“Δεν θ’ απογοητεύσουμε τη Γάζα: Η Παλαιστίνη, η σιωνιστική Ιταλία και η 27η Γενάρη, Ημέρα της Λήθης”.
Την επομένη της απαγόρευσης των διαδηλώσεων Αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη στις 27 Γενάρη, οι οποίες -παρά την κρατική τρομοκρατία, την αστυνομοκρατία και την καταστολή- πραγματοποιήθηκαν μαζικά και μαχητικά στη γειτονική χώρα, ανήμερα της “Ημέρας Μνήμης του Ολοκαυτώματος”, ο σύντροφος και συγγραφέας Φίλιππος Καλομενίδης, μάς καλούσε από τη Σαρδηνία, να στοχαστούμε διαφορετικά για τη σιωνιστική Ιταλία και ν΄ αγωνιστούμε για «να μην απογοητεύσουμε τη Γάζα».
Η ακόλουθη συνέντευξη του στην Mariella Valenti [*] δημοσιεύθηκε στα ιταλικά στο osservatoriorepressione.info στις 26/1/2024. Μεταφράστηκε στα ελληνικά από τον Λ.Β και δημοσιεύεται στο prolprot.espivblogs.net ως μια (ακόμα) συμβολή στην προλεταριακή – διεθνιστική αντιπληροφόρηση, ενάντια στην καθεστωτική σιωνιστική προπαγάνδα και την ευρωατλαντική παραπληρόφορηση, ως ένα (ακόμα) συντροφικό σινιάλο Αλληλεγγύης στη μαρτυρική και αδούλωτη Γάζα, τη μαχόμενη Υεμένη και το αντιστεκόμενο Λίβανο, από την αθηναϊκή μητρόπολη μέχρι τη Σαρδηνία και όλη τη Μεσόγειο των Λαών.
Ενάντια στο βάθεμα της ελληνικής εμπλοκής στον εντεινόμενο ιμπεριαλιστικό Πόλεμο και την αδιάκοπη σιωνιστική γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού, ο δικός μας Εχθρός είναι εδώ: Μέσα στην Ελλάδα, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ & την αιματοβαμμένη Συμμαχία Ελλάδας – Ισραήλ.
Η Ιστορία είχε, έχει και θα έχει μια σωστή πλευρά, με την Παλαιστίνη ως τη Λευτεριά!
Προλεταριακή Πρωτοβουλία
Αθήνα,11/2/2024.
.
***
«…Aκόμα κι αν μετατραπούμε σε άτομα σκορπισμένα στον αέρα, δεν θ’ αφήσουμε τη Γάζα. Δεν μετράει το πόσο θα μας κοστίσει, δεν θ’ αφήσουμε τη Γάζα (…) Ας ανάψει ο μεγάλος πόλεμος, γιατί εμείς είμαστε ο λαός του και οι άνθρωποι του. Στ’ αδέλφια μας, τους γιούς και τους πατεράδες μας στη Γάζα, είμαστε μαζί σας. Δεν είστε μόνοι. Το δικό μας αίμα είναι για εσάς εύκαιρο και θα είμαστε μαζί σας, μέχρι την τελευταία ανάσα. Ο Θεός αρνείται το να είμαστε υποταγμένοι και ταπεινωμένοι ενώ χύνεται το δικό σας αίμα. Τι θα μας πει ο Θεός όταν θα τον συναντήσουμε; Απογοητεύσατε τη Γάζα. Όχι, μα το Θεό, δεν θα την απογοητεύσουμε, κι ας κοστίσει όσο είναι να κοστίσει».
Πριν αρχίσουμε τη συνέντευξη, ο Filippo Kalomenìdis μου δείχνει τη δήλωση του Abdul Salam Jahaf, στρατηγού της Υεμενίτικης Ταξιαρχίας, που κυκλοφόρησε την πρώτη νύχτα των Αγγλο-αμερικάνικων βομβαρδισμών κατά της Χώρας του.
Μου εξομολογείται ότι πρόκειται για ένα από τα λυρικότερα και συναρπαστικότερα κείμενα, απ’ όσα έχουν γραφτεί από την 7η Οκτώβρη μέχρι σήμερα. «Οι Χούθι έρχονται αντιμέτωποι με τους σιωνιστές για να υπερασπιστούν τον παλαιστινιακό λαό, έχοντας ακόμα ανοιχτές τις πληγές τους από τον πόλεμο που θέλησαν οι ΗΠΑ και εξαπέλυσαν οι διεφθαρμένοι Σαουδίτες, εξοπλισμένοι από το ιταλικό κράτος. Οι Υεμενίτες επαναστάτες, λαβωμένοι από περισσότερα από δέκα χρόνια πολέμου, τα παίζουν όλα για όλα για να σώσουν τη Γάζα. Αυτή είναι η ίδια η εικόνα της ήττας της Δύσης. Ένα φωτεινό και οδυνηρό παράδειγμα προς μίμηση. Ταυτόχρονα, το ιταλικό κράτος και η κυβέρνηση μπαίνουν στην πρώτη την γραμμή των ευρωπαϊκών χωρών που θα επιτεθούν στην Υεμένη, για να υποστηρίξουν τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού, την υπεράσπιση του ελεύθερου εμπορίου για τον πολλαπλασιασμό των κερδών, πάνω στο πετσί των εσχάτων. Οι μοναδικές ελευθερίες που ενδιαφέρουν τους δυτικούς».
Συγγραφέας, ποιητής και πολιτικός στρατευμένος ο Φίλιππος Καλομενίδης, Σαρδηνός – Έλληνας με τουρκικές και ρωσικές ρίζες, δεν παραλείπει ποτέ να τονίζει ότι είναι γιος και εγγονός προσφύγων, ώστε να ξεκαθαρίσει ότι η ενασχόληση του με τον παλαιστινιακό λαό δεν είναι μονάχα ιδεολογική, αλλά βασίζεται σε κομβικούς προσωπικούς λόγους. Προέρχεται από τα βάθη του εξεγερμένου αίματος του «ανθρώπου χωρίς τόπο, που βίωσε την κλοπή τόσων και τόσων, πάμπολλων εδαφών», όπως συχνά διηγείται. Συγγραφέας [στα ιταλικά] του La direzione è storta – Reportage lirico sul Covid 19 e i virus del potere [Η κατεύθυνση είναι στραβή – Λυρικό ρεπορτάζ για τον Covid 19 και τους ιούς της εξουσίας] (Εκδόσεις Homo scrivens, 2021), του Per tutte, per ciascuna, per tutti, per ciascuno – Canti contro la guerra dell’Italia agli ultimi [Για όλες, για την καθεμιά, για όλους, για τον καθένα – Τραγούδια ενάντια στον πόλεμο από την Ιταλία των έσχατων] (Εκδόσεις DEA, 2022) αλλά και του συνοπτικού (πολυαγαπημένου για μερικούς και ιδιαίτερα αμφισβητούμενου από άλλους) πολιτικού, ποιητικού, αιρετικού δοκιμίου του “Η Παλαιστινιακή Επανάσταση της 7ης Οκτώβρη” [“La Rivoluzione Palestinese del 7 ottobre”] που δημοσιεύθηκε στο “Osservatorio Repressione” [“Παρατηρητήριο Καταστολής”] στις 20/10/2023 και κυκλοφόρησε και στην Ελλάδα από την Προλεταριακή Πρωτοβουλία [Iniziativa Proletaria] στις 30/10/2023.
Ξεκινάω από το “Per tutte, per ciascuna, per tutti, per ciascuno”. Ένα λογοτεχνικό εγχείρημα, ένα ποιητικό μανιφέστο αντίστασης και αγάπης που διασχίζει το χρόνο και το χώρο, το θάνατο και τη ζωή. Το βιβλίο περιέχει αντιπολεμικά τραγούδια από την Ιταλία των εσχάτων (συμπεριλαμβανομένου ενός κομματιού, του οποίου οι στροφές είναι αφιερωμένες στον Παλαιστίνιο στρατευμένο Wael Zuaiter που δολοφονήθηκε το 1972 στη Ρώμη από τη Mossad, με τη συγκατάθεση των ιταλικών μυστικών υπηρεσιών), αλλά μπορεί να συνυφανθεί με την καταγγελία της σχεδόν αιωνόβιας κατοχής της Παλαιστίνης από την πλευρά του Ισραήλ, της σφαγής των δεκάδων χιλιάδων αμάχων και των μαχόμενων που δεν παραιτούνται ως θύματα και μετατρέπονται σε συνειδητούς παρτιζάνους. Σε μια συνέντευξη σου, στις 9 Νοέμβρη 2023 στο nuovaresistenza.org της “Nuova Resistenza” [“Νέας Αντίστασης”] (σ.τ.μ που επίσης δημοσιεύθηκε στα ελληνικά στο prolprot.espivblogs.net), μίλησες για «την ιδεολογική και χειροπιαστή συνάφεια του ιταλικού κράτους με το γενοκτονικό σιωνιστικό κράτος».
– To Ισραήλ αποτελεί το πλέον προκεχωρημένο φυλάκιο του φιλελεύθερου και αποικιακού συστήματος, ευρωπαϊκού και όχι μόνο. Μεταξύ των Ιταλών προοδευτικών που ισχυρίζονται ότι αγωνίζονται για την Παλαιστίνη είναι διαδεδομένη η πεποίθηση ενός οριακού ρόλου της Χώρας τους, σχετικά με τη γενοκοτονία που οι σιωνιστές σχεδιάζουν και εντείνουν από τα τέλη του προπερασμένου αιώνα. Περιορίζουν εργαλειακά το παλαιστινιακό αίμα που κηλιδώνει την τρίχρωμη ιταλική σημαία, ως μια υπόθεση με κάποιους σημαντικούς γεωπολιτικούς, οικονομικούς, εμπορικούς, στρατιωτικούς, ακαδημαϊκούς περιορισμούς.
– Τι είναι λοιπόν αυτό που θέλουν να κρύψουν;
– Ήδη κατά τη διάρκεια της φασιστικής εικοσαετίας (1922 -1943), η Ιταλία υπήρξε από τους πρώτους εμπνευστές του σχεδίου για ένα αποικιακό εβραϊκό κράτος στην Παλαιστίνη.
Η συνεργασία με το σιωνιστικό κίνημα κορυφώθηκε με την εκπαίδευση Ιουδαίων συμμοριτών στην ακαδημία της Marina Regia στην Τσιβιταβέκια, ώστε ν’ αναβαθμιστεί η προετοιμασία τους για την εθνοκάθαρση των Παλαιστίνιων.
Οι Ιταλοί βρίσκονταν στην πρωτοπορία των μαζικών επιστημονικών δολοφονιών, όπως αποδεικνύεται από την απόλυτη καινοτομία με τα στρατόπεδα εξόντωσης στη Λιβύη, τη Σομαλία και την Ερυθραία από το 1930 και τη χρήση χημικών όπλων στην Αιθιοπία ενάντια στους αντιστασιακούς και τους πολίτες από το 1935.
Μέχρις ότου, η διδασκαλία των θεωριών και των πρακτικών σφαγιασμού διακόπηκε από την οπορτουνιστική μουσολινική έκδοση των φυλετικών νόμων, στ’ όνομα της συμμαχίας με τη ναζιστική Γερμανία.
Μεταπολεμικά, ο πολιτισμικός εναγκαλισμός με το σιωνισμό επανήλθε, από τη Δημοκρατία [Repubblica] που αναγνωρίζει άμεσα την κατοχική οντότητα στην Παλαιστίνη το ’49, επιτρέπει στις εβραϊκές κοινότητες να διαδίδουν ισραηλινή προπαγάνδα, αποτελώντας έτσι, ντε φάκτο μια άμεση εφαρμογή ενός παράνομου καθεστώτος – απαρτχάιντ.
Για να γίνει αντιληπτό, η Ένωση των ιταλικών εβραϊκών κοινοτήτων καταγγέλει γκροτέσκα σ’ ένα πολύ πρόσφατο ντοκουμέντο της, την «παλαιστινιακή θυματοποίηση», παραληρώντας πως οι λέξεις «εξόντωση – lager – κατοχή – γενοκτονία» δεν μπορούν ν’ αποδίδονται ποτέ στο Ισραήλ, αλλά μονάχα στο Ολοκαύτωμα.
Μια Δημοκρατία που έπειτα έδωσε τη συγκατάθεση της στα τάγματα θανάτου της Mossad, για τις δολοφονίες Παλαιστίνιων προσφύγων: του Wael Zuaiter στις 16/10/1972, του Majed Abu Sharar στις 9/10/1981, των Nazih Matar και Kamal Yousef στις 17/6/1982, όλες με τρεις βομβιστικές ενέργειες, όχι πολύ μακριά από το (προεδρικό μέγαρο) Κυρηνάλιο στη Ρώμη. Προκαλεί θυμηδία ο τρόπος με τον οποίο, οι Ιταλοί ειρηνιστές θυμούνται με συγκίνηση της υποκριτικές φράσεις αγανάκτησης του (τότε ΠτΔ) Περτίνι για τη σφαγή των Παλαιστίνιων προσφύγων στη Sabra και τη Shatila στο Λίβανο, μόλις τρεις μήνες μετά τη διάπραξη της. Χρειάστηκε να σφαγιαστούν πάνω από τέσσερις χιλιάδες ανθρώπινα όντα, έτσι ώστε ο φαρισαίος παρτιζάνος πρόεδρος ν’ αντιληφθεί ότι οι σιωνιστές είχαν την άδεια να διαπράττουν εγκλήματα παντού;
– Όμως στην ιταλική ριζοσπαστική αριστερά ήταν πάμπολλοι εκείνοι που διάλεξαν την παλαιστινιακή πλευρά, χωρίς δεύτερες σκέψεις και προσποιήσεις…
– Αυτό είναι αλήθεια. Όμως οι μαρξιστικές ελίτ δεν έκαναν, σχεδόν ποτέ, τους λογαριασμούς τους με τις σιωνιστικές ρίζες που βρίσκονταν βαθιά χωμένες και εύφορες, μέσα στο επίκεντρο του ιταλικής πολιτισμικής πεδιάδας.
Με τον Πιέρ Πάολο Παζολίνι, για παράδειγμα, ο οποίος προσδιόριζε τους Ισραηλινούς ως τα «μεγαλύτερα αδέλφια λόγω πόνου», αρνιόταν την ύπαρξη των Παλαιστίνιων, αποκαλώντας τους αποκλειστικά ως «Άραβες», επιφυλάσσοντας για τα μικρά τους, τη συνήθη παιδόφιλη και απανθρωποιημένη έκσταση του για τα παιδιά των απόκληρων: «αγριμάκια με καταπληκτικά ανθρώπινα μάτια».
Με τον Τόνι Νέγκρι που δήλωνε ότι διδάχτηκε τη συλλογική αρμονία και τον κομμουνισμό των kibbutz, τα οποία χτίστηκαν πάνω στα πτώματα των Παλαιστίνιων.
Η’ με τον Έρι Ντε Λούκα που υποστηρίζει ότι «η Παλαιστίνη πάντα ήταν κατεχόμενη» από πάρα πολλούς εισβολείς και γι’ αυτό θα πρέπει να εξαφανιστεί μπροστά στην «αυταπόδειξη του κράτους», αυτού του εβραϊκού θρησκευτικού κράτους.
Ο κατάλογος θα μπορούσε να συνεχιστεί πολύ επί μακρόν…
Επομένως, ας μην ξαφνιαζόμαστε με τους αποπολιτικοποιημένους ειρηνιστές που βρωμίζουν το κίνημα με δειλά συνθήματα, όπως το “ούτε με την Χαμάς ούτε με τον Νετανιάχου”. Κατά βάθος, αντιλαμβάνονται τους Ισραηλινούς σαν αδέλφια, πρώην σοσιαλιστές που πήραν το λάθος δρόμο. Για εκείνους, ένας δολοφόνος όπως ο Γιτζάκ Ράμπιν ήταν ένας ήρωας. Για εκείνους, οι συμφωνίες του Όσλο με την επακόλουθη ειρήνη εξόντωσης των Παλαιστίνιων, αποτέλεσαν την ιδανική συνθήκη.
Μην ξαφνιαζόμαστε με τους διευθύνοντες του δημοκρατικού κόμματος που ανεμίζουν τις σημαίες με το άστρο του Δαβίδ και με τους νεοφασίστες που βρίσκονται στη κυβέρνηση, προσφέροντας άμεση στρατιωτική υποστήριξη στους δήμιους της Κνέσετ και διευθύνοντας τις ιταλικές – ισραηλινές οργανώσεις. Είναι κληρονόμοι μιας βρωμερής και αυταπόδεικτης ιστορικής – εθνικής παράδοσης.
– Στο δοκίμιο “Η Παλαιστινιακή Επανάσταση της 7ης Οκτώβρη” έγραψες πως επιτέλους πάρα πολλά από τα παιδιά μας αποφάσισαν “ν’ αρνηθούν και να φτύσουν τη ρατσιστική ιδέα της υπεροχής –την οποία ανέκαθεν εκείνοι εκθείασαν– της κίβδηλης ευρωπαϊκής ταυτότητας, αυτής που αποτέλεσε τον πραγματικό προπάτορα, περισσότερο ακόμα και από τον γενοκτονικό εθνικισμό των ΗΠΑ, της ισραηλινής αποικιοκρατίας”.
Σ’ άλλα γραπτά σου, προσδιόρισες τους Ευρωπαίους σαν “τους παλιούς προγόνους του Ισραήλ”, “ένα τέκνο τόσο τερατώδες, τόσο τέλειο ως προς την πραγμάτωση μιας γενοκτονικής δημοκρατίας, ώστε να μετατραπεί στο απόλυτο σημείο αναφοράς του δυτικού φιλελεύθερου συστήματος”. Υπό ποια έννοια το Ισραήλ είναι ένα μοντέλο για την Ιταλία;
– Το ιταλικό κράτος έχει καταστήσει τον αποικιακό ρατσισμό σε μια θρησκεία. Η διασύνδεση μεταξύ βιολογισμού και υπεροχής, βασισμένη στον κεφαλαιοκρατικό δεσποτισμό, μεταξύ Ιταλίας και Ισραήλ -όπως τονίζω- είναι πριν απ’ όλα πολιτισμική.
Είδες το περασμένο φθινόπωρο τις φωτογραφίες των ανήλικων μεταναστών πίσω από τα συρματοπλέγματα και τα δίχτυα του καινούριου κέντρου κράτησης (CPR) στο Pozzallo της Σικελίας; Ασφυκτικά στοιβαγμένοι, ανάμεσα σε ατσάλινους φράχτες, μέσα σε μια δίνη από κάγκελα. Για το έγκλημα τους να την κοπανήσουν από την καταστροφή και τη λεηλασία του Νότου του Κόσμου που έχουν διαπραχθεί από τη Δύση;
Δεν σου θύμισαν τα Παλαιστινόπουλα που είναι κλεισμένα μέσα στα ισραηλινά δεσμωτήρια, εκείνα που διηγείται ο συγγραφέας και πολιτικός κρατούμενος Walid Daqqah;
Τον Σεπτέμβριο του 2023 υπήρξε στην Ιταλία, η ψήφιση των διαταγμάτων διακρίσεων από την νεοφασιστική κυβέρνηση, με τα οποία τελειοποιείται η διοικητική κράτηση μεταναστών. Ένας νόμος εθνοτικού διαχωρισμού του 1998 που φέρει, βουτηγμένο στο αίμα των εγκλείστων και των δολοφονημένων, το όνομα του πατέρα της ρατσιστικής πατρίδας, του (τότε υπουργού Εσωτερικών και μετέπειτα ΠτΔ) Τζόρτζιο Ναπολιτάνο.
Ένας κανονισμός που ανακαλεί τη σιωνιστική κατασταλτική εφεύρεση, αιωνίως [ad aeternum] και στο ανώτατο επίπεδο αγριότητας για τους Παλαιστίνιους.
Αυτούς τους μήνες ακριβώς, σχεδιάζεται η απέλαση και ο εγκλεισμός των προσφύγων σε άλλα έθνη. Δεν σου φέρνει στο νου το σιωνιστικό σχέδιο;
Έπειτα, στο δικαστικό μηχανισμό και τις φυλακές, ο δεσμός είναι εξίσου εξόφθαλμος: η ατελείωτη φυλάκιση των πολιτικών κρατούμενων κάθε εποχής ξεσηκωμού, ο ισραηλινός Νόμος των Υπηρεσιών Φυλακών του 1971 που πάρθηκε ως μοντέλο στην Ιταλία –που χρησιμοποιεί, για ν’ αναφέρουμε τον Ahmad Sa’dat, την απομόνωση του κρατούμενου «ως ποινή, ακραία μορφή βασανιστηρίου και μεθοδική ψυχική καταστροφή»– με το άρθρο 90 αρχικά για τους επαναστάτες κομμουνιστές, και έπειτα με το 41 bis για αναρχικούς, αντικαπιταλιστές μαχητές και για μαφιόζους, και στα κελιά που επιφυλάσσονται για τους “κοινούς”, τα κελιά που είναι ξέχειλα με πρόσφυγες από το Νότο του Κόσμου. Με αυτούς που δεν κατάφεραν να βγάλουν από τη μέση με τους μαζικούς πνιγμούς στη Μεσόγειο, με τις θαλασσινές γκαρότες τους.
– Ανατρέχω σε μια επιστολή γραμμένη τον Δεκέμβριο του 1948, από μια ομάδα σημαντικών Εβραίων Αμερικανών -μεταξύ τους, ο Άλμπερτ Αϊνστάιν και η Χάννα Άρεντ- στους New York Times, όπου εκφράζουν την ανησυχία τους για την ανάδυση του κόμματος για την ελευθερία, του Tinuat Haherut, πρόδρομου του Likud, το οποίο και περιγραφόταν σαν στενά συνυφασμένο, ως προς την οργάνωση, τις μεθόδους, την πολιτική φιλοσοφία και τα κοινωνικά θέλγητρα, με τα ναζιστικά και τα φασιστικά κόμματα. Έτσι εξηγούνται οι “συνάφειες” στην πολιτική της κυβέρνησης του Ισραήλ, κυρίως τώρα που βρίσκεται στα χέρια της θρησκευτικής και σκληροπυρηνικής δεξιάς. Μια άγρια φωτοτυπία φασιστικής και γενοκτονικής φύσης του Likud. Είναι όμως ακριβώς έτσι;
Στα θεμέλια της θέσης του Αϊνστάιν και της Άρεντ υπάρχει ανειλικρίνεια και παραλογισμός: πως γίνεται να θεωρούμε ότι το πρόβλημα ενός κράτους αποικιοκρατικής, θεοκρατικής και γενοκτονικής κατοχής, χτισμένου πάνω στη Nakba και την απαλλοτρίωση κάθε ζωτικού στοιχείου ενός άλλου λαού που στοχεύει τελικά στον αφανισμό των Παλαιστίνιων, είναι εκείνο του πολιτικού χρωματισμού της κυβέρνησης του;
Κατά τη διάρκεια της εγκληματικής ιστορίας του, το Ισραήλ είχε είκοσι πρωθυπουργούς. Μονάχα εφτά από αυτούς ήταν του Likud, και άλλοι δύο ήταν άλλων δεξιών σχηματισμών.
Είναι αναμφισβήτητο πως οι Παλαιστίνιοι -όταν δεν εκδιώκονταν από τα εδάφη τους- ζούσαν την κόλαση επί της γης, μέσα σ’ ένα τεράστιο στρατόπεδο εξόντωσης, κάτω από τον ανοιχτό ουρανό. Ακόμα και κατά τη διάρκεια των κυβερνήσεων των ανέντιμων δήμιων πρωθυπουργών της κοσμικής αριστεράς του Mapai του Μπεν Γκουριόν και του Εργατικού Κόμματος.
– Είμαι περίεργη τότε να μάθω τι σκέφτεσαι για το διάσημο δοκίμιο “H κοινοτοπία του κακού” της Άρεντ. Μια έκφραση που ήρθε στο μυαλό πάρα πολλών, μπροστά στις εικόνες του σφαγείου από τη Γάζα, των ερειπίων και των παραληρηματικών διαγγελμάτων των Νετανιάχου, Ιωάβ Γκάλαντ και Μπεν Γκβιρ;
– Στις χειριστικές σελίδες της Άρεντ είναι καιρός ν’ αντιληφθούμε, όπως μας καλεί να κάνουμε ο Samed Ismail των Νέων Παλαιστίνιων [Giovani Palestinesi], ότι «το κακό είναι κοινότοπο μονάχα όταν ο μοχθηρός δεν μπορεί πια να βλάψει, προηγουμένως το κακό είναι όσο βαθύτερο μπορεί να υπάρξει, μια άβυσσος στην οποία η κοινοτοπία του καλού δεν τολμάει να στρέψει το βλέμμα της…Το νεογνό κακό, τώρα πια απογαλακτισμένο, του σιωνισμού ρίχνει ένα αναδρομικό βλέμμα στο εξημερωμένο κακό του ναζισμού. Εδώ χαράζονται οι γραμμές της εναλλαγής μεταξύ αυτών των δύο ιστορικών κινημάτων. Στο σχολικό μάθημα του “Η κοινοτοπία του κακού”, το Ισραήλ δεν αναφέρεται. Πόσο ελάχιστα κοινότοπο είναι αυτό το γεγονός. Αν μιλάμε για ιστορία δεν κοιτάμε στην τρέχουσα ιστορία. Πόσο ελάχιστα κοινότοπη είναι η μετατροπή της μνήμης σ’ ένα πανίσχυρο εργαλείο της λήθης;»
Ήδη πριν την γενοκτονία αυτών των μηνών στη Γάζα, με τα λόγια του Joseph Massad, από την τέταρτη και τελική φάση της Nakba κι έπειτα, εγώ απλά διαπιστώνω την απόλυτη προτεραιότητα της αναγκαιότητας για τον αφανισμό του κράτους του Ισραήλ.
– Θέλεις να εξηγήσεις με ποιούς όρους;
– Είναι πρωτόγνωρος ο τρόπος με τον οποίο σ’ αυτήν την εποχή της εκμηδένισης των συνειδήσεων, η ιστορική καλή προαίρεση ερμηνεύεται ως κάτι το ανεπίτρεπτο και το ακατανόητο.
Κοιτάμε άραγε με τρόμο την πτώση των γαλλικών αποικιακών κτήσεων στην Αλγερία, από το 1954 μέχρι την ανεξαρτησία του 1962; Όχι.
Την καταστροφή του 1975 του Νότιου Βιετνάμ, δοσιλογικού κράτους – προτεκτοράτου του βορειο-αμερικάνικου ιμπεριαλισμού; Όχι.
Το ξερίζωμα της περσικής μοναρχίας του 1979, θεσμού δημιουργημένου εργαστηριακά, υπό την κυριαρχία των ΗΠΑ και του Ισραήλ; Ούτε καν.
Δεν είμαι τόσο αφελής να πιστεύω ότι ο αφανισμός του γενοκτονικού σιωνιστικού κράτους και η απόλυτη απελευθέρωση της Παλαιστίνης μπορούν να προκληθούν, για να χρησιμοποιήσω την κορανική γλώσσα, από το φύσημα ενός «καλού ανέμου». Θα είναι «άνεμος θυελλώδης, θορυβώδης, γεμάτος πέτρες». Θα είναι ένας «φλογισμένος άνεμος», το κολασμένο tamun.
Κι έπειτα, συγχώρα μου την ιλιγγιωδώς κοινότοπη απομείωση του Χίτλερ, οι φιλελεύθεροι και οι σοβιετικοί δεν ξαπόστειλαν άραγε το τρίτο ράιχ με τους ίδιους τρόπους;
Κι όμως, υπάρχουν ακόμα “ορθά σκεπτόμενοι” που πιστεύουν στη λύση των “δύο λαών, δύο Κρατών”. Ή εκείνοι που ταμπουρώνονται πίσω από μια αισχρή σιωπή -που μετράει την ηθική θερμοκρασία μιας κοινωνίας στερούμενης ηθικής και ανθρωπιάς- και γιορτάζουν την Ημέρα της Μνήμης, αφιερωμένης στη Shoah, χωρίς να ντρέπονται και ν’ αντιδρούν ενώπιον της σφαγής στη Γάζα, μέχρι σήμερα 25.000 αθώοι, μεταξύ των οποίων 12.000 παιδιά και 6.000 γυναίκες.
Οι μάρτυρες στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη επαναφέρουν την επείγουσα αναγκαιότητα να θέσουμε το Ολοκαύτωμα μεταξύ των γενοκτονιών που τελέστηκαν, κατά τη διάρκεια του προηγούμενου και τις αρχές αυτού του αιώνα, από την πολιτισμένη, αποικιακή, κεφαλαιοκρατική Ευρώπη.
Χρειάζεται να σταματήσουμε να το κορνιζάρουμε σαν να είναι η άβυσσος και το απόλυτο τρομερό [tremendum], σαν την μεγαλύτερη απ’ όλες τις αχρειότητες.
Ξέρουμε καλά από τη διδασκαλία του Aimé Césaire πως οι ναζιστικές – φασιστικές κτηνωδίες συντάραξαν το φαντασιακό των λευκών γιατί παραβίασαν την ιερή συμφωνία μεταξύ των λευκών δυνάμεων: η ωμότητα και η εκμηδένιση μπορούν να επιφυλάσσονται μονάχα στους αραβικούς, μαύρους, ασιατικούς, ιθαγενείς στην Αμερική και στους σλάβικους λαούς. Στους άγριους.
Η σχετικοποίηση του Ολοκαυτώματος δεν ισοδυναμεί με την άρνηση της ενσυναίσθησης για εκείνον που το υπέστη, αλλά αντίθετα της ενδυνάμωσης της, καθιστώντας την σε αυθεντική, ανθρώπινη, έξω από κάθε συσκοτισμένη ειδωλολατρία.
Για να εξηγηθώ καλύτερα, θα περιοριστώ στην εξέταση των χρόνων που ακολούθησαν άμεσα μετά την ψευδή και ομόφωνη διαπίστωση των δυτικών πως δεν υπήρξε άλλη εξόντωση τόσο σκοτεινά επιστημονική, και την προπαγανδιστική παραχάραξη του “ποτέ ξανά”.
Μεταξύ 1947-48, οι γαλλικές αποικιακές αρχές εφόρμησαν στη Μαγαδασκάρη για να τιμωρήσουν την ανεξαρτησιακή μαγαδασκάρικη εξέγερση, βιάζοντας τον πληθυσμό και πυρπολώντας ολόκληρα χωριά, δολοφόνησαν 100.000 άτομα. Επιστημονικά. Με την επινόηση των πτήσεων του θανάτου: τα θύματα τους πετάγονταν ζωντανά από τα πολεμικά αεροπλάνα στ’ ανοιχτά της θάλασσας.
Αυτή η γαλλική συνταγή θα επανέλθει σε χρήση στο Βιετνάμ μέχρι το 1954 και κατά τη διάρκεια της μάχης στο Αλγέρι στα 1956-57.
Επομένως, οι Γάλλοι εξόντωσαν συστηματικά ένα εκατομμύριο Βιετναμέζων, ένα εκατομμύριο Αλγερινών και εκατό χιλιάδες Μαγαδασκάριων. Περιορίζομαι σε τρεις από τις αποικιακές κτήσεις, σταματώντας στο έτος 1957.
Αν συνεχίσω παραπέρα, μέχρι τις ημέρες μας, επεκτείνοντας την ανάλυση των επιστημονικά σχεδιασμένων σφαγών που διαπράχθηκαν από άλλα έθνη της λεγόμενης Ευρώπης και τις ΗΠΑ, θα χρειαστεί να με ακούς συνεχόμενα για τουλάχιστον μια εβδομάδα…
Η σχετικοποίηση του Ολοκαυτώματος, η άρνηση της “ημέρας μνήμης” και η πάλη εναντίον της, είναι μια πράξη πολιτισμικής εξέγερσης. Ισοδυναμεί με την απόσπαση από το χέρι των σιωνιστών του δικού τους μολυσματικού ζωμού, από το πεδίο της κουλτούρας.
Η συνενοχή της Δύσης είναι ξεκάθαρα εγκληματική. Όπως επίσης είναι ξεκάθαρο ότι το Ισραήλ διαπράττει εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και εγκλήματα πολέμου, όπως καταγγέλθηκε από τη Νότια Αφρική στο Δικαστήριο της Χάγης, με την υποστήριξη περισσότερων από άλλων 50 Χωρών. Μέσα απ’ αυτήν την ενέργεια, αναδύεται άραγε μια ιστορική καμπή μέσα στην οποία παίρνει μορφή ένα νέο δίκτυο συμπαράστασης στον παλαιστινιακό λαό;
Πρόκειται για ένα αποτέλεσμα αποκλειστικά συμβολικό. Χρήσιμο γιατί αυξάνει την απομόνωση του Ισραήλ και αποσταθεροποιεί το σιωνιστικό κόσμο, αρχής γενομένης την προαναφερόμενη Ένωση εβραϊκών – ιταλικών κοινοτήτων. Χρήσιμο κυρίως για τα έθνη που συμπαρατάχθηκαν με τη Δημοκρατία της Νότιας Αφρικής, αυξάνοντας την διαπραγματευτική ισχύ τους, μέσα στη σφαίρα κυριαρχίας των παγκόσμιων δυνάμεων (των ΗΠΑ, ΕΕ, Κίνα και Ρωσία που φυσικά δεν συμπαρατάχθηκαν).
Το διεθνές δίκαιο όμως, είναι μονάχα μια αδειανή και εσώτερη τελετουργία, με μια άχρηστη λειτουργία, στην οποία κανένας δεν δείχνει την παραμικρή πίστη.
Αντίθετα, ο παλαιστινιακός λαός και η Αντίσταση του έχουν τώρα ανάγκη από δράσεις με πίστη και πρακτικότητα. Όπως η στρατιωτική υποστήριξη που τέθηκε επί του πεδίου, από την Χεζμπολάχ στο Λίβανο, τους Χούθι στην Υεμένη, από τους Σύριους και τους Ιρακινούς μαχητές. Αλλά και από την πολιτική υποστήριξη, όπως αυτή που δίνεται από ένα υπολογίσιμο κομμάτι του κινήματος για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης εδώ, στα δικά μας γεωγραφικά μήκη και πλάτη.
Από τις 7 Οκτώβρη του 2023, η “αναγκαία αυτοάμυνα του Ισραήλ” –επικαλούμενος κι εγώ το έγγραφο της UCEI, στ’ οποίο αναφέρθηκες– ισοδυναμεί με μια γενοκτονία, απέναντι σε μια σίγουρα βίαιη ενέργεια κατά ισραηλινών πολιτών από την πλευρά της Hamas, χωρίς τα ΜΜΕ να ξεκαθαρίζουν -έστω κι ελάχιστα- τη συνθήκη.
Θα έπρεπε ν’ αναφερθεί η Παλαιστινιακή Αντίσταση, μ’ ενωμένους από το 2021 τους τέσσερις φορείς της. Μεταξύ αυτών, η Χαμάς είναι ο ισχυρότερος.
Έγραψα και επαναλαμβάνω για άλλη μια φορά ότι το τριακονταετές έργο της Χαμάς ήταν και παραμένει πολύτιμο, κεντρικό για τη Γάζα, για την Παλαιστίνη. Δεν πρόκειται για μια τρομοκρατική σέχτα, αλλά αντίθετα για μια πολιτική, κοινωνική και επαναστατική οργάνωση. Συνεισέφερε πολλές φορές, με μια διαυγή και προωθημένη στρατηγική, να ταράξει τον βάλτο που θα επέτρεπε στους σιωνιστές και τους δυτικούς, να προχωρήσουν στον αφανισμό του παλαιστινιακού λαού. Και συνεισφέρει στη λάμψη αυτών των ημερών, της φωτεινής δύναμης του ανθρώπινου, ενώπιον της στάχτης του δυτικού πολιτισμού.
Από την άλλη, δεν θα έπρεπε να μιλάμε για “άμαχους Ισραηλινούς”. Στο κράτος σιωνιστικής αποικιοκρατικής κατοχής δεν υπάρχουν “άμαχοι”, αλλά χιλιάδες ένοπλοι έποικοι που οπλισμένοι μέχρι τα μπούνια εφορμούν στα σπίτια των Παλαιστίνιων, τους κλέβουν τη γη και τους δολοφονούν.
Για την 7η Οκτώβρη, θα σου απαντήσω μ’ ένα απόσπασμα από το δοκίμιο μου:
«Οι μαχητές της Γάζας πάνω στα αιωρόπτερα μετατράπηκαν σε ριπές του ανέμου και κραυγές που ανέτρεψαν τον καιρό, ζωγράφισαν μια εικόνα απελευθέρωσης, από τις πλέον προωθημένες της σύγχρονης ιστορίας της ανθρωπότητας.
Ένα αθάνατο στιγμιότυπο χαράς που κανένας Παλαιστίνιος, καμία γυναίκα, κανένας άντρας που βιώνει τη σκλαβιά της φιλελεύθερης απολυταρχίας δεν θα βγάλει ποτέ από το βλέμμα του.
Μια αυθεντική οπτική προσευχή που κοινωνείται με τα μάτια, ενώπιον όλων των καταπατήσεων που έχουν υποστεί».
– Κλείνοντας: μας κάλεσες συχνά πυκνά να μην εστιάζουμε στη θυματοποιημένη αφήγηση της Παλαιστίνης, αλλά αντίθετα να εκθειάσουμε την ισχύ αυτού που προσδιόρισες ως «παλαιστινιακή πλημμύρα», «πρώτη επανάσταση αυτού του αιώνα», ως «την παλαιστινιακή thawra ( ثورة)». Πως βλέπεις σήμερα την κατάσταση, μετά από πάνω από εκατό ημέρες αντίστασης στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη, και διαδηλώσεων και αγώνων του κινήματος στην Ιταλία και τον υπόλοιπο κόσμο;
– Η Παλαιστινιακή Αντίσταση σε στρατιωτικό, πολιτικό και επικοινωνιακό επίπεδο, έχει καταφέρει καίρια πλήγματα στην πυρηνική σιωνιστική δύναμη. Το Ισραήλ βρίσκεται στο χείλος της κοινωνικής, οικονομικής και στρατιωτικής κατάρρευσης.
Βρισκόμαστε επομένως μπροστά σε κάτι το αφάνταστο, σ’ ένα επαναστατικό θαυματουργό [prodigio] που σαρώνει σύνορα και παρασέρνει τα κινήματα παντού, και σ’ αυτές τις ακτές της Μεσογείου.
Στα εδάφη του ιταλικού κράτους, μετά από μερικές εβδομάδες κάμψης, η δράση των νεότατων πρωτοποριών του κινήματος δημιουργεί σημαδιακές αναθερμάνσεις: απέτρεψε τις απόπειρες για ανάληψη της καθοδήγησης των κινητοποιήσεων, από την πλευρά των αποπολιτικοποιημένων επαγγελματιών του ανθρωπισμού και της “ειρήνης” (που σκοτώνει σιωπηλά), διατηρώντας το μέτωπο ανοιχτό, παρ’ όλη την εγκληματοποίηση που εξαπολύθηκε από τα ΜΜΕ και τους κρατικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς.
Το πανεπιστήμιο του Κάλιαρι που αναγκάστηκε να φτάσει στο σημείο εκείνο, ώστε να μπορεί να αθετήσει τις συμφωνίες συνεργασίας του με σιωνιστικά πανεπιστήμια. Το μποϋκοτάζ των ισραηλινών συμφερόντων στους χριστουγεννιάτικους δρόμους. Το σαμποτάζ της Έκθεσης – Αγοράς χρυσαφικών “Fiera dell’oro” στη Βιτσέντζα, χωρίς κανένα φόβο για τη σύγκρουση και την αστυνομική βία. Πρόκειται για τρία νικηφόρα κύματα που μπορούν να προκαλέσουν και άλλα, ακόμα ψηλότερα` και ορμητικότερα.
«Απογοήτευσες την Γάζα;»: αυτό είναι το ερώτημα που πρέπει καθημερινά ν’ ακούμε. «Δεν θα την απογοητεύσουμε», είναι η απάντηση που πρέπει καθημερινά να δίνουμε.
[*] Η Mariella Valenti, συγγραφέας του “Il marito senegalese” [“Ο Σενεγαλέζος σύζυγος”] (Εκδ. L’Harmattan Italia, 1999) και του “Storie Africane” [“Αφρικανικές Ιστορίες”] (Εκδ. D.E.A. 2003). Στο Pressenza Italia έχουν δημοσιευθεί συνεντεύξεις της με Rania Hamad, Maria De Lourdes Jesus, Karim Hamarneh, Stefano Luisi της Palestine Children’s Relief Fund (PCRF) Italia και Yilmaz Orcan. Πρόεδρος της Associazione Culturale Livorno Palestina, πολιτική στρατευμένη, πρώην υπεύθυνη της PCRF Μέσης Ανατολής και Μετανάστευσης στην πόλη του Λιβόρνο.
