ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ-ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ Κ*ΒΟΞ ΣΤΗ ΣΤΟΧΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΡΙΣΜΕΝΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ ΠΟΥ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΣΕ ΑΥΤΟ.  

‘Ενα μικρό ιστορικό…

27/11/12: Πραγματοποιείται στο Πολυτεχνείο η εκδήλωση του Κ*Βοξ με σκοπό τη δημιουργία αντιφασιστικών πολιτοφυλακών σε όλες τις γειτονιές. Την ίδια ώρα στο κοινοβούλιο, ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Γιάννης Λαγός καταθέτει επερώτηση σχετικά με την εκδήλωση, διερωτώμενος γιατί αυτή επετράπη και δεν απαγορεύτηκε.

4/12/12: Μετά από βομβιστική ενέργεια που πραγματοποιείται στα γραφεία της Χ.Α. στον Ασπρόπυργο, την ευθύνη της οποίας αναλαμβάνει πυρήνας της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας, ανακοίνωση που αναρτήθηκε στην επίσημη ιστοσελίδα των φασιστών, συνδέει εμμέσως πλην σαφώς, την επίθεση με την εκδήλωση του Κ*Βοξ στο Πολυτεχνείο, αναφέρωντας ότι ”είχαν προβλέψει τις συγκεκριμένες εξελίξεις όταν κατέθεσαν την επερώτηση στη βουλή.”

Μάρτιος 2013/Νοέμβριος 2013: Ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Ηλίας Κασιδιάρης δίνει στη δημοσιότητα κείμενο υπογραφών(του έτους 2006), ανάμεσά τους και υπογραφές στελεχών του Σύριζα, που απαιτούσε την αποφυλάκιση των τότε προφυλακισμένων για την υπόθεση της επίθεσης σε ΜΑΤ και απαλλοτρίωσης των ασπίδων τους, Γιώργου Καλαϊτζίδη και Παναγιώτη Ασπιώτη, μέλη σήμερα της συλλογικότητας του Κ*Βοξ, κι ενός ακόμα αντιεξουσιαστή, δηλώνοντας ότι ”ο Σύριζα αποφυλάκισε έναν αναρχικό τρομοκράτη που από τις μολότωφ πέρασε στα όπλα.” Σκοπός του συγκεκριμένου, για λόγους ενδοεξουσιαστικού ανταγωνισμού, να ενισχύσει την ακατάσχετη μπουρδολογία των ιδίων αλλά και του κυβερνώντος κόμματος περί υποτιθέμενης σύνδεσης αναρχικών και καθεστωτικής αριστεράς.Τη σκυτάλη όμως,παραλαμβάνουν, μετά την εκτέλεση των δυο μελών της Χρυσής Αυγής στο Νέο Ηράκλειο,η αντιτρομοκρατική και τα ΜΜΕ, ”φωτογραφίζοντας” εκτενώς τον Παναγιώτη ως τον εκτελεστή, με σκοπό φυσικά να χτυπήσουν τον ίδιο…

11/11/13: Απόσπασμα από άρθρο του Γιάννη Σουλιώτη στην Καθημερινή, το οποίο παραθέτουμε αυτούσιο:Ρόλο «κλειδί» στην υπόθεση αποδίδει η ΕΛ.ΑΣ. στον 35χρονο αντιεξουσιαστή Π.Α., που καταζητείται μετά τον εντοπισμό, τον περασμένο Μάρτιο, νοικιασμένου Ι.Χ. με όπλα και σφαίρες σε ιδιωτικό πάρκινγκ στα Εξάρχεια. Το γαλάζιο Hyundai Getz είχε εντοπιστεί σταθμευμένο σε πάρκινγκ της οδού Νοταρά την Τρίτη 12 Μαρτίου και στον χώρο αποσκευών του είχαν βρεθεί καλάσνικοφ και σφαίρες. Σύμφωνα με αστυνομική πηγή, λίγες ώρες πριν η Αντιτρομοκρατική ερευνήσει το αυτοκίνητο – οπλοστάσιο, ο 35χρονος επρόκειτο να συμμετάσχει σε «κλειστή» συνάντηση που θα λάμβανε χώρα σε υπό κατάληψη χώρο στην περιοχή των Εξαρχείων. Σ’ αυτήν επρόκειτο να παραστούν άτομα που, σύμφωνα με στελέχη των υπηρεσιών Ασφαλείας, έχουν καθοδηγητικό ρόλο στη «νέα» τρομοκρατία. Εξετάζεται εάν ο συγκεκριμένος «πυρήνας» αντιεξουσιαστών έχει συμμετοχή στον σχεδιασμό ή ακόμα και στην υλοποίηση της επίθεσης στο Ν. Ηράκλειο.

Νοέμβριος 2013: Μέλος του Κ*Βοξ που διαμένει στην ευρύτερη περιοχή του Νέου Ηρακλείου, λίγες μέρες μετά την επίθεση στα γραφεία της Χρυσής Αυγής, καταδιώκεται από άγνωστης ταυτότητας Ι.Χ. αυτοκίνητο, πηγαίνοντας προς το σπίτι του.

17/11/13: Λίγες ώρες μετά την δημοσίευση της προκήρυξης-ανάληψης ευθύνης για την ενέργεια στο Νέο Ηράκλειο, γράφονται απειλητικά συνθήματα με την υπογραφή της Χρυσής Αυγής, έξω από το σπίτι του συντρόφου Γιώργου Καλαϊτζίδη. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός, ότι ο σύντροφος κατοικεί στο εν λόγω σπίτι ελάχιστους μήνες, γεγονός που το καθιστά δύσκολο να εντοπιστεί από τον οποιοδήποτε σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, όπως επίσης και το ότι δίπλα ακριβώς, υπάρχει 24ωρη αστυνομική φρούρηση, λόγω της παρουσίας στην περιοχή σημαίνοντος προσώπου, γεγονός που καθιστά σχεδόν αδύνατη την τέλεση της πράξης χωρίς αυτή να γίνει αντιληπτή!

Μια στοιχειώδης ανάλυση…

Τα τελευταία χρόνια διεξάγεται ένας πόλεμος. Έμφυλιος και ταξικός πόλεμος. Ακήρυχτος, ναι, ύπουλος, ναι, κρυφός και υπόγειος, ναι. Παρόλα αυτά όμως, Πόλεμος. Το καπιταλιστικό σύστημα, στην προσπάθειά του να σωθεί από τα αδιέξοδα που το ίδιο γεννάει, αποφάσισε να κόψει αυτούς που περισσεύουν. Δεκαετίες τώρα το ίδιο έγκλημα διαπράττεται στις χώρες του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου, η οικονομική γενοκτονία πλέον όμως, πέρασε και στα σαλόνια της Δύσης. Χώρες-στόχοι αποτελούν κυρίως μικρές χώρες, χωρίς ιδιαίτερη ισχύ στην σκακιέρα του παγκόσμιου ανταγωνισμού. Πεδίον δόξης λαμπρόν η Ελλάς, η οποία συνιστά ένα ιδιαίτερο τόσο οικονομικό, όσο και κοινωνιολογικό πείραμα: Μια χώρα, της οποίας οι κυβερνώντες και οι κατέχοντες, είναι βουτηγμένοι στη σπατάλη, τη διαφθορά και τη λαμογιά από τη μία, από την άλλη με ιδιαίτερη ιστορία αγώνων, εξεγέρσεων, αντιστάσεων. Κοινώς, αν αυτά τα μέτρα εξόντωσης μπορούν να περάσουν εδώ, θα μπορούν να περάσουν οπουδήποτε…

Η πλαστή ευμάρεια των προηγούμενων δεκαετιών, και η αποχαύνωση στην οποία οδήγησε η lifestyle πανούκλα, σε συνδυασμό με την πρωτοφανή οικονομική αφαίμαξη που θέτει επιτακτικά το ζήτημα της καθημερινής επιβίωσης,δημιούργησαν έναν λαό ανίκανο να αντιδράσει ουσιαστικά, ανακόλουθο της ίδιας του της ιστορίας. Η αποχαύνωση, πρόδρομος της αποκτήνωσης, και η ανέχεια, στελέχωσαν γοργά τις γραμμές του νεοναζιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής, παραπέμποντας σε εικόνες μαζικής παράκρουσης και αμνησίας. Ένας λαός όμως, που εγκαταλείπει την Ιστορία του και τη Μνήμη του, είναι καταδικασμένος να εγκαταλείψει και το μέλλον του…

Η διαμόρφωση αυτή της πραγματικότητας, ήρθε να βολέψει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την σημερινή κυβέρνηση, την πλέον συντηρητική, ολοκληρωτική, νεοφιλελεύθερη, ακροδεξιά κυβέρνηση που έχει δει αυτός ο τόπος από τη μεταπολίτευση και μετά. Ο Σαμαράς και ο Δένδιας, όχι μόνο δεν αποτελούν εχθρούς της Χρυσής Αυγής, αλλά είναι μάλιστα και ιδεολογικά πρώτα ξαδέρφια. Αν τώρα τελευταία τσακώνονται, αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες… Η Χ.Α., χαίροντας ολοκληρωτικής ασυλίας, στα εγκλήματα που διέπραττε καθημερινά, από το κράτος, τη δικαστική εξουσία και την αστυνομία, διαφημιζόμενη κατά κόρον από τα ΜΜΕ για τα ”ανδραγαθήματά” της, πήρε περισσότερο αέρα από αυτό που η αστική δημοκρατία μπορούσε να σηκώσει. Η οποία, φοβούμενη τον πραγματικό της εχθρό, και τις συνέπειες που θα είχε η δολοφονία Φύσσα στις πράξεις του πραγματικού της εχθρού, δηλαδή τον κόσμο της αναρχίας, της αντεξουσίας, της αντικαθεστωτικής αριστεράς, τον κόσμο της αντίστασης και του αγώνα, έτριξε για λίγο τα δόντια στην ξαδέρφη της. Πολλά περισσότερα μπορούν να ειπωθούν τόσο για την οικονομική κρίση, όσο και για την άνοδο του φασισμού, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η ουσία όμως έγκειται στο να κατανοήσουμε, ότι αυτός ο πόλεμος, που έχει κηρυχθεί από τις δυνάμεις του Κεφαλαίου, το οποίο συνεργάζεται και χρησιμοποιεί τα ούτως ή άλλως βγαλμένα από τα σπλάχνα του, παρακρατικά τάγματα εφόδου των φασιστών για ίδιον όφελος, έχει ως παράπλευρη απώλεια μεγάλο μέρος της κοινωνίας, αλλά ως ουσιαστικό στόχο τις δυνάμεις του Αγώνα. Γιατί οι δυνάμεις του Αγώνα, είναι αυτές που αντιμάχονται την ουσία του ζητήματος: Την επικράτηση του καπιταλισμού. Αν η εξουσία έχει την επιλογή να κρατήσει την κοινωνία καλοταϊσμένη, θα το κάνει. Κανένα πολιτικό κόστος, και το κεφάλι της ήσυχο. Αν χρειαστεί, για να διατηρηθεί, να αφανίσει μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, επίσης θα το κάνει. Και αυτό ακριβώς θα παραμένουν, όσοι πιστεύουν ότι κοιτώντας την πάρτη τους και τη δουλειά τους θα σωθούν: Αναλώσιμοι.

Ως αποτέλεσμα, η καταστολή ήρθε τα τελευταία χρόνια να συμπληρώσει τα κομμάτια του παζλ. Να χτυπήσει ανελέητα τον κόσμο της αντίστασης. Ξεκινώντας από τις ένοπλες οργανώσεις, και φτάνοντας στις καταλήψεις, ο εχθρός φαίνεται να αντιλαμβάνεται καλύτερα από εμάς, από ποια πλευρά του οδοφράγματος στέκεται ο καθένας…

Και μια ελάχιστη απάντηση…

Το Κατειλημμένο Κοινωνικό Κέντρο Βοξ, βρέθηκε στο στόχαστρο της καταστολής, από τις πρώτες μέρες της ”ζωής” του, με την εισβολή της αστυνομίας στο χώρο, πριν καν ξεκινήσει να λειτουργεί κανονικά. Ο χώρος ανακαταλήφθηκε άμεσα από πλήθος συντρόφων και αλληλέγγυων. Στη συνέχεια βρέθηκε να φιγουράρει στα κεντρικά δελτία ειδήσεων, κατά τη διάρκεια της συντονισμένης επίθεσης, από πλευράς του κράτους, στις καταλήψεις, μια επίθεση που είχε ως αποτέλεσμα να χαθούν δυο κεντρικές καταλήψεις, η Βίλλα Αμαλίας και η Σκαραμαγκά, και που ανακόπηκε προσωρινά από το κύμα αντιδράσεων που δημιουργήθηκε, για να συνεχίσει πρόσφατα με περαιτέρω εισβολές σε κατειλημμένους χώρους ανά την Ελλάδα. Το Κ*Βοξ είναι ένα ανοικτό, δημόσιο εγχείρημα, από τα πλέον ανοικτά δημόσια αντιεξουσιαστικά εγχειρήματα στην Ελλάδα. Βρίσκεται στην καρδιά της πρωτεύουσας, σε μια από τις κεντρικότερες και ιστορικότερες πλατείες της πόλης, την πλατεία Εξαρχείων. Το καφενείο του, είναι ανοικτό από το μεσημέρι μέχρι το βράδυ σε καθημερινή βάση, 365 μέρες το χρόνο. Καθημερινά δεκάδες άνθρωποι, αναρχικοί, αριστεροί, άνθρωποι της γειτονιάς, απλοί πολίτες, περαστικοί, νεολαίοι, παππούδες, μανάδες με παιδιά, τουρίστες, πίνουν τον καφέ τους στο χώρο, διαβάζουν στη βιβλιοθήκη, συζητάνε. Καθημερινά δεκάδες άνθρωποι, κάποιοι μέλη της συλλογικότητας του Βοξ, άλλοι όχι, εργάζονται εθελοντικά και αφιλοκερδώς στο καφενείο. Ο χώρος χρησιμοποιείται, πέραν των ανθρώπων του ίδιου του εγχειρήματος, από δεκάδες συλλογικότητες, ομάδες και μεμονωμένα άτομα για την πραγματοποίηση συνελεύσεων, μαθημάτων, εκδηλώσεων, διακίνησης βιβλίων και έντυπου υλικού, εκθέσεων, παραστάσεων, προβολών και δραστηριοτήτων οικονομικής ενίσχυσης. Το τελευταίο διάστημα, στο χώρο λειτουργεί και η Αυτοδιαχειριζόμενη Δομή Υγείας Εξαρχείων, ένα εγχείρημα παροχής υπηρεσιών πρωτοβάθμιας περίθαλψης και όχι μόνο, αφού στο χώρο υπάρχει ακτινολόγος και υπερηχογράφος. Το Κ*Βοξ όμως, από θέση αρχής, δεν θέλησε ποτέ να είναι ένα εναλλακτικό, απλά, εχγείρημα. Μια ”νησίδα ελευθερίας”, σε έναν κόσμο ανελεύθερο. Την Ελευθερία, την θέλουμε παντού, και για όλους. Γι’αυτό και δημιουργήσαμε το Αντιφασιστικό Μέτωπο, με την προοπτική της δημιουργίας αντιφασιστικών πολιτοφυλακών σε όλες τις γειτονιές, ως μια ελάχιστη γραμμή άμυνας απέναντι στους εχθρούς της ελευθερίας, απέναντι στη χειρότερη χολέρα που έχει γνωρίσει ποτέ η ανθρωπότητα, τον φασισμό. Γι’αυτό και δημιουργήσαμε, μαζί με άλλους συντρόφους, τις αντιφασιστικές μοτοπορείες, ως ελάχιστο μέτρο προστασίας απέναντι στα θανατηφόρα τάγματα της Χρυσής Αυγής. Γι’αυτό και δημιουργήσαμε το καφενείο οικονομικής ενίσχυσης πολιτικών κρατουμένων και διωκόμενων, την μεγαλύτερη οικονομική δομή (μαζί με το Ταμείο Αλληλεγγύης και οικονομικής ενίσχυσης φυλακισμένων αγωνιστών), του αναρχικού χώρου που έγινε ποτέ στη Ελλάδα, και που μέσα σε ενάμιση χρόνο έχει προσφέρει δεκάδες χιλιάδες ευρώ σε εγγυήσεις, δικαστικά έξοδα και συνεισφορά στη συντήρηση αγωνιστών, αναρχικών και ενόπλων ανταρτών, που βρίσκονται κρατούμενοι μέσα στις φυλακές. Γιατί αρνούμαστε να αποστρέψουμε το βλέμμα, αρνούμαστε να γυρίσουμε το κεφάλι, αρνούμαστε να αποκηρύξουμε, αρνούμαστε να εγκαταλείψουμε. Γιατί βασική Αρχή και Αξία αυτού του εγχειρήματος, τώρα και για πάντα, θα είναι η Αλληλεγγύη. Γι’αυτό και πλέον, πέρα από την ίδια την κατάληψη, απειλείται ευθέως και η ζωή συντρόφων που συμμετέχουν σε αυτή. Έχοντας ξαμολήσει τα κρατικά σκυλιά, στην περίπτωση του καταζητούμενου συντρόφου Παναγιώτη, και τα παρακρατικά, στην περίπτωση του συντρόφου Γιώργου, και στοχοποιώντας, εν τέλει, ως ένα βαθμό, το σύνολο των ανθρώπων που συμμετέχουμε στο εγχείρημα. Το σύνολο λοιπόν των ανθρώπων που συμμετέχουμε, θα θέλαμε να ξεκαθαρίσουμε τα εξής:

– Έχουμε πλήρη επίγνωση και συνείδηση του πολέμου που διεξάγεται. Ως εκ τούτου, θεωρούμε πιθανή μια κρατική ή παρακρατική επίθεση εναντίον είτε της κατάληψης, είτε μεμονωμένων συντρόφων, γι’αυτό, και θα πράξουμε τα δέοντα για την αυτοπροστασία μας, και την προστασία του εχγειρήματος.

-Υπενθυμίζοντας την θεωρία του χάους, δεν μπορούμε καν να φανταστούμε τις ολέθριες συνέπειες που θα μπορούσε να έχει μια τέτοια επίθεση, όταν για να βρέξει στην Κίνα, αρκεί το τίναγμα των φτερών μιας πεταλούδας, στην άλλη άκρη του κόσμου…

-Έχουμε ξεκαθαρίσει από καιρό από ποια πλευρά του οδοφράγματος βρισκόμαστε, και ποιοι είναι αυτοί που στέκονται, από την ίδια πλευρά, δίπλα μας. Δεν θα τους κάνουμε θυσία για την βολή μας, και είμαστε σίγουροι ότι το ίδιο ισχύει και γι’αυτούς.

-Ως εκ τούτου, δεν έχουμε παρά να εκφράσουμε την βαθύτατη θλίψη μας, για τα φαινόμενα πρακτορολογίας και συνωμοσιολογίας που έχουν κάνει την εμφάνισή τους τα τελευταία χρόνια στο κίνημα. Ας μην αφήσουμε τον Φόβο σύντροφοι, να σπάσει τους δεσμούς συντροφικότητας ανάμεσά μας…Οι λύκοι δεν δικάζουν αγκαλιά με τα σκυλιά…

-Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους συντρόφους που ”φωτογραφίζονται” και στοχοποιούνται.

-Την αμέριστη αγάπη και αλληλεγγύη μας στον αδελφό μας Παναγιώτη, και σε όλους τους καταζητούμενους συντρόφους.

-Την υπόσχεση, στους αιχμάλωτους συντρόφους, ότι δεν θα τους αφήσουμε μόνους…

-Την βαθιά μας εκτίμηση, σε όσους ταξιδεύουν κόντρα στον καιρό…

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ

ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ

ΔΕΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΟΥΜΕ

Κ*ΒΟΞ

πηγή: https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1503620

Όλοι & Όλες αύριο Σάββατο 30 Νοέμβρη στις 16.00 στο Μοναστηράκι

κόντρα στις φασιστικές προκλήσεις & τις αστικές απαγορεύσεις!

πηγή: https://gutneffntqonah7l.onion.to/

Συγκέντρωση Αλληλεγγύης

στους 42 καταληψίες του Δημαρχείου Κερατσινίου

Πέμπτη 28 Νοέμβρη στα δικαστήρια Πειραιά, 9πμ

κείμενο που μοιράζεται στο κέντρο και τις συνοικίες της Αθήνας

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΘΟΔΩΡΗ ΣΙΨΑ

που βρίσκεται στο στόχαστρο μιας ολοφάνερης σκευωρίας

κατηγορούμενος για το τραγικό γεγονός στην τράπεζα Marfin

κατά τη διάρκεια της απεργιακής διαδήλωσης της 5ης Μάη 2010

Οδός Σταδίου, 5 Μάη 2010: Ο τραπεζίτης Βγενόπουλος απαντάει δεικτικά, στην ερώτηση για τον αριθμό των κότερων που κατέχει, επιδεικνύοντας την αστική ηθική και την καπιταλιστική κυνικότητα. Τρεις νεκροί, τρία κότερα, τρεις νεκροί, τρία κότερα, τρεις νεκροί, τρία κότερα…

Ανήκω στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο και μέσα από ανοιχτά συλλογικά εγχειρήματα αγωνίζομαι στην κατεύθυνση της κοινωνικής απελευθέρωσης. Παλεύω για μια κοινωνία ελεύθερη, αταξική, χωρίς εξουσία, εκμετάλλευση, καταπίεση. Ως εργάτης, βιώνοντας στο πετσί μου το καθεστώς της μισθωτής σκλαβιάς, συμμετέχω στους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες, πλάι στους καταπιεσμένους. Με βάση όλα αυτά, ήταν αυτονόητο για μένα να συμμετάσχω σε μια από τις πιο πολυπληθείς στα χρονικά απεργιακές διαδηλώσεις στις 5/5/2010 ενάντια στην υπογραφή του 1ου Μνημονίου, με τη συμμετοχή του κόσμου να αγγίζει τις 200.000 και με αγωνιστικό πνεύμα να πολιορκεί τη Βουλή επί ώρες, προσπαθώντας να εισβάλει και να ακυρώσει την ψήφιση του Μνημονίου […]. Θα επαναλάβω ξανά πως η αξιοπρέπεια μου ως άνθρωπος αλλά και ως άτομο που μιλάει για ελευθερία και αντιεξουσία δεν θα μου επέτρεπε να κάνω αυτό για το οποίο κατηγορούμαι.

Θοδωρής Σίψας

5 Μάη 2010: Μια ημέρα που θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη του κόσμου της Αντίστασης και του Αγώνα σαν πληγή. Μια ημέρα που έχει καταγραφεί ως μια από τις μαζικότερες και μαχητικότερες απεργιακές διαδηλώσεις της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας, ανήμερα της κοινοβουλευτικής επικύρωσης του περάσματος στην εποχή του κράτους μόνιμης έκτακτης ανάγκης και της εντατικοποίησης του καπιταλιστικού ολοκληρωτισμού. Μια ημέρα κατά τη διάρκεια της οποίας ο θάνατος σκέπασε τα πάντα…

Ένα τραγικό γεγονός, το οποίο -παρ’ όλη τη σπέκουλα και την τυμβωρυχία του καθεστώτος, παρ’ όλες τις αναλύσεις και τις δηλώσεις του αντικαθεστωτικού χώρου- προέκυψε από επιδιώξεις που παραμένουν ως τα σήμερα αδιευκρίνιστες. Ο θάνατος τριών εργαζομένων της τράπεζας Μαρφίν από αναθυμιάσεις που προκλήθηκαν από τον εμπρησμό της, ενώ εργάζονταν υπό το καθεστώς εργοδοτικού εκβιασμού και χωρίς τα στοιχειώδη μέτρα ασφαλείας, στάθηκε η αφορμή για να στηθεί ένας χορός πάνω από τα πτώματά τους. Οι αστοί μαζί με όλο τον κρατικό και μιντιακό εσμό τους, αυτοί που καταδικάζουν εκατομμύρια εργαζόμενων και άνεργων στη φτώχεια, την ανέχεια και το θάνατο έχυναν τα κροκοδείλια δάκρυά τους ενώ την ίδια ώρα αμολούσαν τα ένστολα μαντρόσκυλά τους για να μακελέψουν διαδηλωτές και να λεηλατήσουν πολιτικές καταλήψεις και στέκια.

5 Μάη 2010: Μια ημερομηνία-σταθμός για όλους τους θιασώτες της «καταδίκης της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται». Από τους νεοεθνικόφρονες και τους νεοναζί μέχρι τους προοδευτικούς και τους σοσιαλδημοκράτες. Μια ημερομηνία-ορόσημο για όλους τους δυνάστες της ζωής μας που θέλουν να μας πείσουν με το καλό ή το άγριο να φύγουμε από τους δρόμους, να σταματήσουμε να αντιστεκόμαστε και να αγωνιζόμαστε, να αποδεχτούμε μοιρολατρικά την ταξική αφαίμαξη και την κοινωνική λεηλασία. Μίλησαν για την «υπέρτατη αξία της ανθρώπινης ζωής», αποφεύγοντας να μας θυμίσουν ότι το δικό τους χρηματιστήριο γι’ αυτήν την «υπέρτατη αξία» σταματάει μακριά από τα σύνορα της Ευρώπης-φρούριο, τα κρατητήρια, τις φυλακές, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, τους χώρους δουλειάς, τους δρόμους και τις πλατείες της μητρόπολης και όλης της καπιταλιστικής επικράτειας, εκεί που αφήνουν καθημερινά την τελευταία τους πνοή χιλιάδες απόκληροι και απόβλητοι, εργαζόμενοι και άνεργοι προλετάριοι, δολοφονημένοι από το κεφάλαιο, το κράτος του και τους υπερεθνικούς συμμάχους του.­­

9 Δεκέμβρη 2013: Τρεισήμισι χρόνια μετά, προς επιβεβαίωση της «θεωρίας των δύο άκρων» και ενώ έχει προηγηθεί η τακτική και επετειακή ανάσυρση της συγκεκριμένης υπόθεσης για την ικανοποίηση επικοινωνιακών-πολιτικών σκοπιμοτήτων, ο αναρχικός σύντροφος Θοδωρής Σίψας θα βρεθεί στο εδώλιο της δικαιοσύνης των αφεντικών, βρισκόμενος στο στόχαστρο μιας εξόφθαλμης κρατικής σκευωρίας και ενός ακόμα μιντιακού κυνηγιού μαγισσών. Μ’ αυτή την ξεδιάντροπη μεθόδευσή τους, οι διώκτες του αποδεικνύουν ότι δεν ενδιαφέρονται ούτε για το «θρίαμβο της αλήθειας», ούτε για τη μνήμη των νεκρών, ούτε για τον πόνο των συγγενών τους. Αυτό που επιζητούν είναι αποδιοπομπαίοι τράγοι. Έτσι λοιπόν ο Θοδωρής, στοχοποιείται για την πολιτική του ταυτότητα και δράση και ρίχνεται στην αρένα της «αντικειμενικής ενημέρωσης» και της αστικής δικαιοσύνης κατηγορούμενος χωρίς στοιχεία, με βάση ένα ανώνυμο και ασύντακτο σημείωμα που δήθεν έφτασε στα χέρια της «αναμάρτητης» ελληνικής αστυνομίας, και καλείται να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας. Και μαζί με τον Θοδωρή, στο ίδιο εδώλιο θα βρεθεί κάθε μορφή κοινωνικοταξικής αντίστασης και αγώνα, κάθε προλετάριος, κάθε αγωνιστής, κάθε σύντροφος που αρνείται να ποδοπατηθεί αμαχητί από τον οδοστρωτήρα της καπιταλιστικής κρίσης και της κρατικής τρομοκρατίας.

Και σ’ αυτή τη μάχη ο σύντροφος Θοδωρής

δε θα είναι μόνος..

 ΚΑΛΕΣΜΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

ΕΝΑΡΞΗ ΔΙΚΗΣ – Δευτέρα 9 Δεκέμβρη, 9 πμ

Πρωτοδικείο Αθηνών, οδός Δέγλερη

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ – Σάββατο 14 Δεκέμβρη, 12 πμ

Πλ. Μοναστηρακίου

 Σύντροφοι-Συντρόφισσες για την Προλεταριακή Αλληλεγγύη

Χρηματιστήριο Αθηνών: Σεπτέμβρης 2009

Αναδημοσίευση του κειμένου του Κώστα Γουρνά που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Το Ποντίκι στις 21 Νοεμβρίου 2013

Για να κατανοήσουμε τι έχει συμβεί στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία έξι χρόνια και για να ερμηνεύσουμε την ακραία κατασταλτική πολιτική ως στρατηγικό εργαλείο όλων των κυβερνήσεων από το 2009 κι έπειτα, θα πρέπει να σταθούμε σε μια πρόσφατη ομιλία του σημερινού πρωθυπουργού και αρχιτέκτονα του δόγματος «νόμος και τάξη». Στην ομιλία αυτή προσκάλεσε το ακροατήριο να αναρωτηθεί πώς θα εκτυλισσόταν ένας νέος «Δεκέμβρης» στις σημερινές συνθήκες της οικονομικής εξαθλίωσης και βαρβαρότητας. Μια ρεαλιστική απάντηση, που θα εξέφραζε ολόκληρη την κοινωνική και ταξική διαστρωμάτωση, θα ήταν η εξής: Μια πολεμική αντιπαράθεση εκτός ορίων.

Το τι ακριβώς συνέβαινε στα ελληνικά think tanks αμέσως μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του ’08, είναι αυτό που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως προετοιμασία ενός καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης. Είναι ήδη γνωστό ότι τα κόμματα εξουσίας που είχαν τη διαχείριση της οικονομικής κρίσης το 2009 ήταν γνώστες των οικονομικών στοιχείων και της βραχυπρόθεσμης πορείας της ελληνικής οικονομίας τόσο από την κεντρική τράπεζα της Ελλάδος όσο και από θεσμικούς παράγοντες της παγκόσμιας οικονομίας. Με την ελληνική οικονομία να βρίσκεται με έναν ελλειμματικό προϋπολογισμό 16,5%, μέσα σε ένα διεθνές περιβάλλον ύφεσης όπου το χρηματοπιστωτικό σύστημα κατέρρεε κι έχοντας ξεπεράσει μόλις μία εξέγερση που σημάδεψε ανεξίτηλα τα πολιτικά πεπραγμένα, η ελληνική ελίτ έστρεψε το στρατηγικό δόγμα της κρατικής διαχείρισης στον παλιό και δοκιμασμένο σε πάμπολλες χώρες νεοφιλελεύθερο φασισμό.

Η ελληνική κοινωνία βασανίζεται από ένα φαινομενικά παράδοξο ερώτημα. Πώς συνέβη μια εξέγερση πριν αρχίσουν τα βαθιά συμπτώματα της κρίσης και όχι τώρα που η κατάσταση είναι χειρότερη από απελπιστική και η οργή έκδηλη; Η απάντηση είναι τόσο απλή όσο και η νεότερη ελληνική ιστορία. Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 ήταν η έκφραση δυσαρέσκειας και οργής της μετα-μεταπολιτευτικής κοινωνίας – ιδίως της νεολαίας – για το διαπλεκόμενο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, όπως αυτό εγγράφηκε στη συλλογική συνείδηση με τα απανωτά σκάνδαλα της διακυβέρνησης Καραμανλή στη μεταολυμπιακή Ελλάδα.

Πλαστή εικόνα

Η εικόνα ότι στην Ελλάδα της ευημερίας της δεκαετίας του 2000 δεν υπήρχαν φτωχοί είναι πλαστή. Ο Δεκέμβρης ήταν η εξέγερσή τους. Κατά τη διάρκεια αυτής της εξέγερσης συγκρούστηκαν δύο κατασταλτικές γραμμές. Η «αμυντική», η οποία προκρίθηκε, δεν ήθελε απαραίτητα άλλους νεκρούς. Η «επιθετική» εισηγούνταν την κήρυξη καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης και κάθοδο του στρατού στον δρόμο. Αυτή η δεύτερη γραμμή είναι το δόγμα «νόμος και τάξη» που βιώνουμε σήμερα.

Μπροστά στο φάσμα της πολιτικής και οικονομικής χρεοκοπίας και με μια εξέγερση που γεννούσε καθημερινά κινηματικά εγχειρήματα, η ελληνική ελίτ έστρεψε το στρατηγικό δόγμα διακυβέρνησης. Ενεργοποίησε τον ακροδεξιό βραχίονα του καθεστώτος, φασιστικοποιώντας την κρατική διαχείριση και προωθώντας συστηματικά τους ναζί στο πολιτικό προσκήνιο, με στόχο να δημιουργήσει το αντίπαλο δέος στο ευρύτερο ριζοσπαστικό κίνημα και τη διαφαινόμενη άνοδο της καθεστωτικής αριστεράς.

Η Χρυσή Αυγή, που αποτέλεσε τον κύριο εκφραστή του παρακράτους τις περασμένες δεκαετίες, χρησιμοποιείται τώρα ως το πολιτικό αντίβαρο, αλλά και μαγνήτης στις αντισυστημικές τάσεις του πιο καθυστερημένου πολιτικά κομματιού της κοινωνίας και παράλληλα ως εγκληματικός μηχανισμός τρομοκράτησης. Η Χ.Α. αυτονομήθηκε καθώς απέκτησε κοινοβουλευτική δύναμη και επέβαλε τη δική της ατζέντα. Κινήθηκε πολιτικά δίνοντας επικοινωνιακά (με τη βοήθεια των ΜΜΕ) την εικόνα ότι καλύπτει τους τομείς από τους οποίους αποχωρούσε το μνημονιακό κράτος.

Όσο οι νεοφιλελεύθερες μνημονιακές πολιτικές κατέστρεφαν κι εξαθλίωναν τον ελληνικό λαό, οι αντισυστημικές και αντιμνημονιακές τάσεις ενός κομματιού της κοινωνίας μαζί με την πλήρη απαξίωση του πολιτικού συστήματος εκτόξευσαν δημοσκοπικά τη Χ.Α. με αποτέλεσμα να απειλεί να αναλάβει την ηγεμονία ολόκληρου του δεξιού χώρου. Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τη Χρυσή Αυγή αποτέλεσε την αφορμή για τη συστημική επίθεση εναντίον της. Μια επίθεση που κρίθηκε αναγκαία και επιτακτική τόσο από το εγχώριο κεφάλαιο, που αντελήφθη ότι αποκομίζει περισσότερη ζημία απ’ ό,τι κέρδη, όσο και από το υπερατλαντικό, που απαίτησε κοινωνική σταθερότητα για να επενδύσει στη χώρα.

Η Χ.Α. διεκδίκησε μερίδιο εξουσίας αφού κατάφερε να προσεταιριστεί τον παραδοσιακό ακροδεξιό χώρο που ενυπήρχε στη Ν.Δ. και τον ΛΑΟΣ, ένα κομμάτι φτωχών και ανέργων που εξέφρασαν αντισυστημικές τάσεις, με συντηρητικά όμως αντανακλαστικά, κι ένα κομμάτι της πατριωτικής δεξιάς, που είδε ότι η παραδοσιακή του στέγη ξεπούλησε την εθνική κυριαρχία της χώρας στην τρόικα. Η προφυλάκιση των ηγετικών στελεχών της Χ.Α., που συνοδεύτηκε από μια ευρεία καθεστωτική αντιναζιστική προπαγάνδα, είχε στόχο την προσωρινή καθήλωση της πολιτικής της ισχύος. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τις εξευτελιστικές απολογίες τους στους ανακριτές, οδήγησε στην προσωρινή απομάκρυνση ψηφοφόρων του ναζιστικού κόμματος.

Νεοφιλελεύθερος φασισμός

Όσοι τρομοκρατήθηκαν από την ιδέα ότι μπορεί να κυβερνήσουν οι ναζί δεν έχουν κατανοήσει τη φύση του μνημονιακού κράτους. Στην Ελλάδα κυβερνάει ήδη το διαπλεκόμενο βαθύ κράτος του νεοφιλελεύθερου φασισμού. Οι ίδιοι που προώθησαν τη Χ.Α. είναι οι ίδιοι που τσαλαπάτησαν το ήδη κουρελιασμένο τους σύνταγμα για να την ανακόψουν. Μια κυβέρνηση «υπηρεσιακής υφής» που ακολουθεί απαρέγκλιτα τη γερμανική οικονομική πολιτική, έχοντας όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά μιας – οριακά κοινοβουλευτικής – δικτατορίας.

Η δίωξη κατά της Χ.Α. υπήρξε το όχημα για να αναθεωρηθεί η ποινική καταστολή με τη διεύρυνση του άρθρου 187. Υπήρξε μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να αποκτήσει ο κρατικός «αντιφασισμός» τη νομιμοποίηση και τη συναίνεση για να επεκτείνει την αντιτρομοκρατική νομοθεσία. Η επέκταση αυτή στρέφεται στην πραγματικότητα ενάντια στους πραγματικούς εχθρούς του νεοφιλελεύθερου φασισμού, αυτούς για τους οποίους οι «φίλοι» αυτής της κυβέρνησης κρατούν τις σφαίρες τους.

Η θεωρία των δύο άκρων υπήρξε για μήνες το κύριο τακτικό προπαγανδιστικό δόγμα του «σαμαρικού» επιτελείου. Η θεωρία αυτή εξασφάλιζε στην κυβέρνηση το πλεονέκτημα να επιτίθεται πολιτικά τόσο στη Χ.Α. όσο και στον ΣΥΡΙΖΑ, τοποθετώντας την ίδια στον ρόλο του εφαρμοστή του νόμου και του ρυθμιστή της ομαλότητας στον τόπο.

Η θεωρία αυτή, που εξομοιώνει τα χειρότερα αποβράσματα της κοινωνίας και της ιστορίας με ένα κόμμα της αριστεράς, έχει χρεοκοπήσει, αφού είναι γελοίο να κατηγορείς ιδίως τον ΣΥΡΙΖΑ ως ανατροπέα του πολιτεύματος. Αφενός γιατί μπροστά στη θέα της φυλακής η Χ.Α. αποκήρυξε το «υψηλό της φρόνημα» και οι οπαδοί της κρύφτηκαν στα λαγούμια τους κι αφετέρου γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί ούτε καν να κινητοποιήσει πια τον κόσμο στους δρόμους. Δεν μπορεί μια κυβέρνηση που έχει καταπατήσει το ίδιο το σύνταγμα στο οποίο πιστεύει να πείσει ότι είναι ο εγγυητής της δημοκρατίας. Και μάλιστα απέναντι σε κόμματα που έδωσαν διαπιστευτήρια πια ότι μπορούν να αναλάβουν την εξουσία εξασφαλίζοντας την ομαλή συνέχιση του κράτους και φυσικά μη θίγοντας τα συμφέροντα της ελληνικής ελίτ.

Η θεωρία των δύο άκρων έχει, όμως, μια δόση αλήθειας. Τα δύο άκρα είναι υπαρκτά, αλλά όχι όπως τα σχηματοποιεί το «σαμαρικό» επιτελείο. Το ένα άκρο απαρτίζεται από τους εμπνευστές αυτής της θεωρίας, την κυβέρνηση και όσους τη στηρίζουν, το βαθύ κράτος και τους ναζί της Χ.Α., το ντόπιο κεφάλαιο και όσους υφαρπάζουν τα εναπομείναντα κομμάτια του κοινωνικού πλούτου και τους βορειοευρωπαίους διαχειριστές της ελληνικής οικονομίας. Όλους όσοι έχουν βάψει τα χέρια τους με το αίμα αυτής της, πραγματικά, ακραίας πολιτικής λιτότητας που αφήνει χιλιάδες προλετάριους στην ανέχεια και την απελπισία. Αυτοί βρίσκονται στο ένα άκρο και είναι αυτοί που θα καταγραφούν ιστορικά ως ακραίοι.

Στο άλλο άκρο βρίσκεται ο ελληνικός λαός που αντιστέκεται και ελπίζει. Βρίσκεται το ριζοσπαστικό αντικαπιταλιστικό και επαναστατικό κίνημα που αντιστέκεται με κάθε μέσο που διαθέτει. Οι «μερικές χιλιάδες» για τους οποίους ο υπουργός δημόσιας τάξης επισήμανε την ανάγκη να αντιμετωπιστούν, χρίζοντάς τους ως τον πραγματικό εχθρό του καθεστώτος. Όλοι αυτοί που βρίσκονται στο άλλο άκρο δεν είναι οι ακραίοι της ιστορίας. Η αντίσταση στον νεοφιλελεύθερο φασισμό της τρόικας και της ντόπιας ελίτ δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως ακραία, αλλά ως αναγκαία και ρεαλιστική.

Αστειότητες

Η μόνη σύγκρουση που έγινε με την τρόικα ήταν αυτή του μοτοσικλετιστή κάτω από το υπουργείο Οικονομίας. Οι αστειότητες του «σαμαρικού» επιτελείου για σύγκρουση με την τρόικα, που περιφερόταν από τα παπαγαλάκια της διαπλεκόμενης μιντιοκρατίας εδώ και καιρό, απέδειξαν για ακόμη μια φορά ποιος πραγματικά ελέγχει την πολιτική και οικονομική ζωή αυτού του τόπου: η τρόικα. Απέδειξαν πόσο θρασύδειλη είναι η ελληνική κυβέρνηση, που συμπεριφέρεται ακριβώς όπως η Χρυσή Αυγή. Όταν έχει να αντιμετωπίσει διαδηλωτές και εργαζόμενους ή ανέργους που διαμαρτύρονται, τους καταστέλλει βίαια και τους λοιδορεί, ενώ όταν πρέπει να αντιμετωπίσει τους δανειστές γίνεται πειθήνια πόρνη.

Η συνέχεια του καθεστώτος

Το επόμενο διάστημα, όταν θα σχηματιστεί ο συνασπισμός των κομμάτων που θα κυβερνήσουν τη Γερμανία και την ευρωζώνη, θα είναι πολύ σημαντικό για τις εξελίξεις σε ολόκληρη την Ευρώπη. Στο πλαίσιο της προγραμματικής συμφωνίας του CDU με το SPD οριοθετήθηκε η οικονομική πολιτική έναντι των «προβληματικών» λαών του Νότου. Αποφασίστηκε η αυστηρή συνέχιση των δημοσιονομικών προγραμμάτων λιτότητας, καθώς και η διακοπή της ανακεφαλαιοποίησης χρεοκοπημένων πιστωτικών ιδρυμάτων μέσω του EFSF και του ΕΤΧΣ. Εφεξής οι τράπεζες θα σώζονται από τους μετόχους τους, στους οποίους συγκαταλέγονται και οι καταθέτες. Ένα κούρεμα καταθέσεων είναι βέβαιο στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα, καθώς η τελευταία ανακεφαλαιοποίηση δεν μπορεί να καλύψει στο ελάχιστο την έκθεση σε κόκκινα δάνεια.

Επίσης η εξαγγελία ότι η ελληνική οικονομία θα επιτηρείται μέχρι να αποπληρωθεί το 75% των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο τόπος θα βρίσκεται υπό ένα διαρκές μνημόνιο για τις επόμενες δεκαετίες. Στην ίδια εκτίμηση συγκλίνουν και οι κινήσεις της Γερμανίας για μη κούρεμα του χρέους και σπρώξιμο της αποπληρωμής των ομολόγων μέσα στην επόμενη πεντηκονταετία, κάτι που προωθεί και ο αγαπημένος τους Έλληνας υπουργός Οικονομικών.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, η δικομματική κυβέρνηση συνεχίζει τη μνημονιακή πολιτική προγραμματίζοντας χιλιάδες απολύσεις για το 2014, ανοίγοντας τους πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας και κάνοντας μία άνευ προηγουμένου φοροεπιδρομή στην ακίνητη περιουσία και τα αγροτεμάχια. Αυτή η τελευταία έχει καταγραφεί από το σύνολο της κοινωνίας – ακόμα και από τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους της Ν.Δ. – ως μια καθαρή ληστεία, αφού επιβάλλει φόρο επί των αντικειμενικών αξιών προ κρίσης και ενώ οι εμπορικές και το εισόδημα έχουν καταβαραθρωθεί. Το νομοσχέδιο για τα ακίνητα προσμετράται στις πολιτικές αποτυχίες της κυβέρνησης, που από το κλείσιμο της ΕΡΤ κι έπειτα μετράει ζημιές.

Η μνημονιακή πολιτική έχει χρεοκοπήσει παρασύροντας πρώτα απ’ όλους το ΠΑΣΟΚ στο καλάθι απορριμμάτων της Ιστορίας. Μια ομαλή μετάβαση σε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι η πιο πιθανή λύση για τη συνέχεια του καθεστώτος. Μία λύση που αργά ή γρήγορα θα απαιτήσουν και οι δανειστές αντιλαμβανόμενοι την πλήρη απονομιμοποίηση της τρέχουσας κυβέρνησης. Μέχρι και τις επόμενες εκλογές, οι οποίες δεν μπορεί να αργήσουν, η Ν.Δ. θα συνεχίσει την πολιτική της θεωρίας των δύο άκρων με τη συνεργασία της Δικαιοσύνης, στοχεύοντας το ριζοσπαστικό κίνημα, αφού δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί και να αποκομίσει οφέλη στην ατζέντα της οικονομίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, που έχει κάνει τη θεαματικότερη κωλοτούμπα στη νεότερη ελληνική Ιστορία μόλις μέσα σε έναν χρόνο (από το «καμία θυσία για το ευρώ» στο «οπωσδήποτε μέσα στο ευρώ», από την «κατάργηση του μνημονίου» στο «αναστολή του μνημονίου»), έχει δώσει τις εγγυήσεις που απαιτούνται για τη «συνέχιση του κράτους». Θα συνεχίσει να στέλνει προς πάσα κατεύθυνση το μήνυμα της κυβερνησιμότητας. Η Χρυσή Αυγή θα επιχειρήσει να αστικοποιηθεί αποναζιστικοποιώντας το κόμμα, έτσι ώστε να συνεχίσει να εκφράζει το κομμάτι κοινωνίας που έχει παγιωθεί στα ακροδεξιά.

Ο επαναστατικός πόλος

Ενδοσκοπώντας στο παράδοξο της μη εξέγερσης της ελληνικής κοινωνίας, θα ήταν χρήσιμο να κοιτάξουμε 70 χρόνια πίσω παραλληλίζοντας τις δύο εποχές. Το 1940-41 ήταν η χρονιά που ο ελληνικός λαός αντιστάθηκε στην προέλαση του ιταλικού φασισμού και των ναζί. Έπειτα, ήρθε η κατοχή και χρειάστηκε ο απαραίτητος χρόνος προσαρμογής και οργάνωσης της μετέπειτα αντίστασης (ΕΑΜ, ΕΛΑΣ). Κατ’ αντιστοιχία το 2010-2011 ήταν η χρονιά που ο ελληνικός λαός αντιστάθηκε στην προέλαση του μνημονίου με τις μαζικές διαδηλώσεις και τις συγκρούσεις έξω από το Βουλή. Έπειτα, υπήρξε σιγή και απογοήτευση.

Ο κόσμος που κατέβηκε τότε στο Σύνταγμα απογοητεύτηκε τόσο από την καταστολή των ΜΑΤ και την αδυναμία αποτελεσματικής αντιμετώπισής της όσο και από τις λαϊκές συνελεύσεις, που δεν κατάφεραν ούτε να πείσουν ούτε να δώσουν πρακτική διέξοδο σε καθημερινά προβλήματα. Ένα κομμάτι αυτού του κόσμου, που έχει σαφώς αντισυστημικές και αντιμνημονιακές τάσεις, έχει στραφεί προς την ακροδεξιά και στηρίζει ακόμα και σήμερα τη Χ.Α. σχηματίζοντας έναν συντηρητικό και φασίζοντα πόλο στην ελληνική κοινωνία. Ένα δεύτερο έχει εναποθέσει όλες του τις ελπίδες στην κοινοβουλευτική μετάβαση της εξουσίας στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι, όμως, σίγουρο ότι θα απογοητευτούν, αφού δεν διαφέρει πια σε τίποτα από τις βασικές διακηρύξεις της συγκυβέρνησης για παραμονή με κάθε θυσία στο ευρώ.

Ακριβώς γιατί το επόμενο διάστημα θα είναι το επίκεντρο μεγάλων ανακατατάξεων στο πολιτικό σκηνικό, είναι τώρα η στιγμή που το ευρύτερο αντικαπιταλιστικό και επαναστατικό κίνημα πρέπει να θέσει το ζήτημα της ανασυγκρότησής του μέσα, ουσιαστικά, από την ανασυγκρότηση της κοινωνίας. Η κοινωνία σήμερα απαιτεί άμεσες λύσεις στα στοιχειώδη καθημερινά προβλήματα. Εκεί ακριβώς που το κράτος έχει «κουρέψει» τις υπηρεσίες του. Στο πεδίο αυτό, της αυτοοργάνωσης από τα κάτω της οικονομικής ζωής μέσα στις γειτονιές των πόλεων, θα πρέπει να ανοίξει μια συζήτηση μέσα στο κίνημα.

Παράλληλα με τις μαζικές διαδηλώσεις και τη δυναμική αντιπαράθεση θα πρέπει να επενδύσει και στις στοιχειώδεις ανάγκες που στερείται η κοινωνία. Θα πρέπει να οργανώσει εκείνες τις δομές που θα παράσχουν και στο ίδιο το κίνημα, αλλά και στις τοπικές κοινωνίες στοιχειώδη πρωτοβάθμια ιατρική περίθαλψη, συσσίτια για άπορους και ανέργους, φροντιστήρια για παιδιά και δίκτυα ανεύρεσης εργασίας. Θα πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες για να αναπτύξει δίκτυα παραγωγής τροφίμων στην ύπαιθρο. Θα πρέπει να αναλάβει το ξεπέρασμα της κρίσης μέσα από την εφαρμογή – σε μικροκλίμακα – ενός νέου μοντέλου οργάνωσης της παραγωγής και της οικονομίας.

Έτσι θα αποδείξει ότι μπορεί να υπάρξει ζωή εκτός της ευρωζώνης και των μνημονίων, εκτός του καπιταλισμού και των αφεντικών. Θα αποδείξει ότι η αυτοοργάνωση των προλετάριων και η λαϊκή αυτοδιαχείριση μπορεί να αποτελέσει βιώσιμη διέξοδο από τον καπιταλισμό και τις κρίσεις του. Ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που στέκεται μακριά από τα κόμματα εξουσίας και τους ναζί, μακριά από τις χρεοκοπημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και τις μικροδιεκδικήσεις τους περιμένει τη δημιουργία ενός ριζοσπαστικού – επαναστατικού πόλου που θα το εκφράσει, που θα του δώσει ελπίδα.

Αυτό το μέτωπο πρέπει να φτιάξουμε, αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να βρούμε. Ένα μέτωπο που θα διώξει την τρόικα και την ντόπια ελίτ, που θα σταθεί απέναντι στον εκφασισμό της κοινωνίας και τους ναζί, που θα υπερασπιστεί την κοινωνική επανάσταση. Το μόνο ρεαλιστικό δίλημμα σήμερα δεν είναι ευρώ ή δραχμή, αλλά νεοφιλελεύθερος φασισμός ή επανάσταση. Μια επανάσταση που θα έχει δοκιμαστεί κοινωνικά και θα έχει αποδείξει τη βιωσιμότητά της.

Ο Κώστας Γουρνάς είναι καταδικασμένος σε κάθειρξη 50 χρόνων για τη συμμετοχή του στην οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας και εκτίει την ποινή του στις φυλακές Κορυδαλλού.

Το κείμενο γράφτηκε στις 14.11.2013

πηγή: https://gutneffntqonah7l.onion.to/front.php3?lang=el&article_id=1502832

Πέμπτη 21 Νοέμβρη: Παρέμβαση 40 περίπου απλήρωτων εργαζομένων και αλληλέγγυων, πραγματοποιήθηκε σήμερα το μεσημέρι στο ξενοδοχείο «Athens Plaza» όπου ήταν προγραμματισμένηη παρουσίαση του βιβλίου του Σεραφείμ Κοτρώτσου,«Η συμμορία του λύκου».

ακολουθεί βίντεο από την παρέμβαση καθώς και το κείμενο που μοιράστηκε

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=1kSD3uqTFTU[/youtube]

Απλήρωτοι/απλήρωτες

πηγή: http://katalipsiesiea.blogspot.gr/2013/11/blog-post_21.html

Οι αναρχικοί Γιάννης Μιχαηλίδης, Δημήτρης Μπουρζούκος, Δημήτρης Πολίτης και Νίκος Ρωμανός συνελήφθησαν την 1.2.2013 μετά την διπλή απαλλοτρίωση της Αγροτικής τράπεζας και του Ταχυδρομείου στο Βελβεντό Κοζάνης. Πραγματοποίησαν την απαλλοτρίωση πέρα από κάθε λογική προσωπικού πλουτισμού, ως μέρος της ανατρεπτικής πολιτικής τους αντίληψης και δράσης. Ενώ συνειδητά απέφυγαν την ένοπλη συμπλοκή με τους διώκτες τους για να μην τεθεί σε κίνδυνο η ζωή διερχόμενου οδηγού που είχαν αναγκαστεί να σταματήσουν στην προσπάθειά τους να διαφύγουν με το όχημά του.

Οι συλλήψεις τους είχαν γίνει περισσότερο γνωστές λόγω του βασανισμού που είχαν υποστεί από τους μπάτσους και της κυνικής δημοσίευσης φωτογραφιών τους με έκδηλα σημάδια από την κακοποίησή τους. Ήταν μια προσπάθεια επίδειξης ισχύος από την πλευρά του κράτους, εθισμού του κοινωνικού σώματος στην αστυνομική βαρβαρότητα και τρομοκράτησης κάθε απόπειρας αμφισβήτησης της κρατικής επιβολής και της κατοχής του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου από το κεφάλαιο. Ωστόσο με το άκαμπτο αγωνιστικό τους φρόνημα οι σύντροφοι κατάφεραν να αγγίξουν συνειδήσεις και ανακλαστικά και να αντιγυρίσουν το μήνυμα της κρατικής ισχύος.

Τρεις μήνες αργότερα στις 30.4.2013 και μετά από μια ευρύτερη επιχείρηση συλλήψεων κατά αναρχικών, συνελήφθησαν οι Αργύρης Ντάλιος και Φοίβος Χαρίσης για συμμετοχή στην απαλλοτρίωση στο Βελβεντό, κατηγορητήριο που οι ίδιοι αρνούνται. Η δίωξή τους έγινε με βάση υποτιθέμενα ευρήματα dna, αυτή τη νέα ευέλικτη μεθοδολογία ενοχοποίησης αγωνιστών. Το δικαστήριο για τους έξι συντρόφους έχει οριστεί να γίνει στο απομονωμένο περιβάλλον της ειδικής αίθουσας των φυλακών Κορυδαλλού, οι διώξεις τους έχουν ασκηθεί με τις επιβαρυντικές διατάξεις του τρομονόμου και έχουν ενταχθεί στο πλαίσιο των διώξεων για τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς ενώ οι ίδιοι αρνούνται τη συμμετοχή τους σε αυτή.

Η κλιμάκωση της λεηλασίας της ζωής μας και η όξυνση των κοινωνικών-ταξικών ανισοτήτων και συγκρούσεων απαιτεί την ανάλογη θωράκιση της άρχουσας τάξης και του κράτους, απαιτεί ολοένα περισσότερο “νόμο και τάξη”, θεωρίες περί “δύο άκρων” και αναβαθμισμένες στρατηγικές καταστολής και ελέγχου. Όμως ποτέ δεν υπήρξε “βία από όπου κι αν προέρχεται”. Υπήρξε και υπάρχει η βία και η βαρβαρότητα της εξουσίας, το να σου στερούν ακόμα και τα βασικά της επιβίωσης γιατί έτσι επιτάσσουν οι ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας, το να σε βασανίζουν οι μπάτσοι και να σε φυλακίζουν οι δικαστές γιατί σηκώνεις κεφάλι, το να σε κυνηγούν γιατί είσαι μετανάστης ή θεωρείσαι διαφορετικός για να ενισχυθούν τα εθνικά ιδεώδη και οι ψευδαισθήσεις, το να καταστρέφουν το φυσικό περιβάλλον για να εξυπηρετηθούν οι επενδύσεις. Και σε απόλυτη σύγκρουση με όλα αυτά, η αντίσταση και η αντιβία των καταπιεσμένων, οι αγώνες για ατομική και κοινωνική απελευθέρωση.

Οργάνωση και αγώνας για την κοινωνική επανάσταση

Α Λ Λ Η Λ Ε Γ Γ Υ Η  Σ Τ Ο Υ Σ  Α Ν Α Ρ Χ Ι Κ Ο Υ Σ  Π Ο Υ  Δ Ι Ω Κ Ο Ν Τ Α Ι  Γ Ι Α

Τ Η Ν  Α Π Α Λ Λ Ο Τ Ρ Ι Ω Σ Η  Σ Τ Ο  Β Ε Λ Β Ε Ν Τ Ο  Κ Ο Ζ Α Ν Η Σ

ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ-ΤΑΞΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

ΕΚΔΗΛΩΣΗ (ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ) ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 22 ΝΟΕΜΒΡΗ

6 μμ, ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ / ΚΤΙΡΙΟ ΓΚΙΝΗ

ΚΑΛΕΣΜΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 29 ΝΟΕΜΒΡΗ (ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ)

9 πμ, ΓΥΝΑΙΚΕΙΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ

συνέλευση αλληλεγγύης για την υπόθεση του Βελβεντού

πηγή: https://gutneffntqonah7l.onion.to/front.php3?lang=el&article_id=1502607

ΝΑ ΣΥΝΤΡΙΨΟΥΜΕ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ

πηγή: http://anarxiko-resalto.blogspot.gr/

Εργάτες και εργάτριες στον κλάδο της ένδυσης συγκρούστηκαν με τους μπάτσους στην Καμπότζη σε μια διαδήλωση για αύξηση του μεροκάματου και διαμαρτυρόμενοι για τις άθλιες συνθήκες εργασίας που σκορπούν καθημερινά τον θάνατο.

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=0IZzkbSqvXo[/youtube]

Αθήνα 17 Νοέμβρη 2013

βίντεο από την αναίτια επίθεση των σύγχρονων Μπουραντάδων

της ομάδας Δελτα σε καφενείο της πλατείας Εξαρχείων,

μετά τη λήξη της διαδήλωσης για τη 40η επέτειο

από την Εξέγερση του Νοέμβρη του 1973.