζει μια σημαντική φάση αναδιάρθρωσης του Κράτους και του Κεφαλαίου, εν μέσω περιόδου πλήρους “έκτακτης ανάγκης”, η αντεπανάσταση θα παρατάξει όλες τις δυνάμεις της σε μια στιγμή έντονης οπισθοχώρησης του επαναστατικού και ανταγωνιστικού κινήματος. Η θεσμοθέτηση των ειδικών φυλακών και οι νόμοι περί διαχωρισμού και μετάνοιας, ανοίγουν μια συζήτηση γύρω από την πολιτική φυλάκιση στην Ιταλία. Ο Αλφρέντο δημοσιεύει το 1984 το “Κι εμείς θα είμαστε πάντα έτοιμοι να κατακτήσουμε στον ουρανό” , ενάντια στην αμνηστία και τη “συνθηκολόγηση” που ανέμιζαν μερικοί στρατευμένοι κομμουνιστές. Αρχίζει πλέον να διακρίνεται το τέλος της εργατικής κεντρικότητας και του Κόμματος και να προκύπτει μια επανεκκίνηση της πρακτικής των διάχυτων σαμποτάζ, της ανώνυμης και εδαφικά διασκορπισμένης επίθεσης, της ένοπλης υπόθεσης.

Από το Λονδίνο, ο Αλφρέντο γράφει την “Παράλογη επανάσταση”, όπου τονίζεται η πόλωση της πραγματικότητας, η σημασία της παρέμβασης στους ενδιάμεσους αγώνες, της άτυπης οργάνωσης και του εξεγερσιακού σχεδίου. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, πάντοτε στην Αγγλία, θα είναι παρών στην εξέγερση του Μπρίξτον. Αποκτάει όλο και περισσότερη υπόσταση η αναποτελεσματικότητα μιας κάποιας οπτικής της αναρχικής εξέγερσης, ίδιας μ’ εκείνη του δέκατου ένατου αιώνα, με το φαντασιακό των κόκκινων και μαύρων σημαιών πάνω στα οδοφράγματα: παρατηρούνται οι παράλογες ταραχές που χαρακτηρίζουν τις κεφαλαιοκρατικές κοινωνίες. Εν τω μεταξύ, θέτονται σε πειραματισμό οι “αυτόνομοι πυρήνες βάσης” στο εσωτερικό των διεκδικητικών και ιδιαίτερων αγώνων, γίνεται λόγος για “γέφυρες” μεταξύ του ιδιαίτερου κινήματος (οι σύντροφοι) και του υπαρκτού κινήματος (η πραγματικότητα των αγωνιζόμενων αποκλεισμένων). Επομένως, η συμμετοχή στους αγώνες των σιδηροδρομικών εργατών του παραρτήματος του Τορίνου. Τίθεται σε κίνηση το Συντονιστικό των αυτοδιαχειριζόμενων Λεγκών [Coordinamento delle Leghe autogestite] ενάντια στην πυραυλική βάση του Κoμίζο [στη Σικελία] το 1987, παίρνουν μέρος στους αγώνες ενάντια στα πυρηνικά και τις αντιμιλιταριστικές διαδηλώσεις, έχοντας συγκεκριμένους στόχους επίθεσης.

Γεννιέται το περιοδικό “Προβοκάτσια” [“Provocazione”] (1987-1991) και ο Μπονάνο συλλαμβάνεται μαζί μ’ έναν σύντροφο για μια ληστεία σε κοσμηματοπωλείο του Μπέργκαμο το 1989. Σε σχέση με τις διάχυτες και αποκεντρωμένες δράσεις στην Ιταλία, αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι από τα τέλη του 1977 μέχρι το 1989, γκρεμίστηκαν 1200 ηλεκτρικοί πυλώνες υψηλής τάσης.

Πρόκειται επίσης για τα χρόνια που ο Σικελός αναρχικός περιγράφει τη συνθήκη των “νέων σε μια μεταβιομηχανική κοινωνία” και το διαχωρισμό μεταξύ των εντός και των εκτός:

[…] Πριν από καιρό, πρότεινα ένα διαχωρισμό που βασιζόταν σε αυτές τις δυο κατηγορίες. Από τη μια οι εντός, κλεισμένοι στον τευτονικό τους πύργο, κάτοχοι της νέας τεχνολογίας και μόνο γι’ αυτό, κυρίαρχοι. Απ’ την άλλη, οι εκτός, προορισμένοι σε μια παθητική χρήση της τεχνολογίας, αποστερημένοι από κάτι που δεν θα είναι ποτέ το “εργασιακό” τους όπλο, και γι’ αυτό κυριαρχούμενοι.

Εξήγησα, σ’ εμένα μου φαίνεται με τρόπο επαρκή, ότι αυτός ο διαχωρισμός προσαρμόζεται αρκετά (παρότι παραμένει ως μοντέλο σκέψης) στην μεταβιομηχανική κοινωνία. Η τεχνολογία είναι ο πλούτος, πέρα από το απλό “οικονομικό κεφάλαιο”, το οποίο θα μειώνεται ολοένα και περισσότερο. Αυτή η τεχνολογία δεν μπορεί ν’ ανήκει σε όλους. Οι περισσότεροι θα είναι ικανοί να την χειρίζονται παθητικά και δεν θα καταλαβαίνουνε ποτέ τίποτα περισσότερο από το πάτημα ενός κουμπιού. Οι λιγότεροι (οι εντός) θα κατευθύνουν τις έρευνες και θα διαχειρίζονται την εξουσία μέσω της αποκλειστικής κατοχής της τεχνολογικής γνώσης […] Από “Οι νέοι σε μια μεταβιομηχανική κοινωνία”. Περιοδικό “Anarchismo”, 61ο τεύχος. 1988 [3]

Φτάνουν τα χρόνια του ’90 και συνεχίζεται η αποκέντρωση των παραγωγικών δομών, η ελαστικοποίηση και η επισφαλειοποίηση. Ο αναρχισμός θεωρείται όλο και περισσότερο ως μια ατομική ηθική ένταση που πρέπει να λογαριαστεί με μια μεταβαλόμενη πραγματικότητα και μια κρατική Κυριαρχία, διάχυτη και εδαφικά αποκεντρωμένη. Ο Αλφρέντο δοκιμάζει να εξηγήσει αυτήν την μεταβολή της “νέας” δημοκρατίας, το πέρασμα από την πρώτη στη δεύτερη Repubblica, μέσα από το “Η αναρχική ένταση”, ένα έντυπο βγαλμένο από μια ομιλία σ’ ένα λύκειο του Κούνεο το 1995. Εκδηλώσεις οργανώνονται και σε ελληνικά πανεπιστήμια, όπου μιλάει για “Κυριαρχία και Εξέγερση” [4]. Είναι τα χρόνια του εβδομαδιαίου εντύπου “Μαυρόσκυλο” [“Canenero”], μια εφημερίδα που συντασσόταν από τον Αλφρέντο και άλλες ατομικότητες στη Φλωρεντία, αλλά και τα χρόνια της λεγόμενης “Δίωξης Μαρίνι” το 1996, από το όνομα του δικαστή που ερευνά για μια “ένοπλη ομάδα”, βαφτισμένη ως ORAI [Οργάνωση Επαναστατική Αναρχική Εξεγερσιακή – Οrganizzazione Rivoluzionaria Anarchica Insurezionalista], επινοημένη από τους διωκτικούς μηχανισμούς, της οποίας υποτίθεται ότι ηγείται ο Μπονάνο.

68 θα είναι οι αναρχικοί που θα κατηγορηθούν για ληστείες, απαγωγές, δολοφονίες, οπλοκατοχές, καθώς και για διάφορες επιθέσεις σε υποδομές της εξουσίας. Ο Αλφρέντο θα κάνει μια αυτο-υπεράσπιση στη δίκη στη Ρώμη, οι αναρχικοί θα μιλήσουν για “σκευωρία” και θα πραγματώσουν μια καμπάνια για την απελευθέρωση των διωκόμενων. Το “Canenero” θα γράψει: “η εξέγερση έχει επιθυμίες και αιτίες που καμία στρατιωτική λογική δεν θα μπορέσει ποτέ ν’ αντιληφθεί” (CaneNero, αναρχικό εβδομαδιαίο έντυπο. 20/12/1996. Τεύχος 43). Σε κάθε περίπτωση, μέσω βαριών καταδικών και πολλών αθωώσεων, το θεώρημα (η ύπαρξη μια “ένοπλης συμμορίας’ με αρχηγούς και ακόλουθους, γιάφκες κλπ…) δεν θα περάσει, παρά την καταδίκη μερικών συντρόφων και συντροφισσών για “ένοπλη συμμορία” (η λεγόμενη ρωμαϊκή ομάδα). Αυτή η δίκη και τ’ αποτελέσματα της, θ’ αποτελέσουν το πρελούδιο μιας μακράς σειράς από απόπειρες, από την πλευρά της δικαστικής εξουσίας, για χρήση των αδικημάτων περί οργάνωσης, ώστε να χτυπηθεί το αναρχικό κίνημα [5].

Σε μια συνάντηση στο Βελέτρι, το Δεκέμβρη του 2000, παίρνει μορφή η ιδέα “να σκεφτούμε μια σειρά σταθερών επαφών μεταξύ των συντρόφων, από το χώρο της λεκάνης της Μεσογείου […]”, απ’ όπου θα προκύψει η απόπειρα να στηθεί “μια άτυπη οργάνωση που να συμπεριλαμβάνει συντρόφους και αντιεξουσιαστικές ομάδες”: η ΙΑΙ [Εξεγερσιακή Αντιεξουσιαστική Διεθνής – Internazionale Antiautoritaria Insurrezionalista]. Αν και αυτή καθαυτή η διαδικασία δεν θα προχωρήσει, εν τούτοις σηματοδοτεί σε κάθε περίπτωση ένα σημαντικό σταθμό στην ιστορία του αναρχισμού της άμεσης δράσης, ο οποίος νιώθει κομμάτι ενός πλαισίου, μια έντασης και ενός κύκλου διεθνών αγώνων.

Η εικοσαετία που ακολούθησε κατά τη διάρκεια του νέου αιώνα, θα βρεί τον Αλφρέντο ακόμα ενεργό και προπαγανδιστή, πάντα σε ετομότητα, να δημοσιεύει τα κείμενα του, διαρκώς να γυρίζει την Ιταλία και το εξωτερικό. Τυπώνεται η “πραγματεία της αχρηστίας” [“Il trattato dell’inutilità“], για τη συγγραφή της οποίας διέθεσε ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του. Το περιοδικό “Senza Titolo” [“Άτιτλο”] είναι του 2009 ενώ το Negazine του 2017.

Συλληφθέντας το 2009 στα Τρίκαλα, μαζί μ’ έναν Έλληνα σύντροφο, για μια ληστεία τράπεζας, θα λάβει μια μεγάλη διεθνή αλληλεγγύη [6].

Εκκινώντας από μια “θεωρία του ατόμου”, ο Μπονάνο αποπειράθηκε να υπερβεί, μέσα από το νιτσεϊκό όρο τους “ξεπεράσματος”, το “ψευδές πρόβλημα του ατομικισμού και του κομμουνισμού”. Σύμφωνα με δική του παραδοχή, δεν υπήρξε ποτέ μηδενιστής αλλά αντίθετα αναρχικός κομμουνιστής, σε πλήρη συνέχεια της παράδοσης των Μπακούνιν, Κροπότκιν και Μαλατέστα [7]. Ξεπερνώντας κάθε εξειδικευμένο και ακαδημαϊκό διανοουμενισμό, παρά τη γραφή του που δεν ήταν πάντοτε απλή και ενώπιον μιας θεωρητικής σκέψης, βαθιάς, πυκνής και διαρθρωμένης, πολλές από τις νηφάλιες κριτικές και τις οξείες θεωρήσεις του, έδωσαν μια τεράστια συνεισφορά στο αναρχικό κίνημα σε διεθνές επίπεδο.

Δεν είναι τυχαίο ότι τις αναλύσεις που ανέπτυξε μέσα στα χρόνια, σχετικά με τις “νέες μεταβολές του καπιταλισμού”, τις “μεταμορφώσεις του κόσμου της εργασίας και του σχολείου”, την “απώλεια της γλώσσας”, την “εξαθλίωση της κουλτούρας”, την “καταστολή και τον κοινωνικό έλεγχο”, τις βλέπουμε να συμπυκνώνονται μέσα στα τρέχοντα κοινωνικά δρώμενα.

Θεωρούμε ότι μια παρένθεση οφείλει να γίνει για τη διεθνιστική διάσταση του είναι του. Σχετικά με την τρέχουσα διεθνή συνθήκη του ιμπεριαλιστικού πολέμου που ζούμε σήμερα, ή γενικότερα μ’ αυτήν τη φάση των εθνικισμών (που σήμερα έχουν βερνικωθεί με την κυριαρχική [sovranista] μπογιά), των θρησκευτικών ολοκληρωτισμών και του κρατικού ρατσισμού, παραθέτουμε ακριβώς μια θέση που δημοσιεύθηκε στο “Provocazione”, τεύχος 19 του 1989, σχετικά με το “παλαιστινιακό ζήτημα”:

“[…] Χρειάζεται επομένως να είμαστε ενάντια τόσο στο ισραηλινό Κράτος όσο και στο παλαιστινιακό Κράτος, στο βαθμό που ο αγώνας ενάντια στο πρώτο -που υπάρχει και είναι επιχειρησιακό- τίθεται με πρακτικούς όρους, ενώ εκείνος ενάντια στο δεύτερο -που βρίσκεται μονάχα στα σπάργανα [1989]- τίθεται με πολιτικούς όρους.
Χρειάζεται να υποστηρίξουμε τη συγκρότηση μιας ομοσπονδίας κοινοτήτων εργαζομένων, παλαιστίνιων και ισραηλινών, ελεύθερων να ομοσπονδιοποιηθούν σύμφωνα με τη θέληση τους, να θέτουν τα δικά τους προγράμματα, να κάνουν τις δικές τους οργανωτικές και παραγωγικές επιλογές, έξω από τις ωμές παρεμβάσεις των μεγάλων Κρατών και ιδιαίτερα εκείνου των ΗΠΑ.

Είναι αναγκαία μια συνεργασία πρακτική και ιδεατή, παραγωγική και πολιτισμική, μεταξύ του παλαιστινιακού και του ισραηλινού λαού, ώστε να δοθεί τέλος σε μια εθνική και φυλετική σύγκρουση που δεν υπάρχει λόγος να υφίσταται, αφού σ’ αυτά τα εδάφη υπάρχει χώρος και για τους δύο λαούς, διατηρώντας και ξεπερνώντας τις φυλετικές, πολιτισμικές, θρησκευτικές διαφορές και παραδόσεις τους.

Χρειάζεται να σταθούμε στο πλευρό του παλαιστινιακού λαού, αλλά και στο πλευρό του ισραηλινού λαού, ιδιαίτερα στα πιο απόκληρα και εξαθλιωμένα στρώματα των δύο λαών, τα οποία μια διεθνής πολιτική μεγάλων συμφερόντων και εκμετάλλευσης ωθεί στην αλληλοσφαγή […]”

Σχετικά μ’ αυτό, ο Αλφρέντο είχε πολύ μέσα στην καρδιά του την υπόθεση της παλαιστινιακής απελευθέρωσης και έχοντας λάβει μέρος άμεσα επί του πεδίου, είχε υποστεί ένα βασανιστήριο από τη Mossad.

Και πράγματι μ’ αυτήν την έννοια, είχε πολύ κουράγιο (με την ετυμολογική έννοια του όρου: cor, agis = δράση με καρδιά) ο Αλφρέντο, βάζοντας στο παιχνίδι ολόκληρη τη ζωή του, καταναλώνοντας την με πάθος -αργά αλλά ασταμάτητα, ακριβώς όπως καίει το καντήλι του Στίρνερ-, ενάντια στην αδικία και την ταπεινωμένη αξιοπρέπεια, ενάντια στην ιδεολογική εξαπάτηση και το σύνολο της επιστημονικής οργάνωσης αυτής της θανατηφόρας τάξης.

Η παράλογη ζωή του Αλφρέντο βρίσκεται ολόκληρη εδώ: στη δημιουργία μιας ρωγμής μέσα στη ορθή λογική και τον αστόκοσμο, στην ανατροπή της ημερήσιας διάταξης της συζήτησης: “Ολόκληρη η μηχανή της πολιτισμικής παράδοσης της Δύσης είναι μια μηχανή θανάτου, μια άρνηση της πραγματικότητας, ένα βασίλειο του ψεύτικου που έχει συσσωρεύσει κάθε είδος φρικαλεότητων και αδικιών, εκμεταλλεύσεων και γενοκτονιών. Αν η άρνηση αυτής της λογικής της παραγωγής είναι καταδικασμένη ως τρέλα, χρειάζεται να εξηγήσουμε τη διαφορά μεταξύ τρέλας και τρέλας”.

Μπροστά μας έχουμε τη ψυχρή και τερατώδη πραγματικότητα αλλά και την ξεροκέφαλη και επαναστατική, αλλά απολύτως καθόλου ντετερμινιστική, πεποίθηση πως ” […] είμαστε σίγουροι ότι κάθε στιγμή της ζωής μας, ακόμα και η πιο μικρή ανάσα ελπίδας, το ξαφνικό κοκκίνισμα από μια ευχάριστη αίσθηση για την οποία δεν νιώθαμε ικανοί, είμαστε σίγουροι ότι όλο αυτό δεν μπορεί να πάει χαμένο και πως ο κόσμος του μέλλοντος θα χτιστεί ακριβώς μ’ αυτά τα υλικά, τα μη συσσωρευμένα και ποσοτικοποιημένα, που παράγουν ανοίγματα που ούτε καν έχουμε διανοηθεί”. “Χωρίς ένα λόγο” [“Senza una ragione”].

Πράγματι σήμερα, τα ηθικά και μεθοδολογικά ζητήματα του παρελθόντος παραμένουν ακόμα ανοιχτά: ενώπιον του πολέμου και της “4ης βιομηχανικής επανάστασης”, μπροστά στη βαρβαρότητα και τη βίαιη “Μετάβαση” που βρίσκεται σ’ εξέλιξη, μεταξύ των drones της τεχνητής νοημοσύνης, της αλγοριθμικής εκμετάλλευσης και της ψηφιακής κυριαρχίας, πως μπορούμε να μπλοκάρουμε την κατασκευή αυτού του ατομικοποιημένου και εκτός πραγματικότητας τέχνο-aνθρώπου [tecno-uomo] του 21ου αιώνα;

“Ένα κλίμα ισοπέδωσης και τυποποίησης, ελεεινής αποδοχής και μιας αγωνίας που περνιέται για ανάσα και χτυποκάρδι. Εμείς αρνούμαστε τη ζωτική προέλευση αυτού του ουσιαστικού θανάτου και είναι γι’ αυτό που θέλουμε να πάμε παραπέρα, γι’ αυτό και θέλουμε να επιβεβαιώσουμε τη χαρά ως οπτική της ζωής και όχι ως μια μίζερη αμυντική οχύρωση”, γράφει το περιοδικό Negazine του 2017.

Ολοκληρώνοντας, χωρίς να θέλουμε ν’ αναπαράγουμε αυτολεξεί κάποια μοντέλα, χωρίς καμία διάθεση μυθοποίησης, θέλουμε να πούμε ότι ο Αλφρέντο έζησε μια αντιφατική ζωή, παράλογη, όπως άλλωστε κι εκείνη όλων μας, τη βυθισμένη σε μια πραγματικότητα που -με τη σειρά της, ειδωμένη από κοντά- είναι κι αυτή παράλογη.

Μια ζωή γραπωμένη από τους χτύπους του θανάτου και τη θέληση για ισχύ, ταλαιπωρημένη από τις πληγές των χτυπημάτων που δέχθηκε και ρουφηγμένη από τις ορμές μιας ανιδιοτελούς αγάπης.

Ο Αλφρέντο από τη μία πλευρά, υπήρξε απλώς ένα σύντροφος όπως οι άλλοι και όπως πάρα πολλοί άλλοι, στο ρου της μακράς ιστορίας του αγώνα ενάντια στην καταπίεση. Από την άλλη πάλι, έφερε ως τις ακραίες συνέπειες τους, τα προτάγματα και τις πρακτικές τους. Ένα παράδειγμα συνέπειας, ένα αγκάθι στα πλευρά της ηθικής, ένας “τρελός Δον Κιχώτης” για πάρα πολλούς ορθά σκεπτόμενους και δειλούς, που πλήρωσε με χρόνια φυλακής και καταστολής την ένταση του. Κλείνοντας το ζήτημα: “Εγώ δεν είμαι άνθρωπος, εγώ είμαι δυναμίτης”, θα έλεγε ο Νίτσε.

Κατά βάθος, πρέπει να συνεχίσουμε να επιθυμούμε, να παίζουμε, να μισούμε τους παντοτινούς εχθρούς και ν’ αγαπάμε τη ζωή.
Γιατί από την άλλη, μονάχα η αυτοοργάνωση των κοινωνικών διαδικασιών και το επαναστατικό πάθος με όλη την εκρηκτικότητα του, παραμένουν ένα βασικό σημείο για μια πραγματική… επανάσταση παράλογη.

Simone Le Marteau & Nada Lestrigon
ΤέχνοΚόσμος [TecnoMondo], Δεκέμβριος 2023

Σημείωση των Συγγραφέων

Για τους υπογράφοντες, υπήρξε μια τύχη και μια ευχαρίστηση η προσωπική γνωριμία μαζί του, αν και σε σύντομες και φευγαλέες ευκαιρίες. Για να είμαστε ειλικρινείς, δεν θέλαμε να διατρέξουμε τον κίνδυνο ούτε να κάνουμε μια ψυχρή βιογραφία, ούτε μια άθλια σύνοψη της σκέψης του Αλφρέντο. Αλλά σε κάθε περίπτωση, αναλάβαμε την ευθύνη να διατρέξουμε αυτό τον κίνδυνο, ίσως χωρίς να καταφέρουμε εντελώς να τον αποφύγουμε.

Αναφερθήκαμε μονάχα στα πιό σημαδιακά -για εμάς- κείμενα του, συγκριτικά με τον όγκο των βιβλίων, σημειώσεων, κειμένων, διάλεξεων. Όπως υπενθύμιζε ο ίδιος ο Αλφρέντο “εκτός από τις δύο ή και τέσσερις πτυχιακές, όπως συνηθιζόταν εκείνη την εποχή, έγραψα για άλλους, από το 1967 ως το 1997 σχεδόν 150 εργασίες”. Γιατί αν είναι αλήθεια πως ο Αλφρέντο, αρνούμενος έδρες και πανεπιστημιακή γνώση, μας μίλησε πολλές φορές για τη σημασία της κουλτούρας, μάς έθεσε σ’ επιφυλακή λέγοντας μας πάντοτε πως “από τις βιβλιοθήκες βγαίνουν οι σφαγείς”.

Σημειώσεις του Μεταφραστή

[1] Αλφρέντο Μ. Μπονάνο. Ξέρω ποιος σκότωσε τον επιθεωρητή Λουίτζι Καλαμπρέζι. Εκδόθηκε στα ελληνικά από ανώνυμους αντεξουσιαστές, τυπώθηκε στην τυπογραφική κολλεκτίβα Rotta και “κυκλοφόρησε στην Αθήνα και αλλού, τον ζοφερό Οκτώβρη του 2013”.

[2] Σχετικά με τη δράση της Α.R, κυκλοφόρησε πρόσφατα στα ελληνικά: AZIONE RIVOLUZIONARIA – EΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ. Mια αναρχική ένοπλη οργάνωση στα ιταλικά “μολυβένια χρόνια”. Εκδόσεις Δαίμων του Τυπογραφείου. Αθήνα. 2022.

[3] Αλφρέντο Μ. Μπονάνο. Οι νέοι σε μια μεταβιομηχανική κοινωνία. Εκδόσεις Τζεντάι. Αθήνα. Άνοιξη 2007.

[4] Alfredo M. Bonanno. Κυριαρχία και Εξέγερση στη μεταβιομηχανική κοινωνία. Εσωκλεισμένοι και Αποκλεισμένοι. Εκδόσεις Ελευθεριακού Ινστιτούτου Κοινωνικών Μελετών Ιωαννίνων. 2008.

[5] Σχετικά με αυτήν τη δεκαετή “κρατική ιερά εξέταση”: Δίωξη Marini 1994 – 2004. Η κατασταλτική επιχείρηση του ιταλικού κράτους ενάντια στους αναρχικούς. allertA. Aθήνα. Φθινόπωρο 2005.

[6] Μετά τη σύλληψη του στα Τρίκαλα και κατά τη διάρκεια της κράτησης του στις ελληνικές φυλακές, πραγματοποιήθηκαν πολλές άμεσες δράσεις και κινήσεις Αλληλεγγύης στην Ελλάδα, την Ιταλία και αλλού (ΗΠΑ, Αγγλία, Γερμανία, Πορτογαλία, Γαλλία, Τουρκία, Μεξικό κ.α).

Στην Αθήνα, μεταξύ άλλων, πραγματοποιήθηκε Εκδήλωση – Συζήτηση από Πρωτοβουλία Αλληλέγγυων στις 17/3/2010 στο ΕΜΠ (Γκίνη) με τα πρόταγματα: “Άς πούμε τα πράγματα με το όνομα τους… ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΚΑΙ ΛΗΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ – ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ Χ. ΣΤΡΑΤΗΓΟΠΟΥΛΟ – Α. ΜΠΟΝΑΝΟ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ”.

Είχε προηγηθεί τον Φλεβάρη του 2010, η κυκλοφορία της ακόλουθης αφίσας αντιπληροφόρησης & αλληλεγγύης: ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑΣ; ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΗΣΤΗΣ;

«Η Ελευθερία, άρα η Αναρχία, γίνεται αντιληπτή αλλά δεν κατέχεται. Είναι το ποιοτικό σύνολο που χάνω ακριβώς τη στιγμή που αναρωτιέμαι αν μπορώ να το διατηρήσω και να το εγγυηθώ ενάντια στις απαιτήσεις του άλλου. Το χάρισμα ελέγχει χωρίς αντίτιμο την ποιότητα, το να χαρίζεσαι σημαίνει ν’ ανοίγεσαι χωρίς να ζητάς κανένα αντάλλαγμα. Χωρίς αυτό το χάρισμα δε θα φτάσουμε ποτέ την ποιότητα αλλά θα παραμένουμε πάντοτε στο αδιαπέραστο της πράξης. Η δράση που δε μ’ εμπλέκει, που δε μου αλλάζει τη ζωή βάζοντας με σε κίνδυνο, είναι μια απλή πράξη, μια ρουτίνα που τείνει να μολύνει ακόμα και την ίδια την καθημερινότητα μου»

Α. Μπονάνο

Την 1η Οκτώβρη 2009 πραγματοποιείται απαλλοτρίωση σε τράπεζα στα Τρίκαλα. Αργότερα την ίδια μέρα, συλλαμβάνονται και προφυλακίζονται οι αναρχικοί Χρήστος Στρατηγόπουλος και Αλφρέντο Μπονάνο. Ο Χρήστος αναλαμβάνει την ευθύνη της ενέργειας ενώ ο Αλφρέντο αρνείται τις κατηγορίες που του αποδίδονται. Μέχρι σήμερα οι δύο σύντροφοι παραμένουν έγκλειστοι στις άθλιες συνθήκες που επικρατούν στα κελιά της ελληνικής δημοκρατίας. Όπως πάντα έτσι και τώρα, σε καιρούς συνολικής κρίσης του συστήματος, το κράτος – το ενιαίο κόμμα των αφεντικών, αυτών των νόμιμων ληστών που συσσωρεύουν τον κοινωνικό πλούτο στα χρηματοκιβώτια τους και ονομάζουν, μέσω των μμε, ληστή όποιον πολεμάει αυτήν τη συνθήκη καταπίεσης και εκμετάλλευσης ξέρει να τιμωρεί παραδειγματικά τους δεδηλωμένους εχθρούς του.

Όσον αφορά ειδικότερα τον Α.Μπονάνο, τον 73χρονο σύντροφο με μια πολύχρονη και πολύμορφη παρουσία στις γραμμές του διεθνούς αναρχικού-ανατρεπτικού ρεύματος που έχει σοβαρά διαγνωσμένα και από το ίδιο το κράτος- προβλήματα υγείας (καρδιακή ανεπάρκεια, σακχαρώδη διαβήτη, υπέρταση, σοβαρά μυοσκελετικά προβλήματα), η παράταση του εγκλεισμού του αποκτά χαρακτηριστικά εκδίκησης και φυσικής εξόντωσης και θέτει σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή του.

Όμως, όπως κάθε αιχμάλωτος του κράτους, έτσι και ο Χρήστος και ο Αλφρέντο δεν είναι μόνοι τους.

ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗ ΦΥΣΙΚΗ ΕΞΟΝΤΩΣΗ – ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΑΛΦΡΕΝΤΟ ΜΠΟΝΑΝΟ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟ ΧΡΗΣΤΟ ΣΤΡΑΤΗΓΟΠΟΥΛΟ

[7] Η εισήγηση του Αλφρέντο Μπονάνο με τίτλο “Ο Μαλατέστα και η έννοια της επαναστατικής βίας” στην αναρχική συνάντηση που διοργανώθηκε στις 5, 6 & 7 Δεκέμβρη 2003 στη Νάπολη από ναπολιτάνικες αναρχικές ομάδες, την Αναρχική Ιταλική Ομοσπονδία (FAI) και το Κέντρο Ελευθεριακών Μελετών σε συνεργασία με το Ίδρυμα Morra, με αφορμή τα 150 χρόνια από τη γέννηση του Ερρίκο Μαλατέστα, κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Τζεντάι, στην Αθήνα το φθινόπωρο του 2010, αφιερωμένη στη μνήμη του συντρόφου Κώστα Σειρηνίδη.

Από την Καβάλα, από τον φίλο & σύντροφο Μιχάλη Μαυρόπουλο [*], λάβαμε και αναδημοσιεύουμε από την Αέναη κίνηση-moto Perpetuo “Για την αυτονομία και την χειραφέτηση-per l’ autonomia e l emancipazione”, αυτό το βαθιά ανθρώπινο και εν κινήσει κείμενο του.

Σκόρπιες σκέψεις: για το μεγαλείο της ζωής και του θανάτου.

φοβερή ημέρα η χθεσινή, λίγες ώρες πριν τη 17η του νοέμβρη, η μοίρα μου έλαχε να παραστώ σε ένα συμβάν που ξύπνησε μέσα μου, αν κοιμόντουσαν ποτέ, αρχέγονα ερωτήματα και αναζητήσεις, συναισθήματα τεράστια, το νόημα, την τρομερή δύναμη των ζητημάτων της ζωής και του θανάτου!

βρέθηκα να παρίσταμαι στον αγώνα που έκανε ένας νεαρός εργάτης να κρατηθεί στη ζωή, μόλις είχε τσακιστεί στην άσφαλτο πέφτοντας από ύψος στην άκρη του δρόμου, έχοντας για κάποιο λόγο γλιστρήσει στο κενό από μια σκαλωσιά, έξω από το σπίτι, φτιάχνοντας τη μόνωση κατοικίας, 10 η ώρα το πρωί μιας ηλιόλουστης μέρας στη γειτονιά μας.

Μέτρα ασφαλείας μηδέν, ως συνήθως, είκοσι εικοσιπέντε χρονών το παλικάρι, θα μπορούσε να είναι ο γιός μου, ταράχτηκα αφάνταστα, έκλαψα κάποια στιγμή με αναφιλητά, το ΕΚΑΒ προς τιμήν του ήρθε μέσα σε πέντε λεπτά, ΑΥΤΟΣ μες τα αίματα, βογκούσε, για μένα ζητούσε τη μάνα του, παλεύει να κρατηθεί στη ζωή με ότι του έχει απομείνει, σηκώνεται και ξαναπέφτει, σαν τον πυγμάχο στο ρινγκ που παλεύει να αποφύγει το νοκ άουτ.

Ένιωσα μόνος, αδυσώπητα φοβισμένος, άδειος, κενός μπροστά στο μυστήριο της ζωής. Ποιος αποφασίζει αν το παιδί θα ζήσει ή θα πεθάνει, αυτός ο αμείλικτος Κριτής; Πόσο μικροί είμαστε τελικά! αναλώσιμοι, η ζωή μας κρέμεται σε δευτερόλεπτα, κάποιοι την αξία της παίζουν στα χρηματιστήρια και αποκομίζουν κέρδη, 10, 15 ασθενοφόρα στο Νομό κάθονται παροπλισμένα διότι δεν υπάρχουν χρήματα για την συντήρηση τους, εργάτες δουλεύουν μαύρα δίχως μέτρα προστασίας, δίχως δίχως κλπ, την ώρα που οι σιωνιστές κυνηγούν νοσοκομεία και εμείς βρίζουμε τον ΕΥΚΟΛΟ ΣΤΟΧΟ! Τα κέρδη και ο πλουτισμός πάνω από την αξία της ΖΩΗΣ

αδυσώπητο το μόνοι μας, ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΤΟ ΕΜΕΙΣ, ΜΑΖΙ, πόσο εύκολο να βρίζουμε τους άλλους, πόσο δύσκολο να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας, όταν μας καλεί η ιστορία, ανθρωπάκια ΕΜΕΊς που το παίζουμε σούπερ ήρωες στο διαδίκτυο, ελάχιστοι απέναντι στη μοίρα που καλεί, για μια φορά στη ζωή, να κάνουμε την υπέρβαση και να απαιτήσουμε τη σωτηρία της ΖΩΗΣ, του παλικαριού, του κάθε νέου που τσακίζεται κάτω από τα γρανάζια ενός ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟς.

Ποια παρακαταθήκη θα αφήσουμε στα παιδιά μας;

Μάρλον Μπράντο, Αποκάλυψη Τώρα. Ας Τρέξουμε ανθρωπάκια, να αφουγκραστούμε. η ζωή μας ζητά, έστω για μια φορά, να σταθούμε Άξιοι που μας παραχώρησε ΖΩΗ, να αποφασίσουμε και επιβάλλουμε, ακριβώς, η ζωή να έχει μεγαλύτερη ΑΞΙΑ από τα κέρδη, τα εμπορεύματα, τις αγορές, την ανάπτυξη, ή όπως στο διάολο αλλιώς ονομάζουν το γαμημένο σύστημα τους όλοι αυτοί οι μπαγλαμάδες στους οποίους κάθε φορά αναθέτουμε να κυβερνούν τις ζωές μας. Ποιος θα απολογηθεί για αυτό το παλικάρι, που για ένα κομμάτι ψωμί, ανέβηκε πάνω σε εκείνη τη σκαλωσιά, κι αντ’ αυτής, σωριάστηκε ματωμένο, πρησμένο σαν τούμπανο, στης σκληρής ασφάλτου την αγκαλιά;!

Κάποιος που έρχονταν απ’ την απέναντι μεριά είπε πως έμοιαζε πετσέτα να πέφτει στο κενό από ψηλά!

Γιατί; αυτό το σκληρό ΓΙΑΤΙ απευθύνω και κάθε υπεύθυνο και ανεύθυνο από όλους εμάς που θα πάμε να γιορτάσουμε, ΑΙΣΧΟΣ, την ημέρα του Πολυτεχνείου, την οποίαν κάποιοι καρνάβαλοι θέλουν να καταργήσουν. Το στόχαστρο της Ιστορίας έχει μπει ή δη σε λειτουργία! Η Γάζα ήταν η αρχή. Κανείς από εμάς δεν θα είναι πλέον ίδιος. Η ανθρωπότητα η ίδια δεν μοιάζει με αυτήν πριν την 7η οκτωβρίου. Όσα ανάθεμα κι αν ξεστομίζουν από την ευκολία του διαδικτύου οι συνήθεις απάνθρωποι, πίσω γυρίζουν τα ανάθεμα, επάνω τους, θα τους καταβροχθίσουν, αλήτικα, συμμορίτικα, αυθεντικά!

Διότι έχουμε την οργή, όπως τραγουδούσε κάποτε, χθες, σήμερα και πάντα η Keny Arkana! Σήμερα ο Θεός της Αγάπης έγινε και Θεός Εκδικητής!

και μετά από μια όμορφη παρέμβαση της Βίκυς:

…η ζωή είναι πολύ μακριά

μεταξύ πόθου
και σπασμού
μεταξύ δύναμης
και ύπαρξης
μεταξύ ουσίας
και πτώσης
πέφτει η σκιά
γιατί δικό σου είναι το βασίλειο

γιατί δική σου είναι η ζωή
γιατί η ζωή σου είναι δική σου
δική σου

αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος
όχι μ’ ένα πάταγο αλλά μ’ ένα λυγμό

Οι κούφιοι άνθρωποι – 2002, ωχρά σπειροχαίτη

[*] Σπούδασε Κοινωνιολογία στη σχολή Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Φλωρεντίας. Συνταξιούχος ασφαλιστικός σύμβουλος, διετέλεσε για μια εικοσαετία εκπαιδευτής θαλασσίων σπορ, όπως επίσης στη συνέχεια αποθηκάριος, dj σερβιτόρος και μπάρμαν, κολυμβητής από μικρός, windsurfer και ότι άλλο παίζεται στην αμμουδιά, περιπατητής, μεταφραστής και διάφορα άλλα που δεν είναι της ώρας να τα πούμε!

Ο εκδοτικός ΜΕΘΕΞΙΣ έχει δημοσιεύσει το βιβλίο του »Εκκενώστε τους δρόμους από τα όνειρα», το οποίο μαζί με το »Ένας παγκόσμιος χάρτης που περιέχει τη Χώρα Ουτοπία» που κυκλοφόρησε πρόσφατα και το »Μια φορά αυτόνομοι παντοτινά αυτόνομοι» που βρίσκεται στα σκαριά και θα το δούμε στη συνέχεια, θα αποτελέσουν την Τριλογία-Λειτουργία του ξεσηκωμού!

[από aenaikinisi.wordpress.com]