Τορίνο, 24 Οκτώβρη 2020

Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε από ένα σύντροφο από τη βόρεια Ιταλία που ζει στην Αθήνα. Μεταφράστηκε και δημοσίευεται με την πεποίθηση ότι σκιαγραφεί συνοπτικά την υπάρχουσα κατάσταση στη γειτονική χώρα, προσφέροντας μια σειρά καίριων, επίκαιρων και διαχρονικών ερεθισμάτων για σκέψη και δράση.

Ι.

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων, πολλές ιταλικές πόλεις αποτέλεσαν πεδία διαμαρτυρίας. Σε όλες σχεδόν τις πόλεις, οι πλατείες ήταν κατάμεστες και σε μερικές σημαδιακές περιπτώσεις καταγράφηκαν και βίαιες αντιδράσεις: στη Νάπολη, στις 23.10, με τις συγκρούσεις γύρω από την πλατεία Plebiscito, στο Τορίνο με τον πετροπόλεμο και τις απαλλοτριώσεις προϊόντων στις 24.10, στο Μιλάνο -την ίδια μέρα- με τις ρίψεις μολότοφ και την έφοδο στο μέγαρο της Περιφέρειας. Σε πολλές -ακόμα και μικρότερες- πόλεις, πολυάριθμες είναι οι διαμαρτυρίες -με λιγότερο βίαια χαρακτηριστικά- που ξεσπάνε συνέχεια κατά τη διάρκεια αυτών των ημερών.

Οι διαμαρτυρίες πυροδοτήθηκαν από την κυβερνητική απόφαση για κλείσιμο όλων των εμπορικών δραστηριοτήτων από τις 18.00 και επιβολή απαγόρευσης κυκλοφορίας στις νυχτερινές ώρες, από τις 23.00 ως τις 5.00.

ΙΙ.

Οι πρώτοι -και πιο οργανωμένοι- που ύψωσαν τη φωνή τους ήταν οι μικρέμποροι, οι οποίοι διαθέτουν μια σειρά επίσημων οργανώσεων (επιμελητηρίων κλπ) και ένα άτυπο δίκτυο γνωριμιών το οποίο, σε κάθε περίπτωση, συχνά διαθέτει πιο οξυμένα αντανακλαστικά από το αντίστοιχο των μισθωτών εργαζομένων. Οι ιδιοκτήτες μικρών επιχειρήσεων (εστιατορίων, μπαρ, ταξί κ.α) αποτελούν αδιαμφισβήτητα τις επαγγελματικές κατηγορίες που έχουν πληγεί εντονότερα από αυτά τα κλεισίματα.

ΙΙΙ.

Σε όλους πλέον φαντάζει ξεκάθαρο το γεγονός ότι η επιδημία λειτούργησε ως καταλύτης των δυναμικών και των τάσεων του υπαρκτού καπιταλιστικού συστήματος. Η κρίση της μεσαίας τάξης είναι εκείνη που αγγίζει δραματικά τα όρια της ωρίμανσης της, η οποία και αποτελεί έκφραση των κινητοποιήσεων στις ιταλικές πόλεις. Η αντιστροφή στην κατεύθυνση της καμπύλης καταγραφής της ευημερίας για τη συγκεκριμένη κοινωνική τάξη, μια αντιστροφή που ξεκίνησε το 2008 και συνεχίστηκε με αργούς ρυθμούς, κατά τη διάρκεια όλων των χρόνων της Μεγάλης Ύφεσης, μοιάζει τώρα να αγγίζει την κορύφωση της. Το πρώτο lockdown του Μαρτίου όπως και το αντίστοιχο νέο που φαντάζει αναπόφευκτο, δεν προκαλεί μόνο την εξαέρωση των αποταμιεύσεων της μεσαίας τάξης αλλά -αναπόφευκτα- διαλύει τα όνειρα και τις ελπίδες για ένα καλύτερο και πιο ρόδινο μέλλον. Το νέο κυβερνητικό διάταγμα που επιβάλλει το κλείσιμο στις 18.00 ακούγεται σαν την πένθιμη καμπάνα που χτυπάει για την κηδεία τους.

IV.

Αναμφίβολα, το πιο “πολιτικό” και αντιπροσωπευτικό κομμάτι αυτού του κομματιού της μεσαίας τάξης που βρίσκεται σε φάση προλεταριοποίησης, παρουσιάζει ιδιαίτερα αντιδραστικά χαρακτηριστικά. Με αυτό δεν θέλουμε να πούμε ότι όλοι οι μικρέμποροι -που βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο- είναι φασίστες ή ότι αυτές οι κινητοποιήσεις πρέπει να αποφεύγονται ή να απαξιώνονται, αλλά σίγουρα η συνολική έκφραση αυτού του κοινωνικού στρώματος σε κρίση δεν μπορεί παρά να είναι συντηρητική και κρατικιστική, με την έννοια της απαίτησης ενός ισχυρότερου και εγγυοδοτικού κράτους.

V.

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων χρόνων, όπως συνέβη και σε πολλούς άλλους ξεσηκωμούς και διαμαρτυρίες σε όλον τον κόσμο, έτσι και στην Ιταλία η κινητοποίηση αυτού του κομματιού της μεσαίας τάξης προσέλκυσε –από τα προάστια- θύλακες του προλεταριάτου των πόλεων. (Ωστόσο η κρίση της μεσαίας τάξης ισοδυναμεί με την πόλωση μεταξύ των τάξεων). Σερβιτόροι/ες και άλλοι/ες υπάλληλοι στους κλάδους εστίασης και διασκέδασης που εργάζονται μαύρα και δεν δικαιούνται κανένα επίδομα, άνεργοι που αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους ολοένα και περισσότερο σαν άνεργους, παιδιά μεγαλωμένα στη σκιά των λαϊκών πολυκατοικιών-στρατώνων ακούγοντας trap και βλέποντας το μέλλον τους σκοτεινό, νεολαίοι που ζούνε από τα περισσεύματα, οπαδοί κ.α, με λίγα λόγια, όλοι εκείνοι που βιώνουν και θα βιώσουν στο πετσί τους αυτήν την κρίση. Αυτό το κομμάτι των κινητοποιήσεων ήταν εκείνο που πραγμάτωσε και τις πιο οξυμένες μορφές διαμαρτυρίας, κατεβαίνοντας στο κέντρο, στην πόλη των πλουσίων, για να αποσπάσει ένα κομμάτι από εκείνο τον πλούτο που καθημερινά στερείται: η σπασμένη βιτρίνα του Gucci στο κέντρο του Τορίνου περιγράφει έναν ολόκληρο κόσμο…

VI.

Χαοτικές κινητοποιήσεις και διαμαρτυρίες, τροφοδοτούμενες από διάφορες -και συχνά ανταγωνιστικές μεταξύ τους- ωθήσεις (υπήρξαν πολλές εικόνες διαπληκτισμών μεταξύ των πιο “ήσυχων” και των υπόλοιπων διαδηλωτών). Πολλά και διάφορα αιτήματα: κάποιοι ζητάνε εγγυημένο εισόδημα για όλους, άλλοι διεκδικούν πάγωμα στην πληρωμή φόρων, άλλοι πάλι ζητάνε ν’ ανοίξουν άμεσα όλες οι εμπορικές-επαγγελματικές δραστηριότητες. Αυτό που προκαλεί έκπληξη είναι το γεγονός ότι -με εξαίρεση κάποια στρατευμένα και αγωνιστικά κομμάτια που όμως προς το παρόν παραμένουν μειοψηφικά σε αυτά τα γεγονότα- είναι πολύ λίγα τα ξεκάθαρα -από υγειονομικής άποψης- αιτήματα. Αν και είναι πολλοί οι διαδηλωτές που φοράνε προστατευτικές μάσκες, κανένας δεν απαιτεί -τουλάχιστον στα λόγια- ένα αποδοτικότερο θεραπευτικό και υγειονομικό σύστημα. Ως προς αυτό, φαίνεται ότι επικράτησε η κρατική προπαγάνδα που έθεσε το δίλημμα “υγεία ή οικονομία”, λες και τα δύο ζητήματα είναι μεταξύ τους ασύνδετα.

VII.

Χωρίς καμία πρόθεση χαρακτηρισμού των συγκεκριμένων διαδηλώσεων ως φασιστικών ή ακόμα και ως καθοδηγούμενων από τους φασίστες (κάτι που γίνεται έντονα από τα καθεστωτικά ΜΜΕ έτσι ώστε να απονομιμοποιήσουν κοινωνικά τη διαμαρτυρία και να την παρουσιάσουν ως ένα κοινωνικό ξεσηκωμό λιγότερο εκτεταμένο από όσο είναι στην πραγματικότητα), εν τούτοις δεν γίνεται να μην υπογραμμιστεί η υπαρκτή παρουσία διάφορων φασιστικών γκρουπούσκουλων. Μια παρουσία που αναμφίβολα δεν είναι ίδια σε όλες τις πόλεις. Στο Τορίνο, πχ, οι κλασσικοί φασίστες των Fratelli d’Italia βρέθηκαν στην πλατεία μαζί με τους “ήσυχους” εμπόρους ενώ στη Ρώμη η ναζιστική Forza Nuova εκτόξευσε βαρελότα και άδεια μπουκάλια ενάντια στις αστυνομικές διμοιρίες.

VIII.

Το μεγάλο ερώτημα εγείρεται γύρω από την εξέλιξη που θα πάρουν τα πράγματα. Αυτό που φαίνεται -προς το παρόν- να αναδεικνύεται είναι το γεγονός ότι δεν υπάρχει κανένα κομμάτι με την αξιοπιστία που χρειάζεται η προώθηση κοινών προταγμάτων και διεκδικήσεων. Φανταζόμαστε ότι κατά τη διάρκεια αυτών των εβδομάδων θα τεθεί σε κίνηση ο τεράστιος αντι-εξεργεσιακός μηχανισμός του ιταλικού κράτους. Παράλληλα, αυτές οι ίδιες κατηγορίες μικρών ιδιοκτητών -που κάλεσαν σε αυτό το πρώτο κύμα διαδηλώσεων- θα είναι πολύ προσεχτικότερες πριν προχωρήσουν και πάλι σε μεγάλα καλέσματα, έχοντας πλέον υπόψη τους αυτά που συνέβησαν (λίγα επεισόδια είναι βολικά για όλους, αλλά οι λεηλασίες πάλι όχι…). Όλα αυτά, με μια κυβέρνηση που μοιάζει στριμωγμένη στη γωνία: οι δυο επιλογές που έχει για το άμεσο μέλλον, να τα κλείσει ή να μην τα κλείσει όλα, μοιάζουν και οι δυο να οδηγούν τη χώρα σε μια κατάσταση κοινωνικής απόγνωσης. Οι υποσχέσεις για αποζημιώσεις και ενισχύσεις φαίνεται να ασκούν ελάχιστη επιρροή σε σύγκριση με τις αντίστοιχες κατά τη διάρκεια του πρώτου κύματος της επιδημίας. Πιθανότατα, η -ακόμα φρέσκια- εμπειρία των τριών μηνών χωρίς μισθούς, με τα -λίγα και για λίγους- χρήματα που τελικά δόθηκαν μετά από πάρα πολύ καιρό, να αποτελεί ακόμα μια ζωντανή ανάμνηση για το μυαλό και την κοιλιά πολλών.

Όπως λέγαμε ήδη από το Μάρτιο, το καζάνι βράζει και το καπάκι χοροπηδάει. Αυτό που μένει ν’ αντιληφθούμε είναι τον τρόπο με τον οποίο θα τιναχτεί στον αέρα…

1+6 αυτοκόλλητα που κυκλοφόρησαν από την Κίνηση της Βιολέττας [ΚτΒ] και κολλιούνται στην αθηναϊκή μητρόπολη και όχι μόνο

– “Γι’ αυτό ο μαρξισμός δεν απορρίπτει καμιά απολύτως μορφή πάλης. (…) Απ’ αυτήν την άποψη ο μαρξισμός διδάσκεται, αν μπορούμε να εκφραστούμε έτσι, από την πρακτική των μαζών και δεν έχει την αξίωση να διδάσκει στις μάζες μορφές πάλης, που τις επιννοούν “ειδικευμένοι στη συστηματοποίηση” γραφιάδες”. Β.Ι.Λένιν, “Πάρτιζάνικος Πόλεμος”

Λευτεριά στο σύντροφο Πολύκαρπο Γεωργιάδη

– δυστοπία είναι οι απλήρωτες υπερωρίες

– δυστοπία είναι το πετσοκομμένο δώρο χριστουγέννων

– εκτός από την πολιτική των ταυτοτήτων υπάρχει και η προλεταριακή συνείδηση

– εκτός από τη μοναξιά, υπάρχει και ο ιμπεριαλισμός

– τα πράγματα παραμένουν όπως τα μάθαμε στο σχολείο τάξη εναντίον τάξης

– ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος του, ενάντια σε φασισμό και ιμπεριαλισμό πόλεμο στον πόλεμο!

φώτο: ο Σαλβατόρε στο παράθυρο του Radio Onda Rossa,

στη συνοικία San Lorenzo της Ρώμης.

Σαλβατόρε,

Πριν από μερικές ημέρες μου είχε τηλεφωνήσει ο Πάολο. Με ενημέρωσε για την πτώση σου, για την κατάστασή σου, για τις δοκιμασίες σου. Υπέφερες πολύ, το ξέρω, το φαντάζομαι. Αυτά τα τραύματα είναι ανυπόφορα, όπως και η φυλακή με τις απομονώσεις της, την αγριότητα της, την αχρηστία της. Ακόμα είμαι συνταραγμένος από τον τρόπο που έπεσες. Δεν υπήρχαν νεότεροι σύντροφοι για να κρεμάσουν το πανό; Γνωρίζω το μηχανισμό: είναι το σχολείο που μας διαμόρφωσε, να προηγηθούμε όλων και παντού, με τίμημα το σπάσιμο μας και έτσι έγινε με εσένα…

Ο ιός με εμποδίζει σε πολλά πράγματα. Θα ήθελα να σε συνοδεύσω και στο μεταξύ να σου μιλήσω και να σου θυμίσω το παραθυράκι του κελιού σου στη φυλακή του Κούνεο, απ’ όπου φαινόταν χιονισμένο όλο το Μονβίζο. Ήταν ένας από τους λόγους για τους οποίους αποδεχόμουν την πρόσκληση σε δείπνο, όταν ήταν εφικτή η κοινωνικότητα. Μαζί με αυτή, οι αναμνήσεις της στράτευσης, της δικής σου και των συντρόφων σου.

Νοιώθω αρκετά φτωχός. Μου λείπει ο Πρόσπερο, μου λείπει ο Άντζελο Μπασόνε, ο Πικιούρα, ο Βικ και πολλοί άλλοι: ένας θλιβερός κατάλογος. Μένουν τα γραπτά σου που θα διαδώσουμε. Ξέρεις, εδώ και καιρό έχει πέσει πάνω μου η σιωπή, δεν είμαι πια ο γραφομανής εκείνων των καιρών ενώ και τα ποιήματα είναι σπάνια.

Παρατηρώ, ακούω, σιωπώ. Σίγουρα: είναι η ηλικία.

Καλό ταξίδι σύντροφε. Ευχαριστώ για όλα.

Μόλις ελευθερωθώ από τον ιό θέλω να φτάσω στο Μονβίζο για έναν ιδιαίτερο χαιρετισμό σε σένα και σε μένα τον ίδιο.

Σάντε Νοταρνικόλα

πηγή: Radio Onda Rossa (Ρώμη)

μετάφραση: κινηματικό εκδοτικό εγχείρημα Los Solidarios

Αθήνα, 10 Απρίλη 2020

Πολλοί νόμισαν ότι αφού χάθηκε αυτή η μάχη, είχε τελειώσει και ο αγώνας, μπερδεύοντας δυο πράγματα, γιατί η μάχη μπορεί να χαθεί, αλλά ο αγώνας δεν τελειώνει…

Salvatore Ricciardi

Xθες Πέμπτη 9 Απρίλη 2020, έφυγε από τη ζωή -έπειτα από ένα μήνα νοσηλείας- στη γενέτειρα του Ρώμη, ένας ξεχωριστός προλετάριος, ένας σεμνός κομμουνιστής, ένας παντοτινός αντάρτης: ο Σαλβατόρε Ριτσιάρντι.

Στη Μνήμη μας θα παραμείνουν βαθιά χαραγμένα το πλατύ χαμόγελο και η έμφυτη ανθρωπιά, η διαλεκτική αναλυτικότητα της σκέψης και η ανυποχώρητη αγωνιστικότητα του, γνωρίσματα που τον χαρακτήρισαν καθ’ όλη τη διάρκεια της πολυκύμαντης ζωής του.

Εκφράζουμε τα ειλικρινή συλλυπητήρια μας στην οικογένεια του και τα οικεία του πρόσωπα. Ενώνουμε τη φωνή μας μ’ εκείνες των συντρόφων και συντροφισσών στη Ρώμη και σ’ όλη την Ιταλία -όπου μέσα στην υπάρχουσα δυστοπική συνθήκη της πανδημίας και της κατάστασης έκτακτης ανάγκης- υψώνουν τις γροθιές τους για να χαιρετήσουν –όπως του πρέπει– έναν αγωνιστή, ο οποίος απέδειξε έμπρακτα και ακατάπαυστα ότι “η επανάσταση είναι ένα λουλούδι που δεν πεθαίνει ποτέ”…

Ακολουθούν δυο αποσπάσματα από την έκδοση με τη μεταφρασμένη απομαγνητοφώνηση δυο εκπομπών (που μεταδόθηκαν από το διαδικτυακό αντιεξουσιαστικό ραδιόφωνο Radiocane του Μιλάνου τον Ιούνη του 2014), η οποία τυπώθηκε στην Αθήνα από την τυπογραφική κολεκτίβα Rotta και κυκλοφόρησε από την Προλεταριακή Πρωτοβουλία τον Μάρτη του 2015 με τίτλο “Τι σήμαινε να είσαι 20 χρονών το 1960… Με το άλφα μικρό. Μια ζωή για την προλεταριακή αυτονομία”.

**

Ο Σαλβατόρε Ριτσιάρντι γεννήθηκε το 1940 στη Ρώμη. Μετά από τεχνικές σπουδές και παράλληλη δουλειά στην οικοδομή, το ’62 θ’ αρχίσει να εργάζεται ως τεχνικός στους σιδηροδρόμους. Θα δραστηριοποιηθεί συνδικαλιστικά στη Γενική Συνομοσπονδία Ιταλών Εργαζομένων [Cgil] και πολιτικά στο Σοσιαλιστικό Κόμμα Προλεταριακής Ενότητας [Psup]). Θα συμμετάσχει ενεργά στους φοιτητικούς και τους εργατικούς αγώνες που θα ξεσπάσουν το 1968 και το ’69. Στα χρόνια που θ’ ακολουθήσουν θα πρωταγωνιστήσει στην οικοδόμηση της αυτοοργάνωσης που αρχίζει να κερδίζει έδαφος τόσο στο σιδηροδρομικό κλάδο όσο και σ’ άλλους εργοστασιακούς χώρους. Μετά την πολύχρονη δραστηριοποίησή του στο χώρο της εργατικής αυτονομίας, το 1977 θα στρατευθεί στις Κόκκινες Ταξιαρχίες, στη ρωμαϊκή Φάλαγγά τους πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την “επιχείρηση Μόρο”. Θα συλληφθεί τον Μάρτη του 1980 και στα τέλη της ίδιας χρονιάς μαζί με συντρόφους του και άλλους συγκρατούμενούς του, θα οργανώσουν την εξέγερση στην ειδική φυλακή του Τράνι. Θα καταδικαστεί σε ισόβια και από το 1996 θα τεθεί σε καθεστώς “ημι-ελευθερίας”. Μετά από τριάντα χρόνια εγκλεισμού και ομηρίας, από τα τέλη του 2011 ζει ελεύθερος χωρίς περιοριστικούς όρους. Παραμένει ενεργός στο αντικαπιταλιστικό-ανταγωνιστικό κίνημα και εδώ και πολλά χρόνια συμμετέχει στο ιστορικό κινηματικό ραδιόφωνο της Ρώμης Radio Onda Rossa [Ράδιο Κόκκινο Κύμα].

**

Φώτο: Νυόρο (Σαρδηνία) 1981, στην ειδική φυλακή της οδού Badu ‘e Carros (μια από τις σκληρότερες, όμως ο συσχετισμός δυνάμεων επέτρεψε αυτή την εσωτερική φωτογράφηση στο προαύλιο. Όμως δεν κράτησε πολύ).

Πηγή: το blog Contromaelstrom που είχε δημιουργήσει και διατηρούσε ο Salvatore.

**

Το 2012 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Derive Approdi το βιβλίο του Maelstrom. Στιγμιότυπα ταξικής εξέγερσης και αυτοοργάνωσης στην Ιταλία (1960-1980), από το οποίο και ακολουθεί ένα μικρό απόσπασμα:

“Το κίνημα στο οποίο συμμετείχα και για το οποίο μιλάμε τώρα ήταν ένα φουσκωμένο ποτάμι αρκετά συμπαγές, αν και κολυμπούσαν μέσα του πάρα πολλά ψάρια με διαφορετικά χρώματα, διαφορετικές ιδέες και πρακτικές, συχνά εναντιωματικά μεταξύ τους. Η διαδρομή αυτού του ποταμιού στόχευε στη ριζική αλλαγή του υπάρχοντος, στην αποκαθήλωση του καπιταλιστικού συστήματος και του Κράτους του, στην οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας που έπρεπε να εφευρεθεί, βασισμένη όμως στην άμεση δημοκρατία του προλεταριάτου. Ονομάζαμε αυτή τη διαδρομή “κομμουνισμό”. Μια επαρκής προοπτική για να συνεχίσουμε να κολυμπάμε όλοι και όλες μέσα στο ίδιο ποτάμι και προς την ίδια κατεύθυνση. Και οι ένοπλες οργανώσεις δεν ήταν άλλο από χώροι αυτού του ίδιου του ποταμιού. Δεν υπήρξε, ούτε θα μπορούσε να υπάρξει, ούτε “κεντρική δομή” ούτε “ένας και μοναδικός εγκέφαλος”. Ήμασταν όλοι σκεπτόμενα μυαλά, γι’ αυτό και παράγαμε πάρα πολλά όμορφα και ανατρεπτικά πράγματα […]. Το κίνημά μας διέρρηξε κάθε δεσμό με τον εθνικισμό, ο οποίος είχε μολύνει το εργατικό κίνημα τον εικοστό αιώνα. Το βλέμμα μας αποστρεφόταν κάθε σύνορο, σηκωνόμασταν στις μύτες των ποδιών μας για να κοιτάξουμε όλο και πιο μακρυά. Την προσοχή μας τραβούσε κάθε ρήξη στο διεθνές επίπεδο, το οποίο βλέπαμε μ’ αντίστοιχο ενδιαφέρον μ’ εκείνο για την κάθε ρήξη της καπιταλιστικής τάξης στο εσωτερικό. Ήμασταν πεπεισμένοι ότι το σφιχταγκάλιασμα ανάμεσα στον κομμουνισμό και τον εθνικισμό ήταν ένα είδος εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας, όπως και κάθε άλλη βασισμένη στην ταυτότητα παλινόρθωση. Αυτό το έγκλημα εμπόδισε κάθε πραγματική σχέση ανάμεσα στο κλασικό εργατικό κίνημα και το δικό μας κίνημα. Ήμασταν πιο κοντά στον “αρχικό” κομμουνισμό, τον ανταγωνιστικό και διεθνιστικό, και όχι στον εθνικό-πατριωτικό του εικοστού αιώνα. Δίναμε περισσότερη σημασία στο διεθνές πλαίσιο και τις μεταβολές του απ’ ό,τι στις εσωτερικές πολιτικές αλχημείες του “παλατιού”. Θεωρούσαμε τους εαυτούς μας κομμάτι μιας διεθνούς σύγκρουσης, αν και όντας στενά δεμένοι με τις πραγματικότητες, τις εδαφικοποιημένες κι εκείνες στους χώρους δουλειάς […]. Οι μνήμες φυσικό είναι να βαραίνουν το φορτίο του παρελθόντος, να αφήνονται πίσω, να μη σου ανήκουν πια. Όχι. Τα γεγονότα αυτών των σελίδων, οι επιλογές εκείνου του κομματιού της γενιάς μου, τουλάχιστον όσο μ’ αφορά προσωπικά, δεν είναι βαλμένες στο σακούλι του παρελθόντος. Ζω μαζί τους. Είναι το παρόν, για εμένα. Δεν κάνω τα πράγματα που έκανα τότε, αλλά δεν τα πέταξα και μακριά μου με απέχθεια, απογοήτευση και τύψεις. Με συντροφεύουν, με βοηθάνε στη δύσκολη φουσκοθαλασσιά των καιρών που ζούμε. Λένε μερικοί: να κλείσεις πίσω σου για να πας παραπέρα. Θα μπορούσε να γίνει και αυτό, αλλά θα ήταν απαραίτητη πρώτα μια ανοιχτή και ευρεία συζήτηση, χωρίς διαστρεβλώσεις και προκαταλήψεις, που αποτελούν και το καθημερινό ψωμί αυτής της χώρας […].

Προλεταριακή Πρωτοβουλία

Αθήνα, 10 Απρίλη 2020

Με τη παρουσία εκατοντάδων συντρόφων και συντροφισσών πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 1 Φλεβάρη, στο κτίριο Γκίνη του Πολυτεχνείου, η εκδήλωση “Καπιταλιστική Κρίση-Πόλεμος-Καθεστώς Έκτακτης Ανάγκης. Πολιτική Συγκρότηση-Ταξική Οργάνωση-Επαναστατική Προοπτική. Aπό το Χθες στο Σήμερα”, με τη συμμετοχή του συντρόφου Μαουρίτσιο Φερράρι, μέλος του “ιδρυτικού πυρήνα” των Ερυθρών Ταξιαρχιών και πρώην πολιτικoύ κρατούμενου για 30 χρόνια στις ιταλικές φυλακές. Η εκδήλωση συνδιοργανώθηκε από την Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών) και τις εκδόσεις ΜΟΛΟΤ με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου “Η Επανάσταση δεν είναι ένα επίσημο γεύμα. Μια συζήτηση με τον Μαουρίτσιο Φερράρι”.

Για σχεδόν 3 ώρες, ο σύντροφος όρθιος, με αστείρευτη ενέργεια και πολιτική διαύγεια αναφέρθηκε αναλυτικά σε μια αγωνιστική διαδρομή μισού αιώνα και ανέτρεξε εμπεριστατωμένα στις ρίζες της κοινωνικής πόλωσης και της προλεταριακής ριζοσπαστικοποίησης, στις διάφορες μορφές της πολιτικής συγκρότησης και της εργατικής οργάνωσης, στην επιρροή που ασκήθηκε από το διεθνές πλαίσιο των αντιαποικιακών-αντιιμπεραλιστικών αγώνων, στην όσμωση και τους κοινούς αγώνες μέσα στις φυλακές πολιτικών και κοινωνικών κρατούμενων, στο πέρασμα από τη σύγκρουση στο πεδίο Εργασίας-Κεφαλαίου στο συνολικότερο πεδίο της επίθεσης στην καρδιά του Κράτους. Χωρίς να υπαναχωρεί ούτε στιγμή από την αξία του ένοπλου αγώνα και της μαχητικής δράσης, την διαλεκτική σχέση τους με τον διαχρονικά εξελισσόμενο ταξικό πόλεμο και την ευρύτερη αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική πάλη, εντόπισε το 1980 ως το σημείο καμπής και δεν φοβήθηκε να αρθρώσει την λέξη “ήττα” σημειώνοντας ότι “η ήττα δεν αφορούσε μόνο τις Ερυθρές Ταξιαρχίες αλλά ολόκληρη την εργατική Τάξη”, και ήρθε μέσα από την καπιταλιστική αναδιάρθρωση, τους νόμους “περί διαχωρισμού και μετάνοιας” και το μόνιμο καθεστώτος έκτακτης ανάγκης που φτάνει ως τις μέρες μας. Όντας ακόμα ενεργός στο κίνημα, αναφέρθηκε αναλυτικά σε αγώνες που εξελίσσονται στην Ιταλία τα τελευταία χρόνια (αγώνες μεταναστών εργατών στον κλάδο του logistics, για το δικαίωμα στη στέγη, ενάντια στον πόλεμο κα).

Με τα λόγια του αλλά και συνολικά με την ολιγοήμερη αγωνιστική παρουσία του εδώ στην Αθήνα, -με τη συμμετοχή του στην συγκέντρωση στο Εφετείο ενάντια στην έκδοση του αγωνιστή από την Τουρκία Mehmet Dogan και την μοτοπορεία Αλληλεγγύης στον αναρχικό σύντροφο Γρηγόρη Τσιρώνη στις 2/2 καθώς και στη διεθνιστική-αντιφασιστική πορεία στο κέντρο της Αθήνας στις 3/2- με τη σεμνότητα του –το χαρακτηριστικό γνώρισμα κάθε ατόφιου αγωνιστή- και την αλύγιστη πίστη του στην επαναστατική προοπτική, ο σύντροφος Μαουρίτσιο μας πρόσφερε πολύτιμα πολιτικά διδάγματα και μαθήματα ζωής. Και όπως έγραψε κι ένας σύντροφος: Τέτοιοι άνθρωποι μόνο δύναμη κ ελπίδα μπορούν να δώσουν σε μας…

Σ’ ευχαριστούμε Σύντροφε!

ΥΓ: Τον Γενάρη του 2012, μετά την αποφυλάκιση του το 2004 έπειτα από 30 χρόνια εγκλεισμού, ο Μαουρίτσιο διώχθηκε -μαζί με άλλους 45 αγωνιστές και αγωνίστριες του κινήματος ΝΟ ΤAV- και προφυλακίστηκε, ενώ το Γενάρη του 2015 καταδικάστηκε -πρωτόδικα- από την ιταλική αστική δικαιοσύνη σε ποινή κάθειρξης 4 1/2 χρόνων, για τη συμμετοχή του -μαζί με χιλιάδες διαδηλωτές- στις μαζικές πολύωρες συγκρούσεις στις 27/6/11 και τις 3/7/11 με τις δυνάμεις καταστολής που φρουρούσαν το εργοτάξιο του Chiomonte στη Val di Susa της βόρειας Ιταλίας. Προσεχώς αναμένεται η εκδίκαση της υπόθεσης στο Εφετείο, όπου μια πιθανή επικύρωση της πρωτόδικης απόφασης ενδέχεται να οδηγήσει και πάλι τον 73χρονο σύντροφο, πίσω στα κελιά των ιταλικών φυλακών.

Ακολουθεί το link του ηχητικού αρχείου και η εισήγηση της εκδήλωσης.

https://soundcloud.com/taksiki-antepithesi/mferrari

**

Η Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών) και οι εκδόσεις ΜΟΛΟΤ έχουν την χαρά να συνδιοργανώνουν την εκδήλωση “Καπιταλιστική Κρίση-Πόλεμος-Καθεστώς Έκτακτης Ανάγκης. Πολιτική Συγκρότηση-Ταξική Οργάνωση-Επαναστατική Προοπτική. Aπό το Χθες στο Σήμερα” φιλοξενώντας στην Αθήνα τον σύντροφο Μαουρίτσιο Φερράρι, μέλος του “ιδρυτικού πυρήνα” των Ερυθρών Ταξιαρχιών και πρώην πολιτικoύ κρατούμενου για 30 χρόνια στις ιταλικές φυλακές.

Η αποψινή εκδήλωση πραγματοποιείται με αφορμή την κυκλοφορία από τις εκδόσεις ΜΟΛΟΤ του βιβλίου “Η Επανάσταση δεν είναι ένα επίσημο γεύμα”. Μια συζήτηση με τον Μαουρίτσιο Φερράρι και εντάσσεται στη συνολικότερη στόχευση μας για πολιτική αυτομόρφωση, ιδεολογική συγκρότηση, υπεράσπιση της επαναστατικής μνήμης.

Αποτελεί κατά κάποιο τρόπο τη συνέχεια του διημέρου εκδηλώσεων Χθες, Σήμερα, Αύριο… Η Επανάσταση λέει: Ήμουν, είμαι και θα είμαι! που είχε διοργανώσει τον περασμένο Ιούνη στην Αθήνα -στα πλαίσια ανάπτυξης των διεθνιστικών πολιτικών επαφών και σχέσεων- η Ταξική Αντεπίθεση, με τη συμμετοχή του συντρόφου Αntonio P. (πρώην πολιτικού κρατούμενου για τη δράση των Ερυθρών Ταξιαρχιών). Οι εισηγήσεις εκείνου του διημέρου είναι δημοσιευμένες στο espivblog της ΤΑ ενώ στο τελευταίο τεύχος της πολιτικής επιθεώρησης ΜΟΛΟΤ υπάρχει, εκτός από την εισήγηση της πρώτης ημέρας και μια συζήτηση με τον Αντόνιο και άλλους συντρόφους από την κατάληψη Panetteria του Μιλάνου, που είχαν βρεθεί τον προηγούμενο Ιούνη στην Αθήνα.

Έχουμε την χαρά λοιπόν να βρισκόμαστε απόψε εδώ φιλοξενώντας τον Μαουρίτσιο, έναν σύντροφο, η πολιτική ζωή και η αγωνιστική διαδρομή του οποίου, αποτελούν -χωρίς ίχνος υπερβολής- ένα ζωντανό κομμάτι επαναστατικής προλεταριακής ιστορίας, ή όπως με την σεμνότητα που διακρίνει κάθε ατόφιο αγωνιστή λέει ο ίδιος “μια ακόμα ιστορία από αυτή των πολλών χιλιάδων προλετάριων, που έκαναν εκείνη την περίοδο αυτές τις επιλογές”. Έναν σύντροφο που έμελλε να είναι από το 1974 ο πρώτος πολιτικός κρατούμενος των Ερυθρών Ταξιαρχιών και να μείνει στην ιστορία του διεθνούς επαναστατικού κινήματος ως ο ερυθροταξιαρχίτης που διάβασε την προκήρυξη στην πρώτη δίκη στο Τορίνο, την άνοιξη του ‘76.

Όσον αφορά αυτή καθαυτή την έκδοση, στο βιβλίο περιλαμβάνεται η απομαγνητοφωνημένη μετάφραση ηχογραφημένων συζητήσεων που έγιναν στην κατάληψη Panetteria από το καλοκαίρι ως το φθινόπωρο του 2016. 40 χρόνια μετά, απ’ όταν ο Μαουρίτσιο στο δικαστήριο του Τορίνου γινόταν η συλλογική φωνή των ΕΤ προς το προλεταριάτο και το επαναστατικό κίνημα.

Μια πλούσια διήγηση που πιάνει το νήμα από τα τέλη του ’60 και μετά, κι ιδιαίτερα από τον Μάη του ’68 κι έπειτα, απ’ όταν σηκώθηκε στη Δύση ο επαναστατικός ανεμοστρόβιλος που –στην Ιταλία κράτησε για πάνω από 10 χρόνια– και ειδικά μετά από το εργατικό “θερμό” φθινόπωρο του ’69, σημάδεψε ανεξίτηλα όλα τα πεδία της ταξικά διαιρεμένης κοινωνίας, αγγίζοντας και επηρεάζοντας το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων. Μια διήγηση που διατρέχει την ιδεολογική και υλική συνέχεια, την κόκκινη κλωστή που δένει τις ΕΤ με τους παρτιζάνους της προδομένης αντιφασιστικής Αντίστασης της δεκαετίας του ’40 και τους πρώτους αντάρτικους σχηματισμούς της δεκαετίας του ‘60, με τους GAP και τον Φελτρινέλι, με τη νέα εργαζόμενη βάρδια και την προλεταριακή νεολαία, αρχικά στα εργοστασιακά κάτεργα και τις λαϊκές συνοικίες του Μιλάνου και στη συνέχεια στον υπόλοιπο βορρά και τις άλλες ιταλικές μητροπόλεις. Αλλά και την έντονη επιρροή που θ’ ασκηθεί από το διεθνές πλαίσιο, από τους αντιαποικιακούς αγώνες, από τα “10, 100, 1000 Βιετνάμ”, από την ανάλυση και την δραστηριοποίηση της RAF που έφερνε, όπως και οι Weathermen στις ΗΠΑ, τον πόλεμο πίσω στις καπιταλιστικές-ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις καθώς και την καθοριστική επιρροή από τα γραπτά των Τουπαμάρος, του Μαριγκέλα, του Τσε, του Μάο.

Παράλληλα, το πείραμα “ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό” θα πνιγεί στο αίμα του λαού της Χιλής από την αμερικανοκίνητη στρατιωτική δικτατορία του Πινοσέτ, την πρώτη νεοφιλελεύθερη χούντα με τα εγχειρίδια της σχολής του Σικάγου, από τις πολλές που θα επιβάλει από τότε κι έπειτα ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός –μέσω και των “προγραμμάτων δημοσιονομικής προσαρμογής” του ΔΝΤ- σε χώρες της καπιταλιστικής περιφέρειας, αποδεικνύοντας -για άλλη μια φορά στην πράξη- ότι η αστική Τάξη δεν πρόκειται ποτέ να παραδώσει αναίμακτα την Εξουσία της. Μέσα σ’ αυτή τη συνθήκη, τα πολιτικά συμπεράσματα γίνονταν υλικά και συμπυκνώνονταν στο πρόταγμα μάχης:

η πολιτική εξουσία έρχεται από την κάννη ενός τουφεκιού. Ποτέ ξανά χωρίς τουφέκι!

Η έκδοση περιλαμβάνει επίσης μια συζήτηση μαζί του εστιασμένη στο σήμερα, καθώς και μια συνέντευξή του στον μακροβιότερο πολιτικό κρατούμενο των ελληνικών φυλακών Δημήτρη Κουφοντίνα, το καλοκαίρι του 2014, όταν ο Μαουρίτσιο είχε βρεθεί και πάλι εδώ στην Αθήνα, καλεσμένος-ομιλητής στην εκδήλωση αλληλεγγύης με θέμα «οι μάχες του χθες, οι προκλήσεις του σήμερα» ενώ ολοκληρώνεται με την μετάφραση ιστορικών κειμένων από την περίοδο 1974-81, των Ερυθρών Ταξιαρχιών και όχι μόνο, από μέσα κι έξω από τις φυλακές.

Ο Μαουρίτσιο στη διήγηση του διανύει από τις απαρχές τους, τις συνθήκες της ριζοσπαστικοποίησης –στα εργοστάσια, στις συνοικίες, στις φυλακές– τις μορφές της πολιτικής συγκρότησης, τους -μαζικούς και τους συνωμοτικούς- όρους της ταξικής οργάνωσης μέσα κι έξω από τους χώρους δουλειάς, την προέλαση και την ακμή, την οπισθοχώρηση και την πτώση της τελευταίας μαζικής και πολιτικά οργανωμένης επαναστατικής απόπειρας του προλεταριάτου στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα.

Τα στοιχεία που ακολουθούν είναι χαρακτηριστικά και καταγράφουν ανάγλυφα την ένταση και την έκταση αυτής της επαναστατικής απόπειρας, της οποίας οι Ερυθρές Ταξιαρχίες -μια από τις μαζικότερες και μακροβιότερες ένοπλες κομμουνιστικές οργανώσεις του δυτικοευρωπαϊκού Αντάρτικου- αποτέλεσαν αναπόσπαστο και καθοριστικό κομμάτι.

Από το 1969 και μέχρι το 1989 διώχθηκαν και φυλακίστηκαν, κατηγορούμενοι για γεγονότα σχετιζόμενα με την ένοπλη πάλη, 4.087 άνθρωποι. Τα μέλη των κομμουνιστικών και αναρχικών ένοπλων οργανώσεων που είτε δολοφονήθηκαν κατά τη διάρκεια ένοπλων συμπλοκών, είτε εκτελέστηκαν εν ψυχρώ από τα κρατικά κατασταλτικά σώματα, είτε πέθαναν στις φυλακές ή την πολιτική εξορία ανέρχονται σε 68. Οι νεκροί κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων –δολοφονημένοι κυρίως από τις ειδικές δυνάμεις– υπολογίζονται ανάμεσα σε 40 και 50 ενώ άλλοι τόσοι είναι οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες που έχασαν τη ζωή τους από τα φασιστικά τάγματα εφόδου. Έπειτα, οι σφαγές του Κράτους μέσω της αδιάκριτης τοποθέτησης βομβών σε πλατείες, σιδηροδρομικούς σταθμούς και αμαξοστοιχίες προκάλεσαν το θάνατο σε τουλάχιστον 140 άτομα. Για κανέναν απ’ όλους αυτούς του νεκρούς, το αστικό Κράτος δεν ανέλαβε ποτέ καμία πολιτική ευθύνη επιλέγοντας να κινηθεί με βάση τη συσκότιση, τη διαστρέβλωση, τον αποπροσανατολισμό.

Από την άλλη πλευρά αντίθετα, η ένοπλη πάλη κατά τη διάρκεια της ίδιας περιόδου αποτέλεσε την πηγή του θανάτου –είτε μέσω εκτελέσεων είτε λόγω ατυχημάτων– για 131 άτομα και γι’ όλες αυτές τις ενέργειες υπήρξε διεκδίκηση ή ανάληψη της πολιτικής ευθύνης. Και αυτό από μόνο του είναι ένα στοιχείο το οποίο μαρτυράει πολλά για την άβυσσο που χωρίζει την αγωνιστική-επαναστατική ηθική από την αστική-κρατική ηθικολογία περί του δήθεν “σεβασμού της υπέρτατης αξίας της ανθρώπινης ζωής” .

Λέει ο Μαουρίτσιο σε κάποιο σημείο της διήγησης του: “θέλω να υπενθυμίσω εδώ πως εκείνη την περίοδο σε καμία περίπτωση οι ΕΤ δεν ήταν διαχωρισμένες από τις μάζες μιας και στην ουσία η οργάνωση απαρτιζόταν από εργάτες και όχι από κάποιου είδους διανοούμενους. Στην ουσία η οργάνωση σμιλεύτηκε από τις εμπειρίες μας μέσα στα εργοστάσια -εκεί μέσα επιλέξαμε να αγωνιστούμε και να γίνουμε ερυθροταξιαρχίτες, ήμασταν θα έλεγα τα προϊόντα της Τάξης μας”. Και έπειτα διαπιστώνει: “Οι ΕΤ πέθαναν όταν έχασαν την επαφή με τα εργοστάσια”.

Αυτήν την αναντίρρητη ιστορική-πολιτική αλήθεια προσπαθεί να σκεπάσει η αστική-μηντιακή βιομηχανία παραγωγής “μυστηρίου” και συνωμοσιολογικού θεάματος περί “τηλεκατευθυνόμενων Ταξιαρχιών”, μια βιομηχανία παραπληροφόρησης και λάσπης –κυρίως γύρω από την επιχείρηση Μόρο- που συντηρεί στη γειτονική χώρα ως τις μέρες μας πολιτικές, ακαδημαϊκές, εκδοτικές και δημοσιογραφικές καριέρες.

Μια αλήθεια άβολη, καταδικασμένη στη λήθη, τόσο από την “προοδευτική” διανόηση που με περίσσια αστική υπεροψία, δεν μπορεί να πιστέψει ότι “οι εργάτες μπορούν να φτάσουν σε τέτοια επίπεδα πολιτικής συγκρότησης και επιχειρησιακής οργάνωσης χωρίς να έχουν καθοδηγητές-καθηγητές”, όσο και από τους φιλελ–ελευθεριακούς κύκλους, που ερμηνεύουν κατά το δοκούν και ξορκίζουν τις ένοπλες επιλογές εκείνης της περιόδου, και ειδικότερα την ένοπλη πολιτική των ΕΤ, το πέρασμα από τη σύγκρουση στο πεδίο Εργασίας-Κεφαλαίου στο συνολικότερο πεδίο της επίθεσης στην καρδιά του Κράτους, ως κάτι το ξεκομμένο (φορεμένο από τα έξω και από τα πάνω) και εν τέλει καταστρεπτικό, για το εργατικό και το ευρύτερο ανταγωνιστικό-επαναστατικό κίνημα.

Μια διήγηση άβολη αυτή του Μαουρίτσιο, για την αστική Εξουσία και την ιστοριογραφία της, μια αλήθεια που μαρτυρά ότι τον πόλεμο τον είχε ήδη κηρύξει το ίδιο το αστικό Κράτος –που πολιτικά συμπυκνωνόταν στο κόμμα-καθεστώς της Χριστιανοδημοκρατίας, και οι ευρωαντλαντικοί σύμμαχοι και προστάτες του: με την αστυνομική βία που ήδη είχε αρχίσει ν’ αφήνει νεκρούς στους δρόμους απεργούς εργάτες, αντιφασίστες και άλλους αγωνιστές, με τη Στρατηγική της Έντασης, ή σωστότερα με τις στρατηγικές της έντασης, με τη νατοϊκή ομπρέλα των δικτύων Gladio και Stay Behind, με τις απόπειρες πραξικοπήματος στη μοναδική –εκείνη την περίοδο–, μαζί με τη Γαλλία, αστική-κοινοβουλευτική δημοκρατία της ευρωπαϊκής Μεσογείου, με τη χρησιμοποίηση και αξιοποίηση των φασιστών ως αυτουργούς στις σφαγές του Κράτους, από την βομβιστική επίθεση στην πλατεία Φοντάνα του Μιλάνου το Δεκέμβρη του ’69 κι έπειτα, με τη συμβολή και Ελλήνων φασιστών παρακρατικών της χούντας (σε μια περίοδο όπου το ιταλικό επαναστατικό κίνημα συμπαραστεκόταν έμπρακτα στις ελληνικές αντιδικτατορικές οργανώσεις και τα μέλη τους).

Σ‘ αυτήν την κήρυξη πολέμου –σ’ αντίθεση και ρήξη με τη γραμμή συναίνεσης και ενσωμάτωσης του ιταλικού ΚΚ, του μεγαλύτερου KK της δυτικής Ευρώπης και του ιστορικά συμβιβασμένου αυτοαποκαλούμενου ευρωκομμουνισμού (ιδεολογικό πρόγονο του οποίου αποτελεί και η εγχώρια μνημονιακή-νατοϊκή κυβερνώσα ευρωαριστερά του κεφαλαίου)– απ’ την άλλη πλευρά του οδοφράγματος, από το Δεκέμβρη του ‘69 και καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του ’70, χιλιάδες άντρες και γυναίκες του εργαζόμενου λαού και της προλεταριακής νεολαίας, απάντησαν και με τα όπλα, και αγωνίστηκαν –από τις γραμμές των ΕΤ και των υπόλοιπων ένοπλων οργανώσεων και αυτόνομων ομάδων του κινήματος- πιστεύοντας βαθιά ότι μπορούν να κάνουν στην Ιταλία, στην συνοριογραμμή της μεταπολεμικής πυρηνικής “ειρήνης”, σ’ ένα από τα ευρωατλαντικά φυλάκια της Μεσογείου, σ‘ ένα από τα δυτικοευρωπαϊκά καπιταλιστικά κέντρα, εν μέσω “ψυχρού πολέμου”, την κομμουνιστική Επανάσταση. Σε μια ιστορική περίοδο που θα μπορούσε να ειπωθεί ότι οι πάνω δεν μπορούσαν να κυβερνήσουν όπως πριν και οι κάτω δεν ήθελαν πλέον να κυβερνηθούν. Σε μια περίοδο με την εργατική Τάξη, με τους αόρατους και της γης τους κολασμένους στο προσκήνιο, με το ανταγωνιστικό-επαναστατικό κίνημα σε ανάπτυξη.

Το 1980 θα χαρακτηριστεί ως η χρονιά της καμπής, η χρονιά που σηματοδοτεί την οπισθοχώρηση, την ήττα για το επαναστατικό κίνημα, αλλά και την εργατική Τάξη συνολικά. Μετά την απώλεια (απόρροια εσωτερικών διαφωνιών και διασπάσεων) της οργανωτικής-επιχειρησιακής ενότητας των ΕΤ, η οποία για χρόνια ανατρίχιαζε το καθεστώς, και με το μαζικό κίνημα σε υποχώρηση, με τον γραφειοκρατικό καθεστωτικό συνδικαλισμό του ΚΚ του Μπερλιγκουέρ να έχει ανακτήσει μερικά τον έλεγχο, καταδίδοντας και καταστέλλοντας -μέσα κι έξω από τα εργοστάσια- την αυτόνομη εργατική οργάνωση, η αστική Τάξη και το Κράτος της θα περάσουν στην αντεπίθεση: στη FIAT οι απολύσεις δεκάδων πρωτοπόρων αγωνιστών εργατών θ’ ανοίξουν το δρόμο στην αναδιάρθρωση, στις μαζικές απολύσεις, τις διαθεσιμότητες και την συνολική υποτίμηση της αξίας της εργατικής δύναμης. Στις φυλακές -παρά τους πολύχρονους αιματηρούς συλλογικούς αγώνες, παρά τις εξεγέρσεις, ακόμα και με την ολοκληρωτική καταστροφή ειδικών φυλακών, από τις Επιτροπές Αγώνα των πολιτικών και κοινωνικών κρατουμένων- το Κράτος θα καταφέρει να επιβάλει την εξοντωτική “κανονικότητα” των ειδικών φυλακών και των ειδικών συνθηκών κράτησης. Αναπόσπαστο κομμάτι του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης θ’ αποτελέσουν και οι νόμοι περί “διαχωρισμού και μετάνοιας”, οι οποίοι και θα φροντίσουν για τα υπόλοιπα. Το κλείσιμο του συγκεκριμένου κύκλου Αγώνα θα έρθει -για χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες- με τρόπο οδυνηρό, τραγικό, ενίοτε απάνθρωπο και ανθρωποφάγο.

Ένας από τους συντρόφους του Μαουρίτσιο, ο τεχνικός στη Sit Siemens του Μιλάνου Μάριο Μορέττι είχε πει: δεν ζηλεύω τη θέση των “μετανοημένων”. Δεν θα ήθελα να ζω με τους εφιάλτες τους” ενώ ένας άλλος σύντροφός τους, ένας “αγρότης στη Μητρόπολη”, ο Πρόσπερο Γκαλινάρι είχε γράψει: “τέλος μιας ιστορίας. Η Ιστορία συνεχίζεται”…

Ο εχθρός που πολέμησε ο Μαουρίτσιο, οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες του, το Ιμπεριαλιστικό Κράτος των Πολυεθνικών (SIM) –ή όπως κι αν θέλει να τον ονομάσει κάποιος– είναι ακόμα εδώ: συνεχίζει να καταδυναστεύει τις ζωές και να επιδεινώνει διαρκώς τις συνθήκες επιβίωσης για τα δισεκατομμύρια των προλετάριων, των ξεριζωμένων, των απόκληρων και των απόβλητων του καπιταλιστικού κάτεργου και του ιμπεριαλιστικού σφαγείου.

Στη Δύση το καθεστώς έκτακτης ανάγκης αποτελεί ήδη μονιμοποιημένη συνθήκη, ενώ οι περιφερειακές πολεμικές συγκρούσεις -από την Ουκρανία και τη Συρία μέχρι την Υεμένη- πυκνώνουν πάνω απ‘ όλη την ανθρωπότητα τα σύννεφα ενός ενδεχόμενου γενικευμένου πολέμου. Εδώ στην Ελλάδα, η καπιταλιστική επέλαση και το ιμπεριαλιστικό αλυσόδεμα εντείνονται, με την μνημονιακή συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ –μέσα στα πλαίσια των οξυμένων ενδοαστικών-ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στα Βαλκάνια και την ανατολική Μεσόγειο- να καθιστά τη χώρα, σε προκεχωρημένο φυλάκιο-ορμητήριο των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και να βαθαίνει την στρατηγική συνεργασία με το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ. Την ίδια στιγμή, η νατοϊκή αναθέρμανση του Μακεδονικού ζητήματος βγάζει στο δρόμο όλο τον εθνικιστικό εσμό ενώ -όπως σ’ όλη την Ευρώπη και τις ΗΠΑ- ο ρατσισμός και ο πιο δόλιος καπιταλισμός, ο φασισμός σηκώνει και πάλι απειλητικά κεφάλι.

Μέσα σ’ αυτήν την συνθήκη, τα λόγια, οι ιδέες και οι απόψεις που θα μοιραστεί απόψε μαζί μας ο καλεσμένος μας, αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη σημασία. Και αυτό, λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι ο Μαουρίτσιο -που δίχως ίχνος μετάνοιας μπορεί να κοιτάει τον κόσμο με το κούτελο ψηλά- μετά την αποφυλάκιση του το 2004, μετά από 30 χρόνια εγκλεισμού, συνεχίζει να συμμετέχει στο κίνημα και τους αγώνες των καιρών μας, πληρώνοντας το τίμημα αυτής της βαθύτατα πολιτικής στάσης ζωής και υπενθυμίζοντας χειροπιαστά στο σήμερα τα λόγια της κομμουνίστριας Ρόζας Λούξεμπουργκ: Η Επανάσταση λέει: ήμουν, είμαι και θα είμαι!

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών) | Εκδόσεις ΜΟΛΟΤ

taksiki-antepithesi.espivblogs.net | molot.espivblogs.net

Αθήνα, Γενάρης 2018

σημείωση: αντλήθηκαν στοιχεία από την εισήγηση της Προλεταριακής Πρωτοβουλίας στη βιβλιοπαρουσίαση “Μάριο Μορέττι. Ερυθρές Ταξιαρχίες. Μια Ιταλική Υπόθεση” (εκδόσεις Διάδοση) (Αθήνα, Δεκέμβρης 2016).

Κυκλοφόρησε πρόσφατα από την Προλεταριακή Πρωτοβουλία η μπροσούρα R.A.F / Β.R-P.C.C : Μια Μετωπική Πολιτική. Διατίθεται (με ελεύθερη οικονομική συνεισφορά) σε στέκια και καταλήψεις. Κεντρική διάθεση από το βιβλιοπωλείο του κινηματικού εκδοτικού εγχειρήματος Los Solidarios, κάθε Δευτέρα 18.30 – 21.30 και κάθε Σάββατο 13.00 – 15.00 στον πολιτικό χώρο στη Σπ.Τρικούπη 44 στα Εξάρχεια.

Στις 1/12 στη γνωστή αλυσίδα επισιτισμού Everest (η οποία ανήκει στον όμιλο MIG συμφερόντων Βγενόπουλου) στο υποκατάστημα της πλατείας Βικτωρίας προκλήθηκε έκρηξη φιάλης, με αποτέλεσμα τον τραγικό θάνατο της εργαζόμενης Βασιλικής Παραστατίδου και τον τραυματισμό 3 εργαζομένων και 2 διερχόμενων πολιτών. Ανεξαρτήτως πορισμάτων και τεχνικών ευθυνών, το γεγονός είναι ότι οι εργαζόμενοι δούλευαν ταυτόχρονα στον ίδιο χώρο που πραγματοποιούνταν αντικειμενικά επικίνδυνες εργασίες.

Η εργοδοτική αυτή δολοφονία της Β.Π., η οποία εργαζόταν ως λογίστρια στα υπόγεια της επιχείρησης, έρχεται να προστεθεί στο μακρύ κατάλογο των εργατικών “ατυχημάτων” που αποδεκατίζουν την τάξη μας και οφείλονται στις εργοδοτικές αυθαιρεσίες, την έλλειψη μέτρων ασφαλείας, την εντατικοποίηση της εργασίας, και τη συνολική υποτίμηση και απαξίωση ακόμα και της φυσικής μας υπόστασης. Είναι στην πραγματικότητα αποτέλεσμα της συνεχιζόμενης ταξικής επίθεσης των αφεντικών και του κράτους τους απέναντι στα προλεταριακά λαϊκά στρώματα, στους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους νέους και σε όσους στέκονται αντιμέτωποι με το βάρβαρο καθεστώς της εργασιακής και κοινωνικής εξαθλίωσης.

ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ ΝΑ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ

ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ

Συγκέντρωση: Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου στις 19:00,

στην πλατεία Βικτωρίας, απέναντι από το κατάστημα Everest

Κόκκινη Γραμμή (ομάδα για την εργατική αντεπίθεση), Αναρχική Συλλογικότητα Ρουβίκωνας, Συνέλευση αναρχικών κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ, Σύντροφοι-Συντρόφισσες

Να σταματήσουμε την κατηφόρα!

Στις 6 Νοέμβρη έρχεται άλλη μια «Κυριακή εκπτώσεων», άλλη μια εργάσιμη Κυριακή για τους εργαζόμενους στον κλάδο του εμπορίου που εγκαινιάζει τον εορταστικό εφιάλτη του Δεκέμβρη με τα «παραδοσιακά» ελαστικά ωράρια και άλλες δύο εργάσιμες Κυριακές (11 και 18/12). Με τα περίφημα 10μερα προσφορών και τις «γιορτές» μεθοδεύεται η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας ενώ συνεχίζονται καθημερινά οι εργοδοτικές αυθαιρεσίες, η εντατικοποίηση στους χώρους δουλειάς και η επίθεση των αφεντικών στα ήδη πετσοκομμένα δικαιώματά μας.

Ας τελειώνουμε με την σύγχυση!

Οι εργάσιμες Κυριακές που αρχικά εφαρμόστηκαν «πιλοτικά», είναι εδώ και 2 χρόνια νόμος του κράτους. Υπηρετώντας την βούληση των εργοδοτών, οι κυβερνήσεις τσακίζουν την κυριακάτικη αργία νομοθετώντας τις 8 εργάσιμες Κυριακές τον χρόνο, δήθεν στα πλαίσια 10μερων προσφορών. Παράλληλα, η ψήφιση των πολυνομοσχεδίων που συνοδεύουν το 3ο μνημόνιο, ανοίγει τον δρόμο για την πλήρη κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού, λοιπόν. Όσοι μας έλεγαν «έλα μωρέ μια Κυριακή είναι, μια φορά στο τόσο!», όλοι αυτοί που χαρακτήριζαν τους συναδέλφους μας που σηκώνουν κεφάλι και αντιδρούν ως μίζερους και κινδυνολόγους, ήρθε η ώρα να αναμετρηθούν με την σκληρή πραγματικότητα. Αυτό που αρχικά δεν υπήρχε ούτε σαν ιδέα, δοκιμάστηκε με «επιτυχία» 2 φορές τον χρόνο, μετά έγινε νόμος για 8 Κυριακές τον χρόνο με 3 απ’ αυτές μέσα στον «εορταστικό» Δεκέμβρη. Και τώρα τι;

Να τελειώνουμε με τα ψέματα των εργοδοτών και τις αυταπάτες μας!

Παράλληλα με τις εργάσιμες Κυριακές, οι συνάδελφοι και οι συναδέλφισσες στον κλάδο του εμπορίου έχουμε να υποστούμε και τον εκβιασμό των περίφημων «Λευκών Νυχτών», αυτών των άθλιων εμπορικών «γιορτών» που στήνουν οι εργοδότες του εμπορίου χέρι-χέρι με τις κατά τόπους δημοτικές αρχές στο όνομα της «τόνωσης της αγοράς» ενώ αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε ως τα ξημερώματα. Ήδη την φετινή χρονιά, οι «Λευκές Νύχτες» εξαπλώθηκαν ανά τις πόλεις της Ελλάδας σαν επιδημία, ειδικότερα μέσα στη καλοκαιρινή σεζόν. Και το αποτέλεσμα λίγο-πολύ αναμενόμενο για όσους δεν στριμώχνονται στον παραμορφωτικό φακό των αφεντικών:  η περίφημη «τόνωση της αγοράς» ήταν το πιο σύντομο ανέκδοτο ενώ πέρα από τους εργαζόμενους στο εμπόριο τη «νύφη» πληρώνουν και οι συνάδελφοι στον επισιτισμό (σερβιτόροι-ες, μάγειρες, ντελιβεράδες κ.α) οι οποίοι ακολουθούν τα ξεχειλωμένα ωράρια του εμπορίου δουλεύοντας ως τα αξημέρωτα.  Βέβαια, οι εργοδότες ήδη βρίσκονται αντιμέτωποι με την οργανωμένη κινητοποίηση των εργαζομένων, των σωματείων, των συλλογικοτήτων και των συνελεύσεων στην Αθήνα αλλά και αλλού. Ήδη τον περασμένο Φλεβάρη η ακύρωση της «λευκής νύχτας» στη Νέα Σμύρνη, τα οργανωμένα μπλοκαρίσματα σε Γλυφάδα, Ίλιον και Μαρούσι καθώς και η πρόσφατη ακύρωση «λευκής νύχτας» στα Ιωάννινα στα τέλη του Οκτώβρη, μας δείχνει ότι ενωμένοι και οργανωμένοι μπορούμε να σπάσουμε τον τσαμπουκά της εργοδοσίας και να ανασάνουμε.

Οργάνωση κι αγώνας στους χώρους της δουλειάς – της εργοδοσίας να σπάσει ο τσαμπουκάς­

Στον κλάδο του εμπορίου, αυτή τη στιγμή, διεξάγεται ένας τεράστιος πόλεμος ει βάρος των εργαζομένων. Τεράστιες αλυσίδες supermarkets (Βερόπουλος, Μαρινόπουλος κ.α) προβαίνουν σε μαζικές εκκαθαρίσεις-απολύσεις με αφορμή λουκέτα ή «εξαγορές» ενώ σε μια σειρά επιχειρήσεων οι συνάδελφοι-ισσες παραμένουν όμηροι των εργοδοτικών ορέξεων και των παζαριών μεταξύ μεγάλων συμφερόντων. Παράλληλα, δεχόμαστε μια άνευ προηγουμένου επίθεση σε ένα από τα βασικά δικαιώματά μας, το ίδιο το ωράριο, με την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και τις γελοίες «λευκές νύχτες». Κι όλα αυτά σε έναν κλάδο χωρίς συλλογική ή κλαδική σύμβαση όπου βασιλεύει η ατομική διαπραγμάτευση, η ανακύκλωση των εργαζομένων με προγράμματα voucher ή εργολαβικές εταιρείες, η εργοδοτική αυθαιρεσία και οι ταπεινώσεις στους χώρους δουλειάς. Και ως κερασάκι στη τούρτα, έρχονται τα νέα αντεργατικά μέτρα της «πρώτη φορά αριστερά» που επιχειρούν να απελευθερώσουν τις ομαδικές απολύσεις και να παραδώσουν το δικαίωμα της αντ-απεργίας στα χέρια των εργοδοτών. Η μεγαλύτερη «ελπίδα» των αφεντικών γίνεται πραγματικότητα. Εκτός αν αντί για ελπίδα, τους χαρίσουμε εφιάλτες.

Όλα όσα βιώνουμε στον κλάδο του εμπορίου,με το τσαλαπάτημα των εργασιακών δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειάς μας, δεν μπορούν να αλλάξουν αν δεν ενεργήσουμε μέσα στους χώρους εργασίας μας. Οι μόνοι που μπορούμε να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας, να διεκδικήσουμε όσα μας κλέβουν και όσα δικαιούμαστε, να ακυρώσουμε κάθε εργοδοτική αυθαιρεσία, είμαστε εμείς οι ίδιοι, μέσα στους χώρους εργασίας μας. Μέσα από ορατές ή αόρατες επιτροπές εργαζομένων, μέσα από εργατικές συλλογικότητες, μέσα από τα σωματεία μας.

Εργαζόμενοι/Εργαζόμενες στον κλάδο του εμπορίου

αναδημοσίευση από

Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια