1983. Ο εκλεγμένος με το Ριζοσπαστικό Κόμμα βουλευτής Αντόνιο Νέγκρι, στα έδρανα της ιταλικής Βουλής.

Με αφορμή τον πρόσφατο θάνατο του Ιταλού φιλόσοφου και πολιτικού επιστήμονα, καθηγητή και συγγραφέα Αντόνιο (Τόνι) Νέγκρι [Πάντοβα 1/8/1933 – Παρίσι 16/12/ 2023], αναδημοσιεύουμε το ακόλουθο βιογραφικό σημείωμα του. Γράφτηκε κριτικά -από αναρχική σκοπιά- από τους Κροίσο & Οδόθεο, συγγραφείς της έκδοσης “Βάρβαροι. Η άτακτη Ανταρσία” που κυκλοφόρησε στην Ιταλία από τις εκδόσεις ΝΝ τον Σεπτέμβρη του 2002. Μεταφράστηκε στα ελληνικά και κυκλοφόρησε έντυπα, σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, από τις εκδόσεις Τζεντάι στην Αθήνα το φθινόπωρο του 2005 ενώ βρίσκεται διαθέσιμη σε ηλεκτρονική μορφή στο athens.indymedia.org.

Δυο βδομάδες μετά το θάνατο του, την πρωτοχρονιά του 2024 δημοσιεύθηκε διαδικτυακά στο ιταλικό blog πολιτικής ανάλυσης socialismodelsecoloxxi.blogspot.com ένα αναλυτικό κείμενο του Carlo Formenti, ένα βιογραφικό σημείωμα για τη θεωρητική – πολιτική διαδρομή αυτού του “κακού δασκάλου”, γραμμένου κριτικά από κομμουνιστική σκοπιά, με τον εύγλωττο τίτλο “Antonio Negri. Ένας άνθρωπος που ήθελε να ορμήξει στον ουρανό πατώντας στις άκρες των ποδιών”, το οποίο μεταφράζεται στα ελληνικά και θα δημοσιευθεί σύντομα στο prolprot.espivblogs.net.

ΥΓ: Όπως έχει γραφτεί και αλλού: […] Η διαδρομή των ανθρώπων κρίνεται ολάκερη και στο σύνολο της. Ούτε μονάχα από την αφετηρία και τις ενδιάμεσες στάσεις της, ούτε μονάχα από τον τερματικό σταθμό της. Αν και συνήθως, αυτός ο τελευταίος είναι που βαραίνει -ή τουλάχιστον θα έπρεπε…- ιδιαίτερα στο ζύγι του όποιου τελικού απολογισμού που σχετίζεται με τον κάθε ανθρώπινο βίο […] και η κυρτή πλάτη της ιστορίας λαβωμένη μένει, γεμάτη πληγές από τις βουρδουλιές της μνήμης…

Προλεταριακή Πρωτοβουλία
Αθήνα, Γενάρης 2024

Ένα βιογραφικό σημείωμα του Αντόνιο Νέγκρι [1933 -2023] από τους συγγραφείς των “Βάρβαρων” [*] για όσους δεν τον ξέρουν.

Ο Αντόνιο Νέγκρι γεννήθηκε την πρώτη Αυγούστου του 1933 στην Πάντοβα της Ιταλίας, την πολιτισμική πρωτεύουσα των θρησκόληπτων και της άθλιας μπουρζουαζίας του Βένετο. Ο νεαρός Τόνι Νέγκρι, ένας ένθερμος πιστός, ανακάλυψε τη στράτευση όταν έγινε μέλος της θρησκευτικής οργάνωσης “Καθολική Δράση”. Η δεκαετία του ’50, ήταν για την Ιταλία η περίοδος οικονομικής ανάκαμψης, ένα καταπληκτικό καπιταλιστικό φαινόμενο που έμεινε για πάντα χαραγμένο στα μάτια και την καρδιά του Νέγκρι, ο οποίος έχοντας αντικαταστήσει το Θεό με τον Μαρξ, άρχισε να συχνάζει στους κύκλους της Νέας Αριστεράς. Τη δεκαετία του ’60, ο Τόνι Νέγκρι συμμετείχε ενεργά στην επεξεγεργασία του εργατισμού, αρχικά ως εκδότης του περιοδικού Quaderni Rossi (Κόκκινα Τετράδια) και μετέπειτα του Classe Operaia (Εργατική Τάξη). Τι είναι ο εργατισμός; Είναι η ιδεολογία με βάση την οποία, το εργοστάσιο είναι το κέντρο της εργατικής πάλης και οι εργάτες είναι οι μόνοι χτίστες της επανάστασης, γιατί με τον αγώνα τους αναγκάζουν το κεφάλαιο ν’ αναπτυχθεί προς μια απελευθερωτική κατεύθυνση Οι εργατιστές κατηγορούν κόμματα και σωματεία, αλλά αργότερα η κριτική τους περιορίζεται σ’ επίπληξη για το ότι δεν εκπληρώνουν αποτελεσματικά το καθήκον τους. Όσο για όλες τις μορφές έξω απ’ το εργοστασιακό περιβάλλον, καταδικάζονται ή σνομπάρονται. Δεν είναι ανάγκη να πούμε ότι κανένας από τους διάφορους διανοούμενους που έδωσαν ζωή στον εργατισμό, συχνά αποδράσαντες από το Σοσιαλιστικό και το Κομμουνιστικό Κόμμα, δεν έχει δουλέψει ούτε μια μέρα στο εργοστάσιο. Για παράδειγμα, ο Νέγκρι προτιμούσε να διδάσκει “Επιστήμη του Κράτους” στο πανεπιστήμιο της Πάντοβας, αφήνοντας την αμφίβολη ευχαρίστηση της γραμμής συναρμολόγησης στους προλετάριους. Η στρατηγική του εργατισμού, πέρα από την κατά καιρούς ακραία φρασεολογία τους, απότελούταν από την επιθυμία να “επαναθέσει σε κίνηση ένα θετικό μηχανισμό της καπιταλιστικής ανάπτυξης”, μέσα στο οποίο “μία δύναμη των σκληρά εργαζομένων να ενεργοποιήσει τις απαιτήσεις τους” μέσω “της επαναστατικής χρήσης του ρεφορμισμού”.

Το 1969, ο Νέγκρι ήταν ένας από τους ιδρυτές της “Εργατικής Εξουσίας”, μιας οργάνωσης που συνδύαζε τη συνήθη απολογία για το υπάρχον (“ολόκληρη η ιστορία του κεφαλαίου, ολόκληρη η ιστορία της καπιταλιστικής κοινωνίας είναι στην πραγματικότητα η ιστορία των εργατών”) μ’ ένα διακηρυγμένο σκοπό ηγεμονίας πάνω στο υπόλοιπο του κινήματος, που αποκρυσταλλώθηκε στην καταδίκη του “αυθορμητισμού” στ’ όνομα ενός αποτελεσματικότερου συγκεντρωτισμού των αγώνων (“να διασφαλίσει στην πράξη την ηγεμονία των εργατικών αγώνων πάνω στους φοιτητικούς και προλεταριακούς αγώνες…έτσι ώστε να σχεδιάσει, να οδηγήσει και να κατευθύνει τη μάζα των εργατικών αγώνων”). Η “Potere Operaio” διαλύθηκε το 1973 χωρίς να έχει καταφέρει να κατευθύνει οτιδήποτε. Από τις στάχτες της γεννήθηκε ο πολιτικός χώρος, γνωστός ως “Εργατική Αυτονομία” (“Αutonomia Operaia”), o οποίος επίσης στοιχειώθηκε από τα λενινιστικά φαντάσματα της κατάκτησης της εξουσίας. Βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του ’70, όταν το επαναστατικό κίνημα στο σύνολο του αρχίζει να θέτει το πρόβλημα της βίας. Ο Τόνι Νέγκρι στα βιβλία του εκθειάζει τη μορφή του “εγκληματία εργάτη”, δικαιολογεί την καταφυγή στο σαμποτάζ και τον ένοπλο αγώνα, αλλά πάντοτε μέσα στα όρια του μαρξιστικού – λενινιστικού οράματος για την κοινωνική σύγκρουση. Στον Νέγκρι, είναι πάντοτε παρούσα μια χωρίς όρους αποδοχή και δικαιολόγιση του καπιταλισμού. Σε βιβλίο του, που κυκλοφόρησε το 1977, έγραφε “ο κομμουνισμός επιβάλλεται πρώτα απ’ όλα από το ίδιο το κεφάλαιο ως παραγωγικές συνθήκες…μόνο η κατασκευή του καπιταλισμού μπορεί στ’ αλήθεια να μας δώσει επαναστατικές συνθήκες”, μια αναγνώριση που κατά τη γνώμη του, πρέπει να ισοδυναμεί με ακραίες συνέπειες: “η πιο προχωρημένη μορφή καπιταλισμού, η μορφή του εργοστασίου, καταλαμβάνεται με την αυτοργάνωση των εργατών”. Αλλά παρ’ όλο που η θεωρητική παραγωγή του είναι μάλλον επικερδής, δεν μπορούμε να πούμε ότι αυτό ανταποκρίνεται σε μια αντίστοιχη πρακτική επιρροή. Οι χιλιάδες των επαναστατών που συμμετείχαν στην ένοπλη έφοδο ενάντια στο κράτος, μια έφοδος που έφτασε στο απόγειο της γύρω στα 1977-78, δεν έβρισκαν στις φιλοσοφικές αναλύσεις του καθηγητή από την Πάντοβα καμία χρησιμότητα.

Όμως, αυτές τις φιλοσοφικές αναλύσεις τις πήρε στα σοβαρά ένας εισαγγελέας αυτής της πόλης, ο Γκουίντο Καλότζερο σύμφωνα με τον οποίο ο Νέγκρι θα ήταν ο αληθινός αρχηγός των Ερυθρών Ταξιαρχιών. Μια ωμή και παράλογη θεωρία, αλλά μια θεωρία που το δίχως άλλο ταίριαζε καλά στις ανάγκες του κράτους: να φέρει ένα κομμάτι απ’ το κίνημα, το επιφανέστερο κομμάτι του, στο φως της δημοσιότητας, με σκοπό να προκαλέσει στο κίνημα σιωπή. Στα πλαίσια των ενεργειών που είχαν πραγματοποιηθεί από τις Brigate Rosse, των οποίων τα κατορθώματα προκάλεσαν τόσο θόρυβο στα μ.μ.ε, αποσιωπήθηκαν οι χιλιάδες μικρές επιθετικές ενέργειες που πραγματοποιήθηκαν εκείνα τα χρόνια. Γιατί να μην επαναλάβουν το ίδιο εγχείρημα και στο πεδίο των ιδεών, χρησιμοποιώντας το διάσημο όνομα του παντοβάνου καθηγητή; Και πάνω απ’ όλα, γιατί να μην συνδέσουν τα δύο πεδία; Επιπλέον, η δικαστική οδύσσεια του Τόνι Νέγκρι αρχίζει στις 7 Απριλίου 1979, όταν συνελήφθη μαζί με δεκάδες άλλους στρατευμένους κατά τη διάρκεια μιας πολιτικής επιχείρησης ενάντια στο χώρο της Εργατικής Αυτονομίας. Η κατηγορία είναι αυτή της σύστασης ανατρεπτικής οργάνωσης και ένοπλης συμμορίας, αλλά μέσα σε λίγους μήνες, οι κατηγορίες εναντίον του Νέγκρι πολλαπλασιάζονται στο σημείο να περιλαμβάνουν και αυτές της ένοπλης εξέγερσης κατά των δυνάμεων του κράτους, την απαγωγή και τη δολοφονία του χριστιανοδημοκράτη ηγέτη Άλντο Μόρο καθώς επίσης και 17 άλλες δολοφονίες (κατηγορίες για τις οποίες ο Νέγκρι θα απαλλαγεί μέσα στα επόμενα χρόνια). Αυτή είναι η περίοδος που οι “ομολογίες” των μετανοημένων και οι ειδικοί νόμοι, οι οποίοι ήταν επιθυμία του υπουργού εσωτερικών Κοσίγκα, γέμισαν τις φυλακές με χιλιάδες στρατευμένους, επιταχύνοντας τις σκληρές κοινωνικές εντάσεις.

Τον Δεκέμβριο του 1980, ξεσπάει μια εξέγερση στη φυλακή του Τράνι, όπου κρατείται ο Νέγκρι. Θύμα της εικόνας των μ.μ.ε, που τον παρουσιάζουν ως “κακό δάσκαλο”, ο Νέγκρι ενοχοποιείται με την κατηγορία ότι ήταν ένας από τους υποκινητές αυτής της εξέγερσης. (Πέντε χρόνια αργότερα, με το τέλος της δίκης, θ’ απαλλαχτεί). Στην πραγματικότητα, εκτός απ’ το ότι εξακολουθεί να γράφει βιβλία, ο Νέγκρι ενδιαφέρεται πολύ περισσότερο για τη σταθεροποίηση του κράτους παρά για την ανατροπή του. Στα γραπτά του, αρχίζει να μορφοποιεί την αποκρουστική υπόθεση της αποκήρυξης. Στερούμενος κάθε αξιοπρέπειας, συνηθισμένος στον χειρότερο οπορτουνισμό, ο Νέγκρι προτείνει στο κράτος να παραχωρήσει δικαστικά προνόμια στους πολιτικούς κρατούμενους που θ’ αποκηρύξουν δημόσια τη χρήση βίας και θα διακηρύξουν ότι ο πόλεμος ενάντια στο κράτος έχει αντικειμενικά τελειώσει. Δεν χρειάζεται να πούμε ότι όσον αφορά τους φυλακισμένους που δε θα προδώσουν τις επιλογές τους, το κράτος θα είναι δικαιολογημένο στη χρήση της σκληρότερης καταστολής.

Οι ιδέες του Νέγκρι άρχισαν να εξαπλώνονται στις φυλακές. Η μακρινή ψευδαίσθηση μιας ελευθερίας αποκτημένης μέσω της αποκήρυξης βρίσκει τους ζητιάνους της. Στα 1982, κυκλοφορεί ένα έγγραφο υπογεγραμμένο από 51 πολιτικούς κρατούμενους στ’ οποίο, διακηρύσσουν το τέλος της εποχής της ένοπλης εξέγερσης ενάντια στο κράτος. Αυτό το έγγραφο θα είναι μόνο η αρχή. Τον Φλεβάρη του 1983, αρχίζει η δίκη ενάντια στο Νέγκρι και τους άλλους κατηγορούμενους που συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια της επιχείρησης της 7ης Απρίλη 1979. Το Ριζοσπαστικό Κόμμα (Partito Radicale) -που αντιπροσωπεύει τους “ειλικρινά δημοκρατικούς” αστούς, υμνητές της μη – βίας και του πασιφισμού- επωφελούμενο το θόρυβο της δίκης, προτείνει στο Νέγκρι να θέσει υποψηφιότητα με το ψηφοδέλτιο του στις επερχόμενες εκλογές. Σε περίπτωση εκλογής του, ο Νέγκρι θ’ απελευθερωνόταν λόγω της βουλευτικής ασυλίας. Όμως οι ριζοσπαστικοί ζητούν από το Νέγκρι να παραμείνει στην Ιταλία και να συνεχίσει τη μάχη για την απελευθέρωση του από την φυλακή, σε περίπτωση που το κοινοβούλιο άρει την ασυλία του. Ο Νέγκρι δέχεται την υποψηφιότητα και υπόσχεται στους ριζοσπαστικούς ότι σε καμία περίπτωση δεν θα διέφευγε στο εξωτερικό. Εκλέγεται βουλευτής στις 26 Ιούνη και και αποφυλακίζεται στις 8 Ιούλη 1983. Η απελευθέρωση του προκαλεί την αντίδραση των συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων που κινητοποιούνται κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, με σκοπό την άρση της βουλευτικής ασυλίας του Τόνι Νέγκρι που τελικά επιτυγχάνεται στις 20 Σεπτέμβρη. Την παραμονή της άρσης, στις 19 Σεπτέμβρη ο Νέγκρι βρίσκει άσυλο στη Γαλλία. Την επόμενη μέρα, το κοινοβούλιο άρει την ασυλία του με 300 ψήφους υπέρ και 293 κατά. Στις 26 Σεπτέμβρη, ολοκληρώνεται η δίκη της “7ης Απρίλη” και ο Νέγκρι καταδικάζεται.

Δεν μπορούμε να πούμε ότι στη Γαλλία ο Νέγκρι γνώρισε και πολύ τη σκληρή ζωή της εξορίας. Όντας ένας πανεπιστημιακός καθηγητής διεθνούς φήμης, ήδη από το Νοέμβρη του 1983 διορίστηκε σαν αλλοδαπό μέλος του συμβουλίου του Διεθνούς Κολλεγίου Φιλοσοφίας. Από το 1984 μέχρι το 1997, ο Τόνι Νέγκρι δίδασκε στο Πανεπιστήμιο του Παρισίου – VIII και στο Λύκειο της οδού Ούλμ. Εν τω μεταξύ, στην Ιταλία το κράτος αποδέχτηκε την πρόταση του και ψήφισε ένα νόμο που επιβραβεύει την αποκήρυξη. Επιπλέον, ο Νέγκρι διεξήγαγε έρευνα για λογαριασμό κάποιων υπουργείων και άλλων γαλλικών κυβερνητικών θεσμών. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Νέγκρι δημοσίευσε διάφορα βιβλία και ανακάλυψε τις ομοιότητες του με τους Γάλλους μετά-στρουκτουραλιστές διανοούμενους, με τους οποίους μοιράζεται για παράδειγμα την άρνηση της ατομικής αυτονομίας. Μεταξύ των παρεμβάσεων του εκείνων των χρόνων, θυμόμαστε την επιμονή του για μια αμνηστία που θα θέσπιζε το τέλος των αγώνων της δεκαετίας του ’70, τη συμπάθεια του για το νέο κόμμα της Λέγκας [του Βορρά] (ρατσιστικό κόμμα που υπερασπίζεται τα συμφέροντα των μικρών και μικρομεσαίων επιχειρηματιών που όχι τυχαία γεννήθηκε στο Βένετο), τη δημόσια συμφιλίωση του με τον πρώην υπουργό εσωτερικών Κοσίγκα που ήταν ο κύριος υπεύθυνος για την καταστολή του κινήματος της δεκαετίας του ’70.

Την 1η Ιούλη 1997 ο Τόνι Νέγκρι επιστρέφει οικειοθελώς στην Ιταλία και φυλακίζεται στη φυλακή Ρεμπίμπια της Ρώμης, όπου πρέπει να εκτίσει την ποινή στην οποία είχε καταδικαστεί (αισθητά μειωμένη λόγω των δύο γενικών αμνηστιών που παραχωρήθηκαν το 1986 και το 1988). Τον Ιούλη του 1998 τού παραχωρείται το προνόμιο της εξωτερικής εργασίας σ’ έναν συνεταιρισμό εθελοντικής εργασίας που συνδέεται με φιλανθρωπίες. Τον Αύγουστο του 1999 αποκτά την ημί-ελευθερία (βγαίνει το πρωί από τη φυλακή και επιστρέφει το απόγευμα).

Το 2000, ο Νέγκρι επιστρέφει στο προσκήνιο με την έκδοση του βιβλίου Αυτοκρατορία, που έγραψε σε συνεργασία με τον Μάικλ Χαρντ, και το οποίο γνώρισε τεράστια επιτυχία. Στην Ιταλία, όπου το όνομα του ανασύρει άσχημες μνήμες και ως εκ τούτου γίνεται θύμα μιας εκδοτικής βιομηχανίας υποκείμενης στην πλέον συντηρητική πολιτική δύναμη, το βιβλίο του θα εκδοθεί το 2002. Τώρα ο Τόνι Νέγκρι είναι το πολιτικό σημείο αναφοράς των Ανυπάκουων – Disobbedienti (πρώην Λευκές Φόρμες – Tute Bianche), των οποίων η φρασεολογία, αν και μερικές φορές ακραία, δεν τους εμποδίζει να συμμετέχουν πλήρως στη θεσμική αριστερά.

[*] […] Οι δύο ψευδώνυμοι συγγραφείς του στρέφουν τα πυρά τους όχι μόνο ενάντια σ’ ένα βιβλίο, την Αυτοκρατορία, -η οποία και μετατράπηκε για κάποια κομμάτια του διαταξικού συνοθυλεύματος που ονομάστηκε “κίνημα της αντιπαγκοσμιοποίησης” σε ευαγγέλιο- αλλά στον ίδιο το γερασμένο αιχμάλωτο κόσμο. Οι Βάρβαροι των Κροίσου και Οδόθεου επιτίθενται στην κοινωνία του χρήματος και του θεαμάτος, βρίσκονται σε πόλεμο με τον κόσμο των αφεντικών και των ιδιοκτητών: ένα κόσμο τον οποίο οι Μάικλ Χαρντ και Τόνι Νέγκρι μέσα από αυτό το βίβλιο, φορώντας τη φόρμα της “εφικτής” αντιπαράθεσης και της “δημιουργικής” αντίστασης, προσπαθούν να περισώσουν. Οι τετρακόσιες και πλέον σελίδες της Αυτοκρατορίας των δυο ακαδημαϊκών δεν είναι άλλο από μια διανοουμενίστικη απολογία του υπάρχοντος. Οι λιγότερες από εκατό των Βάρβαρων είναι μια αδυσώπητη κήρυξη πολέμου εναντίον του […]

Απόσπασμα από το Σημείωμα της Ελληνικής Έκδοσης των Βάρβαρων (Εκδόσεις Τζεντάι. Καλοκαίρι του 2005)

Προλ.Πρωτ Εισαγωγικό Σημείωμα.

Στις 6 Δεκέμβρη 2023 έφυγε από τη ζωή, ο 86χρονος Σικελός σύντροφος Αλφρέντο Μπονάνο που για -πάνω από μισό αιώνα- υπήρξε ένας από τους επιδραστικότερους στοχαστές – αγωνιστές του πολιτικού ρεύματος του εξεγερσιακού αναρχισμού. Ένας ελευθεριακός στοχαστής, ένας αδάμαστος αγωνιστής που παρά τις όποιες διαφωνίες και ενστάσεις μπορούν να διατυπωθούν -με το αντίστοιχο βάθος και την ίδια ευθύτητα και αμεσότητα της δικής του…- για τις ανατρεπτικές αναλύσεις και την επαναστατική δράση του, άφησε αναμφισβήτητα το στίγμα και ανεξίτηλα τα χνάρια του, σημαδεύοντας τους καιρούς που έζησε και στοχάστηκε, έγραψε και αγωνίστηκε.

Ο σύντροφος Αλφρέντο έφυγε, άφηνοντας -αν μη τι άλλο- παρακατήθηκη ένα ευρύτατο συγγραφικό έργο, με τα πιο πολυδιαβασμένα από το πλήθος των πολιτικών κειμένων του, όπως η “Θεωρία και Πρακτική της Εξέγερσης” (που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Επαναστατική Αυτοοργάνωση), να έχουν αποτελέσει σαφή ιδεολογικά – οργανωτικά σημεία αναφοράς για την αναρχία – αντιεξουσία της άμεσης δράσης στην Ιταλία, την Ελλάδα και όλο τον κόσμο, στα τέλη του 20ου και τις αρχές του 21ου αιώνα.

Ένας διεθνιστής με την κυριολεκτική έννοια του όρου ο Μπονάνο, αφού η έμπρακτη συμβολή του στην Υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης δεν θα περιοριστεί στην ιταλική επικράτεια. Ενδεικτική ως προς αυτό, η πρόσφατη μαρτυρία που αναρτήθηκε σε προφίλ (στο fb) συντρόφου – πρώην πολιτικού κρατούμενου (και συγκρατούμενου του Αλφρέντο στις ελληνικές φυλακές), στον οποίο και είχε εκμυστηρευτεί το γεγονός πως οι πρώτες πολιτικές – αγωνιστικές σχέσεις που ανέπτυξε με την Ελλάδα χρονολογούνται από την εποχή της αμερικανοκίνητης Χούντας, οπού και είχε ταξιδέψει παράνομα, για να συνδράμει έμπρακτα σε δυναμικές ενέργειες της αντιδικτατορικής Αντίστασης.

Για πάνω από μισό αιώνα, χρόνιος “συνήθης ύποπτος” του ιταλικού Κράτους, κατ’ επανάληψη διωκόμενος και κατηγορούμενος, φυλακισμένος και με περιοριστικούς όρους, σταθερά στο στόχαστρο της κατασταλτικής, κρατικής και διακρατικής “αντι”τρομοκρατίας και των καθεστωτικών ΜΜΕ της, που για ολόκληρες δεκαετίες, δεν έπαψαν να τον σκιαγραφούν και να τον στοχοποιούν ως τον κατεξοχήν “ιδεολογικό καθοδηγητή των μαύρων μπλοκ και ηγέτη της αναρχικής – εξεγερσιακής τρομοκρατίας”.

Μετά την ανακοίνωση του θανάτου του, αναρχικοί και αναρχικές στην Ιταλία, την Ευρώπη και όλον τον κόσμο, τον αποχαιρέτησαν με κείμενα, άρθρα και ανακοινώσεις τους [*]. Μεταξύ αυτών, το ακόλουθο κείμενο των συντρόφων Simone Le Marteau & Nada Lestrigon, το οποίο και αποτελεί μια πυκνή αναδρομή στο θεωρητικό έργο, τη “παράλογη” ζωή και την εξεγερσιακή – επαναστατική δράση αυτού του ξεχωριστού στοχαστή και αγωνιστή.

Μεταφράστηκε από τα ιταλικά από τον Λ.Β και δημοσιεύεται διαδικτυακά από την Προλεταριακή Πρωτοβουλία, ως μια μικρή και πολύτιμη συμβολή στη Μνήμη του.

Ciao Alfredo.

ΥΓ: Η σύμπτωση της ημερομηνίας του θανάτου του, με τη συμπλήρωση της πρώτης δεκαπενταετίας από την κρατική δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και το ξέσπασμα της κοινωνικής – ταξικής εξέγερσης στα Εξάρχεια, και έπειτα σ’ όλο το κέντρο της αθηναϊκής μητρόπολης και όλη τη χώρα, ανακάλεσε αυθόρμητα μνήμες από την ανοιχτή εκδήλωση μ’ εκείνη την ομιλία του στo κεντρικό αμφιθέατρο στην Πάντειο, καθώς και μια αντίστοιχη, “κλειστή”, στην κατάληψη Villa Amalias, στη μεταδεκεμβριανή – προμνημονιακή Αθήνα του 2009. Λίγους μήνες μετά από εκείνη την Εξέγερση που όπως πολλά από τα γραπτά του σύντροφου Αλφρέντο, “δεν ήταν απάντηση, αλλά ερώτηση”. Ερώτηση όρων και ορίων, αγώνων και αγωνιών. Ερώτηση ακόμα αναπάντητη, προς επίρρωση ενός “παράλογου” μέλλοντος που μένει ακόμα να πραγματωθεί…

E noi saremo sempre pronti a impadronirci un’ altra volta del cielo…

[*] Μεταξύ των κειμένων που δημοσιεύθηκαν στη Μνήμη του, στα ελληνικά στο athens.indymedia.org

– Νίκος Μαζιώτης, καταδικασμένος για τη δράση του Επαναστατικού Αγώνα: ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΑΛΦΡΕΝΤΟ ΜΠΟΝΑΝΝΟ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ [9/12/2023]

– Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστ(ρι)ών): Για τον αναρχικό επαναστάτη Αλφρέντο Μπονάννο [12/12/2023]

Δύο κείμενα, όπου περιέχονται χρήσιμες ιστορικές, συντροφικές αναφορές για την αγωνιστική δράση του στην Ελλάδα, μέσα και έξω από τις φυλακές και τα δικαστήρια, τους δρόμους και τ’ αμφιθέατρα από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 μέχρι και την αποφυλάκιση του το Νοέμβρη του 2010, μετά τη σύλληψη την 1η Οκτώβρη 2009 για την απαλλοτρίωση τράπεζας στα Τρίκαλα.

Προλεταριακή Πρωτοβουλία
Αθήνα. Δεκέμβρης 2023

Μια παράλογη ζωή.

“Ο μόνος τρόπος για να γνωρίσεις το θάνατο είναι ν’ αγαπήσεις τη ζωή”
A. M. Bonanno

“Η χαρά δεν χρειάζεται αιτιολόγηση”
E. M. Cioran

Στις 6 Δεκέμβρη 2023 πέθανε στο σπίτι του στην Τεργέστη ο Αλφρέντο Μαρία Μπονάνο. Γεννημένος στην Κατάνια, στην Σικελία, κλάση του 1937. Ήταν ένας αναρχικός σύντροφος, φιλόσοφος και ληστής, θεωρητικός και αγκιτάτορας, εκδότης, συγγραφέας και ακούραστος μεταφραστής. Μεταξύ των μελετών του, εκτός από τους κλασσικούς του αναρχισμού, Χέγκελ, Νίτσε, Στίρνερ, αλλά και Μπωντλαίρ, Πωλ-Ανρί Τιρύ του Χόλμπαχ και Μακιαβέλι.

Με όλα τα όρια μας, θα προσπαθήσουμε μ’ αυτό το άρθρο να κάνουμε ένα πέρασμα [en passant], μια μερική απόπειρα να εξηγήσουμε τη μορφή του, την ιστορία του.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, όπως όλος ο κόσμος, έτσι κι η Ιταλία σαρώνεται από μια ελευθεριακή ταραχή που θα ταρακουνήσει όλους τους κοινωνικούς αρμούς. Εν τω μεταξύ, το “μεγαλύτερο κομμουνιστικό κόμμα της δύσης” αρχίζει να μετατρέπεται στο “κόμμα του Κράτους μέσα στην εργατική τάξη” και ν’ αποπειράται -μέσω του συνδικάτου- την εκτόνωση των μορφών αυτόνομης οργάνωσης των εργατικών αγώνων. Ξεκινάει η στρατηγική του “ιστορικού συμβιβασμού’ με τη Χριστιανοδημοκρατία, με το μαφιόζικο και διεφθαρμένο κόμμα εξουσίας τριάντα χρόνων, επομένως η “πολιτική των θυσιών και της λιτότητας”, δηλαδή ο συστηματικός συγκεντρωτισμός υποταγής στην εργοδοσία. Όποιος δεν ευθυγραμμιζόταν μέσα στο θεσμικό παράδειγμα έχριζε περιθωριοποίησης, εγκληματοποίησης και καταστολής. Για να δώσουμε μερικά στοιχεία: οι διωκόμενοι και οι καταδικασμένοι για “ένοπλη συμμορία”, “ανατρεπτική οργάνωση” ή “γεγονότα σχετικά με απόπειρες ανατροπής της συνταγματικής τάξης” θα είναι περίπου τέσσερις χιλιάδες. Πάνω από είκοσι χιλιάδες άτομα θα καταγγελθούν. Σύμφωνα με το υπουργείο Εσωτερικών, τα μέλη του “ανατρεπτικού κοινωνικού χώρου” ανέρχονταν σε πάνω από εκατό χιλιάδες.

Ο Αλφρέντο ξεκινάει τη στράτευση του ήδη από τα χρόνια του ’60 του 1900. Μέσα από τις γραμμές του σικελικού αναρχικού κινήματος και αφού πρώτα είχε εργαστεί σε διευθυντική θέση μιας βιομηχανίας και για μια δεκαριά χρόνια ως τραπεζικός υπάλληλος, συμμετέχει στους αγώνες εκείνων των χρόνων. Σ’ εκείνη τη ιστορική στιγμή, μέσα σε μια κοινωνική συνθήκη ισχυρών μισθολογικών διεκδικήσεων, εργατικών, κοινωνικών και δικαιωματικών αγώνων, θ’ αναπτυχθεί ένας εξαιρετικός προλεταριακός αναβρασμός, μια διάχυτη ανυποταγή, δίνοντας ζωή σε μια εξέγερση, της οποίας η διάσταση, το κοινωνικό βάθος, η χρονική και γεωγραφική έκταση, θα την καταστήσουν στο σημαδιακότερο επαναστατικό κύμα στη δυτική Ευρώπη, από το 1945 ως σήμερα.

H απάντηση της Εξουσίας δεν θ’ αργήσει να δοθεί. Αρχικά, με τις απόπειρες φασιστικού πραξικοπήματος που υποστήριχθηκαν από τις μυστικές υπηρεσίες και τις παραστρατιωτικές οργανώσεις, όπως η Gladio. Έπειτα, με τη συστηματική χρήση της κρατικής τρομοκρατίας, με τη δολοφονία του αναρχικού Πινέλι που πετάχτηκε από το παράθυρο ενός αστυνομικού τμήματος, με τις βόμβες στην πλατεία Φοντάνα του Μιλάνου κι εκείνες στην Μπρέσια και τον σιδηροδρομικό σταθμό στην Μπολόνια. Στη κηδεία του Πινέλι θα συμμετάσχουν εκατοντάδες άνθρωποι, μεταξύ των οποίων προσωπικότητες μ’ ένα κάποιο διανοητικό κύρος, όπως οι Βιτόριο Σερένι, Φράνκο Φορτίνι, Μάρκο Φόρτι, Τζοβάνι Ραμπόνι, όπως και λέκτορες του πανεπιστημίου Cattolica του Μιλάνου, καθώς και πολλοί αναρχικοί, όπως και ο ίδιος ο Μπονάνο που το 1998 θα δημοσιεύσει ένα γραπτό με τίτλο “Εγώ ξέρω ποιος σκότωσε τον επιθεωρητή Λουίτζι Καλαμπρέζι” [1], αναφορικά με τη θανάτωση το 1972 του αστυνομικού επιθεωρητή, τον οποίο μεγάλο μέρος του αναρχικού και του ευρύτερου επαναστατικού κινήματος είχε καταδείξει ως αυτουργό της εκπαραθύρωσης του Πινέλι. Σ’ αυτό το γραπτό του, υποστηρίζει ότι στην κηδεία του Πινέλι βγήκε στην επιφάνεια μια ιδέα περί της δικαιοσύνης που πριν δεν υπήρχε, μια κοινή επιθυμία για εκδίκηση. Επιπλέον, η έλλειψη ανάληψης ευθύνης και η απουσία υπογραφής για αυτήν την ενέργεια, κατέστησε σε όλους κατανοητή και εντελώς ξεκάθαρη, αυτήν την ανώνυμη δράση εκδίκησης.

Εκείνη την εποχή, η Ιταλία ζει από τη μια πλευρά ένα λεγόμενο “οικονομικό μπουμ” για μερικούς τομείς των μεσοστρωμάτων και της αστικής τάξης, από την άλλη, οικονομικές “κρίσεις” και ισχυρές κοινωνικές δονήσεις. Μέσα σ’ αυτό το ιστορικό θραύσμα, ο Αλφρέντο θα φτιάξει τις εκδόσεις “Anarchismo” [“Αναρχισμός”] και θα συμμετάσχει στη ζύμωση, γράφοντας σε εφημερίδες όπως η “Sinistra Libertaria” [“Ελευθεριακή Αριστερά”] και δημιουργώντας το περιοδικό “Anarchismo” (1975-1994).

Κατά τη διάρκεια όλης της δεκαετίας του Εβδομήντα του προηγούμενου αιώνα, η συζήτηση στο εσωτερικό των οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς δεν επικεντρωνόταν στην χρήση ή μη της επαναστατικής βίας, αλλά στους τρόπους και τους χρόνους της υλοποίησής της. Από τις άγριες απεργίες και τις συνελεύσεις στα εργοστάσια και τις συνοικίες, από τις μαζικές διαδηλώσεις στην αυτομείωση των λογαριασμών, από τις προλεταριακές απαλλοτριώσεις στις εφόδους ενάντια σε στρατόπεδα, εκτυλίχθηκε ένα πολυσύνθετο πανόραμα, αποτελούμενο από φοιτητές κι εργάτες, άνεργους και “περιθωριοποιήμενους”. Ανάμεσα τους ένα ετερογενές κίνημα, αποτελούμενο από αιρετικούς κομμουνιστές και μητροπολιτικούς ινδιάνους, κοινοτιστές [comonitisti] και συμβουλιακούς, καταστασιακούς και αυτόνομους. Εκτός από τις “Κόκκινες Ταξιαρχίες” [“Βrigate Rosse”] που προωθούσαν την κατάκτηση της εξουσίας και την “επίθεση στην καρδιά του Κράτους”, υπήρχε ένα αρχιπέλαγος από υπογραφές (περισσότερες από εξακόσιες αυτές που χρησιμοποιήθηκαν) που πραγμάτωναν μορφές του μητροπολιτικού αντάρτικου. Αν ο ρόλος των αναρχικών μέσα σ’ αυτήν την ιστορική φάση, εκτός από κάποιες σπάνιες εξαιρέσεις, αποδεικνυόταν εντελώς περιορισμένος, μέσα από ένα πεπαλαιωμένο αναρχικό κίνημα σύνθεσης, άρχισε ολοένα και περισσότερο να βγαίνει στο προσκήνιο ένας αναρχισμός της άμεσης δράσης, δηλαδή η εμπειρία των ομάδων συνάφειας [gruppi d’affinità] και των αυτόνομων πυρήνων. Παρόμοιες εμπειρίες εμφανίζονταν και στην Ισπανία, την Αγγλία και τη Γαλλία. Έξω και ενάντια στη γραφειοκρατία κάθε απόχρωσης, εξεγερμένοι νεολαίοι προσπαθούσαν να συνδυάσουν την κριτική της καθημερινής ζωής με την ανατροπή των επιβεβλημένων κοινωνικών ρόλων.

Μέσα σ’ αυτό το σκηνικό προλεταριακής αυτονομίας, με “βόμβες, αίμα και κεφάλαιο”, για να χρησιμοποιήσουμε μια φράση από ένα κείμενο εκείνων των χρόνων, ο αναρχισμός του Μπονάνο θα μπει σε πολεμική τόσο με τις νεο-λενινιστικές, σταλινικές και εξουσιαστικές Οργανώσεις, όσο και με την παραδοσιακή και απολιθωμένη πλέον [ιταλική] αναρχική Ομοσπονδία (FAI). Με το ίδιο τρόπο, από την ίδια πένα θα σκιαγραφηθεί μια κριτική στην εξειδίκευση και τις ιδεολογίες της πρωτοπορίας και του μιλιταρισμού. Ανάμεσα στις “διενέξεις” εκείνης της περιόδου, σημαδιακή είναι εκείνη μεταξύ της εφημερίδας “Εξέγερση [“Insurrezione”], του περιοδικού “Anarchismo” και της ένοπλης ομάδας “Επαναστατική Δράση” [“Azione Rivoluzionaria”] [2]. Πράγματι, αυτή η τελευταία ήταν μια εμπειρία ελευθεριακής ένοπλης πάλης, στην οποία χρεωνόταν μια σειρά αντιφάσεων, μια εκ των οποίων εκείνη […] “για την λειτουργία της ένοπλης οργάνωσης που συμπυκνώνεται στην αντίληψη της ως λειτουργία – “οδηγός”, ως “πρωταρχική” λειτουργία, συγκριτικά με τη μαζική δουλειά και την πραγματικότητα της παραγωγής και της εκμετάλλευσης, όταν θα ήταν πολύ πιο ακριβές να μιλάμε για την αναγκαιότητα της ειδικής ένοπλης οργάνωσης και την ταυτόχρονη σημασία της επέκτασης της μαζικής δουλειάς, χωρίς το ένα πράγμα να υποβάλλεται στο άλλο ή αντίστροφα”. (Από “Συμβολές στην ελευθεριακή ένοπλη κριτική”. Εκδόσεις Anarchismo)

Το 1977, η ριζοσπαστικοποίηση και η γενίκευση της ταξικής σύγκρουσης οξύνεται περαιτέρω και ο Αλφρέντο στέλνει προς έκδοση την “Ένοπλη χαρά”, κείμενο γραμμένο γιατί “[…] φάνταζε πλέον αναγκαίο ν’ αποφευχθεί ο μεγάλος αριθμός δράσεων που πραγματοποιούνταν καθημερινά στα εδάφη από τους συντρόφους, επιθετικές δράσεις ενάντια σε άτομα και δομές της κυριαρχίας και του κεφαλαίου, να διοχετεύεται μέσα από τη διευθυντική λογική ενός ένοπλου κόμματος, όπως οι Brigate Rosse στην Ιταλία, για ν’ αναφέρω μονάχα ένα παράδειγμα.

Το πνεύμα του βιβλίου βρίσκεται όλο εδώ. Δείχνει το πως μέσα από μια καθημερινή πρακτική απελευθέρωσης και καταστροφής, μπορεί να βγεί προς τα έξω μια χαρούμενη λογική αγώνα και όχι μια θανατηφόρα και σχηματική μέθοδος σκλήρυνσης μέσα από τους κανόνες που προκαθορίζονται από μια διευθυντική ομάδα”. Υπενθυμίζουμε ότι γι’ αυτό το βιβλίο [… ] “διατάχθηκε στην Ιταλία η καταστροφή του. Μια ετυμηγορία του ιταλικού ανώτατου δικαστηρίου το έριξε στην πυρά […] Για τη συγγραφή αυτού του βιβλίου καταδικάστηκα σε ενάμιση χρόνο κάθειρξης”.

Όμως το 1978 θα ξεσπάσει ένα πραγματικό σκάνδαλο στον κόσμο της διανόησης: κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Anarchismo “Η πολιτική διαθήκη μου”, με υπογραφή του Ζαν Πωλ Σατρ, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα κείμενο 40 σελίδων του Ζοζέφ Ντεζάκ, αναρχικού που είχε πεθάνει στο Παρίσι το 1864. Μια εκτροπή [detournement] που θα κοστίσει στον Μπονάνο μια καταγγελία από πλευράς του παρισινού φιλόσοφου.

Με την άνοδο της τηλεματικής στις αρχές της δεκαετίας του ’80, αρχίζει μια σημαντική φάση αναδιάρθρωσης του Κράτους και του Κεφαλαίου, εν μέσω περιόδου πλήρους “έκτακτης ανάγκης”, η αντεπανάσταση θα παρατάξει όλες τις δυνάμεις της σε μια στιγμή έντονης οπισθοχώρησης του επαναστατικού και ανταγωνιστικού κινήματος. Η θεσμοθέτηση των ειδικών φυλακών και οι νόμοι περί διαχωρισμού και μετάνοιας, ανοίγουν μια συζήτηση γύρω από την πολιτική φυλάκιση στην Ιταλία. Ο Αλφρέντο δημοσιεύει το 1984 το “Κι εμείς θα είμαστε πάντα έτοιμοι να κατακτήσουμε στον ουρανό” , ενάντια στην αμνηστία και τη “συνθηκολόγηση” που ανέμιζαν μερικοί στρατευμένοι κομμουνιστές. Αρχίζει πλέον να διακρίνεται το τέλος της εργατικής κεντρικότητας και του Κόμματος και να προκύπτει μια επανεκκίνηση της πρακτικής των διάχυτων σαμποτάζ, της ανώνυμης και εδαφικά διασκορπισμένης επίθεσης, της ένοπλης υπόθεσης.

Από το Λονδίνο, ο Αλφρέντο γράφει την “Παράλογη επανάσταση”, όπου τονίζεται η πόλωση της πραγματικότητας, η σημασία της παρέμβασης στους ενδιάμεσους αγώνες, της άτυπης οργάνωσης και του εξεγερσιακού σχεδίου. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, πάντοτε στην Αγγλία, θα είναι παρών στην εξέγερση του Μπρίξτον. Αποκτάει όλο και περισσότερη υπόσταση η αναποτελεσματικότητα μιας κάποιας οπτικής της αναρχικής εξέγερσης, ίδιας μ’ εκείνη του δέκατου ένατου αιώνα, με το φαντασιακό των κόκκινων και μαύρων σημαιών πάνω στα οδοφράγματα: παρατηρούνται οι παράλογες ταραχές που χαρακτηρίζουν τις κεφαλαιοκρατικές κοινωνίες. Εν τω μεταξύ, θέτονται σε πειραματισμό οι “αυτόνομοι πυρήνες βάσης” στο εσωτερικό των διεκδικητικών και ιδιαίτερων αγώνων, γίνεται λόγος για “γέφυρες” μεταξύ του ιδιαίτερου κινήματος (οι σύντροφοι) και του υπαρκτού κινήματος (η πραγματικότητα των αγωνιζόμενων αποκλεισμένων). Επομένως, η συμμετοχή στους αγώνες των σιδηροδρομικών εργατών του παραρτήματος του Τορίνου. Τίθεται σε κίνηση το Συντονιστικό των αυτοδιαχειριζόμενων Λεγκών [Coordinamento delle Leghe autogestite] ενάντια στην πυραυλική βάση του Κoμίζο [στη Σικελία] το 1987, παίρνουν μέρος στους αγώνες ενάντια στα πυρηνικά και τις αντιμιλιταριστικές διαδηλώσεις, έχοντας συγκεκριμένους στόχους επίθεσης.

Γεννιέται το περιοδικό “Προβοκάτσια” [“Provocazione”] (1987-1991) και ο Μπονάνο συλλαμβάνεται μαζί μ’ έναν σύντροφο για μια ληστεία σε κοσμηματοπωλείο του Μπέργκαμο το 1989. Σε σχέση με τις διάχυτες και αποκεντρωμένες δράσεις στην Ιταλία, αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι από τα τέλη του 1977 μέχρι το 1989, γκρεμίστηκαν 1200 ηλεκτρικοί πυλώνες υψηλής τάσης.

Πρόκειται επίσης για τα χρόνια που ο Σικελός αναρχικός περιγράφει τη συνθήκη των “νέων σε μια μεταβιομηχανική κοινωνία” και το διαχωρισμό μεταξύ των εντός και των εκτός:

[…] Πριν από καιρό, πρότεινα ένα διαχωρισμό που βασιζόταν σε αυτές τις δυο κατηγορίες. Από τη μια οι εντός, κλεισμένοι στον τευτονικό τους πύργο, κάτοχοι της νέας τεχνολογίας και μόνο γι’ αυτό, κυρίαρχοι. Απ’ την άλλη, οι εκτός, προορισμένοι σε μια παθητική χρήση της τεχνολογίας, αποστερημένοι από κάτι που δεν θα είναι ποτέ το “εργασιακό” τους όπλο, και γι’ αυτό κυριαρχούμενοι.

Εξήγησα, σ’ εμένα μου φαίνεται με τρόπο επαρκή, ότι αυτός ο διαχωρισμός προσαρμόζεται αρκετά (παρότι παραμένει ως μοντέλο σκέψης) στην μεταβιομηχανική κοινωνία. Η τεχνολογία είναι ο πλούτος, πέρα από το απλό “οικονομικό κεφάλαιο”, το οποίο θα μειώνεται ολοένα και περισσότερο. Αυτή η τεχνολογία δεν μπορεί ν’ ανήκει σε όλους. Οι περισσότεροι θα είναι ικανοί να την χειρίζονται παθητικά και δεν θα καταλαβαίνουνε ποτέ τίποτα περισσότερο από το πάτημα ενός κουμπιού. Οι λιγότεροι (οι εντός) θα κατευθύνουν τις έρευνες και θα διαχειρίζονται την εξουσία μέσω της αποκλειστικής κατοχής της τεχνολογικής γνώσης […] Από “Οι νέοι σε μια μεταβιομηχανική κοινωνία”. Περιοδικό “Anarchismo”, 61ο τεύχος. 1988 [3]

Φτάνουν τα χρόνια του ’90 και συνεχίζεται η αποκέντρωση των παραγωγικών δομών, η ελαστικοποίηση και η επισφαλειοποίηση. Ο αναρχισμός θεωρείται όλο και περισσότερο ως μια ατομική ηθική ένταση που πρέπει να λογαριαστεί με μια μεταβαλόμενη πραγματικότητα και μια κρατική Κυριαρχία, διάχυτη και εδαφικά αποκεντρωμένη. Ο Αλφρέντο δοκιμάζει να εξηγήσει αυτήν την μεταβολή της “νέας” δημοκρατίας, το πέρασμα από την πρώτη στη δεύτερη Repubblica, μέσα από το “Η αναρχική ένταση”, ένα έντυπο βγαλμένο από μια ομιλία σ’ ένα λύκειο του Κούνεο το 1995. Εκδηλώσεις οργανώνονται και σε ελληνικά πανεπιστήμια, όπου μιλάει για “Κυριαρχία και Εξέγερση” [4]. Είναι τα χρόνια του εβδομαδιαίου εντύπου “Μαυρόσκυλο” [“Canenero”], μια εφημερίδα που συντασσόταν από τον Αλφρέντο και άλλες ατομικότητες στη Φλωρεντία, αλλά και τα χρόνια της λεγόμενης “Δίωξης Μαρίνι” το 1996, από το όνομα του δικαστή που ερευνά για μια “ένοπλη ομάδα”, βαφτισμένη ως ORAI [Οργάνωση Επαναστατική Αναρχική Εξεγερσιακή – Οrganizzazione Rivoluzionaria Anarchica Insurezionalista], επινοημένη από τους διωκτικούς μηχανισμούς, της οποίας υποτίθεται ότι ηγείται ο Μπονάνο.

68 θα είναι οι αναρχικοί που θα κατηγορηθούν για ληστείες, απαγωγές, δολοφονίες, οπλοκατοχές, καθώς και για διάφορες επιθέσεις σε υποδομές της εξουσίας. Ο Αλφρέντο θα κάνει μια αυτο-υπεράσπιση στη δίκη στη Ρώμη, οι αναρχικοί θα μιλήσουν για “σκευωρία” και θα πραγματώσουν μια καμπάνια για την απελευθέρωση των διωκόμενων. Το “Canenero” θα γράψει: “η εξέγερση έχει επιθυμίες και αιτίες που καμία στρατιωτική λογική δεν θα μπορέσει ποτέ ν’ αντιληφθεί” (CaneNero, αναρχικό εβδομαδιαίο έντυπο. 20/12/1996. Τεύχος 43). Σε κάθε περίπτωση, μέσω βαριών καταδικών και πολλών αθωώσεων, το θεώρημα (η ύπαρξη μια “ένοπλης συμμορίας’ με αρχηγούς και ακόλουθους, γιάφκες κλπ…) δεν θα περάσει, παρά την καταδίκη μερικών συντρόφων και συντροφισσών για “ένοπλη συμμορία” (η λεγόμενη ρωμαϊκή ομάδα). Αυτή η δίκη και τ’ αποτελέσματα της, θ’ αποτελέσουν το πρελούδιο μιας μακράς σειράς από απόπειρες, από την πλευρά της δικαστικής εξουσίας, για χρήση των αδικημάτων περί οργάνωσης, ώστε να χτυπηθεί το αναρχικό κίνημα [5].

Σε μια συνάντηση στο Βελέτρι, το Δεκέμβρη του 2000, παίρνει μορφή η ιδέα “να σκεφτούμε μια σειρά σταθερών επαφών μεταξύ των συντρόφων, από το χώρο της λεκάνης της Μεσογείου […]”, απ’ όπου θα προκύψει η απόπειρα να στηθεί “μια άτυπη οργάνωση που να συμπεριλαμβάνει συντρόφους και αντιεξουσιαστικές ομάδες”: η ΙΑΙ [Εξεγερσιακή Αντιεξουσιαστική Διεθνής – Internazionale Antiautoritaria Insurrezionalista]. Αν και αυτή καθαυτή η διαδικασία δεν θα προχωρήσει, εν τούτοις σηματοδοτεί σε κάθε περίπτωση ένα σημαντικό σταθμό στην ιστορία του αναρχισμού της άμεσης δράσης, ο οποίος νιώθει κομμάτι ενός πλαισίου, μια έντασης και ενός κύκλου διεθνών αγώνων.

Η εικοσαετία που ακολούθησε κατά τη διάρκεια του νέου αιώνα, θα βρεί τον Αλφρέντο ακόμα ενεργό και προπαγανδιστή, πάντα σε ετομότητα, να δημοσιεύει τα κείμενα του, διαρκώς να γυρίζει την Ιταλία και το εξωτερικό. Τυπώνεται η “πραγματεία της αχρηστίας” [“Il trattato dell’inutilità“], για τη συγγραφή της οποίας διέθεσε ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του. Το περιοδικό “Senza Titolo” [“Άτιτλο”] είναι του 2009 ενώ το Negazine του 2017.

Συλληφθέντας το 2009 στα Τρίκαλα, μαζί μ’ έναν Έλληνα σύντροφο, για μια ληστεία τράπεζας, θα λάβει μια μεγάλη διεθνή αλληλεγγύη [6].

Εκκινώντας από μια “θεωρία του ατόμου”, ο Μπονάνο αποπειράθηκε να υπερβεί, μέσα από το νιτσεϊκό όρο τους “ξεπεράσματος”, το “ψευδές πρόβλημα του ατομικισμού και του κομμουνισμού”. Σύμφωνα με δική του παραδοχή, δεν υπήρξε ποτέ μηδενιστής αλλά αντίθετα αναρχικός κομμουνιστής, σε πλήρη συνέχεια της παράδοσης των Μπακούνιν, Κροπότκιν και Μαλατέστα [7]. Ξεπερνώντας κάθε εξειδικευμένο και ακαδημαϊκό διανοουμενισμό, παρά τη γραφή του που δεν ήταν πάντοτε απλή και ενώπιον μιας θεωρητικής σκέψης, βαθιάς, πυκνής και διαρθρωμένης, πολλές από τις νηφάλιες κριτικές και τις οξείες θεωρήσεις του, έδωσαν μια τεράστια συνεισφορά στο αναρχικό κίνημα σε διεθνές επίπεδο.

Δεν είναι τυχαίο ότι τις αναλύσεις που ανέπτυξε μέσα στα χρόνια, σχετικά με τις “νέες μεταβολές του καπιταλισμού”, τις “μεταμορφώσεις του κόσμου της εργασίας και του σχολείου”, την “απώλεια της γλώσσας”, την “εξαθλίωση της κουλτούρας”, την “καταστολή και τον κοινωνικό έλεγχο”, τις βλέπουμε να συμπυκνώνονται μέσα στα τρέχοντα κοινωνικά δρώμενα.

Θεωρούμε ότι μια παρένθεση οφείλει να γίνει για τη διεθνιστική διάσταση του είναι του. Σχετικά με την τρέχουσα διεθνή συνθήκη του ιμπεριαλιστικού πολέμου που ζούμε σήμερα, ή γενικότερα μ’ αυτήν τη φάση των εθνικισμών (που σήμερα έχουν βερνικωθεί με την κυριαρχική [sovranista] μπογιά), των θρησκευτικών ολοκληρωτισμών και του κρατικού ρατσισμού, παραθέτουμε ακριβώς μια θέση που δημοσιεύθηκε στο “Provocazione”, τεύχος 19 του 1989, σχετικά με το “παλαιστινιακό ζήτημα”:

“[…] Χρειάζεται επομένως να είμαστε ενάντια τόσο στο ισραηλινό Κράτος όσο και στο παλαιστινιακό Κράτος, στο βαθμό που ο αγώνας ενάντια στο πρώτο -που υπάρχει και είναι επιχειρησιακό- τίθεται με πρακτικούς όρους, ενώ εκείνος ενάντια στο δεύτερο -που βρίσκεται μονάχα στα σπάργανα [1989]- τίθεται με πολιτικούς όρους.
Χρειάζεται να υποστηρίξουμε τη συγκρότηση μιας ομοσπονδίας κοινοτήτων εργαζομένων, παλαιστίνιων και ισραηλινών, ελεύθερων να ομοσπονδιοποιηθούν σύμφωνα με τη θέληση τους, να θέτουν τα δικά τους προγράμματα, να κάνουν τις δικές τους οργανωτικές και παραγωγικές επιλογές, έξω από τις ωμές παρεμβάσεις των μεγάλων Κρατών και ιδιαίτερα εκείνου των ΗΠΑ.

Είναι αναγκαία μια συνεργασία πρακτική και ιδεατή, παραγωγική και πολιτισμική, μεταξύ του παλαιστινιακού και του ισραηλινού λαού, ώστε να δοθεί τέλος σε μια εθνική και φυλετική σύγκρουση που δεν υπάρχει λόγος να υφίσταται, αφού σ’ αυτά τα εδάφη υπάρχει χώρος και για τους δύο λαούς, διατηρώντας και ξεπερνώντας τις φυλετικές, πολιτισμικές, θρησκευτικές διαφορές και παραδόσεις τους.

Χρειάζεται να σταθούμε στο πλευρό του παλαιστινιακού λαού, αλλά και στο πλευρό του ισραηλινού λαού, ιδιαίτερα στα πιο απόκληρα και εξαθλιωμένα στρώματα των δύο λαών, τα οποία μια διεθνής πολιτική μεγάλων συμφερόντων και εκμετάλλευσης ωθεί στην αλληλοσφαγή […]”

Σχετικά μ’ αυτό, ο Αλφρέντο είχε πολύ μέσα στην καρδιά του την υπόθεση της παλαιστινιακής απελευθέρωσης και έχοντας λάβει μέρος άμεσα επί του πεδίου, είχε υποστεί ένα βασανιστήριο από τη Mossad.

Και πράγματι μ’ αυτήν την έννοια, είχε πολύ κουράγιο (με την ετυμολογική έννοια του όρου: cor, agis = δράση με καρδιά) ο Αλφρέντο, βάζοντας στο παιχνίδι ολόκληρη τη ζωή του, καταναλώνοντας την με πάθος -αργά αλλά ασταμάτητα, ακριβώς όπως καίει το καντήλι του Στίρνερ-, ενάντια στην αδικία και την ταπεινωμένη αξιοπρέπεια, ενάντια στην ιδεολογική εξαπάτηση και το σύνολο της επιστημονικής οργάνωσης αυτής της θανατηφόρας τάξης.

Η παράλογη ζωή του Αλφρέντο βρίσκεται ολόκληρη εδώ: στη δημιουργία μιας ρωγμής μέσα στη ορθή λογική και τον αστόκοσμο, στην ανατροπή της ημερήσιας διάταξης της συζήτησης: “Ολόκληρη η μηχανή της πολιτισμικής παράδοσης της Δύσης είναι μια μηχανή θανάτου, μια άρνηση της πραγματικότητας, ένα βασίλειο του ψεύτικου που έχει συσσωρεύσει κάθε είδος φρικαλεότητων και αδικιών, εκμεταλλεύσεων και γενοκτονιών. Αν η άρνηση αυτής της λογικής της παραγωγής είναι καταδικασμένη ως τρέλα, χρειάζεται να εξηγήσουμε τη διαφορά μεταξύ τρέλας και τρέλας”.

Μπροστά μας έχουμε τη ψυχρή και τερατώδη πραγματικότητα αλλά και την ξεροκέφαλη και επαναστατική, αλλά απολύτως καθόλου ντετερμινιστική, πεποίθηση πως ” […] είμαστε σίγουροι ότι κάθε στιγμή της ζωής μας, ακόμα και η πιο μικρή ανάσα ελπίδας, το ξαφνικό κοκκίνισμα από μια ευχάριστη αίσθηση για την οποία δεν νιώθαμε ικανοί, είμαστε σίγουροι ότι όλο αυτό δεν μπορεί να πάει χαμένο και πως ο κόσμος του μέλλοντος θα χτιστεί ακριβώς μ’ αυτά τα υλικά, τα μη συσσωρευμένα και ποσοτικοποιημένα, που παράγουν ανοίγματα που ούτε καν έχουμε διανοηθεί”. “Χωρίς ένα λόγο” [“Senza una ragione”].

Πράγματι σήμερα, τα ηθικά και μεθοδολογικά ζητήματα του παρελθόντος παραμένουν ακόμα ανοιχτά: ενώπιον του πολέμου και της “4ης βιομηχανικής επανάστασης”, μπροστά στη βαρβαρότητα και τη βίαιη “Μετάβαση” που βρίσκεται σ’ εξέλιξη, μεταξύ των drones της τεχνητής νοημοσύνης, της αλγοριθμικής εκμετάλλευσης και της ψηφιακής κυριαρχίας, πως μπορούμε να μπλοκάρουμε την κατασκευή αυτού του ατομικοποιημένου και εκτός πραγματικότητας τέχνο-aνθρώπου [tecno-uomo] του 21ου αιώνα;

“Ένα κλίμα ισοπέδωσης και τυποποίησης, ελεεινής αποδοχής και μιας αγωνίας που περνιέται για ανάσα και χτυποκάρδι. Εμείς αρνούμαστε τη ζωτική προέλευση αυτού του ουσιαστικού θανάτου και είναι γι’ αυτό που θέλουμε να πάμε παραπέρα, γι’ αυτό και θέλουμε να επιβεβαιώσουμε τη χαρά ως οπτική της ζωής και όχι ως μια μίζερη αμυντική οχύρωση”, γράφει το περιοδικό Negazine του 2017.

Ολοκληρώνοντας, χωρίς να θέλουμε ν’ αναπαράγουμε αυτολεξεί κάποια μοντέλα, χωρίς καμία διάθεση μυθοποίησης, θέλουμε να πούμε ότι ο Αλφρέντο έζησε μια αντιφατική ζωή, παράλογη, όπως άλλωστε κι εκείνη όλων μας, τη βυθισμένη σε μια πραγματικότητα που -με τη σειρά της, ειδωμένη από κοντά- είναι κι αυτή παράλογη.

Μια ζωή γραπωμένη από τους χτύπους του θανάτου και τη θέληση για ισχύ, ταλαιπωρημένη από τις πληγές των χτυπημάτων που δέχθηκε και ρουφηγμένη από τις ορμές μιας ανιδιοτελούς αγάπης.

Ο Αλφρέντο από τη μία πλευρά, υπήρξε απλώς ένα σύντροφος όπως οι άλλοι και όπως πάρα πολλοί άλλοι, στο ρου της μακράς ιστορίας του αγώνα ενάντια στην καταπίεση. Από την άλλη πάλι, έφερε ως τις ακραίες συνέπειες τους, τα προτάγματα και τις πρακτικές τους. Ένα παράδειγμα συνέπειας, ένα αγκάθι στα πλευρά της ηθικής, ένας “τρελός Δον Κιχώτης” για πάρα πολλούς ορθά σκεπτόμενους και δειλούς, που πλήρωσε με χρόνια φυλακής και καταστολής την ένταση του. Κλείνοντας το ζήτημα: “Εγώ δεν είμαι άνθρωπος, εγώ είμαι δυναμίτης”, θα έλεγε ο Νίτσε.

Κατά βάθος, πρέπει να συνεχίσουμε να επιθυμούμε, να παίζουμε, να μισούμε τους παντοτινούς εχθρούς και ν’ αγαπάμε τη ζωή.
Γιατί από την άλλη, μονάχα η αυτοοργάνωση των κοινωνικών διαδικασιών και το επαναστατικό πάθος με όλη την εκρηκτικότητα του, παραμένουν ένα βασικό σημείο για μια πραγματική… επανάσταση παράλογη.

Simone Le Marteau & Nada Lestrigon
ΤέχνοΚόσμος [TecnoMondo], Δεκέμβριος 2023

Σημείωση των Συγγραφέων

Για τους υπογράφοντες, υπήρξε μια τύχη και μια ευχαρίστηση η προσωπική γνωριμία μαζί του, αν και σε σύντομες και φευγαλέες ευκαιρίες. Για να είμαστε ειλικρινείς, δεν θέλαμε να διατρέξουμε τον κίνδυνο ούτε να κάνουμε μια ψυχρή βιογραφία, ούτε μια άθλια σύνοψη της σκέψης του Αλφρέντο. Αλλά σε κάθε περίπτωση, αναλάβαμε την ευθύνη να διατρέξουμε αυτό τον κίνδυνο, ίσως χωρίς να καταφέρουμε εντελώς να τον αποφύγουμε.

Αναφερθήκαμε μονάχα στα πιό σημαδιακά -για εμάς- κείμενα του, συγκριτικά με τον όγκο των βιβλίων, σημειώσεων, κειμένων, διάλεξεων. Όπως υπενθύμιζε ο ίδιος ο Αλφρέντο “εκτός από τις δύο ή και τέσσερις πτυχιακές, όπως συνηθιζόταν εκείνη την εποχή, έγραψα για άλλους, από το 1967 ως το 1997 σχεδόν 150 εργασίες”. Γιατί αν είναι αλήθεια πως ο Αλφρέντο, αρνούμενος έδρες και πανεπιστημιακή γνώση, μας μίλησε πολλές φορές για τη σημασία της κουλτούρας, μάς έθεσε σ’ επιφυλακή λέγοντας μας πάντοτε πως “από τις βιβλιοθήκες βγαίνουν οι σφαγείς”.

Σημειώσεις του Μεταφραστή

[1] Αλφρέντο Μ. Μπονάνο. Ξέρω ποιος σκότωσε τον επιθεωρητή Λουίτζι Καλαμπρέζι. Εκδόθηκε στα ελληνικά από ανώνυμους αντεξουσιαστές, τυπώθηκε στην τυπογραφική κολλεκτίβα Rotta και “κυκλοφόρησε στην Αθήνα και αλλού, τον ζοφερό Οκτώβρη του 2013”.

[2] Σχετικά με τη δράση της Α.R, κυκλοφόρησε πρόσφατα στα ελληνικά: AZIONE RIVOLUZIONARIA – EΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ. Mια αναρχική ένοπλη οργάνωση στα ιταλικά “μολυβένια χρόνια”. Εκδόσεις Δαίμων του Τυπογραφείου. Αθήνα. 2022.

[3] Αλφρέντο Μ. Μπονάνο. Οι νέοι σε μια μεταβιομηχανική κοινωνία. Εκδόσεις Τζεντάι. Αθήνα. Άνοιξη 2007.

[4] Alfredo M. Bonanno. Κυριαρχία και Εξέγερση στη μεταβιομηχανική κοινωνία. Εσωκλεισμένοι και Αποκλεισμένοι. Εκδόσεις Ελευθεριακού Ινστιτούτου Κοινωνικών Μελετών Ιωαννίνων. 2008.

[5] Σχετικά με αυτήν τη δεκαετή “κρατική ιερά εξέταση”: Δίωξη Marini 1994 – 2004. Η κατασταλτική επιχείρηση του ιταλικού κράτους ενάντια στους αναρχικούς. allertA. Aθήνα. Φθινόπωρο 2005.

[6] Μετά τη σύλληψη του στα Τρίκαλα και κατά τη διάρκεια της κράτησης του στις ελληνικές φυλακές, πραγματοποιήθηκαν πολλές άμεσες δράσεις και κινήσεις Αλληλεγγύης στην Ελλάδα, την Ιταλία και αλλού (ΗΠΑ, Αγγλία, Γερμανία, Πορτογαλία, Γαλλία, Τουρκία, Μεξικό κ.α).

Στην Αθήνα, μεταξύ άλλων, πραγματοποιήθηκε Εκδήλωση – Συζήτηση από Πρωτοβουλία Αλληλέγγυων στις 17/3/2010 στο ΕΜΠ (Γκίνη) με τα πρόταγματα: “Άς πούμε τα πράγματα με το όνομα τους… ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΚΑΙ ΛΗΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ – ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ Χ. ΣΤΡΑΤΗΓΟΠΟΥΛΟ – Α. ΜΠΟΝΑΝΟ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ”.

Είχε προηγηθεί τον Φλεβάρη του 2010, η κυκλοφορία της ακόλουθης αφίσας αντιπληροφόρησης & αλληλεγγύης: ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑΣ; ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΗΣΤΗΣ;

«Η Ελευθερία, άρα η Αναρχία, γίνεται αντιληπτή αλλά δεν κατέχεται. Είναι το ποιοτικό σύνολο που χάνω ακριβώς τη στιγμή που αναρωτιέμαι αν μπορώ να το διατηρήσω και να το εγγυηθώ ενάντια στις απαιτήσεις του άλλου. Το χάρισμα ελέγχει χωρίς αντίτιμο την ποιότητα, το να χαρίζεσαι σημαίνει ν’ ανοίγεσαι χωρίς να ζητάς κανένα αντάλλαγμα. Χωρίς αυτό το χάρισμα δε θα φτάσουμε ποτέ την ποιότητα αλλά θα παραμένουμε πάντοτε στο αδιαπέραστο της πράξης. Η δράση που δε μ’ εμπλέκει, που δε μου αλλάζει τη ζωή βάζοντας με σε κίνδυνο, είναι μια απλή πράξη, μια ρουτίνα που τείνει να μολύνει ακόμα και την ίδια την καθημερινότητα μου»

Α. Μπονάνο

Την 1η Οκτώβρη 2009 πραγματοποιείται απαλλοτρίωση σε τράπεζα στα Τρίκαλα. Αργότερα την ίδια μέρα, συλλαμβάνονται και προφυλακίζονται οι αναρχικοί Χρήστος Στρατηγόπουλος και Αλφρέντο Μπονάνο. Ο Χρήστος αναλαμβάνει την ευθύνη της ενέργειας ενώ ο Αλφρέντο αρνείται τις κατηγορίες που του αποδίδονται. Μέχρι σήμερα οι δύο σύντροφοι παραμένουν έγκλειστοι στις άθλιες συνθήκες που επικρατούν στα κελιά της ελληνικής δημοκρατίας. Όπως πάντα έτσι και τώρα, σε καιρούς συνολικής κρίσης του συστήματος, το κράτος – το ενιαίο κόμμα των αφεντικών, αυτών των νόμιμων ληστών που συσσωρεύουν τον κοινωνικό πλούτο στα χρηματοκιβώτια τους και ονομάζουν, μέσω των μμε, ληστή όποιον πολεμάει αυτήν τη συνθήκη καταπίεσης και εκμετάλλευσης ξέρει να τιμωρεί παραδειγματικά τους δεδηλωμένους εχθρούς του.

Όσον αφορά ειδικότερα τον Α.Μπονάνο, τον 73χρονο σύντροφο με μια πολύχρονη και πολύμορφη παρουσία στις γραμμές του διεθνούς αναρχικού-ανατρεπτικού ρεύματος που έχει σοβαρά διαγνωσμένα και από το ίδιο το κράτος- προβλήματα υγείας (καρδιακή ανεπάρκεια, σακχαρώδη διαβήτη, υπέρταση, σοβαρά μυοσκελετικά προβλήματα), η παράταση του εγκλεισμού του αποκτά χαρακτηριστικά εκδίκησης και φυσικής εξόντωσης και θέτει σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή του.

Όμως, όπως κάθε αιχμάλωτος του κράτους, έτσι και ο Χρήστος και ο Αλφρέντο δεν είναι μόνοι τους.

ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗ ΦΥΣΙΚΗ ΕΞΟΝΤΩΣΗ – ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΑΛΦΡΕΝΤΟ ΜΠΟΝΑΝΟ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟ ΧΡΗΣΤΟ ΣΤΡΑΤΗΓΟΠΟΥΛΟ

[7] Η εισήγηση του Αλφρέντο Μπονάνο με τίτλο “Ο Μαλατέστα και η έννοια της επαναστατικής βίας” στην αναρχική συνάντηση που διοργανώθηκε στις 5, 6 & 7 Δεκέμβρη 2003 στη Νάπολη από ναπολιτάνικες αναρχικές ομάδες, την Αναρχική Ιταλική Ομοσπονδία (FAI) και το Κέντρο Ελευθεριακών Μελετών σε συνεργασία με το Ίδρυμα Morra, με αφορμή τα 150 χρόνια από τη γέννηση του Ερρίκο Μαλατέστα, κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Τζεντάι, στην Αθήνα το φθινόπωρο του 2010, αφιερωμένη στη μνήμη του συντρόφου Κώστα Σειρηνίδη.

Στις 23 Σεπτέμβρη 2020, μετά από δήθεν ανώνυμο τηλεφώνημα, συλλαμβάνεται από την «αντι»τρομοκρατική ο σύντροφος Π. Γεωργιάδης και μετά από έρευνα που ακολούθησε στην νόμιμα νοικιασμένη αποθήκη βιβλίων του και την ανεύρεση ποσότητας εκρηκτικής ύλης, πυροκροτητών και σφαιρών διατάσσεται η προφυλάκιση του με διογκωμένο κατηγορητήριο.

Μετά από δεκαοκτώ μήνες προφυλάκισης και αφού το “απλό” πλημμέλημα της οπλοκατοχής μετατρέπεται σε κακούργημα, ο σύντροφος καταδικάζεται σε ποινή πέντε ετών, μ’ αναστολή μέχρι το εφετείο, χωρίς πουθενά καθ’ όλη τη διάρκεια της δίκης να παρουσιαστεί έστω και ένα στοιχείο που να τεκμηριώνει ότι ο σκοπός της κατοχής των εκρηκτικών ήταν η διάθεση σε τρίτους – το μόνο κριτήριο που διαφοροποιεί την κατοχή των υλών από πλημμέλημα σε κακούργημα.

Αυτό που επί της ουσίας αναβαθμίζει την κατηγορία εναντίον του Πολύκαρπου είναι η συνεχής, αμετάκλητη και μη ανασταλτική συμμετοχή του στους κοινωνικούς- ταξικούς αγώνες. Ο σύντροφος βρίσκεται στο στόχαστρο των διωκτικών μηχανισμών γιατί για περισσότερα από είκοσι χρόνια είναι αδιάλειπτα παρών στους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες της εποχής του.

Συμμετέχοντας στους αγώνες των φυλακισμένων κατά τη διάρκεια της παραμονής του στις φυλακές, όντας αλληλέγγυος στους μετανάστες και τις μετανάστριες, συμμετέχοντας σε αντι-ιμπεριαλιστικούς – αντικαπιταλιστικούς – αντιφασιστικούς και εργατικούς αγώνες και σε τόσες άλλες, μεγάλες ή και μικρότερες, στιγμές της ταξικής πάλης.

Παρών στη διάδοση του ανατρεπτικού λόγου, είτε μέσω των εκδόσεων Ασύμμετρη Aπειλή, Μόλοτ και Red n Noir, είτε μέσω του κινηματικού εκδοτικού εγχειρήματος Los Solidarios. Διεξάγωντας έναν καθημερινό αγώνα -ευτυχώς όχι μόνος του- ενάντια στη συνωμοσιολογία και τον ανορθολογισμό που αναδείχθηκε κατά τη διάρκεια και μετά την πανδημία.

Αυτό που διακυβεύεται την Τετάρτη 13/12, είναι το αν θα καταρρεύσει πλήρως το αφήγημα της “αντι”τρομοκρατικής -η οποία και συνέταξε τη δικογραφία την οποία υιοθέτησε και η δικαστική εξουσία κατά τη διάρκεια του πρωτόδικου δικαστηρίου- και ο σύντροφος θα απαλλαχθεί πλήρως ή αν λόγω των εμμονών των αστυνομοδικαστικών μηχανισμών θα οδηγηθεί εκ νέου στη φυλακή.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ.

ΠΙΣΩ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ – ΕΜΠΡΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ & ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΕΣ.

ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΥΛΙΚΑ – ΗΘΙΚΑ – ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ & ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤ(ΡΙ)ΕΣ.

Δίκη – Συγκέντρωση Αλληλεγγύης. Εφετείο Αθηνών (Λουκάρεως). Τετάρτη 13/12. 6ος όροφος, 9.00 πμ.

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)
Αθήνα. Δεκέμβρης 2023

Στα ασφαλτένια αλώνια της πόλης, στους δικούς µας δρόµους. Εκεί που ακόµα είναι ανοιχτές οι λακκούβες από τις παλιές φωτιές. Εκείνες που αφήσαµε στη µέση. Εκεί, θα συναντηθούµε ξανά…

Την Τετάρτη 6 Δεκέμβρη 2023 συμπληρώνεται η πρώτη δεκαπενταετία από την εν ψυχρώ κρατική δολοφονία του συντρόφου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, στη συμβολή των οδών Μεσολογγίου & Τζαβέλα στα Εξάρχεια, από τους ένστολους αμετανόητους φονιάδες Κορκονέα και Σαραλιώτη.

Μια εν ψυχρώ κρατική δολοφονία που σημάδεψε ανεξίτηλα μια ολόκληρη γενιά και πυροδότησε, αρχικά στην Αθήνα κι έπειτα σ’ όλη τη χώρα, τη μαζικότερη, μαχητικότερη και πλέον μακρόβια κοινωνική – ταξική Εξέγερση στην αιματοβαμμένη ιστορία της Γ’ Ελληνικής “Δημοκρατίας”, η οποία άφησε σαφώς τα αγωνιστικά – μαχητικά χνάρια της, στη μετέπειτα πορεία της ταξικής πάλης και του κοινωνικού ανταγωνισμού αυτού του τόπου.

Μια κοινωνική – ταξική Εξέγερση “προφητική”, που ξέσπασε ενώ ήδη είχαν αρχίσει να συσσωρεύονται απειλητικά -πάνω από τα κέφαλια της χειμαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας- τα σύννεφα της καπιταλιστικής Κρίσης και οι νόμοι – λαιμητόμοι των προμνημονιακών, μνημονιακών και “μεταμνημονιακών” χρόνων,

Μια κοινωνική – ταξική Εξέγερση που στάθηκε αρκετή […] από τη µία για να λερωθούν για τα καλά τα καθεστωτικά βρακιά σύσσωµου του αστικού πολιτικού συστήµατος και από την άλλη να καταδείξει όλον τον πλούτο, τον «πρωταγωνιστισµό» αλλά και τα όρια του πολύµορφου και πολυτασικού αναρχικού – αντιεξουσιαστικού χώρου (που αποτέλεσε αναµφισβήτητα τον πυροκροτητή, αλλά όχι τη θρυαλλίδα, της εξέγερσης), της κοµµουνιστικής αριστεράς καθώς και του ευρύτερου ανταγωνιστικού (κυρίως νεολαιίστικου) κινήµατος, το οποίο βρισκόταν τότε σε µια φάση σχετικής µαζικοποίησης και ριζοσπαστικοποίησης […]

Απόσπασμα από μια ΚτΒ Συλλογική Απολογιστική Συμβολή: Αναδρομές & Συμπεράσματα. Στόχοι Πάλης & Προοπτικές [Αθήνα, 2021].

[…] Μια εξέγερση που όντως -όπως γραφόταν ήδη από τότε- “δεν ήταν απάντηση αλλά ερώτηση, ήταν εικόνα από το µέλλον”. Μια εξέγερση µε χρονική διάρκεια και εδαφική εξάπλωση, πλατιά συµµετοχή και ευρεία σύνθεση, η οποία –αν και έµεινε στη µέση…– δεν φύτρωσε από το πουθενά, αφού αποτέλεσε τον καρπό ενός πολύχρονου και πολύµορφου αγωνιστικού ριζώµατος και άνθισε µε λίπασµα τις νικηφόρες κινητοποιήσεις του φοιτητικού κινήµατος και της αγωνιζόµενης νεολαίας ενάντια στην αντι-εκπαιδευτική µεταρρύθµιση του 2006-07. Μια εξέγερση µέσα στην πολυµορφία της οποίας µπόρεσαν να συναντηθούν –πίσω από τα οδοφράγµατα και µέσα στις καταλήψεις, στις πλατείες και τους δρόµους, στις διαδηλώσεις και τις συγκρούσεις– οι διάφορες γενιές ντόπιων και µεταναστών, αγωνιστών και αγωνιστριών: εκείνη “των 700 ευρώ” µ’ εκείνες του “Κάτσε καλά Γεράσιµε…”, του 1990-91 και των πρώτων χρόνων του µεταπολιτευτικού ριζοσπαστισµού” .

Στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες…
σύνθημα του Δεκέμβρη

Μια εξέγερση πάνω στα νωπά σημάδια της οποίας άνοιξε και ο ελπιδοφόρος κύκλος των αντιμνηνομιακών ταραχών 2010-12 που παρά τον πλούτο, τη μακρόχρονη μαζικότητα και τη πρωτοφανή διάχυση του, έμελλε να κλειστεί μέσα στα ίδια τα όρια και τις αντιφάσεις του, έχοντας αποτύχει να βάλει φρένο στο μνημονιακό οδοστρωτήρα και την καθεστωτική επέλαση που στόχευε στη “σωτηρία της χώρας”, δηλαδή των αφεντικών της. Αυτή η συλλογική –και εν πολλοίς, ανομολόγητη και ανεπεξέργαστη– ήττα, ήταν εκείνη που τελικά κατέστησε σε αποδοτική για τους ιμπερια-ληστές “δανειστές” και την ντόπια ολιγαρχία, την κυβερνητική αναρρίχηση της σοσιαλδημοκρατίας που (σε συσκευασία “πρώτης φοράς αριστερά”) για άλλη μια φορά στην ιστορία υπηρέτησε επάξια τον παλιό κόσμο. Μέσα στο γενικευμένο κλίμα ταξικής οπισθοχώρησης, εργατικής υποτίμησης, κοινωνικής απογοήτευσης και κινηματικού κατακερματισμού, μετά από μια μακρόχρονη περίοδο “επαναδιατύπωσης και οργάνωσης της δεξιάς με το φασισμό, του κέντρου με το φιλο-ευρωπαϊσμό και του ευνουχισμού της αριστεράς με το ρεφορισμό”. Με τη διαμόρφωση του [πρόσκαιρου όπως αποδείχθηκε εκ των πραγμάτων…] “νέου δικομματισμού” ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ (και τις απαραίτητες κεντροαριστεροδεξιές τσόντες) και μέσα από το διαχρονικό δόγμα “Νόμος και Τάξη”, επιτεύχθηκε η σταθεροποίηση του σαπισμένου αστικού πολιτικού συστήματος και η επιδεινωμένη “μεταμνημονιακή επιστροφή στην κανονικότητα” […]

Απόσπασμα από το ΚτΒ Κάλεσμα στην (απαγορευμένη από τη ΓΑΔΑ) Συγκέντρωση στο σημείο κρατικής δολοφονίας του αναρχικού μαθητή Α.Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια στις 6/12/2020.

Διαθέσιμο ολόκληρο όπως και όλο το ΚτΒ υλικό στο prolprot.espivblogs.net

15 Δεκέμβρηδες μετά, όσα και τα χρόνια του δολοφονημένου συντρόφου μας Αλέξανδρου, η Οργή, τα περιεχόμενα και τα προτάγματα εκείνης της ιστορικής αλλά ανολοκλήρωτης αστραποβροντής, συνεχίζουν να παραμένουν (ολοένα και πιο) επίκαιρα και αδικαίωτα, ενώ η αιματοβαμμένη λίστα των νεκρών μας (Β. Μάγγος, Γ. Σαμπάνης, Κ. Φραγκούλης, Χ. Μιχαλόπουλος και τόσοι άλλοι εν ψυχρώ δολοφονημένοι από τους ένστολους αμετανόητους φονιάδες της ΕΛ.ΑΣ), συνεχίζει να μακραίνει…

15 Δεκέμβρηδες μετά, οι εφιάλτες τους που είναι τα όνειρα μας συνεχίζουν να γυρεύουν δικαίωση & εκδίκηση!

Με το αίμα ακόμα στα μάτια, με την Οργή ακόμα στα χέρια!

Όλοι & Όλες στους Δρόμους, στις διαδηλώσεις Μνήμης & Αγώνα!

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΤΑ ΠΑΡΩΝ.

Τετάρτη 6 Δεκέμβρη 2023. Αθήνα. Συγκέντρωση – Πορεία από τα Προπύλαια στις 18.00.

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)
Αθήνα, Δεκέμβρης 2023

Πάτρα. 17 Νοέμβρη 2023. Το οργανωμένο και περιφρουρημένο μπλοκ του Δυσήνιου Ίππου στο δρόμο.

1. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων χρόνων της επίτασης της κρατικής καταστολής και της καθεστωτικής προπαγάνδας για την εμπέδωση του αντιδρ-αστικού δόγματος αυταρχικοποίησης και εκφασισμού, η αναρχική ομάδα Δυσήνιος Ίππος στην Πάτρα, βρίσκεται σταθερά στο στόχαστρο των μπάτσων και των δημοσιογραφικών παπαγάλων τους στα τοπικά ΜΜΕ.

Η στοχοποίηση των συντρόφων και των συντροφισσών μας από τον ρεβανσισμό του κρατικού – παρακρατικού και δημοσιογραφικού εσμού δεν είναι διόλου τυχαία. Ο Δυσήνιος Ίππος εδώ και δύο δεκαετίες δεν έχει πάψει να συνεισφέρει πολιτικά – κινηματικά και να βρίσκεται διαρκώς στην πρώτη γραμμή των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων και αγώνων που έχουν δοθεί και συνεχίζουν να δίνονται στους δρόμους της αχαϊκής πρωτεύουσας, καθώς και να συμβάλει σε πανελλαδικά μετωπικά σχήματα και πολιτικές διαδικασίες συντονισμού της Αντίστασης και του Αγώνα, ενάντια στο Κεφάλαιο, το Κράτος του και τα βδελυρότερα γεννήματα τους: το Φασισμό, τον Ιμπεριαλισμό, τις Βάσεις του και τον Πόλεμο του.

Παράλληλα, μέσα από τη λειτουργία και τις εκδηλώσεις στον Αυτοδιαχειριζόμενο Χώρο Επί τα Πρόσω και αλλού, τις σελίδες της εφημερίδας για τη διάδοση της αναρχικής σκέψης και δράσης Ζερμινάλ και των βιβλίων των εκδόσεων Δυσήνιος Τύπος, συμβάλει σταθερά στην προλεταριακή αυτομόρφωση, την κινηματική αντιπληροφόρηση και την πολιτική συγκρότηση για την Οργάνωση στη Βάση & την Ενότητα στη Δράση που τόσο έχουν ανάγκη οι καιροί μας.

Αυτοί είναι οι πραγματικοί λόγοι αυτής της μακροχρόνιας κατασταλτικής επιχείρησης που δεν στοχεύει σε τίποτα λιγότερο από τον περιορισμό της πολιτικής δράσης, την απομόνωση από τις άλλες αναρχικές και ευρύτερες κινηματικές κοινωνικές – ταξικές – πολιτικές δυνάμεις της πόλης, μέσα από την τρομοκράτηση των μελών του Δ.Ι. Μια κατασταλτική επιχείρηση στοχοποίησης που περιλαμβάνει διαρκείς παρακολουθήσεις και παρενοχλήσεις ασφαλιτών σε χώρους εργασίας συντρόφων και συντροφισσών, τραμπουκισμούς και ξυλοδαρμούς, συλλήψεις χωρίς στοιχεία με στημένα κατηγορητήρια και κατευθυνόμενα δημοσιεύματα από ντόπιους αλήτες ρουφιάνους δημοσιογράφους.

2. Οι εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις Μνήμης & Αγώνα για τη φετινή 17η Νοέμβρη, μισό αιώνα μετά την κοινωνική – ταξική Εξέγερση του Πολυτεχνείου, πραγματοποιήθηκαν με νωπή ακόμα την κρατική δολοφονία του 17χρόνου Χρήστου Μιχαλόπουλου στη Βοιωτία, ενός ακόμα προλετάριου νεολαίου που έπεσε νεκρός από τις σφαίρες των ρατσιστών φονιάδων της ΕΛ.ΑΣ και με την επιχείρηση συγκάλυψης αυτού του στυγερού εγκλήματος -από τα καθεστωτικά ΜΜΕ και την αστυνομικόδικαστική “δικαιοσύνη”- να βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, όπως (άλλωστε) κι εκείνη για το βαρύτατο τραυματισμό της 16χρόνης αντιφασίστριας Β. από τους ένστολους δολοφόνους της ΟΠΚΕ, κατά τη διάρκεια αντιφασιστικής συναυλίας στο Νέο Ηράκλειο στις 28/10 ενάντια στην πανευρωπαϊκή φασιστόμαζωξη την 1η Νοέμβρη.

Ήταν μια 17η Νοέμβρη μέσα σ’ ένα ιδιαίτερα φορτισμένο κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον (σαράντα ημέρες μετά την -ιστορικών διαστάσεων- επαναστατική πλημμύρα που εξαπολύθηκε από την Παλαιστινιακή Αντίσταση στις 7 του Οκτώβρη), η οποία δίκαια χρωματίστηκε από τις σημαίες και τα συνθήματα για τη Λευτεριά στην Παλαιστίνη & τη διεθνιστική Αλληλεγγύη στη μαρτυρική & αδούλωτη Γάζα που βρίσκεται ανελέητα στο στόχαστρο της εθνοκάθαρσης από την ταπεινωμένη πολεμική μηχανή του κράτους – απαρτχάιντ του Ισραήλ, με τη στήριξη και συνενοχή των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ.

Μια 17η Νοέμβρη με μαζικότατες διαδηλώσεις σ’ όλη τη χώρα, οι οποίες αιματοκυλίστηκαν από τους μπάτσους της Γ’ Ελληνικής “Δημοκρατίας” σε Γιάννενα και Πάτρα, όπου μ’ αφορμή τη σύλληψη συντρόφου – μέλους του Δ.Ι, στοχοποιημένου εδώ και χρόνια από τους αστυνομικοδικαστικούς μηχανισμούς εξαιτίας της πολιτικής αγωνιστικής δράσης του, οι αργυρώνητες πένες της καθεστωτικής φυλλάδας “Πελοπόννησος” πήρανε και πάλι φωτιά…

3. […] Από την ένταση και το βάθος της επιθετικότητας κράτους και κεφαλαίου διαφαίνεται ότι στόχος είναι η «αλλαγή του μεταπολιτευτικού παραδείγματος», η ραγδαία ανατροπή των κοινωνικών συσχετισμών, η ακραία λεηλασία της κοινωνικής βάσης και της εργατικής τάξης και η ανατροπή των κατακτήσεων αγώνων αιώνων.

Οι συνθήκες ήττας που επικρατούν εδώ και δεκαετίες στο κίνημα και η αδυναμία συγκρότησης μιας συνεκτικής, πειστικής προοπτικής απελευθέρωσης σε συνδυασμό με πλήθος άλλων παραγόντων, επιτείνουν την σφοδρότητα της επίθεσης κράτους και κεφαλαίου […]

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, ως αναρχική ομάδα «δυσήνιος ίππος», μαζί με φοιτητικούς συλλόγους, εργατικά σωματεία, φοιτητικά και εργατικά σχήματα, άλλες οργανώσεις και συλλογικότητες, επιλέξαμε να δώσουμε τις δυνάμεις μας για ακόμα μια χρονιά στη μαζικοποίηση του πολιτικού τριημέρου του Πολυτεχνείου στο Παράρτημα και τη διαδήλωση από τον φυσικό χώρο της εξέγερσης. Είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι εδώ και χρόνια δίνεται μια σημαντική μάχη μέσα στους κόλπους του ευρύτερου κινήματος ενάντια στη συκοφάντηση, την απαξίωση και απονοηματοδότηση της πορείας από το Παράρτημα.

Η μαζική παρουσία του κόσμου σε όλα τα μπλοκ που συγκρότησαν τη διαδήλωση, κόντρα στο κλίμα τρομοκρατίας και την καταστολή αποτελεί ελπιδοφόρο μήνυμα και κρίσιμη παρακαταθήκη για τη συνέχεια και την ενδυνάμωση του αγώνα. Γιατί η ενότητα στη δράση, ο συντονισμός των αγωνιστικών δυνάμεων, η κοινή παρουσία στο δρόμο και η συνεννόηση είναι απαραίτητα στοιχεία για την ανάπτυξη και μαζικοποίηση του κινήματος. Οι διαφωνίες και οι αντιπαραθέσεις που μπορεί να υπάρχουν σε μια σειρά από ζητήματα (ιδεολογικά, πολιτικά, αντίληψης, στρατηγικής και τακτικής) με άλλες δυνάμεις, δεν αποτελούν τροχοπέδη στην κοινή παρουσία στο δρόμο, αλλά ζητήματα συζήτησης, πολιτικής διαπάλης και αντιπαράθεσης στους κόλπους του κινήματος.

Η αναγκαία αυτή επισήμανση γίνεται για να γίνει ξεκάθαρος ο διαχωρισμός που υπάρχει για εμάς ανάμεσα στην πολιτική διαφωνία και στις αντικινηματικές πρακτικές και αντιλήψεις που εκφράστηκαν για ακόμα μια φορά στη διαδήλωση, εν μέσω σφοδρής επίθεσης από τις δυνάμεις καταστολής σε μια σειρά από μπλοκ. Πρακτικές και αντιλήψεις που στράφηκαν στην ουσία απέναντι σε όλο το σώμα της διαδήλωσης και οδηγούν στον εκφυλισμό και στην απομαζικοποίηση της διαδήλωσης από τον φυσικό χώρο της εξέγερσης που είναι το Παράρτημα και έρχονται σε ευθεία αντιπαράθεση με τις χρόνιες προσπάθειες αγωνιστικών δυνάμεων να διατηρηθεί το κάλεσμα από κει.

Από την πλευρά μας, η οργανωμένη και περιφρουρημένη -στο μέτρο των δυνατοτήτων μας- παρουσία στο δρόμο με τα δικά μας χαρακτηριστικά και περιεχόμενα είναι κάτι το δεδομένο και αναγκαίο. Η παρουσία μας στο δρόμο πρώτα από όλα σημαίνει ευθύνη και σεβασμός. Ευθύνη για αυτό που λέμε και κάνουμε. Σεβασμός για αυτόν που στέκεται δίπλα μας. Δεδομένος είναι ο σεβασμός μας σε κάθε δύναμη που επιθυμεί να διαδηλώσει με τα δικά της χαρακτηριστικά. Αντίθετα, η λογική της καβάτζας, του παρτακισμού, της «εκτόνωσης», της αθέτησης των συλλογικών αποφάσεων και της επιβολής, κρυμμένης κάτω από έναν υποτιθέμενο «εξεγερτικό» μανδύα, όπως αυτή εκφράστηκε για ακόμα μια φορά στη διαδήλωση της 17ης Νοεμβρίου, δεν έχει καμία σχέση με τον αγώνα, τις δομές, τον σχεδιασμό, την τακτική-στρατηγική του, τις πρακτικές και τις αντιλήψεις του. Η κουλτούρα της επιβολής μασκαρεμένη κάτω από μια υποτιθέμενη «συγκρουσιακότητα» η οποία μετά από λίγο μεταφράζεται στο «όποιος σώσει τον εαυτό του», όχι μόνο δεν έχει σχέση καμία με τις αξίες της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης, την αγωνιστική κουλτούρα και το ήθος, αλλά αντίθετα η συγκεκριμένη κουλτούρα, οι πρακτικές και αντιλήψεις αυτές είναι εχθρικές για τον αγώνα και δεν έχουν καμία θέση στο κίνημα. Η επανεμφάνισή και η ανακύκλωσή τους, με θλιβερά κάθε φορά αποτελέσματα, είναι συνέπεια των δομικών παθογενειών του αναρχικού «χώρου» και των προβληματικών αντιλήψεων που παρασιτούν και εμφιλοχωρούν μέσα σε αυτόν.

Η επίθεση της αστυνομίας από δύο σημεία, ο εμβολισμός στην ουσία της διαδήλωσης και οι επαναλαμβανόμενες επιθέσεις με κρότου λάμψης και χημικά είχαν ως αποτέλεσμα τη σύλληψη 3 αγωνιστών-τριών, ένας εκ των οποίων μέλος της συλλογικότητάς μας. Οι συλληφθέντες-συλληφθείσα αφέθηκαν ελεύθεροι την επόμενη μέρα με κατηγορίες πλημμεληματικού χαρακτήρα […]

Αποσπάσματα από την Ανακοίνωση του Δυσήνιου Ίππου για τη Διαδήλωση της 17 Νοέμβρη, Διαθέσιμη ολόκληρη στο ipposd.org

ΜΠΑΤΣΟΙ – ΔΙΚΑΣΤΕΣ – ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ & ΤΙΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΕΣ ΜΑΣ – ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΔΥΣΗΝΙΟΣ ΙΠΠΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ. ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ & ΤΗΝ ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ, Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ & ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ!

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)
Αθήνα, 30/11/2023.

Από την Καβάλα, από τον φίλο & σύντροφο Μιχάλη Μαυρόπουλο [*], λάβαμε και αναδημοσιεύουμε από την Αέναη κίνηση-moto Perpetuo “Για την αυτονομία και την χειραφέτηση-per l’ autonomia e l emancipazione”, αυτό το βαθιά ανθρώπινο και εν κινήσει κείμενο του.

Σκόρπιες σκέψεις: για το μεγαλείο της ζωής και του θανάτου.

φοβερή ημέρα η χθεσινή, λίγες ώρες πριν τη 17η του νοέμβρη, η μοίρα μου έλαχε να παραστώ σε ένα συμβάν που ξύπνησε μέσα μου, αν κοιμόντουσαν ποτέ, αρχέγονα ερωτήματα και αναζητήσεις, συναισθήματα τεράστια, το νόημα, την τρομερή δύναμη των ζητημάτων της ζωής και του θανάτου!

βρέθηκα να παρίσταμαι στον αγώνα που έκανε ένας νεαρός εργάτης να κρατηθεί στη ζωή, μόλις είχε τσακιστεί στην άσφαλτο πέφτοντας από ύψος στην άκρη του δρόμου, έχοντας για κάποιο λόγο γλιστρήσει στο κενό από μια σκαλωσιά, έξω από το σπίτι, φτιάχνοντας τη μόνωση κατοικίας, 10 η ώρα το πρωί μιας ηλιόλουστης μέρας στη γειτονιά μας.

Μέτρα ασφαλείας μηδέν, ως συνήθως, είκοσι εικοσιπέντε χρονών το παλικάρι, θα μπορούσε να είναι ο γιός μου, ταράχτηκα αφάνταστα, έκλαψα κάποια στιγμή με αναφιλητά, το ΕΚΑΒ προς τιμήν του ήρθε μέσα σε πέντε λεπτά, ΑΥΤΟΣ μες τα αίματα, βογκούσε, για μένα ζητούσε τη μάνα του, παλεύει να κρατηθεί στη ζωή με ότι του έχει απομείνει, σηκώνεται και ξαναπέφτει, σαν τον πυγμάχο στο ρινγκ που παλεύει να αποφύγει το νοκ άουτ.

Ένιωσα μόνος, αδυσώπητα φοβισμένος, άδειος, κενός μπροστά στο μυστήριο της ζωής. Ποιος αποφασίζει αν το παιδί θα ζήσει ή θα πεθάνει, αυτός ο αμείλικτος Κριτής; Πόσο μικροί είμαστε τελικά! αναλώσιμοι, η ζωή μας κρέμεται σε δευτερόλεπτα, κάποιοι την αξία της παίζουν στα χρηματιστήρια και αποκομίζουν κέρδη, 10, 15 ασθενοφόρα στο Νομό κάθονται παροπλισμένα διότι δεν υπάρχουν χρήματα για την συντήρηση τους, εργάτες δουλεύουν μαύρα δίχως μέτρα προστασίας, δίχως δίχως κλπ, την ώρα που οι σιωνιστές κυνηγούν νοσοκομεία και εμείς βρίζουμε τον ΕΥΚΟΛΟ ΣΤΟΧΟ! Τα κέρδη και ο πλουτισμός πάνω από την αξία της ΖΩΗΣ

αδυσώπητο το μόνοι μας, ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΤΟ ΕΜΕΙΣ, ΜΑΖΙ, πόσο εύκολο να βρίζουμε τους άλλους, πόσο δύσκολο να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας, όταν μας καλεί η ιστορία, ανθρωπάκια ΕΜΕΊς που το παίζουμε σούπερ ήρωες στο διαδίκτυο, ελάχιστοι απέναντι στη μοίρα που καλεί, για μια φορά στη ζωή, να κάνουμε την υπέρβαση και να απαιτήσουμε τη σωτηρία της ΖΩΗΣ, του παλικαριού, του κάθε νέου που τσακίζεται κάτω από τα γρανάζια ενός ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟς.

Ποια παρακαταθήκη θα αφήσουμε στα παιδιά μας;

Μάρλον Μπράντο, Αποκάλυψη Τώρα. Ας Τρέξουμε ανθρωπάκια, να αφουγκραστούμε. η ζωή μας ζητά, έστω για μια φορά, να σταθούμε Άξιοι που μας παραχώρησε ΖΩΗ, να αποφασίσουμε και επιβάλλουμε, ακριβώς, η ζωή να έχει μεγαλύτερη ΑΞΙΑ από τα κέρδη, τα εμπορεύματα, τις αγορές, την ανάπτυξη, ή όπως στο διάολο αλλιώς ονομάζουν το γαμημένο σύστημα τους όλοι αυτοί οι μπαγλαμάδες στους οποίους κάθε φορά αναθέτουμε να κυβερνούν τις ζωές μας. Ποιος θα απολογηθεί για αυτό το παλικάρι, που για ένα κομμάτι ψωμί, ανέβηκε πάνω σε εκείνη τη σκαλωσιά, κι αντ’ αυτής, σωριάστηκε ματωμένο, πρησμένο σαν τούμπανο, στης σκληρής ασφάλτου την αγκαλιά;!

Κάποιος που έρχονταν απ’ την απέναντι μεριά είπε πως έμοιαζε πετσέτα να πέφτει στο κενό από ψηλά!

Γιατί; αυτό το σκληρό ΓΙΑΤΙ απευθύνω και κάθε υπεύθυνο και ανεύθυνο από όλους εμάς που θα πάμε να γιορτάσουμε, ΑΙΣΧΟΣ, την ημέρα του Πολυτεχνείου, την οποίαν κάποιοι καρνάβαλοι θέλουν να καταργήσουν. Το στόχαστρο της Ιστορίας έχει μπει ή δη σε λειτουργία! Η Γάζα ήταν η αρχή. Κανείς από εμάς δεν θα είναι πλέον ίδιος. Η ανθρωπότητα η ίδια δεν μοιάζει με αυτήν πριν την 7η οκτωβρίου. Όσα ανάθεμα κι αν ξεστομίζουν από την ευκολία του διαδικτύου οι συνήθεις απάνθρωποι, πίσω γυρίζουν τα ανάθεμα, επάνω τους, θα τους καταβροχθίσουν, αλήτικα, συμμορίτικα, αυθεντικά!

Διότι έχουμε την οργή, όπως τραγουδούσε κάποτε, χθες, σήμερα και πάντα η Keny Arkana! Σήμερα ο Θεός της Αγάπης έγινε και Θεός Εκδικητής!

και μετά από μια όμορφη παρέμβαση της Βίκυς:

…η ζωή είναι πολύ μακριά

μεταξύ πόθου
και σπασμού
μεταξύ δύναμης
και ύπαρξης
μεταξύ ουσίας
και πτώσης
πέφτει η σκιά
γιατί δικό σου είναι το βασίλειο

γιατί δική σου είναι η ζωή
γιατί η ζωή σου είναι δική σου
δική σου

αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος
όχι μ’ ένα πάταγο αλλά μ’ ένα λυγμό

Οι κούφιοι άνθρωποι – 2002, ωχρά σπειροχαίτη

[*] Σπούδασε Κοινωνιολογία στη σχολή Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Φλωρεντίας. Συνταξιούχος ασφαλιστικός σύμβουλος, διετέλεσε για μια εικοσαετία εκπαιδευτής θαλασσίων σπορ, όπως επίσης στη συνέχεια αποθηκάριος, dj σερβιτόρος και μπάρμαν, κολυμβητής από μικρός, windsurfer και ότι άλλο παίζεται στην αμμουδιά, περιπατητής, μεταφραστής και διάφορα άλλα που δεν είναι της ώρας να τα πούμε!

Ο εκδοτικός ΜΕΘΕΞΙΣ έχει δημοσιεύσει το βιβλίο του »Εκκενώστε τους δρόμους από τα όνειρα», το οποίο μαζί με το »Ένας παγκόσμιος χάρτης που περιέχει τη Χώρα Ουτοπία» που κυκλοφόρησε πρόσφατα και το »Μια φορά αυτόνομοι παντοτινά αυτόνομοι» που βρίσκεται στα σκαριά και θα το δούμε στη συνέχεια, θα αποτελέσουν την Τριλογία-Λειτουργία του ξεσηκωμού!

[από aenaikinisi.wordpress.com]

Η ακόλουθη συνέντευξη του συντρόφου Φίλιππου Καλομενίδη [*] δημοσιεύθηκε στα ιταλικά στο nuovaresistenza.org στις 9/11/2023. Μεταφράστηκε στα ελληνικά από τον Λ.Β και δημοσιεύεται ως ακόμα μια συμβολή στην προλεταριακή – διεθνιστική αντιπληροφόρηση, ενάντια στην καθεστωτική σιωνιστική – ευρωατλαντική παραπληρόφορηση, ως ακόμα ένα συντροφικό σινιάλο Αλληλεγγύης από την αθηναϊκή μητρόπολη ως το νησί της Σαρδηνίας και όλη τη Μεσόγειο των Λαών, για τη Νίκη στα όπλα της Αντίστασης, ως τη Λευτεριά στην Παλαιστίνη.

Προλεταριακή Πρωτοβουλία
Αθήνα, 11 Νοέμβρη 2023.

Ένα μήνα μετά την 7η Οκτώβρη | Μια συνέντευξη του Φίλιππου Καλομενίδη.

του ken sharo
sharo@contropotere.org

Πριν από ένα μήνα, η 7η Οκτώβρη: το ρήγμα στην πολιορκία της Γάζας από την πλευρά της Παλαιστινιακής Αντίστασης. Για τις δυτικές κυβερνήσεις, τα συστημικά ΜΜΕ και πάρα πολλούς Ευρωπαίους ειρηνιστές, υποστηρικτές της παλαιστινιακής υπόθεσης, επρόκειτο για “μια τρομοκρατική επίθεση”. Στο συνοπτικό, “ποιητικό και αιρετικό” γραπτό σου “Η Παλαιστινιακή Επανάσταση της 7ης Οκτώβρη” (που δημοσιεύθηκε στα ιταλικά από το Παρατηρήτηριο Καταστολής [Osservatorio Repressione] στις 20/10/2023 κι έπειτα στα ελληνικά από την Προλεταριακή Πρωτοβουλία στις 5/11/2023), ήδη από τον τίτλο χρησιμοποιείς τη λέξη “επανάσταση”. Μια λέξη που δεν συμμερίστηκαν όλοι. Αντίθετα…

Πιστεύω ότι έδωσα φωνή σε μια διάχυτη συνειδητοποίηση. Για να γίνει ορατό το προφανές γεγονός πως περί επανάστασης πρόκειται, στους προσεκτικότερους στάθηκαν αρκετές οι πολλές λυρικές εικόνες, οι διαρθρώσεις του σκεπτικού μου ή και μονάχα δυο προτάσεις απ’ όσα έγραψα: “Μια ανατροπή που πάει πέρα από την ωφελιμιστική και τακτικίστικη λογική του πολέμου και δεν μπορεί χυδαία να ονομάζεται «πόλεμος». Όπως όλες οι σπάνιες εκρήξεις που φέρνουν στην επιφάνεια μια νέα έννοια του ανθρώπινου, πρέπει να ονομαστεί με τη λέξη «επανάσταση»”.

Η Παλαιστινιακή 7η Οκτώβρη βάζει φωτιά, πέρα από τη διάσταση της σύγκρουσης για την αποικιακή απελευθέρωση. Σηματοδοτεί αναμφίβολα την εκκίνηση μιας ανεπίστρεπτης επαναστατικής διαδικασίας στο αραβικό κόσμο και τη φιλελεύθερη δύση, ανεξάρτητα από την κατάληξη της εξόντωσης των άμαχων Γαζαίων, η οποία βρίσκεται σ’ εξέλιξη αυτές τις ώρες, υπό την ονομασία “στρατιωτική επιχείρηση”, επειδή αυτή τη φορά το Ισραήλ, η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι ΗΠΑ θα πληρώσουν με άμεσους, μεσοπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους όρους, ένα αφάνταστο τίμημα για το αίμα που προκαλούν.

Με την αποικιοκρατική λογική του γερασμένου ιταλικού πολιτισμικού συστήματος δεν είναι εύκολο να γίνει αντιληπτό, αλλά ζούμε την πρώτη αυθεντική επανάσταση αυτού του αιώνα: την παλαιστινιακή thawra ( ثورة ).

Γιατί η επίσημη δυτική σκέψη δεν αντιλαμβάνεται την επαναστατική διάσταση της 7ης Οκτώβρη;

Γιατί οι “σύντροφοι” που έχουν πρόσβαση στα κυρίαρχα ΜΜΕ είναι «καλές ρατσιστικές ψυχές», θα σχολίαζε ο Fanon. Μέσα στην “ευρωπαϊκή” δολοφονική, κυριαρχική ειρήνευση υποτιμάται, κι έπειτα εξαφανίζεται, η βαθύτερη σημασία της επαναστατικής μορφής μιας ιστορικής πράξης.

Διόλου τυχαία, πολλοί μπέρδεψαν τις εμπειρίες πολιτικής αναταραχής, ακόμα και σημαντικής, με τις επαναστάσεις, μόνο και μόνο επειδή διέκριναν την αναλαμπή ενός θολού και αδύναμου σχεδιασμού με σοσιαλδημοκρατικές ρίζες. Δηλαδή οικίες με τους καλούς και πολιτισμένους τρόπους του λευκού βορρά, εκείνους που χρησιμοποιούνται για να παγιδεύσουν τους λαούς και να παριστάνουν ότι αλλάζουν τα πράγματα.

Όπως οι λιβανέζικες και οι χιλιανές αναταραχές του 2019. Λαϊκές ωθήσεις, αμυντικές συγκριτικά με τη φιλελεύθερη βία, που εξαντλήθηκαν μέσα στην βαλτώδη κοινοβουλευτική διαδρομή: από την μια πλευρά με την παραίτηση ενός εύκολα αντικαταστάσιμου πρωθυπουργού, από την άλλη με την εκλογή ενός προέδρου απλά εξουδετερωμένου.

Με αυτή την αφορμή, είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί πως η πολύ νεολαιίστικη, εκπληκτικά απολίτιστη γαλλική εξέγερση –προσοχή, εξέγερση όχι επανάσταση– στις αρχές του καλοκαιριού, προκάλεσε αντίθετα στις ελίτ της ευρωαριστεράς περισσότερη ανησυχία παρά συμπάθεια.

Αυτό γιατί εκείνα τα φωτισμένα τέκνα των Αράβων και των Αφρικανών ζωγράφισαν με πραγματικές, αρχέγονες φωτιές και όχι με το “κινηματογραφικό εφέ φωτιάς” ενός εκλογικού προγράμματος.

Συζητώντας πριν ξεκινήσουμε αυτήν τη συνέντευξη, μας είπες ότι υπάρχουν τρία βασικά χαρακτηριστικά της Παλαιστινιακής Επανάστασης. Ποιο είναι το πρώτο;

Είναι η καταλυτική ισχύ που αποκαλύπτει μια πρωτόγνωρη αντίληψη της γυναίκας και του άντρα ως υποκείμενα που απελευθερώνουν τον «ανθρώπινο εξτρεμισμό», «αγωνίζονται ενάντια σ’ αυτή τη ζωή», την αλυσοδεμένη, απαλλοτριωμένη και γδαρμένη, την οποία και εκτοξεύουν σαν όπλο ενάντια στον εχθρό για να φτάσουν στη νίκη, ώστε τα παιδιά που έρχονται να προσγειωθούν μέσα στη βαθιά ύπαρξη, την ενστικτώδη αλήθεια χωρίς ανισότητες.

Η Παλαιστινιακή Επανάσταση δεν θέτει καν ως υπόθεση τη δυνατότητα μεσολάβησης με το γενοκτονικό και παράνομο Ισραήλ.

Η θέληση επανάκτησης κάθε κομματιού γης, το οποίο κλάπηκε κάτω από τα βήματα του άποικου που είναι επιτέλους τρομαγμένα. Η θέληση ν’ αρπαχτεί από το λαιμό του σφετεριστή κάθε ικμάδα του αέρα που αναπνέει. Η θέληση να δοθεί και πάλι το σωστό όνομα σε κάθε βιασμένο τόπο, χωρίς καμία παραχώρηση στο αποικιακό κράτος. Είναι ένα νέο συγκλονιστικό στοιχείο της πρόσφατης ιστορίας.

Όχι τυχαία, οι αρχαίοι Έλληνες είχαν εφεύρει τον όρο νεωτερίζειν (neoterìzein): η εισαγωγή νεωτερισμών δια της ισχύος, σε κάθε πεδίο της ανθρωπότητας.

Το δεύτερο;

Είναι η ανατροπή που στοχεύει στην επίθεση χωρίς ανακωχή ενάντια στον σφαγέα, μέχρι το ξεγύμνωμα του μέσα στη δειλή αδυναμία του, μεταβάλλοντας για πάντα τον τρόπο ζωής του, τον ανώτερο βάσει θεϊκού και εθνοτικού δικαίου. Μέχρι να τον εξαναγκάσει στη πανικόβλητη φυγή, τόσο την πρακτική όσο και τη ψυχική.

Η επιθετική δυναμική, όπου η πολιτική και η στρατιωτική όψη δένονται αρμονικά, είναι αυτή που δίνει παλμό σε μια αυθεντική επανάσταση.

Οι Παλαιστίνιοι επαναστάτες όχι μόνο χτυπάνε σε βάθος της κοινωνία του κατακτητή, αλλά καταφέρνουν ακόμα και στην επιχείρηση μετατροπής της Γάζας από ένα lager, όπου υπάρχει μια καταδίκη σε βέβαιο θάνατο εδώ και πενηντά έξι χρόνια, σε φρούριο της εξέγερσης, μέσα από την οποία μπορεί να υπάρξει αναγέννηση. Από μια άτιμη φυλακή σε μήτρα του έθνους που θα έρθει στο φως. Μια λεχώνα που δέχεται να πεθάνει αρκεί να ξέρει ότι η κόρη της θα ζήσει.

Και τέλος, το τρίτο;

Η Παλαιστινιακή Επανάσταση γκρεμίζει τα σύνορα που έχουν χαράξει οι δυτικοί, είναι επίκεντρο ενός σεισμού που δονεί και θα δονεί τους –σχεδόν ήδη ρημαγμένoυς– ακρογωνιαίους λίθους του φιλελεύθερου απολυταρχισμού της ΕΕ.

Κάθε άλλο παρά «μεταμοντέρνα βία», όπως την ονόμασε κάποιος, πιθανά τρομοκρατημένος από την πιθανή απώλεια των προνομίων που έχει αποκτήσει από την πέτσα των εσχάτων.

Η Παλαιστινιακή Επανάσταση έχει μια φωνή τόσο καθαρή που –δανειζόμενος τις λέξεις του Calvino– είναι μια «διαρκή πρόκληση στο νόμο της βαρύτητας».

Εκβάλει σε τούτες τις ακτές της Μεσογείου, ακούγεται, εσωτερικεύεται με μια ανάσα από τις νέες γενιές που υπόκεινται σε συνθήκες σκλαβιάς, απαρτχάιντ, διαγραφής του μέλλοντος. Ταυτίζονται άμεσα με τους μαχητές της Γάζας ή της Δυτικής Όχθης που γνωρίζουν αυτές τις συνθήκες σε απόλυτο βαθμό και τις μάχονται μέχρι το μαρτύριο.

Ας έρθουμε στο μεγάλο κίνημα για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης που ταράζει ασταμάτητα τις ιταλικές πλατείες και εκείνες των κρατών της ΕΕ. Από τα λεγόμενα σου μου φαίνεται πως διακρίνεις κάποιες διαφορές συγκριτικά με τις κινητοποιήσεις των προηγούμενων δεκαετιών.

Είναι ένα κίνημα συνθετικό, διεθνικό, αποτελούμενο από πολλές γενιές και προσελκύει για πρώτη φορά ακόμα κι εκείνους που βρίσκονται εκτός της παραδοσιακής πολιτικής συμμετοχής. Ο Michel Foucault θα το προσδιόριζε ως «μια θαλασσοταραχή χωρίς μηχανισμό».

Αυτές οι ιδιαιτερότητες επιτρέπουν την πραγματοποίηση συνεχών και διαδοχικών ξεσηκωμών που ακολουθούν, όπως έγραψα στο δοκίμιο μετά «την Παλαιστινιακή πλημμύρα».

Στην πρωτοπορία του βρίσκονται οι νεότατες γενιές και έχει ξεκάθαρη –τόσο στο ριζοσπαστικό και νεωτερικό κομμάτι του όσο και σ’ εκείνο του ρετρό ανθρωπισμού– την ιδεολογική και χειροπιαστή συνάφεια του ιταλικού κράτους με το γενοκτονικό σιωνιστικό κράτος.

Αναφέρεσαι στον αγώνα ενάντια στην οικονομική και στρατιωτική συνεργασία μεταξύ Ιταλίας και Ισραήλ.

Όχι μόνο. Το οικονομικό και στρατιωτικό εμπόδιο είναι σημαντικό αλλά είναι μονάχα ένα από τα εμπόδια.

Όπως και το σιωνιστικό, έτσι και το ιταλικό κράτος έχει αναγάγει τον αποικιακό ρατσισμό σε θρησκεία του. H βιολογίστικη, επικυριαρχική σχέση, θεμελιωμένη μέσα στον κεφαλαιοκρατικό δεσποτισμό, μεταξύ Ιταλίας, ΕΕ και Ισραήλ είναι πρώτα και κύρια πολιτισμική.

Μόλις τον Σεπτέμβριο υπήρξε η επιμήκυνση των φυλετικών διαταγμάτων της νεοφασιστικής κυβέρνησης, τα οποία τελειοποιούν τη διοικητική κράτηση για τους μετανάστες. Ένας νόμος εθνοτικού διαχωρισμού του 1998 που φέρει –γραμμένο με το αίμα των εγκλείστων και των δολοφονημένων– τ’ όνομα του πατέρα της πατρίδας Giorgio Napolitano. Ένας κανονισμός που ανακαλεί τη σιωνιστική κατασταλτική εφεύρεση, εις το διηνεκές [ad aeternum] και στο ανώτατο πεδίο βαρβαρότητας για τους Παλαιστίνιους.

Έπειτα, ακριβώς αυτές τις μέρες σχεδιάζεται η εξορία και ο εγκλεισμός των προσφύγων σε άλλα έθνη.

Στον δικαστικό-σωφρονιστικό μηχανισμό, ο δεσμός είναι εξίσου ξεκάθαρος: η φυλάκιση δίχως τέλος των πολιτικών κρατούμενων της κάθε εποχής ξεσηκωμών. Ο ισραηλινός Νόμος των Υπηρεσιών Φυλακών του 1971 που χρησίμευσε ως πρότυπο στην Ιταλία –και χρησιμοποιεί, για να ανακαλέσουμε τον Ahmad Sa’dat, την απομόνωση του κρατούμενου «ως ποινή, ακραία μορφή βασανιστηρίου και μεθοδική ψυχική καταστροφή»– αρχικά με το άρθρο 90 για τους επαναστάτες κομμουνιστές κι έπειτα με το 41 bis για αναρχικούς, αντικαπιταλιστές μαχητές και μαφιόζους. Και στις φυλακές που επιφυλάσσονται στους “κοινούς”, στα κελιά που είναι ξέχειλα με πρόσφυγες από το Νότο του Κόσμου που δεν πρόλαβαν να τους βγάλουν από τη μέση με τους μαζικούς πνιγμούς, με τα θαλάσσια ικριώματα στη Μεσόγειο.

Δεν χρειάζεται να στήνουμε αυτί στην εξωφρενική πολεμική και αραβοφοβική προπαγάνδα, στην τηλεόραση και τις εφημερίδες, για να δούμε μπροστά στα μάτια μας την ωμότητα των Ιταλών σιωνιστών.

Σα να μας λες πως το Ισραήλ είναι εδώ.

Εδώ βρίσκονται οι παλιοί πρόγονοι του που –δεν θα κουραστώ ποτέ να το λέω– έπλασαν ένα παιδί τόσο τερατώδες, τόσο τέλειο στην εφαρμογή της γενοκτονικής δημοκρατίας, ώστε να μετατραπεί στο απόλυτο σημείο αναφοράς για το δυτικό φιλελεύθερο σύστημα.

Eίναι προφανές πως σε αυτά εδώ τα εδάφη υπάρχουν και άμεσα παρακλάδια της σιωνιστικής οντότητας. Όπως είναι γνωστό, ασκούν επιρροή στα πανεπιστήμια, στο πολιτισμικό πεδίο κι εκείνο των ΜΜΕ, στις επιχειρηματικές δραστηριότητες κάθε είδους, στους χώρους της εργασιακής εκμετάλλευσης.

Το τωρινό κίνημα για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης μάχεται στους δρόμους και τις πλατείες του ιταλικού κράτους –στερούμενο των επιφυλάξεων των προηγούμενων γενιών– το σιωνισμό και τον φιλελεύθερο απολυταρχισμό σε κάθε μορφή, χωρίς διακρίσεις μεταξύ των “ευρωπαϊκών” εξουσιών και του Ισραήλ.

Και το “ζήτημα Χαμάς” πως αντιμετωπίζεται από το κίνημα;

Σε μια δεδομένη ερώτηση, μια απάντηση ξεκάθαρη και στοιχειώδης: η Παλαιστινιακή Αντίσταση ενοποιήθηκε από το 2021 μέσα από τα τέσσερα μέτωπα της. Η Hamas είναι ένα από τα κομμάτια, το επικρατέστερο. Προσωπικά έχω γράψει και τονίσει πως το τριακονταετές έργο της ήταν και είναι πολύτιμο, κεντρικό για τη Γάζα, για την Παλαιστίνη. Δεν είναι μια τρομοκρατική σέχτα αλλά μια πολιτική, κοινωνική και επαναστατική οργάνωση. Συνεισέφερε πολλές φορές, με μια σαφή στρατηγική, να ταράξει το τέλμα που θα επέτρεπε στους σιωνιστές και τους δυτικούς να προχωρήσουν στον απόλυτο αφανισμό του παλαιστινιακού λαού.

Αυτό το μήνα ακολούθησες εκ των έσω το σαρδηνικό κομμάτι του κινήματος. Ποια είναι η εντύπωση που έχεις σχηματίσει;

Δεν πρόκειται για μια μερίδα του κινήματος αλλά για ένα κίνημα μέσα στο κίνημα, ένα κύμα δυνητικά ανώμαλο μέσα στη θαλασσοταραχή.

Όπως όλες οι αποικίες, η Σαρδηνία είναι πολύ πλούσια σε πόρους, μ’ έναν πληθυσμό που συνθλίβεται κάτω από μια αυξανόμενη ανέχεια. Καθημερινά παρακολουθεί τις ασκήσεις της στρατιωτικής κατοχής του κεντρικού κράτους, του ΝΑΤΟ, των σιωνιστικών μαχητικών αεροσκαφών με τη βοήθεια των τοπικών συνεργατών.

Ο αγώνας των Σαρδηνών στρατευμένων για την Παλαιστίνη ανάβει από μια ιστορική, σπλαχνική, ανεξαρτησιακή κλίση, μια ριζωμένη αντιαποικιοκρατία, από μια μεσογειακή, αντιδυτική κίνηση, από μια σαρκική και ψυχική αδελφοσύνη με τις παλαιστινιακές, αραβικές και αφρικανικές κοινότητες.

Εδώ πέρα βρίσκεται υπό σύσταση ένα κίνημα απίστευτα προωθημένο, μέσα στη διεθνική σύνθεση του και τις πρακτικές εσωτερικής ζύμωσης και εξωτερικής σύγκρουσης.

Με αφορμή το δοκίμιο σου για την 7η Οκτώβρη δέχθηκες διαδικτυακές απειλές, ιδιωτικές και δημόσιες, από την πλευρά μερικών σιωνιστών. Θέλεις να μας διηγηθείς τι συνέβη;

Προτιμώ να μιλήσω για τη σιωνιστική επίθεση εις βάρος του Karem Rohana, που συνέβη στη Ρώμη στις 25 του περασμένου Οκτώβρη. Aπαιτείται να του εκφράσουμε στοργή και εγγύτητα.

Η δική μου υπόθεση προκαλεί γέλιο, όπως γελοίες είναι οι προσωπικότητες που αποφάσισαν να μου αφιερώσουν την αντίστοιχη προσοχή τους.

Δεν είναι όμως αστεία η διαπλοκή που αναδύεται από το υπόστρωμα των απειλών σιωνιστικής προέλευσης. Ένα συνονθύλευμα που ενώνει προερχόμενους από το χώρο του ριζοσπαστικού κόμματος [partito radicale] με νεοφασιστικά στελέχη που βρίσκονται στις διεύθυνση των οργανώσεων Ιταλίας – Ισραήλ και απατεώνες και φαρισαίους διαφόρων προελεύσεων που ανεμίζουν σημαίες με το άστρο του Δαβίδ.

Από την άλλη πλευρά όμως, οι εβραϊκές κοινότητες και οι Εβραίοι διαμορφωτές γνώμης καταγγέλουν ένα αυξανόμενο κλίμα αντισημιτισμού.

Αν ήμουν στη θέση που είναι οι κυρίες και οι κύριοι των εβραϊκών κοινοτήτων, θα έθετα στον εαυτό μου μερικές καλοπροαίρετες ερωτήσεις, σχετικά με τη φερόμενη ανάδυση μιας τέτοιας αποστροφής, την οποία και παραποιούν, παρουσιάζοντας την ως “αντισημιτισμό” ή “αντιεβραϊσμό”, όπως θέλουν να την ονομάζουν.

Ποιες ερωτήσεις;

Γιατί στο καταστατικό της ένωσης των εβραϊκών ιταλικών κοινοτήτων, άρθρο 1, παράγραφος 3, εδάφιο k, τίθεται μεταξύ των θεσμικών καθηκόντων της, «η προώθηση των πνευματικών και πολιτισμικών επαφών με το Ισραήλ»; Γιατί τέτοια υποκρισία; Από τη στιγμή που οι «επαφές» και οι στενές σχέσεις με το ισραηλινό αποικιακό κράτος κατοχής είναι βασικά πολιτικής φύσης;

Γιατί να μην παραδεχθούν ότι οι 21 εβραϊκές ιταλικές κοινότητες είναι ενεργές διακλαδώσεις για την ισραηλινή παρουσία στα εδάφη ενός άλλου κράτους;

Πως διασυνδέεται η διαρκής επίκληση του αντιεβραϊσμού από τους εκπροσώπους τους, ώστε ν’ ανταπεξέλθουν σε δημόσιες συζητήσεις για το Ισραήλ, με την υποστήριξη που αυτοί οι ίδιοι προσφέρουν σε νεοφασιστικά κίνηματα, στους κληρονόμους εκείνων που καταδίωκαν τους Εβραίους από το 1938 ως το 1945;

Γιατί το πλήθος των οργανώσεων και των ιδρυμάτων που επιδεικνύουν την επιγραφή “Μνήμη τoυ Ολοκαυτώματος [Shoah]” δεν επιτελεί αποκλειστικά την επίσημη λειτουργία της ιστορικής έρευνας και δημοσιοποίησης αλλά είναι το μεγάφωνο της σιωνιστικής προπαγάνδας;

Γιατί η Noemi Di Segni, πρόεδρος των εβραϊκών ιταλικών κοινοτήτων, όταν με το περιορισμένο λεξιλόγιο της εκτοξεύει τον άθλιο παραλληλισμό της Παλαιστινιακής Αντίστασης με τον ISIS, δεν εξηγεί ότι αυτός ο τελευταίος φτιάχτηκε στο εργαστήριο από τους Ισραηλινούς και ξαμολήθηκε για να εκμηδενίσει τη Συρία, ενώ η Hamas κήρυξε πόλεμο μέχρις εσχάτων στον ISIS;

Οι εβραϊκές ιταλικές κοινότητες είναι Ισραήλ. Γι’ αυτό υφίστανται, αν θέλουμε να πιστέψουμε τα παράπονα τους, την ευτυχώς διαδεδομένη εχθρότητα ενάντια στο Ισραήλ. Δεν πρόκειται για μια υπόθεση εθνικής ή θρησκευτικής διάκρισης. Δεν είναι αντισημιτισμός, αντιεβραϊσμός ή αντιουδαϊσμός. Είναι αντισιωνισμός. Ένα υπαρξιακό και πολιτικό ζήτημα που προκαλείται από τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που το κράτος απαρτχάιντ διαπράττει κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό κατά των Παλαιστινίων.

Ολοκληρώνοντας, θέλεις να προσθέσεις κάτι σχετικά με τη γενοκτονία που βρίσκεται σ’ εξέλιξη στη Γάζα;

Μπορώ να πω μονάχα ότι έχω εμπιστοσύνη. Παρ’ όλη τη φρίκη και τον ασύλληπτο πόνο για τους μάρτυρες. Έχω εμπιστοσύνη και ταυτόχρονα μέσα στο κεφάλι μου ακούγονται και πάλι οι στίχοι του συροπαλαιστίνιου ποιητή Khaled Soliman Al Nassiry: «Τώρα εδώ υπάρχει όποιος κραυγάζει/ αυτό συμβαίνει μονάχα όταν ένας μετεωρίτης πέφτει πάνω σ’ έναν αδελφό/ που εξέφρασε μια επιθυμία πέρα από την εξουσία της μοίρας».

Η σύνταξη της Nuova Resistenza [Nέα Αντίσταση], 9 Νοέμβρη 2023.

[*] Ο σύντροφος Φίλιππος ζει, εργάζεται και δραστηριοποιείται πολιτικά – κινηματικά στη Σαρδηνία. Στα ιταλικά έχουν κυκλοφορήσει τα βιβλία του:

Η κατεύθυνση είναι στραβή – Λυρικό ρεπορτάζ για τον Covid 19 και τους ιούς της εξουσίας [La direzione è storta – Reportage lirico sul Covid 19 e i virus del potere] Εκδόσεις Homo scrivens 2021.

Για όλες, για την καθεμιά, για όλους, για τον καθένα – Τραγούδια ενάντια στον πόλεμο από την Ιταλία των έσχατων [Per tutte, per ciascuna, per tutti, per ciascuno – Canti contro la guerra dell’Italia agli ultimi] Εκδόσεις DEA 2022.