ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ Μ.Τ. ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΑ Ε.Μ. ΠΟΥ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

“Τι τάχα αν είσαι φυλακή;

– Να μη λυγάς!

αυτό είν’ όλο.

Δεν είναι άλλη συμβουλή.”

Ναζίμ Χικμέτ

“Το πιο ακριβό στον άνθρωπο είναι η ζωή. Αυτή του δίνεται μια φορά και πρέπει να τη ζήσει κανείς έτσι, που να μη τον βασανίζει ο πόνος για τα χρόνια που τα ‘ζησε άσκοπα, για να μην τον καίει η ντροπή για το πρόστυχο και το τιποτένιο παρελθόν και να μπορέσει … να πει: Όλη μου τη ζωή, όλες μου τις δυνάμεις τις έδωσα στο πιο ωραίο ιδανικό του κόσμου – στον αγώνα για την απελευθέρωση της ανθρωπότητας.”

Νικολάι Οστρόφσκι

Στις 23 Σεπτέμβρη συλλαμβάνονται από την «αντι»τρομοκρατική οι σύντροφοι Π. Γεωργιάδης και Μ.Τ., την επόμενη μέρα εισβάλουν στο σπίτι του δεύτερου όπου και συλλαμβάνουν τη συντρόφισσα και συγκάτοικο του E.M. Αμέσως τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ ξεκινάνε τις γνωστές “διαρροές” και μιλούν για “άρωμα τρομοκρατίας” αρχικά, για εξάρθρωση της επαναστατικής οργάνωσης Ομάδα Λαϊκών Αγωνιστών στη συνέχεια, σε ένα κρεσέντο τρομο-υστερίας (βγαλμένο από άλλη δεκαετία μεν, με τον ίδιο υπουργό “Προστασίας του Πολίτη” δε) συνεχίζουν να αναπαράγουν και να επινοούν καταφανή ψέματα. Μιλούν μέχρι και για την ύπαρξη έτοιμης προς χρήση βόμβας, αναιρώντας μέχρι και τις φωτογραφίες που παρουσιάζουν την ίδια στιγμή στα “ρεπορτάζ” τους. Τις επόμενες μέρες «αντι»τρομοκρατική και ΜΜΕ, σε αγαστή συνεργασία, συνεχίζουν να στοχοποιούν τους συντρόφους αλλά και την Ταξική Αντεπίθεση, την πολιτική συλλογικότητα που συμμετέχουν οι 2 σύντροφοι, η πρώτη με παρακολουθήσεις και εισβολές σε σπίτια, ενώ τα δεύτερα διαρρέουν ότι δήθεν βρέθηκε πρωτότυπη προκήρυξη της ΟΛΑ, επιδιώκοντας να δημιουργήσουν μια άτυπη ομηρία τόσο για τους συντρόφους όσο και για τον ευρύτερο πολιτικό και κοινωνικό τους περίγυρο.

Βέβαια η ένδεια των πραγματικών στοιχείων γίνεται αντιληπτή με την χωρίς περιοριστικούς όρους απελευθέρωση της συντρόφισσας και την επιβολή της παρουσίας μια φορά το μήνα στο Α.Τ. της περιοχής του για τον σύντροφο Μ.Τ. Η απελευθέρωση βέβαια των δυο συντρόφων αποκρύφτηκε πλήρως από τα ΜΜΕ και αναφέρθηκε μονάχα δυο μέρες μετά, όταν δεν έπληττε το αφήγημά τους. Αντίθετα, διατάσσεται η προφυλάκιση του συντρόφου Π. Γεωργιάδη και η μεταγωγή του στις φυλακές της Λάρισας, τόσο λόγω του κλίματος που είχε δημιουργηθεί στα ΜΜΕ, όσο και για να μην χαθεί πλήρως το υποτιθέμενο κύρος της «αντι»τρομοκρατικής υπηρεσίας.

Κυρίως όμως γιατί ο σύντροφος εδώ και περισσότερα από είκοσι χρόνια είναι αδιάλειπτα παρών στους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες της εποχής του. Είτε κατά την παραμονή του στα κολαστήρια της ελληνικής “δημοκρατίας” κατά προγενέστερες περιόδους κράτησής του, είτε με την πολιτική του συλλογικότητα τα τελευταία χρόνια, την αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους (για την οποία και συνελήφθη το 2015), την έμπρακτη αλληλεγγύη του στον Βασίλη Παλαιοκώστα (για την οποία και φυλακίστηκε το 2008), την αλληλεγγύη στους μετανάστες, τη συμμετοχή του σε αντι-ιμπεριαλιστικούς – αντικαπιταλιστικούς – αντιφασιστικούς και εργατικούς αγώνες και σε τόσες άλλες, μεγάλες ή και μικρότερες, στιγμές της ταξικής πάλης. Παρών στη διάδοση του ανατρεπτικού λόγου, είτε μέσω των εκδόσεων “Ασύμμετρη απειλή”, “Μόλωτ” και “Red ‘n Noir”, είτε μέσω του κινηματικού εκδοτικού εγχειρήματος Los Solidarios.

“Γι’ αυτό ο μαρξισμός δεν απορρίπτει καμιά απολύτως μορφή πάλης. Ο μαρξισμός σε καμιά περίπτωση δεν περιορίζεται στις πιθανές μορφές πάλης ή στις μορφές πάλης που υπάρχουν μόνο στη δοσμένη στιγμή, αλλά αναγνωρίζει ότι με την αλλαγή μιας δοσμένης κοινωνικής συγκυρίας, είναι αναπόφευκτες νέες μορφές πάλης, άγνωστες στους ηγέτες της κάθε περιόδου. Απ’ αυτή την άποψη ο μαρξισμός διδάσκεται, αν μπορούμε να εκφραστούμε έτσι, από την πρακτική των μαζών και δεν έχει την αξίωση να διδάσκει στις μάζες μορφές πάλης, που τις επινοούν «ειδικευμένοι στη συστηματοποίηση» γραφιάδες”.

Β.Ι. Λένιν, ο Παρτιζάνικος Πόλεμος

Μεσούσης της δεύτερης φάσης της πανδημίας, της εγκληματικής διαχείρισής της και της βαθύτερης οικονομικής κρίσης των τελευταίων ετών, οι πολιτικοί διαχειριστές του συστήματος δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν πέρα από όξυνση της καταστολής. Ξυλοκοπώντας νοσηλευτές και ιατρικό προσωπικό που απαιτεί να δοθούν χρήματα για την υγεία, λοιδορώντας και καταστέλλοντας τις μαθητικές καταλήψεις, που ζητούν τα αυτονόητα μέτρα προστασίας από την πανδημία στις σχολικές αίθουσες, ανοίγοντας το δρόμο στους νέους Καλαμπόκες, απαγορεύοντας και καταστέλλοντας διαδηλώσεις, όπως εκείνη για την αλληλεγγύη στους Τούρκους αγωνιστές που βρίσκονται σε απεργία πείνας μέχρι θανάτου καθώς και τη διαδήλωση ενάντια στην επίσκεψη του ΗΠΑτζή τοποτηρητή Πομπέο.

Η κυβέρνηση, οξύνοντας την επίθεση σε όλα τα μέτωπα, μας υπενθυμίζει ότι την ώρα που η εργατική τάξη φτωχοποιείται περαιτέρω, οι αγωνιστές στοχοποιούνται και καταστέλλονται και για την υγεία δεν δίνεται ούτε ένα ευρώ, λεφτά υπάρχουν για τα καθεστωτικά ΜΜΕ, τους νατοϊκούς εξοπλισμούς και τους κλινικάρχες. Την ώρα που οι εργατικές διαδηλώσεις και το δικαίωμα στην απεργία ποινικοποιούνται, οι εργαζόμενοι απολύονται στο σωρό ή οι σχέσεις εργασίας τους ελαστικοποιούνται, τα εργατικά κεκτημένα χάνονται το ένα μετά το άλλο, προκηρύσσονται προσλήψεις για 2700 μπάτσους. Την ώρα που η ανεργία εκτοξεύεται και η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει, το πολυεθνικό προλεταριάτο υποβαθμίζεται και οι πρόσφυγες και οι μετανάστες στοιβάζονται στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αγοράζονται πολεμικά αεροπλάνα και η Ελλάδα γίνεται μια απέραντη νατοϊκή βάση από την Αλεξανδρούπολη μέχρι τη Σούδα.

Το αστικό κράτος γνωρίζει ότι οι κοινωνικές αντιδράσεις στη νεοφιλελεύθερη πολιτική του θα οξυνθούν -οι μαθητικές καταλήψεις άνοιξαν τον δρόμο- και απέναντι σε αυτό το ενδεχόμενο θωρακίζεται. Χτίζονται νέες φυλακές και στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών, η εργατική νομοθεσία γίνεται κουρελόχαρτο, οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες στοχοποιούνται, διώκονται, φυλακίζονται.

Σε αυτό το πλαίσιο ο σύντροφος Πολύκαρπος Γεωργιάδης βρίσκεται για ακόμα μια φορά στο στόχαστρο των αστυνομοδικαστικών μηχανισμών. Γιατί δεν σταμάτησε να αγωνίζεται για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, γιατί δεν παραιτήθηκε, δεν ιδιώτευσε. Γιατί στον ανειρήνευτο ταξικό πόλεμο ήταν, είναι και θα είναι με την πλευρά των καταπιεσμένων, των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων. Γιατί είναι με την πλευρά αυτών που “έχουν να κερδίσουν έναν κόσμο ολόκληρο”.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΟΥ

ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΚΙΟ, ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)

Αθήνα, Οχτώβρης 2020

ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

Από τις 18 Μαϊου, οι κρατούμενοι σε διάφορες ελληνικές φυλακές, συντονίζονται εκ νέου, σε αγωνιστικές  και συλλογικές κινητοποιήσεις. Όπως οι ίδιοι αναφέρουν σε κειμενό τους : «Μέσα από τον αγώνα που ξεκινάμε επιζητάμε αρχικά την κινητοποίηση αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας που αντιλαμβάνονται τις αδικίες και τους παραλογισμούς που γίνονται σε βάρος μας, καθώς και την μαζικοποίηση του αγώνα σε όλες τις φυλακές της χώρας. Εμείς οι κρατούμενοι που βρισκόμαστε έγκλειστοι στις φυλακές του ελληνικού κράτους αποφασίζουμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας ξεπερνώντας τους τεχνητούς διαχωρισμούς που θέλουν να μας επιβάλλουν με βάση την εθνικότητα και τις  θρησκευτικές πεποιθήσεις που έχουμε ή δεν έχουμε για να διεκδικήσουμε μια σειρά αιτημάτωνπου μας αφορούν όλους και που αποτελούν μέτωπα πάλης που έρχονται σε ρήξη με την αυστηροποίηση της σωφρονιστικής πολιτικής».  Σε πρώτο χρόνο ξεκίνησαν, με την άρνηση του μεσημεριανού κλειδώματος , θέτοντας παράλληλα την προοπτική κλιμάκωσης των κινητοποιήσεων.

Τα αιτήματα των κρατουμένων αφορούν το νομικό πλαίσιο που ρυθμίζει το πότε και πώς  θα βρίσκουν το δρόμο προς την ελευθερία τους και έχουν ως εξής:
1. Μονιμοποίηση των διατάξεων του νόμου 4322/2015, που αφορούν στις υπο όρους αποφυλακίσεις, χωρίς περιορισμούς και εξαιρέσεις.
2. Κατάργηση του εισαγγελικού βέτο στο θεσμό τον αδειών.
3. Κατάργηση του νόμου-έκτρωμα, που αφορά στην αθροιστική έκτιση της ποινής για συγκεκριμένα αδικήματα εντός των “σωφρονιστικών” καταστημάτων, κατά τη διάρκεια της άδειας ή μετά την παραβίασή της.

Στον ελλαδικό χώρο υπάρχει μια μακροχρόνια παράδοση αιματηρών αγώνων, που έχουν δοθεί από τους κρατούμενους εντός  των κατ’ ευφημισμό σωφρονιστικών ιδρυμάτων. Αγώνες αξιοπρέπειας και αντίστασης, που στόχο είχαν την ανάδειξη των φυλακών, ως αποθήκες και κολαστήρια ανθρωπίνων ψυχών, σε μία αργή και επίπονη πορεία προς τον εξανθρωπισμό τους. Η αλήθεια είναι βέβαια πως η μόνη εξανθρώπιση των σιδερόφραχτων κάτεργων, δεν μπορεί να είναι άλλη από την οριστική καταργησή τους. Γιατί τίποτα θετικό δεν μπορεί να παραχθεί εντός δομών που το μόνο που αναπαράγουν είναι βία, αδικία και καταπίεση, παρα μόνο η διαιώνιση των ίδιων και χειρότερων στρεβλώσεων, που υποτίθεται πώς καλείται να «διορθώσει» ο εγκλεισμός.

Η φυλακή αποτελεί για το κράτος και το κεφάλαιο την αιχμή του δόρατος, στη φαρέτρα των κατασταλτικών μηχανισμών, που διαθέτει για την διαχείριση της κοινωνικής εντροπίας. Το τρίπτυχο αστυνομία, δικαιοσύνη και φυλακές είναι τα μόνιμα σκιάχτρα του καθεστώτος, που καλείται να αντιμετωπίσει οποιοσδήποτε σκέφτεται να αντισταθεί στη σύγχρονη καπιταλιστική κρεατομηχανή αφανισμού ανθρώπων.

Εμείς, ως συνέλευση αλληλεγγύης στον αγώνα των κρατουμένων, αποδεχόμαστε την αναγκαιότητα των αγώνων εντός των τειχών, τόσο για τους ίδιους τους κρατούμενους, αλλά όσο και για εμάς εκτός των τειχών. Η μάχη και η αντίσταση εναντίον των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους είναι υπόθεση όλων όσων ανήκουν στο στρατόπεδο της ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος , που ολοένα και με μεγαλύτερη ταχύτητα καταβροχθίζει και αφανίζει τις ζωές μας.

Καλούμε τον κόσμο του αγώνα να στηρίξει με οποιονδήποτε τρόπο μπορεί  την κίνηση των κρατουμένων, να αντισταθούν και να σηκώσουν τη σημαία της αξιοπρέπειας, απέναντι στους τσιμεντένιους δεσμοφύλακες της κοινωνικής οργής, που ολοένα και φουντώνει στις μέρες μας. Οι φυλακές είναι ένας ακόμη  μοχλός συγκράτησης των κοινωνικών κραδασμών, που γίνονται αντιληπτοί από τους επικυρίαρχους αυτού του κόσμου. Η κατεύθυνση αυστηροποίησης του νομικού πλαισίου για τη λειτουργία των φυλακών, που προωθεί η συγκυβέρνηση  ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ, δεν πρέπει να αφήνει αδιάφορο οποιονδήποτε αντιλαμβάνεται τη σύνδεση που μπορούν να έχουν οι κοινωνικοι και ταξικοί αγώνες, εντός κι εκτός των τειχών, ενάντια στους Λεβιάθαν του κράτους και του κεφαλαίου.

ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ
ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΦΥΛΑΚΗΣ ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 9/6, 19:00, ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ

Συνέλευση αλληλεγγύης στον αγώνα των κρατουμένων
                                                                  saak@riseup.net     

Από τις 17 Απριλίου περισσότεροι από 1500 Παλαιστίνιοι πολιτικοί κρατούμενοι βρίσκονται σε απεργία πείνας στις φυλακές του Ισραήλ, απαιτώντας καλύτερες συνθήκες κράτησης. Η απεργία πείνας ξεκίνησε με πρωτοβουλία του φυλακισμένου από το 2002 ηγετικού στελέχους της Φατάχ, Μαρουάν Μπαργούντι ,καταδικασμένου σε πέντε φορές ισόβια για «τρομοκρατία» και εκτελέσεις αξιωματούχων Ισραηλινών στη διάρκεια της δεύτερης Ιντιφάντα, το 2000, της οποίας υπήρξε πρωτεργάτης. Στη συνέχεια, έλαβαν την απόφαση να συμμετάσχουν στην απεργία πείνας το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελεύθερωση της Παλαιστίνης,η Χαμάς και η ισλαμική Τζιχάντ.

Περισσότεροι από 6.500 Παλαιστίνιοι, μεταξύ των οποίων 57 γυναίκες, 300 ανήλικοι, 800 που χρήζουν άμεσης ιατρικής φροντίδας και 18 δημοσιογράφοι, είναι αυτή τη στιγμή φυλακισμένοι από το Ισραήλ. Περίπου 500 απ’ αυτούς κρατούνται βάσει του εξωδικαστικού συστήματος της διοικητικής κράτησης το οποίο επιτρέπει φυλάκιση χωρίς δίκη και χωρίς απαγγελία κατηγοριών, με αποτέλεσμα οι σιωνιστές να συνεχίζουν να εφαρμόζουν μία πολιτική απαρτχάιντ σε βάρος του δοκιμαζόμενου παλαιστινιακού λαού. Εκτός αυτών, 13 Παλαιστίνιοι βουλευτές βρίσκονται στα μπουντρούμια του κράτους –τρομοκράτη Ισραήλ.

Κεντρικά αιτήματα των Παλαιστινίων κρατουμένων είναι η βελτίωση των απάνθρωπων συνθηκών κράτησής τους: να τερματιστούν, η στέρηση βασικών τους δικαιωμάτων, όπως είναι οι επισκέψεις, αλλά συχνά ακόμη και η στοιχειώδης επικοινωνία με την οικογένειά τους ή ακόμη και τους συνηγόρους τους τα βασανιστήρια, η κράτηση παιδιών, η ανυπαρξία ιατρικής φροντίδας, η πρακτική της διαρκούς απομόνωσης, η εξευτελιστική και απάνθρωπη συμπεριφορά απέναντί τους. Χαρακτηριστικά, οι σιωνιστές χλευάζουν τον απεργό πείνας Μπαργούντι και ψήνουν προκλητικά και ανερυθρίαστα μπάρμπεκιου έξω από τις φυλακές των απεργών πείνας! Επίσης, ζητούν να τοποθετηθούν δημόσια τηλέφωνα στις φυλακές, κλιματισμός και τηλεοράσεις, να γίνει σεβαστό το δικαίωμά τους στην εκπαίδευση και να λάβει τέλος η αδιανόητη πρακτική της «διοικητικής κράτησης», της κράτησης δηλαδή ενός συλληφθέντα χωρίς απαγγελία κατηγορίας επ’ αόριστον κάτι που σημαίνει ότι δεν έχει καμία επαφή ούτε με συνήγορο, ούτε με την οικογένειά του.

Απέναντι στους ανυπότακτους Παλαιστίνιους, οι οποίοι με μετερίζι το ίδιο τους το σώμα και διακινδυνεύοντας την ίδια τους τη ζωή αγωνίζονται για τα στοιχειώδη δικαιώματα τους, οι μακελάρηδες σιωνιστές φαίνεται ότι θα κρατήσουν αμείλικτη στάση δίχως καμία διάθεση διαπραγμάτευσης, καθώς, όπως δήλωσε στον ραδιοφωνικό σταθμό του στρατού ο ισραηλινός υπουργός Εσωτερικής Ασφάλειας Γκιλάντ Ερντάν, «Πρόκειται για έγκλειστους τρομοκράτες και δολοφόνους, οι οποίοι λαμβάνουν αυτό που τους αξίζει και δεν έχουμε λόγο να διαπραγματευτούμε μαζί τους». Μάλιστα, ο ίδιος διέταξε την κατασκευή ενός πρόχειρου στρατιωτικού νοσοκομείου, προκειμένου να μεταφέρονται εκεί οι Παλαιστίνιοι απεργοί πείνας για την επιβολή αναγκαστικής σίτισης, πρακτική την οποία αρνούνται να εφαρμόσουν με βάση την ιατρική δεοντολογία-ο ΟΗΕ την χαρακτηρίζει βασανιστήριο- οι γιατροί των πολιτικών νοσοκομείων. Παράλληλα, εκπρόσωπος της Ισραηλινής Υπηρεσίας Φυλακών άφησε ανοικτό το ενδεχόμενο βίαιης επέμβασης στα κελιά για τον τερματισμό της απεργίας πείνας, ενώ ήδη οι διαδηλώσεις συμπαράστασης στους απεργούς πείνας στη Δυτική Όχθη δέχονται άγρια καταστολή.

Την ίδια στιγμή όπου το κράτος – τρομοκράτη του Ισραήλ εφαρμόζει μία πολιτική γενοκτονίας, διαπράττοντας δολοφονικές ενέργειες σε βάρος του παλαιστινιακού λαού, το ελληνικό κράτος και η αστική τάξη του αποβλέπουν στην ενίσχυση των διμερών σχέσεων Ελλάδας-Ισραήλ σε πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο. Ποιος θα μπορούσε άλλωστε να ξεχάσει τις δηλώσεις του πρωθυπουργού της «αριστεράς» του κεφαλαίου Αλ.Τσίπρα, όταν έγραφε στο βιβλίο επισκεπτών του ακροδεξιού ισραηλινού προέδρου Νετανιάχου «Είναι μεγάλη μου τιμή να βρίσκομαι στην ιστορική σας πρωτεύουσα και να συναντώ τις εξοχότητές σας», αναγνωρίζοντας εμμέσως την Ιερουσαλήμ σαν πρωτεύουσα του Ισραήλ; Κίνηση, την οποία ούτε οι «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» Χένρι Κίσινγκερ και Ρίτσαρντ Νίξον δεν είχαν τολμήσει. Ταυτόχρονα, η ντόπια παρασιτική αστική τάξη αναβαθμίζει τις οικονομικές σχέσεις με το Ισραήλ στον ενεργειακό τομέα, έχοντας θέσει ως στόχο την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην ΑΟΖ Κύπρου-Ισραήλ και τη διαμόρφωση της χώρας ως σημαντικού ενεργειακού κόμβου για τη μεταφορά φυσικού αερίου και τον ενεργειακό ανεφοδιασμό της ΕΕ. Εξάλλου, ο ελληνικός στρατός συμμετέχει σε πληθώρα στρατιωτικών ασκήσεων με το Ισραήλ, ενώ η Ελλάδα επί συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο, εκτός από τις ΗΠΑ, που έχει υπογράψει με το Ισραήλ τη συμφωνία (Status of Forces Agreement), η οποία ρυθμίζει το καθεστώς που διέπει τη διαμονή στις δύο χώρες στρατιωτικού προσωπικού κατά τη διάρκεια μετακίνησής του στο πλαίσιο στρατιωτικών ασκήσεων και συνεργασιών.

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, συνεχίζοντας επάξια με τις προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις την κοινωνική λεηλασία, ως υπεύθυνη για το τσάκισμα των εργασιακών δικαιωμάτων, την υπογραφή του τρίτου και, όπως προκύπτει από τις εξελίξεις κατά τη διάρκεια της β αξιολόγησης, τέταρτου μνημονίου, την εξαθλίωση του εργαζόμενου λαού, δεν διστάζει να ενισχύσει τις σχέσεις του ελληνικού κράτους με το κράτος των σιωνιστών. Ένα κράτος-δολοφόνο, το οποίο βομβαρδίζει τους Παλαιστίνιους, κατέχει τα εδάφη της Παλαιστίνης, έχει οδηγήσει στην προσφυγιά και τον θάνατο εκατομμύρια Παλαιστίνιους. Ένα κράτος, το οποίο αποτελεί το μεγαλύτερο σύμμαχο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στη Μ. Ανατολή, ασκώντας και το ίδιο επεκτατική πολιτική. Ένας κράτος, το οποίο σιγοντάρει την ενίσχυση του εκτρώματος του ISIS.

Από τη μνημονιακή Ελλάδα εκφράζουμε τη διεθνιστική μας αλληλεγγύη στον αγωνιζόμενο παλαιστινιακό λαό. Γιατί η ηρωϊκή αντίσταση στα εδάφη της Παλαιστίνης και η επαναστατική παράδοση που κυοφορεί η Ιντιφάντα είναι για όλους τους καταπιεσμένους λαούς φανός ελπίδας. Γιατί οι ιστορικές θυσίες αυτού του λαού νοηματοδοτούν πάντα τα οράματα των αναρχικών και των κομμουνιστών, όπου κι αν βρίσκονται. Γιατί τέτοια αγωνιστικότητα, τόλμη, αποφασιστικότητα, μαχητικότητα και αυτοθυσία μόνο ένας λαός, ο οποίος έχει δοκιμαστεί τόσο όσο ο παλαιστινιακός, μπορεί να δείξει. Γιατί, όπως γράφει και ο επαναστάτης Ζωρζ Ιμπραήμ Αμπνταλλά,ο μακροβιότερος πολιτικός κρατούμενος (32 χρόνια αιχμάλωτος στις γαλλικές φυλακές) «Η Αντίσταση συνεχίζεται και σίγουρα θα συνεχιστεί όσο διαρκεί η κατοχή…. Παρ’ όλα αυτά, θέλω να στρέψω την προσοχή σας στον συνεχόμενα αυξανόμενο αριθμό ανήλικων παλαιστινίων που εμπλέκονται όλο και περισσότερο στον αγώνα των λαϊκών μαζών, που υφίστανται την καταστολή του σιωνιστικού στρατού και των δικαστών του που τους επιβάλλουν ολοένα και πιο εξοντωτικές ποινές… Δύο λόγια που και που σε κάθε “λιονταράκι” και σε κάθε “ανθό”, δίνουν στους σιωνιστές δεσμοφύλακες να καταλάβουν ότι αυτοί οι ανήλικοι δεν είναι μόνοι.»

ΑΜΕΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΠΕΙΝΑΣ

ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΕΛΛΑΔΑΣ-ΙΣΡΑΗΛ

ΝΙΚΗ ΣΤΑ ΟΠΛΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΣΤΙΣ 10:00 ΣΤΟ ΜΠΛΟΚ ΤΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ

ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΗΝ ΙΣΡΑΗΛΙΝΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΣΤΙΣ 2/5 ΣΤΙΣ 18:00

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

φώτο: πανώ έξω από τη γαλλική πρεσβεία στην Αθήνα κατά τη διάρκεια διαδήλωσης Αλληλεγγύης στον Ζωρζ Ιμπραήμ Αμπνταλλά στις 21 Οκτώβρη 2016.

H 18η Μάρτη [επέτειος έναρξης της Κομμούνας του Παρισιού το 1871] έχει οριστεί από τη Διεθνή Κόκκινη Βοήθεια η Διεθνής Ημέρα των Πολιτικών Κρατουμένων. Κατά τη διάρκεια της φετινής 18ης Μάρτη διοργανώθηκαν, μεταξύ άλλων, διαδηλώσεις έξω από τη φυλακή Moabit στο Βερολίνο και έξω από τη φυλακή Stammheim στη Στουτγάρδη στη Γερμανία καθώς και εκδήλωση στον χώρο Sacco-Vanzetti στις Βρυξέλλες στο Βέλγιο.

O λιβανέζος κομμουνιστής Ζωρζ Ιμπραήμ Αμπνταλλά είναι ο μακροβιότερος πολιτικός κρατούμενος στην Ευρώπη και βρίσκεται έγκλειστος στις φυλακές του γαλλικού Κράτους από τις 24 Οκτώβρη 1984. Από το 1971, σε ηλικία 19 χρονών, στρατεύθηκε με το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης [P.F.L.P] και το 1978 τραυματίστηκε σε μάχη εναντίον σιωνιστικών στρατιωτικών δυνάμεων που εισέβαλαν στον Λίβανο. Από το 1980 και μετά συνέχισε τον Αγώνα ενάντια στον σιωνισμό και τον ιμπεριαλισμό, συμμετέχοντας στη συγκρότηση της Ένοπλης Επαναστατικής Λιβανέζικης Φράξιας [F.A.R.L]. Ο Ζ.Ι.Αμπταλλά καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη κατηγορούμενος για τις εκτελέσεις το 1982 του συνταγματάρχη Τσαρλς Ρέυ (στρατιωτικού ακόλουθου της πρεσβείας των ΗΠΑ στο Παρίσι) και του πράκτορα της Μοσσάντ Γιακόβ Μπαρσιμαντοβ (δεύτερου γραμματέα της ισραηλινής πρεσβείας στο Παρίσι), την πολιτική ευθύνη για τις οποίες είχε αναλάβει η F.A.R.L. H γαλλική αστική δικαιοσύνη, συντασσόμενη με την εκδικητικότητα του Ισραήλ και των ΗΠΑ, αρνείται πεισματικά τη χορήγηση της υφ’ όρων απόλυσης που δικαιούται ο σύντροφος από το 1999.

Η μετάφραση που ακολουθεί έγινε από τα ιταλικά τον Απρίλη του 2017 στην Αθήνα από την Προλεταριακή Πρωτοβουλία και αφιερώνεται στον αναρχικό σύντροφο Μάριο Σεϊσίδη.

πηγή (στα ιταλικά) : https://ccrsri.wordpress.com/

***

Αγαπημένες-οι συντρόφισσες-οι, αγαπημένες-οι φίλες-οι,

Ξέροντας ότι είστε μαζεμένοι αυτή την 18η Μάρτη – Διεθνής Ημέρα των Πολιτικών Κρατούμενων – αντλώ δύναμη και ενθουσιασμό, η καρδιά μου ζεσταίνεται. Σίγουρα, όταν βρίσκεσαι κλεισμένος μέσα σ’ αυτά τα σιχαμένα τείχη για τόσα πολλά χρόνια, η συμμετοχή σας στη σημερινή Ημέρα ιδιαίτερα, μόνο να ενδυναμώσει μπορεί την αποφασιστικότητα και το θάρρος του καθενός από εμάς, να συναντηθούμε με την πεποίθηση ότι μαζί, με τη διαφορετικότητα στην έκφραση της αλληλεγγύης, μπορεί να προωθηθεί η κινητοποίηση ολοένα και περισσότερο στο πεδίο του αντικαπιταλιστικού-αντιιμπεριαλιστικού αγώνα.

Σύντροφοι, την περασμένη χρονιά βρήκατε τον τρόπο να αναπτύξετε, με ιδιαίτερη δέσμευση, αξιοσημείωτες πρωτοβουλίες αλληλεγγύης που παρακολούθησα, όπως και πολλοί άλλοι σύντροφοι και φίλοι αλλού, με ιδιαίτερη προσοχή και με μεγάλη συγκίνηση…Ιδιαίτερα την κινητοποίηση σας στο Παρίσι και μπροστά από τη φυλακή Lannemezan.

Σίγουρα σύντροφοι, ο συντονισμός της κινητοποίησης των διάφορων αλληλέγγυων δομών δεν είναι πάντα εύκολος στην πραγματοποίηση του. Αυτό όμως δεν σας εμπόδισε από το να συνθέσετε τις διάφορες ιδέες και δυνατότητες σας και κυρίως να εντάξετε τις διάφορες πρωτοβουλίες σας στην παγκόσμια δυναμική του εξελισσόμενου αγώνα.

Σύντροφοι, κατά τη διάρκεια των τελευταίων χρόνων με τις πρωτοβουλίες σας ενισχύσατε πολύ αποτελεσματικά ώστε φανεί ότι πάντοτε στο επίπεδο των πολιτικών διεκδικήσεων αποφασίζεται ο τόπος και το βάρος της δικαστικής τελετουργίας, από τη στιγμή που αυτή αφορά επαναστάτες κρατούμενους. Ενισχύσατε σημαντικά στο ξεμπρόστιασμα της δικαστικής μανίας που ολοένα και πιο πολύ μοιάζει με μια βεντέτα του Κράτους. Πρέπει να τονίσουμε επίσης, σύντροφοι, ότι αυτή η δικαστική μανία δεν είναι ούτε τυχαία, ούτε ανέξοδη…Από τις σιωνιστικές φυλακές σ’ εκείνες του Μαρόκου, από τα κελιά απομόνωσης της Τουρκίας, σ’ εκείνα τα σκοτεινά κελιά στην Ελλάδα, τις Φιλιππίνες και αλλού στην Ασία και τον κόσμο, παντού η ίδια διαπίστωση: η δικαστική μανία αποτελεί ένα ακόμα στοιχείο της ισχυρής πανοπλίας που έχει τεθεί στην υπηρεσία της διαρκούς προληπτικής αντεπανάστασης. Ας γίνει αντιληπτό το γεγονός ότι στο βαθμό που το σύστημα βυθίζεται μέσα στην κρίση του, αυτή η πανοπλία μέτρων και νόμων δεν παύει να ενισχύεται ολοένα και περισσότερο. Η κρίση του καπιταλισμού που ψυχορραγεί μέσα στη συνθήκη της εντεινόμενης σήψης του, βρίσκεται ήδη μπροστά στα μάτια μας σε παγκόσμιο επίπεδο, τόσο στα κέντρα του συστήματος όσο και στις περιφέρειες του. Αρκεί μια ματιά και η θέληση ν’ αντικρίσουμε όλη αυτή τη βαρβαρότητα, αυτές τις σφαγές και άλλους “χειρουργικούς” βομβαρδισμούς, τις καθιερωμένες πλέον επιδρομές στην Αφρική, τη Μέση Ανατολή και άλλου. Αρκεί μια ματιά σ’ αυτές τις μάζες των ανδρών, των γυναικών και των παιδιών που βουτάνε στη θάλασσα ωθούμενοι από τις σφαγές, τον φόβο ή και την πείνα… Όμως αρκεί και μια ματιά κυρίως εδώ, στην καρδιά του κτήνους, στην Ευρώπη, στις Ηνωμένες Πολιτείες, στην Ασία και αλλού, όπου οι πιο ελκυστικές προοπτικές κατακτούν ολόκληρα κομμάτια του πληθυσμού που βρίσκεται αποπροσανατολισμένος από την ανεργία, την υπαρξιακή επισφάλειοποίηση και την προωθημένη διαδικασία κατεδάφισης.

Η κρίση του καπιταλισμού αποτελεί μια πραγματικότητα. Πρέπει πάντοτε να κινούμαστε πέρα από την απλή διαπίστωση των εκφράσεων του και να φωτίζουμε τα βαθιά αίτια αυτής της αξεπέραστης κρίσης του καπιταλισμού. Την ίδια στιγμή, να ξεμπροστιάζουμε την αχρηστία των διάφορων ρεφορμιστικών προτάσεων που προκύπτουν στη Γαλλία και αλλού στην Ευρώπη από το περιβάλλον της σοσιαλδημοκρατικής και κυρίως εκλογίστικης αριστεράς…

Καμία έξοδος από την κρίση μέσα στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Ο παγκόσμιος καπιταλισμός είναι ο πραγματικά υπαρκτός καπιταλισμός σήμερα. Το ψυχορράγημα του κόσμου του θα ολοκληρωθεί μονάχα με το ξεπέρασμα του καπιταλισμού προς τον κομμουνισμό, και σίγουρα όχι μέσω ιστορικών συμβιβασμών και άλλων ψευδεπίγραφων προσπαθειών για την υπεράσπιση των κεκτημένων ενός λεγόμενου δημοκρατικού καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο, αλλά με τον σκληρό αγώνα “τάξης εναντίον τάξης”. Στη σημερινή εποχή όλοι ζούμε κάτω από την ηγεμονία του παγκόσμιου κεφαλαίου. Καμία Χώρα δεν μπορεί να ξεφύγει ολοκληρωτικά από αυτόν τον καταστρεπτικό μηχανισμό επικυριαρχίας. Αυτός ο παγκόσμιος καπιταλισμός, δηλαδή ο πραγματικά υπαρκτός καπιταλισμός βρίσκεται σε κρίση. Και αυτόν τον καπιταλισμό, οι κομμουνιστές και όλοι οι επαναστάτες αγωνιστές πρέπει να τον νικήσουν για να ηττηθεί η βαρβαρότητα…

Από τη μία Χώρα στην άλλη τα μέτρα που τίθενται στην υπηρεσία του κεφαλαίου είναι σχεδόν παντού τα ίδια: η επιβολή στις λαϊκές μάζες του κόστους συντήρησης ενός ετοιμοθάνατου συστήματος εκμετάλλευσης. Σύντροφοι, πρέπει να συμπεράνουμε ότι αυτά τα ίδια τα μέτρα προκαλούν το ανέβασμα του περιεχομένου των συγκρούσεων, επιταχύνουν περισσότερο τη δυναμική της κρίσης και πολλαπλασιάζουν τις εκφράσεις της βαρβαρότητας της. Όσο η κρίση εξελίσσεται τόσο “οι εισαγγελείς του παγκόσμιου κεφαλαίου”, δηλαδή τα ιμπεριαλιστικά Κράτη, εντείνουν τις επεμβάσεις τους στις περιφέρειες, αυξάνουν την πίεση τους στους κυριαρχούμενους λαούς και εκβιάζουν τα αστικά καθεστώτα σ’ αυτά τα μέρη. Σύντροφοι, υπάρχει σίγουρα το περιθώριο για άλλα μέλλοντα και όχι για την υποταγή στα ιμπεριαλιστικά τελεσίγραφα, των οποίων με το πέρασμα των ημερών διακρίνονται οι ολέθριες συνέπειες των εφαρμογών τους, με τη μορφή καταστροφής ολόκληρων πόλεων και διάλυσης (λίγο πολύ απείθαρχων) Κρατών, με την αύξηση των νεκρών, των απόκληρων και όλων εκείνων που μεταναστεύουν.

Σύντροφοι, η Παλαιστίνη αυτές τις μέρες αναμετριέται καθημερινά με τον αριθμό των νεαρών μαρτύρων της. Η Αντίσταση συνεχίζεται και σίγουρα θα συνεχιστεί όσο διαρκεί η κατοχή. Φυσικά οι παλαιστινιακές λαϊκές μάζες μπορούν να υπολογίζουν περισσότερο από ποτέ στη δική σας έμπρακτη αλληλεγγύη. Παρ’ όλα αυτά, θέλω να στρέψω την προσοχή σας στον συνεχόμενα αυξανόμενο αριθμό ανήλικων παλαιστινίων που εμπλέκονται όλο και περισσότερο στον αγώνα των λαϊκών μαζών, που υφίστανται την καταστολή του σιωνιστικού στρατού και των δικαστών του που τους επιβάλλουν ολοένα και πιο εξοντωτικές ποινές. Όταν καταδικάζονται δεκατετράχρονοι ή δεκαπεντάχρονοι, όταν επιβάλλουν καταδίκες 10 ή 15 χρόνων, τότε υπάρχει η ανάγκη για διεθνή αλληλεγγύη και σίγουρα όλοι εσείς ξέρετε πως ν’ αναλάβετε αυτό το καθήκον. Δύο λόγια που και που σε κάθε “λιονταράκι” και σε κάθε “ανθό”, δίνουν στους σιωνιστές δεσμοφύλακες να καταλάβουν ότι αυτοί οι ανήλικοι δεν είναι μόνοι.

Χίλιες αλληλέγγυες πρωτοβουλίες ν’ ανθίσουν για την Παλαιστίνη και για την υποσχόμενη Ιντιφάντα της!

Χίλιες αλληλέγγυες πρωτοβουλίες ν’ ανθίσουν για τις κουρδικές λαϊκές μάζες και για εκείνους τους άξιους μαχητές του ΡΚΚ!

Αλληλεγγύη, κάθε αλληλεγγύη στους αντιστεκόμενους μέσα στις σιωνιστικές φυλακές, μέσα στα κελιά απομόνωσης στο Μαρόκο, στην Τουρκία, στην Ελλάδα, στις Φιλιππίνες και αλλού στον κόσμο!

Αλληλεγγύη, κάθε αλληλεγγύη στους νεολαίους προλετάριους των λαϊκών συνοικιών!

Ο καπιταλισμός είναι μόνο βαρβαρότητα, τιμή σ’ όλους εκείνους-ες που αντιστέκονται μέσα από τη διαφορετικότητα των εκφράσεων τους!

Μαζί σύντροφοι, μόνο μαζί, εμείς θα νικήσουμε!

Σε όλους εσάς, συντρόφισσες-οι και φίλες-οι, οι θερμότεροι επαναστατικοί χαιρετισμοί μου.

Ο σύντροφος σας Georges Abdallah
18 Μάρτη 2017

Την Παρασκευή 20/1 στην Κωνσταντινούπολη, έλαβαν χώρα δύο ένοπλες επιθέσεις, η μια στα γραφεία του κυβερνώντος κόμματος του Ερντογάν (ΑΚΡ) και η άλλη στη Γενική  Αστυνομική Διεύθυνση. Την ευθύνη για τις ενέργειες ανέλαβε η επαναστατική κομμουνιστική οργάνωση DHKC, το ένοπλο κομμάτι του DHKP-C (Επαναστατικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Κόμμα- Μέτωπο). Στην ανακοίνωσή της η οργάνωση αναφέρει ότι, οι επιθέσεις έγιναν ενάντια στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης και το φόβο που έχει επιβάλλει, καθώς και για να αποδοθεί δικαιοσύνη για τους συντρόφους που δολοφονήθηκαν από τις τούρκικες κατασταλτικές δυνάμεις. Όπως η Dilek Dogan, ο Berkin Elvan, ο Yilmaz Ozturk και οι αντάρτες του DHKC που δολοφονήθηκαν από τον τούρκικο στρατό στα βουνά του Dersim (Κουρδιστάν).

Το πρωί της Κυριακής 22/1 συνελήφθη, τραυματισμένος από σφαίρες, στην περιοχή Tekirdag της Τουρκίας, ο αγωνιστής , Serif Turunc, γνωστός στην Ελλάδα ως Εrkan. Σε παράλληλη επιχείρηση της αστυνομίας στην ίδια περιοχή, έπεσε μαχόμενος από σφαίρες μπάτσων ο αγωνιστής Bilgehan Karpat. Και οι δύο σύντροφοι, μέσα από τις γραμμές του  DHKP-C, έδωσαν όλη τους τη ζωή στον αγώνα ενάντια στο σύστημα εκμετάλλευσης, στο φασισμό και τον ιμπεριαλισμό.

Ο Εrkan είναι ιδιαίτερα γνωστός στο εγχώριο κίνημα, καθώς στα πολλά χρόνια που ζούσε στην Ελλάδα ως πολιτικός πρόσφυγας και όντας μέλος της επιτροπής αλληλεγγύης για τους πολιτικούς πρόσφυγες από την Τουρκία και το Κουρδιστάν, συμμετείχε στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, σε κινήσεις του αναρχικού χώρου, σε εκδηλώσεις αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους και το καθεστώς εξαίρεσης που αντιμετωπίζουν. Με τη μοναδικά σεμνή πολιτική του φυσιογνωμία και τις εμπειρίες του από τον πολύ σκληρό αγώνα στην Τουρκία, συνέβαλε με τις δυνάμεις του στο αντικαπιταλιστικό κίνημα της Ελλάδας. Το 2013-2014, μετά από σειρά συλλήψεων πολλών Τούρκων κομμουνιστών επαναστατών, στο πλαίσιο της συνεργασίας για “αντιτρομοκρατική” εκστρατεία ανάμεσα στο τουρκικό και το ελληνικό κράτος και με την αρωγή τον μυστικών υπηρεσιών (ΕΥΠ, ΜΙΤ, CIA), συλλαμβάνεται  και προφυλακίζεται στις ελληνικές φυλακές μαζί με άλλους συντρόφους/ισσες από την επιτροπή αλληλεγγύης. Το τούρκικο κράτος ζητάει την έκδοσή τους, οι σύντροφοι ξεκινούν μαζική απεργία πείνας και τελικά δεν εκδίδονται στην Τουρκία. Μετά την αποφυλάκισή του και ενώ ζούσε στην Ελλάδα η τούρκικη αστυνομία τον επικήρυξε τοιχοκολλώντας τη φωτογραφία του σε κεντρικά σημεία στην Κωνσταντινούπολη.

Ο Bilgehan πέρασε και αυτός στην Ελλάδα, στοχοποιημένος από το φασιστικό καθεστώς της Τουρκίας για την επαναστατική του δράση. Ένας αγωνιστής που από τα φοιτητικά του χρόνια στρατεύτηκε αποφασιστικά στην υπόθεση της επαναστατικής λαϊκής κυριαρχίας, παλεύοντας για ισότητα και ελευθερία  στο πλευρό των καταπιεσμένων λαών της Τουρκίας. Στην Ελλάδα συνελήφθη και αυτός το 2014, για την υπόθεση στο Γκύζη, προφυλακίστηκε και δεν εκδόθηκε στην Τουρκία. Μαζί του συνελήφθησαν άλλοι τρεις σύντροφοι, μέλη του DHKP-C, μεταξύ των οποίων και ο αγωνιστής Ismail Akkol, ο οποίος συνελήφθη πέρυσι, μαζί με την αγωνίστρια Fadik Adiyaman, καθώς πέρασαν στην Τουρκία για να συνεχίσουν τον αγώνα εκεί . Αφότου αφέθηκε ελεύθερος συμμετείχε, ως μέλος της επιτροπής αλληλεγγύης, σε πληθώρα εκδηλώσεων και αγώνων του ελλαδικού κινήματος. Η μοναδικά σεμνή πολιτική φυσιογνωμία, η στράτευση και το χαμόγελο που τη συνόδευαν, θα μείνει χαραγμένη στο μυαλό όσων των γνώρισαν.

Γιατί το χαμόγελο και η σεμνότητα που εξέπεμπαν οι σύντροφοι Εrkan και Bilgehan συνδυαζόταν με το απαράμιλλό τους θάρρος και την πραγματική στράτευση στο σκοπό τους. Γιατί ως κομμουνιστές επαναστάτες επέλεξαν, με πολύ βαρύ κόστος, να γυρίσουν στην Τουρκία και να συνεχίσουν το δίκαιο αγώνα τους, αντιπαρατιθέμενοι ένοπλα με το φασιστικό καθεστώς του Ερντογάν. Με αυτή τους την επιλογή απέδειξαν περίτρανα, πως η δύναμη που πηγάζει από το μυαλό και την καρδιά των αγωνιστών που δίνουν τη ζωή τους στον αγώνα για την αταξική κοινωνία και την ελευθερία, μπορεί να διαρρήξει το καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Παράλληλα δώσανε θάρρος και ελπίδα τόσος στους συντρόφους τους εκεί που δέχονται αλλεπάλληλες επιθέσεις, διώξεις, φυλακίσεις, βασανιστήρια, αλλά και σε όλους τους καταπιεσμένους της Τουρκίας που βιώνουν στην καθημερινότητά τους το αδυσώπητο πρόσωπο του φασισμού.

Ο Εrkan και ο Bilgehan με την πολιτική τους δράση, αποτελούν φωτεινούς σηματοδότες του επαναστατικού κινήματος διεθνώς, γιατί σε μια περίοδο οξυμένης καπιταλιστικής κρίσης, ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και αυταρχοποίησης των καθεστώτων, μετουσίωσαν στην πράξη το σύνθημα: TO ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΕΣΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑ. ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝ. Και ως τέτοιοι αγωνιστές καταγράφηκαν στην ιστορία του κινήματος και στις συνειδήσεις των συντρόφων που με μεγάλη εκτίμηση θα τους θυμούνται. Με το πρόσωπό τους να εκπέμπει πάντα τη λάμψη του ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΚΙΟ ΚΑΙ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ.

Αλληλεγγύη στον Erkan (Serif Turunc)

Αλληλεγγύη στους συντρόφους του DHKP-C. Τιμή στους αντάρτες του DHKC.

Bilgehan Karpat Αθάνατος. Ζει μέσα στους αγώνες ενάντια στο φασισμό, τον καπιταλισμό, τον ιμπεριαλισμό.

Διαδήλωση στην τούρκικη πρεσβεία
Σάββατο 11/2, 13:00, Σύνταγμα

Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστών)

[…] Τα δακτυλικά τους αποτυπώματα
δεν είναι μονάχα στα μητρώα των φυλακών
φυλάγονται στα αρχεία της ιστορίας,
τα δακτυλικά τους αποτυπώματα είναι

οι πυκνές σιδηροδρομικές γραμμές που διασχίζουν το μέλλον […]

Γ. Ρίτσος

Την Πέμπτη 5 Γενάρη κατά τη διάρκεια επιχείρησης των ΕΚΑΜ και της Αντιτρομοκρατικής συλλαμβάνονται η καταζητούμενη και επικηρυγμένη αναρχική Πόλα Ρούπα και η αναρχική Κωνσταντίνα Αθανασοπούλου, μέλη του Επαναστατικού Αγώνα.

Μαζί με την Π. Ρούπα οι ένοπλοι φρουροί του Κεφαλαίου και του Κράτους του, συλλαμβάνουν και στην ουσία απαγάγουν -με την πλήρη κάλυψη, αν όχι με την πλήρη καθοδήγηση των αρμόδιων υπ. Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης- και τον εξάχρονο γιο της (και γιο του αναρχικού-μέλους του Επανασταστικού Αγώνα Νίκου Μαζιώτη) Βίκτωρα-Λάμπρο. H συγκεκριμένη ενέργεια αποτέλεσε μια πρωτόγνωρη -για τα μεταπολιτευτικά δεδομένα- επίδειξη κρατικής εκδικητικότητας που ξύπνησε μνήμες από τις πιο μαύρες σελίδες του μετεμφυλιακού κράτους, από τις “παιδουπόλεις” της Φρειδερίκης όπου εγκλείονταν για να “διαπαιδαγωγηθούν” τα παιδιά των αγωνιστών.

Η απεργία πείνας και δίψας που ξεκίνησαν από την πρώτη στιγμή τα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα, οι άμεσες κινητοποιήσεις εντός και εκτός των τειχών των φυλακών και η γενική κατακραυγή ήταν εκείνες που απελευθέρωσαν από τον εγκλεισμό τον Βίκτωρα-Λάμπρο για να βρεθεί κοντά στους συγγενείς του, ήταν εκείνες που ανάγκασαν τους κυβερνητικούς αξιωματούχους -πάλαι ποτέ “προστάτες του συντάγματος” και θιασώτες του δικαιωματισμού και νυν πολιτικοί εκπρόσωποι του ντόπιου και υπερατλαντικού καρτέλ της “αντι”τρομοκρατίας- μαζί με όλο το υπηρεσιακό σκυλολόι τους να βάλουν την ουρά στα σκέλια και να οδηγηθούν σε άτακτη υποχώρηση.

Παρ’ όλα αυτά, το συγκεκριμένο γεγονός αποτελεί άλλον έναν κρίκο στην αλυσίδα επιβολής ενός ανομολόγητου αλλά υπαρκτού καθεστώτος εξαίρεσης για τους πολιτικούς κρατούμενους, το οποίο (μεταξύ άλλων) περιλαμβάνει την επιβολή εξοντωτικών ποινών και ειδικών συνθηκών κράτησης, προφυλακίσεις συγγενών μελών της ΣΠΦ, σφράγισμα της Νομικής Σχολής για την απαγόρευση εκδήλωσης αλληλεγγύης όπως επίσης και την συνεχή άρνηση χορήγησης αδειών σε πολιτικούς κρατούμενους που αρνούνται να υπογράψουν δηλώσεις μετανοίας, όπως ο κομμουνιστής Δημήτρης Κουφοντίνας και ο αναρχικός Κώστας Γουρνάς.

Είμαστε σε συνθήκες ταξικού-κοινωνικού πολέμου και ζούμε σε καθεστώς μόνιμης έκτακτης ανάγκης. Πρόκειται για ένα αναντίρρητο γεγονός το οποίο οι δυνάστες μας δεν το ξεχνούν. Γι’ αυτό και δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο ενάντια στους πολιτικούς εχθρούς τους. Οι πολιτικοί κρατούμενοι αποτελούν τους κατεξοχήν ομήρους αυτού του πολέμου. Γι’ αυτό πασχίζουν με όλα τα μέσα για την κοινωνική απομόνωση και τη φυσική-ηθική εξόντωση των έγκλειστων αγωνιστών και αγωνιστριών, γι’ αυτό και πασχίζουν με όλα τα μέσα για την απονοηματοδότηση της ένοπλης πολιτικής του Επαναστατικού Αγώνα, που εδώ και σχεδόν μια δεκαπενταετία αγωνίζεται αταλάντευτα, βάζοντας στο στόχαστρό του κρατικούς-καπιταλιστικούς-ιμπεριαλιστικούς στόχους και δομές, για την υπεράσπιση των συμφερόντων των απόκληρων και των φτωχών, των εργατικών και των λαϊκών στρωμάτων, για την αντικρατική-αντικαπιταλιστική προοπτική, για την Κοινωνική Επανάσταση.

Κόντρα στη μοιρολατρία, την ηττοπάθεια και τον αναχωρητισμό, κόντρα στην επέλαση του Κεφαλαίου και του Κράτους του, να σταθούμε στο πλευρό των συντρόφων και των συντροφισσών, να σπάσουμε το καθεστώς εξαίρεσης που έχει επιβληθεί (και συνεχώς διευρύνεται) ενάντια στους πολιτικούς κρατούμενους, να σπάσουμε στο δρόμο τον τρόμο, να συγκροτηθούμε ταξικά, να οργανωθούμε πολιτικά και ν’ αγωνιστούμε για τον Κομμουνισμό και την Αναρχία.

ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ-ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ

ΛΑΜΠΡΟ ΦΟΥΝΤΑ

ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ

Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=UwSNGTErd30[/youtube]

Η άδεια είναι υπόθεση πολιτική

Συγκέντρωση-Μοτοπορεία:

Σάββατο 10 Δεκέμβρη στις 21.00 από την πλατεία Εξαρχείων.

Δίκη:

Παρασκευή 16 Δεκέμβρη στο Εφετείο (Λουκάρεως).

Τοποθέτηση του Μάριου Σεϊσίδη για την υπόθεση των “ληστών με τα μαύρα”

Στις 16 Δεκέμβρη, στη δικαστική αίθουσα που θα παρουσιαστεί ο σύντροφος Μάριος Σεϊσίδης,  θα επιχειρηθεί να κλείσει ένας τεράστιος κύκλος που άνοιξε πρίν 11 χρόνια, στις 16 Γενάρη του 2006. Τόσο από την πλευρά του κράτους, όσο και από την πλευρά ενός μαχόμενου αναρχικού κινήματος, που όλα αυτά τα χρόνια, παρείχε απλόχερα την αλληλεγγύη του σε όλους τους διωκόμενους συντρόφους που κατηγορήθηκαν για την υπόθεση, με καθεστωτικούς δημοσιογραφικούς όρους, των «ληστών με τα μαύρα».

Είναι αλήθεια οτι η ληστεία στην εθνική τράπεζα, στη διασταύρωση Ιπποκράτους και Σόλωνος, άνοιξε τον ασκό του Αιόλου, τόσο σε επίπεδο καταστολής στους φερόμενους ως δράστες της ληστείας όσο και στο ίδιο το αναρχίκο κίνημα σε επίπεδο προπαγάδας, και όχι μόνο, καθώς στοχοποιήθηκε και ανακρίθηκε ένας ευρύτερος κύκλος συντρόφων με βάση τις φιλικές και πολιτικές σχέσεις που διατηρούσε με τους συντρόφους.

Ένας ασκός που είχε ξανανοίξει το καλοκαίρι του 2002, με αφορμή τις συλλήψεις μελών της 17Ν και την κανιβαλική επικοινωνιακή επίθεση εναντίον τους ,με απώτερο σκοπό φυσικά να απαξιώσουν την τριαντάχρονη πορεία της οργάνωσης στα μάτια της κοινωνίας, που για πολλά χρόνια παρακολουθούσε την αγωνιστική της δράση. Η σύλληψη του αναρχικού Γ. Δημητράκη, μετα από βαρύτατο τραυματισμό του από σφαίρες μπάτσων κατά τη διάρκεια καταδίωξης, στο κεντρο της Αθήνας, πυροδοτεί ένα παρόμοιο επικοινωνιακό μπουρίνι.

Ληστεία τράπεζας στο κέντρο της Αθήνας,  που τελειώνει αναίμακτα και με τη χρήση ελάχιστης βίας εντός του καταστήματος και ένας φρουρός με διαστρεβλωμένη οπτική σχετικά με το που σταματάει το καθήκον του. Η κατάληξη λίγο-πολύ γνωστή. Συμπλοκή εντός της στοάς ανάμεσα στις οδούς Ιπποκράτους και Χ. Τρικούπη αλλά και επι της οδού Πανεπιστημίου μεταξύ φρουρού, ληστών και αστυνομικών. Αποτέλεσμα ο τραυματισμός του φρουρού της τράπεζας, που μάταια περίμενε τη συνδρομή δύο ακόμη ένοπλων φρουρών από το κατάστημα εθνικής τράπεζας εντός της στοάς (το οποίο έκλεισε μόνιμα μετά από την ισοπεδωτική εμπρηστική αλληλεγγύη συντρόφων), ενός λαχειοπώλη αλλά και του συλληφθέντα συντρόφου.

Η κατευθυνόμενη, καθεστωτική και επικοινωνιακή καταιγίδα εκείνων των ημερών, αποσιωπά ότι οι 19 σφαίρες που έριξαν τα όπλα των μπάτσων και μία ταυτοποιημένη εκ των δραστών, παρολίγον να σκορπίσει το θάνατο εντός και εκτός στοάς. Ο λαχειοπώλης (ο οποίος στράφηκε εναντίον του κράτους και της τράπεζας απαιτώντας αποζημίωση για τον τραυματισμό του), ο σύντροφος, το αμάξι με το οποίο προσπάθησαν να διαφύγουν οι ληστές, αλλά και ένα ταξί με τον οδηγό του μέσα γαζώθηκαν στην κυριολεξία από τα ένστολα και λυσσασμένα σκυλιά  του καθεστώτος.

Τα μέσα μαζικής εξαπάτησης φυσικά προβάλουν τους ληστές ως αιμοσταγείς δολοφόνους που εμπλέκονται στην δολοφονία του αστυνομικού Αμανατίδη το χειμώνα του 2004, διατηρούν σχέσεις με τον Πάσσαρη, τον Παλαιοκώστα , τροφοδοτούν ένα υποτιθέμενο επαναστατικό ταμείο αλλά δεν αποκλειούν και σχέσεις με το εγχώριο αντάρτικο πόλης, που δρά εκείνη την εποχή. Εφευρίσκεται ο όρος «ληστές με τα μαύρα» και τους αποδίδονται άλλες 6 ληστείες τραπεζών. Η άμεση στοχοποίηση φιλικών και συντροφικών σχέσεων του τραυματισμένου συντρόφου, εξαπολύει ένα κυνήγι μαγισσών που καταλήγει σε πολλές προσαγωγές συντρόφων αλλά και σε τρία εντάλματα.

Μπροστά στον ορυμαγδό ενός τεράστιου κατασταλτικού τσουνάμι, που εξαπολύει το αστυνομοδικαστικό σύμπλεγμα εναντίον τους και προϊδεάζει για την δικαστική τους τύχη οι σύντροφοι Μάριος Σεϊσίδης, Σίμος Σεϊσιδης και Γρηγόρης Τσιρώνης αποφασίζουν να περιφρουρήσουν την ελευθερία τους με κάθε κόστος και επιλέγουν το δρόμο της φυγοδικίας. Η επιλογή τους θα δικαιωθεί, καθώς η καταδίκη του Γ. Δημητράκη για τη συγκεκριμένη ληστεία και η αθωωσή του από τις αλλές 6, θα φτάσει με την πρόταση της εισαγγελέως τα 75 χρόνια και τελικά θα καταλήξει από το προεδρείο της δίκης στα 35 χρόνια κάθειρξης.

Στα  χρόνια που θα ακολουθήσουν, τα δημοσιεύματα  αστικών βρωμοφυλλάδων θα τους συνόδευουν συνεχώς, με σημείο κορύφωσης σε επίπεδο νομικών διώξεων την επικυρηξή τους τον Οκτώβρη του 2009 με 600.000 ευρώ, απο δύο προβεβλημένα σιχάματα του κυβερνητικού ακόμα ΠΑΣΟΚ. Τον αμερικανόδουλο υπουργό δημοσίας τάξεως Μ. Χρυσοχοϊδη και τον υπουργό οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου. Οι δύο αυτοί σερίφηδες, με τον δεύτερο μετά από ελάχιστους μήνες να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο  στην παραχώρηση στα σύγχρονα υπερεθνικά βαμπίρ των ήδη ισχνών δυνάμεων της ελληνικής κοινωνίας, δεν δίστασαν να υποδαυλίσουν φαινόμενα ρουφιανιάς έναντι τεράστιου χρηματικού αντίτιμου. Μια κίνηση χυδαία που κατέληξε χωρις αποτέλεσμα, αλλά αναμόχλευσε σε επίπεδο εντυπώσεων την υπόθεση των «ληστών με τα μαύρα» και να πιέζει ακόμα περισσότερο τους καταζητούμενους συντρόφους.

Η φούσκα περι Νο1 δημόσιων κινδύνων στο πρόσωπο των συντρόφων, θα αρχίσει να χάνει δραστικά το αρχικό της μέγεθος τον Μάη του 2010, όταν και μετά από περιπετειώδη καταδίωξη στο Γκάζι θα συλληφθεί βαρύτατα τραυματισμένος ο Σίμος, αλλά και ο σύντροφος Άρης Σειρηνίδης. Ο ακρωτηριασμός του δεξιού κάτω άκρου του Σίμου, θα είναι και το τίμημα του συντρόφου για την αποφασή του να διαφύγει της συλληψής του. Η αθωώσεις που ακολουθούν, τόσο για την υπόθεση των «ληστών με τα μαύρα» όσο και για την αρπαγή υπηρεσιακού όπλου από τον φρουρό της οικίας του αρειοπαγίτη Ρ. Κεδίκογλου, αλλά και του Άρη για τους πυροβολισμούς σε κλούβα των ΜΑΤ στα Εξάρχεια, θα είναι το πρώτο και ηχηρό ράπισμα στις χρόνιες  μεθοδεύσεις των διωκτικών αρχών.

Στις 29 Μάη του 2015 ο εντοπισμός του συντρόφου Γ. Τσιρώνη μαζί με τους Σ. Χριστοδούλου και Σ. Δραβίλα από εκατοντάδες πάνοπλους αστυνομικούς, σε οικία της Ν. Αγχιάλου Βόλου, με τον τελευταίο να στρέφει τα πυρά του όπλου που κρατούσε προς το σώμα του, τραβώντας  τη σκανδάλη και αφήνοντας την τελευταία του πνοή μπροστά στα έκπληκτα μάτια των αλλών δύο, συνεχίζει την αιματηρή ακολουθία ενός ανελέητου ανθρωποκυνηγητού. Η σύλληψη του συντρόφου θα τον οδηγήσει στις 3 Ιουνίου στην δικαστική αίθουσα για την υπόθεση των «ληστών με τα μαύρα», όπου και σε μια σύντομη διαδικασία θα απαλλαγεί από όλες τις κατηγορίες. Παρά  την αθώωση  και το ηχηρό ράπισμα στη χρόνια στοχοποιησή του, ο Γρηγόρης παραμένει προφυλακισμένος για νέες υποθέσεις ληστειών τραπεζών που συνέβησαν την περίοδο 2012-2015, χωρίς στοιχεία και με μοναδική ένδειξη την παρουσία του στην εξοχική κατοικία του Βόλου με τον Σ. Χριστοδούλου και τον θανόντα Σ. Δραβίλα. Επιχειρήθηκε μάλιστα όλες οι νέες κατηγορίες, να ενταχθούν στα πλαίσια της δράσης της Ε.Ο Επαναστατικός Αγώνας, κάτι που ναυάγησε στο ανακριτικό στάδιο λόγω πραγματικής ένδειας  στοιχείων.

Στις 4 Αυγούστου η τύχη θα εγκαταλείψει τον Μάριο αλλά και τον Κ. Σακκά στην περιοχή της Σπάρτης, όπου και μετά από αποφυγή μπλόκου της αστυνομίας, θα ξεκινήσει καταδίωξη που θα καταλήξει και στην συλληψή τους. Ένα τελευταίο κλείσιμο του ματιού από την τύχη θα αποτρέψει την εκτελεσή τους, καθώς τα ένστολα αιμοβόρα αρπαχτικά θα βάλουν εναντίον τους με ευθείες ριπές, παρά το γεγονός οτι οι σύντροφοι ήταν άοπλοι. Φυσικά δεν θα αποφύγουν τον άγριο ξυλοδαρμό τους τόσο κατά τη διάρκεια της σύλληψης όσο και από το κλιμάκιο της αντιτρομοκρατικής που μετέβη από την Αθήνα για να τους παραλάβει.

Ο Μάριος παρά τη σκληρή διαδρομή 11 χρόνων στα δύσβατα μονοπάτια της φυγοδικίας, άφησε τα χνάρια του στις μνήμες όσων τον γνώριζαν προσωπικά αλλά  και συντροφικά μέσα από τους κοινωνικοταξικούς αγώνες που συμμετείχε την περίοδο 1996-2006. Ο σύντροφος κατέθεσε με αξιοπρέπεια και μαχητικότητα όλα αυτά τα 20 χρόνια νομιμής και «παράνομης» παρουσίας στα κοινωνικά δρώμενα , τη δικιά του συνδρομή στον πόλεμο ενάντια στους επικυρίαρχους αυτού του κόσμου, μέσα από του κόλπους του αναρχικού κινήματος. Βρέθηκε για πρώτη φορά καταζητούμενος απο τις διωκτικές αρχές , μαζί με τον αδερφό του Σίμο το 1998, μετά από επίθεση σε δημοσιογραφικό βάν  του τηλεοπτικού σταθμού STAR από ομάδα συντρόφων, χωρίς τελικά η υπόθεση να φτάσει στα δικαστήρια, καθώς λόγω ανυπαρξίας στοιχείων απαλλάχτηκε των κατηγοριών. Οι μόνιμες παρακολουθήσεις,οι προσαγώγες και οι τραμπουκισμοί από ασφαλίτες μέχρι και το 2006, θα είναι για τον Μάριο μια συνηθισμένη καθημερινότητα, κάθως η διαπιστωμένη από την αστυνομία συμμετοχή του στις ποικίλες δραστηριότητες του αναρχικού χώρου δεν θα περάσει απαρατήρητη.

Για όσους-ες από εμάς, που παρακολουθήσαμε από πιο κοντινή απόσταση τα βήματα, τόσο του Μάριου όσο και των υπόλοιπων συντρόφων, που κατηγορήθηκαν για την υπόθεση «των ληστών με τα μαύρα» , η πραγματικότητα είναι ξεκάθαρη. Οι σύντροφοι δέχτηκαν και άντεξαν την  τεράστια πίεση και το μένος ενός πολυπλόκαμου μηχανισμού, που σκοπό του έχει την μόνιμη τρομοκράτηση –όχι μόνο όσων συνειδητά αντιστέκονται-αλλά και της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας, που υπομένει χωρίς διέξοδο, το σύγχρονο και ολοκληρωτικό μαστίγιο του κράτους και του κεφαλαίου.

Η εξιδανίκευση όμως προσωπικών ιστοριών δεν αναλογεί σε ένα κίνημα, που αναζητά στον καθένα και στην καθεμιά έναν αγωνιστή, έναν μαχητή, έναν πολέμιο ενός καθημερινού ζόφου που καταπλακώνει χιλιάδες ζωές καθημερινά, προκειμένου οι λίγοι να διαιωνίζουν την ύπαρξη τους στις πλάτες των πολλών. Η ζωογόννος δύναμη της αλληλεγγύης και της συντροφικής συμπόρευσης στο μέτρο του δυνατού με αυτή την μακροχρόνια υπόθεση των συγκεκριμένων συντρόφων, όπως και σε άλλες παρόμoιες υποθέσεις πολλών εγκλείστων συντρόφων, είναι αυτή που δίνει την απαραίτητη δύναμη για να ανταπεξέλθουν οι σύντροφοι στον προσωπικό και πολιτικό εκμηδενισμό της αγωνιστικής τους ταυτότητας, που επιχειρείται από τους πάσης φύσεως κατασταλτικούς μηχανισμούς. Μιάς ταυτότητας προσωπικών ή και συλλογικών διαδρομών, που  όταν εγκολπώνεται στα πλαίσια της μνήμης ενός κινήματος, γίνεται ενέχυρο και σημείο αναφοράς για το παρόν, το μέλλον αλλά και για όσους προστρέξουν στο παρελθόν για να αφουγκραστούν  τις αδικαίωτες θυσίες και μάχες των αγωνιστών.

Η αλληλεγγύη είναι αυτή, που το δυνατό της φώς διαλύει και σμικραίνει τα τρομαχτικά σκιάχτρα και τις σύγχρονες μέδουσες του συστήματος, όταν αυτές φορούν  τα αποκρουστικά προσωπεία  της αστικής δικαιοσύνης, των επιβλητικών κτιρίων  των δικαστηρίων, των φυλακών, των ξυλοδαρμών και  βασανιστηρίων από τους  πολλούς  και πάνοπλους φρουρούς του καθεστώτος , των εκτελεσμένων και κυνηγημένων συντρόφων-ισσων.

Η αλληλεγγύη στις τεράστιες εκτοπισμένες μάζες πληθυσμών εμπόλεμων χωρών είναι που μετριάζει τον ανθρώπινο πόνο και μαρτύριο και δίνει το απαραίτητο κουράγιο στον κατατρεγμένο, να πολεμήσει για τις επόμενες ανάσες ζωής αλλά και οπλίζει το χέρι του επαναστάτη να συντρέξει στη μάχες που δίνουν οι απανταχού κολασμένοι αυτής της γής σε κάθε μεριά αυτού του κόσμου. Η ανθρώπινη και μαχητική αλληλεγγύη είναι αυτή που φτιάχνει τη γραμμή άμυνας απέναντι σε έναν  αργό ή αιφνίδιο θάνατο, που ασταμάτητα σκορπίζουν οι  δημιουργοί του πόνου ,της αδικίας και εκμετάλλευσης του ανθρώπινου είδους, σε κάθε έκφανση της προσωπικής και κοινωνικής ζωής.

Όσοι-όσες πεισματικά εμμένουμε, να προστρέχουμε με όσες δυνάμεις μπορούμε να καταθεσουμε στην διαρκή μάχη μεταξύ θηρευτών και θηραμάτων, βαθιά μέσα μας προσμένουμε και προετοιμάζουμε την εποχή που οι ρόλοι θα αντιστραφούν και το πάθος για πραγματική δικαιοσύνη, ισότητα και ελευθερία θα σαρώσει τους λίγους και φαινομενικά πανίσχυρους Λεβιάθαν και όσους συνειδητά θα επιλέξουν να σταθούν απεναντί μας. Μέχρι τότε ΚΑΝΕΙΣ σύντροφος μόνος του απέναντι στους σύγχρονους Γολγοθάδες που στήνουν για τον καθένα-μια οι ισχυροί σ’ αυτή την κολασμένη γή.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ

        ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΜΑΡΙΟ ΣΕΪΣΙΔΗ 

         ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΝΟΧΟΙ ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ 

ΓΙΑ  ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΙΣΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Συνέλευση Αλληλεγγύης στον Μάριο Σεϊσίδη

Συναυλία αλληλεγγύης και οικονομικής ενίσχυσης στα φυλακισμένα μέλη του Grup Yorum: Παρασκεύη 9 Δεκέμβρη, στις 19.00, στο Κ*Βοξ

*Αλέξανδρος Κτιστάκης – Ειρήνη Κωνσταντίνου
*Τζουράν Τζουράν
*Bandallusia
*Κωσταντής Πιστιόλης – Ιάκωβος Μολυμπάκης

Στις 21 Οκτωβρίου 2016, τούρκικες αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλαν στο πολιτιστικό κέντρο IDIL στην Κωνσταντινούπολη, καταστρέφοντας τα μουσικά όργανα των GRUP YORUM. Οι φασιστικές αστυνομικές δυνάμεις κατέστρεψαν τα όργανα, γιατί θέλουν να σιγήσουν τη φωνή των ελεύθερων ανθρώπων. Σπάζοντας τα όργανα, θέλησαν να στείλουν ένα μήνυμα μίσους.

Στις 18 Νοεμβρίου εισέβαλαν ξανά στο IDIL, συλλαμβάνοντας 6 μέλη του GRUP YORUM τα οποία και προφυλάκισαν.

Το φασιστικό καθεστώς Ερντογάν, πιστεύει πως οι συλλήψεις, η τρομοκρατία και η αστυνομική βία, μπορούν να ανακόψουν το πάθος για ελευθερία. Κάνει λάθος. Η θέληση, τα ιδανικά και η αλληλεγγύη είναι τα ανίκητα όπλα μας απέναντι στο φασισμό. Κανείς δεν μπορεί να σταματήσει τη δύναμη μας, κανείς δεν μπορεί να χαμηλώσει τη φωνή μας. Ακόμα και αν μας φυλακίζουν, ακόμα και αν καταστρέφουν τα μουσικά όργανά μας, εμείς θα συνεχίσουμε να πολεμάμε. Θα συνεχίσουμε να τραγουδάμε τα τραγούδια της ελευθερίας. Γιατί στεκόμαστε με τη πλευρά του δίκιου.

Τα τραγούδια των GRUP YORUM, είναι τραγούδια για τους επαναστάτες όλης της γης. Οι GRUP YORUM πρέπει να συνεχίσουν να τραγουδάνε και εμείς πρέπει να είμαστε μαζί τους, στην προσπάθεια για αποκατάσταση των ζημιών και στον αγώνα για την απελευθέρωσή τους. Γιατί, η προσπάθεια αυτή, είναι δικιά μας υπόθεση, είναι και δικό μας καθήκον. Σε αυτή τη δύσκολη στιγμή, δεν μπορούμε να είμαστε απλοί ακροατές της μουσικής τους, αλλά σύντροφοι και σύμμαχοι στον αγώνα τους. Γι’ αυτό πρέπει να τους υποστηρίξουμε, πρέπει να δείξουμε την έμπρακτη αλληλεγγύη μας και να στείλουμε ένα διεθνές μήνυμα συμπαράστασης. Οι GRUP YORUM τραγουδάνε για εμάς και ήρθε η ώρα να τους το ανταποδώσουμε.

Καλούμε όλους τους συντρόφους, να υποστηρίξουν τη διεθνή καμπάνια για τους GRUP YORUM, μαζεύοντας χρήματα για την αποκατάσταση των ζημιών και οργανώνοντας δράσεις για την απελευθέρωσή τους. Στείλτε αυτό το μήνυμα αλληλεγγύης, βοηθήστε να ακουστούν τα επαναστατικά τραγούδια ακόμα δυνατότερα.

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΠΑΣΑΤΕ ΤΑ ΟΡΓΑΝΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΣΠΑΣΕΤΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ. ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ GRUP YORUM.

Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο (τομέας Ελλάδας)

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 3 ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΑΣ
που διΩκονται για τη συμμετοχΗ τους στη συγκΕντρωση αλληλεγΥης της ΚυριακΗς 28/12/14 Εξω από το Α.Τ. ΑκροπΟλεως

[ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ]

Την Κυριακή 28/12/2014 είχε κηρυχτεί απεργία στον κλάδο του βιβλίου, στο πλαίσιο του αγώνα για την προάσπιση της Κυριακάτικης αργίας. Ως Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια και από κοινού με το Σύλλογο Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου Αττικής, προχωρήσαμε από νωρίς το πρωί σε απεργιακές περιφρουρήσεις στα βιβλιοπωλεία Ιανός και Παπασωτηρίου. Έπειτα από μήνυση της εργοδοσίας του Ιανού, τα ΜΑΤ περικύκλωσαν τους απεργούς και τους αλληλέγ­γυους που βρισκόμασταν συγκεντρωμένοι έξω από το βιβλιοπωλείο και προχώρησαν σε μια άγρια επίθεση εναντίον μας με αποτέλεσμα τη σύλληψη 2 συναδέλφων μας και 2 περαστικών (στη συνέχεια προσήγαγαν κι ένα ακόμα συνάδελφο), οι οποίοι οδηγήθηκαν στο Α.Τ. Ακροπόλεως. Μετά τη βίαιη διάλυση της εργατικής συγκέντρωσής μας στον Ιανό, προχωρήσαμε σε συγκέντρωση απέναντι από το Α.Τ. Ακροπόλεως, προκειμένου να συμπαρα­σταθούμε στους συλληφθέντες συναδέλφους μας και για να απαιτήσουμε την απελευθέρωσή τους. Μετά από αρκετή ώρα αναμονής μια διμοιρία ΜΑΤ κατέφθασε από ένα στενό και ευθύς κινήθηκε κατά πάνω μας. Από την πλευρά μας, και καθώς η κίνησή τους μας έκανε ξεκάθαρες τις προθέσεις τους, επιχειρήσαμε συγκροτημένα να οπισθοχω­ρήσουμε προς την οδό Κολοκοτρώνη. Ωστόσο, καθώς τα ΜΑΤ δεν έδειχναν διατεθειμένα να ακυρώσουν το προκαθορισμένο σχέδιό τους, μάς επιτέθηκαν με γκλομπς και χημικά, ξυλοφορτώνοντάς μας και συλλαμβάνοντας 3 συναδέλφους μας. Το κατασταλτικό σχέδιό τους σηματοδοτήθηκε και από τον ξυλοδαρμό ενός από αυτούς και μέσα στο αστυνομικό τμήμα καθώς και από την προσπάθειά τους να φορέσουν κουκούλα σε έναν άλλον και ολοκληρώθηκε με το φόρτωμα ξεκάθαρα κατασκευασμένων κατηγοριών.

Για αρκετή ώρα παραμείναμε εκεί απαιτώντας την άμεση απελευ­θέρωσή τους, ενώ στη συνέχεια προχωρήσαμε σε διαδήλωση στην πιάτσα του βιβλίου και σε συγκέ­ντρωση αλληλεγγύης στη ΓΑΔΑ, όπου μεταφέρθηκαν οι συλληφθέντες. Παράλληλα, μέλη του ΣΥΒΧΑ βρίσκονταν από νωρίς μέσα στο εν λόγω αστυνομικό τμήμα, προκειμένου να καταθέ­σουν μήνυση κατά της διευθύντριας του Ιανού, Μ. Λιαποπούλου, για την επιθετική στάση της απέναντι στην κινητοποίησή μας και για να ακολουθηθεί η σχετική αυτόφωρη διαδικασία. Ως μια ακόμα ένδειξη της ξεκάθαρης μεροληπτικής στάσης του κρά­τους ενάντια στον κόσμο του αγώνα, η αυτόφωρη διαδικασία που θα έπρεπε να ακολουθηθεί για τη διευθύντρια του Ιανού διαρκώς παρακωλύονταν, ενώ η ίδια ποτέ δεν εντοπίστηκε… Την επόμενη ημέρα όλοι οι συλληφθέντες της Κυριακής 28/12/14 οδηγήθηκαν στα δικαστήρια Ευελπίδων. Η δίκη των συλληφθέντων από την απεργιακή περιφρούρηση στον Ιανό διεξήχθη πριν από μερικούς μήνες. Η σαφώς μεροληπτική υπέρ της εργοδοσίας και των ΜΑΤ έδρα καταδίκασε τους δυο συναδέλφους μας σε 10 μήνες φυλάκιση, ενώ από την πλευρά μας ασκήθηκε έφεση. Η εκδίκαση της δίωξης των 3 συλληφθέντων έξω από το αστυνομικό τμήμα έπειτα από κάποιες αναβολές τελικά ορίστηκε για τις 6/12/16.

[ΓΙΑ ΤΗΝ «ΑΛΥΣΙΔΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ» ΙΑΝΟΣ]

Η εργοδοσία του Ιανού έχει επιδοθεί σε μια πληθώρα κρουσμάτων εργοδοτικής ασυδοσίας και τρομοκρατίας. Ενδεικτικά αναφέρουμε την επιβολή προς τους εργαζόμενους να υπογράφουν κείμενα καταδίκης των κλαδικών σωματείων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και αγωνιζόμενων συνα­δέλφων τους καθώς και εξωραϊσμού της δυσχερούς εργασιακής πραγματικότητας. Να αναφέρουμε, επίσης, και τις εκδικητικές απολύσεις σε αρκετούς εργαζόμενους που προβάλλουν αντίσταση σε πρακτικές σαν κι αυτή. Επίσης, πολύ πρόσφατα κρέμασε και scanner-μηχανάκια καταγραφής ατομικών πωλήσεων στο λαιμό των εργαζομένων. Όλα τα παραπάνω έχουν καταγγελθεί κι έχουν αποτελέσει αιτίες ταξικού αγώνα από την πλευρά των κλαδικών σωματείων, αλλά και συναδέλφων μέσα από τον Ιανό. Κι αυτό είναι κάτι που πραγματικά ενοχλεί την εργοδοσία που αποφάσισε να προσθέσει στα «κατορθώματά» της και το σπάσιμο απεργίας με τα ΜΑΤ (στις 28/12/14) και στη συνέχεια να εκβιάσει το σωματείο λέγοντας ότι θα απέσυρε τη μήνυση αν αυτό δεσμευόταν ότι θα σταματούσε τις εργατικές παρεμβάσεις του! Έκτοτε βέβαια το κατασταλτικό- τρομοκρατικό σχέδιο της εργοδο­σίας του Ιανού έχει εμπλουτιστεί με μπράβους να «υποδέχονται» τις εργατικές παρεμβάσεις μας και με συνεργάτες του -και πιο συγκεκριμένα τους ιδιοκτήτες των εκδόσεων Μικρή Άρκτος στην κλαδική απεργία στις 27/12/15- να μας επιτίθενται λεκτικά και σωματι­κά (ακόμα και με μπουκάλι!). Επιπλέον, είναι γνωστή και η πρόσδεση του ιδιοκτήτη Ν. Καρατζά με διάφορους μηχανισμούς τις εξουσίας (βλ. σχετική υπόθεση Τζοχατζόπουλου). Κι όλα αυτά μεφόντο τη «βιτρίνα του πολιτισμού» και με πλήθος διανοούμενων και καλλιτεχνών (ακόμα και αρκετών που διεκδικούν «αγωνιστικές περγαμηνές») να επιχειρούν να αποτελέσουν το άλλοθι της αδίστα­κτης αυτής εργοδοσίας. Και βέβαια, είναι ξεκάθαρο ότι η επίθεση που δεχθήκαμε στο ΑΤ Ακροπόλεως αποτελεί αναπόσπαστη συνέχεια, τόσο επιχειρη­σιακά, όσο και πολιτικά, της πρώτης επίθεσης που δεχθήκαμε έξω από τον Ιανό.

[ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ]

Τα γεγονότα της ημέρας αυτής δεν μας προκαλούν έκπληξη. Πίσω από αυτές τις κατασταλτικές επιθέσεις, πολύ εύκολα διακρίνουμε τη σταθερή στρατηγική κεφαλαίου και κράτους για την ποινικοποίηση, καταστολή και κατατρομοκρά­τηση των ταξικών-κοινωνικών αγώνων. Και είναι πάρα πολλά -και στο σήμερα βέβαια, στην «πρώτη/δεύτερη φορά αριστερά»- τα παραδείγματα επιθέσεων των εργοδοτών, των κατασταλτικών μηχανισμών και -στη συνέχεια- των δικαστικών αρχών σε αντίστοιχους εργατικούς αγώνες. Είναι σαφές ότι ο αγώνας που διεξάγουμε για την προάσπιση της Κυριακάτικης αργίας, όπως και μια σειρά αγώνων για την προάσπιση των εργατικών συμφερόντων και κατακτήσεών μας, είναι ενοχλη­τικός και πρέπει με κάθε τρόπο να κατασταλεί, ειδικά όταν γίνεται εξαιρετικά επικίνδυνος για τα συμ­φέροντα του κεφαλαίου. Όταν επιχειρεί να γίνει υπόθεση ολοένα και περισσότερων εργαζομένων τόσο του κλάδου του εμπορίου, όσο και άλλων εργασιακών κλάδων και συνολικά του κόσμου του αγώνα. Όταν αποκτά δυναμικά χαρακτηριστικά, με απεργιακές περιφρουρήσεις και μαζικές παρεμ­βάσεις έξω από τους χώρους δουλειάς. Όταν δεν γίνεται για την «τιμή των όπλων» και φτάνει να ξεπερνά τα όρια που θέτει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Είναι χαρακτηριστικό ως προς αυτό, ότι η ΟΙΥΕ είχε αρνηθεί να κηρύξει απεργία για όλο τον κλάδο του εμπορίου την Κυριακή 28/12/14 ως απάντηση στην «8η Κυριακή», που λίγες ημέρες πριν με τροπολογία σε άσχετο νόμο είχε προστεθεί στις έως τότε «7 Κυριακές». Όταν οι αγωνιζόμενοι δεν εναποθέτουν τις ελπίδες τους στους όποιους «σωτήρες» και όταν απέναντι στις «ανάγκες» και στους νόμους αγοράς, αντιπαραθέτουν το δίκιο του αγώνα τους.

[ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ]

Η επίθεση αυτή αποτελεί ένα ξεκάθαρο χτύπημα στην ταξική αλληλεγγύη, ένα από τα πολυτιμότερα όπλα των αγωνιζόμενων εργαζόμενων, είτε αυτή εκδηλώνεται με συγκεντρώσεις συμπαράστα­σης έξω από αστυνομικά τμήματα, στη ΓΑΔΑ και στα δικαστήρια, είτε με την ενεργή συμμετοχή αλληλέγγυων στις εργατικές κινητοποιήσεις σε κάποιο εργασιακό χώρο ή κλάδο. Στην απεργιακή κινητοποίηση έξω από τον Ιανό και κατόπιν στη συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από το Α.Τ. συμμετείχαν πάρα πολλοί συνάδελφοι και συνα- δέλφισσες, συναγωνιστές και συναγωνίστριες από διάφορα εργατικά σωματεία και συλλογικότητες εργαζομένων και ανέργων, συνελεύσεις γειτονιάς και άλλες συλλογικότητες του ταξικού-κοινωνικού κινήματος. Μάλιστα, οι 3 συλληφθέντες έξω από το Α.Τ. Ακροπόλεως αποτελούν ενεργά μέλη αλληλέγ­γυων εργατικών σωματείων (Nokia & Wind) και εργατικών συλλογικοτήτων. Κι αυτό γιατί όλοι και όλες εμείς αντιλαμβανόμαστε ότι κάθε εργοδοτική επίθεση σε έναν εργαζόμενο ή κλάδο είναι επίθεση συνολικά στον κόσμο της εργασίας. Επίσης, προκειμένου να απαντήσουμε αποτε­λεσματικά στην όποια επίθεση στα συμφέροντα και τις κατακτήσεις μας, είναι αναγκαίο να συντονίζουμε και να συνδέουμε τους ταξικούς αγώνες μας. Άλλωστε, αναφερόμενοι στη μάχη για την Κυριακάτικη αργία, από τη μία, είναι σαφές ότι η κατάργησή της στο εμπόριο ανοίγει την πόρτα για την κατάργησή της σε όλους τους κλάδους και στην ολοκληρωτική καθυπόταξη της κοινωνίας στους νόμους της αγοράς. Από την άλλη, είναι ξεκάθαρο ότι για να παραμείνει η Κυριακή αργία χρειάζεται να δοθεί μάχη πρωτίστως από τους ίδιους τους εργαζομένους στο εμπόριο, αλλά σίγουρα και με την έμπρακτη στήριξη ή και σε συντονισμό με τους συναδέλφους από κάθε εργασιακό κλάδο και από το σύνολο του κόσμου του αγώνα.

Από την πλευρά μας, κόντρα στα σχέδιά τους, συνεχίζουμε και δυναμώνουμε τους αγώνες μας και στεκόμαστε αταλάντευτα αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες στους συναδέλφους μας και τις συναδέλφισσες, που γνωρίζουν από πρώτο χέρι τη δυσχερή εργασιακή πραγματικότητα και που ορθώνουν συλλογικά το ανάστημά τους απέ­ναντι σε εργοδότες και σε όλους τους δυνάστες της ζωής μας. Μπροστά στη δίκη των 3 διωκόμενων συναδέλφων μας, απευθύνουμε κάλεσμα σε όλες τις συναδέλφισσες και όλους τους συναδέλφους και τα σωματεία και συλλογικότητές τους από τον κλάδο του εμπορίου και από κάθε εργασιακό κλάδο, σε φοιτητικούς συλλόγους, σε συλλογικά εγχειρήματα αγώνα ανά τις γειτονιές, στο σύνολο του ταξικού- κοινωνικού κινήματος, να εκφράσουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους. Με σχετικές ανακοινώσεις και ψηφίσματα συμπαράστασης, με τη συμβολή τους στην ανάδειξη της υπόθεσης και τη συμμετοχή στη συγκέντρωση αλληλεγγύης στα δικαστήρια στις 6/12 και στις σχετικές κινητοποιήσεις μας μέχρι τότε. Αλλά και με τη συμμετοχή τους και στον αγώνα για την προάσπιση της Κυριακάτικης αργίας και σε κάθε ταξικό αγώνα, που στην ουσία διώκεται μέσα από αυτήν τη δίωξη των 3 συναδέλφων μας.

Κάτω τα χέρια από τους αγώνες μας και την ταξική αλληλεγγύη!

Συγκέντρωση αλληλεγγύης
Τρίτη 6 Δεκέμβρη 2016,

11πμ  δικαστήρια Ευελπίδων Κτίριο 12, Αίθουσα 4

Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια