5 Αυγούστου 2013

3 ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΚΚΕΝΩΘΗΚΑΝ (ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ, ΜΑΡΑΓΚΟΠΟΥΛΕΙΟ, ΣΤΕΚΙ ΤΕΙ)

“Όλα αλλάζουν”

Πλέον όλοι κυκλοφορούν ασφαλείς…

5 Αυγούστου 2014

Τίποτα δεν άλλαξε.

Ο φόβος, ο ολοκληρωτισμός, η καταστολή, ο έλεγχος και η ασφάλεια “εδραιώνονται” στην πόλη. Η φτώχεις, η εξαθλίωση και η ανέχεια συνεχίζουν και κυκλοφορούν ελεύθερες για την πλειοψηφία των ανθρώπων. Ο ρατσισμός και ο κανιβαλισμός παραμένουν τα όπλα του κράτους και των αφεντικών για το διαχωρισμό και την εξόντωση των καταπιεσμένων. Η αλληλεγγύη, η αυτοοργάνωση, η αντίσταση και η ταξική αντεπίθεση είναι ακόμα τα όπλα μας για να τους ανατρέψουμε…

ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ

για μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης κι ελευθερίας,

για την κοινωνική επανάσταση, την αναρχία και τον κομμουνισμό…

αναρχική ομάδα “δυσήνιος ίππος”

ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ: 

Μια σύντομη αναδρομή στην ιστορία της κατάληψης Παραρτήματος.

Μια σύντομη αναδρομή σε 40 χρόνια ιστορία.

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=W3tLpKzh5eg[/youtube]

πηγή: Αναρχική Ομάδα “Δυσήνιος Ίππος”

αναδημοσιεύουμε απο το ιστολόγιο του κομμουνιστή Γιώργου Αλεξάτου μια ανάρτηση σχετικά με την πρώτη επέτειο της μεταπολίτευσης που οδήγησε από την χούντα στην “καλύτερη δημοκρατία που είχαμε ποτέ” θεωρόντας δεδομένο ότι αυτοί οι αγώνες παραμένουν αδικαίωτοι, ότι ο αγώνας των ανθρώπων ενάντια στην εξουσία είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη.

Η απεργία των οικοδόμων και η σύγκρουση

Η απεργία κηρύχτηκε από τη Συντονιστική Επιτροπή των οικοδομικών σωματείων στα οποία κυρίαρχη δύναμη ήταν η παράταξη του ΚΚΕ (η ΕΣΑΚ), ενώ σημαντική ήταν και η δύναμη του ΑΕΜ, της συνδικαλιστικής παράταξης της ανανεωτικής Αριστεράς (κυρίως του ΚΚΕ εσ.). Υπολογίσιμη ήταν και η παρουσία δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, κυρίως της ΠΕΣΠ (συνδικαλιστικής παράταξης της ΟΜΛΕ), αλλά και τροτσκιστικών οργανώσεων, όπως η ΕΔΕ και η ΟΚΔΕ, της ΟΣΕ κ.λπ. Εντούτοις, ξεχωριστή σημασία έχει το γεγονός ότι πολύ μεγάλο μέρος των οικοδόμων και ιδιαίτερα των πιο νέων, δεν συνδεόταν με κανένα κόμμα, οργάνωση ή παράταξη, καθώς το μικρό χρονικό διάστημα από τη νομιμοποίησή τους δεν άφηνε πολλά περιθώρια ξεκαθαρίσματος της σύγχυσης που προκαλούσε η πολυδιάσπαση της Αριστεράς.

Ο οικοδομικός κλάδος περιλάμβανε ήδη 200.000 εργατοτεχνίτες, ως συνέπεια της μεταπολεμικής έκρηξης της κατασκευαστικής δραστηριότητας, ιδιαίτερα στα μεγάλα πολεοδομικά  συγκροτήματα του λεκανοπεδίου της Αττικής και της Θεσσαλονίκης. Προσφέροντας απασχόληση σε δεκάδες χιλιάδες νέους από την επαρχία που επέλεγαν τον δρόμο της εσωτερικής μετανάστευσης, αλλά και σαν καταφύγιο χιλιάδων διωκόμενων αριστερών, η οικοδομή λειτούργησε προδικτατορικά σαν σχολείο ταξικής συνειδητοποίησης και ο οικοδομικός κλάδος βρέθηκε στην πρωτοπορία των εργατικών και δημοκρατικών αγώνων κατά την περίοδο 1960-67. Το πραξικόπημα της 21^ης Απριλίου βρήκε στα κρατητήρια της Ασφάλειας δεκάδες οικοδόμους που είχαν συλληφθεί κατά τις συγκρούσεις με την αστυνομία στην τελευταία προδικτατορική απεργία του κλάδου στις 11 Απριλίου 1967.

Τους αγώνες των οικοδόμων της προδικτατορικής περιόδου καθοδηγούσε η Συντονιστική Επιτροπή των οικοδομικών σωματείων που βρισκόταν υπό τον έλεγχο της ΕΔΑ. Τα σωματεία αυτά είχαν αποκλειστεί από την Ομοσπονδία Οικοδόμων που ανήκε στην ελεγχόμενη από τον εργατοπατερικό συνδικαλισμό ΓΣΕΕ, και η οποία αποτελούνταν από άμαζα σωματεία-σφραγίδες. Επικεφαλής της βρισκόταν ο Κώστας Λυκιαρδόπουλος, ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς εκπροσώπους του εργατοπατερισμού, που είχαν κάνει τον φιλοκυβερνητικό συνδικαλισμό και τον αντικομμουνισμό προσοδοφόρο επάγγελμα.

Με την επιβολή της δικτατορίας, με την οποία συνεργάστηκε άψογα ο Λυκιαρδόπουλος και η Ομοσπονδία του, τα υπό αριστερό έλεγχο μαζικά σωματεία διαλύθηκαν, ενώ εκατοντάδες συνδικαλιστές εξορίστηκαν. Εντούτοις και παρά το καθεστώς τρομοκρατίας που επιβλήθηκε, ήταν εκατοντάδες οι οικοδόμοι που συνδέθηκαν με αριστερές αντιδικτατορικές οργανώσεις και οι οικοδομές αποτελούσαν «απελευθερωμένα εδάφη», όπου οι συζητήσεις έπαιρναν τον χαρακτήρα ζύμωσης σχετικά με τα ζητήματα του αντιδικτατορικού αγώνα, αλλά και με αυτά που απασχολούσαν το κομμουνιστικό κίνημα.  Χαρακτηριστική είναι η μαζική και οργανωμένη κάθοδος των οικοδόμων στο Πολυτεχνείο τον Νοέμβρη 1973, όπως και το μεγάλο ποσοστό που αντιπροσώπευαν μεταξύ των συλληφθέντων κατά την καταστολή της εξέγερσης. Και όλα αυτά συνέβαιναν παρόλο που το βιοτικό επίπεδο του κλάδου συνέχισε να βελτιώνεται, ως αποτέλεσμα της ανησυχίας που προκαλούσε ο κλάδος στο καθεστώς και της συνέχισης της κατασκευαστικής έκρηξης, τουλάχιστον ώς το 1973, η ανακοπή της οποίας, ως συνέπεια της οικονομικής κρίσης, πυροδότησε έντονα φαινόμενα δυσαρέσκειας.

Μετά την πτώση της δικτατορίας και την ανασύσταση των μαζικών οικοδομικών οργανώσεων και της Συντονιστικής Επιτροπής, τέθηκαν επιτακτικά τα ζητήματα ανεργίας του κλάδου, ταυτόχρονα με τη ρύθμιση μιας σειράς ζητημάτων που εκκρεμούσαν από την προδικτατορική περίοδο. Παράλληλα, παρέμενε το αίτημα του εκδημοκρατισμού του συνδικαλιστικού κινήματος, της ένταξης των σωματείων στην Ομοσπονδία και της διοργάνωσης δημοκρατικού αντιπροσωπευτικού Συνεδρίου.

Με τα αιτήματα αυτά διοργανώθηκε η απεργία της 23^ης Ιουλίου 1975, την οποία αποδοκίμασε η Ομοσπονδία του Λυκιαρδόπουλου και η κυβερνητική ΓΣΕΕ, και προγραμματίστηκε απεργιακή συγκέντρωση στο θέατρο «Περοκέ», στην πλατεία Μεταξουργείου.

Η πρωινή συγκέντρωση υπήρξε εξαιρετικά μαζική και οι απεργοί κατέκλυσαν όχι μόνο τον χώρο του θεάτρου αλλά και μεγάλη έκταση έξω απ’ αυτό. Οι συνδικαλιστές, ανταποκρινόμενοι στο αίτημα των συγκεντρωμένων, αποφάσισαν τη διοργάνωση πορείας προς το Υπουργείο Εργασίας, στην οδό Πειραιώς, μέσω της οδού Αγίου Κωνσταντίνου.

Λίγο μετά το ξεκίνημα της πορείας αστυνομικές δυνάμεις παρατάχθηκαν στην Αγίου Κωνσταντίνου, ανακόπτοντάς την. Ήταν μία από τις πρώτες εμφανίσεις των ΜΑΤ που μόλις είχε ιδρύσει η κυβέρνηση Καραμανλή, ενώ πίσω τους στάθμευσαν «αύρες», επίσης καινοφανή θωρακισμένα οχήματα, προορισμένα να καταδιώκουν διαδηλωτές και να εκτοξεύουν δακρυγόνα.

Ενώ οι εκπρόσωποι της Συντονιστικής Επιτροπής δέχτηκαν την αξίωση της αστυνομίας να μην προχωρήσει η πορεία προς την Ομόνοια, αλλά να κατευθυνθεί προς την Πειραιώς μέσω των ενδιάμεσων στενών δρόμων, τα ΜΑΤ εξαπέλυσαν άγρια επίθεση, που συνοδεύτηκε από ορυμαγδό δακρυγόνων, υποχρεώνοντας τους απεργούς σε υποχώρηση. Αμέσως μετά, όμως, οι διαδηλωτές ανασυντάχτηκαν σε πολυάριθμες πολυπληθείς ομάδες, στήνοντας οδοφράγματα και περνώντας στην αντεπίθεση, πετώντας στους αστυνομικούς πέτρες και καδρόνια που πήραν από παρακείμενες οικοδομές.

Μέσα σε λίγη ώρα τα επεισόδια επεκτάθηκαν σε ολόκληρο το κέντρο της Αθήνας, για να ενταθούν μετά τη γνωστοποίηση της άρνησης του υπουργού Εργασίας Κωνσταντίνου Λάσκαρη να δεχτεί την αντιπροσωπεία της Συντονιστικής που κατόρθωσε να φτάσει μέχρι το υπουργείο. Από τις 12 το μεσημέρι μέχρι αργά το απόγευμα στην περιοχή μεταξύ Μεταξουργείου, πλατείας Κουμουνδούρου, πλατείας Κοτζιά, Εξαρχείων και λεωφόρου Αλεξάνδρας διεξάγονταν μάχες μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας, στήνονταν οδοφράγματα και ανάβονταν φωτιές για την εξουδετέρωση των δακρυγόνων που έπεφταν βροχή από τις «αύρες».

Στα επεισόδια συμμετείχαν χιλιάδες οικοδόμοι, κυρίως νέοι, αλλά και μεγαλύτεροι, έμπειροι από τις προδικτατορικές κινητοποιήσεις, καθώς και χιλιάδες φοιτητές και μαθητές, που έσπευσαν να συμπαρασταθούν στους αγωνιζόμενους απεργούς. Εξάλλου, εκείνες τις μέρες οι φοιτητές βρίσκονταν σε κινητοποίηση για την ανατροπή της κυβερνητικής απόφασης να μετατραπούν οι φοιτητικοί σύλλογοι σε Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου, ώστε να ελεγχθεί το ορμητικά αναπτυσσόμενο φοιτητικό κίνημα.

Καθώς οι μνήμες του Νοέμβρη ήταν ζωντανές, κυρίαρχα ήταν τα συνθήματα «δεν έγινε ο Νοέμβρης για τον Καραμανλή» και «το Πολυτεχνείο ήταν η αρχή, θα ‘ρθει κι η σειρά του Καραμανλή», ενώ οι αστυνομικοί αποδοκιμάζονταν με το σύνθημα «αυτοί σκοτώσαν τ’ αδέρφια μας». Χαρακτηριστική του κλίματος της εποχής ήταν και η συμπαράσταση της μεγάλης πλειονότητας των πολιτών, που εκδηλωνόταν ακόμη και με την προμήθεια των διαδηλωτών με κάθε είδους εύφλεκτο υλικό, ακόμη και με τηλεφωνικούς καταλόγους από τα μαγαζιά και τα γραφεία του κέντρου της Αθήνας, που χρησίμευαν στο άναμμα φωτιών για την αντιμετώπιση των δακρυγόνων.

Μετά τη λήξη των συγκρούσεων, που ακολούθησε την αποχώρηση της αστυνομίας από τους δρόμους, υπολογίζονταν σε περισσότερους από 40 οι τραυματισμένοι διαδηλωτές, ενώ υπήρχαν και τραυματίες αστυνομικοί. Δεκάδες ήταν και οι συλληφθέντες, κάποιοι από τους οποίους κρατήθηκαν και πέρασαν από δίκη μετά από λίγες μέρες.

Η αμήχανη Αριστερά

Τα επεισόδια της 23^ης Ιουλίου 1975 στάθηκαν μια ακόμη αφορμή για την εκδήλωση της αμηχανίας της κοινοβουλευτικής Αριστεράς απέναντι σε μορφές αγώνα του μαζικού κινήματος που δεν εντάσσονταν στον πολιτικό της προγραμματισμό. Αν και το βράδυ της ίδιας μέρας οι ηγέτες των αριστερών κομμάτων (Χαρίλαος Φλωράκης του ΚΚΕ, Μπάμπης Δρακόπουλος του ΚΚΕ εσ. και Ηλίας Ηλιού της ΕΔΑ)  αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στη δεξίωση για την αποκατάσταση της δημοκρατίας, όπως άλλωστε έκαναν και οι Γεώργιος Μαύρος και Ανδρέας Παπανδρέου, την επόμενη μέρα τόσο το ΚΚΕ όσο και το ΚΚΕ εσ. φρόντισαν να κρατήσουν αποστάσεις από τους διαδηλωτές. Ο μεν «Ριζοσπάστης» αναφέρθηκε σε «σκοτεινούς κύκλους της αντίδρασης (που) βρίσκονταν πίσω από τα χθεσινά γεγονότα», η δε «Αυγή» έκανε λόγο για «αριστεροχουντικούς προβοκάτορες».

Σύμφωνα με τα δύο ΚΚΕ, τα επεισόδια εντάσσονταν σε κάποιο συνολικότερο σχέδιο αποσταθεροποίησης της δημοκρατίας, το οποίο επεξεργάζονταν κύκλοι που επιδίωκαν την επαναφορά του δικτατορικού καθεστώτος. Κατονομαζόμενοι ή μη, οι κύκλοι αυτοί δεν ήταν άλλοι από τους Αμερικανούς, τα σημαντικά απομεινάρια της χούντας στον κρατικό μηχανισμό και κυρίως στα σώματα ασφαλείας και τις ένοπλες δυνάμεις, αλλά και μεγάλο τμήμα του κυβερνητικού κόμματος της Ν.Δ. Στο πλαίσιο αυτού του σχεδίου, επιδιωκόταν και η εκτροπή των ειρηνικών κινητοποιήσεων του μαζικού κινήματος σε βίαιη αντιπαράθεση με τις δυνάμεις καταστολής, έτσι ώστε να δημιουργηθεί το κατάλληλο κλίμα συκοφάντησης των μαζικών αγώνων, των συνδικαλιστικών φορέων και της Αριστεράς, και να δικαιολογηθεί η λήψη μέτρων σε αντιδημοκρατική κατεύθυνση.

Η λογική αυτή διαπερνούσε την κεντρική πολιτική γραμμή του ΚΚΕ εσ., που οριζόταν από την επιδίωξη της Εθνικής Αντιδικτατορικής Δημοκρατικής Ενότητας (ΕΑΔΕ). Το ΚΚΕ, αν και τασσόταν σαφώς κατά της πολιτικής αυτής, αρνούμενο να αποδεχτεί την ανάγκη συνεργασίας με τη δημοκρατική Δεξιά που, κατά το ΚΚΕ εσ., εξέφραζε ο Καραμανλής, ουσιαστικά δεν απέκλειε τον κίνδυνο αποσταθεροποίησης και επιβολής νέου δικτατορικού καθεστώτος. Επιπλέον, πάγια τακτική του ήταν η αντίθεση σε κάθε μορφή οργάνωσης και αγώνα που δεν εκπορευόταν από δική του παρέμβαση και δεν ελεγχόταν από το ίδιο.

Στην πραγματικότητα, τόσο τα δύο ΚΚΕ όσο και σημαντικό –και πλειοψηφικό- τμήμα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς εκείνων των χρόνων, αδυνατούσαν να διακρίνουν τα χαρακτηριστικά του καθεστώτος που οικοδομούνταν στην Ελλάδα μετά τη Μεταπολίτευση του 1974. Εγκλωβισμένες στην εκτίμηση ότι η Ελλάδα ήταν χώρα εξαρτημένη από τον ιμπεριαλισμό (κυρίως τον αμερικανικό) και οικονομικο-κοινωνικά καθυστερημένη, οι αριστερές αυτές δυνάμεις δεν μπορούσαν να αντιληφθούν τη δυναμική του ελληνικού καπιταλισμού, που μετά από μια διαδικασία ανάπτυξης που χαρακτήρισε τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες -έχοντας αποκρούσει αποτελεσματικά τον κίνδυνο που αντιπροσώπευσε το εαμικό κίνημα της δεκαετίας του ’40- ήταν, πλέον, σε θέση να επιχειρήσει βαθιές τομές στην κατεύθυνση του εκσυγχρονισμού του. Επιμένοντας στην αντιφασιστική-αντιιμπεριαλιστική ρητορική –την οποία ευνόησε η επιβολή της εφτάχρονης δικτατορίας και η νατοϊκή πολιτική έναντι των ελληνοτουρκικών αντιθέσεων και της υπόθεσης της Κύπρου- δεν μπορούσαν να δουν ότι η αυταρχική θωράκιση του καθεστώτος μετά το 1974 δεν συνιστούσε «φασιστικοποίηση», αλλά τυπική διαδικασία θωράκισης της αστικής δημοκρατίας.

Ουσιαστικά, τα δύο ΚΚΕ δεν μπορούσαν να απαλλαγούν από τον φόβο που προκαλούσε ο ενδεχόμενος (φανταστικός, όπως αποδείχτηκε) κίνδυνος να τεθούν και πάλι εκτός νόμου, με αφορμή τη στήριξη εκδηλώσεων του μαζικού κινήματος που έβγαιναν από το πλαίσιο της αστικής νομιμότητας. Ποιος θυμάται, π.χ., τις αντιδράσεις τους όταν άρχισε να ακούγεται το σύνθημα «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», το οποίο χαρακτηριζόταν “αριστερίστικο, τυχοδιωκτικό και προβοκατόρικο”; Θα περνούσαν πολλά χρόνια και θα μεσολαβούσε η άνοδος στην εξουσία του ΠΑΣΟΚ και η διάψευση των φόβων μιας αντιδημοκρατικής εκτροπής, για να ενταχθεί στη συνθηματολογία της κοινοβουλευτικής Αριστεράς.

 Γιώργος Αλεξάτος

πηγή: http://alexatosgiorgos.webnode.gr/

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=4ljk96IqCjc[/youtube]

κατά καιρούς θα ήθελα να αναπολώ εκείνους τους δρόμους της γειτονιάς μου και να ξαναβρώ θα ήθελα εκείνη την γενιά που σχηματίστηκε πάνω στη διαθήκη του Julius Fucik εκείνου που κάτω από την αγχόνη έγραψε σε εμάς για μας τη γενιά που έτρεχε συμπαγής προς τον papà Cervi να τον προτρέπει να παρηγορήσει εκείνη την γενιά που άοπλη σήκωσε την σημαία της Αντίστασης πριν οι αστοί την κουνήσουν αισχρά θα ήθελα να βρεθώ ξανά με τους εργάτες που διώκονταν από τον Scelba και τον Valletta εκείνους της Officina Stella Rossa τους απολυμένους ήξεραν πως να κρατήσουν και να θυμηθώ εδώ θα ήθελα τα χρόνια του Πενήντα όλα ένα προς ένα μέρα μετά την μέρα να θυμηθώ τις περιπέτειες τους μπελάδες να θυμηθώ την πείνα να θυμηθώ το κρύο το κάρβουνο αγορασμένο πέντε κιλά τη φορά και την μικρή παράγκα με τα ψημένα ζυμαρικά και τίποτα άλλο μετά τις συγκρούσεις τον ιούλιο του ’60 και τα συγκινητικά αγόρια εκείνα της πλατείας Statuto με το οδόστρωμα μέσα στα χέρια να αναπολώ ξανά θα ήθελα όλη την οδό Cuneo να διασχίσω την Stura, την Dora και όλη την συνοικία μου να δω θα ήθελα για μια φορά ακόμη το παλιό σπίτι με τον γύψο στο μπαλκόνι να βρω ξανά για μια μοναχά στιγμή τα είκοσι μου χρόνια εκείνον που πρώτος με αποκάλεσε νότιο και μου έμαθε μετά πως το να κάνω τον ρουφιάνο είναι το μεγαλύτερο έγκλημα και τελευταίο θα ήθελα να σκύψω εμπρός απορροφημένος στην αγωνιώδη λίστα αυτών που δεν είναι άλλο εδώ και να κρυφτώ θα ήθελα στην οδό Chiusella την πιο άσχημη από τις οδούς της γειτονιάς μου να θυμηθώ επίσης το βίαιο addio, άγριο, την οργή όμως επίσης να βρω ξανά τις ρίζες σε αυτή την επίπεδη γειτονιά όπως η ψυχή ευρεία όπως η περηφάνια αγαπημένη και κατοικημένη από εκείνη την γενιά την πιο δυστυχή την πιο σκληρή την πιο αγαπημένη.

Μετωπικές Επιθέσεις
η Γη κανενός

πηγή: Αέναη Κίνηση

Αναδημοσίευση της συνέντευξης του Μαουρίτσιο Φεράρι στο Δημήτρη Κουφοντίνα, η οποία δημοσιεύθηκε στο Ποντίκι της 10.7.14

Κίνημα, όπλα, χθες και σήμερα

Με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του Δημήτρη Κουφοντίνα «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη» η Πρωτοβουλία Αντίστασης και Αλληλεγγύης διοργάνωσε στις 27.6.2014 εκδήλωση με θέμα «Οι μάχες του χθες, οι προκλήσεις του σήμερα». Ανάμεσα στους καλεσμένους – ομιλητές στην εκδήλωση ήταν ο Πάολο Μαουρίτσιο Φεράρι από τον αρχικό πυρήνα των Ερυθρών Ταξιαρχιών. Τη συνέντευξη που ακολουθεί, μέσα από τη διαδικασία γραπτών ερωτήσεων – απαντήσεων, πήρε ο Δ. Κουφοντίνας. Σε αυτήν ο Φεράρι περιγράφει το είδος του κινήματος από το οποίο ξεπήδησαν οι Ερυθρές Ταξιαρχίες, την αντίδραση του κράτους και την ένταση της βίας από την πλευρά του, τη δομή των Ε.Τ., τις σχέσεις μεταξύ των μελών τους πριν και μετά τις μεγάλες δίκες και τις φυλακίσεις και άλλα πολλά.

Συμπληρώνονται σήμερα 69 χρόνια απ’ την ημέρα που άφησε την τελευταία του πνοή ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ Αρης Βελουχιώτης.

«Θρυλικός ο Αρης Βελουχιώτης. Ο πρώτος που άρχισε την Αντίσταση του λαού στα βουνά κι ο τελευταίος που την έκλεισε με τον τραγικό του θάνατο. Η πρώτη ψυχή του αγώνα κι η τελευταία πνοή. Λίγοι το καταλάβανε, όπως ο Αρης, πως οι εχθροί της Ελλάδας (ξένοι και ντόπιοι) θα μετατρέπανε τη νίκη του έθνους σε νίκη των εχθρών του. Τιμή και δόξα στο ασύγκριτο παλικάρι. Τιμή και δόξα και στο λαό, που τόνε γέννησε».

Κ. Βάρναλης

«…Αν στη ζωή μου υπάρχει ένα σημείο που με συγκίνηση και με υπερηφάνεια αφάνταστη από καιρού σε καιρό γυρίζω και βλέπω, είναι ακριβώς η εποχή που μπήκα στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Διαπαιδαγωγήθηκα ταξικά, έμαθα το συμφέρο μου, πέταξα τον κεφαλαιοκρατικό πολιτισμό στα μούτρα της λωποδύτριας μπουρζουαζίας και ρίχτηκα με πίστη, με θέληση, με ηρωισμό στον αγώνα για τις εργαζόμενες μάζες. Εκτοτε δεν έχω στο ενεργητικό μου παρά φυλακίσεις για πάλη επαναστατική. Μιλάν τα γεγονότα, μιλάει αυτή η αλήθεια. Ούτε ΜΙΑ ΚΗΛΙΔΑ. Είναι αυτό σε βάρος μου; Είναι αυτό στοιχείο ενάντια στο Κομμουνιστικό Κόμμα; ΤΙΜΗ ΜΟΥ ΜΕΓΑΛΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΣΤΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ότι γλίτωσα απ’ τη διαφθορά της συνείδησης, στην οποία με οδηγούσε το ληστρικό αστικό καθεστώς και κόσμησα τον Κλάρα που φερόντανε τροχάδην στον γκρεμό με ΑΓΝΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ στοιχεία και μόνο με τέτοια. Το Κομμουνιστικό Κόμμα εξαγνίζει και δημιουργεί αγωνιστές αφοσιωμένους στη μεγάλη υπόθεση του προλεταριάτου. Είναι το μόνο κόμμα που οδηγεί τους εκμεταλλευόμενους στον ιστορικό δρόμο: Στην οριστική απελευθέρωση του προλεταριάτου. Στο κόμμα αυτό έδωσα όλη μου τη ζωή και θα συνεχίσω να δίνω όσες δυνάμεις μου απομείναν στον αγώνα του, για το ψωμί των εργαζομένων, κατά των φόρων και των πολέμων, για την επανάσταση».

Επιστολή του Αρη Βελουχιώτη στον Ριζοσπάστη (9/9/1931).

Ο Αρης Βελουχιώτης – το πραγματικό του όνομα ήταν Θανάσης Κλάρας – γεννήθηκε στη Λαμία στα 1905. Από νέος ακολούθησε τα προοδευτικά κινήματα της εποχής του και εντάχθηκε τελικά στο ΚΚΕ Λίγο μετά την ένταξή του στο Κόμμα, ο Θανάσης Κλάρας κλήθηκε να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία κι όπως ήταν φυσικό για την εποχή, επειδή ήταν κομμουνιστής, την υπηρέτησε στο Καλπάκι που ήταν «πειθαρχικός ουλαμός», το χειρότερο στρατιωτικό κάτεργο της εποχής, ένα πραγματικό στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Οταν απολύθηκε από το στρατό, γύρισε στην Αθήνα, ανασυνδέθηκε με το Κόμμα και χρησιμοποιήθηκε σε σοβαρές κομματικές δουλειές, ενώ παράλληλα ήταν συντάκτης του «Ριζοσπάστη». Στη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά συλλήφθηκε και φυλακίστηκε στην Αίγινα. Κατά τη διάρκεια δίκης του στην Αθήνα απέδρασε και πέρασε στον παράνομο κομματικό μηχανισμό του ΚΚΕ. Ξανασυλλήφθηκε στα μέσα του 1939 και τον έστειλαν στις φυλακές της Κέρκυρας. Τον Ιούλη του ίδιου έτους υπέγραψε «δήλωση μετανοίας» και αποφυλακίστηκε. Επρόκειτο για μια πράξη που του τυραννούσε τη συνείδηση σ’ όλη την υπόλοιπη ζωή του.

Οταν άρχισε ο ελληνοϊταλικός πόλεμος, βρέθηκε στο αλβανικό μέτωπο ως λοχίας πυροβολικού. Οταν τα γερμανικά στρατεύματα εισβάλουν στην Ελλάδα συνιστά στους συναδέλφους του φαντάρους να μην παραδώσουν τον οπλισμό τους, αλλά να τον κρύψουν για να μπορέσουν στη συνέχεια να αντισταθούν στον κατακτητή. Παράλληλα, με δική του πρωτοβουλία, συγκρότησε μηχανισμό, τον οποίο, στη συνέχεια, παρέδωσε στα μέλη της ηγεσίας του ΚΚΕ, που είχαν γυρίσει από τις εξορίες και είχαν αναλάβει να ανασυγκροτήσουν το Κόμμα.

Το Νοέμβρη του 1941, ο Κλάρας ανέλαβε αποστολή από την ΚΕ του ΚΚΕ να πάει στη Ρούμελη για να εξετάσει τις δυνατότητες ανάπτυξης του αντάρτικου κινήματος. Επέστρεψε το Δεκέμβρη του ίδιου έτους και υπέβαλε σχετική έκθεση στο Κόμμα, η οποία και εγκρίθηκε. Το Γενάρη του 1942, βγήκε οριστικά στο βουνό και αρχίζει τη δουλειά της συγκρότησης των ανταρτοομάδων.

Η πρώτη εμφάνιση των ανταρτικών τμημάτων που οργάνωσε ο Κλάρας έγινε στις 7/6/1942 στο χωριό Δομνίστα της Ευρυτανίας. Ο ίδιος ήταν η πρώτη φορά που εμφανίστηκε με το όνομα Αρης Βελουχιώτης. Από κει και μετά, τούτο το όνομα αντήχησε σ’ ολόκληρη την Ελλάδα κι έγινε θρύλος.
Η συντριβή του ιταλικού καταδιωκτικού αποσπάσματος «Ρυκά», ο Γοργοπόταμος, η μάχη του Κρικέλου, η μάχη του Μικρού Χωριού και εκατοντάδες άλλες θα φέρουν τη σφραγίδα του. Ετσι, στις 2/5/1943, όταν συγκροτήθηκε το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ, ο Αρης ορίστηκε καπετάνιος του, μέλος της τριμερούς ηγεσίας του, δίπλα στον Στέφανο Σαράφη, που ήταν ο στρατιωτικός αρχηγός και στον αντιπρόσωπο του ΕΑΜ, τον Ανδρέα Τζήμα – Σαμαρινιώτη.

Στις 22/4/1944, ο Αρης πέρασε στην Πελοπόννησο με αποστολή να βοηθήσει στην ανάπτυξη του αντάρτικου κινήματος και στη συντριβή των εθνοπροδοτικών ταγμάτων ασφαλείας. Ηταν μια αποστολή, στην οποία πέτυχε απόλυτα. Η πιο σημαντική μάχη με τους ταγματασφαλίτες δόθηκε στον Μελιγαλά και επειδή την ιστορία την γράφουν οι νικητές έχει χυθεί τόνους λάσπης από τους φασίστες για την στάση που κράτησε ο Αρης σ’ αυτή την μάχη.
Να πως την περιγράφει ένας από τους συναγωνιστές του Αρη, ο Γιάννη Χατζηπαναγιώτου (Καπετάν Θωμά) στο βιβλίο του “Η Πολιτική διαθήκη του Άρη Βελουχιώτη: “Τρεις μέρες κράτησε η φονική μάχη στον Μελιγαλά, 13, 14, 15 Σεπτεμβρίου 1944. Οι ταγματασφαλίτες είχαν συγκεντρώσει εκεί 1500 άνδρες με βαρύ οπλισμό και πυροβολικό. Στις 13 Σεπτεμβρίου το 9ο σύνταγμα του Ε.Λ.Α.Σ και τμήματα του 8ου Συντάγματος εξαπολύουν την επίθεση μετά τις άκαρπες προσπάθειες κι εδώ για παράδοση του οπλισμού με την εγγύηση οτί κανείς από τους άνδρες δεν θα θιγόταν.

Ο αγώνας υπήρξε σκληρός. Τα φανατισμένα όργανα του εχθρού κρατούσαν γερά τις θέσεις τους ακόμη και τη δεύτερη μέρα. Οι απώλειες κι από τις δυο μεριές ήταν μεγάλες.
Ο Άρης διατάσσει τότε να ριχτούν στη μάχη και εφεδρείες από το 11ο σύνταγμα της Τρίπολης. Το οχυρό πέφτει και η μάχη κλείνει στις 15 Σεπτεμβρίου.
Οι απώλειες των ταγματασφαλιτών ήταν μεγάλες. Είπαν και έγραψαν για τη μάχη αυτή ότι ο Άρης βλέποντας τις μεγάλες απώλειες του Ε.Λ.Α.Σ, έδωσε εντολή να εκτελεσθούν οι αιχμάλωτοι. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Αιχμάλωτοι στη φονική αυτή μάχη δεν ήταν δυνατό να μην υπάρξουν. Οι ταγματασφαλίτες πετσοκόφτηκαν μαχόμενοι ως την τελευταία στιγμή από θέση σε θέση.
Τα σώματα τους ρίχθηκαν με ανάθεμα για το αδικοχαμένο αίμα από τους βασανισμένους κατοίκους της περιοχής στη περιλάλητη Πηγάδα. Ο Άρης δεν σκότωνε αιχμαλώτους. Πολεμούσε κι όποιον πάρει ο χάρος. Όποιος γλύτωνε, χάρισμα του. Κι ας είχε ο Ε.Λ.Α.Σ στη μάχη αυτή τις πιο μεγάλες απώλειες: 60 νεκροί και 150 τραυματίες.”

Αργότερα το πολιτικό του αισθητήριο και η οξυδέρκειά του θα τον οδηγήσουν να επισημάνει τις κακοτοπιές του Λιβάνου, της Καζέρτας και της Βάρκιζας, που φέρανε τον εμφύλιο στα 1946 – ’49. Στα Δεκεμβριανά θα πει: «Οι Αγγλοι δεν ήρθαν στην Ελλάδα να σκοτωθούν για το συμφέρον του λαού μας, αλλά ήρθαν για τα δικά τους συμφέροντα (βλέπε βιβλίο Δ. Καραθάνου «Αντίο Καπετάνιε»).

Εχει αρχίσει η οριστική αντιπαράθεση του Αρη Βελουχιώτη με μεγάλη μερίδα της ηγεσίας του ΚΚΕ. Ο Αρης ξανάρχισε την αντάρτικη δραστηριότητα και επιχείρησε, όπως αναμφισβήτητα προκύπτει από πλήθος ιστορικών στοιχείων και ντοκουμέντων, να δημιουργήσει το «Νέο ΕΛΑΣ».

Το είχε δηλώσει εξάλλου από τότε που πρωτοξεκίνησε το αντάρτικο: «Δε θ’ αφήσουμε το όπλο από το χέρι μας, αν δεν πετύχουμε και τη διπλή λευτεριά: Τη λαοκρατία. Γι’ αυτό θα παλέψουμε για να εκτελέσουμε κι αυτή την υπόσχεσή μας, αφιερώνοντας και θυσιάζοντας τη ζωή μας ακόμα για τη λαοκρατική λύση του ελληνικού προβλήματος».
Η ΚΕ του ΚΚΕ, στην 11η Ολομέλειά της, τον διαγράφει απ’ το κόμμα.

Στις 16 Ιουνίου του 1945, ο βίος του Αρη Βελουχιώτη έφτασε στο τέρμα του. Κι ήταν ο ίδιος που έκοψε το νήμα της ζωής του, έξω από τη Μεσούντα, καταδιωκόμενος από δυνάμεις του εχθρού, ενώ το θάνατο μοιράστηκε μαζί του και ο Τζαβέλας, ο πιστός του αντάρτης.

Λίγες ημέρες αργότερα, από τις 18 ως τις 20 Ιούνη, τα κεφάλια των δύο ηρώων κρέμονταν σ’ ένα φανοστάτη στα Τρίκαλα.

Το μεταβαρκιζιανό καθεστώς έδειχνε όλη του τη θηριωδία, πράγμα καθόλου τυχαίο, αφού ο Αρης θεωρούνταν η προσωποποίηση της Εθνικής Αντίστασης.
Ηταν, άλλωστε, κορυφαία λαϊκή, ηγετική φυσιογνωμία του ΕΛΑΣ, ο πρωτοκαπετάνιος του.

πηγή: http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2009/06/blog-post_4574.html

Το Δίστομο παραδομένο στις φλόγες

70 χρόνια από το ολοκαύτωμα του Διστόμου.

Για να μη ξεχνάμε τις θηριωδίες των ναζί.
Για να μη ξεχνάμε τον ρόλο των προδοτικών ντόπιων κυβερνήσεων που συνεργάστηκαν με τους καταχτητές.
Για να τιμάμε καθημερινά μέσα από αγώνες τους ήρωες και τις ηρωίδες του ΕΑΜ και ΕΛΑΣ που τα έβαλαν με το κτήνος.
Για να κρατήσουμε ζωντανή την ταξική – αντιφασιστική μνήμη και να ισοπεδώσουμε σήμερα τους νεοναζί, απόγονους των γερμανοτσολιάδων και δοσίλογων.
Για να μην ξεγελιέται ο εργατόκοσμος από τα ”ανθρωπιστικά” προσωπεία των ”δημοκρατικών” εξουσιών, που όπως τότε, έτσι και τώρα στηρίζει ανοιχτά και συνεργάζεται με τους ναζί πραξικοπηματίες (βλ Ουκρανία).
Παρακάτω παραθέτουμε αποσπάσματα από παλιότερο άρθρο του ριζοσπάστη για το ολοκαύτωμα στο Δίστομο 70 χρόνια πριν: 

[…] Στο δρόμο προς το Δίστομο, οι Γερμανοί σταμάτησαν 12 χωρικούς που πήγαιναν να δουλέψουν στα χωράφια τους και τους πήραν ομήρους. Επίσης, για να μην μένουν άπραγοι – και ως προοίμιο όσων έμελλε να επακολουθήσουν – άρχισαν να πυροβολούν αδιακρίτως, ό,τι έβλεπαν να κινείται, είτε επρόκειτο για ανθρώπους είτε για ζώα, προκαλώντας έτσι τους πρώτους φόνους.

Κατά το μεσημέρι, οι γερμανικές δυνάμεις, αφού συνενώθηκαν με άλλες που ήρθαν από την Άμφισσα, μπήκαν στο Δίστομο και ζήτησαν, όπως άλλωστε συνήθιζαν, να μάθουν αν βρίσκονταν εκεί αντάρτες. Η απάντηση που πήραν ήταν η συνηθισμένη: «Πάνε μέρες τώρα που πέρασαν αντάρτες από δω, αλλά αποτραβήχτηκαν προς τον Ελικώνα, κατά το χωριό Στείρα». Τέτοιου χαρακτήρα απαντήσεις οι Γερμανοί έπαιρναν σε κάθε χωριό που έμπαιναν και, φυσικά, είχαν μάθει να μην τις πιστεύουν.

[…] Λίγο έξω από τα Στείρα βρισκόταν ο 11ος Λόχος του III τάγματος του 34ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ, που είχε ενημερωθεί για την παρουσία των Γερμανών στην περιοχή, κι έτσι δεν άργησε να εκδηλωθεί μάχη. «Ήταν τόσο αναπάντεχη και τόσο καλά οργανωμένη η επίθεση απ’ τους αντάρτες που όσο να καταφέρουν οι Γερμανοί να πηδήξουν έξω από τα αυτοκίνητα και να πάρουν θέσεις, οι όλμοι και το πυροβόλο τους θέρισαν». Σε λίγο όμως, έφτασαν ενισχύσεις από το Δίστομο και οι αντάρτες υποχρεώθηκαν, μπρος σε υπέρτερες δυνάμεις, να υποχωρήσουν[…]

[…] Οι κάτοικοι του χωριού διατάχθηκαν να κλειστούν στα σπίτια τους. Ύστερα εκτελέστηκαν στην ανατολική πλευρά του σχολείου οι 12 όμηροι που είχαν συλληφθεί το πρωί. Κατόπιν δόθηκε διαταγή να ορμήσουν οι ορδές των βαρβάρων στα σπίτια και να μην αφήσουν τίποτα όρθιο. Έτσι κι έγινε.

Να πώς περιγράφει το μακελειό και η V ταξιαρχία του ΕΛΑΣ σε ειδική έκθεσή της*: «Σκότωσαν (σ.σ. οι Γερμανοί) αδιάκριτα, γέρους, μωρά, εξαμηνίτικα, γριές, τα παιδιά του σχολείου (όλα στην αίθουσα του σχολείου) κι αυτόν τον παπά. Βρέθηκαν όλες σχεδόν οι γυναίκες σχισμένες με ξίφος ή μαχαίρι από τα γεννητικά τους όργανα μέχρι το στήθος, βρέθηκαν γυναίκες με κομμένους τους μαστούς, ξεκοιλιασμένες με τα παιδιά στην αγκαλιά τους, βρέθηκαν μικρά παιδιά σφαγμένα και ξεκοιλιασμένα και τα έντερα περασμένα στο λαιμό. Του παπά του κόψαν το κεφάλι και το είχαν πεταμένο μακριά από το πτώμα του. Ολόκληρες οικογένειες σφαγιάστηκαν… Όλα τα σπίτια ληστεύτηκαν… Πολλοί κάτοικοι τρελάθηκαν και υπάρχουνε πολλοί τραυματισμένοι…».

Αυτοί που είναι αλήθεια ενάντια στο φασισμό χωρίς να είναι ενάντια στον καπιταλισμό, αυτοί που θρηνούν για τη βαρβαρότητα που προέρχεται από τη βαρβαρότητα, μοιάζουν μ’ εκείνους που θέλουν να έχουν μερίδιο από το μοσχάρι, είναι όμως ενάντια στη σφαγή του. Θέλουν να φάνε το κρέας, αλλά να μη δουν το αίμα. Είναι ικανοποιημένοι αν ο χασάπης πλύνει τα χέρια του πριν τους το παραδώσει. Δεν είναι ενάντια στις σχέσεις ιδιοκτησίας που γεννούν τη βαρβαρότητα, είναι μόνο ενάντια στη βαρβαρότητα…

Εδώ και πάνω από έναν αιώνα, από το Σικάγο του 1886 κι έπειτα, η Πρωτομαγιά αποτελεί μια ημερομηνία-ορόσημο για τους απανταχού αντιστεκόμενους ενάντια στο κεφάλαιο, τα κράτη του και την εξουσία τους. Μια μέρα απεργίας και αγώνα, μια μέρα που έχει φωτιστεί από στιγμές εξέγερσης και έχει βαφτεί με το αίμα εργατών. Από την εξέγερση και το ματοκύλισμα της στη Σαλονίκη του 1936, μέχρι την εκτέλεση των 200 κομμουνιστών στο σκοπευτήριο της Καισαριανής το 1944, η Πρωτομαγιά συνδέει το χθες με  το σήμερα μέσα από το νήμα της Ιστορίας των ταξικών αγώνων .

Θέλοντας να συμβάλλουμε στην ανάδειξη της Μνήμης της Τάξης μας, επιλέγουμε να δημοσιεύσουμε μερικά ντοκουμέντα από την Πρωτομαγιά του 1977, από μια από τις πρώτες, αν όχι από την πρώτη δημόσια καλεσμένη εμφάνιση του αναρχικού χώρου και του ευρύτερου αντιεξουσιαστικού κινήματος στα μεταπολιτευτικά χρόνια της δημοκρατίας του κεφαλαίου. Πέρα από τις όποιες πολιτικές εκτιμήσεις για το περιεχόμενο του, το συγκεκριμένο υλικό διατηρεί την αξία του ως κομμάτι της Ιστορίας μας, και ως τέτοιο επιλέγουμε τη δημοσιοποίηση του…

αφίσα που καλούσε στην Πρωτομαγιά του 1977

αφίσα που κυκλοφόρησε λίγες μέρες μετά την Πρωτομαγιά του 1977, με φωτογραφία από το αναρχικό μπλοκ και το ρητό του Καρδινάλιου του Ρετζ.

κείμενο που κυκλοφόρησε λίγες μέρες μετά την Πρωτομαγιά του 1977.

Ε Μ Ε Ι Σ   Ε Ι Μ Α Σ Τ Ε   Ο Ι  Π Ρ Ο Κ Λ Η Τ Ι Κ Ο Ι

Ρ Ο Μ Α Ν Τ Ι Κ Ο Ι   Κ Α Ι   Ο Ρ Γ Ι Σ Μ Ε Ν Ο Ι

«Κάνουμε επείγουσα έκκληση στην τάξη των μισθωτών να εξοπλιστεί και να προβάλλει ενάντια σ’ όλους τους εκμεταλλευτές της το μοναδικό επιχείρημα που μπορεί να είναι αποτελεσματικό: τη Β Ι Α!»

Αύγουστος Σπάιζ, 1885

(Ένας από τους αναρχικούς επαναστάτες που απαγχονίστηκαν για τα γεγονότα της Πρωτομαγιάς του 1886, στο Σικάγο).

ΣΗΜΕΡΑ, σαν άνθρωποι που έχουμε αποφασίσει να μην επιτρέψουμε σε κανένα να μας επιβάλλει τον έλεγχό του, αντιμετωπίζουμε καθημερινά την εξουσία σ’ όλες της τις μορφές: η  ύ π α ρ ξ η  της αστυνομίας αποτελεί για μας καθαρή  π ρ ό κ λ η σ η. Η γενικευμένη αστυνόμευση της κοινωνίας που εφαρμόζεται μέσα από την οικονομική, πολιτική, ιδεολογική και τελικά ιεραρχική δόμηση της οικογένειας, του σχολείου, του εργοστασίου, του κόμματος, του συνδικάτου και του στρατού βρίσκει την αποθέωσή της στην απροκάλυπτη αστυνομική καταστολή. Όποιος τελικά δεν δέχεται να υποταχτεί στην επιβίωση που επιβάλλουν όλοι οι καταπιεστικοί θεσμοί έχει να αντιμετωπίσει το ρόπαλο των μπάτσων που καταστέλλουν έμπρακτα κάθε εκδήλωση της ανθρώπινης αυτονομίας.

ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ της  Πρωτομαγιάς, τη στιγμή που οι εργατοπατέρες Παπαγεωργίου και Καρακίτσος έλεγαν πως «θεμέλιο για την προκοπή των εργαζομένων είναι η ειρήνη. Μέσα στην παγκόσμια ειρήνη τοποθετούμε την εθνική μας ανεξαρτησία» ή πως «χρειάζεται να προφυλάξουμε το κίνημα από τα Σωματεία, όλοι στο Ε.Κ.Α.» και μια αγέλη εργατών-φοιτητών συμφωνούσε μαζί τους, εμείς δίναμε μια άλλη διάσταση της Πρωτομαγιάς. Θέσαμε την «διάγνωση» ότι το πραγματικό ζήτημα είναι η κατάργηση της μισθωτής εργασίας, ότι τα κόμματα δεν εμφανίζουν τίποτα άλλο παρά την αθλιότητα της στρατηγικής τους για την κατάληψη της εξουσίας, που θεμελιώνεται με την διατήρηση των βασικών σχέσεων εκμετάλλευσης, ότι η δημοκρατία σαν οργάνωση του διαχωρισμού είναι δημοκρατία του κεφαλαίου, ότι οι κάθε λογής ηγέτες ικανοποιούν μόνο την απληστία μας για εκτόνωση-εκκένωση.

ΚΑΝΑΜΕ  ξ ε χ ω ρ ι σ τ ή  συγκέντρωση την Πρωτομαγιά, στην οδό Τοσίτσα γιατί θέλαμε να τονίσουμε την διάσταση ανάμεσα στην πρακτική μας και την πάγια τακτική καταστολής που ακολουθεί το παραδοσιακό εργατικό κίνημα. Στην συνέχεια, προχωρήσαμε προς το κέντρο της Αθήνας. Πολλοί εργαζόμενοι συμμετείχαν στην πορεία αηδιασμένοι από τους εργατοπατέρες. Τα συνθήματα που φωνάζαμε ήταν: «Κάτω το Κράτος, η Εξουσία – Εργατική Αυτονομία», «Όχι στο μπουρδέλλο της Γ.Σ.Ε.Ε.», «Θάνατος στ’ Αφεντικά, Δεξιά κι Αριστερά», «Κόμματα νταβάδες της εργατιάς», «Κομμουνισμός, Ελευθερία – Αυτή είναι η Αναρχία», «Κάθε μέρα Πρωτομαγιά – Κάτω η Μισθωτή Σκλαβιά». Στη Χαλκοκονδύλη τα γουρούνια της αστυνομίας θέλησαν να μας εμποδίσουν να συνεχίσουμε. Δεν ζητήσαμε και δεν πρόκειται να ζητήσουμε από κανένα γουρούνι την άδεια για να καθορίσουμε το χώρο και τον χρόνο που  θα αγωνιστούμε και θα ζήσουμε. Απέναντι στην Κρατική βία αντιτάξαμε την αυτοάμυνά μας. Αποδείξαμε ότι είναι οι βόμβες μολότωφ και όχι οι ανώδυνες διαμαρτυρίες που υπολογίζουν οι μπάτσοι. Μετά την πρώτη σύγκρουση με την αστυνομία σταθήκαμε συγκεντρωμένοι στην διασταύρωση της Στουρνάρα και Πατησίων εξακολουθώντας να φωνάζουμε τα συνθήματά μας. Τότε το Ε.Κ.Κ.Ε., παρουσιάζοντας στην πράξη μια κλασσική μετατόπιση της γραμμής άμυνας του κεφαλαίου, ρίχνεται απροκάλυπτα στη «μάχη» προσπαθώντας να εξαλείψει τις δυνατότητες έκφρασης μιας σύγκρουσης.

ΟΤΑΝ ΤΟ Ε.Κ.Κ.Ε.  έγινε μια μάζα από μπάτσους, οι μπάτσοι έγιναν Ε.Κ.Κ.Ε. Τους χτυπήσαμε όχι σαν ιδεολογικούς σχηματισμούς αλλά σαν συγκεκριμένους φορείς εξουσίας. Τα «όπλα» που είχαν πολλοί από μας είναι η απόδειξη της γενικευμένης αστυνόμευσης απέναντί μας, είτε αυτή εκφράζεται με τους μπάτσους, είτε με τους τραμπούκους της ΚΝΕ, του Κ.Κ.Ε. μ-λ (Σάββατο) και του Ε.Κ.Κ.Ε. (Κυριακή) στο Πολυτεχνείο. Στην συνέχεια, ομάδες συντρόφων μας έστησαν οδοφράγματα στη Στουρνάρα και στην Πλατεία Βάθης και προσπάθησαν να κάψουν το αυτοκίνητο του υπουργού Δημόσιας Τάξης Σταμάτη. Δυστυχώς, κατόρθωσε να ξεφύγει.

Ο ΤΥΠΟΣ σαν «τέταρτη εξουσία» μιλάει αυτές τις μέρες για «αναρχικούς», τρομοκράτες, εγκληματίες, αντικοινωνικούς. Μα δεν πρόκειται ούτε για «αναρχικούς», τρομοκράτες, εγκληματίες, αντικοινωνικούς. Μα δεν πρόκειται ούτε για «αναρχικούς τρομοκράτες» (19ος αιώνας), πολύ περισσότερο για μπλανκιστές, ναρόντνικους, ή λενινιστές (στρατηγική τρομοκρατίας από το 1905 ως το 1919) ούτε καν για «κομμάντος των πόλεων». Θέλοντας βέβαια να χειριστεί και μας σαν ιδεολογικό μηχανισμό δεν δίστασε να μας φορτώσει συνθήματα όπως «Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του» που δεν ακούστηκε, όχι επειδή δε λέει τίποτα αλλά ακριβώς επειδή δεν υπήρχαν περιθώρια για να αναλυθούν τα πολλά που λέει. Ανασύρει έτσι η Εξουσία, σαν ρακοσυλλέκτης από τους σκουπιδοτενεκέδες της ιστορίας της, την σχέση «τρελλού» και «αναρχικού» που εδώ και διακόσια χρόνια τώρα αναμασάει. Και δεν μπορεί παρά να την σιγοντάρουνε στην άρρηκτη  –εδώ και χρόνια τώρα-   σχέση μαζί της οι «επαναστάτες της αριστεράς» μιλώντας για ανεύθυνες ενέργειες, για καπήλευση της Πρωτομαγιάς από προβοκάτορες   (όπως ακριβώς κι ο Λάσκαρης), και κύρια για «ύποπτους φασίστες», «νέα έκφραση του παρακράτους» ή για «σχέσεις με τον Καλέντζη» (βρήκαν επιτέλους ένα πρότυπο του νεοέλληνα φασίστα)! Για μας οι κύριοι αυτοί με τη διαστρέβλωση, την ιδεολογικοποίηση των γεγονότων και τη σταλινική τους λασπολογία, δεν κάνουν τίποτε λιγότερο από το να κρύβουν τον τρόμο τους μπροστά στην ύπαρξη ανθρώπων, που συνειδητά αμφισβητούν και επιχειρούν να ξαναθέσουν το θέμα των κοινωνικών σχέσεων, που θέλουν να ξανακάνουν τις ιδέες επικίνδυνες και την κάθε μέρα Πρωτομαγιά, στο χώρο και τον χρόνο.

«Ρομαντικοί μικροαστοί» δεν είναι αυτοί που προσπαθούν να στήσουν οδοφράγματα, αλλά εκείνοι που 10-12 το πρωί, πριν πάνε την Πρωτομαγιάτικη εκδρομή τους, πήγαν να πανηγυρίσουν την κλασσική οπερέττα του εργατικού (μας) κινήματος και να διαβάσουν μια σειρά από ρεφορμιστικά προγράμματα.

ΞΕΡΟΥΜΕ ότι η χρήση της βίας από τους κρανο-φόρους και τους κρανιο-φόρους δεν επιλύει τίποτα μια και δεν χτυπιούνται οι αιτίες αλλά τα αποτελέσματα. Ξέρουμε ότι μέσα στα πλαίσια της κρατιστικής ιδεολογίας έχουν προβλεφθεί, σε ένα ποσοστό, τα όρια των βιαιοτήτων. Το γεγονός της πρόβλεψής τους δεν μας εμποδίζει να εξαντλήσουμε αυτά τα όρια: απεναντίας. Με κάθε τέτοια ευκαιρία δεν ισχυριζόμαστε ότι καταφέρνουμε ουσιαστικό χτύπημα στην εμπορευματική κοινωνία, αλλά πιστεύουμε ότι παρουσιάζεται άμεσα η δυνατότητα και η προοπτική να αναπτυχθεί και να αποκτήσει ρίζες ένα πλατύτερο κίνημα κοινωνικής ανατροπής. Η απειροελάχιστη δυνατότητα είναι «η αντικατάσταση του όπλου της κριτικής με την κριτική των όπλων». Κάτι τέτοιο δεν  φ ά ν η κ ε  την  Πρωτομαγιά. Εκείνο που  φ ά ν η κ ε   ε ι κ ο ν ι κ ά    για άλλη μια φορά ήταν η σύγκρουση ΑΡΧΗΣ και ΑΝΑΡΧΙΑΣ. Ο αυθορμητισμός (σαν συμπεριφορά, αίσθημα, σκέψη, ελεύθερες από εξωτερικούς καταναγκασμούς, από επιβεβλημένους περιορισμούς) σε σύγκρουση με τις αναστολές των «οπλισμένων» άφησε για ‘άλλη μια φορά πίσω τις προβλέψεις των θεωρητικών. Δεν είναι πια η χωρίς νόημα δραστηριότητα, αλλά το νόημα που επιζητά μια δράση, από την οποία τίποτα να μη είναι εκπορνεύσιμο.

ΜΕ ΚΑΘΕ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ξεσπάσματος της επαναστατικής αντι-βίας δεν εννοούμε ότι θέλουμε να επιβάλλουμε μια ριζοσπαστική συνείδηση. Άλλωστε όσοι υπογράφουν το κείμενο δεν έχουν την ίδια. Δεν σκοπεύουμε να δώσουμε μαθήματα σε κανένα.

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, Η ΜΑΝΙΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΑΣ ΓΙΝΕΙ ΜΑΝΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ.

Αθήνα, 6 Μάη 1977

                                                                                                                   ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ