ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΑΙ ΝΥΧΤΕΣ ΝΑ ΠΑΝΕ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ
ΟΙ ΥΠΟΥΡΓΟΙ, ΟΙ ΔΗΜΑΡΧΟΙ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

Το Σάββατο 10 Οκτωβρίου, ο δήμαρχος Αμαρουσίου Πατούλης σε συνεργασία με τον τοπικό εμπορικό σύλλογο, οργανώνουν άλλη μια φανταχτερή φιέστα υπό την αισχρή ονομασία «Λευκή Νύχτα». Πίσω από τα κάθε λογής δρώμενα και θεάματα που οργανώνει η δημοτική αρχή εκείνη την μέρα, βρίσκεται η ουσία τέτοιων μεθοδεύσεων: η άνευ όρων επιμήκυνση του ωραρίου εργασίας των εμπορικών καταστημάτων! Ουσιαστικά, οι περίφημες Λευκές Νύχτες των δημάρχων και των εργοδοτών του εμπορίου επιβάλλουν σε χιλιάδες συναδέλφους και συναδέλφισσες ωράρια-λάστιχο αναγκάζοντάς τους να δουλέψουν ως και τα μεσάνυχτα, ως τις 12 το βράδυ! Μάλιστα, αυτή ακριβώς η άθλια συνθήκη για τους εργαζόμενους αποτελεί και την διαφημιστική πρωτοτυπία ώστε να καλεστεί το «καταναλωτικό κοινό» να συμμετάσχει και να «τονώσει» την κίνηση και τον τζίρο της τοπικής αγοράς.

Ας τελειώνουμε γρήγορα, λοιπόν, μ’ αυτό το παραμυθάκι! Για εμάς, τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες στο χώρο του εμπορίου, όλα αυτά τα εμπορικά events και οι φιέστες των εργοδοτών δεν έχουν καμία πρωτοτυπία ούτε και πλάκα, δεν περιέχουν κανένα ενδιαφέρον και κανένα όφελος. Αντίθετα, αποτελούν την συνέχεια στο αδιάκοπο ποδοπάτημα των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας μας: απολύσεις, μισθοί πείνας, απλήρωτη εργασία για πολλούς μήνες, ελαστικά ωράρια, απλήρωτες υπερωρίες, δουλειά ακόμα και τις Κυριακές, εργοδοτική τρομοκρατία, ατομικές συμβάσεις… Και η δημιουργία εορταστικού κλίματος πάνω στις συνθήκες σ’ αυτές, παραβλέποντας και επιχειρώντας να τις βαθύνουν, αποκαλύπτουν το πραγματικό ποιόν όλων αυτών που τις οργανώνουν και τις προπαγανδίζουν. Καθόλου τυχαία, λοιπόν, δεν είναι και η αισθητική του διαφημιστικού βίντεο που προωθεί την εν λόγω φιέστα όπου ο δήμαρχος (Πατούλης) και ο πρόεδρος του τοπικού εμπορικού συλλόγου (Νικολαράκος) πρωταγωνιστούν αναπαριστώντας τους… μαφιόζους που ανοίγουν σαμπάνιες!
Αν πριν 2 χρόνια οι «Λευκές Νύχτες» παρουσιάστηκαν ως «εξαιρέσεις» για τον κόσμο του εμπορίου, έχουμε την πείρα ως εργαζόμενοι να αντιληφθούμε ότι «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού»! Το ίδιο συνέβη και πριν χρόνια με την ελαστικοποίηση του ωραρίου, το ίδιο συμβαίνει αυτή την περίοδο που επιχειρούν να καταργήσουν ολοκληρωτικά την κυριακάτικη αργία μέσα από την εφαρμογή των «7 εργάσιμων Κυριακών», το ίδιο κάνουν και με τις «Λευκές Νύχτες» παραχωρώντας σε κάθε Περιφέρεια, σε κάθε Δήμαρχο να οργανώνουν επαναλαμβανόμενα κατά το δοκούν τέτοιες φιέστες. Ήδη, τον φετινό Δεκέμβρη επιχειρείται να εφαρμοστεί και «με το νόμο» πλέον, το άνοιγμα των εμπορικών καταστημάτων για 3 συνεχόμενες Κυριακές…

Να μη μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια!

Καλούμε τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες να αντισταθούν στην εφαρμογή των «λευκών Νυχτών», σε κάθε εργοδοτικό τσαμπουκά που επιβάλλει με το έτσι-θέλω τις ορέξεις του. Να καταγγείλουν ανοιχτά στους κατοίκους του Αμαρουσίου (και όχι μόνο) την εφαρμογή τέτοιων μεθοδεύσεων ζητώντας την έμπρακτη συμπαράσταση και αλληλεγγύη τους. Μέσα από τα σωματεία τους, μέσα από εργατικές συλλογικότητες, ορατές ή αόρατες επιτροπές σε κάθε χώρο δουλειάς να μετατρέψουν τον φόβο και την αγανάκτηση σε συλλογική διεκδίκηση.

Καλούμε τα κλαδικά και επιχειρησιακά σωματεία του εμπορίου να πάρουν ενεργητικές πρωτοβουλίες για την ακύρωση και το μπλοκάρισμα τέτοιων μεθοδεύσεων.

Καλούμε σωματεία, συνελεύσεις, συλλογικότητες που δρουν στο Μαρούσι αλλά και κάθε γειτονιά να αντισταθούν στο τσάκισμα των εργατικών δικαιωμάτων και την εφαρμογή του εργασιακού μεσαίωνα. Να ενισχύσουν με τις πρωτοβουλίες τους την ταξική αλληλεγγύη μέσα στους κόλπους των εργαζομένων και των ανέργων.

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ
ενάντια στο βάρβαρο καθεστώς της «λευκής νύχτας»

Σάββατο 10 Οκτώβρη, 6μμ, σταθμός ΗΣΑΠ – Μαρούσι

Εργαζόμενες-οι στον κλάδο του εμπορίου

αναδημοσίευση από Συντονιστικό Δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα “απελευθερωμένα” ωράρια

φώτο από το γενικό επιτελείο της Ταξιαρχίας Φάντασμα

στο Ντονέτσκι της Λαϊκής Δημοκρατίας του Λουγκάσνκ.

– Μπορείς να μας μιλήσεις για την πολιτική διαδρομή σου; Ποια είναι η πολιτική ταυτότητά σου;

– Η κοινωνική καταγωγή μου είναι εκείνη του εργάτη, του μηχανικού σε εργοστάσιο όπλων. Ως προς την ταυτότητά μου είμαι ένας ρώσος επαναστάτης, ένας κομμουνιστής. Στα νεανικά μου χρόνια έκανα μια διαδρομή που με οδήγησε από τη μετριοπαθή αριστερά σε μια ριζοσπαστική στήριξη της ένοπλης πάλης. Πέρασα από διάφορες οργανώσεις: από τις τροτσκιστικές και το CPRF (Κομμουνιστικό Κόμμα της Ρώσικης Ομοσπονδίας), στη RCYL-b (Λίγκα της Επαναστατικής Κομμουνιστικής-μπολσεβίκικης Νεολαίας) και το RCWP (Εργατικό Κομμουνιστικό Κόμμα της Ρωσίας).

Μετά την εξουσιαστική καταστολή του 1997, φυλακίστηκα για πρώτη φορά. Έτσι, ξεκίνησε μια νέα περίοδος της ζωής μου, στη φυλακή. Σήμερα είμαι 36 χρονών, από τα οποία 9 τα έχω περάσει στις φυλακές για τέσσερις καταδίκες (κόκκινη τρομοκρατία και διακίνηση όπλων). Αυτός ο εγκλεισμός μου εδώ στην Ουκρανία αποτελεί ήδη την πέμπτη εμπειρία μου [στις φυλακές]. Ένας περίεργος εγκλεισμός, όπου δεν ξέρω τι με περιμένει: μια ανταλλαγή κρατουμένων, μια μικρή καταδίκη ή η εκτέλεση ως όμηρος σε περίπτωση που ενταθεί ο πόλεμος. Πρόκειται για την απόλυτη αβεβαιότητα.

– Για τι σε κατηγορούν;

– Κατηγορούμαι για παροχή πληροφοριών στο Υπουργείο Άμυνας της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονιέσκ (DPR). Επισκέφθηκα πολλές φορές εργοστάσια στο Ντονμπάς, προσφέροντας συμβουλές, ως εξιδεικευμένος στα όπλα, έτσι ώστε αυτά τα εργοστάσια να μπορούν να επισκευάζουν όπλα.

Αυτό είναι το έγκλημά μου. Τα πειστήρια είναι το ρώσικο διαβατήριό μου, η εικονίτσα του Άη Γιώργη στο όχημα και η μαρτυρία της επαναστατικής ταυτότητάς μου, που αποσπάστηκε υπό την απειλή βασανιστηρίων όταν ήμουν κρατούμενος σε μια μυστική στρατιωτική φυλακή, κατά τη διάρκεια της αντιτρομοκρατικής επιχείρησης από τις 16 ως τις 29 Δεκέμβρη 2014. Ο ουκρανικός νόμος θεωρεί τη Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονιέσκ (DPR) τρομοκρατική οργάνωση κι οποιοσδήποτε την υποστηρίζει –στρατιώτες, αστυνομικοί, γιατροί, καθηγητές κτλ– θεωρείται τρομοκράτης. Τι παραλογισμός!

Στις 16 Δεκέμβρη με απήγαγαν σ’ ένα σημείο ελέγχου ανάμεσα σε Ντονιέσκ και Γκόρλοβκα ενώ πήγαινα με το αυτοκίνητο να βρω τον αναρχοκομμουνιστή σύντροφο Egor Voronov.

Κατά λάθος κατευθύνθηκα προς εκείνο το σημείο ελέγχου αφού δεν είχα μαζί μου χάρτη. Φυσικά δεν άφηνα τη Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονιέσκ (DPR) για να πάω στην Ουκρανία (τόσο το Ντονιέσκ όσο και η Γκόρλοβκα βρίσκονται στα εδάφη της DPR). Βλέποντας το όχημα με τις ρώσικες πινακίδες και την εικονίτσα του Άη Γιώργη, με συνέλαβαν. Για πάνω από δύο βδομάδες ήμουν κρατούμενος σε μια μυστική φυλακή, κουκουλωμένος για να μην μπορώ ν’ αντιληφθώ πού ήμουν και πού με πηγαίνουν. Αυτή είναι μια συνηθισμένη τακτική του ουκρανικού κράτους προς τους κρατούμενους. Όπως επίσης και οι ξυλοδαρμοί, τα βασανιστήρια και οι εκτελέσεις. Τώρα καταλαβαίνω καλά τι βίωσαν άλλοι σύντροφοι σε παρόμοιες συνθήκες, όπως στην Αργεντινή και τη Χιλή τα χρόνια του ’70. Όταν έχεις συλληφθεί από στρατιωτικούς που μπορούν να σε κάνουν ό,τι θέλουν και είσαι για όλους εξαφανισμένος. Μια ανθρώπινη ζωή που δεν αξίζει τίποτα.

– Θα μας περιγράψεις την πολιτική κατάσταση στο Ντονμπάς;

– Η πολιτική κατάσταση στο Ντονμπάς είναι μια κατάσταση παρατεταμένου πολέμου. Ο πόλεμος καθορίζει εδώ όλα τα οικονομικά και πολιτικά γεγονότα. Έχει επιβληθεί η στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας. Ενώ η Ουκρανία έχει τη δυνατότητα να χωρίζει τη χώρα σε ειρηνοποιημένες και αντιτρομοκρατικές ζώνες, η Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονιέσκ (DPR) δεν διαθέτει ούτε τα απαιτούμενα εδάφη ούτε τον απαιτούμενο πληθυσμό για να κάνει κάτι τέτοιο.

Όλα τα εδάφη δέχονται τα χτυπήματα του πυροβολικού και τις ρίψεις ρουκετών. Ο πόλεμος εμπλέκει τους πάντες και όλοι πρέπει να προσφέρουν στην άμυνα και στην εργασία για το μέτωπο. Επιπλέον, σχεδόν ο μισός πληθυσμός έχει βρει καταφύγιο στη Ρωσία. Εδώ έχει μείνει λίγος κόσμος: μόνο 60 με 70.000 μαχητές του στρατού της Νοβορωσίας αντιμέτωποι με τους 250.000 ουκρανούς στρατιωτικούς. Αυτή η ανισορροπία δυνάμεων προκαλεί μια πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση και φτώχεια για τον πληθυσμό που έχει απομείνει στο Ντονμπάς.

Και στην Ουκρανία υπάρχει φτώχεια και πληθωρισμός, αλλά στη Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονιέσκ (DPR) και τη Λαϊκή Δημοκρατία του Λουγκάνσκ (LPR) η κατάσταση είναι πολύ πιο άσχημη. Διεξάγεται ένας περίεργος πόλεμος. Υπογράφονται εκεχειρίες που δεν τηρούνται από κανέναν. Η ηλεκτρική ενέργεια, το αέριο και το κάρβουνο διασχίζουν τις γραμμές των αντιμαχόμενων. Η μαύρη αγορά ανθεί. Οι τοπικές ελίτ κάνουν εμπόριο και μπίζνες πίσω από την πλάτη των στρατευμάτων, ενώ οι μόνοι που πολεμάνε (και από τις δύο πλευρές) είναι οι εργάτες και οι χωρικοί. Όταν έγιναν νέες εκλογές το φθινόπωρο του 2014, οι αντι-Μεϊντάν ολιγάρχες Zakharchenko και Plotniskiy μπόρεσαν να θέσουν υποψηφιότητα, ενώ οι Κομμουνιστές αποκλείστηκαν. Όλα αυτά προκαλούν δυσφορία τόσο στον κόσμο όσο και στους στρατιώτες της Νοβορωσίας.

Έχω μιλήσει με πολλούς στρατευμένους της βάσης, θέλουν αυτή η κατάσταση ν’ αλλάξει. Θέλουν να τελειώνουν με τους ολιγάρχες και να εθνικοποιήσουν τις επιχειρήσεις. Θέλουν να πάνε να πολεμήσουν ξέροντας ότι δίνουν τη ζωή τους για τα δικά τους εργοστάσια, τα δικά τους ορυχεία, τα δικά τους εδάφη και όχι για τις αστικές ελίτ που απλώς αντικατέστησαν την ουκρανική σημαία μ’ εκείνη της DPR. Αυτός θα είναι και ο λόγος για τον οποίο θα ξεσπάσει ο εσωτερικός εμφύλιος πόλεμος, μέσα στην ίδια τη Νοβορωσία.

Αυτή η κατάσταση εξελίσσεται μήνα το μήνα. Οι εργάτες και οι χωρικοί ήταν εκείνοι που επέστρεψαν από το μέτωπο για να κάνουν την επανάσταση το 1917, δοκιμασμένοι από τον παρατεταμένο πόλεμο και εξοργισμένοι με τους διευθύνοντες που κάθονταν στα μετόπισθεν.

Η πολιτική κατάσταση; Η Ρωσία από τη μια πλευρά, η Ουκρανία και το ΝΑΤΟ από την άλλη, και από μια τρίτη, η λαϊκή δυσφορία ενάντια στον πόλεμο και την εξαθλίωση. Αυτή είναι η κατάσταση. Πολύ σκληρή!

– Ποιες πολιτικές δυνάμεις βρίσκονται στην εξουσία στο Ντονμπάς; Ποια είναι η επιρροή της ολιγαρχίας, η αντίστοιχη των ρώσων σοβινιστών κι εκείνη των Κομμουνιστών;

– Όλες οι πολιτικές δυνάμεις του Ντονμπάς σχηματίστηκαν την άνοιξη του 2014, κατά τη διάρκεια της λεγόμενης ρωσικής άνοιξης. Κατά τη διάρκεια του πρώτου χρόνου του πολέμου ριζοσπαστικοποιήθηκαν: από τη μετριοπαθή διεκδίκηση μιας ουκρανικής ομοσπονδίας πέρασαν στην απόλυτη απόσχιση, μέχρι την ανεξαρτησία του Ντονμπάς.

Έχει χυθεί πολύ αίμα, δεν είναι εφικτή μια επιστροφή σε μια ενωμένη Ουκρανία, ακόμα και υπό καθεστώς αυτονομίας. Όμως η δυσφορία εξαπλώθηκε και όταν έγινε αντιληπτό ότι η Ρωσία ήθελε να προσαρτήσει το Ντονμπάς, όπως έκανε με την Κριμαία, ή να φέρει στρατεύματα για την υπεράσπισή του.

Οι βασικές αιτίες του πολέμου είναι γνωστές: ήταν η απάντηση του Ντονμπάς στο Ευρω-Μεϊντάν του Κιέβου, η διαμαρτυρία ενός εθνικιστικού κόμματος που επιβάλλεται εναντίον ενός άλλου [εθνικιστικού κόμματος] (Ανατολή και Δύση της Ουκρανίας), μια επιβολή που είχε σα σύμβολα τις διακρίσεις ενάντια στη ρώσικη γλώσσα και την καταστροφή των αγαλμάτων του Λένιν.

Στο Κίεβο έλαβε χώρα μια φιλελεύθερη-φασιστική επανάσταση που οδήγησε στην αντικατάσταση του μετριοπαθή ολιγάρχη Yanukovich από μια ομάδα εθνικιστών και ολιγαρχών, συσπειρωμένων γύρω από τον Poroshenko. Πολύς κόσμος σκέφτηκε ότι δεν πρόκειται για μια επανάσταση αλλά για μια διαδοχή στην εξουσία. Αυτό συνέβη σε μια πολυεθνική χώρα. Είναι κάτι παρόμοιο μ’ αυτό που συνέβη στη Γιουγκοσλαβία. Σε μια πολυεθνική χώρα, η άνοδος στην εξουσία των εθνικιστών οδηγεί απευθείας στην καταστροφή της και τον πόλεμο. Αυτό είναι που συνέβη στην Ουκρανία: Η Κριμαία και το Ντονμπάς έχουν χαθεί οριστικά. Γι’ αυτό το λόγο οι βασικές πολιτικές δυνάμεις μετατράπηκαν σε αντι-Μεϊντάν και αναμένουν τη ρώσικη επέμβαση. Δυστυχώς αυτοί που έχουν αναλάβει τα ηνία είναι ακριβώς οι συντελεστές της παλιάς τοπικής ουκρανικής ελίτ, η τοπική αστική τάξη του Ντονμπάς, όπως επίσης αστυνομικοί και πρώην στρατιωτικοί.

Αυτές είναι οι συντηρητικές δυνάμεις. Τόσο τώρα, όσο και πριν τον πόλεμο, η αριστερά παίζει δευτερεύοντα ρόλο. Γιατί; Γιατί η πλειοψηφία της, δεν ήταν προετοιμασμένη για μια τέτοια σύγκρουση, για μια ένοπλη πολιτική. Αυτοί που πήραν πρώτοι τα όπλα, ξεκινώντας τη συγκρότηση ενός σχηματισμού, έχουν μετατραπεί τώρα στη νέα εξουσία. Κατά τη διάρκεια των χρόνων της “ειρήνης”, οι ουκρανοί Κομμουνιστές ξέχασαν την ουσία του Μανιφέστου των Μαρξ και Ένγκελς, ότι δηλαδή ο μόνος δρόμος για τη νίκη περνάει μέσα από την εξέγερση και την ένοπλη πάλη.

Δύο δεκαετίες αστικού εκλογισμού και κοινοβουλευτικών παιχνιδιών μετέτρεψαν το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ουκρανίας (CPU), ξεδοντιασμένο και αδυνατισμένο, σε κάτι παρόμοιο με το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ρωσικής Ομοσπονδίας (CPRF), σε μια τυπική νομιμόφρονα αντιπολίτευση.

Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο, όταν η εξουσία βρέθηκε μπροστά σε μεγάλες δυσκολίες, στο Ντονμπάς και σ’ όλη την Ουκρανία, πρόσφεραν ένα τραγικό θέαμα, πέρα από τη συμβολική συμμετοχή τους στο αντι-Μεϊντάν κίνημα. Όμως ο καιρός των συναντήσεων και των συγκεντρώσεων είχε πλέον περάσει. Ήταν πλέον αναγκαία η ανάληψη ριζοσπαστικότερης δράσης και η αριστερά ως προς αυτό απέτυχε. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο αντί να ξεσπάσει μια κοινωνική εξέγερση, ξεκίνησε ένας παρατεταμένος πόλεμος μεταξύ “Αυτονομιστών” και “Ουκρανών”.Οι εθνικιστές προσέγγισαν ενεργά τις δύο πλευρές, ενώ η αριστερά στεκόταν στο περιθώριο.

Πέρασα μια σύντομη περίοδο στο Ντονμπάς, ανάμεσα στις 4 και στις 16 Δεκέμβρη. Τώρα όμως μιλάω πολύ με διάφορους φυλακισμένους μαχητές. Και μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι δε συνάντησα ούτε έναν ρώσο σοβινιστή ή εθνικιστή ανάμεσά τους.

Επομένως, οι σοβινιστές και οι εθνικιστές είναι τόσο τυχεροί που καταφέρουν να μην συλλαμβάνονται; Όλοι οι φυλακισμένοι μας, που είναι πάνω από 40 χρονών και θυμούνται την εποχή των Σοβιέτ, είναι όλοι τους διεθνιστές και έφυγαν για τον πόλεμο για ν’ αποκρούσουν αυτούς του πατριώτες που είχαν έρθει να τους βομβαρδίσουν και να τους σκοτώσουν. Ανάμεσά τους, η νοσταλγία για την εποχή των Σοβιέτ είναι πολύ έντονη. Υποστηρίζουν τις ιδέες της οικονομικής εθνικοποίησης και του σοσιαλισμού. Ανάμεσά τους, όπως και ανάμεσα στην εργαζόμενη νεολαία, υπάρχει έντονη η λαχτάρα για κοινωνική δικαιοσύνη. Αποτελούν την πρώτη ύλη για την προπαγάνδα της αριστεράς.

Ε! Κομμουνιστές, πού είστε;

Μόνο ένα παράδειγμα. Κατά τη διάρκεια του περάσματός μου στη Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονιέσκ, στην πόλη Ν, ένας ντόπιος σύντροφος, μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ουκρανίας, συνταξιούχος, ήρθε να με βρει. Είχε ένα αεροβόλο πιστόλι και ήθελε να μάθει αν θα μπορούσαμε να το μετατρέψουμε σε πραγματικό. Εξέτασα το πιστόλι, έμοιαζε αλουμινένιο, δεν ήταν δυνατή η μετατροπή του. Του το είπα και του υποσχέθηκα ότι θα του έβρισκα ένα πραγματικό πιστόλι. Ήταν επικεφαλής ενός εργατικού σχηματισμού ενός εργοστασίου. Ήθελαν τα όπλα για να υπερασπιστούν το εργοστάσιο και την εθνικοποίησή του. Με λίγα λόγια, τα άτομα για τον σχηματισμό υπήρχαν, τα όπλα δεν υπήρχαν.

Γι’ αυτό ήρθα εδώ. Για να ενισχύσω αυτούς τους συντρόφους! Τι μας θυμίζει μια τέτοια σκηνή; Έχω διαβάσει για παρόμοιες συνθήκες μόνο στα βιβλία, σχετικά με την επανάσταση του 1905. Εκείνη την εποχή, οι εργάτες όπου μπορούσαν πήραν τα όπλα, με κάθε τρόπο, για να δημιουργήσουν τους δικούς τους σχηματισμούς.

Σ’ εκείνον τον εργάτη εξήγησα ότι πάνω απ’ όλα ήταν απαραίτητη η εύρεση χρημάτων και ότι η παλιότερη τεχνική όλων των επαναστατών είναι η απαλλοτρίωση. Έπειτα, θα είναι δυνατός ο απαραίτητος εξοπλισμός των εργατών και η έναρξη του κοινωνικού μετασχηματισμού. Πρόκειται για φαντασία; Όχι, πρόκειται για μια υπαρκτή διαδικασία!

η συνέντευξη δόθηκε τον Μάη του 2015 από τη φυλακή της Μαριούπολης.

μεταφράστηκε από τη Διεθνή Κόκκινη Βοήθεια (Αύγουστος 2015).

μετάφραση στα ελληνικά: Προλεταριακή Πρωτοβουλία (Οκτώβρης 2015).

Μετά το επιτυχημένο (από άποψη προσέλευσης κόσμου, συντροφικού κλίματος, προσφοράς βιβλίων και συγκέντρωσης χρημάτος) Bazaar που πραγματοποιήσαμε τον περασμένο Μάη στον πεζόδρομο του Κ*Βοξ, αποφασίσαμε να επαναλάβουμε το εγχειρημα την Παρακευή 25 Σεπτέμβρη, κρατόντας το ίδιο σκεπτικό με την πρώτη εκδήλωση:

“Σίγουρα, τα βιβλία δεν είναι για να σκονίζονται και απλώς να πιάνουν χώρο σε ένα ράφι. Βιβλία που κάποτε διαβάσαμε, μας άρεσαν ή όχι, μπορούν να “ανακυκλωθούν”, να αποκτήσουν μια καινούρια χρηστική αξία στα χέρια κάποιων άλλων. Πόσο μάλλον που στους δύσκολους καιρούς μας η αγορά βιβλίων (για όσους δεν επιδίδονται στο ευγενές σπορ του ψειρίσματος από τα μεγάλα βιβλιοπωλεία) είναι μια ακριβή ενασχόληση.

Καλούμε σε “αλάφρωμα” των βιβλιοθηκών μας από βιβλία που ίσως έχουμε χρόνια να ανοίξουμε, την προσφορά τους ως βιβλία “από δεύτερο χέρι” σε άλλους που σε συμβολικό αντίτιμο θα μπορέσουν να τα αποκτήσουν, τη συγκέντρωση αυτών των χρημάτων για την ενίσχυση των φυλακισμένων συντρόφων μας. Τα βιβλία θα συγκεντρώνονται λίγο πριν την εκδήλωση στο Κ* ΒΟΞ, ή τις προηγούμενες μέρες στο βιβλιοπωλείο ΕΝΑΝΤΙΟΔΡΟΜΙΑ (εκδ. Ασύμμετρη Απειλή) στην οδό Μεταξά 9-11 στα Εξάρχεια.

Σε αυτό το bazaar, στον πεζόδρομο της Θεμιστοκλέους έξω από το Κ*ΒΟΞ, καλούνται και συντροφικά εκδοτικά εγχειρήματα, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να διακινήσουν τα βιβλία τους και αφήνοντας στην ευγενή τους ευχέρεια το να συνεισφέρουν στους σκοπούς της διοργάνωσης ένα ποσοστό από τα διακινηθέντα βιβλία τους”.

σύντροφοι από κινηματικά εκδοτικά εγχειρήματα

Από παλιότερη παρέμβαση συντρόφων στα ΕΛ.ΠΕ.

Το έχουμε ξαναπεί, ο ταξικός πόλεμος δεν έχει αργίες και εποχές. Είναι η σκληρή καπιταλιστική καθημερινότητα, είναι η βιοπάλη που πληρώνεται με αίμα για το μεροκάματο, ενώ τα αφεντικά πλουτίζουν. Είναι τα τσακισμένα κορμιά της εργατικής τάξης για τα κέρδη του κεφαλαίου.

Εμείς βροντοφωνάζουμε: Ταξική συνείδηση και αγώνας – Εργάτη οργανώσου ταξικά πριν να είναι αργά.

Παρακάτω κάποια από τα όσα συνέβησαν τους καλοκαιρινούς μήνες στα κάτεργα της εργασίας:

– 4 εργάτες έχασαν τελικά την μάχη με την ζωή μετά το εργοδοτικό έγκλημα στα ελληνικά πετρέλαια στις 8 Μάη. Πρόκειται για τους Μπάμπη Δευτεραίο, Ντελιλάι Ραμαντάν, Αντώνη Αβράμπο και Κώστα Μαγγούρα.

10/6 Οικοδόμος θα τραυματιστεί σοβαρά μετά από πτώση από ύψος 10 μέτρων σε εργοτάξιο του Αγίου Όρους.

30/6 28χρονος που εργαζόταν ως χημικός μηχανικός , διαμελίστηκε στην Βοιωτία κατά την διάρκεια δοκιμών εκρηκτικών υλών στην εταιρεία «EXTRACO SA».

3/7 Φωτιά ξέσπασε στο εργοστάσιο της χαρτοβιομηχανίας ΣΟΦΤΕΞ. Ένας εργάτης τραυματίστηκε στην προσπάθειά του να εγκαταλείψει το κτίριο και ακόμα ένας νοσηλεύτηκε με αναπνευστικά προβλήματα.

– ο 28χρονος εργαζόμενος διανομέας στο ταχυφαγείο «big bad wolf» Κ.Ζ έχασε την ζωή του σε αυτοκινητιστικό την ώρα που διένεμε φαγητό σε πελάτη. Ο εργοδότης φυσικά δεν δήλωσε το θανατηφόρο ατύχημα ως εργατικό.

8/7 Κατά τη διάρκεια ρυμούλκησης πλοίου από το ρυμουλκό «χρήστος 22» στον Πειραιά, έσπασε ο κάβος με αποτέλεσμα να χτυπηθεί θανάσιμα ο μηχανοδηγός του ρυμουλκού.

20/7 Νεκρός από ασφυξία ένας εργαζόμενος στην Θεσσαλονίκη έπειτα από πυρκαγιά που ξέσπασε στην επιχείρηση με μουσικά όργανα «Λιόλιος».

– 47χρονος εργάτης έχασε την ζωή του στην Μύκονο όταν χειριζόμενος εκσκαπτικό μηχάνημα έχασε τον έλεγχο και έπεσε σε πλαγιά.

21/7 Εργαζόμενη σε ξενοδοχείο στην Ζάκυνθο υπό καθεστώς μαθητείας έχασε την ζωή της όταν από εξάντληση λιποθύμησε έξω από το δωμάτιό της.

29/7 Δύο εργαζόμενοι 5μηνίτες στον δήμο Ηλιούπολης και Ζωγράφου τραυματίστηκαν στο πόδι και στο χέρι αντίστοιχα σε μάζεμα σκουπιδιών με απορριμματοφόρο. Οι δύο εργαζόμενοι προσλήφθηκαν για άλλες υπηρεσίες μέσω του προγράμματος κοινωφελούς εργασίας.

31/7 Εργαζόμενος σε πρόγραμμα κοινωφελούς εργασίας στον δήμο Λάρισας έπεσε από το σκαλοπάτι του απορριμματοφόρου σπάζοντας την ωμοπλάτη του.

3/8 Βαριά τραυματισμένος 38χρονος εργάτης σε εργολάβο της ΔΕΗ σε ορυχείο της Κοζάνης όταν το φορτηγό που οδηγούσε ανετράπη.

5/8 Εργάτρια με 8μηνη σύμβαση στον δήμο Ηλιούπολης την δεύτερη μέρα στην δουλειά έκοψε τα δάχτυλά της στο μηχανισμό του πλυντηρίου κάδων.

6/8 55χρονος λιμενεργάτης τραυματίστηκε στην Μύκονο όταν έσπασε ο κάβος κατά την διάρκεια πρόσδεσης του επιβατηγού «νήσος Ρόδος».

13/8 Σοβαρό εργατικό ατύχημα στην Σπάρτη με διανομέα που εργάζεται στην «Ψησταριά της Βούλας».

23/8 47χρονος οικοδόμος έχασε την ζωή του στα Χανιά όταν έπεσε από σκαλωσιά την ώρα που επισκεύαζε στέγη καταστήματος.

25/8 Μετά από πυρκαγιά που ξέσπασε σε εργοστάσιο χρωμάτων στη Θεσσαλονίκη της εταιρείας «χρωματοδομή Α.Ε» έχασε την ζωή του ο 40χρονος εργαζόμενος Νίκος Κακάκης.

26/8 Αγνοούμενος 35χρονος ναυτικός από το δεξαμενόπλοιο «Histria Ambra» εντοπίστηκε νεκρός στην Ρόδο.

αναδημοσίευση από Prolet Connect

Tο βίαιο περιστατικό του ξυλοδαρμού από τους δύο αστυνομικούς στη Πάφο, που αποκαλύφθηκε μόλις πρόσφατα, και το οποίο συγκλόνισε την κυπριακή κοινή γνώμη και την αστική πολιτική ηγεσία, χρήζει βαθιάς πολιτικής ανάλυσης, ώστε να μην παραμείνει ακόμα μια φορά ένα πυροτέχνημα για τα ΜΜΕ και ένα μεμονωμένο περιστατικό για την κοινή γνώμη και την εκτελεστική εξουσία, δηλαδή την αστυνομία στην συγκεκριμένη περίπτωση.

Μέσα από τα δεκάδες νομικά ερωτήματα που θα προκύψουν από το περιστατικό, μια που έχει συμβεί ενάμιση χρόνο πριν (Φεβρουάριος του 2014), θα θέσουμε και κάποια ερωτήματα σχετικά με την λειτουργία της αστικής δικαιοσύνης, την αστική βία αλλά και την κοινωνία του θεάματος.

Όλες σχεδόν οι εφημερίδες και γενικά τα ΜΜΕ διαχειρίζονται το περιστατικό ξυλοδαρμού σαν ένα αυτόνομο συμβάν και ως ένα εμμέσως πλην σαφώς μεμονωμένο περιστατικό βίας.

Τα ΜΜΕ διαχειρίζονται το περιστατικό σαν ένα υπερθέαμα βίας που ο κάθε τύπου θεατής μένει με ανοικτό το στόμα. Το περιστατικό, ως πολυπόθητο φαντασιακό της δράσης ότι όλοι συμμετεχουν με κάποιο τρόπο γίνεται επιτέλους πραγματικότητα. Με αυτό τον τρόπο η αυτόνομη θεματοποίηση του συμβάντος γίνεται η πηγή χιλιάδων θέσεων, κριτικών, επικρίσεων, συμφωνούντων και μη.

Συμφωνείς ή όχι; καλά έκαναν οι αστυνομικοί ή όχι; ήταν νόμιμο ή όχι; καμιά φορά χρειάζεται και λίγο ξύλο ή όχι; πολύ δημοκρατία βλάφτει ή όχι; Τα ερωτήματα θα μπορούσαν να είναι αμέτρητα όπως ακριβώς και οι απαντήσεις μια που οι ερωτοαπαντήσεις αναδυονται μέσα από ένα ηθικοπλαστικό περιστατικό εμποτισμένο με μια διαπροσωπική τελικά διένεξη. Εδώ ακριβώς έγκειται και το “σοκ” που προκαλεί το βίντεο.

Αν λοιπόν είμαστε ικανοί μιας κοινωνικοπολιτικής διεργασίας όσον αφορά την διαχείριση του περιστατικού πέρα από μια ηθικοσυναισθηματική έκπληξη τότε θα έρθουμε μπροστά από κάποιους προβληματισμούς όσον αφορά την αστική δικαιοσύνη αλλά και την προβληματική απάντηση της πολιτείας ως αυτά να είναι μεμονωμένα περιστατικά.

Όπως ακριβώς τα ΜΜΕ θεματοποιούν το αυτούσιο του βίντεο ως θέαμα και τίποτα περισσότερο έτσι ακριβώς και η πολιτεία θεματοποιεί το περιστατικό ως μεμονωμένο και μπουρδουκλώνοντας το επιπλέον με νομικίστικες παρανοήσεις ιδού το αποτέλεσμα:

Η ψυχολογία αχ μάτια μου…

Είναι δυνατόν ο Πρόεδρος του Συνδέσμου της Αστυνομίας Κύπρου να μην γνωρίζει τα πλέον βασικά (κοινωνικής) εγκληματολογίας έστω για απαντήσεις; Ο ίδιος, εξέφρασε το κορυφαίο: «Πρέπει εσείς οι δημοσιογράφοι να δείτε τη ψυχολογία των αστυνομικών που λαμβάνουν μέρος σε μία επιχείρηση, την ώρα μάλιστα που ακούνε ότι δέχθηκε επίθεση συνάδελφος τους»… δηλαδή τι μας λέει με άλλα λόγια ο κύριος Συμεού εκτός από την ψυχολογίστικη πρωινάδικη προσέγγιση του “μπαίνω και βγαίνω” από την θέση του άλλου σαν να παίζουμε μουσικές καρέκλες; Ο Συμεού μας λέει  ότι οι βασικοί δέκτες του περιστατικού είναι οι δημοσιογράφοι, και αν αυτοί βιώσουν φαντασιακά το περιστατικό ως αστυνομικοί, τότε και η αναλυτική αρθρογραφία και η όποια κριτική θα πάρει το χαρακτήρα δικαιολόγησης των ψυχολογικά φορτισμένων και ευέξαπτων αστυνομικών. Επίσης με αυτή την αστυνομικοποιημένη δημοσιογραφία κατά τον Συμεού ο φτωχός και ηλίθιος κοσμάκης θα το λάβει αναλόγως. Κύριε Συμεού όχι δεν είστε ψυχολόγος αλλά θα μπορούσε να σας χαρακτηρίσει κάποιος και ολίγον έως πολύ ελιτιστή όσο επίσης και αδαή όσον αφορά τους βασικούς νόμους της κοινωνικής επιστήμης.

 Το αστυνομικό σώμα, ως το εκτελεστικό σώμα επιβολής της αστικής εξουσίας στο εσωτερικό ενός κράτους, είναι επιρρεπής σε τέτοιου είδους απαντήσεις (ειδικά σε σχετικά νέα και κουτσουρεμένα κράτη όπως είναι το Κυπριακό), δείχνοντας ουσιαστικά μια πτυχή που αστική εξουσία ειδικά στην Κύπρο, “ξέχασε” να τραβήξει την κουρτίνα και να κάνει δημόσιες σχέσεις. Αλλά σε τέτοιες αναλύσεις και απαντήσεις βλέπουμε συχνά δημοσιογράφους που καλύπτουν αστυνομικά νέα και ειδήσεις, να υιοθετούν την ίδια γλώσσα. O Φανής Μακρίδης με το άρθρο του είναι ένα επιπλέον παράδειγμα της ψυχολογιστικοποίησης της πολιτικής και της διαπροσωπικής σχέσης θύματος και θύτη. Οι αντιδιαλεκτικές ερμηνείες του συμβάντος και οι αναλύσεις του ντιβανιού όσον αφορά κοινωνικοπολιτικά ζητήματα είναι τόσο επικίνδυνα όσο να λέγαμε ότι ο φασισμός είναι μια πολιτική ρήξης με το κατεστημένο άρα ας φασιστικοποιήσουμε την κοινωνία. Αυτό που έχει σημασία όμως σε τέτοιες περιπτώσεις, θα έλεγα πως δεν είναι η καλύτερη δημοσιοσχετίστική διαχείριση εικόνας της αστυνομίας, αλλά το άνοιγμα μιας συζήτησης για το τι είναι και τι εξυπηρετεί η αστυνομία συνολικά καθώς και τα ειδικά σώματα ξεχωριστά.

Ο καπιταλισμός, η οικονομική βάση δηλαδή της κοινωνίας μας, και το νομικό του πλαίσιο ως εποικοδόμημα όσο και οι δυνάμεις καταστολής του δεν θα μπορούσαν να είχαν άλλη λειτουργία από του να εξυπηρετούν τον ίδιο τον καπιταλισμό και την άρχουσα τάξη. Όσο απλουστευτικό και αν ακούγεται αυτό, η πολυπλοκότητα των ζητημάτων της αστυνομικής δραστηριότητας στο Κυπριακό κράτος, διαμεσολαβείται από αυτή την βασική αλήθεια. Το να κατηγορήσει κάποιος την αστυνομία και τους αστυνομικούς ως καταχραστές της εξουσίας ως αποκλειστικά αστυνομικό πρόβλημα είναι το ίδιο με το να κατηγορείς την προσωπικότητα Χίτλερ για τους εκατομμύρια νεκρούς και όχι αυτό που γεννά τους εκάστοτε Χίτλερ.

Για να δούμε εαν η Κυπριακή κοινωνία (σσ. εννοώντας το εργατικό και λαικό κίνημα) έχει ωριμάσει έτσι ώστε να ανοίξει αυτή την συζήτηση ή αν θα μιλάμε ξανά για ένα πυροτέχνημα που έδωσε λίγο τηλεοπτικό χρόνο σε συγκεκριμένα ΜΜΕ και χρόνο ψυχαγωγίας σε απαθής θεατές.

αναδημοσίευση από Αγκάρρα

Αρχές Αυγούστου και ενημερωθήκαμε από τα ΜΜΕ αλλά και από καταγγελίες σωματείων ότι η εργοδοσία του «Βερόπουλου Α.Ε» προχώρησε σε απολύσεις 30 συναδέλφων από 2 καταστήματα της επιχείρησης στην Πτολεμαϊδα τα οποία και έκλεισε ως αποτέλεσμα της συμφωνίας εξαγοράς της επιχείρησης από τον «Σκλαβενίτη Α.Ε». Στην πλειοψηφία τους οι συνάδελφοι και οι συναδέλφισσες εργάζονται στην επιχείρηση για 20 και 25 χρόνια. Να θυμίσουμε ότι η συμφωνία εξαγοράς που κλείστηκε τον περασμένο Μαή, προϋπέθετε τον διαχωρισμό των δραστηριοτήτων του Βερόπουλου εντός και εκτός Ελλάδος, με τον Σκλαβενίτη να εξαγοράσει τη «ζημιογόνο» εγχώρια δραστηριότητα και ο Βερόπουλος να κρατά την «κερδοφόρα» δραστηριότητα εκτός Ελλάδας, κυρίως στα Βαλκάνια. Άγνωστη πτυχή της συμφωνίας παραμένουν οι όροι της εξαγοράς όσον αφορά το μέλλον των υποκαταστημάτων και των εργαζομένων σ’ αυτά. Βέβαια, η εμπειρία των εργαζομένων στο εμπόριο μιλά από μόνη της: λουκέτα, απολύσεις, «οικειοθελείς αποχωρήσεις», «εξυγίανση των επιχειρήσεων», άρθρα πτώχευσης και μύρια νομοθετικά όπλα στα χέρια της εργοδοσίας. Είναι σαφές ότι η νέα εξαγορά από τον όμιλο Σκλαβενίτη πλάι σε μια σειρά παλιότερων (Ατλάντικ, Μπαλάσκας, Δούκας, EXTRA, Χαλκιαδάκης, ΜΑΚΡΟ) βαθαίνει τον ανταγωνισμό μεταξύ των «κολοσσών» του κλάδου των supermarkets. Τις συνέπειες τέτοιων συμφωνιών και των ανταγωνισμών μεταξύ των εργοδοτών, θα καλεστούν να τις πληρώσουν οι συνάδελφοι και συναδέλφισσες που εργάζονται στις επιχειρήσεις αυτές. Στην πορεία αυτή δεν χωρούν αυταπάτες για την καλή καρδιά των εργοδοτών μας ούτε και για την πρόσδεσή μας στο πανηγύρι κερδοφορίας τους. Ας το έχουμε στο νου μας: οι τσέπες των εργοδοτών είναι αρκετά μεγάλες για να χωρέσουν τα κέρδη τους και αρκετά μικρές για να χωρέσει το φιλάνθρωπο προφίλ τους.

• Να διασφαλιστούν οι αποζημιώσεις των εργαζομένων στο Βερόπουλο, να πάρουν όλοι επίδομα ανεργίας, να εξασφαλιστεί η ασφαλιστική τους κάλυψη.
• Καμιά διακοπή ρεύματος, νερού, θέρμανσης. Κανένας πλειστηριασμός κατοικίας.
• Κλαδική και επιχειρησιακή σύμβαση που θα επαναφέρει το βασικό μισθό στα 918 ευρώ μεικτά και επιστροφή των επιδομάτων.
• Να καταργηθούν όλοι οι νόμοι και οι διατάξεις που απελευθερώνουν το ωράριο. Ωράριο 40 ωρών, πενθήμερο και κατοχύρωση της αργίας της Κυριακής.
• Κατάργηση της μερικής απασχόλησης, του ωρομίσθιου και όλων των ελαστικών μορφών εργασίας και μετατροπή τους  σε 8ωρες συμβάσεις αορίστου χρόνου.

Τα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας, εμφανίζονται από το κράτος ως μια ανάσα για τους ανέργους. Άνθρωποι της βιοπάλης, με την ταυτότητα του ανειδίκευτου εργάτη, που μέχρι χθες βίωναν την φρίκη και το άγχος της μακρόχρονης ανεργίας, βρίσκονται να προσλαμβάνονται  για ελάχιστους μήνες, με μισθούς πείνας, να τραυματίζονται σε δουλειές, έτσι και αλλιώς σκληρές, χωρίς κανένα μέτρο ασφάλειας ή κάποια εκπαίδευση. Χαρακτηριστικά παραδείγματα τέτοιων ανθρώπων, που στάλθηκαν από κράτος και δήμους σαν πρόβατα σε σφαγή είναι οι εργαζόμενοι στα απορριμματοφόρα (η πρόσληψή τους δεν αφορούσε καν το συγκεκριμένο πόστο), που μετρούν μέσα σε λίγες μέρες 4 εργατικά «ατυχήματα».

Στο δήμο Λάρισας εργαζόμενος του προγράμματος έπεσε από το σκαλοπάτι του απορριμματοφόρου με αποτέλεσμα να σπάσει την ωμοπλάτη του και να χειρουργηθεί.

Στο δήμο Ηλιούπολης εργαζόμενος στο πρόγραμμα πάτησε γυαλί και έκοψε το πόδι του, ενώ μια εργαζόμενη με 8μηνη σύμβαση έκοψε τα δάχτυλά της στο μηχανισμό του πλυντηρίου κάδων.

Στο δήμο Ζωγράφου εργαζόμενος στο πρόγραμμα έκοψε το χέρι του στο αναβατόριο του απορριμματοφόρου.

Τα παραπάνω είναι κάποια από τα αποτελέσματα των προγραμμάτων της επισφάλειας και της εκμετάλλευσης. Προγράμματα απληρωσιάς με ημερομηνία λήξης μέχρι οι εργαζόμενοι να ξαναβρεθούν στις ουρές του ΟΑΕΔ χωρίς καν να δικαιούνται το πενιχρό επίδομα ανεργίας αφού οι μήνες δεν επαρκούν. Ταξικές δυνάμεις, εργαζόμενοι/ες που πέρασαν από τα κάτεργα της κοινωφελούς εργασίας έχουν καταγγείλει ουκ ολίγες φορές τις συνθήκες που επικρατούν σε αυτά τα προγράμματα.

Εργάτες και εργάτριες που κυνηγούν το μεροκάματο για να μπορέσουν να επιβιώσουν, να ταΐσουν τις οικογένειές τους και να ζουν με αξιοπρέπεια καταλήγουν να τσακίζονται στον κάθε δήμο, στην κάθε υπηρεσία… Η ταξική αλληλεγγύη, η συνεύρεση και ζύμωση των εργατών και ανέργων να γίνει όπλο απέναντι στα συμφέροντα των δημάρχων και του κάθε αφεντικού. Να γίνει όπλο απέναντι στο κεφάλαιο.

Κανένας τσακισμένος εργάτης για την εξυπηρέτηση και κέρδη του κεφαλαίου – Ταξική οργάνωση και πάλη!

αναδημοσίευση από Prolet Connect

κείμενο που μοιράστηκε τους τελευταίους μήνες

σε διάφορα τηλεφωνικά κέντρα της Αθήνας

Όταν το τηλέφωνο απαντήσει..!

Περιγράφοντας κανείς σε αδρές γραμμές το τι εστί κακοπληρωμένη, εξαντλητική, και απόλυτα ψυχοφθόρα εργασιακή εκμετάλλευση, μπορεί να διακρίνει άμεσα την εργασιακή φιγούρα ενός/μιας τηλεφωνητή/τριας. Κατά βάση νεαρά άτομα, μιας και το επάγγελμα απαιτεί άριστο χειρισμό τεχνολογικών μέσων (Η/Υ) και πλείστων συστημάτων, συνήθως παλαιότερα ανειδίκευτα εργασιακά, αν και σήμερα αυτό τείνει να καταργηθεί απ’ τις επιπλέον απαιτήσεις που θέτουν τα αφεντικά για την “ικανότερη” στελέχωση των τηλε-εργοστασίων τους. Έχοντας έντονη ψυχοσωματική προσαρμοστικότητα στην “καθήλωση” της υπερπαραγωγικότητάς μας, όχι δηλαδή μόνο σωματικά όπως θα είναι φυσικό στην εργασία μας, αλλά και ψυχικά και πνευματικά σε απόλυτη σύμπνοια με τα θέλω των αφεντικών και των πελατών. Κατα κόρον όχι μόνο ενός αλλά πολλών αφεντικών, μιας και η ενοικιαζόμενη εργασία είναι κανόνας στα τηλ. κέντρα, δλδ διπλές και τριπλές φορές εργασιακής ενοικίασης.

Κι αν κάποιος/α νομίσει πως αυτό είναι ο κανόνας εν γένει της εργασίας, ας λάβει επιπλέον υπ’ όψιν του το ότι οι τηλεφωνητές είμαστε μια απόλυτη συνάρτηση: α) του χρόνου των συστημάτων και των υπολογιστών, β) της απαίτησης για εκμηδένιση της προσωπικότητας και του εαυτού μας από την τεράστια ιεραρχική αλυσίδα στην οποία υποκείμεθα (δεν είναι τυχαίο που σε κάθε τηλ. κέντρο υπάρχουν πάμπολλες ορολογίες απ’ το μικροτσιράκι του ομαδάρχη μέχρι τον ίδιο ομαδάρχη των ομαδαρχών!) καθώς και γ) της ίδιας μας της “συνομιλίας” με τον πελάτη-καταναλωτή. Κατά την οποία “συνομιλία” η προσωπική μας βούληση και σκέψη εκμηδενίζεται μιας κι αυτή ακόμα η πρωταρχική λειτουργία του ανθρώπινου γένους, της ομιλίας, ρομποτοποιείται προς τέρψιν της εταιρείας και της εκπλήρωσης της επιθυμίας του πελάτη. (Όπου στις πλείστες των περιπτώσεων ουσιαστικά η μισθωτή μας σχέση ως τηλεφωνητές/τριες με την εταιρεία, συνοψίζεται στο ότι γινόμαστε το αντικείμενο εκτόνωσης του καταναλωτή στο παράπονό του προς την εταιρεία – κάτι δλδ σαν μαξιλάρι μεταξύ εταιρείας και πελάτη για το μόνιμο παράπονο ή βρισίδι ώστε να ξεθυμάνει πάνω μας).

Αυτή η ίδια μισθωτή σχέση λοιπόν, ας μην ξεχνάμε πως μεταφράζεται στην πράξη με λιγότερα από 3 ευρώ την ώρα, με συμβάσεις πολλές φορές πλήρους επισφάλειας, με τον φόβο της μη ανανέωσης τον κάθε επόμενο μήνα. Με βαρδιολόγια “λάστιχο”, κατά κόρον χωρίς σταθερότητα στα ωράρια και τις μέρες, όπως και σπαστά ρεπό, εργασία σε αργίες και φυσικά Κυριακές (μιας κι εμείς ως τηλεφωνητές/τριες καλούμαστε να είμαστε το μόνιμο και σταθερό “πρόσωπο”της εταιρείας για την πελατειακή σχέση του καταναλωτή 24/7, σαν να μην έχουμε καν προσωπικό χρόνο και ζωή). Συνήθως έχοντας συμβάσεις part time, με ανακυκλώσιμο εργατικό δυναμικό, διότι ο φόβος της απόλυσης, μας είναι συνέχεια ορατός σαν υπενθύμιση, αφού δεν προλαβαίνεις καν να πάρεις ανάσα μεταξύ των κλήσεων και των απαιτήσεων. Συγκριτικά με άλλους κλάδους, ίσως να είναι ο μόνος όπου δεν έχεις καν το δικαίωμα να μιλήσεις με τον διπλανό συνάδελφο, να εκδηλώσεις το συναίσθημά σου (θυμού, κούρασης, στεναχώριας, γέλιου κλπ), να ξεχαστείς από τα δευτερόλεπτα, τις κλήσεις, τις φωνές και την πίεση που τρέχουν μανιωδώς.
Απέναντι σε όλα αυτά και άλλα πολλά, μιας και η επισφάλεια μαζί με το φόβο της ανεργίας είναι εφιαλτικά σενάρια που γίνονται πολλές πραγματικότητες, επιλέξαμε ως άτομα από τον τηλεπικοινωνιακό κλάδο να αντισταθούμε συλλογικά και συναδελφικά στην ταξική μας υποτίμηση. Η τακτική συνέλευσή μας λειτουργεί με βάση την αντι-ιεραρχική δομή, την ισοτιμία και αυτονομία των μελών της, την μη διάκριση του χρώματος, του φύλου, της φυλής, της “παλαιότητας” κοκ, και γενικά ενάντια στις αρχές της δια-μεσολάβησης και των αναθέσεων. Έχοντας παρεμβατικό χαρακτήρα σε χώρους εργασίας τηλ. κέντρων, με υπαρκτές διεκδικήσεις και νίκες συναδέλφων και συναδελφισσών όποτε και όπου αυτό χρειάστηκε.

Επειδή δεν μας καλύπτει καμία συλλογική σύμβαση εργασίας, επειδή δεν μας χωράει ο περιορισμένος χρόνος, ο κομμένος και ραμμένος για τα κέρδη των αφεντικών αλλά όχι για τις ζωές μας, επειδή όσο βιώνουμε ατομικά τις ασφυκτικά ψυχοφθόρες συνθήκες στα τηλ. κάτεργα δεν υπάρχει ελπίδα αντίστασης, για όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα η μόνη απάντηση είναι η ταξική μας αυτοοργάνωση. Σε όλους τους χώρους δουλειάς, σε όλα τα call centers η συναδελφική αλληλεγγύη και οι συλλογικοί αγώνες είναι οι μόνες λύσεις για να κάνουμε τις εργασιακές μας συνθήκες και τις ζωές μας κομμάτι καλύτερες.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΣ/ΙΣΣΑ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ/ΤΗΣ ΣΤΑ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΑ ΚΑΤΕΡΓΑ.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Συνέλευση εργαζομένων και ανέργων τηλεφωνητ(ρι)ών ενάντια στα τηλεφωνικά κάτεργα proledialers

Στις 3 Ιουλίου ο διανομέας στο ταχυφαγείο “The Big Bad Wolf”, Κ.Ζ., χάνει τη ζωή του σε δυστύχημα εν ώρα εργασίας στο Παγκράτι. Λίγες μέρες αργότερα μέλη της Συνέλευσης Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου (ΣΒΕΟΔ) επιβεβαιώνουν μέσω του αρμόδιου Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας πως ο εργοδότης δεν είχε δηλώσει το θανατηφόρο ατύχημα ως εργατικό και έτσι το Σωματείο κίνησε τις απαραίτητες διαδικασίες. Το καθεστώς των “ατελείωτων και εξαντλητικών ωραρίων” και μάλιστα χωρίς ασφάλιση, εξασφαλίζει στα αφεντικά μειωμένο κόστος εργασίας και θέτει σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα και την ψυχική υγεία των συναδέλφων.