Μιλάνο: Απεργία, Νοέμβρης 2020

Vedi qui per il testo in italiano / Διαβάστε εδώ το κείμενο στα ιταλικά

O νόμος 128, η συμφωνία του συνδικάτου UGL με την εργοδοτική ένωση Assodelivery και η αντίδραση των εργαζομένων.

Στις 2 Νοέμβρη του 2019 ψηφίστηκε ο πρώτος νόμος στην Ιταλία σχετικά με την εργασία των διανομέων στον τομέα της ταχυεστίασης [food delivery]. Υπό τον τίτλο “Προστασία της εργασίας μέσω ψηφιακών πλατφορμών”, θεσπίζονται μερικά ελάχιστα μέτρα προστασίας για τους οδηγούς ανεξαρτήτως της σχέσης εργασίας τους, μεταξύ άλλων μια πρώτη μορφή ασφάλισης και προσαυξήσεις για τις παραδόσεις κατά τη διάρκεια κακοκαιρίας και αργιών. Εν τούτοις, το συγκεκριμένο πακέτο μέτρων είναι ισχνό και αφήνει μεγάλα περιθώρια συνδικαλιστικής διαπραγμάτευσης σχετικά με τις αμοιβές και την οργάνωση της εργασίας. Πρώτα απ’ όλα, ελλείψει μιας κλαδικής συλλογικής σύμβασης εργασίας, δίνει τη δυνατότητα στις –“πιο αντιπροσωπευτικές σε εθνικό επίπεδο”– εργοδοτικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις να ορίζουν τα κριτήρια των αμοιβών, μέσω της υπογραφής συγκεκριμένων εθνικών συλλογικών συμβάσεων. Σε αντίθετη περίπτωση, ελλείψει μιας τέτοιας κλαδικής συλλογικής σύμβασης, ο νόμος ορίζει ότι το ελάχιστο ωρομίσθιο πρέπει να υπολογίζεται με βάση τις ελάχιστες προβλεπόμενες αμοιβές των εθνικών συλλογικών συμβάσεων των συναφών κλάδων (Logistics και μεταφορά εμπορευμάτων), απαγορεύοντας σαφώς την πληρωμή με το κομμάτι. Αυτό σημαίνει ότι αν μια σύμβαση της Asssodelivery, της εργοδοτικής ένωσης όπου συμμετέχουν οι πλατφόρμες της ταχυεστίασης (Deliveroo, Glovo, Uber, JustEat), με κάποιο συνδικάτο τεθεί σε ισχύ, δίνεται η δυνατότητα να προσπεραστεί η απαγόρευση της αμοιβής με το κομμάτι και να οριστούν εναλλακτικές μορφές πληρωμής των εργατικών αμοιβών. Όπως θα δούμε παρακάτω, αυτό είναι που πραγματικά συνέβη. Επιπλέον, ο νόμος δεν προβλέπει τίποτα σχετικά με τις αποζημιώσεις και τις προσαυξήσεις που σχετίζονται με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του επαγγέλματος, όπως με τα χιλιόμετρα της βάρδιας ή τη συντήρηση των οχημάτων εργασίας, όπως επίσης δεν προβλέπει τίποτα για τα μέτρα προστασίας που φυσιολογικά προβλέπονται στις εθνικές συλλογικές συμβάσεις: παροχή και ανανέωσης της άδειας παραμονής [για τους μετανάστες εργαζόμενους], δικαιώματα αδειών για διακοπές, επιδόματα αδειών για λόγους ασθενείας, άδειες μετά αποδοχών, αποζημιώσεις λόγω απόλυσης, επιδόματα ανεργίας κλπ. Τελικά, το σύστημα του ranking, με το οποίο οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες ακόμα και σε περίπτωση ασθενείας ή ατυχήματος εξαναγκάζονται να δουλέψουν έτσι ώστε να μην αποκλειστούν από την κράτηση θέσης στις βάρδιες, δεν περιορίζεται ούτε στο ελάχιστο.

Τορίνο: Απεργία, Σεπτέμβρης 2020

Ο νόμος έδινε στις πλατφόρμες το χρονικό διάστημα ενός έτους για να αναδιοργανωθούν, και τέθηκε σε ισχύ μονάχα από το Νοέμβρη του 2020 κι έπειτα. Εν τω μεταξύ, η πτώση των αμοιβών ανά παράδοση παραγγελίας, η κατάργηση της εγγυημένης ελάχιστης αμοιβής, οι παράτυπες προσλήψεις και η απουσία εξοπλισμού ασφαλείας κατά τη διάρκεια της πανδημίας, είχαν επιφέρει μια γενικευμένη επιδείνωση των συνθηκών εργασίας και ζωής για τους διανομείς.

Ενάμισι μήνα πριν τεθεί σε εφαρμογή ο νέος νόμος, στις 15 Σεπτέμβρη 2020 η κλαδική εργοδοτική ένωση των πλατφορμών Assodelivery υπογράφει μια συμφωνία με το δεξιό συνδικάτο UGL Rider. Το συγκεκριμένο [κλαδικό] συνδικάτο δημιουργείται αρχικά στα γραφεία της Glovo με την υπογραφή ANAR [Εθνική Αυτόνομη Ένωση Διανομέων], ένα συνδικάτο φάντασμα φτιαγμένο από την ίδια την εργοδοσία. Η νέα σύμβαση ορίζει τους διανομείς ως μη μισθωτούς εργαζόμενους, αποκλείοντας κάθε μορφή προστασίας που προβλέπεται για την εξαρτημένη εργασία, και διατηρεί σε ισχύ -εκ των πραγμάτων- την αμοιβή με το κομμάτι. Πράγματι, σύμφωνα με τη σύμβαση η ωρομίσθια αμοιβή  ορίζεται -βάσει του χρόνου εργασίας που υπολογίζονται από την ίδια την πλατφόρμα- ανά παραγγελία, με κριτήριο τα δέκα ευρώ μεικτά. Αυτό σημαίνει πως μια παραγγελία η οποία -σύμφωνα με την εταιρία- πρέπει να παραδοθεί μέσα σε είκοσι λεπτά, θα πληρωθεί 3,30 ευρώ μεικτά, λιγότερα και από όσα πληρωνόταν πριν από αυτή τη συμφωνία. Δυο βδομάδες αργότερα, η Deliveroo ενημερώνει μέσω  mails τους εργαζόμενους της για τα “πλεονεκτήματα” που προφέρει η νέα κλαδική σύμβαση, εισάγοντας μια περαιτέρω καινοτομία, το “free login”: ο καθένας θα μπορεί να συνδεθεί στην εφαρμογή κατά τη διάρκεια της ημέρας, χωρίς να υπάρχει πλέον κανένα σύστημα βαρδιών, δημιουργώντας έτσι ένα πλεόνασμα μη αμοιβόμενης εργασίας. Ήδη στο παρελθόν, η Glovo και η Foodora είχαν παραδεχτεί ότι κρατούσαν στους δρόμους 20% περισσότερους διανομείς απ’ όσους χρειάζονταν. Με αυτήν την κίνηση, η Deliveroo οδηγούσε αυτό το σύστημα μέχρι τις έσχατες συνέπειες του, αφαιρώντας οριστικά από τους εργαζόμενους οποιαδήποτε βεβαιότητα για τη δυνατότητα τους να είναι πραγματικά αμοιβόμενοι για όσο χρόνο σπαταλάνε στο δρόμο.

Η αυτοοργανωμένη ομάδα διανομέων στο Τορίνο ήταν η πρώτη που κατέβασε στο δρόμο μια απάντηση ενάντια σε αυτή τη συλλογική ψευτοσύμβαση – κουρελόχαρτο που υπόγραφτηκε από τις πλατφόρμες και τo συνδικάτο UGL. Πρόκειται για ψευτοσύμβαση αφού το συγκεκριμένο συνδικάτο δεν διάθετει τα ελάχιστα προβλεπόμενα περί της “αντιπροσωπευτικότητας”. Στις 25 Σεπτέμβρη 2020 στο Τορίνο γίνεται απεργία. Οι διανομείς διασχίζουν την πόλη με τα ποδήλατα τους, μπλοκάρουν τα εστιατόρια με τον μεγαλύτερο όγκο παραγγελιών και επιβάλουν τη διακοπή της υπηρεσίας διανομών,  διεκδικώντας την αναγνώριση της σχέσης εξαρτημένης εργασίας. Οι πλατφόρμες, όπως πάντοτε, προσπαθούν να πριμοδοτήσουν την απεργοσπασία και εισάγουν μπόνους ανά παραγγελία. Στις 8 Οκτώβρη γίνεται απεργία και στην Μπολόνια, στις 16 Οκτώβρη και πάλι στο Τορίνο, με μπλόκα στα καταστήματα, και την επομένη και πάλι στην Μπολόνια. Αυτές οι μέρες αγώνα θα συνεισφέρουν ώστε να αναζωπυρωθεί η μαχητικότητα των συναδέλφων και των συναδελφισσών στην υπόλοιπη χώρα και θα προετοιμάσουν το έδαφος για την πανεθνική απεργία στις 30 Οκτώβρη, όπου συμμετείχαν οι αυτοοργανωμένες ομάδες του Τορίνου, της Μπολόνιας, της Ρώμης και της Πίζας (όπου και ήταν η πρώτη απεργία για τους διανομείς της πόλης). Στις 5 Νοέμβρη είναι η σειρά του Μιλάνου. Οι διανομείς θα απεργήσουν για πάνω από τέσσερις ώρες και θα αναγκάσουν τα Mc Donalds και άλλα μαγαζιά να κλείσουν. Πολλοί συνάδελφοι που συναντήθηκαν στους δρόμους αποφασίζουν να σχηματίσουν ποδηλατοπορεία και να σταματήσουν τις διανομές. Μπροστά στο απεργιακό κύμα, οι πλατφόρμες αρχίζουν να επαναδιαπραγματεύονται τον υπολογισμό των αμοιβών, εισάγοντας μπόνους ανά παραγγελία. Την επόμενη μέρα ο αγώνας στο Μιλάνο θα συνεχιστεί. Η πορεία περνάει για μια επίσκεψη από τα γραφεία της Uber, τα οποία και θα υποστούν φθορές. Η UberEats, η οποία είχε μειώσει πρόσφατα τις αμοιβές, θα φροντίσει λίγες μέρες αργότερα να επαναφέρει τις προηγούμενες αμοιβές. Τα μπλόκα και οι αυθόρμητες απεργιακές φρουρές έξω από μαγαζιά εξαπλώνονται ταυτόχρονα σε διάφορα σημεία της πόλης. Καραμπινιέροι και αστυνομικοί με πολιτικά τρέχουν αλαφιασμένοι για να επιτρέψουν στα μαγαζιά να συνεχίσουν να χρησιμοποιούν τις ηλεκτρονικές υπηρεσίες των πλατφορμών. Οι παραγγελίες που παρελήφθησαν από απεργούς διανομείς μοιράστηκαν στους άστεγους που συναντούσαν στους δρόμους. Οι διανομείς κινητοποιούνται και πάλι στο Τορίνο, μπλοκάροντας εστιατόρια και ερχόμενοι σε αντιπαράθεση με την αστυνομία, η οποία θα επιτεθεί με τα γκλοπ μπροστά από τα Mc Donalds, για να αποκαταστήσει τη λειτουργία των πλατφορμών. Το κύμα αυτών των κινητοποιήσεων ολοκληρώνεται στις 7 Νοέμβρη, με τις απεργίες σε Τορίνο και Μπολόνια.

Η σύγκρουση γύρω από τη σύμβαση του συνδικάτου UGL

Σε γενικές γραμμές, αυτές οι κινητοποιήσεις δεν κατάφεραν να έχουν απτά αποτελέσματα ούτε στις υλικές συνθήκες εργασίας, αλλά ούτε και σχετικά με τη βασική διεκδίκηση που είχε εκφραστεί κατά τη διάρκεια αυτών των αγώνων: την κατάργηση της σύμβασης του συνδικάτου UGL. Παρ’ όλα αυτά, σε μερικές περιπτώσεις, κατάφεραν μια ικανοποιητική αριθμητική συμμετοχή και κυρίως έναν αξιοθαύμαστο πρωταγωνιστισμό και μια συγκρουσιακή τάση από πλευράς πολλών εργαζομένων, κυρίως μεταναστών, που για πρώτη φορά ενώνονταν μέσα από τον αγώνα τους. Κατά τη διάρκεια των πιο τεταμένων ημερών στο Μιλάνο και το Τορίνο, οι δράσεις και οι πρακτικές που τέθηκαν σε κίνηση (συχνά παράνομες: από τις [μη αδειοδοτημένες] άγριες πορείες, την απαλλοτρίωση και τη διανομή εμπορευμάτων μέχρι τα μπλόκα στους απεργοσπάστες και τις επιθέσεις σε έδρες εταιριών) γίνανε αντιληπτές ως πρακτικές αποδεκτές από σημαντική μερίδα των απεργών, καταγράφοντας ένα θετικό προηγούμενο σ’ έναν κλάδο που -μέχρι τότε- δεν είχε καταφέρει, παρά μόνο σε σποραδικές και εξαιρετικές περιπτώσεις, να εκφράσει έστω κι ένα κομμάτι από την δύναμη που διαθέτει. Με αυτήν την έννοια, οι κινητοποιήσεις είχαν κάποιους έμμεσους αντίκτυπους: από τη μια πλευρά ανέδειξαν -ενώπιον της κοινής γνώμης και στο εσωτερικό της Τάξης- το πρόβλημα της εξαθλίωσης που επιφέρει η συνθήκη του “αυτοαπασχολούμενου”, και από την άλλη συνεισέφεραν στη ριζοσπαστκοποίηση και την ανασύνθεση μερικών κομματιών του κλάδου, τα οποία μέχρι τότε είχαν παραμείνει ανοργάνωτα. Ταυτόχρονα όμως,  οι εταιρίες κατάφεραν με σχετική επιτυχία να φτιάξουν μια ομάδα εργαζομένων υπέρ της αυτοαπασχόλησης, στην οποία συμμετέχουν λευκοί άντρες μικρομεσαίας ταξικής προέλευσης (πρώην έμποροι και ελεύθεροι επαγγελματιες που φτωχοποιήθηκαν μετατρεπόμενοι σε νεολαίους επισφαλείς [precari]), κυρίως στην κεντρική και τη βόρεια Ιταλία και υπό την επιρροή των διάφορων δεξιών [πολιτικών κομμάτων, οργανώσεων κλπ],  οι οποίοι και ανέλαβαν έναν ενεργό ρόλο στην απεργοσπασία κατά τη διάρκεια των απεργιών.

Ακόμα και μέσα στο ίδιο το μέτωπο ενάντια στην συμφωνία του συνδικάτου UGL, κατά τη διάρκεια του αγώνα καθιερώθηκαν μερικές από τις εσωτερικές διασπάσεις που ήταν παρούσες από καιρό. Η σημαντικότερη από αυτές είναι αυτή που διαχωρίζει το πανεθνικό δίκτυο RiderXiDiritti [Διανομείς για τα Δικαιώματα] από τις άλλες αυτοοργανωμένες ομάδες (κυρίως στο Μιλάνο και το Τορίνο). Το συγκεκριμένο είναι ένα δίκτυο που δραστηριοποιείται σε όλη τη Χώρα, το οποίο χρησιμοποιεί ως βασική τακτική του το διάλογο και τη διαπραγμάτευση με τους θεσμούς. Καπηλευόμενο αρχικά μερικά από τα προτάγματα και τις μορφές κινητοποίησης των ανταγωνιστικών κινημάτων, έπειτα φρενάρει τη δυνατότητα συγκρουσιακών αγωνιστικών πρακτικών. Ο ρόλος του, μέσα στα σωθικά των αγώνων των διανομέων, υπήρξε εξ’ αρχής εκείνος της νάρκωσης των πιο ριζοσπαστικών ωθήσεων για αυτοοργάνωση που προέρχονταν μέσα από το ίδιο τον κλάδο, και ειδώθηκε από την πλευρά των    ομαδαρχών [στα ιταλικά capetti, γνωστοί στα δικά μας μέρη ως captains…] των διάφορων ομάδων που εμπλέκονται με αυτό το δίκτυο, ως το μέσο για να φτιάξουν βιογραφικό “αριστερού ακτιβιστή”, με το οποίο έπειτα να εξαγοράσουν μια μόνιμη θέση εργασίας στη συνδικαλιστική συνομοσπονδία ή το κόμμα. Για παράδειγμα, στο Μιλάνο μέσα στο πλαίσιο των κινητοποιήσεων ενάντια στη συμφωνία του UGL, ο συγκεκριμένος σχηματισμός αποπειράθηκε να συγκεντρώσει τις δυνάμεις και τις διαμαρτυρίες σε μια ειρηνική συγκέντρωση σε μια πλατεία, εν αναμονή της καλοκάγαθης απάντησης των θεσμών. Πολλοί εργαζόμενοι που κατέβηκαν στη συγκέντρωση επέλεξαν να ξεπεράσουν τα όρια της διαμαρτυρίας και να πραγματώσουν μια άγρια απεργία που κράτησε τρεις μέρες, με μπλόκα έξω από μαγαζιά σε διάφορα σημεία του Μιλάνου και επιθέσεις στα γραφεία της UberEats, η οποία προηγουμένως είχε ανακοινώσει τη μείωση των αμοιβών ανά παραγγελία και λίγες μέρες μετά την απεργία επαναφέρε τις προηγούμενες αμοιβές. Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα η ομάδα του Μιλάνου που συμμετέχει στο δίκτυο RiderXiDiritti εξοστρακίστηκε εντελώς ενώ αντίθετα σε άλλες πόλεις το συγκεκριμένο δίκτυο εξακολουθεί να διατηρεί την παγιωμένη ηγεμονία του σε σχέση με την οργάνωση των εργαζομένων του κλάδου.

Ένας άλλος διασπαστικός παράγοντας στα σωθικά της Τάξης υπήρξε εκείνος των συνδικαλιστικών συνομοσπονδιών. Έχοντας απουσιάσει εντελώς μέχρι εκείνη τη στιγμή από τους αγώνες, μη βρίσκοντας ενδιαφέρον ούτε να εγγράψουν νέα μέλη ούτε και να υπερασπιστούν αυτούς τους αγώνες, προσπάθησαν να πλασαριστούν, αν και κάπως διστακτικά, μέσα στη νέα διαμορφωμένη κατάσταση των διαπραγματεύσεων και της τεράστιας μιντιακής κάλυψης αυτών των γεγονότων. Αποπειράθηκαν να κάνουν εισοδισμό, χρησιμοποιώντας τα στηρίγματα και την επιρροή που διαθέτουν στο εσωτερικό των θεσμών και των δικαστηρίων, στιγματίζοντας τις υπερβολές των αυτοοργανωμένων διαμαρτυριών, αν και ως τώρα -μέσα σε αυτούς τους αγώνες- εξακολουθούν να έχουν ανύπαρκτο ή -αν μη τι άλλο- περιορισμένο ρόλο.

Η πιλοτική σύμβαση της JustEat και οι κινητοποιήσεις της 26ης Μάρτη

Αμέσως μετά τους αγώνες που δόθηκαν στις αρχές του Νοέμβρη, η πλατφόρμα JustEat αποχώρησε από την Assodelivery, σε μια απόπειρα να φτιασιδώσει την εικόνα της και να παρουσιαστεί ως η “ηθική” πλατφόρμα, διασπώντας το μέτωπο των πλατφορμών και δηλώνοντας ότι θα προσλάμβανε τους διανομείς της με συμβάσεις εξαρτημένης εργασίας. Οι λεπτομέρειες αυτής της νέας σύμβασης έρχονται στο φως το Μάρτη του 2021 όταν η εταιρία υπέγραψε μια συμφωνία με τις συνδικαλιστικές συνομοσπονδίες, η οποία εκτός ότι διαφέρει πολύ από την εθνική συλλογική σύμβαση των συναφών κλάδων (Logistics και μεταφορές εμπορευμάτων), σε καμία περίπτωση δεν επιφέρει κάποια βελτίωση των συνθηκών εργασίας των διανομέων.

Οι συνάδελφοι από το Μιλάνο επισήμαναν μια σειρά κρίσιμων σημείων.

1. Μερικές βασικές εργασιακές ρήτρες, όπως ο τρόπος υπολογισμού των υπερωριών, ο ορισμός των αργιών και του νυχτερινού ωραρίου εναπόκεινται σ’ έναν εταιρικό κανονισμό, ο οποίος μπορεί να μετατραπεί μονάχα από την ίδια την JustEat, χωρίς καμία λογοδοσία.

2. Προβλέπονται 26 ημέρες πρόβας, κατά τη διάρκεια των οποίων η εταιρία μπορεί να αφήσει εκτός βάρδια -χωρίς καμία αιτιολογία- τον εργαζόμενο.

3. Οι συμβάσεις είναι αποκλειστικά για 10, 20 και 30 ώρες ανά εβδομάδα.

4. Η Κυριακή δεν θεωρείται αργία.

5. Το ωρομίσθιο ορίζεται μονάχα στα 7,50 ευρώ μεικτά.

6. Οι εργαζόμενοι είναι υποχρεωμένοι να δουλεύουν υπερωρίες, χωρίς να προβλέπεται η δυνατότητα άρνησης.

7. Η σύμβαση επιτίθεται ξεκάθαρα στο δικαίωμα στην απεργία αλλά και στην κριτική προς την εργοδοσία.

8. Όσον αφορά τον εξοπλισμό εργασίας που χορηγείται από την εταιρία, αν ο διανομέας δεν είναι σε θέση να αποδείξει ότι για τη φθορά ή την απώλεια τού δεν ευθύνεται ο ίδιος, είναι υποχρεωμένος να αποζημιώσει την εταιρία που μπορεί να κάνει κράτηση μέσω των αποδοχών που αντιστοιχούν στον διανομέα. Αυτό σημαίνει ότι αν ένας διανομέας πέσει με το ποδήλατο και σκίσει το μπουφάν του, η JustEat μπορεί να του κρατήσει 30 ευρώ από το μισθό.

Στις 26 Μάρτη οργανώνεται μια ημέρα κινητοποιήσεων σε εθνικό επίπεδο ενάντια στη νέα σύμβαση. Στο Μιλάνο, οι αυτοοργανωμένες ομάδες διανομέων απεργούν και διασχίζουν με ποδηλατοδρομία τους δρόμους της πόλης με σύνθημα “ούτε ψεύτικη αυτονομία, ούτε εξαρτημένη εργασία πείνας”, αμφισβητώντας ταυτόχρονα τόσο τη συμφωνία Assodelivery-UGL όσο και την πιλοτική σύμβαση της JustEat που πίσω από τη βιτρίνα της εξαρτημένης εργασίας εισάγει νέες συνθήκες εκμετάλλευσης. Απέναντι τους παρατάχτηκαν πολυάριθμες αστυνομικές δυνάμεις καταστολής πλήθους που -σε διάφορες στιγμές- προσπάθησαν να περικυκλώσουν τους ποδηλάτες διανομείς, έτσι ώστε να σπείρουν το φόβο και να μπλοκάρουν την πορεία. Απεργίες, συγκεντρώσεις και άλλες δράσεις καταγράφονται για πρώτη φορά σε διάφορες ιταλικές πόλεις, μεταξύ άλλων σε Μπολζάνο, Τεργέστη, Ρέτζιο Εμίλια, Κάρπι, Μεσσίνα, Μπρίντιζι, Πεσκάρα, Παβία, Σαλέρνο, Καζέρτα, καθώς και σε Γένοβα, Μόντενα, Ρώμη, Τορίνο και Μπολόνια.

Παρά την ευρεία διάχυση της διαμαρτυρίας, η ημέρα της 26ης Μάρτη συνολικά δεν κατάφερε παρ’ όλα αυτά να εκφράσει παρά μόνο μια συμβολική ισχύ και μια μιντιακή ανάδειξη. Στο Τορίνο και το Μιλάνο, οι πιο συγκρουσιακές δράσεις και οι απόπειρες εντονότερης παρέμβασης στην απεργία με φρουρές και μπλόκα στις εισόδους των μαγαζιών αποτράπηκαν με αυτήν την παράταξη πολυάριθμων αστυνομικών δυνάμεων καταστολής πλήθους, ενώ αλλού οι πρωτοβουλίες θα περιοριστούν σε στατικές συγκεντρώσεις σε πλατείες, σε κάποιες περιπτώσεις συνδιοργανωμένες ή με την ανεμπόδιστη παρουσία των οργανώσεων των συνδικαλιστικών συνομοσπονδιών.

Toρίνο: δυνάμεις καταστολής φυλάνε τα McDonalds

Η δίκη κατά της UberEats

Στις 15 του περασμένου Οκτώβρη ολοκληρώθηκε η δικαστική διαδικασία κατά της εταιρίας UberEats και της ενδιάμεσης Flash Road City, που κινήθηκε από 44 πρώην διανομείς που παραστάθηκαν ως πολιτικοί ενάγοντες για να καταγγείλουν τις συνθήκες σκλαβιάς, υπό τις οποίες ήταν αναγκασμένοι να δουλεύουν. Η ενδιάμεση εταιρία Flash Road City, εκμεταλλευόμενη την ευάλωτη θέση των μεταναστών (όλοι οι εργαζόμενοι και στις δυο εταιρίες από το 2018 ως το 2020 ήταν μετανάστες κυρίως αφρικανικής (αλλά όχι μόνο) καταγωγής, προερχόμενοι από χώρες όπως το Μάλι, τη Νιγηρία, την Ακτή Ελεφαντοστού, την Γκάμπια, τη Γουινέα, το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές), είχε εξαναγκάσει τους διανομείς να δουλεύουν για 3,50 ευρώ ανά παραγγελία, χωρίς καμία πρόβλεψη για τις καιρικές συνθήκες ή τις αποστάσεις παράδοσης των παραγγελιών και χωρίς κανένα δικαίωμα. Στους διανομείς απαγορεύονταν να διαμαρτύρονται για τις συνθήκες εκμετάλλευσης και όταν το έκαναν οι προϊστάμενοι της εταιρίας τούς απειλούσαν με αποκλεισμό από την εφαρμογή, τούς έκλεβαν τα φιλοδωρήματα (η UberEats παρακράτησε με αυτό τον τρόπο πάνω από 20.000 ευρώ φιλοδωρημάτων), συχνά πληρώνονταν τα μισά από τα προβλεπόμενα και αυτά με καθυστέρηση. Επιπλέον, στους εργαζόμενους είχε χορηγηθεί ένα έγγραφο, το οποίο υποτίθεται ότι θα ήταν έγκυρο για τη χορήγηση της ανανέωσης της άδειας παραμονής, αλλά δεν είχε καμία ισχύ από νομικής άποψης. Πολλοί ήταν εκείνοι που έχασαν έτσι το δικαίωμα ανανέωσης της άδειας παραμονής τους και επομένως δεν μπόρεσαν να συμμετάσχουν στη δίκη. Μετά από μερικές συνεδριάσεις κατά τη διάρκεια των οποίων οι δύο εταιρίες έριχναν την ευθύνη η μια στην άλλη, ο μάνατζερ της Flash Road City Τζουζέπε Μολτίνι καταδικάστηκε σε τρία χρόνια και οκτώ μήνες για εκμετάλλευση και παράνομη υπενοικίαση εργαζομένων ενώ για τους διανομείς ορίστηκε η απόδοση μιας συνολικής αποζημίωσης 440.000 ευρώ, δηλαδή 10.000 στον καθένα. Ο ίδιος δικαστής που ανακοίνωσε αυτήν την απόφαση είχε παραπέμψει σε δίκη, στις 5 του περασμένου Ιούλη, την Γκλόρια Μπρεσιάνι, μάνατζερ της Uber που προς το παρόν έχει τεθεί σε διαθεσιμότητα, κατηγορούμενη επίσης για εκμετάλλευση των διανομέων.

Άλλες διαμάχες: SocialFood, Deliveroo, Glovo

Πρόσφατα προέκυψαν και άλλα πλήγματα για τις πλατφόρμες και ιδιαίτερα για τη συμφωνία της Assodelivery με τo UGL, από πλευράς δικαστηρίων. Τον Απρίλη του 2020 στο Παλέρμο, ένας διανομέας της SocialFood (παλερμιτάνικη πλατφόρμα που απασχολεί περισσότερους από 150 διανομείς) αρνήθηκε να παραδώσει παραγγελία σε όροφο εν μέσω πανδημίας (όταν ακόμα οι εταιρίες δεν χορηγούσαν μέσα ατομικής προστασίας), ενώ επιπλέον είχε αρνηθεί να υπογράψει τη συμφωνία UGL-Assodelivery, γι’ αυτούς τους λόγους είχε τιμωρηθεί με απόλυση και άρνηση πληρωμής δεδουλευμένων. Στις 13/4/21 το δικαστήριο του Παλέρμο αναγνώρισε την εκδικητικότητα της απόλυσης και επέβαλε την επαναπρόσληψη του.

Μια ακόμα πιο άμεση καταδίκη της συμφωνίας UGL-Assodelivery ήρθε στις αρχές Ιούλη, όταν το δικαστήριο της Μπολόνιας, δεχόμενο την προσφυγή της [συνδικαλιστικής συνομοσπονδίας] CGIL, έκρινε ως παράνομη την εφαρμογή για τους διανομείς από πλευράς της Deliveroo της σύμβασης που είχε υπογραφεί από το UGL, αφού το συγκεκριμένο συνδικάτο στερείται της απαραίτητης διαπραγματευτικής εξουσιοδότησης για υπογραφή μιας τέτοιας συμφωνίας (το κριτήριο της “αντιπροσωπευτικότητας” όπως ορίζεται στο νόμο 128), διατάσσοντας την πλατφόρμα να απόσχει της εφαρμογής αυτής της συμφωνίας. Ο κολοσσός της ταχυεστίασης αναγκάστηκε επίσης να πληρώσει τις μισθολογικές διαφορές και να επαναπροσλάβει έναν εργαζόμενο που είχε αρνηθεί να υπογράψει τη νέα σύμβαση και γι’ αυτό το λόγο είχε απολυθεί. Η εταιρία μέχρι στιγμής δήλωσε ότι σκοπεύει να σεβαστεί αυτήν την υποχρέωση της μονάχα στην περιφέρεια της Μπολόνιας. Πιο πρόσφατα, στον απόηχο της απόφασης του δικαστηρίου της Μπολόνιας, η CGIL υποστήριζε ότι προετοιμάζεται για ταξική δράση ώστε να αποτραπεί η εφαρμογή της σύμβασης της UGL σε εθνικό επίπεδο.

Τέλος, τον περασμένο Φλεβάρη, η Εισαγγελία του Μιλάνου ανακοίνωσε τα αποτελέσματα μιας έρευνας που διεξήγαγε σχετικά με την εργασιακή συνθήκη των σχεδόν 60.000 διανομέων που εργάζονται για τις τέσσερις εταιρίες της ταχυεστίασης στην Ιταλία: JustEat, UberEats, Glovo και Deliveroo. Η εισαγγελική έρευνα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η σχέση εργασίας και η οργάνωση των διανομέων στο ιταλικό έδαφος είναι εκείνη μιας σχέση εξαρτημένης εργασίας. Υποβλήθηκαν πρόστιμα ύψους 733 εκατομμυρίων ευρώ στις εταιρίες (για παραβιάσεις σχετικά με τους κανονισμούς ασφαλείας της εργασίας) και δόθηκε διορία 90 ημερών στις πλατφόρμες για να προσλάβουν με κανονικές συμβάσεις τους σχεδόν 60.000 διανομείς που αποτέλεσαν αντικείμενο αυτής της έρευνας, αν και δεν προβλέπει τίποτα το συγκεκριμένο για το είδος αυτών των συμβάσεων, για τη διάρκεια τους ούτε και για τους όρους εφαρμογής τους. Αν και αυτές οι 90 ημέρες της διορίας έχουν περάσει προ πολλού, μέχρι και σήμερα κανένα μέτρο δεν έχει εφαρμοστεί από τις πλατφόρμες.

Αγώνας για πραγματικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας
με πλήρη εργασιακά /μισθολογικά / συνταξιοδοτικά δικαιώματα.

Δικαιώματα σε πληρωμένες άδειες, ασθένεια, νυχτερινή εργασία.

Αποζημίωση για την χρήση / συντήρηση δικύκλου.

Διαφάνεια στα συστήματα αξιολόγησης. 

Οργάνωση σε σωματεία

αναδημοσίευση από (και περισσότερο φωτογραφικό υλικό στο) sveod.gr

φώτο: από τη Συγκέντρωση Αλληλεγγύης στις φυλακές Λάρισας στις 25/10/2020.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ Μ.Τ. ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΑ Ε.Μ. ΠΟΥ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

“Τι τάχα αν είσαι φυλακή;

– Να μη λυγάς!

αυτό είν’ όλο.

Δεν είναι άλλη συμβουλή.”

Ναζίμ Χικμέτ

“Το πιο ακριβό στον άνθρωπο είναι η ζωή. Αυτή του δίνεται μια φορά και πρέπει να τη ζήσει κανείς έτσι, που να μη τον βασανίζει ο πόνος για τα χρόνια που τα ‘ζησε άσκοπα, για να μην τον καίει η ντροπή για το πρόστυχο και το τιποτένιο παρελθόν και να μπορέσει … να πει: Όλη μου τη ζωή, όλες μου τις δυνάμεις τις έδωσα στο πιο ωραίο ιδανικό του κόσμου – στον αγώνα για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας.”

Νικολάι Οστρόφσκι

Στις 23 Σεπτέμβρη 2020, μετά από δήθεν ανώνυμο τηλεφώνημα, συλλαμβάνονται από την «αντι»τρομοκρατική οι σύντροφοι Π. Γεωργιάδης και Μ.Τ., την επόμενη μέρα εισβάλουν στο σπίτι του δεύτερου όπου και συλλαμβάνουν τη συντρόφισσα και συγκάτοικο του E.M. Μετά από έρευνα που ακολούθησε στην νόμιμα νοικιασμένη αποθήκη βιβλίων του Π.Γ. και την ανεύρεση ποσότητας εκρηκτικής ύλης, πυροκροτητών και σφαιρών διατάσσεται η προφυλάκιση του συντρόφου με διογκωμένο κατηγορητήριο.

Αμέσως μετά τις συλλήψεις των συντρόφων, τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ ξεκινάνε τις γνωστές “διαρροές” και μιλούν για “άρωμα τρομοκρατίας” αρχικά, για εξάρθρωση της επαναστατικής οργάνωσης Ομάδα Λαϊκών Αγωνιστών στη συνέχεια, σε ένα κρεσέντο τρομο-υστερίας συνεχίζουν να αναπαράγουν και να επινοούν καταφανή ψέματα. Μιλούν μέχρι και για την ύπαρξη έτοιμης προς χρήση βόμβας, αναιρώντας μέχρι και τις φωτογραφίες που παρουσιάζουν την ίδια στιγμή στα “ρεπορτάζ” τους. Τις επόμενες μέρες «αντι»τρομοκρατική και ΜΜΕ, σε αγαστή συνεργασία, συνεχίζουν να στοχοποιούν τους συντρόφους αλλά και την Ταξική Αντεπίθεση, την πολιτική συλλογικότητα που συμμετέχουν οι 2 σύντροφοι, με παρακολουθήσεις και εισβολές σε σπίτια, ενώ διαρρέουν ότι δήθεν βρέθηκε πρωτότυπη προκήρυξη της ΟΛΑ. Το φιάσκο όμως της «αντι»τρομοκρατικής είναι τέτοιο, όπου όταν ορίζεται εμπειρογνώμονας από την υπεράσπιση, οι μπάτσοι αναγκάζονται να ανασκευάσουν και να παραδεχθούν ότι η προκήρυξη ήταν κατεβασμένη από το διαδίκτυο.

Ο σύντροφος βρίσκεται στο στόχαστρο των διωκτικών μηχανισμών γιατί για περισσότερα από είκοσι χρόνια είναι αδιάλειπτα παρών στους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες της εποχής του. Είτε κατά την παραμονή του στα κολαστήρια της ελληνικής “δημοκρατίας” στις προγενέστερες περιόδους κράτησής του, είτε με την πολιτική του συλλογικότητα τα τελευταία χρόνια, την αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους (για την οποία και συνελήφθη το 2015), την έμπρακτη αλληλεγγύη του στον Βασίλη Παλαιοκώστα (για την οποία και φυλακίστηκε το 2008), την αλληλεγγύη στους μετανάστες, τη συμμετοχή του σε αντι-ιμπεριαλιστικούς – αντικαπιταλιστικούς – αντιφασιστικούς και εργατικούς αγώνες και σε τόσες άλλες, μεγάλες ή και μικρότερες, στιγμές της ταξικής πάλης. Παρών στη διάδοση του ανατρεπτικού λόγου, είτε μέσω των εκδόσεων Ασύμμετρη Aπειλή, Μόλοτ και Red ‘n Noir, είτε μέσω του κινηματικού εκδοτικού εγχειρήματος Los Solidarios.

Από τον περσινό Σεπτέμβρη κι έπειτα, ο σύντροφος συνεχίζει να συμβάλει μέσα από τα κελιά των φυλακών -με κείμενα, αναλύσεις και τηλεφωνικές παρεμβάσεις του σε κινηματικές εκδηλώσεις- στον πολιτικό διάλογο, την προλεταριακή αυτομόρφωση, την ιδεολογική ζύμωση και τη θεωρητική συγκρότηση του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος, ενώ πρόσφατα κυκλοφόρησε, από τις εκδόσεις Ασύμμετρη Απειλή, η συλλογή κειμένων του “Ο Γεωπολιτικός Μεντεσές. Ένστολο κράτος. Γεωστρατηγικοί ανταγωνισμοί. Έρπων παγκόσμιος πόλεμος”.

Ταυτόχρονα, δεν συνήθισε το θάνατο και μαζί με τον συγκρατούμενο του, σύντροφο και πολιτικό κρατούμενο Βαγγέλη Σταθόπουλο δεν έπαψαν να δημοσιοποιούν το αίσχος της εγκληματικής κρατικής διαχείρισης της πανδημίας στις φυλακές.

[…] Η απάντηση του υπουργού Δημόσιας Τάξης στην υγειονομική κρίση ήταν μία: καταστολή, καταστολή και καταστολή! Το υπουργείο και η Γενική Γραμματεία Εγκληματικής Πολιτικής αντί να ασχοληθούν με τα πραγματικά προβλήματα του κατ’ ευφημισμό “σωφρονιστικού συστήματος”, έχουν ξεκινήσει όλο αυτό το διάστημα μια καταιγιστική επικοινωνιακή εκστρατεία ώστε να δοθεί η ψευδής εικόνα στην κοινωνία πως οι φυλακές είναι γεμάτες σουίτες και οι κρατούμενοι ζουν πλουσιοπάροχη ζωή. Έκαναν τα πάντα για να πείσουν την κοινωνία πως η υγειονομική κρίση είναι απόλυτα ελεγχόμενη, ενώ έφτασαν στο σημείο να διαψεύσουν τις συγκεκριμένες και στοιχειοθετημένες καταγγελίες που κάναμε δημόσια και επώνυμα δείχνοντας την παντελή τους άγνοια και αδιαφορία για την πραγματική κατάσταση στις φυλακές. Είναι τόσο τραγελαφικοί, όμως, που στην ουσία μας είπαν πως πολεμάνε τον κορονοϊό με σαμπουάν και αφρόλουτρα […] Καλά θα κάνει, λοιπόν, η Γ.Γ. Εγκληματικής Πολιτικής αντί να φλυαρεί αδιάκοπα και να διασπείρει συκοφαντίες και fake news για την εφιαλτική κατάσταση στις φυλακές, να στρωθεί στη δουλειά και να λάβει άμεσα μέτρα που να εξασφαλίζουν πιο ανθρώπινες συνθήκες κράτησης. Για να σταματήσει πριν να είναι αργά το καθεστώς της αργής δολοφονίας των χιλιάδων ανθρώπων που στοιβάζονται στις αποθήκες ψυχών των κολαστηρίων, τα οποία κατ’ ευφημισμό αποκαλούνται “σωφρονιστικά καταστήματα”…

Βαγγέλης Σταθόπουλος, Πολύκαρπος Γεωργιάδης.

Φυλακή Λάρισας, 03/02/2021

Εν μέσω της τέταρτης φάσης της πανδημίας και αυτής της εγκληματικής διαχείρισής της, οι πολιτικοί διαχειριστές του συστήματος δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα άλλο, εντός και εκτός των τειχών, πέρα από την όξυνση της καταστολής. Απαγορεύοντας διαδηλώσεις και ξυλοκοπώντας διαδηλωτές, κατοχυρώνοντας το δικαίωμα να δολοφονούν εν ψυχρώ και να συγχαίρονται από τους πολιτικούς τους προϊσταμένους, όπως στην περίπτωση του 18 χρόνου Νίκου Σαμπάνη στο Πέραμα, στήνοντας σκευωρίες εναντίον αγωνιστών με βάση μόνο το DNA, όπως πχ στις πρόσφατες περιπτώσεις των συντρόφων Κώστα Κ. και Χάρη Μ. καθώς και σ’ εκείνη των 14 διωκόμενων φοιτητών για την κατάληψη της Πρυτανείας του ΕΜΠ το περσινό Νοέμβρη, κατά τη διάρκεια του απαγορευμένου τριήμερου εορτασμού για την 47η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

Η κυβέρνηση, οξύνοντας την επίθεση σε όλα τα μέτωπα, μάς υπενθυμίζει ότι την ώρα που η εργατική Τάξη φτωχοποιείται περαιτέρω, οι αγωνιστές στοχοποιούνται και καταστέλλονται και για την Υγεία δεν δίνεται ούτε ένα ευρώ, λεφτά υπάρχουν αφειδώς για τα καθεστωτικά ΜΜΕ, τους ΝΑΤΟϊκούς εξοπλισμούς και τους κλινικάρχες. Την ώρα που οι εργατικές διαδηλώσεις και το δικαίωμα στην απεργία ποινικοποιούνται, οι εργαζόμενοι απολύονται στο σωρό ή οι σχέσεις εργασίας τους ελαστικοποιούνται, τα εργατικά κεκτημένα χάνονται το ένα μετά το άλλο, για τους εξοπλισμούς (των -ως επί των πλείστων- ανεμβολίαστων και αντιεμβολιαστών) αστυνομικών δίνονται δεκάδες εκατομμύρια. Την ώρα που η ανεργία εκτοξεύεται και η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει, το πολυεθνικό προλεταριάτο υποβαθμίζεται και οι πρόσφυγες και οι μετανάστες στοιβάζονται στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης ή επαναπροωθούνται βίαια, αγοράζονται Ραφάλ και η Ελλάδα μετατρέπεται περαιτέρω -με τη βούλα της πρόσφατης στρατιωτικής συμφωνίας με τις ΗΠΑ- σε μια απέραντη ΝΑΤΟϊκή βάση.

Το αστικό Κράτος γνωρίζει ότι οι κοινωνικές αντιδράσεις στη ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική του θα οξυνθούν και απέναντι σε αυτό το ενδεχόμενο θωρακίζεται. Χτίζονται νέες φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών, η εργατική νομοθεσία γίνεται κουρελόχαρτο, o ποινικός και ο σωφρονιστικός κώδικας αυστηροποιούνται, οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες στοχοποιούνται, διώκονται, φυλακίζονται.

Σε αυτό το πλαίσιο ο σύντροφος Πολύκαρπος Γεωργιάδης βρίσκεται για ακόμα μια φορά στο στόχαστρο των αστυνομοδικαστικών μηχανισμών. Γιατί δεν σταμάτησε να αγωνίζεται για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, γιατί δεν παραιτήθηκε, δεν ιδιώτευσε. Γιατί στον ανειρήνευτο ταξικό πόλεμο ήταν, είναι και θα είναι με την πλευρά των καταπιεσμένων, των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων. Γιατί είναι με την πλευρά αυτών που “έχουν να κερδίσουν έναν κόσμο ολόκληρο”.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΟΥ

ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΚΙΟ, ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ

Πανελλαδική Μέρα Δράσης. Σάββατο 27 Νοέμβρη. Συγκέντρωση Αλληλεγγύης, Μοναστηράκι, 13.00

Δίκη. Δευτέρα 6 Δεκέμβρη. Συγκέντρωση Αλληλεγγύης. Εφετείο Αθηνών, 9.00

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)

Αθήνα, Νοέμβρης 2021

Στις 23/09/20 συλλαμβάνεται ο σύντροφος Πολύκαρπος Γεωργιάδης μετά από επιχείρηση της αντιτρομοκρατικής σε αποθήκη στο Κουκάκι. Λίγες ώρες αργότερα συλλαμβάνεται και ο σύντροφος Μιχάλης Τ. κάτω από το σπίτι του στα Πετράλωνα, όπου τα ξημερώματα η αντιτρομοκρατική εισβάλλει για έρευνα συλλαμβάνοντας και τη συντρόφισσα Ευτυχία Μ.  Σύμφωνα με τη δικογραφία, η αντιτρομοκρατική επικαλείται ως αφετηρία της επιχείρησης συλλήψεων την ‘’αξιοποίηση πληροφοριών’’ γύρω από τους 2 πρώτους συντρόφους, οι οποίες υποτίθεται πως προήλθαν μέσω ενός ‘’ανώνυμου τηλεφωνήματος’’ στην υπηρεσία της. Αρχικά, η συγκεκριμένη -πάγια πλέον- τακτική των ‘’ανώνυμων τηλεφωνημάτων’’ αποτελεί την ‘’ομερτά’’ του αστυνομικού – δικαστικού συμπλέγματος αναφορικά με τις πρακτικές ενοχοποίησης των εκάστοτε υπόπτων. Με την ‘’ανωνυμία’’ να υιοθετείται πλήρως από τις δικαστικές αρχές, αφού ποτέ δεν ελέγχεται η πηγή και η εγκυρότητα τους, δημιουργείται το θεσμικό παραπέτασμα για την απόκρυψη των μεθόδων της αντιτρομοκρατικής γύρω από τις στοχοποιήσεις, τις παρακολουθήσεις και εν τέλει τις συλλήψεις αγωνιστών/στριών.

Στη συγκεκριμένη υπόθεση, η πρόφαση αξιοποίησης αυτών των ‘’ανώνυμων πληροφοριών’’ κατέρρευσε αυτοστιγμεί αποκαλύπτοντας το πραγματικό κίνητρο και την πηγή τους, αφού την είδηση των συλλήψεων στα μίντια ακολουθούσαν οι ‘’ασφαλείς πληροφορίες’’ της αντιτρομοκρατικής προς τους ρεπόρτερ, οι οποίες και ταύτιζαν προκαταβολικά τις συλλήψεις των συντρόφων με τη δράση της ένοπλης επαναστατικής οργάνωσης ‘’Ομάδα Λαϊκών Αγωνιστών’’.

Με αυτόν το τρόπο (και όχι μόνο) έγινε σαφές πως οι συλλήψεις όχι μόνο δεν αποτέλεσαν μια αντανακλαστική ‘’αξιοποίηση πληροφοριών’’ αλλά ήταν προϊόν μιας από καιρό ‘’χαρτογράφησης’’ και στοχοποίησης των συντρόφων, αφού πριν καν συνταχθεί η δικογραφία η αντιτρομοκρατική ‘’διέρρεε’’ την εξάρθρωση της οργάνωσης. Όμως αυτή η βεβαιότητα των αρχών, η οποία και επιχειρήθηκε να ‘’στοιχειοθετηθεί’’ προπαγανδιστικά είτε με αναφορές στα κανάλια για επιπλέον βαρύ οπλισμό που δεν βρέθηκε ποτέ στην αποθήκη στο Κουκάκι είτε με υπόδειξη της οικίας στα Πετράλωνα ως ‘’ορμητήριο της οργάνωσης’’, έπεσε στο κενό.

Με τα πραγματικά στοιχεία να καταρρίπτουν όλα τα ευφάνταστα σενάρια που διοχετευτήκαν στα μίντια, οι ‘’πολύκροτες συλλήψεις’’ κινδύνευαν να μετατραπούν σε ένα σοβαρό πλήγμα στο γόητρο της αντιτρομοκρατικής. Γι’ αυτό και μπροστά σε αυτόν τον κίνδυνο, έπρεπε εσπευσμένα να επιστρατευθούν τα εγκληματολογικά εργαστήρια κατασκευής ενόχων της αστυνομίας και να παρουσιάσουν μια ‘’κατεβασμένη’’ από το διαδίκτυο ανάληψη ευθύνης σαν πρωτότυπο αρχείο κειμένου που δήθεν καταδείκνυε τον σύντροφο Πολύκαρπο Γεωργιάδη ως συντάκτη της.

Όμως αυτή η κίνηση πανικού για την (με κάθε μέσο) επιζητούμενη διόγκωση του κατηγορητηρίου διακινδύνευε τον ολοκληρωτικό διασυρμό της αντιτρομοκρατικής, με τη ίδια την υπηρεσία να αποσύρει το ‘’στοιχείο’’ μόλις ζητήθηκε από την υπεράσπιση να ελεγχθεί το αρχείο από δικό της πραγματογνώμονα. Και ενώ μετά το φιάσκο της ‘’προκήρυξης’’ γίνεται σαφές ότι η αστυνομία επιχειρεί πάση θυσία να διογκώσει το κατηγορητήριο, λίγους μήνες αργότερα ‘’ανακαλύπτεται’’ ένα ακόμα στοιχείο, αυτή τη φορά με μια ακατάληπτη απόπειρα να συνδεθούν οι σφαίρες που βρέθηκαν στο Κουκάκι με τα όπλα που χρησιμοποίησε η Ο.Λ.Α. σε επιθέσεις της.

Η εμμονή της αστυνομίας δεν μας προκαλεί έκπληξη. Η διαχρονική στοχοποίηση τόσο του ίδιου του Πολύκαρπου μέσα στην πολυετή του παρουσία στους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες όσο και της συλλογικότητας ‘’Ταξική Αντεπίθεση’’ στην οποία συμμετέχει τα τελευταία 7 χρόνια, αποτυπώνουν με απόλυτη ακρίβεια τα κίνητρα και τις επιδιώξεις της αστυνομίας γύρω από τις συλλήψεις στις 23/09/20, καταρρίπτοντας τα σαθρά αφηγήματα περί ‘’ανώνυμων τηλεφωνημάτων και πληροφοριών’’. Άλλωστε, ταυτόχρονα με την παραπληροφόρηση και τα ανύπαρκτα δημοσιογραφικά ‘’ευρήματα’’ στο Κουκάκι, η αντιτρομοκρατική διοχέτευε και πληροφορίες γύρω από την ‘’Ταξική Αντεπίθεση’’ χαρακτηρίζοντάς την ως δεξαμενή τρομοκρατών (sic).

Η αρπαγή- απαγωγή συντρόφισσας μας από την αντιτρομοκρατική έξω από τον χώρο εργασίας της λίγες μέρες μετά τις συλλήψεις με μοναδικό κριτήριο τις συντροφικές και εργασιακές σχέσεις με τον Πολύκαρπο, αλλά και οι δημόσιες καταγγελίες για τις επανειλημμένες τοποθετήσεις καμερών και ‘’κοριών’’ παρακολούθησης στον πολιτικό μας χώρο και στα οχήματα συντρόφων μας, ταυτόχρονα με τις παρακολουθήσεις-παρενοχλήσεις στα σπίτια και τους χώρους εργασίας τους αρκετό καιρό πριν τα γεγονότα στις 23/09/20, συνθέτουν το διαχρονικό πλαίσιο στοχοποίησης της Ταξικής Αντεπίθεσης και των μελών της, με τις συλλήψεις να αποτελούν την κορύφωση των όσων είχαν προηγηθεί.

Ο τρομοϋστερικός οχετός που ξεβράστηκε από τα ΜΜΕ καθ΄ υπόδειξη της αντιτρομοκρατικής, η προφυλάκιση του συντρόφου Πολύκαρπου Γεωργιάδη και η καταφανής προχειρότητα με την οποία αποπειράθηκαν να προσθέσουν ενοχοποιητικά στοιχεία εναντίον του, δεν αφορούν ένα γεγονός διαχωρισμένο από την ευρύτερη συγκυρία, αλλά αναπόσπαστο κομμάτι της.Γιατί (και) οι συλλήψεις των 3 συντρόφων, ανάμεσα σε δεκάδες άλλες υποθέσεις στημένων κατηγορητηρίων και συλλήψεων, εντάσσονται στον ευρύτερο στρατηγικό σχεδιασμό τσακίσματος της αντίστασης και επιβολής όρων γενικευμένης κρατικής τρομοκρατίας κατά των κοινωνικών-ταξικών δυνάμεων.

Με αυτόν τον τρόπο και μόνο, αντιλαμβανόμενοι δηλαδή την καταστολή τόσο ως εργαλείο σταθεροποίησης του καθεστώτος μέσα σε συνθήκες γενικευμένης κρίσης όπως η σημερινή όσο και ως μέσο ανάσχεσης της κοινωνικής-ταξικής αντίστασης που αναπτύσσεται σε συνθήκες κρατικής βίας, θανάτου, φτώχειας και περιστολής ελευθεριών, θεωρούμε την υπόθεση υπεράσπισης του φυλακισμένου συντρόφους μας Πολύκαρπού Γεωργιάδη ως υπόθεση κοινωνική. Ως υπόθεση υπεράσπισης του δικού μας ταξικού στρατοπέδου και της ζωτικής του ανάγκης να οργανώνεται και να αντεπιτίθεται απέναντι στον εχθρό.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 2 ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ

ΔΙΚΗ 6/12/2021

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

Λάβαμε και δημοσιεύουμε το ακόλουθο κείμενο ενός Ιταλού συντρόφου που ζει στην Αθήνα. Μετάφραση: Προλεταριακή Πρωτοβουλία. Αθήνα. Νοέμβρης 2021.

Οι σημειώσεις που ακολουθούν ας θεωρηθούν ως μια προσωπική συμβολή. Αυτές οι κοινότυπες γραμμές γεννήθηκαν από σκέψεις και συλλογισμούς που προέκυψαν διαβάζοντας άρθρα και συζητώντας με μερικούς συντρόφους και συντρόφισσες εκ του σύνεγγυς. Αποτελούν -στο ελάχιστο- προϊόν της άμεσης παρατήρησης και δεν είναι σύνθεση απόψεων μιας πολιτικής ομάδας.

Η αρχή και το προλεταριακό φολκλόρ.

Είναι σίγουρα χρήσιμο και απαραίτητο για τους σκοπούς αυτού του κειμένου ν’ ανατρέξουμε στους βασικούς σταθμούς αυτού του κινήματος, να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τις αιτίες και τη γέννηση του. Για λόγους έκτασης του, και πιστεύοντας ότι πολλοί και πολλές που θα διαβάσουν αυτό το κείμενο θα έχουν ήδη μια πρώτη βασική εικόνα του φαινομένου, δεν θα γράψω ένα χρονικό μέρα τη μέρα για όσα συνέβησαν αλλά θα περιοριστώ σε ένα είδος περιοδικής αναφοράς.

Στα μέσα του περασμένου Ιούλη, ξεκινάει η συζήτηση στη βουλή για τη δυνατότητα εισαγωγής της υποχρεωτικότητας του πράσινου πιστοποιητικού εισόδου [Green Pass] για τους χώρους εργασίας. Ταυτόχρονα, ξεκινάνε και οι πρώτες διαδηλώσεις στις πλατείες. Πολλές ιταλικές πόλεις ανταποκρίνονται σε αυτά τα καλέσματα που κυκλοφορούν στις πλατφόρμες ψηφιακής επικοινωνίας, με πρώτη από όλες εκείνη του Telegram. Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα, κάθε Σαββατοκύριακο θ’ αρχίζουν να ακούγονται στις μεγαλύτερες ιταλικές πόλεις συνθήματα -με ή χωρίς νόημα- ενάντια στο Green Pass και την “υγειονομική δικτατορία”.

Ήδη από τις πρώτες εβδομάδες, η ατμόσφαιρα που επικρατεί είναι πως πρόκειται για κάτι το ασυνήθιστο, για κάτι το νέο: πολύ μεγάλες διαδηλώσεις για τα ιταλικά δεδομένα, εντελώς αυθόρμητες και χωρίς να έχουν πίσω τους κανενός είδους οργάνωση. Οι επαρχιακές πόλεις είναι αυτές που αρχικά θα προσελκύσουν την περισσότερη προσοχή, όχι τόσο για τους αριθμούς των συμμετεχόντων οι οποίοι αναγκαστικά είναι μικρότεροι από εκείνους στις πρωτεύουσες των νομών αλλά για τη σπανιότητα τους. Κατά τη διάρκεια αυτής της πρώτης φάσης είναι πραγματικά δύσκολο να βρεθεί μια ιταλική πόλη όπου να μην υπήρξαν συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις διαμαρτυρίας. Πέρα από την παραληρηματική επιχειρηματολογία των διάφορων συνωμοσιολόγων και αρνητών (οι οποίοι όμως οφείλουμε να πούμε ότι είναι πολλοί και κυρίως αναδείχθηκαν και υπερπροβλήθηκαν από τα ΜΜΕ με σκοπό την απαξίωση των διαμαρτυριών), ο φόβος που καταγραφόταν κυρίως, ήταν εκείνος γύρω από την υποτιθέμενη ασφάλεια μιας πειραματικής θεραπείας που αναπτύχθηκε μέσα σε λίγους μήνες, δηλαδή τα εμβόλια.

Μπροστά σε αυτό το κοινωνικό υπό-κίνημα, το “κίνημα” ή ότι έχει απομείνει από αυτό, αντέδρασε σπασμωδικά και ασύντακτα. (Θα αφήσω στην άκρη τις “ακραίες” θέσεις, τόσο εκείνων που αποθέωναν χωρίς κριτήρια τις πλατείες βλέποντας σε αυτές τις ιταλικές διαμαρτυρίες τον αντικατοπτρισμό του αγώνα των Κίτρινων Γιλέκων [Gillet Jaunes] στη Γαλλία, όσο και εκείνων που σε κάθε διαδήλωση ανακαλούσαν το σκιάχτρο της [σ.τ.μ φασιστικής] “Πορείας στη Ρώμη”).

Η σύγχυση – η οποία αναμφίβολα οφείλεται σε μια νέα συνθήκη και μια σύνθεση δύσκολα ανιχνεύσιμη- οδήγησε αρχικά σε μια υποβάθμιση του φαινομένου, στην απουσία οποιαδήποτε σκέψης ιδιαίτερα ενδιαφέρουσας σχετικά με αυτό, στην απαξία -τις περισσότερες φορές– για αυτές τις πλατείες και τη θεώρηση τους ως μια στιγμή του φολκλόρ. Μοναδικές εξαιρέσεις υπήρξαν δυο καταστάσεις μικρομεσαίου μεγέθους (στις επαρχίες του Βαρέζε και του Τρέντο, αλλά και η ιδιαίτερη συνθήκη στην Τεργέστη, στην οποία θ’ αναφερθούμε στη συνέχεια), όπου ομάδες συντρόφων – συντροφισσών σε αυτές τις περιοχές συμμετείχαν εξ’ αρχής στις διαμαρτυρίες, προσπαθώντας να καταστήσουν και να δομήσουν αυτές τις στιγμές μέσα από οριζόντιες οργανωτικές μορφές (συνέλευση), και να εισάγουν ευρύτερα ζητήματα που κινούνται πέρα από εκείνο της ελευθερίας επιλογής (που παρ’ όλα αυτά παραμένει η βασική αρχή και το κυρίαρχο ζήτημα), όπως πχ η παρακμή του δημόσιου συστήματος υγείας, οι κρατικές στρατηγικές για την αντιμετώπιση της πανδημίας που στοχεύουν στην -όσο το δυνατόν συντομότερη- επανεκκίνηση της πλήρους παραγωγικής δραστηριότητας, η καταγγελία του Green Pass ως ενός επιπλέον εργαλείου του κοινωνικού ελέγχου κλπ.

Από το ξεκίνημα αυτών των κινητοποιήσεων υπήρξε μια κοινή πρόσληψη μεταξύ των συντρόφων – συντροφισσών, μια διανοουμενίστικη απαξίωση των συμμετεχόντων στις διαμαρτυρίες, οι οποίοι και σκιαγραφούνται ως ανίδεοι και επομένως αχρείοι. Πιστεύω ότι μια τέτοια αντιμετώπιση δεν ταιριάζει διόλου σε επαναστάτες και επαναστάτριες. Όπως έγραφε ο Αντόνιο Γκράμσι και όπως υπογράμμιζε πρόσφατα ένας άλλος σύντροφος [στα ιταλικά στο https://ilrovescio.info/2021/09/05/tesi-sul-covid-1984/ ], η προλεταριακή κουλτούρα δεν πρέπει να υιοθετεί μια αφ’ υψηλού και σχολαστική στάση απέναντι στο λαϊκό φολκλόρ, αλλά πρέπει να αναλαμβάνει το καθήκον της πρόσληψης των στοιχείων που εμπεριέχουν την αλήθεια έτσι ώστε να την απελευθερώσουν από τις μοιρολατρικές αναπαραστάσεις της. Επομένως, δικό μας καθήκον είναι το ξεκαθάρισμα, αντιλαμβανόμενοι όμως ποια είναι εκείνα τα στοιχεία της αλήθειας: η κριτική ενάντια στους φαρμακευτικούς ομίλους και το μιντιακό σύστημα που βρίσκεται εξ’ ολοκλήρου στην υπηρεσία των κυβερνήσεων, ένα σύστημα υγείας που εξακολουθεί να είναι άθλιο. Αν δεν βάλουμε εμείς οι ίδιοι σε μια σειρά αυτές τις συζητήσεις προσπαθώντας να αποκτήσουμε ένα προσβάσιμο ερμηνευτικό πλαίσιο, τότε ποιος θα το κάνει;

Η στασιμότητα των πρακτικών και η χαμένη αίσθηση της κοινότητας

Οι διαμαρτυρίες συνεχίζονται για πολλές εβδομάδες. Τα άτομα που κατεβαίνουν στις πλατείες συνεχίζουν να είναι πολλά, ακόμα και εν μέσω μιας περιόδου όπως η καλοκαιρινή, κατά τη διάρκεια της οποία οι πόλεις αδειάζουν.

Κατά τη διάρκεια των πορειών, εξ’ αρχής εντοπίζονται τα σημεία που θεωρούνται ενδιαφέροντα (θεσμικές και μιντιακές έδρες) και κινούνται προς τα εκεί. Η επιφυλακτική και συνετή στάση της αστυνομίας φροντίζει για τα υπόλοιπα. Το σκηνικό που επαναλαμβάνεται είναι πάνω κάτω, κάθε φορά το ίδιο: μια στατική συγκέντρωση αρχίζει να κινείται χωρίς να έχει μια συγκεκριμένη κατεύθυνση μέσα στην πόλη. Είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι η πλειοψηφία των συμμετεχόντων όχι μόνο δεν έρχεται σε συμφωνία με την αστυνομία αλλά τείνει να περιθωριοποιεί τις φωνές εκείνων που προτείνουν μια πιο διαλογική και συμφιλιωτική στάση με τις αστυνομικές δυνάμεις. Παρ’ όλα αυτά, σχεδόν ποτέ δεν προκύπτει σύγκρουση. Θα πρέπει να περάσουν πολλές εβδομάδες μέχρι να καταγραφούν οι πρώτες συλλήψεις. Η αστυνομική διεύθυνση δεν ξέρει πως να συμπεριφερθεί, δεν υπάρχουν υπεύθυνοι, δεν υπάρχουν πολιτικές ομάδες τις οποίες να καταστείλει ή να μπορέσει ν’ ανοίξει ένα διάλογο. Το κράτος σε αυτή την πρώτη φάση “περιορίζεται” στον εξορκισμό του αντιεμβολιαστικού [no vax] τέρατος και να παρουσιάζει όλους τους συμμετέχοντες σαν παράφρονες και ανόητους.

Βγάζει μάτι, τουλάχιστον για όποιον γράφει αυτές τις σελίδες, το γεγονός ότι οι πρακτικές δεν αλλάζουν, κάθε πορεία μοιάζει με μια επιστροφή συνέχεια στα ίδια, υπάρχει ένα όριο που δεν γίνεται κατορθωτό να ξεπεραστεί. Οι αστυνομικές δυνάμεις γίνονται αντιληπτές ως δυνητικά “φίλιες”, οι οποίες πρέπει να πειστούν παρά να πολεμηθούν. Πρόκειται για κάτι που προκύπτει σε όλες τις κοινωνικά διάχυτες συγκρούσεις, το οποίο όμως συνήθως, αρκετά σύντομα μεταβάλλεται.

Αυτή η ακινησία των πρακτικών, καθορισμένη εν μέρει και από το αποτελεσματικό ιταλικό σύστημα κατασκοπίας και καταστολής, έκανε αδύνατο το ξεκαθάρισμα επί τόπου της σύνθεσης των συμμετεχόντων, καθώς και την άμεση και ξεκάθαρη ανάδυση των ταξικών χαρακτηριστικών, με αποτέλεσμα η γκρίζα ζώνη αυτών των διαμαρτυριών να παραμείνει ως τέτοια, δηλαδή αόριστη. Χωρίς να θέλουμε να είμαστε προκατειλημμένοι σχετικά με τα “κλασικά” προβλήματα της σύνθεσης και των διαταξικών συμφερόντων που μια διαμαρτυρία σαν κι αυτή εκφράζουν, είναι ξεκάθαρο ότι δεν δόθηκαν ευκαιρίες για τις πρακτικές στιγμές ενός τέτοιου ξεκαθαρίσματος. Αναφέρομαι για παράδειγμα, σε εκείνο που δυο Αμερικάνοι σύντροφοι είχαν ορίσει ως “meme με το ζόρι”, αναλύοντας τις διαμαρτυρίες των Κίτρινων Γιλέκων [στη Γαλλία] σ’ ένα ενδιαφέρον άρθρο τους [ στα αγγλικά https://www.metamute.org/editorial/articles/memes-force-%E2%80%93-lessons-yellow-vests ]. Οι συγγραφείς του συγκεκριμένου άρθρου, παρατηρούν ότι οι πρακτικές κατά τη διάρκεια αυτών των γαλλικών διαμαρτυριών είναι εκείνες που παίζουν ένα ρόλο ξεκαθαρίσματος, όπως στην περίπτωση της “αντιφασιστικής πρακτικής της λεηλασίας”: οι λεηλασίες λειτούργησαν ως ένα κυριολεκτικό σημείο τομής, το οποίο -μαζί με την πολυάριθμη παρουσία συντρόφων και συντροφισσών στις πλατείες- επισφράγισε έμπρακτα το τέλος της παρουσίας των φασιστών σε αυτές τις διαμαρτυρίες.

Το άλλο πράγμα που βγάζει μάτι στις μεγάλες πόλεις, με εξαίρεση μερικές μικρές πόλεις όπου οι ομάδες συντρόφων – συντροφισσών είναι δραστήριες και παρούσες, είναι η απουσία ενός κοινοτικού δεσμού μεταξύ των συμμετεχόντων σ’ αυτές τις διαμαρτυρίες. Η θέληση για τη δημιουργία κοινότητας εκεί όπου η μοναδική υπαρκτή είναι εκείνη του Κεφαλαίου, ένα αίσθημα που οδήγησε στην κατάληψης των οδικών κόμβων και των πλατειών, ένα κοινό και σταθερό νήμα που ενώσε τις αραβικές ανοίξεις του 2011 με τα Κίτρινα Γιλέκα στη Γαλλία, εδώ δεν φαίνεται -προς το παρόν- να προκύπτει. Ένα στοιχείο, το οποίο τουλάχιστον κατά τη γνώμη μου, είναι απόλυτα ενδιαφέρον και πρέπει να ληφθεί υπ’ όψη.

Οι ναυτεργάτες της Τεργέστης και το παραδοσιακά ταξικό κομμάτι

Μια από τις μεγαλύτερες περιφερειακές πλατείες υπήρξε εκείνη της Τεργέστης. Σε αυτήν την πόλη, στην περιοχή του Φρίουλι, από τον Αύγουστο κι έπειτα πραγματοποιήθηκαν μια σειρά μαζικών διαδηλώσεων, από 5.000 μέχρι 20.000 ατόμων κάθε Σάββατο. Μια ομάδα συντρόφων που συμμετείχε εξ’ αρχής στις διαμαρτυρίες καθώς και στη δημιουργία του Coordinamento [Συντονιστικού] No Green Pass, μια από τις λίγες χειροπιαστές απόπειρες οργάνωσης και συντονισμού, έγραψε σχετικά δυο ενδιαφέροντα κείμενα στα οποία και παραπέμπουμε [στα ιταλικά https://ilrovescio.info/2021/10/14/un-prospettiva-sulle-mobilitazioni-contro-il-green-pass-a-trieste/ & https://ilrovescio.info/2021/11/02/una-prospettiva-sulle-mobilitazioni-contro-il-green-pass-a-trieste-seconda-parte/ ]

Ένα από τα σημεία τομής των κινητοποιήσεων στην Τεργέστη υπήρξε αναμφίβολα η εμφάνιση στο πεδίο των ναυτεργατών.

Από την Παρασκεύη 15 Οκτώβρη οπότε και τέθηκε σε εφαρμογή η υποχρεωτικότητα του Green Pass στους χώρους εργασίας, οι ναυτεργάτες της Τεργέστης μαζί με πολλούς αλληλέγγυους έδωσαν ραντεβού έξω από τις πύλες του λιμανιού, μπλοκάροντας έμπρακτα την ροή των εμπορευμάτων σε αυτό που είναι το μεγαλύτερο λιμάνι της Ιταλίας. H συμμετοχή την πρώτη μέρα της απεργίας είναι μεγάλη αλλά αμέσως μετά αρχίζει να ελαττώνεται. Το Κράτος, αφού πρώτα αποπειράθηκε να διαπραγματευτεί με τους διαδηλωτές, τελικά χρησιμοποίησε βία το πρωινό της Δευτέρας 18 Οκτώβρη, διαλύοντας τη συγκέντρωση με ρίψη δακρυγόνων και χρήση γκλοπ. Ακολούθησε μια ολόκληρη ημέρα ταραχών σε όλη την πόλη, με συγκεντρώσεις και συγκρούσεις. Μετά από αυτή τη στιγμή κορύφωσης που τράβηξε την προσοχή των μμε και της κοινής γνώμης, οι διαμαρτυρίες στην Τεργέστη άρχισαν να φθίνουν. Θα ήταν αρκετά μακροσκελές και πολύπλοκο αν προσπαθούσαμε από μακριά να αντιληφθούμε τους λόγους αυτής της κατάρρευσης: ίσως, ένα “οργανωτικό” επίπεδο που δεν μπορούσε να βρεθεί προετοιμασμένο στις συγκρούσεις, μερικά σημεία αναφοράς των ίδιων των ναυτεργατών που αφέθηκαν στη γοητεία αντιεμβολιαστικών [no vax] κομματιδίων, χάνοντας έτσι τη συναίνεση της πλειοψηφίας της βάσης, η δαιμονοποίηση των συγκρούσεων και του ίδιου τους κινήματος από την πλευρά των ΜΜΕ, του Κράτους κλπ.

Αυτό που θέλουμε να υπογραμμίσουμε είναι ο τρόπος με τον οποίο αυτό το γεγονός καθόρισε την εμφάνιση στο πεδίο πολλών συνδικαλιστικών οργανώσεων βάσης και μερικών αυτόνομων συνελεύσεων εργαζομένων. Η κάθοδος στο πεδίο των ναυτεργατών της Τεργέστης (και εν μέρει και εκείνων της Γένοβας) άλλαξε το πρόσημο των διαμαρτυριών. Μετά τη δική τους κάθοδο στο πεδίο, πολλοί κλάδοι εργαζομένων και μερικά συνδικάτα βάσης [USB, SI COBAS, CUB] άρχισαν να διαδηλώνουν ανοιχτά την εναντίωση τους στο πράσινο πιστοποιητικό εισόδου ως μέτρο διακρίσεων μεταξύ των εργαζομένων. Παράδειγμα αυτού του γεγονότος αποτελούν οι πολυάριθμες συγκεντρώσεις που έχουν καλεστεί έξω από εργοστάσια και άλλους χώρους εργασίας από μερικά συνδικάτα κατά τη διάρκεια των τελευταίων ημερών για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στο Green Pass. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι αυτά τα συνδικάτα δηλώνουν ανοιχτά ότι είναι υπέρ του εμβολίου αλλά ενάντια στο πολιτικό μέτρο του Green Pass. Με λίγα λόγια ένα κομμάτι, πιο -ας μου επιτραπεί ο όρος- παραδοσιακό της ταξικής σύγκρουσης, εισήλθε στο πεδίο της μάχης.

(Ίσως αυτή θα μπορούσε να είναι και η σημασία της έννοιας “της πρακτικής του ξεκαθαρίσματος”, την οποία προσπαθούσαμε να λάβουμε υπόψη προηγουμένως;)

Έπειτα από αυτό που χαρακτηρίσαμε προηγουμένως ως “κατάρρευση” που ακολούθησε μετά τις πολύ τεταμένες ημέρες στα μέσα του Οκτώβρη, η πλατεία στην Τεργέστη επανήλθε και πάλι σε μια διάσταση πιο τοπική και “μικρή”, η οποία δεν έπαψε να προσφέρει στοιχεία χρήσιμα για σκέψη. Το Σάββατο 6 Νοέμβρη, μια πορεία 8.000 ατόμων διέσχισε τους δρόμους της πόλης και καταγράφηκαν “στιγμές έντασης με τις αστυνομικές δυνάμεις”.

Φασιστικές ομάδες

Οι φασίστες γυρόφεραν αυτές τις πλατείες ήδη από την αρχή αυτού του κινήματος, αλλά περπατώντας στις μύτες των ποδιών τους, χωρίς να κατεβούνε με μπλοκ ή σημαίες, μ’ εξαίρεση τη Ρώμη όπου η Forza Nuova κράτησε εξ’ αρχής μια στάση ανοιχτής παρουσίας. Στη Ρώμη, οι φασίστες κινήθηκαν “βάσει εγχειριδίου”, απέσπασαν νομιμοποίηση κατά τη διάρκεια των πρώτων ραντεβού και σιγά σιγά άρχισαν να θέτουν όλο και περισσότερο τα δικά τους περιεχόμενα, εκμεταλλευόμενοι και τις γνωριμίες τους και μια δομή επιμελητείας συγκροτημένης ομάδας. Κατέστησαν σε προσβάσιμες τις μικροφωνικές εγκαταστάσεις τους και κατέβασαν αλυσίδες μπράβων για τη διάσπαση εκείνων της αστυνομίας, μίλησαν για ζητήματα που “έχουν νόημα” μέσα σε αυτήν την ατμόσφαιρα. Το στρατηγικό επίτευγμα των φασιστών υπήρξε σίγουρα η έφοδος στα γραφεία της CGIL στις 9 Οκτώβρη στη Ρώμη. Μια έφοδος που καθοδηγήθηκε από τα στελέχη της Forza Nuova αλλά υποστηρίχθηκε στη συνέχεια από μια αριθμητικά υπολογίσιμη μερίδα των 20.000 διαδηλωτών που κατέβηκαν εκείνη την ημέρα στους δρόμους της πρωτεύουσας, Η CGIL είναι ένα από τα πιο μεγάλα συνδικάτα της Ιταλίας, μια συνομοσπονδία, η οποία γεννήθηκε μετά από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, υπό την καθοδήγηση του Κομμουνιστικού Κόμματος και στη συνέχεια ακολούθησε κατά πόδας την παρακμιακή πορεία του ίδιου του PCI. Εκ των πραγμάτων, το συγκεκριμένο συνδικάτο είναι συνυπεύθυνο για το ξήλωμα -σε νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση- των δικαιωμάτων των εργαζομένων, για τη βιομηχανική αποτοπικοποίηση [με το κλείσιμο εργοστασίων], καθώς και φορέας υπογραφής κάθε είδους συμφωνίας με τα αφεντικά για την [εργατική] υποτίμηση. Χτυπώντας την CGIL, οι φασίστες επιτέθηκαν σ’ ένα από τα σύμβολα της κατεστημένης εξουσίας αλλά φυσικά σ’ ένα σύμβολο που πολιτικά γι’ αυτούς μπορούσε να ξοδευτεί. Για παράδειγμα, είναι χαρακτηριστικό ότι πήγανε στην κεντρική έδρα ενός συνδικάτου που -όπως και να έχει- θεωρείται αριστερό και όχι -για παράδειγμα- σ’ εκείνη του ΣΕΒ [Confindustria]. Δεν έχουν καταγραφεί, τουλάχιστον εξ’ όσων γνωρίζει ο συντάκτης αυτού του κειμένου, οργανωμένες και διαρκείς απόπειρες από πλευράς ομάδες συντρόφων – συντροφισσών ή άλλων κινηματικών δυνάμεων που να στοχεύουν στην εκδίωξη των φασιστών από αυτές τις πλατείες. Η δύσκολη συνθήκη και η “διακριτική” παρουσία τους, οδήγησε στο να μην θεωρηθεί από κανέναν φρόνιμο να διώξει με το άγριο τις φασιστικές ομάδες, έχοντας έτσι την ανοχή των πάντων και θεωρούμενοι ως “ασήμαντοι”. Θα ήταν ενδιαφέρουσα μια συζήτηση με τους συντρόφους και τις συντρόφισσες στην Ιταλία σχετικά με αυτό το σημείο. Για παράδειγμα, έτσι δεν υπάρχει ο κίνδυνος μέσω αυτής της χαλαρής στάσης να κανονικοποιηθεί η παρουσία τους μέσα σε αυτές τις διαμαρτυρίες; δεν υπάρχει ο κίνδυνος όταν έρθει -τελικά- η ώρα να αντιμετωπιστεί αυτό το πρόβλημα -ουσιαστικά- κανένας να μην αντιλαμβάνεται πλέον μια παρέμβαση τέτοιου είδους; Αυτές οι ερωτήσεις δεν τίθενται προβοκατόρικα αλλά εκκινούν από ένα ειλικρινές ενδιαφέρον και μια θέληση για ζύμωση.

Νόθα κινήματα και στρατηγική

Όλα όσα συμβαίνουν στην Ιταλία, η μεγάλη συμμετοχή των χαμηλών στρωμάτων του πληθυσμού, η υπερβολική αντίδραση της κυβέρνησης, η συσκότιση αυτών των διαμαρτυριών από τα ΜΜΕ κλπ, αποτελούν σημάδια του γεγονότος ότι το πολιτικό ζήτημα του Green Pass είναι -κατά κάποιο τρόπο- κεντρικό για το ιταλικό Κράτος. Προτεραιότητα του αποτελεί η εύρεση ενός συμβιβασμού ανάμεσα στη δημόσια υγεία (εννοούμενης -σ’ αυτήν την περίπτωση- ως το αναγκαίο περιθώριο επιβίωσης της εργατικής δύναμης) και την οικονομία. Αυτός ο συμβιβασμός απέκτησε ένα όνομα: Green Pass. Μέσα από την αποδοχή, από πλευράς των πολιτών, αυτού του μέτρου περνάει ένας από τους βασικούς στρατηγικούς άξονες των κυβερνήσεων κατά τη διάρκεια των ερχόμενων μηνών. Με αφορμή αυτό το ζήτημα, επισυνάπτω ένα καλοφτιαγμένο κείμενο που καταπιάνεται με αυτά τα θέματα μέσα από μια ιστορική προοπτική [στα ελληνικά: https://antithesi.gr/?p=877 ]

Το κίνημα No Green Pass με όλες τις αντιφάσεις που υπογράμμισα προηγουμένως, με το φορτίο των διφορούμενων περιεχομένων καθώς και μ’ εκείνο των εντελώς αδιάφορων (τουλάχιστον για τον συντάκτη) εκφράσεων του, αποτελεί αυτήν τη στιγμή στην Ιταλία τη μοναδική υπαρκτή κοινωνική αντιπολίτευση ενάντια στην κυβέρνηση του τραπεζίτη Ντράγκι. Υπό αυτούς τους όρους, αν τα εμβόλια δεν προστατεύουν αποτελεσματικά από τη μετάδοση της νόσου, τα δωρεάν τεστ μετατρέπονται σ’ ένα σημαντικό΄κοινωνικό και συλλογικό αίτημα. Ένα αίτημα που δεν τέθηκε όμως ξεκάθαρα από αυτό το πολύμορφο και συγχυσμένο κίνημα.

Αυτές οι κοινότυπες γραμμές στοχεύουν να θέσουν μερικά ζητήματα συζήτησης και να θέσουν κυρίως τα ερωτήματα παρά να δώσουν τις απαντήσεις. Απαντήσεις που μπορούν ν’ αναζητηθούν μέσα στην επαναστατική πρακτική (δηλαδή θεωρία). Όλα όσα συμβαίνουν στην Ιταλία αποτελούν μια ενδιαφέρουσα περίπτωση για έρευνα, όποια κι αν είναι η κατάληξη που θα υπάρξει. Το κίνημα ενάντια στο πράσινο πιστοποιητικό εισόδου παίρνει μεγάλες διαστάσεις για τα δεδομένα της Ιταλίας (τόσο μεγάλες και συχνές διαδηλώσεις δεν γίνονταν εδώ και πολλά χρόνια) και καθίσταται σε κεντρικό ζήτημα για το πολιτικό σκηνικό. Νομίζω ότι μπορεί κάλλιστα να ενταχτεί -φυσικά με όλες τις υπάρχουσες διαφορές- μαζί μ’ εκείνα τα “νόθα” κινήματα, όπως τα είχε χαρακτηρίσει κάποιος, που χαρακτηρίζουν όλο και περισσότερο το δυτικό πολιτικό σκηνικό. Κλείνω εδώ, αφού το συγκεκριμένο είναι το αντικείμενο για μια ευρύτερη και περιπλοκότερη συζήτηση, η οποία θα έπρεπε ήδη να γίνεται, αφήνοντας κάπως κατά μέρος τα ιδεολογικά σχήματα που όλοι και όλες -λίγο ή πολύ- φέρουμε μέσα μας.

Αφίσα της Κίνησης της Βιολέττας (ΚτΒ) ενάντια στα πρόσφατα ταξικά εγκλήματα του Κεφαλαίου και του Κράτους του που κολλιέται στο κέντρο και σε συνοικίες της αθηναϊκής μητρόπολης.

Αλληλεγγύη στο σύντροφο Κώστα Κ.

Στις 22/10 λαμβάνει κλήση από τον ανακριτή ο σύντροφος Κώστας Κ. προκειμένου να απολογηθεί για μια εμπρηστική επίθεση που πραγματοποιήθηκε στο υπουργείο πολιτισμού το μακρινό 2007 (!), με βάση την εύρεση μετά από 14 χρόνια ενός –υποτιθεμένου-δείγματος DNA και παρά το γεγονός ότι το γενετικό υλικό του συντρόφου ήταν διαθέσιμο στους διωκτικούς μηχανισμούς ήδη από το 2009.

Η δικογραφία αυτή, πέρα από τη βαρύτητα των κατηγοριών και το ενδεχόμενο πολυετούς φυλάκισης και παρατεταμένης δικαστικής ομηρίας του συντρόφου, εντάσσεται στη ίδια βιομηχανία διώξεων του τελευταίου διαστήματος, που «ορφανά» δείγματα DNA, όλως παραδόξως μετά από πολλά χρόνια ταυτοποιούνται. Στη πραγματικότητα όμως το μόνο που ταυτοποιεί η συγκεκριμένη δίωξη είναι η συνεχής παρουσία του συντρόφου, για περισσότερες από 3 δεκαετίες, στους πολύμορφους κοινωνικούς αγώνες. Μια παρουσία για την οποία έχει κατηγορηθεί, διωχθεί και φυλακιστεί και στο παρελθόν.

Στόχος των κατασταλτικών μηχανισμών με τη δίωξη του συντρόφου Κώστα Κ., με την προφυλάκιση του συντρόφου ΧΜ, μετά την απαγωγή του από την ΕΛ.ΑΣ. και με την κλήση για υποχρεωτική λήψη DNA από 14 συλληφθέντες κατά την εκκένωση της πρυτανείας του ΕΜΠ για μια υπόθεση του 2014, είναι αφενός η ενίσχυση των βάσεων δεδομένων των εργαστηρίων της ΓΑΔΑ και η γενετική χαρτογράφηση του αναρχικού χώρου, όσο και η δημιουργία ενός αισθήματος φόβου προς τους αγωνιζόμενους ειδικότερα ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να κληθούν να αποδείξουν ότι προ δεκαετίας δεν ήταν «ελέφαντες». Είναι στο χέρι του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος να υπενθυμίσει ότι οι μόνοι που είναι υπόλογοι για τις εγκληματικές τους ενέργειες είναι οι καπιταλιστές, οι πολιτικοί τους υπάλληλοι, οι μπάτσοι και οι δικαστές.