Η Ευρώπη Φρούριο δολοφονεί

Οι δολοφονίες μεταναστών και προσφύγων στα υδάτινα και χερσαία σύνορα της Ευρώπης είναι η συνέχεια των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων της Δύσης.

Οι ένστολοι φρουροί της ΕΕ συνεχίζουν τη διαρκή εξόντωση των λαών απ’ την καπιταλιστική πολεμική μηχανή.

Το διεθνές κεφάλαιο, τα κράτη του και οι διακρατικοί οργανισμοί δημιουργούν την «ανάπτυξη» τους μέσα από τη λεηλασία και τη βίαιη φτωχοποίηση της περιφέρειας.

Ο πόλεμος ενάντια στους μετανάστες και τους πρόσφυγες συνεχίζεται μέσα στη Ευρώπη με αντιμεταναστευτικές πολιτικές, στρατόπεδα συγκέντρωσης, φασιστικά πογκρόμ και ρατσιστική προπαγάνδα.

Η ιστοριά μιας άλλη μεταλλευτικής δραστηριότητας πριν λίγες δεκαετίες στην Ανθούπολη Περιτερίου!

(η περιοχή ακόμα είναι γνωστή ως “κάρβουνο”)

Μια μεγαλειώδης κινητοποίηση  των κατοίκων της Ανθούπολης στο Περιστέρι το Μάιο του 1956 έμεινε γνωστή σαν «Η εξέγερση του κάρβουνου».

Ήταν η εξέγερση που έβαλε τέλος στην παράνομη και ληστρική εκμετάλλευση του υπεδάφους. Χιλιάδες αστυνομικοί κινητοποιήθηκαν, και έδωσαν πραγματική μάχη με όπλα αλλά δεν κατάφεραν να υποτάξουν τους εξεγερμένους. Οι εγκαταστάσεις των λιγνιτωρυχείων πυρπολήθηκαν και καταστράφηκαν ολοσχερώς. Δεν ξαναλειτούργησαν!

Μια ιστορία που έμεινε και παραμένει στο περιθώριο.  Αλλά ήταν η πιο σημαντική λαϊκή κινητοποίηση στην Ελλάδα σε λιγότερο από εφτά χρόνια από το τέλος του εμφυλίου. Και τρομοκράτησε την άρχουσα τάξη της εποχής γιατί ήταν σημάδι ότι η ιστορία δεν τέλειωσε με τη νίκη της στα βουνά της Δυτικής Μακεδονίας. Δυο χρόνια αργότερα, στις εκλογές του 1958,  η ΕΔΑ αναδείχτηκε δεύτερο κόμμα.  Έτσι επέλεξαν την τακτική της αποσιώπησης του συμβάντος.

Η ιστορία εξόρυξης λιγνίτη από το υπέδαφος του Περιστερίου ξεκίνησε το 1933. Από το 1924 είχαν εγκατασταθεί εκεί οι πρώτοι πρόσφυγες. Τη πρωτοβουλία είχε  η οικογένεια του Γιώργου Ρομπάκη που πριν την Μικρασιατική περιπέτεια του 1922 είχε στην ιδιοκτησία της το ορυχείο «Ζον Γκουλντάκ» στη Μαύρη Θάλασσα. Στο Περιστέρι η επιχείρηση είχε την επωνυμία «Λιγνιτωρυχεία Αττικής Α.Ε.»

Τη περίοδο της Κατοχής 1941-44 το λιγνιτωρυχείο πωλήθηκε σε Ιταλούς  και μετονομάστηκε σε Agenta Carboni Italiani. Μετά την Κατοχή πέρασε, ως εχθρική περιουσία, στα χέρια του Ελληνικού Δημοσίου και το 1951  μισθώθηκε, με μια σκανδαλώδη σύμβαση,  στην εταιρία του Φραγκίσκου Πρεζάνη.

Το έδαφος όμως από οποίο γινόταν η εξόρυξη του λιγνίτη ήταν πλέον οικιστικός χώρος κι η λειτουργία του απειλούσε τις ζωές τους. Αυτό προκάλεσε την εξέγερση.

Σήμερα η ιστορία της Ανθούπολης ζωντανεύει στη Χαλκιδική και στον αγώνα των κατοίκων της περιοχής ενάντια στα ορυχεία χρυσού.

Αυτό είναι το χρονικό της εξέγερσης στο Περιστέρι το 1956.

Η ΑΣΥΔΟΣΙΑ

Το 1952 η επιχείρηση του Φ. Πρεζάνη ανοίγει νέο φρέαρ σε απόσταση μόλις 20-30 μέτρων από τα σπίτια της περιοχής της Ανθούπολης. Ισχυρίζεται ψευδώς ότι το φρέαρ προορίζεται για την εγκατάσταση μηχανημάτων εξαερισμού. Κατά παράβαση του Μεταλλευτικού Κώδικα αλλά με τη κάλυψη του υπουργείου Βιομηχανίας προχωράει στην εξαγωγή λιγνίτη και από αυτό το σημείο.

Από το Σεπτέμβριο του 1953 ορισμένα σπίτια στην Ανθούπολη αρχίζουν να παρουσιάζουν ρωγμές εξ αιτίας της διάνοιξης νέων στοών σε πολύ μικρό βάθος.  Κάθε βράδυ οι κάτοικοι τινάζονται από τα κρεβάτια τους από τις εκρήξεις του δυναμίτη. Τα διαβήματα του δεξιού δημάρχου Περιστερίου Σ. Γολεμάτη προς τις αρχές δεν βρίσκουν ανταπόκριση.

Στις 30 Οκτωβρίου καταρρέει η στοά Νο 5 με αποτέλεσμα να σκοτωθεί  ο λιγνιτωρύχος Ιωάννης Τάντουλας  και να τραυματιστούν οι Στ. Ασονίδης, Κ. Φουστέρης και Α. Προκάκης.

Η επιχείρηση των λιγνιτωρυχείων συνεχίζει ανενόχλητη τις εργασίες διάνοιξης νέων στοών κάτω από την οικιστική περιοχή της Ανθούπολης δημιουργώντας μεγάλα μεγαλύτερα προβλήματα στα σπίτια των φτωχών οικογενειών. Ήδη εκεί κατοικούν 12.000 άνθρωποι.

Στις 30 Ιουλίου 1954 γίνεται μια δίκη στην οποία είναι κατηγορούμενες 4 εργάτριες από την Ανθούπολη και δυο αστυφύλακες. Πρόκειται για τις Μαρία Καρατζαφέρη, Γεωργία Άταρ, Φωτεινή Κοτσόβου και Σοφία Θεοδωράκη. Οι γυναίκες κατηγορούνται ότι στις 26 Σεπτεμβρίου 1953 (τότε που έχουμε τις πρώτες ρωγμές στα σπίτια) εξύβρισαν τον απεσταλμένο του υπουργού Βιομηχανίας, ανώτερο υπάλληλο Αρ. Τσάκωνα που πήγε στην Ανθούπολη για να εξετάσει τις καταγγελίες  των κατοίκων. Οι αστυφύλακες κατηγορούνται επειδή δεν τις εμπόδισαν! Κι ενώ οι γυναίκες καταδικάζονται σε 15 μέρες φυλάκιση, οι αστυφύλακες σε 5 μήνες!

Στις 3 Ιουνίου 1955 το Εφετείο της Αθήνας εκδίδει μια προκλητική απόφαση. Υποστηρίζει ότι ο οποιοσδήποτε μεταλλειοκτήτης μπορεί να προκαλέσει ζημιές  σε σπίτια που βρίσκονται στην επιφάνεια αρκεί να τα αποζημιώσει. Αλλά αυτό δεν ισχύει  για την Ανθούπολη επειδή τα σπίτια είναι χτισμένα εκτός σχεδίου πόλεως και χωρίς άδεια.

Στις 21 Νοεμβρίου 1955 εκδηλώνεται η πρώτη μαζική αντίδραση των κατοίκων της Ανθούπολης  με μια μεγάλη διαδήλωση  η οποία  διαλύεται από την χωροφυλακή. Αιτία αυτής της κινητοποίησης ήταν η εμφάνιση γεωτρύπανων της εταιρίας Πρεζάνη στο κέντρο της πλατείας της Ανθούπολης προκειμένου να ανοίξουν μια  νέα πρόσβαση στις στοές οι οποίες συνεχίζουν να εξαπλώνονται.

Οι κάτοικοι ζητούν την παρέμβαση του πρωθυπουργού και βάζουν για πρώτη φορά ζήτημα κλεισίματος των λιγνιτωρυχείων. Αλλά όλοι αδιαφορούν.

Μήνα με το μήνα η κατάσταση χειροτερεύει. Αρχικά τέσσερα σπίτια υφίστανται καθίζηση κι οι ένοικοί τους αναγκάζονται να μένουν στην ύπαιθρο. Στη συνέχεια πολλά άλλα σπίτια αλλά και ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα παρουσιάζουν ρωγμές και απειλούνται με κατάρρευση.

Τον Απρίλιο του 1956 το έδαφος κάτω από τα σπίτια των Λ. Θεοδωράκη και Κυρ. Σίβιλα παθαίνει καθίζηση, τα σπίτια πλέον είναι ετοιμόρροπα και εγκαταλείπονται.

Ο Δήμος Περιστερίου επισημαίνει τις άμεσες ευθύνες του υπουργείου βιομηχανίας στην ασυδοσία της διεύθυνσης των λιγνιτωρυχείων.  Οι στοές ανοίγονται σε βάθος μόλις 15 ακόμη και 12 μέτρων αντί των 50 τουλάχιστον, που ορίζουν οι κανονισμοί.

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ

Η κατάσταση φτάνει  στο απροχώρητο στις 14 Μαΐου 1956. Δυο ακόμα σπίτια υφίστανται καθίζηση. Ανάστατοι οι κάτοικοι της Ανθούπολης  αρχίζουν να συγκεντρώνονται σε μικρές ομάδες. Στις 10 το βράδυ η καμπάνες της Αγίας Μαρίνας χτυπούν και καλούν τον κόσμο σε γενική κινητοποίηση. Συγκεντρώνονται περίπου 5 χιλιάδες. Οι αγανακτισμένοι κάτοικοι της Ανθούπολης  κατευθύνονται προς τις εγκαταστάσεις των λιγνιτωρυχείων και ειδικά εκεί όπου βρίσκεται  ο πύργος με τους ανελκυστήρες.  Εκείνη την ώρα σχολάει η απογευματινή βάρδια και δεν υπάρχουν άλλοι εργάτες στις στοές. Η μόνιμη φρουρά των χωροφυλάκων δεν μπορεί να τους αντιμετωπίσει.

Με πανιά  ποτισμένα με πετρέλαιο πυρπολούν τις ξύλινες εγκαταστάσεις ενώ ανατινάζουν με δυναμίτη τα τσιμεντένια χτίσματα. Είναι στιγμές που φωτιά υψώνεται στα 100-150 μέτρα και είναι ορατή από χιλιόμετρα μακριά.  Όλη η πόλη αναστατώνεται. Σε πολλές γειτονιές της Αθήνας αρχίζουν να χτυπούν κι εκεί οι καμπάνες.

Οι ενισχύσεις των χωροφυλάκων που φτάνουν εσπευσμένα από τους Άγιους Αναργύρους , τη Νέα Ιωνία, τα Νέα Λιόσια και τη Νέα Φιλαδέλφεια αποκρούονται με πέτρες. Η κυβέρνηση πανικοβάλλεται. Επί τόπου φτάνουν ο διευθυντής της Αστυνομίας Αθηνών Γεωργίου και ο διοικητής της Γενικής Ασφάλειας Ρακιντζής με νέες ενισχύσεις: 300 χωροφύλακες  από το Σύνταγμα Μακρυγιάννη με πολεμική εξάρτηση, κράνη και βραχύκαννα όπλα και 680 αστυφύλακες αλλά και ασφαλίτες και άλλους τραμπούκους.

Οι αστυνομικοί, καθώς τα οχήματά τους δεν επαρκούν, παίρνουν εντολή να φτάσουν στο Περιστέρι με όποιο μέσο μπορούν:  ΙΧ, φορτηγά ακόμα και λεωφορεία της γραμμής!

Ίλη τεθωρακισμένων της αστυνομίας αναλαμβάνει τη φύλαξη των γραφείων της εταιρίας στα οποία φυλάσσονται μεγάλες ποσότητες εκρηκτικών υλών καθώς υπήρχαν πληροφορίες ότι οι εξεγερμένοι κατευθύνονταν προς τα εκεί.

Ενώ οι συμπλοκές συνεχίζονται οι  χωροφύλακες αρχίζουν να πυροβολούν στον αέρα για να απομακρύνουν τον κόσμο. Ρίχνονται πάνω από 500 σφαίρες αλλά οι εξεγερμένοι δεν πτοούνται. Από τις συμπλοκές με την αστυνομία τραυματίζονται και μεταφέρονται στο Σταθμό Α Βοηθειών οι Κ. Τσίτος 30 χρόνων, Ν. Καραβανάς 16 χρόνων και Ευσταθία Μαναρακοπούλου 20 χρόνων.

Η φωτιά στις εγκαταστάσεις συνεχίζεται.  Οι Ανθοπουλιώτες καταφέρνουν να εξουδετερώσουν τις πυροσβεστικές αντλίες που προσπαθούν να πλησιάσουν. Η πρώτη από αυτές καταστρέφεται ολοσχερώς. Τελικά η κατάσβεση της φωτιάς ξεκίνησε στις 3 το πρωί και ολοκληρώθηκε περίπου στις 5 το πρωί. Είχαν όμως καταστραφεί ολοσχερώς  οι  επίγειες εγκαταστάσεις των λιγνιτωρυχείων.

Η χωροφυλακή συλλαμβάνει πάνω από 40  άτομα ως πρωταίτιους της εξέγερσης. Τελικά κρατούνται οι Δημ. Καραγιάννης, Παν. Κασουρίδης, Νικ. Βασιλείου, Π. Πουρναράς, Αχιλ. Δημητρακόπουλος, Η. Κατσιβέλης, Νικ. Ελευθερίου, Αιμίλιος Σταματιάδης, Παν. Καρέλας, Γαρυφαλιά Κορωναίου, Σωτηρία Κορωναίου, Ιωάννης Κορωναίος, Νικ. Κλάδης, Χαρ. Τσικνιαδόπουλος, Λ. Παπαδάκης, Βας. Θεοδωρόπουλος και Ζωή Θώδου.

Οι κατηγορίες που αντιμετωπίζουν είναι πολύ βαριές: εμπρησμός εκ προθέσεως, διέγερσις  του λαού εις στάσιν, ελαφραί σωματικαί βλάβαι. Από αυτούς προφυλακίζονται οι Α. Σταματιάδης, Ι. Κορωναίος, Παν. Κασουρίδης, Ν. Ελευθερίου, Ν. Βασιλείου και Ν. Κλάδης.

Δημιουργείται επιτροπή από κρατικούς υπαλλήλους  και αξιωματικούς της Χωροφυλακής για να μελετήσει το θέμα της συνέχισης της λειτουργίας των λιγνιτωρυχείων ενώ η Ομοσπονδία Μεταλλευτών ζητά συμμετοχή στην επιτροπή, την εξασφάλιση των εργαζομένων και διασφάλιση της ζωής των κατοίκων της Ανθούπολης. Στις 5 Ιουνίου το Εργατικό Κέντρο Αθήνας, που δεν καταλαβαίνει τίποτα από αυτά που έχουν συμβεί,  ζητά να επισπευσθεί η επαναλειτουργία του λιγνιτωρυχείου καθώς μένουν άνεργοι 250 εργάτες. Το ίδιο επαναλαμβάνει στις 28 Οκτωβρίου 1956 και η Ομοσπονδία Μεταλλευτών.

Στις 16 Μαΐου ο νέος δήμαρχος Περιστερίου Αριστείδης Σελίμης (εξελέγη το 194 με την υποστήριξη της αριστεράς) μαζί με το νομικό σύμβουλο του Δήμου Ευάγγελο Γιαννόπουλο (τον μετέπειτα υπουργό του ΠΑΣΟΚ) και τον Προϊστάμενο των Τεχνικών Υπηρεσιών Ν. Γαβριηλίδη παραχωρούν συνέντευξη τύπου στο Δημαρχείο όπου δηλώνουν ότι αν συνεχιστεί η λειτουργία του λιγνιτωρυχείου, ακόμα κι αν ληφθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα, ολόκληρος ο συνοικισμός της Ανθούπολης κινδυνεύει να καταρρεύσει. Χαρακτηριστικά αναφέρουν ότι την προηγούμενη μέρα στην οδό Παπαμάρκου σημειώθηκε ρωγμή στο κατάστρωμα του δρόμου πλάτους 15 εκ. και μήκους 20 μέτρων.

Στις 19 Μαΐου 1956,  14 κάτοικοι της Ανθούπολης  που τα σπίτια τους υπέστησαν ζημιές καταθέτουν μήνυση κατά της εταιρίας του Πρεζάνη.

Η ΔΙΚΗ

Στις 21 Νοεμβρίου 1956 πρόκειται να ξεκινήσει η δίκη των κατοίκων της Ανθούπολης που κατηγορούνται για τον εμπρησμό. Στα δικαστήρια της Αθήνας, που  έχουν κατακλυστεί από Περιστεριώτες και ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις, επικρατεί μεγάλη ένταση. Η δίκη αναβάλλεται.

Στις 28 Νοεμβρίου 1956 διεξάγεται συζήτηση στη Βουλή ύστερα από επερώτηση του βουλευτή της ΕΡΕ Δ. Βρανόπουλου. Ο Βρανόπουλος ζητά την τιμωρία των υπευθύνων για την αντικανονική λειτουργία των λιγνιτωρυχείων. Ο υπουργός βιομηχανίας Π. Παπαληγούρας ρίχνει την ευθύνη στις πρώτες μεταπολεμικές κυβερνήσεις.

Στις 11 Ιανουαρίου 1957 επαναλαμβάνεται  η δίκη των 18 κατοίκων της Ανθούπολης που κατηγορούνται για την πυρπόληση των λιγνιτωρυχείων.  Οι βασικοί μάρτυρες κατηγορίας, δυο χωροφύλακες της φρουράς των λιγνιτωρυχείων και ο φύλακας της επιχείρησης Ξυγκάκης απουσιάζουν. Ο  Ξυγκάκης βρίσκεται στη φυλακή για κλοπές. Η δίκη αναβάλλεται.

Στις 30 Ιανουαρίου 1957 ξεκινά η δίκη των υπευθύνων των λιγνιτωρυχείων. Κατηγορούμενοι ο Φρ. Πρεξάνης, εκπρόσωπος της εταιρίας «Αττική» και ο Ιω. Φινές, μηχανικός των λιγνιτωρυχείων. Στην απολογία του ο  Πρεζάνης ισχυρίζεται ότι δεν είναι παράνομος αυτός (παρ ότι δεν συμμορφώθηκε  με τις εντολές  της μεταλλευτικής υπηρεσίας) αλλά οι κάτοικοι της Ανθούπολης που έχτισαν αυθαίρετα. Τρεις μέρες αργότερα εκδίδεται η απόφαση. Ο Πρεζάνης καταδικάζεται σε φυλάκιση τεσσάρων μηνών κι ο Ι. Φινές σε τριών. Οι κατηγορούμενοι εξαγοράζουν τις ποινές τους με 200 μεταλλικές δραχμές την ημέρα και γυρίζουν ήσυχοι σπίτι τους. Στους κατοίκους, των οποίων τα σπίτια υπέστησαν ζημιές, αποφασίζεται να καταβληθεί το ποσό των 500 δραχμών στον καθένα για… ψυχική οδύνη! Για αποκατάσταση ζημιών, ούτε λόγος.

Στις 7 Μαρτίου επαναλαμβάνεται η δίκη των κατηγορουμένων της εξέγερσης και δυο μέρες αργότερα βγαίνει η απόφαση. Το δικαστήριο τους αθωώνει όλους από την κατηγορία της φθοράς ξένης ιδιοκτησίας, δηλαδή την καταστροφή των λιγνιτωρυχείων και του πυροσβεστικού οχήματος (η κατηγορία για διέγερσι  του λαού εις στάσιν έχει εξαφανιστεί) και καταδικάζει μόνο έξι από αυτούς σε πέντε μήνες φυλακή για αντίσταση κατά της αρχής απλής μορφής.

Οι καταδικασθέντες Ι. Κορωναίος, Ν. Κλάδης, Αιμίλιος Σταματιάδης, Νικ. Βασιλείου, Χρ. Τσικνιαδόπουλος και Νικ. Ελευθερίου, ασκούν έφεση και αφήνονται ελεύθεροι.

Το λιγνιτωρυχείο δεν ξαναλειτούργησε.

ΝΙΚΟΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ

(Η αναδημοσίευση του κειμένου δεν απαγορεύεται)

Πηγή

αναδημοσίευση από Omnia Sunt Communia

Ο,ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΑΠΟΦΑΝΘΕΙ Η ΑΣΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
για τα αποβράσματα της Χρυσής Αυγής που

• οι ιδεολογικοί και βιολογικοί τους πρόγονοι (Χίτες, ταγματασφαλίτες κτλ) πνίξανε στο αίμα τον αγωνιζόμενο λαό, συμμαχώντας με τους δυνάστες του στο όνομα του «πατριωτισμού» και της αποτροπής του «κομμουνιστικού κινδύνου».

• εμπνέονται από όλα τα αντιδραστικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα που πέρασαν από αυτόν τον τόπο και άλλους τόπους (δικτατορία Μεταξά, 3ο Ράιχ, Χούντα)

• προσπαθούν να εξοντώσουν συστηματικά όποιον δεν συμβαδίζει με την ομοιομορφία του εθνικού κορμού (μετανάστες, άτομα με ειδικές ανάγκες, ομοφυλόφιλους, αριστερούς/αναρχικούς).

• αποτελούν οργανικό κομμάτι της μαφίας και του παρακράτους.

• χτυπούσαν και θα χτυπούν πάντοτε τους εργατικούς αγώνες και τους αγώνες για λαϊκά και δημοκρατικά δικαιώματα.

• ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΑΝ άνανδρα τον αντιφασίστα ΠΑΥΛΟ ΦΥΣΣΑ 
και τον Πακιστανό εργάτη ΣΑΧΖΑΤ ΛΟΥΚΜΑΝ.

ΟΙ ΛΑΟΙ ΕΧΟΥΝ ΗΔΗ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ
ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ

Συγκέντρωση στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού

Δευτέρα 20 Απριλίου 8:00πμ

Κόκκινη Γραμμή
BLOKO
Αντιφασιστικό Μέτωπο
Μοσχάτου — Καλλιθέας

Ανακοίνωση λήξης της απεργίας πείνας του Δ.Α.Κ.

Μετά από 48 μέρες αγώνα τερματίζουμε την απεργία πείνας που πραγματοποιήσαμε από κοινού με άλλους πολιτικούς κρατούμενους, ενάντια στη νομική έκφανση της αντεπαναστατικής και ευρύτερα αντικοινωνικής στρατηγικής του κράτους εκφραζόμενη μέσω των ειδικών νομοθεσιών εξαίρεσης.

Ύστερα από την χθεσινή ολοκλήρωση της διαδικασίας στην ολομέλεια της βουλής, σημαντικό μέρος των αιτημάτων που τέθηκαν από το πλαίσιο του Δικτύου Αγωνιστών Κρατουμένων, εν μέρει κατακτήθηκαν.

Συγκεκριμένα:

-Αποσύρθηκε το νομικό πλαίσιο που ορίζει την λειτουργία των φυλακών τύπου Γ’.

-Καταργήθηκε η επιβαρυντική διάταξη για πράξεις που τελέστηκαν με καλυμμένα χαρακτηριστικά (κουκουλονόμος) για τις διαδηλώσεις και για τις ληστείες μειώθηκε το ελάχιστο όριο ποινής απο 10 χρόνια στα 5 χρόνια κάθειρξη(αφήνοντας το στη κρίση του δικαστή, στα πλαίσια αξιολόγησης των συνθηκών τέλεσης της πράξης)

-Ορίστηκε η εμπλοκή ανεξάρτητου πραγματογνώμονα από το πρώτο στάδιο συλλογής DNA όπως επίσης έγινε ένα πρώτο βήμα  όσον αφορά την οριοθέτηση της βίαιης λήψης του.

–Εφαρμόζεται η κατ’ οίκον κράτηση του Σάββα Ξηρού (ποσοστό αναπηρίας 98%) ώστε να μπορεί να λάβει την απαιτούμενη νοσηλεία, πράγμα που θα ισχύσει και για όλους τους κρατούμενους που έχουν ποσοστό αναπηρίας πάνω απο 80%.

Όλοι οι απεργοί πείνας με τις συντρόφισσες και τους συντρόφους εκτός των τειχών δώσαμε με αξιοπρέπεια αυτόν τον δύσκολο και επίπονο αγώνα. Το καθεστώς εξαίρεσης ρηγματώθηκε και πλέον ο δρόμος έχει ανοίξει για την πλήρη κατάργησή του. Αυτές οι 48 μέρες ανυποχώρητου αγώνα έληξαν με μια θετική έκβαση σε τακτικό επίπεδο το οποίο καρπώνονται όλοι οι «από κάτω». Μια θετική έκβαση για τον συνολικό αγώνα ενάντια στον κόσμο των αφεντικών και του νέου ολοκληρωτισμού που επιβάλλουν. Ο στόχος μας είναι να εκμεταλλευτούμε το έδαφος που κερδήθηκε ώστε να γίνουμε πιο αποτελεσματικοί, πιο επικίνδυνοι για την εξουσία. Για να φτάσουμε ακόμη ένα βήμα πιο κοντά στην αταξική κοινωνία.

Μοιραζόμαστε τις ζωογόνες φλόγες της ικανοποίησης με όλες και με όλους που ένιωσαν αυτή τη μάχη ως κοινή υπόθεση.

Υ.Γ. Σε μετέπειτα χρόνο θα τοποθετηθούμε διεξοδικά ως προς τα ζητήματα που άνοιξε ο αγώνας αυτός. Για τα όριά του και τις διάφορες εκβάσεις που θα μπορούσε να είχε, δεδομένων των νέων πολιτικών και κινηματικών συνθηκών που ο ίδιος ανέδειξε και με τις οποίες πορεύτηκε. Γιατί μόνο μέσα από τον έντιμο απολογισμό και τον κριτικό διάλογο θα εξασφαλίσουμε ακόμα πιο νικηφόρους αγώνες.

ΥΓ2: Την ημέρα που ψηφίστηκε το νομοσχέδιο στη Βουλή, η “αριστερή” κυβέρνηση έδειξε ξεκάθαρα το πραγματικό πρόσωπο της εξουσίας. Η πρωινή εκκένωση της κατειλημμένης Πρυτανείας και η σύλληψη των συντρόφων που βρίσκονταν μέσα είναι η ζωντανή απόδειξη οτι πάντα η εξουσία(αριστερή και δεξιά) θα ενοχλείται από τους αδιαμεσολάβητους αγώνες που στοχεύουν ενάντια στην ίδια τη φύση του συστήματος που υπηρετούν. Αλληλεγγύη και δύναμη σ όλους τους συντρόφους που συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια αυτού του αγώνα.

ΔΥΝΑΜΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΣΚΥΒΟΥΝ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ

Οι συμμετέχοντες στο Δίκτυο Αγωνιστών Κρατουμένων απεργοί πείνας,

Αντώνης Σταμπούλος, Γιώργος Καραγιαννίδης, Φοίβος Χαρίσης, Αργύρης Ντάλιος, Άκης Σαραφούδης, Ανδρέας-Δημήτρης Μπουρζούκος, Δημήτρης Πολίτης, Γιάννης Μιχαηλίδης

ΜΗΝ ΚΑΡΤΕΡΑΤΕ ΝΑ ΛΥΓΙΣΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ…

Δεν εκπλήσσει πλέον κανέναν η νέα fast track κωλοτούμπα του ΣΥΡΙΖΑ με την εισβολή των αστυνομικών μαντρόσκυλων στην Πρυτανεία και την κατάλυση του ασύλου. Ήδη από τη συμφωνία του eurogroup στις 20 Φλεβάρη το βελούδινο προσωπείο της ροζ αριστεράς ξεμασκαρεύτηκε για να αποδειχθεί για μια ακόμα φορά πως κάθε αστική κυβέρνηση είναι μονάχα ορντινάτσα της εγχώριας και διεθνούς αστικής τάξης. Όσα “προοδευτικά” μερεμέτια και να γίνουν, όσες ασπιρίνες για τον καρκίνο κι αν μοιραστούν στην κοινωνία, όσες παπατζήδικες μεταβολές ονομάτων κι αν χρησιμοποιηθούν (από την τρόικα στους “θεσμούς”), η παράταση της μνημονιακής πολιτικής από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δείχνει και τα πραγματικά όρια της ντεμέκ “φιλολαϊκής” αστικής πολιτικής μπροστά στην στρατηγική επιλογή της πρόσδεσης της Ελλάδας στον ιμπεριαλιστικό σχηματισμό της ΕΕ.

Εάν κάτι κατέδειξε η κατάληψη της Πρυτανείας, ακόμα πιο μακριά από την ανάδειξη των δίκαιων αιτημάτων των φυλακισμένων συντρόφων μας, ήταν και η αυταπόδεικτη αλήθεια πως ο κοινωνικός-ταξικός ανταγωνισμός συνεχίζεται και μετά την εκλογική νίκη της ροζ αριστεράς και το σχηματισμό κυβέρνησης με την λουμπενική δεξιά. Και παρά το βραχύβιο χαρακτήρα της, μιας και ήταν κατάληψη ειδικού σκοπού και κοινού αγώνα με τους απεργούς πείνας πολιτικούς κρατούμενους, κατάφερε να συναντηθεί πέρα από το κλασικό διακηρυκτικό επίπεδο με αγώνες που αναπτύσσονται στο κοινωνικό και το πολιτικό πεδίο: με το κίνημα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική, με τον αγώνα ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, με τη διεθνιστική αλληλεγγύη στον αγώνα του Λαϊκού Μετώπου στην Τουρκία κλπ. Αυτό ακριβώς ενόχλησε και τα εξουσιαστικά παραμάγαζα που επιδόθηκαν συντονισμένα και σε πλήρη ευθυγράμμιση σε μια εκστρατεία αποπολιτικοποίησης και συκοφάντησης της κατειλημμένης πρυτανείας, μιας και δεν μπορούσαν να τη χτυπήσουν με πολιτικό τρόπο.

Η προβοκάτσια ξεκίνησε τη Δευτέρα του πάσχα, όταν ο μαστουρωμένος πρύτανης Δημόπουλος, υπό την επήρεια των παραισθησιογόνων ουσιών της εξουσιομανίας, “κατήγγειλε” πως μέσα στην πρυτανεία γίνεται χρήση ναρκωτικών. Σε πλήρη συντονισμό με τα αστικά ΜΜΕ, οι χονδρέμποροι πρέζας μπάτσοι παρουσίασαν ως συλλήψεις εντός της πρυτανείας τις προσαγωγές άσχετων περαστικών και τουριστών, αλλά και τοξικοεξερτημένων που τσουβαλιάστηκαν από κοντινή πιάτσα διακίνησης ναρκωτικών, η οποία λειτουργεί εδώ και χρόνια υπό την πλήρη κάλυψη της αστυνομίας και των πρυτανικών αρχών. Προφανώς τα κέρδη της μαύρης συσσώρευσης κεφαλαίου είναι μπόλικα και οι παράνομοι καπιταλιστές μοιράζουν και τα ανάλογα χαρτζιλίκια στον κόσμο της νομιμότητας και της ηθικής.

Αφού μέσα από την προβοκάτσια αυτή επιχειρήθηκε η αποπολιτικοποίησης της κατάληψης, ήρθε η δημιουργία κατάστασης πολιορκίας από την αστυνομική περικύκλωση, με σκοπό τη δημιουργία ανθρωπιστικής κρίσης μέσα στο κτήριο, μέσω της έλλειψης τροφοδοσίας, ώστε να αποχωρήσουμε από την κατάληψη με τη δημιουργία τεχνητής λιμοκτονίας. Η αποτυχία κι αυτού του αναμφίβολα ευφυούς τεχνάσματος ήταν δεδομένη: η αλληλεγγύη των συντροφισσών και των συντρόφων μας που εγκλωβίστηκαν έξω από την πρυτανεία μας άφησε ακόμα πιο δυνατούς και με 1-2 κιλά παραπάνω. Και με την ευκαιρία να γίνει σαφές πως η κατάληψη της πρυτανείας στελεχώθηκε και ενισχύθηκε από εκατοντάδες ανθρώπους και οι 13 που συλληφθήκαμε ήμασταν απλώς η τελευταία περιφρούρηση όταν έγινε η αστυνομική περικύκλωση.

Όταν απέτυχε και αυτή η τακτική, ήρθαν οι υπόγειες προτάσεις από τις πρυτανικές αρχές να αποχωρήσουμε χωρίς να συλληφθούμε από την πίσω πόρτα. Η απάντηση ήταν δεδομένη: καμιά διαπραγμάτευση, θα αποχωρήσουμε συντεταγμένα μόνο όταν ικανοποιηθούν τα αιτήματα των συντρόφων μας απεργών πείνας ή θα μας πάρουν σηκωτούς οι μπάτσοι. Και εν τέλει μας πήραν σηκωτούς οι μπάτσοι…

Για όλες και όλους που συνυπήρξαμε μέχρι την τελευταία στιγμή στο ανοιχτό κέντρο αγώνα της πρυτανείας, το κατηγορητήριο που στήθηκε εναντίον μας από την αστυνομικο-δικαστική μαφία αποτελεί τίτλο τιμής. Όσοι και όσες βιώσαμε περικυκλωμένοι και σιδηροδέσμιοι υπέροχες στιγμές αλληλεγγύης, παρά τις πολιτικές μας διαφωνίες, δημιουργήσαμε ένα διαρκές και κινούμενο κέντρο αγώνα και απειθαρχίας: από την περικυκλωμένη πρυτανεία, μέχρι τη ΓΑΔΑ και την Ευελπίδων. Και είναι αυτός ο κόσμος που θα κερδίσει αργά ή γρήγορα: ο κόσμος του αγώνα και της αλληλεγγύης.

Μέχρι τον Κομμουνισμό και την Αναρχία!

Πολύκαρπος Γεωργιάδης

αναδημοσίευση από Ασύμμετρη Απειλή

ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΠΕΙΝΑΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ 

Ο αγώνας μέσα και έξω από τα κελιά ενάντια στο νομικό οπλοστάσιο του κράτους δεν κάμπτεται από τη συκοφάντηση και την καταστολή. Η κρατική επιθετικότητα που εκφράζεται με την διακινδύνευση της υγείας των πολιτικων κρατουμενων που βρίσκονται ήδη στην 47η ημέρα απεργίας πείνας, την εκκενωση της Πρυτανείας, την αστυνομική κατοχή του κέντρου της πόλης δεν κάμπτει την αντίσταση.

Δεν μας εκπλήσσουν η αστυνομική περικύκλωση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και οι δηλώσεις για σκλήρυνση της κρατικής καταστολής και διαμηνύουμε ότι “ήπια αντιμετώπιση” της και των εμπνευστών της, από την πλευρά μας, δεν υπήρξε ποτέ.

Απαιτούμε την άμεση απόσυρση των αστυνομικών δυνάμεων από όλους τους πανεπιστημιακούς χώρους και την παύση όλων των διώξεων απέναντι σε συλληφθέντες καταληψίες και διαδηλωτές. Ως αλληλλέγυοι και καταληψίες που συμμετειχαμε στο εγχείρημα καλούμε κάθε αγωνιζόμενο σε συγκέντρωση σήμερα Παρασκευή 17/04 στα Προπύλαια στις 19.00.

ΠΙΣΩ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ-ΕΜΠΡΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ – ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 17/4 19.00

Καταληψίες της Πρυτανείας ,αλληλέγγυοι-αλληλέγγυες 

Η κατάληψη της πρυτανείας διανύει την 18η μέρα δεχόμενη ασφυκτικές πιέσεις από τις δυνάμεις καταστολής. Όπως έγινε φανερό από την πρώτη στιγμή η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-Αν.Eλ καθώς και οι πρυτανικές αρχές ενοχλήθηκαν από την κατάληψη του κτιρίου της πρυτανείας του ΕΚΠΑ. Όμως ο λόγος της ενόχλησης τους δεν είναι όπως πλσματικά παρουσιάζεται από τα ΜΜΕ, η παρεμπόδιση της λειτουργίας του πανεπιστημίου, αλλά το γεγονός ότι το εν λόγω κτίριο μετατράπηκε σε ένα ανοιχτό κέντρο αγώνα, που προπαγανδίζει τις διεκδικήσεις των απεργών πείνας πολιτικών κρατουμένων θέτοντας σαφή πολιτικά περιεχόμενα και επιδιώκοντας την ουσιαστική σύνδεση του αγώνα τους με του υπόλοιπους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες που αναπτύσσονται στη δεδομένη χρονική συγκυρία. Η κατειλημμένη πρυτανεία στις 18 αυτές μέρες πραγματοποιεί καθημερινές συνελεύσεις, δράσεις αντιπληροφόρησης. διοργάνωσε πορείες και εκδηλώσεις που ως στόχο είχαν την σύνδεση του κινήματος αλληλεγγύης με άλλους αγώνες (ενημέρωση από την επιτροπή αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους από την Τουρκία και το Κουρδιστάν, εκδηλώσεις για την διασταλτική ερμηνεία του αντιτρομοκρατικού νόμου και τις διώξεις εις βάρος των αγωνιζόμενων κατοίκων της Χαλκιδικής καθώς και για το DNA), συμμετείχε σε ταξικούς αγώνες όπως αυτός ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας ενώ στο χώρο πραγματοποιήθηκαν συγκεντρώσεις μνήμης για τους νεκρούς αγωνιστές του DHKP-C και αλληλεγγύης στους συντρόφους οι οποίοι κατηγορούμενοι με βάση τον κουκουλονόμο αρνούνται τους περιοριστικούς τους όρους.

Οι δράσεις αυτές και οι πολιτικές στοχεύσεις που τέθηκαν από όλους εμάς που καταλάβαμε την πρυτανεία είναι που ενόχλησαν την πολιτική και οικονομική ηγεσία. Αυτό που δεν ανέχονται οι πρυτάνεις, οι υπουργοί, οι δικαστές και οι κεφαλαιοκράτες είναι να ακούγεται η φωνή των απεργών πείνας και να προπαγανδίζονται τα δίκαια αιτήματά τους. Στο πλαίσιο αυτό γινόμαστε όλοι θεατές μιας αξιοσημείωτης ευθυγράμμισης των προαναφερθέντων φορέων. Η καταστολή της “αριστερής” διαχείρισης δεν περιλαμβάνει άμεση σύγκρουση αλλά χρησιμοποιεί δημοκρατικές και ανθρωπιστικές τακτικές και τεχνάσματα. Ωστόσο, η συγκυβέρνηση προτάσσει μονίμως το “κοινωνικό της προφίλ”, στοχεύει στη σωματική εξόντωση των καταληψιών μέσω της απαγόρευσης της τροφοδοσίας τους με αποκορύφωμα την προσαγωγή δύο συντροφισσών για την συνεισφορά φαγητού. Παράλληλα προχωρά στον επαναλαμβανόμενο αστυνομικό αποκλεισμό της κατάληψης, ο οποίος πριν μερικές μέρες απαγόρευσε de facto την μηχανοκίνητη πορεια και χθές έκοψε εντελώς την πρόσβαρη στο κτίριο, συνδυαστικά με την μαύρη προπαγάνδα που επιτελείται μέσω των media εις βάρος του κόσμου του αγώνα, η οποία μόνο με τη μετεμφυλιακή προπαγάνδα μπορεί να συγκριθεί. Γιατί, οπως αποδεικνύεται η “πρώτη φορά αριστερά” έχει μάθει από τους καλύτερους πως να αποπολιτικοποιεί και να απονοηματοδοτεί τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Όμως ας γνωρίζει η πολιτική και οικονομική ελίτ ότι το παπανδρεϊκό παραμύθι περί αναρχικών πρεζάκιδων και τοξικομανών δεν θα περάσει αυτή τη φορά. Σε ένα ντελίριο ψευδούς και συκοφάντησης αποκρύπτουν πλήρως την απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων και πραγματοποιούν σε συνδυασμό με τις πρυτανικές αρχές και την αστυνομία έναν πόλεμο φθοράς ενάντια στην κατειλημμένη πρυτανεία. Η λάσπη τους όμως απλώς αποδεικνύει με τον καταφανάστερο τρόπο το πρόσωπο της εξουσίας. Και η εξουσία όσα προσωπεία και αν φορέσει δεν παύει ποτέ να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της μεγαλοαστικής τάξης.
Η αδυναμία τους λοιπόν, να διαχειριστούν μια απεργία πείνας με αμιγώς πολιτικά αιτήματα και ένα κίνημα αλληλεγγύης που κλιμακώνει την δράση του, είναι που εξαναγκάζει την κυβέρνηση να αποκαλύψει το αληθινό της πρόσωπο και να αναδείξει το κατασταλτικό της οπλοστάσιο. Η κυβέρνηση Σύριζα, λοιπόν, είναι αυτή που καταπατά το άσυλο, ένα κοινωνικό κεκτημένο που ως αντιπολιτευτική δύναμη στήριζε μέχρι τελευταίας ρανίδας, τοποθετώντας κάθε λογής μπάτσους στον προάυλιο χώρο της πρυτανείας. Οι βουλευτές Σύριζα που περνάνε από χίλια κόσκινα το νομοσχέδιο και τις τροπολογίες είναι οι ίδιοι οι οποίοι καταψήφισαν τον αντιτρομοκρατικό και το νομοσχέδιο για τις φυλακές τύπου Γ, δεν έχαναν ευκαιρία να διαμαρτύρονται και να καταγγέλλουν την εφαρμογή του κουκουλονόμου και τη χρήση του γενετικού υλικού ως αποδεικτικού στοιχείου. Είναι αυτοί που συμμετέχοντας σε κοινωνικά κινήματα αποπειράθηκαν συστηματικά να τα κατευθύνουν. Ο Σύριζα είναι εκείνος που εκμεταλλεύτηκε την κοινωνική απόγνωση εξ αιτίας της αφαίμαξης του λαού, πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες στους καταπιεσμένους. Είναι εκείνος που προσπαθεί να δημιουργήσει συνθήκες ενσωμάτωσης και αφομοίωσης ενόψει μιας αλλαγής που τελικά ποτέ δε θα έρθει. Αυτός είναι και ο λόγος που η απεργία πείνας έχει ένα ειδικό πολιτικό βάρος. Από τη μία πλευρά παλεύει για διεκδικήσεις που αφορούν το σύνολο του κινήματος, ενώ από την άλλη ξεμπροστιάζει τη συγκυβέρνηση κωλοτούμπας, η οποία είναι ανίκανη να διαχειριστεί έναν αγώνα τόσο ριζοσπαστικό όσο ο συγκεκριμένος. Ο λόγος που το κράτος και το κεφάλαιο φοβούνται την κατάληψη της πρυτανείας είναι ακριβώς επειδή αποτελεί ένα ζωντανό κομμάτι του αγώνα των πολιτικών κρατουμένων ενάντια στο καθεστώς εξαίρεσης.

Οι δεκάδες προσαγωγές και συλλήψεις συντρόφων και συντροφισσών, άσχετων περαστικών περιμετρκά της πρυτανείας, αλλά και τοξικομανών από κοντινή πιάτσα διακίνησης ναρκωτικών (λες κα θα μπορούσαν οι τοξικομανείς να πραγματοποιήσουν και να διατηρήσουν μα πολιτική κατάληψη) και η κωμικοτραγική παράταξη δυνάμεων καταστολής αποδεικνύουν ότι η πολιτική ελίτ βρίσκεται σε σύγχυση. Στο πλαίσιο αυτό παίζει και το τελευταίο της χαρτί. Από τη μία οι απόπειρες προβοκάτσιας εις βάρος του κέντρου αγώνα της πρυτανείας και από την από την άλλη οι υπόγειες προτάσεις από την πλευρά των πρυτανικών αρχών μέσω των διοικητικών υπαλλήλων για ασφαλή φυγάδευση από πίσω πόρτα σε περίπτωση που λήξει άμεσα η κατάληψη. Οι ίδιοι, λοιπόν, που διατυμπανίζουν ότι η πρυτανεία έχει μετατραπεί σε άνδρο λουμπενικών και τοξικομανών είναι αυτοί που διατίθενται να έρθουν σε συνεννόηση με τους καταληψίες, εξασφαλίζοντας τους μάλιστα και τη μη σύλληψή τους.

Από την πλευρά μας ξεκαθαρίζουμε προς πάσα κατεύθυνση ότι θα αποχωρίσουμε από το κτίριο μόνο όταν λήξει ο αγώνας των απεργών πείνας πολιτικών κρατουμένων. Δεν πρόκειται να φυγαδευτούμε με τις πλάτες κανενός πρύτανη και κανενός κυβερνητικού. Από την πρυτανεία θα αποχωρήσουμε είτε συντεταγμένα από την μπροστινή πόρτα όπως δηλαδή μπήκαμε είτε θα μας πάρουν σηκωτούς οι μπάτσοι. Θεωρούμε ότι η κατειλημμένη πρυτανεία ακόμη και από αποκλεισμό αποτελεί σημείο αναφοράς του αγώνα που εξελίσσεται. Η χθεσινή παρουσία των αλληλέγγυων συντρόφων έξω από την πρυτανεία ήταν ένα σημαντικό βήμα ώστε να σπάσει το καθεστώς τρομοκρατίας που επιχείρησαν να μας επιβάλλουν. Όλοι μαζί να κλιμακώσουμε τις δράσεις μας και να ενδυναμώσουμε τον κοινό μας αγώνα μέσα και έξω από τις φυλακές, να στηρίξουμε το κέντρο αγώνα της πρυτανείας μέχρι τη δικαίωση των αιτημάτων των απεργών πείνας.

ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΠΕΙΝΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ

ΑΜΕΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓYΗ ΣΤΙΣ/ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ

ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ – Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

ΟΙ ΦΩΝΕΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΣΤΕΛΛΟΝΤΑΙ ΔΕΝ ΦΙΜΩΝΟΝΤΑΙ ΔΕΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΟΥΝΤΑΙ

Περιφρούρηση της κατειλημμένης πρυτανείας

Το Σάββατο 4 Απριλίου πραγματοποιήθηκαν παρεμβάσεις σε καταστήματα του ΑΒ Βασιλόπουλου ως συνέχεια των κινήσεων αλληλεγγύης στην απολυμένη συναδέλφισσα Ελένη Σ. Με πρόσφατη την απόφαση της επιθεώρησης εργασίας που δικαιώνει τη συναδέλφισσα (βλ.https://orthostasia.wordpress.com/2015/04/04/%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CF%89%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%B4%CE%B5%CE%BB%CF%86%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1%CF%83-%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CE%BD%CE%B7%CF%83-%CF%83-%CF%83/ ), έγιναν παρεμβάσεις στις γειτονιές της Ηλιούπολης, του Περιστερίου και της  Αγίας Παρασκευής ενημερώνοντας τους συναδέλφους αλλά και τους καταναλωτές για τον αγώνα της Ελένης Σ καθώς για την απεργία στον κλάδο του εμπορίου την Κυριακή 5/4. Επίσης, μόλις την περασμένη Πέμπτη 2/4 πραγματοποιήθηκε παρόμοια παρέμβαση στον ΑΒ Βασιλόπουλο στο Ελληνικό από τοπικές συλλογικότητες.

Την Κυριακή 5/4, η Συνέλευση Αλληλεγγύης στην απολυμένη Ελένη Σ. πραγματοποίησε πολύωρο απεργιακό αποκλεισμό στο supermarket ΑΒ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ στο Χολαργό, ενέργεια που αποσκοπούσε στην πίεση της επιχείρησης για επαναπρόσληψη της Ελένης Σ. αλλά και που εντάσσεται στον αγώνα ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Το κατάστημα περικυκλώθηκε από τις 08:30 το πρωί μέχρι τις 15:00 από 100 αλληλέγγυες/ους, αποκλείοντας ταυτόχρονα την κεντρική είσοδο για τους καταναλωτές, την είσοδο για το υπόγειο parking καθώς και την πίσω είσοδο του καταστήματος που γινεται η τροφοδοσία από τα φορτηγά. Με αυτόν τον τρόπο καταφέραμε να αποτρέψουμε αφενός τις διεργασίες απαραίτητες για το άνοιγμα της υπεραγοράς -τροφοδοσία, ετοιμασία του χώρου κλπ- και αφετέρου μία κατάσταση «ομηρίας» των εργαζομένων, που θα ήταν αλλιώς αναγκασμένοι από την διεύθυνση να παραμείνουν στο κατάστημα μέχρι να αποχωρίσουμε. Στον αποκλεισμό έδωσαν δυναμικά το παρών σωματεία βάσης, εργατικές συλλογικότητες, συνελεύσεις γειτονιών, καταλήψεις, πολιτικές ομάδες κ.α, μοιράστηκαν εκατοντάδες κείμενα σε εργαζόμενους και επίδοξους καταναλωτές, πετάχτηκαν τρικάκια, κολλήθηκε πλήθος αφισών, κρεμάστηκαν πανό και γράφτηκαν συνθήματα. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν σε γενικές γραμμές θετική, με αρκετούς διερχόμενους να επικροτούν την παρέμβαση. Τον αποκλεισμό περιτριγύριζε ομάδα ΔΙΑΣ, και υπήρχε εμφανής παρουσία ασφαλιτών σε όλη τη διάρκεια της παρέμβασης. Αξίζει να σημειωθεί ότι η δράση αυτή έγινε σε συνεννόηση με το συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και τα “απελευθερωμένα” ωράρια, το οποίο προχώρησε σε πληθώρα αποκλεισμών στο κέντρο της Αθήνας.

Εργαζόμενοι – Εργαζόμενες στο εμπόριο/ Ορθοστασία