Στις 7:00 το πρωί της 4ης Ιούνη, 30 σύντροφοι και συντρόφισσες πραγματοποιήσαμε παρέμβαση στην κεντρική είσοδο των ΕΛΠΕ Ασπροπύργου, με μαζικό μοιρασμα κειμένων και ανάρτηση πανό.

Παρακάτω το κείμενο της παρέμβασης.

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΘΕΝΤΟΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ

Την Παρασκευή 8/5/2015 γίνεται ανάφλεξη και ακολουθεί έκρηξη στα διυλιστήρια του Ασπρόπυργου και συγκεκριμένα στον όμιλο Ελληνικά Πετρέλαια (ΕΛΠΕ), ιδιοκτησίας του μεγαλοκαπιταλιστή Λάτση. Από αυτό το ανθρώπινο λάθος όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η διοίκηση, τραυματίζονται 6 άνθρωποι, εκ των οποίων οι 4 χάνουν τη μάχη με τη ζωή. Τα ονόματά τους Αντώνης Αβράμπος, Μπάμπης Δευτεραίος, Ντελιλάι Ραμαντάν και Κώστας Μαγγούρας. Έρχονται να προστεθούν και αυτοί, στην τεράστια λίστα τραυματισμένων και δολοφονημένων εργατών, από τις συνθήκες εργασίας που επικρατούν στις επιχειρήσεις του καθάρματος Λάτση.

Την ίδια στιγμή που οι μνημονιακές πολιτικές έχουν τσακίσει τους εργαζόμενους, έχουν φτωχοποιήσει μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας, τα ΕΛΠΕ παρουσιάζουν για το 2013 αυξημένο κύκλο εργασιών 8,9 δις ευρώ, ενώ το τελευταίο τετράμηνο του 2014 κατέγραψαν την υψηλότερη κερδοφορία όλων των εποχών. Πώς λοιπόν η συγκεκριμένη εταιρεία, σ’αυτές τις εποχές καταφέρνει να έχει τόσο τεράστιο πακτωλό κερδών; Ο τρόπος είναι γνωστός για τους καπιταλιστές χρόνια τώρα, και όπως συνέβη και στις τωρινές συνθηκες που οδήγησαν στην δολοφονία των 4, μέχρι τώρα, εργατών. Από το 2012 και έπειτα, έχουν σταματήσει οι επίσημες καταγραφές ατυχημάτων στα ΕΛΠΕ, καθώς ο τρόπος μέτρησης του ΙΚΑ δεν ήταν ορθός και όπως λένε δεν υπάρχει η τεχνογνωσία να ακολουθηθεί ο ορθός τρόπος. Όπως, συμπληρώνουμε εμείς: μάλλον δεν υπάρχει η τεχνογνωσία για να χτυπήσει ο συναγερμός την ώρα του ατυχήματος, έτσι κύριε Λάτση; Είναι πραγματικά αποκρουστικές οι συνθήκες εργασίας που επικρατούν στα ΕΛΠΕ. Η εντατικοποίηση της εργασίας, με ωράρια που όμως μας πληροφορούν εργαζόμενοι φτάνουν πολλέςφορές και το 18ωρο, τα ανύπαρκτα μέτρα ασφάλειας, η τρομακτική πίεση για να τελειώσει το έργο νωρίτερα (έως και 30ημέρες), ο πενιχρός μισθός, τα πρόστιμα που μπαίνουν στους εργαζόμενους αν τυχόν ξαποστάσουν λίγο από την δουλειά και βγάλουν τα γυαλιά τους, όλα αυτά συντελούν σ’ ένα κλίμα τρομοκρατίας από την εργοδοσία προς τους εργάτες, που μόνο σκοπό έχει την αύξηση των κερδών του κεφαλαίου πάνω στα πτώματα αυτών, οι οποίοι εργάζονται για να παράγουν τον πλούτο τους.

Μέσα σ’αυτό το οργανωμένο έγκλημα που έχει στήσει η ντόπια αστική τάξη, είναι πιο αναγκαίο από ποτέ, να οργανωθεί μαχητικά η τάξη μας, από τα κάτω. Οι στάσεις εργασίας και οι στείρες ανακοινώσεις των κλαδικών συνδικάτων μετάλλου, ζώνης (ΠΑΜΕ) είναι φανερό ότι ούτε καν ενοχλούν τους εργοδότες και σε καμία περίπτωση δεν πλήττουν το κεφάλαιο και την παραγωγή. ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΟ ΔΙΑΡΚΕΣ ΕΓΚΛΗΜΑ πρέπει να απαιτηθούν από όλους τους εργαζόμενους, μόνιμους και εργολαβικούς.

-Σταθερό 8ωρο για όλους. ΟΧΙ στις εξαντλητικές υπερωρίες.

-Κοινός μισθός για μόνιμους εργαζόμενους σε εργολάβους

-Κανένας εργαζόμενος, ειδικά από εργολάβους, χωρίς κρατική εκπαίδευση και πιστοποίηση για γνώση των μέτρων ασφαλείας σε τέτοιους χώρους δουλειάς.

ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΕΣ.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΙΑΤΕΘΕΙΜΕΝΟΙ ΑΛΛΟ, ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΝΑ ΠΟΤΙΖΕΙ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΩΝ ΚΕΦΑΛΑΙΟΚΡΑΤΩΝ

Κόκκινη Γραμμή – Εργατική Σύσκεψη

Κομμουνιστική Ομάδα Λαϊκή Αντεπίθεση

πηγή: athens.indymedia.org

αναδημοσίευση από Συνέλευση Αναρχικών – Κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

ΟΤΑΝ ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΑΠΟΚΑΛΟΥΝΤΑΙ

ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ

Στις 23 Μαρτίου 50χρονος ηλεκτρολόγος βρίσκεται απανθρακωμένος στο καράβι high speed 5 της seaways κατά τη διάρκεια συντήρησής του στο μώλο της Δραπετσώνας.

Την 1 Απριλίου 52χρονος εργολαβικός ανασύρεται νεκρός απο τα εργοτάξια της Λαρκο στη Φθιώτιδα όταν καταπλακώθηκε κατα τη διάρκεια έργων στα μεταλεία.

Στις 8 Μαΐου έξι εργαζόμενοι απο τα διυλυστήρια των ΕΛ.ΠΕ. στον Απρόπυργο μεταφέρονται σε κρίσιμη κατάσταση στο νοσοκομείο με εγκαύματα έως και 80% μετά απο έκρηξη κατά τη διάρκεια εργασιών συντήρησης. Έντεκα μέρες αργότερα, στις 19/5, οι δύο πολυτραυματίες Μπάμπης Δευτεραίος και Ραμαντάν Ντελιλάι δεν τα καταφέρνουν και φεύγουν απο τη ζωή. Τέσσερις μέρες αργότερα, στις 23/5, την ίδια κατάληξη θα έχει και ο τρίτος εργάτης Αντώνης Αβραμπός, ενώ άλλος ένας παραμένει ακόμα σε κρίσιμη κατάσταση.

Αυτή η ιστορία κρατάει χρόνια και δε θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε oύτε τους 14 νεκρούς και 24 τραυματίες της Πετρόλα το Σεπτέμβριο του 1992, ιδιοκτησίας Λάτση.

Οι δολοφονίες των εργατών, που για λόγους ωραιοποίησης και απενεχοποίησης βαφτίζονται από τα αφεντικά και το κράτος ως εργατικά ατυχήματα, δεν είναι ούτε μεμονωμένα περιστατικά, ούτε ατυχή συμβάντα. Είναι η διαρκής καθημερινότητα του κόσμου του κεφαλαίου παγκοσμίως, όπου το ”πέθανα στη δουλειά”, δεν είναι σχήμα λόγου αλλά η κυνική εκμετάλλευση των κορμιών μας που φτάνει ως και το σημείο της εξόντωσης. Έτσι και στην περίπτωση των ΕΛΠΕ (ιδιοκτησίας Λάτση και συμμέτοχο το ελληνικό δημόσιο), για χάρη της κερδοφορίας των αφεντικών, τα έργα γενικής συντήρησης των εγκαταστάσεων (shutdown) είχαν σκοπό να ολοκληρωθούν, εν μέσω αφόρητων πιέσεων και εντατικοποίησης της εργασίας, σε διάστημα 25 ημέρων με το σύνηθες της διαδικασίας να είναι δύο μήνες. Μια συνθήκη που γίνεται ακόμα χειρότερη αν αναλογιστεί κανείς πως από τους 3000 εργαζόμενους, οι 800 είναι μόνιμοι και οι υπόλοιποι απασχολούνται υπό την εποπτεία 38 (υπερ)εργολάβων. Εργολάβοι που πλουτίζουν προσφέροντας χαμηλά μεροκάματα, μιας και οι εργαζόμενοι αμοίβονται ως ωρομίσθιοι κάτω από εξαντλητικές συνθήκες, με τα οκτάωρα να φαντάζουν μακρινά πλέον και τη θέση τους να έχουν πάρει τα συνεχή 12ώρα και 14ωρα, χωρίς υπερωρίες και χωρίς ρεπό, από την έναρξη του έργου. Το παζλ έρχονται να ολοκληρώσουν οι προσλήψεις ανιδείκευτων και ανεκπαίδευτων, ως φθηνό εργατικό δυναμικό που αυξάνουν τον κίνδυνο ενός ετυχήματος.

Κεντρικό ρόλο φυσικά στη διαμόρφωση αυτής της κατάστασης έχει και το ελληνικό κράτος μαζί με τους ελεγκτικούς μηχανισμούς του. Ο υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης Παναγιώτης Λαφαζάνης επί μέρες αναλώνεται σε δηλώσεις συλληπητηρίων προς τις οικογένειες των θυμάτων υποσχόμενος εις βάθως διευρεύνηση των αιτιών του ατυχήματος όταν την ίδια στιγμή η μοναδική παρέμβαση που έχει επιχειρήσει είναι η μερική αλλαγή της σύστασης του διοικητικού συμβουλίου της εταιρείας ενώ ταυτοχρόνως καλεί σε κοινή συμπόρευση κυβέρνηση-διοίκηση ΕΛΠΕ και εργαζόμενους για την διασφάληση της αξιοπιστίας της λειτουργίας των διυληστηρίων. Σα να μην έφτανε αυτό, το μοναδικό πόρισμα που έχει προκύψει ως τώρα μεταθέτει τις ευθύνες σε ανθρώπινο λάθος αγνοώντας επιδεικτικά τις συνθήκες εκείνες που επιτρέπουν την εκδήλωσή του. Αν η κυβέρνηση και ο υπουργός θέλουν να βρουν τους ενόχους ας κοιτάξουν στον καθρέφτη και ας σταματήσουν να στρουθοκαμηλίζουν, η συνενοχή τους στο εργοδοτικό έγκλημα δεν αποκρύβεται με δηλώσεις καλής θέλησης. Το αίμα των νεκρών κυλάει και στα δικά τους χέρια.

Η περίπτωση των ΕΛΠΕ δεν αποτελεί μια κακιά στιγμή του ελληνικού καπιταλισμού, αντιθέτως συμπυκνώνει με τον πιο ωμό τρόπο την καθημερινότητα των απο κάτω σε συνθήκες μισθωτής σκλαβιάς. Τα ελληνικά αφεντικά επιτάσσουν εντατικοποιημένες εργατοώρες αδιαφορώντας για τις συνθήκες εργασίας που μας καθιστούν αναλώσιμους στο βωμό του κέρδους. Μας θέλουν πειθήνιους και παραγωγικούς με κάθε κόστος, να έχουμε σκυφτό το κεφάλι ακόμα κι όταν ο θάνατος παραμονεύει, ακόμα κι όταν βλέπουμε τους συναδέλφους μας να χάνονται δίνοντας αίμα απο τη ζωή τους στα γρανάζια του κεφαλαίου.

Απο θέση μάχης λοιπόν ενάντια στον πόλεμο που μαίνεται οφείλουμε να υψώσουμε συλλογικά και αυτόνομα το ανάστημά μας· ως εργάτες και εργάτριες στη βάση των κοινών μας συμφερόντων, μακρυά απο τις διαιρέσεις του κεφαλαίου που μας θέλει μόνους και κατακερματισμένους. Μόνο όταν αντιληφθούμε τις κοινές μας καταβολές, τη θέση απο την οποία αναπαράγουμε την ίδια μας τη ζωή θα μπορέσουμε να αντισταθούμε στο μέλλον που μας επιφυλάσσουν. Είναι εκείνα τα σημεία του χωροχρόνου που οργανωνόμαστε δημιουργικά, παίρνουμε πίσω τον κλεμμένο χρόνο, φτιάχνουμε τις δικές μας κοινότητες αγώνα και διεκδικούμε αδιαπραγμάτευτα και συγκρουσιακά τις ανάγκες μας, τις ανάγκες της τάξης μας. Απέναντι στην υποτίμηση των ζωών μας, την ανασφάλεια και τα μεροκάματα του τρόμου, να δώσουμε μάχη για όλα αυτά που χάσαμε, για όλα αυτά που συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε, για όλα αυτά που είναι δικά μας.

 Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

ΜΟΤΟΠΟΡΕΙΑ-ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΑ ΔΙΥΛΙΣΤΗΡΙΑ ΑΣΠΡΟΠΥΡΓΟΥ

ΣΑΒΒΑΤΟ  13/6 – ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΠΑΛΑΤΑΚΙ ΧΑΪΔΑΡΙΟΥ, 12:30

Σύμπραξη Αναρχικών / Αντιεξουσιαστών ενάντια στην ταξική ειρήνη

Σύντροφοι/ισσες.

αναδημοσίευση από Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Άνω-Κάτω Πατησίων

Αποσπάσματα από γενική συνέλευση στα ΕΛΠΕ μετά το εργοδοτικό έγκλημα που μετράει 4 νεκρούς εργάτες.

Νέα παρέμβαση πραγματοποιήθηκε στην βιομηχανική ζώνη του Ασπρόπυργου από δυνάμεις του ταξικού αντικαπιταλιστικού κινήματος.

Πετάχτηκαν τρικάκια και γράφτηκαν συνθήματα έξω από τα ΕΛΠΕ και την γύρω περιοχή. Αυτή η παρέμβαση ήρθε να προστεθεί σε κύκλο παρεμβάσεων με αφορμή το εργοδοτικό έγκλημα στα ΕΛΠΕ, την αποσιώπησή του από τα ΜΜΕ και την ανάδειξη του εγκλήματος ως κεντρικό και μείζον ζήτημα για όλη την εργατική τάξη που σκοτώνεται στα κάτεργα.

Δυστυχώς με την λήξη της παρέμβασης έγινε γνωστός και ο θάνατος του 27χρονου εργάτη Αντώνη Αβράμπου που ήρθε να προστεθεί στους δύο ήδη νεκρούς, Χαράλαμπο Δευτεραίο και Ραμαντάν Ντελιλάι.

Ενάντια στο κεφάλαιο που δολοφονεί
η μόνη απάντηση οργάνωση και πάλη ταξική

αναδημοσίευση από Prolet Connect

Ο Λουκάς έφυγε πριν έναν χρόνο και εμείς σήμερα είμαστε εδώ, ο ένας δίπλα στον άλλον, η μία δίπλα στην άλλη, οργανώνοντας μια έκθεση με σκίτσα του Λουκά Μ.(Fouk), η οποία γίνεται στα πλαίσια των δεκάχρονων του περιοδικού Βίδα.

Σας καλούμε για να τιμήσουμε ένα σύντροφο, ένα φίλο, έναν αδερφό. Και να διατρανώσουμε: Σύντροφε δεν σε ξεχνάμε, είσαι ανάμεσά μας, όλα συνεχίζονται…

Στην υλοποίηση της έκθεσης πήραν μέρος δεκάδες σύντροφοι και φίλοι δίνοντας τον καλύτερο εαυτό τους και βοηθώντας με κάθε τρόπο (υλικό, τεχνικό, οικονομικό) για την
ολοκλήρωση της προσπάθειας αυτής.

Το υλικό που επιλέχθηκε για την έκθεση είναι ένα μέρος των έργων του Λουκά, που θεωρήσαμε ότι είναι ενδεικτικό του συνόλου.

Εκτίθενται έργα σε θεματικές ενότητες:

• τα δημοσιευμένα (κυρίως μικρές αυτοτελείς ιστορίες) σε
fanzine και έντυπα της περιόδου χονδρικά 2000-2006 και
στο σαλόνι του περιοδικού Βίδα 2006-2014.

• αδημοσίευτα έργα, είτε μέρη σεναρίων που δεν πρό-
λαβε να τελειώσει, είτε αυτοτελείς ιστορίες, είτε μεμονω-
μένα σκίτσα.

• μέρη από το έργο του: «Οι αστοί τρομάξανε», η ζωή
του Μιχάλη Μπεζεντάκου.

Στον χώρο της έκθεσης θα διατίθεται το βιβλίο με σκίτσα του Λουκά Οι αστοί τρομάξανε, θα υπάρχουν τεύχη και μπροσούρες του περιοδικού Βίδα, βιβλία των εκδόσεων ΠΡΟλΕΤΚΟΥλΤ και άλλων εκδοτικών εγχειρημάτων με τα οποία συμπορευόμαστε όλα αυτά τα χρόνια.

“Οι αστοί τρομάξανε”

η ιστορία του Μιχάλη Μπετζεντάκου.

σχεδιασμός: Λουκάς Μ. (fouk)

σενάριο: Άρτσι

επίμετρο: Κόκκινη Βιβλιοθήκη

γενική επιμέλεια: περιοδικό Βίδα

Ηρώς Κωνσταντοπούλου 16-18,
Σκοπευτήριο Καισαριανής
Η έκθεση θα λειτουργήσει
από τις 18 έως τις 27 Μαΐου 2015,
καθημερινά 18.00-22.00

ΕΝΑΣ ΜΑΧΗΤΙΚΟΣ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΣ

ΕΝΑΣ ΜΑΧΗΤΙΚΟΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΑΣ

ΕΝΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ

Ο Λουκάς Μ. (fouk) έφυγε από κοντά μας αναπάντεχα το βράδυ, στις 19-5-2014. Αυτή η απώλεια είναι  πλήγμα για το περιοδικό μας στο οποίο ήταν μέλος και φυσικά για το ευρύτερο ταξικό αντικαπιταλιστικό κίνημα. Εδώ θα προσπαθήσουμε να περιγράψουμε την πορεία του, προσπαθώντας έτσι να αποτυπώσουμε και τη συνολική του στάση στον αντικαπιταλιστικό αγώνα που συμμετείχε με όλη του την ψυχή. Ο Λουκάς γεννήθηκε στις 17 Μάρτη 1982. Μεγάλωσε στο Παγκράτι, οι γονείς του εργατοϋπάλληλοι, αλλά και το ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον απλοί άνθρωποι του μεροκάματου. Κάτι που από μικρός ανέπτυσσε σαν πρωταρχικό καθήκον ήταν η πίστη στη Φιλία και η Αλληλεγγύη. Δεν είναι τυχαίο που πολλές από τις φιλίες του Λουκά κρατούσαν από τα χρόνια του Δημοτικού ή του Γυμνασίου. Οι πρώτες μάχες που έδωσε (και κατάλαβε ο ίδιος τη χρήση του όπλου που λέγεται Κοινότητα) ήταν με τα ναρκωτικά και την εναντίωση στη χρήση τους. Ήταν η εποχή στα 90s που ρίχνονταν στις πιάτσες των νέων με όλους τους πιθανούς τρόπους. Σκοτώνονταν συνέχεια νέοι άνθρωποι σε όλες τις γειτονιές της Αθήνας. Ευαίσθητοι νέοι, οδηγημένοι σε αδιέξοδα από τον «αναπτυξιακό» καπιταλισμό και την επίπλαστη ευμάρεια. Ο θάνατος μπήκε από νωρίς στις γειτονιές μας. Ενώ για την υπόλοιπη νεολαία που δεν κατάφεραν να την ντοπάρουν κράτησαν τον κόσμο του lifestyle και της κοινωνικής βλακείας. Δύο όψεις κοινωνικής αποσύνθεσης που είχαμε οι μεγαλωμένοι εκείνη την εποχή να αντιμετωπίσουμε. Ο Λουκάς λοιπόν από έφηβος τράβηξε ρότα εναντίωσης στη σκατίλα που επιβαλλόταν σαν τρόπος ζωής για τη νεολαία. Το πανκ ήταν αυτό που του έθεσε τους πρώτους προβληματισμούς για τη ζωή την ίδια. Για την εξουσία και τα αφεντικά. Για τους καταπιεσμένους. Για την ανεπεξέργαστη δημιουργία. Για την Κοινότητα και τον Αγώνα. Στους δρόμους του Παγκρατίου βγήκε για τις πρώτες αφισοκολλήσεις και για τα πρώτα συνθήματα στους τοίχους με τα συντρόφια του και με την ομάδα τους, kardas. Μεγαλώνοντας βίωνε τις ταξικές διακρίσεις και την οικονομική και κοινωνική ανισότητα και ανέπτυξε αυτό το ταξικό ένστικτο ενάντια στον πλούτο, ως γιός εργατοϋπαλλήλων. Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, που επιχείρησε το ΠΑΣΟΚ το 1998 με τον νόμο Αρσένη, βρήκε τον Λουκά πίσω από τα κάγκελα των καταλήψεων, στα συντονιστικά και στα συλλαλητήρια. Σε αυτό το πεδίο γνωριστήκαμε με τον Λουκά, μαθητές τότε όλοι σε διάφορα κατειλημμένα σχολεία της Αττικής. Το σχολείο των ταξικών ανισοτήτων έκανε την πρώτη του εμφάνιση, χιλιάδες μαθητές παράτησαν τη γενική εκπαίδευση του ενιαίου λυκείου ή και το ίδιο το λύκειο, ενώ οι φτωχότεροι δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στον ανταγωνισμό των φροντιστηρίων και τους στοίβαζαν στα υποτιμημένα Τ.Ε.Ε. και τα νυχτερινά. Ο Λουκάς ήταν και αυτός μια φιγούρα της μαθητικής μάζας που περιθωριοποιήθηκε από την εκπαιδευτική διαδικασία. Όμως ήταν από τους μαθητές που εξεγέρθηκαν, συμμετείχε στις συγκρούσεις, με το χαμόγελο που από τότε μας χάριζε απλόχερα όταν ερχόταν η ώρα του Αγώνα. Κάτσε καλά Γερασιμέ. Ήμασταν η γενιά που πολιτικοποιήθηκε μέσα σε ‘κείνο το μαθητικό κίνημα. Και μέσα σε ‘κείνο το κίνημα βγάλαμε τα συμπεράσματα μας για τις τακτικές οργανώσεων, για τη στάση μερίδας των καθηγητών, των Μ.Μ.Ε., της αστυνομίας, του Χριστόδουλου, μέσα σε εκείνο το εργαστήρι είδαμε πώς η παιδεία ιδιωτικοποιείται και ποιες δυνάμεις βρέθηκαν με συνέπεια δίπλα σε μας τους καταληψίες αλλά και ποιες έκαναν ό,τι μπορούσαν για να σταματήσει η πάλη. Πολλοί από μας περάσαμε μαθητοδικεία αργότερα, ενώ για πρώτη φορά μεταπολιτευτικά προφυλακίστηκε μετά από συγκρούσεις ένας 17χρονος μαθητής και μας έκανε να δούμε κατάματα σε μικρή ηλικία τι σημαίνει κρατική καταστολή και σε ποιους χαρίζεται απλόχερα. Το καταληψιακό κίνημα, το πανκ και οι προεκτάσεις του, οι παρέες που επέλεγαν δρόμους αντιπαράθεσης, η συρρίκνωση των αριστερών νεολαίων και η άνοδος των αντιεξουσιαστικών θέσεων, η μαγευτική έλξη της αυτοοργανωμένης έκφρασης ήταν το μίγμα για τη μετέπειτα συνέχεια του Λουκά και των φίλων του. Ήταν η στιγμή της συνάντησης με τις καταλήψεις στο κέντρο της Αθήνας και τα στέκια που εμφανιζόταν δειλά-δειλά στις συνοικίες.  Η Villa Amalias ήταν το πρώτο ελεύθερο σχολείο για τον Λουκά, εκεί γνωρίστηκε με συνομηλίκους, εκεί μας πρωτομίλησε για τα σκίτσα που φτιάχνει, εκεί φτιάχτηκαν τα πρώτα φανζίν, εκεί μπήκε στο στούντιο με το μπάσο του και τα φιλαράκια να παίξουν μουσική. Εκεί έμαθε την κουλτούρα της αυτοοργάνωσης και της υπευθυνότητας. Η Αλληλεγγύη το όπλο μας, είναι το σύνθημα που αποτυπώνει πλήρως την ουσία της αντίληψης του Λουκά. Τα φανζίν  Φαντασία και Αυτοοργάνωση, Κατσαρίδες Πόλης, Anarchie κ.α. έχουν σκίτσα του, ενώ βοηθάει την ίδια περίοδο όπου μπορεί πάνω στην αυτοοργανωμένη έκφραση. Ιδιαίτερος σταθμός για τον ίδιο ήταν το  αυτοδιαχειριζόμενο στέκι της Αγίας Παρασκευής. Μπορεί στα σταράκια του να έγραφε «τελικά δεν υπάρχει καμιά ελπίδα για κανένα μας» και να τον πειράζαμε για τη «μαυρίλα» του, μα κατάφερε να ενώσει παρέες νεολαίων από τρεις διαφορετικές εμπειρίες (Villa, Αγία Παρασκευή, ανατολικές συνοικίες) και να συμπλέξει ανθρώπους που μέχρι σήμερα βρίσκονται σε πολιτικά εγχειρήματα, συλλογικότητες και ομάδες του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος. Παράλληλα βγαίνει στην αγορά εργασίας πουλώντας την εργατική του δύναμη με τις τιμές που το Κεφάλαιο είχε καθορίσει αρχές του 21ου αιώνα. Σε διάφορες δουλειές μπορεί να συναντήσει κανείς τον Λουκά, κυρίως όμως στον τριτογενή τομέα που άνθιζε με την εκμετάλλευση της νέας εργατικής βάρδιας. Δουλειές του ποδαριού, μαύρη εργασία, χαμηλά μεροκάματα αλλά και διεκδικήσεις, λούφα, σαμποτάζ και άρνηση στις ταχύτητες που τα αφεντικά επέβαλλαν. Παράτησε το Τ.Ε.Ι. και τη σχολή της Βιβλιοθηκονομίας από άποψη, αρνήθηκε να πάει στρατό, να υπηρετήσει τον μηχανισμό της βίας και σιγά-σιγά άρχισε να ωριμάζει η πολιτική του σκέψη. Από νεαρός προλετάριος ποτέ δεν έπαψε να είναι διαλεκτικός στα ζητήματα που η ταξική πάλη άνοιγε. Η ίδια η ζωή έδειχνε πώς προχωράμε και πώς συμμετέχουμε στην πάλη- στο πλευρό των καταπιεσμένων, αυτό δεν σταμάτησε να το τονίζει και να συμβουλεύει ανυπόμονους συντρόφους. Εχθρευόταν ιδιαίτερα τις αστικές επιδράσεις σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας και θεωρούσε ότι η επαναστατική πολιτική δεν μπορεί να μην αναπτύσσει τη δική της αυτόνομη επαναστατική κουλτούρα. Για την κατανόηση της αντίληψης του Λουκά θα ήταν σφάλμα να μην συμπεριληφθεί ο αγώνας του (κυρίως στο εσωτερικό του κινήματος) πάνω στα άκρως σημαντικά γι’ αυτόν  ζητήματα ιστορίας-πολιτισμού-ιδεολογίας και αυτόνομης προλεταριακής πολιτικής. Στους δύο κλάδους που βρέθηκε να δουλεύει με το μηχανάκι, στο βιβλίο και στα οδοντοτεχνικά γραφεία, ως εξωτερικός υπάλληλος στήριξε τις εργατικές πρωτοβουλίες που αναπτύχθηκαν και οργάνωναν την πάλη ενάντια στους εργοδότες. Συμμετείχε στην εφημερίδα τοίχου Βιβλιοφρικάριος,  και βοηθούσε σε όλες τις «δουλειές» που ανοίγονταν. Ήταν από τους πρώτους που αγκάλιασε τις πρωτοβουλίες που ξεκίνησαν να βάζουν τα θεμέλια για τη δημιουργία του Σωματείου Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου (Σ.Β.Ε.Ο.Δ.). Μέλος του σωματείου, συνεπής και εργατικός για την οργάνωση των εργαζομένων στο Σ.Β.Ε.Ο.Δ. Την εργατική πάλη ο Λουκάς την αντιλαμβανόταν με προλεταριακές αντικαπιταλιστικές θέσεις και διαφοροποιούταν από εργατίστικες και στενά συνδικαλιστικές φόρμουλες. Ως μέλος του περιοδικού μας υπεράσπιζε τη θέση/ανάγκη για πολιτική προλεταριακή οργάνωση ως ανώτερη μορφή εργατικής συγκρότησης.  Έπαιρνε σαφέστατες αποστάσεις από τον ομοιοεπαγγελματισμό και τις παραφυάδες του, σε βαθμό που πολλές φορές γεννιούνταν μεγάλες και έντονες συζητήσεις στο εσωτερικό μας. Σε κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα της εργατικής τάξης ήταν παρών. Ακόμα και όταν διαφωνούσε πάνω σε τακτικές και προσεγγίσεις ζητημάτων προωθούσε χωρίς ελιτισμό τις κριτικές του θέσεις, όπως στην 9μηνη απεργία των χαλυβουργών που ήταν κομβικής σημασίας. Μια αναφορά πρέπει να κάνουμε στον τρόπο που ο Λουκάς αντιλαμβανόταν την οικονομική στήριξη και στην αντίληψη που βοηθούσε να στεριώσει και να καλλιεργηθεί στους κόλπους των κοινοτήτων μας.Την ονομάσαμε αντικαπιταλιστικό μισθό, και τι είναι αυτό; Μέρος των μισθών μας μαζεύεται στο εργατικό ταμείο και χρηματοδοτεί υποδομές του αντικαπιταλιστικού κινήματος ή ανθρώπων της Τάξης μας σε δυσκολίες της ζωής. Τα χρήματα  μπαίνουν για τα έξοδα του ταξικού αγώνα. Έτσι χρηματοδοτούνται φυλακισμένοι αγωνιστές, περιοδικά, σωματεία, εκδόσεις, καταλήψεις, απεργιακές κινητοποιήσεις.

Εδώ πρέπει να πούμε ότι ο Λουκάς ποτέ δεν εγκατέλειψε την ταξική πάλη, ποτέ δεν αμφισβήτησε τον ρόλο της εργατικής τάξης και της ιστορικής της αποστολής. Κριτίκαρε με τον δικό του τρόπο κάθε διαταξική σαπουνόφουσκα, κάθε «κίνημα» που ηγεμονευόταν από μικροαστικά ή αντιπρολεταριακά στοιχεία. Στη Θεσσαλονίκη το 2003 ή στα αντιπολεμικά συλλαλητήρια  έπαιρνε αποστάσεις αν και συμμετείχε στις κινήσεις αλληλεγγύης για τους φυλακισμένους συντρόφους. Στα εξεγερτικά γεγονότα του 2008 αυτό που τον γέμισε πολιτικά σαν άκρως στοχευμένη κίνηση ήταν η κατάληψη της Γ.Σ.E.Ε. και μέσα σε αυτήν την διαδικασία ήταν που πήραμε απόφαση να μεγαλώσουμε το περιοδικό και τον κύκλο του. Σε όλες αυτές τις αποφάσεις πρέπει να αναλογιστούμε και το ηλικιακό, ότι για παράδειγμα το κίνημα της αντιπαγκοσμιοποίησης όπως εκφραζόταν από την αστική αριστερά δεν μας έπειθε αλλά δεν είχαμε ωριμάσει για να μπορούμε να βγάλουμε έναν αντίλογο που να θέτει αυτό που νιώθαμε ως νεαροί εργάτες. Όλα αυτά τα κρίναμε και τα είδαμε μετά, με τη συλλογική κριτική-αυτοκριτική-συζήτηση, μέσα στο εργαστήρι του περιοδικού και των φίλων του. Ώριμος πολιτικά και χωρίς δισταγμό ήταν από εκείνους που ήταν πολιτικά απέναντι στο «κίνημα των αγανακτισμένων» και πάλεψε ενάντια στις ψευδαισθήσεις και τη διαταξική ενότητα που προωθούσαν οι διορθωτικές/ρεφορμιστικές δυνάμεις.  Ιδιαίτερη ευαισθησία ο Λουκάς είχε με την κρατική καταστολή και προσπαθούσε όπου μπορούσε να βοηθά συντρόφους και με όποιον τρόπο. Στο περιοδικό, ο Λουκάς δούλευε σε όλα τα «πόστα»: μοιράσματα, γράψιμο, σκιτσάρισμα, μάζεμα χρημάτων, οργάνωση αρχείων και σίγουρα αυτό που τον ξεχώριζε, εκτός ότι ήταν Βράχος, ήταν η συνεχής του αγωνία να βρισκόμαστε με εργάτες, στους αγώνες και στην καθημερινότητα, να τους «ακούμε», όπως έθετε συνέχεια. Ενώ πάντα στις παρεμβάσεις μας ήταν αυτός που πρότεινε μαζικούς χώρους δουλειάς ανεξάρτητα ακόμα και της «κεντρικής» πολιτικής σκηνής. Άμα ξεφυλλίσει κανείς τις σελίδες του περιοδικού θα δει πλέρια  ποια τάση υπηρετούσε ο Λουκάς, και θα ‘ταν κουραστικό από αυτές τις σελίδες που γράφονται εν βρασμώ να αποδώσει κανείς τις θέσεις του συντρόφου σε δεκάδες ζητήματα που προέκυψαν όλα αυτά τα χρόνια. Ένα ξεφύλλισμα λοιπόν των τευχών (4-18) θα βοηθήσει κάποιον που δεν ξέρει να παρατηρήσει την πολιτική σκοπιά του. Πριν κλείσουμε αυτό το κείμενο, για τον φίλο, αδερφό και σύντροφό μας πρέπει να θίξουμε δύο συγκεκριμένες πλευρές του. Η μία πλευρά, ίσως η πιο άγνωστη, είναι η ενασχόλησή του με την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος στην Ελλάδα και συγκεκριμένα με την εμπειρία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος και της οδύσσειας των ηττημένων μαχητών του. Το ξεκίνημα αυτής της μελέτης επισφραγίστηκε σε συμβολικό επίπεδο έπειτα από το ταξίδι του στο Γράμμο το 2010. Όλοι θυμόμαστε τον ενθουσιασμό του Λουκά μετά από αυτό το ταξίδι, ότι πρέπει να μάθουμε όσα περισσότερα για την περίοδο και τους πρωταγωνιστές αυτής της ιστορικής εποποιίας. Η άλλη πλευρά του ήταν αυτή της Δημιουργίας, περνούσε ώρες πάνω από τις ακουαρέλες. Την αγάπη του για τα σκίτσα ήταν εύκολο να την αντικρίσει κανείς, ανά πάσα στιγμή μπορεί να σκίτσαρε κάτι. Η στάση του για τη δημιουργία ήταν απόλυτη, χωρίς ναι μεν αλλά… Αυτοοργάνωμένη έκφραση. Προλεταριακή Κουλτούρα. Αγώνας για τον πολιτισμό των «από κάτω», τίποτα παραπάνω. Καμιά συμμετοχή σε κλίκες, γκαλερί, καλλιτεχνικά παρεάκια, «ειδικούς». Πάντα μακριά από την ενσωμάτωση. Αυτό ήταν βασικό στον τρόπο που έβλεπε τη Δημιουργία. Για τα ζητήματα αισθητικής και περιεχομένου θα ανοίγαμε ολόκληρο κεφάλαιο, κάτι που θα κάνουμε στον πρόλογο του βιβλίου του για τη ζωή του Μπεζεντάκου, το οποίο πρόλαβε να τελειώσει λίγο πριν τον θάνατό του, όμως το ζήτημα είναι ότι ήταν ένας στρατευμένος δημιουργός που έβαζε τις δημιουργίες του στην υπηρεσία της Υπόθεσης. Αυτά τα ελάχιστα μπορέσαμε να γράψουμε για την πολιτική στράτευση του Λουκά. Ο οποίος ήταν και είναι δίπλα μας σε όλη την πολιτική μας εξέλιξη από τα τέλη του ‘90 έως σήμερα, με τα καλά μας και τα στραβά μας, μέσα την κοινότητά μας, ένα μυρμήγκι στη γραμμή του Αγώνα, ένας Σύντροφος που είμαστε περήφανοι που συμπορεύτηκε στα ίδια μονοπάτια. Ας μας επιτραπεί να δακρύζουμε όταν ακούμε  το τραγούδι του Pino Masi Prendiamoci la citta και να τον θυμόμαστε σαν έναν Συνεπή Αγωνιστή.

. . . 9 μερες μετά, το « Πολιτικό Γραφείο» της Βίδας

**

Το έργο είναι μια δημιουργία του συντρόφου, φίλου και αδερφού Λουκά Μ. (fouk) που έφυγε από κοντά μας στις 19-5-2014.

Δύο λόγια για το κόμικ και την επιλογή της ζωής του Μπεζεντάκου ως θέμα

Στο εσωτερικό του περιοδικού Βίδα (που ο Λουκάς ήταν μέλος αλλά και «κομιξάς» της) δεν έπαψε ποτέ η ενασχόληση μας με την ιστορία του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος του τόπου. Ήδη από το 2010 είχαμε αρχίσει τη συλλογική μελέτη ντοκουμέντων με τελείως διαφορετικό τρόπο από τον μέχρι τότε τρόπο που διαβάζαμε την ιστορία: με συζητήσεις στο εσωτερικό μας, οργάνωση της βιβλιογραφίας και συστηματική καταγραφή μαρτυριών και τάσεων εντός του κομμουνιστικού-εργατικού κινήματος. Αυτό αναβάθμισε την αντίληψη μας και τις γνώσεις μας για την πάλη των εργατών, από τις πρώιμες σοσιαλιστικές-αναρχικές οργανώσεις, μέχρι την πανελλαδικά οργανωμένη εμφάνιση του ΣΕΚΕ-ΚΚΕ και της πορείας του μέσα από διασπάσεις, συσσωματώσεις, μέτωπα και της αγωνιστικής του παρουσίας ως πολιτικό κόμμα των εργατών με επαναστατική στρατηγική. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο επιλέχτηκε η φιγούρα του Μπεζεντάκου για να πρωταγωνιστήσει στην πρώτη ιστορία που θα σχεδίαζε ο Λουκάς, αυτή τη φορά όχι για το «σαλόνι» της Βίδας, αλλά ως αυτόνομη έκδοση του περιοδικού. Αυτή η δημιουργική δουλειά (που ξεκίνησε περίπου το 2011 και ολοκληρώθηκε το 2014) θα ήταν η αρχή μιας σειράς βιογραφιών για πρωτοπόρα στοιχεία, οι οποίες θα έπαιρναν σάρκα και οστά από τα μαγικά πενάκια του Λουκά και θα μπορούσαν να σκιαγραφήσουν μια εποχή. Ο Λουκάς, χωρίς βιασύνες και προχειρότητες, καταπιάστηκε με την πολυσυζητημένη φιγούρα του Μπεζεντάκου κυρίως για να αποδώσει τις διεργασίες εντός του κομμουνιστικού κινήματος στον μεσοπόλεμο. Δουλέψαμε συλλογικά στην ανάγνωση των αρχείων ερευνώντας τη γραμμή του ΚΚΕ και των αντιπολιτευόμενων ομάδων της περιόδου που ονομάστηκε «περίοδος φραξιονιστικής πάλης χωρίς αρχές» για το ΚΚΕ και των γραμμών που εντός του συγκρούονταν για τον χαρακτήρα της επαναστατικής στρατηγικής του. Ο λόγος που επιλέχτηκε ο κομμουνιστής Μπεζεντάκος ως κεντρικός ήρωας δεν ήταν τα προσωποκεντρικά κριτήρια, πάνω και έξω από την οργανωμένη εργατική τάξη και τους κομμουνιστές, αλλά λόγω του φαντασιακού που δημιουργήθηκε στους κομμουνιστές και την εργατική τάξη μετά τη θεαματική του απόδραση. Το χιλιοτραγουδισμένο από την εργατιά τραγουδάκι για τον Μπεζεντάκο είναι απόδειξη του τι σήμαινε Αγώνας και πάθος για Λευτεριά. Την εποχή που, με το βενιζελικό Ιδιώνυμο, γέμιζαν τα μπουντρούμια οι αγωνιστές, στο Καλπάκι βασάνιζαν και δολοφονούσαν εργάτες, οι απεργίες τσακίζονταν η μία μετά την άλλη, η φασιστικοποίηση φανερωνόταν όλο και πιο αποκρουστική απ’ άκρη σ’ άκρη στην Ευρώπη και τα σύννεφα πολέμου που θα ξαναματοκλιζαν την παγκόσμια εργατιά όλο και πύκνωναν. Ο Μπεζεντάκος με απόφαση του ΚΚΕ απέδρασε και έδωσε ελπίδα και θάρρος στην εργατική τάξη. Οι αστοί τρομάξανε και κάστρα φτιάξανε. Θα αδικούσαμε το επαναστατικό εργατικό κίνημα αν προσπαθούσαμε να το «συνοψίσουμε» σε αυτήν την εισαγωγή. Οι προθέσεις μας δεν είναι να δώσουμε κατευθυντήριες γραμμές στα ιστορικά ζητήματα μέσα από αυτήν την έκδοση, αλλά να αφήσουμε τα σκίτσα του Λουκά να «μιλήσουν» και να μας ταξιδέψουν στην ιστορική περίοδο κατά την οποία οι εργάτες πίστευαν και πάλευαν με λύσσα και συνείδηση για τον Κομμουνισμό.

Για τον Λουκά, τον στρατευμένο δημιουργό

Το ότι –για να είμαστε ακριβείς- πρέπει να μιλάμε γι’ αγώνα για μια “νέα κουλτούρα” και όχι για μια “νέα τέχνη” (με άμεση έννοια), φαίνεται σαφές. Ίσως δεν μπορούμε καν να πούμε, για ν’ ακριβολογούμε, ότι αγωνιζόμαστε για ένα νέο περιεχόμενο της τέχνης, γιατί αυτό δεν μπορούμε να το φανταστούμε αφηρημένα, ανεξάρτητα από τη μορφή. Αγώνας για μια καινούργια τέχνη θα σήμαινε αγώνας για τη δημιουργία νέων καλλιτεχνικών προσωπικοτήτων, πράγμα παράλογο, γιατί δεν είναι δυνατό να δημιουργηθούν τεχνητά οι καλλιτέχνες. Πρέπει να μιλάμε γι’ αγώνα για μια νέα κουλτούρα, δηλαδή για μια καινούργια ηθική ζωή, που δεν μπορεί παρά να συνδέεται στενά με την καινούργια αντίληψη για  τη ζωή, μέχρι το σημείο που αυτή γίνεται ένας νέος τρόπος να νιώθουμε και ν’ αντιμετωπίζουμε την  πραγματικότητα.

Αντόνιο Γκράμσι – Λογοτεχνία και εθνική ζωή

Στο τεύχος 18 της Βίδας γράψαμε για την πολιτική διαδρομή του Λουκά, εδώ θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε το κομμάτι της ενασχόλησης του με τη Δημιουργία, τη στρατευμένη Δημιουργία που ήταν στο κέντρο των προβληματισμών του. Ήταν ένας «πρακτικός» γκραμσιανός στα ζητήματα που ανοίγονταν γύρω από αυτό που ονομάζεται Τέχνη με ό,τι αρνητικό και θετικό περικλείει μέσα της αυτή η έννοια. Υπεράσπιζε την προλεταριακή δημιουργία και κουλτούρα. Πάλευε για να μπορεί αυτή να ορθώσει ανάστημα έξω και απέναντι στην αστική κουλτούρα και τις εκφάνσεις της. Όπως η εργατική τάξη χρειάζεται τη δική της ανεξάρτητη πολιτική, έτσι χρειάζεται να τρέφεται και με τον δικό της πολιτισμό, να χτίζει τη δική της κουλτούρα και αισθητική, να φτιάχνει τους δικούς της ήχους, τα δικά της αγάλματα, τη λογοτεχνία και την ποίηση της, το θέατρο και τον κινηματογράφο, τον αθλητισμό της, την ιστορία της. Έβαζε τα σκίτσα του στην υπηρεσία του αγώνα ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και τον ιμπεριαλισμό, ενώ ήταν από εκείνους που αντιπάλευε τη φιγούρα του ξεκομμένου «καλλιτέχνη» ο οποίος δημιουργεί μέσα στη γυάλα του, καβατζωμένος στα πούπουλα της mainstream φούσκας του Τίποτα. Πάντα απέναντι στους εναλλακτισμούς και τις αστικές αντιλήψεις ανθρώπων που δηλητηριάζουν την ανθρώπινη Δημιουργία με τις λογικές της ελεύθερης αγοράς. Αυτά που σκίτσαρε δεν ήθελε να πάνε «παντού», δεν τον ένοιαζε, δεν ήθελε να τα αξιολογήσουν οι «ειδικοί», δεν είχε κρυφούς πόθους ανάδειξης στα στερεώματά τους, κατσούφιαζε και μόνο να αντικρίζει τους «βραβευμένους» από την αστική τάξη καλλιτέχνες. Ήταν εργάτης και από αυτήν τη θέση ζωγράφιζε, με αυτήν την οπτική έμπαινε στο «ατελιέ» του και με τις ώρες σχεδίαζε και συνομιλούσε με τα σκίτσα του. Τα θέματά του ήταν μέσα από τη ζωή των εργατών και της πάλης τους. Σκίτσαρε για τη ζωή των προλετάριων. Για τον διεθνιστικό αγώνα, για την αντιφασιστική πάλη. Σκίτσαρε στιγμές από τον αγώνα των απελευθερωτικών κινημάτων της Ιρλανδίας και της Παλαιστίνης. Σκίτσαρε εμπνευσμένος από την ισπανική επανάσταση 1936-1939 και τον αναρχικό Ντουρούτι. Σκίτσαρε για την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008. Σχεδίασε για τους δολοφονημένους εργάτες στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς, για τους φυλακισμένους συντρόφους. Και η επιβράβευση που επιζητούσε ως Δημιουργός ήταν μονάχα από τους εργαζόμενους, τους συντρόφους, τους φίλους, τις εργαζόμενες, τις συντρόφισσες, τις φίλες. Από τον κόσμο του Αγώνα. Στην κατάληψη, στην πορεία, στο σωματείο, στη συνέλευση. Εκεί, ανάμεσα σε όλους και ο ίδιος, στη γωνιά του ταπεινός, χωρίς πολλά λόγια. Μέσα από το «σαλόνι» της Βίδας  είχε χτίσει μια ιδιαίτερη σχέση με τους αναγνώστες του περιοδικού. Και πόσες φορές χαριτολογούσαμε –ότι τάχα «τον ζηλεύαμε»– όταν βλέπαμε στα μοιράσματα πολλούς που ψάχνανε πρώτα-πρώτα το κόμικ του τεύχους και μετά τα υπόλοιπα. Ο Λουκάς μας ανταπέδιδε με πειράγματα και με το αφοπλιστικό του χαμόγελο, με τα μάτια πάντα χαμηλά, από τη σεμνότητα και το ήθος που τον χαρακτήριζαν, ξένα προς ό,τι είχε να κάνει με αυθεντίες και στόμφο. Αυτή η εισαγωγή δεν μπορεί να μην είναι φορτισμένη. Γιατί αυτός ο άνθρωπος που δεν είναι πια δίπλα μας ήταν ο σύντροφος μας, ο αδερφός μας και ο φίλος μας. Κομμάτι της ζωής μας, της διαμόρφωσης μας και της κοινότητάς μας. Άνθρωπος όλης της τάξης, άνθρωπος δικός μας.

«Διότι ισχυρίζομαι και το λέω με όλη τη δύναμη της φωνής μου ότι η χώρα πράγματι είναι μια χώρα που ανήκει στο δυτικό πλαίσιο, ανήκει στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, αυτό δεν αμφισβητείται»

Αλέξης Τσίπρας 14-05-2014

Μέσα σε λίγους μόνο μήνες συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, έχει αποκαλυφθεί πλήρως το περιεχόμενο της λεγόμενης “πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής”, που τόσα χρόνια πλάσαρε ο ΣΥΡΙΖΑ ως μεταμοντέρνο αντιιμπεριαλισμό. Η συγκυβέρνηση όχι μόνο δεν αμφισβητεί έμπρακτα την πρόσδεση της Ελλάδας σε ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς, όπως το ΝΑΤΟ, αλλά κάνει ό,τι μπορεί για να δηλώσει την πλήρη υποταγή της. Ο ακροδεξιός υπουργός άμυνας Π. Καμμένος στο 3ο ετήσιο συνέδριο “άμυνας και ασφάλειας” του Ελληνοαμερικάνικου εμπορικού επιμελητηρίου φρόντισε να δώσει τα διαπιστευτήριά του στα ευρωατλαντικά αφεντικά του: “Είμαστε έτοιμοι να παραχωρήσουμε εγκαταστάσεις, τις ένοπλες δυνάμεις μας, αλλά και μεγάλες βάσεις στην περιοχή του Νοτίου Αιγαίου, προκειμένου να διευκολύνουμε τις δυνάμεις της Συμμαχίας να αναπτύξουν τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας”. Η συγκυβέρνηση δίνει έναν αγώνα ταχύτητας στον εσωτερικό ανταγωνισμό με την Τουρκία, η οποία αναβαθμίζει τη θέση της στην ιμπεριαλιστική διείσδυση της λυκοσυμμαχίας στην Α. Ευρώπη με επίκεντρο την Ουκρανία, με την ανάληψη της εκ περιτροπής ηγεσίας της Δύναμης Ταχείας Επέμβασης “Αιχμή του Δόρατος”. Μέσα από τις σχέσεις αμοιβαίας συνεργασίας και ανταγωνισμού, τα δύο κράτη δίνουν τα ρέστα τους στους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς, εκμεταλλευόμενοι την ειδική γεωστρατηγική τους θέση.

Λίγες μέρες αργότερα, στις 15/05 ο υπουργός αναφέροντας σε συνέδριο του economist την προγραμματισμένη συνάντησή του με τον αμερικάνο ομόλογό του Α. Κάρτερ στις 21/05 (η οποία ακυρώθηκε και αντικαταστάθηκε πιθανότατα με συνάντηση με την υφυπουργό Άμυνας των ΗΠΑ Κριστίν Γουόρμουθ), προανήγγειλε την πρόταση της συγκυβέρνησης προς τις ΗΠΑ για δημιουργία νατοϊκής βάσης στο ΝΑ Αιγαίο και την αναβάθμιση της βάσης στη Σούδα, ως κύριου κορμού και βάσης επιχειρήσεων της συμμαχίας. Αυτή η πρόταση αποκτά ακόμα μεγαλύτερο ειδικό βάρος τη στιγμή που οι υπουργοί Εξωτερικών και Άμυνας των «28», παρουσία και του γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ αποφάσισαν την διεξαγωγή στρατιωτικών επιχειρήσεων στα χωρικά ύδατα αλλά και στις ακτές της Λιβύης με υποτιθέμενο στόχο «τη διάλυση του “επιχειρηματικού μοντέλου” των δικτύων διακινητών στη Μεσόγειο». Τα θύματα του οικονομικού και πολεμικού ιμπεριαλισμού της Δύσης χρησιμοποιούνται με περίσσια κυνικότητα ως όχημα για τον έλεγχο της διακίνησης των ενεργειακών ροών και την καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών στη Μέση Ανατολή. Και στο μοίρασμα της πίτας η ελληνική αστική τάξη θέλει μερίδιο και το εκφράζει ανοιχτά δια στόματος Καμμένου.

Και στα δυο συνέδρια ο Καμμένος χρησιμοποίησε ως διαπραγματευτικό χαρτί τη γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας ως προμαχώνα της Ευρώπης που δύναται να παίξει καταλυτικό ρόλο στις τρέχουσες εξελίξεις, συμπεριλαμβανομένων και των “προκλήσεων ασφάλειας” που δημιουργούνται από την ανεύρεση και αξιοποίηση πλουτοπαραγωγικών πηγών καθώς κι από τον έλεγχο του συστήματος διαμετακόμισης ενέργειας: “Η Ελλάδα θα συμμετέχει με οποιονδήποτε τρόπο στη νέα αυτή πρόκληση και θα αποτελέσει κόμβο για τη μεταφορά της Ενέργειας, ιδιαίτερα μέσω των αγωγών μεταφοράς φυσικού αερίου. Η γεωπολιτική εγγύτητα με περιοχές όπου μαίνονται κρίσεις αναδεικνύει την πρόσθετη αξία της Ελλάδας ως βασικής πύλης προς τις μεγάλες θαλάσσιες εμπορικές οδούς ανάμεσα στην Ευρώπη και τον ανατολικό κόσμο”.

Ο υπουργός άμυνας κλείνει ξεκάθαρα το μάτι στα ευρωατλαντικά ιμπεριαλιστικά κέντρα και προλειαίνει το έδαφος για την ενεργότερη συμμετοχή της Ελλάδας σε πολεμικές επενδύσεις του δυτικού κεφαλαίου, με πρόσχημα τόσο τον πόλεμο εναντίον του ισλαμικού φονταμενταλισμού όσο και την απόπειρα ανάσχεσης των μεταναστευτικών ροών από την Ευρώπη Φρούριο: “Η Ελλάδα διαθέτει ισχυρό αμυντικό σύστημα και αξιόμαχες ένοπλες δυνάμεις. Το αποδεικνύουν κάθε μέρα σε κάθε επιχειρησιακή αποστολή, σε κάθε πολυεθνική επιχείρηση και άσκηση. Διαθέτουμε εξαιρετικά σημαντικές εγκαταστάσεις, οι οποίες δίνουν ένα μοναδικό πλεονέκτημα στην ανάπτυξη σημαντικών ναυτικών και εναέριων δυνάμεων, στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής”.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο δήλωσης πλήρους νομιμοφροσύνης εντάσσονται και οι χαριεντισμοί του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Γ. Δραγασάκη με την πρέσβυ του Ισραήλ Ιρίτ Μπεν-Άμπα στο Μέγαρο Μουσικής. Η αριστεροδεξιά συγκυβέρνηση δια στόματος Δραγασάκη, νομιμοποιώντας πολιτικά και ηθικά το διαρκές αιματοκύλισμα του παλαιστινιακού λαού, προσβλέπει στην εμβάθυνση των διμερών σχέσεων Ελλάδας και Ισραήλ με κινητήριο δύναμη τη σύγκλιση εντός του έτους του ανώτατου συμβουλίου συνεργασίας (Το πρώτο ανώτατο υπουργικό συμβούλιο συνεργασίας πραγματοποιήθηκε στα Ιεροσόλυμα στις 8 Οκτωβρίου του 2013 με συμμετοχή του τότε πρωθυπουργού Α. Σαμαρά). Ταυτόχρονα οι πολεμικές μηχανές των δυο χωρών προχωρούσαν σε κοινή αεροπορική άσκηση “με ιδιαίτερη σημασία”, όπως δήλωσε ο Καμμένος δίχως να μπει στον κόπο να εξηγήσει σε τι συνίσταται αυτή η ιδιαιτερότητα. Ο ίδιος, από τη Νέα Υόρκη, διαβεβαιώνοντας τους αμερικάνους πως δεν υπάρχει αλλαγή πλεύσης στην εξωτερική πολιτική της Ελλάδας, πρότεινε την ένταξη και του Ισραήλ στο ενιαίο αμυντικό δόγμα Ελλάδας- Κύπρου με σκοπό την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της περιοχής. Οι κοινές ασκήσεις, όπως η δεκαήμερη Διακλαδική Άσκηση Μεσαίας Κλίμακας «Ηνίοχος 2015», εντάσσονται φυσικά μέσα στα πλαίσια αυτής της οικονομικής και στρατιωτικής συμμαχίας: “Μπορούμε να χτίσουμε μια μεγάλη συμμαχία και με τη βοήθεια των ΗΠΑ να μπορέσουμε να δώσουμε τη λύση ασφάλειας στην περιοχή. Γιατί να μην δώσουμε εναέριο χώρο, αυτό που χρειάζεται το Ισραήλ απ’ την Ελλάδα; Από το Ισραήλ στην Κύπρο και μέχρι την Κρήτη. Γιατί να μην υπάρχουν συμφωνίες προστασίας της μεγάλης οικονομική ζώνης, στον ορισμό της οποίας θα προχωρήσουμε και στην Ελλάδα; Γιατί να μην προχωρήσουμε και σε αμυντικές συμφωνίες;” Φυσικά, η δήλωση του Λαφαζάνη σε πολιτιστική παράσταση στο Μέγαρο Μουσικής για πλήρη ταύτιση της κυβέρνησης με το αίτημα εθνικής ανεξαρτησίας των παλαιστίνιων, μονάχα ως κακόγουστη φάρσα μπορεί να αντιμετωπιστεί…

Η στρατιωτική διπλωματία που αναπτύσσει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, συνεχίζοντας στα ίδια χνάρια των προκατόχων της, συνδέεται άμεσα με την οριοθέτηση και τον προσδιορισμό της ΑΟΖ, δηλαδή με τα συμφέροντα τόσο της ελληνικής αστικής τάξης όσο και διεθνών ομίλων, που επιδιώκουν την εξασφάλιση μεριδίου από την συνεκμετάλλευση των πλούσιων θαλάσσιων ενεργειακών κοιτασμάτων της περιοχής. Ενδεικτικό της σύνδεσης των στρατιωτικών ασκήσεων και της ανακήρυξης και συνεκμετάλλευσης της ΑΟΖ είναι ότι κατά τη διάρκεια της άσκησης «Ηνίοχος», 10 F 16 -πέντε ελληνικά και πέντε Ισραηλινά- με τα οποία πέταξαν οι Αρχηγοί ΠΑ Ελλάδας και Ισραήλ και πραγματοποίησαν ασκήσεις πάνω από το Καστελόριζο (το νησιωτικό συμπλέγματα του Καστελόριζου αποτελεί το «κλειδί» για την εγχώρια αστική τάξη, αφού αποτελεί σημείο οριοθέτησης της ΑΟΖ της Ελλάδας με την Αίγυπτο και με την Κύπρο και συνεπώς, η Τουρκία δεν έχει θαλάσσια σύνορα με την Αίγυπτο!).

Παράλληλα πραγματοποιήθηκε και η αεροναυτική άσκηση ΗΠΑ, Ισραήλ και Ελλάδας «Noble Dina 15» (29 Απριλίου έως 14 Μαΐου 2015), η οποία πραγματοποιήθηκε από την Κρήτη μέχρι την Χάιφα του Ισραήλ. Σκοπός της ήταν η αξιολόγηση και ανάπτυξη του επιπέδου της συνεργασίας των συμμετεχόντων σε επιχειρησιακό και τακτικό/τεχνικό επίπεδο σε αντικείμενα: Πολέμου Επιφανείας, Ανθυποβρυχιακού Πολέμου, με χρήση και Αεροσκαφών Ναυτικής Συνεργασίας, Αεράμυνας, Διοικητικής Μέριμνας εν πλω, με χρήση και των οργανικών Ελικοπτέρων, Ηλεκτρονικού Πολέμου και Επικοινωνιών και Επιχειρήσεων Ναυτικής Αποτροπής.

Είναι ολοφάνερο, λοιπόν, πως η νέα συγκυβέρνηση δεν αλλάζει σε τίποτα την εξωτερική πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, εμμένοντας στην στρατηγική επιλογή της πρόσδεσης με τη νατοϊκή λυκοσυμμαχία και της δημιουργίας ενός οικονομικού-στρατιωτικού άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, με ενεργό σύμμαχο το χουντικό καθεστώς της Αιγύπτου. Σε αυτήν την κατεύθυνση πραγματοποιήθηκε και η 2η Τρι­με­ρής Σύ­νο­δος Κο­ρυ­φής Κύ­πρου, Αι­γύ­πτου και Ελ­λά­δας στις 29 Απρίλη στη Λευ­κω­σία (η πρώτη είχε πραγματοποιηθεί στο Καΐρο στις 8 Νοεμβρίου του 2014 με τη συμμετοχή του τότε πρωθυπουργού Α. Σαμαρά). Κύριο θέμα της ήταν η οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών και η συνεκμετάλλευση ενεργειακών πόρων, αλλά και η συνεργασία για τη διάνοιξη νέων πεδίων κερδοφορίας σε τομείς όπως το εμπόριο, η ενέργεια, ο τουρισμός και οι μεταφορές καθώς και η συνεργασία σε θέματα ασφαλείας. Ήδη λίγες μέρες πριν ο έλληνας υπουργός Εθνικής Άμυνας είχε πραγματοποιήσει διήμερη επίσημη επίσκεψη στην Αίγυπτο στα πλαίσια της στρατιωτικής συνεργασίας και της οργάνωσης κοινών στρατιωτικών ασκήσεων.

Η αλληλεγγύη των λαών που επικαλούνταν η “ριζοσπαστική αριστερά” ως αντιπολιτευόμενη δύναμη πάει περίπατο μπροστά στην ωμή κρατική realpolitik. Όπως ακριβώς οι προηγούμενες κυβερνήσεις, έτσι και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ βαθαίνει το ενδεχόμενο ενεργότερης συμμετοχής της Ελλάδας σε μια γενικευμένη πολεμική σύρραξη, καθώς οι εσωτερικές αντιφάσεις του καπιταλισμού οξύνονται μεσούσης της κρίσης και οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί δημιουργούν διαρκώς νέες θερμές εστίες έντασης. Μονάχα η συγκρότηση ενός πραγματικά διεθνιστικού αντικαπιταλιστικού-αντιιμπεριαλιστικού μετώπου μπορεί να αποτελέσει ανασχετικό παράγοντα στο ενδεχόμενο ενός νέου αιματοκυλίσματος, που θα αποτελέσει το λάδι στα γρανάζια της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΩΝ

 Συνέλευση αναρχικών κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

Στις 22 Μαΐου θα αρχίσει το εφετείο της πρώτης δίκης της υπόθεσης του Επαναστατικού Αγώνα.

Η πρώτη δίκη της οργάνωσης του Επαναστατικού Αγώνα διήρκεσε από τις 5 Οκτωβρίου 2011 ως τις 3 Απριλίου 2013 και ήταν μια πολιτική δίκη, ένα βήμα υπεράσπισης του ένοπλου αγώνα καθώς και των ενεργειών της οργάνωσης το διάστημα 2003-2010, ήταν ένα πολιτικό βήμα υπεράσπισης της κοινωνικής επανάστασης και καταγγελίας του κεφαλαίου και του κράτους.

Το δικαστήριο καταδίκασε σε 50 χρόνια κάθειρξη κατά συγχώνευση τα τρία μέλη του Επαναστατικού Αγώνα,  Πόλα Ρούπα, Νίκο Μαζιώτη και Κώστα Γουρνά ενώ από 7 χρόνια επέβαλε στους Βαγγέλη Σταθόπουλο και Χριστόφορο Κορτέση.

Όπως στο πρώτο δικαστήριο έτσι και στο εφετείο που ξεκινάει στις 22 Μαΐου δεν θα δικαστεί ο Επαναστατικός Αγώνας ως «τρομοκρατική» οργάνωση. Θα ξανακουστεί το κατηγορητήριο του Επαναστατικού Αγώνα και των συντρόφων που δικάζονται για την ίδια υπόθεση εναντίον του κεφαλαίου και του κράτους, προωθώντας με τον λόγο τους τον αγώνα για Ανατροπή και Επανάσταση.

Αλληλεγγύη  στα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα Νίκο Μαζιώτη και Κώστα Γουρνά και στους συντρόφους Βαγγέλη Σταθόπουλο και Χριστόφορο Κορτέση που δικάζονται για την ίδια υπόθεση

Αλληλεγγύη στην καταζητούμενη και επικηρυγμένη συντρόφισσα Πόλα Ρούπα

μέλος του Επαναστατικού Αγώνα.

Καλούμε την Παρασκευή 22 Μαΐου στις 9πμ στις Φυλακές Κορυδαλλού

να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στους συντρόφους που δικάζονται

 Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους, τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές

Ανακοίνωση για το εργατικό ατύχημα στα διυλιστήρια ΕΛ.ΠΕ.

Την Παρασκευή 08/05/2015 γίνεται ανάφλεξη και ακολουθεί έκρηξη στα διυλιστήρια του Ασπρόπυργου και συγκεκριμένα στον όμιλο ελληνικά πετρέλαια (ΕΛ.ΠΕ.) ιδιοκτησίας του μεγαλοεγκληματία της ελληνικής αστικής τάξης Λάτση (γνωστός για τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες στους τομείς του εφοπλιστικού και επιχειρηματικού κεφαλαίου, γνωστός για τα δεκάδες εγκλήματα σε βάρος των εργαζομένων), αφού στις διάφορες επιχειρήσεις του μέχρι στιγμής έχουν σκοτωθεί δεκάδες εργαζόμενοι και εκατοντάδες έχουν τραυματιστεί. Καταφύγιο στις επιχειρήσεις του ομίλου Λάτση έχουν βρει βασανιστές των ΕΑΤ-ΕΣΑ ως επιστάτες, όπου συνεχίζοντας το εγκληματικό τους έργο, εκφοβίζουν και τρομοκρατούν τους εργαζόμενους μέσα στα εργασιακά αυτά κάτεργα.

Έτσι και τώρα άλλο ένα περιστατικό ήρθε να συμπληρώσει την εγκληματική τους δράση. Ύστερα από έκρηξη τραυματίζονται 6 εργαζόμενοι, εκ των οποίων οι 5 νοσηλεύονται σε κρίσιμη κατάσταση με εγκαύματα 60-70% και βαριά αναπνευστικά προβλήματα. Στο εργοστάσιο γίνονταν έργα συντήρησης και όπως καταγγέλλουν οι εργαζόμενοι υπήρχε ασφυκτική πίεση ούτως ώστε το έργο να τελειώσει σε 30 ημέρες.
Τα εξαντλητικά ωράρια, οι απάνθρωπες συνθήκες, η ενοικίαση ανειδίκευτων εργαζομένων από εργολαβικές εταιρίες για μικρό χρονικό διάστημα, τα παντελώς ελλειπή μέτρα προστασίας (δεν χτύπησε καν ο συναγερμός) συνθέτουν την εικόνα της δολοφονικής δράσης του κεφαλαίου σε βάρος των εργαζομένων και αποσκοπούν στην περαιτέρω ελαστικοποίηση της εργασίας και την πλήρη καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων.

Η μείωση του εργατικού κόστους για τον όμιλο Λάτση είναι το βασικό επίδικο για τη διασφάλιση των συμφερόντων του χωρίς καμιά έγνοια για την ασφάλεια των εργαζομένων. Το κεφάλαιο δεν διστάζει να δολοφονεί εργαζόμενους με σκοπό τη διατήρηση όσο το δυνατόν μικρότερου εργατικού κόστους.

Ο εν λόγω όμιλος, στην προσπάθειά του να συγκαλύψει το εργατικό ατύχημα, έβγαλε μια ανακοίνωση η οποία αποδεικνύει το πόσο νοιάζεται για την ασφάλεια των εργαζομένων αφού η ανακοίνωση διαστρεβλώνει τα γεγονότα και εμμένει στο ότι υπήρχαν επαρκή μέτρα προστασίας και ακολουθήθηκαν όλες οι απαραίτητες διαδικασίες.

Είναι καιρός τα καθάρματα της αστικής τάξης να πληρώσουν. Είναι καιρός η εργατική τάξη να διεκδικήσει τα συμφέροντα της και να δημιουργήσει αναχώματα στη δολοφονική επέλαση του κεφαλαίου και των μηχανισμών του. Μόνο μέσα από την οργάνωση της τάξης μας θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε έμπρακτα τη δολοφονική τους δράση. Να οργανώσουμε την τάξη μας σε όλα τα μέτωπα ενάντια στο σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα. Να φτιάξουμε τις συνθήκες εκείνες που θα μας επιτρέψουν να αντιπαρατεθούμε με την εγχώρια και διεθνή αστική τάξη.

Μόνο μέσα από συγκεκριμένους τακτικούς στόχους και αγωνιζόμενοι με όλα τα μέσα θα μπορέσουμε να συσπειρώσουμε την τάξη μας και να φτάσουμε στον επαναστατικό-στρατηγικό μας στόχο την κοινωνική επανάσταση.

Συνέλευση αναρχικών κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

Σωματεία βάσης, ταξικοί συνδικαλιστικοί αγώνες και η προσπάθεια εγκληματοποίησής τους από κράτος και αφεντικά μέσω της αναβίωσης του συνδικαλιστικού της ασφάλειας.

Η στρατηγική επιλογή κράτους και αφεντικών να εγκληματοποιήσουν τον συνδικαλισμό βάσης και τον μαχητικό συνδικαλισμό δεν είναι πρωτόγνωρη. Έτσι, βλέπουμε να επανεμφανίζεται σήμερα και πάλι στο προσκήνιο το αφήγημα που θέλει τους συνδικαλιστές βάσης να συστήνουν σωρηδόν «εγκληματικές οργανώσεις» και οι εργατικές διεκδικήσεις, οι στάσεις εργασίας, οι απεργίες και κάθε είδους εργατική παρέμβαση να βαφτίζονται εκβιασμός και εγκληματική συμπεριφορά. Με αυτόν τον τρόπο τα αφεντικά επιδιώκουν να μας επιβάλλουν τη σιωπή και την υποταγή. Απέναντί τους οφείλουμε να ορθώσουμε αντιστάσεις, να δυναμώσουμε τον συνδικαλισμό βάσης και να προωθήσουμε την αυτοοργάνωση στους χώρους δουλειάς.

ΟΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΙΜΟΙ Η ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ, ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΙ!