[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=AvS64H1ll9Q#t=146[/youtube]

Κατάληψη πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 11 Νοέμβρη στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων στο Κολωνάκι από αναρχικούς/-ες και αλληλέγγους/-ες για τη δολοφονία από μπάτσους του 21χρονου διαδηλωτή Ρεμί Φρές.

Κατά τη διάρκεια της παρέμβασης μοιράστηκε στα ελληνικά και τα γαλλικά το παρακάτω κείμενο:

Τα ξημερώματα της Κυριακής 26 Οκτώβρη, ο Ρεμί Φρές δολοφονείται από τους μπάτσους -ρήψη χειροβομβίδας κρότου λάμψης- κατά τη διάρκεια πορείας, 7.000 διαδηλωτών, ενάντια στην επανέναρξη των εργασιών της κατασκευής φράγματος κατά μήκος του δάσους Σιβέν στη νοτιοδυτική Γαλλία. Τις επόμενες μέρες της δολοφονίας, οι πορείες και οι συγκεντρώσεις που καλούνται σε όλη τη Γαλλία καταλήγουν σε συγκρούσεις ενώ δέχονται άγρια καταστολή με προληπτικές προσαγωγές, σφαίρες από καουτσούκ, συλλήψεις. Τα γαλλικά μέσα μαζικής ενημέρωσης απλά θάβουν το θέμα επιδεικτικά.

Η κατασκευή του φράγματος στο δάσος Σιβέν, η ιδέα του οποίου εκκινεί από το μακρινό 1978, στοχεύει στη δημιουργία μια τεράστιας δεξαμενής νερού, 1.500.000 κυβικών μέτρων, για την ύδρευση είκοσι μεγάλων μονάδων καλλιέργειας αραβοσίτου. Για την υλοποίηση του έργου ένα μεγάλο κομμάτι του δάσους πρέπει να αποψιλωθεί, ενώ ο υδροβιότοπος της Τεστέτ (ένας από τους τελευταίους στη Γαλλία) και η σπάνια βιοποικιλότητά του προφανώς και καταστρέφονται ανεπιστρεπτί.

Από το 2011 συλλογικότητες, κάτοικοι και οικολογικές οργανώσεις της περιοχής αγωνίζονται ενάντια στην καταστροφή τόσο του περιβάλλοντος όσο και των ζωών τους, προχωρώντας σε κατάληψη για ένα περίπου χρόνο του σημείου του δάσους που προορίζεται για την κατασκευή του φράγματος. Τον Σεπτέμβρη του 2014, ύστερα από συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, εκδιώκονται οι καταληψίες από το δάσος και ξεκινάει η αποψίλωσή του. Έτσι, το κάλεσμα της πορείας που δολοφονήθηκε ο Ρεμί Φρές στόχευε στην επανακατάληψη του συγκεκριμένου σημείου και στο μπλοκάρισμα της επανέναρξης του έργου που ήταν προγραμματισμένη για τις 27 Οκτωβρίου. Μετά τη δολοφονία το έργο αναβλήθηκε επ’ αόριστον.

Η κατασκευή του φράγματος στο δάσος Σιβέν της Ταρν, η κατασκευή του νέου αεροδρομίου Notre–Dame–des–Landes και των αντίστοιχων υποδομών που απαιτούνται (λιμάνι/οδικό δίκτυο) στη Νάντ, η κατασκευή σιδηροδρομικών συρμών υπερταχείας κυκλοφορίας διαμέσου των Άλπεων σε Γαλλία και Ιταλία, η επιδίωξη δημιουργίας του μεγαλύτερου ανοιχτού τύπου ορυχείου για την εξόρυξη χρυσού στη Ρόσια Μοντάνα της Ρουμανίας, η αποψίλωση χιλιάδων στρεμμάτων αρχέγονου δάσους για την εγκατάσταση ανοιχτού τύπου ορυχείου χρυσού στις Σκουριές της Χαλκιδικής, είναι κομμάτια που συνθέτουν το πάζλ της ευρύτερης προσπάθειας για ανάκαμψη της κερδοφορίας. Μιας ανάκαμψης που βασίζεται στη λεηλασία φυσικών πόρων και ανθρώπων, η οποία όμως συναντά και θα συνεχίσει να συναντά τις κοινωνικές αντιστάσεις.

Στη παρούσα συγκυρία της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης τα όρια της ανάπτυξης μετατρέπονται σε ανάπτυξη των ορίων, όχι μόνο παρέμβασης στη φύση αλλά και αντιμετώπισης όλων όσοι επιλέγουν την αντίσταση. Με διώξεις, φυλακίσεις και διαρκή καταστολή μέχρι δολοφονίες.

Ο αγώνας όποιου/ας επιλέγει να αντισταθεί σε αυτή τη συνθήκη είναι κομμάτι του συνολικότερου αγώνα για τη γη και την ελευθερία. Είναι αγώνας κοινός και δικός μας. Να μετατρέψουμε τις εστίες αντίστασης από τη Γαλλία ως τον ελλαδικό χώρο σε σινιάλο εξέγερσης για τους καταπιεσμένους σε όλη τη γη.

Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας

Αναρχικοί/ες Αλληλέγγυοι/ες

αναδημοσίευση από Αναρχικοί και Κομμουνιστές από την Κυψέλη και το Γκύζη

Υπόθεση Marfin 2010

Αγώνας ενάντια σε κάθε κατασταλτική μεθόδευση

Η 5η Μάη του 2010 έχει μείνει στην ιστορία των κοινωνικών-ταξικών αγώνων της επικράτειας ως μία από τις μαζικότερες και μαχητικότερες διαδηλώσεις στην οποία μισό εκατομμύριο διαδηλωτές κατέβηκαν στο δρόμο, αποφασισμένοι να αντισταθούν στα σχέδια της εγχώριας και υπερεθνικής κυριαρχίας. Για πολλές ώρες γίνονταν συγκρούσεις μπροστά στο κοινοβούλιο ενάντια στην υπογραφή του πρώτου μνημονίου. Μία υπογραφή καταλυτική για την προοδευτική εξέλιξη στο κράτος «έκτακτης ανάγκης» του σήμερα, στο ασφυκτικό περιβάλλον της κρίσης και της κοινωνικής λεηλασίας.

Η μέρα αυτή στιγματίστηκε από το θάνατο από αναθυμιάσεις, των 3 εργαζομένων στη τράπεζα Marfin. Αυτό το τραγικό γεγονός, παντελώς ξένο για την αναρχική λογική που δε συμμερίζεται όρους όπως «παράπλευρες απώλειες» και «κακιά στιγμή», αποτέλεσε και το πεδίο όπου η κυρίαρχη προπαγάνδα έστησε ένα χυδαίο ιδεολογικό πόλεμο επιχειρώντας να εγκληματοποιήσει την κοινωνική αντιβία και να στοχοποιήσει όλους τους αντιστεκόμενους και τις αντιστεκόμενες και ιδιαίτερα τον α/α χώρο.

Στις 29/4/2011, επετειακά της 5ης Μάη, 4 άτομα, εκ των οποίων 3 αναρχικοί, απάγονται από αστυνομικές δυνάμεις, μεταφέρονται στη ΓΑΔΑ χωρίς να γνωρίζουν το λόγο και ενώ για ώρες δεν μπορούν να επικοινωνήσουν με κανέναν, έχει αρχίσει μια μεγάλης έκτασης λασπολογία από σύσσωμα τα ΜΜΕ με εξαγγελίες σύλληψης των «δραστών της Μarfin». Ενώ πρόκειται για μια απλή ανωμοτί κατάθεση, δηλαδή κατάθεση χωρίς όρκο, ακολουθούν έρευνες στα σπίτια τους, διαδικασίες αναγνώρισης, παραθέσεις φωτογραφιών χωρίς βέβαια να προκύψει κανένα επιβαρυντικό στοιχείο σε βάρος τους. Οπότε μετά την κατάθεσή τους αφήνονται ελεύθεροι και τα «στοιχεία» μαζί με τις καταθέσεις στέλνονται στον εισαγγελέα, ο οποίος όμως καθώς δεν μπορεί να τεκμηριώσει καμία κατηγορία, επιστρέφει το φάκελο πίσω στην αστυνομία και η όλη υπόθεση φαίνεται να οδεύει προς το αρχείο.

Στις 8/5/2013, πάλι κοντά στην επέτειο της 5ης Μάη, και χωρίς να έχει προκύψει κανένα στοιχείο, το συμβούλιο πλημμελειοδικών αποφασίζει με παραπεμπτικό βούλευμα να πάει την υπόθεση στο δικαστήριο και να αποδώσει κατηγορίες κακουργηματικού χαρακτήρα στο σύντροφο Θοδωρή Σίψα για την υπόθεση της τράπεζας Marfin και στο τέταρτο άτομο για την απόπειρα εμπρησμού του βιβλιοπωλείου Ιανός. Για τους άλλους δύο συντρόφους δε προχωράει καμία διωκτική διαδικασία. Στην απολογία του, το Φεβρουάριο του 2013, ο σύντροφος καταθέτει αυτό που δηλώνει από την αρχή: «Από τη δικογραφία αποδεικνύεται περίτρανα, μέσα από καταθέσεις μαρτύρων, φωτογραφικό υλικό και βίντεο από κάμερες, ότι δεν έχω ουδεμία σχέση με καμία επίθεση σε κανένα χρονικό σημείο εκείνης της μέρας στο κέντρο της Αθήνας.». Αφού περάσει από τον ανακριτή, αφήνεται ελεύθερος με περιοριστικούς όρους (χαρακτηριστικός όρος η απαγόρευση συμμετοχής του σε μελλοντικές διαδηλώσεις).

Η υπόθεση Marfin, αποτελεί μια επικοινωνιακή επένδυση από τη πλευρά του κράτους και έχει εξυπηρετήσει διαφορετικές καθεστωτικές σκοπιμότητες μέσα στα χρόνια, πάντα με την αγαστή προπαγανδιστική στήριξη των ΜΜΕ. Στοχεύει στην ποινικοποίηση όλων αυτών των πρακτικών κοινωνικής αντιβίας, που έχουν εκφραστεί μέσα από δυναμικές κινητοποιήσεις ενάντια στην υποτίμηση της ζωής, επικεντρώνοντας στον α/α χώρο. Απευθύνεται όμως σε κάθε εν δυνάμει εξεγερμένο κοινωνικό κομμάτι, προβάλλοντας την αντιμετώπιση που του επιφυλάσσει το κράτος «έκτακτης ανάγκης» σε περίπτωση που επιλέξει το δρόμο της αντίστασης. Όσοι αντιστέκονται στο κρατικό μονοπώλιο της βίας αλλα και όσοι αγωνίζονται απέναντι στην εκμετάλλευση και στη βαρβαρότητα κράτους και κεφαλαίου θεωρούνται εσωτερικοί εχθροί και αντιμετωπίζουν την καταστολή. ‘Ετσι το κράτος πλέον φαντάζει ως ο μόνος εγγυητής της «κοινωνικής ειρήνης».

Η δίκη του Θοδωρή Σίψα αρχικά είχε οριστεί για τις 9 Δεκέμβρη του 2013, όταν και αναβλήθηκε για λόγους αδυναμίας της πολιτικής αγωγής και ορίστηκε εκ νέου, κατόπιν κεντρικού σχεδιασμού, για τις 14 Μάη του 2014, επετειακά δηλαδή του γεγονότος. Τελικά υπήρξε και νέα αναβολή λόγω της προσωρινής παύσης της λειτουργίας των δικαστηρίων ενόψει των δημοτικών εκλογών και ορίστηκε για την 1η Δεκέμβρη του 2014.Οι συνεχείς αναβολές της δίκης, σκοπίμως ή μη, εξυπηρετούν το κράτος καθώς του δίνουν τη δυνατότητα να ανασύρει και να χρησιμοποιεί την υπόθεση για την επικοινωνιακή του προπαγάνδα.

Η σκευωρία που έχει στηθεί στη πλάτη του συντρόφου Θοδωρή Σίψα, δεν αποτελεί μεμονωμένο περιστατικό κρατικής μεθόδευσης, είναι όμως το πιο εξωφρενικό κατηγορητήριο για αναρχικό που συμμετείχε σε διαδήλωση, με στόχο να απονοηματοδοτήσει τη συγκρουσιακότητα και να στιγματίσει ως αντικοινωνικό έναν πολιτικό χώρο που τα τελευταία χρόνια έχει αποκτήσει σοβαρά κοινωνικά ερείσματα μέσα από τη συνεχή παρουσία του στους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες.

Μέσα σε αυτή την περίοδο, όσο μειώνονται τα περιθώρια απόσπασης της κοινωνικής συναίνεσης τόσο το κράτος εντείνει την απροσχημάτιστη καταστολή. Μέσα από την εφαρμογή νέων κατασταλτικών στρατηγικών επιχειρεί να θέσει τους αγωνιζόμενους/ες υπό διαρκή έλεγχο και επιτήρηση. Το κράτος σε αγαστή συνεργασία με την αστική δικαιοσύνη ενοχοποιεί με βάση αμφιλεγόμενα δείγματα DNA, όπως στην περίπτωση του αναρχικού κομμουνιστή Τάσου Θεοφίλου και αποδίδει βαριές ποινές όπως στην υπόθεση Βελβεντού, ποινικοποιώντας τις συντροφικές σχέσεις. Εισβάλλει σε σπίτια και σε στέκια και φυλακίζει Τούρκους και Κούρδους αγωνιστές ικανοποιώντας διακρατικές συμφωνίες. Κατασκευάζει φυλακές τύπου Γ΄, προβλέποντας ειδικές συνθήκες κράτησης για τους πολιτικούς κρατούμενους, για όσους μέσα από τα τείχη αντιστέκονται στη βαρβαρότητα του εγκλεισμού αλλά και για οποιονδήποτε θεωρηθεί εχθρός της κοινωνικής ομαλότητας. Στο πλαίσιο αυτό κατηγορεί και προφυλακίζει τον αναρχικό Αντώνη Σταμπούλο με συνοπτικές διαδικασίες στις φυλακές Λάρισας, σε συνθήκες απομόνωσης, στερώντας του την άμεση επαφή με τη συνήγορο και την οικογένεια του. Προσπαθεί να φιμώσει τον πολιτικό λόγο αγωνιστών όπως στην περίπτωση του αναρχικού Νίκου Μαζιώτη, μέλος του Επαναστατικού Αγώνα, με την απαγόρευση να παρέμβει τηλεφωνικά από τη φυλακή σε προγραμματισμένη πολιτική εκδήλωση. Όπως στην περίπτωση της αναρχικής Στέλλας Αντωνίου, όπου με πρόφαση την δήθεν παραβίαση των περιοριστικών όρων, τη συλλαμβάνουν και τη βασανίζουν, προσπαθώντας να της αποσπάσουν DΝΑ και να τη φυλακίσουν πριν καν βγεί η απόφαση του δικαστηρίου. Με τις ίδιες δικαστικές μηχανουργίες εμποδίζουν τον αντιεξουσιαστή κομμουνιστή Πολύκαρπο Γεωργίαδη να ταξιδέψει στο εξωτερικό ερμηνεύοντας κατά βούληση τους περιοριστικούς όρους, επιβάλλοντάς του στην ουσία έναν ιδιότυπο κατ΄οίκον περιορισμό ενώ απορρίπτουν το αίτημα του Σάββα Ξηρού, μέλους της 17Ν, που είναι ανάπηρος κατά 85% για κατ’οίκον νοσηλεία. Όσο το κράτος και να θωρακίζει το νομικό και κατασταλτικό του οπλοστάσιο, ο φόβος του απέναντι στην υπαρκτή και εν δυνάμει αντίσταση δεν μπορεί να κρυφτεί.

Η δίωξη του Θοδωρή Σίψα είναι δίωξη όλων όσων αγωνίζονται ενάντια στον ολοκληρωτισμό και τη βαρβαρότητα, ενάντια στην υποτίμηση της ζωής και της αξιοπρέπειας. Ο κόσμος του αγώνα, από τον α/α χώρο ως τα σωματεία βάσης και τις συνελεύσεις γειτονιάς δε θα αφήσει κανέναν και καμία μόνο/η στις κατασταλτικές μεθοδεύσεις. Αν ψάχνουν για ανθρωποκτόνους όλοι αυτοί: αφεντικά, μπάτσοι, δικαστές και υπουργοί ας κοιταχτούν στον καθρέφτη. Αυτό που φοβούνται περισσότερο είναι ακριβώς αυτό που θα γίνει. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε με όπλα μας την αλληλεγγύη και τη συντροφικότητα για έναν κόσμο ελευθερίας και ισότητας.

 Ενάντια στον ολοκληρωτισμό του κράτους έκτακτης ανάγκης

Ενάντια στην ποινικοποίηση κάθε μορφής αντίστασης

Οι διώξεις τους δε μας φοβίζουν, μας εξοργίζουν

Κάτω τα χέρια από τον αναρχικό Θοδωρή Σίψα

Κάλεσμα Αλληλεγγύης (Έναρξη δίκης):
Δευτέρα 1η Δεκεμβρίου 2014 στο Πρωτοδικείο Αθηνών (οδός Δέγλερη).

 Συνέλευση αλληλεγγύης στο σύντροφο Θοδωρή Σίψα

αναδημοσίευση από Athens Indymedia

Άλλαξε τον κόσμο, το ‘χει ανάγκη

(Μπ. Μπρεχτ, «Η απόφαση»)                

Ασφυξία για μια ανάσα ελευθερίας.

Την περασμένη άνοιξη έδωσα πανελλήνιες εξετάσεις μέσα από τη φυλακή και πέρασα σε μια πανεπιστημιακή σχολή στην Αθήνα. Με βάση τους δικούς τους νόμους, λοιπόν, από τον Σεπτέμβρη δικαιούμαι να αρχίσω να παίρνω εκπαιδευτικές άδειες από τη φυλακή για να παρακολουθώ το πρόγραμμα της σχολής.

Όπως είναι λογικό, οι αιτήσεις που έχω κάνει έχουν καταλήξει στα αζήτητα, γεγονός που με οδηγεί να διεκδικήσω αυτό το αίτημα με οδόφραγμα το σώμα μου.

Σε αυτό το σημείο είναι απαραίτητο να ξεκαθαρίσω το πολιτικό μου σκεπτικό ώστε να μπει ένα πλαίσιο γύρω από την επιλογή που πραγματοποιώ.

Οι νόμοι, εκτός από εργαλεία ελέγχου και καταστολής, αποτελούν ταυτόχρονα και μια διατήρηση ισορροπιών ή αλλιώς αυτό που επιγραμματικά ονομάζουμε κοινωνικά συμβόλαια, αντανακλούν κοινωνικοπολιτικούς συσχετισμούς και διαμορφώνουν τμηματικά ορισμένες θέσεις διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου.

Γι’ αυτό και η επιλογή που κάνω θέλω να είναι όσο το δυνατόν πιο ξεκάθαρη: δεν υπερασπίζομαι τη νομιμότητά τους· αντίθετα, απευθύνω έναν πολιτικό εκβιασμό ώστε να κερδίσω ανάσες ελευθερίας από την ισοπεδωτική συνθήκη του εγκλεισμού.

Σε αυτό το σημείο ανοίγει ένα ζήτημα που αφορά τις διεκδικήσεις μας σε καθεστώς αιχμαλωσίας. Είναι δεδομένο πως αντιφάσεις πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν σε τέτοιες συνθήκες. Εμείς, για παράδειγμα, συμμετείχαμε στη μαζική απεργία πείνας των κρατουμένων ενάντια στο νέο νομοσχέδιο ενώ είμαστε φανατικοί εχθροί όλων των νόμων· αντίστοιχα πολλοί σύντροφοι έχουν διαπραγματευτεί με οδόφραγμα το σώμα τους τους όρους του εγκλεισμού τους («παράνομες» προφυλακίσεις, άρνηση σωματικού ελέγχου, παραμονή σε μία φυλακή), και πολύ καλά έκαναν.

Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι, από τη συνθήκη που βρισκόμαστε, πολλές φορές είμαστε αναγκασμένοι να μπούμε σε ένα στρατηγικό πόλεμο θέσεων που είναι αναγκαίο κακό εδώ που βρισκόμαστε.

Με αυτή μου την επιλογή, τα πολιτικά χαρακτηριστικά της οποίας συγκεκριμενοποιούνται στον ίδιο τον τίτλο του κειμένου, δίνεται η δυνατότητα να ανοίξει ένα μέτωπο αγώνα σε μια χρονική συγκυρία ιδιαίτερα κρίσιμη για όλους μας.

«Ακριβώς, η ποίηση είναι η τέχνη του ατόφιου. Είναι αυτή που παραμένει ανυπότακτη, όταν η τάξη του διαφανούς έχει υποτάξει όλα τα άλλα είδη του λόγου. Όταν οι λέξεις έχουν προσεκτικά απολυμανθεί και στολιστεί σα μαρκησίες της αυλής, αφού θα καταλήξουν στο κρεβάτι του πρίγκιπα, όσο κι αν αυτό τις τρομάζει, και θα παραστήσουν τις σεμνές, θα υποκριθούν ότι έχουν αρετές που έχουν χάσει από καιρό στο βούρκο του συμβιβασμού και της εκπόρνευσης. Η ποίηση ή είναι ασυμβίβαστη ή δεν είναι τίποτα». (Ζαν-Μαρκ Ρουγιάν)

Συντρόφισσες και σύντροφοι, εδώ και καιρό μας εγκλωβίζουν. Από τα αστυνομικά μπλόκα και τα αντιτρομοκρατικά πογκρόμ, στα συμβούλια των οικονομολόγων που εξοντώνουν όσους δε χωράνε στις στατιστικές τους. Από τους έλληνες βιομηχάνους που αντιστέκονται στην επέλαση των πολυεθνικών κολοσσών στηρίζοντας τον όψιμο σοσιαλισμό του ΣΥΡΙΖΑ, στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης, με πολιτικούς που προβάρουν το κοστούμι του υπερ-πατριώτη πάντα δουλικού για το καλό του τόπου, από τους μπάτσους και το στρατό που εξοπλίζονται με όπλα τελευταίας τεχνολογίας για την καταστολή εξεγέρσεων, στις φυλακές υψίστης ασφαλείας.

Ας πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους: αν κάτι εκμεταλλεύεται το κράτος, αυτό δεν είναι άλλο από την αδράνεια που πλέον έχει μονιμοποιηθεί ως μια φυσιολογική συνθήκη.

Σε λίγο θα είναι πια αργά, και η εξουσία με το μαγικό ραβδί της θα δίνει έλεος μόνο σε όσους γονατίζουν υποτακτικά μπροστά στην παντοδυναμία της.

Το σύστημα οραματίζεται ένα μέλλον όπου οι επαναστάτες θα θάβονται ζωντανοί σε «καταστήματα κράτησης εντατικού σωφρονισμού», μέσα στα οποία θα επιχειρείται η σωματική, ψυχική και ηθική καταστροφή τους.

Ένα πρωτότυπο μουσείο ανθρώπινης φρίκης όπου τα ζωντανά εκθέματα θα έχουν κρεμασμένη πάνω τους την ταμπέλα «παραδείγματα προς αποφυγή», ανθρώπινα πειραματόζωα πάνω στα οποία θα δοκιμαστούν όλες οι σαδιστικές προθέσεις της εξουσίας.

Ο καθένας απαντάει στα διλήμματα και κάνει τις επιλογές του. Ή θεατές σε απομονωμένες πολυθρόνες μιας ευνουχισμένης ζωής ή δράστες των γεγονότων που διαμορφώνουν την εξέλιξη της ιστορίας.

*

Εκείνο το βράδυ με το βλέμμα καρφωμένο στον ορίζοντα είδαμε πολλά αστέρια να πέφτουν διαγράφοντας τις δικές τους χαοτικές διαδρομές. Κι εμείς μετρούσαμε και ξαναμετρούσαμε, κάναμε ευχές, υπολογίζαμε τις πιθανότητες. Το ξέραμε ότι η επιθυμία μας για μια ελεύθερη ζωή έπρεπε να περάσει πάνω από όλα όσα μας καταπιέζουν, μας δολοφονούν, μας καταστρέφουν, γι’ αυτό βουτήξαμε στο κενό, όπως ακριβώς τα αστέρια που βλέπαμε να πέφτουν.

Από τότε άπειρα αστέρια πέσαν, μπορεί να ήρθε η ώρα να πέσει και το δικό μας, ποιος ξέρει; Αν είχαμε έτοιμες τις απαντήσεις δε θα γινόμασταν αυτό που είμαστε αλλά ιδιοτελή καθάρματα που θα διδάσκαμε στους ανθρώπους τρόπους να γίνουν τρωκτικά που τρώγονται μεταξύ τους όπως κάνουν σήμερα.

Τουλάχιστον εμείς παραμένουμε ακόμα απόλυτοι και πεισματάρηδες όπως οι άνθρωποι της πάστας μας. Και όσοι από εμάς με έναν πόνο έκλεισαν τα μάτια τους και ταξίδεψαν μακριά, παραμένουν με το βλέμμα κολλημένο σε εκείνον το βραδινό ουρανό που κοιτάζαμε και εμείς. Και μας βλέπουν να πέφτουμε, αστέρια όμορφα και λαμπερά. Τώρα ήρθε η σειρά μας. Τώρα πέφτουμε χωρίς δισταγμό.

Από τη Δευτέρα 10/11 ξεκινάω απεργία πείνας χωρίς να κάνω βήμα πίσω, με την αναρχία πάντα στην καρδιά μου.

Υπεύθυνο για κάθε μέρα απεργίας πείνας, και ό,τι συμβεί από εδώ και μπρος, είναι το συμβούλιο της φυλακής που αποτελείται από τον εισαγγελέα Νικόλαο Ποιμενίδη, τη διευθύντρια Χαραλαμπία Κουτσομιχάλη, καθώς και την κοινωνική λειτουργό.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΠΙΘΕΣΗ

ΥΓ. Προς όλους τους «αγωνιστές» των σαλονιών, τους επαγγελματίες ανθρωπιστές, τις «ευαίσθητες» προσωπικότητες της διανόησης και του πνεύματος: προκαταβολικά στα τσακίδια.

Νίκος Ρωμανός
Δικαστική Φυλακή Κορυδαλλού.

***

Την Δευτέρα 10 Νοέμβρη,  στις 7μμ στο ΕΜΠ (κτ.Γκίνη), Αναρχικές και Αναρχικοί καλούν σε συνέλευση για την οργάνωση της Αλληλεγγύης.

πηγή: Athens Indymedia

αναδημοσίευση από Prolet Connect

Στις 2 του Νοέμβρη έχουμε απεργία, τα μαγαζιά κλειστά, η Κυριακή αργία!

Συνάδελφοι/συναδέλφισσες, οι πετυχημένες απεργιακές κινητοποιήσεις της Κυριακής 2/11 μας δίνουν δύναμη και κουράγιο να συνεχίσουμε να δίνουμε τον αγώνα ενάντια στη λεηλασία των δικαιωμάτων και της ζωής μας. Η μαζικότητα και η μαχητικότητα των απεργιακών αποκλεισμών στο «εμπορικό στολίδι» της Ερμού αποδεικνύει περίτρανα ότι ο αγώνας ενάντια στην Κυριακάτικη αργία συνεχίζεται, μαζικοποιείται και εμπνέει και άλλους συναδέλφους, και άλλους εργαζόμενους και ανέργους να δώσουν τις δικές τους μάχες: για την κυριακάτικη αργία, για τους μισθούς και τις συμβάσεις, για τα ωράρια και τις απολύσεις, για τις συνθήκες εργασίας, για την συλλογική αξιοπρέπεια.

Αν δεν αντισταθούμε σε κάθε μαγαζί, σκλάβους θα μας έχουν για μια μπουκιά ψωμί!

Από τις 9 το πρωί, οι απεργιακές περιφρουρήσεις που οργανώθηκαν από το “Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης και τα απελευθερωμένα ωράρια” βρέθηκαν έξω από τα καταστήματα καλώντας τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες να σταθούν στο πλάι τους. Παρά την τρομοκρατία των εργοδοτών και των διευθυντών, υπήρξαν πολλοί συνάδελφοι που έσπασαν τον φόβο και απέργησαν. Ακόμα περισσότεροι είναι αυτοί και αυτές που στήριξαν ενεργητικά τις απεργιακές περιφρουρήσεις και στάθηκαν στο πλάι των απεργιακών πανό που είχαν τοποθετηθεί στις εισόδους των καταστημάτων. Για άλλη μια φορά, δώσαμε το μάθημα ότι η συναδελφικότητα, η αλληλεγγύη και η συλλογική διεκδίκηση μπορεί να σπάσει τον φόβο και να μετατρέψει την γκρίνια και την μοιρολατρία σε συλλογικό αγώνα. Από τις 9 ως και τις 15.00, για 6 ολόκληρες ώρες, αποδείξαμε ότι συλλογικά μπορούμε να κάνουμε τη φωνή μας να ακουστεί πολύ δυνατά. Η οργάνωση και η συλλογική αντίσταση των αγωνιζόμενων εμποροϋπαλλήλων, των σωματείων βάσης, των συνελεύσεων γειτονιάς, των συλλογικοτήτων που βρέθηκαν στην Ερμού την Κυριακή 2/11 απέδειξε ότι οι αγώνες μας μπορούν και έχουν συγκεκριμένα αποτελέσματα!

Ούτε 52 ούτε και 7, καμία Κυριακή τα μαγαζιά ανοιχτά!

Συνάδελφοι/συναδέλφισσες, η απεργία της 2/11 στον κλάδο του εμπορίου αποτελεί έναν σταθμό στον αγώνα για την υπεράσπιση της Κυριακάτικης αργίας. Μπροστά μας έχουμε την επόμενη «εργάσιμη» Κυριακή (14 Δεκέμβρη) ενώ ήδη στις 7 /11 στο ΣτΕ ξεκινά η συζήτηση για την τύχη του μέτρου των «52 εργάσιμων Κυριακών» που είχε προσωρινά ανασταλεί. Δεν έχουμε κανένα λόγο να επαναπαυόμαστε. Ήδη, οι ομοσπονδίες των εργοδοτών (ΣΕΒ και ΣΕΛΠΕ) έχουν προσφύγει ενάντια στο πάγωμα των 52 εργάσιμων Κυριακών απαιτώντας την πλήρη κατάργηση της κυριακάτικης αργίας μας!

Να κάνουμε το επόμενο βήμα: οργάνωση και αντίσταση στους χώρους της δουλειάς!

Συνάδελφοι/συναδέλφισσες, η υπεράσπιση της κυριακάτικης αργίας ας γίνει η αφορμή να διεκδικούμε, να αγωνιζόμαστε και να αντιστεκόμαστε συλλογικά για όλα όσα μας αφορούν. Να σπάσουμε το φόβο μέσα στους εργασιακούς μας χώρους συζητώντας με τους συναδέλφους που μπορούμε να εμπιστευτούμε, να έρθουμε σε επαφή με άλλους εμποροϋπάλληλους για να αντιμετωπίσουμε τα κοινά μας προβλήματα. Συνάδελφοι/συναδέλφισσες, σας περιμένουμε αυτήν την Κυριακή για να συζητήσουμε και να δώσουμε μια συλλογική απάντηση για τα καθημερινά ζητήματα που μας απασχολούν (π.χ. για τους μισθούς πείνας, τα εξοντωτικά ωράρια…)

Η ΟΡΓΗ ΚΑΙ Η ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ ΜΑΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ

Συνάντηση Κυριακή 9/11 στις 18:00 ερμού & κορνάρου 6ος όροφος

ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ/ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ ΣΤΟ ΕΜΠΟΡΙΟ

αναδημοσίευση από Prolet Connect

Βρυξέλλες 6 Νοέμβρη 2014, Γενική Απεργία με τη συμμετοχή περισσότερων από 100.000 διαδηλωτών: η εργατική τάξη, απέναντι στα μέτρα λιτότητας και την περαιτέρω υποτίμηση της, απαντάει διαλεκτικά…

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=Suks7ZWgKk0[/youtube]

Εδώ και μερικές μέρες, μαθητές και μαθήτριες σ’ όλη τη χώρα έχουν προχωρήσει σε  εκατοντάδες καταλήψεις σχολείων, έχουν βγει στο δρόμο της Αντίστασης, της Αξιοπρέπειας και του Αγώνα. Έναν Αγώνα ενάντια στο σχολείο των αστών που τους θέλει σήμερα υπάκοους και φοβισμένους, έτσι ώστε να προετοιμάζονται για το “λαμπρό μέλλον” της εκμετάλλευσης και του ξεζουμίσματος που τους επιφυλάσσουν τ’ αφεντικά και το κράτος τους.  Έναν Αγώνα ενάντια σ’ ό,τι τους τρώει τα σωθικά. Έναν Αγώνα για όλους τους λόγους του κόσμου.

Υπουργοί & εισαγγελείς, μπάτσοι & δημοσιογράφοι, “αγανακτισμένοι γονείς” και εθελούσιοι δούλοι έχουν πέσει σα τα κοράκια για να τους τρομοκρατήσουν και να τους φοβίσουν, να τους συνετίσουν και να τους κάνουν να επιστρέψουν στο δρόμο της “σύνεσης” και της υποταγής. Οι απειλές και οι εκβιασμοί, το κυνήγι και οι ξυλοδαρμοί από μπάτσους και τα μαθητοδικεία έχουν πάρει ήδη μπρος…

Αύριο Πέμπτη 6 Νοέμβρη οι μαθητές και οι μαθήτριες καλούν σε διαδήλωση στις 12 το μεσημέρι στα Προπύλαια ενώ για την Παρασκευή 7 Νοέμβρη έχει προγραμματιστεί μαθητική συνέλευση στο ΕΜΠ (κτ. Γκίνη) στις 6 το απόγευμα.

Η γενιά του 90-91 στέλνει σινιάλο αλληλεγγύης

στη αγωνιστική μαθητική βάρδια του σήμερα και της θυμίζει…

αντιφασιστικό – αντιεξουσιαστικό Στέκι ΔΙΣΤΟΜΟ

 Άτομα από τον αναρχικό χώρο και αντιφασίστες, ύστερα από κάλεσμα της αναρχικής ομάδας Ρουβίκωνας πήραμε την πρωτοβουλία να ανοίξουμε το αντιφασιστικό στέκι «ΔΙΣΤΟΜΟ» στην πλατεία του Αγ. Παντελεήμονα. Η ονομασία του στεκιού είναι φόρος τιμής στους νεκρούς του Διστόμου από τους ναζί Γερμανούς κατακτητές στις 10 Ιουνίου του 1944. Παραθέτουμε μαρτυρία από την ημέρα εκείνη: «Στο Δίστομο άρχισαν σφαγή. Σκότωσαν αδιάκριτα γέρους, μωρά εξαμηνίτικα, γριές, τα παιδιά του σχολείου (όλα στην αίθουσα του σχολείου) και τον παπά. Βρέθηκαν όλες σχεδόν οι νέες γυναίκες σχισμένες με ξίφος ή μαχαίρι από τα γεννητικά τους όργανα μέχρι το στήθος. Βρέθηκαν γυναίκες με κομμένους τους μαστούς, ξεκοιλιασμένες με τα παιδιά στην αγκαλιά τους. Βρέθηκαν μικρά παιδιά σφαγμένα και ξεκοιλιασμένα και τα έντερα περασμένα στο λαιμό. Του παπά του καψών το κεφάλι και το είχαν πεταμένο μακριά από το πτώμα του. Ο απολογισμός αυτού του σαδιστικού αφηνιασμού είναι 296 νεκροί, χωρίς να υπολογιστούν οι πολυάριθμοι πληγωμένοι και οι λίγοι κάτοικοι που έχασαν τα λογικά τους.»

Αυτό που μπορούμε να διαβεβαιώσουμε είναι πως με την παρουσία μας στην περιοχή, όπως στη συνέχεια και με το άνοιγμα και άλλων χώρων σαν κι αυτόν σε άλλες περιοχές θα εξαλείψουμε την παρουσία των σύγχρονων απόγονων των Γερμανών ναζί και των Ελλήνων συνεργατών τους (οι χρυσαυγίτες δεν αποτελούν τίποτε άλλο από τους απόγονους των ταγματασφαλιτών, των γερμανοτσολιάδων, των κουκουλοφόρων καταδοτών) που κατέστρεψαν τον τόπο. Μιλάμε για τους θρασύδειλους νεοναζί της χρυσής αυγής που λερώνουν με την παρουσία τους τις φτωχογειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά, χτυπώντας πάντα με την ανοχή και τις πλάτες της αστυνομίας, όντας ανέκαθεν το μακρύ χέρι του συστήματος, ανυπεράσπιστους ανθρώπους. Υποσχόμαστε λοιπόν πως η θρασύδειλη και φασιστική δράση τους τελειώνει εδώ.

Προερχόμενοι οι περισσότεροι από εμάς από την φτωχή εργατική τάξη που ολοένα και διευρύνεται στην Ελλάδα, βιώνουμε από πρώτο χέρι τις συνέπειες της οικονομικής και θεσμικής κρίσης του συστήματος των διαχειριστών της εξουσίας, οι οποίοι αποτελούν εντολοδόχοι του γερμανικού οικονομικού ιμπεριαλισμού, των ηγεσιών της Ε.Ε., του Δ.Ν.Τ. και της Ε.Κ.Τ., φερέφωνα και εθελόδουλοι ακολουθητές των μεγάλων ιμπεριαλιστικών κρατών, που στο φόβο τους για μελλοντικές κοινωνικές εξεγέρσεις από τη φτωχοποίηση του λαού και την εξαφάνιση όλων των με αίμα κατεκτημένων εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων του, ψηφίζουν τρομονόμους και θωρακίζουν με στρατιωτικά κατασταλτικά μέτρα το κράτος έκτακτης ανάγκης.

Η Ελλάδα μπορεί να έχει το 60% της κοινωνίας στα όρια της φτώχειας, 2.000.000 ανέργους, ανύπαρκτη υγειονομική περίθαλψη, συντάξεις πείνας και ανθρώπους σε κάθε δρόμο να ψάχνουν για φαγητό στα σκουπίδια, αλλά βρίσκει λεφτά για να αυξάνει τους μισθούς των ένστολών τραμπούκων της και να προσλαμβάνει συνέχεια και άλλους. Μιλάμε για την ελληνική αστυνομία, άξιων συνεχιστών του μηχανοκίνητου της αστυνομίας του Μπουραντά, βασικού συνεργάτη των Γερμανών στην κατοχή. Πληρώνουν τους ένστολους τραμπούκους για να δέρνουν καθαρίστριες που διεκδικούν το ψωμί των παιδιών τους, κατοίκους της Κερατέας και της Χαλκιδικής που παλεύουν για να μην καταστραφεί ο τόπος τους, φοιτητές και μαθητές που διεκδικούν καλύτερη παιδεία. Βασανίζουν και φυλακίζουν αγωνιστές που αγωνίζονται για την πολυπόθητη κοινωνική απελευθέρωση. Θα είμαστε πάντα απέναντι στην κρατική καταστολή αλληλέγγυοι στους αγωνιστές και σε όλες τις κοινωνικές ομάδες που διώκονται και φυλακίζονται για τη δράση και τον αγώνα τους.

Θέλουμε να συμβάλλουμε με τις μικρές μας δυνάμεις στο να αλλάξουν οι γειτονιές μας. Να φτιάξουμε τις δικές μας δομές αυτοδιαχείρισης και αλληλεγγύης, όπου οι κάτοικοι κάθε γειτονιάς να παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους, αποφασίζοντας για την καθημερινότητά τους μέσα από μαζικές λαϊκές συνελεύσεις, μακριά και ενάντια σε λογικές ανάθεσης. Φτιάχνοντας σε κάθε περιοχή αυτοδιαχειριζόμενες κοινωνικές δομές που θα καλύπτουν όλες τις βασικές μας ανάγκες για ιατρική περίθαλψη, διατροφή και υγεία. Με μια λαϊκή συνέλευση που θα διαθέτει κοινωνικά ιατρεία, κοινωνικά παντοπωλεία με προϊόντα από δικές μας αυτοδιαχειριζόμενες κολεκτίβες χωρίς μεσάζοντες. Με μια λαϊκή συνέλευση που με ομάδες περιφρούρησης της γειτονιάς, μαζικές λαϊκές πολιτοφυλακές θα διώξει τις κάθε λογής μαφίες και ένστολους τραμπούκους, που ανέκαθεν διασφαλίζουν και προστατεύουν τα συμφέροντα της ντόπιας άρχουσας τάξης και τρομοκρατούν την κοινωνία. Ανεπιθύμητος είναι αυτός που με την εγκληματική φράση “κάνω τη δουλειά μου” κόβει το ρεύμα στην φτωχή οικογένεια ή την απειλεί για να εισπράξει τα χρέη προς όφελος των μεγαλοτοκογλύφων μιας τράπεζας. Ανεπιθύμητος είναι ο ένστολος μπράβος του καθεστώτος, ανεπιθύμητος είναι ο μαφιόζος που πουλάει πρέζα. Ανεπιθύμητος είναι ο σύγχρονος λαδέμπορας που πουλάει και αγοράζει χρυσό. Ανεπιθύμητος είναι ακόμα και αυτός που κλέβει τον διπλανό του, που ζει κι αυτός στη φτώχεια. Θέλουμε γειτονιές αλληλεγγύης και αγώνα, με κοινωνικά κέντρα που ο κόσμος θα οργανώνεται και θα αγωνίζεται καθημερινά.

Σε αυτόν τον τόπο οι νεκροί και οι φυλακισμένοι του ταξικού πολέμου που αγωνίστηκαν, φυλακίστηκαν και πέθαναν για τις επόμενες γενιές είναι χιλιάδες. Εμείς ως αναρχικοί, έχοντας βιώσει φυλακίσεις και δολοφονίες αγωνιστών δεν θα αφήσουμε το ιστορικό νήμα του κοινωνικού και ταξικού πολέμου να κοπεί ποτέ. Δεν χύθηκε τόσο αίμα για να ορίζουν και να ρημάζουν τις ζωές μας οι η ντόπια άρχουσα τάξη, οι τροϊκανοί φίλοι τους και οι διεθνείς πολιτικές και οικονομικές ελίτ. Δεν θα αφήσουμε τις γειτονιές μας να γίνουν μια έρημος φτώχειας, κρατικής τρομοκρατίας και αλληλοσπαραγμού των από κάτω.

Αγώνας δίχως τέλος, μαζικός και πολύμορφος.

Να διώξουμε τον φόβο, την ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία.

 Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας

διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα.

 ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ

 το στέκι είναι ανοιχτό κάθε Τρίτη και Πέμπτη 7-9µµ

ο χώρος αποτελεί ένα σημείο συνεύρεσης, επικοινωνίας και ζύμωσης, για την καθεμία και τον καθένα που θέλει να πάρει τη τύχη της γειτονιάς και της ζωής του στα χέρια του μακριά και ενάντια σε λογικές ανάθεσης, κόμματα και θεσμούς.

 αντιφασιστικό-αντιεξουσιαστικό στέκι ΔΙΣΤΟΜΟ

Αλκιβιάδου 81 – Αγ. Παντελεήμονας

πηγή: Athens Indymedia