…Όσο το Κράτος είναι υποχρεωμένο να σκοτώνει, σημαίνει πώς υπάρχουν ακόμη άνθρωποι.

Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, Η Εσχάτη Στράτευση.

Πάνω από σαράντα μέρες τώρα, για άλλη μια φορά μέσα στην πολύχρονη αγωνιστική διαδρομή του, ο πολιτικός κρατούμενος Δημήτρης Κουφοντίνας βγαίνει μπροστά και συνεχίζει να παραδίδει μαθήματα ανθρωπιάς και αξιοπρέπειας, βάζοντας για ανάχωμα το έσχατο όπλο του, το ίδιο του το σώμα, την ίδια του τη ζωή.

Χτυπάτε.

Βαριά η τιμή του πόνου.

Μη δείχνετε καθόλου ανθρωπιά.

Κάθε στιγμή να μας θυμίζει

το δίκιο και το άδικο,

τον άνθρωπο και το χτήνος,

το έγκλημα και το καθήκον.

Αλέξανδρος Παναγούλης, Χτυπάτε.

Νίκη στον Αγώνα του κομμουνιστή πολιτικού κρατούμενου Δημήτρη Κουφοντίνα – 43η Ημέρα Απεργίας Πείνας.

Άμεση μεταγωγή του στις φυλακές Κορυδαλλού.

Η αναγκαστική σίτιση είναι βασανιστήριο.

Αλληλεγγύη στους συντρόφους και τις συντρόφισσες που συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια της παρέμβασης αλληλεγγύης στο υπουργείο Υγείας.

Αλληλεγγύη σε όλους και όλες τους προσαχθέντες και τις προσαχθείσες, τους συλληφθέντες και τις συλληφθείσες των κινήσεων αλληλεγγύης.

Κανένα καθεστώς εξαίρεσης στους πολιτικούς κρατούμενους.

Ο Αγώνας συνεχίζεται.

5η Πανελλαδική Μέρα Δράσης. Παρασκευή 19 Φλεβάρη 2021. Στηρίζουμε τη Συγκέντρωση που καλείται στα Προπύλαια στις 18.00 από τη Συνέλευση Αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα.

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)

Αθήνα, 18/2/2021.

[ΚτΒ] Νίκη στον Αγώνα του λαϊκού αγωνιστή Δ. Κουφοντίνα (30η Ημέρα Απεργία Πείνας). Αλληλεγγύη στους απεργούς πείνας Γ.Δημητράκη και Ν.Μαζιώτη.

4η Πανελλαδική Μέρα Δράσης. Τρίτη 9 Φλεβάρη 2021. Στηρίζουμε τη Συγκέντρωση που καλείται στα Προπύλαια στις 17.00 από τη Συνέλευση Αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα.

[…] Θα ήθελα να σας αποχαιρετίσω. Αν μου επιτρέπετε, βέβαια, να πω δυο λόγια προσωπικά. Πρώτον, όλοι το ξέρουμε ότι αυτονόητη συνθήκη για έναν αγωνιστή είναι η αλληλεγγύη, δεν νοείται αγωνιστής χωρίς αυτήν την ιδιότητα απέναντι στους συντρόφους της κοινής πάλης. Και για αυτό δεν συνηθίζουμε να ευχαριστούμε ο ένας τον άλλον για αυτό το αυτονόητο. Σήμερα, όμως, που δοκιμάζονται τα πάντα και πιο πολύ τα αυτονόητα, θέλω να μου επιτρέψετε σε μια στιγμή, ας πούμε, αδυναμίας, να απευθύνω μαζί με τον τελικό χαιρετισμό και προσωπικές ευχαριστίες. Γιατί χρόνια τώρα ακούμε τη φωνή σας, παίρνουμε δύναμη κι εμείς και κουράγιο από την αλληλεγγύη. Θέλω να θυμηθώ και μια στιγμή που με έπιασε μια παράξενη αίσθηση, ένα βράδυ στο νοσοκομείο στην απεργία πείνας, τότε που το σώμα αμυνόταν απέναντι στην επίθεση από τον ίδιο του τον εαυτό, τότε που κατέβαζε σιγά-σιγά τους περιφερειακούς διακόπτες για να συντηρήσει τους κεντρικούς, τότε μέσα στη νύχτα οι φωνές των αλληλέγγυων άνοιξαν ξαφνικά άγνωστες πηγές δύναμης. Και νιώθεις εκείνη τη στιγμή την παράξενη αίσθηση της ενότητας ανάμεσα σε ανθρώπους, που πολλούς δεν σας γνωρίζω. Μπορεί να μη γνωριζόμαστε μεταξύ μας, αλλά μας ενώνουν κοινά όνειρα, κοινοί αγώνες, κοινοί τρόποι να δημιουργούμε και να ξαναδημιουργούμε τη ζωή, η αίσθηση ότι κινούμαστε στον ίδιο χρόνο, στον ίδιο χώρο, συντονισμένοι στο ίδιο βήμα προς το χειραφετικό όνειρο. Έτσι ένιωσα τότε, το ίδιο μπορώ να πω πως νιώθω και τώρα. Γεια χαρά σας σύντροφοι. [1]

Από τις 8 Γενάρη 2021 κι έπειτα, από τότε που ο Δημήτρης Κουφοντίνας έβαλε, για ακόμα μια φορά κατά τη διάρκεια της πολύχρονης αγωνιστικής διαδρομής του, ανάχωμα το ίδιο του το σώμα απέναντι στην κρατική τρομοκρατία, αυθαιρεσία και εκδικητικότητα, έχουν περάσει πλέον 30 ημέρες.

Ένας μήνας κατά τη διάρκεια του οποίου παίρνει και πάλι -κάθε μερόνυχτο, κάθε ώρα που περνάει– σάρκα και οστά η διαχρονικά ανηφορική διαδρομή αυτού του παντοτινού αντάρτη, με όλο το μεγαλείο ψυχής και αξιοπρέπειας που τον διακρίνει, απέναντι και ενάντια στη σαδιστική θρασυδειλία και εκδικητικότητα της εξουσίας, της γ.γ “αντεγκληματικής πολιτικής” Σοφίας Νικολάου, δηλαδή του υπουργού “προπο” Μιχάλη Χρυσοχοϊδη και της φαμίλιας Μητσοτάκη, δηλαδή της Πρεσβείας (μια είναι η Πρεσβεία…) και της ντόπιας ολιγαρχίας των τραπεζιτών, των εφοπ-ληστών και των καναλαρχών.

Ένας αδιάκοπος Αγώνας για Ζωή που -για ακόμα μια φορά μέσα στα χρόνια- κάνει θρύψαλα τη θανατική υποκρισία της αστικών διακηρύξεων και των φλυαριών των καθεστωτικών ΜΜΕ περί “αυταξίας της ανθρώπινης ζωής”, υπενθυμίζοντας χειροπιαστά αυτό που ο λαϊκός αγωνιστής της ΕΟ17Ν είχε δηλώσει ευθαρσώς (ήδη από το 2003) ενώπιον των “αντι”τρομοκρατών διωκτών του, στο εκτακτο “τρομοδικείο” των φυλακών Κορυδαλλού: […] ο κοινωνικός ανταγωνισμός, ο κοινωνικός πόλεμος, ο εμφύλιος πόλεμος, διεξάγεται εδώ και πάρα πολλά χρόνια, περνά φάσεις όξυνσης και ύφεσης, άλλοτε είναι εμφανής, άλλοτε αφανής, άλλοτε υπό τη μάσκα του κράτους δικαίου, άλλοτε στην πιο καθαρή του μορφή. Και θα συνεχίζεται μέχρις ότου πάψουν να υφίστανται τάξεις. Όταν η ανθρωπότητα βγει από τη βάρβαρη προϊστορία της, από τους πολέμους, την εξαθλίωση, την προσφυγιά, τον αναλφαβητισμό, τη λεηλασία του πλανήτη από τις πολυεθνικές, όταν περάσει στο βασίλειο της ελευθερίας, της ισότητας, της ανεμπόδιστης ανάπτυξης του ανθρώπου, όταν η ανθρωπότητα χειραφετηθεί, όταν οι άνθρωποι επανοικειοποιηθούν την ανθρωπιά τους, τότε η ανθρώπινη ζωή θα είναι αυταξία πραγματική και όχι υποκριτική.

Γι αυτό λυσσομανάνε. Γιατί ξέρουν πολύ καλά ότι η καθεστωτική πλύση εγκεφάλου τόσων χρόνων πήγε στράφι, αφού για ένα μεγάλο κομμάτι των εργαζόμενων και των άνεργων, των φτωχών και των αδικημένων, των απόκληρων και των “νικημένων της ιστορίας” αυτού του τόπου, ο κομμουνιστής πολιτικός κρατούμενος Δημήτρης Κουφοντίνας συνεχίζει να αποτελεί ένα δικό μας άνθρωπο, από εκείνους που σήκωσαν το βάρος και την ευθύνη ώστε ν’ αποτελέσουν τιμωρό χέρι και φωνή του λαού, σάρκα από τη σάρκα του που συνεχίζει, σε όλους τους καιρούς και όλους τους τόπους, να αντιστέκεται και να αγωνίζεται, με περίσσευμα θάρρους, αποφασιστικότητας και ανιδιοτέλειας.

Γι’ αυτό λυσσομανάνε. Γιατί δεν είναι μόνος. Γιατί στο πλευρό του στέκονται αλληλέγγυοι οι αναρχικοί πολιτικοί κρατούμενοι στις φυλακές Δομοκού (απεργοί πείνας από 16/1) Γιάννης Δημητράκης και Νίκος Μαζιώτης (μέλος ΕΑ), ενώ πενθήμερη απεργία πείνας αλληλεγγύης πραγματοποιήθηκε και στις φυλακές Λάρισας από τους προφυλακισμένους συντρόφους Πολύκαρπο Γεωργιάδη και Βαγγέλη Σταθόπουλο. Γιατί εδώ και ένα μήνα, πολλές εκατοντάδες σύντροφοι και συντρόφισσες, αναρχικοί και αναρχικές, κομμουνιστές και κομμουνίστριες, με δεκάδες καλεσμένες και μη συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, παρεμβάσεις και άλλες άμεσες δράσεις (υπό το φως της μέρας ή μέσα στο σκοτάδι της νύχτας) στο κέντρο και τις συνοικίες της Αθήνας, της Σαλονίκης, της Πάτρας και όλης της χώρας (αλλά και στην Κύπρο, το Βερολίνο, τη Βέρνη, τη Ρώμη, το Μιλάνο, τη Σαρδηνία, το Μεξικό και όχι μόνο), υπενθυμίζουν πολύμορφα σε κάθε ενδιαφερόμενο ότι η Αλληλεγγύη ήταν, είναι και θα είναι το όπλο μας.

Γι’ αυτό λυσσομανάνε. Γιατί ο κομμουνιστής πολιτικός κρατούμενος Δημήτρης Κουφοντίνας δεν είναι μόνος. Γιατί χιλιάδες άνθρωποι, ανώνυμα ή επώνυμα, έμπρακτα ή νοερά και χωρίς να ταυτίζονται (αναγκαστικά) πολιτικά-ιδεολογικά μαζί του, συνεχίζουν να διαθέτουν την εντιμότητα ν’ αναγνωρίζουν το δίκιο του αιτήματος για άμεση μεταγωγή του στις φυλακές Κορυδαλλού και να απαιτούν να σωθεί η ζωή και η υγεία του έγκλειστου αγωνιστή, που βρίσκονται πλέον σε άμεσο και διαρκή κίνδυνο.

Γι’ αυτό κλιμακώνουν την εκστρατεία αστικής προπαγάνδας και κρατικής παραπληροφόρησης, μηντιακής συσκότισης και διαστρέβλωσης, αστυνομικής καταστολής και ένστολης αλητείας ενάντια σε κινήσεις αλληλεγγύης που έχουν εκδηλωθεί (με αφορμή τις τρεις Πανελλαδικές Μέρες Δράσης που έχουν καλεστεί από τη Συνέλευση Αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα και όχι μόνο) και συνεχίζονται να εκδηλώνονται σε όλη τη χώρα, μέχρι τη Νίκη αυτής της -τόσο κομβικής- Απεργίας Πείνας για τη ζωή και την υγεία του 63χρονου λαϊκού αγωνιστή, αλλά και γενικότερα για την τύχη που θα επιφυλάσσει (από τούδε και στο εξής) η αστική “δικαιοσύνη” και το “σωφρονιστικό” σύστημα της, στους καταδικασμένους και τις καταδικασμένες για αδικήματα “τρομοκρατίας”.

Γι’ αυτό ως οι γνησιότεροι πολιτικοί απόγονοι του “σύγχρονου Παρθενώνα της Μακρονήσου” και ως οι πιστότεροι κυβερνητικοί εκφραστές του σύγχρονου “Στρατηγέ, ιδού ο Στρατός σας…”, με ύφος χιλίων μετεμφυλιακών στρατοδικών, επιμένουν -σχεδόν είκοσι χρόνια τώρα- να απαιτούν δηλώσεις μετανοίας και αποκήρυξης, να γκαιπελίζουν και να σπεκουλάρουν πολιτικά, ώστε για ακόμα μια φορά -πατώντας επί πτωμάτων- να υπηρετήσουν επάξια ως πιστοί πολιτικοί υπάλληλοι τις ορέξεις και τα συμφέροντα των αφεντικών τους και των αφεντικών των αφεντικών τους.

Στο θάλαμο του νοσοκομείου Λαμίας, όπου νοσηλεύεται φρουρούμενος ο επαναστάτης αγωνιστής, έπειτα από 30 μέρες σκληρής απεργίας πείνας -κάθε μερόνυχτο, κάθε ώρα που περνάει- το φως προσομοιάζει όλο και περισσότερο μ’ εκείνο το θανατηφόρο, από τις βρετανικές πτέρυγες Η, τα γερμανικά λευκά κελιά και τις τούρκικες φυλακές τύπου F, ενώ πάνω από την ατμόσφαιρα πλανάται όλο και πιο πυκνή η απειλή για χρήση του βασανιστηρίου της αναγκαστικής σίτισης.

Όπως έγραφε και το πανό της χθεσινής Συγκέντρωσης Αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα, έξω από το ελληνικό προξενείο στο Μιλάνο, η οποία ολοκληρώθηκε με αστυνομική επίθεση και πέντε προσαγωγές συντρόφων: ο χρόνος πιέζει…

Νίκη στον Αγώνα του Δημήτρη Κουφοντίνα – 30η Ημέρα Απεργίας Πείνας.

Άμεση μεταγωγή του στις φυλακές Κορυδαλλού.

Αλληλεγγύη στους απεργούς πείνας Γιάννη Δημητράκη και Νίκο Μαζιώτη (μέλος ΕΑ).

Αλληλεγγύη σε όλους και όλες τους προσαχθέντες και τις προσαχθείσες, τους συλληφθέντες και τις συλληφθείσες των κινήσεων αλληλεγγύης.

Κανένα καθεστώς εξαίρεσης στους πολιτικούς κρατούμενους.

Ο Αγώνας συνεχίζεται.

4η Πανελλαδική Μέρα Δράσης. Τρίτη 9 Φλεβάρη 2021. Στηρίζουμε τη Συγκέντρωση που καλείται στα Προπύλαια στις 17.00 από τη Συνέλευση Αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα.

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)

Αθήνα, 6/2/21.

[1] απόσπασμα από την τηλεφωνική παρέμβαση του Δημήτρη Κουφοντίνα στην εκδήλωση-βιβλιοπαρουσίαση για την πολιτική συγκυρία και την επαναστατική προοπτική με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του “13 Απαντήσεις” (εκδόσεις Μονοπάτι). Αθήνα, Κ*Βοξ (πλ. Εξαρχείων) 30 Ιούνη 2016. Δημοσιεύθηκε στο 3ο τεύχος της πολιτικής επιθεώρησης ΜΟΛΟΤ (Νοέμβρης 2016).

Χτυπάτε.

Βαριά η τιμή του πόνου.

Μη δείχνετε καθόλου ανθρωπιά.

Κάθε στιγμή να μας θυμίζει

το δίκιο και το άδικο,

τον άνθρωπο και το χτήνος,

το έγκλημα και το καθήκον.

Αλέξανδρος Παναγούλης, «Χτυπάτε»

Την Παρασκευή 29 Γενάρη 2021, στα πλαίσια της 2ης Πανελλαδικής Ημέρας Δράσης που καλέστηκε από τη Συνέλευση Αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα πραγματοποιήθηκαν συγκεντρώσεις, κινήσεις και παρεμβάσεις σε πολλές πόλεις (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Λάρισα, Βόλο, Αγρίνιο, Καρδίτσα, Λειβαδιά κ.α).

Στην Αθήνα, με νωπό ακόμα το κάζο της προηγούμενης μέρας (όπου πολλές χιλιάδες διαδηλωτές και διαδηλώτριες -σε αυτούς τους ίδιους δρόμους- “ξεφτίλισαν το κράτος και την καταστολή”, το χουντομπατσονομοσχέδιο Κεραμέως-Χρυσοχοϊδή και τα νέα δήθεν υγειονομικά “μέτρα για πολιτικές συναθροίσεις μέχρι 100 άτομα”), οι αφιονισμένοι ένστολοι δολοφόνοι της ΕΛ.ΑΣ, επιτέθηκαν εν ψυχρώ στην απόπειρα μερικών δεκάδων αγωνιστών και αγωνιστριών για συγκέντρωση στα Προπύλαια, εκτελώντας διατεταγμένη υπηρεσία από το υπουργείο “Προ-Πο” (του παρασημοφορημένου από το FBI βουλευτή που ψήφιζε αδιάβαστα τα μνημόνια), δηλαδή της φαμίλιας Μητσοτάκη, της Πρεσβείας (μια είναι η Πρεσβεία…)

Μια απροσχημάτιστη πολιτική απαγόρευση συγκέντρωσης, με χρήση χημικών και ξυλοδαρμούς, ανθρωποκυνηγητό στο αστυνομοκρατούμενο κέντρο (από την Πανεπιστημίου, τη Σταδίου και το Σύνταγμα μέχρι την Ομόνοια) και τελικό απολογισμό 21 προσαγωγές συντρόφων και συντροφισσών.

Ο κομμουνιστής πολιτικός κρατούμενος Δημήτρης Κουφοντίνας, ο λαϊκός αγωνιστής που από εκείνο το τρομο-καλοκαίρι της ντροπής και της αισχύνης κι έπειτα, για άλλη μια φορά στη μακρόχρονη και αταλάντευτη αγωνιστική διαδρομή του, βάζει ενέχυρο το σώμα του στον Αγώνα ενάντια στην θρασύδειλη εκδικητικότητα εκείνων που δεν εφαρμόζουν το νόμο που οι ίδιοι ψήφισαν σε βάρος του ειδικά, και σε βάρος των καταδικασμένων με τον τρομονόμο γενικά, αλλά δεν έχουν ούτε το θάρρος να βγουν και να πουν ότι τον θέλουν νεκρό. Εκείνοι που με περίσσιο θράσος και καθεστωτική αλαζονεία, τόσα χρόνια μετά, συνεχίζουν να ζητούν δηλώσεις μετανοίας.

Αλληλέγγυοι στο πλευρό του στέκονται με απεργία πείνας στις φυλακές Δομοκού οι αναρχικοί πολιτικοί κρατούμενοι Νίκος Μαζιώτης και Γιάννης Δημητράκης. Πενθήμερη απεργία πείνας αλληλεγγύης πραγματοποιήθηκε και στις φυλακές της Λάρισας, από τους προφυλακισμένους συντρόφους Πολύκαρπο Γεωργιάδη και Βαγγέλη Σταθόπουλο.

Από την πλευρά μας, στηρίξαμε την απαγορευμένη Συγκέντρωση στα Προπύλαια και εν όψει της 2ης Πανελλαδικής Ημέρας Δράσης, τις προηγούμενες μέρες κρεμάσαμε πανό στην πλατεία Μερκούρη στα Πετράλωνα και ρίξαμε τρικάκια στο κέντρο και σε διάφορες συνοικίες της Αθήνας (Εξάρχεια, Νεάπολη, Γκύζη, Κυψέλη, Κουκάκι, Πετράλωνα).

Μέσα σε αυτούς τους ζοφερούς και αρρωστημένους καιρούς, όπου “η εξουσία βρωμάει βεντέτα και θανατικό”, ο παντοτινός αντάρτης Δημήτρης Κουφοντίνας συνεχίζει να βγαίνει μπροστά και να διδάσκει αγωνιζόμενος:

Χτυπάτε.

Βαριά η τιμή του πόνου…

Νίκη στον Αγώνα του Δημήτρη Κουφοντίνα – Απεργία Πείνας από 8/1.

Δύναμη στους αλληλέγγυους απεργούς πείνας Γιάννη Δημητράκη και Νίκο Μαζιώτη.

Κανένα καθεστώς εξαίρεσης στους πολιτικούς κρατούμενους.

Αλληλεγγύη σε όλους τους προσαχθέντες και τις προσαχθείσες της χθεσινής 2ης Πανελλαδικής Ημέρας Δράσης.

Μόνη Δικαιοσύνη η Προλεταριακή – μπουρλότο και φωτιά σε κάθε φυλακή.

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)

Αθήνα, 30/1/2021

Φυλακή της Μόντενα, 8 Μάρτη 2020

Από συντρόφισσες και συντρόφους λάβαμε και δημοσιεύουμε το ακόλουθο κείμενο, σχετικά με την εξέγερση στη φυλακή της Μόντενα το Μάρτη του 2020 και όχι μόνο.

Μεταφράστηκε ως μια ελάχιστη αφιέρωση στη Μνήμη της αναρχικής συντρόφισσας Marilù Maschietto που έφυγε από τη ζωή στις 29/12/2020 στη Ρώμη, μετά από μια ολόκληρη ζωή δοσμένη στην Αντίσταση, την Αλληλεγγύη και τον Αγώνα και ως μια ελάχιστη χειρονομία αλληλεγγύης στον κομμουνιστή σύντροφο, παντοτινό αντάρτη και απεργό πείνας (από 8/1/21) Δημήτρη Κουφοντίνα, τους πολιτικούς και όλους τους ανυπότακτους κρατούμενους και κρατούμενες των ελληνικών και των ιταλικών φυλακών που αγωνίζονται για Ζωή, Υγεία και Λευτεριά, μ’ “ένα μουλάρι από θυμό μες την καρδιά τους, που δε σηκώνει τ’ άδικο”…

Μετάφραση: Προλεταριακή Πρωτοβουλία.

Αθήνα. Γενάρης 2021.

Ένα ανεπίδοτο μήνυμα

Αυτή είναι η αίσθηση που έχουμε σχετικά με όσα συνέβησαν -πριν από λιγότερο από ένα χρόνο- μέσα στις ιταλικές φυλακές. Από τη μια πλευρά, η αίσθηση πως πάρα πολλοί ήταν εκείνοι που δεν αντιλήφθηκαν τη σημασία εκείνων των ημερών: τις κραυγές που απελευθερώθηκαν από τα στήθη των εγκλείστων, το μολύβι που χύθηκε στη Μόντενα με τις σφαίρες των δεσμοφυλάκων ενάντια στους εξεγερμένους κρατούμενους. Από την άλλη πλευρά, δεν έγινε αντιληπτή η σημασία της καμπάνιας που εξαπολύθηκε από τα ΜΜΕ, σύμφωνα με την οποία οι εξεγερμένοι καθοδηγήθηκαν από τα έξω (από αναρχικούς ή μαφιόζους) και οι θάνατοι κρατουμένων προέκυψαν από υπερβολική χρήση ουσιών, μετά τις εφόδους τους στα αναρρωτήρια των φυλακών.

Από τη πλευρά μας, θεωρούμε σημαντικό να εστιάσουμε σε μερικά ζητήματα που αποσιωπήθηκαν ή τέθηκαν από τα ΜΜΕ σε δεύτερο πλάνο. Για παράδειγμα, ας σκεφτούμε σε πόσες φυλακές (όχι μόνο στην Ιταλία, αλλά σε όλον τον κόσμο) εκδηλώθηκαν διαμαρτυρίες και εξεγέρσεις παράλληλα με την εξάπλωση της πανδημίας COVID-19 και ποιες ήταν οι αποφάσεις που πάρθηκαν από τις αρχές. Εδώ, σε αντίθεση με ότι έγινε σε άλλα μέρη του πλανήτη όπου αποφυλακίστηκαν χιλιάδες κρατούμενοι, δεν υπήρξε δεύτερη σκέψη πριν από τη χρήση της “πυγμής”, μέσα από τα αντίποινα για τις διαμαρτυρίες, καθώς και με τη συνειδητή και συνεχή τρομοκράτηση των έγκλειστων. Αποφάσεις που πάρθηκαν από τα ψηλά, προκαλώντας πληγές που θα παραμείνουν ανοιχτές στα σώματα των σημερινών και των αυριανών εγκλείστων.

Ένα άλλο σημαντικό ζήτημα αφορά τον τρόπο με τον οποίο το Τμήμα Σωφρονιστικής Διαχείρισης (DAP), οι υγειονομικοί διευθύνοντες, το διευθυντικό προσωπικό και οι υπόλοιπες εσωτερικές φιγούρες του σωφρονιστικού συστήματος αντιμετωπίζουν τις ίδιες αναγκαιότητες που έχουν όλοι οι γραφειοκράτες του Κράτους, εκείνοι που αποφασίζουν για τις ζωές των άλλων, μέσα και έξω από τις φυλακές.

Μετά τις εξεγέρσεις του Μάρτη, μερικοί δημοσιογράφοι ρώτησαν τους υγειονομικούς διευθύνοντες της φυλακής της Μόντενα, σχετικά με τη χορήγηση και τη διαχείριση της μεθαδόνης και άλλων ουσιών μέσα στη φυλακή. Η απάντηση τους ήταν ένα νέτο σκέτο “δεν ξέρω”. Στις απαιτήσεις για εξηγήσεις σχετικά με το τι έπραξαν οι διάφορες υπηρεσίες ακολούθησε το κλασικό πέταγμα των ευθυνών, από γραφείο σε γραφείο, ανάμεσα σε σιωπές και “ουδέν σχόλιο”.

Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε και τις δηλώσεις των διάφορων εκπροσώπων της σωφρονιστικής υπηρεσίας, σύμφωνα με τις οποίες δεν διαπράχθηκαν βασανιστήρια ή ξυλοδαρμοί εγκλείστων, παρά μόνο σε στιγμές που ήταν απαραίτητο για την επαναφορά της τάξης μέσα στις φυλακές.

Φράσεις που ακούγονται παράφωνες καθώς όλοι γνωρίζουν ότι πίσω από τις συγκεκριμένες λέξεις υπάρχει μονάχα η οργανωμένη βία των Δυνάμεων της Εξουσίας, η ευημερία εκείνων που διοικούν το φύλο συκής εκείνων που παριστάνουν πως δεν βλέπουν.

Έτσι αντιδράει η εξουσία. Η εξουσία είναι το υπουργείο Δικαιοσύνης, ο διοικητής του DAP, ο διευθυντής της φυλακής, ο βίαιος δεσμοφύλακας, ο συνεργός γιατρός, ο “συνήγορος των κρατούμενων” που στρέφει το βλέμμα του από την άλλη πλευρά. Εξουσία είναι εκείνος που έχει την ισχύ να αρνείται τις ευθύνες του ή μάλλον καλύτερα ΤΗΝ ευθύνη για τη σφαγή που έλαβε χώρα μέσα στις φυλακές.

Έτσι κινήθηκε και έτσι εξακολουθεί να κινείται η διαχείριση του Κράτους, σχετικά με τους νεκρούς μέσα στις φυλακές, κατά τη διάρκεια του Μάρτη και του Απρίλη.

Η φυλακή αντικατοπτρίζει τον κόσμο που μας περικλείει. Μια έννοια που γίνεται ολοένα και πιο αισθητή είναι εκείνη της αντιστοιχίας ανάμεσα στο μέσα και το έξω από τα τείχη των φυλακών, ανάμεσα στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι έκτακτες ανάγκες και άρα τα άτομα, η οποία γίνεται ολοένα και πιο χειροπιαστή. Ίσως να ήταν πάντα έτσι, αλλά ακόμα και τώρα -πολύ συχνά- αυτό είναι κάτι που δεν γίνεται αντιληπτό.

Η φωνή εκείνων που θέλανε να τους κάνουν να σιωπήσουν

Στις 20 του περασμένου Νοέμβρη πέντε θαρραλέοι άνθρωποι, πέντε κρατούμενοι κατέθεσαν με μια έγγραφη αναφορά στην Εισαγγελία της Ανκόνα μια διαφορετική πραγματικότητα για τα γεγονότα. Οι ιστορίες που μέχρι τότε κυκλοφορούσαν μόνο ανώνυμα, περιγράφηκαν λεπτομερώς από πέντε ανθρώπους που κατά τη διάρκεια της εξέγερσης της Μόντενα ήταν εκεί παρόντες. Λίγη σημασία έχει αν κράτησαν ενεργητική ή παθητική στάση. Αυτό που μετράει είναι ότι αυτά που διηγούνται έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τα επαναλαμβανόμενα ψέμματα των αρχών: ενάντια τις εκκωφαντικές σιωπές και τα ψέμματα προς υπεράσπιση των ένστολων αντρών και γυναικών τους, ενάντια σε μια σφαγή μασκαρεμένη σε ομαδική αυτοκτονία μέσω υπερβολικής χρήσης ουσιών. Σιωπές και διαστρεβλώσεις, ηθελημένες από τις αρχές έτσι ώστε να μη βγει στην επιφάνεια η αλήθεια.

Το Κράτος όταν θέλει είναι αποτελεσματικό. Στις αρχές του Μάρτη, το DAP έδινε εντολή στους δεσμοφύλακες να υποβαθμίζουν το υγειονομικό πρόβλημα που συνδέεται με τον ιό, τους καλούσε να μην φοράνε μάσκες για να μη τρομάζουν οι κρατούμενοι, κάτι -που όπως είδαμε- είναι λογικό να συμβαίνει από τη στιγμή που νοιώθουν παγιδευμένοι μέσα σε μια πιθανή εστία θανάτου.

Τη στιγμή που οι εφημερίδες καλούσαν τον κόσμο να μείνει σπίτι του, οι κρατούμενοι αντιλήφθηκαν ότι μπορούσαν να διαφυλάξουν την υγεία τους μονάχα μέσα από τη φυγή τους από τη φυλακή. Μέσα στο χαμό των εξεγέρσεων του Μάρτη, κάποιοι από αυτούς τα κατάφεραν, χωρίς μάλιστα να ζητήσουν την άδεια κανενός. Με μερικές επιτυχημένες (και μη) απόπειρες αποδράσεων από τις φυλακές. Ακόμα και μαζικών.

Η “έξοδος από τη φυλακή χωρίς να στρίψει το κλειδί” είναι κάτι πάρα πολύ σπάνιο στις μέρες μας. Αποτέλεσε ένα επιπλέον σημείο στη συζήτηση γύρω από την χειροπιαστή επιλογή που είναι εφικτή και δίκαιη, για όσους βρίσκονται στριμωγμένοι στη γωνία. Ο φόβος που κυριεύει τους πάντες στους καιρούς της πανδημίας -και ακόμα περισσότερο μέσα στις φυλακές, όπου ακριβώς γίνεται ακόμα πιο ξεδιάντροπα ξεκάθαρη η απόπειρα για υποβάθμιση του κινδύνου- προκάλεσε ρήξεις αντί για εξημέρωση. Ρήξεις που τράβηξανπάνω τους προβολείς και τις έφεραν στο επίκεντρο της συζήτησης γύρω από μερικά παντοτινά ζητήματα.

Μα γιατί τόσος φόβος; Ίσως γιατί το υγειονομικό σύστημα μέσα στη φυλακή είναι γενικά αργοκίνητο, αδιάφορο ή απλώς ανύπαρκτο; Πρόκειται για ένα υπαρκτό και ριζωμένο πρόβλημα. Δεν πρόκειται για την πολεμική ιαχή κάποιου ιδιότροπου κρατούμενου: το υγειονομικό σύστημα μέσα στις φυλακές είτε είναι ανύπαρκτο είτε υπολειτουργεί. Αυτό είναι κάτι που το ξέρει ο καθένας και η καθεμία που έχει πάει φυλακή ή έχει μέσα συγγενείς ή φίλους και φίλες. Άραγε, αφού το πρόβλημα ήταν ήδη υπαρκτό πριν το Μάρτη και το ξέσπασμα των εξεγέρσεων, τότε γιατί το DAP και το υπουργείο Δικαιοσύνης προσπάθησαν να στρέψουν την προσοχή αλλού, όταν οι κρατούμενοι το ανέδειξαν, με την ολοσχερή καταστροφή ολόκληρων φυλακών και πτερύγων, δηλαδή με τον μοναδικό τρόπο που είχαν στη διάθεση τους για να δώσουν φωνή στη διεκδίκηση τους για “Υγεία!”; Γιατί σηκώθηκε όλη αυτή η σκόνη και όλο αυτό το μηντιακό πανηγύρι, γύρω από ένα πιθανό “άδειασμα των φυλακών” με το οποίο δήθεν θα αποφυλακίζονταν “ένα σωρό μαφιόζοι”; Γιατί επέλεξαν συνειδητά να μιλήσουν μ’ αυτόν τον τρόπο και να περάσουν αυτό το διαστρεβλωμένο και κατευθυνόμενο μήνυμα; Μήπως άραγε γιατί αυτές οι εξεγέρσεις αποτελούν ένα μήνυμα προς όλους τους εκμεταλλευόμενους και τις εκμεταλλευόμενες αυτής της χώρας; Μήπως άραγε γιατί η φυλακή βρίσκεται ολοένα και πιο κοντά από όσο φαίνεται σε όλους και όλες, από τη στιγμή που δεν μπορούν πλέον να καλυφθούν οι βασικές ανάγκες; Μήπως άραγε γιατί νομιμότητα και παρανομία δεν είναι όπως μας τις διηγούνται, δεδομένου του γεγονότος ότι οι νόμοι έχουν φτιαχτεί από ισχυρούς και πλούσιους, αδίστακτους και συνολικά αντιδραστικούς άντρες και γυναίκες;

Η σημασία του μολυβιού και της εγκατάλειψης

Εκείνο το μολύβι από τις σφαίρες των δεσμοφυλάκων της Μόντενα επάνω στα κορμιά των κρατουμένων σημαίνει κάτι πολύ συγκεκριμένο: το Κράτος, προσωποποιημένο από τους ένστολους φρουρούς του, δεν πυροβόλησε μονάχα ενάντια σε ανθρώπους που θεωρούνται -από τους περισσότερους- σκουπίδια, τοξικοί, ανίκανοι κλπ. Πυροβόλησε ενάντια σε όλους και όλες εμάς. Αυτό είναι το νόημα που έχει για εμάς αυτό το μολύβι: το Κράτος μας είπε και μας λέει ότι σήμερα, το 2021 σε μια κοινοβουλευτική ευρωπαϊκή δημοκρατία νοιώθει άνετα να πυροβολεί, και τίποτα δεν εγγυάται ότι στο μέλλον δεν θα το κάνει και στους δρόμους, κατά τη διάρκεια αγώνων στους χώρους δουλειάς, τα κέντρα κράτησης, τις συνοικίες και οπουδήποτε κάποιος αποφασίσει να ανακτήσει ένα κομμάτι από τoν κλεμμένο πλούτο. Πράγματι, ο [πρόεδρος της δημοκρατίας] Ματαρέλα επανέλαβε -με πιο συγκεχυμένο τρόπο- αυτό το μήνυμα και με μια άλλη ευκαιρία, μετά τις συγκρούσεις στα τέλη Οκτώβρη του 2020 στις πλατείες διάφορων πόλεων. “Θα στείλουμε το στρατό” είπε. Όλοι και όλες ξέρουμε ότι οι στρατιωτικοί δεν χρησιμοποιούν ρόπαλα, δεν είναι εκπαιδευμένοι για να το κάνουν. Η ένταση της βίας που εξασκείται από εκείνους που κατέχουν την εξουσία αυξάνεται. Κατά κάποιο τρόπο, πρόκειται για μια υπόσχεση που μας δίνουν ενώ παράλληλα βρίσκεται σε εξέλιξη μια όξυνση. Δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε μακριά για να βεβαιωθούμε ότι (τόσο τα δημοκρατικά όσο και τα δικτατορικά) καθεστώτα χρησιμοποιούν συστηματικά τη βία, ώστε να θωρακιστούν και να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους.

Τη στιγμή που τα ΜΜΕ της δημοκρατικής Ιταλίας περιγράφουν και καταδικάζουν τα κρατικά εγκλήματα και τις μαζικές φυλακίσεις που λαμβάνουν χώρα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, σε μια απόπειρα τους να στρέψουν μακριά το βλέμμα της κοινής γνώμης, εμείς βρισκόμαστε εδώ και ακούμε τη φωνή εκείνων που βρίσκονται στις φυλακές, τα ουρλιαχτά εκείνων που σακατεύτηκαν μέσα στα στρατόπεδα των καραμπινιέρων και τα αστυνομικά τμήματα. Και ξέρουμε καλά ότι όλα αυτά δεν είναι πολύ μακριά από εμάς. Αυτή δεν είναι μια προκατειλημμένη ανάγνωση αλλά μια ανάγνωση που δεν φοβάται να κοιτάξει κατάματα την πραγματικότητα, παρ’ όλη τη βαρβαρότητα που αυτή φέρει μέσα της.

Για να παραμείνουμε στην Ιταλία, στις 7 Απρίλη 2020 πάνω από 300 άντρες των ειδικών δυνάμεων εισέβαλαν στη φυλακή της Santa Maria Capua Vetere, ξυλοκοπώντας εν ψυχρώ και σπέρνοντας τον τρόμο μέσα στα κελιά. Επρόκειτο άραγε για ένα λάθος; Για μια υπερβολή που ξέφυγε; Οι 300 κουκουλοφόροι σωφρονιστικοί βρέθηκαν τυχαία εκεί;

Στις 9 Μάρτη 2020, στο Ascoli Piceno πέθανε ο Salvatore Piscitelli. Ένας από τους 14 νεκρούς κρατούμενους. Σύμφωνα με την επίσημη έκθεση πέθανε στο νοσοκομείο. Στην πραγματικότητα όμως, ο Σαλβατόρε δεν μεταφέρθηκε ποτέ εκεί. Οι δεσμοφύλακες δεν του παρείχαν καμία βοήθεια. “Αφήστε τον να πεθάνει” ουρλιάζανε σε όποιον ζητούσε βοήθεια.

Οι 14 θάνατοι κρατουμένων μέσα στις φυλακές και τις μεταγωγές -που υπήρξαν μετά τις εξεγέρσεις της 8ης Μάρτη- έχουν σφραγιστεί από το χέρι των αρχών και την εγκατάλειψη των κρατουμένων.

Να λέμε την αλήθεια, μονάχα την αλήθεια

Τώρα που πέντε κρατούμενοι βγήκαν μπροστά και εξιστόρησαν την αλήθεια και το βίωμα τους για όσα συνέβησαν και έζησαν οι ίδιοι στις φυλακές της Μόντενα και του Άσκολι Πιτσένο, πως απάντησε λοιπόν το Κράτος;

Τους επέβαλε σε μια ασφυκτική ψυχολογική πίεση, επιστρέφοντας τους στη φυλακή της Μόντενα, εκεί όπου έχει διαπραχθεί ένα πλήθος βιαιοτήτων καθώς και οι δολοφονίες 9 κρατουμένων. Τους έκλεισαν σε κελιά με σπασμένα τζάμια, σε απομόνωση. Τους έδιναν να πίνουν βρώμικο νερό και οι κουβέρτες ήταν μονίμως μούσκεμα. Παρεμπόδιζαν συστηματικά τα επισκεπτήρια με τους συγγενείς τους. Μετά από τις ανακρίσεις, αυτά τα 5 άτομα μετήχθησαν εκ νέου, προς 5 διαφορετικές κατευθύνσεις.

Divide et impera. Διαίρει και βασίλευε.

Κι έπειτα, πως εξηγείται αυτό το “ουδέν σχόλιο” που βγήκε μπροστά εκ μέρους των σωφρονιστικών αρχών; Συνήθως πιάνουν τα μικρόφωνα και αρχίζουν να κλαψουρίζουν για το κάθε τι ενώ τώρα κάθονται μουγκοί. Γιατί;

Ξέρουμε καλά ότι όταν οι αρχές σιωπούν αυτό δεν είναι για καλό. Zούμε σε μια χώρα όπου -όπως άλλωστε οπουδήποτε υπάρχει εξουσία- όλοι και όλες ξέρουμε (με τον έναν ή τον άλλον τρόπο) ότι όποιος εκτίθεται για να πει την αλήθεια, την ίδια στιγμή θέτει σε κίνδυνο την ίδια του τη ζωή.

Μπορούμε να διηγηθούμε ιστορίες όπως εκείνη της Ilaria Alpi και του Miran Hrovatin που ερευνούσαν την αγορά τοξικών αποβλήτων μεταξύ Ιταλίας και Σομαλίας, ή των πέντε αναρχικών που το ‘70 -κι ενώ μεταφέρανε μια αντι-έρευνα στη Ρώμη, σχετικά με τη σφαγή στο τραίνο του Gioia Tauro το 1970 κι εκείνη της πλατείας Fontana το 1969- σκοτώθηκαν σε ένα “ατύχημα” λίγο έξω από τη Ρώμη. Μετέφεραν τα στοιχεία στους συντρόφους τους και το δικηγόρο Edoardo Di Giovanni.

Όλοι γνωρίζουμε μέσω της λογοτεχνίας, του κινηματογράφου, της ιστορίας πως όταν υπάρχει κάτι σκοτεινό και επιχειρείται να έρθει στο φως η πραγματική έκβαση των γεγονότων, τότε η κρατική μηχανή, το βαρύ χέρι της γραφειοκρατίας, της διασφάλισης της πολυθρόνας, του βασανιστή που κινείται στη σκιά, σίγουρος για την ατιμωρησία του, είναι αυτό που μπαίνει σε κίνηση. Τότε τα πτώματα πρέπει να αποτεφρωθούν (όπως συνέβη με μερικούς κρατούμενους που απεβίωσαν τον Μάρτη), ο καιρός να περάσει, τα χαρτιά να εξαφανιστούν, οι σιωπές να πληθύνουν και τα ΜΜΕ να μιλήσουν για τίποτα άλλο ώστε έτσι να τραβήξουν μακριά την προσοχή.

Ο κραυγαλέα μαζεμένος τόνος των δημοσιογράφων, ακόμα και των καλοπροαίρετων, που υπήρξε για τη διήγηση των γεγονότων του Μάρτη δεν βοηθάει ώστε να καταλάβουμε το πραγματικό βάθος της υπόθεσης. Τι σημαίνουν άραγε οι ταπεινώσεις που επιβλήθηκαν στους κρατούμενους μετά τις εξεγέρσεις; Τι σημαίνουν άραγε οι πυροβολισμοί, οι ροπαλιές, οι ξυλοδαρμοί, τα ξεγυμνώματα, η απόφαση για μαζικό κούρεμα γουλί των κρατουμένων (κάτι που συνέβη στη φυλακή της Santa Capua Vetere στις αρχές Απρίλη); Άραγε το μόνο που πρέπει αναγκαστικά να σκεφτούμε είναι ότι το χέρι του Κράτους θα πέφτει βαρύ, μονάχα κάπου μακριά από εμάς τους ίδιους; Στην Αίγυπτο ή στη Χιλή, με τους βιασμούς εκατοντάδων γυναικών κατά τη διάρκεια των εξεγέρσεων του 2019; ή μήπως στις Φιλιππίνες, εκεί όπου η αστυνομία εδώ και μήνες πυροβολάει εν ψυχρώ τον κόσμο στο δρόμο;

Αυτοί την λένε υποκίνηση, εμείς αλληλεγγύη

Μια σκέψη που θέλουμε να μοιραστούμε, μια θέση. Ως αναρχικές και αναρχικοί στεκόμαστε στο πλευρό εκείνων που βρίσκονται στριμωγμένοι και εξεγείρονται, εκείνων που υπόκεινται στα βασανιστήρια των κατόχων της εξουσίας, εκείνων που υποφέρουν.

Παίρνοντας θέση, είμαστε συχνά αναγκασμένοι να πληρώνουμε με τίμημα την ελευθερία μας, αλλά πρόκειται για μια επιλογή που αναλαμβάνουμε και την οποία δηλώνουμε συνειδητά για αυτήν την υπόθεση. Όταν εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους συντρόφους και τις συντρόφισσες μας στις φυλακές, σε όποιον και όποια εξεγείρεται ενάντια στις αδικίες, το Κράτος αποπειράται να μας κατηγορήσει για “υποκίνηση διάπραξης αδικημάτων”. Και το κάνει όλο και ευκολότερα, ακόμα και αν πρόκειται για μια κατηγορία που ανέκαθεν άνηκε στα επιθετικά όπλα που χρησιμοποιούν οι αρχές ενάντια σε όσους και όσες εξεγείρονται. Την περίοδο του lockdown, το Μάη του 2020 φτάσαμε στο παράδοξο σημείο της σύλληψης μιας χούφτας αναρχικών, με δημόσιες δηλώσεις της Εισαγγελίας που υπερασπιζόταν την “προληπτική αξία” αυτών των συλλήψεων, οι οποίες και έγιναν για να αποτραπεί ο κίνδυνος της υποκίνησης, κατά τη διάρκεια μιας τόσο ευαίσθητης συγκυρίας. Το Κράτος ξέρει ότι υπάρχουν όλοι οι λόγοι για να φοβάται την έκρηξη της αυξανόμενης δυσαρέσκειας. Το ξέρει και φοβάται. Για αυτό επιτίθεται, για αυτό προσπαθεί να τσακίσει την αλληλεγγύη, τυλίγοντας την νομικά και βαφτίζοντας την “υποκίνηση”. Ποτέ δεν έχουν υπάρξει δυο έννοιες πιο διαφορετικές μεταξύ τους! Την υποκίνηση δεν την ασκούμε εμείς: οι κρατούμενοι που μέσα από τις φυλακές κραύγασαν ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ δεν είχαν ανάγκη τα δικά μας συνθήματα έξω από τα τείχη για να το κάνουν. Ήταν οι ίδιες οι απάνθρωπες και επικίνδυνες συνθήκες στις οποίες υποβάλλονταν (και υποβάλλονται μέχρι και σήμερα) που τους ώθησαν στην εξέγερση και τη φυγή. Ήταν τα μέτρα που εφάρμοσε το Κράτος -από τη στιγμή του ξεσπάσματος της πανδημίας- απέναντι στους κρατουμένους αυτά που τους υποκίνησαν, αφού το Κράτος τους είπε ξεκάθαρα: “οι δικές σας ζωές αξίζουν λιγότερο από τις δικές μας”.

Αλληλεγγύη σημαίνει να μην φοβάσαι να υποστηρίξεις όλα αυτά, να δίνεις φωνή και σώμα, όση περισσότερη δύναμη διαθέτεις σε εκείνους κι εκείνες που βρίσκονται μέσα στα κελιά. Αλληλεγγύη δεν θα σημαίνει ΠΟΤΕ να λες σε κάποιον τι πρέπει να κάνει, αλλά να μιλάς με σκεπτόμενα άτομα που βλέπουν και ζούνε την ίδια πραγματικότητα που βιώνουμε και εμείς. Και απέναντι σε αυτή μπορούν να επιλέξουν και ν’ αντιδράσουν.

Δεν θέλουμε να δώσουμε μια αναντίστοιχη έννοια στο θάρρος εκείνων που εξεγέρθηκαν, εκείνων που αγωνίστηκαν και εκείνων που τώρα παλεύουν για να βγει στην επιφάνεια η αλήθεια. Δεν μπορούμε όμως να μην αναγνώσουμε τις πράξεις τους ως την ανθρώπινη αντίδραση απέναντι στις πλέον ξεδιάντροπες αδικίες. Όπως επίσης, δεν μπορούμε να μην αναγνώσουμε στη μάχη αυτών των 5 κρατούμενων εκείνο το θάρρος που αντλείται από τα βάσανα τόσων πολλών κρατούμενων που ξυλοκοπήθηκαν, βασανίστηκαν, εκβιάστηκαν, εξοντώθηκαν από ένα σωφρονιστικό σύστημα που είναι δομικά βίαιο. Δεν μπορούμε να μην διακρίνουμε το ξεκάθαρο μήνυμα που στέλνεται σε όλους και όλες εμάς,μέσα από τη βία που εξαπολύθηκε ενάντια σε αυτούς τους ανθρώπους.

Είμαστε ενάντια στις αδικίες, αλλά είμαστε κι ενάντια στο Κράτος, πριν και μετά τα γεγονότα στη Μόντενα. Άλλωστε, αυτά τα γεγονότα επιβεβαιώνουν τις ιδέες μας και αυτά που σκεφτόμαστε, την πεποίθηση μας γύρω από την ουσία του Κράτους και για τον τρόπο που η φυλακή λειτουργεί προπαρασκευαστικά για την ευημερία εκείνων που μας εκμεταλλεύονται.

Η φυλακή είναι μια υπαρκτή πραγματικότητα στερήσεων και βίας για χιλιάδες ανθρώπους, έγκλειστους πίσω από τείχη και κάγκελα. Είναι και μια ξεκάθαρη προειδοποίηση σε όλους και όλες που ζουν υπό ελευθερία: η δομή της καταστολής είναι πάντοτε εκεί παρούσα, και είναι πάντοτε γύρω μας κι εκείνοι που αποσπούν κέρδος και εξουσία από αυτά τα μέρη. Οι αυτουργοί αυτών των δολοφονιών κρύβονται πίσω από εκείνους που τους καλύπτουν κάτω από το μανδύα του Κράτους, αλλά αυτό δεν έχει μεγάλη σημασία. Εκείνοι κι εκείνες που ψάχνουν την αλήθεια την βρίσκουν.

Έχουμε κι εμείς να στείλουμε ένα μήνυμα.

Χέρια Μυαλά Καρδιές από διάφορα γεωγραφικά πλάτη.

Γενάρης 2021

για επικοινωνία, σχόλια κλπ:messaggiononrecepito@riseup.net

ΑΥΤΑ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΔΕΝ ΒΟΛΕΥΟΝΤΑΙ ΜΕ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΟΥΡΑΝΟ

«Δίπλα στα μάτια τους έχουν ένα δεντράκι καλοσύνη,ανάμεσα στα φρύδια τους ένα γεράκι δύναμη,κι ένα μουλάρι από θυμό μες στην καρδιά τουςπου δε σηκώνει τ’ άδικο»

Γ.Ριτσος

«Αφού επιμένουν στο νόμο που τόσο προκλητικά μηχανεύτηκαν, οφείλουν να τον εφαρμόσουν, τουλάχιστον αυτόν, και να με ξαναφέρουν στο υπόγειο του Κορυδαλλού, στην ειδική πτέρυγα που έκτισε ο ίδιος ο υπουργός της καταστολής, ο Μ. Χρυσοχοίδης, για να θάψει τη 17Ν, και όπου πέρασα τα 16 από τα 18 χρόνια που είμαι στη φυλακή»

Δ. Κουφοντινας

Την Παρασκευή 8 Γενάρη 2021 ο κομμουνιστής πολίτικος κρατούμενος Δημ. Κουφοντίνας ξεκίνησε απεργία πείνας με αίτημα την μεταγωγή του στις φυλακές Κορυδαλλού.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, μεταξύ μιας σειράς αντιλαϊκών και αντεργατικών νομοσχεδίων που ψήφισε ή προσπαθεί να ψηφίσει εν μέσω πανδημίας, με την κοινωνία σε επί μακρόν καθεστώς καραντίνας, αποσκοπώντας στην όσο δυνατόν μικρότερη κοινωνική-λαϊκή αντίδραση, πέρασε μια φωτογραφική τροπολογία για την αυστηροποίηση του καθεστώτος κράτησης του Δημήτρη Κουφοντίνα. Μια τροπολογία του υπουργείου Προ.Πο.- στου οποίου τις αρμοδιότητες προστεθήκαν μετά την αλλαγή κυβέρνησης και τα σωφρονιστικά καταστήματα- κομμένο και ραμμένο στην κατεύθυνση της φυσικής και πολίτικης εξόντωσης του Δημήτρη Κουφοντίνα ειδικότερα, αλλά και εν δυνάμει του συνόλου των καταδικασμένων με βάση τον τρομονόμο. Μια τροπολογιά που έρχεται να επιβάλει και να διευρύνει το ειδικό καθεστώς εξαίρεσης στο οποίο υπόκεινται οι πολιτικοί κρατούμενοι, καταργώντας της μεταγωγές σε αγροτικές φυλακές και ΚΑΥΦ κρατουμένων που έχουν καταδικαστεί για “τρομοκρατία”.

Με βάση τον εν λόγω νόμο, ο κρατούμενος έπρεπε να μεταχθεί στις φυλακές Κορυδαλλού, όπου κρατούνταν πριν την τελευταία του μεταγωγή στις αγροτικές φυλακές Βόλου, όπου έκτιε την ποινή του τα τελευταία 2,5 χρόνια. Μετά από παρέμβαση της γνωστής και μη εξαιρετέας, Γ.Γ. Αντεγκληματικής Πολιτικής Σοφίας Νικολάου, με προσχηματική αφορμή το ότι οι μεταγωγές στο σωφρονιστικό κατάστημα Κορυδαλλού είναι αδύνατες, λόγω του υψηλού ιικού φορτίου που υπάρχει στη Δυτική Αττική, ο κρατούμενος αγωνιστής οδηγήθηκε στις φυλακές Δομοκού.

Η τραγική ειρωνεία στην όλη υπόθεση έγκειται στο γεγονός ότι η ίδια η Νικολάου την ώρα που δεν τηρεί ούτε καν τα δικά της νομοθετήματα με πρόσχημα την πανδημία, είναι από του κύριους υπευθύνους για την κατάσταση που επικρατεί στις ελληνικές φυλακές: όχι μόνο δεν έχει πάρει κανένα ουσιαστικό μέτρο αποσυμφόρησης των “καταστημάτων κράτησης” όπως και κανένα άλλο προληπτικό μέτρο προστασίας (τεστ, αναβάθμιση των υγειονομικών μονάδων των φυλακών ) αλλά επιλέγει να αναστείλει άδειες και επισκεπτήρια, να περιορίσει και ουσιαστικά να καταργήσει την αλληλογραφία και την παραλαβή δεμάτων για τους κρατούμενους. Όπως είναι φυσικό κάθε φωνή αντίδρασης εντός φυλακής απαντιέται, πως αλλιώς;, με ωμή βία και καταστολή.

Ο Δημήτρης Κουφοντίνας για ακόμη μια φορά με μοναδικό του όπλο το ίδιο του το σώμα, αγωνίζεται για τα αυτονόητα: την τήρηση της αστικής νομιμότητας, την εφαρμογή του νόμου που οι ίδιοι ψήφισαν εκδικητικά εναντίον του και τώρα παραβιάζουν μόνο κα μόνο για να αυξήσουν την ταλαιπωρία του.

Ο Δημήτρης Κουφοντίνας για ακόμη μια φορά με μοναδικό του όπλο το ίδιο του το σώμα αγωνίζεται για ζωή και αξιοπρέπεια. Μετά από 18 χρόνια φυλακής, εκ των οποίων τα 16 σε καθεστώς μερικής απομόνωσης στα υπόγεια των φυλακών Κορυδαλλού, ορθώνει ξανά το ανάστημα του απέναντι στην εκδικητικότητα του αστικού κράτους, της «αγίας οικογένειας» που βρίσκεται στο τιμόνι του και στις εντολές της πρεσβείας (μια είναι η πρεσβεία…).

Ο συγκεκριμένος νόμος του «αδιάβαστου σερίφη» υπουργού “ΠροΠο” Χρυσοχοϊδη, αποδεικνύει περίτρανα τη λογική αντιμετώπισης που έχει το κράτος απέναντι στους πολιτικούς του αντίπαλους, απέναντι σ’ αυτούς που έχουμε συνηθίσει ν’ αναφέρουμε ως εσωτερικό εχθρό. Τα διάφορα νομοθετικά πλαίσια και διατάγματα αντιμετωπίζουν αμείλικτα πολιτικούς κρατούμενους, με βαριές ποινές, εκδικητικές μεταγωγές κ.α. ανεξαρτήτως κατηγοριών. Παράλληλα, φροντίζουν να βγάζουν λάδι τους μεγαλοκαρχαρίες και τα συνεταιράκια τους, αυτούς τους ελάχιστους που φτάνουν να λογοδοτούν στη αστική “δικαιοσύνη” να αποφυλακίζονται ο ένας μετά τον άλλο, παρά τις βαριές κατηγορίες για άπατες και κλοπές εκατοντάδων εκατομμυρίων. Όπως στα μαλακά φροντίζει να ρίχνει και τα μέλη των διαφόρων ταγμάτων εφόδου των καπιταλιστών, όταν τυγχαίνει να βρεθουν στην ενώπιον της, με ποινές χάδια και αστεία κατηγορητήρια.

Η περίπτωση του Δημήτρη Κουφοντίνα έχει και τη δική της ιδιαιτερότητα. Αυτού του είδους η αντιμετώπιση του από το κράτος δεν οφείλεται μόνο στη δράση του ως μέλος της Ε.Ο 17Ν. Έχει να κάνει και με την αταλάντευτη στάση του αγωνιστή από τη στιγμή της παράδοσης του, προκειμένου υπερασπιστεί την τιμή και την ιστορία της οργάνωσης, έως και σήμερα 20 και πλέον χρόνια μετά. Η άρνηση του να υπογράψει τις σύγχρονες δηλώσεις μετάνοιας και αποκήρυξης της επαναστατικής του δράσης στο παρελθόν και η διαρκής και μέχρι σήμερα συμμέτοχη του στις ζυμώσεις του κινήματος με παρεμβάσεις, κείμενα, βιβλία κτλ τον βάζει για άλλη μια φορά στο στόχαστρο της καταστολής.

Διανύουμε βαθιά ζοφερούς καιρούς, βρισκόμενοι αντιμέτωποι και αντιμέτωπες ταυτόχρονα με την πανδημία και την εγκληματική της διαχείριση από το αστικό κράτος. Παράλληλα με τα πειράματα κοινωνικού έλεγχου η κυβέρνηση επιφυλάσσει σε όλους και όλες μας την πλήρη αποσάθρωση κάθε κοινωνικής πολιτικής. Ενώ μετράμε χιλιάδες νεκρούς και εκατοντάδες διασωληνωμένους κάθε μέρα, χάνεται κάθε ικμάδα από τα κεκτημένα ενός ολόκληρου αιώνα. Η νεοφιλελεύθερη-ακροδεξιά κυβέρνηση ΝΔ, παράλληλα με την καταστροφή των κοινωνικών παροχών, έχει βαλθεί να ξεμπερδέψει μια και καλή και με κάθε είδους αγώνα και διεκδίκηση (και όχι μόνο αυτών που ξεπερνούν την αστική νομιμότητα). Μέσα στη συνθήκη σοκ που βρίσκεται το κοινωνικό σύνολο αντιμέτωπο με μια πρωτοφανή υγειονομική κρίση, έρχονται νομοσχέδια που αποσαθρώνουν τα εργατικά δικαιώματα, τη συνδικαλιστική δράση σε χώρους δουλειάς και πανεπιστήμια, το δημόσιο χαρακτήρα της υγείας και της παιδείας και έπεται συνέχεια. Και μαζί μ’ αυτά – όπως είχε πει κι ο πρόσφατα αναβαθισμένος τσεκουροφόρος υπουργός Εσωτερικών Βορίδης- ήρθε η ώρα να ξεμπερδέψουν “μια και καλή με την αριστερά και τις ελαττωματικές ιδέες της”.

Ο Αγώνας του Δημήτρη Κουφοντίνα στην παρούσα συνθήκη, πέρα από το αυτονόητο του δίκιου του, έχει και μια παραπάνω αξία. Έρχεται να λειτουργήσει παραδειγματικά για όλους και όλες εμάς που η εγκληματική πολιτική της κυβέρνησης (ενός ακόμα) Μητσοτάκη περνάει από πάνω μας και μας ισοπεδώνει. Έρχεται να καταστήσει σαφές, σε μια περίοδο κοινωνικής «ήττας», κινηματικής άμπωτης και συνολικής οπισθοχώρησης ότι το πάθος του αγώνα για Ψωμί, Παιδεία, Υγεία και Λευτεριά είναι πάντα επίκαιρο και ανίκητο, ακόμα κι αν βρίσκεται στη γωνία και σφυροκοπείται αλύπητα. Ένας Αγώνας επίκαιρος και ανίκητος γιατί όσο υπάρχει καταπίεση και εκμετάλλευση, καταστολή και χειραγώγηση τόσο θα υπάρχουν κάποιοι και κάποιες που με τις όποιες δυνάμεις τους θα στέκονται μπροστά στους εχθρούς της ανθρωπότητας και θα διεκδικούν το δίκιο και τη λευτεριά, θα κρατούν τη φωτιά της αντίστασης αναμμένη.

Ο Αγώνας του κομμουνιστή Δημήτρη Κουφοντίνα είναι αγώνας κάθε αγωνιζόμενου ανθρώπου, ας αποτελέσει παράδειγμα και έμπνευση.

Στεκόμαστε στο πλάι του, στο δίκαιο αγώνα του για Ζωή και Αξιοπρέπεια.

Νίκη στην Απεργία Πείνας – Άμεση Ικανοποίηση των Αιτημάτων του λαϊκού αγωνιστή Δημήτρη Κουφοντίνα.

Να στηρίξουμε Ηθικά – Υλικά – Πολιτικά τους πολιτικούς κρατούμενους.

Να σπάσουμε το καθεστώς εξαίρεσης. Πανελλαδική Μέρα Δράσης Τρίτη 19 Γενάρη.

Στηρίζουμε – Συμμετέχουμε στη Συγκέντρωση που καλείται από τη Συνέλευση

Αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα: Προπύλαια στις 17.30.

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)

Αθήνα, Γενάρης 2021

Ο νόμος είναι ταξικός και πίσω από τα κάγκελα βρίσκονται αναπόφευκτα οι παραβάτες αυτού του νόμου. Το δικαίωμα στην υπεράσπιση είναι ιστορικά μια κατάκτηση των προλετάριων, αφού αυτοί και μόνο αυτοί βρέθηκαν ιστορικά στη συνθήκη να χρήζουν υπεράσπισης.

Edoardo Arnaldi

Μέσα στα ερύτερα πλαίσια της αστικής-κρατικής διαχείρισης της πανδημίας από τη νεοφιλελεύθερη-ακροδεξιά κυβέρνηση των “νόμιμων ιδιοκτητών της χώρας”, τη στιγμή που καθημερινά αυξάνεται ο εξακριβωμένος αριθμός ασθενών, διασωληνωμένων και νεκρών που -στη συντριπτική τους πλειοψηφία- προέρχονται από την πολυεθνική εργατική Τάξη και τα υπόλοιπα φτωχά λαϊκά στρώματα, πίσω από τα τείχη και τα συρματοπλέγματα των φυλακών και των υπόλοιπων χώρων εγκλεισμού εξακολουθεί να συντελείται -εδώ και εννιά μήνες- ένα συνειδητό αστικό-κρατικό έγκλημα ενάντια στον φυλακισμένο πληθυσμό, ενάντια στους κρατούμενους και τις κρατούμενες που -μέσα και έξω από τα κλειδαμπαρωμένα κελιά- συνεχίζουν ν’ αγωνίζονται για Ζωή, Υγεία και Λευτεριά!

Ένα αστικό-κρατικό έγκλημα που φέρει φαρδιές πλατιές τις υπογραφές του υπουργού “προστασίας του πολίτη” Μιχάλη Χρυσοχοίδη και της γενικής γραμματέως “αντεγκληματικής πολιτικής” Σοφίας Νικολάου.

Με τις ολόψυχες ευχές μας για καλή ανάρρωση στους ασθενείς κρατούμενους και κρατούμενες, στα πλαίσια της αντιπληροφόρησης και ως μια ελάχιστη ένδειξη ταξικής αλληλεγγύης, παραθέτουμε τις δυο ακόλουθες τηλεφωνικές παρεμβάσεις του φίλου και συντρόφου, κομμουνιστή πολιτικού κρατούμενου Πολύκαρπου Γεωργιάδη από τις φυλακές της Λάρισας.

Δημοτική Ραδιοφωνία Λάρισας [02/12/2020]

OmniaTV [13/12/2020]

Εδώ και Τώρα: Άμεση αποσυμφόρηση όλων των χώρων εγκλεισμού, διενέργεια μαζικών τεστ και λήψη όλων των απαραίτητων υγειονομικών μέτρων προστασίας για τους κρατούμενους και τις κρατούμενες στις φυλακές, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα αστυνομικά κρατητήρια.

Οι Ζωές των Κρατουμένων Μετράνε!

Μόνη Δικαιοσύνη η Προλεταριακή, μπουρλότο και φωτιά σε κάθε φυλακή!

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)

Αθήνα, Δεκέμβρης 2020

Τέσσερις σύντροφοι θα δικαστούν στο Μιλάνο, κατηγορούμενοι επειδή κινήθηκαν εναντίον της παρουσίας ισραηλινών σημαιών στη διαδήλωση κατά τη διάρκεια της [73ης επετείου της Απελευθέρωσης της Ιταλίας από το ναζισμό-φασισμό] 25ης Απρίλη 2018. Εκφράζουμε την Αλληλεγγύη μας και διατηρώντας ασίγαστη τη συμπαράσταση μας στην Παλαιστινιακή Αντίσταση, καλούμε σε παρουσία στην πρώτη συνεδρίαση της δίκης, η οποία θα ξεκινήσει στο Δικαστήριο του Μιλάνου στις 11 Γενάρη 2021.

Ακολουθεί η ανακοίνωση που δημοσιοποίησαν οι κατηγορούμενοι μετά την ανακοίνωση της ημερομηνίας έναρξης της δίκης.

Την Τετάρτη 11 Νοέμβρη πραγματοποιήθηκε η δεύτερη και τελευταία συνεδρίαση της προκαταρκτικής έρευνας, για την έκδοση απόφασης σχετικά με την παραπομπή ή μη σε δίκη των διωκόμενων για τη διαμαρτυρία ενάντια στην παρουσία σημαιών του κράτους του Ισραήλ, στη διαδήλωση της 25ης Απρίλη 2018 στο Μιλάνο.

Η συνεδρίαση ολοκληρώθηκε με την δικαστική απόφαση για παραπομπή σε δίκη, με τις κατηγορίες της “απειλής, επικίνδυνης εκτόξευσης αντικειμένων, αντίστασης κατά τη αρχής, με την επιβάρυνση της υποκίνησης ρατσιστικού μίσους”. Έτσι, τέσσερις σύντροφοι που βρισκόμασταν υπό έρευνα, μετατραπήκαμε σε κατηγορούμενους. Πρόκειται για μια ακόμα απόδειξη της συνεχόμενης σκοπιμότητας για την προκλητική ταύτιση του αντισωνισμού με τον αντισημιτισμό. Για τη συγκεκριμένη δικαστική εξουσία, η αντίθεση με την παρουσία σημαιών ενός φασιστικού Κράτους – τρομοκράτη -το οποίο καταπιέζει τον Παλαιστινιακό λαό- στην διαδήλωση για την απελευθέρωση από το ναζισμό – φασισμό, θεωρείται μια ενέργεια ποινικά διωκόμενη, και μάλιστα μέσω της μισητής επιβάρυνσης της υποκίνησης σε ρατσιστικό μίσος. Μια κίνηση ενίσχυσης της φιλοσιωνιστικής πολιτικής του ιταλικού Κράτους που δεν χάνει τις ευκαιρίες για να προωθήσει την στρατιωτική και πολιτική συνεργασία του με το Ισραήλ.

Από τη δική μας πλευρά, δηλώνουμε πως το συγκεκριμένο γεγονός δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό, αλλά αποτελεί μέρος μιας διεθνούς καμπάνιας νομιμοποίησης του σιωνιστικού Κράτους, τη στιγμή που αυτό καταπατά το σύνολο των εδαφών της Παλαιστίνης, μεταφέρει την πρωτεύουσα του στην Ιερουσαλήμ και προβάλει τις επιθετικές βλέψεις του σε όλη τη Μεσόγειο, υπό τον ήχο των βομβαρδισμών και των στοχευμένων δολοφονιών ενάντια στην Παλαιστινιακή Αντίσταση καθώς κι ενάντια σ’ εκείνη των άλλων αραβικών λαών. Μια καμπάνια, μέσα από την οποία είδαμε δίκες, παρόμοιες με τις δικές μας, στη Γαλλία και τη Γερμανία, όπου επιπλέον επικυρώθηκαν και νόμοι εξίσωσης του αντισιωνισμού με τον αντισημιτισμό.

Εμείς φυσικά δεν αναγνωρίζουμε στο σύνολο του αυτό το κατηγορητήριο που προωθείται από τους εγχώριους σιωνιστές, και διαμέσου της δικής μας παραπομπή σε δίκη. Χαιρετίζουμε όλες τις μορφές αλληλεγγύης στην παλαιστινιακή Υπόθεση και καλούμε όλους τους αλληλέγγυους, όσους και όσες ευαισθητοποιούνται από το δίκιο του Παλαιστινιακού λαού να βρουν τους τρόπους κινητοποίησης, έτσι ώστε να εκφραστεί αυτό, ακόμα και μέσα στην υπάρχουσα συνθήκη του lockdown.

Στο βαθμό που μας αφορά, ως κατηγορούμενοι σκοπεύουμε να εξακολουθήσουμε στη γραμμή μετατροπής της δίκης ενάντια σε αντισιωνιστές σε δίκη κατά του σιωνισμού. Προς το παρόν, ενημερώνουμε ότι η πρώτη συνεδρίαση της δίκης θα ξεκινήσει τη Δευτέρα 11 Γενάρη 2021 στις 9.00 πμ στο Δικαστήριο του Μιλάνου.

Οι κατηγορούμενοι

πηγή στα ιταλικά: panetteriaoccupata.noblogs.org

μετάφραση στα ελληνικά: Προλεταριακή Πρωτοβουλία.

Αθήνα. Νοέμβρης 2020.

Στις 23 Σεπτεμβρίου μετά από «ανώνυμο» τηλεφώνημα η “αντι”τρομοκρατική προχώρησε στη σύλληψή μου και στην έρευνα αποθήκης που νοίκιαζα στο Κουκάκι, εντός της οποίας βρέθηκε ποσότητα εκρηκτικής ύλης, πυροκροτητών και σφαιρών. Στη συνέχεια προφυλακίστηκα με διογκωμένο κατηγορητήριο, αφού τα πλημμελήματα της απλής κατοχής εκρηκτικών και πυρομαχικών αναβαθμίστηκαν χωρίς το παραμικρό στοιχείο στο κακούργημα της «παράνομης κατοχής εκρηκτικών υλών για διάπραξη κακουργήματος». Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, με το «ποινικό» σκέλος της υπόθεσης, πριν μπούμε στην πολιτική της ουσία.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η “αντι”τρομοκρατική χρησιμοποιεί τη μέθοδο του «ανώνυμου» τηλεφωνήματος για να θέσει αγωνιστές και αγωνίστριες στο στόχαστρο της καταστολής, να προχωρήσει σε έρευνες και να εξασφαλίσει την προφυλάκισή τους με θολά ή ανύπαρκτα στοιχεία. Η “αντι”τρομοκρατική έχει στήσει μια ολόκληρη φάμπρικα «ανώνυμων» τηλεφωνημάτων και όλος τυχαίος είναι η μοναδική υπηρεσία της ΕΛ.ΑΣ. που δε διαθέτει αναγνώριση κλήσεων, δημιουργώντας έτσι ένα τεράστιο πεδίο αυθαιρεσίας. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, υποτίθεται πως «άγνωστος άντρας» τηλεφώνησε στο 1014, κατονομάζοντας εμένα και τον σύντροφο Μ.Τ., λέγοντας πως κρύβουμε όπλα και εκρηκτικά σε αποθήκη στο Κουκάκι με σκοπό να τα χρησιμοποιήσουμε σε «τρομοκρατική ενέργεια». Όπως προέκυψε, όμως, δεν ήταν κάποιου είδους παράνομη «γιάφκα», αλλά μια νόμιμα νοικιασμένη αποθήκη βιβλίων. Όπως επίσης, αποδείχτηκε ότι ο σύντροφος Μ.Τ. δεν είχε καμία απολύτως σχέση με την αποθήκη και με τα όσα βρέθηκαν εκεί. Σκοπός της ενοικίασης της αποθήκης ήταν το στοκάρισμα παλαιότερων βιβλίων των εκδόσεων «Ασύμμετρη Απειλή». Πράγματι, ανάμεσα στα βιβλία βρέθηκε και σακ βουαγιάζ με εκρηκτική ύλη και μια κούτα με σφαίρες και πυροκροτητές. Από την πρώτη στιγμή ήμουν σαφέστατος σχετικά με την προέλευσή τους: ήταν υλικό το οποίο δεν είχε βρεθεί από τις αστυνομικές έρευνες που είχαν πραγματοποιηθεί τον Αύγουστο του 2008, μετά την απαγωγή του προέδρου του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων βορείου Ελλάδος, Γ. Μυλωνά. Το υλικό αυτό ήταν θαμμένο σε χώρο στα περίχωρα της Θεσσαλονίκης και όταν ξεκίνησαν στην περιοχή οικοδομικές εργασίες, το μετέφερα τμηματικά στην Αθήνα τρία χρόνια μετά την αποφυλάκισή μου για λόγους ασφαλείας. Το αποθήκευσα σε χώρους νόμιμης ιδιοκτησίας μου και κανένας άλλος πέρα από εμένα δεν είχε γνώση της ύπαρξής του ή πρόσβαση σε αυτό.

Πουθενά στη δικογραφία που σχημάτισε η “αντι”τρομοκρατική δεν προκύπτει η παραμικρή ένδειξη «διάθεσης σε τρίτους με σκοπό τη διάπραξη κακουργήματος». Η διόγκωση του κατηγορητηρίου από πλημμεληματικού σε κακουργηματικού βαθμού προέκυψε από ακροβασίες φθηνού εντυπωσιασμού της “αντι”τρομοκρατικής ώστε να εξασφαλιστεί η προφυλάκισή μου. Με κουτοπόνηρες λεκτικές διατυπώσεις η εν λόγω υπηρεσία προσπάθησε (και πέτυχε εν τέλει) να δημιουργήσει επιβαρυντικό κλίμα για να καλύψει την έλλειψη πραγματικών στοιχείων. Για να μην κουράσω, θα ήθελα εδώ θα αναφέρω μόνο ένα παράδειγμα. Αναφέρει η “αντι”τρομοκρατική πως η συνδεσμολογία που βρέθηκε στην κατοχή μου μοιάζει σε ένα μέρος της με συνδεσμολογία που χρησιμοποίησε η Ομάδα Λαϊκών Αγωνιστών σε απόπειρα βομβιστικής επίθεσης εναντίον του Υπουργείου Εργασίας. Τι σημαίνει, όμως, πως δύο συνδεσμολογίες μοιάζουν σε ένα μέρος τους; Απλούστατα, πως δεν είναι ίδιες, δεν ταυτίζονται! Αντί, όμως, η “αντι”τρομοκρατική να αναφέρει την ανομοιότητα και τη μη ταύτιση των δύο συνδεσμολογιών επέλεξε την παραπάνω κουτοπόνηρη λεκτική διατύπωση, απλά και μόνο για να δημιουργήσει εντυπώσεις και επιβαρυντικό κλίμα. Το αποκορύφωμα, όμως, της απελπισμένης απόπειρας για ακόμα μεγαλύτερη διόγκωση της υπόθεσης είναι το παπατζηλίκι με το pdf της ανάληψης ευθύνης για την επίθεση στα γραφεία του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων. Εκεί, οι Κλουζώ της “αντι”τρομοκρατικής γελοιοποιήθηκαν εντελώς καθώς, όχι μόνο παρουσίασαν ένα έγγραφο pdf κατεβασμένο από το διαδίκτυο ως «πρωτότυπη προκήρυξη», αλλά επιπλέον είναι υπόλογοι να εξηγήσουν τον τρόπο με τον οποίο έφτασε αυτό το pdf σε συγκεκριμένα ΜΜΕ, πριν τη δημοσίευση στο Indymedia…

Κλείνω το πρώτο μέρος αυτού του κειμένου με μια σύντομη αναφορά σχετικά με τις συνθήκες της σύλληψής μου. Ακόμα και σε αυτό το σημείο η “αντι”τρομοκρατική ψεύδεται, γεγονός που είναι ενδεικτικό για το πλαίσιο αυθαιρεσίας μέσα στο οποίο λειτουργεί. Ενώ, λοιπόν, υποστηρίζει πως με συνέλαβαν στις 18:10 την ώρα που έβγαινα από την αποθήκη, στην πραγματικότητα η σύλληψή μου έγινε στις 19:20 έξω από μαγαζί της περιοχής που είχα πάει για φαγητό (γεγονός που επιβεβαιώνεται και από την κατάθεση της ιδιοκτήτριας της αποθήκης). Γι’ αυτό άλλωστε και η “αντι”τρομοκρατική πέφτει σε αντιφάσεις: ο αστυνόμος Β’ Δ. Παπαδημητρίου, καταθέτει πως η σωματική έρευνα και καταγραφή των κατασχεθέντων στη ΓΑΔΑ είχε ολοκληρωθεί σε υπεράνθρωπο χρόνο dt στις 18:45 (δηλαδή σε 35 μόλις λεπτά από την επιχείρηση σύλληψης στο Κουκάκι), ενώ ο πιο ειλικρινής υπαστυνόμος Β’ Ν. Μπατσούλης, αναφέρει πως η σωματική έρευνα ξεκίνησε στις 20:50 και ολοκληρώθηκε στις 21:00…

Η βαθύτερη ουσία της υπόθεσης, όμως, δεν είναι «ποινική» αλλά πολιτική. Οι αυθαιρεσίες και οι αντιφάσεις της “αντι”τρομοκρατικής είναι μονάχα το κέλυφος. Από τον Ιούλιο του 2019 και την αντικατάσταση της σοσιαλδημοκρατικής/ακροδεξιάς συνδιαχείρισης της κρατικής εξουσίας από τη νεοφιλελεύθερη/ακροδεξιά, στον πυρήνα της κρατικής πολιτικής βρίσκεται το δόγμα Νόμος και Τάξη και το ανελέητο κατασταλτικό πογκρόμ εναντίον του «εσωτερικού εχθρού» (σε συνδυασμό, βέβαια, με την έξαρση του εθνικισμού και του ρατσισμού, στο πλαίσιο της «εθνικής» γραμμής που έχει χαράξει σύσσωμος ο αστικός πολιτικός κόσμος, από την ακροδεξιά μέχρι την αριστερά του κεφαλαίου). Από την καταστολή προσφυγικών και αναρχικών καταλήψεων μέχρι την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Από τα αντιμεταναστευτικά πογκρόμ μέχρι το φασιστικό μέτρο της απαγόρευσης διαδηλώσεων. Από την αστυνομική κτηνωδία μέχρι την απαγόρευση του δικαιώματος της απεργίας. Η λίστα δεν έχει τέλος για να περιγράψει την καταιγιστική κατασταλτική επέλαση του αστικού κράτους, καθώς μετά από τη δεκαετία συνεχούς και βίαιης καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης της «μνημονιακής περιόδου», ξεκινά ένας νέος κύκλος κρίσης (ως φυσική συνέχεια της κρίσης του 2008) και συνακόλουθα ανοίγει ένας καινούριος κύκλος επίθεσης σε όσες εργατικές και κοινωνικές κατακτήσεις έχουν απομείνει.

Το ξέσπασμα της πανδημίας (ως συγκυριακό σημείο έκρηξης της αναπόφευκτης καπιταλιστικής κρίσης) κάνει ακόμα πιο έντονο το αποτέλεσμα της νεοφιλελεύθερης επέλασης: σε ολόκληρο τον κόσμο είναι οι φτωχοί αυτοί που πεθαίνουν στους δρόμους και στα γκέτο, ενώ την ίδια στιγμή τα κράτη υπερεξοπλίζονται και οξύνουν τους αστικούς και ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Η Ελλάδα, φυσικά, δεν αποτελεί κάποια εξαίρεση. Μετά από μια δεκαετία συνεχούς ύφεσης και εφαρμογής της βάρβαρης μνημονιακής πολιτικής, τα βάρη της νέας κρίσης θα κληθούν πάλι να τα σηκώσουν οι φτωχοί, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι αποκλεισμένοι. Λεφτά υπάρχουν για την πολεμική προπαρασκευή του ελληνικού κράτους, αλλά δεν υπάρχει σάλιο για τις βασικές κοινωνικές ανάγκες. Λεφτά υπάρχουν για να χτιστεί ένα σύγχρονο αστυνομικό κράτος, αλλά δεν υπάρχει σάλιο για ένα αξιοπρεπές σύστημα δημόσιας υγείας. Λεφτά υπάρχουν για να μπουκώσουν τα ΜΜΕ, αλλά δεν υπάρχει σάλιο για να βρεθούν αίθουσες ώστε να μη συνωστίζονται οι μαθητές σε σχολικές αίθουσες – κλουβιά. Η κοινωνική πλειοψηφία βυθίζεται ακόμα περισσότερο στη μιζέρια, ώστε να διασωθεί για ακόμα μια φορά το κεφάλαιο. Το μέλλον που επιφυλάσσεται στη νεολαία βρίσκεται ανάμεσα στις ουρές των ανέργων, στην εντατικοποιημένη εργασία για ψίχουλα και στα στρατόπεδα, όπου εκπαιδεύεται για να μετατραπεί σε κρέας για τα κανόνια του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Και αφού το αστικό κράτος αδυνατεί να διαχειριστεί την πολύπλευρη καπιταλιστική κρίση (υγειονομική, οικονομική, κοινωνική, επισιτιστική κλπ) αρπάζει το μαστίγιο. Επιτίθεται με λύσσα εναντίον των πολιτικών του αντιπάλων, εναντίον όσων αμφισβητούν το κρατικό μονοπώλιο στη βία, όσων αντιστέκονται απέναντι στη σύγχρονη βαρβαρότητα. Θέλει να εξοντώσει κάθε φωνή που αποδομεί το θεσμικό μονόλογο για «εθνική ενότητα» και καπιταλιστική «ανάπτυξη».

Στη συγκεκριμένη υπόθεση, στοχοποιήθηκε η συλλογικότητα Ταξική Αντεπίθεση, στην οποία συμμετέχω από το 2014, ως «πολιτική οργάνωση-βιτρίνα» που στην πραγματικότητα είναι «δεξαμενή τρομοκρατών». Πρώτα από όλα, αν θέλουν να βρουν τις δεξαμενές των πραγματικών τρομοκρατών ας ψάξουν καλύτερα στα σαλόνια που συχνάζουν οι εφοπλιστές, οι βιομήχανοι, οι εργολάβοι και το πολιτικό τους προσωπικό. Η Ταξική Αντεπίθεση είναι μια συλλογικότητα που στα 6 χρόνια παρουσίας της έχει κάνει πλήθος εκδηλώσεων, έχει στήσει δομές ταξικής αλληλεγγύης, έχει προχωρήσει σε πολιτικές παρεμβάσεις σε όλα τα πεδία του κοινωνικού αγώνα και της ταξικής πάλης: στη δημιουργία αντιιμπεριαλιστικού/ αντιπολεμικού κινήματος, στη διεθνιστική αλληλεγγύη, στη στήριξη εργατικών αγώνων, στον μαχητικό αντιφασισμό, σε αγώνες ενάντια στην κρατική καταστολή, σε περιβαλλοντικούς αγώνες, στο πλευρό των κολασμένων στις φυλακές και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών. Με τις μικρές μας δυνάμεις προσπαθήσαμε να συγκρουστούμε με τις κεντρικές στρατηγικές επιλογές του ελληνικού κεφαλαίου και του κράτους του: την πρόσδεση στο άρμα του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού, τις απόπειρες γεωστρατηγικής αναβάθμισης με τη μετατροπή της χώρας σε πολεμικό ορμητήριο-προκεχωρημένο φυλάκιο του ΝΑΤΟ και τεράστια στρατιωτική βάση των ΗΠΑ, τη στρατηγική συμμαχία με τα δολοφονικά καθεστώτα του Ισραήλ, της Αιγύπτου, της Σαουδικής Αραβίας και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων.

Μέσα από την πολύπλευρη πολιτική της δραστηριότητα, η Ταξική Αντεπίθεση, έζησε πολλές φορές στο πετσί της την εκδικητική μανία των κατασταλτικών μηχανισμών: τοποθέτηση μικροκάμερας παρακολούθησης έξω από τον πολιτικό της χώρο, παρακολούθηση μελών της αλλά και άλλων συντρόφων με συσκευές γεωεντοπισμού (και ενώ θρασύτατα ο υπουργός καταστολής Μ. Χρυσοχοΐδης βγήκε πρόσφατα να δηλώσει αμέσως μετά το νέο φιάσκο σχετικά με την εξαφάνιση του ναζιστή Χ. Παππά ότι οι παρακολουθήσεις πολιτών είναι παράνομες), παρενοχλήσεις και τραμπουκισμοί εναντίον μελών της από μπάτσους, προσαγωγές και συλλήψεις.

Καμία έκπληξη, λοιπόν, δεν πρέπει να προκαλεί η νέα αυτή στοχοποίηση με δήθεν «ανώνυμο» τηλεφώνημα. Τελικό αποτέλεσμα ήταν η εξασφάλιση της προφυλάκισής μου με διογκωμένο κατηγορητήριο, καθώς το μοναδικό κριτήριο της ποινικής αναβάθμισης της υπόθεσης από πλημμεληματικού βαθμού σε κακουργηματικό, είναι η πολιτική μου τοποθέτηση και δράση. Άδικα, όμως, προσπαθούν να «τελειώσουν» (όπως είχαν προαναγγείλει) όσους υψώνουν οδοφράγματα αντίστασης στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Γιατί τα όπλα της αλληλεγγύης και της αξιοπρέπειας δεν παραδίδονται. Και όπως έλεγε κι ο αδερφός μας Χρήστος Πολίτης: ΥΠΟΜΟΝΗ, ΔΥΝΑΜΗ, ΠΙΣΤΗ ΣΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ!

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ Μ.Τ. ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΑ Ε.Μ.

Υ.Γ. Τους τελευταίους μήνες η κυβέρνηση μέσω των ΜΜΕ έχει ξεκινήσει μια επικοινωνιακή εκστρατεία, στην οποία οι φυλακές παρουσιάζονται ως τόποι αναψυχής με κελιά πολυτελείας. Στόχος είναι η δημιουργία ενός ασφυκτικού πλαισίου στις φυλακές με την κατάργηση διακαιωμάτων που κατακτήθηκαν με αγώνες και αίμα. Η πραγματικότητα, όμως, είναι εντελώς διαφορετική. Χιλιάδες άνθρωποι αποθηκεύονται κάτω από τρισάθλιες συνθήκες κράτησης. Εν μέσω πανδημίας δεν έχει υπάρξει ούτε ένα στοιχειώδες υγειονομικό μέτρο καταπολέμησής της, πέρα από κατασταλτικά μέτρα, όπως το κόψιμο των αδειών και των επισκεπτηρίων. Κι ενώ μέχρι και δικτατορικά ή απολυταρχικά καθεστώτα έχουν προχωρήσει σε αποσυμφόρηση φυλακών, το ελληνικό κράτος επιμένει να γεμίζει ασφυκτικά τα «σωφρονιστικά καταστήματα». Αποκλειστικοί υπεύθυνοι για οποιοδήποτε αποτέλεσμα της δολοφονικής αυτής πολιτικής στα κολαστήρια των ελληνικών φυλακών θα είναι οι δήμιοι της κυβέρνησης, με πρώτους τον αμερικανοτσολιά υπουργό καταστολής Μ. Χρυσοχοΐδη και το γκαντέμη πρωθυπουργό Κ. Μητσοτάκη…

Πολύκαρπος Γεωργιάδης

Φυλακές Λάρισας

“Γι’ αυτό ο μαρξισμός δεν απορρίπτει καμιά απολύτως μορφή πάλης. Ο μαρξισμός σε καμιά περίπτωση δεν περιορίζεται στις πιθανές μορφές πάλης ή στις μορφές πάλης που υπάρχουν μόνο στη δοσμένη στιγμή, αλλά αναγνωρίζει ότι με την αλλαγή μιας δοσμένης κοινωνικής συγκυρίας, είναι αναπόφευκτες νέες μορφές πάλης, άγνωστες στους ηγέτες της κάθε περιόδου. Απ’ αυτή την άποψη ο μαρξισμός διδάσκεται, αν μπορούμε να εκφραστούμε έτσι, από την πρακτική των μαζών και δεν έχει την αξίωση να διδάσκει στις μάζες μορφές πάλης, που τις επινοούν «ειδικευμένοι στη συστηματοποίηση» γραφιάδες”.

Β.Ι. Λένιν, Παρτιζάνικος Πόλεμος

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ Μ.Τ. ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΑ Ε.Μ. ΠΟΥ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

Συγγκέντρωση Αλληλεγγύης
Φυλακές Λάρισας
Κυριακή 25.10 ωρα 15.00

Κίνηση της Βιολέττας [ΚτΒ]

1+6 αυτοκόλλητα που κυκλοφόρησαν από την Κίνηση της Βιολέττας [ΚτΒ] και κολλιούνται στην αθηναϊκή μητρόπολη και όχι μόνο

– “Γι’ αυτό ο μαρξισμός δεν απορρίπτει καμιά απολύτως μορφή πάλης. (…) Απ’ αυτήν την άποψη ο μαρξισμός διδάσκεται, αν μπορούμε να εκφραστούμε έτσι, από την πρακτική των μαζών και δεν έχει την αξίωση να διδάσκει στις μάζες μορφές πάλης, που τις επιννοούν “ειδικευμένοι στη συστηματοποίηση” γραφιάδες”. Β.Ι.Λένιν, “Πάρτιζάνικος Πόλεμος”

Λευτεριά στο σύντροφο Πολύκαρπο Γεωργιάδη

– δυστοπία είναι οι απλήρωτες υπερωρίες

– δυστοπία είναι το πετσοκομμένο δώρο χριστουγέννων

– εκτός από την πολιτική των ταυτοτήτων υπάρχει και η προλεταριακή συνείδηση

– εκτός από τη μοναξιά, υπάρχει και ο ιμπεριαλισμός

– τα πράγματα παραμένουν όπως τα μάθαμε στο σχολείο τάξη εναντίον τάξης

– ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος του, ενάντια σε φασισμό και ιμπεριαλισμό πόλεμο στον πόλεμο!