Το νέο πακέτο μέτρων που προωθείται υπό τις διαταγές των ιμπεριαλιστών δανειστών και της εγχώριας αστικής τάξης, δεν αποτελεί τίποτα άλλο πέρα από το αναμενόμενο επακόλουθο των δεσμεύσεων που συνυπέγραψε σύσσωμο το μνημονιακό κοινοβουλευτικό μπλοκ (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΠΟΤΑΜΙ) στο πλαίσιο της ψήφισης του τρίτου μνημονίου. Και ενώ ακόμα δεν έχει στεγνώσει το μελάνι των υπογραφών τους πάνω στην αποκιοκρατικού τύπου σύμβαση, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, υπό το φόβο της κατάρρευσης η μια και της πολιτικής ανυποληψίας η άλλη, διαιωνίζουν τον εμπαιγμό εναλλάσσοντας τους ρόλους, με την μεν πρώτη να παριστάνει ότι διαπραγματεύεται τη δε δεύτερη ότι αντιστέκεται. Όμως η αλήθεια είναι μία και επικυρώνεται από την υπογραφή του αστικού πολιτικού προσωπικού πάνω στα μνημόνια που συνθλίβουν την εργατική τάξη και τη χώρα. Η αναδιάρθρωση του ασφαλιστικού και του φορολογικού συστήματος, ταυτόχρονα με την «προληπτική» θέσπιση μέτρων δημοσιονομικού ενδιαφέροντος, εμπεριέχονται κατά γράμμα στις δεσμεύσεις της συμφωνίας της 12ης Ιουλίου, ξεκαθαρίζοντας δια παντός ότι το κοινοβουλευτικό προσωπικό αποτελείται από ένα τσούρμο πολιτικών απατεώνων που έχουν ως αποστολή την με κάθε μέσο υπεράσπιση των συμφερόντων των αφεντικών τους: των ιμπεριαλιστών (ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ) και της ντόπιας αστικής τάξης (ΣΕΒ, τραπεζιτών, εφοπλιστών, εργολάβων, καναλαρχών, κλπ).
Οι όροι του τρίτου μνημονίου, όροι εμβάθυνσης της ιμπεριαλιστικής επικυριαρχίας στη χώρα, έρχονται να συμπληρώσουν τη μεθοδευμένη εσωτερική υποτίμηση μέσω της διάλυσης του ασφαλιστικού συστήματος, της φορολεηλασίας, των σαρωτικών ιδιωτικοποιήσεων και της αποδιάρθρωσης των εργασιακών δικαιωμάτων. Στόχος των δανειστών είναι και θα είναι ο απόλυτος οικονομικός έλεγχος των εγχώριων παραγωγικών δυνάμεων και η απομύζηση τους, μέχρι εξαντλήσεως και των τελευταίων περιθωρίων κέρδους. Αυτήν τη στόχευση υπηρετεί, αφενός, η γιγαντιαία μεταφορά παραγόμενων αξιών που πραγματοποιείται στο όνομα της εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους –μέχρι η χώρα να αποστεωθεί και να πεταχτεί στον κάλαθο της χρεοκοπίας και της αποβολής από την Ευρωζώνη- και αφετέρου η εγκαθίδρυση μιας κοινωνικής και εργασιακής συνθήκης, ελκυστικής για τις «πολυαναμενόμενες επενδύσεις» ντόπιων και διεθνών μονοπωλίων.
Σε αυτό το πλαίσιο, και με αιχμή το ασφαλιστικό νομοσχέδιο, επιχειρείται το καίριο χτύπημα στην καρδιά της καπιταλιστικής αναπαραγωγής: την εργασία. Με το νομοσχέδιο Κατρούγκαλου, ίσως το πλέον αντιδραστικό της τελευταίας εξαετίας, επιχειρείται η κατάρρευση του κοινωνικού-αναδιανεμητικού χαρακτήρα της ασφάλισης και η μετατροπή της σε αναλογικού-ανταποδοτικού, με αποτέλεσμα την εξατομικευμένη ευθύνη των εργαζομένων για το ύψος των συντάξιμων αποδοχών τους. Ουσιαστικά, αυτό το νομοσχέδιο σκιαγραφεί τον πολυπόθητο ρεβανσισμό των αφεντικών ενάντια στις κατακτήσεις της εργατικής τάξης τον περασμένο αιώνα, διεκδικώντας την οριστική απεμπλοκή τους από την –έστω και στοιχειακή- πρόνοια που αναλάμβαναν για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης. Με το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο τα ταμεία ενοποιούνται, προλογίζοντας, έτσι, την αναπόφευκτη κατάρρευσή τους που θα σημάνει περαιτέρω αυτόματες περικοπές των συντάξεων λόγω αποθεματικής ανεπάρκειας, τα ποσοστά αναπλήρωσης μειώνονται (40,7 για 40 χρόνια ασφάλισης) κάτι που σημαίνει μείωση 25-30% στις νέες συντάξεις, οι αναπηρικές συντάξεις μειώνονται (πλήρης σύνταξη μόνο όταν το ποσοστό αναπηρίας υπερβαίνει το 80%) και το ΕΚΑΣ σταδιακά καταργείται, οι ήδη καταβαλλόμενες συντάξεις μειώνονται, αφού η «προσωπική διαφορά» μετά το 2018 ουσιαστικά εξανεμίζεται ενώ τέλος θεσπίζεται η εθνική σύνταξη ως το μόνο εγγυημένο από το κράτος εισόδημα (384 ευρώ για 20 χρόνια ασφάλισης και 345 ευρώ για 15 χρόνια).
Ταυτόχρονα, το νέο φορολογικό νομοσχέδιο συμπληρώνει την επιδρομή στα χαμηλά στρώματα, μέσω της μείωσης του αφορολόγητου στα 9.100 ευρώ (από 9.550), της αύξησης του ΦΠΑ από 23% σε 24%, της αύξησης του ειδικού φόρου κατανάλωσης σε βενζίνη, φυσικό αέριο, κινητή τηλεφωνία και υγραέριο κίνησης. Η αύξηση των άμεσων και έμμεσων φόρων για την πλειονότητα των λαϊκών στρωμάτων σημαίνει περαιτέρω ένταση της οικονομικής ασφυξίας και στέρησης των βασικών αγαθών, αφού πλάι στα χαμηλά εισοδήματα που πρακτικά απαγορεύουν μια αξιοπρεπή διαβίωση, οι νέες αυξήσεις των τιμών θα εξορίσουν οριστικά στο περιθώριο την πλειονότητα των μισθωτών και των ανέργων.
Όμως, πέρα από τα παραπάνω δεδομένα, το τρίτο μνημόνιο προβλέπει ακόμα πιο ασφυκτικούς όρους δημοσιονομικής προσαρμογής στις αξιώσεις των ιμπεριαλιστών, μέσω της εμβάθυνσης των μνημονιακών πολιτικών της προηγούμενης εξαετίας. Τα 3,5 δις που απαιτούν οι δανειστές ως δικλείδα ασφαλείας στο -βέβαιο- ενδεχόμενο της μη επίτευξης πρωτογενούς πλεονάσματος της τάξης του 3,5% για το 2018, αποτελούν τμήμα του πιλοτικού προγράμματος για ενσωμάτωση των αυτόματων περικοπών στο εσωτερικό του κρατικού μηχανισμού χωρίς την προέγκριση του κοινοβουλίου. Έτσι, η θέσπιση ειδικών μηχανισμών (Συμβούλιο Δημοσιονομικής Πολιτικής), οι οποίοι θα εγγυώνται για την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων μέσω αυτόματων περικοπών, σημαίνει πως παραβιάζεται και τυπικά το -έτσι κι αλλιώς κατακουρελιασμένο- σύνταγμα της χώρας. Με αυτόν τον τρόπο, η οποιαδήποτε απόπειρα άσκησης φιλολαϊκής πολιτικής ή ακόμα η οποιαδήποτε ολιγωρία στην τήρηση των δημοσιονομικών δεσμεύσεων, θα ενεργοποιεί αυτόματα το μηχανισμό περικοπών, παρακάμπτοντας και αγνοώντας τους κανόνες ακόμα και της αστικής δημοκρατίας τους, μετατρέποντας τη χώρα σε εργοστάσιο διοίκησης τεχνοκρατών.
Μέσα σε αυτήν την συνθήκη της ακραίας ταξικής επίθεσης καλούμαστε να δώσουμε έναν αγώνα υπαρξιακό για το μέλλον της τάξης μας. Για το αν δηλαδή και με ποιο τρόπο θα μπορέσουμε να επιβιώσουμε με τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Μπροστά σε αυτό το άμεσο -και συγχρόνως αναπάντητο- ερώτημα οφείλουμε, λοιπόν, να επεξεργαστούμε συγκεκριμένες πολιτικές απαντήσεις. Απαντήσεις, τόσο για το συνολικότερο ζήτημα της καπιταλιστικής κυριαρχίας, όσο κυρίως για το ειδικότερο αποτύπωμα της στη σημερινή συγκυρία. Απαντήσεις που θα συμπυκνώνουν με τη μορφή τακτικών στόχων όχι μια προσδοκία δικαιότερης αστικής διαχείρισης, αλλά τη δυναμική του ταξικού μας σχεδιασμού απέναντι στην αστική στρατηγική.
Τη στιγμή που και οι τελευταίες ψευδαισθήσεις του κοινοβουλευτισμού καταρρέουν, αποδεικνύοντας την απάτη των κάθε λογής σωτήρων, τη στιγμή που ο μύθος της ΕΕ της ειρήνης και της ευημερίας γκρεμίζεται από τις στρατιές των ανέργων και των προσφύγων που την κατακλύζουν, τη στιγμή που εξαντλούνται τα όρια της στοιχειώδους επιβίωσης, της δημοκρατικής επίφασης και της προσμονής για ένα καλύτερο αύριο, τα διλήμματα είναι πια ξεκάθαρα και κανείς δεν μπορεί να υποκριθεί πως δεν τα διακρίνει: ή με κάθε μέσο παραμονή στην ΕΕ και το μνημονιακό καθεστώς ή έξοδος από την ΕΕ, διαγραφή του χρέους και πόλεμος με την αστική τάξη και το κράτος της. Με άλλα λόγια ή παραμονή στον καπιταλιστικό μονόδρομο ή κοινωνική επανάσταση.
Η σήψη που έχει απλωθεί στην κοινωνική και πολιτική ζωή του τόπου, εκτός από «τέρατα» θα γεννήσει αναπόφευκτα συγκρούσεις, εξεγέρσεις και ιστορικού χαρακτήρα αναμετρήσεις.
Να προετοιμαστούμε γι’ αυτές, να τις εμπλουτίσουμε να τις μετατρέψουμε σε προπομπό των μεγάλων επαναστάσεων των καιρών μας.
ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, ΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ,
ΤΙΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ, ΤΙΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ
Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην ΕΕ
