Μικροφωνική – Συγκέντρωση Αντιπληροφόρησης & Αλληλεγγύης στους απεργούς της “Μαλαματίνα”

ΣΑΒΒΑΤΟ 5 ΝΟΕΜΒΡΗ – 13.00 – ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ

“… η μάχη στην Μαλαματίνα συνεχίζει να κρατάει την φωτιά της ταξικής πάλης αναμμένη μέσα στην πυριτιδαποθήκη της ακρίβειας, της φθηνής εργασίας, της ανεργίας, των περικοπών σε Υγεία και Παιδεία, της αστυνομοκρατίας, της λεηλασίας του περιβάλλοντος, της πολεμικής προετοιμασίας.”

Ενάντια στις απολύσεις, τις ατομικές συμβάσεις εργασίας, την παρανομιμοποίηση της απεργίας και των σωματείων, την κρατική καταστολή…

Η ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΣΤΗΝ ΜΑΛΑΜΑΤΙΝΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΝΙΚΗ ΟΛΩΝ ΜΑΣ!

ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΤΗΣ «ΜΑΛΑΜΑΤΙΝΑ»:

“Από το Καλοχώρι των εργοστασίων, των διυλιστηρίων, των αποθηκών, από το απεργιακό μπλόκο των εργαζομένων στη Μαλαματίνα, από το εργοστάσιο που έχουμε λιώσει τις ζωές μας και που τους τελευταίους μήνες έχουν διώξει 17 από εμάς, από εκεί που μερικές δεκάδες εργαζομένων έχουν να πληρωθούν εδώ και τρεις μήνες διεκδικώντας την επιστροφή των συναδέλφων τους στη δουλειά για να μπορέσουν να ζήσουν τις οικογένειές τους.

Από το μέρος που η αστυνομία έχει κατασκηνώσει για να βάζει μέσα απεργοσπάστες λειτουργώντας σαν ιδιωτική σεκιούριτι, από το μέρος που έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο ματωμένο τεραίν με ανθρώπους πεταμένους στο δρόμο κυριολεκτικά και μεταφορικά, από το μέρος που μαθαίνουμε να μην σπάμε μέσα μας ακόμα κι όταν σπάσουν τις αλυσίδες μας.

Δε θα σας περιγράψουμε τίποτα άλλο, τα ίδια ζούμε, στο ίδιο καζάνι βράζουμε: Η ανεργία, η αφραγκία, η αστυνομοκρατία, τα μεροκάματα του τρόμου, η Χρυσή Αυγή, οι εξώσεις και οι πλειστηριασμοί, έχουν γίνει ήδη στίχοι που τραγουδιούνται από τα χείλη εκατομμυρίων νέων ανθρώπων.

Με τα ΜΜΕ όμως να θάβουν ή να παραποιούν τον αγώνα μας, είναι για εμάς πολύ σημαντικό να ακουστεί και η δικιά μας φωνή σε αυτούς και αυτές που θέλουμε και πρέπει να συναντηθούμε, σε αυτούς και αυτές που έρχονται να αντιμετωπίσουν συνθήκες εργασίας ακόμα πιο εντατικοποιημένες, ακόμα πιο επισφαλείς, με ακόμα πιο χαμηλά μεροκάματα.

Θέλουμε να τονίσουμε μονάχα το εξής: Χωρίς την αλληλεγγύη πολλών από εσάς, δεν θα αντέχαμε τόσο καιρό, δεν θα ήμασταν απολύτως σίγουροι πως θα αντέξουμε κι άλλο. Για όσο χρειαστεί, ως το τέλος, ως την δικαίωσή μας, όσα δακρυγόνα κι αν μας ρίξουν, όσες φορές κι αν μας συλλάβουν.

Για αυτό σας λέμε κάθε φορά που πάει να σας πάρει από κάτω, να θυμάστε πως η αλληλεγγύη είναι το πρώτο και το τελευταίο μας καταφύγιο, μία ανεξάντλητη πηγή δύναμης. Να θυμάστε πάντα πως ότι έχουμε είναι ο ένας τον άλλον, πως ότι έχουμε είμαστε εμείς. Και για αυτό μαζί πρέπει να προσπαθήσουμε έτσι ώστε να σταματήσει ο πόνος των φτωχών να γίνεται η τέχνη των αστών. Μαζί πρέπει να προσπαθήσουμε έτσι ώστε ο πόνος μας να γίνει η δύναμή μας, να γίνει ο φόβος τους.

Αδέρφια και παιδιά μας: Να γίνει κοινό μας στοίχημα, η συνάντησή μας στους δρόμους, στον αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο που δε θα δουλεύουμε για ψίχουλα, που δε θα βρισκόμαστε στις ουρές της ανεργίας όποτε καπνίσει στα αφεντικά μας, που θα πηγαίνουμε στη δουλειά με ψηλά το κεφάλι.

Για να έρθει η στιγμή που θα τραγουδάμε πως υπήρξε μια θλιβερή εποχή που τ’ αφεντικά μας γελούσανε με τα όνειρά μας. Να το θυμάστε παιδιά και αδέρφια μας, να το θυμόμαστε όλοι: «Μια μέρα θα γίνουνε όλα δικά μας».”

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΤΗΣ ΜΑΛΑΜΑΤΙΝΑ

Η ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΝΙΚΗ ΟΛΩΝ ΜΑΣ

ΟΛΟΙ, ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 9 ΝΟΕΜΒΡΗ

Συντονισμός ταξικής αλληλεγγύης στους απεργούς της ‘Μαλαματίνα’ από Αθήνα – Πειραιά

Αφίσα του Πανελλαδικού Συντονισμού ταξικής αλληλεγγύης στους απεργούς της “Μαλαματίνα” που τυπώθηκε και κολλιέται από συντρόφισσες και συντρόφους σε Αθήνα, Πειραιά, Ελευσίνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Ηράκλειο, Λειβαδιά, Λάρισα, Βόλο, Αγρίνιο, Ιωάννινα, Καβάλα, Ξάνθη, Αλεξανδρούπολη.

Μετά τους αγώνες σε e-Food, Cosco, Λάρκο, Πετρέλαια Καβάλας…

… H μάχη στη Μαλαματίνα συνεχίζει να κρατάει τη φωτιά της ταξικής πάλης αναμμένη μέσα στην πυριτιδαποθήκη της ακρίβειας, της φτηνής εργασίας, της ανεργίας, των περικοπών σε Υγεία και Παιδεία, της αστυνομοκρατίας, της λεηλασίας του περιβάλλοντος, της πολεμικής προετοιμασίας.

Ενάντια στις απολύσεις, τις ατομικές συμβάσεις εργασίας, την παρανομοποίηση της απεργίας και των σωματείων, την κρατική καταστολή…

Η ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΣΤΗΝ ΜΑΛΑΜΑΤΙΝΑ, ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΝΙΚΗ ΟΛΩΝ ΜΑΣ!

«Τι ‘ναι στ’ αλήθεια πια σημαντικό να ελπίζεις,
κάτι να ζεις γι’ αυτό και κάτι να πεθάνεις;
Πάλλεται η φλέβα μιας ζωής που σε προσμένει
κι ο πεισματάρης φόβος σκύβει το κεφάλι.
Γι’ αυτούς που χτίζουνε τον κόσμο, ποτέ δεν είναι αργά.»

Υπεραστικοί

Εκδήλωση για τον αγώνα των απεργών της «Μαλαματίνας»

-Εισήγηση από την Κίνηση της Βιολέττας [ΚτΒ]

-Συζήτηση με μέλη του εργοστασιακού Σωματείου “Μαλαματίνα”

-Παρέμβαση αλληλέγγυων από Θεσσαλονίκη.

Το Σάββατο 5 Νοέμβρη 2022

ώρα 18:00 στο Red n’ Noir (Δροσοπούλου 52, Κυψέλη).

*Όλο το κέρδος από το βιβλιοπωλείο του Σαββάτου 5 Νοέμβρη θα διατεθεί στην στήριξη του απεργιακού αγώνα.

**Το μπαζάρ βιβλίου για την οικονομική στήριξη του απεργιακού αγώνα θα ξεκινήσει από τις 13:00.

**Μετά την κουβέντα θα ακολουθήσει Touba Libre Party (σε Touba free παραλλαγή).

Ρώμη, Αύγουστος 2002: Ο Π. Περσικέτι κατά τη διάρκεια της άφιξής του ως “λάφυρο” στην Ιταλία του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, μετά τη σύλληψη και την έκδοσή του από τη Γαλλία του Νικολά Σαρκοζί.

Αναδημοσίευση κειμένου που περιλαμβάνεται στο 11ο τεύχος (9/2022) της εφημερίδας Ζερμινάλ που εκδίδεται στην Πάτρα από την αναρχική ομάδα Δυσήνιος Ίππος

H Μάχη της Μνήμης ενάντια στη Λήθη της σύγχρονης “Ιεράς Εξέτασης της Ιστορίας”.

Με αφορμή την καφκική δίωξη & ομηρία από το ιταλικό Κράτος του κομμουνιστή ιστορικού ερευνητή Πάολο Περσικέτι.

Αφιερώνεται στη Μνήμη ενός ξεχωριστού προλετάριου, σεμνού κομμουνιστή και παντοτινού αντάρτη, του Salvatore Ricciardi που έφυγε από τη ζωή -έπειτα από ένα μήνα νοσηλείας- στις 9/4/2020 στη γενέτειρα του Ρώμη, έπειτα από τον βαρύτατο τραυματισμό του, μετά την πτώση του από μεγάλο ύψος, καθώς σκαρφάλωνε ψηλά, στα ογδόντα του -εν μέσω πανδημίας και καραντίνας- για να κρεμάσει πανό αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους και εξεγερμένους και τις αγωνιζόμενες και εξεγερμένες, κρατούμενους και κρατούμενες των ιταλικών φυλακών…

Αντί προλόγου

[…] Να! όλα τα επειχειρήματα ενός περιπετιώδικου μυθιστορήματος πολιτικής φαντασίας δείχνουν τη θέληση του μην κοιτάς για να μη δεις και διαφθείρουν ως το μεδούλι τους ανθρώπους και την ικανότητα τους να σκέφτονται λογικά. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να αλλοτριώνει την ικανότητα του πνεύματος από το να ζει και να κρίνει ένα φαινόμενο -μια διαδικασία, ένα γεγονός- από σκοπιά δαιμονιακή και μυστηριώδικη, συνδέοντας το μ’ ένα κόσμο γιομάτο τέρατα, όπου ενεργούν μυστηριώδικες δυνάμεις, που ξεφεύγουν από την αντίληψη, που κινούνται στο βασίλειο του ασύλληπτου και άπιαστου […] [1]

[…] Την επίσημη ιστορία τη γράφουν πάντοτε οι νικητές. Τη γράφουν, τη μεταδίδουν και τη διηγούνται, παραποιώντας και διαστρεβλώνοντας με βάση τα πολιτικά συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης. Αυτό συνέβη και με την ιστορία του κύκλου αγώνων των δεκαετιών 1970-80. Η παραποίηση και η διαστρέβλωση ακολουθούνε δυο συγκεκριμένες κατευθυντήριες γραμμές: τον απολογητικό εγκωμιασμό του νικητή και τη δαιμονοποίηση του εχθρού. Ο νικητής παρουσιάζεται σαν ένας ήρωας και ένας πρωταθλητής της δημοκρατίας, ο εχθρός ως ένας αποκρουστικός τρομοκράτης που στερείται οποιασδήποτε νομιμοποίησης. Ο βαθμός της έντασης της απολογίας του νικητή και της απαξίας για τον εχθρό εξαρτάται από το επίπεδο στο οποίο έχει φτάσει η αναμέτρηση και η σύγκρουση. Στην περίπτωση μιας αναμέτρησης και μιας ένοπλης σύγκρουσης, όπου το διακύβευμα είναι η ίδια η πολιτική εξουσία, είναι ξεκάθαρο ότι η απαξία και η απονομιμοποίηση του εχθρού αγγίζουν το υψηλότερο δυνατό επίπεδο. Αυτή ακριβώς είναι και η δική μας περίπτωση.

Η ιστορική αλήθεια που δεν γίνεται αποδεκτή και θάβεται ή διαστρεβλώνεται μέσω συνωμοσιολογικών και κατασκοπευτικών αναπαραστάσεων είναι πάρα πολύ απλή⸱ στην Ιταλία, και όχι μόνο στην Ιταλία, από τα τέλη της δεκαετίας του ‘60 ως τις αρχές εκείνης του ’80, υπήρξε μια κοινωνική και ταξική σύγκρουση, η οποία διεξήχθη και με τα όπλα. Μια ένοπλη σύγκρουση που έθετε στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας, μια επαναστατική απόπειρα που στόχευε στην ανατροπή του καπιταλιστικού κράτους και την οικοδόμηση μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας, μιας κοινωνίας χωρίς τάξεις, χωρίς εκμεταλλευτές και εκμετελλευόμενους, μια κοινωνία μέσα στην οποία όλοι συμμετέχουν στην κοινωνική παραγωγή και διανομή του πλούτου, όπου ο σκοπός της εργασίας δεν είναι το κέρδος των λίγων και η εκμετάλλευση των εργαζομένων αλλά η κοινωνική ευημερία του λαού. Αυτή η ένοπλη σύγκρουση διεξήχθη με τις μεθόδους του αντάρτικου πόλης και στη χώρα μας έλαβε τις διαστάσεις ενός εμφυλίου πολέμου χαμηλής έντασης. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο υπήρξαν πάρα πολλοί νεκροί, τραυματίες και φυλακισμένοι και από τις δυο πλευρές. Δεν επρόκειτο για ανυπεράσπιστα θύματα αλλά για μαχόμενους που έπεσαν, τραυματίστηκαν και αιχμαλωτίστηκαν κατά τη διάρκεια των μαχών. Από τη μια πλευρά, είναι οι πεσόντες των δυνάμεων που, υπό διάφορες ιδιότητες, πολεμούσαν στην πρώτη γραμμή για την υπεράσπιση αυτού του κράτους. Από την άλλη πλευρά, οι πεσόντες των επαναστατικών δυνάμεων που μάχονταν για να το ανατρέψουν. Τα μοναδικά αθώα θύματα ήταν εκείνα των σφαγών του κράτους, από τη σφαγή της πλατείας Φοντάνα μέχρι τη σφαγή στο σταθμό της Μπολόνιας. Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια που θάβεται με τη λογοκρισία, τη λήθη και τα ψέματα. Όλα αυτά, παρά τα στατιστικά στοιχεία που είχαν δημοσιοποιηθεί από το Υπουργείο Εσωτερικών τον Δεκέμβρη του 1979 και στα οποία δηλωνόταν ότι κατά τη διάρκεια της δεκαετίας 1969-79 πραγματοποιήθηκαν 12.000 ένοπλες ενέργειες, έδρασαν γύρω στις 100 μαχόμενες επαναστατικές ομάδες, ενώ υπήρξαν 6.000 πολιτικοί κρατούμενοι και εκατοντάδες νεκροί και τραυματίες. Επίσης, μονάχα κατά τη διάρκεια του 1976 καταγράφηκαν 430 αποδράσεις από τις φυλακές, πολλές από τις οποίες με το όπλο στο χέρι και την ένοπλη υποστήριξη από έξω.

Μέσα σε αυτό το ιστορικό και πολιτικό πλαίσιο εντάσσεται η Καμπάνια της Άνοιξης των Ερυθρών Ταξιαρχιών, η απαγωγή και η θανάτωση του προέδρου της Χριστιανοδημοκρατίας Άλντο Μόρο […][2]

“Όποιος απαγάγει το παρελθόν κρατάει σε ομηρία το μέλλον”

Όπως διαχρονικά έχει διαπιστωθεί, σε κάθε καιρό και κάθε τόπο, η Εξουσία του Κεφαλαίου και του Κράτους του, με ή χωρίς δημοκρατική προβιά, περιφρουρεί τα συμφέροντα της ενάντια “στις επικίνδυνες Τάξεις, τον εχθρό λαό και τους υποκινητές τους”, όχι μονάχα με το αστυνομικό κνούτο, τα κελιά των φυλακών και την άσκηση απροκάλυπτης τρομοκρατίας από τα ένστολα (και μη) τάγματα εφόδου, αλλά σε -βάθος χρόνου και μακροπρόθεσμα- θωρακίζεται και διαιωνίζεται με τη “διχαλωτή γλώσσα και την αργυρώνητη πένα των αυλικών της”.

Η Ιταλία των τελευταίων δεκαετιών, η γειτονική χώρα όπου -από τον Μάη του ‘68, το θερμό εργατικό φθινόπωρο του ‘69 και επί σχεδόν μια εικοσαετία- έλαβε χώρα η τελευταία μαζική και μακρόχρονη, οργανωμένη και ένοπλη απόπειρα για την προλεταριακή Έφοδο στον Ουρανό στην καρδιά της “ψυχροπολεμικής” δυτικής Ευρώπης του 20ου αιώνα, αποτελεί -αν μη τι άλλο- ένα κυριολεκτικό εργαστήριο όχι μονάχα της “αντι”τρομοκρατίας (με τις υπερεξουσίες των αστυνομικοδικαστικών μηχανισμών, το εξοντωτικό καθεστώς εξαίρεσης και τις ειδικές συνθήκες κράτησης των πολιτικών κρατούμενων του) αλλά και του ιστορικού αναθεωρητισμού. Ένας αντιδρ-αστικός αναθεωρητισμός που καλλιεργείται και συντηρείται μέσα από τα συνωμοσιολογικά και κατασκοσκοπευτικά ιδεολογήματα με τα οποία έκανε και εξακολουθεί να κάνει καριέρα ένας ολόκληρος εσμός δεξιών, κεντρώων και “αριστερών” πολιτικών, δικαστών, δημοσιογράφων, “στοχαστών και διανοούμενων”, δημοσιολόγων απολογητών και άγρυπνων φρουρών αυτού του αυτοαποκαλούμενου “δημοκρατικού” καταπιεστικού – εκμεταλλευτικού καθεστώτος.

Ένας αντιδρ-αστικός αναθεωρητισμός που εκκίνησε και εξελίσσεται μέσα από πολύχρονες και πολύπλευρες επιχειρήσεις ψυχολογικού πολέμου, οι οποίες και συναποτελούν μια κυριολεκτική φάμπρικα παραγωγής ψεμμάτων και διαστρεβλώσεων, λασπολογιών και παραποιήσεων, όπου με όχημα την ιστορική παραχάραξη εξ’ αρχής στόχευσε (και σ’ ένα μεγάλο βαθμό πέτυχε) “ν’ ακρωτηριάσει τις μελλοντικές γενιές επίδοξων “ταραξιών και διασαλευτών της Τάξης που βασιλεύει αλλά δεν κυβερνά”, φτάνοντας (μετά από χρόνια) μέχρι και να τους δολοφονεί και πάλι στους δρόμους (όπως εκείνο τον καυτό Ιούλη του 2001 στη Γένοβα.)” [3].

Ένα χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της σύγχρονης “Ιεράς Εξέτασης της Ιστορίας” αποτελεί η καφκική δίωξη και ομηρία που βιώνει από το καλοκαίρι του 2021 μέχρι και σήμερα ο σύντροφος Paolo Persichetti. Είχαν προηγηθεί δυο ακόμα (από τα πολλά) επεισόδια αυτού του άσβεστου ρεβανσισμού, με την παράτυπη σύλληψη και έκδοση τον Γενάρη του 2019 του πολιτικού πρόσφυγα και συγγραφέα Cesare Battisti από τη Βολιβία στην Ιταλία, όπου και βρίσκεται έγκλειστος σε φυλακή υψίστης ασφαλείας, αλλά και με την κατασταλτική επιχείρηση “Κόκκινες Σκιές” τον Απρίλη του 2021 στη Γαλλία, στο στόχαστρο της οποίας βρέθηκαν έπειτα από το αίτημα έκδοσης τους στην Ιταλία, άλλοι δέκα πολιτικοί πρόσφυγες, αγωνιστές και αγωνίστριες, μέλη επαναστατικών οργανώσεων των δεκαετιών του 1970-80 (Giovanni Alimonti, Luigi Bergamin, Enzo Calvitti, Roberta Cappelli, Maurizio Di Marzio, Marina Petrella, Giorgio Pietrostefani, Sergio Tornanghi, Narciso Manenti και Raffaele Ventura). [4]

Ο βίος και η πολιτεία του 60χρονου Π. Περσικέτι φανερώνει πολλά για τους λόγους για τους οποίους βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα της “αστυνομίας της Ιστορίας”, κατηγορούμενος εν πολλοίς για το “αμάρτημα” της αναζήτησης, παράθεσης και αποκατάστασης της ιστορικής αλήθειας.

Προερχόμενος από μια εργατική κομμουνιστική οικογένεια της ιταλικής πρωτεύουσας, έπειτα από το πέρασμα του από τον πολιτικό χώρο της Εργατικής Αυτονομίας, το 1984 θα ενταχθεί στις Κόκκινες Ταξιαρχίες – Ένωση Μαχόμενων Κομμουνιστών [BR – UCC] [5]. Θα συλληφθεί το 1987 κι έπειτα από μια πρωτόδικη αθώωση και μια ερήμην καταδίκη στο εφετείο, θα ζήσει (όπως και πολλές δεκάδες άλλοι διωκόμενοι και διωκόμενες) την πολιτική προσφυγιά στη Γαλλία, όπου θα δραστηριοποιηθεί ως ανεξάρτητος ιστορικός ερευνητής και θα διδάξει Πολιτική Κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο του Παρισίου VII.

Ένεργο μέλος της κοινότητας των πολιτικών προσφύγων και του κινήματος για Αμνηστία, τον Αύγουστο του 2002 θα εκδοθεί στην Ιταλία του Μπερλουσκόνι από την Γαλλία του Σαρκοζί, χαρακτηριζόμενος από τα καθεστωτικά ΜΜΕ ως “το πρώτο ζωντανό παράδειγμα ενταφιασμού του δόγματος Μιτεράν”, με το οποίο αναγνωριζόταν -ως τότε από το γαλλικό Κράτος- η πολιτική φύση των αδικημάτων για τα οποία είχαν καταδικαστεί οι διωκόμενοι αγωνιστές και αγωνίστριες, απορρίπτοντας τα αιτήματα για έκδοση τους στην Ιταλία.

Μετά την απέλαση του από τη Γαλλία θα εκτίσει μακρόχρονη ποινή κάθειρξης στις ιταλικές φυλακές και μετά την αποφυλάκιση του θα αφιερωθεί εξ’ ολοκλήρου στην ανεξάρτητη ιστορική έρευνα για το “παρελθόν που δεν περνάει”, κυρίως μέσα από την προσωπική ιστοσελίδα του insorgenze.net (την οποία και ανανεώνει με αναρτήσεις του ως σήμερα) αλλά και με τη συγγραφή άρθρων σε εφημερίδες και άλλα έντυπα. Διόλου τυχαία, στον υπότιτλο της ιστοσελίδας του, αναγράφεται η προτροπή του Paul Klee: Μην αφήσεις τη σπίθα να σβήσει εντελώς από το νόμο…

Βασικό και πολύτιμο καρπό αυτής της κοπιαστικής και πολύχρονης ερευνητικής δουλειάς θ’ αποτελέσει ο πρώτος τόμος της έρευνας που κυκλοφόρησε στη Ρώμη το 2017 από τις εκδόσεις Derive Approdi με τίτλο Κόκκινες Ταξιαρχίες. Από τα εργοστάσια στην “καμπάνια της άνοιξης”, την οποία και έφερε σε πέρας και συνυπέγραψε μαζί με τον Marco Clementi και την Elisa Santalena. Ένα μνημειώδες έργο ιστορικής αναδρομής της Οργάνωσης της οποίας υπήρξε μέλος, με το οποίο -μέσα από ατράνταχτα στοιχεία και ντοκουμέντα- αποκαθηλώνεται ολόκληρη η συνωμοσιολογική – κατασκοπευτική ιδεολογία της αστικής ιστοριογραφίας. Ένα έργο που έστρεψε επάνω του με μένος το “ενδιαφέρον” των “αντι”-τρομοκρατών και των “χωροφυλάκων της Μνήμης”…  

[…] Τον Ιούνη του 2021, η Αστυνομία πρόληψης [Polizia di prevenzione], η Ασφάλεια προστασίας πολιτεύματος [DIGOS] και η ταχυδρομική Αστυνομία [Polizia postale] εισέβαλαν στην κατοικία του, κατάσχοντας ολόκληρο το αρχείο του και τα ντοκουμέντα που είχε συλλέξει έπειτα από χρόνια ερευνών.  Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα, ο συγγραφέας βρίσκεται αντιμέτωπος μ’ ένα κουβάρι από κατηγορίες που με το πέρασμα του χρόνου η μια αντικαθιστά την άλλη.

Η παρούσα έκδοση διηγείται αυτό το μακρόσυρτο κυνήγι του “αδικήματος της έρευνας” και καταγγέλλει την ύπαρξη ενός αστυνομικού μηχανισμού που απασχολείται με την ιστορία, ο οποίος -όπως σε ένα οργουελικό σενάριο- ανακηρύσσεται σε υπουργείο αλήθειας, υπαγορεύοντας το παρελθόν, περιφράζοντας τα ζητήματα, φιλτράροντας τα περιεχόμενα. Η ανέφικτη αλήθεια για την υπόθεση Μόρο αποκαλύπτει τον τρόπο με τον οποίο το να καταπιάνεσαι με την ιστορία μπορεί να μετατραπεί σε αδίκημα […] [6]

Περισσότερο από ένα χρόνο έπειτα από την έναρξη αυτής της καφκικής δίωξης, οι προσχηματικές “έρευνες των αρχών” συνεχίζονται, ο Πάολο -μαζί με την οικογένεια του- εξακολουθεί να βιώνει αυτό το ιδιότυπο καθεστώς ομηρίας, με το αρχείο του να βρίσκεται ακόμα στα χέρια των απηνών διωκτών του, με κύριο στόχο την παρεμπόδιση της ιστορικής έρευνας του, μέσα από την οποία έχει καταφέρει να ρίξει “σταγόνες αλήθειας στη στοιχειωμένη πόλη”, μέσα στον ανιστόρητο ωκεανό των καθεστωτικών ψεμμάτων που υπηρετούν αέναα τη Λήθη…

Αντί επιλόγου

[…] οι δημοσιογράφοι ρωτάνε τον κομμουνιστή που ίσως όσο κανέναν άλλον δεν θυμούνται με τόσο δίκαιο τρόμο οι αστοί στην Ιταλία του ύστερου 20ου αιώνα: “Μέχρι τώρα βίωσες τη φυλακή και τη διάλυση της μνήμης. Αν ένας κακός άγγελος σου προσέφερε σε ένα πιάτο ελευθερία και λήθη και σε ένα άλλο φυλακή και μνήμη, ποιο θα προτιμούσες;”. Και εκείνος, όπως και τόσοι άλλοι πριν αλλά και μετά απ’ αυτόν, ακόμα και τώρα που μιλάμε, που δεν φοβούνται να δωρίσουν τη ζωή τους, να προσφέρουν τα χρόνια τους και να “λερώσουν τα χέρια τους”, σ’ όλους τους καιρούς, σ’ όλους τους τόπους για το “πέρασμα από την προϊστορία στην ιστορία της ανθρωπότητας, από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας” απαντάει με βαθιά ανθρωπιά και απαράμιλλη νηφαλιότητα: “Δεν υπάρχουν τόσο καταχθόνιοι άγγελοι, μονάχα οι άνθρωποι σου προσφέρουν δύο εξίσου οδυνηρούς τρόπους για να πεθάνεις. Επομένως θα του έλεγα: δώσε μου ελευθερία και μνήμη. Αν δεν είσαι ικανός για κάτι τέτοιο, αγαπητέ μου άγγελε, τότε πετάς χαμηλά, δεν φτάνεις καν στο ύψος της δικής μας ήττας” [7]

Σημειώσεις:

[1] Απόσπασμα από Ορέστε Σκαλτσόνε, “Μια άποψη για την πολιτική βια”. Δημοσιεύθηκε στα ελληνικά στο 1ο τεύχος του περιοδικού “Κείμενα” [Αθήνα, καλοκαίρι 1979].

[2] Απόσπασμα από “Διαδικτυακή κουβέντα με τον Πασκουάλε Αμπατάντζελο”, με αφορμή την κυκλοφορία στα ελληνικά της βιογραφίας του “Έτρεχα και σκεφτόμουν την Άννα. Μια ιστορία της δεκαετίας του ‘70” [Εκδόσεις Διάδοση. Αθήνα 2020]. Πηγή: rednnoir.gr

[3] Απόσπασμα από Λεωνίδας Β. [Εξάρχεια, 17 Νοέμβρη 2021] Εισαγωγικό Σημείωμα στη βιογραφία του συντρόφου Μιχάλη Μαυρόπουλου “Εκκενώστε τους δρόμους από τα όνειρα…” [Εκδόσεις Μέθεξις. Θεσσαλονίκη 2021]

[4] Τον περασμένο Ιούνη, το Εφετείο του Παρισιού απέρριψε τελικά το ιταλικό αίτημα έκδοσης των 10 ηλικιωμένων κομμουνιστών και κομμουνιστριών, επικαλούμενο τα άρθρα 6 και 8 της Ευρωπαϊκής Συνθήκης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων περί “σεβασμού της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής και της ερήμην εκδίκασης”.

[5] Περισσότερα στοιχεία για την ιστορία και τις διασπάσεις της μακροβιότερης και μαζικότερης κομμουνιστικής Οργάνωσης του δυτικοευρωπαϊκού Αντάρτικου στο συλλογικό έργο της Επιτροπής για μια Διεθνή Κόκκινη Βοήθεια (Βρυξέλλες – Ζυρίχη) “Επανάσταση και Αντεπανάσταση στην Ιταλία”. [Πρώτη (εξαντλημένη) έκδοση στα ελληνικά από τις εκδόσεις Προλεταριακή Πρωτοβουλία, Αθήνα 2011. Κυκλοφορεί σε επανέκδοση από το Ταμείο Αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστών, Αθήνα, 2015].

[6] Απόσπασμα από το οπισθόφυλλο του πρόσφατης έκδοσης (στα ιταλικά) Paolo Persichetti. “H αστυνομία της ιστορίας. Η φάμπρικα των ψευδών ειδήσεων για την υπόθεση Μόρο”. [Εκδόσεις Derive Approdi. Ρώμη, 2022].

[7] Απόσπασμα από την εισήγηση της Προλεταριακής Πρωτοβουλίας στη Bιβλιοπαρουσίαση “Μάριο Μορέττι. Ερυθρές Ταξιαρχίες. Μια Ιταλική Υπόθεση” (εκδόσεις Διάδοση, Αθήνα 2016) που πραγματοποιήθηκε στις 3/12/2016 στο Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο Εμπρός. Πηγή: prolprot.espivblogs.net

Λεωνίδας Β.

Ρώμη, πλατεία San Giovanni, 15 Οκτώβρη 2011

Λάβαμε από συντρόφους & συντρόφισσες, μεταφράσαμε & δημοσιεύουμε το κάλεσμα του Ταμείου Aλληλεγγύης Η Λίμα [Cassa di Solidarieta’ La Lima] για τη Συγκέντρωση που θα πραγματοποιηθεί αυτήν την Κυριακή 25/9, ανήμερα των εκλογών, στη φυλακή της Τσιβιταβέκια, όπου από τις 8/9 βρίσκεται έγκλειστος ο σύντροφος Daiyvid, έπειτα από τη σύλληψη του στις 29/6 στην Αθήνα, την κράτηση του στις φυλακές Κορυδαλλού και την θετική δικαστική απόφαση στις 19/8 για την έκδοση του στην Ιταλία.

Σχετικά με τη δίωξη του συντρόφου και τη συγκεκριμένη διακρατική κατασταλτική επιχείριση κυκλοφόρησε τον περασμένο Ιούλη, μεταφρασμένο στα ελληνικά στο prolprot.espivblogs.net το κείμενο Αλληλεγγύης: “ΟΧΙ στην Έκδοση του Συντρόφου Dayvid” από “Συντρόφους & Συντρόφισσες από την άλλη πλευρά της Μεσογείου”.

Περισσότερα στοιχεία (στα ιταλικά) για την αλληλέγγυα κινηματική δομή της “Λίμας” στο inventati.org/rete_evasioni/

Προλεταριακή Πρωτοβουλία
Αθήνα, Σεπτέμβρης 2022

11 χρόνια μετά από εκείνη την 15η Οκτώβρη 2011.
Συγκέντρωση στη φυλακή της Civitavecchia. Κυριακή 25/9

Τι ήταν εκείνη η μέρα; Τι σήμανε για όποιον την διέσχισε;

Μιλήσαμε πάρα πολλές φορές αλλά θέλουμε ακόμα να το κάνουμε: για να μην ξεχάσουμε.

Όπως επίσης πολλοί και πολλές δεν ξέχασαν ποτέ τη Γένοβα του 2001 γιατί -και τότε- ήμασταν με το δίκιο. Έβγαινε στους δρόμους ένα κλειδί ανάγνωσης που προκατέβαλλε αυτό που ζούμε σήμερα: περιβαλλοντικές λεηλασίες και πόλεμοι για την υφαρπαγή των πόρων και την κατάληψη των νευραλγικών και στρατηγικών σημείων που βρίσκονται στο γεωπολιτικό στόχαστρο των Κρατών και των πανίσχυρων πολυεθνικών. Την επακόλουθη φυγή ολόκληρων πληθυσμών από λεηλατημένους τόπους και από συνθήκες εκμετάλλευσης που τους επιβάλλονται από τα Κράτη στα οποία καταλήγουν, όταν οι ζωές τους προηγουμένως δεν έχουν ρουφηχτεί από την υγρασία των τειχών που είναι αναγκασμένοι -υπό ακραίες συνθήκες- να διασχίσουν. Την εξαθλιοποίηση των συνθηκών ζωής για τους πολλούς.

Υπάρχουν μέρες όπου η παραίτηση δίνει τη θέση της στη χαρά μια συλλογικής οργής που επιτέλους εκφράζεται, όπου τόποι, σύμβολα και ευθύνες δεν φαντάζουν πιά μακριά και απλησίαστα. Εκεί όπου δεν υπάρχει πλέον διαχωρισμός ανάμεσα στην επιθυμία και τη δράση. Αυτό ήταν για πολλές και πολλούς από εμάς εκείνη η 15η Οκτώβρη.
Μετά από 11 χρόνια ο Daiyvid, καταζητούμενος από τις ιταλικές αρχές μετά την καταδίκη του με το αδίκημα της “λεηλασίας και καταστροφής” για εκείνη την ημέρα, συνελήφθη στην Αθήνα τον περασμένο Ιούνη. Στις 19 Αυγούστου το ελληνικό δικαστήριο αποφάσισε υπέρ της εφαρμογής του ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης (ΜΑΕ), διατάσσοντας τον επαναπατρισμό του.

Από τις 8 Σεπτέμβρη βρίσκεται έγκλειστος στη φυλακή της Τσιβιταβέκια.
Άλλο ένα όνομα που προστίθεται στη λίστα των “φυγάδων” που δέθηκαν γι’ αυτό το ανίερο αδίκημα, σε διάφορα μέρη της Ευρώπης.

Όπως ο Βιτσέντζο που βρίσκεται και πάλι σε μεγάλο κίνδυνο “απέλασης”, τρία χρόνια μετά τη αιχμαλωσία του στη Γαλλία και περισσότερα από είκοσι μετά από τις διαδηλώσεις ενάντια στους G8 στη Γένοβα το 2021, για τη συμμετοχή του στις οποίες και καταζητούταν.

Στις 14 του περασμένου Ιούλη, η Έδρα της Ευρωπαϊκής Δικαιοσύνης εκφράστηκε υπέρ της έκδοσης του, παρ’ όλες τις ξεκάθαρες ασυμβατότητες ανάμεσα σε αυτό το ιδιαίτερο άρθρο αδικήματος και τον γαλλικό ποινικό κώδικα. Στις 11 του ερχόμενου Οκτώβρη, η Έδρα του Εφετείου του Παρισίου θα αποφασίσει επί του αιτήματος απέλασης του, όμως τα περιθώρια για μια αντίθετη απόφαση -αν δεν έχουν ήδη μηδενιστεί- έχουν περιοριστεί ιδιαίτερα.

Δυο ιστορίες, αυτές του Daiyvid και του Vincenzo, όπου διαπλέκονται η “δικαστικοκρατία” [giustizialismo] αλά ιταλικά με την “εγγυησοκρατία” [garantismo] αλά ευρωπαϊκά. Αν η πρώτη όπλισε την καταστολή εναντίον των διαδηλωτών που στη Γένοβα και τη Ρώμη διαμαρτύρονταν ενάντια στη νέα παγκόσμια Τάξη, η δεύτερη αφοπλίζει τώρα τις υπερασπίσεις για να εγγυηθεί μια “γαλήνια” συνεργασία των Κρατών επί του ζητήματος της “απέλασης”. Πράγματι, επιβεβαιώνεται ο τρόπος με τον οποίο το ευρωπαϊκό ένταλμα σύλληψης (ΜΑΕ) -που εισήχθη το 2004- τείνει στην πράξη ν’ ανοίγει το δρόμο σ’ ένα σύστημα γρήγορων και βιαστικών επαναπροωθήσεων μεταξύ συμμαχικών χωρών, προσπερνώντας ότι είχε απομείνει -επί του ζητήματος- από τις προηγούμενες νομικές προστασίες.

Αν το Κράτος δεν ξεχνάει καλά θα κάνει να ξέρει πως ούτε εμείς το κάνουμε. Χθές όπως και σήμερα, η δική μας αλληλεγγύη στους συντρόφους που έχουν πληγεί από την καταστολή δεν παραπατάει αλλά αντίθετα δυναμώνει.

Την Κυριακή 25 Σεπτέμβρη να φέρουμε την εγγύτητα μας κάτω από τα τείχη της φυλακής της Civitavecchia στις 11.00 πμ, κάνοντας την ν’ ακουστεί δυνατά και ξεκάθαρα στον Daiyvid.

Ταμείο Αλληλεγγύης Η Λίμα – Cassa di Solidarietà La Lima

Εδώ και ένα μήνα στο εργοστάσιο της «Μαλαματίνα» στο Καλοχώρι Θεσσαλονίκης οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε διαρκείς κινητοποιήσεις με επαναλαμβανόμενες 24ωρες απεργίες, απαιτώντας την επαναπρόσληψη 15 απολυμένων συναδέλφων τους και διεκδικώντας την υπογραφή συλλογικής συμβάσης εργασίας καθώς παρά τις υπογεγραμμένες δεσμεύσεις για την διασφάλιση των θέσεων των εργαζομένων κατά την μετάβαση της επιχείρησης στα χέρια του ομίλου Mantis, τα συμφωνηθέντα δεν υλοποιήθηκαν.

Κατά τη διάρκεια του – ακόμα εν εξελίξει – αγώνα οι απεργοί έχουν βρει απέναντι τους τόσο το Κεφάλαιο, στο πρόσωπο της νέας διοίκησης/ιδιοκτησίας του εργοστασίου, η οποία απειλεί και συκοφαντεί από την πρώτη στιγμή τους απεργούς μέσω ανακοινώσεων, ενώ παράλληλα οργανώνει απεργοσπαστικούς μηχανισμούς σε μια προσπάθεια να υπονομεύσει την απεργία, όσο και το Κράτος του που από την πρώτη στιγμή στάθηκε στο πλευρό της εργοδοσίας με συλλήψεις συνδικαλιστών και εξαπολύοντας τους πραιτωριανούς του να χτυπήσουν λυσσασμένα την απεργιακή περιφρούρηση, παίζοντας το ρόλο του μπράβου για να μπουν στο εργοστάσιο οι απεργοσπάστες.

Σε πείσμα της εργοδοσίας και της κυβέρνησης οι απεργοί συνεχίζουν αταλάντευτα το δίκαιο αγώνα τους μέχρι τη δικαίωση τους, έχοντας τη στήριξη και την αλληλεγγύη από πλήθος οργανωμένων – κυρίως αλλά όχι μόνο- ταξικών δυνάμεων. Στήριξη και αλληλεγγύη η οποία όσο αυξάνεται η επίθεση και η καταστολή από την πλευρά του Κεφαλαίου και του Κράτος του τόσο ατσαλώνεται και δυναμώνει.

Βιώνουμε καιρούς που η επίθεση στην Τάξη μας όλο και οξύνεται δημιουργώντας δυσβάσταχτους όρους επιβίωσης σ όλο το πλέγμα της καθημερινότητας. Η κατάργηση και καταπάτηση των εργατικών και συνδικαλιστικών κεκτημένων, οι απολύσεις και η επιδείνωση των συνθηκών εργασίας, η λίστα σφαγής -των δεκάδων νεκρών και τραυματιών- εργατών που δεν έχει τέλος, πάνε πλάι πλάι με την ολοκληρωτική διάλυση της δημόσιας υγείας, την αστυνομοκρατία και την καταστολή των ταξικών και κοινωνικών αγώνων, τις ήδη υπάρχουσες αλλά και τις επερχόμενες εξωφρενικές ανατιμήσεις στο κόστος ζωής -αναμένοντας τον “χειρότερο χειμώνα από το 1942 που έρχεται”. Την ίδια ώρα που το Κεφαλαίο, κάνοντας ακόμη μια φορά την «κρίση ευκαιρία», βλέπει τα κέρδη του να εκτινάσσονται.

Μπροστά στο ζοφερό παρόν και στο ασφυκτικό και ακόμα πιο δυσοίωνο μέλλον που μας επιφυλάσσεται, σ αυτή την περίοδο της όξυνσης της καπιταλιστικής κρίσης, της κοινωνικής ήττας και κινηματικής άμπωτης, ο αγώνας των εργατών στη «Μαλαματίνα» μόνο μάταιος δεν είναι. Οι απεργοί, παρά τους δυσμενείς όρους και τις εις βάρος τους συνθήκες, δίνουν μια μάχη όχι μόνο για τους εαυτούς τους αλλά για το σύνολο της Εργατικής Τάξης. Με σύνθημα ότι «ο μονός χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν δόθηκε», με πείσμα, αυταπάρνηση και αλληλεγγύη οι αγωνιζόμενοι εργάτες ορθώνουν το ανάστημα τους απέναντι στις απειλές τις εργοδοσίας, το ξύλο και τις συλλήψεις των μπάτσων και αποτελούν ένα φωτεινό μονοπάτι για την Τάξη μας. Η στάση τους μόνο παράδειγμα μπορεί να αποτελέσει τόσο για τα υπάρχοντα μέτωπα με το Κεφάλαιο και το Κράτος του όσο και για εκείνα που επίκειται να ανοίξουν. Για να κάνουμε αυτή τη φορά εμείς την Κρίση «ευκαιρία», ευκαιρία για να βάλουμε τα εργατικά συμφέροντα μπροστά, ώστε όχι μόνο να αναχαιτίσουμε την επίθεση του Κεφαλαίου και του Κράτους του αλλά να περάσουμε στην αντεπίθεση.

Από το Καλοχώρι και την Καβάλα μέχρι το λιμάνι του Πειραιά και τους δρόμους της Αθηναϊκής μητρόπολης το οργανωμένο προλεταριάτο με υψωμένες γροθιές βροντοφωνάζει ότι «Νόμος είναι το Δίκιο του Εργάτη, έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα ναι πάντα» και δείχνει το δρόμο στο σύνολο της Εργατικής Τάξης.

Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη
Νίκη στην Απεργία στη «Μαλαματίνα»

Κίνηση της Βιολέττας
Σεπτεμβρης 2022

Σήμερα Πέμπτη 28 Ιούλη 2022 το δικαστικό συμβούλιο του Εφετείου Λαμίας, αποδεχόμενο την εισαγγελική πρόταση, ανακοίνωσε την απορριπτική απόφαση του για το αίτημα αποφυλάκισης με περιοριστικούς όρους του αναρχικού πολιτικού κρατούμενου & προληπτικά αιχμάλωτου Γιάννη Μιχαηλίδη κι ενώ η υγεία του συντρόφου, που διανύει την 67η Ημέρα Απεργίας Πείνας, σύμφωνα με την γνωμάτευση των γιατρών, παρουσίασε το τελευταίο 24ώρο ραγδαία επιδείνωση.

[…] Το κράτος θεσπίζει νόμους και ορίζει το ποιους βάζει μέσα και ποιους διορίζει

Και αφού το ψηφίζουν αυτό συνεχίζει να παίρνει εξουσία που δεν την αξίζει

Το κράτος βιάζει παιδιά και ματώνει μα έχει δικηγόρους για να τα μπαλώνει

Μάρτυρες φιμώνει και τους τσιμεντώνει πρέζα τα καράβια του τόνους φορτώνει

Το κράτος είναι ένα δεν ξέρει από κράτη μα σύνορα απλώνει σε όλο το χάρτη

Εμπόδιο αν είσαι σε βάζει στην άκρη σε τρομοκρατεί και σε λέει τρομοκράτη

Το κράτος αυτό είναι μία απάτη και θέλει νεκρό απεργό στο κρεβάτι

σε ένα τέτοιο κράτος δεν γυρίζω πλάτη οπλίζομαι πάθος και πέφτω στη μάχη…

Από Κοινοί Θνητοί, Τι περιμένουμε;

[…] Γι’ αυτό σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο, τη μάχη που διεξάγω για την ελευθερία μου την αντιλαμβάνομαι και ως μια απελπισμένη προσπάθεια συμμετοχής στον ευρύτερο αγώνα από τον οποίο ο μακροχρόνιος εγκλεισμός μου με έχει αποκόψει. Γι’ αυτό και δεν θεωρώ ότι πρέπει να διεκδικήσω την αποκλειστικότητα των κινηματικών αναφορών, αλλά να προτάξω την επανασύνδεση του αγώνα για την απελευθέρωση των φυλακισμένων αναρχικών με τις ιδέες που τους οδήγησαν στη σύγκρουση με το σύστημα και προκάλεσαν τη φυλάκιση τους. Γιατί δεν ζητάω το ενδιαφέρον κανενός ως θύμα της κρατικής καταστολής, αλλά ως ενεργό κοινωνικά και πολιτικά υποκείμενο που θεωρώ τη συνθήκη της αιχμαλωσίας μου ως κομμάτι της επίθεσης του κράτους και του κεφαλαίου σε όσους συνειδητά τάσσονται εναντίον τους. Αντίθετα καλώ σε μια σχέση επαναστατικής αλληλεγγύης στη βάση των κοινών προταγμάτων και ενός κοινού αγώνα με πολλαπλές αιχμές, που συντονίζει την οργή που αισθάνονται διαφορετικοί άνθρωποι βιώνοντας διαφορετικές συνθήκες με τις ίδιες όμως αιτίες.

Και τέλος, γνωρίζοντας ότι είναι πιθανό ενδεχόμενο αυτή η απεργία να είναι το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής μου, επιθυμώ να του δώσω ακριβώς αυτή τη διάσταση η οποία με εκφράζει συνολικά:

Ο αγώνας για την ελευθερία ενός, αγώνας για την ελευθερία όλων…

…μέχρι την καταστροφή του τελευταίου κλουβιού

Από την Ανακοίνωση Έναρξης Απεργίας Πείνας του προληπτικά αιχμάλωτου Γιάννη Μιχαηλίδη από τις φυλακές Μαλανδρίνου στις 23/5/2022..

[…] Η αξιοπρεπής, αμετανόητη και αταλάντευτη στάση του συντρόφου μαζί με τη συνέπεια της δράσης του απέναντι στους γδάρτες των ζωών μας, είναι αυτή που τον κρατά ακόμα δέσμιο στα κελιά της Γ’ ελληνικής “Δημοκρατίας”. Ο Γ. Μιχαηλίδης πληρώνει σήμερα το τίμημα της επιλογής του να σταθεί έμπρακτα ενάντια σε αυτό το σάπιο σύστημα, την αστική Τάξη , το Κράτος της και τους κάθε λογής συνοδοιπόρους τους. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αν επρόκειτο είτε γι κάποιο εξέχων στέλεχος των οικονομικών και πολίτικων ελίτ, είτε για κάποιο από τα (ένστολα και μη) μαντρόσκυλα τους, στις λίγες περιπτώσεις που τυχαίνει να βρεθούν, κάποιοι εξ’ αυτών, ενώπιον της αστικής δικαιοσύνης, η θέση του θα ήταν πολύ διαφορετική. Το δικαστικό σύστημα πιστό στον ταξικό του ρόλο φροντίζει να ρίξει στα μαλακά τα «δικά του» παιδιά και ορθώνεται αμείλικτο απέναντι στους φτωχούς, τους παρίες και τους πολίτικους του αντίπαλους.

Η παρούσα υπόθεση δεν λαμβάνει χώρα σε κάποιο κενό χώρο και χρόνο αλλά σε μια πολύ συγκεκριμένη συγκυρία. Με τη μακροχρόνια καπιταλιστική Κρίση να οξύνεται επικίνδυνα, μετά από μια πανδημία που επιτάχυνε της διαδικασίες κορύφωσης της, με τον ιμπεριαλιστικό Πόλεμο μετά από χρόνια να κορυφώνεται μέσα στην Ευρώπη και την πυρηνική απειλή να φαντάζει ολοένα και πιο κοντά από ποτέ. Με μια τεράστια ενεργειακή κρίση εν εξελίξει και μια διαφαινόμενη επισιτιστική προ των πυλών, το Κεφάλαιο και οι πολιτικοί του διαχειριστές οχυρώνονται απέναντι και στον εσωτερικό εχθρό εν όψει ενός αβέβαιου μέλλοντος. Τη στιγμή που η κοινωνική βάση φτωχοποιείται ακόμη περισσότερο, που λεηλατείται ότι ελάχιστο απέμεινε ακόμα όρθιο από την δημόσια Υγεία, που καταπατούνται και τα τελευταία εργασιακά δικαιώματα, το Κράτος ενεργοποιεί τους δικαστικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς του απέναντι στα κοινωνικά κομμάτια που προβάλλουν (ή ενδέχεται να προβάλλουν) έστω και ψήγματα αντίστασης, στέλνοντας σαφή μηνύματα. Η ακροδεξιά νεοφιλελεύθερη διαχείριση από την κυβέρνηση Μητσοτάκη του υιού, πιστή στην τήρηση της ατζέντας της, επενδύει στη στρατηγική της έντασης επιδεικνύοντας μηδενική ανοχή απέναντί σε φοιτητές και φοιτήτριες, εργαζομένους και εργαζόμενες, νέους και νέες που αντιτίθενται εμπράκτως στην πολιτική της αφαίμαξης και καταστολής τους. Η αντιμετώπιση των πολιτικών κρατουμένων και εν προκειμένου του Γ. Μιχαηλίδη εντάσσεται σε αυτό ακριβώς το ευρύτερο κατασταλτικό πλαίσιο της αστικής πολιτικής της.

Γι αυτούς τους λόγους η υπόθεση του συντρόφου δεν μπορεί να ειδωθεί ξέχωρα απ’ όλη την προαναφερθείσα συνθήκη. Ζώντας σε μια περίοδο κοινωνικής οπισθοχώρησης και κινηματικής άμπωτης, οφείλουμε να ενεργοποιήσουμε τα πολιτικά – κινηματικά αντανακλαστικά μας και να περάσουμε στην αντεπίθεση. Να κάνουμε την υπόθεση του Γιάννη ένα ακόμα πεδίο αντιπαράθεσης με την εγκληματική πολιτική του Κεφαλαίου και του Κράτους του, που ενώ καταδικάζει με τις πολιτικές του σε φτώχεια, ανέχεια, εξαθλίωση και θάνατο, μεγάλα κομμάτια της κοινωνικής βάσης παράλληλα εξαπολύει μια, ολοκληρωτική σε μεγάλο βαθμό, κατασταλτική επίθεση με όλα τα μέσα (συλλήψεις, βαριές καταδίκες, σωρεία παρατυπιών και “μαγειρεμάτων”) σε όσους και όσες αντιστέκονται, σε όσους και όσες αμφισβητούν το μονοπώλιο του στην άσκηση βίας.

Το ζήτημα της δικαίωσης των αιτημάτων και κατ’ επέκταση η απελευθέρωση του συντρόφου δεν αφορά ούτε μονάχα τον ίδιο, ούτε ένα στενό κύκλο συντρόφων του, αλλά ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια που δεν αντιλαμβάνονται την ζοφερό παρόν και το αβέβαιο μέλλον που μας επιφυλάσσουν ως αυτονόητο και μη αναστρέψιμο. Αφορά το σύνολο των εκμεταλλευομένων και καταπιεσμένων που βρισκονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο στόχαστρο των πολιτικών της αστικής Τάξης και του Κράτους της. Η δικαίωση του αγώνα του Γ. Μιχαηλίδη πέρα την ελευθερία του ίδιου θα δώσει και απελευθερωτικές ανάσες στη χειμαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία, προκαλώντας ρωγμές στις μπετόν αρμέ κυρίαρχες κατασταλτικές (και όχι μόνο) πολιτικές.

Με το διαχρονικό και ανίκητο όπλο της Τάξης μας, την Αλληλεγγύη να κάνουμε τον Αγώνα του, Αγώνα όλων μας. Και η νίκη του θα είναι μια νίκη για όλη την αγωνιζόμενη κοινωνία […]

Απόσπασμα από το κείμενο της ΚτΒ “Δίνουμε το χέρι σ’ αυτούς που σηκώνονται. Νίκη στην Απεργία Πείνας του αναρχικού Γ. Μιχαηλίδη”, που κυκλοφορήσαμε & μοιράσαμε στην αθηναϊκή μητρόπολη, μια βδομάδα μετά την έναρξη της απεργίας πείνας.

Όπως έγραψαν οι σύντροφοι & οι συντρόφισσες από τη Λότζια, από την Κατάληψη του Δημαρχείου στο Ηράκλειο Κρήτης:

Θέλουν να καταργήσουν τις εποχές αλλά εμείς είμαστε η άνοιξη!

Σήμερα Πέμπτη 28 Ιούλη – 67η ημέρα Απεργίας Πείνας

Στηρίζουμε – Συμμετέχουμε στο Κάλεσμα από την κατειλημμένη ΑΔΕΔΥ της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στον αναρχικό απεργό πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη στη Διαδήλωση για τις Πυρκαγιές, στις 19.00 στο Σύνταγμα.

Η αστική “δικαιοσύνη” ήταν, είναι & θα είναι σαν τα φίδια: δαγκώνει μονάχα τους ξυπόλητους.

Μόνη Δικαιοσύνη η Προλεταριακή!

Να μην συνηθίσουμε το θάνατο!

Άμεση Αποφυλάκιση του αναρχικού προληπτικά αιχμάλωτου – απεργού πείνας από 23/5 Γιάννη Μιχαηλίδη.

Στο Δρόμο να σπάσουμε τον τρόμο & το καθεστώς εξαίρεσης των πολιτικών κρατούμενων.

Η Αλληλεγγύη ήταν, είναι & θα είναι το Όπλο μας!

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)

Αθήνα, 28 Ιούλη 2022

Εξάρχεια, Μάρτης 2019

“Την περασμένη Πέμπτη 14/7 το απόγευμα, μια γυναίκα, καθώς περπατούσε στο στενό της οδού Ψελλού στα Εξάρχεια, δέχτηκε επίθεση από δύο άντρες, οι οποίοι τη χτύπησαν, τη λήστεψαν και έμεινε για κάποια λεπτά χωρίς τις αισθήσεις της. Τον ξυλοδαρμό, ακολούθησε η απόπειρα βιασμού της, ο οποίος αποφεύχθηκε λόγω των φωνών της ίδιας και της γειτονίας που βγήκε στα μπαλκόνια, με το βασικό δράστη να φεύγει προς το λόφο του Στρέφη. Στο σημείο έφτασε η αστυνομία, της οποίας η άρνηση να τον καταδιώξει εκεί ελλείψει δυνάμεων, μόνο ως ειρωνική μπορεί να θεωρηθεί, την ώρα που διαρκώς στρατοπεδεύει, παρενοχλώντας με ελέγχους και τραμπουκισμούς συνελεύσεις και άτομα στο λόφο. Σύμφωνα με καταγγελίες που δημοσιοποιούνται, στο ίδιο σημείο έχουν γίνει και άλλες επιθέσεις απέναντι σε γυναίκες το τελευταίο διάστημα.

Στο α.τ. Εξαρχείων, όπου οδηγήθηκε η επιζώσα και ο ένας δράστης της επίθεσης, ο οποίος συνελήφθη ύστερα από αναγνώριση της γυναίκας με τη βοήθεια περαστικού, οι μπάτσοι θα δείξουν χαρακτηριστική απαξίωση προς το μέρος της. Δε μας εκπλήσσει η στάση αυτή της αστυνομίας. Ο ρόλος της άλλωστε ως φορέας και εγγυητής της έμφυλης βίας είναι δομικός και έχει φανεί σε αμέτρητες υποθέσεις, όπως πρόσφατα στην υπόθεση τράφικινγκ στην Ηλιούπολη με πρωταγωνιστή μπάτσο. Συγκεκριμένα, στα αστυνομοκρατούμενα Εξάρχεια, η ένταση της καταστολής, η τρομοκρατική δράση της ομάδας «Δ», οι διαρκείς έλεγχοι, οι ξυλοδαρμοί διαδηλωτριών, δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών για το ρόλο της αστυνομίας. Έπειτα από το α.τ., το μαρτύριο της επιζώσας θα συνεχιστεί στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός, όπου στη βάρδια δεν βρισκόταν ιατροδικαστής, με αποτέλεσμα να αναγκαστεί να περιμένει μία ολόκληρη ημέρα, ώστε να εξεταστεί η πιθανότητα βιασμού […]”

από Συντρόφισσες ενάντια στην πατριαρχία & την έμφυλη βία:

Οργή για την απόπειρα βιασμού στα Εξάρχεια.

Με αφορμή το συγκεκριμένο πρόσφατο δημοσιοποιημένο περιστατικό έμφυλης βίας στους δρόμους των Εξαρχείων, μοιραζόμαστε ολόκληρη & αυτούσια την Οργή που εκφράζουν με την ανακοίνωση – κάλεσμα τους οι Συντρόφισσες.

Δεν πρόκειται για ένα “μεμονωμένο περιστατικό” ούτε για κάποια τυχαία “κακιά στιγμή”. Αντίθετα, πρόκειται για (ακόμα μια) υλική αποτύπωση της μακρόχρονης απόπειρας για οριστική άλωση της πλέον αστυνομοκρατούμενης συνοικίας του κέντρου της αθηναϊκής μητρόπολης, μέσα από την αλλοίωση των αγωνιστικών – χειραφετητικών χαρακτηριστικών που διαχρονικά αυτή φέρει, νοηματοδοτεί & κινητοποιεί ενάντια στην πατριαρχία &τον κοινωνικό κανιβαλισμό, το “νόμιμο” & “παράνομο” κεφάλαιο, το κράτος του & την αστυνομία του.

Μέσα σε μια συνθήκη όπως η υπάρχουσα, όπου η αστική “δικαιοσύνη” και η πλέον νεοφιλελεύθερη – ακροδεξιά μεταπολιτευτική κυβέρνηση ΝΔ του Μητσοτάκη του υιού, φροντίζουν ξεδιάντροπα για την αποφυλάκιση (ένστολων και μη) δολοφόνων (όπως οι Κορκονέας και Χορταριάς) και “επώνυμων ημέτερων καλλιτεχνών” βιαστών (όπως οι Φιλλιπίδης και Λιγνάδης), τα Εξάρχεια, η “δική μας μικρή πατρίδα”, παρά την πολύχρονη, οξυνόμενη και πολύπλευρη κατάσταση πολιορκίας που υφίσταται, συνεχίζει –παρ’ όλα αυτά- να ζει, ν’ αντιστέκεται, να αγωνίζεται.

Ενάντια στην οριστική μετατροπή της σε μια αποκλειστικά τουριστική ζώνη εντατικοποιημένης υποτιμημένης εργασίας και “εναλλακτικής” διασκέδασης, όπου θα βασιλεύει ανενόχλητα ο διαχρονικός νόμος της καθεστωτικής (κοινωνικής, ταξικής, έμφυλης) Εξουσίας του ισχυρότερου & του πλουσιότερου.

Ενάντια στο σβήσιμο της ιστορίας της, με την εκδίωξη των φτωχότερων κατοίκων & θαμώνων της από τον “εξευγενισμό” των “επενδυτών” & των τεχνοκρατών των υπουργείων & του Δήμου Αθηναίων, της ΜΕΤΡΟ ΑΕ & των (εγχώριων και μη) μεγαλοκαπιταλιστών.

Ενάντια στην αστυνομοκρατία & την κρατική καταστολή που στρέφεται όλο και πιο συχνά και απροκάλυπτα ενάντια σε όσους & όσες συνεχίζουν ν’ αντιστέκονται & ν’ αγωνίζονται.

Ενάντια στην πατριαρχία & τον κοινωνικό κανιβαλισμό των (συνειδητών ή ασυνείδητων, έμμισθων ή άμισθων, μικρών ή μεγάλων, ντόπιων και μη) παρακρατικών, μαφιόζων, ναρκεμπόρων, βιαστών.

ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΝΑΣ ΤΗΝ ΑΛΛΗ!

Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ & Η ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ!

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΊΖΕΤΑΙ!

Στηρίζουμε – Συμμετέχουμε στη Συγκέντρωση που καλείται από τις Συντρόφισσες ενάντια στην πατριαρχία και την έμφυλη βια την Παρασκευή 22 Ιούλη στην πλατεία Εξαρχείων στις 20.00

Κίνηση της Βιολέττας

Αθήνα, Ιούλης 2022

[…] Απέναντι σε αυτή την αθλιότητα ξεκίνησα την απεργία πείνας. Και στην ανακοίνωση έναρξης της, απαρίθμησα τόσο τις αυθαιρεσίες σε βάρος μου, όσο και πάμπολλα παραδείγματα όπου οι δικαστές έχουν ανοίξει διάπλατα τις πόρτες όταν πρόκειται για παιδιά του συστήματος (μπάτσους – δολοφόνους, δεσμοφύλακες – βασανιστές, φασίστες, μεγαλοκαπιταλιστές).

Εν τω μεταξύ, εν μέσω της απεργίας μου έχουν αποφυλακιστεί πρόωρα ο δολοφόνος του Αλέξανδρου, ένας εκ των δολοφόνων του Ζακ που έβγαλε τόσο φυλακή όσο διάστημα κάνω εγώ απεργία πείνας και ο βιαστής Φιλιππίδης με το απίθανο σκεπτικό ότι δεν κινδυνεύουν τα υποψήφια θύματα επειδή είναι πλέον γνωστός για τις πράξεις του και θα τον αποφεύγουν. Και εγώ που συμπλήρωσα τα 3/5 της ποινής μου εδώ και 7 μήνες “δεν έχω σωφρονιστεί ακόμα καθώς δεν έχει περάσει ικανό χρονικό διάστημα” κατά τα εισαγγελικά σκεπτικά! Αμετανόητοι δολοφόνοι απολαμβάνουν αυτό που παλεύω να κερδίσω εδώ και 50 ημέρες ρισκάροντας τη ζωή μου, αυτό που δικαιούμαι εδώ και 7 μήνες, την ελευθερία […]

Γιάννης Μιχαηλίδης. 11/7/2022

Σήμερα Πέμπτη 14 Ιούλη – 53η ημέρα Απεργίας Πείνας

Στηρίζουμε – Συμμετέχουμε στη Διαδήλωση που καλεί η Συνέλευση Αλληλεγγύης στον αναρχικό απεργό πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη στις 19.00 στο Σύνταγμα.

Η αστική “δικαιοσύνη” ήταν, είναι & θα είναι σαν τα φίδια: δαγκώνει μονάχα τους ξυπόλητους.

Μόνη Δικαιοσύνη η Προλεταριακή!

Άμεση Απελευθέρωση του αναρχικού προληπτικά αιχμάλωτου – απεργού πείνας από 23/5 Γιάννη Μιχαηλίδη.

Στο Δρόμο να σπάσουμε τον τρόμο & το καθεστώς εξαίρεσης των πολιτικών κρατούμενων.

Η Αλληλεγγύη ήταν, είναι & θα είναι το Όπλο μας!

Ακολουθεί το κείμενο που κυκλοφορήσαμε & μοιράσαμε στην αθηναϊκή μητρόπολη, μια βδομάδα μετά την έναρξη της απεργίας πείνας του στις φυλακές Μαλανδρίνου.

Δίνουμε το χέρι σ’ αυτούς που σηκώνονται.

Νίκη στην Απεργία Πείνας του αναρχικού Γ. Μιχαηλίδη.

Ο αναρχικός Γιάννης Μιχαηλίδης, ο οποίος βρίσκεται έγκλειστος από το 2013 στις ελληνικές φυλακές, ξεκίνησε απεργία πείνας στις 23/5 στις φυλακές Μαλανδρίνου ενάντια στην εκδικητική μεταχείρισή του, διεκδικώντας την ελευθερία του, βάζοντας μπροστά την ίδια του την υγεία και τη ζωή του.

Από τις 29 Δεκεμβρίου του 2021 πληρεί όλες τις τυπικές προϋποθέσεις για την υφ’ όρων αποφυλάκισή του, μετά τη συγχώνευση των ποινών του και την έκτιση της ποινής για την απόδρασή του,. Παρόλα αυτά, το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Άμφισσας στις 17/02/2022 απέρριψε την αίτηση του με το σκεπτικό ότι ο Γ. Μιχαηλίδης «δεν πληρεί τις ουσιαστικές προϋποθέσεις καθώς συντρέχει κίνδυνος τέλεσης νέων αδικημάτων». Η απόφαση αυτή του Συμβουλίου, με ένα τέτοιο έωλο επιχείρημα, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια προσχηματική δικαιολογία ώστε να καλύψει την εκδικητική φύση της επ’ αορίστου κράτησης του στις φυλακές. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια ακόμα περίπτωση, από τις πολλές των τελευταίων χρόνων που εντελώς απροκάλυπτα παραβιάζονται και καταπατούνται, κεκτημένα δικαιώματα κρατουμένων με βάση τα πολιτικά τους φρονήματα, αφού δεν είναι η πρώτη φορά που η αστική δικαιοσύνη καταπατά, κάνοντας «λάστιχο», τους ιδίους τους δικούς της νόμους, όχι με νομικά αλλά με αμιγώς πολιτικά κριτήρια. Δεν αφήνεται κανένα περιθώριο παρερμηνείας του εκδικητικού και τιμωρητικού ρόλου της αστικής δικαιοσύνης προς τους πολίτικους της αντίπαλους, αφού αυτό που στην πραγματικότητα τους ζητά είναι οι δηλώσεις μετάνοιας και η αποκήρυξη των ιδεών και των δράσεων αντίστασης ενάντια στην καθεστωτική βαρβαρότητα.

Η αξιοπρεπής, αμετανόητη και αταλάντευτη στάση του συντρόφου μαζί με τη συνέπεια της δράσης του απέναντι στους γδάρτες των ζωών μας, είναι αυτή που τον κρατά ακόμα δέσμιο στα κελιά της Γ’ ελληνικής “Δημοκρατίας”. Ο Γ. Μιχαηλίδης πληρώνει σήμερα το τίμημα της επιλογής του να σταθεί έμπρακτα ενάντια σε αυτό το σάπιο σύστημα, την αστική Τάξη , το Κράτος της και τους κάθε λογής συνοδοιπόρους τους. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αν επρόκειτο είτε γι κάποιο εξέχων στέλεχος των οικονομικών και πολίτικων ελίτ, είτε για κάποιο από τα (ένστολα και μη) μαντρόσκυλα τους, στις λίγες περιπτώσεις που τυχαίνει να βρεθούν, κάποιοι εξ’ αυτών, ενώπιον της αστικής δικαιοσύνης, η θέση του θα ήταν πολύ διαφορετική. Το δικαστικό σύστημα πιστό στον ταξικό του ρόλο φροντίζει να ρίξει στα μαλακά τα «δικά του» παιδιά και ορθώνεται αμείλικτο απέναντι στους φτωχούς, τους παρίες και τους πολίτικους του αντίπαλους.

Η παρούσα υπόθεση δεν λαμβάνει χώρα σε κάποιο κενό χώρο και χρόνο αλλά σε μια πολύ συγκεκριμένη συγκυρία. Με τη μακροχρόνια καπιταλιστική Κρίση να οξύνεται επικίνδυνα, μετά από μια πανδημία που επιτάχυνε της διαδικασίες κορύφωσης της, με τον ιμπεριαλιστικό Πόλεμο μετά από χρόνια να κορυφώνεται μέσα στην Ευρώπη και την πυρηνική απειλή να φαντάζει ολοένα και πιο κοντά από ποτέ. Με μια τεράστια ενεργειακή κρίση εν εξελίξει και μια διαφαινόμενη επισιτιστική προ των πυλών, το Κεφάλαιο και οι πολιτικοί του διαχειριστές οχυρώνονται απέναντι και στον εσωτερικό εχθρό εν όψει ενός αβέβαιου μέλλοντος. Τη στιγμή που η κοινωνική βάση φτωχοποιείται ακόμη περισσότερο, που λεηλατείται ότι ελάχιστο απέμεινε ακόμα όρθιο από την δημόσια Υγεία, που καταπατούνται και τα τελευταία εργασιακά δικαιώματα, το Κράτος ενεργοποιεί τους δικαστικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς του απέναντι στα κοινωνικά κομμάτια που προβάλλουν (ή ενδέχεται να προβάλλουν) έστω και ψήγματα αντίστασης, στέλνοντας σαφή μηνύματα. .Η ακροδεξιά νεοφιλελεύθερη διαχείριση από την κυβέρνηση Μητσοτάκη του υιού, πιστή στην τήρηση της ατζέντας της, επενδύει στη στρατηγική της έντασης επιδεικνύοντας μηδενική ανοχή απέναντί σε φοιτητές και φοιτήτριες, εργαζομένους και εργαζόμενες, νέους και νέες που αντιτίθενται εμπράκτως στην πολιτική \της αφαίμαξης και καταστολής τους. Η αντιμετώπιση των πολιτικών κρατουμένων και εν προκειμένου του Γ. Μιχαηλίδη εντάσσεται σε αυτό ακριβώς το ευρύτερο κατασταλτικό πλαίσιο της αστικής πολιτικής της.

Γι αυτούς τους λόγους η υπόθεση του συντρόφου δεν μπορεί να ειδωθεί ξέχωρα απ’ όλη την προαναφερθείσα συνθήκη. Ζώντας σε μια περίοδο κοινωνικής οπισθοχώρησης και κινηματικής άμπωτης, οφείλουμε να ενεργοποιήσουμε τα πολιτικά – κινηματικά αντανακλαστικά μας και να περάσουμε στην αντεπίθεση. Να κάνουμε την υπόθεση του Γιάννη ένα ακόμα πεδίο αντιπαράθεσης με την εγκληματική πολιτική του Κεφαλαίου και του Κράτους του, που ενώ καταδικάζει με τις πολιτικές του σε φτώχεια, ανέχεια, εξαθλίωση και θάνατο, μεγάλα κομμάτια της κοινωνικής βάσης παράλληλα εξαπολύει μια, ολοκληρωτική σε μεγάλο βαθμό, κατασταλτική επίθεση με όλα τα μέσα (συλλήψεις, βαριές καταδίκες, σωρεία παρατυπιών και “μαγειρεμάτων”) σε όσους και όσες αντιστέκονται, σε όσους και όσες αμφισβητούν το μονοπώλιο του στην άσκηση βίας.

Το ζήτημα της δικαίωσης των αιτημάτων και κατ’ επέκταση η απελευθέρωση του συντρόφου δεν αφορά ούτε μονάχα τον ίδιο, ούτε ένα στενό κύκλο συντρόφων του, αλλά ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια που δεν αντιλαμβάνονται την ζοφερό παρόν και το αβέβαιο μέλλον που μας επιφυλάσσουν ως αυτονόητο και μη αναστρέψιμο. Αφορά το σύνολο των εκμεταλλευομένων και καταπιεσμένων που βρισκονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο στόχαστρο των πολιτικών της αστικής Τάξης και του Κράτους της. Η δικαίωση του αγώνα του Γ. Μιχαηλίδη πέρα την ελευθερία του ίδιου θα δώσει και απελευθερωτικές ανάσες στη χειμαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία, προκαλώντας ρωγμές στις μπετόν αρμέ κυρίαρχες κατασταλτικές (και όχι μόνο) πολιτικές.

Με το διαχρονικό και ανίκητο όπλο της Τάξης μας, την Αλληλεγγύη να κάνουμε τον Αγώνα του, Αγώνα όλων μας. Και η νίκη του θα είναι μια νίκη για όλη την αγωνιζόμενη κοινωνία.

Κανένα καθεστώς εξαίρεσης για τους πολιτικούς κρατούμενους

Η Αλληλεγγύη ήταν, είναι & θα είναι το Όπλο μας

Νίκη στην Απεργία Πείνας με Άμεση Απελευθέρωση του αναρχικού Γ. Μιχαηλίδη

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)

Ιούνης 2022