Ράφα: Νο Passaran!

Επείγουσα Συγκέντρωση στην Πρεσβεία του Ισραήλ

Παρασκευή 16/2 18.30

Την ώρα που η «τελική λύση για τη Γάζα» σύμφωνα με την ανατριχιαστική ορολογία του Ισραήλ, βρίσκεται προ των πυλών με την επίθεση στην πόλη της Ράφας στα σύνορα με την Αίγυπτο –και τελευταίο σχετικά ασφαλές καταφύγιο για τους εσωτερικά εκτοπισμένους κατοίκους της Γάζας όσο και μοναδική δίοδος ανθρωπιστικής βοήθειας-, η διεθνιστική αλληλεγγύη, το όπλο των λαών, να βγει στους δρόμους μαζικά, δυναμικά, μαχητικά!

Περικυκλωμένη από στεριά και αέρα, χωρίς ρεύμα και νερό, αντιμέτωπη με την πείνα και τις αρρώστιες, μια μικροσκοπική έκταση γης, εντός της οποίας στοιβάζονται σχεδόν ενάμιση εκατομμύριο ψυχές με εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά, κοιτάζει στα μάτια τους φασίστες σιωνιστές κατακτητές, τους ιμπεριαλιστές συμμάχους τους (ΗΠΑ-ΕΕ), τα συνεργαζόμενα με αυτούς κράτη (όπως το ελληνικό), τα αραβικά καθεστώτα (όπως το αιγυπτιακό), αψηφά τους βομβαρδισμούς και τις ναζιστικού τύπου απειλές για χερσαία εισβολή και εκκένωση της πόλης –και μεταφορά του πληθυσμού σε καταυλισμούς στην έρημο-, αντιστέκεται και πολεμά! Από τα ερείπια των σπιτιών και τους μαζικούς τάφους ξεπροβάλλει σα φάρος και οδηγός το φως της λαϊκής αντίστασης, του αντάρτικου, της αλληλεγγύης, της ανθρωπιάς. Εκείνο το φως που έκανε μέσα στους αιώνες τους λαούς, τους καταπιεσμένους και τους εκμεταλλευόμενους όλου του κόσμου να κάνουν πράξη το NO PASSARAN απέναντι στους δυνάστες τους. Από τη Μαδρίτη ως τον Γράμμο και από το Παρίσι και το Σικάγο ως τη Κούβα, την Αλγερία και το Βιετνάμ.

Η Ράφα θα αντέξει, η Γάζα θα νικήσει, η Παλαιστίνη θα ελευθερωθεί! Γιατί όπως αποδεικνύει η ιστορική πείρα καμιά δύναμη πυρός, κανένα όπλο μαζικής καταστροφής, καμιά εθνοκάθαρση δεν μπορεί να νικήσει λαούς ενωμένους και αποφασισμένους, λαούς επαναστατημένους, όπως ήταν, είναι και θα είναι ο παλαιστινιακός.

Παίρνοντας δύναμη και κουράγιο από τους «Ελευθέρους Πολιορκημένους» της Γάζας, αντιλαμβανόμενοι την αλληλεγγύη στην πάλη του παλαιστινιακού λαού για τη λευτεριά του ως κεντρικό επίδικο της διεθνούς και εγχώριας ταξικής πάλης, καλούμε σε επαγρύπνηση και επιφυλακή όλες τις εργατικές, λαϊκές, νεολαιίστικες δυνάμεις μπροστά στις εξαιρετικά επικίνδυνες εξελίξεις που ανοίγει η ένταση της ιμπεριαλιστικής- σιωνιστικής εκστρατείας στην Παλαιστίνη και τη Μ. Ανατολή και η συμμετοχή του ελληνικού κράτους σε αυτήν στον γνώριμο ρόλο του καλού και πρόθυμου στρατιώτη των ΗΠΑ και του Ισραήλ, στο ρόλο του οπλισμένου χεριού του ιμπεριαλισμού και του ελληνικού κεφαλαίου.

Στήνοντας αναχώματα στις ιμπεριαλιστικές και αστικές επιδιώξεις, οι επόμενες μέρες να μας βρουν στους δρόμους! Μαζικά, αποφασιστικά, μαχητικά!

Στη Γάζα χτυπάει του κόσμου η καρδιά –Με την Παλαιστίνη ως την Λευτεριά!

Θάνατος στο σιωνισμό και τον Ιμπεριαλισμό! Νίκη στα όπλα της Αντίστασης!

Έξω οι Βάσεις ΗΠΑ ΝΑΤΟ!

Διεθνιστική Μπλόκο στη συμμετοχή της Ελλάδας στον πόλεμο εναντίον του παλαιστινιακού και αραβικού λαού

Όλοι/ες στην Συγκέντρωση στην Πρεσβεία του Ισραήλ Παρασκευή 16/2 18.30

Συνέλευση Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση

Rafah : No Passaran!

Emergency Gathering at the Embassy of Israel Friday 16/2 6.30 p.m.

At a time when the “final solution for Gaza”, according to Israel’s chilling terminology, is close at hand with the attack on the city of Rafa at the border with Egypt – the last relatively safe refuge for the internally displaced residents of Gaza as well as the only channel for humanitarian aid -, international solidarity, the weapon of the people, must take to the streets en masse, powerfully, dynamically!

Surrounded by land and air, without electricity and water, faced with hunger and disease, a tiny area of land, within which almost one and a half million souls and hundreds of thousands of children are crammed together, looks into the eyes of the fascist Zionist conquerors, their imperialist allies (US-EU), the cooperating states (like the Greek), the Arab regimes (like the Egyptian), defies the bombings and the Nazi-style threats of land invasion and evacuation of the city – and transfer of the population to camps in the desert -, resists and fights! From the ruins of houses and mass graves emerges as a beacon and a guide the light of the popular resistance, of the guerrilla, of solidarity, of humanity. That light that made throughout the centuries the peoples, the oppressed and the exploited of the whole world to put NO PASSARAN into practice against their oppressors .From Madrid to Grammos and from Paris and Chicago to Cuba, Algeria and Vietnam.

Rafah will endure, Gaza will be victorious, Palestine will be freed! Because as historical experience proves, not any firepower, no weapons of mass destruction, no ethnic cleansing can defeat united and determined, rebellious people, as the Palestinian was, is and will be.

Taking strength and courage from the “Free Besieged” of Gaza, realizing the solidarity of the Palestinian people’s struggle for freedom as the central contention of the international and domestic class struggle, we call to vigilance and readiness all labor, popular, youth forces in front of the extremely dangerous developments opened by the intensity of the imperialist-Zionist campaign in Palestine and the Middle East and the participation of the Greek state in its familiar role of the good and willing soldier of the USA and Israel, in the role of the armed hand of imperialism and Greek capital. Setting up barricades against imperialist and bourgeois aspirations, may the next days find us in the streets! Massively, decisively, militantly!

In Gaza, the heart of the world beats – With Palestine to Freedom!

Death to Zionism and Imperialism!

Victory to the weapons of the Resistance! US NATO Bases out!

Internationalist Block in the participation of Greece in the war against the Palestinian and Arab people

Everyone at the Gathering at the Embassy of Israel Friday 16/2 18.30

Assembly in solidarity with the Palestinian Resistance

«Τι ‘ναι στ’ αλήθεια πια σημαντικό να ελπίζεις,
κάτι να ζεις γι’ αυτό και κάτι να πεθάνεις;
Πάλλεται η φλέβα μιας ζωής που σε προσμένει
κι ο πεισματάρης φόβος σκύβει το κεφάλι.
Γι’ αυτούς που χτίζουνε τον κόσμο, ποτέ δεν είναι αργά.»

Υπεραστικοί

Την Πέμπτη 8 Φλεβάρη πραγματοποιήθηκε μαζική 24ωρη Απεργία στις 4 μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες τηλεφωνικών κέντρων, στις Teleperformance, Webhelp, TTEC και Foundever. Μια ιστορική Απεργία στον κλάδο των τηλεπικοινωνιών στην Ελλάδα που ήρθε για να σπάσει έμπρακτα “τον πάγο του φόβου” στους χώρους δουλειάς, σ’ έναν κλάδο αιχμής της ψηφιακά μετασχηματισμένης – κεφαλαιοκρατικής οικονομίας που επεκτείνει τον κύκλο εργασιών του, καταγράφοντας υπερκερδοφορία για τους πολυεθνικούς ολιγοπωλιακούς ομίλους, μέσα από την επακόλουθη εντατικοποίηση του ξεζουμίσματος και της φτωχοποίησης – επισφαλειοποίησης των ντόπιων και μεταναστ(ρι)ών εργαζομένων τους.

Μια Απεργία που οργανώθηκε μέσα από μαζικές συναδελφικές συσκέψεις και καλέστηκε από το Συνδικάτο Εργαζομένων Τηλεπικοινωνιών και Πληροφορικής (ΣΕΤΗΠ).

[…] Η απόφασή μας προέκυψε από την κοροϊδία της απάντησης που λάβαμε από τη Διοίκηση της Teleperformance ως απάντηση στα αιτήματα που έθεσε η αντιπροσωπεία μας στη συνάντηση. Τα αιτήματα μας προς την εταιρεία ήταν και παραμένουν λογικά και δίκαια. Ήρθαμε σε επικοινωνία μαζί τους με διάθεση για ουσιαστικό διάλογο και προτάσεις που μπορούν να βελτιώσουν την καθημερινότητα μας, αποτελώντας για αυτούς ένα ελάχιστο έξοδο σε σύγκριση με τα εκατομμύρια που βγάζουν από τη δουλειά μας. Όλοι αυτοί μαζί, είναι σε συνεννόηση και αποφασίζουν να μη μας δώσουν ούτε ψίχουλο γιατί ξέρουν καλά ότι είναι οι επόμενοι.

Μας έστειλαν μια δισέλιδη επιστολή εξηγώντας μας γιατί πρέπει να είμαστε ευτυχείς που εργαζόμαστε στο “best workplace” και ότι μας δίνεται η ευκαιρία να μπορέσουμε να μεγιστοποιήσουμε τα κέρδη τους και να βοηθήσουμε τις επενδύσεις τους, ενώ οι μισθοί μας διαρκούν για το μισό του μήνα, δεν έχουμε θέρμανση και φοβόμαστε να ελέγξουμε τους λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος. Μας υπενθύμισαν ότι δικαιούμαστε και ένα εκπτωτικό βιβλίο, παρόλο που κάποιοι από εμάς δεν μπορούν να ξεκινήσουν οικογένεια ή άλλοι να καλύψουν τις ανάγκες των παιδιών τους! Συνολικά, δεν δεσμεύτηκαν για κανένα από τα αιτήματά μας.

Τα ίδια προβλήματα αντιμετωπίζουμε σε όλα τα τηλεφωνικά κέντρα, στη WebHelp, στην TTEC, στην Fοundever. Γι’ αυτό και η απάντησή μας πρέπει να είναι η ίδια!

Προσπαθούν να μας πείσουν ότι “τίποτα δε γίνεται”, ότι “καλά είμαστε και με τόσα”, ότι “σιγά μη δώσει η εταιρεία τίποτα”, “δε μπορούμε εμείς να τα βάλουμε με τέτοια μεγαθήρια” και άλλα τέτοια ωραία. Ο μόνος αγώνας που είναι χαμένος από πριν είναι ο αγώνας που δεν δίνεται!
Τώρα είναι η ώρα να δράσουμε, τώρα είναι ώρα να βελτιώσουμε τους όρους δουλειάς μας, τις αμοιβές μας, να κερδίσουμε με αγώνα, ένα κομμάτι από την αξιοπρέπεια μας, που αφήνουμε στην είσοδο της εταιρείας κάθε πρωί […]

Ολόκληρο το απεργιακό Κάλεσμα του ΣΕΤΗΠ, διαθέσιμο στο setip.gr

Απέναντι στην εργοδοτική αυθαιρεσία και τη “ρεαλιστική” μοιρολατρία, περισσότεροι από 3.000 ντόπιοι και ντόπιες, μετανάστες και μετανάστριες Εργαζόμενοι – Εργαζόμενες στα Τηλεφωνικά Κέντρα βγήκαν συλλογικά μπροστά, διεκδικώντας -μεταξύ άλλων- με την Απεργία τους, άμεσες και ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς για όλους και όλες, άμεση κατάργηση της δουλεμπορικής – “ενοικιαζόμενης” εργασίας με υπογραφή συλλογικών συμβάσεων αορίστου χρόνου (για όπου αυτές δεν υπάρχουν), και άμεση χορήγηση βίζας εργασίας για όλους τους συναδέλφους – συναδέλφισσες εκτός ΕΕ, με άμεση κατάργηση της επαίσχυντης βίζας “ειδικού σκοπού”.
Με τις πρωινές συγκεντρώσεις τους στα κεντρικά γραφεία των εταιρειών, κι έπειτα με την κοινή συγκέντρωση τους στο Σύνταγμα, υπενθύμισαν έμπρακτα πως το μητροπολιτικό πολυεθνικό προλεταριάτο είναι εδώ, στέλνοντας ξεκάθαρα το αγωνιστικό μήνυμα:

#strongertogether #enoughisenough

Όπως αναφέρεται στο νέο απεργιακό Κάλεσμα του ΣΕΤΗΠ

[…] Την επόμενη μέρα της απεργίας, επιδόθηκαν εξώδικα, σε κάθε μία εταιρεία ξεχωριστά, με νέα πρόσκληση για διαπραγμάτευση με βάση τα αιτήματα μας, που σήμερα αποφασίσαμε να εμπλουτίσουμε με βάση τις ανάγκες κάθε χώρου δουλειάς. Δεν πήραμε καμία απάντηση!! Αντί για αυξήσεις, φέρανε πίτσες και κουλουράκια, “καλύτερα σχήματα bonus”, «συγκαταβατικά» χτυπήματα στον ώμο, και ατάκες “καλά κάνατε και απεργήσατε, δικαίωμα σας είναι”.

Μέσα σε δύο περίπου βδομάδες, μέσα από την οργάνωση μας, και τη συλλογική μας απάντηση, έχουμε κερδίσει πολλά. Χιλιάδες από εμάς είπαμε φτάνει πια! Θέλουμε αξιοπρέπεια, μισθούς που να φτάνουν για το μήνα, καλύτερες συνθήκες εργασίας με σεβασμό στα στοιχειώδη δικαιώματά μας, κάλυψη των εξόδων της τηλεργασίας, βίζες για όλους τους συναδέλφους για να μη ζουν σε καθεστώς σκλαβιάς το 2024. Και δε θα σταματήσουμε μέχρι να τα πάρουμε! […]

Την Τρίτη 13/2 ανακοινώθηκε η ίδρυση του επιχειρησιακού Συνδικάτου Εργαζομένων στην Teleperformance (ΣΕΤΕΠ), για την Παρασκευή 16/2 το ΣΕΤΗΠ προγραμματίζει κινητοποίηση στο υπουργείο Μετανάστευσης ενάντια στην επαίσχυντη βίζα “ειδικού σκοπού”, ενώ η νέα 24ωρη Απεργία του έχει προκηρυχθεί για τη Δευτέρα 19/2 από τις 7.00 πμ (με Συγκεντρώσεις στα κεντρικά Γραφεία των εταιριών στις 8.00 πμ) ως Τρίτη 20/2 στις 7.00 πμ στις Teleperformance, Webhelp, TTEC, Foundever, αλλά και την Cosmote E-Value, της οποίας οι εργαζόμενοι – εργαζόμενες πυκνώνουν τις γραμμές αυτού του δίκαιου και αναγκαίου Αγώνα των συναδέλφων – συναδελφισσών τους.

Στο δρόμο προς τη Γενική Απεργία της Τετάρτης 28 Φλεβάρη, στηρίζουμε – συμμετέχουμε Αλληλέγγυα στην Απεργιακή Συγκέντρωση των Εργαζομένων στα Τηλεφωνικά Κέντρα.

Δευτέρα 19 Φλεβάρη στο Υπουργείο Εργασίας στις 12.00.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ & ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ – ΜΕ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ & ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ, ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΒΑΖΟΥΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ: Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ & ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ ΑΡΕΤΗ! Η ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΑ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΝΙΚΗ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ!

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)
Αθήνα, Φλεβάρης 2024.

Η νέα έκδοση (μπροσούρα) της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση, κυκλοφόρησε στις 18 Γενάρη 2024 στη μαζική εκδήλωση που διοργάνωσε η Συνέλευση στη Νομική Σχολή με τίτλο “Παλαιστινιακή Αντίσταση & Πολιτικοί Κρατούμενοι. Στα περιεχόμενα της περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων, ένα Οδοιπορικό Δράσης & Αλληλεγγύης από τις 9 Οκτώβρη μέχρι τις 6 Γενάρη, οι εισηγήσεις της Συνέλευσης και η ομιλία Παλαιστίνιου αγωνιστή της Αντίστασης στο Λίβανο της δεκαετίας του ’70 στην Εκδήλωση Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό και την αντίσταση του, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του κτιρίου Γκίνη στο ΕΜΠ, στις 15 του περασμένου Νοέμβρη, 50 χρόνια μετά από την αντιιμπεριαλιστική – αντιφασιστική εξέγερση του Πολυτεχνείου, εν όψει της μαζικότατης και μαχητικής Πορείας της 17ης Νοέμβρη που πραγματοποιήθηκε δυο μέρες αργότερα ως τις πιο μεγάλες γιάφκες των τρομοκρατών, τις πρεσβείες των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Η έκδοση ολοκληρώνεται με το “Σιωπή για τη Γάζα”, το ποίημα (σε τρία μέρη) του Μαχμούντ Νταρουίς, το οποίο συνοδεύεται από ένα βιογραφικό κείμενο για αυτόν.

Η μπροσούρα διατίθεται με ελεύθερη οικονομική συνεισφορά από πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους.

Εισαγωγικό σημείωμα της μπροσούρας «Η Παλαιστινιακή Αντίσταση είναι δίκαιη, λαϊκή, επαναστατική και θα νικήσει!»

Η 7η Οκτωβρίου του 2023 σηματοδοτεί μια ιστορική τομή στον παλαιστινιακό εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Με την επιχείρηση «Πλημμύρα του Αλ Άκσα» η παλαιστινιακή αντίσταση κατάφερε να επιφέρει τεράστιες απώλειες μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα στην ισραηλινή κατοχή, κάτι που δεν κατόρθωσαν ποτέ αραβικά κράτη με τακτικό στρατό, τανκς και αεροπορία στον πόλεμο του 1967 και του 1973. Για μέρες οι αντάρτες της Γάζας κατάφεραν να απελευθερώσουν προσωρινά εδάφη περίπου 2,5 φορές το εμβαδόν της Λωρίδας της Γάζας μέσα στα κατεχόμενα του 1948 (Ισραήλ). Τηρουμένων των αναλογιών η «Πλημμύρα του Αλ-Άκσα» σηματοδοτεί εξελίξεις στον παλαιστινιακό αγώνα για απελευθέρωση, αντίστοιχες με αυτές που σηματοδότησε ιστορικά η μάχη του Καραμέχ στις 21 Μάρτη του 1968, στα ιορδανικά σύνορα με την κατεχόμενη Παλαιστίνη. Σε εκείνη τη μάχη για πρώτη φορά οι Φενταγίν του Αραφάτ αναμετρήθηκαν με τον ισραηλινό τακτικό στρατό και τον καθήλωσαν σε μια 15ωρη μάχη, προξενώντας του μεγάλες απώλειες. Η ταπεινωτική ήττα των αραβικών καθεστώτων που είχε προηγηθεί στον πόλεμο των Έξι ημερών τον Ιούνη του 1967, σε συνδυασμό με τη μάχη του Καραμέχ, πυροδότησαν την έναρξη της παλαιστινιακής επανάστασης. Ως τότε οι Παλαιστίνιοι αναζητούσαν διέξοδο στα αραβικά καθεστώτα. Πλέον, έπαιρναν τις τύχες τους στα χέρια τους. Δεκάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι/ες που ζούσαν στους προσφυγικούς καταυλισμούς της Ιορδανίας και του Λιβάνου συσπείρωσαν τις γραμμές του λαϊκού αντάρτικου.

Μετά την 7η Οκτώβρη η παλαιστινιακή αντίσταση συσπειρώνει πλέον ευρύτερες μάζες του παλαιστινιακού λαού τόσο στη ιστορική Παλαιστίνη: στη Γάζα, τη Δυτική Όχθη, την Ιερουσαλήμ, τα κατεχόμενα του 1948 (Ισραήλ), όσο και στη διασπορά: στον Λίβανο, τη Συρία, την Ιορδανία και αλλού. Στην τελευταία, τουλάχιστον ο μισός πληθυσμός της χώρας είναι παλαιστινιακός και για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες πλημμυρίζει μαζικά τις πόλεις της μοναρχικής Ιορδανίας με συνθήματα υπέρ της παλαιστινιακής αντίστασης: «Είμαστε όλοι Κασάμ, ο ηγέτης μας είναι ο Μοχάμεντ Ντάιφ».

Την 7η Οκτώβρη οι δυνάμεις της παλαιστινιακής αντίστασης αναμετρήθηκαν νικηφόρα με τις σιωνιστικές μεραρχίες που περικλείνουν την Λωρίδα της Γάζας γύρω από μεγάλους εποικισμούς που εξαπλώνονται σε εδάφη, που πριν την Νάκμπα, κατοικούνταν από Παλαιστίνιους/ες που κατέφυγαν πρόσφυγες στη Γάζα για να διασωθούν από την εθνοκάθαρση του σιωνιστικού στρατού τον Μάη του 1948. Ο σιωνιστικός στρατός πιάστηκε κυριολεκτικά στον ύπνο και υποχώρησε άτακτα. Οι εποικισμοί γύρω από τη Λωρίδα της Γάζας (π.χ. Σντερότ, Ασκελόν, Ασντόντ) λειτουργούν ως στρατιωτικοί πολιορκητικοί σχηματισμοί ορισμένων εκατοντάδων χιλιάδων εποίκων, τους οποίους ο σιωνιστικός στρατός αξιοποιεί προκειμένου να διατηρεί σε εικοσαετή πολιορκία 2,3 εκατομμύρια περίπου Παλαιστίνιους «στοιβαγμένους» σε μια στενή λωρίδα γης. Προσελκύουν σε αυτούς τους εποικισμούς Εβραίους από όλον τον κόσμο που δέχονται να μετατραπούν σε τοποτηρητές της σιωνιστικής κατοχής με αντάλλαγμα εξασφαλισμένη εργασία, εύκολη πρόσβαση σε δάνεια και χαμηλότερη φορολογία, καθώς και άλλα ειδικά προνόμια.

Η φιλολογία για τη δήθεν λύση των δυο κρατών στα σύνορα του 1967, κρύβει την φρικτή αλήθεια, ότι πάνω από τέσσερα εκατομμύρια Παλαιστίνιοι/ες ζουν «στοιβαγμένοι» σε πολύ λιγότερο από το 1/5 της παλαιστινιακής γης, με τους μισούς, στη μικροσκοπική Λωρίδα της Γάζας, και άλλα δυο (περίπου) εκατομμύρια είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας του Ισραήλ, οι λεγόμενοι «Ισραηλινοί Άραβες». Αντιθέτως έξι εκατομμύρια Εβραίοι απολαμβάνουν πάνω από το 80% της παλαιστινιακής γης. Επίσης 8 εκατομμύρια περίπου Παλαιστίνιοι/ες βρίσκονται στη διασπορά, οι περισσότεροι σε όμορες χώρες της Παλαιστίνης, αρκετοί ακόμη σε καταυλισμούς, αντιμετωπιζόμενοι μέχρι και σήμερα ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας από τα αραβικά καθεστώτα. Οι Παλαιστίνιοι της διασποράς διατηρούν το δικαίωμα της επιστροφής στα πατρογονικά τους εδάφη και κανείς δεν μπορεί να τους στερήσει το δικαίωμα αυτό, παρά μόνο παραβιάζοντας όλους τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου. Οι πρόγονοί τους ξεσπιτώθηκαν με τη βία κατά τη διάρκεια της Νάκμπα, τον Μάη του 1948, όταν 800.000 Παλαιστίνιοι οδηγήθηκαν υπό την κάννη των τουφεκιών εκτός Παλαιστίνης σε μια αστραπιαία εκστρατεία εθνοκάθαρσης που υλοποίησαν με στρατηγικό σχέδιο οι «αριστεροί» σιωνιστές του Μπεν Γκουριόν, δολοφονώντας παράλληλα 15.000 Παλαιστίνιους.

Υπό αυτές τις συνθήκες δεν υπάρχει ούτε κατά διάνοια η δυνατότητα ίδρυσης δύο ανεξάρτητων κρατών στα σύνορα του 1967, ακόμη και αν με έναν μαγικό τρόπο το Ισραήλ δεχόταν να απομακρύνει 700.000 έποικους από τη Δυτική Όχθη που καταλαμβάνουν τα καλύτερα εδάφη στο 60% της περιοχής. Αυτό δεν συνέβη τυχαία. Είναι αποτέλεσμα της σιωνιστικής κατοχής 75 χρόνια τώρα, που στρατηγικό στόχο έχει στο μέλλον να απομακρύνει τους Παλαιστίνιους πλήρως από τη γη τους. Οι τεράστιες σφαγές δεκάδων χιλιάδων Παλαιστίνιων αμάχων στη Γάζα στις οποίες επιδίδεται το Ισραήλ αποκαλύπτουν και στον πιο αδαή με το παλαιστινιακό, το σχέδιο που έχουν εδώ και καιρό στο μυαλό τους οι ισραηλινές ελίτ. Το σχέδιο αυτό, όμως, δεν πρόκειται να ολοκληρωθεί επειδή η παλαιστινιακή αντίσταση στο έδαφος είναι πλέον αρκετά ισχυρή για να συντρίψει τις χερσαίες δυνάμεις του Ισραήλ.

Η ισραηλινή προπαγάνδα διαδίδει γκεμπελικά ψεύδη για όσα πραγματοποιήθηκαν στις μάχες ανάμεσα στον ισραηλινό στρατό και τους μαχητές της παλαιστινιακής αντίστασης μετά την 7η Οκτωβρίου. Αρκετοί άμαχοι σκοτώθηκαν είτε γιατί βρέθηκαν σε διασταυρούμενα πυρά ανάμεσα σε ισραηλινά πολεμικά ελικόπτερα και μαχητές της αντίστασης, είτε γιατί προσπάθησαν να αντιπαρατεθούν ένοπλα με τους μαχητές της αντίστασης. Στο Ισραήλ όλοι, γυναίκες και άντρες, είναι στρατεύσιμοι και ειδικά οι έποικοι διαθέτουν οπλοστάσιο με αυτόματα στις οικίες τους. Μετά την απώλεια του βασικού στρατιωτικού μηχανισμού που περίκλεινε τη Γάζα, το επιτελείο του σιωνιστικού στρατού έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του. Όπως ακριβώς βομβαρδίζει αδιάκριτα τη Γάζα, στοχεύοντας αποκλειστικά κατά αμάχων, έτσι ακριβώς συμπεριφερόταν στις περιοχές που έχασε προσωρινά από τους μαχητές της αντίστασης, προκειμένου να ανακόψει την προέλασή τους μέχρι να ανασυγκροτηθούν νέες χερσαίες μεραρχίες του σιωνιστικού στρατού για αντεπίθεση. Τα παραμύθια για αποκεφαλισμένα παιδιά ή γενικά δολοφονημένα παιδιά από μαχητές των Κασάμ (το ένοπλο σκέλος της Χαμάς) έγιναν σκόνη μέσα από τις ίδιες τις αντιφάσεις των σιωνιστών γκεμπελίσκων εμπνευστών τους, που δεν είχαν ούτε μια φωτογραφία να παρουσιάσουν. Αντιθέτως, όταν τα βίντεο και οι φωτογραφίες από τα αποκεφαλισμένα παιδιά της Γάζας από τις βόμβες των ισραηλινών μαχητικών άρχισαν να εμφανίζονται, τότε τα διεθνή και εγχώρια μίντια σταμάτησαν να παρουσιάζουν εικόνες από τις σφαγές κατά αμάχων που διαπράττει η ισραηλινή αεροπορία στη Γάζα, αναπαράγοντας άκριτα τα δελτία τύπου του ισραηλινού στρατού.

Η Συνέλευση Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση σχηματίστηκε τις πρώτες μέρες της στρατιωτικής επιχείρησης, προκειμένου να δημιουργήσει αμέσως τη πρώτη ρωγμή στο φράγμα της κολοσσιαίας παραπληροφόρησης και στήριξης του αστικού πολιτικού συστήματος και των ΜΜΕ προς το Ισραήλ και να ενισχύσει την αλληλεγγύη στον αγωνιζόμενο παλαιστινιακό λαό και την αντίστασή του. Τις πρώτες μέρες της επιχείρησης «Πλημμύρα του Αλ-Άκσα» το Ισραήλ παρουσίαζε εικόνα κατάρρευσης. Το Ισραήλ είναι το προκεχωρημένο φυλάκιο των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή και δέχεται την ετήσια σταθερή οικονομική στήριξη αρκετών δισεκατομμυρίων δολαρίων από τις ΗΠΑ. Γι’ αυτό το λόγο τα αστικά επιτελεία στη χώρα μας και στην Ευρώπη έσπευσαν να στηρίξουν το δικαίωμα στην «αυτοάμυνα» του Ισραήλ και να καταδικάσουν τους μαχητές της αντίστασης ως «τρομοκράτες».

Αγωνιστές και αγωνίστριες, ανένταχτοι και ενταγμένοι σε οργανώσεις του ανταγωνιστικού κινήματος, αρκετοί με κοινό παρελθόν σε πρωτοβουλίες αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό, σχηματίσαμε τη Συνέλευση Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση προκειμένου να διατρανώσουμε ότι επί 75 χρόνια ο παλαιστινιακός λαός βρίσκεται υπό κατοχή, ότι Παλαιστίνιοι/ες έχουν δικαίωμα να αναμετριούνται με την κατοχή όποτε αυτοί το επιλέξουν, μέχρι να απελευθερωθούν. Είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους.

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας απέναντι σε αποικιοκρατικούς στρατούς που διαθέτουν τεχνολογική υπεροχή κρατάει χρόνια, με τη μια γενιά να παραδίδει την σκυτάλη στην άλλη, μέχρι να βρεθούν οι κατάλληλες, ευνοϊκές συνθήκες για την πλήρη απελευθέρωση. Έτσι έγινε στην Αλγερία, έτσι έγινε στο Βιετνάμ, έτσι θα γίνει και στην Παλαιστίνη. Λόγω της τεχνολογικής υπεροχής του εχθρού, το τίμημα της απελευθέρωσης είναι χιλιάδες νεκροί άμαχοι στο θυσιαστήριο της λευτεριάς σε κάθε κρίσιμη αναμέτρηση. Οι φιλελεύθεροι υποκριτές της Δύσης που έχουν διαφορετικούς όρους ζωής από έναν λαό που στερείται τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά του, δεκαετίες τώρα, θεωρούν αδιανόητο ότι η ίδια η ζωή είναι εξίσου σημαντική όσο η αξιοπρέπεια και ο αγώνας για την ελευθερία.

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο ιμπεριαλισμός και οι λακέδες του όπου γης βάπτιζαν και βαπτίζουν πάντα όσους μάχονται για την απελευθέρωση της χώρας τους «τρομοκράτες». Οι Φενταγίν, οι πρώτοι μαχητές του παλαιστινιακού αντάρτικου σε Ιορδανία (δεκαετία του 1960) και Λίβανο (δεκαετία του 1970) βαπτίζονταν τρομοκράτες. Ο Αραφάτ, ο ηγέτης της Φατάχ και πρόεδρος της PLO πάντα θεωρείτο τρομοκράτης από τη Δύση και ειδικά τους αμερικανούς, μέχρι να αποδεχτεί τη συνθηκολόγηση και την παγίδα του Όσλο το 1993 μετά την Πρώτη Ιντιφάντα (1987). Σήμερα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο οι ισλαμικές παλαιστινιακές οργανώσεις (Χαμάς, Παλαιστινιακή Ισλαμική Τζιχάντ) που αντέδρασαν δυναμικά στο Όσλο καθώς και το αριστερό Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, που ήρθε σε ρήξη με την κυβέρνηση δοσιλόγων του Μαχμούντ Αμπάς, θεωρούνται από τη Δύση τρομοκρατικές οργανώσεις. Δεν ξεχνάμε ότι το Όσλο έδινε χρόνο στους Ισραηλινούς να οχυρωθούν έναντι των Παλαιστίνιων στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη, σχηματίζοντας ένα παλαιστινιακό προτεκτοράτο σε λιγότερο από το 20% της Παλαιστίνης (περίπου 20% της ιστορικής Παλαιστίνης ήταν τα σύνορα του 67), μια δοσιλογική αρχή «ασφαλείας» με ηγέτη τον Μαχμούντ Αμπάς, τον εκλεκτό των Αμερικανών, που παρέδιδε τους αγωνιστές στις σιωνιστικές αρχές κατοχής και έβαζε φρένο σε κάθε αντίσταση στον εποικισμό της Δυτικής Οχθης που κατά τη διάρκεια των «ειρηνικών διαπραγματεύσεων» εξαπλωνόταν εκρηκτικά. Σήμερα 700.000 έποικοι ελέγχουν πάνω από το 60% της Δυτικής Οχθης, την λεγόμενη Area C και τμήμα της Δυτικής Όχθης που κατέλαβαν μέσω του Τείχους του Αίσχους, που χωρίζει τα κατεχόμενα του 1948 από τη Δυτική Όχθη. Πριν το Όσλο ο αριθμός των εποίκων ήταν μόλις 116.000.

Δεν πιστεύουμε απλώς στο δίκαιο αυτού του αγώνα που συμπυκνώνει μια από τις σημαντικότερες σύγχρονες αναμετρήσεις μεταξύ ενός αδούλωτου λαού και του ιμπεριαλισμού, μια αναμέτρηση που ωθεί πλέον εκατομμύρια αλληλέγγυους σε όλο τον πλανήτη στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Πιστεύουμε ακράδαντα ότι οι Παλαιστίνιοι πλέον έχουν σχηματίσει το απόρθητο φρούριο, το αραβικό Ανόι στη Λωρίδα της Γάζας που στο μέλλον θα επεκτείνει την απελευθέρωση σε όλη την ιστορική Παλαιστίνη. Η νίκη της παλαιστινιακής αντίστασης έχει τεράστια σημασία για την εργατική τάξη της Δύσης και της Μέσης Ανατολής. Η ισχύς του κεφαλαίου των μητροπόλεων της Δύσης βασίζεται στη βαρβαρότητα στη Μέση Ανατολή. Η «Πλημμύρα του Αλ-Άκσα» είναι μια σταγόνα της μελλοντικής πλημμυρίδας των λαϊκών αντάρτικων που θα απαλλάξουν τη Μέση Ανατολή από τον ιμπεριαλισμό και τα υποταγμένα σε αυτόν αραβικά καθεστώτα. Αν οργανωθεί επαναστατικά η εργατική τάξη στις μητροπόλεις θα μπορέσει να ανταποκριθεί στο ιστορικό της καθήκον, ενισχύοντας τα αντάρτικα αυτά.

Η μπροσούρα που έχετε στη διάθεσή σας περιγράφει το οδοιπορικό της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση βδομάδα προς βδομάδα μέσα από τα καλέσματά της σε πορείες και δράσεις. Δεν είναι απλώς κάποια τυπικά καλέσματα που γράφτηκαν στο πόδι για να βγει η «υποχρέωση». Αποτυπώνουν τις εξελίξεις στο μέτωπο, τις πολιτικές εξελίξεις εγχώρια και διεθνώς και αντιμετωπίζουν την προπαγάνδα των ΜΜΕ και του σιωνισμού. Επιπρόσθετα, η μπροσούρα περιέχει μεγάλο κομμάτι του λόγου συντρόφου Παλαιστίνιου σε Εκδήλωση της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στο απελευθερωμένο κτήριο Γκίνη, μέσα στο Πολυτεχνείο της Αθήνας, στις 15 Νοέμβρη του 2023 στο πλαίσιο του εορτασμού για τα 50 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ο σύντροφος γεννήθηκε στη Γάζα. Συμμετείχε στα επαναστατικά γεγονότα στο Λίβανο τη δεκαετία του 70 και παραμένει σταθερά προσηλωμένος στη στρατηγική της απελευθέρωσης της Παλαιστίνης. Τέλος παρατίθεται μετάφραση του ποιήματος του Μαχμούντ Νταρουίς «Σιωπή για τη Γάζα» και ερμηνευτική του ανάλυση που πραγματοποίησε μέλος της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση. Είναι ένα ποίημα που γράφτηκε λίγο πριν τον θάνατο του Νταρουίς (μετά τη Δεύτερη Ιντιφάντα) και «θάφτηκε» από την Παλαιστινιακή Αρχή του Μαχμούντ Αμπάς για πολύ συγκεκριμένους λόγους: εξυμνεί την αδούλωτη Γάζα και την Αντίστασή της. Το ποίημα παραμένει εξαιρετικά επίκαιρο.

Συνέλευση Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση

Δεν μπορούμε να συντρίψουμε τον φασισμό σε συνεργασία με τη δημοκρατική κυβέρνηση, αλλά μόνο σε πείσμα της δημοκρατικής κυβέρνησης. Ξέρουμε ότι καμία κυβέρνηση δεν επιθυμεί πραγματικά το ξερίζωμα του φασισμού, γιατί οι αστοί είναι υποχρεωμένοι να καταφεύγουν σε αυτόν όταν βλέπουν ότι κινδυνεύουν να τους φύγει η εξουσία από τα χέρια.

Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι

Αθήνα. 1/11/2019. Έξι χρόνια μετά από τότε που “εκεί εκεί στο βόρειο Τομέα τα τάγματα εφόδου ξαπλώσανε ωραία”, εμπρηστική άμεση δράση ενάντια στην κεντρική γιάφκα των χιτλεροκυπατζήδων της Χ.Α στο Σταθμό Λαρίσης, καταστρέφει τον 2ο όροφο, οπού στεγαζόταν (μεταξύ άλλων) το πολιτικό γραφείο του παρακρατικού – κατά φαντασία “φύρερ” της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης Ν. Μιχαλολιάκου.

Άμεσα, οι “αντι”τρομοκράτες της ΓΑΔΑ της Γ’ Ελληνικής “Δημοκρατίας” στρώνονται στη δουλειά και -με την συνεργασία των πάντα πρόθυμων δημσιογραφικών παπαγάλων τους στα ΜΜΕ- δημιουργούν τρομολαγνικό κλίμα που διαχρονικά κρίνεται απαραίτητο, για το φόρτωμα κατασκευασμένων κατηγορητηρίων ενάντια σε αγωνιστές και αγωνίστριες που παλεύουν πολύμορφα, ενάντια στο Κεφάλαιο, το Κράτους του και τα παρακρατικά οικόσιτα τους.

Στο άμεσο στόχαστρο της κρατικής καταστολής και της αργυρώνητης καθεστωτικής προπαγάνδας, θα τεθεί η ομάδα αναρχικών και κομμουνιστ(ρι)ών Ταξική Αντεπίθεση, έξω από τον πολιτικό χώρο της οποίας στα Εξάρχεια, θα εντοπιστεί λίγες μέρες αργότερα, κατά τη διάρκεια συνέλευσης, παρκαρισμένο ασφαλίτκο όχημα με μικροκάμερα στραμμένη στο εσωτερικό του, το οποίο μετά την περικύκλωση του, θα φυγαδευτεί -άρον άρον- με τη συνδρομή των ΜΑΤ.

Παράλληλα, αστυνομικές συσκευές γεωεντοπισμού εντοπίζονται σε οχήματα συντρόφων και συντρόφισσων, ενώ κατευθυνόμενα (από το υπουργείο “Προστασίας του Πολίτη” του παρασημοφορημένου από το FBI, πολλάκις πρώην και εκ νέου “σερίφη” Χρυσοχοΐδη) δημοσιεύματα στοχοποιούν την πολιτική συλλογικότητα των συντρόφων και των συντροφισσών μας, ως «ορμητήριο βομβιστικών και εμπρηστικών επιθέσεων» και «δεξαμενή τρομοκρατών».

16/12/2019. Το κατασταλτικό «κυνήγι μαγισσών» των αστυνομικόδικαστικών ομοϊδεατών της Χ.Α παρουσιάζει τη λεία του. Δύο αντιφασίστες σύντροφοι, ο Δ. και ο Κ, συλλαμβάνονται από την “Αντι”τρομοκρατική με έωλα ως ανύπαρκτα στοιχεία.

Οι 2 σύντροφοι θα κατηγορηθούν από την αστική “δικαιοσύνη” με τον “αντι”τρομοκρατικό 187Α και θα τους επιβληθούν δυσβάκτατοι περιοριστικοί όροι, μεταξύ των οποίων το “πάγωμα” των τραπεζικών λογαριασμών τους, ακόμα κι εκείνων της μισθοδοσίας από την εργασία τους. Οι υπέρογκοι οικονομικοί όροι για την αποφυγή της προφυλάκισης τους, θα καλυφθούν συλλογικά – κινηματικά – συντροφικά, με μια ευρεία καμπάνια οικονομικής ενίσχυσης στην αθηναϊκή μητρόπολη, όλη τη χώρα και το εξωτερικό. Μια καμπάνια από εκείνες που υπενθυμίζουν έμπρακτα πως η Αλληλεγγύη ήταν, είναι και θα είναι το όπλο μας, όπως αρμόζει σ’ όσους και όσες συνεχίζουν ν’ αντιστέκονται και να μάχονται, αδιάκοπα και πολύμορφα, για το Δίκιο και τη Λευτεριά.

Σύμφωνα με το (βγαλμένο από τα “αντι”τρομοκρατικά χαλκεία) κατηγορητήριο της αστικής “δικαιοσύνης”, οι 2 σύντροφοι υπήρξαν μέλη της οργάνωσης «Ταξιαρχία», που έδρασε στο νομό Αττικής και πραγματοποίησε από τον Μάρτη του 2017, με την παρθενική καταδρομική “επίσκεψη” της (μέρα μεσημέρι) ενάντια στην (τότε) κεντρική γιάφκα της Χ.Α στη λεωφόρο Μεσογείων, με την υπογραφή «Ταξιαρχία Παύλος Φύσσας», συνολικά έξι αντιφασιστικές άμεσες δράσεις ενάντια σε ισάριθμους ναζιστικούς στόχους, μεταξύ των οποίων κι εκείνη τον Γενάρη του 2018 στην Ουκρανική Πρεσβεία στο Ψυχικό.

Οι αντιφασιστικές άμεσες δράσεις για τις οποίες κατηγορούνται οι 2 σύντροφοι είναι εκείνες ενάντια στα ναζιστικά γραφεία στο Μενίδι και το Σταθμό Λαρίσης, τον Μάη και το Νοέμβρη του 2019 αντίστοιχα. Τρία χρόνια μετά τη σύλληψη τους, στο στημένο κατηγορητήριο προστέθηκε και η εμπρηστική επίθεση, τον Φλεβάρη του 2019, ενάντια στα τοπικά γραφεία της Χ.Α Ασπροπύργου από την «Ταξιαρχία Petrit Zifle», η οποία είχε ως αποτέλεσμα το οριστικό κλείσιμο τους.

Μετά από τέσσερα χρόνια αστυνομικοδικαστικής ομηρίας, οι σύντροφοι Δ. και Κ. καλούνται να δικαστούν τη Δευτέρα 29 Γενάρη 2024 στο Εφετείο Αθηνών, με την απειλή της καταδίκης και της φυλάκισης να αιωρούνται πάνω από τα κεφάλια τους.

Ανάμεσα στους μάρτυρες κατηγορίας περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων, ο πρώην χρυσαυγίτης και νυν κατά φαντασία “φύρερ” Ηλίας Κασιδιάρης του ναζιστικού “Εθνικού Κόμματος Έλληνες” (που κρύβονται μέσα στο παρακρατικό – μαφιόζικο κοινοβουλευτικό μόρφωμα των ακροδεξιών “Σπαρτιατών” του πολιτικού γυρολόγου – αχυράνθρωπου Βασίλη Στίγκα), οι χρυσαυγίτες πυρηνάρχες – υπεύθυνοι των γραφείων σε Ασπρόπυργο, Μενίδι και Σταθμό Λαρίσης που δίκαια βρέθηκαν στο στόχαστρο των κινηματικών – αγωνιστικών δυνάμεων του Μαχητικού Αντιφασισμού, καθώς και μπάτσοι της “Αντί”τρομοκρατικής, των ΕΚΑΜ και της Κρατικής Ασφάλειας.

Μια κομβική και δύσκολη πολιτική – δικαστική μάχη, μέσα στη συγκεκριμένη συνθήκη επέλασης του δόγματος “Νόμος και Τάξη” για την επιβολή του κοινωνικού εκφασισμού. Με την πιο νεοφιλελεύθερη – ακροδεξία μεταπολιτευτική κυβέρνηση ΝΔ του Μητσοτάκη του (υ)ιού να προετοιμάζει -μεταξύ άλλων- τη ψήφιση του αντιπρολεταριακού – αντιλαϊκού ν/σ Φλωρίδη για την περαιτέρω αυστηροποίηση του Ποινικού Κώδικα. Με την αγωνιζόμενη νεολαία, το μεταναστευτικό – προσφυγικό προλεταριάτο, τους συντρόφους και τις συντρόφισσες και όλους τους πολιτικούς – κοινωνικούς χώρους Αντίστασης & Αγώνα να βρίσκονται αδιάκοπα στο στόχαστρο των ναζιστικών – φασιστικών, παρακρατικών καθαρμάτων.

Μια κομβική και δύσκολη πολιτική – δικαστική μάχη ενάντια στην κρατική καταστολή και το ναζισμό – φασισμό, την οποία οι δύο σύντροφοι μας δεν θα τη δώσουν μόνοι τους.

Πίσω μπάτσοι & δικαστές, παρακρατικά ναζιστικά & φασιστικά καθάρματα.

Εμπρός Σύντροφοι & Συντρόφισσες!

Η Αλληλεγγύη ήταν, είναι & θα είναι το Όπλο μας!

Στηρίζουμε Υλικά – Ηθικά – Πολιτικά τους πολιτικούς κρατούμενους & κρατούμενες και τους διωκόμενους αγωνιστές & αγωνίστριες.

Αλληλεγγύη στους 2 συντρόφους που διώκονται για αντιφασιστικές άμεσες δράσεις σε χρυσαυγίτικες γιάφκες.

Έναρξη Δίκης: Δευτέρα 29 Γενάρη 2024 στο Εφετείο Αθηνών της οδού Λουκάρεως (4ος όροφος, αίθουσα Δ 100 Β’).

Κίνηση της Βιολέττας
Αθήνα. Γενάρης 2024

1983. Ο εκλεγμένος με το Ριζοσπαστικό Κόμμα βουλευτής Αντόνιο Νέγκρι, στα έδρανα της ιταλικής Βουλής.

Με αφορμή τον πρόσφατο θάνατο του Ιταλού φιλόσοφου και πολιτικού επιστήμονα, καθηγητή και συγγραφέα Αντόνιο (Τόνι) Νέγκρι [Πάντοβα 1/8/1933 – Παρίσι 16/12/ 2023], αναδημοσιεύουμε το ακόλουθο βιογραφικό σημείωμα του. Γράφτηκε κριτικά -από αναρχική σκοπιά- από τους Κροίσο & Οδόθεο, συγγραφείς της έκδοσης “Βάρβαροι. Η άτακτη Ανταρσία” που κυκλοφόρησε στην Ιταλία από τις εκδόσεις ΝΝ τον Σεπτέμβρη του 2002. Μεταφράστηκε στα ελληνικά και κυκλοφόρησε έντυπα, σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, από τις εκδόσεις Τζεντάι στην Αθήνα το φθινόπωρο του 2005 ενώ βρίσκεται διαθέσιμη σε ηλεκτρονική μορφή στο athens.indymedia.org.

Δυο βδομάδες μετά το θάνατο του, την πρωτοχρονιά του 2024 δημοσιεύθηκε διαδικτυακά στο ιταλικό blog πολιτικής ανάλυσης socialismodelsecoloxxi.blogspot.com ένα αναλυτικό κείμενο του Carlo Formenti, ένα βιογραφικό σημείωμα για τη θεωρητική – πολιτική διαδρομή αυτού του “κακού δασκάλου”, γραμμένου κριτικά από κομμουνιστική σκοπιά, με τον εύγλωττο τίτλο “Antonio Negri. Ένας άνθρωπος που ήθελε να ορμήξει στον ουρανό πατώντας στις άκρες των ποδιών”, το οποίο μεταφράζεται στα ελληνικά και θα δημοσιευθεί σύντομα στο prolprot.espivblogs.net.

ΥΓ: Όπως έχει γραφτεί και αλλού: […] Η διαδρομή των ανθρώπων κρίνεται ολάκερη και στο σύνολο της. Ούτε μονάχα από την αφετηρία και τις ενδιάμεσες στάσεις της, ούτε μονάχα από τον τερματικό σταθμό της. Αν και συνήθως, αυτός ο τελευταίος είναι που βαραίνει -ή τουλάχιστον θα έπρεπε…- ιδιαίτερα στο ζύγι του όποιου τελικού απολογισμού που σχετίζεται με τον κάθε ανθρώπινο βίο […] και η κυρτή πλάτη της ιστορίας λαβωμένη μένει, γεμάτη πληγές από τις βουρδουλιές της μνήμης…

Προλεταριακή Πρωτοβουλία
Αθήνα, Γενάρης 2024

Ένα βιογραφικό σημείωμα του Αντόνιο Νέγκρι [1933 -2023] από τους συγγραφείς των “Βάρβαρων” [*] για όσους δεν τον ξέρουν.

Ο Αντόνιο Νέγκρι γεννήθηκε την πρώτη Αυγούστου του 1933 στην Πάντοβα της Ιταλίας, την πολιτισμική πρωτεύουσα των θρησκόληπτων και της άθλιας μπουρζουαζίας του Βένετο. Ο νεαρός Τόνι Νέγκρι, ένας ένθερμος πιστός, ανακάλυψε τη στράτευση όταν έγινε μέλος της θρησκευτικής οργάνωσης “Καθολική Δράση”. Η δεκαετία του ’50, ήταν για την Ιταλία η περίοδος οικονομικής ανάκαμψης, ένα καταπληκτικό καπιταλιστικό φαινόμενο που έμεινε για πάντα χαραγμένο στα μάτια και την καρδιά του Νέγκρι, ο οποίος έχοντας αντικαταστήσει το Θεό με τον Μαρξ, άρχισε να συχνάζει στους κύκλους της Νέας Αριστεράς. Τη δεκαετία του ’60, ο Τόνι Νέγκρι συμμετείχε ενεργά στην επεξεγεργασία του εργατισμού, αρχικά ως εκδότης του περιοδικού Quaderni Rossi (Κόκκινα Τετράδια) και μετέπειτα του Classe Operaia (Εργατική Τάξη). Τι είναι ο εργατισμός; Είναι η ιδεολογία με βάση την οποία, το εργοστάσιο είναι το κέντρο της εργατικής πάλης και οι εργάτες είναι οι μόνοι χτίστες της επανάστασης, γιατί με τον αγώνα τους αναγκάζουν το κεφάλαιο ν’ αναπτυχθεί προς μια απελευθερωτική κατεύθυνση Οι εργατιστές κατηγορούν κόμματα και σωματεία, αλλά αργότερα η κριτική τους περιορίζεται σ’ επίπληξη για το ότι δεν εκπληρώνουν αποτελεσματικά το καθήκον τους. Όσο για όλες τις μορφές έξω απ’ το εργοστασιακό περιβάλλον, καταδικάζονται ή σνομπάρονται. Δεν είναι ανάγκη να πούμε ότι κανένας από τους διάφορους διανοούμενους που έδωσαν ζωή στον εργατισμό, συχνά αποδράσαντες από το Σοσιαλιστικό και το Κομμουνιστικό Κόμμα, δεν έχει δουλέψει ούτε μια μέρα στο εργοστάσιο. Για παράδειγμα, ο Νέγκρι προτιμούσε να διδάσκει “Επιστήμη του Κράτους” στο πανεπιστήμιο της Πάντοβας, αφήνοντας την αμφίβολη ευχαρίστηση της γραμμής συναρμολόγησης στους προλετάριους. Η στρατηγική του εργατισμού, πέρα από την κατά καιρούς ακραία φρασεολογία τους, απότελούταν από την επιθυμία να “επαναθέσει σε κίνηση ένα θετικό μηχανισμό της καπιταλιστικής ανάπτυξης”, μέσα στο οποίο “μία δύναμη των σκληρά εργαζομένων να ενεργοποιήσει τις απαιτήσεις τους” μέσω “της επαναστατικής χρήσης του ρεφορμισμού”.

Το 1969, ο Νέγκρι ήταν ένας από τους ιδρυτές της “Εργατικής Εξουσίας”, μιας οργάνωσης που συνδύαζε τη συνήθη απολογία για το υπάρχον (“ολόκληρη η ιστορία του κεφαλαίου, ολόκληρη η ιστορία της καπιταλιστικής κοινωνίας είναι στην πραγματικότητα η ιστορία των εργατών”) μ’ ένα διακηρυγμένο σκοπό ηγεμονίας πάνω στο υπόλοιπο του κινήματος, που αποκρυσταλλώθηκε στην καταδίκη του “αυθορμητισμού” στ’ όνομα ενός αποτελεσματικότερου συγκεντρωτισμού των αγώνων (“να διασφαλίσει στην πράξη την ηγεμονία των εργατικών αγώνων πάνω στους φοιτητικούς και προλεταριακούς αγώνες…έτσι ώστε να σχεδιάσει, να οδηγήσει και να κατευθύνει τη μάζα των εργατικών αγώνων”). Η “Potere Operaio” διαλύθηκε το 1973 χωρίς να έχει καταφέρει να κατευθύνει οτιδήποτε. Από τις στάχτες της γεννήθηκε ο πολιτικός χώρος, γνωστός ως “Εργατική Αυτονομία” (“Αutonomia Operaia”), o οποίος επίσης στοιχειώθηκε από τα λενινιστικά φαντάσματα της κατάκτησης της εξουσίας. Βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του ’70, όταν το επαναστατικό κίνημα στο σύνολο του αρχίζει να θέτει το πρόβλημα της βίας. Ο Τόνι Νέγκρι στα βιβλία του εκθειάζει τη μορφή του “εγκληματία εργάτη”, δικαιολογεί την καταφυγή στο σαμποτάζ και τον ένοπλο αγώνα, αλλά πάντοτε μέσα στα όρια του μαρξιστικού – λενινιστικού οράματος για την κοινωνική σύγκρουση. Στον Νέγκρι, είναι πάντοτε παρούσα μια χωρίς όρους αποδοχή και δικαιολόγιση του καπιταλισμού. Σε βιβλίο του, που κυκλοφόρησε το 1977, έγραφε “ο κομμουνισμός επιβάλλεται πρώτα απ’ όλα από το ίδιο το κεφάλαιο ως παραγωγικές συνθήκες…μόνο η κατασκευή του καπιταλισμού μπορεί στ’ αλήθεια να μας δώσει επαναστατικές συνθήκες”, μια αναγνώριση που κατά τη γνώμη του, πρέπει να ισοδυναμεί με ακραίες συνέπειες: “η πιο προχωρημένη μορφή καπιταλισμού, η μορφή του εργοστασίου, καταλαμβάνεται με την αυτοργάνωση των εργατών”. Αλλά παρ’ όλο που η θεωρητική παραγωγή του είναι μάλλον επικερδής, δεν μπορούμε να πούμε ότι αυτό ανταποκρίνεται σε μια αντίστοιχη πρακτική επιρροή. Οι χιλιάδες των επαναστατών που συμμετείχαν στην ένοπλη έφοδο ενάντια στο κράτος, μια έφοδος που έφτασε στο απόγειο της γύρω στα 1977-78, δεν έβρισκαν στις φιλοσοφικές αναλύσεις του καθηγητή από την Πάντοβα καμία χρησιμότητα.

Όμως, αυτές τις φιλοσοφικές αναλύσεις τις πήρε στα σοβαρά ένας εισαγγελέας αυτής της πόλης, ο Γκουίντο Καλότζερο σύμφωνα με τον οποίο ο Νέγκρι θα ήταν ο αληθινός αρχηγός των Ερυθρών Ταξιαρχιών. Μια ωμή και παράλογη θεωρία, αλλά μια θεωρία που το δίχως άλλο ταίριαζε καλά στις ανάγκες του κράτους: να φέρει ένα κομμάτι απ’ το κίνημα, το επιφανέστερο κομμάτι του, στο φως της δημοσιότητας, με σκοπό να προκαλέσει στο κίνημα σιωπή. Στα πλαίσια των ενεργειών που είχαν πραγματοποιηθεί από τις Brigate Rosse, των οποίων τα κατορθώματα προκάλεσαν τόσο θόρυβο στα μ.μ.ε, αποσιωπήθηκαν οι χιλιάδες μικρές επιθετικές ενέργειες που πραγματοποιήθηκαν εκείνα τα χρόνια. Γιατί να μην επαναλάβουν το ίδιο εγχείρημα και στο πεδίο των ιδεών, χρησιμοποιώντας το διάσημο όνομα του παντοβάνου καθηγητή; Και πάνω απ’ όλα, γιατί να μην συνδέσουν τα δύο πεδία; Επιπλέον, η δικαστική οδύσσεια του Τόνι Νέγκρι αρχίζει στις 7 Απριλίου 1979, όταν συνελήφθη μαζί με δεκάδες άλλους στρατευμένους κατά τη διάρκεια μιας πολιτικής επιχείρησης ενάντια στο χώρο της Εργατικής Αυτονομίας. Η κατηγορία είναι αυτή της σύστασης ανατρεπτικής οργάνωσης και ένοπλης συμμορίας, αλλά μέσα σε λίγους μήνες, οι κατηγορίες εναντίον του Νέγκρι πολλαπλασιάζονται στο σημείο να περιλαμβάνουν και αυτές της ένοπλης εξέγερσης κατά των δυνάμεων του κράτους, την απαγωγή και τη δολοφονία του χριστιανοδημοκράτη ηγέτη Άλντο Μόρο καθώς επίσης και 17 άλλες δολοφονίες (κατηγορίες για τις οποίες ο Νέγκρι θα απαλλαγεί μέσα στα επόμενα χρόνια). Αυτή είναι η περίοδος που οι “ομολογίες” των μετανοημένων και οι ειδικοί νόμοι, οι οποίοι ήταν επιθυμία του υπουργού εσωτερικών Κοσίγκα, γέμισαν τις φυλακές με χιλιάδες στρατευμένους, επιταχύνοντας τις σκληρές κοινωνικές εντάσεις.

Τον Δεκέμβριο του 1980, ξεσπάει μια εξέγερση στη φυλακή του Τράνι, όπου κρατείται ο Νέγκρι. Θύμα της εικόνας των μ.μ.ε, που τον παρουσιάζουν ως “κακό δάσκαλο”, ο Νέγκρι ενοχοποιείται με την κατηγορία ότι ήταν ένας από τους υποκινητές αυτής της εξέγερσης. (Πέντε χρόνια αργότερα, με το τέλος της δίκης, θ’ απαλλαχτεί). Στην πραγματικότητα, εκτός απ’ το ότι εξακολουθεί να γράφει βιβλία, ο Νέγκρι ενδιαφέρεται πολύ περισσότερο για τη σταθεροποίηση του κράτους παρά για την ανατροπή του. Στα γραπτά του, αρχίζει να μορφοποιεί την αποκρουστική υπόθεση της αποκήρυξης. Στερούμενος κάθε αξιοπρέπειας, συνηθισμένος στον χειρότερο οπορτουνισμό, ο Νέγκρι προτείνει στο κράτος να παραχωρήσει δικαστικά προνόμια στους πολιτικούς κρατούμενους που θ’ αποκηρύξουν δημόσια τη χρήση βίας και θα διακηρύξουν ότι ο πόλεμος ενάντια στο κράτος έχει αντικειμενικά τελειώσει. Δεν χρειάζεται να πούμε ότι όσον αφορά τους φυλακισμένους που δε θα προδώσουν τις επιλογές τους, το κράτος θα είναι δικαιολογημένο στη χρήση της σκληρότερης καταστολής.

Οι ιδέες του Νέγκρι άρχισαν να εξαπλώνονται στις φυλακές. Η μακρινή ψευδαίσθηση μιας ελευθερίας αποκτημένης μέσω της αποκήρυξης βρίσκει τους ζητιάνους της. Στα 1982, κυκλοφορεί ένα έγγραφο υπογεγραμμένο από 51 πολιτικούς κρατούμενους στ’ οποίο, διακηρύσσουν το τέλος της εποχής της ένοπλης εξέγερσης ενάντια στο κράτος. Αυτό το έγγραφο θα είναι μόνο η αρχή. Τον Φλεβάρη του 1983, αρχίζει η δίκη ενάντια στο Νέγκρι και τους άλλους κατηγορούμενους που συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια της επιχείρησης της 7ης Απρίλη 1979. Το Ριζοσπαστικό Κόμμα (Partito Radicale) -που αντιπροσωπεύει τους “ειλικρινά δημοκρατικούς” αστούς, υμνητές της μη – βίας και του πασιφισμού- επωφελούμενο το θόρυβο της δίκης, προτείνει στο Νέγκρι να θέσει υποψηφιότητα με το ψηφοδέλτιο του στις επερχόμενες εκλογές. Σε περίπτωση εκλογής του, ο Νέγκρι θ’ απελευθερωνόταν λόγω της βουλευτικής ασυλίας. Όμως οι ριζοσπαστικοί ζητούν από το Νέγκρι να παραμείνει στην Ιταλία και να συνεχίσει τη μάχη για την απελευθέρωση του από την φυλακή, σε περίπτωση που το κοινοβούλιο άρει την ασυλία του. Ο Νέγκρι δέχεται την υποψηφιότητα και υπόσχεται στους ριζοσπαστικούς ότι σε καμία περίπτωση δεν θα διέφευγε στο εξωτερικό. Εκλέγεται βουλευτής στις 26 Ιούνη και και αποφυλακίζεται στις 8 Ιούλη 1983. Η απελευθέρωση του προκαλεί την αντίδραση των συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων που κινητοποιούνται κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, με σκοπό την άρση της βουλευτικής ασυλίας του Τόνι Νέγκρι που τελικά επιτυγχάνεται στις 20 Σεπτέμβρη. Την παραμονή της άρσης, στις 19 Σεπτέμβρη ο Νέγκρι βρίσκει άσυλο στη Γαλλία. Την επόμενη μέρα, το κοινοβούλιο άρει την ασυλία του με 300 ψήφους υπέρ και 293 κατά. Στις 26 Σεπτέμβρη, ολοκληρώνεται η δίκη της “7ης Απρίλη” και ο Νέγκρι καταδικάζεται.

Δεν μπορούμε να πούμε ότι στη Γαλλία ο Νέγκρι γνώρισε και πολύ τη σκληρή ζωή της εξορίας. Όντας ένας πανεπιστημιακός καθηγητής διεθνούς φήμης, ήδη από το Νοέμβρη του 1983 διορίστηκε σαν αλλοδαπό μέλος του συμβουλίου του Διεθνούς Κολλεγίου Φιλοσοφίας. Από το 1984 μέχρι το 1997, ο Τόνι Νέγκρι δίδασκε στο Πανεπιστήμιο του Παρισίου – VIII και στο Λύκειο της οδού Ούλμ. Εν τω μεταξύ, στην Ιταλία το κράτος αποδέχτηκε την πρόταση του και ψήφισε ένα νόμο που επιβραβεύει την αποκήρυξη. Επιπλέον, ο Νέγκρι διεξήγαγε έρευνα για λογαριασμό κάποιων υπουργείων και άλλων γαλλικών κυβερνητικών θεσμών. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Νέγκρι δημοσίευσε διάφορα βιβλία και ανακάλυψε τις ομοιότητες του με τους Γάλλους μετά-στρουκτουραλιστές διανοούμενους, με τους οποίους μοιράζεται για παράδειγμα την άρνηση της ατομικής αυτονομίας. Μεταξύ των παρεμβάσεων του εκείνων των χρόνων, θυμόμαστε την επιμονή του για μια αμνηστία που θα θέσπιζε το τέλος των αγώνων της δεκαετίας του ’70, τη συμπάθεια του για το νέο κόμμα της Λέγκας [του Βορρά] (ρατσιστικό κόμμα που υπερασπίζεται τα συμφέροντα των μικρών και μικρομεσαίων επιχειρηματιών που όχι τυχαία γεννήθηκε στο Βένετο), τη δημόσια συμφιλίωση του με τον πρώην υπουργό εσωτερικών Κοσίγκα που ήταν ο κύριος υπεύθυνος για την καταστολή του κινήματος της δεκαετίας του ’70.

Την 1η Ιούλη 1997 ο Τόνι Νέγκρι επιστρέφει οικειοθελώς στην Ιταλία και φυλακίζεται στη φυλακή Ρεμπίμπια της Ρώμης, όπου πρέπει να εκτίσει την ποινή στην οποία είχε καταδικαστεί (αισθητά μειωμένη λόγω των δύο γενικών αμνηστιών που παραχωρήθηκαν το 1986 και το 1988). Τον Ιούλη του 1998 τού παραχωρείται το προνόμιο της εξωτερικής εργασίας σ’ έναν συνεταιρισμό εθελοντικής εργασίας που συνδέεται με φιλανθρωπίες. Τον Αύγουστο του 1999 αποκτά την ημί-ελευθερία (βγαίνει το πρωί από τη φυλακή και επιστρέφει το απόγευμα).

Το 2000, ο Νέγκρι επιστρέφει στο προσκήνιο με την έκδοση του βιβλίου Αυτοκρατορία, που έγραψε σε συνεργασία με τον Μάικλ Χαρντ, και το οποίο γνώρισε τεράστια επιτυχία. Στην Ιταλία, όπου το όνομα του ανασύρει άσχημες μνήμες και ως εκ τούτου γίνεται θύμα μιας εκδοτικής βιομηχανίας υποκείμενης στην πλέον συντηρητική πολιτική δύναμη, το βιβλίο του θα εκδοθεί το 2002. Τώρα ο Τόνι Νέγκρι είναι το πολιτικό σημείο αναφοράς των Ανυπάκουων – Disobbedienti (πρώην Λευκές Φόρμες – Tute Bianche), των οποίων η φρασεολογία, αν και μερικές φορές ακραία, δεν τους εμποδίζει να συμμετέχουν πλήρως στη θεσμική αριστερά.

[*] […] Οι δύο ψευδώνυμοι συγγραφείς του στρέφουν τα πυρά τους όχι μόνο ενάντια σ’ ένα βιβλίο, την Αυτοκρατορία, -η οποία και μετατράπηκε για κάποια κομμάτια του διαταξικού συνοθυλεύματος που ονομάστηκε “κίνημα της αντιπαγκοσμιοποίησης” σε ευαγγέλιο- αλλά στον ίδιο το γερασμένο αιχμάλωτο κόσμο. Οι Βάρβαροι των Κροίσου και Οδόθεου επιτίθενται στην κοινωνία του χρήματος και του θεαμάτος, βρίσκονται σε πόλεμο με τον κόσμο των αφεντικών και των ιδιοκτητών: ένα κόσμο τον οποίο οι Μάικλ Χαρντ και Τόνι Νέγκρι μέσα από αυτό το βίβλιο, φορώντας τη φόρμα της “εφικτής” αντιπαράθεσης και της “δημιουργικής” αντίστασης, προσπαθούν να περισώσουν. Οι τετρακόσιες και πλέον σελίδες της Αυτοκρατορίας των δυο ακαδημαϊκών δεν είναι άλλο από μια διανοουμενίστικη απολογία του υπάρχοντος. Οι λιγότερες από εκατό των Βάρβαρων είναι μια αδυσώπητη κήρυξη πολέμου εναντίον του […]

Απόσπασμα από το Σημείωμα της Ελληνικής Έκδοσης των Βάρβαρων (Εκδόσεις Τζεντάι. Καλοκαίρι του 2005)

Προλ.Πρωτ Εισαγωγικό Σημείωμα.

Στις 6 Δεκέμβρη 2023 έφυγε από τη ζωή, ο 86χρονος Σικελός σύντροφος Αλφρέντο Μπονάνο που για -πάνω από μισό αιώνα- υπήρξε ένας από τους επιδραστικότερους στοχαστές – αγωνιστές του πολιτικού ρεύματος του εξεγερσιακού αναρχισμού. Ένας ελευθεριακός στοχαστής, ένας αδάμαστος αγωνιστής που παρά τις όποιες διαφωνίες και ενστάσεις μπορούν να διατυπωθούν -με το αντίστοιχο βάθος και την ίδια ευθύτητα και αμεσότητα της δικής του…- για τις ανατρεπτικές αναλύσεις και την επαναστατική δράση του, άφησε αναμφισβήτητα το στίγμα και ανεξίτηλα τα χνάρια του, σημαδεύοντας τους καιρούς που έζησε και στοχάστηκε, έγραψε και αγωνίστηκε.

Ο σύντροφος Αλφρέντο έφυγε, άφηνοντας -αν μη τι άλλο- παρακατήθηκη ένα ευρύτατο συγγραφικό έργο, με τα πιο πολυδιαβασμένα από το πλήθος των πολιτικών κειμένων του, όπως η “Θεωρία και Πρακτική της Εξέγερσης” (που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Επαναστατική Αυτοοργάνωση), να έχουν αποτελέσει σαφή ιδεολογικά – οργανωτικά σημεία αναφοράς για την αναρχία – αντιεξουσία της άμεσης δράσης στην Ιταλία, την Ελλάδα και όλο τον κόσμο, στα τέλη του 20ου και τις αρχές του 21ου αιώνα.

Ένας διεθνιστής με την κυριολεκτική έννοια του όρου ο Μπονάνο, αφού η έμπρακτη συμβολή του στην Υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης δεν θα περιοριστεί στην ιταλική επικράτεια. Ενδεικτική ως προς αυτό, η πρόσφατη μαρτυρία που αναρτήθηκε σε προφίλ (στο fb) συντρόφου – πρώην πολιτικού κρατούμενου (και συγκρατούμενου του Αλφρέντο στις ελληνικές φυλακές), στον οποίο και είχε εκμυστηρευτεί το γεγονός πως οι πρώτες πολιτικές – αγωνιστικές σχέσεις που ανέπτυξε με την Ελλάδα χρονολογούνται από την εποχή της αμερικανοκίνητης Χούντας, οπού και είχε ταξιδέψει παράνομα, για να συνδράμει έμπρακτα σε δυναμικές ενέργειες της αντιδικτατορικής Αντίστασης.

Για πάνω από μισό αιώνα, χρόνιος “συνήθης ύποπτος” του ιταλικού Κράτους, κατ’ επανάληψη διωκόμενος και κατηγορούμενος, φυλακισμένος και με περιοριστικούς όρους, σταθερά στο στόχαστρο της κατασταλτικής, κρατικής και διακρατικής “αντι”τρομοκρατίας και των καθεστωτικών ΜΜΕ της, που για ολόκληρες δεκαετίες, δεν έπαψαν να τον σκιαγραφούν και να τον στοχοποιούν ως τον κατεξοχήν “ιδεολογικό καθοδηγητή των μαύρων μπλοκ και ηγέτη της αναρχικής – εξεγερσιακής τρομοκρατίας”.

Μετά την ανακοίνωση του θανάτου του, αναρχικοί και αναρχικές στην Ιταλία, την Ευρώπη και όλον τον κόσμο, τον αποχαιρέτησαν με κείμενα, άρθρα και ανακοινώσεις τους [*]. Μεταξύ αυτών, το ακόλουθο κείμενο των συντρόφων Simone Le Marteau & Nada Lestrigon, το οποίο και αποτελεί μια πυκνή αναδρομή στο θεωρητικό έργο, τη “παράλογη” ζωή και την εξεγερσιακή – επαναστατική δράση αυτού του ξεχωριστού στοχαστή και αγωνιστή.

Μεταφράστηκε από τα ιταλικά από τον Λ.Β και δημοσιεύεται διαδικτυακά από την Προλεταριακή Πρωτοβουλία, ως μια μικρή και πολύτιμη συμβολή στη Μνήμη του.

Ciao Alfredo.

ΥΓ: Η σύμπτωση της ημερομηνίας του θανάτου του, με τη συμπλήρωση της πρώτης δεκαπενταετίας από την κρατική δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και το ξέσπασμα της κοινωνικής – ταξικής εξέγερσης στα Εξάρχεια, και έπειτα σ’ όλο το κέντρο της αθηναϊκής μητρόπολης και όλη τη χώρα, ανακάλεσε αυθόρμητα μνήμες από την ανοιχτή εκδήλωση μ’ εκείνη την ομιλία του στo κεντρικό αμφιθέατρο στην Πάντειο, καθώς και μια αντίστοιχη, “κλειστή”, στην κατάληψη Villa Amalias, στη μεταδεκεμβριανή – προμνημονιακή Αθήνα του 2009. Λίγους μήνες μετά από εκείνη την Εξέγερση που όπως πολλά από τα γραπτά του σύντροφου Αλφρέντο, “δεν ήταν απάντηση, αλλά ερώτηση”. Ερώτηση όρων και ορίων, αγώνων και αγωνιών. Ερώτηση ακόμα αναπάντητη, προς επίρρωση ενός “παράλογου” μέλλοντος που μένει ακόμα να πραγματωθεί…

E noi saremo sempre pronti a impadronirci un’ altra volta del cielo…

[*] Μεταξύ των κειμένων που δημοσιεύθηκαν στη Μνήμη του, στα ελληνικά στο athens.indymedia.org

– Νίκος Μαζιώτης, καταδικασμένος για τη δράση του Επαναστατικού Αγώνα: ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΑΛΦΡΕΝΤΟ ΜΠΟΝΑΝΝΟ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ [9/12/2023]

– Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστ(ρι)ών): Για τον αναρχικό επαναστάτη Αλφρέντο Μπονάννο [12/12/2023]

Δύο κείμενα, όπου περιέχονται χρήσιμες ιστορικές, συντροφικές αναφορές για την αγωνιστική δράση του στην Ελλάδα, μέσα και έξω από τις φυλακές και τα δικαστήρια, τους δρόμους και τ’ αμφιθέατρα από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 μέχρι και την αποφυλάκιση του το Νοέμβρη του 2010, μετά τη σύλληψη την 1η Οκτώβρη 2009 για την απαλλοτρίωση τράπεζας στα Τρίκαλα.

Προλεταριακή Πρωτοβουλία
Αθήνα. Δεκέμβρης 2023

Μια παράλογη ζωή.

“Ο μόνος τρόπος για να γνωρίσεις το θάνατο είναι ν’ αγαπήσεις τη ζωή”
A. M. Bonanno

“Η χαρά δεν χρειάζεται αιτιολόγηση”
E. M. Cioran

Στις 6 Δεκέμβρη 2023 πέθανε στο σπίτι του στην Τεργέστη ο Αλφρέντο Μαρία Μπονάνο. Γεννημένος στην Κατάνια, στην Σικελία, κλάση του 1937. Ήταν ένας αναρχικός σύντροφος, φιλόσοφος και ληστής, θεωρητικός και αγκιτάτορας, εκδότης, συγγραφέας και ακούραστος μεταφραστής. Μεταξύ των μελετών του, εκτός από τους κλασσικούς του αναρχισμού, Χέγκελ, Νίτσε, Στίρνερ, αλλά και Μπωντλαίρ, Πωλ-Ανρί Τιρύ του Χόλμπαχ και Μακιαβέλι.

Με όλα τα όρια μας, θα προσπαθήσουμε μ’ αυτό το άρθρο να κάνουμε ένα πέρασμα [en passant], μια μερική απόπειρα να εξηγήσουμε τη μορφή του, την ιστορία του.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, όπως όλος ο κόσμος, έτσι κι η Ιταλία σαρώνεται από μια ελευθεριακή ταραχή που θα ταρακουνήσει όλους τους κοινωνικούς αρμούς. Εν τω μεταξύ, το “μεγαλύτερο κομμουνιστικό κόμμα της δύσης” αρχίζει να μετατρέπεται στο “κόμμα του Κράτους μέσα στην εργατική τάξη” και ν’ αποπειράται -μέσω του συνδικάτου- την εκτόνωση των μορφών αυτόνομης οργάνωσης των εργατικών αγώνων. Ξεκινάει η στρατηγική του “ιστορικού συμβιβασμού’ με τη Χριστιανοδημοκρατία, με το μαφιόζικο και διεφθαρμένο κόμμα εξουσίας τριάντα χρόνων, επομένως η “πολιτική των θυσιών και της λιτότητας”, δηλαδή ο συστηματικός συγκεντρωτισμός υποταγής στην εργοδοσία. Όποιος δεν ευθυγραμμιζόταν μέσα στο θεσμικό παράδειγμα έχριζε περιθωριοποίησης, εγκληματοποίησης και καταστολής. Για να δώσουμε μερικά στοιχεία: οι διωκόμενοι και οι καταδικασμένοι για “ένοπλη συμμορία”, “ανατρεπτική οργάνωση” ή “γεγονότα σχετικά με απόπειρες ανατροπής της συνταγματικής τάξης” θα είναι περίπου τέσσερις χιλιάδες. Πάνω από είκοσι χιλιάδες άτομα θα καταγγελθούν. Σύμφωνα με το υπουργείο Εσωτερικών, τα μέλη του “ανατρεπτικού κοινωνικού χώρου” ανέρχονταν σε πάνω από εκατό χιλιάδες.

Ο Αλφρέντο ξεκινάει τη στράτευση του ήδη από τα χρόνια του ’60 του 1900. Μέσα από τις γραμμές του σικελικού αναρχικού κινήματος και αφού πρώτα είχε εργαστεί σε διευθυντική θέση μιας βιομηχανίας και για μια δεκαριά χρόνια ως τραπεζικός υπάλληλος, συμμετέχει στους αγώνες εκείνων των χρόνων. Σ’ εκείνη τη ιστορική στιγμή, μέσα σε μια κοινωνική συνθήκη ισχυρών μισθολογικών διεκδικήσεων, εργατικών, κοινωνικών και δικαιωματικών αγώνων, θ’ αναπτυχθεί ένας εξαιρετικός προλεταριακός αναβρασμός, μια διάχυτη ανυποταγή, δίνοντας ζωή σε μια εξέγερση, της οποίας η διάσταση, το κοινωνικό βάθος, η χρονική και γεωγραφική έκταση, θα την καταστήσουν στο σημαδιακότερο επαναστατικό κύμα στη δυτική Ευρώπη, από το 1945 ως σήμερα.

H απάντηση της Εξουσίας δεν θ’ αργήσει να δοθεί. Αρχικά, με τις απόπειρες φασιστικού πραξικοπήματος που υποστήριχθηκαν από τις μυστικές υπηρεσίες και τις παραστρατιωτικές οργανώσεις, όπως η Gladio. Έπειτα, με τη συστηματική χρήση της κρατικής τρομοκρατίας, με τη δολοφονία του αναρχικού Πινέλι που πετάχτηκε από το παράθυρο ενός αστυνομικού τμήματος, με τις βόμβες στην πλατεία Φοντάνα του Μιλάνου κι εκείνες στην Μπρέσια και τον σιδηροδρομικό σταθμό στην Μπολόνια. Στη κηδεία του Πινέλι θα συμμετάσχουν εκατοντάδες άνθρωποι, μεταξύ των οποίων προσωπικότητες μ’ ένα κάποιο διανοητικό κύρος, όπως οι Βιτόριο Σερένι, Φράνκο Φορτίνι, Μάρκο Φόρτι, Τζοβάνι Ραμπόνι, όπως και λέκτορες του πανεπιστημίου Cattolica του Μιλάνου, καθώς και πολλοί αναρχικοί, όπως και ο ίδιος ο Μπονάνο που το 1998 θα δημοσιεύσει ένα γραπτό με τίτλο “Εγώ ξέρω ποιος σκότωσε τον επιθεωρητή Λουίτζι Καλαμπρέζι” [1], αναφορικά με τη θανάτωση το 1972 του αστυνομικού επιθεωρητή, τον οποίο μεγάλο μέρος του αναρχικού και του ευρύτερου επαναστατικού κινήματος είχε καταδείξει ως αυτουργό της εκπαραθύρωσης του Πινέλι. Σ’ αυτό το γραπτό του, υποστηρίζει ότι στην κηδεία του Πινέλι βγήκε στην επιφάνεια μια ιδέα περί της δικαιοσύνης που πριν δεν υπήρχε, μια κοινή επιθυμία για εκδίκηση. Επιπλέον, η έλλειψη ανάληψης ευθύνης και η απουσία υπογραφής για αυτήν την ενέργεια, κατέστησε σε όλους κατανοητή και εντελώς ξεκάθαρη, αυτήν την ανώνυμη δράση εκδίκησης.

Εκείνη την εποχή, η Ιταλία ζει από τη μια πλευρά ένα λεγόμενο “οικονομικό μπουμ” για μερικούς τομείς των μεσοστρωμάτων και της αστικής τάξης, από την άλλη, οικονομικές “κρίσεις” και ισχυρές κοινωνικές δονήσεις. Μέσα σ’ αυτό το ιστορικό θραύσμα, ο Αλφρέντο θα φτιάξει τις εκδόσεις “Anarchismo” [“Αναρχισμός”] και θα συμμετάσχει στη ζύμωση, γράφοντας σε εφημερίδες όπως η “Sinistra Libertaria” [“Ελευθεριακή Αριστερά”] και δημιουργώντας το περιοδικό “Anarchismo” (1975-1994).

Κατά τη διάρκεια όλης της δεκαετίας του Εβδομήντα του προηγούμενου αιώνα, η συζήτηση στο εσωτερικό των οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς δεν επικεντρωνόταν στην χρήση ή μη της επαναστατικής βίας, αλλά στους τρόπους και τους χρόνους της υλοποίησής της. Από τις άγριες απεργίες και τις συνελεύσεις στα εργοστάσια και τις συνοικίες, από τις μαζικές διαδηλώσεις στην αυτομείωση των λογαριασμών, από τις προλεταριακές απαλλοτριώσεις στις εφόδους ενάντια σε στρατόπεδα, εκτυλίχθηκε ένα πολυσύνθετο πανόραμα, αποτελούμενο από φοιτητές κι εργάτες, άνεργους και “περιθωριοποιήμενους”. Ανάμεσα τους ένα ετερογενές κίνημα, αποτελούμενο από αιρετικούς κομμουνιστές και μητροπολιτικούς ινδιάνους, κοινοτιστές [comonitisti] και συμβουλιακούς, καταστασιακούς και αυτόνομους. Εκτός από τις “Κόκκινες Ταξιαρχίες” [“Βrigate Rosse”] που προωθούσαν την κατάκτηση της εξουσίας και την “επίθεση στην καρδιά του Κράτους”, υπήρχε ένα αρχιπέλαγος από υπογραφές (περισσότερες από εξακόσιες αυτές που χρησιμοποιήθηκαν) που πραγμάτωναν μορφές του μητροπολιτικού αντάρτικου. Αν ο ρόλος των αναρχικών μέσα σ’ αυτήν την ιστορική φάση, εκτός από κάποιες σπάνιες εξαιρέσεις, αποδεικνυόταν εντελώς περιορισμένος, μέσα από ένα πεπαλαιωμένο αναρχικό κίνημα σύνθεσης, άρχισε ολοένα και περισσότερο να βγαίνει στο προσκήνιο ένας αναρχισμός της άμεσης δράσης, δηλαδή η εμπειρία των ομάδων συνάφειας [gruppi d’affinità] και των αυτόνομων πυρήνων. Παρόμοιες εμπειρίες εμφανίζονταν και στην Ισπανία, την Αγγλία και τη Γαλλία. Έξω και ενάντια στη γραφειοκρατία κάθε απόχρωσης, εξεγερμένοι νεολαίοι προσπαθούσαν να συνδυάσουν την κριτική της καθημερινής ζωής με την ανατροπή των επιβεβλημένων κοινωνικών ρόλων.

Μέσα σ’ αυτό το σκηνικό προλεταριακής αυτονομίας, με “βόμβες, αίμα και κεφάλαιο”, για να χρησιμοποιήσουμε μια φράση από ένα κείμενο εκείνων των χρόνων, ο αναρχισμός του Μπονάνο θα μπει σε πολεμική τόσο με τις νεο-λενινιστικές, σταλινικές και εξουσιαστικές Οργανώσεις, όσο και με την παραδοσιακή και απολιθωμένη πλέον [ιταλική] αναρχική Ομοσπονδία (FAI). Με το ίδιο τρόπο, από την ίδια πένα θα σκιαγραφηθεί μια κριτική στην εξειδίκευση και τις ιδεολογίες της πρωτοπορίας και του μιλιταρισμού. Ανάμεσα στις “διενέξεις” εκείνης της περιόδου, σημαδιακή είναι εκείνη μεταξύ της εφημερίδας “Εξέγερση [“Insurrezione”], του περιοδικού “Anarchismo” και της ένοπλης ομάδας “Επαναστατική Δράση” [“Azione Rivoluzionaria”] [2]. Πράγματι, αυτή η τελευταία ήταν μια εμπειρία ελευθεριακής ένοπλης πάλης, στην οποία χρεωνόταν μια σειρά αντιφάσεων, μια εκ των οποίων εκείνη […] “για την λειτουργία της ένοπλης οργάνωσης που συμπυκνώνεται στην αντίληψη της ως λειτουργία – “οδηγός”, ως “πρωταρχική” λειτουργία, συγκριτικά με τη μαζική δουλειά και την πραγματικότητα της παραγωγής και της εκμετάλλευσης, όταν θα ήταν πολύ πιο ακριβές να μιλάμε για την αναγκαιότητα της ειδικής ένοπλης οργάνωσης και την ταυτόχρονη σημασία της επέκτασης της μαζικής δουλειάς, χωρίς το ένα πράγμα να υποβάλλεται στο άλλο ή αντίστροφα”. (Από “Συμβολές στην ελευθεριακή ένοπλη κριτική”. Εκδόσεις Anarchismo)

Το 1977, η ριζοσπαστικοποίηση και η γενίκευση της ταξικής σύγκρουσης οξύνεται περαιτέρω και ο Αλφρέντο στέλνει προς έκδοση την “Ένοπλη χαρά”, κείμενο γραμμένο γιατί “[…] φάνταζε πλέον αναγκαίο ν’ αποφευχθεί ο μεγάλος αριθμός δράσεων που πραγματοποιούνταν καθημερινά στα εδάφη από τους συντρόφους, επιθετικές δράσεις ενάντια σε άτομα και δομές της κυριαρχίας και του κεφαλαίου, να διοχετεύεται μέσα από τη διευθυντική λογική ενός ένοπλου κόμματος, όπως οι Brigate Rosse στην Ιταλία, για ν’ αναφέρω μονάχα ένα παράδειγμα.

Το πνεύμα του βιβλίου βρίσκεται όλο εδώ. Δείχνει το πως μέσα από μια καθημερινή πρακτική απελευθέρωσης και καταστροφής, μπορεί να βγεί προς τα έξω μια χαρούμενη λογική αγώνα και όχι μια θανατηφόρα και σχηματική μέθοδος σκλήρυνσης μέσα από τους κανόνες που προκαθορίζονται από μια διευθυντική ομάδα”. Υπενθυμίζουμε ότι γι’ αυτό το βιβλίο [… ] “διατάχθηκε στην Ιταλία η καταστροφή του. Μια ετυμηγορία του ιταλικού ανώτατου δικαστηρίου το έριξε στην πυρά […] Για τη συγγραφή αυτού του βιβλίου καταδικάστηκα σε ενάμιση χρόνο κάθειρξης”.

Όμως το 1978 θα ξεσπάσει ένα πραγματικό σκάνδαλο στον κόσμο της διανόησης: κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Anarchismo “Η πολιτική διαθήκη μου”, με υπογραφή του Ζαν Πωλ Σατρ, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα κείμενο 40 σελίδων του Ζοζέφ Ντεζάκ, αναρχικού που είχε πεθάνει στο Παρίσι το 1864. Μια εκτροπή [detournement] που θα κοστίσει στον Μπονάνο μια καταγγελία από πλευράς του παρισινού φιλόσοφου.

Με την άνοδο της τηλεματικής στις αρχές της δεκαετίας του ’80, αρχίζει μια σημαντική φάση αναδιάρθρωσης του Κράτους και του Κεφαλαίου, εν μέσω περιόδου πλήρους “έκτακτης ανάγκης”, η αντεπανάσταση θα παρατάξει όλες τις δυνάμεις της σε μια στιγμή έντονης οπισθοχώρησης του επαναστατικού και ανταγωνιστικού κινήματος. Η θεσμοθέτηση των ειδικών φυλακών και οι νόμοι περί διαχωρισμού και μετάνοιας, ανοίγουν μια συζήτηση γύρω από την πολιτική φυλάκιση στην Ιταλία. Ο Αλφρέντο δημοσιεύει το 1984 το “Κι εμείς θα είμαστε πάντα έτοιμοι να κατακτήσουμε στον ουρανό” , ενάντια στην αμνηστία και τη “συνθηκολόγηση” που ανέμιζαν μερικοί στρατευμένοι κομμουνιστές. Αρχίζει πλέον να διακρίνεται το τέλος της εργατικής κεντρικότητας και του Κόμματος και να προκύπτει μια επανεκκίνηση της πρακτικής των διάχυτων σαμποτάζ, της ανώνυμης και εδαφικά διασκορπισμένης επίθεσης, της ένοπλης υπόθεσης.

Από το Λονδίνο, ο Αλφρέντο γράφει την “Παράλογη επανάσταση”, όπου τονίζεται η πόλωση της πραγματικότητας, η σημασία της παρέμβασης στους ενδιάμεσους αγώνες, της άτυπης οργάνωσης και του εξεγερσιακού σχεδίου. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, πάντοτε στην Αγγλία, θα είναι παρών στην εξέγερση του Μπρίξτον. Αποκτάει όλο και περισσότερη υπόσταση η αναποτελεσματικότητα μιας κάποιας οπτικής της αναρχικής εξέγερσης, ίδιας μ’ εκείνη του δέκατου ένατου αιώνα, με το φαντασιακό των κόκκινων και μαύρων σημαιών πάνω στα οδοφράγματα: παρατηρούνται οι παράλογες ταραχές που χαρακτηρίζουν τις κεφαλαιοκρατικές κοινωνίες. Εν τω μεταξύ, θέτονται σε πειραματισμό οι “αυτόνομοι πυρήνες βάσης” στο εσωτερικό των διεκδικητικών και ιδιαίτερων αγώνων, γίνεται λόγος για “γέφυρες” μεταξύ του ιδιαίτερου κινήματος (οι σύντροφοι) και του υπαρκτού κινήματος (η πραγματικότητα των αγωνιζόμενων αποκλεισμένων). Επομένως, η συμμετοχή στους αγώνες των σιδηροδρομικών εργατών του παραρτήματος του Τορίνου. Τίθεται σε κίνηση το Συντονιστικό των αυτοδιαχειριζόμενων Λεγκών [Coordinamento delle Leghe autogestite] ενάντια στην πυραυλική βάση του Κoμίζο [στη Σικελία] το 1987, παίρνουν μέρος στους αγώνες ενάντια στα πυρηνικά και τις αντιμιλιταριστικές διαδηλώσεις, έχοντας συγκεκριμένους στόχους επίθεσης.

Γεννιέται το περιοδικό “Προβοκάτσια” [“Provocazione”] (1987-1991) και ο Μπονάνο συλλαμβάνεται μαζί μ’ έναν σύντροφο για μια ληστεία σε κοσμηματοπωλείο του Μπέργκαμο το 1989. Σε σχέση με τις διάχυτες και αποκεντρωμένες δράσεις στην Ιταλία, αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι από τα τέλη του 1977 μέχρι το 1989, γκρεμίστηκαν 1200 ηλεκτρικοί πυλώνες υψηλής τάσης.

Πρόκειται επίσης για τα χρόνια που ο Σικελός αναρχικός περιγράφει τη συνθήκη των “νέων σε μια μεταβιομηχανική κοινωνία” και το διαχωρισμό μεταξύ των εντός και των εκτός:

[…] Πριν από καιρό, πρότεινα ένα διαχωρισμό που βασιζόταν σε αυτές τις δυο κατηγορίες. Από τη μια οι εντός, κλεισμένοι στον τευτονικό τους πύργο, κάτοχοι της νέας τεχνολογίας και μόνο γι’ αυτό, κυρίαρχοι. Απ’ την άλλη, οι εκτός, προορισμένοι σε μια παθητική χρήση της τεχνολογίας, αποστερημένοι από κάτι που δεν θα είναι ποτέ το “εργασιακό” τους όπλο, και γι’ αυτό κυριαρχούμενοι.

Εξήγησα, σ’ εμένα μου φαίνεται με τρόπο επαρκή, ότι αυτός ο διαχωρισμός προσαρμόζεται αρκετά (παρότι παραμένει ως μοντέλο σκέψης) στην μεταβιομηχανική κοινωνία. Η τεχνολογία είναι ο πλούτος, πέρα από το απλό “οικονομικό κεφάλαιο”, το οποίο θα μειώνεται ολοένα και περισσότερο. Αυτή η τεχνολογία δεν μπορεί ν’ ανήκει σε όλους. Οι περισσότεροι θα είναι ικανοί να την χειρίζονται παθητικά και δεν θα καταλαβαίνουνε ποτέ τίποτα περισσότερο από το πάτημα ενός κουμπιού. Οι λιγότεροι (οι εντός) θα κατευθύνουν τις έρευνες και θα διαχειρίζονται την εξουσία μέσω της αποκλειστικής κατοχής της τεχνολογικής γνώσης […] Από “Οι νέοι σε μια μεταβιομηχανική κοινωνία”. Περιοδικό “Anarchismo”, 61ο τεύχος. 1988 [3]

Φτάνουν τα χρόνια του ’90 και συνεχίζεται η αποκέντρωση των παραγωγικών δομών, η ελαστικοποίηση και η επισφαλειοποίηση. Ο αναρχισμός θεωρείται όλο και περισσότερο ως μια ατομική ηθική ένταση που πρέπει να λογαριαστεί με μια μεταβαλόμενη πραγματικότητα και μια κρατική Κυριαρχία, διάχυτη και εδαφικά αποκεντρωμένη. Ο Αλφρέντο δοκιμάζει να εξηγήσει αυτήν την μεταβολή της “νέας” δημοκρατίας, το πέρασμα από την πρώτη στη δεύτερη Repubblica, μέσα από το “Η αναρχική ένταση”, ένα έντυπο βγαλμένο από μια ομιλία σ’ ένα λύκειο του Κούνεο το 1995. Εκδηλώσεις οργανώνονται και σε ελληνικά πανεπιστήμια, όπου μιλάει για “Κυριαρχία και Εξέγερση” [4]. Είναι τα χρόνια του εβδομαδιαίου εντύπου “Μαυρόσκυλο” [“Canenero”], μια εφημερίδα που συντασσόταν από τον Αλφρέντο και άλλες ατομικότητες στη Φλωρεντία, αλλά και τα χρόνια της λεγόμενης “Δίωξης Μαρίνι” το 1996, από το όνομα του δικαστή που ερευνά για μια “ένοπλη ομάδα”, βαφτισμένη ως ORAI [Οργάνωση Επαναστατική Αναρχική Εξεγερσιακή – Οrganizzazione Rivoluzionaria Anarchica Insurezionalista], επινοημένη από τους διωκτικούς μηχανισμούς, της οποίας υποτίθεται ότι ηγείται ο Μπονάνο.

68 θα είναι οι αναρχικοί που θα κατηγορηθούν για ληστείες, απαγωγές, δολοφονίες, οπλοκατοχές, καθώς και για διάφορες επιθέσεις σε υποδομές της εξουσίας. Ο Αλφρέντο θα κάνει μια αυτο-υπεράσπιση στη δίκη στη Ρώμη, οι αναρχικοί θα μιλήσουν για “σκευωρία” και θα πραγματώσουν μια καμπάνια για την απελευθέρωση των διωκόμενων. Το “Canenero” θα γράψει: “η εξέγερση έχει επιθυμίες και αιτίες που καμία στρατιωτική λογική δεν θα μπορέσει ποτέ ν’ αντιληφθεί” (CaneNero, αναρχικό εβδομαδιαίο έντυπο. 20/12/1996. Τεύχος 43). Σε κάθε περίπτωση, μέσω βαριών καταδικών και πολλών αθωώσεων, το θεώρημα (η ύπαρξη μια “ένοπλης συμμορίας’ με αρχηγούς και ακόλουθους, γιάφκες κλπ…) δεν θα περάσει, παρά την καταδίκη μερικών συντρόφων και συντροφισσών για “ένοπλη συμμορία” (η λεγόμενη ρωμαϊκή ομάδα). Αυτή η δίκη και τ’ αποτελέσματα της, θ’ αποτελέσουν το πρελούδιο μιας μακράς σειράς από απόπειρες, από την πλευρά της δικαστικής εξουσίας, για χρήση των αδικημάτων περί οργάνωσης, ώστε να χτυπηθεί το αναρχικό κίνημα [5].

Σε μια συνάντηση στο Βελέτρι, το Δεκέμβρη του 2000, παίρνει μορφή η ιδέα “να σκεφτούμε μια σειρά σταθερών επαφών μεταξύ των συντρόφων, από το χώρο της λεκάνης της Μεσογείου […]”, απ’ όπου θα προκύψει η απόπειρα να στηθεί “μια άτυπη οργάνωση που να συμπεριλαμβάνει συντρόφους και αντιεξουσιαστικές ομάδες”: η ΙΑΙ [Εξεγερσιακή Αντιεξουσιαστική Διεθνής – Internazionale Antiautoritaria Insurrezionalista]. Αν και αυτή καθαυτή η διαδικασία δεν θα προχωρήσει, εν τούτοις σηματοδοτεί σε κάθε περίπτωση ένα σημαντικό σταθμό στην ιστορία του αναρχισμού της άμεσης δράσης, ο οποίος νιώθει κομμάτι ενός πλαισίου, μια έντασης και ενός κύκλου διεθνών αγώνων.

Η εικοσαετία που ακολούθησε κατά τη διάρκεια του νέου αιώνα, θα βρεί τον Αλφρέντο ακόμα ενεργό και προπαγανδιστή, πάντα σε ετομότητα, να δημοσιεύει τα κείμενα του, διαρκώς να γυρίζει την Ιταλία και το εξωτερικό. Τυπώνεται η “πραγματεία της αχρηστίας” [“Il trattato dell’inutilità“], για τη συγγραφή της οποίας διέθεσε ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του. Το περιοδικό “Senza Titolo” [“Άτιτλο”] είναι του 2009 ενώ το Negazine του 2017.

Συλληφθέντας το 2009 στα Τρίκαλα, μαζί μ’ έναν Έλληνα σύντροφο, για μια ληστεία τράπεζας, θα λάβει μια μεγάλη διεθνή αλληλεγγύη [6].

Εκκινώντας από μια “θεωρία του ατόμου”, ο Μπονάνο αποπειράθηκε να υπερβεί, μέσα από το νιτσεϊκό όρο τους “ξεπεράσματος”, το “ψευδές πρόβλημα του ατομικισμού και του κομμουνισμού”. Σύμφωνα με δική του παραδοχή, δεν υπήρξε ποτέ μηδενιστής αλλά αντίθετα αναρχικός κομμουνιστής, σε πλήρη συνέχεια της παράδοσης των Μπακούνιν, Κροπότκιν και Μαλατέστα [7]. Ξεπερνώντας κάθε εξειδικευμένο και ακαδημαϊκό διανοουμενισμό, παρά τη γραφή του που δεν ήταν πάντοτε απλή και ενώπιον μιας θεωρητικής σκέψης, βαθιάς, πυκνής και διαρθρωμένης, πολλές από τις νηφάλιες κριτικές και τις οξείες θεωρήσεις του, έδωσαν μια τεράστια συνεισφορά στο αναρχικό κίνημα σε διεθνές επίπεδο.

Δεν είναι τυχαίο ότι τις αναλύσεις που ανέπτυξε μέσα στα χρόνια, σχετικά με τις “νέες μεταβολές του καπιταλισμού”, τις “μεταμορφώσεις του κόσμου της εργασίας και του σχολείου”, την “απώλεια της γλώσσας”, την “εξαθλίωση της κουλτούρας”, την “καταστολή και τον κοινωνικό έλεγχο”, τις βλέπουμε να συμπυκνώνονται μέσα στα τρέχοντα κοινωνικά δρώμενα.

Θεωρούμε ότι μια παρένθεση οφείλει να γίνει για τη διεθνιστική διάσταση του είναι του. Σχετικά με την τρέχουσα διεθνή συνθήκη του ιμπεριαλιστικού πολέμου που ζούμε σήμερα, ή γενικότερα μ’ αυτήν τη φάση των εθνικισμών (που σήμερα έχουν βερνικωθεί με την κυριαρχική [sovranista] μπογιά), των θρησκευτικών ολοκληρωτισμών και του κρατικού ρατσισμού, παραθέτουμε ακριβώς μια θέση που δημοσιεύθηκε στο “Provocazione”, τεύχος 19 του 1989, σχετικά με το “παλαιστινιακό ζήτημα”:

“[…] Χρειάζεται επομένως να είμαστε ενάντια τόσο στο ισραηλινό Κράτος όσο και στο παλαιστινιακό Κράτος, στο βαθμό που ο αγώνας ενάντια στο πρώτο -που υπάρχει και είναι επιχειρησιακό- τίθεται με πρακτικούς όρους, ενώ εκείνος ενάντια στο δεύτερο -που βρίσκεται μονάχα στα σπάργανα [1989]- τίθεται με πολιτικούς όρους.
Χρειάζεται να υποστηρίξουμε τη συγκρότηση μιας ομοσπονδίας κοινοτήτων εργαζομένων, παλαιστίνιων και ισραηλινών, ελεύθερων να ομοσπονδιοποιηθούν σύμφωνα με τη θέληση τους, να θέτουν τα δικά τους προγράμματα, να κάνουν τις δικές τους οργανωτικές και παραγωγικές επιλογές, έξω από τις ωμές παρεμβάσεις των μεγάλων Κρατών και ιδιαίτερα εκείνου των ΗΠΑ.

Είναι αναγκαία μια συνεργασία πρακτική και ιδεατή, παραγωγική και πολιτισμική, μεταξύ του παλαιστινιακού και του ισραηλινού λαού, ώστε να δοθεί τέλος σε μια εθνική και φυλετική σύγκρουση που δεν υπάρχει λόγος να υφίσταται, αφού σ’ αυτά τα εδάφη υπάρχει χώρος και για τους δύο λαούς, διατηρώντας και ξεπερνώντας τις φυλετικές, πολιτισμικές, θρησκευτικές διαφορές και παραδόσεις τους.

Χρειάζεται να σταθούμε στο πλευρό του παλαιστινιακού λαού, αλλά και στο πλευρό του ισραηλινού λαού, ιδιαίτερα στα πιο απόκληρα και εξαθλιωμένα στρώματα των δύο λαών, τα οποία μια διεθνής πολιτική μεγάλων συμφερόντων και εκμετάλλευσης ωθεί στην αλληλοσφαγή […]”

Σχετικά μ’ αυτό, ο Αλφρέντο είχε πολύ μέσα στην καρδιά του την υπόθεση της παλαιστινιακής απελευθέρωσης και έχοντας λάβει μέρος άμεσα επί του πεδίου, είχε υποστεί ένα βασανιστήριο από τη Mossad.

Και πράγματι μ’ αυτήν την έννοια, είχε πολύ κουράγιο (με την ετυμολογική έννοια του όρου: cor, agis = δράση με καρδιά) ο Αλφρέντο, βάζοντας στο παιχνίδι ολόκληρη τη ζωή του, καταναλώνοντας την με πάθος -αργά αλλά ασταμάτητα, ακριβώς όπως καίει το καντήλι του Στίρνερ-, ενάντια στην αδικία και την ταπεινωμένη αξιοπρέπεια, ενάντια στην ιδεολογική εξαπάτηση και το σύνολο της επιστημονικής οργάνωσης αυτής της θανατηφόρας τάξης.

Η παράλογη ζωή του Αλφρέντο βρίσκεται ολόκληρη εδώ: στη δημιουργία μιας ρωγμής μέσα στη ορθή λογική και τον αστόκοσμο, στην ανατροπή της ημερήσιας διάταξης της συζήτησης: “Ολόκληρη η μηχανή της πολιτισμικής παράδοσης της Δύσης είναι μια μηχανή θανάτου, μια άρνηση της πραγματικότητας, ένα βασίλειο του ψεύτικου που έχει συσσωρεύσει κάθε είδος φρικαλεότητων και αδικιών, εκμεταλλεύσεων και γενοκτονιών. Αν η άρνηση αυτής της λογικής της παραγωγής είναι καταδικασμένη ως τρέλα, χρειάζεται να εξηγήσουμε τη διαφορά μεταξύ τρέλας και τρέλας”.

Μπροστά μας έχουμε τη ψυχρή και τερατώδη πραγματικότητα αλλά και την ξεροκέφαλη και επαναστατική, αλλά απολύτως καθόλου ντετερμινιστική, πεποίθηση πως ” […] είμαστε σίγουροι ότι κάθε στιγμή της ζωής μας, ακόμα και η πιο μικρή ανάσα ελπίδας, το ξαφνικό κοκκίνισμα από μια ευχάριστη αίσθηση για την οποία δεν νιώθαμε ικανοί, είμαστε σίγουροι ότι όλο αυτό δεν μπορεί να πάει χαμένο και πως ο κόσμος του μέλλοντος θα χτιστεί ακριβώς μ’ αυτά τα υλικά, τα μη συσσωρευμένα και ποσοτικοποιημένα, που παράγουν ανοίγματα που ούτε καν έχουμε διανοηθεί”. “Χωρίς ένα λόγο” [“Senza una ragione”].

Πράγματι σήμερα, τα ηθικά και μεθοδολογικά ζητήματα του παρελθόντος παραμένουν ακόμα ανοιχτά: ενώπιον του πολέμου και της “4ης βιομηχανικής επανάστασης”, μπροστά στη βαρβαρότητα και τη βίαιη “Μετάβαση” που βρίσκεται σ’ εξέλιξη, μεταξύ των drones της τεχνητής νοημοσύνης, της αλγοριθμικής εκμετάλλευσης και της ψηφιακής κυριαρχίας, πως μπορούμε να μπλοκάρουμε την κατασκευή αυτού του ατομικοποιημένου και εκτός πραγματικότητας τέχνο-aνθρώπου [tecno-uomo] του 21ου αιώνα;

“Ένα κλίμα ισοπέδωσης και τυποποίησης, ελεεινής αποδοχής και μιας αγωνίας που περνιέται για ανάσα και χτυποκάρδι. Εμείς αρνούμαστε τη ζωτική προέλευση αυτού του ουσιαστικού θανάτου και είναι γι’ αυτό που θέλουμε να πάμε παραπέρα, γι’ αυτό και θέλουμε να επιβεβαιώσουμε τη χαρά ως οπτική της ζωής και όχι ως μια μίζερη αμυντική οχύρωση”, γράφει το περιοδικό Negazine του 2017.

Ολοκληρώνοντας, χωρίς να θέλουμε ν’ αναπαράγουμε αυτολεξεί κάποια μοντέλα, χωρίς καμία διάθεση μυθοποίησης, θέλουμε να πούμε ότι ο Αλφρέντο έζησε μια αντιφατική ζωή, παράλογη, όπως άλλωστε κι εκείνη όλων μας, τη βυθισμένη σε μια πραγματικότητα που -με τη σειρά της, ειδωμένη από κοντά- είναι κι αυτή παράλογη.

Μια ζωή γραπωμένη από τους χτύπους του θανάτου και τη θέληση για ισχύ, ταλαιπωρημένη από τις πληγές των χτυπημάτων που δέχθηκε και ρουφηγμένη από τις ορμές μιας ανιδιοτελούς αγάπης.

Ο Αλφρέντο από τη μία πλευρά, υπήρξε απλώς ένα σύντροφος όπως οι άλλοι και όπως πάρα πολλοί άλλοι, στο ρου της μακράς ιστορίας του αγώνα ενάντια στην καταπίεση. Από την άλλη πάλι, έφερε ως τις ακραίες συνέπειες τους, τα προτάγματα και τις πρακτικές τους. Ένα παράδειγμα συνέπειας, ένα αγκάθι στα πλευρά της ηθικής, ένας “τρελός Δον Κιχώτης” για πάρα πολλούς ορθά σκεπτόμενους και δειλούς, που πλήρωσε με χρόνια φυλακής και καταστολής την ένταση του. Κλείνοντας το ζήτημα: “Εγώ δεν είμαι άνθρωπος, εγώ είμαι δυναμίτης”, θα έλεγε ο Νίτσε.

Κατά βάθος, πρέπει να συνεχίσουμε να επιθυμούμε, να παίζουμε, να μισούμε τους παντοτινούς εχθρούς και ν’ αγαπάμε τη ζωή.
Γιατί από την άλλη, μονάχα η αυτοοργάνωση των κοινωνικών διαδικασιών και το επαναστατικό πάθος με όλη την εκρηκτικότητα του, παραμένουν ένα βασικό σημείο για μια πραγματική… επανάσταση παράλογη.

Simone Le Marteau & Nada Lestrigon
ΤέχνοΚόσμος [TecnoMondo], Δεκέμβριος 2023

Σημείωση των Συγγραφέων

Για τους υπογράφοντες, υπήρξε μια τύχη και μια ευχαρίστηση η προσωπική γνωριμία μαζί του, αν και σε σύντομες και φευγαλέες ευκαιρίες. Για να είμαστε ειλικρινείς, δεν θέλαμε να διατρέξουμε τον κίνδυνο ούτε να κάνουμε μια ψυχρή βιογραφία, ούτε μια άθλια σύνοψη της σκέψης του Αλφρέντο. Αλλά σε κάθε περίπτωση, αναλάβαμε την ευθύνη να διατρέξουμε αυτό τον κίνδυνο, ίσως χωρίς να καταφέρουμε εντελώς να τον αποφύγουμε.

Αναφερθήκαμε μονάχα στα πιό σημαδιακά -για εμάς- κείμενα του, συγκριτικά με τον όγκο των βιβλίων, σημειώσεων, κειμένων, διάλεξεων. Όπως υπενθύμιζε ο ίδιος ο Αλφρέντο “εκτός από τις δύο ή και τέσσερις πτυχιακές, όπως συνηθιζόταν εκείνη την εποχή, έγραψα για άλλους, από το 1967 ως το 1997 σχεδόν 150 εργασίες”. Γιατί αν είναι αλήθεια πως ο Αλφρέντο, αρνούμενος έδρες και πανεπιστημιακή γνώση, μας μίλησε πολλές φορές για τη σημασία της κουλτούρας, μάς έθεσε σ’ επιφυλακή λέγοντας μας πάντοτε πως “από τις βιβλιοθήκες βγαίνουν οι σφαγείς”.

Σημειώσεις του Μεταφραστή

[1] Αλφρέντο Μ. Μπονάνο. Ξέρω ποιος σκότωσε τον επιθεωρητή Λουίτζι Καλαμπρέζι. Εκδόθηκε στα ελληνικά από ανώνυμους αντεξουσιαστές, τυπώθηκε στην τυπογραφική κολλεκτίβα Rotta και “κυκλοφόρησε στην Αθήνα και αλλού, τον ζοφερό Οκτώβρη του 2013”.

[2] Σχετικά με τη δράση της Α.R, κυκλοφόρησε πρόσφατα στα ελληνικά: AZIONE RIVOLUZIONARIA – EΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ. Mια αναρχική ένοπλη οργάνωση στα ιταλικά “μολυβένια χρόνια”. Εκδόσεις Δαίμων του Τυπογραφείου. Αθήνα. 2022.

[3] Αλφρέντο Μ. Μπονάνο. Οι νέοι σε μια μεταβιομηχανική κοινωνία. Εκδόσεις Τζεντάι. Αθήνα. Άνοιξη 2007.

[4] Alfredo M. Bonanno. Κυριαρχία και Εξέγερση στη μεταβιομηχανική κοινωνία. Εσωκλεισμένοι και Αποκλεισμένοι. Εκδόσεις Ελευθεριακού Ινστιτούτου Κοινωνικών Μελετών Ιωαννίνων. 2008.

[5] Σχετικά με αυτήν τη δεκαετή “κρατική ιερά εξέταση”: Δίωξη Marini 1994 – 2004. Η κατασταλτική επιχείρηση του ιταλικού κράτους ενάντια στους αναρχικούς. allertA. Aθήνα. Φθινόπωρο 2005.

[6] Μετά τη σύλληψη του στα Τρίκαλα και κατά τη διάρκεια της κράτησης του στις ελληνικές φυλακές, πραγματοποιήθηκαν πολλές άμεσες δράσεις και κινήσεις Αλληλεγγύης στην Ελλάδα, την Ιταλία και αλλού (ΗΠΑ, Αγγλία, Γερμανία, Πορτογαλία, Γαλλία, Τουρκία, Μεξικό κ.α).

Στην Αθήνα, μεταξύ άλλων, πραγματοποιήθηκε Εκδήλωση – Συζήτηση από Πρωτοβουλία Αλληλέγγυων στις 17/3/2010 στο ΕΜΠ (Γκίνη) με τα πρόταγματα: “Άς πούμε τα πράγματα με το όνομα τους… ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΚΑΙ ΛΗΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ – ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ Χ. ΣΤΡΑΤΗΓΟΠΟΥΛΟ – Α. ΜΠΟΝΑΝΟ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ”.

Είχε προηγηθεί τον Φλεβάρη του 2010, η κυκλοφορία της ακόλουθης αφίσας αντιπληροφόρησης & αλληλεγγύης: ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑΣ; ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΗΣΤΗΣ;

«Η Ελευθερία, άρα η Αναρχία, γίνεται αντιληπτή αλλά δεν κατέχεται. Είναι το ποιοτικό σύνολο που χάνω ακριβώς τη στιγμή που αναρωτιέμαι αν μπορώ να το διατηρήσω και να το εγγυηθώ ενάντια στις απαιτήσεις του άλλου. Το χάρισμα ελέγχει χωρίς αντίτιμο την ποιότητα, το να χαρίζεσαι σημαίνει ν’ ανοίγεσαι χωρίς να ζητάς κανένα αντάλλαγμα. Χωρίς αυτό το χάρισμα δε θα φτάσουμε ποτέ την ποιότητα αλλά θα παραμένουμε πάντοτε στο αδιαπέραστο της πράξης. Η δράση που δε μ’ εμπλέκει, που δε μου αλλάζει τη ζωή βάζοντας με σε κίνδυνο, είναι μια απλή πράξη, μια ρουτίνα που τείνει να μολύνει ακόμα και την ίδια την καθημερινότητα μου»

Α. Μπονάνο

Την 1η Οκτώβρη 2009 πραγματοποιείται απαλλοτρίωση σε τράπεζα στα Τρίκαλα. Αργότερα την ίδια μέρα, συλλαμβάνονται και προφυλακίζονται οι αναρχικοί Χρήστος Στρατηγόπουλος και Αλφρέντο Μπονάνο. Ο Χρήστος αναλαμβάνει την ευθύνη της ενέργειας ενώ ο Αλφρέντο αρνείται τις κατηγορίες που του αποδίδονται. Μέχρι σήμερα οι δύο σύντροφοι παραμένουν έγκλειστοι στις άθλιες συνθήκες που επικρατούν στα κελιά της ελληνικής δημοκρατίας. Όπως πάντα έτσι και τώρα, σε καιρούς συνολικής κρίσης του συστήματος, το κράτος – το ενιαίο κόμμα των αφεντικών, αυτών των νόμιμων ληστών που συσσωρεύουν τον κοινωνικό πλούτο στα χρηματοκιβώτια τους και ονομάζουν, μέσω των μμε, ληστή όποιον πολεμάει αυτήν τη συνθήκη καταπίεσης και εκμετάλλευσης ξέρει να τιμωρεί παραδειγματικά τους δεδηλωμένους εχθρούς του.

Όσον αφορά ειδικότερα τον Α.Μπονάνο, τον 73χρονο σύντροφο με μια πολύχρονη και πολύμορφη παρουσία στις γραμμές του διεθνούς αναρχικού-ανατρεπτικού ρεύματος που έχει σοβαρά διαγνωσμένα και από το ίδιο το κράτος- προβλήματα υγείας (καρδιακή ανεπάρκεια, σακχαρώδη διαβήτη, υπέρταση, σοβαρά μυοσκελετικά προβλήματα), η παράταση του εγκλεισμού του αποκτά χαρακτηριστικά εκδίκησης και φυσικής εξόντωσης και θέτει σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή του.

Όμως, όπως κάθε αιχμάλωτος του κράτους, έτσι και ο Χρήστος και ο Αλφρέντο δεν είναι μόνοι τους.

ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗ ΦΥΣΙΚΗ ΕΞΟΝΤΩΣΗ – ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΑΛΦΡΕΝΤΟ ΜΠΟΝΑΝΟ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟ ΧΡΗΣΤΟ ΣΤΡΑΤΗΓΟΠΟΥΛΟ

[7] Η εισήγηση του Αλφρέντο Μπονάνο με τίτλο “Ο Μαλατέστα και η έννοια της επαναστατικής βίας” στην αναρχική συνάντηση που διοργανώθηκε στις 5, 6 & 7 Δεκέμβρη 2003 στη Νάπολη από ναπολιτάνικες αναρχικές ομάδες, την Αναρχική Ιταλική Ομοσπονδία (FAI) και το Κέντρο Ελευθεριακών Μελετών σε συνεργασία με το Ίδρυμα Morra, με αφορμή τα 150 χρόνια από τη γέννηση του Ερρίκο Μαλατέστα, κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Τζεντάι, στην Αθήνα το φθινόπωρο του 2010, αφιερωμένη στη μνήμη του συντρόφου Κώστα Σειρηνίδη.

Στις 23 Σεπτέμβρη 2020, μετά από δήθεν ανώνυμο τηλεφώνημα, συλλαμβάνεται από την «αντι»τρομοκρατική ο σύντροφος Π. Γεωργιάδης και μετά από έρευνα που ακολούθησε στην νόμιμα νοικιασμένη αποθήκη βιβλίων του και την ανεύρεση ποσότητας εκρηκτικής ύλης, πυροκροτητών και σφαιρών διατάσσεται η προφυλάκιση του με διογκωμένο κατηγορητήριο.

Μετά από δεκαοκτώ μήνες προφυλάκισης και αφού το “απλό” πλημμέλημα της οπλοκατοχής μετατρέπεται σε κακούργημα, ο σύντροφος καταδικάζεται σε ποινή πέντε ετών, μ’ αναστολή μέχρι το εφετείο, χωρίς πουθενά καθ’ όλη τη διάρκεια της δίκης να παρουσιαστεί έστω και ένα στοιχείο που να τεκμηριώνει ότι ο σκοπός της κατοχής των εκρηκτικών ήταν η διάθεση σε τρίτους – το μόνο κριτήριο που διαφοροποιεί την κατοχή των υλών από πλημμέλημα σε κακούργημα.

Αυτό που επί της ουσίας αναβαθμίζει την κατηγορία εναντίον του Πολύκαρπου είναι η συνεχής, αμετάκλητη και μη ανασταλτική συμμετοχή του στους κοινωνικούς- ταξικούς αγώνες. Ο σύντροφος βρίσκεται στο στόχαστρο των διωκτικών μηχανισμών γιατί για περισσότερα από είκοσι χρόνια είναι αδιάλειπτα παρών στους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες της εποχής του.

Συμμετέχοντας στους αγώνες των φυλακισμένων κατά τη διάρκεια της παραμονής του στις φυλακές, όντας αλληλέγγυος στους μετανάστες και τις μετανάστριες, συμμετέχοντας σε αντι-ιμπεριαλιστικούς – αντικαπιταλιστικούς – αντιφασιστικούς και εργατικούς αγώνες και σε τόσες άλλες, μεγάλες ή και μικρότερες, στιγμές της ταξικής πάλης.

Παρών στη διάδοση του ανατρεπτικού λόγου, είτε μέσω των εκδόσεων Ασύμμετρη Aπειλή, Μόλοτ και Red n Noir, είτε μέσω του κινηματικού εκδοτικού εγχειρήματος Los Solidarios. Διεξάγωντας έναν καθημερινό αγώνα -ευτυχώς όχι μόνος του- ενάντια στη συνωμοσιολογία και τον ανορθολογισμό που αναδείχθηκε κατά τη διάρκεια και μετά την πανδημία.

Αυτό που διακυβεύεται την Τετάρτη 13/12, είναι το αν θα καταρρεύσει πλήρως το αφήγημα της “αντι”τρομοκρατικής -η οποία και συνέταξε τη δικογραφία την οποία υιοθέτησε και η δικαστική εξουσία κατά τη διάρκεια του πρωτόδικου δικαστηρίου- και ο σύντροφος θα απαλλαχθεί πλήρως ή αν λόγω των εμμονών των αστυνομοδικαστικών μηχανισμών θα οδηγηθεί εκ νέου στη φυλακή.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ.

ΠΙΣΩ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ – ΕΜΠΡΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ & ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΕΣ.

ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΥΛΙΚΑ – ΗΘΙΚΑ – ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ & ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤ(ΡΙ)ΕΣ.

Δίκη – Συγκέντρωση Αλληλεγγύης. Εφετείο Αθηνών (Λουκάρεως). Τετάρτη 13/12. 6ος όροφος, 9.00 πμ.

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)
Αθήνα. Δεκέμβρης 2023

Στα ασφαλτένια αλώνια της πόλης, στους δικούς µας δρόµους. Εκεί που ακόµα είναι ανοιχτές οι λακκούβες από τις παλιές φωτιές. Εκείνες που αφήσαµε στη µέση. Εκεί, θα συναντηθούµε ξανά…

Την Τετάρτη 6 Δεκέμβρη 2023 συμπληρώνεται η πρώτη δεκαπενταετία από την εν ψυχρώ κρατική δολοφονία του συντρόφου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, στη συμβολή των οδών Μεσολογγίου & Τζαβέλα στα Εξάρχεια, από τους ένστολους αμετανόητους φονιάδες Κορκονέα και Σαραλιώτη.

Μια εν ψυχρώ κρατική δολοφονία που σημάδεψε ανεξίτηλα μια ολόκληρη γενιά και πυροδότησε, αρχικά στην Αθήνα κι έπειτα σ’ όλη τη χώρα, τη μαζικότερη, μαχητικότερη και πλέον μακρόβια κοινωνική – ταξική Εξέγερση στην αιματοβαμμένη ιστορία της Γ’ Ελληνικής “Δημοκρατίας”, η οποία άφησε σαφώς τα αγωνιστικά – μαχητικά χνάρια της, στη μετέπειτα πορεία της ταξικής πάλης και του κοινωνικού ανταγωνισμού αυτού του τόπου.

Μια κοινωνική – ταξική Εξέγερση “προφητική”, που ξέσπασε ενώ ήδη είχαν αρχίσει να συσσωρεύονται απειλητικά -πάνω από τα κέφαλια της χειμαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας- τα σύννεφα της καπιταλιστικής Κρίσης και οι νόμοι – λαιμητόμοι των προμνημονιακών, μνημονιακών και “μεταμνημονιακών” χρόνων,

Μια κοινωνική – ταξική Εξέγερση που στάθηκε αρκετή […] από τη µία για να λερωθούν για τα καλά τα καθεστωτικά βρακιά σύσσωµου του αστικού πολιτικού συστήµατος και από την άλλη να καταδείξει όλον τον πλούτο, τον «πρωταγωνιστισµό» αλλά και τα όρια του πολύµορφου και πολυτασικού αναρχικού – αντιεξουσιαστικού χώρου (που αποτέλεσε αναµφισβήτητα τον πυροκροτητή, αλλά όχι τη θρυαλλίδα, της εξέγερσης), της κοµµουνιστικής αριστεράς καθώς και του ευρύτερου ανταγωνιστικού (κυρίως νεολαιίστικου) κινήµατος, το οποίο βρισκόταν τότε σε µια φάση σχετικής µαζικοποίησης και ριζοσπαστικοποίησης […]

Απόσπασμα από μια ΚτΒ Συλλογική Απολογιστική Συμβολή: Αναδρομές & Συμπεράσματα. Στόχοι Πάλης & Προοπτικές [Αθήνα, 2021].

[…] Μια εξέγερση που όντως -όπως γραφόταν ήδη από τότε- “δεν ήταν απάντηση αλλά ερώτηση, ήταν εικόνα από το µέλλον”. Μια εξέγερση µε χρονική διάρκεια και εδαφική εξάπλωση, πλατιά συµµετοχή και ευρεία σύνθεση, η οποία –αν και έµεινε στη µέση…– δεν φύτρωσε από το πουθενά, αφού αποτέλεσε τον καρπό ενός πολύχρονου και πολύµορφου αγωνιστικού ριζώµατος και άνθισε µε λίπασµα τις νικηφόρες κινητοποιήσεις του φοιτητικού κινήµατος και της αγωνιζόµενης νεολαίας ενάντια στην αντι-εκπαιδευτική µεταρρύθµιση του 2006-07. Μια εξέγερση µέσα στην πολυµορφία της οποίας µπόρεσαν να συναντηθούν –πίσω από τα οδοφράγµατα και µέσα στις καταλήψεις, στις πλατείες και τους δρόµους, στις διαδηλώσεις και τις συγκρούσεις– οι διάφορες γενιές ντόπιων και µεταναστών, αγωνιστών και αγωνιστριών: εκείνη “των 700 ευρώ” µ’ εκείνες του “Κάτσε καλά Γεράσιµε…”, του 1990-91 και των πρώτων χρόνων του µεταπολιτευτικού ριζοσπαστισµού” .

Στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες…
σύνθημα του Δεκέμβρη

Μια εξέγερση πάνω στα νωπά σημάδια της οποίας άνοιξε και ο ελπιδοφόρος κύκλος των αντιμνηνομιακών ταραχών 2010-12 που παρά τον πλούτο, τη μακρόχρονη μαζικότητα και τη πρωτοφανή διάχυση του, έμελλε να κλειστεί μέσα στα ίδια τα όρια και τις αντιφάσεις του, έχοντας αποτύχει να βάλει φρένο στο μνημονιακό οδοστρωτήρα και την καθεστωτική επέλαση που στόχευε στη “σωτηρία της χώρας”, δηλαδή των αφεντικών της. Αυτή η συλλογική –και εν πολλοίς, ανομολόγητη και ανεπεξέργαστη– ήττα, ήταν εκείνη που τελικά κατέστησε σε αποδοτική για τους ιμπερια-ληστές “δανειστές” και την ντόπια ολιγαρχία, την κυβερνητική αναρρίχηση της σοσιαλδημοκρατίας που (σε συσκευασία “πρώτης φοράς αριστερά”) για άλλη μια φορά στην ιστορία υπηρέτησε επάξια τον παλιό κόσμο. Μέσα στο γενικευμένο κλίμα ταξικής οπισθοχώρησης, εργατικής υποτίμησης, κοινωνικής απογοήτευσης και κινηματικού κατακερματισμού, μετά από μια μακρόχρονη περίοδο “επαναδιατύπωσης και οργάνωσης της δεξιάς με το φασισμό, του κέντρου με το φιλο-ευρωπαϊσμό και του ευνουχισμού της αριστεράς με το ρεφορισμό”. Με τη διαμόρφωση του [πρόσκαιρου όπως αποδείχθηκε εκ των πραγμάτων…] “νέου δικομματισμού” ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ (και τις απαραίτητες κεντροαριστεροδεξιές τσόντες) και μέσα από το διαχρονικό δόγμα “Νόμος και Τάξη”, επιτεύχθηκε η σταθεροποίηση του σαπισμένου αστικού πολιτικού συστήματος και η επιδεινωμένη “μεταμνημονιακή επιστροφή στην κανονικότητα” […]

Απόσπασμα από το ΚτΒ Κάλεσμα στην (απαγορευμένη από τη ΓΑΔΑ) Συγκέντρωση στο σημείο κρατικής δολοφονίας του αναρχικού μαθητή Α.Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια στις 6/12/2020.

Διαθέσιμο ολόκληρο όπως και όλο το ΚτΒ υλικό στο prolprot.espivblogs.net

15 Δεκέμβρηδες μετά, όσα και τα χρόνια του δολοφονημένου συντρόφου μας Αλέξανδρου, η Οργή, τα περιεχόμενα και τα προτάγματα εκείνης της ιστορικής αλλά ανολοκλήρωτης αστραποβροντής, συνεχίζουν να παραμένουν (ολοένα και πιο) επίκαιρα και αδικαίωτα, ενώ η αιματοβαμμένη λίστα των νεκρών μας (Β. Μάγγος, Γ. Σαμπάνης, Κ. Φραγκούλης, Χ. Μιχαλόπουλος και τόσοι άλλοι εν ψυχρώ δολοφονημένοι από τους ένστολους αμετανόητους φονιάδες της ΕΛ.ΑΣ), συνεχίζει να μακραίνει…

15 Δεκέμβρηδες μετά, οι εφιάλτες τους που είναι τα όνειρα μας συνεχίζουν να γυρεύουν δικαίωση & εκδίκηση!

Με το αίμα ακόμα στα μάτια, με την Οργή ακόμα στα χέρια!

Όλοι & Όλες στους Δρόμους, στις διαδηλώσεις Μνήμης & Αγώνα!

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΩΝ.

Τετάρτη 6 Δεκέμβρη 2023. Αθήνα. Συγκέντρωση – Πορεία από τα Προπύλαια στις 18.00.

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)
Αθήνα, Δεκέμβρης 2023

Πάτρα. 17 Νοέμβρη 2023. Το οργανωμένο και περιφρουρημένο μπλοκ του Δυσήνιου Ίππου στο δρόμο.

1. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων χρόνων της επίτασης της κρατικής καταστολής και της καθεστωτικής προπαγάνδας για την εμπέδωση του αντιδρ-αστικού δόγματος αυταρχικοποίησης και εκφασισμού, η αναρχική ομάδα Δυσήνιος Ίππος στην Πάτρα, βρίσκεται σταθερά στο στόχαστρο των μπάτσων και των δημοσιογραφικών παπαγάλων τους στα τοπικά ΜΜΕ.

Η στοχοποίηση των συντρόφων και των συντροφισσών μας από τον ρεβανσισμό του κρατικού – παρακρατικού και δημοσιογραφικού εσμού δεν είναι διόλου τυχαία. Ο Δυσήνιος Ίππος εδώ και δύο δεκαετίες δεν έχει πάψει να συνεισφέρει πολιτικά – κινηματικά και να βρίσκεται διαρκώς στην πρώτη γραμμή των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων και αγώνων που έχουν δοθεί και συνεχίζουν να δίνονται στους δρόμους της αχαϊκής πρωτεύουσας, καθώς και να συμβάλει σε πανελλαδικά μετωπικά σχήματα και πολιτικές διαδικασίες συντονισμού της Αντίστασης και του Αγώνα, ενάντια στο Κεφάλαιο, το Κράτος του και τα βδελυρότερα γεννήματα τους: το Φασισμό, τον Ιμπεριαλισμό, τις Βάσεις του και τον Πόλεμο του.

Παράλληλα, μέσα από τη λειτουργία και τις εκδηλώσεις στον Αυτοδιαχειριζόμενο Χώρο Επί τα Πρόσω και αλλού, τις σελίδες της εφημερίδας για τη διάδοση της αναρχικής σκέψης και δράσης Ζερμινάλ και των βιβλίων των εκδόσεων Δυσήνιος Τύπος, συμβάλει σταθερά στην προλεταριακή αυτομόρφωση, την κινηματική αντιπληροφόρηση και την πολιτική συγκρότηση για την Οργάνωση στη Βάση & την Ενότητα στη Δράση που τόσο έχουν ανάγκη οι καιροί μας.

Αυτοί είναι οι πραγματικοί λόγοι αυτής της μακροχρόνιας κατασταλτικής επιχείρησης που δεν στοχεύει σε τίποτα λιγότερο από τον περιορισμό της πολιτικής δράσης, την απομόνωση από τις άλλες αναρχικές και ευρύτερες κινηματικές κοινωνικές – ταξικές – πολιτικές δυνάμεις της πόλης, μέσα από την τρομοκράτηση των μελών του Δ.Ι. Μια κατασταλτική επιχείρηση στοχοποίησης που περιλαμβάνει διαρκείς παρακολουθήσεις και παρενοχλήσεις ασφαλιτών σε χώρους εργασίας συντρόφων και συντροφισσών, τραμπουκισμούς και ξυλοδαρμούς, συλλήψεις χωρίς στοιχεία με στημένα κατηγορητήρια και κατευθυνόμενα δημοσιεύματα από ντόπιους αλήτες ρουφιάνους δημοσιογράφους.

2. Οι εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις Μνήμης & Αγώνα για τη φετινή 17η Νοέμβρη, μισό αιώνα μετά την κοινωνική – ταξική Εξέγερση του Πολυτεχνείου, πραγματοποιήθηκαν με νωπή ακόμα την κρατική δολοφονία του 17χρόνου Χρήστου Μιχαλόπουλου στη Βοιωτία, ενός ακόμα προλετάριου νεολαίου που έπεσε νεκρός από τις σφαίρες των ρατσιστών φονιάδων της ΕΛ.ΑΣ και με την επιχείρηση συγκάλυψης αυτού του στυγερού εγκλήματος -από τα καθεστωτικά ΜΜΕ και την αστυνομικόδικαστική “δικαιοσύνη”- να βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, όπως (άλλωστε) κι εκείνη για το βαρύτατο τραυματισμό της 16χρόνης αντιφασίστριας Β. από τους ένστολους δολοφόνους της ΟΠΚΕ, κατά τη διάρκεια αντιφασιστικής συναυλίας στο Νέο Ηράκλειο στις 28/10 ενάντια στην πανευρωπαϊκή φασιστόμαζωξη την 1η Νοέμβρη.

Ήταν μια 17η Νοέμβρη μέσα σ’ ένα ιδιαίτερα φορτισμένο κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον (σαράντα ημέρες μετά την -ιστορικών διαστάσεων- επαναστατική πλημμύρα που εξαπολύθηκε από την Παλαιστινιακή Αντίσταση στις 7 του Οκτώβρη), η οποία δίκαια χρωματίστηκε από τις σημαίες και τα συνθήματα για τη Λευτεριά στην Παλαιστίνη & τη διεθνιστική Αλληλεγγύη στη μαρτυρική & αδούλωτη Γάζα που βρίσκεται ανελέητα στο στόχαστρο της εθνοκάθαρσης από την ταπεινωμένη πολεμική μηχανή του κράτους – απαρτχάιντ του Ισραήλ, με τη στήριξη και συνενοχή των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ.

Μια 17η Νοέμβρη με μαζικότατες διαδηλώσεις σ’ όλη τη χώρα, οι οποίες αιματοκυλίστηκαν από τους μπάτσους της Γ’ Ελληνικής “Δημοκρατίας” σε Γιάννενα και Πάτρα, όπου μ’ αφορμή τη σύλληψη συντρόφου – μέλους του Δ.Ι, στοχοποιημένου εδώ και χρόνια από τους αστυνομικοδικαστικούς μηχανισμούς εξαιτίας της πολιτικής αγωνιστικής δράσης του, οι αργυρώνητες πένες της καθεστωτικής φυλλάδας “Πελοπόννησος” πήρανε και πάλι φωτιά…

3. […] Από την ένταση και το βάθος της επιθετικότητας κράτους και κεφαλαίου διαφαίνεται ότι στόχος είναι η «αλλαγή του μεταπολιτευτικού παραδείγματος», η ραγδαία ανατροπή των κοινωνικών συσχετισμών, η ακραία λεηλασία της κοινωνικής βάσης και της εργατικής τάξης και η ανατροπή των κατακτήσεων αγώνων αιώνων.

Οι συνθήκες ήττας που επικρατούν εδώ και δεκαετίες στο κίνημα και η αδυναμία συγκρότησης μιας συνεκτικής, πειστικής προοπτικής απελευθέρωσης σε συνδυασμό με πλήθος άλλων παραγόντων, επιτείνουν την σφοδρότητα της επίθεσης κράτους και κεφαλαίου […]

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, ως αναρχική ομάδα «δυσήνιος ίππος», μαζί με φοιτητικούς συλλόγους, εργατικά σωματεία, φοιτητικά και εργατικά σχήματα, άλλες οργανώσεις και συλλογικότητες, επιλέξαμε να δώσουμε τις δυνάμεις μας για ακόμα μια χρονιά στη μαζικοποίηση του πολιτικού τριημέρου του Πολυτεχνείου στο Παράρτημα και τη διαδήλωση από τον φυσικό χώρο της εξέγερσης. Είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι εδώ και χρόνια δίνεται μια σημαντική μάχη μέσα στους κόλπους του ευρύτερου κινήματος ενάντια στη συκοφάντηση, την απαξίωση και απονοηματοδότηση της πορείας από το Παράρτημα.

Η μαζική παρουσία του κόσμου σε όλα τα μπλοκ που συγκρότησαν τη διαδήλωση, κόντρα στο κλίμα τρομοκρατίας και την καταστολή αποτελεί ελπιδοφόρο μήνυμα και κρίσιμη παρακαταθήκη για τη συνέχεια και την ενδυνάμωση του αγώνα. Γιατί η ενότητα στη δράση, ο συντονισμός των αγωνιστικών δυνάμεων, η κοινή παρουσία στο δρόμο και η συνεννόηση είναι απαραίτητα στοιχεία για την ανάπτυξη και μαζικοποίηση του κινήματος. Οι διαφωνίες και οι αντιπαραθέσεις που μπορεί να υπάρχουν σε μια σειρά από ζητήματα (ιδεολογικά, πολιτικά, αντίληψης, στρατηγικής και τακτικής) με άλλες δυνάμεις, δεν αποτελούν τροχοπέδη στην κοινή παρουσία στο δρόμο, αλλά ζητήματα συζήτησης, πολιτικής διαπάλης και αντιπαράθεσης στους κόλπους του κινήματος.

Η αναγκαία αυτή επισήμανση γίνεται για να γίνει ξεκάθαρος ο διαχωρισμός που υπάρχει για εμάς ανάμεσα στην πολιτική διαφωνία και στις αντικινηματικές πρακτικές και αντιλήψεις που εκφράστηκαν για ακόμα μια φορά στη διαδήλωση, εν μέσω σφοδρής επίθεσης από τις δυνάμεις καταστολής σε μια σειρά από μπλοκ. Πρακτικές και αντιλήψεις που στράφηκαν στην ουσία απέναντι σε όλο το σώμα της διαδήλωσης και οδηγούν στον εκφυλισμό και στην απομαζικοποίηση της διαδήλωσης από τον φυσικό χώρο της εξέγερσης που είναι το Παράρτημα και έρχονται σε ευθεία αντιπαράθεση με τις χρόνιες προσπάθειες αγωνιστικών δυνάμεων να διατηρηθεί το κάλεσμα από κει.

Από την πλευρά μας, η οργανωμένη και περιφρουρημένη -στο μέτρο των δυνατοτήτων μας- παρουσία στο δρόμο με τα δικά μας χαρακτηριστικά και περιεχόμενα είναι κάτι το δεδομένο και αναγκαίο. Η παρουσία μας στο δρόμο πρώτα από όλα σημαίνει ευθύνη και σεβασμός. Ευθύνη για αυτό που λέμε και κάνουμε. Σεβασμός για αυτόν που στέκεται δίπλα μας. Δεδομένος είναι ο σεβασμός μας σε κάθε δύναμη που επιθυμεί να διαδηλώσει με τα δικά της χαρακτηριστικά. Αντίθετα, η λογική της καβάτζας, του παρτακισμού, της «εκτόνωσης», της αθέτησης των συλλογικών αποφάσεων και της επιβολής, κρυμμένης κάτω από έναν υποτιθέμενο «εξεγερτικό» μανδύα, όπως αυτή εκφράστηκε για ακόμα μια φορά στη διαδήλωση της 17ης Νοεμβρίου, δεν έχει καμία σχέση με τον αγώνα, τις δομές, τον σχεδιασμό, την τακτική-στρατηγική του, τις πρακτικές και τις αντιλήψεις του. Η κουλτούρα της επιβολής μασκαρεμένη κάτω από μια υποτιθέμενη «συγκρουσιακότητα» η οποία μετά από λίγο μεταφράζεται στο «όποιος σώσει τον εαυτό του», όχι μόνο δεν έχει σχέση καμία με τις αξίες της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης, την αγωνιστική κουλτούρα και το ήθος, αλλά αντίθετα η συγκεκριμένη κουλτούρα, οι πρακτικές και αντιλήψεις αυτές είναι εχθρικές για τον αγώνα και δεν έχουν καμία θέση στο κίνημα. Η επανεμφάνισή και η ανακύκλωσή τους, με θλιβερά κάθε φορά αποτελέσματα, είναι συνέπεια των δομικών παθογενειών του αναρχικού «χώρου» και των προβληματικών αντιλήψεων που παρασιτούν και εμφιλοχωρούν μέσα σε αυτόν.

Η επίθεση της αστυνομίας από δύο σημεία, ο εμβολισμός στην ουσία της διαδήλωσης και οι επαναλαμβανόμενες επιθέσεις με κρότου λάμψης και χημικά είχαν ως αποτέλεσμα τη σύλληψη 3 αγωνιστών-τριών, ένας εκ των οποίων μέλος της συλλογικότητάς μας. Οι συλληφθέντες-συλληφθείσα αφέθηκαν ελεύθεροι την επόμενη μέρα με κατηγορίες πλημμεληματικού χαρακτήρα […]

Αποσπάσματα από την Ανακοίνωση του Δυσήνιου Ίππου για τη Διαδήλωση της 17 Νοέμβρη, Διαθέσιμη ολόκληρη στο ipposd.org

ΜΠΑΤΣΟΙ – ΔΙΚΑΣΤΕΣ – ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ & ΤΙΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΕΣ ΜΑΣ – ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΔΥΣΗΝΙΟΣ ΙΠΠΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ. ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ & ΤΗΝ ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ, Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ & ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ!

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)
Αθήνα, 30/11/2023.