Στις 24/3 στείλαμε προς δημοσίευση στο Indymedia αφίσα για την Επανάσταση του 1821. Η αφίσα περιείχε τη γνωστή εαμική γκραβούρα, που απεικονίζει έναν αντάρτη του ΕΛΑΣ να δίνει το χέρι σε έναν Κλέφτη αγωνιστή της Επανάστασης του ‘21, ενώ το κείμενο της αφίσας ήταν το παρακάτω:

200 χρόνια μετά το 1821, Τιμούμε τη Δρακογενιά του Μεγάλου Σηκωμού.

Την αγροτιά, την κλεφτουριά, όλο το λαό που με το όπλο στο χέρι όρθωσε πύργο ατίθασο απέναντι στον Τούρκο Δυνάστη, τον πασά, τον μπέη και τον Έλληνα κοτσαμπάση συνεργάτη τους.

Τιμούμε την αθάνατη λαϊκή δημοκρατική κληρονομιά του 1821, διαχρονική πηγή έμπνευσης και ανεξάντλητη παρακαταθήκη στους σημερινούς αγώνες ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση, την ελληνική αστική τάξη και το κράτος της.

Αντάρτης Κλέφτης Παλικάρι πάντα είναι ο ίδιος ο Λαός!

Στις 25 Μαρτίου το απόγευμα, είδαμε την ανάρτηση να τοποθετείται στα ‘Κρυμμένα’, με την αιτιολογία ότι είναι ‘άσχετη με τα πολιτικά χαρακτηριστικά του μέσου’.

Αν η αφίσα είναι άσχετη με τα πολιτικά χαρακτηριστικά του μέσου, αυτό κατά την άποψη μας σημαίνει είτε την πολιτική και ιστορική άγνοια εκ μέρους της Δ.Ο του Indymedia, είτε τα ακόλουθα:

Άρνηση της Δ.Ο. να αναγνωρίσει τις λαϊκές τάξεις της εποχής – την αγροτιά και την ένοπλη δύναμη της, τους Κλέφτες, καθώς και τα φτωχά λαϊκά στρώματα των πόλεων- ως τις κινητήριες δυνάμεις της επανάστασης του 1821.

Άρνηση της Δ.Ο. να αναγνωρίσει στους Έλληνες φεουδάρχες –τσιφλικάδες (τους κοτσαμπάσηδες, πρόκριτους, προεστούς), το ρόλο του στυγνού καταπιεστή του λαού και του συνεργάτη των Τούρκων. Σημαίνει, κατά προέκταση, εξωραϊσμό του ρόλου της αστικής τάξης στην Επανάσταση, η οποία με αυτά ακριβώς τα τμήματα, όπως και με τις εξίσου αντεπαναστατικές δυνάμεις των Φαναριωτών και του Πατριαρχείου, συνασπίστηκε για να γίνει ηγεμόνας της επανάστασης, εκτρέποντας την τελικά, τόσο από τις λαϊκές δημοκρατικές στοχεύσεις της, όσο επίσης και από αυτές τις εθνικοαπελευθερωτικές αστικοδημοκρατικές.

Σημαίνει ακόμα, άρνηση του ληστρικού για τα λαϊκά συμφέροντα ρόλου των μεγάλων αποικιοκρατικών δυνάμεων της εποχής, με τις οποίες προσδέθηκε εκ γενετής η ελληνική αστική τάξη.

Πάνω από όλα όμως, σημαίνει άρνηση της δυνατότητας των καταπιεζόμενων τάξεων να παράγουν ιστορία, να δημιουργούν επαναστατικές παρακαταθήκες και ιστορικές συνέχειες με τις επόμενες γενιές.

Σημαίνει με λίγα λόγια, τη σύνταξη της Δ.Ο. με την αστική εθνική αφήγηση της Ιστορίας. Ή αλλιώς, αποδοχή αυτού που με τόση ζέση επιχειρούν να μας πουν οι εγχώριες οικονομικές και πολιτικές ελίτ, με αφορμή τα 200 χρόνια από το ‘21.Ότι δηλαδή, δημιουργός της νεοελληνικής ιστορίας και όλου του κοινωνικού πλούτου που έχει παραχθεί στη διάρκεια της, δεν είναι οι εκμεταλλευόμενες και καταπιεζόμενες τάξεις, αλλά η αστική τάξη. Αυτή είναι η πολιτική και ιδεολογική κατακλείδα της αστικής ιστορίας για το 1821, μια κατακλείδα που όλες οι εκδηλώσεις και ειδικά η παρέλαση της 25^ης Μαρτίου, συμπύκνωσαν εμφατικά : Δεν είστε εσείς, οι ραγιάδες, οι κολίγοι, οι αγρότες και οι αγρότισσες, οι εργάτες και οι εργάτριες, οι νέοι και οι νέες, η Ιστορία αυτού του τόπου. Είναι αντίθετα, η ελληνική αστική τάξη που με τη στήριξη των Ευρωπαίων και Αμερικανών σύμμαχων μας δημιουργεί την Ιστορία. Και για αυτό ακριβώς το λόγο, οι εκμεταλλευόμενες τάξεις της χρωστάτε αιώνια ευγνωμοσύνη και υποταγή.

Σε πείσμα των συντονισμένων προσπαθειών επιβολής ενός αστικού μονολόγου για τα 200 χρόνια από Επανάσταση του 1821, ο ταξικός πολιτικός ιστορικός αντίλογος που αναπτύχθηκε ήταν ισχυρός. Πολλές πρωτοβουλίες σε όλη την Ελλάδα, αντιλαμβανόμενες την Ιστορία ως θέση μάχης στο διεξαγόμενο ταξικό πόλεμο, ανέδειξαν την άλλη όψη του 1821, αυτή που πεισματικά σύσσωμο το αστικό μπλοκ προσπαθεί να αποκρύψει.

Σε αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση επιχείρησε να κινηθεί η δική μας πρωτοβουλία, μια ομάδα συντρόφων και συντροφισσών, τόσο με αναρχικές όσο και με κομμουνιστικές αναφορές. Η αφίσα κολλήθηκε μαζικά στις 24 και 25 Μαρτίου στο κέντρο της πόλης, παρά το κλίμα καταστολής και τις συντονισμένες προσπάθειες αποστείρωσης της πόλης από καθετί που θα μπορούσε να πηγαίνει κόντρα στο κλίμα εθνικής ομοψυχίας.

Στους ίδιους δρόμους, όπου στις 25 Μαρτίου του 1943, δεκάδες χιλιάδες αθηναϊκού λαού, αψηφώντας τη δολοφονική τρομοκρατία των φασιστικών στρατευμάτων Κατοχής και των ελλήνων συνεργατών τους, έστειλαν περήφανο χαιρετισμό στους λαϊκούς αγωνιστές και αγωνίστριες του 1821. Στους ίδιους δρόμους, όπου λίγες μόλις ημέρες πριν, οι μαχόμενες πορείες στο κέντρο της Αθήνας συμπύκνωναν με μια εντυπωσιακή απλότητα και σαφήνεια, τη διαλεκτική της ιστορικής κίνησης και της ταξικής πάλης, με εκείνο το σύνθημα προμετωπίδα στο πανό τους∙ σε αυτούς τους δρόμους, η αφίσα μας επιχείρησε -έστω μοριακά- να στείλει ένα σινιάλο ιστορικής μνήμης και συνέχειας. Και νομίζουμε ότι το πέτυχε.

Κόντρα στην αστική αφήγηση της Ιστορίας και τις μεταμοντέρνες εναλλακτικές της, η Επαναστατική Ιστορία θα βροντοφωνάζει πάντα:

Αντάρτης Κλέφτης Παλικάρι πάντα είναι ο ίδιος ο Λαός!

Πρωτοβουλία συντρόφων και συντροφισσών από το κέντρο της Αθήνας

Μια απαραίτητη εισαγωγική σημείωση

Η συζήτηση και η συνδιαμόρφωση, η σύνταξη και η επεξεργασία του κειμένου που ακολουθεί ξεκίνησαν μέσα στο καλοκαίρι του 2020 και ολοκληρώθηκαν τις πρώτες ημέρες του 2021.

Εν τούτοις, η έναρξη στις 8 Γενάρη της απεργίας πείνας του κομμουνιστή πολιτικού κρατούμενου Δημήτρη Κουφοντίνα μας οδήγησε στη συνειδητή και συλλογική απόφαση της καθυστέρησης της δημοσιοποίησης τους.

Μετά από 65 μερόνυχτα που τάραξαν τη σιγή νεκροταφείου που είχε επιβληθεί στη χώρα, με τον παντοτινό αντάρτη να παραδίδει και πάλι μαθήματα Αγώνα για Ζωή με Αξιοπρέπεια, με τις κινήσεις Αλληλεγγύης στο κέντρο και τις συνοικίες της Αθήνας και όλης της χώρας να χτυπιούνται και ν’ απαγορεύονται από την κρατική καταστολή και την ένστολη αλητεία αλλά παρόλα αυτά να μαζικοποιούνται και να στέκονται αταλάντευτα, πολύμορφα και ανυποχώρητα στο πλευρό του Αγωνιστή. Mε την αγωνιζόμενη φοιτητική (και όχι μόνο) νεολαία και τα μαζικά, μαχητικά και επαναλαμβανόμενα πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια της και τις καταλήψεις της (παρά το χημικό πόλεμο, τους ξυλοδαρμούς, τις εισβολές, τις εκκενώσεις, τις προσαγωγές και τις συλλήψεις) να μην υποχωρεί και να θέτει τις βάσεις για την ανατροπή στην πράξη, στο δρόμο του (ψηφισμένου πλέον) χουντομπατσονομοσχεδίου Κεραμέως – Χρυσοχοϊδη. Mε τη μάχη της Νέας Σμύρνης και την (έστω και μειοψηφική) έκρηξη της λαϊκής οργής κατά τη διάρκεια της μαζικότατης και μαχητικής διαδήλωσης στις 9/3/2021 ν’ αποτελεί ήδη μια πιθανή μητροπολιτική “εικόνα από το μέλλον”, τόσο για εμάς όσο και για τους δυνάστες μας…

Προχωράμε έστω και ετεροχρονισμένα στη δημοσιοποίηση και την έκδοση της συγκεκριμένης συλλογικής απολογιστικής συμβολής, με τα πάντα όλα γύρω μας να συνηγορούν ότι όλα συνεχίζονται…

Κίνηση της Βιολέττας [ΚτΒ] Αθήνα, 23/3/2021

Η μπροσούρα κυκλοφορεί σε ψηφιακή και έντυπη μορφή (σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων) στην Αθήνα την άνοιξη του 2021.

Το υλικό της ΚτΒ αναρτάται διαδικτυακά (μεταξύ άλλων) στο prolprot.espivblogs.net και στο fb στη σελίδα αντιπληροφόρησης Ήμουν, Είμαι & Θα Είμαι.

Για επικοινωνία: violetta@espiv.net

Ολόκληρη η μπροσούρα ΕΔΩ

Δυο αφίσες που κυκλοφόρησαν και κολλιούνται από πρωτοβουλίες συντρόφων και συντρόφισσων στους δρόμους του κέντρου και των συνοικιών της αστυνομοκρατούμενης αθηναϊκής μητρόπολης, εν μέσω “καραντίνας”, εγκληματικής κρατικής διαχείρισης της πανδημίας, αυταρχικοποίησης και εκφασισμού του αστικού κοινοβουλευτικού καθεστώτος της Γ’ Ελληνικής “Δημοκρατίας”. 

Το αίμα δεν είναι νερό, η Μνήμη δεν είναι σκουπίδι.

Καλή ανάρρωση στον κομμουνιστή πολιτικό κρατούμενο & παντοτινό αντάρτη

Δημήτρη Κουφοντίνα.

Να σπάσουμε το άτυπο καθεστώς εξαίρεσης των πολιτικών κρατουμένων.

Στην Αλληλεγγύη σε όλους τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνίστες και αγωνίστριες, στον Αγώνα ενάντια στο Κεφάλαιο & το Κράτος του, ενάντια στο φασισμό & τον ιμπεριαλισμό, ο αναρχικός φίλος και σύντροφος Χρήστος Πολίτης Ήταν, Είναι & Θα είναι Πάντα Παρών!

φώτο από μια από τις κινητοποιήσεις της Λαϊκής Επιτροπής “Αλήθεια & Δικαιοσύνη για τα θύματα του Covid 19” έξω από το νοσοκομείο που το Μάρτη του 2020 έγινε νεκροτομείο, στο Alzano του Bergamo.

Σύμφωνα με τοπικά ΜΜΕ της πόλης – σύμβολο της εγκληματικής κρατικής διαχείρισης της πανδημίας στην Ιταλία, “ένα ζευγάρι από τα μολυβένια χρόνια βρίσκεται στο στόχαστρο των διωκτικών αρχών, κατηγορούμενο για την αποστολή απειλητικών επιστολών τον Ιούνιο στους προέδρους του ΣΕΒ (Confindustria) της Λομβαρδίας και του Μπέργκαμο καθώς και για την αποστολή παγιδευμένου δέματος τον Σεπτέμβρη στον πρόεδρο του ΣΕΒ της Μπρέσια. Οι επιστολές περιείχαν μια σφαίρα διαμετρήματος 3,65 και έφεραν την υπογραφή των αυτοαποκαλούμενων Nuclei Proletari Lombardi”.

Ο Gianfranco Formoni και η Pia Panseri, πρώην μέλη και πρώην πολιτικοί κρατούμενοι της Prima Linea [Πρώτη Γραμμή], 64 και 65 ετών αντίστοιχα, κατηγορούνται για τη σύσταση μιας ένοπλης οργάνωσης – φάντασμα, για “σύσταση εγκληματικής οργάνωσης με τρομοκρατικούς ή ανατρεπτικούς σκοπούς”. Και οι δύο συμμετέχουν ενεργά στις δραστηριότητες της Λαϊκής Επιτροπής “Αλήθεια & Δικαιοσύνη για τα θύματα του Covid 19” που έχει συσταθεί στην πόλη και πολιτικά οριοθετείται στα αριστερά, σε αντίθεση με την επίσημη και γνωστότερη Επιτροπή.

Η Πία δραστηριοποιείται πολιτικά και στη Rifondazione Comunista [Κομμουνιστική Επανίδρυση], ένα κόμμα που δεν φημίζεται για τη ροπή του προς την “ατομική τρομοκρατία”. Ανάμεσα σε άλλες κινητοποιήσεις, υπενθυμίζονται οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στο νοσοκομείο του Alzano καθώς κι εκείνη έξω από την τοπική έδρα της Περιφέρειας στην πόλη του Μπέργκαμο, όπου η Πία είχε πάρει το λόγο και είχε τοποθετηθεί δημόσια. Ήταν αυτή η δραστηριοποίηση τους, σύμφωνα με τις αστυνομικές διαρροές, που έστρεψε -για ακόμα μια φορά- το στόχαστρο της κρατικής “αντι”τρομοκρατίας επάνω τους.

Όπως γράφει και τοπικό ΜΜΕ: “Ο συνδυασμός ανάμεσα σε ένα εξωκοινοβουλευτικό παρελθόν με καταδίκες για τρομοκρατική οργάνωση και η τωρινή συμμετοχή σε πρωτοβουλίες που έχουν ως αντικείμενο την υπόθεση της “κόκκινης ζώνης” της πανδημίας, ήταν αυτός που οδήγησε τις διωκτικές αρχές ως την πόρτα του σπιτιού τους”.

Με λίγα λόγια, για να το πούμε κάπως καφκικά, ο Τζιανφράνκο και η Πία είναι διά βίου ένοχοι. Γιατί αν και πλήρωσαν ήδη με δίκες, καταδίκες και φυλακίσεις το τίμημα της συμμετοχής τους σε μια κομμουνιστική ένοπλη οργάνωση της δεκαετίας του 1970, δεν έχουν πλέον το δικαίωμα να αμφισβητούν αυτό το αρρωστημένο και θανατηφόρο σύστημα. Δεν δικαιούνται, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι σύντροφοι και συντρόφισσες που συμμετείχαν σε εκείνη την επαναστατική απόπειρα για έφοδο στον ουρανό, να ασχολούνται με την πολιτική. Δεν δικαιούνται ούτε καν να ομιλούν. Με λίγα λόγια, τους έχουν καταδικάσει σε μια ποινή ισόβιας σιωπής.

Μια λέξη μόνο. ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ.

[από προφίλ συντρόφου από τη βόρεια Ιταλία]

από Ήμουν, Είμαι & Θα Είμαι.

Με θλίψη και στεναχώρια πληροφορήθηκαμε το χαμό του κομμουνιστή προλετάριου, του Καλλιθεώτη φίλου και συντρόφου Νίκου Μπίτσικα.

Ο Νικόλας έφυγε από κοντά μας μέσα σε μια συγκυρία βαριά και σκοτεινή, με έντονη την οσμή της ασφυκτικής πραγματικότητας και του θανάτου που επιβάλλεται με απροκάλυπτη βία από τους αστούς, τους βαστάζους τους και το κράτος τους, και -τώρα πια- γυρίζει πλέον ξεδιάντροπος και εκδικητικός πάνω από τα κεφάλια όλων μας. Σε καιρούς μιας προαναγγελθείσας κρατικής δολοφονίας ενός πολιτικού κρατουμένου και παντοτινού αντάρτη στη ΜΕΘ του μπατσοκρατούμενου γενικού Νοσοκομείου Λαμίας, η οποία αν τελικά πραγματωθεί θα σημάνει οριστικά το μεταπολιτευτικό “τέλος εποχής”. Ο Νικόλας έφυγε από κοντά μας, σε καιρούς σαδιστικής ένστολης βίας των ξεσαλωμένων δολοφόνων και βασανιστών της ΕΛ.ΑΣ στο κέντρο και τις συνοικίες της Αθήνας και όλης της χώρας και σε μέρες κορύφωσης της ακατάσχετης προπαγάνδας των αργυρώνητων ΜΜΕ.

Σε αρρωστημένους καιρούς, στους καιρούς της επιβαλλόμενης υγειονομικής σφαγής από την έλλειψη μέτρων προστασίας στους χώρους δουλειάς, τα ΜΜΜ, τις φυλακές και τους άλλους χώρους εγκλεισμού και ενώ τα δημόσια νοσοκομεία του αποδεκατισμένου ΕΣΥ βρίσκονται (τώρα πια) από καιρό “στο κόκκινο”. Στους καιρούς των “νέων έξυπνων περιοριστικών μέτρων” και της οξυνόμενης παράτασης της εγκληματικής κρατικής διαχείρισης της πανδημίας. Στους καιρούς που η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει, η φτώχεια και η ανέχεια εξαπλώνονται, η απελπισία και η απόγνωση επεκτείνονται, τα προσωπικά και τα συλλογικά αδιέξοδα γίνονται ενδημικά.

Στους καιρούς όμως, που οι Τάξεις και “τα στρατόπεδα χωρίζονται ξανά και η Ιστορία καίει σαν πυρωμένο σίδερο” . Εδώ που η Αλληλεγγύη, η Αντίσταση και η Συντροφικότητα συνεχίζουν να νοηματοδοτούν και να αρματώνουν τον κόσμο του Αγώνα, τον κόσμο του οποίου ο φίλος και σύντροφος Νίκος αποτέλεσε συστατικό, αναπόσπαστο κομμάτι και γέννημα θρέμμα του. Αν κάτι είναι βέβαιο, αυτό είναι πως αν ο “Πάνθηρας Νικόλας από την Καλλιθέα” ήταν ακόμα ανάμεσα μας, την Κυριακή 7/3/21 θα είχε πορευτεί κι εκείνος στους δρόμους της δικής του Νέας Σμύρνης, και θα είχε πιθανότατα φωνάξει με τη δυνατή φωνή του και την ψυχή του το “…ένα σύνθημα που όλους μας ενώνει”.

Γιατί αυτός ήταν ο Νικόλας. Ένας μαχητικός αντιφασίστας, ένας λαϊκός αγωνιστής που πλούτιζε -με τη πολύχρονη παρουσία και τη συνεπή δράση του- τους ριζοσπαστικούς-ανατρεπτικούς κύκλους και το ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα . Ένας σύντροφος που ήξερε τι πάει να πει δέσμευση και καθήκον και του άρεσε πολύ να τραγουδάει με τη ζεστή φωνή του “…Έλα και πάρτη, μόνος σου τη Λευτεριά, με τραγούδια, όπλα και σπαθιά…”.

Ένας οικοδόμος, περήφανος για τους προγόνους του που ξήλωναν τα πεζοδρόμια της Αθήνας. Ένας νεολαίος κομμουνιστής που -με το όπλο της προλεταριακής αυτομόρφωσης- τιμούσε, έψαχνε και μελετούσε την ιστορία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΔΣΕ, και συνέχιζε ν’ αναζητεί τις πολιτικές – ιδεολογικές – οργανωτικές απαντήσεις για τα ζητήματα, τις αγωνίες και τους Αγώνες του σήμερα.

Γιατί αυτός ήταν ο Νικόλας. Στις κινητοποιήσεις και τις διαδικασίες. Στις “μασίφ πίσω αλυσίδες” των διαδηλώσεων, τις οδομαχίες και τις αντιπαρακρατικές άμεσες δράσεις. Στην ταξική οργάνωση και την στρατευμένη αντιπληροφόρηση. Στα απεργιακά μπλόκα και τις εργατικές διεκδικήσεις. Στα αντιφασιστικά περίπολα και τις κινηματικές περιφρουρήσεις των καταλήψεων και όλων των χώρων αγώνα. Στις πλατείες και τους δρόμους της αθηναϊκής μητρόπολης που έζησε και αγωνίστηκε…

Τα θερμά μας συλλυπητήρια στην οικογένεια του, τους φίλους και τις φίλες, του συντρόφους και τις συντρόφισσες που πενθούν για το χαμό του. Η Μνήμη του θα μας συντροφεύει για πάντα, και κυρίως στο παρόν, μέσα στις μάχες που μαίνονται…

Την Τετάρτη 10/3 στις 12.00 στο νεκροταφείο Καλλιθέας θα πραγματοποιηθεί η πολιτική κηδεία του συντρόφου. Θα είμαστε εκεί για το τελευταίο Αντίο.

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)

Αθήνα, 8/3/21

Μιλάνο, συνοικία Lambrate 6/3/2021: Αλληλεγγύη στον Έλληνα Σύντροφο Δημήτρη Κουφοντίνα σε Απεργία Πείνας από 8 Γενάρη.

Από τις συντρόφισσες και τους συντρόφους της Κατάληψης Panetteria στη συνοικία Lambrate του Μιλάνου και με αφορμή τη 2η Ημέρα Διεθνιστικής Αλληλεγγύης στις 6/3/2021 για τον πολιτικό κρατούμενο και απεργό πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα, λάβαμε, μεταφράσαμε και δημοσιεύουμε την ακόλουθη συμβολή μιας κομμουνίστριας συντρόφισσας, πρώην πολιτικής κρατούμενης -κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980- στις ιταλικές ειδικές φυλακές, καθώς και τους “επαναστατικούς χαιρετισμούς μας στο Δημήτρη και όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες στην Ελλάδα που αυτές τις μέρες αγωνίζονται με δύναμη, αποφασιστικότητα και αγάπη”.

Προλεταριακή Πρωτοβουλία,

Αθήνα, 8/3/2021

Μέσα από τις ανταποκρίσεις και τις ανακοινώσεις που έχουμε λάβει, γνωρίζουμε την κατάσταση που βρίσκεται ο σύντροφος Δημήτρης Κουφοντίνας -στρατευμένος της οργάνωσης 17 Νοέμβρη, απεργός πείνας εδώ και πάνω από 54 ημέρες- και η οποία από ώρα σε ώρα επιδεινώνεται. Ο Δημήτρης, ένας σύντροφος που δεν έπαψε ποτέ να αγωνίζεται, παλεύει σήμερα ενάντια στη σωφρονιστική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης Μητσοτάκη και για τη μεταγωγή του σε άλλη φυλακή, αφού αυτή η μεταρρύθμιση προβλέπει ότι οι κατάδικοι για τρομοκρατία δεν μπορούν να εκτίουν την ποινή τους σε αγροτικές φυλακές, αλλά πρέπει να παραμείνουν έγκλειστοι στις φυλακές που βρίσκονταν. Πράγματι είχε ανακοινωθεί η μεταγωγή του στην αθηναϊκή φυλακή του Κορυδαλλού, μεταφέρθηκε όμως στο Δομοκό, σε μια φυλακή τύπου υψίστης ασφαλείας που βρίσκεται σε μια ορεινή τοποθεσία της κεντρικής Ελλάδας.

Μια πειθαρχική μεταγωγή και μια μορφή καταστολής για την εξόντωση του Δημήτρη Κουφοντίνα, η οποία όμως εγγράφεται στο συνολικότερο κατασταλτικό σχεδιασμό του ελληνικού Κράτους, στην απόπειρα του να τσακίσει τα ριζοσπαστικότερα και μαχητικότερα κοινωνικά κομμάτια ώστε να εξορκίσει το ενδεχόμενο των μελλοντικών συγκρούσεων.

Η Ελλάδα βιώνει μια συνθήκη σε πολλά σημεία παρόμοια με την ιταλική, διαθέτοντας όμως μια πραγματικά μεγάλη ικανότητα αγώνα και αλληλεγγύης, παρά την αυξητική τάση των κρουσμάτων του ιού και της άγριας οικονομικής κρίσης.

Στην Ιταλία ενώπιον μιας απώλειας θέσεων εργασίας που άγγιξε τα υψηλότερα ποσοστά της τελευταίας πενταετίας, ενός συστήματος υγείας ολοένα και πιο ιδιωτικοποιημένου και ανίκανου να εγγυηθεί την υγεία των προλετάριων, ενός εκπαιδευτικού συστήματος που η ταξική φύση του αναδύεται όλο και πιο ξεκάθαρα, με τη διαρκή συμπίεση των ολοένα και χαμηλότερων μισθών και με επίπεδα ολοένα εντονότερης εκμετάλλευσης, που φτάνουν μέχρι και σε κυριολεκτικές μορφές δουλοπαροικίας της μεταναστευτικής εργατικής δύναμης, η εξουσία επιδεικνύει μια αυξανόμενη επιθετικότητα, μέσα από τη χρήση διάφορων μορφών καταστολής και βίας ενάντια σε όλους εκείνους τους αγώνες που θέτουν -έστω και στο ελάχιστο- υπό αμφισβήτηση τις εφαρμοζόμενες πολιτικές, τις κοινωνικές και τις εργασιακές συνθήκες, και επιδεικνύουν μια ισχύ και μια αυτονομία “προκλητική” για το αφήγημα μιας λεγόμενης “εθνικής ενότητας”, μέσα από το οποίο υποτίθεται ότι όλοι και όλες βρισκόμαστε στην ίδια βάρκα, ενωμένοι μέσα στην έκτακτη συνθήκη του Covid.

Όχι μόνο αυτό. Πριν από ένα χρόνο στις ιταλικές φυλακές, κατά τη διάρκεια του πρώτου κύματος του ιού, και μπροστά σε μια συνθήκη υπερπληθυσμού των εγκλείστων, έλλειψης στοιχειωδών προληπτικών μέτρων και πέπλου σιωπής για τα αιτήματα των κρατουμένων για μετατροπή των ποινών κάθειρξης σε κατ’ οίκον περιορισμούς, εν μέσω των εξεγέρσεων που ξέσπασαν από την ανυπόφορη κατάσταση, το κράτος δολοφόνησε 14 κρατούμενους. Για να μην ξεχαστεί αυτή η σφαγή, αυτές τις μέρες πραγματοποιούνται μπροστά στις φυλακές συγκεντρώσεις συγγενών και αλληλέγγυων.

Επομένως, ο αγώνας σας είναι και δικός μας, μέσα και έξω από τις φυλακές ενάντια σ’ ένα σύστημα που δεν είναι τίποτα άλλο από βαρβαρότητα.

Είμαστε μαζί σας, στο πλευρό του Δημήτρη Κουφοντίνα και όλων των συντρόφων, των προλετάριων, των γυναικών που αγωνίζονται.

Μια συντρόφισσα από την κατάληψη Panetteria του Μιλάνου