Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Άπατρις το βιβλίο “50 κείμενα για την κρίση”.

Παρακάτω το εισαγωγικό σημείωμα

που γράφτηκε από την Ασύμμετρη Απειλή για την έκδοση:

Εισαγωγικό σημείωμα

Από το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης το 2007-8 μέχρι σήμερα έχει γίνει ακόμα ποιο σαφές πως δεν μπορούμε να την αντιμετωπίζουμε σαν μια απλή οικονομική κρίση, οριοθετημένη από στατιστικούς πίνακες και δείκτες. Οφείλουμε να την κατανοούμε ως καθολική κρίση αναπαραγωγής του συστήματος που αναπτύσσεται πολυεπίπεδα και δημιουργεί τις αναγκαίες (αλλά όχι ικανές) συνθήκες για τη μετατροπή της σε επαναστατική κρίση. Η ανθρωπιστική κρίση, η βίαιη φτωχοποίηση και απαξίωση της εργασιακής δύναμης, η εντεινόμενη λεηλασία του παραγόμενου κοινωνικού πλούτου και της δημόσιας περιουσίας, και πάνω απ’ όλα η ευρεία απονομιμοποίηση της αστικής πολιτικής διαχείρισης, γεννούν εκείνες τις συνθήκες που δημιουργούν ένα μεγάλο κενό, αλλά και μια αδήριτη ανάγκη.  Σήμερα ζούμε στην εποχή των τεράτων, στην εποχή που το παλιό ψυχορραγεί, αλλά το καινούριο αδυνατεί να γεννηθεί. Η ιστορία “σαν αδέξιος νεοσύλλεκτος” ξερνάει από τα σπλάχνα της ξανά τον φασισμό, για να καλυφθεί αυτό το κενό. Αυτό μας δείχνει ολοκάθαρα και το παράδειγμα της ιμπεριαλιστικής διείσδυσης στην Ουκρανία, που “δημοκράτες” και φασίστες δε διστάζουν να βαδίζουν χέρι χέρι, να ρίχνουν πραξικοπηματικά μια κυβέρνηση που δεν είναι της αρεσκείας τους για να εξασφαλίσουν την πρόσδεση μιας ολόκληρης χώρας στην ευρωατλαντική λυκοσυμμαχία. Το ίδιο βλέπουμε και με το ισλαμοφασιστικό κατασκεύασμα του ISIS, το οποίο εξέθρεψαν και γιγάντωσαν η Δύση, η Τουρκία και το Ισραήλ και οι σύμμαχοί τους, για να εξυπηρετήσουν τους γεωστρατηγικούς τους σχεδιασμούς.Το ότι οι ισλαμοφασίστες σαν τυπικοί σύγχρονοι Φρανκεστάιν, στρέφονται πλέον εναντίον της Δύσης, δεν μεταβάλει στο ελάχιστο το γεγονός αυτό.

Η κρίση, λοιπόν, δεν παράγει νομοτελειακά την κίνηση προς μια επαναστατική κατεύθυνση. Η άνοδος των αντιδραστικών δυνάμεων (ακροδεξιά, ISIS κλπ) έρχεται να καλύψει το κενό που παράγει η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση. Ακόμα κι όταν λαϊκές εξεγέρσεις ξεσπούν με μια πρωτόγνωρη δυναμική, όπως ήταν η λεγόμενη Αραβική Άνοιξη, η απουσία ενός συγκεκριμένου επαναστατικού σχεδιασμού και η στασιμότητα στην ηγεμονία του αυθορμητισμού, επανεντάσσουν τις λαϊκές εξεγέρσεις στις στρατηγικές επιδιώξεις του κεφαλαίου, το οποίο είναι πιο οργανωμένο και έτοιμο κάθε φορά να απορροφήσει τις αναταράξεις που προκαλούνται.

Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως οι εξεγέρσεις των προλεταριακών και πληβειακών μαζών είναι μάταιες. Κάθε άλλο. Ήταν, είναι και θα είναι η ατμομηχανή της ιστορίας. Η αναγκαιότητα, όμως, που αναπτύσσεται είναι κομβική: πως θα οργανωθούν οι καταπιεσμένοι ενάντια στους δυνάστες τους; Πως θα (ξανα)ενωθούν οι κολασμένοι κάτω από τις δικές τους σημαίες; Πως θα (ξανα)γίνει κτήμα των από τα κάτω το όραμα για την επαναστατική μεταβολή της κοινωνίας, για το χτίσιμο ενός κόσμου χωρίς κράτος και εκμετάλλευση; Τα ερωτήματα μένουν ανοιχτά  και μένουν να απαντηθούν μόνο από την ίδια μας την πρακτική δραστηριότητα. Μέσα από την ανάπτυξη του επαναστατικού κινήματος που οφείλει να ενώσει την σκεπτόμενη με την πάσχουσα ανθρωπότητα. Μέσα από έναν συνεκτικό σχεδιασμό που θα οδηγήσει ένα βήμα μπροστά την αυθόρμητη και απελπισμένη εξέγερση των κολασμένων.

Η κρίση τους γεννά τον πόλεμο και το φασισμό. Είναι η δική μας σειρά να γεννήσουμε ένα καινούριο κόσμο…

Ασύμμετρη Απειλή

Νοέμβρης 2015

αφίσα-κάλεσμα από το Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα “απελευθερωμένα” ωράρια

***

κείμενο-κάλεσμα από τους Εργαζόμενους-Εργαζόμενες από τον κλάδο του Εμπορίου

Η φαντασία των εργοδοτών (μαζί με την καφρίλα τους..) δεν έχουν όρια. Μετά τις περίφημες «Λευκές Νύχτες», τώρα βάλθηκαν να βάψουν τις νύχτες μας…κόκκινες! Η έμπνευση ανήκει στον Εμπορικό Σύλλογο Γλυφάδας και στην τοπική δημοτική αρχή οι οποίοι το Σάββατο 19/12 οργανώνουν άλλη μια άθλια εμπορική φιέστα από τις 17.00 ως τα μεσάνυχτα! Για όσους αναρωτιούνται ακόμα για την επιλογή του χρώματος, τους πληροφορούμε ότι, σύμφωνα με τους οργανωτές, «εμπνέεται από τα γιορτινά χρώματα των Χριστουγέννων»!

Όσο κι αν θέλουμε να αστειευτούμε με το χιούμορ των εργοδοτών του εμπορίου, δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε ότι, πράγματι, η «Κόκκινη Νύχτα» είναι…βαμμένη με αίμα! Είναι το αίμα που θα φτύσουμε χιλιάδες εργαζόμενοι και εργαζόμενες στον κλάδο του εμπορίου ώστε να καταφέρουμε να ανταπεξέλθουμε στο ιδιότυπο εργασιακό καθεστώς έκτακτης ανάγκης του φετινού Δεκέμβρη με τις 24 ΣΥ-ΝΕ-ΧΟ-ΜΕ-ΝΕΣ ΜΕΡΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ, από 7 ως 31 Δεκεμβρίου: χωρίς αργία, με πετσοκομμένα ρεπό και εντατικοποιημένη εργασία. Οι κόκκινες, λευκές ή οποιουδήποτε χρώματος νυχτερινές φιέστες των εργοδοτών πάνε χέρι-χέρι με την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και την επιβολή ωραρίων-λάστιχο. Ουσιαστικά, στρώνουν το έδαφος για τη γενίκευση του εργασιακού μεσαίωνα σε όλους τους εργασιακούς κλάδους…

Ας τελειώνουμε γρήγορα με τα παραμυθάκια. Για εμάς, τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες στο χώρο του εμπορίου, όλα αυτά τα εμπορικά events των εργοδοτών δεν έχουν καθόλου πλάκα, δεν περιέχουν κανένα ενδιαφέρον και κανένα όφελος. Αντίθετα, αποτελούν την συνέχεια στο αδιάκοπο ποδοπάτημα των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας μας: λουκέτα και απολύσεις, μισθοί πείνας, απλήρωτη εργασία για πολλούς μήνες, ελαστικά ωράρια και απλήρωτες υπερωρίες, δουλειά ακόμα και τις Κυριακές, εργοδοτική τρομοκρατία, ατομικές συμβάσεις… Και η δημιουργία εορταστικού κλίματος πάνω στις συνθήκες σ’ αυτές, αποκαλύπτουν το πραγματικό ποιόν όλων αυτών που τις οργανώνουν/προπαγανδίζουν/στηρίζουν, που συνειδητά ή ασυνείδητα συμβάλλουν στη γενίκευση και το βάθεμά τους.

Αν πριν 2 χρόνια οι «Λευκές Νύχτες» παρουσιάστηκαν ως «εξαιρέσεις» για τον κόσμο του εμπορίου, έχουμε την πείρα ως εργαζόμενοι να αντιληφθούμε ότι «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού»! Το ίδιο συνέβη και πριν χρόνια με την ελαστικοποίηση του ωραρίου, το ίδιο συμβαίνει και τώρα με την μεθοδευμένη κατάργηση της κυριακάτικης αργίας μέσα από την εφαρμογή των «7 εργάσιμων Κυριακών», το ίδιο κάνουν και με τις «Λευκές Νύχτες» παραχωρώντας σε κάθε Περιφέρεια και Δημοτική Αρχή το δικαίωμα να οργανώνουν κατά το δοκούν τέτοιες φιέστες. Είμαστε διατεθειμένοι να συνηθίσουμε σε όλα αυτά και να παραχωρήσουμε Κυριακές, αργίες και νύχτες στις ορέξεις των εργοδοτών μας;

Να μην μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια!
– Καλούμε τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες ν’ αντισταθούν στην εφαρμογή των «Κόκκινων Νυχτών», σε κάθε εργοδοτικό τσαμπουκά που επιβάλλει με το έτσι-θέλω τις ορέξεις του. Να καταγγείλουν αυτές τις μεθοδεύσεις ανοιχτά στους κατοίκους της Γλυφάδας (και όχι μόνο) ζητώντας την έμπρακτη συμπαράσταση και αλληλεγγύη τους. Μέσα από τα σωματεία τους, μέσα από εργατικές συλλογικότητες, ορατές ή αόρατες επιτροπές σε κάθε χώρο δουλειάς να μετατρέψουμε τον φόβο και την αγανάκτηση σε συλλογική διεκδίκηση.
– Καλούμε τα κλαδικά και επιχειρησιακά σωματεία του εμπορίου να πάρουν ενεργητικές πρωτοβουλίες για την ακύρωση και το μπλοκάρισμα τέτοιων μεθοδεύσεων.
– Καλούμε σωματεία, συνελεύσεις, συλλογικότητες που δρουν στη Γλυφάδα αλλά και κάθε γειτονιά να αντισταθούν στο τσάκισμα των εργατικών δικαιωμάτων και την εφαρμογή του εργασιακού μεσαίωνα. Να ενισχύσουν με τις πρωτοβουλίες τους την ταξική αλληλεγγύη μέσα στους κόλπους των εργαζομένων και των ανέργων.

ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΚΑΙ ΝΥΧΤΕΣ ΝΑ ΠΑΝΕ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ
ΟΙ ΥΠΟΥΡΓΟΙ, ΟΙ ΔΗΜΑΡΧΟΙ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

ΣΑΒΒΑΤΟ 19/12, 18.00, ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΑΤΡΑΚΗ, ΓΛΥΦΑΔΑ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ-ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΒΑΡΒΑΡΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΗΣ “ΚΟΚΚΙΝΗΣ ΝΥΧΤΑΣ”

 Εργαζόμενους-Εργαζόμενες από τον κλάδο του Εμπορίου

Σήμερα ξεκίνησε η δίκη των 13 ανθρωποφυλάκων και του τότε διευθυντή των φυλακών Νιγρίτας Σερρών* για τη δολοφονία με βασανιστήρια του φυλακισμένου Ιλία Καρέλι. Το Μάρτιο του 2014 αυτό το τσούρμο θρασύδειλων ανθρωποειδών που έλαχε να έχει λίγη εξουσία, βασάνισε και σκότωσε έναν αλυσοδεμένο άνθρωπο. Ο Ίλια Καρέλι αντιμετώπισε την εκδίκηση ενός συστήματος, το οποίο τον είχε καταδικάσει σε πολυετή κάθειρξη, όπως την πλειοψηφία των φυλακισμένων, στερώντας του κάθε ελπίδα για ζωή. ∆ιαλέγοντας τον προσωπικό δρόμο της εξέγερσης, σε μια πράξη απελπισίας διατάραξε την απάθεια που επικρατεί στις φυλακές και έπεστρεψε κάποια από τη βία, που όλοι μας δεχόμαστε εντός των σωφρονιστικών καταστημάτων της δημοκρατίας τους.

Στις 25 Μάρτη έμπηξε ένα σίδερο στο λαιμό αυτού, που δίχως τύψεις και αιδώ κλείδωνε ανθρώπους πίσω απ’ τα σίδερα, του μισητού υπαρχιφύλακα Τσιρώνη. Το γεγονός αυτό λύπησε κι εξόργισε αυτούς που χαίρονται όταν τα μαχαίρια στρέφονται από τον έναν κρατούμενο ενάντια στον άλλον. Ο Καρέλι διατάραξε την επίπλαστη ηρεμία της βάρβαρης καθημερινότητας, αλλά το έκανε μόνος κι από μειονεκτική θέση, με αποτέλεσμα ο όχλος των ανθρωποφυλάκων να μπορέσει να ξεδιπλώσει τη δολοφονική του οργή, θεωρώντας ότι για ακόμη μία φορά θα βρεθεί στο απυρόβλητο. Αν τελικά δεν πέθαινε, πράγματι όλο το σκηνικό του βασανισμού κι εξευτελισμού πιθανότατα θα έμενε στην αφάνεια, όπως τόσα και τόσα, ειδικά σε κρατούμενους που είναι, λόγω ταξικης – κοινωνικής θέσης, στα «αζήτητα». Όμως ο υπερβολικός ζήλος των εμπλεκόμενων βασανιστών ήταν τέτοιος που οδήγησε στο θάνατο και το ζήτημα πήρε δημοσιότητα. Έτσι για τα μάτια του κόσμου και κυρίως για να προλάβουν αναταράξεις στις φυλακές, οι υπαίτιοι οδηγήθηκαν ενώπιον της περίφημης δικαιοσύνης. Η ίδια περίφημη δικαιοσύνη επέτρεψε σε αυτά τα καθίκια να είναι τώρα ελεύθερα, ενώ τόσοι φτωχοδιάβολοι για τα πιο επουσιώδη αδίκημα παραμένουν στη φυλακή με τα χρόνια.

Θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη τους, καθώς έχει δείξει άπειρες φορές πόσο προσέχει τα παιδιά της. Αυτοί, όπως και άλλοι κρατικοί δολοφόνοι στο παρελθόν, θα πέσουν στα μαλακά. Επίσης η φυλάκιση οποιουδήποτε, ακόμα κι αν είναι τέτοιο ανθρωποειδές ή κι ο τελευταίος φασίστας, δεν θα μπορούσε να είναι σύμφωνη με τις αξίες μας. Οι απαντήσεις σε ανάλογα γεγονότα δεν περνάνε μέσα απο τους νόμους, αλλά απο τους δρόμους του πολύμορφου αγώνα.

*Τα ονόματα των κατηγορουμένων: Κωνσταντίνος Χοχτούλας, Αρ. Μπάλλιος, Αλ. Λαλιώτης, Στ. Καραγιάννης, Χ. Κονσολίδης, Γ. Παπάς, Γ. Κάκος, Τ. Αλεξανδρίδης, Ν. Αναστασιάδης, Ε. Παμπλιανάς, Ε. Αναγνωστόπουλος, Αν. Σταμπούλης, Τ. Μουστάκας, Αθ. Τούσιος

Δίκτυο Αγωνιστών Κρατουμένων

Ανοιχτό γράμμα προς τους προλετάριους της Ελλάδας

μτφ kostav

Αδέλφια

Στα τέλη του 2001 και στις αρχές του 2002, όσοι από εμάς ζούμε κάτω από τον έλεγχο του κράτους της Αργεντινής βιώσαμε μια κατάσταση που ήταν αρκετά παρόμοια με αυτή που εκατομμύρια άτομα στην Ελλάδα βιώνουν σήμερα. Αν και αυτό συνέβη πριν μόνο μια δεκαετία, είναι δύσκολο για μας να προβούμε σε έναν σχετικό διάλογο με άλλους προλετάριους εδώ, επειδή η μνήμη αυτών των αγώνων και οι προοπτικές που άνοιξαν εκείνη την εποχή φαίνεται να έχουν χαθεί. Και αυτό είναι κάτι το πραγματικά εξοργιστικό. Είναι άκρως σημαντικό να μην ξεχνάμε τέτοιες εμπειρίες ή αλλιώς θα ξεκινάμε πάντα πάλι από το μηδέν. Για αυτό το λόγο θέλαμε να μοιραστούμε μερικές σκέψεις μαζί σας, τους αδελφούς και τις αδελφές μας. Η κρίση δεν είναι ελληνική ή αργεντίνικη και δεν υπάρχουν εθνικές λύσεις σε αυτό το παγκόσμιο πρόβλημα.

Ξεκινώντας με την “κρίση χρέους” του ελληνικού δημοσίου και ειδικά αφότου η κυβέρνηση του Τσίπρα αποφάσισε να θεσπίσει ένα “corralito” [1], ο τύπος, οι πολιτικοί, οι ειδικοί του τίποτα και οι ειδήμονες των πάντων προσπάθησαν να φέρουν τους πάντες κοντά μέσω των διαστρεβλωμένων φακών του κεφαλαίου. Για μας αυτό είναι ακριβώς ένα ακόμα κεφάλαιο της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, που μας ενώνει ως προλετάριους. Δεν αποτελούμε μια απλή αντανάκλαση των συνθηκών των διαφόρων περιοχών, αλλά αποτελούμε την ίδια ακριβώς τάξη. Εδώ στην Αργεντινή η κυβερνητική ρητορική προσπαθεί να εξισώσει την εικόνα της εξέγερσης με αυτήν της καταστροφής, μέσω μιας διαδικασίας διάλυσης των διαφορών μεταξύ της εξαθλίωσης που δημιουργήθηκε από την δικτατορία της οικονομίας και των πυρκαγιών της εξέγερσης. Οι κραυγές “que se vayan todos” (“Όλοι πρέπει να φύγουν!”) ηχούσαν σε όλη την Αργεντινή το 2001 και μέρος του 2002.

Φυσικά, οι πολιτικοί, στους οποίους και απευθυνόταν το σύνθημα, το αφόρισαν ως κενό. Σήμερα, μας λένε ότι τα πράγματα είναι καλύτερα, ότι οι άνθρωποι έχουν ανακτήσει την εμπιστοσύνη στην πολιτική και στην οικονομία. Η εικόνα στα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν είναι διαφορετική από ό,τι ήταν πριν από το 2001. Και το χειρότερο είναι πως πολλοί προλετάριοι πιστεύουν αυτά τα ψέματα, έστω και εν μέρει. Τα ΜΜΕ θέλουν να μας πείσουν, ενάντια σε όλες τις ενδείξεις, ότι είμαστε λίγοι και ότι είμαστε πολύ αδύναμοι για να επιβάλουμε τις ανάγκες μας. Το σύνθημα “que se vayan todos” δεν απευθυνόταν μόνο εναντίον του προέδρου De la Rúa, ο οποίος διέφυγε από το προεδρικό μέγαρο με ελικόπτερο τη νύχτα της 20ης Δεκεμβρίου αντιμετωπίζοντας μια μαζική διαδήλωση που άφησε 31 νεκρούς. Δεν ήταν μόνο ενάντια στον Cavallo, υπουργό οικονομικών, που εφάρμοσε τα μέτρα για τον περιορισμό της χρηματοπιστωτικής κρίσης, τα οποία κινητοποίησαν τους “ahorristas” [2], αλλά πάνω απ ‘όλα αναφερόταν στις απολύσεις και την εξαθλίωση για τα εκατομμύρια των προλετάριων. Ούτε απευθυνόταν κατά μεμονωμένων καπιταλιστών, πολλοί από τους οποίους εγκατέλειψαν τη χώρα σε αναζήτηση νέων κερδοφόρων οριζόντων μετά την “οικονομική κατάρρευση”. Το “Que se vayan todos!” συμπεριελάμβανε όλη την δυσαρέσκεια, την οργή και την απογοήτευση που δημιουργήθηκε από το γεγονός ότι οι ζωές μας δεν καθορίζονται από τις επιθυμίες και τις ανάγκες μας αλλά είναι ελεγχόμενες από άλλους. Αναφερόμασταν σε αυτούς που καταστρέφουν τις ζωές μας, αναγνωρίζοντας την ανάγκη του να απαλλαγούμε από αυτούς. Αν και ήταν μόνο ένα σύνθημα, αυτό ήταν σίγουρα ένα βήμα προς τα εμπρός στον αγώνα.

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα ήταν πως αυτή η εναντίωση στο πολιτικό σύστημα δεν προχώρησε αρκετά βαθιά. Η εναντίωση και απόρριψη του πολιτικού συστήματος θεωρήθηκε αδύναμη, διότι δεν συνοδευόταν με προτάσεις για το τι πρέπει να κάνουμε. Αλλά αυτή ακριβώς ήταν η δύναμή της! Η αδυναμία της ήταν ότι, αν και υπήρχε η δυσπιστία προς τους πολιτικούς εκπροσώπους υπήρχε ακόμη ένα επίπεδο εμπιστοσύνης προς το ίδιο το σύστημα. Η κυρίαρχη ιδεολογία είναι η ιδεολογία της άρχουσας τάξης, και αυτή η ιδεολογία αποτελεί μια υλική δύναμη που μπορεί να παρατηρηθεί ανοιχτά σε περιόδους εκκολαπτόμενων ρήξεων και εξεγέρσεων. Το κίνημα που δημιουργήθηκε εκείνη την περίοδο μπορεί να κατανοηθεί μόνο μέσω της αναγνώρισης των ανταγωνιστικών υλικών συμφερόντων της αστικής τάξης και του προλεταριάτου που βρίσκονταν σε σύγκρουση. Το γεγονός ότι πολλοί προλετάριοι έχουν δημοκρατικές ή ρεφορμιστικές αυταπάτες είναι μια αδυναμία που πρέπει να καταπολεμηθεί. Πρέπει να καταπολεμήσουμε την πίστη στο κράτος και στις καπιταλιστικές κοινωνικές σχέσεις (ακόμη και όταν βρίσκονται εντός ενός αντικαπιταλιστικού λόγου).

To “Que se vayan todos!” αποτελούσε μια επείγουσα πραγματικότητα, και εξακολουθεί να είναι τέτοια! Θα πρέπει να καταστρέψουμε ολοσχερώς τις συνθήκες που τους δημιουργούν έτσι ώστε να μην επανέλθουν. Εμείς δεν μιλάμε μόνο για την καταστροφή κάποιου κτιρίου ή μιας κάποιας εξουσίας. Δεν ελπίζουμε πως η άμεση δράση θα γεννήσει θαύματα. Γνωρίζουμε ότι ακόμη και σε ενέργειες με πραγματικά μαχητικό πνεύμα, όπως η καταστροφή των καταστημάτων και οι λεηλασίες τροφίμων για διανομή στην κοινότητα, μπορεί να γίνουν μέρος του υπάρχοντος πολιτικού πλαισίου. Βέβαια, αποτελούν άμεσες μορφές αγώνα. Μαζί με αυτές θα πρέπει να διεκδικήσουμε τις επαναστατικές θέσεις της τάξης μας, τον διεθνισμό, την κριτική του κράτους, του κεφαλαίου, της εργασίας και του χρήματος. Αυτά είναι το κλειδί για την επέκταση και ενίσχυση των εξεγέρσεων ενάντια στην άρχουσα τάξη. Και με την αποσαφήνιση των στόχων μας ως τάξη μπορούμε να είμαστε δυνατότεροι όταν συμμετέχουμε σε ριζοσπαστικές δράσεις.

Επίσης, εδώ και χρόνια η αριστερά συνεχίζει να παρέχει παραδείγματα του κυνισμού και της άγνοιάς της. “Αφήστε τους καπιταλιστές να πληρώσουν την κρίση!” μας λένε, σαν να μπορούμε να παίξουμε με την οικονομία και να την κάνουμε να γείρει προς όφελος μας. Όσοι θέλουν να γίνουν κυβέρνηση ποτέ δεν θα μπορέσουν να καταλάβουν τη σοβαρότητα της κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε, την εξουσία των αλυσίδων μας, τον πραγματικό χαρακτήρα της εκμετάλλευσης. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που μας υποτιμούν, μας αντιμετωπίζουν ως παθητικά θύματα και υποβάλλουν χιλιάδες προλετάριους στην Αργεντινή σε μια ζωή εξάρτησης από τις κρατικές επιδοτήσεις. Είναι οι ίδιοι που θέλουν να ενώσουμε τον αγώνα μας με τους ahorristas και με τους εκπεσώντες αστούς, εκείνοι που βγήκαν στους δρόμους μόνο όταν τα δολάρια στους τραπεζικούς λογαριασμούς τους ήταν σε κίνδυνο, κλαίγοντας στην προοπτική του να ζήσουν μια ζωή ίδια με την δική μας, των υπαλλήλων τους.

Η φτώχεια που δημιουργείται από την παρούσα διαχείριση των ζωών μας συνεχίζεται παρά τις αλλαγές στο νόμισμα από ευρώ σε νέα δραχμή ή από δολάρια σε πέσος ή κουπόνια ανταλλαγής. Η προσπάθεια αλλαγής της οργάνωσης της εργασίας (όπως η μετάβαση από την ιδιωτική διαχείριση των επιχειρήσεων στην εργατική διαχείριση τους) δεν αλλάζει τη διαδικασία της συσσώρευσης κεφαλαίου και της συσσώρευση αξίας. Ούτε αλλάζει τις μορφές πολιτικής κυριαρχίας (αντιπροσωπευτική δημοκρατία, στρατιωτικές δικτατορίες, λαϊκές συνελεύσεις), θα πρέπει να καταστρέψουμε τα πάντα που καθιστούν αναγκαία την παραγωγή αξίας ή θα χαθούμε. Χρειαζόμαστε μια επανάσταση που να μας επιτρέψει να παύσουμε να είμαστε εκμεταλλευόμενοι και καταπιεσμένοι, να σταματήσουμε να αποτελούμε προλεταριοποιημένα ανθρώπινα όντα, μια επανάσταση για έναν ριζικό μετασχηματισμό του τρόπου ζωής μας, όχι για μια διαφορετική διαχείριση του υπάρχοντος.

Εδώ στην Αργεντινή οι μαχητικοί αγώνες για μια καλύτερη ζωή αντικαταστάθηκαν με την πάλη για την εργασία -την εργασία χωρίς προφανή αφεντικό, αλλά παρ ‘όλα αυτά την εργασία. Με τον τρόπο αυτό “το έθνος σώθηκε”, και κατέδειξε και πάλι ότι η ζωή και η υπάρχουσα κοινωνική τάξη είναι ασυμβίβαστες, ακόμη και αν δεν έχουν ακόμη αναγνωριστεί ως τάξη. Η δημιουργία μικρών παραγωγικών επιχειρήσεων για την καθημερινή επιβίωση μετέτρεψε τους αγώνες στις διάφορες κοινότητες σε ένα στήριγμα για την εθνική οικονομία, καταστρέφοντας τη δυνατότητα ενός επαναστατικού μετασχηματισμού. Αυτό το εγχείρημα αυτοδιαχείρισης ξεκίνησε από ανέργους που δεν είχαν άλλο τρόπο για να βρουν μια θέση εργασίας, καθώς και από εργάτες που συνέχισαν να δουλεύουν αφότου τα χρεωμένα αφεντικά τους τράπηκαν σε φυγή. Σε πολλές γειτονιές αυτά τα εγχειρήματα αυτοδιαχείρισης ήταν μέρος μιας απτής ταξικής αλληλεγγύης, μαζί με την κοινωνικοποίηση στους δρόμους, προβαίνοντας στην κατάδειξη και την επίλυση των προβλημάτων μακριά και πέρα από τις κυβερνήσεις. Αργότερα, πολλές από αυτές τις επιχειρήσεις αναγκάστηκαν να ζητήσουν από το κράτος επιδοτήσεις, προκειμένου να επιβιώσουν. Με τον τρόπο αυτό, ο αγώνας μετατράπηκε σε μια διαδικασία του να ζητούνται πράγματα από ένα γονεϊκό κράτος. Μερικές φορές αυτοί οι αγώνες περιελάμβαναν το μπλοκάρισμα των δρόμων και τις συγκρούσεις με την αστυνομία, άλλες φορές συμφωνίες με τα διεφθαρμένα συνδικάτα, τα αφεντικά, τους πολιτικούς. Οι μορφές διαμαρτυρίας άλλαξαν, αλλά όχι το περιεχόμενο. Γνωρίζουμε ότι σε διάφορες χώρες το παράδειγμα της αυτοδιαχείρισης της Αργεντινής επισημαίνεται ξανά και ξανά.

Για εμάς το παράδειγμα της Αργεντινής που έχει προωθηθεί στον κόσμο είναι ένα παράδειγμα για το πώς οι αγώνες μπορούν να εκτραπούν και να οδηγηθούν στην παραγωγή και την οικονομική ανάπτυξη, περνώντας πρώτα μέσα από ένα μαχητικό στάδιο. Οι αγώνες δεν θα πρέπει να αποτελούν κάποιο εργαλείο της αστικής τάξης για να συντηρήσει και να αναπτύξει τη μηχανή της καπιταλιστικής προόδου! Οι ριζοσπαστικοί αγώνες πρέπει να σταματήσουν αυτή την πρόοδο! Να καταστρέψουν τα εργαλεία της! Ελπίζουμε ότι η εμπειρία μας θα μπορέσει να αποτελέσει για εσάς κάτι το ενδιαφέρουν και το χρήσιμο με κάποιο τρόπο. Οι προτάσεις αυτοδιαχείρισης από όσους βρίσκονται στην εξουσία ήταν και είναι στην πραγματικότητα μια αποκοπή από την οργή και τη δημιουργικότητα των προλετάριων σε στιγμές της εξέγερσης. Αν αυτό που επιθυμείτε είναι μια επιστροφή στην καπιταλιστική ομαλότητα τότε όλοι μας οι προβληματισμοί έχουν ελάχιστη σημασία. Αυτά τα εγχειρήματα αυτοδιαχείρισης ξεχνούν ή θέλουν να μας κάνουν να ξεχάσουμε ότι η εκμετάλλευση βρίσκεται στις συνθήκες της καπιταλιστικής παραγωγής και δεν μπορεί να σταματήσει με την αλλαγή στις ετικέτες, πολύ λιγότερο με καλές προθέσεις. Το να παραβλέπουμε την εκμετάλλευση σημαίνει πως παραβλέπουμε την ταξική φύση της κοινωνίας στην οποία ζούμε.

Ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι να βγάλει κάποιος τα προς το ζην, και εμείς οι ίδιοι έχουμε επίσης εμπλακεί σε εγχειρήματα αυτοδιαχείρισης ως ένα μέσο για να τα βγάλουμε πέρα. Αλλά γνωρίζουμε επίσης ότι η πραγματικότητα δεν μπορεί να αλλάξει δουλεύοντας ατελείωτα ωράρια για πολύ λίγα χρήματα, απαιτώντας από το κράτος να μας προστατεύσει, και ακόμα λιγότερο με το να συσχετιζόμαστε μεταξύ μας απλά ως παραγωγοί και καταναλωτές. Έχουμε δει τόσα πολλά άτομα να γίνονται αφεντικά του εαυτού τους, χρονομετρητές της εργασίας τους, μόνιμοι διαφημιστές των προϊόντων τους … Αυτό δεν είναι μια ζωή για την οποία αξίζει να αγωνιζόμαστε.

Έρχεται μια στιγμή σε κάθε εξέγερση, όπου η μόνη προοπτική, αν θέλουμε μια ριζικά διαφορετική ζωή για όλους, είναι μια επαναστατική προοπτική. Πρέπει να γνωρίζουμε ενάντια σε τι αγωνιζόμαστε και το πιο σημαντικό γιατί αγωνιζόμαστε. Αν κάποιος μας πει πως τα κατειλημμένα εργοστάσια που διευθύνονται από τους ίδιους τους εργάτες στην Αργεντινή είναι μια απελευθερωτική εμπειρία για τους εργάτες, αυτό που μπορούμε μόνο να πούμε είναι ότι η εκμετάλλευση των ανθρώπων συνεχίζεται σε αυτούς τους χώρους της παραγωγής, ακόμη και αν αυτοί διοικούνται από συμβούλια, και σε καμία περίπτωση δεν θέτουν υπό αμφισβήτηση την ανάπτυξη του κεφαλαίου. Η εκμετάλλευση θα συνεχιστεί για όσο διάστημα θα συνεχίσουμε να είμαστε μισθωτοί εργάτες. Θυσιάζοντας τις συνθήκες διαβίωσης των προλετάριων, το κεφάλαιο μπορεί να συνεχίσει να αναπτύσσεται σε αυτή τη χώρα. Η απερχόμενη πρόεδρος Cristina Kirchner αντιλαμβανόταν πολύ καλά τα παραπάνω όταν έλεγε “η Αργεντινή είναι ένα μεγάλο κατειλημμένο εργοστάσιο”. Ο Τσίπρας και η αριστερή κυβέρνηση συνασπισμού του επίσης τα αντιλαμβάνονται, όταν ζητούν από τους έλληνες προλετάριους να κινητοποιηθούν ενάντια στα μέτρα που επιβλήθηκαν από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την καπιταλιστική μαφία, μόνο για να τους υποβάλουν σε ακόμη σκληρότερα μέτρα λιτότητας, τα οποία δέχθηκαν από τη διεθνή αστική τάξη.

Εμείς αναφερόμαστε σε έναν ξεκάθαρο ταξικό αγώνα, στον κοινωνικό ανταγωνισμό που μπορεί είτε να τελειώσει με την ανατροπή του υπάρχοντος τρόπου ζωής ή με την συνέχιση της χρησιμοποίησης μας ως καύσιμο στις μηχανές του. Απόψε, όπως ο άνεμος προειδοποιεί για την επικείμενη καταιγίδα, η ανάγκη που αισθανόμαστε για μια πραγματική ολόκληρη ζωή μας καθιστά βέβαιο ότι δεν υπάρχει χρόνος για να ανακαλύψουμε νέους τρόπους για να διαχειριστούμε αυτόν τον κόσμο του θανάτου. Αισθανόμαστε την ανάγκη για μια ζωή απαλλαγμένη από κάθε τι που μας καταπιέζει και μας καταστρέφει, μια ζωή γεμάτη αντιφάσεις, δυνατότητες και επιθυμίες. Αυτή πρέπει να είναι η μόνη μας πρόταση.

Για τον αγώνα παντού ενάντια στο κεφάλαιο και τα κράτη του!

Οι φίλοι της άρνησης

Δεκέμβρης, 2015

Αργεντινή

Σημειώσεις

[1] Ο όρος “corralito” αναφέρεται σε μια σειρά περιορισμών σχετικά με την πρόσβαση στις τραπεζικές καταθέσεις στην Αργεντινή. Επιβλήθηκε από την κυβέρνηση για να αποτρέψει μια μαζική εκροή καταθέσεων από τις τράπεζες και να εγγυηθεί τη φερεγγυότητα του τραπεζικού συστήματος, το αποτέλεσμα των μέτρων αυτών ήταν η υποτίμηση των αποταμιεύσεων.

[2] “Ahorristas” είναι ένας όρος για τους ανθρώπους που είχαν καταθέσεις σε δολάρια των ΗΠΑ σε τράπεζες της Αργεντινής. Αντιμέτωποι με το corralito και την πιθανότητα η κυβέρνηση να μετατρέψει τις αποταμιεύσεις τους σε αργεντίνικα πέσος (σε ένα σημαντικά χαμηλότερο επιτόκιο της αγοράς) οργανώθηκαν και πήραν τους δρόμους σε ένδειξη διαμαρτυρίας, μερικές φορές ακόμα και σπάζοντας βιτρίνες τραπεζών. Αυτοί ήταν μια σχετικά μικρή ομάδα, αλλά με μια μεγάλη παρουσία των μέσων ενημέρωσης, διότι περιελάμβαναν στις τάξεις τους και μερικές διασημότητες.

Πηγή: http://cuadernosdenegacion.blogspot.it/

http://www.mediafire.com/download/5jewe974pjk8qd5/cuadernosdenegacion_interview2015.pdf

Αναδημοσίευση από Ασύμμετρη Απειλή

Ξεκινώντας από τη διαπίστωση πως η αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους δεν είναι μια απλή διαδικασία συλλογής χρημάτων, αλλά ύψιστο πολιτικό καθήκον του ανταγωνιστικού κινήματος, προχωράμε στην συγκρότηση ενός ακόμα εγχειρήματος αλληλεγγύης. Θεωρούμε πως το κάθε βιβλίο δεν είναι ένα απλό στολίδι για τα ράφια, αλλά αποτελεί ένα ακόμα εργαλείο στα χέρια μας, ένα ακόμα χρήσιμο πολιτικό όπλο. Το “κινηματικό εκδοτικό εγχείρημα Los Solidarios” συγκροτείται αρχικά από τέσσερις κινηματικές εκδόσεις (ΜΟΛΟΤ, Προλεταριακή Πρωτοβουλία, Διάδοση και Ασύμμετρη Απειλή), αλλά και από συντρόφισσες και συντρόφους που επιδιώκουν να συμβάλουν με την προσωπική τους εργασία. Σκοπός μας είναι τόσο η παραγωγή πρωτογενούς πολιτικού υλικού (βιβλία, εκδηλώσεις κλπ), όσο και ο καλύτερος συντονισμός εκδοτικών πρωτοβουλιών που θα στηρίξουν δομές αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους (όπως το ταμείο αλληλεγγύης στους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές και την Επιτροπή Αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους από Τουρκία και Κουρδιστάν), καθώς και κάλυψη μέρους δικαστικών εξόδων. Επίσης, επιδιώκουμε την επικοινωνία με άλλα εκδοτικά εγχειρήματα που θέλουν να συνεισφέρουν στην πολιτική και υλική στήριξη των φυλακισμένων αγωνιστών.

Το εγχείρημά μας προσπαθεί να κινητοποιήσει νέες δυνάμεις, να δώσει καινούρια ώθηση και να ενισχύσει ακόμα περισσότερο τις υπάρχουσες δομές αλληλεγγύης. Τέλος, πέρα από την ενίσχυση των πολιτικών κρατουμένων, το εγχείρημά μας επιδιώκει να ενισχύσει και δομές αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και τους μετανάστες.

Για επικοινωνία: lossolidarios@riseup.net

Κατάλογος των βιβλίων που διακινούμε:

Εκδόσεις Διάδοση:

– Πρόσπερο Γκαλινάρι: Ένας αγρότης στη μητρόπολη, αναμνήσεις ενός αγωνιστή των Ερυθρών Ταξιαρχιών

– Ρενάτο Κούρτσιο: Με ξεσκέπαστο πρόσωπο

– Χοακίμ Ναβάρο: Το πάθος για τη ελευθερία (η επίθεση του ισπανικού κράτους στη χώρα των Βάσκων)

-Ινιακι Ντε Χουανα Τσαος: Μέρες ενός αγωνιστή της ΕΤΑ

– Γιάννης Πετρόπουλος: Χάρης Δεσμώτης

Εκδόσεις Ασύμμετρη Απειλή:

– Τάσος Θεοφίλου: Παρανουαρικό

– Τάσος Θεοφίλου: Αντίο Μπάτμαν

– Lucien van der Walt: Για μια ιστορία του αναρχικού αντιιμπεριαλισμού

– Πέρα από τον αγελαίο υπερατομικισμό, η ελεύθερη καθολική ατομικότητα

– Ο Διάβολος στη σάρκα τους, τα απολωλότα πρόβατα του πληβειακού χριστιανισμού

– Πωλ Λαφάργκ: Αρχέγονος Κομμουνισμός

– Ζιλ Ντωβέ: Να εργάζεται κανείς ή να μην εργάζεται;

– Ασύμμετρη απειλή, τεύχη 11 και 12

Εκδόσεις Προλεταριακή Πρωτοβουλία:

– Salvatore Ricciardi: Τι σήμαινε να είσαι 20 χρονών το 1960 (με το άλφα μικρό. Μια ζωή για την προλεταριακή αυτονομία)

Εκδόσεις Κόκκινη Συνάθροιση:

– Μια συνεισφορά στη ζύμωση του ταξικού κινήματος (από φυλακισμένους συντρόφους του Πολιτικού- Στρατιωτικού Κομμουνιστικού Κόμματος P.C.P-M)

Εκδόσεις flyingtheory:

– Φωτιά στο κέντρο κράτησης (μαρτυρίες των χωρίς χαρτιά)

– COPEL (εμπειρίες από τον αγώνα ενάντια στις φυλακές)

Εκδόσεις ΚΨΜ:

– Τάσος Θεοφίλου: 32 βήματα

Εκδόσεις ΜΟΛΟΤ:

– Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης: κείμενα και συνεντεύξεις

– Η μάχη κατά της πολιτικής επιστράτευσης στην κατεχόμενη Αθήνα

– Πολιτική επιθεώρηση ΜΟΛΟΤ (τεύχη 1 και 2)

Εκδόσεις χωρίς ετικέτα:

– Ρεζί Ντεμπρέ: Τουπαμάρος

Μαύρες- Κόκκινες Σελίδες 2015

Συνάντηση εκδόσεων ανατρεπτικού περιεχομένου

ΑΣΟΕΕ Τρίτη 15 Δεκεμβρη στις 17:00

Πρόγραμμα:

18:00 “Μην καρτεράτε να λυγίσουμε”. Πολιτικοί κρατούμενοι και εξόριστοι μέχρι το 1974, με αφορμή την έκδοση της ατζέντας 2016 από το ταμείο αλληλεγγύης στους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές

19:00 “Η πρόσληψη του Κορνήλιου Καστοριάδη από τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο”, με αφορμή την πρόσφατη έκδοση κειμένων του από τις εκδόσεις Στάσει Εκπόπτοντες και Ελευθεριακή Κουλτούρα

20:00 “Πανκ, Χημείο και ανθός της ελληνικής νεολαίας”. Τομές αντεξουσίας και αντικουλτούρας στον ελλαδικό χώρο τη δεκαετία του 80 με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του Νίκου Σούζα: “Σταμάτα να μιλάς για θάνατο μωρό μου”, εκδ. Ναυτίλος

21:00 Προβολή της ταινίας “Ακυβέρνητοι: μια διαδρομή στη σύγχρονη αναρχική Καταλωνία”

Κυριακή 13 Δεκέμβρη : ΑΠΕΡΓΙΑ στον κλάδο του εμπορίου

ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ: 13:00, ΧΑΥΤΕΙΑ (Αιόλου και Σταδίου)

ΔΕΝ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ – ΔΕΝ ΨΩΝΙΖΟΥΜΕ – ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ

Ενάντια στην ποινικοποίηση και την καταστολή των κοινωνικών και ταξικών αγώνων.

ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΜΠΡΟΣΤΑ
ΚΑΜΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΑ ΜΑΓΑΖΙΑ ΑΝΟΙΧΤΑ

Συντονιστικό Δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας 

και τα “απελευθερωμένα” ωράρια

Η μνημονιακή συγκυβέρνηση προκαλεί ακόμα μια φορά στην προσπάθεια της να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της εγχώριας αστικής τάξης και του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού, και ειδικά του αμερικανικού παράγοντα. Αυτή τη φορά υποδέχεται με τιμές τον δικτάτορα της Αιγύπτου Αμπντέλ Φατάχ Αλ Σίσι στις 8 Δεκεμβρίου, ύστερα από επίσημη πρόσκληση του Προέδρου της Δημοκρατίας Πρ. Παυλόπουλου. Την επόμενη μέρα θα πραγματοποιηθεί η Τριμερής Συνάντηση Κορυφής Ελλάδας Αιγύπτου Κύπρου.

Πρόκειται για μια ιδιαίτερη σημαντική συνάντηση (η οποία πραγματοποιείται λίγες μέρες μετά την επίσκεψη Τσίπρα στο Ισραήλ και την επίσκεψη Κέρι στην Αθήνα) αν αναλογιστεί κανείς ότι η ανάδειξη της Ελλάδας σε κόμβο μεταφοράς ενέργειας προς την ΕΕ, η διασφάλιση μεριδίου από την συνεκμετάλλευση των πλούσιων υποθαλάσσιων ενεργειακών κοιτασμάτων από ελληνικές εταιρίες, η προσπάθεια αναβάθμισης των ελληνικών μονοπωλίων στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, καθώς και η συνολικότερη προσπάθεια αναβάθμισης της διαπραγματευτικής θέσης της χώρας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ αποτελούν βασικές προτεραιότητες της αστικής πολιτικής.

Μια διεθνής συνάντηση η οποία εξυπηρετεί (αποτελεί όμως και μέρος των διεθνών ανταγωνισμών) πλήρως τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Τόσο τα οικονομικά, αφού το μεγαλύτερο μερίδιο της λεηλασίας του υποθαλάσσιου πλούτου θα έχουν αμερικανικά, ισραηλινά, γαλλικά, αλλά και ρώσικα κεφάλαια. Όσο και τα γεωπολιτικά, αφού η έναρξη γεωτρήσεων με οριοθέτηση της ΑΟΖ της Κύπρου σε συμφωνία με την Αίγυπτο και το Ισραήλ, δημιουργεί αρνητικά τετελεσμένα για τις χώρες που εφάπτεται η κυπριακή ΑΟΖ. Την Παλαιστίνη και τον Λίβανο, ο οποίος έχει καταγγείλει τη συμφωνία Κύπρου Ισραήλ στον ΟΗΕ.

Ο Έλληνας Πρωθυπουργός πιστεύει ότι «η συνεργασία θα δράσει καταλυτικά σε μια περιοχή αρκετά αποσταθεροποιημένη», ενώ ο Αιγύπτιος Πρόεδρος ανέφερε ότι «από τη συνεργασία μας αναμένουν πολλοί, πολλά». Τη σημασία της διεθνούς συνάντησης δεν έκρυψε ούτε και ο ελληνικός τύπος: “Η επίσκεψη εντάσσεται στην προσπάθεια ενδυνάμωσης του τριγώνου Αθήνας, Καΐρου, Λευκωσίας που είναι σε πλήρη εναρμόνιση με τους στρατηγικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ στην περιοχή. Σε αυτό το τρίγωνο ενεργή είναι η παρουσία και των Ισραηλινών που μαζί με την Αίγυπτο και την Κύπρο ελέγχουν τα μεγάλα υποθαλάσσια κοιτάσματα φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο. Άλλωστε ένα από τα σχέδια που εξετάζονται είναι η δημιουργία σταθμού υγροποίησης αερίου στην Αίγυπτο, όπου ανακαλύφθηκαν και τα μεγαλύτερα κοιτάσματα, για τη μεταφορά εκεί και των Κυπριακών ή Ισραηλινών αποθεμάτων, ώστε να διοχετεύονται στη συνέχεια σε άλλες αγορές με πλοία LNG ή αγωγούς.”

Η 3η Τριμερής αποδεικνύει ακόμα μια φορά ότι “το κράτος θα έχει συνέχεια” όπως είχε διαβεβαιώσει την ηγεσία των Ένοπλων Δυνάμεων τον Οκτώβρη του 2014 ο Τσίπρας. Γιατί έρχεται σε συνέχεια και συμπλήρωση των προηγούμενων αντίστοιχων. Των συναντήσεων των Υπουργών Εξωτερικών Ελλάδας, Κύπρου και Αιγύπτου στο περιθώριο των Γενικών Συνελεύσεων του ΟΗΕ του 2013, 2014 και 2015. Της 1ης Τριμερούς Συνόδου Κορυφής στο Κάιρο στις 8 Νοεμβρίου του 2014, της επίσκεψης του Προέδρου της Δημοκρατίας στην Αίγυπτο στις 23 και 24 Απριλίου του 2015 και της 2ης Τριμερούς Συνόδου Κορυφής στη Λευκωσία στις 29 Απριλίου.

Η πολυεπίπεδη συμμαχία με την Αίγυπτο, αποτελεί μια συμμαχία στρατηγικής σημασίας για το ελληνικό κράτος και κεφάλαιο, η οποία υποβοηθείται διαρκώς από τη στρατιωτική συνεργασία των δύο χωρών. Την κοινή Αεροπορική Άσκηση Ελλάδος Αιγύπτου «Houras 2015″ που ξεκίνησε στις 29 Μαΐου, την επίσκεψη του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ στην Αίγυπτο τον Ιούνιο, τη συνάντηση του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ με τον Πρέσβη της Αιγύπτου στο Πεντάγωνο τον Νοέμβριο, την επίσκεψη στο Κάιρο από 30 Νοεμβρίου έως 2 Δεκεμβρίου, του Διοικητή της Διακλαδικής Διοίκησης Ειδικών Επιχειρήσεων στο πλαίσιο του “Προγράμματος Στρατιωτικής Συνεργασίας έτους 2015”.

Να οργανωθούμε και να αντισταθούμε με όλες τις δυνάμεις μας στην εγχώρια αστική τάξη και τα σχέδιά της. Να αντισταθούμε, χωρίς πισωγυρίσματα, στον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό και τα συμφέροντά του. Ως το τέλος.

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ
8 Δεκέμβρη 2015

αφίσα της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στον σύντροφο Θοδωρή Σίψα

που κολλιέται στο κέντρο και τις συνοικίες της Αθήνας.

Τα ξημερώματα της Δευτέρας 9 Νοέμβρη, η Κατάληψη Έπαυλης Κουβέλου δέχτηκε επίθεση με ισχυρό εκρηκτικό μηχανισμό που είχε τοποθετηθεί δίπλα στην εξωτερική της πόρτα. Από την έκρηξη, τα παρακείμενα σπίτια και καταστήματα υπέστησαν σοβαρές ζημιές, ενώ η ίδια η κατάληψη είχε κάποιες φθορές στην κεντρική της είσοδο.

Δεν είναι η πρώτη φορά που μπαίνει στο στόχαστρο των ακροδεξιών, αφού το Σεπτέμβριο του 2011 είχε γίνει εμπρηστική επίθεση στο κτήριο και τον Αύγουστο του 2014 έγινε ξανά επίθεση από 100 περίπου μέλη της Χρυσής Αυγής. Αυτή τη φορά όμως, με το μηχανισμό μεγάλης ισχύος που τοποθετήθηκε στη μέση του δρόμου, ο στόχος εκτός από τους συντρόφους και την κατάληψη ήταν και ολόκληρη η γειτονιά.

Οι σύντροφοι/ισσες από την Κατάληψη Έπαυλης Κουβέλου συμμετέχουν ενεργά στους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες, αναδεικνύοντας τις αιχμές τους και στην τοπική κοινωνία. Συμμετέχουν σε εργατικές και αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις και προωθούν τον αντιφασιστικό αγώνα. Στέκονται αλληλέγγυοι στους πρόσφυγες και στους μετανάστες, αγωνίζονται ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος στοχοποιώντας αυτούς που ευθύνονται για την εξαθλίωση των εργατικών-λαϊκών στρωμάτων, και αυτό από ότι φαίνεται ενοχλεί τους φασίστες. Αυτοί που τοποθέτησαν τη βόμβα φοβούνται την οργάνωση της εργατικής τάξης απέναντι στους δυνάστες της και ενοχλούνται από την έμπρακτη αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων. Φοβούνται την αντίσταση στους εκβιασμούς των αφεντικών, ενοχλούνται από τις δομές που αποτελούν κομμάτι του κόσμου του αγώνα. Για τους λόγους αυτούς δεν μπορούν να ανεχθούν την ύπαρξη εγχειρημάτων όπως αυτό της Κατάληψης Έπαυλης Κουβέλου.

Ορθώνουμε αναχώματα σε κράτος, κεφάλαιο, φασισμό

ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ
ΣΑΒΒΑΤΟ 5/12 12:00 ΣΤ. ΗΣΑΠ ΜΑΡΟΥΣΙ

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ