Ρώμη, San Lorenzo 9 Απριλίου 2021: Στη Μνήμη του Σαλβατόρε Ριτσιάρντι.

Από τις 17.00 ραντεβού στην Via dei Volsci, κάτω από το Radio Onda Rossa. Παρουσία στο δρόμο και ζωντανή μετάδοση με ανοιχτά μικρόφωνα.

RADIO ONDA ROSSA. Ένα σήμα που ενοχλεί [από το 1977].

Πολλοί νόμισαν ότι αφού χάθηκε αυτή η μάχη, είχε τελειώσει και ο αγώνας, μπερδεύοντας δυο πράγματα, γιατί η μάχη μπορεί να χαθεί, αλλά ο αγώνας δεν τελειώνει…

Salvatore Ricciardi

Στις 9/4/2020 έφυγε από τη ζωή στη γενέτειρα του Ρώμη, ένας ξεχωριστός προλετάριος, ένας σεμνός κομμουνιστής, ένας παντοτινός αντάρτης: ο Σαλβατόρε Ριτσιάρντι.

O Σαλβατόρε έφυγε αγωνιζόμενος, έπειτα από τον βαρύτατο τραυματισμό του, μετά την πτώση του από μεγάλο ύψος, καθώς σκαρφάλωνε ψηλά, στα ογδόντα του -εν μέσω πανδημίας και καραντίνας- για να κρεμάσει πανό αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους και εξεγερμένους και τις αγωνιζόμενες και εξεγερμένες, κρατούμενους και κρατούμενες των ιταλικών φυλακών…

Στη Μνήμη μας θα παραμείνουν βαθιά χαραγμένα, το πλατύ χαμόγελο και η έμφυτη ανθρωπιά, η διαλεκτική αναλυτικότητα της σκέψης και η ανυποχώρητη αγωνιστικότητα του, γνωρίσματα που τον χαρακτήρισαν καθ’ όλη τη διάρκεια της πολυκύμαντης ζωής του.

Αν κάτι είναι “αντικειμενικά βέβαιο”, αυτό είναι το γεγονός ότι ο Σαλβατόρε ήταν ένας κομμουνιστής, ένας από “τους ασυνήθιστους αυτούς ανθρώπους, που τόσο βίαια εισέβαλαν στον 20ο αιώνα”.

Ως την τελευταία ανάσα του και παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, ο Salvo παρέμεινε ένας ζωντανός άνθρωπος, ένας ατόφιος αγωνιστής μέσα στις αδιάκοπες και βαθιές γραμμές, εκείνες που ενώνουν αδιάλειπτα το χθες, το σήμερα, το αύριο του ιστορικού & σύγχρονου, ανταγωνιστικού & επαναστατικού κινήματος, δηλαδή εκείνων που (παρ’ όλα αυτά…) συνεχίζουν να μάχονται και να παλεύουν, ν’ αντιστέκονται και ν’ αγωνίζονται…

Ένα χρόνο μετά, αναδημοσιεύουμε στη Μνήμη του, το ακόλουθο “ενδιαφέρον” υλικό:

1) O χαιρετισμός του Σάντε Νοταρνικόλα στον Σαλβατόρε Ριτσιάρντι (10/04/2020) 

Ο προλετάριος κομμουνιστής και απαλοτριωτής τραπεζών, ο πολιτικός κρατούμενος ποιητής Sante Notarrnicola που με τη δράση και το λόγο του, παρακίνησε και μίλησε κατευθείαν στην καρδιά και το μυαλό πολλών γενιών αγωνιστών & αγωνιστριών, έφυγε από τη ζωή πρόσφατα, στα ογδόντα τρία του, στις 22/3/2021. 

2) Δυο αποσπάσματα από την μπροσούρα “Salvatre Ricciardi. Τι σήμαινε να είσαι 20 χρονών το 1960… Με το άλφα μικρό. Μια ζωή για την προλεταριακή αυτονομία” (Αθήνα, 2015)

Μια μεταφρασμένη απομαγνητοφώνηση δυο εκπομπών (που μεταδόθηκαν από το διαδικτυακό αντιεξουσιαστικό ραδιόφωνο Radiocane του Μιλάνου τον Ιούνη του 2014), η οποία τυπώθηκε στην Αθήνα από την τυπογραφική κολεκτίβα Rotta και κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Προλεταριακή Πρωτοβουλία.

3) Μερικές διευκρινήσεις της συντακτικής επιτροπής του Radio Onda Rossa 87,9 FM για το Σάββατο 11 Απρίλη 2020.

Σχετικά με κάποιες ειδήσεις που κυκλοφόρησαν σε μέσα ενημέρωσης…

Ciao Salvo.

Contromaelstrom Sempre!

Προλεταριακή Πρωτοβουλία.

Αθήνα, Απρίλης 2021.

Φώτο: Νουόρο (Σαρδηνία) 1981, στην ειδική φυλακή της οδού Badu ‘e Carros (μια από τις σκληρότερες, όμως ο συσχετισμός δυνάμεων επέτρεψε αυτή την εσωτερική φωτογράφηση στο προαύλιο. Όμως δεν κράτησε πολύ).

Πηγή: το blog contromaelstrom που είχε δημιουργήσει και διατηρούσε ο Salvatore.

1) Σαλβατόρε,

Πριν από μερικές ημέρες μου είχε τηλεφωνήσει ο Πάολο. Με ενημέρωσε για την πτώση σου, για την κατάστασή σου, για τις δοκιμασίες σου. Υπέφερες πολύ, το ξέρω, το φαντάζομαι. Αυτά τα τραύματα είναι ανυπόφορα, όπως και η φυλακή με τις απομονώσεις της, την αγριότητα της, την αχρηστία της. Ακόμα είμαι συνταραγμένος από τον τρόπο που έπεσες. Δεν υπήρχαν νεότεροι σύντροφοι για να κρεμάσουν το πανό; Γνωρίζω το μηχανισμό: είναι το σχολείο που μας διαμόρφωσε, να προηγηθούμε όλων και παντού, με τίμημα το σπάσιμο μας και έτσι έγινε με εσένα…

Ο ιός με εμποδίζει σε πολλά πράγματα. Θα ήθελα να σε συνοδεύσω και στο μεταξύ να σου μιλήσω και να σου θυμίσω το παραθυράκι του κελιού σου στη φυλακή του Κούνεο, απ’ όπου φαινόταν χιονισμένο όλο το Μονβίζο. Ήταν ένας από τους λόγους για τους οποίους αποδεχόμουν την πρόσκληση σε δείπνο, όταν ήταν εφικτή η κοινωνικότητα. Μαζί με αυτή, οι αναμνήσεις της στράτευσης, της δικής σου και των συντρόφων σου.

Νοιώθω αρκετά φτωχός. Μου λείπει ο Πρόσπερο, μου λείπει ο Άντζελο Μπασόνε, ο Πικιούρα, ο Βικ και πολλοί άλλοι: ένας θλιβερός κατάλογος. Μένουν τα γραπτά σου που θα διαδώσουμε. Ξέρεις, εδώ και καιρό έχει πέσει πάνω μου η σιωπή, δεν είμαι πια ο γραφομανής εκείνων των καιρών ενώ και τα ποιήματα είναι σπάνια.

Παρατηρώ, ακούω, σιωπώ. Σίγουρα: είναι η ηλικία.
Καλό ταξίδι σύντροφε. Ευχαριστώ για όλα.

Μόλις ελευθερωθώ από τον ιό θέλω να φτάσω στο Μονβίζο για έναν ιδιαίτερο χαιρετισμό σε σένα και σε μένα τον ίδιο.

Σάντε Νοταρνικόλα

πηγή: Radio Onda Rossa (Ρώμη)

μετάφραση: κινηματικό εκδοτικό εγχείρημα Los Solidarios
Αθήνα, 10 Απρίλη 2020

2) […] Ο Σαλβατόρε Ριτσιάρντι γεννήθηκε το 1940 στη Ρώμη. Μετά από τεχνικές σπουδές και παράλληλη δουλειά στην οικοδομή, το ’62 θ’ αρχίσει να εργάζεται ως τεχνικός στους σιδηροδρόμους. Θα δραστηριοποιηθεί συνδικαλιστικά στη Γενική Συνομοσπονδία Ιταλών Εργαζομένων [Cgil] και πολιτικά στο Σοσιαλιστικό Κόμμα Προλεταριακής Ενότητας [Psup]).

Θα συμμετάσχει ενεργά στους φοιτητικούς και τους εργατικούς αγώνες που θα ξεσπάσουν το 1968 και το ’69. Στα χρόνια που θ’ ακολουθήσουν θα πρωταγωνιστήσει στην οικοδόμηση της αυτοοργάνωσης που αρχίζει να κερδίζει έδαφος τόσο στο σιδηροδρομικό κλάδο όσο και σ’ άλλους εργοστασιακούς χώρους. Μετά την πολύχρονη δραστηριοποίησή του στο χώρο της εργατικής αυτονομίας, το 1977 θα στρατευθεί στις Κόκκινες Ταξιαρχίες, στη ρωμαϊκή Φάλαγγά τους πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την “επιχείρηση Μόρο”. Θα συλληφθεί τον Μάρτη του 1980 και στα τέλη της ίδιας χρονιάς μαζί με συντρόφους του και άλλους συγκρατούμενούς του, θα οργανώσουν την εξέγερση στην ειδική φυλακή του Τράνι. Θα καταδικαστεί σε ισόβια και από το 1996 θα τεθεί σε καθεστώς “ημι-ελευθερίας”.

Μετά από τριάντα χρόνια εγκλεισμού και ομηρίας, από τα τέλη του 2011 [έζησε & αγωνίστηκε…] ελεύθερος χωρίς περιοριστικούς όρους.

Το 2012 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Derive Approdi το βιβλίο του Maelstrom. Στιγμιότυπα ταξικής εξέγερσης και αυτοοργάνωσης στην Ιταλία (1960-1980), από το οποίο και ακολουθεί ένα μικρό απόσπασμα:

“Το κίνημα στο οποίο συμμετείχα και για το οποίο μιλάμε τώρα ήταν ένα φουσκωμένο ποτάμι αρκετά συμπαγές, αν και κολυμπούσαν μέσα του πάρα πολλά ψάρια με διαφορετικά χρώματα, διαφορετικές ιδέες και πρακτικές, συχνά εναντιωματικά μεταξύ τους. Η διαδρομή αυτού του ποταμιού στόχευε στη ριζική αλλαγή του υπάρχοντος, στην αποκαθήλωση του καπιταλιστικού συστήματος και του Κράτους του, στην οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας που έπρεπε να εφευρεθεί, βασισμένη όμως στην άμεση δημοκρατία του προλεταριάτου. Ονομάζαμε αυτή τη διαδρομή “κομμουνισμό”. Μια επαρκής προοπτική για να συνεχίσουμε να κολυμπάμε όλοι και όλες μέσα στο ίδιο ποτάμι και προς την ίδια κατεύθυνση. Και οι ένοπλες οργανώσεις δεν ήταν άλλο από χώροι αυτού του ίδιου του ποταμιού. Δεν υπήρξε, ούτε θα μπορούσε να υπάρξει, ούτε “κεντρική δομή” ούτε “ένας και μοναδικός εγκέφαλος”. Ήμασταν όλοι σκεπτόμενα μυαλά, γι’ αυτό και παράγαμε πάρα πολλά όμορφα και ανατρεπτικά πράγματα […]. Το κίνημά μας διέρρηξε κάθε δεσμό με τον εθνικισμό, ο οποίος είχε μολύνει το εργατικό κίνημα τον εικοστό αιώνα. Το βλέμμα μας αποστρεφόταν κάθε σύνορο, σηκωνόμασταν στις μύτες των ποδιών μας για να κοιτάξουμε όλο και πιο μακρυά. Την προσοχή μας τραβούσε κάθε ρήξη στο διεθνές επίπεδο, το οποίο βλέπαμε μ’ αντίστοιχο ενδιαφέρον μ’ εκείνο για την κάθε ρήξη της καπιταλιστικής τάξης στο εσωτερικό. Ήμασταν πεπεισμένοι ότι το σφιχταγκάλιασμα ανάμεσα στον κομμουνισμό και τον εθνικισμό ήταν ένα είδος εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας, όπως και κάθε άλλη βασισμένη στην ταυτότητα παλινόρθωση. Αυτό το έγκλημα εμπόδισε κάθε πραγματική σχέση ανάμεσα στο κλασικό εργατικό κίνημα και το δικό μας κίνημα. Ήμασταν πιο κοντά στον “αρχικό” κομμουνισμό, τον ανταγωνιστικό και διεθνιστικό, και όχι στον εθνικό-πατριωτικό του εικοστού αιώνα. Δίναμε περισσότερη σημασία στο διεθνές πλαίσιο και τις μεταβολές του απ’ ό,τι στις εσωτερικές πολιτικές αλχημείες του “παλατιού”. Θεωρούσαμε τους εαυτούς μας κομμάτι μιας διεθνούς σύγκρουσης, αν και όντας στενά δεμένοι με τις πραγματικότητες, τις εδαφικοποιημένες κι εκείνες στους χώρους δουλειάς […]. Οι μνήμες φυσικό είναι να βαραίνουν το φορτίο του παρελθόντος, να αφήνονται πίσω, να μη σου ανήκουν πια. Όχι. Τα γεγονότα αυτών των σελίδων, οι επιλογές εκείνου του κομματιού της γενιάς μου, τουλάχιστον όσο μ’ αφορά προσωπικά, δεν είναι βαλμένες στο σακούλι του παρελθόντος. Ζω μαζί τους. Είναι το παρόν, για εμένα. Δεν κάνω τα πράγματα που έκανα τότε, αλλά δεν τα πέταξα και μακριά μου με απέχθεια, απογοήτευση και τύψεις. Με συντροφεύουν, με βοηθάνε στη δύσκολη φουσκοθαλασσιά των καιρών που ζούμε. Λένε μερικοί: να κλείσεις πίσω σου για να πας παραπέρα. Θα μπορούσε να γίνει και αυτό, αλλά θα ήταν απαραίτητη πρώτα μια ανοιχτή και ευρεία συζήτηση, χωρίς διαστρεβλώσεις και προκαταλήψεις, που αποτελούν και το καθημερινό ψωμί αυτής της χώρας […].

Via dei Volsci, San Lorenzo Ρώμη, άνοιξη 2020

Γεια σου Σάλβο. Το Ράδιο σου σε χαιρετάει

3) Radio Onda Rossa 87,9 FM [Ρώμη] | Μερικές διευκρινήσεις για το Σάββατο 11 Απρίλη 2020

Σχετικά με κάποιες ειδήσεις που κυκλοφόρησαν σε μέσα ενημέρωσης, αναφορικά με όσα συνέβησαν το προηγούμενο Σάββατο 11 Απρίλη στη συνοικία Σαν Λορέντζο της Ρώμης διευκρινίζουμε τα ακόλουθα.

Η σορός του Σαλβατόρε Ριτσιάρντι αφού έφυγε από το νεκροτομείο της Πολυκλινικής Umberto I°, έκανε στάση κάτω από την έδρα του ραδιοφωνικού σταθμού μας για έναν τελευταίο χαιρετισμό σ’ ένα σύντροφο που για σχεδόν 20 χρόνια υπήρξε ένας από τους συντελεστές του.

Κατά τη διάρκεια της σύντομης τελετής, οι πολυάριθμοι σύντροφοι και συντρόφισσες που ήταν παρόντες και παρούσες, έχοντας συνείδηση των περιορισμών που έχουν επιβληθεί από την εξελισσόμενη υγειονομική κρίση και παρά τον πόνο για το θάνατο αυτού του αγαπημένου συντρόφου, διατήρησαν τις απαραίτητες αποστάσεις ο ένας από την άλλη και διαλύθηκαν μετά την αναχώρηση του φέρετρου.

Καμία πορεία δεν συνόδευσε τον Σαλβατόρε στο τελευταίο του ταξίδι, ούτε από το νεκροθάλαμο ούτε στο Σαν Λορέντζο. Καμία πρόκληση ενάντια στις απαγορεύσεις δεν έλαβε χώρα στο όνομα του.

Η συντακτική επιτροπή του Radio Onda Rossa
Ρώμη, 13/4/2020

πηγή: ondarossa.info
μετάφραση: κινηματικό εκδοτικό εγχείρημα Los Solidarios
Αθήνα, 15/4/2020

Ένα βίντεο από την Αντιφασιστική Δράση Ανατολικής Ρώμης [Azione Antifascista Roma Est] με το συντροφικό Αντίο στον Salvo στην οδό dei Volsci στο San Lorenzo στη Ρώμη την άνοιξη του 2020 ΕΔΩ

Ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο μεταφράστηκε και κυκλοφόρησε στα τέλη του 2020 από τις εκδόσεις Λειμών. Ενδιαφέρον όχι τόσο για το περιεχόμενό του, όσο για τη χρονική συγκυρία μέσα στην οποία εκδίδεται και τους σκοπούς τους οποίους εξυπηρετεί. Άλλωστε, με ειλικρίνεια οι συντελεστές της έκδοσης φανερώνουν πως στόχος τους είναι να συνεισφέρουν στο βάθεμα της ελληνοισραηλινής συμμαχίας, η οποία εξελίσσεται σε πολλαπλά επίπεδα (οικονομικό, ενεργειακό, στρατιωτικό, διπλωματικό, ακαδημαϊκό κλπ) [1]. Πρόκειται για τη “Νομική Συνηγορία υπέρ του Ισραήλ” του καθηγητή της Νομικής Σχολής του Harvard, Alen Dershowitz. Σύμφωνα με τον ίδιο τον συγγραφέα ξεκίνησε να επεξεργάζεται το βιβλίο το 1967 (προφανώς με αφορμή το ξέσπασμα του Πολέμου των Έξι Ημερών) και το ολοκλήρωσε το 2003, ενώ αφιερώνει την έκδοση στον Πρόεδρο του Ανώτατου Δικαστηρίου του Ισραήλ, Aharon Barak.

Η έκδοση του εν λόγω βιβλίου όχι μόνο τυχαία δεν είναι, αλλά εντάσσεται ξεκάθαρα μέσα στο πλαίσιο της επιχείρησης ιδεολογικής εξομάλυνσης που έχει σαν στόχο, από τα κυβερνητικά δελτία ειδήσεων και τις ακαδημαϊκές συνεργασίες μέχρι τις εκδόσεις βιβλίων όπως αυτό, να εξωραΐσει την εικόνα του ισραηλινού κράτους και να κάνει “μασάζ στους εγκεφάλους της ελληνικής κοινωνίας για να θεωρήσει ως φυσιολογική και αναπόφευκτη την πολυεπίπεδη συνεργασία Ελλάδας και Ισραήλ.

Τέτοιου είδους επιχειρήσεις ιδεολογικής εξομάλυνσης δεν είναι κάποιου είδους συνομωσίες που εξυφαίνονται από κάποιους σκοτεινούς κύκλους, αλλά αναπόσπαστο κομμάτι της ευρύτερης στρατηγικής των κρατών και υλοποιούνται στο φως της ημέρας, καθημερινά, δίπλα μας. Ας θυμηθούμε, για παράδειγμα, την “Ολοκληρωμένη Έκθεση του State Department για την Ελλάδα” (Αύγουστος 2018), στην οποία το αμερικανικό υπουργείο εξωτερικών εξέφραζε την ανησυχία του για τα αντιαμερικανικά αισθήματα και αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας και εκπονούσε σχεδιασμό για τη μεταστροφή του κλίματος. Για τη δημιουργία φιλοαμερικανικής τάσης στην Ελλάδα η έκθεση πρότεινε προς την πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα να δώσει βαρύτητα στο ρόλο των ιδιωτικών ΜΜΕ, των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, των εκπαιδευτικών και πολιτιστικών ιδρυμάτων που μέσα από συντονισμένη δραστηριότητα θα δημιουργήσουν: “μια νέα γενιά ηγετών φίλα προσκείμενη στις Ηνωμένες Πολιτείες και τις αξίες που αυτές πρεσβεύουν”. Επίσης: “Η Αποστολή θα εξακολουθήσει να προάγει ισχυρές σχέσεις μεταξύ των ΗΠΑ και της Ελλάδας μέσω δεσμών ανάμεσα σε πρόσωπα.

Τα εκπαιδευτικά και πολιτιστικά προγράμματα της Αποστολής για την Ελλάδα στοχεύουν στη νεολαία, τα κορίτσια και τη νέα γενιά ηγετών στο επιχειρείν και στην κοινωνία των πολιτών, αποσκοπώντας να προωθήσουν μια θετική άποψη για τους δεσμούς ΗΠΑ-Ελλάδας και να ενθαρρύνουν μια βαθύτερη κατανόηση των πολιτών”. Η πρεσβεία καλείται να εργαστεί επικοινωνιακά ώστε οι Έλληνες πολίτες να κατανοήσουν τις αμερικανικές προτεραιότητες στην περιοχή, ώστε: “να στηρίξουν τη συνεργασία για την ασφάλεια, τους οικονομικούς δεσμούς και την πολιτική συνεργασία για την ασφάλεια, τους οικονομικούς δεσμούς και την πολιτική εμπλοκή των ΗΠΑ”. Ανάμεσα σ’ αυτές τις προτεραιότητες των ΗΠΑ εντάσσεται και το βάθεμα της ελληνοισραηλινής συμμαχίας με το λεγόμενο “σχήμα 3+1” (άξονας Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, υπό την αμερικανική κηδεμονία).

Εξάλλου, δεν είναι καθόλου τυχαίο πως ένα από τα βασικά συστατικά στοιχεία της νέας Μεγάλης Ιδέας του ελληνικού εθνικισμού είναι ο θαυμασμός για τον ισραηλινό μιλιταρισμό και ο ομολογημένος πόθος για τη μετατροπή της Ελλάδας σε “Δεύτερο Ισραήλ”. Σύμφωνα με τη νεοεθνικιστική αφήγηση η Ελλάδα και το Ισραήλ μοιράζονται κοινά χαρακτηριστικά, άρα έχουν και κοινά συμφέροντα: είναι δύο μικρά σε μέγεθος έθνη με τεράστιο ιστορικό βάθος, είναι μικρά κράτη με πληθυσμό μερικών εκατομμυρίων κατοίκων, είναι χώρες περικυκλωμένες από αμέτρητους και αιμοβόρους εχθρούς και βασική προϋπόθεση για την επιβίωσή τους σ’ αυτό το εχθρικό περιβάλλον είναι η μιλιταριστική τους οχύρωση, ο υπερεξοπλισμός τους και η υπαγωγή τους στους ενεργειακούς, οικονομικούς και στρατιωτικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ. Έτσι, ο ελληνικός εθνικισμός (θεσμικός και εξωθεσμικός, σοσιαλδημοκρατικός και νεοφιλελεύθερος) είναι πρόθυμος να δεχθεί το Ισραήλ ως κράτος-πρότυπο, το οποίο πρέπει να δεχθεί το Ισραήλ ως κράτος-πρότυπο, το οποίο πρέπει να μιμηθούμε. Ακόμα και σκληροί ακροδεξιοί αφήνουν στην άκρη για τακτικούς λόγους τον παραδοσιακό αντισημιτισμό τους για να βάλουν στο κέντρο την ισλαμοφοβία, μιας και ο μουσουλμανισμός είναι η κυρίαρχη θρησκεία της πλειοψηφίας των προσφύγων και μεταναστών.

Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει πως ο βαθιά ριζωμένος αντισημιτισμός του ελληνικού εθνικισμού έχει εξαφανιστεί, αλλά πλέον δεν είναι συμβατός με τις στρατηγικές επιδιώξεις του ελληνικού κράτους και τίθεται στο περιθώριο για να αναδυθεί ο θαυμασμός για τη σιδηρά πυγμή του Ισραήλ έναντι της “ισλαμικής βαρβαρότητας” (της τουρκικής συμπεριλαμβανομένης)…

Η “Νομική Συνηγορία υπέρ του Ισραήλ” εκδόθηκε στην Ελλάδα με πρωτοβουλία του καθηγητή και γεωπολιτικού αναλυτή Ιωάννη Μάζη, ο οποίος είναι γνωστός τουρκοφάγος εθνικιστής και στέλεχος της ακροδεξιάς πτέρυγας του ελληνικού κράτους.

Ο Μάζης δεν κρύβεται καθόλου και στο προλογικό του σημείωμα εντάσσει ξεκάθαρα την έκδοση του βιβλίου στις στρατηγικές επιδιώξεις του ελληνικού κράτους: “Ο ρόλος της Ελλάδος αποδεικνύεται ιδιαιτέρως κρίσιμος δια τη σταθερότητα και την ισορροπία ισχύος εις την Ανατολική Μεσόγειο, μέσω της προσφοράς και του αναγκαίου ναυτικού στρατηγικού βάθους δια το Ισραήλ. Αντιστοίχως, οι κοινές προκλήσεις είναι καταφανείς λόγω της προτεραιότητας εξισορροπήσεως του τουρκικού ηγεμονισμού και τις προκλήσεις συλλειτουργίας και συνυπάρξεως της Ελλάδος, της Κύπρου και του Ισραήλ, με άξονα την εκμετάλλευση και διαμετακίνηση των υδρογονανθράκων της περιοχής προς τη μείζονα καταναλωτική αγορά της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Προς τούτο, η κατανόηση της εν λόγω γεωγραφικής ζώνης ως ένα ενιαίο ενεργειακό σύμπλoκο συνιστά προϋπόθεση επιβιώσεως και μεγεθύνσεως των κερδών δια τα κράτη-παραγωγούς, καθ’ ότι η τελεσφόρηση ακροτελεύτιων επενδυτικών σχημάτων (βλ. East Med)[2] κρίνεται με γνώμονα την οικονομική βιωσιμότητά τους και άρα, δια της επάρκειας των κοιτασμάτων, εξασφαλιζόμενης μέσω της αθροίσεως των δυνατοτήτων. Καθίσταται, συνεπώς, σαφές ότι οι δύο βασικότατοι όροι συγκροτήσεως και συγκρατήσεως ενός συμμαχικού δεσμού, ήτοι η συναντίληψης απειλών και η σύγκλισης συμφερόντων, διαπιστώνονται εντός του πλαισίου της ελληνοϊσραηλινής περιπτώσεως. Κεντρική παράμετρος είναι η ωριμότης του πολιτικού συστήματος, επερχόμενη δια μέσου της ευρύτατης δυνατής ενημερώσεως δια το στρατηγικώς ευθυγραμμισμένο μετά της θέσεως μας δρώντα, που εν τη παρούσα ιστορική συγκυρία είναι το Ισραήλ. Η μετάφραση του παρόντος πονήματος του καθηγητού Alan Dershowitz εις την ελληνική γλώσσα συμβάλλει αναμφιβόλως προς την ανωτέρω κατεύθυνση υποβοηθώντας εις την πορεία αποστειρώσεως της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και ταχυδρομήσεώς της επί του διαδρόμου του ορθολογισμού, της εξυπηρετήσεως του εθνικού συμφέροντος και της δυναμικής διαχειρίσεως των τιθέμενων διλημμάτων ασφαλείας, μακράν των προκαταλήψεων και ιδεολογημάτων του πρόσφατου ή απώτερου παρελθόντος”[3].

Στο ίδιο στρατηγικό πλαίσιο εντάσσει την έκδοση του βιβλίου και ο Πρόεδρος του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος, Δαυίδ Σαλτιέλ, ο οποίος στο δικό του προλογικό σημείωμα αφού στιγματίζει τη “δαιμονοποίηση” του Ισραήλ και τη “μονομέρεια” υπέρ της παλαιστινιακής πλευράς που επικρατεί εδώ και δεκαετίες, αναφέρει: “Σήμερα που οι σχέσεις Ελλάδας-Ισραήλ βρίσκονται το απόγειο της ανάπτυξής τους -με επίγνωση τω στρατηγικής σημασίας κοινών στόχων και συνείδηση για τα πολλαπλά αναπτυξιακά οφέλη που επιφέρουν- η κατάσταση αλλάζει, το πρίσμα αμβλύνεται, η πολιτική ανάλυση γίνεται σφαιρικότερη και λιγότερο εμπαθής”. Στο δικό του προλογικό σημείωμα για την ελληνική έκδοση ο ίδιος ο συγγραφέας αναφέρει πως σκοπός της έκδοσης είναι η ενίσχυση των προοπτικών αμοιβαίας κατανόησης μεταξύ Ελλάδας και Ισραήλ: “Είναι σημαντικό ότι η σχέση μεταξύ των δύο εθνών έχει ενδυναμωθεί προς το συμφέρον της περιοχής και ολόκληρου του πλανήτη”. Ομολογουμένως, πολύ ειδυλλιακή περιγραφή για την κυνική συμμαχία μεταξύ δύο εθνικισμών…

Πηγαίνοντας στο περιεχόμενο του πονήματος του Dershowitz μπορούμε να πούμε πως ο τίτλος του βιβλίου είναι άκρως ενδεικτικός, αλλά ταυτόχρονα παραπλανητικός. Δεν πρόκειται για μια απλή “Νομική Συνηγορία”, αλλά για το στήσιμο ενός δικαστηρίου-παρωδία που αυτό-αθωώνει και λιβανίζει το ισραηλινό κράτος.

Η αφήγηση είναι γνωστή: Το Ισραήλ είναι ένας παράδεισος ανεκτικότητας και δικαιωμάτων, η μοναδική δημοκρατία της Μέσης Ανατολής, διεξάγει αμυντικό πόλεμο επιβίωσης και είναι περικυκλωμένο από αμέτρητους εχθρούς που επιδιώκουν τον αφανισμό του, με τη συνενοχή και συνυπαιτιότητα της διεθνούς κοινότητας (με λαμπρή εξαίρεση τις ΗΠΑ). Το Ισραήλ δεν είναι ένα κράτος όπως όλα τ’ άλλα. Είναι ένα “κράτος-παρίας”, “ο εβραίος μεταξύ των κρατών” και εφόσον διεξάγει έναν αμυντικό πόλεμο επιβίωσης εξυπακούεται πως η κατοχή είναι νόμιμη άμυνα και η παλαιστινιακή αντίσταση μετατρέπεται αυτοστιγμεί σε τρομοκρατική δράση. Άλλωστε, οι παλαιστίνιοι δεν έχουν κανένα λόγο να παραπονιούνται καθώς το εδραιωμένο κράτος δικαίου του Ισραήλ φροντίζει για την ευμάρεια ακόμα και των εχθρικών πολιτών. Οπότε όλα είναι μέλι-γάλα και κάθε αντίσταση στην κατοχή είναι αδικαιολόγητη και βάρβαρη τρομοκρατία: “Εάν η κατοχή δικαιολογούσε την τρομοκρατία, τότε η Κου-Κλουξ-Κλαν (…) θα έπρεπε να θεωρείται οργάνωση μαχητών της ελευθερίας”. Και αλλού: “Η ισραηλινή κατοχή, σε αντίθεση ε τις άλλες πρόσφατες κατοχές, έχει φέρει σημαντικά οφέλη για τους παλαιστίνιους, συμπεριλαμβανομένης σημαντικής βελτίωσης στο προσδόκιμο ζωής, την υγειονομική περίθαλψη και την εκπαίδευση”.

Το αποικιοκρατικού ύφους αυτό επιχείρημα σίγουρα μας θυμίζει τη σκηνή από τη “Ζωή του Μπράιαν” των Μόντι Πάιθον στην οποία παρουσιάζονται τα οφέλη της ρωμαϊκής κατοχής της Ιουδαίας… Και αφού η κατοχή είναι τόσο ειδυλλιακή είναι φως φανάρι πως οι παλαιστίνιοι είναι αχάριστοι, καθώς απορρίπτουν τις γενναιόδωρες προτάσεις του φιλεύσπλαχνου και ειρηνόφιλου Ισραήλ. Και αφού σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις οι εθισμένοι στη βία παλαιστίνιοι υποστηρίζουν κατά 87% την “τρομοκρατική δράση”, τότε η συλλογική τους τιμωρία (όπως οι κατεδαφίσεις κατοικιών οικογενειών) είναι απλά νόμιμη άμυνα: “άκακη μορφή αποδόσεως συλλογικής ευθύνης” και “ήπια μορφή συλλογικής τιμωρίας”.

Γιατί, όμως, σε έναν αμυντικό πόλεμο πεθαίνουν περισσότεροι παλαιστίνιοι; Η απάντηση είναι απλούστατη: οι αιμοβόροι και αχάριστοι παλαιστίνιοι αδυνατούν να σκοτώσουν όσους ισραηλινούς θα ήθελαν εξαιτίας της εξαιρετικής ιατρικής περίθαλψης στο Ισραήλ, ενώ οι ίδιοι πεθαίνουν μαζικά επειδή είναι πεισματάρηδες και αρνούνται να νοσηλευτούν στο μεγαλόκαρδο Ισραήλ, προτιμώντας τους ανίκανους ομοεθνείς τους γιατρούς! Και πέρα από όλα αυτά, σε αντίθεση με τα όσα υποστηρίζει ο μεροληπτικός υπέρ της παλαιστινιακής πλευράς ΟΗΕ, δεν υφίσταται κάποιο άξιου λόγου προσφυγικό ζήτημα, αφού αυτό σκοπίμως παρουσιάζεται μεγαλοποιημένο από τους παλαιστίνιους και τη διεθνή κοινότητα. Οι πολεμοχαρείς παλαιστίνιοι, λοιπόν, απορρίπτουν συνεχώς τις αδιάκοπες προσπάθειες του Ισραήλ για ειρήνευση και απαντούν στη χείρα φιλίας που τους απλώνεται με “τρομοκρατική δράση”. Ολόκληρη η διεθνής κοινότητα επιβραβεύει την παλαιστινιακή τρομοκρατία, με μοναδικές αντιστεκόμενες δυνάμεις τις ΗΠΑ και το Ισραήλ.

Οι πάντες ενώνονται σε μια ανίερη συμμαχία κατασυκοφάντησης του αμυνόμενου Ισραήλ: τα Ηνωμένα Έθνη, ο Τρίτος Κόσμος, η διεθνής αριστερά, η άκρα δεξιά, η Διεθνής Αμνηστία, οι φεμινίστριες, οι ακαδημαϊκοί, τα ΜΜΕ, το Βατικανό, οι προτεσταντικές εκκλησίες, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας και φυσικά οι αντισιωνιστές εβραίοι που μισούν τον εαυτό τους και πρέπει να τους δει κανένας ψυχίατρος [4]. μια μοναδική αντι-ισραηλινή πανδημία έχει εξαπλωθεί παντού: “Ο κόσμος, συμπεριλαμβανομένων πολλών από τα μέσα ενημέρωσης, της ακαδημαϊκής κοινότητας, ακόμα και της διπλωματίας, φαίνεται να δέχεται την παλαιστινιακή βία ως πολιτιστική εκδήλωση”. Και αλλού: “Όσο πιο μοχθηρές, παράνομες και θανατηφόρες είναι οι παλαιστινιακές τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον αμάχων, τόσο μεγαλύτερη είναι η διπλωματική αναγνώριση που τους χορηγείται από τα Ηνωμένα Έθνη¨.

Η διεθνής κοινότητα πριμοδοτεί τους παλαιστινίους να επιλέγουν τον πόλεμο αντί της προσφερόμενης ειρήνης κι έτσι οι παλαιστίνιοι υιοθετούν την τρομοκρατία ως την πιο αποδοτική μέθοδο. Είναι μύθος πως οι παλαιστίνιοι αντιδρούν στην κατοχή, στην πραγματικότητα υπάρχει μόνο κυνική πολιτική επιλογή και ταυτόχρονη αδικαιολόγητη απομόνωση του Ισραήλ από τον ΟΗΕ (με μοναδική εξαίρεση τις ΗΠΑ βεβαίως-βεβαίως). Το ίδιο παράπονο εκφράζει και ο Μάζης: “Χαρακτηριστικό προκαταλήψεως και συσσωρεύσεως παρανοήσεων αναφορικώς με τη διεθνοδικαϊκή εικόνα του Ισραήλ είναι το γεγονός ότι ποσοστό 27% επί του συνόλου των καταδικαστικών ψηφισμάτων του ΟΗΕ σχετίζονται με το εν λόγω κράτος, ενόσω κατεξοχήν και εξ ορισμού απολυταρχικά κράτη -όπως επί παραδείγματι η Ζιμπάμπουε του αλήστου μνήμης Προέδρου Ρόμπερτ Μουγκάμπε ή η ΝΑΤΟϊκή Τουρκία- ουδέποτε έχουν καταδικαστεί -και μάλιστα επωνύμως- για τις πρακτικές τους και την εν γένει παντοιοτρόπως καταπάτηση της έννοιας και του περιεχομένου του Κράτους Δικαίου”. Τέλος, αξίζει να αναφερθεί η πλήρης υιοθέτηση από τον -κατά τ’ άλλα “φιλελεύθερο” και “ελευθεριακό”- Dershowitz της αναμασημένης θεωρίας των δύο άκρων και της ανιστόρητης εξίσωσης ναζισμού-κομουνισμού.

Σε ένα από αυτά τα πολλά σημεία βαθιάς άγνοιας και διαστρέβλωσης αναφέρει: “Δεν αποτελεί έκπληξη πως τα δύο ζητήματα που ενώνουν τους εξτρεμιστές της άκρας Δεξιάς και της άκρας Αριστεράς, είναι η άρνηση του Ολοκαυτώματος και η σταθερή υποστήριξη προς την παλαιστινιακή τρομοκρατία”. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές συμπληρώνονται 76 χρόνια από την 27η Ιανουαρίου του 1945, όταν ο Κόκκινος Στρατός απελευθέρωσε το κολαστήριο του Άουσβιτς. Είναι φανερό, όμως, πως ορισμένοι δεν έχουν χωνέψει ακόμα πως στο Ράιχσταγκ καρφώθηκε η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο και όχι η αστερόεσσα…

ΙΙΙ

Ο εβραϊκός λαός κουβαλά στις πλάτες του μια τεράστια ιστορική εμπειρία και μια βαριά κληρονομιά αιώνων ξεριζωμού, διώξεων και αντισημιτικών πογκρόμ. Κουβαλά αιώνες περιθωριοποίησης, γκετοποίησης, χλευασμού και ρατσισμού. Και πάνω απ’ όλα, κουβαλά στη μνήμη του την κορυφαία φρίκη του Ολοκαυτώματος και της εντατικής βιομηχανοποίησης του θανάτου από τη ναζιστική κτηνωδία. Ακριβώς αυτή η ιστορική εμπειρία είναι που γεννά ένα εξίσου βαρύ ιστορικό χρέος για τον εβραϊκό λαό. Να μην επιτρέψει στο ισραηλινό κράτος να συνθλίψει την κληρονομιά αυτή κάτω από την μπότα του μιλιταρισμού, της κατοχικής βίας, της ρατσιστικής βαρβαρότητας και της νεοαποικιοκρατικής νοοτροπίας. Στον τόπο που ζούμε για αιώνες οι εβραϊκές κοινότητες αντιμετώπισαν τη δυσπιστία, τη μισαλλοδοξία, τη συκοφαντία και την αντισημιτική βία, που κορυφώθηκε κατά τη διάρκεια της ναζιστικής και φασιστικής κατοχής.

Δεκάδες χιλιάδες εβραίοι ξεριζώθηκαν απ’ αυτόν εδώ τον τόπο, είδαν τα σπίτια τους να λεηλατούνται και τους δικούς τους ανθρώπους να οδηγούνται στον αφανισμό. Δεκάδες χιλιάδες εβραίοι οδηγήθηκαν από την Ελλάδα στα στρατόπεδα εξόντωσης και λίγοι απ’ αυτούς κατάφεραν να σώσουν τις ζωές τους. Ταυτόχρονα, όμως, σ’ αυτόν εδώ τον τόπο χιλιάδες εβραίοι σώθηκαν από την αλληλεγγύη της Αντίστασης και εκατοντάδες απ’ αυτούς συμμετείχαν ενεργά στον αντικατοχικό αγώνα, στο πλευρό του Εαμικού κινήματος και του πολυεθνικού λαϊκού στρατού του ΕΛΑΣ.

Αυτή η ιστορική κληρονομιά δυστυχίας και πόνου, αλλά και φιλίας και αλληλεγγύης, δεν μπορεί ούτε να σβηστεί, ούτε να εκφυλιστεί από την αστική ελληνοϊσραηλινή συμμαχία, από τους τυχοδιωκτικούς πολεμοκάπηλους άξονες, από τις αιματοβαμμένες επενδύσεις, από τους ανταγωνισμούς για τον έλεγχο ενεργειακών και εμπορικών οδών, τις μιλιταριστικές οχυρώσεις που εμφανίζονται ως “άμυνα”, τους γεωπολιτικούς ελιγμούς και τις κυνικές απόπειρες για γεωστρατηγική αναβάθμιση. Βιβλία όπως η “Νομική Συνηγορία υπέρ του Ισραήλ” δεν εκπροσωπούν τη φιλία των δύο λαών, αλλά τη λυκοσυμμαχία των δύο αστικών τάξεων και των κρατών τους…

Σημειώσεις:

1. Οι δύο πιο πρόσφατες μεγάλες οικονομικές/ στρατιωτικές μπίζνες ανάμεσα στην Ελλάδα και το Ισραήλ είναι η δημιουργία εκπαιδευτικού κέντρου της Σχολής Πολεμικής Αεροπορίας στην Καλαμάτα και η πώληση της Ελληνικής Βιομηχανίας Οχημάτων σε ισραηλινή κοινοπραξία. Σε σχέση με την πρώτη πολεμική μπίζνα ύψους 1,68 δισεκατομμυρίων δολαρίων, η ισραηλινή πρεσβεία στην Αθήνα εξέφρασε την πεποίθηση πως: “ανοίγονται νέοι ορίζοντες συνεργασίας, στρατηγικής, οικονομικής και άλλης”, ενώ η Σχολή θα λειτουργεί στα πρότυπα της ισραηλινής σχολής πολεμικής αεροπορίας. Σύμφωνα με τον έλληνα υπουργό “Εθνικής Άμυνας”, Νίκο Παναγιωτόπουλο, η δημιουργία της Σχολής εντάσσεται στο Μνημόνιο Αμυντικής Συνεργασίας Ελλάδας-Ισραήλ: “με γνώμονα τα κοινά γεωστρατηγικά και γεωπολιτικά συμφέροντα των δύο χωρών στην περιοχή”. Σε σχέση με τη δεύτερη πολεμική μπίζνα με τη δημιουργία της νέας ΕΛΒΟ από το ισραηλινό κεφάλαιο, είναι ενδιαφέρουσα η αντίδραση της τουρκικής πλευράς, που το τελευταίο διάστημα κάνει απόπειρα εξομάλυνσης των σχέσεων της με το Ισραήλ. Γράφει η Yeni Safak: “Το Ισραήλ στην Ελλάδα: Αγόρασε εταιρία θωρακισμένων οχημάτων και θέλει να εγκατασταθεί μπροστά στη μύτη μας (…) Το Ισραήλ που προβάλλει ισχυρισμούς στην Ανατολική Μεσόγειο και την τελευταία περίοδο έχει πραγματοποιήσει πολλές ασκήσεις με την Ελλάδα τώρα αγόρασε τη μεγαλύτερη επιχείρηση θωρακισμένων οχημάτων της χώρας. Το κονσόρτσιουμ Plasan και SG Group του Ισραήλ απέκτησε την εταιρία ΕΛΒΟ που είναι ο βασικός προμηθευτής οχημάτων του Ελληνικού Στρατού”. Σε σχέση με την ακαδημαϊκή συνεργασία είναι χαρακτηριστική η συνάντηση πέρσι ανάμεσα στον πρέσβη του Ισραήλ, Γιόσι Αρμάνι, και τον πρύτανη του ΑΠΘ, στην οποία συζητήθηκε η ανάπτυξη ακόμα πιο στενών δεσμών ελληνικών και ισραηλινών ακαδημαϊκών ιδρυμάτων και η διερεύνηση νέων προοπτικών συνεργασίας, με σκοπό την ενδυνάμωση των ερευνητικών σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών και τη διασύνδεση της πανεπιστημιακής έρευνας με τις δυνάμεις της αγοράς.

2. Στο άρθρο του: “Η Γεωπολιτική των ρωσο-αμερικανικών ενεργειακών ανταγωνιστών. Τι συμβαίνει στο υποσύστημα των Βαλκανίων – Ποιες οι προοπτικές της Ελλάδας”, που δημοσίευσε στο Foreign Affairs τον Δεκέμβριο του 2017, ο Ιωάννης Μάζης προχωρά στην απροκάλυπτη διαφήμιση της συμφωνίας για την κατασκευή του αγωγού East Med, η οποία εντάσσεται στον ευρύτερο ευρωατλαντικό σχεδιασμό για μείωση της ρωσικής και τουρκικής επιρροής στην περιοχή. Ο Μάζης γράφει σχετικά: “Η στρατηγική σημασία του αγωγού αυτού για την Αθήνα και την Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά και για το Ισραήλ και την Αίγυπτο του Προέδρου Αλ Σίσι (και όχι του Μόρσι και των Αδελφών Μουσουλμάνων) όπως και οι επιρροές των πετρελαϊκών επιχειρήσεων οι οποίες ήδη επένδυσαν και θα συνεχίσουν να επενδύουν στην περιοχή της ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας, διαφώνησαν περίτρανος κατά την πρόσφατη σειρά τουρκικών προκλήσεων στην περιοχή. Ο γραφών τα είχε από πολλού χρόνου υποστηρίξει και αισθάνεται δικαιωθείς από τις εξελίξεις”. Πέρα από το ύφος πλασιέ επιχειρηματικών συμφερόντων και το γραφικό τόνο αυτοδικαίωσης, η αλήθεια είναι πως πράγματι ο Μάζης είναι από τους συνεπέστερους προπαγανδιστές του γεωστρατηγικού άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-Αιγύπτου.

3. Στον ίδιο πρόλογο ο Μάζης εγκυβωτίζει ένα παλαιότερό του κείμενο που φιλοξενήθηκε στην προσωπική ιστοσελίδα του επικοινωνιολόγου Ζαν Κοέν. Τίτλος του κειμένου είναι: “Ο βασικός νόμος για το κράτος-έθνος του εβραϊκού λαού”. Εκεί ο Μάζης προχωρά σε εκτενή επίθεση εναντίον του Τζορτζ Σόρος, τον οποίο χαρακτηρίζει ως εχθρό του έθνους-κράτους και χρηματοδότη αντι-ισραηλινής δράσης και προπαγάνδας. Έτσι, ο Σόρος δέχεται ταυτόχρονη επίθεση τόσο από αντισημίτες συνωμοσιολόγους όσο και από φιλοσιωνιστές εθνικιστές, με αποτέλεσμα να απλώνεται μια ομίχλη γύρω του που συσκοτίζει τον πραγματικό του ρόλο ως πλουτοκράτη. Όσον αφορά τον Ζαν Κοέν που φιλοξένησε το συγκεκριμένο άρθρο, όπως ο ίδιος αναφέρει στο βιογραφικό του υπήρξε ανεπίσημος δίαυλος Ελλάδας-Ισραήλ μέχρι το 1990, σύμβουλος διαφόρων ελληνικών κυβερνήσεων σε θέματα Μέσης Ανατολής και σύμβουλος επικοινωνίας διαφόρων πολιτικών ηγετών, όπως ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Γεράσιμος Αρσένης. Έχει παίξει, δηλαδή, ειδικό ρόλο στην εγκαθίδρυση διπλωματικών σχέσεων Ελλάδας-Ισραήλ επί πρωθυπουργίας Μητσοτάκη το 1990 όσο και στο πρώτο σύμφωνο ελληνοϊσραηλινής στρατιωτικής συνεργασίας που υπέγραψε το 1994 ο Αρσένης και προέβλεπε κοινά στρατιωτικά γυμνάσια ανάμεσα στις δύο χώρες, συμπεριλαμβανομένων και προσομοιώσεων βομβαρδισμών και πυραυλικών επιθέσεων. 4. Ο Dershowitz γράφει σχετικά: “Υπήρχε πάντοτε ένα μικρό στοιχείο εντός της εβραϊκής κοινότητας, που για ανεξήγητους, ως επί το πλείστων, λόγους έχει υπάρξει υπερβολικώς επικριτικό για οτιδήποτε σχετίζεται με τον Ιουδαϊσμό, τους Εβραίους ή το εβραϊκό κράτος. Στο νου έρχονται άμεσα τα ονόματα των Κάρλ Μαρξ, του Νόαμ Τσόσκι και του Νόρμαν Φινκελστάιν. Οι λόγοι γι’ αυτό έγκειται περισσότερο στη σφαίρα του Ζίγκμουντ Φρόϋδ και του Ζαν Πωλ Σαρτρ, παρά σ’ εκείνη της πολιτικής συζητήσεως ή των ΜΜΕ”. Και μ’ αυτό το βολικό “επιχείρημα” τακτοποιείται τσάκα-τσάκα το αγκάθι των εβραίων αντισιωνιστών…

Πολύκαρπος Γεωργιάδης

Φυλακές Λάρισας, 27/1/2021

(ημέρα μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος)

πηγή: taksiki-antepithesi.gr

Στις 24/3 στείλαμε προς δημοσίευση στο Indymedia αφίσα για την Επανάσταση του 1821. Η αφίσα περιείχε τη γνωστή εαμική γκραβούρα, που απεικονίζει έναν αντάρτη του ΕΛΑΣ να δίνει το χέρι σε έναν Κλέφτη αγωνιστή της Επανάστασης του ‘21, ενώ το κείμενο της αφίσας ήταν το παρακάτω:

200 χρόνια μετά το 1821, Τιμούμε τη Δρακογενιά του Μεγάλου Σηκωμού.

Την αγροτιά, την κλεφτουριά, όλο το λαό που με το όπλο στο χέρι όρθωσε πύργο ατίθασο απέναντι στον Τούρκο Δυνάστη, τον πασά, τον μπέη και τον Έλληνα κοτσαμπάση συνεργάτη τους.

Τιμούμε την αθάνατη λαϊκή δημοκρατική κληρονομιά του 1821, διαχρονική πηγή έμπνευσης και ανεξάντλητη παρακαταθήκη στους σημερινούς αγώνες ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση, την ελληνική αστική τάξη και το κράτος της.

Αντάρτης Κλέφτης Παλικάρι πάντα είναι ο ίδιος ο Λαός!

Στις 25 Μαρτίου το απόγευμα, είδαμε την ανάρτηση να τοποθετείται στα ‘Κρυμμένα’, με την αιτιολογία ότι είναι ‘άσχετη με τα πολιτικά χαρακτηριστικά του μέσου’.

Αν η αφίσα είναι άσχετη με τα πολιτικά χαρακτηριστικά του μέσου, αυτό κατά την άποψη μας σημαίνει είτε την πολιτική και ιστορική άγνοια εκ μέρους της Δ.Ο του Indymedia, είτε τα ακόλουθα:

Άρνηση της Δ.Ο. να αναγνωρίσει τις λαϊκές τάξεις της εποχής – την αγροτιά και την ένοπλη δύναμη της, τους Κλέφτες, καθώς και τα φτωχά λαϊκά στρώματα των πόλεων- ως τις κινητήριες δυνάμεις της επανάστασης του 1821.

Άρνηση της Δ.Ο. να αναγνωρίσει στους Έλληνες φεουδάρχες –τσιφλικάδες (τους κοτσαμπάσηδες, πρόκριτους, προεστούς), το ρόλο του στυγνού καταπιεστή του λαού και του συνεργάτη των Τούρκων. Σημαίνει, κατά προέκταση, εξωραϊσμό του ρόλου της αστικής τάξης στην Επανάσταση, η οποία με αυτά ακριβώς τα τμήματα, όπως και με τις εξίσου αντεπαναστατικές δυνάμεις των Φαναριωτών και του Πατριαρχείου, συνασπίστηκε για να γίνει ηγεμόνας της επανάστασης, εκτρέποντας την τελικά, τόσο από τις λαϊκές δημοκρατικές στοχεύσεις της, όσο επίσης και από αυτές τις εθνικοαπελευθερωτικές αστικοδημοκρατικές.

Σημαίνει ακόμα, άρνηση του ληστρικού για τα λαϊκά συμφέροντα ρόλου των μεγάλων αποικιοκρατικών δυνάμεων της εποχής, με τις οποίες προσδέθηκε εκ γενετής η ελληνική αστική τάξη.

Πάνω από όλα όμως, σημαίνει άρνηση της δυνατότητας των καταπιεζόμενων τάξεων να παράγουν ιστορία, να δημιουργούν επαναστατικές παρακαταθήκες και ιστορικές συνέχειες με τις επόμενες γενιές.

Σημαίνει με λίγα λόγια, τη σύνταξη της Δ.Ο. με την αστική εθνική αφήγηση της Ιστορίας. Ή αλλιώς, αποδοχή αυτού που με τόση ζέση επιχειρούν να μας πουν οι εγχώριες οικονομικές και πολιτικές ελίτ, με αφορμή τα 200 χρόνια από το ‘21.Ότι δηλαδή, δημιουργός της νεοελληνικής ιστορίας και όλου του κοινωνικού πλούτου που έχει παραχθεί στη διάρκεια της, δεν είναι οι εκμεταλλευόμενες και καταπιεζόμενες τάξεις, αλλά η αστική τάξη. Αυτή είναι η πολιτική και ιδεολογική κατακλείδα της αστικής ιστορίας για το 1821, μια κατακλείδα που όλες οι εκδηλώσεις και ειδικά η παρέλαση της 25^ης Μαρτίου, συμπύκνωσαν εμφατικά : Δεν είστε εσείς, οι ραγιάδες, οι κολίγοι, οι αγρότες και οι αγρότισσες, οι εργάτες και οι εργάτριες, οι νέοι και οι νέες, η Ιστορία αυτού του τόπου. Είναι αντίθετα, η ελληνική αστική τάξη που με τη στήριξη των Ευρωπαίων και Αμερικανών σύμμαχων μας δημιουργεί την Ιστορία. Και για αυτό ακριβώς το λόγο, οι εκμεταλλευόμενες τάξεις της χρωστάτε αιώνια ευγνωμοσύνη και υποταγή.

Σε πείσμα των συντονισμένων προσπαθειών επιβολής ενός αστικού μονολόγου για τα 200 χρόνια από Επανάσταση του 1821, ο ταξικός πολιτικός ιστορικός αντίλογος που αναπτύχθηκε ήταν ισχυρός. Πολλές πρωτοβουλίες σε όλη την Ελλάδα, αντιλαμβανόμενες την Ιστορία ως θέση μάχης στο διεξαγόμενο ταξικό πόλεμο, ανέδειξαν την άλλη όψη του 1821, αυτή που πεισματικά σύσσωμο το αστικό μπλοκ προσπαθεί να αποκρύψει.

Σε αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση επιχείρησε να κινηθεί η δική μας πρωτοβουλία, μια ομάδα συντρόφων και συντροφισσών, τόσο με αναρχικές όσο και με κομμουνιστικές αναφορές. Η αφίσα κολλήθηκε μαζικά στις 24 και 25 Μαρτίου στο κέντρο της πόλης, παρά το κλίμα καταστολής και τις συντονισμένες προσπάθειες αποστείρωσης της πόλης από καθετί που θα μπορούσε να πηγαίνει κόντρα στο κλίμα εθνικής ομοψυχίας.

Στους ίδιους δρόμους, όπου στις 25 Μαρτίου του 1943, δεκάδες χιλιάδες αθηναϊκού λαού, αψηφώντας τη δολοφονική τρομοκρατία των φασιστικών στρατευμάτων Κατοχής και των ελλήνων συνεργατών τους, έστειλαν περήφανο χαιρετισμό στους λαϊκούς αγωνιστές και αγωνίστριες του 1821. Στους ίδιους δρόμους, όπου λίγες μόλις ημέρες πριν, οι μαχόμενες πορείες στο κέντρο της Αθήνας συμπύκνωναν με μια εντυπωσιακή απλότητα και σαφήνεια, τη διαλεκτική της ιστορικής κίνησης και της ταξικής πάλης, με εκείνο το σύνθημα προμετωπίδα στο πανό τους∙ σε αυτούς τους δρόμους, η αφίσα μας επιχείρησε -έστω μοριακά- να στείλει ένα σινιάλο ιστορικής μνήμης και συνέχειας. Και νομίζουμε ότι το πέτυχε.

Κόντρα στην αστική αφήγηση της Ιστορίας και τις μεταμοντέρνες εναλλακτικές της, η Επαναστατική Ιστορία θα βροντοφωνάζει πάντα:

Αντάρτης Κλέφτης Παλικάρι πάντα είναι ο ίδιος ο Λαός!

Πρωτοβουλία συντρόφων και συντροφισσών από το κέντρο της Αθήνας

Μια απαραίτητη εισαγωγική σημείωση

Η συζήτηση και η συνδιαμόρφωση, η σύνταξη και η επεξεργασία του κειμένου που ακολουθεί ξεκίνησαν μέσα στο καλοκαίρι του 2020 και ολοκληρώθηκαν τις πρώτες ημέρες του 2021.

Εν τούτοις, η έναρξη στις 8 Γενάρη της απεργίας πείνας του κομμουνιστή πολιτικού κρατούμενου Δημήτρη Κουφοντίνα μας οδήγησε στη συνειδητή και συλλογική απόφαση της καθυστέρησης της δημοσιοποίησης τους.

Μετά από 65 μερόνυχτα που τάραξαν τη σιγή νεκροταφείου που είχε επιβληθεί στη χώρα, με τον παντοτινό αντάρτη να παραδίδει και πάλι μαθήματα Αγώνα για Ζωή με Αξιοπρέπεια, με τις κινήσεις Αλληλεγγύης στο κέντρο και τις συνοικίες της Αθήνας και όλης της χώρας να χτυπιούνται και ν’ απαγορεύονται από την κρατική καταστολή και την ένστολη αλητεία αλλά παρόλα αυτά να μαζικοποιούνται και να στέκονται αταλάντευτα, πολύμορφα και ανυποχώρητα στο πλευρό του Αγωνιστή. Mε την αγωνιζόμενη φοιτητική (και όχι μόνο) νεολαία και τα μαζικά, μαχητικά και επαναλαμβανόμενα πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια της και τις καταλήψεις της (παρά το χημικό πόλεμο, τους ξυλοδαρμούς, τις εισβολές, τις εκκενώσεις, τις προσαγωγές και τις συλλήψεις) να μην υποχωρεί και να θέτει τις βάσεις για την ανατροπή στην πράξη, στο δρόμο του (ψηφισμένου πλέον) χουντομπατσονομοσχεδίου Κεραμέως – Χρυσοχοϊδη. Mε τη μάχη της Νέας Σμύρνης και την (έστω και μειοψηφική) έκρηξη της λαϊκής οργής κατά τη διάρκεια της μαζικότατης και μαχητικής διαδήλωσης στις 9/3/2021 ν’ αποτελεί ήδη μια πιθανή μητροπολιτική “εικόνα από το μέλλον”, τόσο για εμάς όσο και για τους δυνάστες μας…

Προχωράμε έστω και ετεροχρονισμένα στη δημοσιοποίηση και την έκδοση της συγκεκριμένης συλλογικής απολογιστικής συμβολής, με τα πάντα όλα γύρω μας να συνηγορούν ότι όλα συνεχίζονται…

Κίνηση της Βιολέττας [ΚτΒ] Αθήνα, 23/3/2021

Η μπροσούρα κυκλοφορεί σε ψηφιακή και έντυπη μορφή (σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων) στην Αθήνα την άνοιξη του 2021.

Το υλικό της ΚτΒ αναρτάται διαδικτυακά (μεταξύ άλλων) στο prolprot.espivblogs.net και στο fb στη σελίδα αντιπληροφόρησης Ήμουν, Είμαι & Θα Είμαι.

Για επικοινωνία: violetta@espiv.net

Ολόκληρη η μπροσούρα ΕΔΩ

Δυο αφίσες που κυκλοφόρησαν και κολλιούνται από πρωτοβουλίες συντρόφων και συντρόφισσων στους δρόμους του κέντρου και των συνοικιών της αστυνομοκρατούμενης αθηναϊκής μητρόπολης, εν μέσω “καραντίνας”, εγκληματικής κρατικής διαχείρισης της πανδημίας, αυταρχικοποίησης και εκφασισμού του αστικού κοινοβουλευτικού καθεστώτος της Γ’ Ελληνικής “Δημοκρατίας”. 

Το αίμα δεν είναι νερό, η Μνήμη δεν είναι σκουπίδι.

Καλή ανάρρωση στον κομμουνιστή πολιτικό κρατούμενο & παντοτινό αντάρτη

Δημήτρη Κουφοντίνα.

Να σπάσουμε το άτυπο καθεστώς εξαίρεσης των πολιτικών κρατουμένων.

Στην Αλληλεγγύη σε όλους τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνίστες και αγωνίστριες, στον Αγώνα ενάντια στο Κεφάλαιο & το Κράτος του, ενάντια στο φασισμό & τον ιμπεριαλισμό, ο αναρχικός φίλος και σύντροφος Χρήστος Πολίτης Ήταν, Είναι & Θα είναι Πάντα Παρών!

φώτο από μια από τις κινητοποιήσεις της Λαϊκής Επιτροπής “Αλήθεια & Δικαιοσύνη για τα θύματα του Covid 19” έξω από το νοσοκομείο που το Μάρτη του 2020 έγινε νεκροτομείο, στο Alzano του Bergamo.

Σύμφωνα με τοπικά ΜΜΕ της πόλης – σύμβολο της εγκληματικής κρατικής διαχείρισης της πανδημίας στην Ιταλία, “ένα ζευγάρι από τα μολυβένια χρόνια βρίσκεται στο στόχαστρο των διωκτικών αρχών, κατηγορούμενο για την αποστολή απειλητικών επιστολών τον Ιούνιο στους προέδρους του ΣΕΒ (Confindustria) της Λομβαρδίας και του Μπέργκαμο καθώς και για την αποστολή παγιδευμένου δέματος τον Σεπτέμβρη στον πρόεδρο του ΣΕΒ της Μπρέσια. Οι επιστολές περιείχαν μια σφαίρα διαμετρήματος 3,65 και έφεραν την υπογραφή των αυτοαποκαλούμενων Nuclei Proletari Lombardi”.

Ο Gianfranco Formoni και η Pia Panseri, πρώην μέλη και πρώην πολιτικοί κρατούμενοι της Prima Linea [Πρώτη Γραμμή], 64 και 65 ετών αντίστοιχα, κατηγορούνται για τη σύσταση μιας ένοπλης οργάνωσης – φάντασμα, για “σύσταση εγκληματικής οργάνωσης με τρομοκρατικούς ή ανατρεπτικούς σκοπούς”. Και οι δύο συμμετέχουν ενεργά στις δραστηριότητες της Λαϊκής Επιτροπής “Αλήθεια & Δικαιοσύνη για τα θύματα του Covid 19” που έχει συσταθεί στην πόλη και πολιτικά οριοθετείται στα αριστερά, σε αντίθεση με την επίσημη και γνωστότερη Επιτροπή.

Η Πία δραστηριοποιείται πολιτικά και στη Rifondazione Comunista [Κομμουνιστική Επανίδρυση], ένα κόμμα που δεν φημίζεται για τη ροπή του προς την “ατομική τρομοκρατία”. Ανάμεσα σε άλλες κινητοποιήσεις, υπενθυμίζονται οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στο νοσοκομείο του Alzano καθώς κι εκείνη έξω από την τοπική έδρα της Περιφέρειας στην πόλη του Μπέργκαμο, όπου η Πία είχε πάρει το λόγο και είχε τοποθετηθεί δημόσια. Ήταν αυτή η δραστηριοποίηση τους, σύμφωνα με τις αστυνομικές διαρροές, που έστρεψε -για ακόμα μια φορά- το στόχαστρο της κρατικής “αντι”τρομοκρατίας επάνω τους.

Όπως γράφει και τοπικό ΜΜΕ: “Ο συνδυασμός ανάμεσα σε ένα εξωκοινοβουλευτικό παρελθόν με καταδίκες για τρομοκρατική οργάνωση και η τωρινή συμμετοχή σε πρωτοβουλίες που έχουν ως αντικείμενο την υπόθεση της “κόκκινης ζώνης” της πανδημίας, ήταν αυτός που οδήγησε τις διωκτικές αρχές ως την πόρτα του σπιτιού τους”.

Με λίγα λόγια, για να το πούμε κάπως καφκικά, ο Τζιανφράνκο και η Πία είναι διά βίου ένοχοι. Γιατί αν και πλήρωσαν ήδη με δίκες, καταδίκες και φυλακίσεις το τίμημα της συμμετοχής τους σε μια κομμουνιστική ένοπλη οργάνωση της δεκαετίας του 1970, δεν έχουν πλέον το δικαίωμα να αμφισβητούν αυτό το αρρωστημένο και θανατηφόρο σύστημα. Δεν δικαιούνται, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι σύντροφοι και συντρόφισσες που συμμετείχαν σε εκείνη την επαναστατική απόπειρα για έφοδο στον ουρανό, να ασχολούνται με την πολιτική. Δεν δικαιούνται ούτε καν να ομιλούν. Με λίγα λόγια, τους έχουν καταδικάσει σε μια ποινή ισόβιας σιωπής.

Μια λέξη μόνο. ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ.

[από προφίλ συντρόφου από τη βόρεια Ιταλία]

από Ήμουν, Είμαι & Θα Είμαι.

Με θλίψη και στεναχώρια πληροφορήθηκαμε το χαμό του κομμουνιστή προλετάριου, του Καλλιθεώτη φίλου και συντρόφου Νίκου Μπίτσικα.

Ο Νικόλας έφυγε από κοντά μας μέσα σε μια συγκυρία βαριά και σκοτεινή, με έντονη την οσμή της ασφυκτικής πραγματικότητας και του θανάτου που επιβάλλεται με απροκάλυπτη βία από τους αστούς, τους βαστάζους τους και το κράτος τους, και -τώρα πια- γυρίζει πλέον ξεδιάντροπος και εκδικητικός πάνω από τα κεφάλια όλων μας. Σε καιρούς μιας προαναγγελθείσας κρατικής δολοφονίας ενός πολιτικού κρατουμένου και παντοτινού αντάρτη στη ΜΕΘ του μπατσοκρατούμενου γενικού Νοσοκομείου Λαμίας, η οποία αν τελικά πραγματωθεί θα σημάνει οριστικά το μεταπολιτευτικό “τέλος εποχής”. Ο Νικόλας έφυγε από κοντά μας, σε καιρούς σαδιστικής ένστολης βίας των ξεσαλωμένων δολοφόνων και βασανιστών της ΕΛ.ΑΣ στο κέντρο και τις συνοικίες της Αθήνας και όλης της χώρας και σε μέρες κορύφωσης της ακατάσχετης προπαγάνδας των αργυρώνητων ΜΜΕ.

Σε αρρωστημένους καιρούς, στους καιρούς της επιβαλλόμενης υγειονομικής σφαγής από την έλλειψη μέτρων προστασίας στους χώρους δουλειάς, τα ΜΜΜ, τις φυλακές και τους άλλους χώρους εγκλεισμού και ενώ τα δημόσια νοσοκομεία του αποδεκατισμένου ΕΣΥ βρίσκονται (τώρα πια) από καιρό “στο κόκκινο”. Στους καιρούς των “νέων έξυπνων περιοριστικών μέτρων” και της οξυνόμενης παράτασης της εγκληματικής κρατικής διαχείρισης της πανδημίας. Στους καιρούς που η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει, η φτώχεια και η ανέχεια εξαπλώνονται, η απελπισία και η απόγνωση επεκτείνονται, τα προσωπικά και τα συλλογικά αδιέξοδα γίνονται ενδημικά.

Στους καιρούς όμως, που οι Τάξεις και “τα στρατόπεδα χωρίζονται ξανά και η Ιστορία καίει σαν πυρωμένο σίδερο” . Εδώ που η Αλληλεγγύη, η Αντίσταση και η Συντροφικότητα συνεχίζουν να νοηματοδοτούν και να αρματώνουν τον κόσμο του Αγώνα, τον κόσμο του οποίου ο φίλος και σύντροφος Νίκος αποτέλεσε συστατικό, αναπόσπαστο κομμάτι και γέννημα θρέμμα του. Αν κάτι είναι βέβαιο, αυτό είναι πως αν ο “Πάνθηρας Νικόλας από την Καλλιθέα” ήταν ακόμα ανάμεσα μας, την Κυριακή 7/3/21 θα είχε πορευτεί κι εκείνος στους δρόμους της δικής του Νέας Σμύρνης, και θα είχε πιθανότατα φωνάξει με τη δυνατή φωνή του και την ψυχή του το “…ένα σύνθημα που όλους μας ενώνει”.

Γιατί αυτός ήταν ο Νικόλας. Ένας μαχητικός αντιφασίστας, ένας λαϊκός αγωνιστής που πλούτιζε -με τη πολύχρονη παρουσία και τη συνεπή δράση του- τους ριζοσπαστικούς-ανατρεπτικούς κύκλους και το ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα . Ένας σύντροφος που ήξερε τι πάει να πει δέσμευση και καθήκον και του άρεσε πολύ να τραγουδάει με τη ζεστή φωνή του “…Έλα και πάρτη, μόνος σου τη Λευτεριά, με τραγούδια, όπλα και σπαθιά…”.

Ένας οικοδόμος, περήφανος για τους προγόνους του που ξήλωναν τα πεζοδρόμια της Αθήνας. Ένας νεολαίος κομμουνιστής που -με το όπλο της προλεταριακής αυτομόρφωσης- τιμούσε, έψαχνε και μελετούσε την ιστορία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΔΣΕ, και συνέχιζε ν’ αναζητεί τις πολιτικές – ιδεολογικές – οργανωτικές απαντήσεις για τα ζητήματα, τις αγωνίες και τους Αγώνες του σήμερα.

Γιατί αυτός ήταν ο Νικόλας. Στις κινητοποιήσεις και τις διαδικασίες. Στις “μασίφ πίσω αλυσίδες” των διαδηλώσεων, τις οδομαχίες και τις αντιπαρακρατικές άμεσες δράσεις. Στην ταξική οργάνωση και την στρατευμένη αντιπληροφόρηση. Στα απεργιακά μπλόκα και τις εργατικές διεκδικήσεις. Στα αντιφασιστικά περίπολα και τις κινηματικές περιφρουρήσεις των καταλήψεων και όλων των χώρων αγώνα. Στις πλατείες και τους δρόμους της αθηναϊκής μητρόπολης που έζησε και αγωνίστηκε…

Τα θερμά μας συλλυπητήρια στην οικογένεια του, τους φίλους και τις φίλες, του συντρόφους και τις συντρόφισσες που πενθούν για το χαμό του. Η Μνήμη του θα μας συντροφεύει για πάντα, και κυρίως στο παρόν, μέσα στις μάχες που μαίνονται…

Την Τετάρτη 10/3 στις 12.00 στο νεκροταφείο Καλλιθέας θα πραγματοποιηθεί η πολιτική κηδεία του συντρόφου. Θα είμαστε εκεί για το τελευταίο Αντίο.

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)

Αθήνα, 8/3/21

Μιλάνο, συνοικία Lambrate 6/3/2021: Αλληλεγγύη στον Έλληνα Σύντροφο Δημήτρη Κουφοντίνα σε Απεργία Πείνας από 8 Γενάρη.

Από τις συντρόφισσες και τους συντρόφους της Κατάληψης Panetteria στη συνοικία Lambrate του Μιλάνου και με αφορμή τη 2η Ημέρα Διεθνιστικής Αλληλεγγύης στις 6/3/2021 για τον πολιτικό κρατούμενο και απεργό πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα, λάβαμε, μεταφράσαμε και δημοσιεύουμε την ακόλουθη συμβολή μιας κομμουνίστριας συντρόφισσας, πρώην πολιτικής κρατούμενης -κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980- στις ιταλικές ειδικές φυλακές, καθώς και τους “επαναστατικούς χαιρετισμούς μας στο Δημήτρη και όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες στην Ελλάδα που αυτές τις μέρες αγωνίζονται με δύναμη, αποφασιστικότητα και αγάπη”.

Προλεταριακή Πρωτοβουλία,

Αθήνα, 8/3/2021

Μέσα από τις ανταποκρίσεις και τις ανακοινώσεις που έχουμε λάβει, γνωρίζουμε την κατάσταση που βρίσκεται ο σύντροφος Δημήτρης Κουφοντίνας -στρατευμένος της οργάνωσης 17 Νοέμβρη, απεργός πείνας εδώ και πάνω από 54 ημέρες- και η οποία από ώρα σε ώρα επιδεινώνεται. Ο Δημήτρης, ένας σύντροφος που δεν έπαψε ποτέ να αγωνίζεται, παλεύει σήμερα ενάντια στη σωφρονιστική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης Μητσοτάκη και για τη μεταγωγή του σε άλλη φυλακή, αφού αυτή η μεταρρύθμιση προβλέπει ότι οι κατάδικοι για τρομοκρατία δεν μπορούν να εκτίουν την ποινή τους σε αγροτικές φυλακές, αλλά πρέπει να παραμείνουν έγκλειστοι στις φυλακές που βρίσκονταν. Πράγματι είχε ανακοινωθεί η μεταγωγή του στην αθηναϊκή φυλακή του Κορυδαλλού, μεταφέρθηκε όμως στο Δομοκό, σε μια φυλακή τύπου υψίστης ασφαλείας που βρίσκεται σε μια ορεινή τοποθεσία της κεντρικής Ελλάδας.

Μια πειθαρχική μεταγωγή και μια μορφή καταστολής για την εξόντωση του Δημήτρη Κουφοντίνα, η οποία όμως εγγράφεται στο συνολικότερο κατασταλτικό σχεδιασμό του ελληνικού Κράτους, στην απόπειρα του να τσακίσει τα ριζοσπαστικότερα και μαχητικότερα κοινωνικά κομμάτια ώστε να εξορκίσει το ενδεχόμενο των μελλοντικών συγκρούσεων.

Η Ελλάδα βιώνει μια συνθήκη σε πολλά σημεία παρόμοια με την ιταλική, διαθέτοντας όμως μια πραγματικά μεγάλη ικανότητα αγώνα και αλληλεγγύης, παρά την αυξητική τάση των κρουσμάτων του ιού και της άγριας οικονομικής κρίσης.

Στην Ιταλία ενώπιον μιας απώλειας θέσεων εργασίας που άγγιξε τα υψηλότερα ποσοστά της τελευταίας πενταετίας, ενός συστήματος υγείας ολοένα και πιο ιδιωτικοποιημένου και ανίκανου να εγγυηθεί την υγεία των προλετάριων, ενός εκπαιδευτικού συστήματος που η ταξική φύση του αναδύεται όλο και πιο ξεκάθαρα, με τη διαρκή συμπίεση των ολοένα και χαμηλότερων μισθών και με επίπεδα ολοένα εντονότερης εκμετάλλευσης, που φτάνουν μέχρι και σε κυριολεκτικές μορφές δουλοπαροικίας της μεταναστευτικής εργατικής δύναμης, η εξουσία επιδεικνύει μια αυξανόμενη επιθετικότητα, μέσα από τη χρήση διάφορων μορφών καταστολής και βίας ενάντια σε όλους εκείνους τους αγώνες που θέτουν -έστω και στο ελάχιστο- υπό αμφισβήτηση τις εφαρμοζόμενες πολιτικές, τις κοινωνικές και τις εργασιακές συνθήκες, και επιδεικνύουν μια ισχύ και μια αυτονομία “προκλητική” για το αφήγημα μιας λεγόμενης “εθνικής ενότητας”, μέσα από το οποίο υποτίθεται ότι όλοι και όλες βρισκόμαστε στην ίδια βάρκα, ενωμένοι μέσα στην έκτακτη συνθήκη του Covid.

Όχι μόνο αυτό. Πριν από ένα χρόνο στις ιταλικές φυλακές, κατά τη διάρκεια του πρώτου κύματος του ιού, και μπροστά σε μια συνθήκη υπερπληθυσμού των εγκλείστων, έλλειψης στοιχειωδών προληπτικών μέτρων και πέπλου σιωπής για τα αιτήματα των κρατουμένων για μετατροπή των ποινών κάθειρξης σε κατ’ οίκον περιορισμούς, εν μέσω των εξεγέρσεων που ξέσπασαν από την ανυπόφορη κατάσταση, το κράτος δολοφόνησε 14 κρατούμενους. Για να μην ξεχαστεί αυτή η σφαγή, αυτές τις μέρες πραγματοποιούνται μπροστά στις φυλακές συγκεντρώσεις συγγενών και αλληλέγγυων.

Επομένως, ο αγώνας σας είναι και δικός μας, μέσα και έξω από τις φυλακές ενάντια σ’ ένα σύστημα που δεν είναι τίποτα άλλο από βαρβαρότητα.

Είμαστε μαζί σας, στο πλευρό του Δημήτρη Κουφοντίνα και όλων των συντρόφων, των προλετάριων, των γυναικών που αγωνίζονται.

Μια συντρόφισσα από την κατάληψη Panetteria του Μιλάνου