Ντοκουμεντο. ΑΝΕΚΔΟΤΗ ΑνΑλυση-ΜαρτυρΙα αυτΟπτη του αιματηροΥ ΜπλΟκου της ΚαλογρΕζας, από Ταγματασφαλίτες, ΧωροφΥλακες & ΑσφΑλεια.

– Η πολιτική ανάλυση του Μπλόκου της Καλογρέζας.

 

– Οι απεργίες και δολιοφθορές των ανθρακωρύχων της Καλογρέζας προς τον κατακτητή.

 

– Το Μπλόκο της Καλογρέζας ως μία πράξη θηριωδίας για την ανάγκη διατήρησης της καθεστηκυίας τάξης μέσω των φασιστών.

 

– Οι συγκλονιστικές στιγμές της τρομοκρατίας των χωροφυλάκων και ταγματασφαλιτών με τον δωσίλογο Λάμπου της Ειδικής Ασφάλειας Χωροφυλακής, να «περιφέρεται με την εικόνα της Παναγίας περασμένη στο λαιμό του, σε μια μάνα που τον παρακαλεί να μη σκοτώσει το παιδί της, λέει πως η Παναγία τους σκοτώνει».

 

 

 

 

 

 

Στις 14 προς 15 Μαρτίου 1944 πραγματοποιήθηκε στην Καλογρέζα ενα μεγάλο μπλόκο, με τη συμμετοχή  δυνάμεων της Χωροφυλακής, της Ειδικής Ασφάλειας και των Ταγμάτων Ασφαλείας .

«Πριν ακόμη ξημερώσει, άνδρες των Ταγμάτων Ασφαλείας περικύκλωσαν την περιοχή. Στη συνέχεια συγκέντρωσαν τους άρρενες κάτοικους άνω των 16 ετών σε ένα οικόπεδο.

Ανδρες της Ειδικής Ασφάλειας και των Ταγμάτων Ασφαλείας επέλεξαν και στη συνέχεια εκτέλεσαν 22 ατόμα (στην πλειονότητα τους, εργάτες), μεταξύ αυτών και ένα Ιταλό».

(Απο το βιβλιο του Βασίλη Γ. Μπαρτζιώτα- Η Εθνική Αντίσταση στην αδούλωτη Αθήνα)

 Όπως διαβάζουμε στο Αρχείο Αριστοτέλη Κουτσουμάρη, (φακ. 46, ΕΛΙΑ), την Τρίτη 14 Μαρτίου 1944 ο Υπουργός Εσωτερικών Ταβουλάρης κάλεσε σε σύσκεψη την ηγεσία των Σωμάτων Ασφαλείας, στην οποία αποφασίστηκε η διενέργεια ερευνών και συλλήψεων «εν τω Συνοικισμώ Καλογραίζης και των πέριξ αυτού μικροσυνοικισμών την επομένην ημέραν».

Στη σύσκεψη συμμετείχαν ο Δ/ντής της Δ/νσεως Συντονισμού Χωροφυλακής Αντισυνταγματάρχης Νικόλαος Ταρσατόπουλος, ο Γεν. Δ/ντής Χωροφυλακής Υποστράτηγος Κατσιμπίρης, ο Δ/ντής Χωροφυλακής Συνταγματάρχης Γαλανός, ο Αρχηγός Χωροφυλακής Υποστράτηγος Γκίνης, ο Δ/ντής της Ειδικής Ασφάλειας Χωροφυλακής Υποστράτηγος Λάμπου, ο Διοικητής των Ταγμάτων Ασφαλείας Υποστράτηγος Ντερτιλής και ο Γερμανός αξιωματικός «παρά τω Υπουργείω» Μπος.

Το βράδυ της ίδιας ημέρας, μέχρι τα ξημερώματα, έβαλαν μπροστά την επιχείρηση περικυκλώνοντας την Καλογρέζα και τις γύρω συνοικίες.  Το μπλόκο όπως διαβάζουμε στο Αρχείο του Αρ.Κουτσουμάρη άρχισε «Ευθύς άμα τη ανατολή του ηλίου ήρξαντο ομοβροντιών δι όπλων και χειροβομβίδων προς τρομοκράτησιν των κατοίκων εν ω ταυτοχρόνως εξ όλων των σημείων εισήρχοντο εις τα πρώτα οικήματα προς ενέργειαν ερευνών και συλλήψεων ολοκλήρου του άρρενος πληθυσμού άνω των 14 ετών ους και μετέφερον εις τι εκεί πλησίον περιμανδρωμένον οικόπεδον».

Ο συνταγματάρχης των Ταγμάτων Ασφαλείας  Γιώργος Πλυτζανόπουλος, είχε ενεργό ρόλο όπως και στο Μπλόκο της Κοκκινιάς που είχε το πρόσταγμα μια εβδομάδα πρίν, 17 Αυγούστου 1944, με περισσότερους από 150 νεκρούς σε μια μόνο ημέρα, φτάνοντας συνολικά τους 315.

(Χαρακτηριστική είναι η φράση με την οποία μάζευαν τον κόσμο. “Η Κοκκινιά δεν είναι εδώ, η Γερμανία είναι εδω.  Πάρτε το χαμπάρι, θα πεθάνετε όλοι σας”).

Μετά την Κατοχή ο Πλυτζανόπουλος προήχθη σε υποστράτηγο του Ελληνικού Στρατού, ενώ ο ανηψιός του έγινε δήμαρχος Κοκκινιάς επι χούντας.

Δίπλα του οι Λάμπου και Γκίνος (της Ειδικής Ασφάλειας) και Σαρρής.

Για την Ιστορία, ο συνταγματάρχης Πλυταζανόπουλος ήταν ο ένας εκ των στρατιωτικών διοιηκητών των Ταγμάτων Ασφαλέιας (ο άλλος ήταν ο Παπαδόγκωνας).

Η συγκρότηση των Ταγμάτων Ασφαλείας έγινε το καλοκαίρι του 1943, από τον Ιωάννη Ράλλη, υπό την έμπνευση και καθοδήγηση του πρώην δικτάτορα, Πάγκαλου και με την υποστήριξη των Ταβουλάρη (συνεργάτη του Πάγκαλου), Βουλπιώτη και Μπουραντά.

 Ο Νίκος Μπουραντάς μάλιστα, απολογούμενος στο Β΄Δικαστήριο Δωσιλόγων, απάντησε με τρόπο που θα ζήλευαν και οι επίγονοί του Χρυσαυγίτες : “Εγω τρώγω ενα ξεροκόμματο, βουτηγμένο στο αίμα! Αλλά ρέει στις φλέβες μου άφθονο ελληνικό αίμα”.

Ο δωσίλογος πρωθυπουργός Ιωάννης Ράλλης συγχαίρει μικτό απόσπασμα της Ειδικής Ασφάλειας και των Ταγμάτων Ασφαλείας

Από τα πλέον ειδεχθή εγκλήματα των Ταγμάτων Ασφαλείας έλαβε χώρα στις 27 Νοεμβρίου ΄43, όταν εκτέλεσαν στο Γουδί αγωνιστές και πολεμιστές της Αλβανίας.

Πολλοί από αυτούς ήταν ανάπηροι, όπως ο Διονύσιος Γονατάς που είχε χάσει τα δυο του πόδια στην Αλβανία και που οδηγήθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα, αφού πρώτα του πήραν τα ξύλινα πόδια και τον έδεσαν σε πάσσαλο, για να τον εκτελέσουν.

Ανέκδοτη Ανάλυση-Μαρτυρία για το Μπλόκο της Καλογρέζας.

Δημοσιεύουμε στο LEFTeria–newsένα ντοκουμέντο, μια ανέκδοτη Ανάλυση-Μαρτυρία του Θόδωρου Παπαδημητρίου, ενός αγωνιστή που υπήρξε θρυλική μορφή της Καλογρέζας και αυτόπτης μάρτυρας της θηριωδίας των ταγματασφαλιτών και χωροφυλάκων, που άφησαν πίσω τους 22 νεκρούς, ένας εξ αυτών ο μεγαλύτερος αδερφός του, Γιώργος Παπαδημητρίου.

Ο Θ. Παπαδημητρίου, βιομηχανικός εργάτης, υπέστη εκτοπίσεις και φυλακίσεις από 15 χρονών για τα πιστεύω και τους αγώνες του, παιρνώντας διαδοχικά από Μέγαρα, Μακρόνησο, Γυάρο και Λέρο.

Μοναδικό παράδειγμα αυτομόρφωσης, έγραψε πλήθος ανέκδοτων δοκιμίων, καθώς ανέπτυξε μια ικανότητα βαθιάς ανάλυσης του ιστορικού υλισμού και της οικονομικής και πολιτικής φιλοσοφίας, από τον Μαρξ έως τον Πουλαντζά.

Το Μπλόκο της Καλογρέζας.

 

Του Θόδωρα Παπαδημητρίου.

Το Μπλόκο της Καλογρέζας έχει καταγραφεί στην συνείδηση του λαού μας σαν μια από τις κορυφαίες στιγμές της εθνικής μας αντίστασης. Μιάς αντίστασης που δεν ήταν απαλλαγμένη από τη γενικότερη πάλη του λαού μας για κοινωνική και οικονομική δικαιοσύνη και δεν ήταν επίσης απαλλαγμένη από τον αγώνα για πολιτική και ιδεολογική ελευθερία.

Ο κατακτητής δεν μας βρήκε ελεύθερους, ωστόσο η αντίσταση υπήρξε καθολική. Και αν κάποιες εξαιρέσεις αμαύρωσαν αυτές τις κορυφαίες στιγμές της εθνικής μας συνείδησης, δεν ήταν παρά η νόθα συνείδηση μίας γενικοποιημένης απόπειρας του φασιστικού φαινομένου.

Το μπλόκο της Καλογρέζας ήταν μία πράξη θηριωδίας που δεν συνδέεται μόνο με τις ανάγκες διατήρησης της καθεστηκυίας τάξης των Γερμανών κατακτητών, γιατί ήδη αυτοί έχουν χάσει το παιχνίδι και προφανείς λόγοι μπροστα στη νέα διαμορφούμενη κατάσταση θα επέβαλαν μάλλον μια πιο ήπια αποχώρηση, έπρεπε όμως να προετοιμαστεί το έδαφος για την επαναφορά στην προηγούμενη τάξη πραγμάτων, στο αντιδραστικό δηλαδή καθεστώς της μεταξικής δικτατορίας – βλέπετε οι Γερμανοί δεν άφηναν απλήρωτες τις οφειλές τους-.

Στις 14 λοιπόν του Μάρτη του 1944, τα τάγματα ασφαλείας έχουν μπλοκάρει απ’τα χαράματα την Καλογρέζα. Η επιχείρηση που κατέληξε στην εκτέλεση 22 αντιφασιστών πατριωτών είχε σχεδιαστεί και μελετηθεί πολύ προσεκτικά από τους συνεργάτες των Γερμανών.

Γιατί την εποχή εκείνη η Καλογρέζα αποτελεί σοβαρό κέντρο της αντιφασιστικής πάλης. Τα αθρακωρυχεία που λειτουργούν απ΄το 1941 στην περιοχή έχουν καταστεί ορμητήριο αγώνων. Συχνές απεργίες των ανθρακωρύχων ξεσπούν ενάντια στους κατακτητές και στα όργανά τους με αιτήματα οικονομικά και αντιφασιστικά, για βελτίωση των συνθηκών ζωής, για λαϊκά συσσίτια, ενάντια στην επιστράτευση κ.ά.

Γίνονται επίσης λευκές απεργίες με προγραμματισμένη μείωση της παραγωγής κάρβουνου που η στρατηγική του σημασία για τον κατακτητή είναι μεγάλη.

Στις απεργίες και στους αγώνες συμμετέχουν επίσης μεγάλες μάζες κλωστουφαντουργών γιατί η περιοχή είναι σοβαρό βιομηχανικό κέντρο και η εργατική τάξη της, έχει μεγάλη παράδοση στους εργατικούς αγώνες. Για αυτό και με την είσοδο των Γερμανών το ανθρώπινο υλικό είναι ήδη έτοιμο να μπεί το στίβο του αντιφασιστικού αγώνα.

Οι συνεργάτες των Γερμανών που έχουν παντού το μάτι τους και βλέπουν πολύ καλά τους άμεσους και μελλοντικούς κινδύνους για το αντιδραστικό καθεστώς που ονειρεύονται να ξαναεπιβάλλουν στο λαό και στη χώρα, έχουν αποφασίσει να χτυπήσουν με όλα τα μέσα το λαϊκό κίνημα.που φουντώνει απειλητικά γι’αυτούς.

Αδιαφορούν τελείως για τα δεινοπαθήματα του λαού, για τον κίνδυνο αφανισμού του από την πείνα, τις αρρώστιες, την επιστράτευση του.

Και δεν έχουν μόνο την βοήθεια των Γερμανών, αλλά όπως προκύπτει από πολλά ντοκουμέντα της περιόδου αυτής, υπάρχει μία σαφής παρέμβαση και των Άγγλων συμμάχων. Πράγματι, αυτά τα ντοκουμέντα αποδεικνύουν ότι Άγγλοι, Γερμανοί και Έλληνες συνεργάτες τους, όλοι άνθρωποι του παλιού πολιτικού κατεστημένου και στρατιωτικοί από τους πιο αντιδραστικούς με φασιστική χιτλερομεταξική ιδεολογία, έχουν συγκροτήσει το μαύρο μέτωπο κατά του λαού.

Έχουν επιστρατεύσει τα κατακάθια των εξαχρειωμένων από την πείνα, που είναι ικανοί για ένα πιάτο φαϊ να κάνουν οτιδήποτε τους διατάξουν.

Και το έκαναν.

 Τα χαράματα της 14^ης του Μάρτη του 1944 και ενώ τα στρατεύματα κατοχής είχαν ήδη αρχίσει να φεύγουν και η αντίστροφη μέτρηση της συντριβής του χιτλερικού άξονα στην Ευρώπη είχε χρονολογηθεί, αυτοί οι άνθρωποι, ντυμένοι άλλοι τσολιάδες, άλλοι χωροφύλακες, έζωσαν ολόκληρη την περιοχή της Καλογρέζας από τα μαύρα χαράματα.

Παραμόνεύουν σε κάθε σημείο, σε κάθε κάθε δρόμο, σε όλα τα περάσματα. Το σύνθημα για την επιχείρησση δεν θα αργήσει, κάποιοι πηγαίνουν στον σταθμό χωροφυλακής, εκεί είναι στημένο το στρατηγείο του αιματοβαμένου αρχιταγματασφαλίτη Λάμπου, μαζί με τους στενούς συνεργάτες του Παρθενίου, Μόρφη, Πλυτζανόπουλο κ.ά.

Όταν πήρε να ξημερώσει, από το στρατηγείο, δίνεται η εντολή.

 Όρμησαν μέσα στα σπίτια κλωτσώντας και βρίζοντας , έβγαλαν όλους τους άντρες έξω και τους μάζεψαν σ΄ ένα λοφίσκο στα σύνορα με το Ηράκλειο. Τους επικίνδυνους – αυτούς που είχαν γραμμένους σε καταλόγους  – τους πήγαιναν με τα χέρια σηκωμένα πίσω στα κεφάλι και αυστηρή συνοδεία, μερικούς τους έκλεισαν στο αστυνομικό τμήμα.

Συνεχίζουν τις έρευνες παντού, προσπαθούν να βρούν αντιστασιακό υλικό αναποδογυρίζουν τα πάντα, κουβαλούν με κλωτσιές και σκουντιές ακόμα και ανύποπτους ανθρώπους, στο τμήμα της Χωροφυλλακής για ανάκριση.

Μέσα αλλά και έξω από την αστυνομία δέρνουν αλύπητα αγωνιστές και προσπαθούν να τους λυγίσουν. Γίνεται η πρώτη εκτέλεση, σκοτώνουν στο ρέμα τον Γιώργο Μικρόπουλο.

Αργότερα όσους έφτασαν τους συγκέντρωσαν στην πλατεία μπροστά στην αστυνομία, εκεί έφεραν και όσους ανθρακωρύχους βρήκαν να εργάζονται. Ύστερα έβγαλαν καταστάσεις και φωνάζουν ονόματα, όσους βγαίνουν τους παίρνουν και τους εκτελούν κοντά στο ρέμα. Σπέρνουν τον πανικό παντού. Λεηλατούν μαγαζιά όπως του Κουριώτη, καίνε το καφενείο του Βουτσά, κάνουν όργια.

Ο Λάμπου περιφέρεται με την εικόνα της Παναγίας περασμένη στο λαιμό του, σε μια μάνα που τον παρακαλεί να μη σκοτώσει το παιδί της, λέει πως η Παναγία τους σκοτώνει.

Όταν τελείωσε το φονικό, γέμισαν τα αυτοκίνητα της συγκοινωνίας που τα είχαν φέρει από νωρίς με όσους άνδρες είχαν επιλέξει και όσους πήρε η μπόρα και τους πήγαν στο Χαϊδάρι.

Πολλοί απ’ αυτούς δεν ξαναγύρισαν.

22 ονόματα προστέθηκαν από το Μπλόκο της Καλογρέζας στο μακρύ κατάλογο των ανώνυμων και επώνυμων πατριωτών, τίμημα της ελευθερίας, της εθνικής ανεξαρτησίας και της αυτοδιάθεσης του λαού μας;

Ανδριώτης Ευάγγελος, Αργυρόπυλος Δημήτριος, Αρτανιάν Νικόλαος, Βουτσάς Κων/νος, Γεωργίου Κων/νος, Καλοϊδης Ιωάννης, Κανάκης Μιχαήλ, Καμίνης Γεώργιος, Κοντόπουλος Κων/νος, Λάσκαρίδης Γεώργιος, Μαυρίδης Αιμίλιος, Μηνόπουλος Κων/νος, Μικρόπουλος Γεώργιος, Παντολέων Αναστάσιος, Παπαδημητρίου Γεώργιος, Παπούδης Μιχαήλ, Παρασκευάς Γεώργιος, Παρασκευάς Παντελής, Πελεγκρίνο Αντόνιο, Σοφιανόπουλος Γεώργιος, Συρμαλόγλου Ορφέας, Χρυσαυγής Γεώργιος.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ – ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΗ

Το Μπλόκο της Καλογρέζας. 70 χρόνια από την εκτέλεση των 22 από χωροφύλακες & ταγματασφαλίτες – Tο πρόγραμμα των εκδηλώσεων.

http://lefteria-news.blogspot.gr/2014/03/70-t.html

Καλογρέζα Μάρτιος 1944 – Ιερισσός Μάρτιος 2013 ?

http://lefteria-news.blogspot.gr/2013/03/1944-2013.html

Ημερολόγιο Εθνικής Αντίστασης Φεβρουαρίου.

http://lefteria-news.blogspot.gr/2014/02/blog-post_17.html

27 Νοεμβρίου ΄43. Οι Ταγματασφαλίτες εκτελούν 19 αγωνιστές στο Γουδί. Δημοσιεύματα εποχής, ονόματα και μαρτυρίες.

http://lefteria-news.blogspot.gr/2013/11/27-43-19.html

VIDEO 17 Αυγούστου 1944. «Εδώ είναι Γερμανία» Το Μπλόκο Γερμανών-Ταγματασφαλιτών-Αστυνομίας στην Κοκκινιά

http://lefteria-news.blogspot.gr/2013/08/video-17-1944.html

7 Αυγούστου 1944. Το Μπλόκο του Βύρωνα από 2 Γερμανικούς λόχους & 800 ταγματασφαλήτες.

http://lefteria-news.blogspot.gr/2013/08/7-1944-2-800.html

17 Νοεμβρίου 1941. Νικηφόρα παμφοιτητική απεργία στην Αθήνα, απέναντι στον Τσολάκογλου, η πρώτη στην κατεχόμενη Ευρώπη.

http://lefteria-news.blogspot.gr/2013/11/17-1941_16.html

 

1947.Βάρναλης για την 28η Οκτωβρίου: “Κι όμως ετούτοι γιορτάζουνε το “αλβανικό έπος”. Και πάλι χωρίς το λαό.

Και πάλι με φράχτη γύρω τους τα όπλα -για να τους φυλάνε όταν πηγαίνουν στην τελετή– να φυλάνε από το λαό τους εχθρούς του λαού”

http://lefteria-news.blogspot.gr/2013/10/1947-28.html

28 Οκτωβρίου 1940. Το χρονικό και το πλήρες κείμενο του τελεσιγράφου, η απάντηση του λαού και ο ρόλος των ξένων δανειστών της Ελλάδας.

http://lefteria-news.blogspot.gr/2013/10/28-1940.html

VIDEO Ντοκουμέντο από τον Φίνο.”12 Οκτωβρίου 1944: Απελευθέρωση της Αθήνας” και η διήγηση της αγωνίστριας Διδώς Σωτηρίου

http://lefteria-news.blogspot.gr/2013/10/video-12-1944.html

27 Σεπτεμβρίου 1941. Ιδρύεται επίσημα το ΕΑΜ

http://lefteria-news.blogspot.gr/2013/09/27-1941.html

8 Σεπτεμβρίου 1944, εκτελείται μια από τις πιο ευγενικές μορφές της Αντίστασης, η Λέλα Καραγιάννη, μητέρα 7 παιδιών.

http://lefteria-news.blogspot.gr/2013/09/8-1944-7.html

5 Σεπτεμβρίου 1944, εκτελείται η 17χρονη ΕΠΟΝίτισσα Ηρώ Κωνσταντοπούλου μετά από βασανιστήρια 4 ημερών από SS και ταγματασφαλίτες. Έκανε σαμποτάζ και φυλακισμένη.

http://lefteria-news.blogspot.gr/2013/09/5-1944-17-4-ss.html

22 Ιουλίου 1943. Οι νέες και οι νέοι της ΕΠΟΝ, σε νικηφόρα άοπλη διαδήλωση απέναντι στα Γερμανικά τάνκς.

http://lefteria-news.blogspot.gr/2013/07/22-1943.html

πηγή:http://lefteria-news.blogspot.gr

Αν έχεις λείψει για ότι πρέπει, θα ‘σαι για πάντα μέσα σ’ όλα

εκείνα που γι’ αυτά έχεις λείψει, θα ‘σαι για πάντα μέσα σ’ όλον τον κόσμο.

                                                                                              Γιάννης Ρίτσος

“[…]Ο Λάμπρος Φούντας θα μείνει στην ιστορία ως ένας αγωνιστής της ελευθερίας που έδωσε την ζωή του προετοιμάζοντας ένα ακόμα χτύπημα του Επαναστατικού Αγώνα ενάντια στο καθεστώς.  Έδωσε την ζωή του για να μην περάσει η κατοχή της ελληνικής κυβέρνησης, του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της ΕΕ. Για να μην περάσει η σύγχρονη χούντα του κράτους και του κεφαλαίου. Για να μην περάσει ο νέος ολοκληρωτισμός που η οικονομική και πολιτική ελίτ θέλει να επιβάλει σε όλο τον πλανήτη με αφορμή την παγκόσμια οικονομική κρίση. Ο Λάμπρος Φούντας έδωσε την ζωή του πολεμώντας ώστε να γίνει η κρίση ευκαιρία για την Κοινωνική Επανάσταση.[…] Για μας τους συντρόφους του στον Επαναστατικό Αγώνα ο Λάμπρος Φούντας δεν είναι νεκρός. Είναι μέσα στο αίμα μας και στον αέρα που αναπνέουμε σαν αγωνιστές. Είναι μέσα στους στόχους και στους σκοπούς μας. Είναι ένα με την οργάνωση και τον αγώνα μας. Είναι κάθε μέρα, κάθε στιγμή παρών. ΕΙΝΑΙ ΑΘΑΝΑΤΟΣ.”

 Δήλωση των μελών του Επαναστατικού Αγώνα Πόλας Ρούπα, Κώστα Γουρνά, Νίκου Μαζιώτη στις 6-2-2012 για την ένοπλη συμπλοκή της Δάφνης.

Στις 10 Μάρτη του 2010 ο αναρχικός Λάμπρος Φούντας έπεσε μαχόμενος με ένστολους φρουρούς του κεφαλαίου και του κράτους του στη Δάφνη, κατά τη διάρκεια προπαρασκευαστικής ενέργειας της οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας. Μέσα στην εικοσαετή διαδρομή του στις γραμμές του αναρχικού και του ευρύτερου αντικαπιταλιστικού κινήματος, ο Λαμπρός αγωνίστηκε πολύμορφα με μια ιδιαίτερη ανιδιοτέλεια και αυταπάρνηση.

Η θύμηση της ευγενικής μορφής του, μιας μορφής που -όπως εύστοχα κατέθεσε κατά τη διάρκεια του έκτακτου τρομοδικείου στον Κορυδαλλό ένας από τους συντρόφους-μάρτυρες υπεράσπισης- σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά, συντροφεύει και θα συντροφεύει κάθε προλετάριο, κάθε αγωνιστή, κάθε σύντροφο που συνεχίζει ν’ αντιστέκεται και αγωνίζεται για να κρατηθεί ανοιχτός ο δρόμος της επαναστατικής προοπτικής, ο δρόμος της Κοινωνικής Επανάστασης για τον Κομμουνισμό & την Αναρχία.

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=IonKDyg119k[/youtube]

[…]Υπήρχε όμως κάτι άλλο που σχεδόν όλοι στην πόλη γνώριζαν και θυμούνταν πολύ καλά (ήταν επίσης πιο πρόσφατο, καθώς είχε συμβεί στις αρχές του 2000). Ένας Επτανήσιος είχε ανοίξει ένα φούρνο στην άκρη της πόλης, στο δρόμο προς το Πόρτο Ράφτη. Λίγα χρόνια αργότερα άνοιξε και δεύτερο φούρνο, κοντά στο λιμάνι του Πόρτο Ράφτη. «Μια μέρα», όπως μου είπε ένας φίλος, ο Κωστής, «έγινε μεγάλος σαματάς στον πρώτο φούρνο. Μαζεύτηκε η αστυνομία, ήρθε το ασθενοφόρο, της τρελής… Ένας πελάτης που είχε μπει για να αγοράσει ψωμί είχε δει το φούρναρη και τον αναγνώρισε, ήταν ”ο αλφαμίτης του” στη Μακρόνησο. Τον έκανε μαύρο στο ξύλο, σου λέω, τον μάζεψε το ασθενοφόρο, κι ούτε θυμάμαι πόσο έμεινε στο νοσοκομείο». Λέγοντας «ο αλφαμίτης του» εννοούσε βεβαίως ότι ο άνδρας αυτός ήταν ο βασανιστής του στη Μακρόνησο[…]
Νένη Πανουργιά, Επικίνδυνοι πολίτες

23 χρόνια μετά τη δολοφονία του κομμουνιστή αγωνιστή Νίκου Τεμπονέρα από παρακρατικούς οννεδίτες στην Πάτρα, αναρτούμε ενδεικτικές φωτογραφίες από την οδό Πατησίων εκείνο τον αξέχαστο Γενάρη και ένα βίντεο-ντοκουμέντο από εκείνη την εποχή.

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=i6RMThGymsA[/youtube]

στην κατεύθυνση της διάδοσης της ιστορικής Μνήμης, αντιγράφουμε και αναδημοσιεύουμε ένα κείμενο αναρχικών που μοιράστηκε και τοιχοκολλήθηκε εκείνη την αξέχαστη Δευτέρα 8 Δεκέμβρη 2008 στην κάταληψη του Πολυτεχνείου και τους φλεγόμενους δρόμους της αθηναϊκής μητρόπολης.

Σάββατο 6/12/2008 στις εννέα το βράδυ στα Εξάρχεια ένας μισθοφόρος του κράτους δολοφόνησε τον σύντροφο μας Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο πυροβολώντας τον τρεις φορές στο στήθος εξ’ επαφής. Η βία, ο τρόμος και ο κοινωνικός εξανδραποδισμός είναι τα θεμέλια της δημοκρατίας του κεφαλαίου. Πρόκειται για μια στιγμή του διαρκούς πολέμου για κοινωνική απελευθέρωση, του διαρκούς πολέμου της εξουσίας με την αναρχία.

Μετά την εξέγερση του ’73, το ’76 η διαδηλώτρια Αναστασία Τσιβίκα συνθλίβεται από αστυνομική αύρα, το ’77 θάνατος του αγωνιστή Χρήστου Κασσίμη σε μάχη με ασφαλίτες, το ’80 ξυλοδαρμός μέχρι θανάτου των διαδηλωτών Κούμη και Κανελλοπούλου από τις δυνάμεις της τάξης, το ’85 θάνατος του αναρχικού αντάρτη Χρήστου Τσουτσουβή σε μάχη με ασφαλίτες, το ’85 δολοφονία του εξεγερμένου Μιχάλη Καλτεζά από Ματατζή που τον πυροβόλησε στον αυχένα πισώπλατα, το ’87 εκτέλεση του αναρχικού Μιχάλη Πρέκα από Εκαμίτες, το ’91 δολοφονία με σιδερολοστό του κομμουνιστή Νίκου Τεμπονέρα τραμπούκους της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, το ’96 εκτέλεση του αναρχικού Χριστόφορου Μαρίνου (εκτέλεση κατ’ εντολίν της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, όπως και η εκτέλεση του Μιχάλη Πρέκα), το 2005 τραυματισμός ενός συντρόφου από σωματοφύλακες του Βερελή και του Βενιζέλου μέσα στο πολυτεχνείο, το 2008 δολοφονία της αγωνιζόμενης Μαρίας Κουλούρη στη Λευκίμη της Κέρκυρας από Ματατζήδες. Ταυτόχρονα με τις δολοφονίες αγωνιστών το καθεστώς πυροβολεί και σκοτώνει μετανάστες, τσιγγάνους, παράνομους και ανυπότακτους νέους. Η ένοπλη τρομοκρατία του καθεστώτος καθοδηγεί την καθημερινή καταστολή πάνω σε όποιους δεν υποτάσσονται και σε όποιους μάχονται τα σχέδια του κράτους. Η δολοφονία του συντρόφου Αλέξανδρου είναι μια αιχμιακή πρόκληση που προετοιμαζόταν καιρό με το ηθικό και ψυχολογικό ντοπάρισμά των κρατικών δολοφόνων και την ανάλογη εκπαίδευση και υλικοτεχνική ενίσχυση τους. Χαρακτηριστική είναι η διακήρυξη του πρώην υπουργού δημόσιας τάξης Β.Πολύδωρα ότι οι μπάτσοι έχουν νευρικό σύστημα και φέρουν όπλο. Έσπειραν ανέμους, θα θερίσουν θύελλες.

Το ίδιο βράδυ η οργή, η μήτρα της δικαιοσύνης, απλώθηκε σε εξεγερσιακά γεγονότα σε πολλές πόλεις. Απέναντι στην επίταση του ελέγχου αντιτάξαμε τη διάχυση της αυτοοργανωμένης αντικαπιταλιστικής-αντικρατικής βίας. Αστυνομικά τμήματα, τράπεζες, πολυκαταστήματα, επιχειρηματικές αλυσίδες και στόχοι που βρίσκονται στην εμπροσθοφυλακή της τεχνοκυριαρχίας και της οικονομικής ανάπτυξης πυρπολήθηκαν. Στους δρόμους του μητροπολιτικού κέντρου έγιναν μαζικές συγκρούσεις με τις κατασταλτικές δυνάμεις. Οι σύντροφοι επιτίθονταν όλη νύχτα στους μισθοφόρους της δημοκρατίας. Η αυθόρμητη αντίδραση είναι η αρχή της αντεπίθεσης. Η απώλεια του συντρόφου είναι το έναυσμα για την όξυνση του κοινωνικούς και ταξικού πολέμου.

Ενάντια στην αστική τρομοκρατία προτάσσουμε την άμεση εξεγερσιακή-ανατρεπτική δράση. Ενάντια στο ολοκαύτωμα των συνειδήσεων προτάσσουμε την αντιθεσμική κοινωνική αυτοοργάνωση και την συνάντηση των ακηδεμόνευτων αγώνων στην προοπτική της γενικευμένης ρήξης με το κράτος και τον καπιταλισμό. Καλούμε όλες τις διάσπαρτες δυνάμεις της κοινωνικής πάλης, όλους τους ανθρώπους που τάσσονται στο  μέτωπο της απελευθέρωσης, να είναι ενεργοί σ’ αυτόν τον αγώνα. Συμμετέχουμε στις καταλήψεις-σημεία στήριξης της διάχυτης σύγκρουσης. Συμμετέχουμε στις μαχητικές κινητοποιήσεις. Μεταφέρουμε τον πόλεμο σε κάθε γειτονιά.

ΑΜΕΣΗ ΔΡΑΣΗ     ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

ΒΙΑ ΣΤΗ ΒΙΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Ένας πυρήνας αναρχικών από την κατάληψη του πολυτεχνείου

 που συμμετείχε στις μάχες του Σάββατου και της Κυριακής  

*

αναδημοσίευση του κειμένου ” Με το αίμα ακόμα στα μάτια… με την οργή ακόμα στα χέρια…πληρώσανε ακριβά αλλά χρωστάνε πολλά ακόμα…” που κυκλοφόρησε τις πρώτες μέρες του Γενάρη του 2009 στην αθηναϊκή μητρόπολη από “αναρχικούς και αναρχικές από την έρημο του πραγματικού”

//prolprot.espivblogs.net/2013/05/09/%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CE%AF%CE%BC%CE%B1-%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CE%BC%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B1-%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B9%CE%B1-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%AE/

γιατί κανένας Δεκέμβρης δεν τελείωσε ποτέ…

γιατί το ανεκπλήρωτο παρελθόν συνεχίζει ν’ αποτελεί υποχρέωση για εμάς…

*

“Η Μάχη της Αθήνας το Δεκέμβρη του 1944”

το 2ο τεύχος της έντυπης επιθεώρησης για την απαλλοτρίωση της γνώσης

Προλεταριακή Αυτομόρφωση που κυκλοφόρησε το Δεκέμβρη του 2004 στην Αθήνα

http://asynergia.wordpress.com/1944/12/03/december1944/

[…] Έτσι λοιπόν αυτή τη φορά αποφασίσαμε να ψάξουμε και να μάθουμε για τη μάχη της Αθήνας το Δεκέμβρη του 1944. Για μια γενικευμένη ένοπλη εξέγερση ενός τεράστιου κομματιού της προλεταριακής κοινωνίας της Αθήνας. Και αν για την τελευταία εξέγερση αυτή του Νοέμβρη του 1973, μιας και είναι πιο κοντά στην εποχή που ζούμε, γνωρίζουμε αρκετά, δεν συμβαίνει το ίδιο και για τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 1944 στην Αθήνα. Για τη μάχη της Αθήνας. Μια μάχη, που αν η τροπή της ήταν διαφορετική, πολλά θα μπορούσαν να έχουν αλλάζει στην ιστορία αυτής της χώρας. Ένα τέτοιο λοιπόν γεγονός δεν θα μπορούσε παρά να μας προξενήσει το ενδιαφέρον. Όχι βέβαια ακαδημαϊκά, αλλά πάντα ως δρώντα πολιτικά υποκείμενα. […]

Η μεγάλη απεργιακή συγκέντρωση των οικοδόμων στο ΕΚΑ

με τα όπλα προταγμένα και σε σχηματισμό μάχης…

Από το πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ της Αυγής την επόμενη μέρα (1)

Σε μια στιγμή ακούγονται πυροβολισμοί από την πλευρά της οδού Πειραιώς και η κραυγή των υποχωρούντων απεργών ‘μας σκοτώνουν’, ‘ρίχνουν στο ψαχνό’. Η αγανάκτησις φθάνει στο αποκορύφωμά της. Οι οικοδόμοι αρπάζουν τα ξύλα που βρίσκουν μέσα σε μια αποθήκη της οδού Αγησίλαου, ξηλώνουν τις πλάκες των πεζοδρομίων και ετοιμάζονται να αμυνθούν ενεργητικά υπερασπιζόμενοι τη ζωή τους…Οι αστυνομικοί επιχειρούν νέα, βιαιότερη επίθεση. Αυτή την φορά οι δυνάμεις των αστυνομικών αποκρούονται από τους οικοδόμους. Πέφτουν οι πρώτες πέτρες και οι αστυνομικοί οπισθοχωρούν προσπαθώντας να καλυφθούν στις παρόδους της οδού Αγησιλάου η οποία καταλαμβάνεται και πάλι από τους απεργούς. Σε λίγο όμως και ενώ στο μεταξύ έχουν καταφθάσει ενισχύσεις η αστυνομία εκ νέου εφορμά.

Οι απεργοί καλυπτόμενοι πίσω από τα αυτοκίνητα Ι.Χ. που βρίσκονται στην οδό Αγησιλάου ρίχνουν πέτρες και τούβλα κατά των επιτιθέμενων. Οι αστυνομικοί φθάνουν μέχρι τα αυτοκίνητα αλλά είναι αδύνατον να προχωρήσουν. Τώρα αρπάζουν και αυτοί από χάμω πέτρες και τις ρίχνουν κατά των απεργών. Ένας φοβερός πετροπόλεμος αρχίζει. Ισχυρή αστυνομική δύναμις επιτίθεται από την οδό Βούλγαρη και κόβει τους απεργούς σε δύο τμήματα. Νέα μεγάλη μάχη αρχίζει. Οι αστυνομικοί απωθούν τους οικοδόμους κάτω από το Εργατικό Κέντρο. Στο μεταξύ από την πλευρά της οδού Κολοκυνθούς εκδηλώνεται άλλη επίθεσις των αστυνομικών οι οποίοι φορούν κράνη και αντιασφυξιογόνες προσωπίδες. Ένας αστυνόμος βγάζει το περίστροφό του και πυροβολεί. Ένας νέος εργάτης πέφτει αιμόφυρτος. Η επίθεσις των αστυνομικών συνεχίζεται και στις δύο πλευρές. Βροχή από πέτρες εξαπολύεται και από τις δύο πλευρές. Μεταξύ των απεργών και των αστυνομικών έχει τώρα δημιουργηθεί μια ‘νεκρή ζώνη.’ Στην οδό Κεραμικού αστυφύλακες σπάζουν και αυτοί πλάκες των πεζοδρομίων και εφοδιάζουν τους συναδέλφους τους.

Σε μια στιγμή πλάι στα αναποδογυρισμένα αυτοκίνητα ξεπηδά μια λουρίδα φωτιάς. ‘Δακρυγόνα’!…Η φωτιά από τα δακρυγόνα μεταδίδεται στην βενζίνη που έχει χυθεί από ένα αναποδογυρισμένο αυτοκίνητο το οποίο αναφλέγεται.

Οι υποχωρούντες απεργοί επιδιώκουν να φθάσουν στο κτίριο του ΕΚΑ. Στην ‘μάχη’ που εξακολουθεί οι αστυνομικοί τρέπονται εις φυγήν αφήνοντας την οδό Αγησιλάου ελεύθερη. Ο δρόμος παρουσιάζει ένα άγριο θέαμα καθώς είναι καλυμμένος από πέτρες, φέιγ-βολάν, από αίματα και από καπέλα αστυφυλάκων και αστυνόμων που τα εγκατέλειψαν κατά την φυγήν των. Το πανδαιμόνιο που κάνουν οι σειρήνες των αστυνομικών αυτοκινήτων, των πυροσβεστικών αντλιών και των ασθενοφόρων αυτοκινήτων που αρχίζουν να καταφθάνουν, οι κραυγές διαμαρτυρίας των απεργών, οι οιμωγές των τραυματισμένων δημιουργούν μια εφιαλτική ατμόσφαιρα.» [8]

Από το πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ της Αυγής την επόμενη μέρα (2)

Ακολούθησε μια σχετική ηρεμία. Κατόπιν, έφθασε στο Εργατικό Κέντρο ο Αστυνομικός Διευθυντής Αθηνών Θ. Ρακιτζής, οποίος, επανειλημμένα και «στο λόγο της τιμής του», διαβεβαίωσε τα μέλη της Συντονιστικής πως, αν διαλύονταν «ησύχως», κανείς απεργός δεν θα συλλαμβάνονταν. Όντως, οι αστυνομικές δυνάμεις απομακρύνθηκαν και οι πόρτες του ΕΚΑ άνοιξαν. Ωστόσο, «απ’ όσους φεύγανε κάνανε αρκετές συλλήψεις. Ο Δ/ντης της αστυνομίας δεν κράτησε το λόγο της τιμής του.» [9]

Ο απολογισμός της κατασταλτικής μανίας του αστικού κράτους: 173 συλλήψεις και 66 τραυματίες (3 από σφαίρες). «Για πρώτη φορά στην Ελλάδα εχρησιμοποιήθησαν καπνογόνες και δακρυγόνες βόμβες.» Στη διάρκεια των συγκρούσεων τραυματίστηκαν επίσης 55 αστυνομικοί, τους οποίους επισκέφτηκε στο νοσοκομείο ο ίδιος ο Διάδοχος του Θρόνου Κωνσταντίνος δηλώνοντας «ικανοποιημένος» με «τον τρόπον με τον οποίον αντιμετώπισε τους διαδηλωτάς η αστυνομία.» [10]

Σύσσωμος ο αστικός κόσμος ξεσπάθωσε κατά των οικοδόμων. Ο υπουργός Εργασίας Α. Δημητράτος απέδωσε την αποκλειστική ευθύνη των γεγονότων –σε ποιους άλλους;- στους απεργούς, «οι οποίοι κατευθύνονται από γνωστά κομμουνιστικά στοιχεία.» «Απείλησε» δε πως «δεν θα ανεχθεί ‘έκνομους ενέργειας’ και ‘κομμουνιστικήν δράσιν’ στα συνδικάτα.» [11] Στον ίδιο τόνο, ο υφυπουργός Εσωτερικών Ε. Καλαντζής, έκανε λόγο για «κομμουνιστές εγκληματίες, οι οποίοι εις πάσαν ευκαιρίαν επιζητούν την αιματοχυσίαν», «προειδοποιώντας» και αυτός με τη σειρά του πως «πάσα παρόμοια επαναστατική ενέργεια θα αντιμετωπισθεί με την μεγίστην αυστηρότητα», προκειμένου να «προστατευθεί η γαλήνη του λαού» και να «παταχθεί η κομμουνιστική εγκληματικότητα.» [12]

«Οι κομμουνισταί προεκάλεσαν χθες αιματηράς ταραχάς εις Αθήνας», έγραφε στις 2/12 η Καθημερινή. «Ουδεμία επιτρέπεται αμφιβολία ότι αι σκηναί υπεκινήθηκαν και οργανώθησαν υπό των κομμουνιστών, οι οποίοι έρριψαν εις την ‘μάχην’ επίλεκτα στελέχη των.» «Τα αιματηρά γεγονότα», διάβαζε αντίστοιχα ο τίτλος του ρεπορτάζ της Βραδυνής, «είχον προετοιμασθή υπό των ερυθρών. Ομάδες του σκληρού πυρήνος ενήργησαν αλλεπάλληλους επιθέσεις κατά αστυνομικών. Αφήρεσαν και τα περίστροφα τραυματιών.» «Πρόκειται περί καθαρώς κομμουνιστικής προκλήσεως», μετέδιδε από τη μεριά του ο ραδιοσταθμός της Θεσσαλονίκης, «αποσκοπούσα εις την δημιουργία χάους, εις εφαρμογήν γενικότερου σχεδίου κινητοποιήσεως των επαναστατικών δυνάμεων της διεθνούς μονάδος κρούσεως…Με τις αιματηρές συγκρούσεις των Αθηνών, ξαναζωντανεύουν στη μνήμη όλων στιγμές φρίκης [σ.σ. αναφέρεται στο Δεκέμβρη του 1944]…Υπάρχουν δυστυχώς αφελείς που πίπτουν θύματα της κομμουνιστικής δημαγωγίας.» [13]

Στο «χορό» των αντικομμουνιστικών δηλώσεων μπήκε επίσης το ΕΚΑ, καταγγέλλοντας τον «κομμουνισμό» που «δια των πρακτόρων του, ως εις την περίπτωσιν των χθεσινών αιματηρών γεγονότων, διεδραμάτισε τον εγκληματικόν ρόλον του.» Αλλά και ο Π. Αντωνάτος (Γ.Γ. της ΟΟΕ), ο οποίος, σε σχετική του ανακοίνωση τόνιζε: «Η Ομοσπονδία Οικοδόμων Ελλάδος μετ’ αγανακτήσεως και αποτροπιασμού καταγγέλλει εις την κοινήν γνώμην τας δολοφονικάς αυτάς μεθόδους του κομμουνιστικού κόμματος και εκφράζει βαθυτάτην θλίψιν, διότι οι ίδιοι άνθρωποι έγιναν αφορμή να χυθή δια μίαν ακόμη φοράν αίμα αδελφικόν.» [14]

Η απεργία των οικοδόμων αποτέλεσε πεδίο αντιπαράθεσης και στη Βουλή. Απαντώντας στον Ι. Πασαλίδη (Πρόεδρο της ΕΔΑ) ο Κ. Καραμανλής (Πρωθυπουργός) τόνισε: «Είπατε ότι ο τόπος αιματοκυλείται. Σας λέγω ότι δεν αιματοκυλείται. Σεις προσπαθείτε να τον αιματοκυλήσετε.» Τα «οδοφράγματα», υπογράμμισε ο Ε. Καλαντζής, «μεταφέρουν την σκέψιν του θρησκευτικώς προσηλωμένου Ελληνικού λαού…εις άλλας περιόδους και εποχάς, αι οποίαι είναι εκείναι από τας οποίας εξεπορεύθη το πνεύμα της γενικής ανταρσίας κατά του νόμου και της συστηματικής υπονομεύσεως της αποστολής των οργάνων των Σωμάτων Ασφαλείας.» «‘Δεκέμβριος!’ αναφώνησε από τα έδρανα ένας βουλευτής που δεν καταγράφεται το όνομά του.» Ο Γ. Παπανδρέου υπογράμμισε πως «δια τας ευθύνας των γεγονότων…πρέπον είναι να αναμείνωμεν το πόρισμα της δικαιοσύνης», ωστόσο, «όσον αφορά άκραν αριστεράν είναι βεβαρημένον το ιστορικόν της και δεν είναι περίεργον αν μέχρι αποδείξεως την συνοδεύουν αι υποψίαι.» «Η δική σας ενοχή είναι βεβαία, όχι ύποπτος», του απάντησε ο Β. Εφραιμίδης (ΕΔΑ). «Δεν γνωρίζω αν αυτό ήτο ευφυές εκ μέρους της άκρας αριστεράς», αντέδρασε ο Γ. Παπανδρέου, «το να ομιλεί κατά τας ημέρας μάλιστα του Δεκεμβρίου περί δικών μου ευθυνών και ανυπαρξίας ιδικών της, είναι βαρυτάτη πρόκλησις.» «Τον Δεκέμβριον [σ.σ. του 1944]», επανήλθε ο Β. Εφραιμίδης, «τον επροκαλέσατε σεις.» [15]

Οι οικοδόμοι δεν πτοήθηκαν. Αργά το βράδυ τα σωματεία της Αθήνας και του Πειραιά αποφάσισαν νέα 24ωρη απεργία για την επόμενη μέρα. Στο πλευρό τους τάχθηκαν με ψηφίσματα και απεργίες αλληλεγγύης δεκάδες οργανώσεις: οι Τυπογράφοι, Μηχανουργοί, Υποδερματεργάτες και Λογιστές της Αθήνας, οι εργαζόμενοι στο Φωταέριο και την Ηλεκτρική Εταιρία Αθηνών-Πειραιώς, οι Οδηγοί και Εισπράκτορες Λεωφορείων, οι Λογιστές, Μηχανουργοί, Νοσηλευτές, Αρτεργάτες και Υαλουργοί του Πειραιά, κ.α. [16]

Από την δεύτερη 24ωρη απεργία των οικοδόμων στην Αθήνα και τον Πειραιά στις 2 Δεκέμβρη (Αυγή, 3/12/1960)

Στις 2/12 «σαράντα πέντε χιλιάδες οικοδόμοι των δύο πόλεων [σ.σ. Αθήνας και Πειραιά] πήραν μέρος στην απεργία που απετέλεσε μια συγκλονιστική εκδήλωση αλληλεγγύης στα θύματα της άγριας επιθέσεως –συλληφθέντας και τραυματισθέντας- και μια αποστομωτική απάντησις στις σοφιστείες της κυβερνήσεως περί ‘υποκινητών’, ‘κομμουνιστικού δακτύλου’ κλπ. Η κυβέρνησις του μίσους εξαπέλυσε και πάλι χθες τις αστυνομικές δυνάμεις και τα μηχανοκίνητα εναντίον των οικοδόμων οι οποίοι εδέχθησαν εντελώς απρόκλητα βίαιες επιθέσεις στα επαγγελματικά των καφενεία [σ.σ. πιάτσες] και στους δρόμους. Έγιναν επίσης πολλές συλλήψεις απεργών…Η Αθήνα παρουσίαζε και χθες την όψη στρατοκρατούμενης πόλεως…

Οι 45.000 οικοδόμοι επειθάρχησαν απολύτως στην απόφαση των σωματείων τους, η οποία μεταδόθηκε από στόμα σε στόμα. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις περισσότερες περιπτώσεις οι οικοδόμοι όταν ειδοποιούντο για την συνέχιση της απεργίας απαντούσαν: ‘Και χωρίς να μας το λέγατε δεν θα πηγαίναμε αύριο στην δουλειά. Μας φωνάζει το αίμα των συναδέλφων μας’. Σε ορισμένες οικοδομές που οι εργάτες έπιασαν το πρωί δουλειά μόλις επληροφορούντο την απόφαση για απεργία άφηναν αμέσως τα εργαλεία και έφευγαν από την οικοδομή. Σε πολλά γιαπιά έβλεπε κανείς χθες κασμάδες μπηγμένους στην γη, φτυάρια μέσα στη λάσπη, κομπρεσέρ μέσα στο έδαφος, όπως δηλαδή τα εγκατέλειψαν οι εργάτες την στιγμή που έμαθαν ότι οι συνάδελφοί των απεργούν.

Κατεβλήθησαν απεγνωσμένες προσπάθειες να ‘πεισθούν’ έστω και ελάχιστοι οικοδόμοι να πιάσουν δουλειά σε ορισμένες οικοδομές του κέντρου των Αθηνών, ώστε να μην παρουσιάζεται εικόνα πλήρους ερημώσεως. Οι προσπάθειες αυτές απέτυχαν. Από το πρωί, ομάδες αστυνομικών ευρίσκοντο έξω από τις μεγάλες κεντρικές οικοδομές και διενήργησαν συλλήψεις οικοδόμων που περνούσαν από κει. Ισχυρές επίσης αστυνομικές δυνάμεις είχαν καταλάβει θέσεις στην Ομόνοια και στους γύρω δρόμους. Το Εργατικό Κέντρο Αθηνών είχε αποκλεισθεί από αστυνομικούς και απηγορεύετο η είσοδος εργατών…Κατά τη διάρκεια των επεισοδίων ενεφανίσθησαν στην Ομόνοια και καμιόνια με στρατό.» [17]

Η σημασία της απεργίας, όχι μόνο για τους οικοδόμους, αλλά και για την εργατική τάξη της χώρας μας συνολικότερα, ήταν ιδιαίτερα μεγάλη. «Ο πρώτος ιστορικός σταθμός για την ανάπτυξη του συνδικαλιστικού και του δημοκρατικού κινήματος στη χώρα μας», αναφέρει στη μαρτυρία του ο παλαίμαχος οικοδόμος Β. Κατσαρός, «είναι το 1960, όταν οι οικοδόμοι πλέον ξέσπασαν, έβγαλαν τελείως κάθε φόβο από πάνω τους και έφτασαν στο σημείο πλέον να κάνουνε ολόκληρη, όχι μόνο την ελληνική κοινή γνώμη, αλλά και την παγκόσμια κοινή γνώμη, να κοιτάει στο πρόσωπό τους μπροστά σ’ αυτή την τεράστια κίνηση που κάνανε.» «Ηττήθησαν για πρώτη φορά οι δυνάμεις του κράτους από το εγχώριο προλεταριάτο», σημειώνει από τη μεριά του ο Θ. Σταυρόπουλος (συνήγορος υπεράσπισης στη δίκη των οικοδόμων-βλ. στη συνέχεια). «Ήταν μεγίστης σημασίας αυτό το γεγονός. Διότι πριν τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 1960 όλα τα ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά’, από την άποψη της πολιτικής τρομοκρατίας.» «Οι οικοδόμοι», έγραφε οΝέος Κόσμος, «έσπασαν τη φοβία που επικρατούσε και έγιναν το αγωνιστικό παράδειγμα για όλους τους άλλους κλάδους, αναδείχθηκαν στην πρωτοπορία των κλαδικών αγώνων.» [18]

Η απεργία της 1^ης Δεκέμβρη είχε πράγματι και «διεθνή αντίκτυπο.» Πολλά ξένα έντυπα, όπως η Πράβντα, η Μοντ, η Ουνιτά, κ.α., φιλοξένησαν ρεπορτάζ και φωτογραφίες από τις επιθέσεις της αστυνομίας κατά των απεργών. Στις 9/12 ο ραδιοσταθμός της Μόσχας, αναφερόμενος «στα δημοσιεύματα των εφημερίδων ‘Βραδυνή’ και ‘Απογευματινή’ που έφτασαν να ανακαλύψουν και ‘δάκτυλο της Μόσχας’…παρατήρησε ότι για να ικανοποιήσουν τα αφεντικά τους και να κρύψουν τους πραγματικούς ενόχους των τραγικών γεγονότων της Ελλάδας, οι ενσυνείδητοι κονδυλοφόροι γράφουν για τον ανύπαρκτο δάκτυλο της Μόσχας, ελπίζοντας έτσι να καμουφλάρουν τον πραγματικό δάκτυλο της Ουάσινγκτον. Αν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες πεινούν, αν στους δρόμους περιπλανώνται άνεργοι, αν τα παιδιά δεν έχουν τη δυνατότητα να πάνε σχολείο, αιτία γι’ αυτό είναι κατά πρώτο λόγο τ’ αβάσταχτα βάρη των εξοπλισμών που επέβαλαν στην Αθήνα οι αμερικάνοι ‘ευεργέτες’ οι οποίοι την παρέσυραν στον επιθετικό συνασπισμό του ΝΑΤΟ…γιατί τα αμερικάνικα, αγγλικά και δυτικογερμανικά και άλλα μονοπώλια τυλίγουν την Ελλάδα με υποδουλωτικές συμφωνίες…Οι επινοήσεις για το ‘δάκτυλο της Μόσχας’ χρειάζονται στους λακέδες της Ουάσιγκτον για να δικαιολογήσουν στα μάτια του λαού την επιθετική ατλαντική γραμμή που ακολουθούν με ζήλο οι ιθύνοντες ελληνικοί κύκλοι.» [19]

---

[1] Αυγή, 29/11/1960

[2] Μπουλντής Κ, 2005, σελ.120

[3] Αυγή, 29/11/1960, 1/12/1960

[4] Όπως παρατίθεται στο Στάβερης Η, Οικοδόμοι: Ηρωικοί αγώνες μιας 7ετίας 1960-1967, εκδ. «Παρασκήνιο», Αθήνα2003, σελ.78

[5] «Καθολική επιτυχία» σημείωσε η απεργία και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, τη Θεσσαλονίκη (όπου 2.000 οικοδόμοι έλαβαν μέρος στην απεργιακή συγκέντρωση στο ΕΚΘ), την Πάτρα (πάνω από 1.000 οικοδόμοι στη συγκέντρωση), το Αγρίνιο, τη Ρόδο, το Ηράκλειο, τα Χανιά, την Λάρισα, τη Μυτιλήνη, κ.α. Αυγή, 2/12/1960

[6] Αυγή, 2/12/1960

[7] Όπως παρατίθεται στο Στάβερης Η, ό.π., σελ.79

[8] Αυγή, 2/12/1960

[9] Μαρτυρία Χρήστου Τσεσμελή (ΑΟΟ). «Συλλήψεις», πρόσθεσε στη συνέχεια ο Χρ. Τσεσμελής, «έγιναν αρκετές, δεν θυμάμαι πόσες συγκεκριμένα. Εγώ, αφού έδιωξα όλους τους οικοδόμους, έμεινα με τον Λυκιαρδόπουλο στο Εργατικό Κέντρο. Μπροστά μου στεκότανε κάποιος της Ασφάλειας της Αθήνας ο οποίος λεγότανε Βλάσης κι ερχόταν προς το μέρος μου για να με συλλάβει. Φαίνεται όμως ότι εκείνη τη στιγμή, καθώς ήμουνα με τον Λυκιαρδόπουλο, ο Λυκιαρδόπουλος του έγνεψε να μη με συλλάβει κι ο Βλάσης υποχώρησε και τραβήχτηκε.»

[10] Αυγή, 2/12/1960, Ελευθερία, 2/12/1960

[11] Αυγή, 2/12/1960. «Οι μαχητικές απεργιακές εκδηλώσεις», τόνισε μεταξύ άλλων, «γίνονται για να αποσπασθεί η προσοχή της κοινής γνώμης από τα επιτεύγματα της κυβερνητικής πολιτικής»!

[12] Καθημερινή, 2/12/1960

[13] Καθημερινή, 2/12/1960, Βραδυνή, 2/12/1960, Έγγραφο:Σχόλια των Ρ/Σ Αθήνας και Θεσσαλονίκης για τα επεισόδια στη διαδήλωση των οικοδόμων στην Αθήνα, 2/12/1960 (Αρχείο ΚΚΕ). Τις επόμενες μέρες, τα αστικά μέσα «ενημέρωσης» συνέχισαν να τροφοδοτούν τον αντικομμουνισμό και την τρομοϋστερία που σύσσωμος ο αστικός πολιτικός κόσμος προσπάθησε να περάσει στη συνείδηση του κόσμου έναντι των ταξικών αγώνων. «Αδιάψευστα στοιχεία αποδεικνύουν ότι το ΚΚΕ υπεκίνησε και οργάνωσε αιματηράς ταραχάς», έγραφε ηΒραδυνή στις 8/12/1960, προσθέτοντας: «Από μακρού κατεβάλλετο προσπάθεια προς διείσδυσιν εις τα εργατικά σωματεία και μαχητικάς εκδηλώσεις.» Την ίδια μέρα ο ραδιοσταθμός της Αθήνας εξέπεμπε: «Μόνιμος επιδίωξις των κομμουνιστών είναι η αναταραχή…Τα αιματηρά αυτά γεγονότα επροκάλεσαν όχι μικράν φρικίασιν εις εκείνους οι οποίοι έζησαν τον Δεκεμβριανόν εφιάλτην, διότι τους υπενθύμισαν ότι ο κομμουνιστικός κίνδυνος είναι μόνιμος.» Έγγραφο 230525: Ρ/Σ Αθηνών 8/2/1960 – Σχόλιο του Θ. Παπακωνσταντίνου με τίτλο ‘Ένας μικρός Δεκέμβρης’, σχετικά με τα επεισόδια στην απεργία των οικοδόμων (Αρχείο ΚΚΕ)

[14] Καθημερινή, 2/12/1960

[15] Καθημερινή, 2/12/1960, 3/12/1960 και Πρακτικά των Συζητήσεων της Βουλής, όπως παρατίθενται στο Λαμπροπούλου Δ, Οικοδόμοι: Οι άνθρωποι που έχτισαν την Αθήνα 1950-1967, εκδ. «Βιβλιόραμα», Αθήνα, 2009, σελ.337

[16] Αυγή, 2/12/1960

[17] Αυγή, 3/12/1960

[18] Βλ. αντίστοιχα: Συνέντευξη Βασίλη Κατσαρού (ΑΟΟ), Ζωιτοπούλου-Μαυροκεφαλίδου Κ (επ.), Όταν η οργή ξεχειλίζει, εκδ. «Επιτροπή Πρωτοβουλίας», Αθήνα, 2006, σελ.132, «Οικοδόμοι-τρία χρόνια στην πρώτη γραμμή των εργατικών αγώνων», στο Νέος Κόσμος, τ.12, 1963, σελ.50 Ενδεικτικό ίσως του σεβασμού που κατέκτησαν, ήταν και το γεγονός πως «μετά τη συγκλονιστική απεργία και γεγονότα που ακολούθησαν…οι οικοδόμοι μπορούσαν να μπαίνουν στα λεωφορεία, στα τρόλεϊ και στο τρένο με τα εργαλεία τους.» Κάτι, που μέχρι πρότινος δεν τους επιτρέπονταν. Μαρτυρία Δ. Κουτσούνη, στο Ζωιτοπούλου-Μαυροκεφαλίδου Κ (επ.), Όταν η οργή ξεχειλίζει, εκδ. «Επιτροπή Πρωτοβουλίας», Αθήνα, 2006, σελ.64

[19] Έγγραφο 287163: Ρ/Σ «ΦΑ» 1960/12/10 ΑΔ 344 – Εκπομπή με βάση σχόλιο του Ρ/Σ «Μόσχας» για το ματοκύλισμα των απεργών οικοδόμων από την κυβέρνηση και Έγγραφο 290242: Ρ/Σ «ΦΑ» 1960/12/20 – Σχόλιο με τίτλο ‘Η πλειοψηφία των ελληνικών εφημερίδων επικρίνουν την κυβέρνηση για την βάρβαρη επίθεση της αστυνομίας κατά των απεργών οικοδόμων(Αρχείο ΚΚΕ)

πηγή: http://proletconnect.blogspot.gr/2013/12/1-1960.html

16 Νοέμβρη 1980: ο φοιτητής Ιάκωβος Κουμής και η εργάτρια Σταματίνα Κανελλοπούλου δολοφονούνται, κατά τη διάρκεια της απαγορευμένης διαδήλωσης, από τους ένστολους δολοφόνους της αστικής δημοκρατίας.

17 Νοέμβρη 1985: ο δεκαπεντάχρονος Μιχάλης Καλτεζάς δολοφονείται, μετά το τέλος της διαδήλωσης, από τον ένστολο δολοφόνο της αστικής δημοκρατίας Αθανάσιο Μελίστα.

Η μαρτυρία του κομμουνιστή Στέργιου Κατσαρού

για την Εξέγερση του Νοέμβρη του 1973

http://istorika-ntokoumenta.blogspot.gr/2013/06/blog-post_704.html

Η Δράση των Αναρχικών στην Εξέγερση του Νοέμβρη του 1973

κείμενο του αναρχικού Χρήστου Κωσταντινίδη

στο 7ο τεύχος του περιοδικού Πεζοδρόμιο των εκδόσεων Διεθνής Βιβλιοθήκη

&

1973-1983 Δέκα χρόνια Καπηλεία

κείμενο από το 1ο τεύχος της μηνιαίας αναρχικής εφημερίδας

Αλληλεγγύη ενάντια στα αφεντικά και το κράτος

που κυκλοφόρησε στις 15 Νοέμβρη 1983

https://gutneffntqonah7l.onion.to/front.php3?lang=el&article_id=1104770

Μάης 1936, Σαλονίκη

Μέρα Μαγιού μου μίσεψες

Μέρα Μαγιού μου μίσεψες, μέρα Μαγιού σε χάνω,
άνοιξη, γιε, που αγάπαγες κι ανέβαινες απάνω

Στο λιακωτό και κοίταζες και δίχως να χορταίνεις
άρμεγες με τα μάτια σου το φως της οικουμένης

Και με το δάχτυλο απλωτό μου τάδειχνες ένα-ένα
τα όσα γλυκά, τα όσα καλά κι αχνά και ροδισμένα

Και μούδειχνες τη θάλασσα να φέγγει πέρα, λάδι,
και τα δεντρά και τα βουνά στο γαλανό μαγνάδι

Και τα μικρά και τα φτωχά, πουλιά, μερμήγκια, θάμνα,
κι αυτές τις διαμαντόπετρες που ίδρωνε δίπλα η στάμνα.

Μα, γιόκα μου, κι αν μούδειχνες τ’ αστέρια και τα πλάτια,
τάβλεπα εγώ πιο λαμπερά στα θαλασσιά σου μάτια.

Και μου ιστορούσες με φωνή γλυκειά, ζεστή κι αντρίκια
τόσα όσα μήτε του γιαλού δε φτάνουν τα χαλίκια

Και μούλεες, γιε, πως όλ’ αυτά τα ωραία θάναι δικά μας,
και τώρα εσβήστης κ’ έσβησε το φέγγος κ’ η φωτιά μας.

Γιάννης Ρίτσος

(Μονεμβασιά Πρωτομαγιά 1909-Αθήνα 11 Νοέμβρη 1990)