Το Σάββατο 24 Γενάρη, γύρω στους 10.000 αντιφασίστες και αντιφασίστριες απ’ όλη την Ιταλία διαδήλωσαν στην Κρεμόνα, με αποφασιστικότητα και οργή εναντία στους φασίστες και τους ένστολους προστάτες τους. Είχε προηγηθεί η θρασύδειλη φασιστική επίθεση στις 19 Γενάρη στο αυτοδιαχειριζόμενο κοινωνικό κέντρο Dordoni, όπου τραυματίστηκε σοβαρά ο σύντροφος Εμίλιο, ο οποίος βρίσκεται έκτοτε νοσηλευόμενος παλεύοντας για τη ζωή του.
Για πολλές ώρες η μαχητική και αυτοπεριφρουρούμενη διαδήλωση κινήθηκε στους δρόμους της πόλης και επανειλημμένα προσπάθησε να προσεγγίσει τη φασιστοφωλιά της Casa Pound, η οποία ήταν άδεια αφού οι φασίστες είχαν φροντίσει να εξαφανιστούν από την πόλη αφήνοντας την φύλαξη της στους ένστολους συνεργάτες τους, με τους οποίους ξέσπασαν συγκρούσεις ενώ επιθέσεις δέχτηκαν παράλληλα τράπεζες και το αστυνομικό τμήμα της περιοχής.
Όπως αναφέρεται και σε ανακοίνωση του αυτοδιαχειριζόμενου κοινωνικού κέντρου Dordoni, Το Σάββατο δόθηκε μια ισχυρή και ξεκάθαρη απάντηση: όποιος αποπειράται να δολοφονήσει ένα σύντροφο θα πληρώνει τις συνέπειες.
Και για να μη ξεχνιόμαστε, ραντεβού απόψε στις 23.30 στις φυλακές Κορυδαλλού για να μας βρει η αλλαγή του χρόνου δίπλα στους αιχμάλωτους συντρόφους και τους φυλακισμένους αγωνιστές.
Μια υψωμένη γροθιά στον αναρχικό-μέλος της οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας Νίκο Μαζιώτη, τον πολιτικό κρατούμενο με τη μεταγωγή του οποίου εγκαινιάστηκαν οι ειδικές φυλακές τύπου Γ στο Δομοκό.
Μια υψωμένη γροθιά σ’ όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες, σ’ όλους τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες που και φέτος η πρωτοχρονιά στη φυλακή τους βρίσκει…
Για ένα αγωνιστικό 2015, μ’ όλους τους καιρούς, σ’ όλους τους τόπους, απέναντι σ’ όλες τις αστικές κυβερνήσεις…
Τη φώτισαν, τη στόλισαν, φτιασιδωμένη, βαθιά κρυμμένη, να πονά.
Χωρίς φωνή, μόνο σιωπή, πληγές σπαρμένη, χρόνια προσμένει, ξαγρυπνά.
H Αθήνα πληγωμένη τους στολισμούς πετά,
τη φορεσιά της σκίζει, τη γύμνια της κοιτά.
«Αφήστε με», ουρλιάζει, «δεν έχω εγώ γιορτή,
τούτη η μάσκα στάζει ξεφτίλα και ντροπή».
Τα χέρια της ανοίγει, τραντάζεται η γη.
Στην αγκαλιά της κλείνει της φτώχειας τη σιωπή,
φιλάνθρωπες κυρίες σαν σέρνουν τη γιορτή,
με χνώτο ποτισμένο του αίματος οσμή.
Το κρύο που ακονίζει τα δόντια του ξανά,
τις χαρτονένιες κρύπτες των άστεγων τρυπά.
Γέροντες στα σκουπίδια ψωμί αναζητούν,
τα τρωκτικά στα ρείθρα μ’ ελπίδα τους κοιτούν.
Ζητιάνοι πεταμένοι στων δρόμων τη βουή,
νέφη αιθαλομίχλης σκεπάζουν την πληγή.
Ξεκλείδωτες ταράτσες, φριχτοί φωταγωγοί,
σκοινιά θηλιές πασχίζουν κι οι κρόταφοι στιλπνοί.
Ρακένδυτοι εργάτες βορά σε αφεντικά
που μαύρη οχιά σαν θρέφουν, στα μάτια τα κοιτά.
Στρατόπεδα χωνεύουν ζωές μεταναστών,
η σβάστικα ανασαίνει στη μήτρα των αστών.
Κυλά στη Δηλιγιάννη σαπίλα και βρωμιά,
η αυγή γίνεται νύχτα, σκοτάδι και σκουριά.
Απ’ τα έγκατα της Μέρλιν ξεχύνονται ρωγμές,
την Μπουμπουλίνας σκίζουν γερόντισσες κραυγές.
Χωρίς σιωπή, μόνο φωνή. Στη νύχτα δίνη που ξαναδίνει το σκοπό.
Φως έσταξε, σαν έψαξε της πάλης χνάρια, λαού, σημάδια, ζωντανού.
Τα χέρια της ανοίγει, τραντάζεται η γη.
Στην αγκαλιά της κλείνει της φτώχειας την οργή.
Ουλές κόκκινης μνήμης στους δρόμους της μετρά,
καίγοντας τα στολίδια, στην πλάτη της καρφιά.
Τις τρύπες απ’ τις σφαίρες στους τοίχους ψηλαφεί,
συνθήματα από αίμα στο στήθος της ζωή.
Δεν μάτωσε από φόβο κι όρκο παλιό κρατά,
γυμνή από φτιασίδια να ορμήσει στη φωτιά.
Ξημέρωσε, μάς ένωσε. Βαριανασαίνει και περιμένει τη φωτιά.
16 Δεκέμβρη 1974: Φεύγει από τη ζωή, σε ηλικία 90 χρονών, ο κομμουνιστής ποιητής Κώστας Βάρναλης. Στη νεκρώσιμη ακολουθία-διαδήλωση, στο πρώτο νεκροταφείο της Αθήνας, χιλιάδες λαού θα τον συνοδεύσει με το σύνθημα “ποιητή της εργατιάς, είσαι νικητής για εμάς…”.
φώτο από τη Μοτοπορεία και τη Συγκέντρωση της 30ης Νοέμβρη για την Αλληλεγγύη στον αναρχικό πολιτικό κρατούμενο – απεργό πείνας (από 10.11) Νίκο Ρωμανό
Διαδήλωση Αλληλεγγύης
Τρίτη 2 Δεκέμβρη, Μοναστηράκι στις 6μμ
***
Ανακοίνωση Έναρξης Απεργίας Πείνας
Ανδρέα-Δημήτρη Μπουρζούκου & Δημήτρη Πολίτη
Από τις 10/11 ο φίλος και σύντροφος Νίκος Ρωμανός βρίσκεται σε απεργία πείνας διεκδικώντας τις εκπαιδευτικές άδειες που βάση των δικών τους νόμων δικαιούται. Όμως ο αγώνας του δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να αποκοπεί απ’ τα πολιτικά χαρακτηριστικά που ο ίδιος ο Νίκος έχει θέσει και να νοηθεί ως κάτι λιγότερο απ την ανάγκη που κι εμείς έχουμε, για την συνολική καταστροφή του συστήματος καταπίεσης και εξαθλίωσης που αιώνες τώρα καταδυναστεύει τις ζωές μας.
Δεν θα μπορούσαμε να αγνοήσουμε το συνολικότερο πολιτικό κλίμα που επικρατεί στις μέρες μας, την άγρια καταστολή που έχει εξαπολύσει το κράτος και το κεφάλαιο εναντίον οποιουδήποτε και οποιασδήποτε επιχειρεί να αντισταθεί στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και την απροκάλυπτη επίθεση στα “παράσιτα” αυτου του οικονομικού συστήματος. Την στιγμή που το Υπουργείο Δικαιοσύνης ετοιμάζει τις φυλακές τύπου Γ’ για να μεταφέρει εκεί τους αναρχικούς / κομμουνιστές αγωνιστές και τους απείθαρχους, ο Νίκος επέλεξε το δρόμο της αντίστασης για άλλη μια φορα, προσπαθώντας να βάλει ένα ανάχωμα για τον ίδιο (αλλά και για όλους εμας κατ’ επέκταση) στον ολοένα αυξανόμενο περιορισμό που βιώνει.
Στις 24/11 μεταφέρθηκε με εντολή εισαγγελέα στο νοσοκομείο “ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΕΝΝΗΜΑΤΑΣ”. Την μεταφορά του εκει συνόδευε και διαβιβαστικό του εισαγγελέα φυλακής που δήλωνε ευθαρσώς πως την ευθύνη για τον Νίκο την έχουν οι γιατροί του νοσοκομείου, πετώντας έτσι έμμεσα το μπαλάκι της υποχρεωτικής σίτισης στο υγειονομικό προσωπικό. Παρόλα αυτά, είτε το θέλουν, είτε όχι την ευθύνη για ότι πάθει ο Νίκος στην υγεία του την έχουν το Υπουργείο Δικαιοσύνης, ο Νικόπουλος και το συμβούλιο της φυλακής.
Ως ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης προχωράμε και εμείς, όπως και ο σύντροφος Γιάννης Μιχαηλίδης (από τις 17/11), σε απεργία πείνας απο τη Δευτέρα 1/12, μέχρι την ικανοποίηση του αιτήματός του.
“Γιατί μία είναι η δύναμη της ανθρώπινης φύσης χάρη στην οποία καταφέρνουμε τα πάντα, μία στοχοπροσήλωση κι ένας καθαρός προσανατολισμός της καρδιάς, κι όποιος την έχει δεν θα ‘πρεπε να επιτρέπει στο φόβο να τον κυριεύει.”
“Αδέλφια, γεννηθήκαμε μέσα στη βαθιά νύχτα και μέσα σ’ αυτή θα πεθάνουμε. Όμως, η ειρήνη και το φως θα ανήκουν στον κόσμο. Σ’ όλους αυτούς που ακόμα κλαίνε μέσα στη νύχτα, σ’ αυτούς με το απαρνημένο μέλλον. Για τον πόνο της αδικίας, για όλους το φως, για όλους όλα…”
Μια μπαλάντα για όλους τους προλετάριους και τις προλετάριες, για όλους τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες, για όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που έπεσαν μαχόμενοι και μαχόμενες στα μακρόχρονα και ανηφορικά μονοπάτια της Αντίστασης και του Αγώνα.
...και δυο σχόλια, αναδημοσιευμένα από τοΒαθύ Κόκκινο
Τα ασφαλιτάκια
Να τα και τα ασφαλιτάκια! Να τα τα παράσιτα που πληρώνονται από τον ιδρώτα του ελληνικού λαού για να προβοκάρουν τους αγώνες του! Να τη η αλητεία που αντιγράφει την εμφάνιση νέων αγωνιστών για να κονομάει άκοπα τον μισθό, συμπληρώνοντας αυτά που κερδίζει από προστασία μαγαζιών, από σωματεμπορία, από διακίνηση ναρκωτικών. Να τα τα αποβράσματα της Ασφάλειας της ΕΛ.ΑΣ…
Αυτά τα καθίκια θα εξακολουθήσουν να πληρώνονται από το ελληνικό δημόσιο σε μια ενδεχόμενη κυβερνητική αλλαγή;
Συμφιλίωση με τους δολοφόνους;
Δεν ξέρουμε τι λέει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αλλά μ” αυτούς εμείς δεν έχουμε πρόθεση να συμφιλιωθούμε!
