Πέμπτη 2 Νοεμβρίου 2023:

Διαδήλωση υπέρ της Παλαιστίνης στη Θεσσαλονίκη

“Θα έπρεπε άραγε ν’ ανακατέψω την αγάπη μου για όποιον δεν έχει κανένα δικαίωμα με τα τελετουργικά δάκρυα των επαγγελματιών του ανθρωπισμού; Με αυτούς που χωρίς καν να το αντιλαμβάνονται και έχοντας τη συνείδηση τους εν ειρήνη, θέλουν να είστε αιωνίως εσείς τα θύματα; Με αυτούς που φοβούνται πιο πολύ την αναγκαία βίαιη απάντηση του καταπιεσμένου από την ίδια την γενοκτονία που διαπράττει ο καταπιεστής;”  Από “Γράμμα στον Χαλέντ” του Φ.Κ

Λάβαμε από σύντροφο το ακόλουθο κείμενο, το οποίο και δημοσιεύουμε αφού θεωρούμε πως πρόκειται για ένα πυκνό γραπτό ηθικής, πολιτικής και ταξικής υπεράσπισης της διεθνιστικής Αλληλεγγύης στο δίκαιο και ανυποχώρητο Αγώνα του λαού της Παλαιστίνης και της Αντίστασης του.

Μια Αντίσταση που συνεχίζεται αδιάκοπα, από γενιά σε γενιά, εδώ και 76 χρόνια ενάντια στη γενοκτονία του, τον εξορισμό από τη γενέθλια γη του και τον αφανισμό του από την πολεμική μηχανή του κράτους – απαρτχάιντ του Ισραήλ.

Μ’ αφορμή την παρούσα δημοσίευση εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους διεθνιστές και διεθνίστριες, τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες, τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που κατά τη διάρκεια των δέκα μηνών που έχουν μεσολαβήσει από την -ιστορικών διαστάσεων- επαναστατική πλημμύρα της 7ης Οκτώβρη, βγαίνουν στους δρόμους της Αθήνας και όλου του κόσμου, και έχουν προσαχθεί και συλληφθεί, φυλακιστεί και τραυματιστεί από τους μπάτσους, διωχθεί και δικαστεί από την αστική “δικαιοσύνη” για τη συμμετοχή τους σε κινήσεις και καταλήψεις, διαδηλώσεις και άλλες άμεσες δράσεις για τη Λευτεριά στην Παλαιστίνη με Νίκη στα όπλα της Αντίστασης.

Απέναντι στα ευρω-οριενταλιστικά και τα φιλελ”ελευθεριακά” – πρωτοκοσμικά ιδεολογήματα, τον κίβδηλο “ανθρωπισμό” και τη φιλοσιωνιστική (είτε κυρίαρχη είτε “ριζοσπαστική”) προπαγάνδα, ενάντια στην ευρωατλαντική εθνική ενότητα και την αιματοβαμμένη συμμαχία Ελλάδας – Ισραήλ, η Ιστορία έχει μια σωστή πλευρά: ο δικός μας κύριος Εχθρός είναι εδώ. Πόλεμο στον Πόλεμο!

Προλεταριακή Πρωτοβουλία
Αθήνα, Αύγουστος 2024

«Tί σκατά τους ενώνει»; …Ή γιατί το έριξαν στο «Σορολόπ» μπροστά στην γενοκτονία των Παλαιστίνιων

Του A.C.R

Μια συμβολή στην υπο-ομάδα εργασίας για την πολυεθνική προλεταριακή ανασύνθεση

«Σύμφωνα με τη γεωστρατηγική μου αντίληψη, το Ισραήλ είναι σαν τον Τιτανικό […] H πίεση στα σύνορά μας θα είναι απαίσια. Θα είναι ένας τρομερός πόλεμος.

Αν θέλουμε να επιβιώσουμε, θα πρέπει να σκοτώνουμε και να σκοτώνουμε και να σκοτώνουμε.
Κάθε μέρα, όλη μέρα

Arnon Soffer, 2004 [1]

Το σκάψιμο γινόταν κάτω από τα σπίτια που βρίσκονταν κοντά στα σύνορα. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πώς το σώμα μου θα άντεχε να βρίσκεται σε έναν τάφο, είκοσι μέτρα βαθύ. Τα πενήντα σέκελ στο τέλος της μέρας και οι σακούλες με τα τρόφιμα που έφερνα στο σπίτι και προκαλούσαν γέλιο στα πρόσωπα της μητέρας μου και των μικρών αδελφιών μου, έκαναν λίγο πιο εύκολη αυτή τη δουλειά.

Ήταν αποπνιχτικά εκεί μέσα. Ήμασταν τρεις ομάδες. Η μία έσκαβε, η δεύτερη έβγαζε τα χώματα, η τρίτη έστηνε τις σκαλωσιές που συγκρατούσαν τα τούνελ […] Απομάκρυνα τη σκέψη μου από όλα αυτά. Οραματίστηκα τη θάλασσα όπου περνούσα το χρόνο μου κάνοντας βουτιές. Μια κρύα σταγόνα ιδρώτα με ξύπνησε […] Αναρωτιέμαι πόση ώρα είμαι κολλημένος εδώ, μέσα σε αυτό το τούνελ. Οι συνάδελφοι κι εγώ έμεινα μόνος. Οι προσευχές της μητέρας μου δεν βοήθησαν. Το τούνελ κατέρρευσε στην είσοδό του πριν προλάβω να βγω. Σίγουρα θα έρθουν να με σώσουν. Το κινητό μου βουίζει, το φως του τρεμοπαίζει. Νιώθω το κρύο να μου διαπερνά τα κόκαλα. Ένας σπασμός πόνου. Νιώθω τη ζεστασιά της γης κάτω από τα πόδια μου, σαν να με αγγίζει ελαφριά για να κοιμηθώ.

Στον ορίζοντα, σαν να έρχεται ένα φως από μακριά. Φαίνεται ξεκάθαρα.
Ένας ύμνος. Ακούω έναν ύμνο τώρα. Την προσευχή της μητέρας μου. Το άδειο στομάχι της αδελφής μου. Την μυρωδιά της καμένης σάρκας. Και τη γεύση του θαλασσινού νερού

Nour Al-Sousi, Θα βγω ποτέ; [2]

Εισαγωγή

Τους τελευταίους μήνες, είδαμε σε όλο το πλανήτη φοιτητικές κινητοποιήσεις για την Παλαιστίνη. Στην Ελλάδα, με κύρια ευθύνη της επιφανειακά pro-palestine Αριστεράς, δεν υπήρξε σημαντικό σε όγκο, και κυρίως σε ποιότητα και πολιτικό βάθος, φοιτητικό κίνημα για την Παλαιστίνη. Εξαίρεση ήταν η προσπάθεια pro-palestine συλλογικοτήτων και φοιτητικών συνελεύσεων, με αποκορύφωμα την κατάληψη στη Νομική στις 13/5/2024 [3]. Ο Μητσοτάκης και ο Μπαλάσκας, αμέσως αντέδρασαν με δημόσιες δηλώσεις τους για «μηδενική ανοχή», πολλά άτομα συνελήφθησαν και κάποια βρέθηκαν έγκλειστα στα μπουντρούμια της Αμυγδαλέζας, ενώ μέχρι σήμερα απειλούνται με απέλαση. Και όλα αυτά, γιατί διαδήλωσαν ενάντια στην ισραηλινή γενοκτονία, που είχε τις ευλογίες της Ελλάδας, της Γερμανίας, των ΗΠΑ και άλλων «δημοκρατικών κρατών».

Μιας γενοκτονίας που, τους πρώτους μήνες, είχε πιθανόν τον πιο μεγάλο ρυθμό θανάτων στον 21ο αιώνα, 250 νεκροί Παλαιστίνιοι/ες την ημέρα, τουλάχιστον μέχρι τον Ιανουάριο του 2024 [4], την ώρα που ο ρυθμός δολοφονίας παιδιών καθημερινά υπερέβη τον αντίστοιχο ρυθμό άλλων πολεμικών συγκρούσεων των τελευταίων χρόνων [5], ενώ βέβαια η αποικιακή-πατριαρχική γενοκτονική βία του ισραηλινού κράτους πλήττει δυσανάλογα τις χιλιάδες γυναίκες, έγγυες και μη, εντός της Γάζας. Tους πρώτους έξι μήνες, το ισραηλινό κράτος δολοφονούσε 37 παλαιστίνιες γυναίκες την ημέρα, δολοφονώντας συνολικά πάνω από 10.000 γυναίκες, εκ των οποίων πάνω από 6.000 έγγυες, και τραυματίζοντας πάνω από 19.000, αφήνοντας πάνω από 10.000 ορφανά παιδιά [6], αριθμοί που βέβαια από τότε μεγάλωσαν κατά πολύ, και είναι αβέβαιο πόσο θα αυξηθούν και στο μέλλον, μέσα στην κατεστραμμένη Γάζα.

Continue reading →

Την Τετάρτη 10 Ιούλη πραγματοποιήθηκε αστυνομική επιχείρηση ενάντια στην πολιτική ομάδα αναρχικών και κομμουνιστ(ρι)ών Ταξική Αντεπίθεση που για ακόμα μια φορά, κατά τη διάρκεια των τελευταίων χρόνων, βρίσκεται και πάλι στοχοποιημένη από τα επιτελεία της κρατικής καταστολής.

Μπάτσοι της ΟΠΚΕ, με τη συνδρομή ομάδας Δ, εισέβαλαν στον πολιτικό χώρο των συντρόφων και συντροφισσών μας στην οδό Καλλιδρομίου 49 στα Εξάρχεια, με παρουσία εισαγγελέα και πρόσχημα ένα ένταλμα για τη διεξαγωγή ερευνών σχετικά με την “εξιχνίαση έκνομων ενεργειών”.

Μια εισβολή σ’ ένα ενοικιαζόμενο χώρο, χωρίς την (έστω κα τυπική) ενημέρωση ούτε της ιδιοκτήτριας ούτε του ενοικιαστή, με την οποία η “μεταμνημονιακή δημοκρατία της πυγμής” επιτέθηκε ευθέως στα πολιτικά δικαιώματα που δεν πρέπει να θεωρούνται (πλέον) δεδομένα, αφού δεν έχουν χαριστεί αλλά έχουν κατακτηθεί με το αίμα των αγώνων γενιών και γενιών, συντρόφων και συντροφισσών του παρελθόντος.

Παράλληλα, πραγματοποιήθηκαν προσαγωγές αγωνιστών στη ΓΑΔΑ από διάφορες περιοχές της Αθήνας, με εισβολές και έρευνες στα σπίτια τους, μεταξύ των οποίων και συντρόφου – μέλους της συλλογικότητας της Τ.Α.

Μια ακόμα επιχείρηση εμπέδωσης του αντιδρ-αστικού δόγματος “Νόμος και Τάξη”, στο πλαίσιο μιας ευρύτερης όξυνσης της κρατικής τρομοκρατίας και καταστολής που αποτυπώνεται (μεταξύ άλλων) το τελευταίο διάστημα με την απαγόρευση των διαδηλώσεων και το νέο ποινικό κώδικα, με τις εκκενώσεις καταλήψεων και τις εισβολές σε πανεπιστημιακά στέκια, με τις συνδικαλιστικές – πολιτικές διώξεις και απολύσεις αγωνιστ(ρι)ών εκπαιδευτικών, με την παγίωση των ειδικών συνθηκών κράτησης και του δικαστικού καθεστώτος εξαίρεσης για τους πολιτικούς κρατούμενους, με την επίταση των απάνθρωπων συνθηκών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστ(ρι)ών και το χτύπημα των κινητοποιήσεων αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, με το χημικό πόλεμο και τις μαζικές προσαγωγές διαδηλωτών και διαδηλωτριών, με τις συλλήψεις, τις ασφαλίτικες παρακολουθήσεις και τις στοχοποιήσεις πολιτικών χώρων, αγωνιστών και αγωνιστριών από τα καθεστωτικά ΜΜΕ.

Μια πρώτη αντακαλαστική, συλλογική απάντηση ενάντια σ’ αυτήν την αστυνομοδικαστική επιχείρηση στοχοποίησης και τρομοκράτησης δόθηκε ήδη από το ίδιο βράδυ, με την αντικατασταλτική διαδήλωση που καλέστηκε έκτακτα από την Τ.Α και στηρίχτηκε και από άλλες πολιτικές ομάδες και συλλογικότητες αναρχικών και κομμουνιστ(ρι)ών, στην οποία συμμετείχε μια κατοστάδα συντρόφων και συντρόφισσών που πορεύτηκαν μαχητικά στους ζεστούς και (ενίοτε) εύφλεκτους δρόμους των αστυνομοκρατούμενων και τουριστικοκρατούμενων Εξαρχείων, με κεντρικό πρόταγμα: ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ/ΤΡΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ & ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ, ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΠΟΛΙΤΙΚΑ & ΕΜΠΡΑΚΤΑ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ & ΤΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΩΝ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗΣ. Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ & ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ!

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)
Αθήνα, 11/7/2024.

I. Δεν είναι η συνείδηση των ανθρώπων αυτό που καθορίζει το «είναι» τους, μα αντίστροφα, το κοινωνικό τους «είναι», είναι αυτό που καθορίζει τη συνείδησή τους. Καρλ Μαρξ

Όπως όλες οι εκλογικές διαδικασίες, έτσι κι εκείνη της 9ης Ιούνη 2024 για την ανάδειξη των βουλευτών του Ευρωκοινοβουλίου, αυτού του διακοσμητικού “δημοκρατικού” φύλλου συκής της κεφαλαιο-κρατικής-ιμπεριαλιστικής Εξουσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είχε νικητές και ηττημένους.

Αδιαμφισβήτητη νικήτρια αυτών των Ευρωεκλογών αναδείχθηκε η Αποχή από αυτήν τη διαδικασία πολιτικής νομιμοποίησης των μακροχρόνιων νεοφιλελεύθερων, πολεμοκάπηλων και αντιμεταναστευτικών πολιτικών που αποφασίζονται και επικυρώνονται πίσω από τις κλειστές πόρτες των “Συνόδων Κορυφής” και των διευθυντηρίων της ΕΕ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκό Συμβούλιο).

Μέσα σε μια εμπόλεμη συνθήκη παρατεταμένου βιοτικού κατήφορου και διαρκούς λιτότητας για τους λαούς και το πολυεθνικό προλεταριάτο που ζει και εργάζεται στη “γηραιά ήπειρο”, και με το μέλλον να προδιαγράφεται ακόμα ζοφερότερο, πολλές δεκάδες εκατομμύρια εργαζομένων και ανέργων σ’ όλα τα κράτη – μέλη, κόντρα στην καθεστωτική ευρωενωσίτικη προπαγάνδα για “την ψήφο που μετράει” και τη “δημοκρατική συμμετοχικότητα για το μέλλον της Ευρώπης”, επέλεξαν (συνειδητά ή ασυνείδητα) να γυρίσουν την πλάτη τους σ’ αυτό το κοινοβουλευτικό θέατρο σκιών της κεφαλαιο-κρατικής-ιμπεριαλιστικής Εξουσίας της ΕΕ.

Το αδιαμφισβήτητο γεγονός της ετερόκλητης κοινωνικής – ταξικής προέλευσης και των πολυποίκιλων -πολιτικών ή και απολίτικων- κινήτρων όλων όσων πανευρωπαϊκά απείχαν, δεν ακυρώνει ούτε μετριάζει αυτό το ξεκάθαρο μήνυμα αποστροφής, εναντίωσης και oργής ενάντια στην ΕΕ των τραπεζιτών, των τεχνοκρατών και των γραφειοκρατών, των λομπιστών και των πολιτικών υπαλλήλων τους, που σιγοβράζει εδώ και χρόνια, όλο και εντονότερα, στα σωθικά των ευρωπαϊκών κοινωνιών.

Εργατική υποτίμηση με εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης της ντόπιας και μεταναστευτικής εργατικής Τάξης, με καθηλωμένους μισθούς και την επισφάλεια και την φτωχοποίηση ν’ αποτελούν -πλέον- την πραγματικότητα ολοένα και ευρύτερων ευρωπαϊκών μεσοστρωμάτων. Πληθωρισμός, ακρίβεια και αισχροκέρδεια στα πάντα όλα, για τη διασφάλιση και τον πολλαπλασιασμό της κερδοφορίας των πολυεθνικών μονοπωλιακών – ολιγοπωλιακών ομίλων. “Πράσινη Συμφωνία” και σβήσιμο από το χάρτη της φτωχομεσαίας αγροτιάς, στ’ όνομα της αντιμετώπισης της (πλέον ορατής σ’ όλον τον πλανήτη) Κλιματικής Αλλαγής που έχει προκληθεί από την ίδια την κεφαλαιοκρατική “ανάπτυξη”. Ιδιωτικοποίηση των κερδών και κοινωνικοποίηση των χρεών. Αντεργατικές – αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις, μέσα σε μια διαρκή “αναδιανομή του πλούτου από τα κάτω προς τα πάνω”. Διαρκείς περικοπές με υποβάθμιση των δημόσιων συστημάτων Παιδείας και Υγείας. Οικονομία πολέμου και ολοένα και βαθύτερη συνένοχη εμπλοκή στον ιμπεριαλιστικό Πόλεμο στην Ουκρανία και τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού, από την ταπεινωμένη -από την Αντίσταση του- ισραηλινή πολεμική μηχανή. Ταυτόχρονα σ’ εξέλιξη, η κοινή στρατιωτική επιχείρηση “Ασπίδες” της ΕΕ στην Ερυθρά Θάλασσα, με το στρατηγείο της να είναι εγκατεστημένο στη Λάρισα και τη διοίκηση της να βρίσκεται σε ελληνικά χέρια. Στρατιωτικοί επανεξοπλισμοί – μαμούθ, με φιλοπόλεμα ανακοινωθέντα και την πυρηνική απειλή ν’ αποτελεί κάθε άλλο παρά σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Κοινωνικός κανιβαλισμός, εν μέσω ενός ακήρυχτου καθημερινού πολέμου μεταξύ των φτωχών που καλλιεργείται -ολοένα και εντονότερα- από τα πάνω. Στρατιωτικοποίηση των αστυνομικών σωμάτων, αυταρχικοποίηση και όξυνση της αστυνομικοδικαστικής, κρατικής και διακρατικής καταστολής. Μιλιταρισμός και εκφασισμός, ρατσιστικά πογκρόμ και αντιπροσφυγικές – αντιμεταναστευτικές πολιτικές εγκλεισμού και εξόντωσης μέσα και έξω από τα χερσαία και υδάτινα σύνορα της Ευρώπης – Φρούριο, με την Ελλάδα στην πρώτη γραμμή αυτής της ευρω-θανατοπολιτικής.

Μέσα σ’ αυτό το δοσμένο εμπόλεμο πλαίσιο εντεινόμενης καταπίεσης και εκμετάλλευσης, με την “μεγάλη ιδέα” της “ενωμένης Ευρώπης της ειρήνης των λαών, της σύγκλισης και της ευημερίας” να ηχεί πλέον μονάχα σαν κακόγουστο αστείο, τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών ήρθαν για να επιβεβαιώσουν μια χρόνια εξελισσόμενη διαδικασία «επαναδιατύπωσης και οργάνωσης της δεξιάς με το φασισμό, του κέντρου με τον φιλοευρωπαϊσμό και του ευνουχισμού της αριστεράς με το ρεφορμισμό», την ροπή του δυτικού μονοπωλιακού – ολιγοπωλιακού ιμπεριαλιστικού Κεφαλαίου και του ντόπιου αστισμού της ευρωαντλαντικής εθνικοφροσύνης, για το ξεπέρασμα της μακρόχρονης συστημικής κρίσης του, μέσα από τον ιστορικά δοκιμασμένο τροπο: με τον εθνικισμό και τον ρατσισμό, με τον εκφασισμό και τον πόλεμο, με τη σημερινή οικονομία πολέμου, για την επέκταση των “ελεύθερων αγορών” του και την αυριανή ανοικοδόμηση της αιματοβαμμένης, καπιταλιστικής “ειρήνης” του.

Μέσα σ’ αυτές τις διαμορφωμένες (διόλου ευοίωνες…) συνθήκες, το προλεταριακό – διεθνιστικό ερώτημα τίθεται επιτακτικά: ΘΑ ΤΟΥΣ ΤΟ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ;

ΙΙ. Ο φασισμός δεν είναι το αντίθετο της δημοκρατίας αλλά η εξέλιξη της στους καιρούς της κρίσης. Μπέρτολτ Μπρεχτ.

Η δήθεν “αντισυστημική” ακροδεξιά στις διάφορες (παραδοσιοκρατικές και παραθρησκευτικές, μισογυνικές και πατριδεμπορικές, σκοταδιστικές και συνωμοσιολογικές) εκδοχές της, με “φιλειρηνική” προβιά και τάχα “φιλολαϊκή” ρητορική, είδε την πολιτική ισχύ της ν’ αυξάνεται τόσο στον πυρήνα της ΕΕ σε Γαλλία και Γερμανία, όσο και στην Ελλάδα και πολλά άλλα κράτη – μέλη της, εκμεταλλευόμενη δημαγωγικά τις καταστρεπτικές συνέπειες των μακρόχρονων ρατσιστικών, αντεργατικών – αντιλαϊκών πολιτικών που εφαρμόστηκαν συναινετικά, πάντα στ’ όνομα του κίβδηλου “ρεαλισμού” και του καθεστωτικού δόγματος ΤΙΝΑ [“There is not alternative” – “Δεν υπάρχει εναλλακτική”], απ’ όλες τις δεξιές, νεοφιλελεύθερες, σοσιαλδημοκρατικές και αυτοαποκαλούμενες “αριστερές”, εκλεγμένες ή δοτές – “τεχνοκρατικές” κυβερνήσεις και συγκυβερνήσεις.

Παρά την υποκρισία και τα κροκοδείλια δάκρυα σύσσωμου του ευρωπαϊκού “δημοκρατικού τόξου”, αυτού του ίδιου που επικαλούμενο την αντιδραστική “θεωρία των δύο άκρων για την καταπολέμηση των ολοκληρωτισμών”, μετέτρεψε σε νόμο την ανιστόρητη εξίσωση ναζισμού – κομμουνισμού, η επιστροφή στον αφρό της αστικής πολιτικής σκηνής όλων των ειδών των απογόνων των ηττημένων του 1945, μέσα από την εκλογική ενίσχυση του σύγχρονου “φασισμού με ταγιέρ και με κοστούμι”, δεν θα έπρεπε να προκαλεί έκπληξη:

Η ευρω-ακροδεξιά δεν γεννήθηκε σήμερα και αποτελεί συνολικά, αν μη τι άλλο προϊόν και σάρκα από τη σάρκα της σοβινιστικής, αποικιοκρατικής, ιμπεριαλιστικής “Ευρώπης του διαφωτισμού, της δημοκρατίας και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων”.

Ενδεικτική η κωλοτούμπα, στη γενέτειρα του φασισμού, από την “παραδοσιοκρατική” νεοφασίστρια Μελόνι μετά την προπερσινή εκλογική επικράτηση και την ανάληψη της ιταλικής πρωθυπουργίας από τη νεοφιλελεύθερη – ακροδεξιά τρικομματική συγκυβέρνηση της, για την πλήρη ευθυγράμμιση της με τα συμφέροντα του ευρωατλαντικού Ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ.

Mια κωλοτούμπα από τα ακροδεξιά, η οποία καταδεικνύει την πορεία που πιθανότατα θ’ ακολουθήσει (σε περίπτωση επικράτησης της) και η ομοϊδεάτισσα της Λεπέν στη Γαλλία, όπου ο νεοφιλελεύθερος “δημοκράτης” πρόεδρος Μακρόν -μετά την καταβαράθρωση του στην ευρωκάλπη- προκήρυξε πρόωρες βουλευτικές εκλογές για τις 30/6 και τις 7/7.

Μια επικράτηση της που δεν φαντάζει διόλου απίθανη, έπειτα απο το δρόμο που έχει ανοιχτεί εδώ και τρείς και πλέον δεκαετίες, από τα “έργα και τις ημέρες” όλων των κυβερνήσεων και συγκυβερνήσεων των “ευρωπαϊστών”, δεξιών και “αριστερών”, και έχοντας απέναντι της, ένα εκλογικό “Μέτωπο” τόσο “λαϊκό” και “αριστερό” που στ’ όνομα του γενοκτονικού “δικαιώματος στην αυτοάμυνα του Ισραήλ” χαρακτηρίζει την εθνικοπελευθερωτική οργάνωση Χαμάς “τρομοκρατική”, βαφτίζοντας έτσι συνολικά την Παλαιστινιακή Αντίσταση ως “τρομοκρατία”, ενώ ταυτόχρονα -όσον αφορά τον ιμπεριαλιστικό Πόλεμο στην Ουκρανία- εγγυάται τη συνέχεια της πολεμικής, οικονομικής και πολιτικής υποστήριξης του αμερικανόδουλου – νεοναζιστικού καθεστώτος Ζελένσκι…

Τα μετεκλογικά αλισβερίσια και παζάρια που βρίσκονται σ’ εξέλιξη μεταξύ όλων των δεξιών, ακροδεξιών, φιλελεύθερων, σοσιαλδημοκρατών, “πράσινων” και “αριστερών” κοινοβουλευτικών ομάδων του Ευρωκοινοβουλίου για την ανάδειξη της νέας προεδρίας της Κομισιόν (με επικρατέστερη την επανεκλογή της σημερινής πρόεδρου, της γερμανίδας χριστιανο”δημοκράτισσας” Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν του δεξιού “Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος”), καθώς και των άλλων θεσμικών και παραθεσμικών οργάνων εξουσίας, φανερώνουν αν μη τι άλλο το αναντίρρητο γεγονός: η ευρωπαϊκή διακρατική – ιμπεριαλιστική “δημοκρατία” του Κεφαλαίου και της ανισόμετρης ισχύος των Κρατών – μελών της δεν έχει αδιέξοδα…

Με δεδομένους τους νέους πολιτικούς συσχετισμούς που διαμορφώθηκαν σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο από τα εκλογικά αποτελέσματα, η κρεατομηχανή του καπιταλιστικού κάτεργου και του ιμπεριαλιστικού σφαγείου αναμένεται ν’ ανεβάσει κι άλλο τις στροφές της, παράγοντας όλο και περισσότερο πόλεμο και ρατσισμό, εργατική υποτίμηση και επισφάλεια, κοινωνική φτωχοποίηση, ταξική αφαίμαξη και περιβαλλοντική λεηλασία.

Μέσα σ’ αυτή τη σύγχρονη “εποχή των τεράτων”, ο δρόμος για τους λαούς και την πολυεθνική εργατική Τάξη της Ευρώπης ήταν, είναι και θα είναι ανήφορος αλλά δεν υπάρχει άλλος: Αντίσταση & Αγώνας για Ρήξη με Πόλεμο στον Πόλεμο της κεφαλαιο-κρατικής-ιμπεριαλιστικής Εξουσίας της ΕΕ & των Κρατών – μελών της.

Ο δικός μας κύριος Εχθρός ήταν, είναι και θα είναι εδώ: Μέσα στην Ελλάδα. Μέσα στην ΕΕ, το ΝΑΤΟ & την αιματοβαμμένη Συμμαχία με το γενοκτονικό Κράτος – απαρτχάιντ του Ισραήλ.

ΙΙΙ. Αποδιοποµπαίος τράγος για όλα τα δεινά του ευρώ, στόχος µαζικών εξορκισµών της παγκόσµιας κρίσης, σηµείο καθίζησης του ευρωπαϊκού οικοδοµήµατος, µε λίγα λόγια ο υπαίτιος της νοσηρής κατάστασης επιτέλους βρέθηκε, αφού σ’ αυτόν µετατράπηκε η Ελλάδα στο πρώτο µισό της δεκαετίας του 2010. Όπως κάθε ψευδής προβολή όµως, αυτό το φαντασιακό βασίστηκε στην ανοµολόγητη αίσθηση πως το κακό -η σιδηρά επιβολή του αφηρηµένου χρηµατοπιστωτικού πλούτου πάνω στις ζωές µας- είναι ήδη εδώ, χωρίς να έχει ανάγκη τη µετάδοση του για να εξαπλωθεί. Χθες η Ελλάδα, αύριο…

Μετά την ολοκλήρωση του πρώτου γύρου της παγκόσµιας κρίσης, η χρηµατοπιστωτικοποίηση αλλάζει αµφίεση και παράγει την κερδοσκοπική φούσκα των ευρωπαϊκών κυρίαρχων χρεών. Έχοντας προµηθευτεί φθηνό χρήµα από το αµερικάνικο χρηµατιστήριο και φουσκωµένες από τη ρευστότητα της Federal Reserve, οι αγορές αρχίζουν να στοιχηµατίζουν προς τα κάτω, για τη χρεοκοπία εκείνων των Κρατών των οποίων οι προϋπολογισµοί έχουν εκτεθεί περισσότερο στις συνέπειες της παγκόσµιας κρίσης. Εκτός από τον καρπό ενδογενών οικονοµικών αδυναµιών που είναι όντως υπαρκτές, η σχεδόν χρεοκοπία [default] της Ελλάδας αποτελεί πρώτα και κύρια ένα πέρασµα µέσα στην ίδια τη συστηµική δυναµική της κρίσης […] Raffaele Sciortino.

[Aπόσπασμα από το κεφάλαιο “To συγκρατημένο Grexit και η αρχή του τέλους της αριστεράς” στο “Τα δέκα χρόνια που συγκλόνισαν τον κόσµο. Παγκόσµια κρίση και γεωπολιτική των νέων λαϊκισµών” (2019). Περιλαμβάνεται ολόκληρο στο Παράρτημα της έντυπης έκδοσης μας “Η Δίνη: Παγκοσμιοποίηση, Πόλεμος, ΗΠΑ, Κίνα & Ευρώπη μέσα στο αβέβαιο παρόν. Μια Συνέντευξη του Raffaele Sciortino στον Alberto Deambrogio” (Αθήνα, 2022)]

Μια δεκαπενταετία έπειτα από το ξέσπασμα της συστημικής καπιταλιστικής κρίσης και του περάσματος στην εποχή του νεοφιλελεύθερου μνημονιακού οδοστρωτήρα που σάρωσε κατακτήσεις και κεκτημένα δεκαετιών, στο “μεταμνημονιακό” κράτος της Γ’ Ελληνικής “Δημοκρατίας”, της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της ευρωατλαντικής εθνικής ενότητας, το ποσοστό της Αποχής στις Ευρωεκλογές της 9ης Ιούνη 2024 άγγιξε σχεδόν το 60%, το υψηλότερο που έχει καταγραφεί στην πενηντάχρονη μεταπολιτευτική ιστορία της.

Σ’ αντίθεση με όσα ψεύδη ισχυρίζονται τα καθεστωτικά κομματικά – δημοσιογραφικά παπαγαλάκια από τους άμβωνες τους στα ΜΜΕ και παρά το αυταπόδεικτο γεγονός της ετερόκλητης (πολιτικής ή και απολίτικης) ανθρωπογεωγραφίας του, αυτό το πρωτοφανές (τουλάχιστον για τα ελλαδικά δεδομένα) ποσοστό δεν εξέφρασε μονάχα την κοινωνική αδιαφορία και την περιρρέουσα μοιρολατρία και ηττοπάθεια, ούτε μόνο την εξατομικευμένη εκτόνωση της αγανάκτησης για τη επιδείνωση των όρων δουλειάς και διαβίωσης, μέσα -αποκλειστικά- από την ανέξοδη, θεαματική έκφραση της στις ψηφιακές εταιρικές πλατφόρμες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης (ΜΚΔ).

Στο εσωτερικό αυτού του ποσοστού εμπεριέχεται αναμφίβολα, έστω και μειοψηφική, μια μερίδα εργαζομένων και ανέργων (σε ποσοστά που μένουν να διαπιστωθούν και στην πράξη, στα ανοιχτά μέτωπα των -έστω και ισχνών- κοινωνικών αντιστάσεων και των ταξικών αγώνων…) που επιλέγοντας πολιτικά να απέχει από την ευρωκάλπη (ή και να ρίξει άκυρο), εξέφρασε συνειδητά την εναντίωση και τη σιχαμάρα του για αυτό το “δημοκρατικό” σφαγείο των λαών που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση και το αργυρώνητο (ντόπιο και διακρατικό) ευρωπαϊκό πολιτικό υπαλληλικό προσωπικό του.

Μέσα σ’ αυτή τη μερίδα του κόσμου, όπως επίσης και ανάμεσα στα εκατομμύρια των “χωρίς πατρίδα και δικαιώμα ψήφου” προσφύγων και μεταναστ(ρι)ών, βρίσκεται δυνητικά, η μαγιά για τους κοινωνικούς – ταξικούς ξεσηκωμούς του (ελπίζουμε άμεσου) μέλλοντος. Όμως, μόνο δυνητικά και όχι νομοτελειακά, αφού όπως καίρια είχε επισημάνει στον καιρό του, πριν από έναν σχεδόν αιώνα, ο αναρχικός επαναστάτης Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι: Όποιος ψηφίσει και δεν προετοιμάσει την κοινωνική επανάσταση είναι για εμάς βλαβερός, αλλά το ίδιο βλαβερός είναι και όποιος απόσχει από τις εκλογές και δεν προετοιμάσει την κοινωνική επανάσταση […]

Άμεσο προλεταριακό καθήκον των πολιτικών κινήσεων, ομάδων και οργανώσεων, συλλογικοτήτων και συνελεύσεων αναρχικών και κομμουνιστ(ρι)ών, είναι η συνάντηση και η όσμωση τους μ’ αυτόν τον κόσμο, στους χώρους δουλειάς και σπουδών, στα εργατικά σωματεία, τις φοιτητικές συνελεύσεις και τα σχολεία, στις γειτονιές και τις τοπικές κινήσεις αντίστασης και άμεσης δράσης ενάντια στην ακρίβεια, τις εξώσεις και τους πλειστηριασμούς λαϊκών κατοικιών, την περιβαλλοντική λεηλασία, την καταστροφή των δημόσιων χώρων και τον “επενδυτικό εξευγενισμό”, στις αντιπολεμικές κινητοποιήσεις ενάντια στη σιωνιστική γενοκτονία και την ανθρωποσφαγή στην Ουκρανία, για το κλείσιμο όλων των ΝΑΤΟϊκών βάσεων – πολεμικών ορμητηρίων των φονιάδων των λαών, με πολιτικό στόχο την κινηματική ζύμωση και συμπόρευση μαζί του, προς μια χειραφετητική – απελευθερωτική κατεύθυνση, για την Οργάνωση στη Βάση & την Ενότητα στη Δράση, για την κάλυψη των κοινών άμεσων εργατικών – λαϊκών αναγκών και την υπεράσπιση των διεθνιστικών ταξικών συμφερόντων μας, ενάντια στην Ευρώπη – Φρούριο και την ιμπεριαλιστική προπαρασκευή του έρποντος Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου.

ΙV. “Το 41% δεν υπάρχει πια”. Kυριάκος Μητσοτάκης στον Alpha TV (11/6/2024)

Συγκριτικά με τις βουλευτικές εκλογές του 2023, όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα -μ’ εξαίρεση τα μικρότερα της ακροδεξιάς- σε απόλυτους αριθμούς έχασαν εκατομμύρια ψήφους, με την πιο νεοφιλελεύθερη – ακροδεξία μεταπολιτευτική κυβέρνηση ΝΔ να χάνει πάνω από ένα εκατομμύριο της εκλογικής πελατείας της.

Έπειτα από μια πενταετία ανοδικής πορείας και αυτοδύναμης επικράτησης στην αστική πολιτική σκηνή, πρόκειται για την πρώτη σαφή εκλογική ήττα της κυβέρνησης Μητσοτάκη του (υ)ιού, αφού καταγράφει σημαντικές απώλειες, σχεδόν το ένα τρίτο των ψηφοφόρων που την εξέλεξαν πέρυσι τέτοια εποχή, κυρίως (αλλά όχι μόνο) προς τα “άκρα δεξιά” της. Μια ήττα την οποία αποπειράθηκε άμεσα να σκεπάσει μέσα από έναν ανούσιο ανασχηματισμό, επικοινωνιακές αυτοκριτικές κορόνες περί “λήψης του μηνύματος της κάλπης”, προμηνύοντας μια σαφή στροφή προς τα (όλο και πιο) δεξιά.

Έχοντας κολυμπήσει τα προηγούμενα χρόνια σαν το ψάρι μέσα στα νερά του βούρκου των εθνικιστικών “μακεδονομαχικών” συλλαλητηρίων (πριν από την υπογραφή από τους Τσίπρα – Ζάεφ της αμερικανοκινούμενης Συμφωνίας των Πρεσπών για την ΝΑΤΟϊκή ολοκλήρωση των δυτικών Βαλκανίων), των αντιεμβολιαστικών “λαοσυνάξεων” των αρνητών της πανδημίας του Covid 19 (την περίοδο της εγκληματικής αστυνομοκρατικής διαχειρίσης της από την κυβέρνηση ΝΔ) και των παρακρατικών ρατσιστικών κινητοποίησεων και πογκρόμ κατά των προσφύγων και των μεταναστ(ρι)ών (όπως εκείνο στα ελληνοτουρκικά σύνορα στον Έβρο το Φλεβάρη του 2020), η ντόπια αντιπολιτευτική ακροδεξιά στις διάφορες εκδοχές της συγκέντρωσε συνολικά σχεδόν 20%.

Στα τέλη του περασμένου αιώνα, ο Ζ. Μ. Λεπέν δήλωνε πως “στην Ελλάδα δεν μπορεί να υπάρξει ένα αντίστοιχο κόμμα του Εθνικού Μετώπου γιατί όλα τα κόμματα είναι εθνικιστικά”. Από τότε προφανώς άλλαξαν πολλά.

Για παράδειγμα, ο “τσεκουράτος” νεοφασίστας Μ. Βορίδης που μεταπολιτευτικά είχε διοριστεί (από τον έγκλειστο στον Κορυδαλλό αρχιπραξικοπηματία Γ. Παπαδόπουλο) γραμματέας της νεολαίας της χουντικής ΕΠΕΝ και συμπορεύονταν μ’ αυτόν το νεοφασίστα καραβανά και πολιτικό ιδρυτή του γαλλικού “Εθνικού Μετώπου”, είναι (από το 2019) πρωτοκλασάτος υπουργός της κυβέρνησης του Μητσοτάκη του (υ)ιού της “μεγάλης φιλελεύθερης παράταξης” που -κατά τ’ άλλα…- “καταδικάζει τα άκρα και τη βία απ’ όπου και αν προέρχεται”…

Τα αποτελέσματα των πρόσφατων ευρωεκλογών αλλά και όλα όσα προηγήθηκαν την τελευταία εικοσαετία, ιδιαίτερα, έπειτα από την ίδρυση και την “κανονικοποίηση” (μέσω της συμμετοχής στη δοτή μνημονιακή τρικομματική συγκυβέρνηση του τραπεζίτη Λ. Παπαδήμου) του ΛΑΟΣ κι έπειτα με την αντίστοιχη των ΑΝΕΛ, απέδειξαν στην πράξη πως εκείνη η εποχή έχει περάσει πλέον ανεπιστρεπτί.

Μετά από μια μακρόχρονη περίοδο τέλους της λεγόμενης “μεταπολιτευτικής αριστερής ηγεμονίας”, η ακροδεξιά του Κεφαλαίου & του Κράτους του, είναι πλέον σαφώς παρούσα, “αποενοχοποιημένη” και φτιασιδωμένη και μέσα από τις διάφορες δημαγωγικές εκδοχές της, διεκδικεί με αξιώσεις το δικό της διακριτό κομμάτι από τη νομή της πίτας της αστικής πολιτικής – κυβερνητικής εξουσίας, μέσα από την άναληψη του καθεστωτικού ρόλου μιας “σοβαρής Χρυσής Αυγής”…

Στην πλευρά των νικητών της “δεξιάς πολυκατοικίας”

– Η “Ελληνική Λύση” του μνημονιακού (πρώην ΛΑΟΣ και ΝΔ), τηλεπλασιέ – λαθρεμπόρου πλαστών “χειρόγραφων επιστολών του Ιησού” Κ. Βελόπουλου που επιβεβαίωσε τη κοινοβουλευτική θέση της ως βασική ακροδεξιά εφεδρεία, ως πιθανή κυβερνητική τσόντα της “επόμενης μέρας” του απαξιωμένου αστικού πολιτικού συστήματος εξουσίας.

– Το παραθρησκευτικό μόρφωμα “Νίκη” που με τη στήριξη μερίδας του φασιστοπαπαδαριού πρωταγωνίστησε, μέσα και έξω από τις εκκλησιαστικές ενορίες, στις σκοταδιστικές – “ελληνορθόδοξες” αντιδράσεις ενάντια στη ψήφιση του νόμου για την “ισότητα στον πολιτικό γάμο” των ομόφυλων ζευγαριών.

– Η “Φωνή Λογικής” της (πρώην ΝΔ) ψηφιακής περσόνας Α. Λατινοπούλου που ως influencer, παπαγαλίζοντας όλη τη σύγχρονη μισογυνική, αντιφεμινιστική και αντιΛΟΑΤΚΙ ατζέντα “για τον τερματισμό της woke παράνοιας” και δηλώνοντας πίστη στο πατροπαράδατο τρίπτυχο του “Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια” κατάφερε να υπερβεί το όριο του 3% και να εκλεγεί στο Ευρωκοινοβούλιο.

Στην πλευρά των ηττημένων, το κομματίδιο “Πατριώτες” του μεγαλοκαπιτα-ληστή Πρ. Εμφιετζόγλου, ο οποίος παρά την πολιτική στήριξη που έλαβε από τον έγκλειστο νεοναζιστή, επίδοξο “φύρερ” και πρώην δελφίνο χρυσαυγίτη Η. Κασιδιάρη, έπειτα από τη διάλυση του κοινοβουλευτικού παρακρατικού – μαφιόζικου μορφώματος των “Σπαρτιατών” του αχυράνθρωπου – πολιτικού γυρολόγου Β. Στίγκα, έμεινε “εκτός των εδράνων και των χρημάτων των Βρυξελλών”, αφού έλαβε λίγο λιγότερο από 1,50%.

Στα ευχάριστα των αποτελεσμάτων, το αντίστοιχα χαμηλό ποσοστό -παρά την προεκλογική υπερπροβολή του από τα καθεστωτικά ΜΜΕ- που έλαβε το νεοσύστατο κόμμα “Δημοκράτες” του μνημονιακού (πρώην ΠΑΣΟΚου και νυν “Νεοδημοκράτη με πολιτικά”) Α. Λοβέρδου.

Το κατώφλι του 3% κατάφερε -με “καρδούλες” και “χαριτωμένα” βιντεάκια στα ΜΚΔ- να περάσει και το “ούτε δεξιά ούτε αριστερά, μόνο μπροστά” προσωποπαγές απολίτικο κόμμα της (πρώην ΣΥΡΙΖΑ) Ζ. Κωνσταντοπούλου.

Από την πλευρά της, η παλιά και νέα σοσιαλδημοκρατία (ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ), η ευρωατλαντική “προοδευτική κεντροαριστερά” του Κεφαλαίου και του Κράτους του, βγήκε συνολικά ηττημένη από την ευρωκάλπη και έχοντας απωλέσει χιλιάδες ψήφους, αδυνατεί να συγκροτήσει τον απαραίτητο “πόλο” ενός νέου δικομματισμού.

Ο νέος πρόεδρος των αυτοαποκαλούμενων “αριστερών” της Κουμουνδούρου, το εξ Αμερικής ουρανοκατέβατο “αυτοδημιούργητο golden boy” Στ. Κασελάκης πλασάρει ως “επιτυχία” τη μείωση κατά δέκα μονάδες της διαφοράς από την ΝΔ ενώ ο (βγαλμένος από το ΠΑΣΟΚικό κομματικό σωλήνα) προέδρος των αυτοαποκαλούμενων “σοσιαλιστών” της Χαρ. Τρικούπη, Ν. Ανδρουλάκης υπενθυμίζει απεγνωσμένα ότι η διαφορά που χωρίζει τα δύο “όμορα κόμματα” μειώθηκε στις δύο ποσοστιαίες μονάδες.

Σε κάθε περίπτωση, η εσωκομματική φαγωμάρα και μουρμούρα ξεκίνησε ήδη από το ίδιο το βράδυ των εκλογών και δεδομένων των συνθηκών, οι “διεργασίες”, τα παζάρια και τα “μαγειρέματα” για την επίτευξη του στόχου αναστήλωσης (με “νέα ή μεταχειρισμένα υλικά”) του δικομματισμού βρίσκονται ήδη σ’ εξέλιξη και στο επόμενο προσεχές διάστημα αναμένεται να ενταθούν, πίσω από τις κλειστές κομματικές πόρτες και μέσα από το απαραίτητο “μασάζ” και “σπρώξιμο” από τα καθεστωτικά ΜΜΕ.

Στα ευχάριστα των αποτελεσμάτων, ο εκλογικός καταποντισμός της “ΝΕ.ΑΡ” που “έστειλε στο ευρω-εξωκοινοβούλιο” τους “αριστερούς” μνημονιακούς υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ που αφού πρώτα υπέγραψαν κάθε αντιλαϊκο – αντεργατικό μέτρο τους υποδείχθηκε από την ΕΕ και την ντόπια αστική Τάξη, με μερικά από τα πλέον κατάπτυστα νομοσχέδια της περιόδου 2015-19 να φέρουν τα ονόματα μερικών εξ’ αυτών, μετά την ανάληψη της προεδρίας του ΣΥΡΙΖΑ (μέσω ΗΠΑ και Τσίπρα) από τον Κασελάκη θυμήθηκαν την “αριστερή συνείδηση και…αισθητική τους” και αποχώρησαν, κρατώντας όμως τη “θαλπωρή” των κοινοβουλευτικών εδρών και των κρατικών επιχορηγήσεων που αυτές τους αποφέρουν.

Από την πλευρά του, το ΚΚΕ κατάφερε να αυξήσει σημαντικά τα ποσοστά του συγκριτικά με τις ευρωεκλογές του 2019 (από 5,35% σε 9,25%), αν και σε απόλυτους αριθμούς, συγκριτικά με τις περσινές βουλευτικές εκλογές, έλαβε 33.428 λιγότερες ψήφους.

Με την εξωκοινοβουλευτική αριστερά ν’ αποτελεί συνολικά -οργανωτικά και πολιτικά- εδώ και πολλά χρόνια τη σκιά του μεταπολιτευτικού εαυτού της, και με όσες από τις εκδοχές της επέλεξαν τη συμμετοχή στην ευρωκάλπη να περνάνε για άλλη μια φορά κάτω από τον πήχη του πολυπόθητου 3%, με το “παλιό να αργοπεθαίνει αλλά το νέο να μην έχει ακόμα καταφέρει να γεννηθεί”, αυτή η σταθερή επανάκαμψη των ποσοστών του ΚΚΕ στα προμνημονιακά επίπεδα, δεν φαίνεται ικανή να επηρέασει άμεσα τους γενικότερους πολιτικούς συσχετισμούς και τις κοινωνικές διεργασίες, αλλά ούτε και την ένταση της πάγια “ηλεκτρισμένης” και αντιπαραθετικής σχέσης που διατηρεί ο Περισσός με τις “εκτός των τειχών” του κινηματικές πολιτικές – ταξικές δυνάμεις.

Έπειτα από μια και πλέον δεκαετία κοινωνικής καθίζησης και κινηματικής άμπωτης, με δεδομένη την παρατεταμένη ζοφερή συνθήκη που διανύουμε αλλά και το ακόμα ζοφερότερο μέλλον που μας επιφυλάσσεται, από τους αυταρχικούς – αντεργατικούς – ρατσιστικούς – πολεμικούς σχεδιασμούς του ελληνικού Αστισμού και του ευρωατλαντικού Ιμπεριαλισμού, μέσα στους μήνες και τα χρόνια που έρχονται, καμία κοινοβουλευτική αυταπάτη, καμία εμπιστοσύνη στην αστική “δημοκρατία” και τη “νομιμότητα” της, να μη μπει φραγμός στην οργάνωση και την άμεση δράση, στη μαζικοποίηση και την όξυνση των κοινωνικών αντιστάσεων και των ταξικών αγώνων που (έστω μειοψηφικά και διάσπαρτα, ασυντόνιστα και αναντίστοιχα σε σχέση με την κομβικότητα της περιόδου που διανύουμε) έρχονται και πάλι στο προσκήνιο.

Απέναντι στη μοιρολατρία και την ανάθεση, τις φρούδες ελπίδες και την αναζήτηση ψευτοσωτήρων, τις διαχειριστικές λογικές και τα “ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα” για μια δήθεν “βελτίωση” από τα πάνω των συνθηκών εργασίας και διαβίωσης της χειμαζόμενης κοινωνικής βάσης που ζει και εργάζεται σ’ αυτόν τον τόπο, “γι’ αυτούς που χτίζουνε τον κόσμο, ποτέ δεν είναι αργά”…

V. Αντί Επιλόγου

[…] Είμαι πεισμένος πως, ακόμα κι όταν όλα έχουν χαθεί ή μοιάζουν να έχουν χαθεί, πρέπει ήρεμα να ξαναρχίζουμε το έργο μας από την αρχή. Eίμαι πεισμένος πως πρέπει πάντα να στηριζόμαστε στον εαυτό μας και στις δικές μας δυνάμεις. Nα μην περιμένουμε τίποτα από κανέναν και έτσι να μη συσσωρεύουμε απογοητεύσεις. Πως πρέπει να προγραμματίζουμε να κάνουμε αυτό που ξέρουμε και μπορούμε να κάνουμε, και να ακολουθήσουμε τον δρόμο μας […] Αντόνιο Γκράμσι

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)
Αθήνα, Ιούνης 2024

Ι. Την Κυριακή 9 Ιούνη διεξάγονται οι εκλογές για την ανάδειξη των βουλευτών του Ευρωκοινοβουλίου, αυτού του διακοσμητικού “δημοκρατικού” φύλλου συκής της κεφαλαιο-κρατικής-ιμπεριαλιστικής Εξουσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Μια εκλογική διαδικασία για την πολιτική νομιμοποίηση των νεοφιλελεύθερων, πολεμοκάπηλων και αντιμεταναστευτικών πολιτικών που αποφασίζονται και επικυρώνονται πίσω από τις κλειστές πόρτες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, για τη διασφάλιση και τον πολλαπλασιασμό της κερδοφορίας και της ισχύος των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών της ΕΕ.

ΙΙ. Μια εκλογική διαδικασία που διεξάγεται μέσα σε μια πυρακτωμένη συνθήκη. Μέσα σε μια περίοδο παρατεταμένου βιοτικού κατήφορου για τους λαούς και το πολυεθνικό προλεταριάτο που ζει και εργάζεται στη “γηραιά ήπειρο”, με ιδιαίτερη ένταση στο νότο της.

Με την ακρίβεια και τον πληθωρισμό να ροκανίζουν τους μισθούς που παραμένουν καθηλωμένοι, επιδεινώνοντας διαρκώς τις συνθήκες διαβίωσης για τα εργατικά – λαϊκά στρώματα. Με τις πολιτικές των ματωμένων πλεονασμάτων και της μαύρης τρύπας του χρέους, της λιτότητας και της πολεμικής προπαρασκευής με εξοπλιστικά προγράμματα – μαμούθ ν’ αποτελούν τον κανόνα. Με τη “σύγκλιση μεταξύ Βορρά και Νότου” να ηχεί μονάχα ως κακόγουστο αστείο. Με την ρατσιστική ακροδεξιά ν’ αυξάνει την πολιτική ισχύ της σ’ όλα τα κράτη – μέλη, εκμεταλλευόμενη δημαγωγικά τις καταστρεπτικές συνέπειες των μακρόχρονων αντεργατικών – αντιλαϊκών πολιτικών που εφαρμόστηκαν συναινετικά από δεξιές – νεοφιλελεύθερες, σοσιαλδημοκρατικές και αυτοαποκαλούμενες “αριστερές” κυβερνήσεις και συγκυβερνήσεις.

Mε τη φτωχοποίηση να επεκτείνεται σταδιακά σε ολοένα και ευρύτερα ευρωπαϊκά μεσοστρώματα. Με τα συστήματα δημόσιας Υγείας και Παιδείας να υποβαθμίζονται και να παραδίδονται ως λάφυρο στην ληστρική “ιδιωτική πρωτοβουλία”. Με την αγροτική παραγωγή να βαίνει διαρκώς μειούμενη, ως απόρροια της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ) και την φτωχομεσαία αγροτιά να σβήνεται από το χάρτη, στ’ όνομα της (υπάρχουσας λόγω της καταστρεπτικής καπιταλιστικής “ανάπτυξης”) Κλιματικής Αλλαγής. Με τις θάλασσες να μετατρέπονται σε “οικόπεδα εξόρυξης υδρογονανθράκων” και τα βουνά να καταστρέφονται για να μετατραπούν σε “αιολικά πάρκα ανεμογεννητριών”, για την κερδοφορία των πολυεθνικών ενεργειακών ομίλων και την εφαρμογή της αυτοαποκαλούμενης “Πράσινης Μετάβασης”.

Με την αυταρχικοποίηση, την αστυνομοκρατία και την καταστολή να στρέφονται όλο και πιο βάναυσα ενάντια σ’ όσους και όσες δεν σκύβουν υπάκουα το κεφάλι στους νόμους, τις ντιρεκτίβες και τους σχεδιασμούς της “δημοκρατικής Ευρώπης”. Με την Ευρώπη – Φρούριο να εξακολουθεί ν’ αποτελεί τον τόπο των βασάνων, του εγκλεισμού και του θανάτου για χιλιάδες πρόσφυγες, μετανάστες και μετανάστριες που βαρύνονται με το “έγκλημα” της απόπειρας απόδρασης από τους γενέθλιους τόπους τους στον παγκόσμιο Νότο, οι οποίοι μετατράπηκαν από την κεφαλαιοκρατική επέκταση και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους της σε πραγματικούς κρανίου τόπους.

ΙΙΙ. Εφτά μήνες μετά την εξαπόλυση στις 7 Οκτώβρη της επαναστατικής “Πλημμύρας του Al Aqsa” από την Παλαιστινιακή Αντίσταση ενάντια στην ισραηλινή Κατοχή, η ταπεινωμένη σιωνιστική πολεμική μηχανή, με την συνδρομή και αρωγή των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ και ΕΕ, συνεχίζει τη γενοκτονία για την ολοκλήρωση της Παλαιστινιακής Καταστροφής (Nakba) του 1948, πάνω στην οποία χτίστηκε, ως προκεχωρημένο φυλάκιο του ευρωατλαντικού Ιμπεριαλισμού στη Μέση Ανατολή, το κράτος – απαρτχάιντ του Ισραήλ.

Στ’ όνομα “της κίβδηλης ευρωπαϊκής ταυτότητας, αυτής που αποτέλεσε τον πραγματικό προπάτορα, περισσότερο ακόμα και από τον γενοκτονικό εθνικισμό των ΗΠΑ, της ισραηλινής αποικιοκρατίας”, η ιμπεριαλιστική ΕΕ και τα κράτη – μέλη της, παρά τον υποκριτικό “ανθρωπισμό” και τα κροκοδείλια δάκρυα τους για τη γενοκτονία στη Γάζα, έχουν βουτηγμένα τα χέρια τους στο αίμα του παλαιστινιακού λαού και αποτελούν βασικούς συνεργούς σ’ αυτό το σιωνιστικό έγκλημα πολέμου που διαπράττεται μπροστά στα μάτια όλης της ανθρωπότητας.

Στις ΗΠΑ, τη “δημοκρατική Ευρώπη” και όλη την “πολιτισμένη Δύση”, χιλιάδες διεθνιστές και διεθνίστριες συνεχίζουν να βγαίνουν στους δρόμους και να κινητοποιούνται πολύμορφα, με την Αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη να ποινικοποιείται με απαγορεύσεις διαδηλώσεων και εκκενώσεις καταλήψεων, διώξεις και συλλήψεις, ξυλοδαρμούς, στημένα κατηγορητήρια και απειλές απελάσεων, φυλακίσεις και όξυνση της αντιπροσφυγικής -αντιμεταναστευτικής (κυρίως αντιμουσουλμανικής – αντιαραβικής) καταστολής.

Με το στρατηγείο της κοινής στρατιωτικής επιχείρησης “Ασπίδες” της ΕΕ στην Ερυθρά Θάλασσα να είναι εγκατεστημένο στη Λάρισα και τη διοίκηση της να βρίσκεται σε ελληνικά χέρια, για την υπεράσπιση των εφοπλιστικών – κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων από τους Χούθι στην Υεμένη που συνεχίζουν να στέλνουν τα δικά τους παρτιζάνικα σινιάλα έμπρακτης Διεθνιστικής Αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, στην μαρτυρική και αδούλωτη Γάζα που παρά την αδιάκοπη σφαγή και τη λιμοκτονία δεν σκύβει το κεφάλι στο σιωνιστή κατακτητή και τους ιμπεριαλιστές συνεργούς του.
Με διακηρυγμένη τη νέα “Μεγάλη Ιδέα” του, για την μετατροπή του ελληνικού κράτους σε “Ισραήλ των Βαλκανίων”, βασισμένος στην αμερικανοκινούμενη Συμμαχία Ελλάδας – Ισραήλ που υπογράφτηκε από τους Τσιπροκαμμένους και εμπεδώνεται στρατιωτικά-πολιτικά-οικονομικά από τον Μητστοτάκη τον (υ)ιό, ο ελληνικός αστισμός και σύσσωμο το πολιτικό προσωπικό του, για άλλη μια φορά στην αιματοβαμμένη ιστορία τους, επικαλούμενοι το εγκληματικό “δικαίωμα στην αυτοάμυνα του Ισραήλ” διαλέγουν να σταθούν από την πλευρά των συμφερόντων τους, από την πλευρά των δολοφόνων της Ιστορίας,

ΙV. Στον ιμπεριαλιστικό Πόλεμο στην Ουκρανία που μαίνεται εδώ και μια δεκαετία, έπειτα από το αμερικανοκινούμενο νεοναζιστικό πραξικόπημα στο Κίεβο του 2014, και οξύνθηκε με τη ρωσική εισβολή του Φλεβάρη του 2022, η ΕΕ επιλέγει ως πιστός “σύμμαχος και εταίρος” των ΗΠΑ να ρίξει κι άλλο λάδι στη φωτιά, δυναμιτίζοντας κάθε πιθανότητα εξεύρεσης διπλωματικής λύσης για τον τερματισμό του. Με το Βερολίνο ν’ ανάβει πρόσφατα το πράσινο φως στο αμερικανόδουλο – νεοναζιστικό καθεστώς Ζελένσκι για τη χρήση γερμανικών οπλικών συστημάτων σε ρωσικά εδάφη και το Παρίσι ν’ ανακοινώνει (και επίσημα) την αποστολή γαλλικών στρατευμάτων (με τη στολή “εκπαιδευτών”) στο ουκρανικό πεδίο μάχης.

Άλλωστε, ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ, ήδη από τον προηγούμενο Μάρτιο προειδοποιούσε απειλητικά τους λαούς της Ευρώπης: “Αν θέλουμε ειρήνη, πρέπει να προετοιμαζόμαστε για πόλεμο”…

Μέσα σ’ αυτή τη ζοφερή συνθήκη, με τα πολεμικά σύννεφα να πυκνώνουν από παντού και την πυρηνική απειλή, μετά και τις πρόσφατες ρωσικές προειδοποιήσεις, να φαντάζει κάθε άλλο παρά σενάριο επιστημονικής φαντασίας, το ελληνικό κράτος, με σημαιοφόρο την πιο νεοφιλελεύθερη – ακροδεξιά μεταπολιτευτική κυβέρνηση ΝΔ του Μητσοτάκη του (υ)ιού και πλήρη διακομματική αστική συναίνεση, μπαίνει σαν πρόθυμος και πιστός ΝΑΤΟϊκός φαντάρος στην πρώτη γραμμή της στρατιωτικής – πολιτικής – οικονομικής στήριξης του καθεστώτος των ορφανών του Χίτλερ, του Μπαντέρα και όλων των ναζιστών ηττημένων της μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών του 1945.

Μια τυχοδιωκτική επιλογή, βασισμένη στην πολιτική υποτέλειας στην “Ιερά Συμμαχία” του ΝΑΤΟ, που θέτει τη χώρα στο στόχαστρο των ρωσικών αντιποίνων, μέσα σε μια συγκυρία όξυνσης των ενδοαστικών ελληνοτουρκικών ανταγωνισμών στο Αιγαίο και τη ΝΑ Μεσόγειο, αλλά και επαναφοράς του εμφυλιοπολεμικού κλίματος στην πρώην Γιουγκοσλαβία και όλα τα πολύπαθα Βαλκάνια.

Μια πολεμοκάπηλη επιλογή με την οποία η ντόπια Αστική Τάξη και το Κράτος της, σε πλήρη ευθυγράμμιση με τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών “συμμάχων, εταίρων” και πατρώνων σε ΗΠΑ & ΕΕ, επιβεβαίωνει έμπρακτα την ισχύ του δόγματος της ευρωατλαντικής εθνικής ενότητας & του “Ανήκουμε στη Δύση”…

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΑΤΛΑΝΤΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ & ΤΗΝ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΠΡΟΠΑΡΑΣΚΕΥΗ: Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΚΥΡΙΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ. ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ Ε.Ε, ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΝΑΤΟ.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΣΤΗ ΓΑΖΑ: ΜΠΛΟΚΟ ΣΤΗΝ ΑΙΜΑΤΟΒΑΜΜΕΝΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΕΛΛΑΔΑΣ – ΙΣΡΑΗΛ, ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ ΜΕ ΝΙΚΗ ΣΤΑ ΟΠΛΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΦΤΩΧΟΠΟΙΗΣΗ, ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ & ΕΠΙΣΦΑΛΕΙΑ, ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΣΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ, ΤΟ ΦΟΒΟ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ & ΤΗΝ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΜΕΣΑ & ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ: ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΒΑΖΟΥΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ!

ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΛΙΓΟΤΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ – ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ – ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΜΕ ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ & ΟΛΕΣ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΩΝ ΓΕΝΙΩΝ ΠΟΥ ΖΟΥΝ & ΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ Σ’ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΟΠΟ.

ΑΚΥΡΟ – ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ ΜΕ ΕΝΕΡΓΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ & ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ, ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΟ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ: ΜΕ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ & ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ & ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ, ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ & ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ.

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)
Αθήνα, Ιούνης 2024

Από την Κυριακή 26 Μάη, η μορφή του φίλου και συντρόφου Νίκου Βαβάτσικου που “έφυγε” στις 9/4/24 εν ώρα εργασίας στο κέντρο της Αθήνας, κατά τη διάρκεια εργασιών συντήρησης ανελκυστήρα στο κτίριο της οδού Σταδίου 61, κοσμεί το Κηπάκι στον πεζόδρομο της Τσαμαδού στα Εξάρχεια, συνοδευόμενη από εκείνες των αγαπημένων του σκυλιών, Loco, Kenzy, Robin και Tesla.

H συγκεκριμένη συλλογική παρέμβαση ήρθε ως συνέχεια της Πολιτικής Εκδήλωσης Μνήμης που διοργανώσαμε στο Καφενείο της πλατείας Εξαρχείων την Κυριακή 19/5, με τη συμμετοχή πολλών δεκάδων φίλων, συντρόφων και συντροφισσών.

Η πραγματοποίηση αυτής της τοιχογραφίας Μνήμης δεν θα είχε σταθεί εφικτή χωρίς τη καλλιτεχνική συμβολή των δύο συντροφισσών που την σχεδίασαν και την ζωγράφισαν, καθώς κι εκείνη του συντρόφου οικοδόμου που πρόσφερε, έστησε και ξέστησε τη σκαλωσιά για την υλοποίηση της. Από την πλευρά μας, τους εκφράζουμε δημόσια τις συλλογικές ευχαριστίες μας γι’ αυτή τη συνεισφορά τους, με την οποία η μορφή και η Μνήμη του φίλου και συντρόφου μας παραμένει ζωντανή στη “δική μας μικρή κατεχόμενη πατρίδα” στα Εξάρχεια, λίγα μέτρα μακριά από τον αυθαίρετο φράχτη του αυθαίρετου εργοταξίου της ΜΕΤΡΟ ΑΕ στην αστυνομοκρατούμενη Πλατεία μας, εδώ που ο Νίκος για μια τριακονταετία, έζησε, αντιστάθηκε και αγωνίστηκε, για τη Ζωή ενάντια στο Θάνατο, για την Ελευθερία ενάντια στην Εξουσία.

Στο κουτί οικονομικής ενίσχυσης για την κάλυψη των εξόδων των τετράποδων συνοδοιπόρων του Νίκου έχει συγκεντρωθεί μέχρι στιγμής το ποσό των 597,30 ευρώ, με το κουτί να παραμένει ενεργό και για τις επόμενες ημέρες στο Καφενείο (Στουρνάρη 4).

Αγαπημένε μας φίλε και σύντροφε ΝΙΚΟ χάθηκες στην μάχη για το μεροκάματο,

Η Πλατεία Εξαρχείων ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΞΕΧΑΣΕΙ ΠΟΤΕ.

ΝΙΚΟΣ ΒΑΒΑΤΣΙΚΟΣ [1978 – 2024] ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ.

Σύντροφοι/ισσες, Φίλοι/ες του Νίκου Βαβάτσικου.

Αθήνα, Μάης 2024

Αγαπημένε μας φίλε και σύντροφε ΝΙΚΟ χάθηκες στην μάχη για το μεροκάματο

Η Πλατεία Εξαρχείων ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΞΕΧΑΣΕΙ ΠΟΤΕ.

Πανό που αναρτήθηκε στον αυθαίρετο φράχτη του αυθαίρετου εργοταξίου της ΜΕΤΡΟ ΑΕ στην αστυνομοκρατούμενη Πλατεία μας,

Με την παρουσία πολλών δεκάδων φίλων, συντρόφων & συντροφισσών πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 19 Μάη στο Καφενείο της πλατείας Εξαρχείων, η πολιτική Εκδήλωση Μνήμης για το σύντροφο & φίλο Νίκο Βαβάτσικο [1977 -2024], ο οποίος “έφυγε” απρόσμενα και βίαια από το ζωή στις 9/4/2024, εν ώρα εργασίας στο κέντρο της Αθήνας, κατά τη διάρκεια εργασιών συντήρησης ανελκυστήρα στο κτίριο της οδού Σταδίου 61.

Μέσα σ’ ένα συγκινησιακά φορτισμένο κλίμα, με τις προφορικές τοποθετήσεις και τα κείμενα φίλων, συντρόφων και συντροφισσών που ανέτρεξαν με ατομικές και συλλογικές αναμνήσεις τους στην προσωπική, πολιτική – κινηματική διαδρομή του φίλου και συντρόφου μας, αποχαιρετήσαμε τον Νίκο, όπως του έπρεπε: Συντροφικά και Συλλογικά. Όπως δηλαδή ο Νίκος έζησε, αντιστάθηκε και αγωνίστηκε από μικρή ηλικία μέχρι το καταραμένο απόγευμα εκείνης της Τρίτης του περασμένου Απρίλη, για τη Ζωή ενάντια στο Θάνατο, για την Ελευθερία ενάντια στην Εξουσία.

Μεταξύ άλλων, διαβάστηκε και το κείμενο του που παρατίθεται στη συνέχεια και είχε γραφτεί και δημοσιευθεί στο athens.indymedia.org τον Μάρτη του 2018, με τίτλο “Aκόμα μία “τυχαία” δίωξη”, ενάντια στη στοχοποίηση του από τους κρατικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς, ενώ η βραδιά έκλεισε με πανκ και άλλους ήχους, από εκείνους που άρεσαν του Νίκου.

Κατά τη διάρκεια της Εκδήλωσης υπήρχε κουτί οικονομικής ενίσχυσης, το οποίο θα παραμείνει το επόμενο διάστημα στο Καφενείο (Στουρνάρη 4), για την κάλυψη των εξόδων των τριών σκυλιών, αγαπημένων συνοδοιπόρων του, όπου και συγκεντρώθηκαν 336 ευρώ.

Το Σαββατοκυριακό 25 & 26 Μάη (το Σάββατο από τις 21.00 και την Κυριακή από τις 10.00 το πρωί) θα σχεδιαστεί και θα ζωγραφιστεί στένσιλ – προσωπογραφία με τη μορφή του, σε τοίχο στο Κηπάκι στον πεζόδρομο της οδού Τσαμαδού, οπού και θα συνεχιστεί η καμπάνια οικονομικής ενίσχυσης για την κάλυψη των εξόδων των τετράποδων συντρόφων του Νίκου, Κένζι, Ρόμπιν και Τέσλα.

Ο φίλος και σύντροφος μας χάθηκε στη μάχη για το μεροκάματο και το ονοματεπώνυμο του έμελλε να προστεθεί στη μακάβρια λίστα των νεκρών εργαζομένων -κατά τη διάρκεια “εργατικών ατυχημάτων”- που συνεχώς πληθαίνουν στους χώρους της μισθωτής σκλαβιάς.

Ο Νίκος όμως δεν “έφυγε”. Θα είναι για πάντα εδώ, “σ’ αυτούς εδώ τους δρόμους, σ’ αυτήν τη κοινωνία” που όπως θυμίζει κι ένα παλιό, καλό σύνθημα μας “οι εξεγέρσεις γίνονται δεν είναι ουτοπία”.

Θα ζει για πάντα εδώ, στα μυαλά και τις καρδίες μας, στην αγαπημένη του Πλατεία Εξαρχείων, στις Αντιστάσεις και τους Αγώνες μας. Όπως γράφτηκε και στο σκυρόδεμα της αυθαίρετης επέκτασης του αυθαίρετου εργοταξίου της ΜΕΤΡΟ ΑΕ που μετέτρεψε την αστυνομοκρατούμενη Πλατεία μας, σε προαύλιο φυλακής υψίστης ασφαλείας:

ΝΙΚΟΣ ΒΑΒΑΤΣΙΚΟΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ!

Σύντροφοι/ισσες, Φίλοι/ες του Νίκου Βαβάτσικου.

Αθήνα, Μάης 2024

Aκόμα μία “τυχαία” δίωξη

από Ν.Β.

06/03/2018

Βιώνοντας συνεχώς ένα καθεστώς διαρκούς επίθεσης στα αγωνιζόμενα τμήματα της κοινωνίας στις εποχές και στα πλαίσια της κυβερνητικής «αριστεροσύνης», διαπιστώνουμε συνεχείς κρατικές «καίριες» μεθοδεύσεις και στρατηγικό σχεδιασμό της καταστολής.

Συμβαίνουν λοιπόν διώξεις, ορμώμενες από πολιτικούς καθορισμούς και πολιτικές σκοπιμότητες. Διαρκείς στοχοποιήσεις αγωνιστών εκτυλίσσονται συνεχώς μπροστά στα μάτια μας. Πρόκειται για έναν κυρίαρχο κανόνα, που τείνει να παρεμβαίνει σε κάθε πτυχή που θίγει έστω και στο ελάχιστο τα συμφέροντα της αστικής και άρχουσας τάξης.

Συνεπώς, κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες κλήθηκα να απολογηθώ 12 χρόνια μετά! για το αδίκημα της ληστείας και του ξυλοδαρμού, καθώς την ημέρα της κατάληψης του Ινστιτούτου ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ (14/11/06), υπήρξε επίθεση σε δύο αστυνομικούς της Κρατικής ασφάλειας, αρπαγή του υπηρεσιακού περιστρόφου του ενός και και εμπρησμός της μηχανής στην οποία επέβαιναν. Η συγκεκριμένη κατάληψη είχε πραγματοποιηθεί σε ένδειξη συμπαράστασης σε δύο προφυλακισμένους συντρόφους σχετικά με την επίθεση στον τότε πρόεδρο της ΓΣΕΕ, Χ. Πολυζωγόπουλο.

Να αναφέρω στο σημείο αυτό, ότι οι διωκτικές αρχές κατείχαν τα αποτυπώματά μου από τον Ιούνιο του ιδίου έτους, καθώς είχα συλληφθεί στα πλαίσια πορείας για το 6ο Κοινωνικό Φόρουμ, υπόθεση για την οποία τελικά αθωώθηκα. Η δικογραφία λοιπόν για την καταληψη της ΓΣΕΕ, αφότου έκλεισε το 2008, μπήκε στο συρτάρι καθώς δεν διαπιστώθηκαν σαφή ενοχοποιητικά στοιχεία εναντίον μου. Μεγάλη εντύπωση μου κάνει το γεγονός της ανάσυρσης της τον Φλεβάρη του 2018.

Για μένα, η ένδειξη αλληλεγγύης στους αγωνιστές αποτελεί το όπλο μας και είναι αδιαπραγμάτευτη. Η στοχοποίηση μου λοιπόν από τους διωκτικούς μηχανισμούς τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, εντάσσεται πασιφανώς στη δημιουργία κλίματος τρόμου προς όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας. Όμως, ο φόβος δεν θα νικήσει. Θα συνεχίσω με κάθε δύναμη να παλεύω για τα ταξικά μου συμφέροντα και για ένα πιο δίκαιο μέλλον.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ

Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

Ν.Β.

Aθήνα, 3/3/2018

FEDDAYN

Που πετάει το γεράκι; / Το γεράκι πετάει πάνω από τις πληγές / Πάνω από τη μοναξιά σου / Πετάει / Πετάει το γεράκι / Πάνω από το μποστάνι του πατέρα σου. / Που πετάει το γεράκι; / Το γεράκι πετάει πάνω από τη γυναίκα σου / Πάνω από το δάκρυ σου / Πετάει / Πετάει το γεράκι / Πάνω από την επιθυμία σου/ Που πετάει το γεράκι; / Πετάει πάνω από το μυδράλιο / Πάνω από τις προδοσίες / Πετάει / Πετάει το γεράκι / Πάνω στα σφιγμένα δόντια σου / Που πετάει το γεράκι; / Το γεράκι πετάει πάνω από τα παιδιά σου / Πάνω από το σπίτι σου / Πετάει το γεράκι / Πάνω από την Παλαιστίνη σου.

Sante Notarnicola, 12/9/1970.
φυλακή San Vittore, Μιλάνο.

76 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ (ΝΑΚΜΠΑ) που σηματοδοτήθηκε στις 15 του Μάη 1948 από την στρατιωτική εισβολή του νεοσύστατου κράτους – τρομοκράτη του Ισραήλ στα παλαιστινιακά εδάφη, με την υποστήριξη των ιμπεριαλιστών σε ΗΠΑ, Ευρώπη και ΟΗΕ, και προκάλεσε τον ξεριζωμό εκατομμυρίων Παλαιστινίων από τη γενέθλια γη τους. 76 χρόνια κατοχής και σφαγών, αποικισμού και επιβολής του καθεστώτος – απαρτχάιντ από τη σιωνιστική οντότητα, δεν στάθηκαν ικανά για να καθυποτάξουν και ν’ αφανίσουν “αυτόν τον μικρό αλλά τόσο τεράστιο λαό” που δεν έπαψε στιγμή να παλεύει για τον τόπο του, το Δίκιο και τη Λευτεριά του.

7 και πλέον μήνες μετά την -ιστορικών διαστάσεων- επαναστατική πλημμύρα που εξαπολύθηκε από την Παλαιστινιακή Αντίσταση στις 7 Οκτώβρη 2023, οι σιωνιστές εγκληματίες πολέμου με τη στήριξη και συνενοχή των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ και παρά την παγκόσμια κατακραυγή, συνεχίζουν να εφαρμόζουν αδιάκοπα το γενοκτονικό “σχεδιασμό εκκαθάρισης”. Στοχεύοντας στον οριστικό εκτοπισμό για την ολοκλήρωση της Nakba του 1948, η ταπεινωμένη ισραηλινή πολεμική μηχανή έχει μετατρέψει τη μαρτυρική και αδούλωτη Γάζα σε κρανίου τόπο και έχει δολοφονήσει 35.000 Παλαιστίνιους και Παλαιστίνιες. Στο στόχαστρο της βρίσκεται πλέον η μεθοριακή πόλη της Ράφα των σχεδόν 1,5 εκατομμύριων εκτοπισμένων “Ελεύθερων Πολιορκημένων” Παλαιστινίων, όπου χτυπάει του κόσμου η καρδιά με την Παλαιστίνη ως τη Λευτεριά!

15 ΜΑΗ 1948 – 20224. 76 ΧΡΟΝΙΑ ΝΑΚΜΠΑ. Ενώνουμε τη φωνή μας με τα εκατομμύρια των διεθνιστών – διεθνιστριών & αγωνιστών – αγωνιστριών που παρά την κρατική καταστολή και τις συλλήψεις, τις απαγορεύσεις και τη φιλοσιωνιστική καθεστωτική προπαγάνδα σ’ όλη την Ευρώπη, τις ΗΠΑ και όλο τον κόσμο βγαίνουν στο δρόμο και αγωνίζονται πολύμορφα και αλληλέγγυα στο πλευρό του παλαιστινιακού λαού.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ, ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΣΙΩΝΙΣΤΩΝ & ΤΩΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΩΝ! – ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΑΤΛΑΝΤΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ & ΤΗΝ ΑΙΜΑΤΟΒΑΜΜΕΝΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΕΛΛΑΔΑΣ – ΙΣΡΑΗΛ, Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΣΩΣΤΗ ΠΛΕΥΡΑ, ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ ΩΣ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ, ΜΕ ΝΙΚΗ ΣΤΑ ΟΠΛΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ!

Τετάρτη 15 Μάη 2024. Διαδήλωση στην Πρεσβεία του Ισραήλ.
Συγκέντρωση στις 18.30 στο Πάρκο Ελευθερίας (Στάση Μετρό Μέγαρο Μουσικής). Στηρίζουμε – Συμμετέχουμε στο μπλοκ της Συνέλευσης Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση.

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)
Αθήνα, Μάης 2024

Σικάγο 1886. Σαλονίκη 1936. Καισαριανή 1944. Κωνσταντινούπολη 1977…

Η Πρωτομαγιά δεν είναι κρατική αργία ούτε κινητή γιορτή. Για το πολυεθνικό προλεταριάτο και όλους τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες, για τους εκμεταλλευόμενους και τις καταπιεσμένες, για όλες και όλους της Γης τους κολασμένους και τις κολασμένες, η Πρωτομαγιά ήταν, είναι και θα είναι μια εμβληματική Απεργιακή Ημέρα Μνήμης & Αγώνα.

Ημέρα Μνήμης για όλους τους νεκρούς και τις νεκρές της Τάξης μας. Ημέρα Αγώνα για την υπεράσπιση των εργατικών συμφερόντων ενάντια στο Κεφάλαιο και το Κράτος του.

Την Τετάρτη 1η Μάη 2024 ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ ενάντια στους αντεργατικούς νόμους – λαιμητόμους Χατζηδάκη & Γεωργιάδη που σε αγαστή συνέχεια με όλους τους αντίστοιχους προηγούμενους, νομιμοποιούν την επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα: με την κατάργηση του 8ωρου και τις απλήρωτες υπερωρίες, με τη αδήλωτη ή υποδηλωμένη εργασία και τα κλεμμένα ένσημα, και σύντομα (από 1/7/24) με την κυβερνητική επικύρωση της εξαήμερης εργασίας.

Ενάντια στην ποινικοποίηση της λειτουργίας με το φακέλωμα (μέσω του ΓΕΜΗΣΟΕ) των Εργατικών Σωματείων και τις πολιτικές – συνδικαλιστικές διώξεις αγωνιζόμενων εργαζομένων. Απέναντι στην εξατομίκευση, το φόβο και τη μοιρολατρία που καλλιεργείται από τα πάνω, μέσα στους χώρους δουλειάς και κόντρα στην εργοδοτική τρομοκρατία, την κρατική καταστολή και την αργυρώνητη προπαγάνδα των καθεστωτικών ΜΜΕ.

ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ συλλογικά το δικαίωμα μας στην Απεργία. Ένα συλλογικό προλεταριακό Δικαίωμα που κατακτήθηκε με αίμα και διώξεις, φυλακές, εξορίες και Αγώνες. ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΥΜΕ μαζί μ’ όλη την πολυεθνική εργατική Τάξη που παλεύει για το Δίκιο της και ΤΙΜΑΜΕ ΤΗ ΜΝΗΜΗ όλων των εργαζομένων που χάθηκαν στη μάχη για το μεροκάματο, σ’ αυτές τις “θυσίες” στον βρώμικο κεφαλαιοκρατικό βωμό της εντατικοποίησης της εκμετάλλευσης και των ελλιπών μέτρων προστασίας, για τη διασφάλιση και τον πολλαπλασιασμό της κερδοφορίας των αφεντικών.

Από την αρχή της χρονιάς, έχουν καταγραφεί τουλάχιστον 60 βαρύτατοι τραυματισμοί και πάνω από 30 θάνατοι εργαζομένων εν ώρα εργασίας.

Ανάμεσα στους νεκρούς της Τάξης μας, ο φίλος & σύντροφος Νίκος Βαβάτσικος που άφησε την τελευταία του πνοή, με βαριές κακώσεις στο θώρακα, το απόγευμα της Τρίτης 9ης Απρίλη, κατά τη διάρκεια εργασιών συντήρησης ανελκυστήρα κτιρίου στην οδό Σταδίου.

Ο Δρόμος είναι ανήφορος μα δεν υπάρχει άλλος…

ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΟΥΣΙΑΣΤΚΕΣ ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΛΥΨΗ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΦΤΩΧΟΠΟΙΗΣΗ ΜΑΣ, ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΦΑΛΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΕΛΑΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ & ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ, ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ ΤΟ ΑΝΑΦΑΙΡΕΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΜΑΣ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΝΟΜΑΣΤΕ ΣΥΝΑΔΕΛΦΙΚΑ, Ν’ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ & Ν’ ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ!

Τετάρτη 1η Μάη 2024. Δεν είναι Αργία, είναι Απεργία!

Κανένας & Καμία στη Δουλειά. Όλοι & Όλες στους δρόμους του Αγώνα και τις απεργιακές Διαδηλώσεις.

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)
Αθήνα, Απρίλης 2024

Ο αγώνας των εργαζομένων στα τηλεφωνικά κέντρα φέρνει αποτελέσματα.

Οι συνάδελφοι και οι συναδέλφισσες στα τηλεφωνικά κέντρα (Teleperformance, Webhelp, TTEC και FoundEver) πραγματοποίησαμε πέντε 24ωρες απεργίες τους τελευταίους μήνες (8/2, 19/2, 28/2, 13/3, 17/4) στέλνοντας το μήνυμα «enough is enough» απέναντι στους χαμηλούς μισθούς, την επισφάλεια και το καθεστώς της βίζας ειδικού σκοπού στο οποίο υπάγονται οι συνάδελφοι από χώρες εκτός ΕΕ. Οι κινητοποιήσεις καθιστούν σαφές και στον υπόλοιπο κλάδο πως η συλλογική οργάνωση μπορεί να φέρει νίκες.

Εκτός της δημιουργίας δύο νέων επιχειρησιακών σωματείων σε TP και Webhelp, στα οποία οι εγγραφές αυξάνονται καθημερινά, το Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου εξέδωσε εγκύκλιο μέσω της οποίας ενημερώνει τις υπηρεσίες του πως δε θα χρειάζεται πλέον η προσκόμιση της σύμβασης εργασίας για την εξέταση των δικαιολογητικών ανανέωσης των αδειών παραμονής. Όπως αναφέρει σε σχετική ανακοίνωση το ΣΕΤΕΠ «η οδηγία αυτή είναι διευκρινιστική και προσωρινή» αποτελεί όμως ένα σημαντικό βήμα καθώς πρακτικά οι συνάδελφοι δε θα είναι δέσμιοι των τηλεφωνικών κέντρων, αναγκασμένοι να εργάζονται σε αυτά υπό την απειλή της απέλασης μέχρι την απόκτηση μόνιμης βίζας. Φυσικά, βασικό αίτημα των κινητοποιήσεων παραμένει η καθολική κατάργηση της βίζας ειδικού σκοπού, η χορήγηση αδειών παραμονής, η πλήρης πρόσβαση σε εργασία, παροχές υγείας, συνταξιοδοτικά δικαιώματα και υπαγωγή στο ταμείο ανεργίας για τους χιλιάδες μετανάστες συναδέλφους/ισσες.

Η εργοδοσία της TP προσπαθεί να διαρρήξει την ενότητα και τη μαζικότητα του αγώνα μας ώστε να διατηρήσει το καθεστώς επισφάλειας που αποτελεί συστατικό μέρος της κερδοφορίας της. Στηριζόμενη στο αντεργατικό νομοσχέδιο Χατζηδάκη (εγγραφή των προσωπικών στοιχείων των μελών των σωματείων στο ΓΕΜΗΣΟΕ) επιχείρησε την ποινικοποίηση του συνδικάτου. Αντιλαμβανόμενη ότι οι εργαζόμενοι δεν κάνουν πίσω, προσπάθησε μέσω ευτελών αυξήσεων των 50 ευρώ για τον ένα χρόνο εργασίας ή 100 ευρώ για τα τρία χρόνια, και αυτό σε ελάχιστες περιπτώσεις ξενόγλωσων projects, να πείσει τους εργαζόμενους να σταματήσουν τον αγώνα τους. Με αναδιαρθρώσεις τμημάτων με μεγάλη συμμετοχή απεργών, απειλές για αδικαιολόγητη απουσία από την εργασία τις ημέρες των απεργιών με συνέπεια τη μη χορήγηση bonus, και την απεγνωσμένη προσπάθεια διασποράς εχθρικού κλίματος μεταξύ εργαζομένων και απεργών, στοχεύει στην υπονόμευση της μαζικότητας των απεργιών ώστε να κερδίσει χρόνο για να μην διαπραγματευτεί με το σωματείο για τα αιτήματα μας.

Διεκδικούμε ουσιαστικές αυξήσεις μισθών και υπογραφή ΣΣΕ.

Ας σκεφτούμε για λίγο ότι παρά τις αντίξοες συνθήκες – το καθημερινό άγχος για την κάλυψη των βασικών αναγκών και την απόσταση που δημιουργεί η εργασία από το σπίτι – καταφέραμε να βρεθούμε μεταξύ μας, να ανταλλάξουμε εμπειρίες και να οργανώσουμε τον αγώνα μας. Προϊόν των κινητοποιήσεων μας είναι η δημιουργία δύο νέων σωματείων βάσης, που αποτελούν το συλλογικό φορέα μέσω του οποίου μπορούμε να διεκδικήσουμε την υπογραφή συλλογικής σύμβασης ώστε να ρυθμιστεί ο εργάσιμος χρόνος, να θεσπιστεί ο ελάχιστος μισθός πρόσληψης, να εφαρμοστούν οι τριετίες και να κλείσει η «ψαλίδα» των μισθών που επικρατεί στον κλάδο. Στην παρούσα φάση είναι κρίσιμη η ενεργητική συμμετοχή στις ανοιχτές διαδικασίες των σωματείων μας – στις γενικές συνελεύσεις όπου συζητούμε ισότιμα και συναποφασίζουμε πάνω στα προβλήματα μας, και τις κινητοποιήσεις, η μαζικότητα των οποίων θα κρίνει και τα αποτελέσματα του αγώνα. Το ίδιο κρίσιμη φυσικά είναι η διατήρηση της επικοινωνίας ακόμη κι όταν δε βρισκόμαστε στον ίδιο χώρο κατά τη διάρκεια της βάρδιας, η αλληλεγγύη και η φροντίδα προς τους συναδέλφους στη βάση των κοινών μας συμφερόντων.

Συμμετέχουμε στην απεργία της 1η Μάη – διατηρούμε ζωντανή τη μνήμη της εργατικής πρωτομαγιάς.

Σε αρκετές χώρες τα τελευταία χρόνια ο κόσμος της εργασίας δέχεται μια διαρκή επίθεση που στην Ελλάδα ονομάστηκε «προστασία και ενίσχυση της εργασίας» μέσω των τελευταίων εργασιακών νόμων Χατζηδάκη (ν. 4808/2021) και Γεωργιάδη (ν.5053/2023). Πρόκειται για συμπληρωματικούς νόμους που επιταχύνουν την εργασιακή αναδιάρθρωση των τελευταίων 14 χρόνων και περιλαμβάνουν (ανάμεσα σε πολλά): την κατάργηση του ΣΕΠΕ, την περαιτέρω αυστηροποίηση του πλαισίου που ρυθμίζει τον απεργιακό και συνδικαλιστικό αγώνα και την κατάργηση της απαγόρευσης εργασίας πέραν του νόμιμου ανώτατου ημερησίου ορίου, νομιμοποιώντας την απασχόληση έως και 13 ώρες/ημέρα. Στη Γαλλία, μέσω της πρόσφατης συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης του Μακρόν (2023) η ελάχιστη συντάξιμη ηλικία αυξήθηκε κατά 2 έτη (62->64 έτη) ενώ στην Ελλάδα παραμένει στα 67 και το υπ. Εργασίας ετοιμάζεται να εισάγει τη νομιμοποίηση της 6ημερης εργασίας από 1/7/24. Πρόκειται για πολιτικές επιμήκυνσης του εργάσιμου χρόνου με σαφή αντεργατική κατεύθυνση. Οι αγώνες που έδωσε η Αμερικανική εργατική τάξη στο Σικάγο το μακρινό 1886 κέρδισαν τη θέσμιση της 8ωρης εργασίας και άνοιξαν το δρόμο για τη διεκδίκηση περαιτέρω εργασιακών δικαιωμάτων (κοινωνικές ασφαλίσεις κλπ) στα χρόνια που ακολούθησαν, μας θυμίζουν σήμερα περισσότερο από ποτέ πως τίποτα δε μας χαρίζεται.

Την 1η Μάη Απεργούμε.

Γραφόμαστε και συμμετέχουμε ενεργά στις διαδικασίες των επιχειρησιακών σωματείων βάσης.

Εργαζόμενοι – Εργαζόμενες στα τηλεφωνικά κέντρα και την πληροφορική.

CallCenterITWorkers@proton.me

WIN IN THE STRUGGLE OF THE CALL CENTER WORKERS

The struggle of call center workers is bringing results.

Colleagues in call centers (Teleperformance, Webhelp, TTEC and FoundEver) have held five 24-hour strikes in recent months (8/2, 19/2, 28/2, 13/3, 17/4) sending the resounding message “enough is enough” in the face of low wages, precariousness and the special purpose visa regime that non-EU workers are subject to. These struggles make clear to the rest of the industry that collective organizing can bring victories.

In addition to the creation of two new grassroots unions in TP and Webhelp, in which the registrations are increasing daily, the Ministry of Immigration and Asylum issued a directive to inform its services that it will no longer be required to present the employment contract for the examination of renewal of residence permits. As SETEP stated “this directive is temporary” but it is an important step because practically our migrant colleagues will not be held hostages by call center companies, forced to work there under the threat of deportation, until they obtain a permanent visa. Of course, the universal abolition of the special purpose visa, the granting of residence permits, full access to work, health, pension rights and inclusion in the unemployment fund for the thousands of migrant colleagues, still remains one of our basic demands.

TP tries to break the unity and massiveness of our struggle in order to maintain the precarious labor regime which is an integral part of its profitability. Based on Hatzidakis anti-labor bill (registration of trade-union member’s private data into a public record) TP attempted to criminalize the union. When they realized that the workers did not back down, they tried to persuade them to stop their struggle by handing over modest increases of 50 euros for one year of work or 100 euros for three years, which only applied on a few, mostly foreign language projects. Through restructuring of departments with significant participation of strikers, threats about unjustified absence from work during strike-days resulting in refusal of bonus, and the desperate attempt to disperse a hostile climate between workers and strikers, TP aims to undermine the massiveness of our strikes so as to gain time not to negotiate with the union on our demands.

We demand substantial wage increases and signing of a collective bargaining agreement.

Let us think for a moment that despite the adverse conditions – the daily stress of meeting our basic needs and the distance between us when working from home – we managed to meet each other, exchange experiences and organize our struggle. Two grassroots unions were created as a product of our mobilizations. They constitute the collective body through which we should demand the signing of a collective agreement that regulates working hours, establishes minimum wage, implements the three-year terms and closes the “slice” of wages that prevails in our sector. Therefore at this stage it is crucial to actively participate in the open procedures of our unions – in the general assembly where we should discuss and co-decide on our problems, and the mobilizations: the mass of which will determine the results of the struggle. Of course, maintaining communication even when we are not in the same place during our working-hours is equally important, as also the solidarity and care for our colleagues based on our common interests.

We join the strike on May 1st – we keep the memory of May Day alive.

In many European countries there has been an intensifying attack against the people of work in the recent years. In Greece this is called “protection of work” as stated in the latest Hatzidakis (l. 4808/2021) and Georgiadis (l. 5053/2023) labor laws. These laws complete each other and accelerate the restructuring of labor that happens steadily during the last 14 years. They include articles (among many) that: abolition of SEPE (Labor Inspectorate), further tighten the framework that regulates strike and trade union struggle, and abolish the prohibition of work beyond the legal daily limit, hence they legalize working up to 13 hours per day. In France, through Macron’s recent pension reform (2023) the minimum retirement age has been increased by 2 years (62->64 years) while in Greece it remains at 67 and the ministry of labor is preparing to introduce the legalization of 6-day work from 1/7/24. These politics tend to lengthen the working time and clearly state an anti-labor direction. The struggles given by the American working class in Chicago back in the distant 1886 managed to establish the 8-hour work day and paved the way for the assertion of further labor rights (social insurance etc.) in the years that followed, remind us today more than ever that nothing is given to us for free.

On May 1st we strike!

We sign up and actively participate in our grassroots workers-unions!

Workers in Call Centers and IT.

CallCenterITWorkers@proton.me

Και σήμερα; Το ερώτημα επιβάλλεται και πάλι: Πότε θα έρθει η κατάλληλη στιγμή για να κάνουμε κάτι σημαντικό που θα θέσει υπό αμφισβήτηση την υφιστάμενη τάξη των πραγμάτων, την καθεστηκυία τάξη;

Η απόφαση είναι στο χέρι εκείνων που βρίσκονται βαθιά μέσα στην ταξική πάλη, όχι στους άλλους. Τι πρέπει να γίνει σήμερα το αποφασίζει αυτός που πράττει, όχι όσοι κοιτάζουν. Και θα πρέπει να αποφασίσουν για να αποφύγουν να κρύβονται πίσω από «τον χρόνο που περνά» και να συνεχίσουν να ζουν σε συνολική αμηχανία, μέσα σε απόλυτο αποπροσανατολισμό…

Salvatore Ricciardi. Ο χρόνος, η αγάπη και ο ταξικός αγώνας.

[*] Την Τετάρτη 17 Απρίλη απεργούμε (και) στη Μνήμη του φίλου Νίκου Βαβάτσικου, του προλετάριου συντρόφου που πάλεψε σκληρά για τη Ζωή ενάντια στο Θάνατο, ενάντια στην Εξουσία για την Ελευθερία και “έφυγε” άδικα, απρόσμενα και βίαια, με βαριές κακώσεις στο θώρακα, εν ώρα εργασίας, το απόγευμα της περασμένης Τρίτης 9 Απρίλη, κατά τη διάρκεια εργασιών συντήρησης ανελκυστήρα σε κτίριο της οδού Σταδίου. Σύντροφε Νικόλα χάθηκες στη μάχη για το μεροκάματο άλλα δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ! Θα ζεις για πάντα μέσα μας, στην πλατεία Εξαρχείων, τις καρδιές & τους αγώνες μας!

Την Τετάρτη 17 Απρίλη θα πραγματοποιηθεί πανελλαδική 24ωρη Γενική Απεργία που καλείται από τη ΓΣΕΕ και δεκάδες Εργατικά Κέντρα, κλαδικά και επιχειρησιακά Σωματεία και Ομοσπονδίες Εργαζομένων.

Μια Γενική Απεργία, με το αδιάκοπο κύμα ακρίβειας και αισχροκέρδειας να εντείνεται αδιάκοπα και τους μισθούς να εξαερώνονται, παρά τους κυβερνητικούς θεατρινισμούς περί “εντατικοποίησης των ελέγχων και των προστίμων”.

Μια Γενική Απεργία για τη διεκδίκηση πραγματικών Αυξήσεων στους μισθούς και υπογραφή κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας (ΣΣΕ) που ν’ ανταποκρίνονται στις σύγχρονες εργατικές ανάγκες.

Ενάντια στη φτωχοποίηση της χειμαζόμενης κοινωνικής βάσης, την ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής – συναδελφικής οργάνωσης και δράσης και την κεφαλαιοκρατική κρεατομηχανή που συνεχίζει να τρέφεται από τις σάρκες και το αίμα της Τάξης μας, του ντόπιου και μεταναστευτικού Προλεταριάτου που ζει και εργάζεται σ’ αυτόν τον τόπο, αποτελώντας την καύσιμη ύλη της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Την Τετάρτη 17 Απρίλη απεργούμε μαζί με τις χιλιάδες των ντόπιων και μεταναστ(ρι)ών εργαζομένων που αντιστέκονται, οργανώνονται και αγωνίζονται ενάντια στις εργοδοτικές αυθαιρεσίες, τη μοιρολατρία και την ηττοπάθεια μέσα και έξω από τους χώρους δουλειάς. Μαζί με τoυς εργαζόμενους και τις εργαζόμενες των πολυεθνικών εταιριών Τηλεφωνικών Κέντρων (Τeleperformance, Webhelp, TTEC, FoundEver) που εδώ και δυο και πλέον μήνες βγαίνουν αγωνιστικά μπροστά και με 24ώρες κλαδικές Απεργίες διεκδικούν συλλογικά, μεταξύ άλλων, ουσιαστικές αυξήσεις και ίσα δικαιώματα για όλους και όλες. Μαζί με τους διανομείς της Efood και όλους τους εργαζόμενους οδηγούς δικύκλου που παλεύουν για την υπογραφή συλλογικής σύμβασης εργασίας αορίστου χρόνου ενάντια στην επισφάλεια, την υποδηλωμένη και την αδήλωτη εργασία. Μαζί με τους εκπαιδευτικούς της δημόσιας εκπαίδευσης που κινητοποιούνται ενάντια στις διώξεις που θέτουν στο κρατικό στόχαστρο τα Σωματεία και τα συνδικαλιστικά – πολιτικά δικαίωματα. Μαζί με τους εργάτες της ΛΑΡΚΟ στη Λάρυμνα που αγωνίζονται μαζί με τις οικογένειες τους ενάντια στο κλείσιμο, τις απολύσεις και την ερήμωση του τόπου τους. Μαζί με όλους τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες σ’ όλους τους κλάδους, τους άνεργους και τις άνεργες, τους φοιτητές και τις φοιτήτριες, τους νέους και τις νέες σ’ όλη τη χώρα που αντιστέκονται και αγωνίζονται ενάντια στο Κεφάλαιο, το Κράτος του & τη Θανατοπολιτική τους.

Γενική Απεργία. Τετάρτη 17 Απρίλη. Κανένας & Καμία στη δουλειά! Όλοι & Όλες στους δρόμους του Αγώνα, τις απεργιακές διαδηλώσεις και τις περιφρουρήσεις στους χώρους δουλειάς.

Στηρίζουμε – Συμμετέχουμε στην Aπεργιακή Μοτοπορεία της Συνέλευσης Βάσης Εργαζόμενων Οδηγών Δικύκλου (ΣΒΕΟΔ). Συγκέντρωση στο Πεδίο του Άρεως στις 17.00

ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΦΑΙΡΕΣ ΣΤΟ ΨΑΧΝΟ, ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΝ ΖΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΕΔΩ!

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΔΙΩΞΕΙΣ – ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ & ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ!

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ & ΤΗΝ ΑΙΣΧΡΟΚΕΡΔΕΙΑ, ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ!

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ & ΤΗΝ ΕΠΙΣΦΑΛΕΙΑ, ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΣΣΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΚΑΛΥΨΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ!

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ & ΤΗ ΘΑΝΑΤΟΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥΣ, ΜΕ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ & ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ: ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΒΑΖΟΥΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ!

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)
Αθήνα, Απρίλης 2024