Νέα παρέμβαση πραγματοποιήθηκε στην βιομηχανική ζώνη του Ασπρόπυργου από δυνάμεις του ταξικού αντικαπιταλιστικού κινήματος.

Πετάχτηκαν τρικάκια και γράφτηκαν συνθήματα έξω από τα ΕΛΠΕ και την γύρω περιοχή. Αυτή η παρέμβαση ήρθε να προστεθεί σε κύκλο παρεμβάσεων με αφορμή το εργοδοτικό έγκλημα στα ΕΛΠΕ, την αποσιώπησή του από τα ΜΜΕ και την ανάδειξη του εγκλήματος ως κεντρικό και μείζον ζήτημα για όλη την εργατική τάξη που σκοτώνεται στα κάτεργα.

Δυστυχώς με την λήξη της παρέμβασης έγινε γνωστός και ο θάνατος του 27χρονου εργάτη Αντώνη Αβράμπου που ήρθε να προστεθεί στους δύο ήδη νεκρούς, Χαράλαμπο Δευτεραίο και Ραμαντάν Ντελιλάι.

Ενάντια στο κεφάλαιο που δολοφονεί
η μόνη απάντηση οργάνωση και πάλη ταξική

αναδημοσίευση από Prolet Connect

Ο Λουκάς έφυγε πριν έναν χρόνο και εμείς σήμερα είμαστε εδώ, ο ένας δίπλα στον άλλον, η μία δίπλα στην άλλη, οργανώνοντας μια έκθεση με σκίτσα του Λουκά Μ.(Fouk), η οποία γίνεται στα πλαίσια των δεκάχρονων του περιοδικού Βίδα.

Σας καλούμε για να τιμήσουμε ένα σύντροφο, ένα φίλο, έναν αδερφό. Και να διατρανώσουμε: Σύντροφε δεν σε ξεχνάμε, είσαι ανάμεσά μας, όλα συνεχίζονται…

Στην υλοποίηση της έκθεσης πήραν μέρος δεκάδες σύντροφοι και φίλοι δίνοντας τον καλύτερο εαυτό τους και βοηθώντας με κάθε τρόπο (υλικό, τεχνικό, οικονομικό) για την
ολοκλήρωση της προσπάθειας αυτής.

Το υλικό που επιλέχθηκε για την έκθεση είναι ένα μέρος των έργων του Λουκά, που θεωρήσαμε ότι είναι ενδεικτικό του συνόλου.

Εκτίθενται έργα σε θεματικές ενότητες:

• τα δημοσιευμένα (κυρίως μικρές αυτοτελείς ιστορίες) σε
fanzine και έντυπα της περιόδου χονδρικά 2000-2006 και
στο σαλόνι του περιοδικού Βίδα 2006-2014.

• αδημοσίευτα έργα, είτε μέρη σεναρίων που δεν πρό-
λαβε να τελειώσει, είτε αυτοτελείς ιστορίες, είτε μεμονω-
μένα σκίτσα.

• μέρη από το έργο του: «Οι αστοί τρομάξανε», η ζωή
του Μιχάλη Μπεζεντάκου.

Στον χώρο της έκθεσης θα διατίθεται το βιβλίο με σκίτσα του Λουκά Οι αστοί τρομάξανε, θα υπάρχουν τεύχη και μπροσούρες του περιοδικού Βίδα, βιβλία των εκδόσεων ΠΡΟλΕΤΚΟΥλΤ και άλλων εκδοτικών εγχειρημάτων με τα οποία συμπορευόμαστε όλα αυτά τα χρόνια.

“Οι αστοί τρομάξανε”

η ιστορία του Μιχάλη Μπετζεντάκου.

σχεδιασμός: Λουκάς Μ. (fouk)

σενάριο: Άρτσι

επίμετρο: Κόκκινη Βιβλιοθήκη

γενική επιμέλεια: περιοδικό Βίδα

Ηρώς Κωνσταντοπούλου 16-18,
Σκοπευτήριο Καισαριανής
Η έκθεση θα λειτουργήσει
από τις 18 έως τις 27 Μαΐου 2015,
καθημερινά 18.00-22.00

ΕΝΑΣ ΜΑΧΗΤΙΚΟΣ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΣ

ΕΝΑΣ ΜΑΧΗΤΙΚΟΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΑΣ

ΕΝΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ

Ο Λουκάς Μ. (fouk) έφυγε από κοντά μας αναπάντεχα το βράδυ, στις 19-5-2014. Αυτή η απώλεια είναι  πλήγμα για το περιοδικό μας στο οποίο ήταν μέλος και φυσικά για το ευρύτερο ταξικό αντικαπιταλιστικό κίνημα. Εδώ θα προσπαθήσουμε να περιγράψουμε την πορεία του, προσπαθώντας έτσι να αποτυπώσουμε και τη συνολική του στάση στον αντικαπιταλιστικό αγώνα που συμμετείχε με όλη του την ψυχή. Ο Λουκάς γεννήθηκε στις 17 Μάρτη 1982. Μεγάλωσε στο Παγκράτι, οι γονείς του εργατοϋπάλληλοι, αλλά και το ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον απλοί άνθρωποι του μεροκάματου. Κάτι που από μικρός ανέπτυσσε σαν πρωταρχικό καθήκον ήταν η πίστη στη Φιλία και η Αλληλεγγύη. Δεν είναι τυχαίο που πολλές από τις φιλίες του Λουκά κρατούσαν από τα χρόνια του Δημοτικού ή του Γυμνασίου. Οι πρώτες μάχες που έδωσε (και κατάλαβε ο ίδιος τη χρήση του όπλου που λέγεται Κοινότητα) ήταν με τα ναρκωτικά και την εναντίωση στη χρήση τους. Ήταν η εποχή στα 90s που ρίχνονταν στις πιάτσες των νέων με όλους τους πιθανούς τρόπους. Σκοτώνονταν συνέχεια νέοι άνθρωποι σε όλες τις γειτονιές της Αθήνας. Ευαίσθητοι νέοι, οδηγημένοι σε αδιέξοδα από τον «αναπτυξιακό» καπιταλισμό και την επίπλαστη ευμάρεια. Ο θάνατος μπήκε από νωρίς στις γειτονιές μας. Ενώ για την υπόλοιπη νεολαία που δεν κατάφεραν να την ντοπάρουν κράτησαν τον κόσμο του lifestyle και της κοινωνικής βλακείας. Δύο όψεις κοινωνικής αποσύνθεσης που είχαμε οι μεγαλωμένοι εκείνη την εποχή να αντιμετωπίσουμε. Ο Λουκάς λοιπόν από έφηβος τράβηξε ρότα εναντίωσης στη σκατίλα που επιβαλλόταν σαν τρόπος ζωής για τη νεολαία. Το πανκ ήταν αυτό που του έθεσε τους πρώτους προβληματισμούς για τη ζωή την ίδια. Για την εξουσία και τα αφεντικά. Για τους καταπιεσμένους. Για την ανεπεξέργαστη δημιουργία. Για την Κοινότητα και τον Αγώνα. Στους δρόμους του Παγκρατίου βγήκε για τις πρώτες αφισοκολλήσεις και για τα πρώτα συνθήματα στους τοίχους με τα συντρόφια του και με την ομάδα τους, kardas. Μεγαλώνοντας βίωνε τις ταξικές διακρίσεις και την οικονομική και κοινωνική ανισότητα και ανέπτυξε αυτό το ταξικό ένστικτο ενάντια στον πλούτο, ως γιός εργατοϋπαλλήλων. Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, που επιχείρησε το ΠΑΣΟΚ το 1998 με τον νόμο Αρσένη, βρήκε τον Λουκά πίσω από τα κάγκελα των καταλήψεων, στα συντονιστικά και στα συλλαλητήρια. Σε αυτό το πεδίο γνωριστήκαμε με τον Λουκά, μαθητές τότε όλοι σε διάφορα κατειλημμένα σχολεία της Αττικής. Το σχολείο των ταξικών ανισοτήτων έκανε την πρώτη του εμφάνιση, χιλιάδες μαθητές παράτησαν τη γενική εκπαίδευση του ενιαίου λυκείου ή και το ίδιο το λύκειο, ενώ οι φτωχότεροι δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν στον ανταγωνισμό των φροντιστηρίων και τους στοίβαζαν στα υποτιμημένα Τ.Ε.Ε. και τα νυχτερινά. Ο Λουκάς ήταν και αυτός μια φιγούρα της μαθητικής μάζας που περιθωριοποιήθηκε από την εκπαιδευτική διαδικασία. Όμως ήταν από τους μαθητές που εξεγέρθηκαν, συμμετείχε στις συγκρούσεις, με το χαμόγελο που από τότε μας χάριζε απλόχερα όταν ερχόταν η ώρα του Αγώνα. Κάτσε καλά Γερασιμέ. Ήμασταν η γενιά που πολιτικοποιήθηκε μέσα σε ‘κείνο το μαθητικό κίνημα. Και μέσα σε ‘κείνο το κίνημα βγάλαμε τα συμπεράσματα μας για τις τακτικές οργανώσεων, για τη στάση μερίδας των καθηγητών, των Μ.Μ.Ε., της αστυνομίας, του Χριστόδουλου, μέσα σε εκείνο το εργαστήρι είδαμε πώς η παιδεία ιδιωτικοποιείται και ποιες δυνάμεις βρέθηκαν με συνέπεια δίπλα σε μας τους καταληψίες αλλά και ποιες έκαναν ό,τι μπορούσαν για να σταματήσει η πάλη. Πολλοί από μας περάσαμε μαθητοδικεία αργότερα, ενώ για πρώτη φορά μεταπολιτευτικά προφυλακίστηκε μετά από συγκρούσεις ένας 17χρονος μαθητής και μας έκανε να δούμε κατάματα σε μικρή ηλικία τι σημαίνει κρατική καταστολή και σε ποιους χαρίζεται απλόχερα. Το καταληψιακό κίνημα, το πανκ και οι προεκτάσεις του, οι παρέες που επέλεγαν δρόμους αντιπαράθεσης, η συρρίκνωση των αριστερών νεολαίων και η άνοδος των αντιεξουσιαστικών θέσεων, η μαγευτική έλξη της αυτοοργανωμένης έκφρασης ήταν το μίγμα για τη μετέπειτα συνέχεια του Λουκά και των φίλων του. Ήταν η στιγμή της συνάντησης με τις καταλήψεις στο κέντρο της Αθήνας και τα στέκια που εμφανιζόταν δειλά-δειλά στις συνοικίες.  Η Villa Amalias ήταν το πρώτο ελεύθερο σχολείο για τον Λουκά, εκεί γνωρίστηκε με συνομηλίκους, εκεί μας πρωτομίλησε για τα σκίτσα που φτιάχνει, εκεί φτιάχτηκαν τα πρώτα φανζίν, εκεί μπήκε στο στούντιο με το μπάσο του και τα φιλαράκια να παίξουν μουσική. Εκεί έμαθε την κουλτούρα της αυτοοργάνωσης και της υπευθυνότητας. Η Αλληλεγγύη το όπλο μας, είναι το σύνθημα που αποτυπώνει πλήρως την ουσία της αντίληψης του Λουκά. Τα φανζίν  Φαντασία και Αυτοοργάνωση, Κατσαρίδες Πόλης, Anarchie κ.α. έχουν σκίτσα του, ενώ βοηθάει την ίδια περίοδο όπου μπορεί πάνω στην αυτοοργανωμένη έκφραση. Ιδιαίτερος σταθμός για τον ίδιο ήταν το  αυτοδιαχειριζόμενο στέκι της Αγίας Παρασκευής. Μπορεί στα σταράκια του να έγραφε «τελικά δεν υπάρχει καμιά ελπίδα για κανένα μας» και να τον πειράζαμε για τη «μαυρίλα» του, μα κατάφερε να ενώσει παρέες νεολαίων από τρεις διαφορετικές εμπειρίες (Villa, Αγία Παρασκευή, ανατολικές συνοικίες) και να συμπλέξει ανθρώπους που μέχρι σήμερα βρίσκονται σε πολιτικά εγχειρήματα, συλλογικότητες και ομάδες του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος. Παράλληλα βγαίνει στην αγορά εργασίας πουλώντας την εργατική του δύναμη με τις τιμές που το Κεφάλαιο είχε καθορίσει αρχές του 21ου αιώνα. Σε διάφορες δουλειές μπορεί να συναντήσει κανείς τον Λουκά, κυρίως όμως στον τριτογενή τομέα που άνθιζε με την εκμετάλλευση της νέας εργατικής βάρδιας. Δουλειές του ποδαριού, μαύρη εργασία, χαμηλά μεροκάματα αλλά και διεκδικήσεις, λούφα, σαμποτάζ και άρνηση στις ταχύτητες που τα αφεντικά επέβαλλαν. Παράτησε το Τ.Ε.Ι. και τη σχολή της Βιβλιοθηκονομίας από άποψη, αρνήθηκε να πάει στρατό, να υπηρετήσει τον μηχανισμό της βίας και σιγά-σιγά άρχισε να ωριμάζει η πολιτική του σκέψη. Από νεαρός προλετάριος ποτέ δεν έπαψε να είναι διαλεκτικός στα ζητήματα που η ταξική πάλη άνοιγε. Η ίδια η ζωή έδειχνε πώς προχωράμε και πώς συμμετέχουμε στην πάλη- στο πλευρό των καταπιεσμένων, αυτό δεν σταμάτησε να το τονίζει και να συμβουλεύει ανυπόμονους συντρόφους. Εχθρευόταν ιδιαίτερα τις αστικές επιδράσεις σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας και θεωρούσε ότι η επαναστατική πολιτική δεν μπορεί να μην αναπτύσσει τη δική της αυτόνομη επαναστατική κουλτούρα. Για την κατανόηση της αντίληψης του Λουκά θα ήταν σφάλμα να μην συμπεριληφθεί ο αγώνας του (κυρίως στο εσωτερικό του κινήματος) πάνω στα άκρως σημαντικά γι’ αυτόν  ζητήματα ιστορίας-πολιτισμού-ιδεολογίας και αυτόνομης προλεταριακής πολιτικής. Στους δύο κλάδους που βρέθηκε να δουλεύει με το μηχανάκι, στο βιβλίο και στα οδοντοτεχνικά γραφεία, ως εξωτερικός υπάλληλος στήριξε τις εργατικές πρωτοβουλίες που αναπτύχθηκαν και οργάνωναν την πάλη ενάντια στους εργοδότες. Συμμετείχε στην εφημερίδα τοίχου Βιβλιοφρικάριος,  και βοηθούσε σε όλες τις «δουλειές» που ανοίγονταν. Ήταν από τους πρώτους που αγκάλιασε τις πρωτοβουλίες που ξεκίνησαν να βάζουν τα θεμέλια για τη δημιουργία του Σωματείου Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου (Σ.Β.Ε.Ο.Δ.). Μέλος του σωματείου, συνεπής και εργατικός για την οργάνωση των εργαζομένων στο Σ.Β.Ε.Ο.Δ. Την εργατική πάλη ο Λουκάς την αντιλαμβανόταν με προλεταριακές αντικαπιταλιστικές θέσεις και διαφοροποιούταν από εργατίστικες και στενά συνδικαλιστικές φόρμουλες. Ως μέλος του περιοδικού μας υπεράσπιζε τη θέση/ανάγκη για πολιτική προλεταριακή οργάνωση ως ανώτερη μορφή εργατικής συγκρότησης.  Έπαιρνε σαφέστατες αποστάσεις από τον ομοιοεπαγγελματισμό και τις παραφυάδες του, σε βαθμό που πολλές φορές γεννιούνταν μεγάλες και έντονες συζητήσεις στο εσωτερικό μας. Σε κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα της εργατικής τάξης ήταν παρών. Ακόμα και όταν διαφωνούσε πάνω σε τακτικές και προσεγγίσεις ζητημάτων προωθούσε χωρίς ελιτισμό τις κριτικές του θέσεις, όπως στην 9μηνη απεργία των χαλυβουργών που ήταν κομβικής σημασίας. Μια αναφορά πρέπει να κάνουμε στον τρόπο που ο Λουκάς αντιλαμβανόταν την οικονομική στήριξη και στην αντίληψη που βοηθούσε να στεριώσει και να καλλιεργηθεί στους κόλπους των κοινοτήτων μας.Την ονομάσαμε αντικαπιταλιστικό μισθό, και τι είναι αυτό; Μέρος των μισθών μας μαζεύεται στο εργατικό ταμείο και χρηματοδοτεί υποδομές του αντικαπιταλιστικού κινήματος ή ανθρώπων της Τάξης μας σε δυσκολίες της ζωής. Τα χρήματα  μπαίνουν για τα έξοδα του ταξικού αγώνα. Έτσι χρηματοδοτούνται φυλακισμένοι αγωνιστές, περιοδικά, σωματεία, εκδόσεις, καταλήψεις, απεργιακές κινητοποιήσεις.

Εδώ πρέπει να πούμε ότι ο Λουκάς ποτέ δεν εγκατέλειψε την ταξική πάλη, ποτέ δεν αμφισβήτησε τον ρόλο της εργατικής τάξης και της ιστορικής της αποστολής. Κριτίκαρε με τον δικό του τρόπο κάθε διαταξική σαπουνόφουσκα, κάθε «κίνημα» που ηγεμονευόταν από μικροαστικά ή αντιπρολεταριακά στοιχεία. Στη Θεσσαλονίκη το 2003 ή στα αντιπολεμικά συλλαλητήρια  έπαιρνε αποστάσεις αν και συμμετείχε στις κινήσεις αλληλεγγύης για τους φυλακισμένους συντρόφους. Στα εξεγερτικά γεγονότα του 2008 αυτό που τον γέμισε πολιτικά σαν άκρως στοχευμένη κίνηση ήταν η κατάληψη της Γ.Σ.E.Ε. και μέσα σε αυτήν την διαδικασία ήταν που πήραμε απόφαση να μεγαλώσουμε το περιοδικό και τον κύκλο του. Σε όλες αυτές τις αποφάσεις πρέπει να αναλογιστούμε και το ηλικιακό, ότι για παράδειγμα το κίνημα της αντιπαγκοσμιοποίησης όπως εκφραζόταν από την αστική αριστερά δεν μας έπειθε αλλά δεν είχαμε ωριμάσει για να μπορούμε να βγάλουμε έναν αντίλογο που να θέτει αυτό που νιώθαμε ως νεαροί εργάτες. Όλα αυτά τα κρίναμε και τα είδαμε μετά, με τη συλλογική κριτική-αυτοκριτική-συζήτηση, μέσα στο εργαστήρι του περιοδικού και των φίλων του. Ώριμος πολιτικά και χωρίς δισταγμό ήταν από εκείνους που ήταν πολιτικά απέναντι στο «κίνημα των αγανακτισμένων» και πάλεψε ενάντια στις ψευδαισθήσεις και τη διαταξική ενότητα που προωθούσαν οι διορθωτικές/ρεφορμιστικές δυνάμεις.  Ιδιαίτερη ευαισθησία ο Λουκάς είχε με την κρατική καταστολή και προσπαθούσε όπου μπορούσε να βοηθά συντρόφους και με όποιον τρόπο. Στο περιοδικό, ο Λουκάς δούλευε σε όλα τα «πόστα»: μοιράσματα, γράψιμο, σκιτσάρισμα, μάζεμα χρημάτων, οργάνωση αρχείων και σίγουρα αυτό που τον ξεχώριζε, εκτός ότι ήταν Βράχος, ήταν η συνεχής του αγωνία να βρισκόμαστε με εργάτες, στους αγώνες και στην καθημερινότητα, να τους «ακούμε», όπως έθετε συνέχεια. Ενώ πάντα στις παρεμβάσεις μας ήταν αυτός που πρότεινε μαζικούς χώρους δουλειάς ανεξάρτητα ακόμα και της «κεντρικής» πολιτικής σκηνής. Άμα ξεφυλλίσει κανείς τις σελίδες του περιοδικού θα δει πλέρια  ποια τάση υπηρετούσε ο Λουκάς, και θα ‘ταν κουραστικό από αυτές τις σελίδες που γράφονται εν βρασμώ να αποδώσει κανείς τις θέσεις του συντρόφου σε δεκάδες ζητήματα που προέκυψαν όλα αυτά τα χρόνια. Ένα ξεφύλλισμα λοιπόν των τευχών (4-18) θα βοηθήσει κάποιον που δεν ξέρει να παρατηρήσει την πολιτική σκοπιά του. Πριν κλείσουμε αυτό το κείμενο, για τον φίλο, αδερφό και σύντροφό μας πρέπει να θίξουμε δύο συγκεκριμένες πλευρές του. Η μία πλευρά, ίσως η πιο άγνωστη, είναι η ενασχόλησή του με την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος στην Ελλάδα και συγκεκριμένα με την εμπειρία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος και της οδύσσειας των ηττημένων μαχητών του. Το ξεκίνημα αυτής της μελέτης επισφραγίστηκε σε συμβολικό επίπεδο έπειτα από το ταξίδι του στο Γράμμο το 2010. Όλοι θυμόμαστε τον ενθουσιασμό του Λουκά μετά από αυτό το ταξίδι, ότι πρέπει να μάθουμε όσα περισσότερα για την περίοδο και τους πρωταγωνιστές αυτής της ιστορικής εποποιίας. Η άλλη πλευρά του ήταν αυτή της Δημιουργίας, περνούσε ώρες πάνω από τις ακουαρέλες. Την αγάπη του για τα σκίτσα ήταν εύκολο να την αντικρίσει κανείς, ανά πάσα στιγμή μπορεί να σκίτσαρε κάτι. Η στάση του για τη δημιουργία ήταν απόλυτη, χωρίς ναι μεν αλλά… Αυτοοργάνωμένη έκφραση. Προλεταριακή Κουλτούρα. Αγώνας για τον πολιτισμό των «από κάτω», τίποτα παραπάνω. Καμιά συμμετοχή σε κλίκες, γκαλερί, καλλιτεχνικά παρεάκια, «ειδικούς». Πάντα μακριά από την ενσωμάτωση. Αυτό ήταν βασικό στον τρόπο που έβλεπε τη Δημιουργία. Για τα ζητήματα αισθητικής και περιεχομένου θα ανοίγαμε ολόκληρο κεφάλαιο, κάτι που θα κάνουμε στον πρόλογο του βιβλίου του για τη ζωή του Μπεζεντάκου, το οποίο πρόλαβε να τελειώσει λίγο πριν τον θάνατό του, όμως το ζήτημα είναι ότι ήταν ένας στρατευμένος δημιουργός που έβαζε τις δημιουργίες του στην υπηρεσία της Υπόθεσης. Αυτά τα ελάχιστα μπορέσαμε να γράψουμε για την πολιτική στράτευση του Λουκά. Ο οποίος ήταν και είναι δίπλα μας σε όλη την πολιτική μας εξέλιξη από τα τέλη του ‘90 έως σήμερα, με τα καλά μας και τα στραβά μας, μέσα την κοινότητά μας, ένα μυρμήγκι στη γραμμή του Αγώνα, ένας Σύντροφος που είμαστε περήφανοι που συμπορεύτηκε στα ίδια μονοπάτια. Ας μας επιτραπεί να δακρύζουμε όταν ακούμε  το τραγούδι του Pino Masi Prendiamoci la citta και να τον θυμόμαστε σαν έναν Συνεπή Αγωνιστή.

. . . 9 μερες μετά, το « Πολιτικό Γραφείο» της Βίδας

**

Το έργο είναι μια δημιουργία του συντρόφου, φίλου και αδερφού Λουκά Μ. (fouk) που έφυγε από κοντά μας στις 19-5-2014.

Δύο λόγια για το κόμικ και την επιλογή της ζωής του Μπεζεντάκου ως θέμα

Στο εσωτερικό του περιοδικού Βίδα (που ο Λουκάς ήταν μέλος αλλά και «κομιξάς» της) δεν έπαψε ποτέ η ενασχόληση μας με την ιστορία του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος του τόπου. Ήδη από το 2010 είχαμε αρχίσει τη συλλογική μελέτη ντοκουμέντων με τελείως διαφορετικό τρόπο από τον μέχρι τότε τρόπο που διαβάζαμε την ιστορία: με συζητήσεις στο εσωτερικό μας, οργάνωση της βιβλιογραφίας και συστηματική καταγραφή μαρτυριών και τάσεων εντός του κομμουνιστικού-εργατικού κινήματος. Αυτό αναβάθμισε την αντίληψη μας και τις γνώσεις μας για την πάλη των εργατών, από τις πρώιμες σοσιαλιστικές-αναρχικές οργανώσεις, μέχρι την πανελλαδικά οργανωμένη εμφάνιση του ΣΕΚΕ-ΚΚΕ και της πορείας του μέσα από διασπάσεις, συσσωματώσεις, μέτωπα και της αγωνιστικής του παρουσίας ως πολιτικό κόμμα των εργατών με επαναστατική στρατηγική. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο επιλέχτηκε η φιγούρα του Μπεζεντάκου για να πρωταγωνιστήσει στην πρώτη ιστορία που θα σχεδίαζε ο Λουκάς, αυτή τη φορά όχι για το «σαλόνι» της Βίδας, αλλά ως αυτόνομη έκδοση του περιοδικού. Αυτή η δημιουργική δουλειά (που ξεκίνησε περίπου το 2011 και ολοκληρώθηκε το 2014) θα ήταν η αρχή μιας σειράς βιογραφιών για πρωτοπόρα στοιχεία, οι οποίες θα έπαιρναν σάρκα και οστά από τα μαγικά πενάκια του Λουκά και θα μπορούσαν να σκιαγραφήσουν μια εποχή. Ο Λουκάς, χωρίς βιασύνες και προχειρότητες, καταπιάστηκε με την πολυσυζητημένη φιγούρα του Μπεζεντάκου κυρίως για να αποδώσει τις διεργασίες εντός του κομμουνιστικού κινήματος στον μεσοπόλεμο. Δουλέψαμε συλλογικά στην ανάγνωση των αρχείων ερευνώντας τη γραμμή του ΚΚΕ και των αντιπολιτευόμενων ομάδων της περιόδου που ονομάστηκε «περίοδος φραξιονιστικής πάλης χωρίς αρχές» για το ΚΚΕ και των γραμμών που εντός του συγκρούονταν για τον χαρακτήρα της επαναστατικής στρατηγικής του. Ο λόγος που επιλέχτηκε ο κομμουνιστής Μπεζεντάκος ως κεντρικός ήρωας δεν ήταν τα προσωποκεντρικά κριτήρια, πάνω και έξω από την οργανωμένη εργατική τάξη και τους κομμουνιστές, αλλά λόγω του φαντασιακού που δημιουργήθηκε στους κομμουνιστές και την εργατική τάξη μετά τη θεαματική του απόδραση. Το χιλιοτραγουδισμένο από την εργατιά τραγουδάκι για τον Μπεζεντάκο είναι απόδειξη του τι σήμαινε Αγώνας και πάθος για Λευτεριά. Την εποχή που, με το βενιζελικό Ιδιώνυμο, γέμιζαν τα μπουντρούμια οι αγωνιστές, στο Καλπάκι βασάνιζαν και δολοφονούσαν εργάτες, οι απεργίες τσακίζονταν η μία μετά την άλλη, η φασιστικοποίηση φανερωνόταν όλο και πιο αποκρουστική απ’ άκρη σ’ άκρη στην Ευρώπη και τα σύννεφα πολέμου που θα ξαναματοκλιζαν την παγκόσμια εργατιά όλο και πύκνωναν. Ο Μπεζεντάκος με απόφαση του ΚΚΕ απέδρασε και έδωσε ελπίδα και θάρρος στην εργατική τάξη. Οι αστοί τρομάξανε και κάστρα φτιάξανε. Θα αδικούσαμε το επαναστατικό εργατικό κίνημα αν προσπαθούσαμε να το «συνοψίσουμε» σε αυτήν την εισαγωγή. Οι προθέσεις μας δεν είναι να δώσουμε κατευθυντήριες γραμμές στα ιστορικά ζητήματα μέσα από αυτήν την έκδοση, αλλά να αφήσουμε τα σκίτσα του Λουκά να «μιλήσουν» και να μας ταξιδέψουν στην ιστορική περίοδο κατά την οποία οι εργάτες πίστευαν και πάλευαν με λύσσα και συνείδηση για τον Κομμουνισμό.

Για τον Λουκά, τον στρατευμένο δημιουργό

Το ότι –για να είμαστε ακριβείς- πρέπει να μιλάμε γι’ αγώνα για μια “νέα κουλτούρα” και όχι για μια “νέα τέχνη” (με άμεση έννοια), φαίνεται σαφές. Ίσως δεν μπορούμε καν να πούμε, για ν’ ακριβολογούμε, ότι αγωνιζόμαστε για ένα νέο περιεχόμενο της τέχνης, γιατί αυτό δεν μπορούμε να το φανταστούμε αφηρημένα, ανεξάρτητα από τη μορφή. Αγώνας για μια καινούργια τέχνη θα σήμαινε αγώνας για τη δημιουργία νέων καλλιτεχνικών προσωπικοτήτων, πράγμα παράλογο, γιατί δεν είναι δυνατό να δημιουργηθούν τεχνητά οι καλλιτέχνες. Πρέπει να μιλάμε γι’ αγώνα για μια νέα κουλτούρα, δηλαδή για μια καινούργια ηθική ζωή, που δεν μπορεί παρά να συνδέεται στενά με την καινούργια αντίληψη για  τη ζωή, μέχρι το σημείο που αυτή γίνεται ένας νέος τρόπος να νιώθουμε και ν’ αντιμετωπίζουμε την  πραγματικότητα.

Αντόνιο Γκράμσι – Λογοτεχνία και εθνική ζωή

Στο τεύχος 18 της Βίδας γράψαμε για την πολιτική διαδρομή του Λουκά, εδώ θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε το κομμάτι της ενασχόλησης του με τη Δημιουργία, τη στρατευμένη Δημιουργία που ήταν στο κέντρο των προβληματισμών του. Ήταν ένας «πρακτικός» γκραμσιανός στα ζητήματα που ανοίγονταν γύρω από αυτό που ονομάζεται Τέχνη με ό,τι αρνητικό και θετικό περικλείει μέσα της αυτή η έννοια. Υπεράσπιζε την προλεταριακή δημιουργία και κουλτούρα. Πάλευε για να μπορεί αυτή να ορθώσει ανάστημα έξω και απέναντι στην αστική κουλτούρα και τις εκφάνσεις της. Όπως η εργατική τάξη χρειάζεται τη δική της ανεξάρτητη πολιτική, έτσι χρειάζεται να τρέφεται και με τον δικό της πολιτισμό, να χτίζει τη δική της κουλτούρα και αισθητική, να φτιάχνει τους δικούς της ήχους, τα δικά της αγάλματα, τη λογοτεχνία και την ποίηση της, το θέατρο και τον κινηματογράφο, τον αθλητισμό της, την ιστορία της. Έβαζε τα σκίτσα του στην υπηρεσία του αγώνα ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και τον ιμπεριαλισμό, ενώ ήταν από εκείνους που αντιπάλευε τη φιγούρα του ξεκομμένου «καλλιτέχνη» ο οποίος δημιουργεί μέσα στη γυάλα του, καβατζωμένος στα πούπουλα της mainstream φούσκας του Τίποτα. Πάντα απέναντι στους εναλλακτισμούς και τις αστικές αντιλήψεις ανθρώπων που δηλητηριάζουν την ανθρώπινη Δημιουργία με τις λογικές της ελεύθερης αγοράς. Αυτά που σκίτσαρε δεν ήθελε να πάνε «παντού», δεν τον ένοιαζε, δεν ήθελε να τα αξιολογήσουν οι «ειδικοί», δεν είχε κρυφούς πόθους ανάδειξης στα στερεώματά τους, κατσούφιαζε και μόνο να αντικρίζει τους «βραβευμένους» από την αστική τάξη καλλιτέχνες. Ήταν εργάτης και από αυτήν τη θέση ζωγράφιζε, με αυτήν την οπτική έμπαινε στο «ατελιέ» του και με τις ώρες σχεδίαζε και συνομιλούσε με τα σκίτσα του. Τα θέματά του ήταν μέσα από τη ζωή των εργατών και της πάλης τους. Σκίτσαρε για τη ζωή των προλετάριων. Για τον διεθνιστικό αγώνα, για την αντιφασιστική πάλη. Σκίτσαρε στιγμές από τον αγώνα των απελευθερωτικών κινημάτων της Ιρλανδίας και της Παλαιστίνης. Σκίτσαρε εμπνευσμένος από την ισπανική επανάσταση 1936-1939 και τον αναρχικό Ντουρούτι. Σκίτσαρε για την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008. Σχεδίασε για τους δολοφονημένους εργάτες στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς, για τους φυλακισμένους συντρόφους. Και η επιβράβευση που επιζητούσε ως Δημιουργός ήταν μονάχα από τους εργαζόμενους, τους συντρόφους, τους φίλους, τις εργαζόμενες, τις συντρόφισσες, τις φίλες. Από τον κόσμο του Αγώνα. Στην κατάληψη, στην πορεία, στο σωματείο, στη συνέλευση. Εκεί, ανάμεσα σε όλους και ο ίδιος, στη γωνιά του ταπεινός, χωρίς πολλά λόγια. Μέσα από το «σαλόνι» της Βίδας  είχε χτίσει μια ιδιαίτερη σχέση με τους αναγνώστες του περιοδικού. Και πόσες φορές χαριτολογούσαμε –ότι τάχα «τον ζηλεύαμε»– όταν βλέπαμε στα μοιράσματα πολλούς που ψάχνανε πρώτα-πρώτα το κόμικ του τεύχους και μετά τα υπόλοιπα. Ο Λουκάς μας ανταπέδιδε με πειράγματα και με το αφοπλιστικό του χαμόγελο, με τα μάτια πάντα χαμηλά, από τη σεμνότητα και το ήθος που τον χαρακτήριζαν, ξένα προς ό,τι είχε να κάνει με αυθεντίες και στόμφο. Αυτή η εισαγωγή δεν μπορεί να μην είναι φορτισμένη. Γιατί αυτός ο άνθρωπος που δεν είναι πια δίπλα μας ήταν ο σύντροφος μας, ο αδερφός μας και ο φίλος μας. Κομμάτι της ζωής μας, της διαμόρφωσης μας και της κοινότητάς μας. Άνθρωπος όλης της τάξης, άνθρωπος δικός μας.

«Διότι ισχυρίζομαι και το λέω με όλη τη δύναμη της φωνής μου ότι η χώρα πράγματι είναι μια χώρα που ανήκει στο δυτικό πλαίσιο, ανήκει στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, αυτό δεν αμφισβητείται»

Αλέξης Τσίπρας 14-05-2014

Μέσα σε λίγους μόνο μήνες συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, έχει αποκαλυφθεί πλήρως το περιεχόμενο της λεγόμενης “πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής”, που τόσα χρόνια πλάσαρε ο ΣΥΡΙΖΑ ως μεταμοντέρνο αντιιμπεριαλισμό. Η συγκυβέρνηση όχι μόνο δεν αμφισβητεί έμπρακτα την πρόσδεση της Ελλάδας σε ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς, όπως το ΝΑΤΟ, αλλά κάνει ό,τι μπορεί για να δηλώσει την πλήρη υποταγή της. Ο ακροδεξιός υπουργός άμυνας Π. Καμμένος στο 3ο ετήσιο συνέδριο “άμυνας και ασφάλειας” του Ελληνοαμερικάνικου εμπορικού επιμελητηρίου φρόντισε να δώσει τα διαπιστευτήριά του στα ευρωατλαντικά αφεντικά του: “Είμαστε έτοιμοι να παραχωρήσουμε εγκαταστάσεις, τις ένοπλες δυνάμεις μας, αλλά και μεγάλες βάσεις στην περιοχή του Νοτίου Αιγαίου, προκειμένου να διευκολύνουμε τις δυνάμεις της Συμμαχίας να αναπτύξουν τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας”. Η συγκυβέρνηση δίνει έναν αγώνα ταχύτητας στον εσωτερικό ανταγωνισμό με την Τουρκία, η οποία αναβαθμίζει τη θέση της στην ιμπεριαλιστική διείσδυση της λυκοσυμμαχίας στην Α. Ευρώπη με επίκεντρο την Ουκρανία, με την ανάληψη της εκ περιτροπής ηγεσίας της Δύναμης Ταχείας Επέμβασης “Αιχμή του Δόρατος”. Μέσα από τις σχέσεις αμοιβαίας συνεργασίας και ανταγωνισμού, τα δύο κράτη δίνουν τα ρέστα τους στους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς, εκμεταλλευόμενοι την ειδική γεωστρατηγική τους θέση.

Λίγες μέρες αργότερα, στις 15/05 ο υπουργός αναφέροντας σε συνέδριο του economist την προγραμματισμένη συνάντησή του με τον αμερικάνο ομόλογό του Α. Κάρτερ στις 21/05 (η οποία ακυρώθηκε και αντικαταστάθηκε πιθανότατα με συνάντηση με την υφυπουργό Άμυνας των ΗΠΑ Κριστίν Γουόρμουθ), προανήγγειλε την πρόταση της συγκυβέρνησης προς τις ΗΠΑ για δημιουργία νατοϊκής βάσης στο ΝΑ Αιγαίο και την αναβάθμιση της βάσης στη Σούδα, ως κύριου κορμού και βάσης επιχειρήσεων της συμμαχίας. Αυτή η πρόταση αποκτά ακόμα μεγαλύτερο ειδικό βάρος τη στιγμή που οι υπουργοί Εξωτερικών και Άμυνας των «28», παρουσία και του γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ αποφάσισαν την διεξαγωγή στρατιωτικών επιχειρήσεων στα χωρικά ύδατα αλλά και στις ακτές της Λιβύης με υποτιθέμενο στόχο «τη διάλυση του “επιχειρηματικού μοντέλου” των δικτύων διακινητών στη Μεσόγειο». Τα θύματα του οικονομικού και πολεμικού ιμπεριαλισμού της Δύσης χρησιμοποιούνται με περίσσια κυνικότητα ως όχημα για τον έλεγχο της διακίνησης των ενεργειακών ροών και την καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών στη Μέση Ανατολή. Και στο μοίρασμα της πίτας η ελληνική αστική τάξη θέλει μερίδιο και το εκφράζει ανοιχτά δια στόματος Καμμένου.

Και στα δυο συνέδρια ο Καμμένος χρησιμοποίησε ως διαπραγματευτικό χαρτί τη γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας ως προμαχώνα της Ευρώπης που δύναται να παίξει καταλυτικό ρόλο στις τρέχουσες εξελίξεις, συμπεριλαμβανομένων και των “προκλήσεων ασφάλειας” που δημιουργούνται από την ανεύρεση και αξιοποίηση πλουτοπαραγωγικών πηγών καθώς κι από τον έλεγχο του συστήματος διαμετακόμισης ενέργειας: “Η Ελλάδα θα συμμετέχει με οποιονδήποτε τρόπο στη νέα αυτή πρόκληση και θα αποτελέσει κόμβο για τη μεταφορά της Ενέργειας, ιδιαίτερα μέσω των αγωγών μεταφοράς φυσικού αερίου. Η γεωπολιτική εγγύτητα με περιοχές όπου μαίνονται κρίσεις αναδεικνύει την πρόσθετη αξία της Ελλάδας ως βασικής πύλης προς τις μεγάλες θαλάσσιες εμπορικές οδούς ανάμεσα στην Ευρώπη και τον ανατολικό κόσμο”.

Ο υπουργός άμυνας κλείνει ξεκάθαρα το μάτι στα ευρωατλαντικά ιμπεριαλιστικά κέντρα και προλειαίνει το έδαφος για την ενεργότερη συμμετοχή της Ελλάδας σε πολεμικές επενδύσεις του δυτικού κεφαλαίου, με πρόσχημα τόσο τον πόλεμο εναντίον του ισλαμικού φονταμενταλισμού όσο και την απόπειρα ανάσχεσης των μεταναστευτικών ροών από την Ευρώπη Φρούριο: “Η Ελλάδα διαθέτει ισχυρό αμυντικό σύστημα και αξιόμαχες ένοπλες δυνάμεις. Το αποδεικνύουν κάθε μέρα σε κάθε επιχειρησιακή αποστολή, σε κάθε πολυεθνική επιχείρηση και άσκηση. Διαθέτουμε εξαιρετικά σημαντικές εγκαταστάσεις, οι οποίες δίνουν ένα μοναδικό πλεονέκτημα στην ανάπτυξη σημαντικών ναυτικών και εναέριων δυνάμεων, στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής”.

Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο δήλωσης πλήρους νομιμοφροσύνης εντάσσονται και οι χαριεντισμοί του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Γ. Δραγασάκη με την πρέσβυ του Ισραήλ Ιρίτ Μπεν-Άμπα στο Μέγαρο Μουσικής. Η αριστεροδεξιά συγκυβέρνηση δια στόματος Δραγασάκη, νομιμοποιώντας πολιτικά και ηθικά το διαρκές αιματοκύλισμα του παλαιστινιακού λαού, προσβλέπει στην εμβάθυνση των διμερών σχέσεων Ελλάδας και Ισραήλ με κινητήριο δύναμη τη σύγκλιση εντός του έτους του ανώτατου συμβουλίου συνεργασίας (Το πρώτο ανώτατο υπουργικό συμβούλιο συνεργασίας πραγματοποιήθηκε στα Ιεροσόλυμα στις 8 Οκτωβρίου του 2013 με συμμετοχή του τότε πρωθυπουργού Α. Σαμαρά). Ταυτόχρονα οι πολεμικές μηχανές των δυο χωρών προχωρούσαν σε κοινή αεροπορική άσκηση “με ιδιαίτερη σημασία”, όπως δήλωσε ο Καμμένος δίχως να μπει στον κόπο να εξηγήσει σε τι συνίσταται αυτή η ιδιαιτερότητα. Ο ίδιος, από τη Νέα Υόρκη, διαβεβαιώνοντας τους αμερικάνους πως δεν υπάρχει αλλαγή πλεύσης στην εξωτερική πολιτική της Ελλάδας, πρότεινε την ένταξη και του Ισραήλ στο ενιαίο αμυντικό δόγμα Ελλάδας- Κύπρου με σκοπό την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της περιοχής. Οι κοινές ασκήσεις, όπως η δεκαήμερη Διακλαδική Άσκηση Μεσαίας Κλίμακας «Ηνίοχος 2015», εντάσσονται φυσικά μέσα στα πλαίσια αυτής της οικονομικής και στρατιωτικής συμμαχίας: “Μπορούμε να χτίσουμε μια μεγάλη συμμαχία και με τη βοήθεια των ΗΠΑ να μπορέσουμε να δώσουμε τη λύση ασφάλειας στην περιοχή. Γιατί να μην δώσουμε εναέριο χώρο, αυτό που χρειάζεται το Ισραήλ απ’ την Ελλάδα; Από το Ισραήλ στην Κύπρο και μέχρι την Κρήτη. Γιατί να μην υπάρχουν συμφωνίες προστασίας της μεγάλης οικονομική ζώνης, στον ορισμό της οποίας θα προχωρήσουμε και στην Ελλάδα; Γιατί να μην προχωρήσουμε και σε αμυντικές συμφωνίες;” Φυσικά, η δήλωση του Λαφαζάνη σε πολιτιστική παράσταση στο Μέγαρο Μουσικής για πλήρη ταύτιση της κυβέρνησης με το αίτημα εθνικής ανεξαρτησίας των παλαιστίνιων, μονάχα ως κακόγουστη φάρσα μπορεί να αντιμετωπιστεί…

Η στρατιωτική διπλωματία που αναπτύσσει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, συνεχίζοντας στα ίδια χνάρια των προκατόχων της, συνδέεται άμεσα με την οριοθέτηση και τον προσδιορισμό της ΑΟΖ, δηλαδή με τα συμφέροντα τόσο της ελληνικής αστικής τάξης όσο και διεθνών ομίλων, που επιδιώκουν την εξασφάλιση μεριδίου από την συνεκμετάλλευση των πλούσιων θαλάσσιων ενεργειακών κοιτασμάτων της περιοχής. Ενδεικτικό της σύνδεσης των στρατιωτικών ασκήσεων και της ανακήρυξης και συνεκμετάλλευσης της ΑΟΖ είναι ότι κατά τη διάρκεια της άσκησης «Ηνίοχος», 10 F 16 -πέντε ελληνικά και πέντε Ισραηλινά- με τα οποία πέταξαν οι Αρχηγοί ΠΑ Ελλάδας και Ισραήλ και πραγματοποίησαν ασκήσεις πάνω από το Καστελόριζο (το νησιωτικό συμπλέγματα του Καστελόριζου αποτελεί το «κλειδί» για την εγχώρια αστική τάξη, αφού αποτελεί σημείο οριοθέτησης της ΑΟΖ της Ελλάδας με την Αίγυπτο και με την Κύπρο και συνεπώς, η Τουρκία δεν έχει θαλάσσια σύνορα με την Αίγυπτο!).

Παράλληλα πραγματοποιήθηκε και η αεροναυτική άσκηση ΗΠΑ, Ισραήλ και Ελλάδας «Noble Dina 15» (29 Απριλίου έως 14 Μαΐου 2015), η οποία πραγματοποιήθηκε από την Κρήτη μέχρι την Χάιφα του Ισραήλ. Σκοπός της ήταν η αξιολόγηση και ανάπτυξη του επιπέδου της συνεργασίας των συμμετεχόντων σε επιχειρησιακό και τακτικό/τεχνικό επίπεδο σε αντικείμενα: Πολέμου Επιφανείας, Ανθυποβρυχιακού Πολέμου, με χρήση και Αεροσκαφών Ναυτικής Συνεργασίας, Αεράμυνας, Διοικητικής Μέριμνας εν πλω, με χρήση και των οργανικών Ελικοπτέρων, Ηλεκτρονικού Πολέμου και Επικοινωνιών και Επιχειρήσεων Ναυτικής Αποτροπής.

Είναι ολοφάνερο, λοιπόν, πως η νέα συγκυβέρνηση δεν αλλάζει σε τίποτα την εξωτερική πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, εμμένοντας στην στρατηγική επιλογή της πρόσδεσης με τη νατοϊκή λυκοσυμμαχία και της δημιουργίας ενός οικονομικού-στρατιωτικού άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, με ενεργό σύμμαχο το χουντικό καθεστώς της Αιγύπτου. Σε αυτήν την κατεύθυνση πραγματοποιήθηκε και η 2η Τρι­με­ρής Σύ­νο­δος Κο­ρυ­φής Κύ­πρου, Αι­γύ­πτου και Ελ­λά­δας στις 29 Απρίλη στη Λευ­κω­σία (η πρώτη είχε πραγματοποιηθεί στο Καΐρο στις 8 Νοεμβρίου του 2014 με τη συμμετοχή του τότε πρωθυπουργού Α. Σαμαρά). Κύριο θέμα της ήταν η οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών και η συνεκμετάλλευση ενεργειακών πόρων, αλλά και η συνεργασία για τη διάνοιξη νέων πεδίων κερδοφορίας σε τομείς όπως το εμπόριο, η ενέργεια, ο τουρισμός και οι μεταφορές καθώς και η συνεργασία σε θέματα ασφαλείας. Ήδη λίγες μέρες πριν ο έλληνας υπουργός Εθνικής Άμυνας είχε πραγματοποιήσει διήμερη επίσημη επίσκεψη στην Αίγυπτο στα πλαίσια της στρατιωτικής συνεργασίας και της οργάνωσης κοινών στρατιωτικών ασκήσεων.

Η αλληλεγγύη των λαών που επικαλούνταν η “ριζοσπαστική αριστερά” ως αντιπολιτευόμενη δύναμη πάει περίπατο μπροστά στην ωμή κρατική realpolitik. Όπως ακριβώς οι προηγούμενες κυβερνήσεις, έτσι και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ βαθαίνει το ενδεχόμενο ενεργότερης συμμετοχής της Ελλάδας σε μια γενικευμένη πολεμική σύρραξη, καθώς οι εσωτερικές αντιφάσεις του καπιταλισμού οξύνονται μεσούσης της κρίσης και οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί δημιουργούν διαρκώς νέες θερμές εστίες έντασης. Μονάχα η συγκρότηση ενός πραγματικά διεθνιστικού αντικαπιταλιστικού-αντιιμπεριαλιστικού μετώπου μπορεί να αποτελέσει ανασχετικό παράγοντα στο ενδεχόμενο ενός νέου αιματοκυλίσματος, που θα αποτελέσει το λάδι στα γρανάζια της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΩΝ

 Συνέλευση αναρχικών κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

Οι αντιφασιστικές πολιτοφυλακές της  Arditi del Popolo (1918-1922)

Η ιστορία της γέννηση, της ανάπτυξης και της παρακμής των λαϊκών πολιτοφυλακών που πολέμησαν τους φασίστες στην Ιταλία, της πρώτης αντι–φασιστικής ομάδας στον κόσμο, της Arditi del Popolo.

Στο τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, η εργατική τάξη στην Ιταλία βρισκόταν σε κατάσταση επαναστατικού αναβρασμού. Αν και δεν ήταν ακόμη έτοιμοι να κατακτήσουν οι ίδιοι την εξουσία, οι εργάτες και αγρότες από το 1918 είχαν καταφέρει να κερδίσουν μια σειρά παραχωρήσεων από το κράτος: τη βελτίωση των μισθών, το εργασιακό οχτάωρο και την αναγνώριση των συλλογικών συμβάσεων.

Έως το 1919, ωστόσο, ένα νέο ρεύμα ριζοσπαστισμού είχε εμφυσήσει το εργατικό κίνημα. Κατά την διάρκεια εκείνου το έτους έγιναν 1.663 απεργίες σε ολόκληρη τη χερσόνησο, ενώ τον Αύγουστο το νεοσυσταθέν κίνημα των εργατικών αντιπροσώπων στο Τορίνο (ο προπομπός των εργατικών συμβουλίων) υπογράμμιζε την ανάπτυξη μιας νέας ζωντανής μαχητικότητας που αντλούσε τη δύναμή της από την αυτόνομη ικανότητα των εργατών να οργανώνονται στη βάση των ελευθεριακών αρχών και τα οποία είχαν «ως στόχο την προετοιμασία των ατόμων, των οργανώσεων και των ιδεών, σε μια συνεχή προ-επαναστατική ζύμωση, έτσι ώστε να είναι έτοιμοι να αντικαταστήσουν την εργοδοτική εξουσία στις επιχειρήσεις και να εγκαθιδρύσουν μια νέα τάξη πραγμάτων στην κοινωνική ζωή» [1].

Στην ύπαιθρο, οι αγρότες είχαν ανοίξει ένα δεύτερο μέτωπο ενάντια στο κράτος, καταλαμβάνοντας τις εκτάσεις γης που τους είχαν υποσχεθεί πριν από τον πόλεμο. Το διάταγμα Visochi του Σεπτέμβρη 1919 απλώς επικύρωνε τους συνεταιρισμούς που είχαν ήδη συσταθεί, ενώ οι “κόκκινες λίγκες” βοήθησαν περαιτέρω στην εγκαθίδρυση ισχυρών εργατικών συνδικάτων.

Ωστόσο, το 1919 σηματοδότησε επίσης τις πρώτες κινήσεις αντίδρασης του κεφαλαίου ενάντια στην αυξανόμενη επίθεση που δεχόταν. Μια συνάντηση των βιομηχάνων και των γαιοκτημόνων στη Γένοβα τον Απρίλιο σφράγισε τα πρώτα στάδια της “ιερής συμμαχίας” ενάντια στην άνοδο της εργατικής εξουσίας. Από τη συνάντηση αυτή καταρτίστηκαν σχέδια για τη δημιουργία, κατά το επόμενο έτος, τόσο της Γενικής Ομοσπονδίας της Βιομηχανίας και της Γενικής Ομοσπονδίας της Γεωργίας, οι οποίες επεξεργάζονταν από κοινού μια συγκεκριμένη στρατηγική για τη διάλυση των εργατικών συνδικάτων και των νεοσυσταθέντων συμβουλίων.

Όμως, οι βιομήχανοι και οι γαιοκτήμονες δεν θα μπορούσαν να επικρατήσουν στον αγώνα ενάντια στο εργατικό κίνημα από μόνοι τους. Οι ίδιοι οι εργάτες θα έπρεπε να υποταχθούν, και το εξεγερτικό τους πνεύμα να καμφθεί στους ίδιους τους δρόμους που περπατούσαν και στα χωράφια που καλλιεργούσαν. Για το σκοπό αυτό, το κεφάλαιο στράφηκε προς ένοπλη βία του φασισμού και στον μεγαλύτερη θιασώτη της, τον Μπενίτο Μουσολίνι.

O Σχηματισμός των φασιστικών ταγμάτων

Αμέσως μετά το τέλος του πολέμου, υπήρξε μια πραγματική άνθηση των αντεργατικών ομάδων: η “Combat Fasci” του Μουσολίνι, η Αντι-μπολσεβίκικη Λίγκα, η “Fasci” για την Κοινωνική Αγωγή, η Umus κ.λπ. Ταυτόχρονα, τα μέλη των εθελοντικών σωμάτων του πολέμου, οργανώθηκαν σε μια στρατιωτική δύναμη αποτελούμενη από 20.000 μέλη και τέθηκαν άμεσα στο πλευρό του αντεργατικού κινήματος.

Αυτό το κίνημα που αποτελούταν ως επί το πλείστον από τη μεσαία ή την μικρομεσαία τάξη, είχε στις τάξεις του κυρίως πρώην αξιωματικούς και υπαξιωματικούς, υπαλλήλους γραφείου,  φοιτητές και αυτοαπασχολούμενους στις πόλεις, ενώ στην ύπαιθρο αποτελούταν κυρίως από γιους των κολίγων, μικροϊδιοκτήτες και διαχειριστές ακινήτων, οι οποίοι ήταν πρόθυμοι να ενταχθούν στις φασιστικές δυνάμεις στον πόλεμο κατά της Κόκκινης Απειλής. Η αστυνομία και ο στρατός ενθάρρυνε ενεργά τους φασίστες, προτρέποντας πρώην υπαλλήλους να ενταχθούν και να εκπαιδεύσουν τις ομάδες, δανείζοντας τους οχήματα και όπλα, ακόμη και επιτρέποντας εγκληματίες να εγγραφούν σε αυτά με την υπόσχεση παροχών και της ασυλίας. Άδειες όπλων, οι οποίες δεν παρέχονταν σε εργάτες και αγρότες, δίνονταν ελεύθερα στα μέλη των φασιστικών ταγμάτων, ενώ πυρομαχικά από τα κρατικά οπλοστάσια δίνονταν στους μελανοχίτωνες παρέχοντας τους ένα τεράστιο στρατιωτικό πλεονέκτημα σε σχέση με τους εχθρούς τους. Τελικά, τον Νοέμβριο του 1921, τα διάφορα τάγματα εφόδου ενώθηκαν κάτω από μια στρατιωτική οργάνωση γνωστή ως “Principi”, η οποία βασιζόταν σε μια ιεραρχία των τμημάτων, ομάδων, λεγεώνων και σε μια ειδικό στολή.

Η Arditi del Popolo

Για να αντισταθμίσουν τις ελλιπείς δυνάμεις του Σοσιαλιστικού Κόμματος (PSI – Partito Socialista Italiana) και της κύριας συνδικαλιστικής οργάνωσης, την CGL, οι αγωνιστές των διαφόρων τάσεων, αναρχοσυνδικαλιστές, αριστεροί σοσιαλιστές, κομμουνιστές και οι ρεπουμπλικάνοι  σχημάτισαν τον Ιούνιο του 1921, τις λαϊκές πολιτοφυλακές, τις Arditi del Popolo (ADP), για να αναλάβουν τον αγώνα ενάντια στους φασίστες. Αν και υπήρχε ένα ευρύ πολιτικό φάσμα, η ADP ήταν μια οργάνωση κυρίως της εργατικής τάξης. Οι εργαζόμενοι στρατολογήθηκαν από τα εργοστάσια, τα αγροκτήματα, τους σιδηρόδρομους, τα ναυπηγεία, εργοτάξια, λιμάνια και τις δημόσιες μεταφορές. Ορισμένα τμήματα της μεσαίας τάξης επίσης συμμετείχαν, μεταξύ των οποίων φοιτητές, υπάλληλοι γραφείου, καθώς και εργάτες άλλων επαγγελμάτων.

Σε οργανωτικό επίπεδο, η ADP στηριζόταν σε στρατιωτικές γραμμές έχοντας τάγματα, λόχους και ομάδες. Οι ομάδες αποτελούνταν από 10 μέλη και έναν αρχηγό της ομάδας. Τέσσερις ομάδες αποτελούσαν έναν λόχο με έναν διοικητή και τρεις λόχοι αποτελούσαν ένα τάγμα με τον δικό του διοικητή. Οι μηχανοκίνητες ομάδες χρησίμευαν για τη διατήρηση της επικοινωνίας και των δεσμών μεταξύ της γενικής διοίκησης και των συνόλου του μαχητικού δυναμικού της. Παρά τη δομή της, η ADP παρέμεινε αρκετά ελαστική έτσι ώστε να σχηματίσει μια ταχεία δύναμη αντίδρασης για την αντιμετώπιση των φασιστικών απειλών. Η συμπεριφορά της ADP υπαγορευόταν από την εκάστοτε πολιτική ομάδα που κυριαρχούσε σε κάθε μέρος, αν και τα περισσότερα τμήματα είχαν μια αυτονομία σχετικά με τις δράσεις τους.

Οι διάφορες ομάδες εξελίχθηκαν γρήγορα σε όλες τις περιοχές της χώρας, είτε ως νέες ομάδες, είτε ως μέρος των ήδη υπαρχόντων ομάδων όπως το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ιταλίας (PCDI – Partito Comunista d’Italia), η παραστρατιωτική “Arditi Rossi” στην Τεργέστη, οι Figli di nessuno στη Γένοβα και στη Vercelli, η Προλεταριακή Λίγκα (Lega Proletaria – που συνδεόταν με τη PSI). Συνολικά, τουλάχιστον 144 τμήματα είχαν συσταθεί μέχρι το τέλος του καλοκαιριού του 1921, με συνολικά περίπου 20.000 μέλη. Τα μεγαλύτερα τμήματα ήταν τα τμήματα του Λάτσιο με περίπου 3.300 μέλη, και εν συνεχεία αυτά της Τοσκάνης, με 18 τμήματα, και συνολικά 3.000 μέλη.

Η ADP δημιούργησε πολύ γρήγορα τη δική της κουλτούρα και ταυτότητα με τα διάφορα ξεχωριστά τμήματα να προωθούν και τα δικά τους λογότυπα και σύμβολα μάχης. Ενώ η ADP στο σύνολό της είχε ως σύμβολο  ένα κρανίο που περιβαλλόταν από ένα δάφνινο στεφάνι με ένα στιλέτο στα δόντια του, και το σύνθημα “A Noi” (για εμάς), το λογότυπο των διοικητών ήταν ένα στιλέτο που περιβαλλόταν από μια βελανιδιά και ένα δάφνινο στεφάνι. Η “ivetavecchia” εν τω μεταξύ, δεν άφηνε πολλά στη φαντασία, όταν επίλεγε για πανό της – ένα τσεκούρι το οποίο έσπαγε το φασιστικό σύμβολο! Αν και δεν είχαν, ούτε ήθελαν τη δική τους στολή, συνήθως τα μέλη της ADP προτιμούσαν να ντύνονται με μαύρα πουλόβερ, σκούρο γκρι παντελόνι, με ένα κόκκινο λουλούδι στο κουμπότρυπες τους. Τα τραγούδια τους ήταν άμεσα και επιθετικά, όπως ακριβώς ήταν και οι ίδιοι:

“Έχουμε καταστείλει τη βία

των μισθοφόρων φασιστών

Όλοι μας οπλισμένοι στο ιππικό

της ανθρώπινης αξιοπρέπειας

Αυτή η αιώνια νεότητα

ανανεώνεται με την πίστη

των ανθρώπων που απαιτούν ισότητα και ελευθερία.”

Η φασιστική επίθεση

Ο Ιταλός αναρχικός Ερρίκο Μαλατέστα, σχολιάζοντας τις μαζικές καταλήψεις εργοστασίων στη βόρεια Ιταλία το Σεπτέμβριο του 1920 στην οποία συμμετείχαν 600.000 εργάτες, προέβλεψε: «Αν δεν συνεχίσουμε μέχρι το τέλος, θα πληρώσουμε με δάκρυα αίματος για τους φόβους που τώρα εμφυσούμε στην αστική τάξη». Τα λόγια έμελε να είναι προφητικά, καθώς τόσο το PSI όσο και η CGL, αντί να επεκτείνουν τον αγώνα από τα εργοστάσια στις κοινότητες, συνεργάστηκαν με το κράτος για να επιστρέψουν οι εργάτες στις δουλειές τους. Από το σημείο αυτό και μετά  το κράτος ακολούθησε μια εντελώς επιθετική στάση και τα τάγματα της “επαναστατικής δράσης” του Μουσολίνι εφοδιάστηκαν με αρκετά όπλα για να βγουν στους δρόμους.

Μέχρι το σχηματισμό της ADP, οι φασίστες ως επί το πλείστον είχαν τον έλεγχο της κατάστασης. Ξεκινώντας με μια επίθεση στο δημαρχείο της Μπολόνια, οι φασιστικές ομάδες σάρωσαν ολόκληρη την ύπαιθρο σαν ένα δρεπάνι, αναλαμβάνοντας “εκστρατείες αντιποίνων” κατά των “κόκκινων” χωριών. Μετά την επιτυχία τους εκεί, άρχισαν να επιτίθενται στις πόλεις. Τα εργατικά συνδικάτα, τα γραφεία των συνεταιρισμών και των αριστερών καταστράφηκαν στην Τεργέστη, στη Μόντενα, και τη Φλωρεντία μέσα στους πρώτους μήνες του 1921. Όπως γράφει ο Rossi, (οι φασίστες) είχαν «τεράστια πλεονέκτημα σε σχέση με το εργατικό κίνημα σχετικά με την δυνατότητα μεταφορών και συγκέντρωσης … Οι φασίστες είναι γενικά χωρίς δεσμούς … μπορούν να ζουν οπουδήποτε … Οι εργάτες, αντίθετα, είναι δεμένοι με τα σπίτια τους … το γεγονός αυτό δίνει στον εχθρό κάθε πλεονέκτημα, μιας και μπορούν να επιτίθενται σε περιοχές αντί να αμύνονται, ενώ επίσης μπορούσαν να προβούν σε ένα πόλεμο κινήσεων αντί ενός πολέμου θέσεων» [2].

Ωστόσο, μέχρι το Μάρτη του 1921, υπήρχαν ολοένα και περισσότερες ενδείξεις πως δομές άμυνας ενάντια στους φασίστες τίθονταν σε δράση από την εργατική τάξη. Στο Λιβόρνο, όταν μια εργατική συνοικία (Borgo dei Cappucini) δέχθηκε επίθεση από τους φασίστες, ολόκληρη η γειτονιά κινητοποιήθηκε εναντίον τους, διώχνοντας τους από την πόλη. Τον Απρίλιο, όταν οι φασίστες ξεκίνησαν μια επίθεση σε ένα από τα εργατικά κέντρα (Camero del Lavoro), οι εργάτες συμμετείχαν σε απεργιακή κινητοποίηση και περικύκλωσαν τη φασιστική ομάδα, με αποτέλεσμα την εμφάνιση του στρατού για την υπεράσπιση των φασιστών. Μέχρι τον Ιούλιο, η εργατική τάξη είχε δημιουργήσει τις δικές της ένοπλες πολιτοφυλακές – την Arditi del Popolo.

Η Arditi del Popolo σε δράση

Η πρώτη δράση της ADP έγινε στο Piombino στις 19 Ιουλίου 1921, όταν επιτέθηκαν σε μια συνάντηση φασιστών  και περικύκλωσαν τους φασίστες. Όταν η Βασιλική Φρουρά προσπάθησε να παρέμβει, αναγκάστηκαν και αυτοί να παραδοθούν. Η ADP κράτησε τον έλεγχο των δρόμων για μερικές ημέρες έως ότου το ολοένα αυξανόμενο μέγεθος των αστυνομικών δυνάμενων τους αναγκάσει να αποχωρήσουν. Στη Sarzana, η ΑDP πήγε να ενισχύσει τον τοπικό πληθυσμό, που είχε καταφέρει να συλλάβει έναν από τους σημαντικότερους ηγέτες των φασιστών τον Renato Ticci. Όταν μια ομάδα 500 φασιστών προσπάθησε να διασώσει τον Ticci, η ADP ήταν εκεί για να αναγκάσει τους φασίστες να τραπούν σε φυγή προς την εξοχή. 20 φασίστες (ίσως και περισσότεροι) σκοτώθηκαν και ο αρχηγός τους, σχολίασε: «Η ομάδα, που είχε τόσο πολύ συνηθίσει να νικάει έναν εχθρό ο οποίος σχεδόν πάντα έτρεχε να σωθεί, ή προέβαλε ελάχιστη αντίσταση, δεν μπορούσε, και δεν ήξερε πώς να υπερασπιστεί τον εαυτό τους».

Το ξεπούλημα

Ωστόσο, καθώς η ADP αποκτούσε μια επιθετική ορμή στους δρόμους, προδόθηκε από το PSI που ενδιαφερόταν περισσότερο να υπογράψει μια συμφωνία ανακωχής με τους φασίστες, και αυτό σε μια εποχή που οι φασίστες ήταν ευάλωτοι. Οι σοσιαλιστικοί αγωνιστές αναγκάστηκαν από την ηγεσία τους να αποσυρθούν από την ADP, ενώ η CGL έδωσε εντολή στα μέλη της να αποχωρήσουν από την οργάνωση επίσης. Ένας συνδικαλιστής ηγέτης, ο Matteotti, επιβεβαίωσε αυτό ξεπούλημα στην εφημερίδα της ένωσης Battaglia Sindicale: «Μείνετε στο σπίτι και μην ανταποκρίνεστε στις προκλήσεις. Ακόμη και η σιωπή, ακόμη και δειλία, είναι μερικές φορές ηρωική».

Οι κομμουνιστές πήγαν ένα βήμα παραπέρα, δημιουργώντας τις δικές τους ομάδες με καθαρή “ταξική συνείδηση”, αποδεκατίζοντας έτσι το κίνημα περαιτέρω. Σύμφωνα με τον Γκράμσι: «η τακτική … ήταν απαραίτητη για να αποφευχθεί ο έλεγχος των μελών του κόμματος από μια ηγεσία, που δεν ήταν η ηγεσία του κόμματος». Πολύ σύντομα, απέμειναν μόλις 50 τμήματα των 6.000 μελών, τα οποία υποστηρίζονταν τόσο από την αναρχοσυνδικαλιστική Unione Sindicale Italiana (USI) και την αναρχική Unione Anarchica Italiana (UAI).

Ένας αριθμός από αυτά τα τμήματα ανέλαβαν και πάλι δράση τον Σεπτέμβριο στο Piombino, όταν οι φασίστες, οι οποίοι είχαν κάψει τα γραφεία του PSI (η ίδια οργάνωση που τους είχε ξεπουλήσει ένα μήνα πριν), είχαν αναχαιτιστεί από μια αναρχική περιπολία και αναγκάστηκαν να τραπούν σε φυγή. Το Piombino σύντομα έμελλε να γίνει το νευραλγικό κέντρο της άμυνας ενάντια στο φασισμό, και να αμυνθεί περαιτέρω ενάντια φασιστική επίθεση, τον Απρίλιο του 1922, πριν τελικά υποκύψει μετά από μία μισή μέρα σφοδρών μαχών, όταν οι φασίστες, με τη βοήθεια της Βασιλικής Φρουράς, ήταν σε θέση να καταλάβουν τα γραφεία της USI.

Τον Ιούλιο του 1922 η ρεφορμιστική γενική απεργία για την υπεράσπιση των “πολιτικών ελευθεριών και του Συντάγματος” σήμανε την οριστική κατάλυση του εργατικού κινήματος, μιας και οι στάσεις εργασίας δεν συνοδεύτηκαν, και δεν θα μπορούσαν να συνοδευτούν από επιθετικές ενέργειες άμεσης δράσης. Οι φασίστες απλά έθεσαν και πάλι σε λειτουργία τις δημόσιες υπηρεσίες με απεργοσπάστες και επίσης πήραν τον έλεγχο των δρόμων. Με την κατάρρευση της απεργίας, οι φασίστες συγκέντρωσαν τις δυνάμεις τους για να αντιμετωπίσουν τα τελευταία εναπομείναντα προπύργια της αντίστασης, ένα εκ των οποίων στο Λιβόρνο, υπέκυψε από σε ένα τάγμα 2.000 φασιστών.

Σημειώσεις:

[1] L. Williams – Proletarian Order (1975)

[2] A.Rossi – The Birth of Fascism (1938)

Πηγή: https://libcom.org/history/1918-1922-the-arditi-del-popolo

μτφ kostav

αναδημοσίευση από Ασσύμετρη Απειλή

Στις 22 Μαΐου θα αρχίσει το εφετείο της πρώτης δίκης της υπόθεσης του Επαναστατικού Αγώνα.

Η πρώτη δίκη της οργάνωσης του Επαναστατικού Αγώνα διήρκεσε από τις 5 Οκτωβρίου 2011 ως τις 3 Απριλίου 2013 και ήταν μια πολιτική δίκη, ένα βήμα υπεράσπισης του ένοπλου αγώνα καθώς και των ενεργειών της οργάνωσης το διάστημα 2003-2010, ήταν ένα πολιτικό βήμα υπεράσπισης της κοινωνικής επανάστασης και καταγγελίας του κεφαλαίου και του κράτους.

Το δικαστήριο καταδίκασε σε 50 χρόνια κάθειρξη κατά συγχώνευση τα τρία μέλη του Επαναστατικού Αγώνα,  Πόλα Ρούπα, Νίκο Μαζιώτη και Κώστα Γουρνά ενώ από 7 χρόνια επέβαλε στους Βαγγέλη Σταθόπουλο και Χριστόφορο Κορτέση.

Όπως στο πρώτο δικαστήριο έτσι και στο εφετείο που ξεκινάει στις 22 Μαΐου δεν θα δικαστεί ο Επαναστατικός Αγώνας ως «τρομοκρατική» οργάνωση. Θα ξανακουστεί το κατηγορητήριο του Επαναστατικού Αγώνα και των συντρόφων που δικάζονται για την ίδια υπόθεση εναντίον του κεφαλαίου και του κράτους, προωθώντας με τον λόγο τους τον αγώνα για Ανατροπή και Επανάσταση.

Αλληλεγγύη  στα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα Νίκο Μαζιώτη και Κώστα Γουρνά και στους συντρόφους Βαγγέλη Σταθόπουλο και Χριστόφορο Κορτέση που δικάζονται για την ίδια υπόθεση

Αλληλεγγύη στην καταζητούμενη και επικηρυγμένη συντρόφισσα Πόλα Ρούπα

μέλος του Επαναστατικού Αγώνα.

Καλούμε την Παρασκευή 22 Μαΐου στις 9πμ στις Φυλακές Κορυδαλλού

να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στους συντρόφους που δικάζονται

 Συνέλευση Αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους, τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές

Λάβαμε και δημοσιεύουμε:

Αγαπητοί σύντροφοι,

Επικοινωνώ μαζί σας γιατί βρίσκω το εγχείρημα και τις δράσεις σας, ιδιαίτερα σημαντικές. Οφείλω να ξεκαθαρίσω πως είμαι εδώ και χρόνια -ανένταχτος κομμουνιστής- που δεν θεωρεί άξια λόγου καμία υπάρχουσα προσπάθεια στο όνομα του κομμουνισμού  και οφείλω επίσης  για την αμοιβαιότητα γνωριμίας, να καταθέσω τα δυο-τρία ζητήματα που αποτελούν προϋποθέσεις για το κίνημα, σύμφωνα με όσα πιστεύω.

Το κύριο ζήτημα είναι πράγματι τελικά ”τάξη εναντίον τάξης” και σε κρισιακές περιόδους με εξάπλωση και της απόλυτης εξαθλίωσης και της κοινωνικής φασιστικοποίησης, αυτό σημαίνει καθαρό, ενιαίο μέτωπο δράσης. Είναι περίοδος που ενώ το δήθεν ”κίνημα” της πολιτικάντικης ψευτοαριστεράς είναι δημιουργία ρόλου του θεατή της όποιας ”τηλεόρασης”, αντικειμενικά η ταξική πάλη βρίσκεται σε σημείο έξαρσης με όλα τα χαρακτηριστικά της έλλειψης κατεύθυνσης.

Είναι η εποχή που οι διαχωριστικές γραμμές αντιφασιστικού-αντιμπεριαλιστικού-αντικαπιταλιστικού στην ουσία φθίνουν και χάνουν την προηγούμενη σημασία τους (και αυτό είναι άποψη του καθόλου δημοφιλούς στον χώρο αναφοράς σας, Στάλιν), αν και όπως θ’ αναφέρω και πιο κάτω, τα δείγματα παρουσίας σας, δεν δείχνουν-το αντίθετο- εμμονή σε ιδεολογικές ψυχώσεις και κλισέ.

‘Ομως όπως εσείς, δέχεστε και δρατε με βάση την αλήθεια του ιμπεριαλισμού και όχι συναισθηματισμούς ανιστόρητους, όπως κοιτάτε το ζήτημα του αντιφασισμού με συνολική αντεπίθεση κι όχι ιδεαλισμούς περί ”παρασυρμένων”, όπως στην ουσία δέχεστε-ανεξάρτητα αναφοράς-το δεδομένο μιας Ελλάδας εξαρτημένης καπιταλιστικά, γεγονός που δεν εξοραίζει -το αντίθετο- τους ντόπιους καπιταλιστές, έτσι και οι διάσπαρτοι ανένταχτοι κομμουνιστές στη συντριπτική τους πλειοψηφία, δέχονται την προληπτική αντιφασιστική βία, απορρίπτουν στην παρούσα φάση απονομιμοποίησης του αστικού παιχνιδιού τη συμμετοχή στο εκλογικό τσίρκο, προτάσσουν αυτά που η συγκεκριμένη συγκυρία επιβάλλει  (κι αυτά δεν είναι περιχαράκωση σε ιδεολογικές ”καθαρότητες” που πάντα προδίνουν αυτό που επικαλούνται) αλλά κινηματικές συντροφικές συμπορεύσεις, που αυτές θα δώσουν και τη δυνατότητα σ‘ επίπεδα κινήματος να συζητηθούν/συγκρουστούν ζητήματα ιστορικών ή πολιτικών αποτιμήσεων, όχι μέσα από κουφούς μονόλογους, όχι σε συνθήκες καφενείου χωρίς δράση, όχι με χάσιμο χρόνου σε ”ιστορία” μη ενεστωτική, όταν προέχει η παρέμβαση σ αυτήν.

Το ζήτημα της ταξικότητας οδηγεί σε συγχύσεις και ασυνέχεια, μέγιστες εκρήξεις σαν του Δεκέμβρη του 2008, που λίγοι κατάλαβαν την απόλυτα ταξική του διάσταση σαν ταξική εναντίωση στο φαινόμενο της φασιστικοποίησης, λίγοι κατάλαβαν τη σημασία αναφοράς από νεαρά  παιδιά στο ένοπλο επαναστατικό χθες του κινήματος, λίγοι κατάλαβαν όχι μόνον τη μαζικότητα, αλλά και το ειδικό βάρος, ηλικίες χωρίς σχέση με την ”πολιτική”, να αντεπιτίθενται σε αστυνομικά τμήματα σ‘ όλη την Ελλάδα, σκηνές από δεκαετίες πίσω. Αυτό δεν διαχωρίζει μόνον αριστερούς πολιτικάντες και αναρχικούς της ισοπέδωσης και των υπερβολών (“οι ”σταλινικοί”-τι σημαίνει άραγε αυτό;-είναι χειρότεροι από φασίστες”, την ίδια στιγμή που γίνεται έστω και εκτονωτικά αναφορά σε Μελιγαλά και ΟΠΛΑ), από αληθινούς  σημερινούς αγωνιστές του αντικαπιταλιστικού αγώνα.

Η γνώση πως στην συγκυρία δεν υπάρχει περιθώριο συνέχισης ανυπαρξίας ”εργαλείου” της τάξης, ή αντικινηματικων ”μετώπων”, αλλά κάλεσμα με όρους δράσης πάντα, για συνδιαμόρφωση ανώτερου επιπέδου παρέμβασης, πολυθεματικής (κάτι που με συνέπεια επιχειρείτε) μιας και οι αφετηρίες ένταξης στο κίνημα είναι πολλές, αλλά και η κυρίαρχη ιδεολογία μπάνιει παντού από ”πόρτες & παράθυρα” και υπάρχει ανάγκη τεκμηριωμένης απάντησης που θα δώσει στην καθημερινή δράση χαρακτήρα συνέχεια και προοπτικής.

Ανακοίνωση για το εργατικό ατύχημα στα διυλιστήρια ΕΛ.ΠΕ.

Την Παρασκευή 08/05/2015 γίνεται ανάφλεξη και ακολουθεί έκρηξη στα διυλιστήρια του Ασπρόπυργου και συγκεκριμένα στον όμιλο ελληνικά πετρέλαια (ΕΛ.ΠΕ.) ιδιοκτησίας του μεγαλοεγκληματία της ελληνικής αστικής τάξης Λάτση (γνωστός για τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες στους τομείς του εφοπλιστικού και επιχειρηματικού κεφαλαίου, γνωστός για τα δεκάδες εγκλήματα σε βάρος των εργαζομένων), αφού στις διάφορες επιχειρήσεις του μέχρι στιγμής έχουν σκοτωθεί δεκάδες εργαζόμενοι και εκατοντάδες έχουν τραυματιστεί. Καταφύγιο στις επιχειρήσεις του ομίλου Λάτση έχουν βρει βασανιστές των ΕΑΤ-ΕΣΑ ως επιστάτες, όπου συνεχίζοντας το εγκληματικό τους έργο, εκφοβίζουν και τρομοκρατούν τους εργαζόμενους μέσα στα εργασιακά αυτά κάτεργα.

Έτσι και τώρα άλλο ένα περιστατικό ήρθε να συμπληρώσει την εγκληματική τους δράση. Ύστερα από έκρηξη τραυματίζονται 6 εργαζόμενοι, εκ των οποίων οι 5 νοσηλεύονται σε κρίσιμη κατάσταση με εγκαύματα 60-70% και βαριά αναπνευστικά προβλήματα. Στο εργοστάσιο γίνονταν έργα συντήρησης και όπως καταγγέλλουν οι εργαζόμενοι υπήρχε ασφυκτική πίεση ούτως ώστε το έργο να τελειώσει σε 30 ημέρες.
Τα εξαντλητικά ωράρια, οι απάνθρωπες συνθήκες, η ενοικίαση ανειδίκευτων εργαζομένων από εργολαβικές εταιρίες για μικρό χρονικό διάστημα, τα παντελώς ελλειπή μέτρα προστασίας (δεν χτύπησε καν ο συναγερμός) συνθέτουν την εικόνα της δολοφονικής δράσης του κεφαλαίου σε βάρος των εργαζομένων και αποσκοπούν στην περαιτέρω ελαστικοποίηση της εργασίας και την πλήρη καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων.

Η μείωση του εργατικού κόστους για τον όμιλο Λάτση είναι το βασικό επίδικο για τη διασφάλιση των συμφερόντων του χωρίς καμιά έγνοια για την ασφάλεια των εργαζομένων. Το κεφάλαιο δεν διστάζει να δολοφονεί εργαζόμενους με σκοπό τη διατήρηση όσο το δυνατόν μικρότερου εργατικού κόστους.

Ο εν λόγω όμιλος, στην προσπάθειά του να συγκαλύψει το εργατικό ατύχημα, έβγαλε μια ανακοίνωση η οποία αποδεικνύει το πόσο νοιάζεται για την ασφάλεια των εργαζομένων αφού η ανακοίνωση διαστρεβλώνει τα γεγονότα και εμμένει στο ότι υπήρχαν επαρκή μέτρα προστασίας και ακολουθήθηκαν όλες οι απαραίτητες διαδικασίες.

Είναι καιρός τα καθάρματα της αστικής τάξης να πληρώσουν. Είναι καιρός η εργατική τάξη να διεκδικήσει τα συμφέροντα της και να δημιουργήσει αναχώματα στη δολοφονική επέλαση του κεφαλαίου και των μηχανισμών του. Μόνο μέσα από την οργάνωση της τάξης μας θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε έμπρακτα τη δολοφονική τους δράση. Να οργανώσουμε την τάξη μας σε όλα τα μέτωπα ενάντια στο σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα. Να φτιάξουμε τις συνθήκες εκείνες που θα μας επιτρέψουν να αντιπαρατεθούμε με την εγχώρια και διεθνή αστική τάξη.

Μόνο μέσα από συγκεκριμένους τακτικούς στόχους και αγωνιζόμενοι με όλα τα μέσα θα μπορέσουμε να συσπειρώσουμε την τάξη μας και να φτάσουμε στον επαναστατικό-στρατηγικό μας στόχο την κοινωνική επανάσταση.

Συνέλευση αναρχικών κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

Κείμενο της Συνέλευσης αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ που μοιράστηκε στη διαδήλωση της 11ης Μάη.

ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΥΠΟΤΑΓΗΣ-ΚΑΝΕΝΑ ΝΕΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Η διαπραγμάτευση μεταξύ της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ και των πιστωτών αφορά έναν ακόμα γύρο αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων που θα επιβληθούν ως προϋπόθεση για την καταβολή της τελευταίας δόσης του τρέχοντος μνημονίου. Η  καταβολή της δόσης των 7,2 δις παρουσιάζεται ως επιτακτική, υπό το πρίσμα της αδυναμίας του ελληνικού κράτους να αποπληρώσει τους δανειστές του, έχοντας προσφάτως εξαντλήσει, μέσω της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου που υφάρπαξε τα αποθεματικά των δήμων, και τα τελευταία αποθέματα εσωτερικού δανεισμού. Έτσι, η ασφυκτική δημοσιονομική κατάσταση, που επιβαρύνεται στο έπακρο λόγω της εξυπηρέτησης του χρέους, αξιοποιείται από τους πιστωτές ως μέσο πίεσης για την εφαρμογή συγκεκριμένων μεταρρυθμίσεων. Τα νέα μέτρα, που αυτή τη στιγμή εκπονούνται ως προϋπόθεση για την καταβολή της δόσης, θα αποτελέσουν τελικά το βραχυπρόθεσμο εχέγγυο για την παραμονή της χώρας στο ευρώ, μέχρι την τελειωτική σύναψη ενός νέου μνημονίου που θα οριστικοποιήσει την λεηλασία των χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων, αλλά, και την ολοκληρωτική υποταγή της συγκυβέρνησης στις αξιώσεις των δανειστών.

Το πλαίσιο μέσα στο οποίο συμβαίνουν οι διαπραγματεύσεις σκιαγραφείται μέσα από μια σειρά εκβιασμών, όμοιων με αυτούς που επικαλούνταν και η συγκυβέρνηση Σαμαρά–Βενιζέλου για να εφαρμόσει τα εκάστοτε αντιλαϊκά μέτρα, επαναλαμβάνοντας έτσι την πάγια τακτική της κοινωνικής τρομοκράτησης ώστε να παρουσιαστεί η όποια νέα συμφωνία ως ρεαλιστικό μέσο για την αποσόβηση της χρεοκοπίας. Όμως, οι ωμοί εκβιασμοί δεν αφορούν στενά την προετοιμασία της κοινωνίας για την αποδοχή ενός νέου μνημονίου, αλλά στοχεύουν και στην πολιτική απαξίωση του ΣΥΡΙΖΑ και των υπόλοιπων δυνάμει πολιτικών κομμάτων εξουσίας (πχ PODEMOS)  που επιδιώκουν μια ‘’φιλολαική’’ αλλαγή πλεύσης της οικονομικής πολιτικής της ΕΕ.  Συγκεκριμένα, οι ευρωπαίοι και υπερατλαντικοί «εταίροι» υποχρεώνουν τη συγκυβέρνηση σε μια άτακτη οπισθοχώρηση, ακόμα και από τα ψήγματα των προεκλογικών υποσχέσεων που της έχουν απομείνει, στέλνοντας διεθνώς το μήνυμα της ‘’ταπεινωτικής συμμόρφωσης’’ που περιμένει όσους διανοούνται έστω και την παραμικρή υποψία απόκλισης από τις επιταγές της ΕΕ. Έτσι, με εργαλείο τις συμφωνίες που η ίδια η συγκυβέρνηση έχει υπογράψει με τους δανειστές, οι «εταίροι» υπονομεύουν την (υποτιθέμενη) διαπραγματευτική δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ υποβαθμίζοντας τον υπουργό οικονομικών, διαρρέοντας σενάρια χρεοκοπίας, απειλώντας  μέσω της ΕΚΤ με εμπάργκο τις ελληνικές τράπεζες και απαιτώντας μέτρα για την καταβολή της δόσης.  Αυτοί οι ωμοί εκβιασμοί, που εκφράζονται αυτή τη στιγμή κυρίως μέσω της επαναφοράς των απειλών ενός GREXIT (το οποίο μπορεί πράγματι να αποτελεί ένα εναλλακτικό σχέδιο των ντόπιων και διεθνών ελίτ), λειτουργούν σε πρώτο χρόνο ως όχημα για τη «συμμόρφωση» αλλά και τον σταδιακό ανασχηματισμό της συγκυβέρνησης με συμμετοχή των ακραιφνώς μνημονιακών δυνάμεων εντός της  (΄΄κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης΄΄ με συμμέτοχους το ΠΟΤΑΜΙ και το ΠΑΣΟΚ), αφού το πολιτικό κόστος ενός νέου μνημονίου ενδεχομένως να δρομολογήσει κυβερνητικές ανακατατάξεις, αλλάζοντας άρδην το πολιτικό τοπίο της χώρας.

Απέναντι σε αυτά τα δεδομένα, τα αντανακλαστικά της συγκυβέρνησης και ειδικότερα του ΣΥΡΙΖΑ, που διέγραψε μονομιάς τις προεκλογικές του δεσμεύσεις για τη διαγραφή του χρέους ή έστω για την απαίτηση ρήτρας ανάπτυξης ως προϋπόθεση αποπληρωμής του, εκ των πραγμάτων δείχνουν να υποτάσσονται στις επιδιώξεις των πιστωτών, μέσω της σαφούς μετεκλογικής στροφής του στο θέσφατο της παραμονής στο ευρώ με κάθε κόστος. Με αφετηρία την κατάπτυστη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη, που αποτέλεσε τη θεσμική ανανέωση των όρων για την αμετάκλητη αιχμαλωσία της ελληνικής οικονομίας, δρομολογήθηκε η απόλυτη εποπτεία της συγκυβέρνησης και η σταδιακή της εναρμόνιση με τις επιταγές του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου. Η συγκεκριμένη συμφωνία προλόγιζε ξεκάθαρα  αυτό που θα ακολουθούσε, αφού η δέσμευση της συγκυβέρνησης για έγκαιρη αποπληρωμή τoυ χρέους, όπου μόνο για το δεύτερο εξάμηνο του 2015 προβλέπονται περίπου στα 20 δις, αυτή τη στιγμή αποτελεί έναν απροσπέλαστο εκβιασμό εφόσον ο κρατικός προϋπολογισμός επαρκεί μετά βίας για την κάλυψη των εσωτερικών αναγκών. Με άλλα λόγια το ελληνικό κράτος δεν έχει πόρους να εξυπηρετήσει το χρέος του αν δεν πάρει νέα κεφάλαια από τους δανειστές του, τροφοδοτώντας έτσι έναν αέναο κύκλο πιστωτικής αιχμαλωσίας. Η ελληνική οικονομία είναι απόλυτα εξαρτημένη από τα δάνεια των «εταίρων», αφού η μη καταβολή των δόσεων ή η μη αποπληρωμή τους θα σημάνει, στο πλαίσιο των συμφωνιών που έχει συνάψει και αυτή η συγκυβέρνηση, μια ακαριαία χρεοκοπία με ανυπολόγιστες συνέπειες. Έτσι, ο φαύλος κύκλος της εξυπηρέτησης του χρέους που αναγνωρίζεται de jure από τον ΣΥΡΙΖΑ, αποτελεί το κύριο διπλωματικό χαρτί των «θεσμών», αφού μέσω αυτού απειλούν για κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας είτε μέσω ενός GREXIT (εσχάτως με το σχέδιο χρεοκοπίας εντός του ευρώ), είτε μέσω άρνησης καταβολής των δόσεων αν δεν παρθούν αντιλαϊκά μέτρα, άρα με σταδιακή εσωτερική στάση πληρωμών για την εξυπηρέτηση των χρεολύσιων.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο είναι ήδη ορατό ότι οι περίφημες «κόκκινες γραμμές» της συγκυβέρνησης ολοένα και θα σβήνουν μπροστά στη διαφαινόμενη αναδίπλωση για έναν «έντιμο συμβιβασμό» με τους δανειστές. Ήδη ασθμαίνουν και τα τελευταία προπύργια της «αριστερής» διαχείρισης, υπαναχωρώντας στην επαναφορά του βασικού μισθού στα 751, την επαναφορά του 13ου μισθού, την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων, τη μείωση του αφοπολόγητου στα 5000 ευρώ, και την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ. Οι διαπραγματεύσεις που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στην ουσία αφορούν την επικοινωνιακή διαχείριση μιας νέας σειράς αντιλαϊκών μέτρων ( με αιχμή το συνταξιοδοτικό,τις ιδιωτικοποιήσεις, τις εργασιακές σχέσεις και τις φοροεπιβαρύνσεις ) που θα επισφραγιστούν με την επερχόμενη κεντρική συμφωνία για τη μεσοπρόθεσμη διευθέτηση του ελληνικού χρέους. Το eurogroup  της 11ης Μάη αποτελεί έναν κομβικό σταθμό πάνω σε αυτές τις εξελίξεις, αφού ένα νέο μνημόνιο είναι ήδη στα σκαριά και αυτό ακριβώς θα διευθετηθεί στη συνάντηση των ευρωπαίων ηγετών.

Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις οι όποιες αυταπάτες για τη σημερινή συγκυβέρνηση πρέπει να διαλυθούν, αντιλαμβανόμενοι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συμπλέει με τα συμφέροντα της ντόπιας και διεθνούς αστικής τάξης, θυσιάζοντας τα λαϊκά συμφέροντα στο βωμό της διαχείρισης της κρίσης υπέρ του κεφαλαίου. Μόνο η συγκρότηση ενός προλεταριακού-επαναστατικού μετώπου είναι ικανή να υπερασπιστεί τα δικά μας συμφέροντα, συσπειρώνοντας τις δυνάμεις κάτω από τα κεντρικά και επίκαιρα αιτήματα που μας διαχωρίζουν μαχητικά από την αστική τάξη και το «αριστερό» ή δεξιό προσωπικό της. Μας διαχωρίζουν από την παραίτηση, την ανάθεση και την υποταγή. Είναι λοιπόν καιρός να συνειδητοποιήσουμε πως δεν μπορεί να υπάρξει καμιά φιλολαϊκή πολιτική εντός της ΕΕ και πως ο μόνος δρόμος για λαϊκή ευημερία περνά μέσα από τη σύγκρουση με τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς και τους ντόπιους συνεργάτες τους.

-ΜΟΝΟΜΕΡΗΣ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΧΡΕΟΥΣ

                                              -ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ

                        -ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ

                  -ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ ΓΙΑ ΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

 Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ

Σωματεία βάσης, ταξικοί συνδικαλιστικοί αγώνες και η προσπάθεια εγκληματοποίησής τους από κράτος και αφεντικά μέσω της αναβίωσης του συνδικαλιστικού της ασφάλειας.

Η στρατηγική επιλογή κράτους και αφεντικών να εγκληματοποιήσουν τον συνδικαλισμό βάσης και τον μαχητικό συνδικαλισμό δεν είναι πρωτόγνωρη. Έτσι, βλέπουμε να επανεμφανίζεται σήμερα και πάλι στο προσκήνιο το αφήγημα που θέλει τους συνδικαλιστές βάσης να συστήνουν σωρηδόν «εγκληματικές οργανώσεις» και οι εργατικές διεκδικήσεις, οι στάσεις εργασίας, οι απεργίες και κάθε είδους εργατική παρέμβαση να βαφτίζονται εκβιασμός και εγκληματική συμπεριφορά. Με αυτόν τον τρόπο τα αφεντικά επιδιώκουν να μας επιβάλλουν τη σιωπή και την υποταγή. Απέναντί τους οφείλουμε να ορθώσουμε αντιστάσεις, να δυναμώσουμε τον συνδικαλισμό βάσης και να προωθήσουμε την αυτοοργάνωση στους χώρους δουλειάς.

ΟΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΙΜΟΙ Η ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ, ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΙ!

Αναδημοσίευση της ανάληψης ευθύνης των Ομάδων Προλεταριακής Αντεπίθεσης για την επίθεση της 9ης Μάη στα γραφεία της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών στο κέντρο της Αθήνας.

Από το ξέσπασμα της κρίσης το 2008 και την κατάρρευση των χρηματοπιστωτικών κολοσσών στην Αμερική η διάσωση των τραπεζών αποτέλεσε την κοινή στρατηγική κατεύθυνση των διεθνών καπιταλιστικών κέντρων. Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση με τη μορφή που ξέσπασε στη σύγχρονη νεοφιλελεύθερη οικονομία αφορούσε αρχικά την καταστροφική έκθεση των τραπεζών, λόγω του υπερδιογκωμένου χρηματοπιστωτικού πλαισίου κερδοφορίας τους. Με σημείο αιχμής την κερδοσκοπία μέσω της πλασματικης διάρθρωσης της σύγχρονης οικονομίας, εξ’ αιτίας των ασύστολων δανείων (καταναλωτικών, επιχειρηματικών, στεγαστικών), στήθηκε ένα ψηφιακό πλαίσιο άντλησης κερδών μέσα από τη δυνάμει αποπληρωμή των δανείων. Με το μέγεθος της πλασματικής κερδοφορίας των τραπεζών να αγγίζει πριν την κρίση δύο και τρεις φορές το παγκόσμιο ΑΕΠ, το σκάσιμο της φούσκας το 2008 σήμαινε μια συνθήκη κατάρρευσης των εκτεθειμένων τραπεζών, αλλά και μια συνθήκη απόλυτης χρεοκοπίας των κοινωνιών μέσα στα καπιταλιστικά κέντρα.

Συγκεκριμένα στην Ελλάδα, οι τράπεζες βρέθηκαν υπερεκτεθειμένες τόσο από το σκάσιμο της φούσκας της “οικονομίας των δανεικών”, όσο και από την κερδοσκοπία τους σε σχέση με τα κρατικά ομόλογα και την κατοχή ενός μεγάλου μέρους του ελληνικού χρέους (περίπου 40%). Με το ξέσπασμα της κρίσης οι ελληνικές τράπεζες ουσιαστικά χρεοκόπησαν, αφού η αδυναμία αποπληρωμής των δανείων κυρίως από τις μικρομεσαίες τάξεις, οι οποίες όντας υπερχρεωμένες αδυνατούσαν να ξεχρεώσουν, δημιούργησε μια τεράστια τρύπα στους λογαριασμούς τους. Από την άλλη, με το χρέος της Ελλάδας να θεωρείται “τoξικό” και την αδυναμία της χώρας να βγει στις αγορές, τα δυνητικά κέρδη απ’ τα κρατικά ομόλογα εξαϋλώθηκαν μονομιάς, δημιουργώντας ανυπολόγιστες συνέπειες για το εγχώριο τραπεζικό σύστημα.

Με τη νεοφιλελεύθερη οικονομία να έχει εδώ και περίπου 40 χρόνια εναποθέσει το σύνολο των λειτουργιών της καπιταλιστικής οικονομίας εξ’ ολοκλήρου στις τράπεζες (κυκλοφορία χρήματος, δανεισμός, κρατικοί προϋπολογισμοί) ήταν υπαρξιακή ανάγκη για την ίδια την αναπαραγωγή του καπιταλιστικού συστήματος η άνευ όρων διάσωση των τραπεζών. Αυτή η ανάγκη εκφράστηκε στην Ελλάδα κυρίως μέσω των μνημονίων, με τη βίαιη υποτίμηση του βιωτικού επιπέδου και τη μετατόπιση των ζημιών των τραπεζών προς τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα. Έτσι, οι φοροελαφρύνσεις των μονοπωλείων που έχουν οργανική σύνδεση με τις τράπεζες και συγκροτούν την παντοκρατορία του χρηματιστικού κεφαλαίου, η υποτίμηση του εργατικού κόστους, οι φοροεπιδρομές και ο δανεισμός από τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς (Ε.Ε., Ε.Κ.Τ., Δ.Ν.Τ.) λειτούργησαν ως διαδικασίες συσσώρευσης κεφαλαίου για την ενίσχυση των τραπεζών. Είναι ενδεικτικό, ότι από το 2009 μέχρι σήμερα οι τράπεζες έχουν ενισχυθεί με περίπου 250 δις. Ευρώ, ποσό που αγγίζει κοντά στα 2/3 του χρέους της Ελλάδας, ενώ την ίδια στιγμή το βιωτικό επίπεδο της ελληνικής κοινωνίας έχει υποστεί μια μείωση της τάξης του 50%.

Με αυτά τα δεδομένα, η πάγια ρητορική των εκάστοτε κυβερνήσεων για “διάσωση της χώρας από τη χρεοκοπία” αποτελεί μια στυγνή προπαγανδιστική απάτη, αφού η “διάσωση της χώρας” ουσιαστικά αφορά τη σωτηρία του κεφαλαίου και τη δημιουργία νέων ευνοϊκών όρων για την επανάκαμψη της κερδοφορίας του. Αυτοί οι όροι για τη σωτηρία του κεφαλαίου γίνονται ξεκάθαρα ορατοί απ’ τις εικόνες ντροπής στο εσωτερικό των καπιταλιστικών μητροπόλεων. Φτώχεια, εξαθλίωση, αυτοκτονίες, ανεργία και κρατική καταστολή συνθέτουν το νέο καπιταλιστικό περιβάλλον για την αναπαραγωγή του κέρδους και τη διαιώνιση της εκμετάλλευσης.

Η “αριστερή διαχείριση”, που υποσχόταν έστω και μια ελάχιστη αναχαίτιση του βιωτικού κατήφορου της ελληνικής κοινωνίας, όχι απλώς θάφτηκε πριν ακόμα εκφραστεί, αλλά πλέον αποτελεί έναν επάξιο συνεχιστή των προηγούμενων κυβερνήσεων. Θα πρέπει να γίνει ξεκάθαρα σαφές ότι η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ δεν κρίνεται από τις προθέσεις ή απ’ τους επικοινωνιακόύς ελιγμούς του, αλλά από τα αποτελέσματα που αυτή επιφέρει στην πραγματική ζωή.

Είναι τουλάχιστον ανιστόρητο να θεωρούμε ότι μια κυβερνητική δύναμη έχει τη δυνατότητα να αναδιαρθρώσει τη διαχείριση της κρίσης, πόσο μάλλον μέσα στην κρίση του καπιταλισμού και της ιμπεριαλιστικής Ε.Ε., όταν αναγνωρίζει τους καπιταλιστικούς νόμους, ως νόμους δυνάμει δίκαιους για την κοινωνική συγκρότηση που απλώς χρήζουν μεταρρύθμισης. Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αυταπάτη απ’ τα χειμαρώδη κοινωνικά κομμάτια και τον κόσμο του αγώνα, ότι το ουσιαστικό επίδικο που κρατά την οικονομία και το βιωτικό επίπεδο του λαού επιδέχεται διορθώσεις μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος. Η κυρίαρχη αντίθεση κεφαλαίου- εργασίας, που στις σημερινές συνθήκες εκφράζεται κυρίως με όρους απόλυτης συσσώρευσης των κερδών από τη μια και απόλυτης κοινωνικής εξαθλίωσης από την άλλη , και η ανυπαρξία πιθανοτήτων για έστω και σχετική αναδιανομή των κερδών μέσω ανασυγκρότησης ενός κοινωνικού κράτους δημιουργεί αντικειμενικά τους όρους μιας επαναστατικής διαδικασίας. Το επαναστατικό ζήτημα, λοιπόν, ξανατίθεται αντικειμενικά ως καθήκον της τάξης μας, αφού καμία άλλη προοπτική, στο βαθμό που η ταξική επίθεση που δεχόμαστε έχει φτάσει σε ιστορικά σημεία, δεν μπορεί να υπερασπιστεί ρεαλιστικά τα συμφέροντα μας. Είναι δεδομένο πως ο υποκειμενικός παράγοντας που αφορά την πολιτική συγκρότηση της τάξης υπολείπεται ιδεολογικά και οργανωτικά. Όμως, η αντικειμενική σκιαγράφηση του επιπέδου της τάξης μας δεν μπορεί να οδηγήσει στον αυτοακρωτηριασμό του επαναστατικού οράματος απ’ τις δυνάμεις του αγώνα. Η επαναστατική προοπτική από τη στιγμή που αποτελεί τη μόνη διέξοδο από την κοινωνική λεηλασία, ορίζεται ως ο απόλυτος οδηγός για το χαρακτήρα που θα πάρουν οι επιμέρους τακτικές κατευθύνσεις του κινήματος σε σχέση τόσο με τη συγκρότηση του εσωτερικού του όσο και με τις κοινωνικές συμμαχίες. Η επαναστατική προοπτική, λοιπόν, εκφράζεται υλικά και όχι ιδεαλιστικά , από το συγκεκριμένο τρόπο οργάνωσης, ανάλυσης, απεύθυνσης και μάχης του κινήματος. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια και με δεδομένο ότι η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αυτή τη στιγμή οδεύει προς τη σύναψη ενός τρίτου μνημονίου θεωρούμε ότι το επαναστατικό κίνημα οφείλει να επιταχύνει τις διαδικασίες συγκρότησης του.

Ένα τρίτο μνημόνιο μπορεί ενδεχομένως να υιοθετηθεί από την πλειονότητα της κοινωνίας, με την αρωγή των ΜΜΕ, ως ανακούφιση από τον κίνδυνο αποβολής απ’ το ευρώ, όμως, αυτό δε σημαίνει ότι η κοινωνική οργή θα παραμείνει ανέκφραστη στο διηνεκές. Με δεδομένο ότι υπό αυτές τις συνθήκες η ύφεση και η λιτότητα θα παραμείνουν ως καθεστώς, τουλάχιστον για τα επόμενα χρόνια, μια απότομη κοινωνική έκρηξη δε μπορεί να θεωρείται απίθανη, άρα και ανάξια προετοιμασίας. Μπροστά σε ένα τέτοιο άμεσο ή μεσοπρόθεσμο ενδεχόμενο έχουμε καθήκον να οργανωθούμε, ώστε να μην αφήσουμε την κατάσταση βορά στους ρεφορμιστές της Αριστεράς, στους μετριοπαθείς και στους φασίστες.

Στο επίπεδο της αρχικής, εμβρυακής, προλεταριακής, επαναστατικής συγκρότησης το ζήτημα της βίας αποτελεί προϋπόθεση ενότητας, όχι μόνο για να απαντήσουμε στη βία που δεχόμαστε, αλλά και για να οργανώσουμε τη συγκεκριμένη πολιτική βία που απαιτείται, για να καθορίσουμε ως τάξη την εξέλιξη μιας ενδεχόμενης λαικής εξέγερσης.

Στα πλαίσια αυτά το βράδυ του Σαββάτου 9 Μάη επιλέξαμε να επιτεθούμε στην Ένωση Ελληνικών Τραπεζών, που βρίσκεται στην οδό Μασαλίας στο κέντρο της Αθήνας.