Στις 13 Οτώβρη καλούνται σε δίκη οι σύντροφοι Γιώργος Καλαϊτζίδης και Νίκος Ματαράγκας, κατηγορούμενοι (για ηθική και φυσική αυτουργία αντίστοιχα) για την εκτέλεση, το καλοκαίρι του 2016, ενός μαφιόζου ναρκέμπορου, γνωστού ως “Χαμπίμπι”, πρωταγωνιστή πλήθους αντικοινωνικών επιθέσεων ενάντια σε συντρόφους και συντρόφισσες, θαμώνες και κατοίκους στην πλατεία Εξαρχείων.

Μια εκτέλεση, την πολιτική ευθύνη της οποίας είχαν αναλάβει με κείμενό τους οι Ένοπλες Ομάδες Πολιτικοφυλακών, εν μέσω μιας παρατεταμένης περιόδου πολύμορφων και μαχητικών κινητοποιήσεων και πορειών, άμεσων δράσεων, εκδηλώσεων και διαδηλώσεων από πολιτικές συλλογικότητες και ομάδες, καταλήψεις και στέκια, αγωνιστές-αγωνίστριες, εργαζόμενους-εργαζόμενες και κατοίκους ενάντια στις μαφίες, τον κοινωνικό κανιβαλισμό και την κρατική καταστολή, για την επανοικειοποίηση των Εξαρχείων της ταξικής αλληλεγγύης και της κοινωνικής αυτοοργάνωσης.

5 χρόνια μετά, οι 2 σύντροφοι δικάζονται μ’ ένα διάτρητο κατηγορητήριο -βασισμένο εξολοκλήρου σε στημένες καταθέσεις δυο ναρκέμπορων- ενώ προηγουμένως, τον Ιούνη του 2020, έπειτα από την κλήση σε απολογία τους σε ανακριτή, είχαν αφεθεί ελεύθεροι ελλείψει επιβαρυντικών στοιχείων.

Μια αστυνομικοδικαστική δίωξη που φαίνεται να δικαιώνει χειροπιαστά το διαχρονικά δίκαιο σύνθημα “μπάτσοι και μαφίες το ίδιο μαγαζί”. Μια πολιτική δίκη σκοπιμότητας που θέτει στο στόχαστρο της αστικής “δικαιοσύνης”, υπό την απειλή ακόμα και ισόβιας καταδίκης, τους δυο αγωνιστές και τη μακρόχρονη πολιτική δράση που αυτοί ανέπτυξαν, μέσα από το κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο Κ*BΟΞ και τις γραμμές της αναρχικής συλλογικότητας Ρουβίκωνας.

Στο στόχαστρο αυτής της ξεδιάντροπης κρατικής σκευωρίας όμως, δεν τίθενται μονάχα οι δυο αγωνιστές, το Κ*ΒΟΞ, ο Ρουβίκωνας και τα Εξάρχεια, αλλά συνολικά οι αγωνιστικές πρωτοβουλίες και οι πολύμορφες κινητοποιήσεις στο κέντρο και τις συνοικίες της αθηναϊκής μητρόπολης, η ίδια η ιστορία των αγώνων που έχουν δοθεί και δίνονται για δεκαετίες σε αυτούς τους δρόμους ενάντια στο “παράνομο” και “νόμιμο” κεφάλαιο, το κράτος του και την αστυνομία του.

Η κρατική σκευωρία δεν θα περάσει.

Αλληλεγγύη στους συντρόφους Γιώργο Καλαϊτζίδη και Νίκο Ματαράγκα.

Έναρξη Δίκης 13/10/21. Εφετείο Αθηνών, 9.00 π.μ.

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)

Αθήνα, Σεπτέμβρης 2021

Κυκλοφόρησε πρόσφατα στα ιταλικά από τις εκδόσεις PGreco στο Μιλάνο, το βιβλίο – συνέντευξη του πολιτικού κρατούμενου Δημήτρη Κουφοντίνα “13 Απαντήσεις. Μια συζήτηση με τον Τάσο Παππα” (Εκδόσεις Μονοπάτι. Αθήνα, 2016).

Η ιταλική έκδοση τιτλοφορείται “Η Επαναστατική Οργάνωση 17 Νοέμβρη. 13 Απαντήσεις από τη φυλακή”, μεταφράστηκε στα ιταλικά από τον Λέων Βλάσση και εκτός από τον Πρόλογο του Γιώργου Σταματόπουλου και την Εισαγωγή του Τάσου Παππά περιλαμβάνει επίσης το ακόλουθο υλικό.

– “Βάστα καλά, βάστα γερά παντοτινέ Αντάρτη!” από “έναν ανώνυμο και ανένταχτο αριστερό ψαρά της γενιάς των “Λαμπράκηδων” και του 114”.

– Εισαγωγή του Πασκουάλε Αμπατάντζελο, πρώην πολιτικού κρατούμενου στις ιταλικές ειδικές φυλακές, μέλους των Ένοπλων Προλεταριακών Πυρήνων – Nuclei Armati Proletari (NAP) και έπειτα των Κόκκινων Ταξιαρχιών – Brigate Rosse (Β.R), ο οποίος εξέτισε 20 χρόνια εγκλεισμού, 6 χρόνια ημιελευθερίας και 4 χρόνια επιτηρούμενης ελευθερίας χωρίς ποτέ να μετανοήσει, ούτε να διαχωριστεί. Στα ελληνικά κυκλοφορεί η αυτοβιογραφία του “Έτρεχα και σκεφτόμουν την Άννα. Μια ιστορία της δεκαετίας του ‘70” (Εκδόσεις Διάδοση. Αθήνα, 2020).

-Σημειώσεις του Μεταφραστή.

-Σημείωμα των εκδόσεων PGreco στο οπισθόφυλλο της ιταλικής έκδοσης.

Βάστα καλά, βάστα γερά παντοτινέ Αντάρτη!

Πάλι την πέτρα τη βαριά,
του Σίσυφου την πέτρα
πήρες στους ώμους και σηκώνεις.
Πονάς μα δε λυγίζεις.

Αδιάκοπος ανήφορος
η στράτα που διαβαίνεις
και για ταμπούρι αψηλό
όρθωσες το ίδιο το κορμί σου.

Ώρα την ώρα
μερόνυχτα, βδομάδες ολάκερες
καίγεσαι και λιώνεις
μα δεν σβήνεις και φωτίζεις

σηκώνεσαι ψηλά
νικάς τους δήμιους σου.

Βάστα καλά
Βάστα γερά παντοτινέ Αντάρτη!

Το όνομα σου και πάλι σημαία και σύνθημα
στα χείλη και τις καρδιές
του απροσκύνητου Ανθού αυτού του τόπου

μπροστά στις αύρες και τα δακρυγόνα
τις ασπίδες και τα ρόπαλα
στην Πανεπιστημίου και τη Σταδίου
το Σύνταγμα και την Ομόνοια

στη χώρα και τον κόσμο.

Αδελφικά σου γνέφουν

τα αετόπουλα από τα κορφοβούνια
και οι σαλταδόροι των πόλεων

οι γερόντοι από το Μακρονήσι
και οι εκτελεσμένοι της Καισαριανής

οι βασανισμένοι και οι σακατεμένοι
στην ταράτσα της Μπουμπουλίνας
και το δωδέκατο όροφο της ΓΑΔΑ

ο Μπελογιάννης, ο Πέτρουλας, ο Παναγούλης
ο Κασίμης, ο Τσουτσουβής, ο Φούντας

ο Μπόμπυ Σαντς, ο Χόλγκερ Μάινς
και οι Τούρκοι σύντροφοι.

Από όπου και όπου ο Αγώνας αναπνέει
Αδελφικά σου γνέφουν.

Βάστα καλά
Βάστα γερά παντοτινέ Αντάρτη!

Το γαλάζιο του Σαρωνικού στέκει εκεί
και στη Χαλικιάδα σα να περιμένει

άσβηστα τα μάτια σου πάλι να το αρμέξουν.

Βάστα καλά
Βάστα γερά Δημήτρη Κουφοντίνα!

Έτσι ή αλλιώς, τους έχεις ήδη νικήσει…

Αίγινα, ξημερώματα 23/2/2021

Ένα ποίημα “ενός ανώνυμου και ανένταχτου αριστερού ψαρά της γενιάς των “Λαμπράκηδων” και του 114” που δημοσιεύθηκε διαδικτυακά κατά τη διάρκεια της τελευταίας απεργίας πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα στις ελληνικές φυλακές που ξεκίνησε στις 8 Γενάρη και έληξε στις 14 Μάρτη 2021.

Μετά το τέλος αυτού του σκληρού αγώνα του, εξαιτίας της στέρησης των απαραίτητων φυσιοθεραπειών και των υπόλοιπων ιατρικών φροντίδων, η κατάσταση της υγείας του Δημήτρη βρίσκεται ακόμα σε δύσκολη φάση, κάτι που δεν τού επέτρεψε να γράψει, όπως και ο ίδιος ήθελε, το εισαγωγικό σημείωμα γι’ αυτήν την ιταλική έκδοση των “13 Απαντήσεων” του.

Εισαγωγή του Πασκουάλε Αμπατάντζελο

Ο Δημήτρης Κουφοντίνας, ο οποίος σήμερα είναι μεγαλύτερος από 60 χρονών, υπήρξε σημαντικό μέλος της Επαναστατικής Οργάνωσης 17 Νοέμβρη που γεννήθηκε το 1975 και παρέμεινε ενεργή μέχρι το 2002. Μια Επαναστατική Οργάνωση που πήρε το όνομα της αναφερόμενη στη σφαγή των φοιτητών που διαπράχθηκε από το καθεστώς των συνταγματαρχών στις 17 Νοέμβρη 1973, κατά τη διάρκεια της φοιτητικής εξέγερσης.

Ο Δημήτρης έχει εκτίσει σχεδόν 19 χρόνια φυλάκισης, τα περισσότερα από τα οποία σε ένα υπόγειο κελί μιας φυλακής, για τις ισόβιες καταδίκες που τού επιβλήθηκαν εξαιτίας της επαναστατικής στράτευσης του. Το όνομα του επέστρεψε στην επιφάνεια της δημοσιότητας όταν στις 8 του περασμένου Γενάρη ξεκίνησε μια απεργία πείνας, έτσι ώστε να διαμαρτυρηθεί ενάντια στη μεταγωγή του, από αγροτική φυλακή στη φυλακή υψίστης ασφαλείας του Δομοκού, μακριά από τους συγγενείς του, και με παραβίαση ακόμα και της ίδιας της άτιμης σωφρονιστικής μεταρρύθμισης με αναδρομική ισχύ από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, που ψηφίστηκε στο ελληνικό κοινοβούλιο τον περασμένο Δεκέμβρη από τη συντηρητική πλειοψηφία. Σύμφωνα με όσα προβλέπει αυτός ο νόμος, ο Δημήτρης θα έπρεπε να μεταχθεί στην αθηναϊκή φυλακή του Κορυδαλλού, όπου και πέρασε στα υπόγεια κελιά της όλη τη φυλάκιση του μέχρι τη μεταγωγή του σε αγροτική φυλακή.

Η απεργία πείνας διήρκησε περισσότερο από δυο μήνες πυροδοτώντας μυριάδες πρωτοβουλιών αλληλεγγύης και μαζικών κινητοποιήσεων στην Ελλάδα και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ο Δημήτρης έληξε την απεργία πείνας στις 14 του περασμένου Μάρτη, λαμβάνοντας υπ’ όψη τις εκκλήσεις που τού απευθύνανε πάρα πολλοί αλληλέγγυοι σύντροφοι. Το έκανε με μια δήλωση του, με την οποία κατέληγε: “Αυτό που γίνεται εκεί έξω είναι πολύ πιο σημαντικό από αυτό για το οποίο ξεκίνησε. Μπροστά στη δύναμη αυτών των αγώνων, δηλώνω απ’ τη μεριά μου ότι με την καρδιά και το μυαλό είμαι κι εγώ εκεί, ανάμεσά σας”.

Η κυκλοφορία αυτού του βιβλίου από τις εκδόσεις PGreco έχει την αξία της αφού γνωρίζει στους Ιταλούς συντρόφους την πολιτική σκέψη του Δημήτρη, ενώ δίνει τη δυνατότητα -σε όποιον ενδιαφέρεται- για μια σύγκριση ανάμεσα σε δυο σημαντικές εμπειρίες: εκείνη του επαναστατικού κινήματος στην Ελλάδα με την αντίστοιχη ιταλική των δεκαετιών 1970-80. Από αυτή τη σύγκριση φαίνονται εξαρχής ξεκάθαρες οι πολλές αναλογίες που χαρακτήρισαν αυτές τις δυο εμπειρίες επαναστατικού αγώνα. Άλλωστε, αυτές τις αναλογίες τις συναντάμε συχνά μέσα στην ιστορία της πάλης των τάξεων αυτών των δυο χωρών. Επομένως, περισσότερο από μια πρωτοτυπία αποτελούν μια επιβεβαίωση του γεγονότος ότι οι προβληματικές που καλούνται ν’ αντιμετωπίσουν τα επαναστατικά κινήματα στη δυτική Ευρώπη είναι πολύ παρόμοιες, ενώ συχνά είναι πανομοιότυπες.

Η συνέντευξη του Τάσου Παππά με τον Δημήτρη Κουφοντίνα αποτελεί μια μαρτυρία, πλούσια σε ενδιαφέροντα στοιχεία, αφού τίθεται ένα ευρύ φάσμα προβληματισμών που παραμένουν επίκαιροι για όποιον προτίθεται ν’ αλλάξει την υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων και θέλει ν’ αγωνιστεί ενάντια στο αρπακτικό καπιταλιστικό – ιμπεριαλιστικό σύστημα, για όποιον νιώθει και έχει συνείδηση της αναγκαιότητας για μια διαφορετική κοινωνική οργάνωση της ζωής και σκοπεύει να ζήσει σε μια κοινωνία που θα κοιτάει με πρόνοια προς τις μελλοντικές γενιές, σε μια κοινωνία απελευθερωμένη από τις αλυσίδες της ατομικής ιδιοκτησίας, του κέρδους και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, για όποιον δεν έπαψε να ονειρεύεται ότι μπορεί να ζήσει σε μια κοινωνία βασισμένη στην κοινωνική δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη και την ελευθερία, με σεβασμό στις άλλες μορφές ζωής και τη φύση.

Για όλους αυτούς του λόγους, πρόκειται για ένα βιβλίο που μας αφορά εκ του σύνεγγυς, ένα βιβλίο το οποίο δεν μπορούμε να αγνοήσουμε, αφού είναι πλούσιο σε θεωρητικούς στοχασμούς γύρω από μια σημαντική και μακρόχρονη επαναστατική εμπειρία, όπως αυτή της 17 Νοέμβρη, γραμμένο από ένα σημαντικό στρατευμένο επαναστάτη που συμμετείχε σε αυτήν χωρίς ποτέ να μετανοήσει, να διαχωριστεί ή να παραιτηθεί.

Στο σύνολο τους, οι 13 απαντήσεις του Δημήτρη Κουφοντίνα στις ερωτήσεις του Τάσου Παππά συνθέτουν ένα αξιοσημείωτο γραπτό ως προς τα πολιτικά, ηθικά και ιστορικά περιεχόμενα του, τα οποία συνοδεύονται σταθερά από συγκεκριμένες φιλοσοφικές, ποιητικές και λογοτεχνικές αναφορές που πλουτίζουν το κείμενο και αποκαλύπτουν το πολιτισμικό εύρος του Δημήτρη.

Τα ζητήματα που τίθενται σε αυτό το βιβλίο – συνέντευξη σχετίζονται συνολικά με την επαναστατική στράτευση. Κινούνται από το ζήτημα των νόμων του πολέμου και της εφαρμογής τους μέσα από την επαναστατική πρακτική μέχρι τους προβληματισμούς που σχετίζονται με τη ζωή στην παρανομία. Παίρνει θέση σχετικά με τους λόγους για τους οποίους μέσα σ’ ένα επαναστατικό κίνημα δεν είναι όλοι διατεθειμένοι “να διαβούν το Ρουβίκωνα”, για το πρόβλημα της προδοσίας, του διαχωρισμού και της παραίτησης. Στοχάζεται γύρω από το συνδυασμό των διάφορων μορφών πάλης, του πολιτικού αγώνα με τον ένοπλο αγώνα, γύρω από τη σχέση ανάμεσα στη θεσμική αριστερά και την επαναστατική αριστερά, ανάμεσα στον ρεφορμισμό και την επανάσταση, ανάμεσα στο ρεβιζιονισμό και το μαρξισμό. Τίθενται ζητήματα όπως οι σχέσεις ανάμεσα στη θεωρία και την πρακτική, ανάμεσα στον προγραμματισμό και την εφαρμογή των σχεδίων, ανάμεσα στα μέσα και τους σκοπούς του αγώνα. Στοχάζεται γύρω από τη σημασία που έχουν τα μαθήματα που παραδίδονται από τις ιστορικές επαναστατικές εμπειρίες προς τις νεότερες γενιές, γύρω από τη σχέση ανάμεσα στη συνέχεια και την ασυνέχεια των επαναστατικών διαδικασιών και των κύκλων αγώνα, γύρω από τους λόγους για τους οποίους οι έννοιες της Δημοκρατίας και του Καπιταλισμού είναι ασύμβατες, γύρω από την ταυτότητα και τις σχέσεις που αναπτύσσονται μέσα στη φυλακή, ανάμεσα στους πολιτικούς και τους κοινούς κρατούμενους.

Όλα αυτά αντιμετωπίζονται και αναλύονται από τον Δημήτρη με ειλικρίνεια και γνώση του ζητήματος, χωρίς υποκρισίες και αποσιωπήσεις. Στα διάφορα θέματα που τού τίθενται, ο Δημήτρης εκθέτει το δικό του πολιτικό σκεπτικό, μέσα από μια εκπληκτική διήγηση που φανερώνει τη βαθιά ανθρώπινη ευαισθησία και την πολιτική συνέπεια που τον συνοδεύουν σε όλη την πορεία της ύπαρξης του, τόσο ως “ελεύθερο” άνθρωπο όσο και ως πολιτικό κρατούμενο. Όχι τυχαία, όταν ο Τάσος τον ρωτάει πως συνέβη και “την εποχή εκείνη πάρα πολλοί πίστευαν τα ίδια πράγματα, συνεγείρονταν από τις ίδιες ιδέες, μισούσαν τα ίδια σύμβολα, είχαν τις ίδιες προσδοκίες”, έπειτα όμως δεν έκαναν τις ίδιες επιλογές και μονάχα λίγοι διάβηκαν το Ρουβίκωνα, ο Δημήτρης απαντάει: “Την κρίσιμη στιγμή ο καθένας επιλέγει την όχθη του ποταμού όπου θα σταθεί, την όχθη της ιστορίας όπου θα σταθεί. Και αυτό δεν αφορά μόνο την επιλογή της ένοπλης πάλης, αφορά την επιλογή της πολιτικής δέσμευσης που έχει πάντα προσωπικό κόστος”.

Ένα άλλο παράδειγμα το έχουμε όταν ο συνεντευξιαστής, αναφερόμενος στο συμβάν της πρόωρης έκρηξης της βόμβας στα χέρια του Σάββα Ξηρού που στη συνέχεια οδήγησε στην εξάρθρωση της 17 Νοέμβρη, μέσω των πληροφοριών που τού αποσπάστηκαν έπειτα από βασανιστήρια, ρωτάει τον Δημήτρη “γιατί εκείνη την κρίσιμη στιγμή στον Πειραιά δεν λειτούργησες όπως ορίζει η επαναστατική πρακτική. Γιατί, δηλαδή, όταν διαπίστωσες ότι ο Σάββας δεν μπορεί να μετακινηθεί, δεν τον εξουδετέρωσες για να μην πέσει στα χέρια της αστυνομίας;”. Η απάντηση του Δημήτρη σε αυτήν την ερώτηση, “πάλι τα ίδια θα ‘κανα”, αποδεικνύει ταυτόχρονα τόσο τη συνέπεια του μαχόμενου επαναστάτη, που δεν αφήνεται να επηρεαστεί από το “εκ των υστέρων” όταν καλείται να λογαριαστεί με την ιστορία του και τις δράσεις του, όσο και την ευαισθησία και την ανθρωπιά των επαναστατικών ιδανικών που τόν ώθησαν ώστε να βάλει πιο μπροστά τις κοινωνικές, ηθικές και ανθρώπινες αξίες από την προσωπική ασφάλεια του καθώς και από εκείνη της ίδιας της οργάνωσης του, η οποία -εκτός των άλλων- προέβλεπε και συμφωνούσε ότι σε περιστατικά αυτού του είδους θα έπρεπε να κινηθεί με αυτόν τον τρόπο. Σε τελική ανάλυση, ο Δημήτρης και οι άλλοι στρατευμένοι επαναστάτες της 17 Νοέμβρη είχαν ήδη θέσει ως ενδεχόμενο την απώλεια της ίδιας της ζωής τους από όταν επέλεξαν να αγωνιστούν με τα όπλα ενάντια στο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό. Είχαν απόλυτη συνείδηση αυτού του γεγονότος. Προς επιβεβαίωση, λίγο πιο κάτω ο Δημήτρης διευκρινίζει: “Φυσικά παίρνουμε μέρος στον κοινωνικό πόλεμο και, όπως σε κάθε πόλεμο, υπάρχουν κανόνες, νόμοι και αναγκαιότητες που δεν μπορείς να αγνοήσεις δίχως συνέπειες. Όμως δεν ήμαστε απλά μαχητές, αλλά επαναστάτες μαχητές, και ο σκοπός της ανθρώπινης κοινωνίας που ονειρευόμαστε πρέπει, όσο το πιο πολύ, να προεικονίζεται στην τωρινή δράση”. Οι επαναστάτες δεν είναι άνθρωποι – μηχανές και “η αφοσίωση στην επανάσταση δεν συνεπάγεται την άρνηση των ανθρωπίνων σχέσεων”. Όποιος αγωνίζεται καθοδηγείται από βαθιά αισθήματα ανθρωπιάς, “αν και τελικά αυτές οι ρίζες είναι πραγματικά το αδύνατο σημείο του αγωνιστή, ο βασανιστής το ξέρει και εκεί ακριβώς, είναι που μπήγει το μαχαίρι”.

Προσωπικά, κατά τη διάρκεια της εμπειρίας μου ως στρατευμένος επαναστάτης των Ένοπλων Προλεταριακών Πυρήνων (ΝΑΡ) και των Κόκκινων Ταξιαρχιών (BR), βρέθηκα να βιώνω πάνω από μια φορά καταστάσεις αυτού του είδους. Αρκεί από μόνο του, το συμβάν στην πλατεία Αλμπέρτι στη Φλωρεντία, όταν κατά τη διάρκεια ανταλλαγής πυροβολισμών με τους Καραμπινιέρους, μετά από μια προλεταριακή απαλλοτρίωση μιας Τράπεζας για τη χρηματοδότηση των NAP, ο Λούκα Μαντίνι και ο Σέρτζιο Ρομέο έχασαν τη ζωή τους, στην προσπάθεια τους να μαζέψουν και να διασώσουν ένα τραυματισμένο σύντροφο.

Στην επαναστατική πρακτική μπορεί να προκύψει να πρέπει να αποφασίσεις μέσα σε λίγες στιγμές αν θα τηρήσεις τους κανόνες και τους νόμους του πολέμου, ή αν θα βάλεις μπροστά τις ηθικές, κοινωνικές και ανθρώπινες αξίες, για τις οποίες και μάχεσαι. Για έναν στρατευμένο επαναστάτη δεν πρόκειται ποτέ για μια εύκολη επιλογή. Πρόκειται για μια επιλογή, η οποία -σε κάθε περίπτωση- δεν μπορεί ποτέ να κριθεί ξέχωρα από το συγκεκριμένο ιστορικό, πολιτικό, κοινωνικό και πολιτισμικό πλαίσιο της. Πράγματι, δεν είναι το ίδιο να μάχεσαι σε μια χώρα που τελεί υπό στρατιωτική δικτατορία, όπου το καθεστώς περηφανεύεται χωρίς μισόλογα για τα βασανιστήρια των επαναστατών, τα οποία συστηματικά ολοκληρώνονται με το θάνατο του κρατούμενου, με το να μάχεσαι σε μια “δημοκρατική” χώρα, η οποία περιορίζεται στα βασανιστήρια των πολιτικών κρατουμένων μέσω τεχνικών λιγότερο στυγνών, πιο εκλεπτυσμένων, έτσι ώστε να μην αφήνουν σημάδια και να αποφεύγεται η πρόκληση θανάτου του κρατούμενου. Στην πρώτη περίπτωση, σε αντίθεση με τη δεύτερη, δεν έχει κανένα νόημα να αφήσεις ζωντανό στα χέρια του εχθρού έναν βαριά τραυματισμένο σύντροφο, αφού δεν έτσι δεν θα τού σώσεις ούτε καν τη ζωή.

Ο Δημήτρης από αυτό το συμβάν ανακαλεί το μάθημα σύμφωνα με το οποίο “οι βόμβες μπορούσαν να γίνουν αμερόληπτες: Να χτυπήσουν και τον ίδιο τον κατασκευαστή τους”. Αυτή είναι μια πικρή αλήθεια με την οποία αναμετρήθηκαν και άλλες μαχόμενες επαναστατικές οργανώσεις. Μια αλήθεια που προκάλεσε το θάνατο πάρα πολλών επαναστατών. Για όλους αυτούς, αρκεί να θυμηθούμε τους συντρόφους Γιώργο Τσικουρή, Έλενα Αντζελόνι, Τζιαντζάκομο Φελτρινέλλι, Βιταλιάνο Πρίντσιπε και Τζιοβάννι Τάρας.

Μέσα από αυτό το βιβλίο, ο Δημήτρης μας παραδίδει αυτή που ο ίδιος περιγράφει ως την παρακαταθήκη της Επαναστατικής Οργάνωσης 17 Νοέμβρη. Μια παρακαταθήκη που απευθύνεται κυρίως στις νέες γενιές, ώστε η δική του επαναστατική εμπειρία να μη θεωρείται μια χαμένη υπόθεση, μια ήττα χωρίς αντίκρισμα. Τουναντίον, την θεωρεί ως ένα σημαντικό σταθμό μέσα στην ιστορία της επαναστατικής διαδικασίας. Γι’ αυτό άλλωστε, στοιχηματίζοντας γύρω από τους μακρούς χρόνους της ιστορίας, την διεκδικεί με υπερηφάνεια και σε πρώτο πρόσωπο, αναλαμβάνοντας ολόκληρη την πολιτική ευθύνη, από την αρχή ως το τέλος. Και αυτό συνεχίζει να κάνει μέχρι και σήμερα, έπειτα από σχεδόν 19 χρόνια φυλάκισης, με πίστη και συνέπεια, χωρίς ποτέ να παραπονεθεί.

Είναι και αυτός ο λόγος που συμβάλει ώστε η 17 Νοέμβρη να συνεχίζει να ζει μέχρι και σήμερα μέσα στην ταξική μνήμη και να αιωρείται στην ατμόσφαιρα ως ένας εφιάλτης για το καθεστώς. Ένας εφιάλτης που αιωρείται πάνω από όλη την Ευρώπη και τον περασμένο Μάρτη, σε αλληλεγγύη με τον αγώνα του Δημήτρη Κουφοντίνα, τρεις πορείες δέκα χιλιάδων ανθρώπων, για τρεις συνεχόμενες ημέρες διέσχισαν το κέντρο της ελληνικής πρωτεύουσας, έχοντας στην κεφαλή τους ένα πανό με το σύνθημα “ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ!”.

Ιούνης 2021

Σημειώσεις του Μεταφραστή

[1] Ο Επαναστατικός Λαϊκός Αγώνας (ΕΛΑ) σχηματίζεται το 1975, στη φουσκοθαλασσιά της Μεταπολίτευσης, δηλαδή στη μετάβαση από τη στρατιωτική δικτατορία στο κοινοβουλευτικό καθεστώς της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας. Με την επιθετική αντικαπιταλιστική – αντιιμπεριαλιστική δράση του αποτέλεσε -πιθανότατα- την πλέον πολυάριθμη και “κινηματική” συνιστώσα του χώρου της ένοπλης πάλης, κατά τη διάρκεια μιας περιόδου ριζοσπαστικοποίησης των εργατικών, κοινωνικών και φοιτητικών αγώνων. Έχει θεωρηθεί η μητρική οργάνωση πολλών μικρότερων ένοπλων οργανώσεων που έδρασαν στην Ελλάδα, κυρίως στην Αθήνα, από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 και καθ’ όλη τη διάρκεια εκείνης του ‘80. Ο ΕΛΑ θα τερματίσει τη δράση του το Γενάρη του 1995, με μια προκήρυξη στην οποία ανακοινώνει τον τερματισμό της διαδρομής του. Μέσα στο αντιτρομοκρατικό κλίμα ασφάλειας που δημιούργηθηκε στην Ελλάδα πριν την Ολυμπιάδα του 2004, και μετά τις συλλήψεις και το τέλος της 17 Νοέμβρη, για την δράση του ΕΛΑ θα πραγματοποιηθούν πέντε συλλήψεις και στην δίκη σε πρώτο βαθμό, η οποία ολοκληρώθηκε στις 11/11/2004, θα επιβληθούν τέσσερις καταδίκες σε είκοσι πέντε χρόνια κάθειρξης. Κατά τη διάρκεια της δίκης, ο Χρήστος Τσιγαρίδας, ο οποίος πέθανε σε ηλικία 80 χρόνων στις 10/6/2019, ανέλαβε την πολιτική ευθύνη της ένταξης και της συμμετοχής του στις δραστηριότητες της οργάνωσης. Στη δίκη σε δεύτερο βαθμό, η οποία ολοκληρώθηκε την 1/6/2005, το Εφετείο της Αθήνας αθώωσε (κατά πλειοψηφία) όλους τους κατηγορούμενους.

[2] Ο Εθνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός (ΕΛΑΣ) ιδρύθηκε στις 16/2/1942 και αποτέλεσε τον ένοπλο βραχίονα του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ), της συμμαχίας που είχε ιδρυθεί στις 27/9/1941 στην Αθήνα υπό την καθοδήγηση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (ΚΚΕ), μέσα στον αγώνα ενάντια στην τριπλή (γερμανική, ιταλική, βουλγαρική) ναζιστική – φασιστική κατοχή, την κυβέρνηση των ανδρείκελων της και τους συνεργάτες τους. Ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας (ΔΣΕ) ιδρύθηκε από το ΚΚΕ το 1946 και θα πολεμήσει ενάντια στη νέα (ευρωατλαντική) κατοχή μέχρι το καλοκαίρι του 1949, όταν πολλές χιλιάδες μαχητών και μαχητριών του θα περάσουν, μέσω Αλβανίας, στις χώρες του νεοσυσταθέντος σοβιετικού μπλοκ, από όπου πολλοί και πολλές δεν θα επιστρέψουν ποτέ, ενώ πολλοί και πολλές θα επαναπατριστούν έπειτα από περισσότερα από τριάντα χρόνια.

[3] Το επικό έργο για τον Βασίλειο Διγενή Ακρίτα θεωρείται το παλιότερο κείμενο της νεοελληνικής λογοτεχνίας (γράφτηκε ανάμεσα στον 9ο και το 10ο αιώνα μ.Χ). Το Έπος αναφέρεται σ’ έναν από τους ακρίτες, τους φρουρούς που φυλούσαν τα βυζαντινά σύνορα, ο οποίος πήρε το όνομα Διγενής (δηλαδή από δύο γένη) επειδή η μητέρα του ήταν η κόρη ενός βυζαντινού στρατηγού και ο πατέρας του ήταν ένας εμίρης από τη Συρία.

[4] Ο Χρήστος Κασσίμης, στρατευμένος της μαχόμενης οργάνωσης 20η Οκτώβρη στους καιρούς της στρατιωτικής δικτατορίας και ένας από τους ιδρυτές, το 1975, του ΕΛΑ και του περιοδικού Αντιπληροφόρηση, θα δολοφονηθεί από τους αστυνομικούς με πολιτικά Πλέσσα και Στεργίου στις 19/10/1977, κατά τη διάρκεια μιας ενέργειας της οργάνωσης ενάντια στις εγκαταστάσεις της γερμανικής εταιρίας AEG στην αθηναϊκή συνοικία του Ρέντη. Την προηγούμενη νύχτα, το Κράτος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας είχε δολοφονήσει στην ειδική φυλακή του Σταμχάιμ τους Αντρέας Μπάαντερ, Γκούντρουν Έλσιν και Γιαν Καρλ Ράσπε, μέλη της Φράξιας Κόκκινος Στρατός –Rote Armee Fraktion (RAF).

[5] Η Φιλική Εταιρεία ήταν μια από τις μυστικές εταιρείες που σχηματίστηκαν την εποχή των επαναστάσεων του 19ου αιώνα ανάμεσα στις διάφορες εθνότητες των Βαλκανίων, κατά τη διάρκεια της τελευταίας περιόδου της οθωμανικής κατοχής. Ιδρύθηκε στη Μαύρη Θάλασσα, στην Οδησσό στις 14/9/1814 από τους Ν.Σκουφά, Α.Τσακάλωφ και Ε.Ξάνθο. Ιστορικά, η Φιλική Εταιρεία θεωρείται ως η ξεκάθαρη έκφραση της ιδεολογίας της εθνικής απελευθέρωσης και διαδραμάτισε βασικό ρόλο στην προετοιμασία της εξέγερσης του 1821 καθώς στη δυναμική που αναπτύχθηκε μέσα στην επανάσταση της ελληνικής ανεξαρτησίας.

[6] Το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα (ΠΑΣΟΚ) ιδρύθηκε στις 3/9/1974, μετά την πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας, βασικά ως διάδοχο κόμμα της αντιδικτατορικής μαχόμενης οργάνωσης Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Κίνημα (ΠΑΚ) από τον Ανδρέα Παπανδρέου, οικονομολόγο και καθηγητή πανεπιστημίου στις ΗΠΑ, πρώην βουλευτή (στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 1960) και “ηγέτη της αριστερής τάσης” του κόμματος της Ένωσης Κέντρου (ΕΚ), του πατέρα του Γεωργίου Παπανδρέου. Πρόκειται για τον παλιό πολιτικό που είχε αναλάβει την πρωθυπουργία στην πρώτη κυβέρνηση “εθνικής ενότητας”, η οποία επιβλήθηκε μετά την εθνική απελευθέρωση από τον ναζισμό – φασισμό, κατά τη διάρκεια του περάσματος στον εμφύλιο πόλεμο, μέσω της οποίας οι ευρωατλαντικές δυνάμεις και οι Έλληνες αντικομμουνιστές συνεργάτες τους επέβαλαν, στην ελληνική χερσόνησο και τα νησιά της, “την τάξη της Γιάλτας”. Στη Διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη του 1974 το ΠΑΣΟΚ υπογράμμιζε τους σκοπούς του μέσα από τρεις βασικούς στόχους: “Εθνική Ανεξαρτησία. Λαϊκή Κυριαρχία. Κοινωνική Απελευθέρωση”. Μετά τη νίκη του στις εκλογές του Οκτώβρη του 1981 θα κυβερνήσει καθόλη τη διάρκεια της δεκαετίας, ενώ τη διετία 1989-90 θα συμμετάσχει σε κυβέρνηση συνεργασίας.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, μετά την εκλογική νίκη του κόμματος της δεξιάς “Νέα Δημοκρατία” (ΝΔ), θα βρεθεί στην αντιπολίτευση και στη συνέχεια θα αναδειχτεί και πάλι σε κυβέρνηση. Μετά το θάνατο του αδιαμφισβήτητου ηγέτη του το 1996, νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θα εκλεγεί -έπειτα από ένα επεισοδιακό κομματικό συνέδριο- ο Κώστας Σημίτης. Υπό την ηγεσία αυτού του “κυνικού υπαλλήλου του κεφαλαίου που παρίστανε τον πρωθυπουργό” (πρώην πολιτικού εξόριστου και καταδικασμένου -στους καιρούς της στρατιωτικής δικτατορίας- για δυναμιτιστικές ενέργειες), στον οποίο αναφέρεται ο συγγραφέας, θα είναι το κυβερνητικό κόμμα που θα υπογράψει την είσοδο της Ελλάδας στην Οικονομική Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) και το πέρασμα από τη δραχμή στο ευρώ, πριν να χάσει (από τη ΝΔ) τις εκλογές του 2004. Το ΠΑΣΟΚ θα επιστρέψει στην κυβέρνηση το 2009 και ο νέος πρόεδρός του, γιος του ιδρυτή του, Γιώργος Παπανδρέου θα είναι ο πρωθυπουργός εκείνος που την άνοιξη του 2010 θα υπογράψει το πρώτο μνημόνιο “οικονομικής διάσωσης” με την ΕΕ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), πριν να αντικατασταθεί από “συμμαχική τεχνοκρατική κυβέρνηση” με πρωθυπουργό τον “άνθρωπο των αγορών” και πρώην διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας Λουκά Παπαδήμο. Κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας του “αίματος και των δακρύων”, το ΠΑΣΟΚ έχασε μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του που μετακινήθηκαν κυρίως στο Συνασπισμό Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ). Αφού άλλαξε το όνομά του σε Κίνημα Αλλαγής (ΚΙΝΑΛ), συνεχίζει να εκλέγεται ως μικρότερο κόμμα. Στις εκλογές του Ιούλη του 2019, απέσπασε 8,1% και εξέλεξε 22 από τους 300 βουλευτές του κοινοβουλίου.

[7] Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (1770-1843): ένας από τους αδιαμφισβήτητους στρατιωτικούς ηγέτες της ελληνικής επανάστασης του 1921, γνωστός ως ο Γέρος του Μορία.

[8] Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (ΕΔΑ): κόμμα που ιδρύθηκε το 1951, δυο χρόνια μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου, μετά από πρωτοβουλία του ΚΚΕ -που είχε τεθεί εκτός νόμου το 1947- και σε συνεργασία με διάφορα μικρότερα κόμματα της “κεντροαριστεράς”, έχοντας ως βασικά προτάγματα και στόχους: “Δημοκρατία. Ειρήνη. Αμνηστία”. Στις εκλογές του 1958 θα αποσπάσει το 24,4% και θα αναδειχθεί σε αξιωματική αντιπολίτευση, όντας το δεύτερο κοινοβουλευτικό κόμμα. Οι διώξεις, οι εξορίες, οι συλλήψεις και οι βιαιοπραγίες ενάντια στα χιλιάδες μέλη και τους συμπαθούντες του, μέσα σε ένα κλίμα τρόμου από πλευράς της αστυνομίας και των παρακρατικών ομάδων του “Κράτους της δεξιάς” θα χαρακτηρίσουν όλη την περίοδο εκείνων των χρόνων, συμπεριλαμβανομένων εκείνων της δικτατορίας των συνταγματαρχών (1967-74). Η δολοφονία του βουλευτή της Γρηγόρη Λαμπράκη στις 22/5/1963 στη Θεσσαλονίκη, από μια παρακρατική ακροδεξιά συμμορία υπό την κάλυψη της αστυνομίας, εξιστορείται στην ταινία του Κώστα Γαβρά “Ζ. Το όργιο της εξουσίας”.

[9] Στις 26/9/1989 στο κέντρο της Αθήνας η 17 Νοέμβρη πυροβολεί θανάσιμα τον Παύλο Μπακογιάννη, κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του κόμματος της δεξιάς ΝΔ και γαμπρό του αρχηγού της Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ο οποίος μετά τις εκλογές του Απρίλη του 1990 θα εκλεγεί πρωθυπουργός. Η σύζυγος του Μπακογιάννη, Ντόρα, αδελφή του σημερινού αρχηγού της ΝΔ και πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, θα εκλεγεί στα χρόνια που θ’ ακολουθήσουν βουλευτίνα και δήμαρχος της Αθήνας, φτάνοντας ν’ αναλάβει το υπουργείο Εξωτερικών. Ο γιος της Κώστας Μπακογιάννης είναι ο σημερινός δήμαρχος της Αθήνας. Σε μια από τις προκηρύξεις της, η 17Ν ανέφερε -μεταξύ άλλων- ότι ο Μπακογιάννης ήταν ένας από αυτούς που βοήθησαν τον Κοσκωτά στις πρώτες επιχειρηματικές διαπλοκές του: “Αποφασίσαμε λοιπόν να εκτελέσουμε τον απατεώνα και ληστή των χρημάτων του λαού Μπακογιάννη. Ο κύριος αυτός είναι υπεύθυνος όχι μόνο γιατί έκλεψε τα πρώτα 60 εκατομμύρια του ιδρυτικού κεφαλαίου της Γραμμής. Αλλά και για τις εκατοντάδες εκατομμύρια που είτε έκλεψε μαζί με τον συνεργάτη του Κοσκωτά για την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της Γραμμής αλλά και για την αγορά μέσω της Γραμμής της Τράπεζας Κρήτης, είτε εισέπραξε σαν αντίτιμο απ’ τα κλεμμένα του Κοσκωτά, για την ανεκτίμητη συνεργασία του κι εκδούλευση, χωρίς τις οποίες δεν θα μπορούσε να μεταμορφωθεί ούτε σε εκδότη ούτε σε τραπεζίτη. Ο Μπακογιάννης υπήρξε ο κύριος και βασικός συνεργάτης του Κοσκωτά και άρα συνένοχος του στην πρώτη φάση της σταδιοδρομίας του που υπήρξε καθοριστική για τη μετέπειτα αναρίχησή του στις κορυφές του εκδοτικού και τραπεζικού κατεστημένου”.

Απόσπασμα από Ilio. “Οι Απλοί Λαϊκοί Αγωνιστές. Ιστορία της Επαναστατικής Οργάνωσης 17 Νοέμβρη στη μεταδικτατορική Ελλάδα (1975–2002)”. Εκδόσεις Senza Censura. Μπολόνια, 2009.

[10] Χαΐνηδες: ομάδες ατάκτων χριστιανών ορθόδοξων ανταρτών που δημιουργήθηκαν και έδρασαν στην Κρήτη, κατά τη διάρκεια της περιόδου της οθωμανικής κατοχής του νησιού.

[11] Στις 8/5/1989, η 17Ν χτυπάει με εκρηκτικό μηχανισμό, στο πολυτελές αθηναϊκό προάστιο της Φιλοθέης, τη θωρακισμένη λιμουζίνα του Γιώργου Πέτσου, ο οποίος και θα τραυματιστεί ελαφρά. Ο Πέτσος ήταν βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και πρώην υπουργός στις διάφορες κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980. Στην προκήρυξη με την οποία η 17Ν αναλάμβανε την ευθύνη της ενέργειας, κατηγορούσε τον Πέτσο πως είχε λάβει μίζες σχετικές με το εμπόριο όπλων όσο ήταν υπουργός Άμυνας καθώς και για την εμπλοκή του στο σκάνδαλο της Τράπεζας Κρήτης.

[12] “Ανήκομεν εις τη Δύσιν”: φράση που έμεινε διάσημη στη σύγχρονη ελληνική πολιτική ιστορία, ειπωμένη μέσα στη βουλή από τον αρχηγό της ΝΔ, πρωθυπουργό της πρώτης κυβέρνησης της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας και πατριάρχη της πολιτικής δυναστείας των Καραμανλήδων, Κωνσταντίνο, στις 12/6/1976, κατά τη διάρκεια της κοινοβουλευτικής συζήτησης για την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ), σε αντιπαράθεση με τη φράση που είχε ειπωθεί από τον ηγέτη του ΠΑΣΟΚ στην αξιωματική αντιπολίτευση και μετέπειτα πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου, σύμφωνα με την οποία “η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες”.

[13] Η δήλωση μετάνοιας και αποκήρυξης του κομμουνισμού ήταν ένα κατασταλτικό μέτρο του ελληνικού Κράτους που θεσμοθετήθηκε από τη στρατιωτική δικτατορία του Ιωάννη Μεταξά, η οποία επιβλήθηκε μετά το μοναρχοφασιστικό πραξικόπημα της 4ης Αυγούστου 1936, και έμεινε -ουσιαστικά- σε ισχύ μέχρι και την πτώση τον Ιούλη του 1974 της δικτατορίας των συνταγματαρχών, που είχε επιβληθεί στις 21/4/1967. Κατά τη διάρκεια όλης αυτής της περιόδου, κυρίως στα χρόνια μετά τον εμφύλιο πόλεμο και καθόλη τη δεκαετία του 1950, χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες, μέλη ή και θεωρούμενα μέλη του παράνομου ΚΚΕ, υπέστησαν βασανιστήρια, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, εκτελέστηκαν γιατί “δεν υπέγραψαν τη δήλωση της ντροπής”.

[14] Το καλοκαίρι του 2003, κατά τη διάρκεια της πρωτόδικης δίκης της 17Ν, ο Δημήτρης Κουφοντίνας είχε επιλέξει να ολοκληρώσει τη δήλωση του στο ειδικό δικαστήριο, το οποίο συστάθηκε εν μέσω “αντιτρομοκρατικού” κλίματος (μέσα σε μια επί τούτου κατασκευασμένη αίθουσα στις αθηναϊκές φυλακές του Κορυδαλλού), μέσα στα χειροκροτήματα και τα συνθήματα δεκάδων αλληλέγγυων (και με τα δάκρυα στα μάτια…), με τους ακόλουθους στίχους ενός από τους σημαντικότερους εκπρόσωπους της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας, του Κωστή Παλαμά, ποιητή και δημοσιογράφου που γεννήθηκε στις 13/1/1859 στην Πάτρα και πέθανε στις 27/2/1943 στην Αθήνα, κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου και της ναζιστικής – φασιστικής κατοχής από τα γερμανικά και τα ιταλικά στρατεύματα.

Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,
όπως το βρεις κι’ όπως το δεις να μη το παρατήσεις.

Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα,
και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτηνε τη γη του…

Κι αν είναι κ’ έρθουνε χρόνια δίσεχτα, πέσουν καιροί ωργισμένοι,
κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα,
για τίποτ’ άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια,
μη φοβηθείς το χαλασμό!.. Φωτιά ! Τσεκούρι !Τράβα !,
ξεσπέρμεψέ το , χέρσωσε το περιβόλι, κόφ’ το,
και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα,
για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα,
π’όλο την περιμένουμε, κι όλο κινάει για νάρθη…

[15] Ο Γιώργος Σιάντος ήταν ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ και ο επικεφαλής της αντιπροσωπείας του ΕΑΜ που στις 12/2/1945 υπέγραψε στη Βάρκιζα τη συμφωνία για τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ, ένα μήνα μετά το τέλος της Μάχης του κόκκινου Δεκέμβρη το 1944, με την οποία “η τάξη της Γιάλτας” επιβλήθηκε στους δρόμους της Αθήνας με τα όπλα του “συμμαχικού” βρετανικού ιμπεριαλισμού και των συνεργατών τους, οι οποίοι κατά τη διάρκεια του πολέμου και της κατοχής ορκίζονταν πίστη στην Ευρώπη της ναζιστικής Γερμανίας.

[16] Γεώργιος Καραϊσκάκης (1782-1827): πρώην ληστής και ένας από τους αδιαμφισβήτητους στρατιωτικούς ηγέτες της ελληνικής επανάστασης του 1821. Γνωστός ως ο “γιος της καλογριάς”, θα πέσει μαχόμενος σε ηλικία 45 χρόνων, στα περίχωρα της Αθήνας, κατά τη διάρκεια της Μάχης του Φαλήρου.

[17] Άρης Βελουχιώτης, αγωνιστικό ψευδώνυμο του Θανάση Κλάρα (1905-1945): μέλος του ΚΚΕ, ιδρυτής και διοικητής του ΕΛΑΣ, του ένοπλου βραχίονα του ΕΑΜ κατά τη διάρκεια της ναζιστικής – φασιστικής κατοχής. Υπό τη δική του χαρισματική καθοδήγηση θα δημιουργηθεί ένας από τους μεγαλύτερους παρτιζάνικους στρατούς της Ευρώπης, ο οποίος θ’ απελευθερώσει -ήδη πριν το επίσημο τέλος του πολέμου- μεγάλο τμήμα της χώρας (κυρίως τα ορεινά της Κεντρικής Ελλάδας) από τα στρατεύματα κατοχής. Θ’ αυτοκτονήσει στις 15/6/1945, μετά τη διαγραφή και καταγγελία του από το Κόμμα του, αφού πρώτα θα διαφωνήσει και δεν θα ευθυγραμμιστεί, λίγους μήνες μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας. Το κεφάλι του θα κρεμαστεί από τα εχθρικά τάγματα στην κεντρική πλατεία της πόλης των Τρικάλων. “Αγαπήθηκε όσο λίγοι από το λαό, από τον οποίο και αυτός ο ίδιος προερχόταν και για τον οποίο έζησε, αγωνίστηκε και πέθανε”. Κατά τη διάρκεια των επόμενων δεκαετιών θα μετατραπεί σε σύμβολο για γενιές και γενιές του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος. Ένα πορτραίτο του -μαζί μ’ ένα του Μαρξ κι ένα του Τσε Γκεβάρα- περιέχονταν στη φωτογραφία που δημοσιοποιήθηκε στα ΜΜΕ από τη 17Ν, συνοδευόμενα από το “απαλλοτριωμένο πολεμικό υλικό” από την οργάνωση τα Χριστούγεννα του 1989, από ένα στρατόπεδο του ελληνικού στρατού στο Συκούριο της Λάρισας.

[18] Ευάγγελος Αβέρωφ Τοσίτσας [1910-1990]: βουλευτής και υπουργός στην μεταπολεμική περίοδο, αρχηγός της δεξιάς αξιωματικής αντιπολίτευσης στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 1980. Κληρονόμος μιας από τις ισχυρότερες και πλουσιότερες οικογένειες της Ηπείρου, εκείνης του βαρώνου και “μεγάλου ευεργέτη του εθνικού Κράτους” Μιχαήλ Τοσίτσα. Ο Ευάγγελος Αβέρωφ θεωρείται ένας από τους βασικούς ιστορικούς και ιδεολόγους “της ιδέας του εθνικού Κράτους που θέτει τον αντικομμουνισμό του και τον ευρωατλαντισμό του ως τους βασικούς αρμούς της ίδιας του της ύπαρξης”. Το καλοκαίρι του 1974 (μετά την εισβολή και την κατοχή ενός κομματιού της Κύπρου από πλευράς του τουρκικού στρατού, μέσω των πολεμικών επιχειρήσεων “Αττίλας 1 και 2”, με το πράσινο φως του “κοινού μεγάλου Αμερικάνου σύμμαχου”, έπειτα από την απόπειρα πραξικοπήματος made in NATO από τους συνταγματάρχες στην Αθήνα εναντίον της Κύπρου, ενάντια στον Μακάριο, πολιτικό – θρησκευτικό Ελληνοκύπριο ηγέτη και εκλεγμένο πρόεδρο της νεογέννητης ανεξάρτητης Κυπριακής Δημοκρατίας), ο Ευάγγελος Αβέρωφ θα είναι ο πολιτικός που θ’ αναλάβει το ρόλο κλειδί στις διαπραγματεύσεις και τις εσωτερικές διεργασίες ανάμεσα στα διάφορα κέντρα εξουσίας (δηλαδή, ανάμεσα στο διασπασμένο στρατιωτικό καθεστώς που βρισκόταν σε βαθιά κρίση, την πρεσβεία των ΗΠΑ και το σύνολο της “ευρωατλαντικής συμμαχίας” του ΝΑΤΟ, τις ισχυρές οικογένειες της ελληνικής μπουρζουαζίας και το παλιό “κοινοβουλευτικό πολιτικό προσωπικό” της), οι οποίες τελικά, και παρά το φόβητρο της επιστροφής των τεθωρακισμένων, ανέκαθεν έτοιμων να ξαναβγούν από τους στρατώνες, θα καταλήξουν στη “λύση της άφιξης από το Παρίσι του εξόριστου “εθνάρχη” Κωνσταντίνου Καραμανλή”. Ο Αβέρωφ θα είναι ο πρώτος υπουργός Εξωτερικών στην πρώτη πολιτική κυβέρνηση της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας. Δεν θ’ αναγνωρίσει ποτέ τον εμφύλιο πόλεμο (1944-49) ως τέτοιο, αλλά ως “μια νίκη του ηρωικού εθνικού Στρατού μας και των πολύτιμων συμμάχων και προστατών μας ενάντια στον ιθαγενή και διεθνή κομμουνιστικό συμμοριτισμό”. Μετά από ένα “ανεξιχνίαστο αυτοκινητιστικό δυστύχημα” στην Αθήνα στις 5/1/1976 που προκάλεσε το θάνατο του Αλέξανδρου Παναγούλη (πρώην πολιτικού κρατούμενου που αντιστάθηκε ηρωικά στα βασανιστήρια της στρατιωτικής αστυνομίας αφού πρώτα, στις 13/8/1968 είχε αποπειραθεί την τυραννοκτονία του δικτάτορα Γεωργίου Παπαδόπουλου), η τότε συντρόφισσα του Οριάννα Φαλάτσι είχε καταγγείλει τον Αβέρωφ ως τον εντολοδόχο της δολοφονίας του, στα πλαίσια μιας ευρύτερης επιχείρησης που σκόπευε στην αθώωση και τη συγκάλυψη των πολυάριθμων κρατικών και παρακρατικών συνεργατών των συνταγματαρχών, οι οποίοι συνέχισαν να υπηρετούν σε διάφορους τομείς (αστυνομία, στρατός, δικαστικό σώμα, πανεπιστήμια κ.λ.π) του Κράτους της νεοσύστατης κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Στις μέρες μας, στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος της ΝΔ, ο Αβέρωφ θεωρείται ως ο ιστορικός ηγέτης της ακροδεξιάς πτέρυγας του, ενώ ως αδιαμφισβήτητος διάδοχος του έχει αυτοανακηρυχθεί ο Αντώνης Σαμαράς, πρώην πρωθυπουργός (2012-15) σε μια από τις κυβερνήσεις συνεργασίας που ψήφισαν και εφάρμοσαν τα αντικοινωνικά και αντεργατικά μνημόνια, καθώς και τα μεσοπρόθεσμα προγράμματα κοινωνικού σφαγιασμού που ονομάστηκαν “προγράμματα διάσωσης και αναδιάρθρωσης της ελληνικής οικονομίας”, που επιβλήθηκαν με την καταστολή και τη λιτότητα, κατ’ εντολή του Βερολίνου, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) και του ΔΝΤ.

[19] “Λούμπεν μεγαλοαστική τάξη”, γνωστή στην Ελλάδα ως ΛΜΑΤ: Νεολογισμός που εισήγαγε η 17Ν στις προκηρύξεις και τις διακηρύξεις της, από το 1986 κι έπειτα, για να περιγράψει την κυρίαρχη ελληνική τάξη, εκείνες τις οικογένειες εφοπλιστών, τραπεζιτών, βιομηχάνων, επιχειρηματιών, εκδοτών και εργολάβων διαφόρων ειδών, οι οποίες ήδη από τη σύσταση τους έδεσαν τις τύχες τους με τα συμφέροντα των μεγάλων δυτικών δυνάμεων (αρχικά με τη Μεγάλη Βρετανία κι έπειτα με τις ΗΠΑ και τη γερμανική ΕΕ), χρησιμοποιώντας -μέσω του πολιτικού προσωπικού τους- το Κράτος ως βαρέλι δίχως πάτο και πηγή για τον πλουτισμό τους και την μακροημέρευση της οικονομικής και πολιτικής ηγεμονίας τους στη σύγχρονη Ελλάδα. Δεν πρέπει να θεωρείται τυχαίο το γεγονός ότι το 1986 είναι η χρονιά που η δεύτερη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου θα αποπειραθεί (εν μέρει ανεπιτυχώς) να ξεκινήσει ένα μακρύ κύκλο προγραμμάτων λιτότητας, “για την αναδιάρθρωση”, υπό την αιγίδα της τότε ΕΟΚ και με τις “συμβουλές” του ΔΝΤ. Είναι όμως και η χρονιά (όπως έχει ήδη αναφέρει ο συγγραφέας) κατά τη διάρκεια της οποίας η 17Ν αρχίζει να περιγράφει στις αναλύσεις της τον επικείμενο κίνδυνο χρεοκοπίας της χώρας που οδήγησε -από το 2010 ως και σήμερα- στα μνημόνια και τα “μεσοπρόθεσμα προγράμματα” που επιβλήθηκαν από τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό και τον ελληνικό καπιταλισμό για τη “διάσωση της ελληνικής οικονομίας”.

[20] Δημήτρης Γληνός (1882-1943): δάσκαλος και συγγραφέας, ένας από τους βασικούς πρωταγωνιστές στη μάχη για τη “γλωσσική μεταρρύθμιση”. Το 1936 θα εκλεγεί βουλευτής του Λαϊκού Μετώπου, συνεργαζόμενος με το ΚΚΕ. Η μοναρχοφασιστική δικτατορία, που επιβλήθηκε στις 4 Αυγούστου του ίδιου χρόνου από τον Μεταξά, θα τον στείλει εξορία στο νησάκι της Ανάφης. Με την επιβολή της ναζιστικής – φασιστικής κατοχής της χώρας, ο Γληνός θα παραδοθεί από το δοσιλογικό Κράτος στις ιταλικές αρχές, οι οποίες θα τον απελευθερώσουν εξαιτίας της πολύ άσχημης κατάστασης της υγείας του. Θα είναι ένας από τους ιδεολογικούς ιδρυτές του ΕΑΜ και συγγραφέας της διακήρυξης “Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ”. Θα πεθάνει τα Χριστούγεννα του 1943, αφού πρώτα είχε υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση και ετοιμαζόταν για να μεταβεί από την κατεχόμενη από το ναζισμό – φασισμό Αθήνα στην κεντρική Ελλάδα, η οποία είχε ήδη απελευθερωθεί με τα παρτιζάνικα όπλα, ώστε να συμμετάσχει στην “Κυβέρνηση του βουνού” που συγκρότησε -από το Μάρτη μέχρι το Σεπτέμβρη του 1944- τη “Λαϊκή Δημοκρατία της Ελεύθερης Ελλάδας”.

[21] Ιωάννης Μακρυγιάννης (1797-1864): συγγραφέας, πολιτικός και ένας από τους στρατιωτικούς διοικητές της ελληνικής επανάστασης του 1821. Τα Απομνημονεύματα του, ένα είδος προφορικής αυτοβιογραφίας -όπως επίσης και άλλα γραπτά του– αποτελούν κομμάτι των σημαντικότερων πρωτογενών πηγών της σύγχρονης ελληνικής ιστοριογραφίας.

[22] Η παρουσία του βιομηχανικού κολοσσού Siemens στην Ελλάδα χρονολογείται από το πρώτο μισό του περασμένου αιώνα. Στους σύγχρονους καιρούς, ήδη από το 1997 αλλά ιδιαίτερα από το 2008 κι έπειτα, ξέσπασε στην Ελλάδα το “σκάνδαλο Siemens”, το οποίο αφορά τα “μαύρα ταμεία” και τις μίζες στα δύο κυβερνητικά κόμματα (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ), σε πολιτικούς και κρατικούς αξιωματούχους, μέσω των οποίων η γερμανική πολυεθνική μπόρεσε να φτιάξει ένα μονοπωλιακό σύστημα σε μια σειρά νευραλγικών τομέων (κυρίως σ’ εκείνο των δημόσιων τηλεπικοινωνιών του ΟΤΕ, αλλά όχι μόνο) της ελληνικής οικονομίας. Καθόλη αυτή την περίοδο το δημόσιο χρέος -πληρωμένο με τη σφαγιαστική πολιτική των μνημονίων- ανέβαινε στα ύψη. Έπειτα από διάφορες προανακριτικές εξετάσεις, μαρτυρίες, δίκες, κοινοβουλευτικές επιτροπές κ.λπ., οι οποίες εξελίχτηκαν κατά τη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων που το Βερολίνο προωθούσε τη μιντιακή προπαγάνδα για τη “διεφθαρμένη και τεμπέλα Ελλάδα”, ο πρώην διευθύνων σύμβουλος της Siemens στην Ελλάδα, Μιχάλης Χριστοφοράκος, βρέθηκε και βρίσκεται ως σήμερα υπό προστασία, υπό καθεστώς ασυλίας στη Γερμανία. Ίσως δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι το 1946 ο πατέρας του, ο ιατρός Νικόλαος Χριστοφοράκος, υπήρξε ένας από τους κατηγορούμενους στις ελάχιστες δίκες που διεξήχθησαν στην Αθήνα μετά το τέλος του πολέμου, στην Ελλάδα του εμφυλίου πολέμου, ενάντια στους συνεργάτες των ναζιστικών στρατευμάτων κατοχής. Εκείνος όμως, σε αντίθεση με το γιο του (που καταδικάστηκε το 2017 και έμεινε γνωστός ως ο “καλλιεργητής του ελληνικού πολιτικού τοπίου”), είχε αθωωθεί λόγω “έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων”…

Σημείωμα των εκδόσεων PGreco στο οπισθόφυλλο.

O Δημήτρης Κουφοντίνας ταύτισε τη ζωή του με τον αγώνα ενάντια σ’ ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, το οποίο φάνταζε πανταχού παρών και ανέγγιχτο. Η επαναστατική οργάνωση 17 Νοέμβρη, της οποίας υπήρξε μέλος, κινήθηκε ενάντια σ’ όλο αυτό, θέλοντας ν’ αποδείξει αντίθετα ότι το πολιτικό σύστημα δεν είναι -σε κάθε περίπτωση- ανίκητο.

Ο πρώην μαχητής, βρισκόμενος στη φυλακή, διαβάζει συνέχεια, μεταφράζει συγγραφείς επαναστάτες, γράφει όταν αυτό τού επιτρέπεται: πρόκειται για ένα νέο μέσο πάλης. Σε αυτό το βιβλίο – συνέντευξη, απαντώντας στις ερωτήσεις του Τάσου Παππά, ο Κουφοντίνας δεν απευθύνεται μονάχα στον αναγνώστη, αλλά απαντάει ουσιαστικά στον ίδιο του τον εαυτό, στοχάζεται για όσα υποστήριξε και υπερασπίστηκε, στα λάθη που έγιναν, γύρω από όλα όσα είναι ακόμα εφικτά να γίνουν. Με λίγα λόγια, μια συνέντευξη στην οποία μιλάει για την εμπειρία του στη 17 Νοέμβρη, όπου όμως φωτίζεται επίσης και η εμπειρία μιας από τις μαχόμενες οργανώσεις μαρξιστικού – λενινιστικού προσανατολισμού, από τις πιο ενδιαφέρουσες, αλλά και λιγότερο γνωστές, από όσες αναπτύχθηκαν στην Ευρώπη της δεκαετίας του ‘70.

Το βράδυ του Σαββάτου συντρόφισσες και σύντροφοι που ανταποκρίθηκαν μαζικά στην Πρωτοβουλία που καλέστηκε για την υπεράσπιση της επαναστατικής μνήμης πορεύθηκαν από την Πλατεία Εξαρχείων μέχρι το μνημείο του Αλέξανδρου στον πεζόδρομο των οδών Μεσολογγίου και Τζαβέλα, με συνθήματα σχετικά με την ιστορικότητα της περιοχής των Εξαρχείων, τους δολοφονημένους συντρόφους μας, την συνέχεια των αγώνων. Στήθηκε μικροφωνική, μοιράστηκαν κείμενα και υπήρξαν συζητήσεις με περαστικούς, θαμώνες και νεαρό κόσμο που άραζε στην ευρύτερη περιοχή.

Σε μια εποχή όπου η συλλογική μας μνήμη σαρώνετε από τους πληροφοριακούς – προπαγανδιστικούς μηχανισμούς του κεφαλαίου και του κράτους ξεπροβάλει η κουλτούρα του εκφυλισμού, της παραίτησης, της ηττοπάθειας. Όπου η μνήμη του αγώνα, των νεκρών μας, των εξεγέρσεων που γεννήσαν ελπίδες και καθόρισαν γενιές αγωνιστών και αγωνιστριών κινδυνεύει να αλλοιωθεί και να βουτηχτεί μέσα στον αναθεωρητισμό και την μουσειοποίηση της. Ο αγώνας για την επανοικιοποίηση της μνήμης είναι ταυτόχρονα αγώνας για να δημιουργήσουμε νέα σημεία συνάντησης και προοπτικής, αγώνας ώστε να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας και να ενώσουμε τα κομμάτια της επαναστατικής μνήμης κόντρα στον τεμαχισμό της μέσα στον καπιταλιστικό κόσμο. Να συναντηθούμε ξανά για να επικοινωνήσουμε την αναγκαιότητα να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας στο σήμερα.

Γιατί η μνήμη που κωδικοποιούν μέσω και του πληροφοριακού πολέμου κράτος/κεφάλαιο:« Είναι μνήμη του υπάρχοντος τρόπου παραγωγής και όχι της επαναστατικής υπέρβασης του, η οποία έχει σημαία της το σύνθημα ‘’Το αδύνατο για αυτό το σύστημα είναι η δική μας δυνατότητα’’. Η δική μας δυνατότητα πάνω από όλα είναι η απελευθέρωση των μικρών διαβόλων. Είναι μνήμη αποκεντρωμένη και παράδοξη, όχι απλά προσανατολισμένη στο μέλλον, αλλά μνήμη μελλοντικών γεγονότων.»

Χαιρετίζουμε όλες τις κινηματικές πρωτοβουλίες που καλούνται σε δημόσιους χώρους στη περιοχή (μπαζάρ βιβλίων, εκδηλώσεις, συγκεντρώσεις κλπ) και καλούμε τον κόσμο του αγώνα να αναλάβει τέτοιες πρωτοβουλίες ώστε βήμα – βήμα να ξανακάνουμε τα Εξάρχεια μια γειτονιά ζυμώσεων όπου οι λέξεις εξέγερση, ζωή, αγώνας, μνήμη θα ξαναπάρουν την υπόσταση και το νόημα που τους αξίζουν.

Ακολουθεί το κείμενο της παρέμβασης που μοιράζονταν :

ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΕΧΟΥΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Για όποιον/α έχει οργανωθεί στο αναρχικό και ευρύτερα ανατρεπτικό κίνημα τα τελευταία 40 χρόνια, αλλά και σε οποιονδήποτε έχει βρεθεί στη περιφέρεια του, ο τίτλος του κειμένου σημαίνει πολλά παραπάνω από 4 λέξεις. Είναι η γειτονιά όπου οι νέοι σύντροφοι/ισσες έρχονται πρώτη φορά σε επαφή με τον λόγο και τις πράξεις του κινήματος. Η γειτονία που οι περισσότεροι βιώσαμε πρώτη φορά τις συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής. Η γειτονιά που ψαχτήκαμε, πολιτικοποιηθήκαμε, ήρθαμεσε επαφή με την πολύμορφη δράση. Η γειτονιά -καταφύγιο διαχρονικά ανθρώπων που ξεφεύγουν από τα κανονικά πρότυπα και ένιωθαν ασφάλεια στη εξεγερμένη γειτονιά των Εξαρχείων. Η γειτονία που σε συνθήκες ανόδου ακροδεξιών πρακτικών στο κέντρο της Αθήνας άνοιξε την αγκαλιά της και υποδέχτηκε τους/τις κολασμένους/ες αυτού του κόσμου.

Τα Εξάρχεια αποτέλεσαν μέσα σε όλα τα άλλα τον θεματοφύλακα της Εξέγερσης του Δεκέμβρη το 2008. 12 χρόνια πριν τον αίμα του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στη συμβολή Μεσολογγίου και Τζαβέλα πότισε και θέριεψε το δέντρο της αντίστασης και της εξέγερσης η οποία πήρε Πανελλαδικές διαστάσεις αποτελώντας τον μεγαλύτερο και ισχυρότερο ξέσπασμα οργής από τη πτώση της Χούντας το 1974. Το μνημείο λοιπόν που στέκεται στη συμβολή των παραπάνω οδών συμβολίζει αυτό ακριβώς. Τη δύναμη των ανθρώπων που ενώ ένας έφηβος σύντροφος ξεψυχούσε στα χέρια τους βρήκαν τη δύναμη να μετατρέψουν τα δάκρυα σε οργή, τη θλίψη σε συνείδηση, τον φόβο σε στράτευση στον αγώνα και να αφήσουν μια τεράστια παρακαταθήκη που μετά από τόσα χρόνια εμπνέει και δίνει εργαλεία σε κάθε αγωνιζόμενο/η. Είναι η επαναστατική μνήμη που σκεπάζει βαριά αυτά τα ντουβάρια που σου σφίγγει τη καρδιά και δεν σε αφήνει να υποχωρήσεις και να παραιτηθείς αλλά να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι με όλα τα μέσα στο δύσκολο και ανηφορικό μονοπάτι του αγώνα για την απελευθέρωση από τα δεσμά κράτους / κεφαλαίου.

Το διάστημα μετά από τη δυναμική διαδήλωση της Νέας Σμύρνης παρατηρούμε την επανοικειοποίηση του δημόσιου χώρου από τη νεολαία (κυρίως) μετά από 6 μήνες σκληρής καταστολής λόγω του lockdown που είχε επιβληθεί από τις αρχές Νοεμβρίου. Τίποτα αρνητικό ως εδώ. Το πρόβλημα για εμάς είναι πως η επανοικειοποίηση του δημόσιου χώρου γίνεται υπό το πρίσμα της άκρατης χωρίς όρια διασκέδασης και όχι με όρους πολιτικούς–ανατρεπτικούς. Με απλά λόγια το κίνημα που μάτωσε, συγκρούστηκε, επιτέθηκε, ένιωσε στο πετσί του το κόστος αυτής της στάσης όλο αυτό το διάστημα δεν κατάφερε να κεφαλαιοποιήσει τη κρατική υποχώρηση και να την εκτρέψει ενδεχομένως σε πιο ριζοσπαστικά μονοπάτια, αλλά παραδόθηκε στον βωμό της εναλλακτικής διασκέδασης με ότι αυτό συνεπάγεται.

Όπως αναφέραμε και πριν η πολιτική, πολιτισμική, κοινωνική, ιστορία των Εξαρχείων, είναι ιστορία αγώνα, εξεγέρσεων, συγκρούσεων, ζυμώσεων και πολλά παραπάνω. Αν λοιπόν στο πέρασμα των χρόνων έχουν υπάρξει φαινόμενα εκφυλισμού(η ευθύνη των οποίων μας βαραίνει όλους και όλες καθώς κανείς δεν είναι αμόλυντος)στο χέρι μας είναι να παλέψουμε για την απομάκρυνση τους. Ένα τέτοιο φαινόμενο λαμβάνει χώρατο τελευταίο χρονικό διάστημα με την εικόνα καθημερινών πάρτι γύρω από το μνημείο, με κόσμο να χορεύει πάνω λες και πρόκειται για μπάρα σε κλαμπ, με αποκορύφωμα την επίθεση, το λιντσάρισμα και τον βαρύ τραυματισμό συντρόφου από ομάδα ατόμων όταν τους έκανε παρατήρηση για το γεγονός αυτό. Η εικόνα ενός τραυματισμένου συντρόφου επειδή διαμαρτυρήθηκε για το γεγονός του εκφυλισμού του μνημείου είναι μια εικόνα αντιστροφής των νοημάτων και της πραγματικότητας που θέλουμε να καλλιεργήσουμε και να διαμορφώσουμε και στην γειτονιά των Εξαρχείων. Είναι μια εικόνα ντροπής που συμπυκνώνει όλο τον εκφυλισμό του τελευταίου χρονικού διαστήματος.

Για να τελειώνουμε τα Εξάρχεια δεν θα γίνουν ένα εναλλακτικό διασκεδαστήριο. Η οικονομική ανάπτυξη των Εξαρχείων με το gentrification(Λόφος του Στρέφη, έργα για μετρό, Rbnb) και την άνοδο της μεσαίας επιχειρηματικότητας(μαγαζιά, ξενοδοχεία κλπ)πηγαίνει χέρι –χέρι με το εμπόριο ναρκωτικών και τα κυκλώματα των μπράβων, την άλλη όψη της παραοικονομίας που αναπτύσσετε πάντα παράλληλα με την «επίσημη». Το απόστημα αυτό πρέπει να σπάσει, τα Εξάρχεια πρέπει να αποτελέσουν ξανά μια γειτονιά φόβητρο για τους φασίστες, τους μπάτσους, τους μαφιόζους και τα αφεντικά τους, μια γειτονιά όπου η αλληλεγγύη μεταξύ όσων αγωνίζονται για έναν κόσμο ισότητας είναι κάτι παραπάνω από διακηρύξεις και λόγια. Για όλους αυτούς τους λόγους καλούμε τον κόσμο που έρχεται σε επαφή με την περιοχή να μελετήσει την ιστορία της, την ανθρωπογεωγραφία της, τις αντιφάσεις της, την συμβολή της στην ανάπτυξη των αγώνων τις τελευταίες δεκαετίες. Τα Εξάρχεια έχουν ιστορία η οποία δεν είναι αυτή της ατέρμονης εναλλακτικής διασκέδασης, του ακίνδυνου «επαναστατικού» lifestyle, των ανθρώπων χωρίς μνήμη που ευτελίζουν ένα μνημείο το οποίο συμβολίζει τις εξεγέρσεις του παρελθόντος και αποτελεί ένα τόπο συλλογικής μνήμης και επεξεργασίας για αυτές του μέλλοντος. Όσοι έχουν τέτοιες βλέψεις ας αρχίζουν να ανηφορίζουν προς την περιοχή του Κολωνακίου γιατί η πραγματικότητα θα τους διαψεύσει.

Πρωτοβουλία Συντροφισσών και Συντρόφων για την υπεράσπιση της επαναστατικής μνήμης

Το παλαιστινιακό ΝΟ PASARAN γραμμένο με σιωνιστικά δακρυγόνα.

73 χρόνια από τη Νάκμπα. Λευτεριά στην Παλαιστίνη

Το τελευταίο διάστημα σιωνιστές έποικοι, στη συνοικία Σέιχ Τζάρα στην Αλ Κουντς
(Ιερουσαλήμ), εισβάλουν στα σπίτια, εκδιώχνουν από αυτά τους Παλαιστίνιους κατοίκους τους και τα κατεδαφίζουν. Παλαιστίνιοι προσκυνητές λόγω του Ραμαζανίου στο τέμενος Αλ Άκσα δέχονται επίθεση και πλαστικές σφαίρες από τον σιωνιστικό στρατό κατοχής. Στις δίκαιες διαμαρτυρίες και συγκρούσεις που ακολουθούν μεταξύ παλαιστινίων και στρατού, το κράτος δολοφόνος του Ισραήλ απαντάει με βομβαρδισμούς στη Γάζα, που έχουν σαν αποτέλεσμα τον θάνατο δεκάδων αμάχων, μεταξύ αυτών και τουλάχιστον 16 παιδιών.

73 χρόνια από τη σύσταση του κράτους του Ισραήλ και του διωγμού των παλαιστινίων και 4 χρόνια μετά την επίσημη αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ από τις ΗΠΑꞏ ΗΠΑ, ΕΕ και ΝΑΤΟ, «κάνουν πλάτες» στα δολοφονικά σχέδια του Ισραήλ και υποκριτικά καλούν όλα τα εμπλεκόμενα μέρη να σταματήσουν τις εχθροπραξίες, εξισώνοντας με αυτόν τρόπο την παλαιστινιακή αντίσταση με τους εποικισμούς.

Σύσσωμο το πολιτικό προσωπικό της χώρας, υιοθετώντας πλήρως τη σιωνιστική προπαγάνδα, υποστηρίζει το «δικαίωμα στην αυτοάμυνα» του Ισραήλ. Μια αυτοάμυνα που στις πέτρες απαντάει με σφαίρες και στις συγκρούσεις ενάντια στους εποικισμούς με βομβαρδισμούς.

73 χρόνια από τη Νάκμπα, ο παλαιστινιακός λαός συνεχίζει να αγωνίζεται για την επιβίωσή του και συνεχίζει να εμπνέει με τον αγώνα του. Σε αυτόν το αγώνα ο εργαζόμενος λαός στην Ελλάδα πρέπει να σταθεί δίπλα στους παλαιστίνιους, όπως ιστορικά έχει κάνει τόσες φορές. Πρέπει να σταθούμε ενάντια στο νέο αιματοκύλισμα και την ελληνοισραηλινή συμμαχία και να δείξουμε τη διεθνιστική μας αλληλεγγύη.

Στεκόμαστε δίπλα στην μαχόμενη Παλαιστίνη και απαιτούμε να σταματήσει το σιωνιστικό έγκλημα.

Αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό.

Νίκη στα όπλα της αντίστασης.

Συμμετέχουμε – στηρίζουμε την συγκέντρωση – Πορεία στην Ισραηλινή Πρεσβεία που καλεί η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό Λαό

ΜΕΤΡΟ ΠΑΝΟΡΜΟΥ, ΣΑΒΒΑΤΟ 15/5 5:00μμ

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)

Αθήνα, Μάης 2021

Την Κυριακή 9 Μάη 2021 συμπληρώνονται 76 χρόνια από τη συντριβή του ναζιστικού Τρίτου Ράιχ. Μια ιστορική ήττα των βδελυρότερων εχθρών της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ελευθερίας, η οποία επιτεύχθηκε χάρη στη μέχρις εσχάτων Αντίσταση και Πάλη εκατομμυρίων ανδρών και γυναικών, όλων των ηλικιών, σε όλη την Ευρώπη. Μια Αντιφασιστική Νίκη των Λαών που σηματοδοτήθηκε από την είσοδο του Σοβιετικού Κόκκινου Στρατού στο Βερολίνο και το κάρφωμα της κόκκινης σημαίας στην καρδιά του κτήνους, στο Ράιχσταγκ. Μια Αντιφασιστική Νίκη των Λαών που απέδειξε έμπρακτα -για ακόμα μια φορά στην ανθρώπινη ιστορία- ότι κανένας εχθρός, όσο “παντοδύναμος” κι αν φαντάζει, δεν είναι ανίκητος.

76 χρόνια μετά, τα διδάγματα αυτού το κοσμοϊστορικού γεγονότος παραμένουν όχι μόνο διαχρονικά αλλά και επίκαιρα. Το καπιταλιστικό – ιμπεριαλιστικό σύστημα, “η σκύλα που γέννησε το τέρας, βρίσκεται πάλι σε οργασμό”: εν μέσω της βαθύτερης μεταπολεμικής κρίσης του (που επιταχύνθηκε περαιτέρω με το ξέσπασμα της πανδημίας) και με τους ενδοαστικούς ανταγωνισμούς του να εντείνονται, συνεχίζει να σπέρνει τη φτώχεια και την ανεργία, την ανέχεια και την εξαθλίωση, το ρατσισμό και το σοβινισμό, την καταπίεση και την εκμετάλλευση. Με τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό να ζεσταίνει τη ΝΑΤΟϊκή πολεμική μηχανή του και να στρέφει και πάλι τις κάννες του “προς Ανατολάς”, ώστε να διασφαλιστούν τα συμφέροντα των ΗΠΑ και των “πρόθυμων συμμάχων τους”. Με τις φασιστικές-ακροδεξιές δυνάμεις σε όλη την επικράτεια της “δημοκρατικής” ΕΕ να σηκώνουν κεφάλι και τους κρατικούς-παρακρατικούς-διακρατικούς μηχανισμούς καταστολής να προσομοιάζουν -όλο και περισσότερο- σε στρατούς κατοχής. Με τα κομμουνιστικά σύμβολα και κόμματα να έχουν ήδη κηρυχθεί παράνομα σε μια σειρά “απελευθερωμένων” χωρών του πρώην ανατολικού μπλοκ και τους ντόπιους συνεργάτες των ναζιστών κατακτητών ν’ αναγορεύονται -από τα “μετασοβιετικά” καθεστώτα- στους νέους “εθνικούς ήρωες” τους. Με την πολύχρονη και αδιάκοπη επιχείρηση διαστρέβλωσης να επιδοτείται αδρά από κρατικά προγράμματα, ευρωενωσίτικα κονδύλια και ιδιωτικά “ευαγή” ιδρύματα, στοχεύοντας στο φιλελεύθερο ξαναγράψιμο της σύγχρονης Ιστορίας, μέσα από την υποκριτική “καταδίκη όλων των ολοκληρωτισμών” και την ανιστόρητη εξίσωση ναζισμού και κομμουνισμού που επιβάλλεται με τη “δημοκρατική θεωρία των δυο άκρων”.

76 χρόνια μετά, εδώ στο νότιο άκρο των Βαλκανίων που απελευθερώθηκαν από τη ναζιστική-φασιστική κατοχή μέσα από την Αντίσταση των Λαών και με τα παρτιζάνικα όπλα στο χέρι, εδώ στο “μεταμνημονιακό” κράτος – παρία της ΕΕ και αναβαθμισμένο πολεμικό ορμητήριο του ΝΑΤΟ, κι ενώ η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει και τα πολεμικά σύννεφα του αστικού ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού πυκνώνουν, οι κυβερνητικοί πολιτικοί απόγονοι των ιδιοτελών καθαρμάτων, των δοσίλογων και των ταγματασφαλιτών, των Ράλληδων, των Χριστοφοράκων και των Μπουραντάδων, με την ανοχή σύσσωμου του αστικού πολιτικού συστήματος, πιστοί στα νάματα της ευρωατλαντικής εθνικοφροσύνης και της αντικομμουνιστικής πατριδεμπορίας, όντας πλήρως ευθυγραμμισμένοι με τα αντιδρ-αστικά αναθεωρητικά ιδεολογήματα των ιμπεριαλιστών πατρόνων τους, πασχίζουν να επιβάλλουν τη λήθη μέσα από την παραχάραξη του χθες, να διαποτίσουν στον εργαζόμενο λαό την μοιρολατρία και την ηττοπάθεια, τη δουλοπρέπεια και την εθελούσια σκλαβιά, ώστε να διασφαλίσουν τη διαιώνιση αυτού του απάνθρωπου και θανατηφόρου καπιταλιστικού – ιμπεριαλιστικού συστήματος που γεννά και τρέφει το ναζισμό και το φασισμό.

Δεν θα τους περάσει! Και εδώ και παντού, η Ιστορία έχει γραφτεί και δεν ξεγράφεται.

Ανίκητος δεν είναι ο ιμπεριαλισμός, το φασισμό τον τσάκισε ο Κόκκινος Στρατός!

Οι Λαοί νικούν με το οπλό στο χέρι και η ανθρώπινη Ιστορία πολύ καλά το ξέρει!

Λαέ θυμήσου το χώμα που πατάς, λευτέρωσε ο Άρης και το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ!

EAM-EΛΑΣ-ΟΠΛΑ-ΔΣΕ αυτός είναι ο Δρόμος για να νικάς Λαέ!

Λευτεριά στο Λαό – Θάνατο στο Φασισμό και τον Ιμπεριαλισμό!

Στηρίζουμε – Συμμετέχουμε στην Αντιφασιστική – Αντιιμπεριαλιστική Πορεία στα γραφεία της ΕΕ που καλείται από την Πρωτοβουλία γιά την 9 Μάη.

Συγκέντρωση Κυριακή 9/5/2021 στις 13.00 στα Προπύλαια.

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)

Αθήνα, Μάης 2021.

φώτο: Πετράλωνα, πλατεία Μερκούρη

Να πει η Τάξη μας την τελευταία λέξη

Κι αν ήρθε νύχτα παγερή

θα ξημερώσει χαραυγή

Μη σας τρομάζει η παγωνιά

λαλάτε τη τη λευτεριά

Τα νιάτα θέλουνε χαρά

την κατακτούν τη λευτεριά

μ’ αγώνες, δάκρυα κι αίματα

κι όχι με λόγια ή ψέματα

Την πείρα κλέψτε απ’ τη ζωή

κι απ’ τους θεούς την αστραπή

και κάψτε τ’ άδικο στη γη

να γίνουμε όλοι αδελφο

ίΜάη, Μάη Χρυσομάη

τι μας άργησες Μάη

και δε φάνηκες

Να μας φέρεις τα λουλούδια και την άνοιξη

σήκω, λούσου κι άλλαξε

Με το ξέσπασμα της πανδημίας εδώ και σχεδόν ενάμιση χρόνο, η ανθρωπότητα έχει έρθει αντιμέτωπη με τη βαθύτερη υγειονομική και κατ’ επέκταση ανθρωπιστική-κοινωνική κρίση της σύγχρονης ιστορίας της. Το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα βρέθηκε αναπόφευκτα αντιμέτωπο με τις εγγενείς αντιφάσεις του και με τα εκατομμύρια των νεκρών (στη συντριπτική τους πλειοψηφία προερχομένων από χαμηλά κοινωνικά στρώματα) ν’ αποτυπώνουν, για άλλη μια φορά τον απάνθρωπο χαρακτήρα του.

Στην Ελλάδα, η έξαρση του κορωνοϊού «βρήκε» στο θώκο της πολιτικής διαχείρισης την κυβέρνηση της ΝΔ, μ’ ένα εν εξελίξει πρόγραμμα πλήρους κοινωνικής αναδιάρθρωσης σε όλα τα πεδία της καθημερινότητας. Η συγκυρία της πανδημίας λειτούργησε πολύ βολικά για την κυβέρνηση Μητσοτάκη του υιού, ώστε να προσπαθήσει να εφαρμόσει αναίμακτα τη νεοφιλελεύθερη ατζέντα της. Μια σειρά από νόμους και διατάγματα έρχονται ν’ αποτελειώσουν την ήδη εν εξελίξει αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού, ως απότοκο της καπιταλιστικής κρίσης της τελευταίας δεκαετίας. Έρχονται για να βαθύνουν ακόμα περισσότερο τις κοινωνικές ανισότητες εις βάρος των πολλών, στο όνομα της εξυπηρέτησης των αστικών συμφερόντων. Η ψήφιση του νόμου για την περιστολή των διαδηλώσεων, το αντιπεριβαλλοντικό νομοσχέδιο, η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση –κομβικό κομμάτι της οποίας είναι η είσοδος των αστυνομικών δυνάμεων στις σχολές– η διάλυση της δημόσιας υγείας, η ενίσχυση των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους με έξοδα εκατομμυρίων για εξοπλισμούς, η περαιτέρω όξυνση της εγκληματικής βίας της αστυνομίας, οι συλλήψεις, οι διώξεις, οι βασανισμοί, οι δικαστικές σκευωρίες εις βάρος αγωνιστών/τριών και διαδηλωτών/τριών (και όχι μόνο), η εξόντωση πολιτικών κρατουμένων, η εφαρμογή ενός ειδικού καθεστώτος εξαίρεσης για πρόσφυγες, μετανάστες και μετανάστριες, φυλακισμένους και φυλακισμένες, η απογείωση της εργοδοτικής αυθαιρεσίας και τρομοκρατίας, τα εργατικά «ατυχήματα» θυσίες στο βωμό του κέρδους του Κεφαλαίου, είναι τα κυριότερα σημεία που χαρακτηρίζουν την εν λόγω κυβερνητική πολιτική που εφαρμόστηκε εν μέσω πανδημίας, κυρίως με διαδικασίες κατεπείγοντος, με νομοθετικά και προεδρικά διατάγματα. Σ΄ όλα αυτά δε θα μπορούσε να λείπει η σκανδαλώδης εξυπηρέτηση με όρους πλήρους αδιαφάνειας διαφόρων ημετέρων, για να συμπληρωθεί το κερασάκι στη ακροδεξιά τούρτα, θυμίζοντας τις μαύρες μετεμφυλιακές εποχές της ιστορίας αυτού του τόπου.

Αυτή η νεοφιλελεύθερη ακροδεξιά διαχείριση της πανδημίας ουσιαστικά άδραξε μια «ευκαιρία» – όπως συνηθίζουν να αποκαλούν τις κρίσεις – ώστε η αστική Τάξη να διευρύνει την ισχύ της, να μεγιστοποιήσει τα κέρδη της και να αυξήσει περαιτέρω τα προνόμιά της.

Μέσα σε αυτό το κλίμα περιστολής των ελευθεριών και της συνολικής επίθεσης που δέχονται οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα έρχεται και το νομοσχέδιο Χατζηδάκη. Ένα νομοσχέδιο «λαιμητόμος» που έρχεται να πατήσει σε εκείνο του ΣΥΡΙΖΑ, που στρεφόταν ενάντια στις συνδικαλιστικές ελευθερίες και με τη σειρά του ολοκληρώνει την πιο σκληροπυρηνική νεοφιλελεύθερη φαντασίωση.

Πλέον ποινικοποιείται η συνδικαλιστική δράση και η απεργία, αφού μέσα από αυτό το νέο αντιλαϊκό-αντεργατικό ιδιώνυμο, οι απεργιακές κινητοποιήσεις, περιφρουρήσεις και παρεμβάσεις καθίστανται σε ποινικά κολάσιμες πράξεις. Δημιουργείται το «ηλεκτρονικό μητρώο συνδικαλιστικών οργανώσεων», που βάζει στο στόχαστρο την συναδελφική άμεση δράση και τους αγωνιστές συνδικαλιστές και συνδικαλίστριες, αφού γίνεται υποχρεωτική η εγγραφή στο «μητρώο πραγματικών δικαιούχων», νομιμοποιώντας πλήρως τον κρατικό και εργοδοτικό έλεγχο στο εσωτερικό των εργατικών σωματείων.

Προωθείται η ηλεκτρονική ψήφος, ακυρώνοντας στην πράξη τις ζωντανές διαδικασίες της συνέλευσης με τη συναδελφική συζήτηση, ζύμωση και ανταλλαγή (πολιτικών, οργανωτικών, συνδικαλιστικών) σκεπτικών, ενώ σε επιχειρήσεις που η λειτουργία τους κρίνεται από αυτούς ως «κρίσιμη για το κοινωνικό σύνολο», θα είναι υποχρεωτικό να εργάζεται ως προσωπικό ασφαλείας τουλάχιστον το 40% των εργαζομένων. Θεσμοθετείται ουσιαστικά ένας απεργοσπαστικός μηχανισμός για το εκ των προτέρων χτύπημα των απεργιών.

Παράλληλα καταργεί στην ουσία του το κατοχυρωμένο δικαίωμα στο 8ωρο, δίνοντας τη δυνατότητα εφαρμογής της 10ωρης εργασίας, μετά από συμφωνία εργοδότη και εργαζόμενου, χωρίς πρόσθετες αμοιβές, αλλά είτε μειώνοντας τις αντίστοιχες ώρες εργασίας στο μέλλον, είτε με ρεπό ή πρόσθετη άδεια ως αντάλλαγμα. Στην ουσία δίνει στην εργοδοσία τη δυνατότητα, μέσω του εκβιασμού, να ελαστικοποιήσει την εργασιακή σχέση, με βάση μόνο τα συμφεροντα της και φυσικά σε βάρος εκείνων των εργαζομένων.

Mε μια σειρά άρθρων, οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες εξωθούνται στη σύναψη ατομικών συμβάσεων, με εκβιαστικά μέσα για την “ευελιξία και τη διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου εργασίας”. Αντικαθιστάται η Επιθεώρηση Εργασίας ως αποδέκτης των εργασιακών διεκδικήσεων με ένα Ν.Π.Ι.Δ. (Οργανισμός Μεσολάβησης και Διαιτησίας). Επέρχεται η ολοκληρωτική κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, απλοποιώντας τη διαδικασία ένταξης των επιχειρήσεων σε αυτές που εμπίπτουν στην “κατηγορία μη κυριακάτικης αργίας”. Τέλος, νομιμοποιούνται οι απλήρωτες υπερωρίες αφού αυξάνονται σε 150 για όλους τους κλάδους με ταυτόχρονη κατάργηση της πληρωμής τους, ενώ ο εργοδοτικός έλεγχος πάνω στον κάθε εργαζόμενο και εργαζόμενη γίνεται καθεστώς. Στην πραγματικότητα, το νομοσχέδιο Χατζηδάκη έρχεται να θεσμοθετήσει μια σειρά από υπάρχουσες εργοδοτικές αυθαιρεσίες (που αφορούν τον πάτο της εργασιακής πυραμίδας), προς όφελος του Κεφαλαίου βυθίζοντας ακόμα περισσοτέρους εργαζόμενους, τώρα και με το νόμο, στην ανέχεια και τη φτώχεια που επιφέρει η επισφάλεια, μετατρέποντας έτσι -μέσα σε συνθήκες καλπάζουσας ανεργίας- τον καθένα και καθεμία από εμάς σε έρμαιο των ορέξεων του αφεντικού του.

135 χρόνια μετά τον αιματοβαμμένο αγώνα των εργατών του Σικάγο για την κατάκτηση του 8ωρου και 100 χρόνια μετά την απαρχή της καθιέρωσης του στην Ελλάδα, η ακροδεξιά νεοφιλελεύθερη πολίτικη της κυβέρνησης έρχεται να μας γυρίσει και επίσημα 100 χρόνια πίσω (και) στον τομέα των εργασιακών σχέσεων. Τα εργασιακά και συνδικαλιστικά κεκτημένα (όσα έχουν απομείνει ακόμα όρθια από αυτά) αποτελούν κατακτήσεις μακρόχρονων αγώνων, δεν προσφέρθηκαν και δε χαριστήκαν από κανένα κράτος και κανένα αφεντικό. Είναι ποτισμένα στο αίμα των αγωνιστών της Τάξης μας που πάλεψαν με βαρύ τίμημα της ελευθερίας και της ζωής τους, για ένα καλύτερο αύριο χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Χρέος δικό μας σήμερα, απέναντι στους ταξικούς μας προγόνους, στους εαυτούς μας αλλά κυρίως στις επερχόμενες γενιές, να ορθώσουμε το δικό μας τείχος απέναντι στην ολοκληρωτική επίθεση που δέχεται η Τάξη μας. Με οργάνωση και πάλη μέσα και έξω από τους χώρους δουλειάς, με όπλο την αλληλεγγύη, να σταθούμε πλάι ο ένας στην άλλη, να δυναμώσουμε τα σωματεία μας, να οργανώσουμε την αντεπίθεση μας στον πόλεμο που μας έχει από καιρό κηρύξει το Κεφάλαιο με το Κράτος του.Τιμώντας του αγώνες του χθες, να παλέψουμε για τα δικά μας εργατικά συμφέροντα σήμερα, στέλνοντας σινιάλο για ένα καλύτερο αύριο…

Για να είναι η Τάξη μας αυτή που θα πει την τελευταία λέξη!

Απεργιακή συγκέντρωση Ι Πέμπτη 6 Μάη 10.30 Προπύλαια

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)

Αθήνα, Μάης 2021.

Παρίσι, Εργατική Πρωτομαγιά 2021

Με αφορμή την πρόσφατη επικύρωση του τέλους του “δόγματος Μιτεράν” από το γαλλικό Κράτος, μέσω της δικαστικής – αστυνομικής επιχείρησης “Κόκκινες Σκιές” και της έκδοσης στην Ιταλία 10 κομμουνιστών και κομμουνιστριών, αγωνιστών και αγωνιστριών των δεκαετιών 1970-80 (Giovanni Alimonti, Luigi Bergamin, Enzo Calvitti, Roberta Cappelli, Maurizio Di Marzio, Marina Petrella, Giorgio Pietrostefani, Sergio Tornanghi, Narciso Manenti και Raffaele Ventura), με τις οποίες επικυρώθηκε η διακρατική γαλλο-ιταλική “αντι”-τρομοκρατική συνεργασία για την εμπέδωση της κρατικής κατασταλτικής βεντέτας και την απόδοση της εκδικητικής αστικής “δικαιοσύνης”, μεταφράσαμε (στα ελληνικά) και δημοσιεύουμε την ακόλουθη συνέντευξη της Τζεραλντίνα Κολόττι στον Olivier Turquet για το διεθνές πρακτορείο ειδήσεων Pressenza.

H Τζεραλντίνα Κολόττι υπήρξε μέλος των Κόκκινων Ταξιαρχιών (BR) και της Ένωσης Μαχόμενων Κομμουνιστών (UCC). Συνελήφθη στις 22/1/1987 στη Ρώμη, τραυματισμένη στο στομάχι, μετά από ανταλλαγή πυροβολισμών. Καταδικάστηκε και εξέτισε ποινή κάθειρξης 27 χρόνων, χωρίς να μετανοήσει και να διαχωριστεί από τα ιδανικά της. Εδώ και χρόνια, εργάζεται ως δημοσιογράφος και αναλύτρια των διεθνών εξελίξεων, με ειδίκευση στη Λατινική Αμερική. Έχει συγγράψει και έχουν εκδοθεί πολλά βιβλία της, με πιο πρόσφατη (στα ιταλικά) την ποιητική συλλογή της “Quel cielo, quel sole” [“Αυτός ο ουρανός, αυτός ο ήλιος”] (εκδόσεις Città del Sole, 2020).

Ποιο είναι το πρώτο εν θερμώ σχόλιο σου για αυτές τις συλλήψεις στη Γαλλία;

Μια αναχρονιστική επιχείρηση, άχρηστη και εκδικητική, εναντίον μιας μικρής ομάδας “πολιτικών συνταξιούχων στην άλλη πλευρά των Άλπεων”, για να ανατρέξω στον ορισμό του Αντριάνο Σόφρι. Άνθρωποι που δεν κρύβονταν, κανένας ανάμεσα τους δεν είχε επιστρέψει για να πάρει και πάλι τα όπλα κατά τη διάρκεια των τελευταίων χρόνων της ένοπλης πάλης, όπως είχαμε κάνει εμείς. Πρόκειται για συλλήψεις 70χρονων ανθρώπων που πραγματοποιήθηκαν 50 χρόνια μετά από τα γεγονότα για τα οποία κατηγορούνται, σχετιζόμενα με έναν κύκλο αγώνα, εκείνο της δεκαετίας του 1970 του 20ου αιώνα, ο οποίος και έχει κλείσει: μια σύγκρουση για την αναζήτηση μιας επαναστατικής διεξόδου –στ’ αριστερά του μεγαλύτερου Κομμουνιστικού Κόμματος της Ευρώπης, από την πλευρά της ισχυρότερης Άκρας Αριστεράς της Ευρώπης- που διέτρεξε για μια εικοσαετία ολόκληρη τη χώρα. Ένας κύκλος αγώνα που άφησε πίσω του ένα λογαριασμό προς εξόφληση, για περισσότερους από 5000 πολιτικούς κρατούμενους και κρατούμενες, σχεδόν στο σύνολο τους καταδικασμένοι σε ισόβια ή άλλες βαρύτατες ποινές, μερικοί εκ των οποίων βρίσκονται ακόμα στη φυλακή. Μια περίοδος κατά τη διάρκεια της οποίας το “δημοκρατικό” Κράτος δολοφόνησε και βασάνισε, μέσα και έξω από τις φυλακές υψίστης ασφαλείας, οι οποίες κατασκευάστηκαν για να μηδενίσουν την πολιτική ταυτότητα αυτών των κομμουνιστών και κομμουνιστριών αλλά και για “να δώσουν το παράδειγμα”. Μια περίοδος σημαδεμένη από τους νόμους έκτακτης ανάγκης (επιβάρυνση των ποινών, νομοθεσία επιβράβευσης [της μετάνοιας και του διαχωρισμού], καταδίκες για “ψυχολογική και ηθική συνέργεια” και για “ένοπλη εξέγερση ενάντια στις εξουσίες του Κράτους” κλπ), οι οποίοι και μετατράπηκαν σε κανόνα για μια μακρά περίοδο έκτακτης ανάγκης, η οποία συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Οι συλλήψεις στο Παρίσι, όπως κι εκείνη του Τσέζαρε Μπατίστι που είχε προηγηθεί (ώστε να επιδειχθεί ως τρόπαιο από τον τότε υπουργό Εσωτερικών Σαλβίνι και τώρα βρίσκεται έγκλειστος, παρά το προχωρημένο της ηλικίας του και την άσχημη κατάσταση της υγείας του), εξυπηρετούν πολιτικές αλλά και συμβολικές στοχεύσεις. Εδώ και δεκαετίες, τα προγράμματα της “κεντρο-αριστεράς” και των δεξιών δυνάμεων συμπίπτουν όλο και περισσότερο και η “εθνική ενότητα” ανακαλύπτεται πάντα μέσα από τον αέναο “αγώνα κατά της τρομοκρατίας”, ο οποίος και οδηγεί στην αντιμετώπιση των κοινωνικών ζητημάτων ως ζητημάτων αποκατάστασης της δημόσιας τάξης. Αυτό ισχύει για την Ιταλία των τραπεζιτών και των μεγαλοφοροφυγάδων, των υποτελών στο ΝΑΤΟ και τους μεγάλους διεθνείς θεσμούς. Ισχύει όμως και για τη Γαλλία του Μακρόν, ο οποίος δεν σκοπεύει να παραχωρήσει το πεδίο της “αδιαλλαξίας” στην άκρα δεξιά, σε μια χώρα που διατρέχεται από τις εσωτερικές αντιθέσεις νεοαποικιακής μορφής αλλά και από τα χτυπήματα ισλαμιστικής προέλευσης. Υπάρχουν όμως και διάφορες γενικότερες όψεις: η απόπειρα για απόσπαση της προσοχής των λαϊκών στρωμάτων από την κρίση της πανδημίας (που αποτελεί ακόμα ένα κεφάλαιο της συστημικής κρίσης του καπιταλιστικού μοντέλου), ρίχνοντας στο πιάτο τους “τον τρομοκράτη”. Μια περαιτέρω αύξηση του κοινωνικού ελέγχου, απαραίτητου για την οικονομία πολέμου και τη νέα φάση της διεθνούς αυθαιρεσίας που επιβάλλεται μέσω της βορειοαμερικάνικης ηγεμονίας. Η οριστική δαιμονοποίηση της ιστορίας της δεκαετίας του 1970 και του κομμουνισμού ως κομμάτι του μεγάλου φόβου που ένοιωσαν -κατά τη διάρκεια του προηγούμενου αιώνα- οι κυρίαρχες τάξεις, ώστε να απομακρυνθεί κάθε πιθανότητα για τις νέες γενιές να χρησιμοποιήσουν αυτήν την εκπληκτική εργαλειοθήκη ώστε να σχηματίσουν μια νέα σκέψη και μια νέα πρακτική, ασυμβίβαστη με αυτό το υπάρχον σύστημα εκμετάλλευσης. Ένα σύστημα λεηλασίας που οδηγεί το ανθρώπινο είδος και τη φύση προς την καταστροφή. Αυτή η επιχείρηση, 20 χρόνια μετά τη δολοφονία του Κάρλο Τζουλιάνι στη Γένοβα κατά τη διάρκεια εκείνης της ειρηνικής διαδήλωσης, 20 χρόνια μετά τα βασανιστήρια των συλληφθέντων διαδηλωτών και διαδηλωτριών στο στρατόπεδο του Μπολζανέτο, έχει επομένως και ένα άρωμα προειδοποίησης ενώ ταυτόχρονα αποτελεί και την άθλια επαναβεβαίωση ενός χρεοκοπημένου συστήματος.

Μια πρώτη ματιά στη λίστα των συλληφθέντων οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για άτομα που προέρχονται από διάφορες καταστάσεις, οι οποίες -μεταξύ άλλων- δεν συνδέονταν αναγκαστικά με την ένοπλη πάλη. Σωστά;

Ναι. Ο Τζιόρτζιο Πιετροστέφανι, στρατευμένος της οργάνωσης Lotta Continua, ο οποίος -επιπλέον- είναι πολύ άρρωστος, στα 77 του. Καταδικάστηκε για το θάνατο του επιθεωρητή Καλαμπρέζι, του θεωρούμενου ως άμεσου υπεύθυνου για τη δολοφονία του αναρχικού Τζουζέππε Πινέλλι. Ο Πιετροστέφανι ανέκαθεν δήλωνε αθώος Άλλοι προέρχονται από μικρούς ένοπλους σχηματισμούς της δεκαετίας του ‘70 και άλλοι ακόμα από τις Κόκκινες Ταξιαρχίες (BR).

Προσωπικά, δεν πίστεψα ποτέ ούτε στη χρησιμότητα ούτε στη σχετικότητα της ένοπλης πάλης. Όμως, νομίζω ότι δεν έχει υπάρξει μια οριστική ιστορική αποτίμηση εκείνης της πολύ βίαιης περιόδου, και από πάρα πολλές πλευρές. Είναι έτσι; Και αν ναι, γιατί;

Είναι αλήθεια ότι δεν έχει υπάρξει μια αποτίμηση εκείνου του ιστορικού κύκλου, ώστε να τεθεί στο παρόν και να ειδωθεί και πάλι υπό το φως νέων υποθέσεων που μπορούν να ανατείλουν για να αλλάξει ριζικά -όπως και είναι απαραίτητο- η κατάσταση πραγμάτων. Ή μάλλον, για να το πούμε καλύτερα, η “αποτίμηση” ανατέθηκε στα δικαστήρια, σε εκατοντάδες επί εκατοντάδων πολιτικών δικών, από τις οποίες προέκυψε μια μεγάλη ποσότητα ειδικών κάθε είδους μιας συνομωσιολογίας που στερείται κάθε βάσης. Συνεχίζουν ως σήμερα αυτό το κήρυγμα τους, για να κόβουν και να ράβουν την ιστορική αλήθεια και μαζί με αυτήν τη δυνατότητα για τις νέες γενιές να κοιτάξουν κατάματα τα προβλήματα. Εκδοχές τις οποίες πλέον κανένας δεν νοιάζεται καν να θέσει σε σύγκριση με εκείνα τα δικαστικά έγγραφα που κόστισαν εκατοντάδες χρόνια κάθειρξης στις φυλακές και πάνω στα οποία χτίστηκαν καριέρες καθώς και ένα ολόκληρο σύστημα έκτακτης ανάγκης. Ένας μηχανισμός που ανασχηματίζεται με διάφορες μορφές, μέσα από τις οποίες η αστική τάξη προσπαθεί να κλείσει -προς όφελος της- τους ανοικτούς λογαριασμούς. Κάθε φορά που φάνηκε στον ορίζοντα η δυνατότητα για μια αποτίμηση, για τη ψήφιση μιας αμνηστίας για τους πολιτικούς κρατούμενους, το λεγόμενο “κόμμα της αδιαλλαξίας” -πάντοτε διακομματικό αλλά καθοδηγούμενο από την πρώην αριστερά- ύψωσε τείχος. Πριν από χρόνια, έφτασαν μάλιστα στο σημείο να ψηφίσουν ένα νόμο που καθιστά πρακτικά αδύνατη την έγκριση μέτρων απόδοσης χάρης ή αμνηστίας. Ακόμα και τώρα, η συγκεκριμένη επιχείρηση – θέαμα ενάντια στους πολιτικούς πρόσφυγες στη Γαλλία, έρχεται μετά από μια δειλή ανακοίνωση του Συνταγματικού Δικαστηρίου ενάντια στην ισόβια κάθειρξη χωρίς λήξη ποινής, που θέτει την προδοσία από πλευρά του κρατουμένου ως προϋπόθεση της πρόσβασης του στην αποφυλάκιση υπό όρους, ένα αναπόσπαστο πέρασμα για να μην πεθάνει μέσα στη φυλακή. Η ιστορία όμως διδάσκει ότι το ποντάρισμα στη λήθη δεν αποτέλεσε ποτέ μια καλή επένδυση, γιατί όλα όσα απωθούνται επιστρέφουν με αποκρουστικό τρόπο. Γιατί μια κοινωνία χωρίς μνήμη δεν έχει μέλλον.

Aθήνα, 22 Απριλίου 2021: συστοιχία μαχητικών αεροσκαφών Rafale 4ης γενιάς στον αττικό ουρανό, στα πλαίσια της στρατιωτικής “πολυεθνικής άσκησης μεσαίας κλίμακας Ηνίοχος 2021”. Ή αλλιώς: οι ΝΑΤΟϊκές πρόβες πολέμου που πάνω από τα κεφάλια μας γυρίζουν, γυρίζουν, γυρίζουν…

Αναδημοσίευση κειμένου του φίλου και συντρόφου, πολιτικού κρατούμενου Πολύκαρπου Γεωργιάδη, προφυλακισμένου από το Σεπτέμβρη του 2020 στις φυλακές Λάρισας | Σχεδιασμοί γεωστρατηγικής αναβάθμισης και πολεμική προπαρασκευή του ελληνικού κράτους.

Μέρος πρώτο: Η στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ και η δημιουργία ενός φιλοδυτικού Άξονα στη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή.

Εισαγωγή

Μέσα σ’ ένα ασταθές διεθνές περιβάλλον οξυμένων ανταγωνισμών, παγκοσμίων ανακατατάξεων ισχύος και εύθραυστης ισορροπίας τρόμου, το ελληνικό κράτος ακολουθεί τη δική του πολιτική επιθετικότητα (έστω και υποβασταζόμενη). Ως μεσίτης της ντόπιας αστικής τάξης συμμετέχει -στο βαθμό που αντιστοιχεί στην ισχύ του- στην πάλη για το «διαμελισμό» της Μεσογείου σε ζώνες επιρροής. Στον ανταγωνισμό του με την Τουρκία, το ελληνικό κράτος δεν διστάζει να αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο πολεμικής εμπλοκής και γενικευμένης αιματοχυσίας ανάμεσα στους δύο λαούς. Άλλωστε, τα συνεχή μπρα ντε φερ και οι ανακατατάξεις οικονομικής και εξωοικονομικής ισχύος αργά ή γρήγορα αντανακλώνται και στο πεδίο της στρατιωτικής ισχύος και στην προσπάθεια εξεύρεσης ζωτικών χώρων για το κεφάλαιο με πολεμικούς όρους. Υπό το πρίσμα του έρποντος παγκόσμιου πολέμου για το ξαναμοίρασμα των αγορών και τον έλεγχο των πηγών ενέργειας και των οδών μεταφοράς θα πρέπει να δούμε και τον ελληνοτουρκικό αστικό ανταγωνισμό και τις πολεμικές ιαχές που ακούγονται και από τις δύο πλευρές. Και ακολούθως να εντάξουμε την ένταση του μιλιταρισμού σε Ελλάδα και Τουρκία στην παγκόσμια τάση γενικευμένου υπερεξοπλισμού, όπως δείχνουν και τα στοιχεία του Ινστιτούτου Ερευνών για τη Διεθνή Ειρήνη της Στοκχόλμης (SIPRI). Το 2019 οι παγκόσμιες στρατιωτικές δαπάνες ανήλθαν σε 1,91 τρισεκατομμύρια δολάρια, με βασική αιτία ανόδου την αύξηση της πολεμικής προετοιμασίας των δύο μεγαλύτερων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων του πλανήτη (ΗΠΑ και Κίνα). Όπως αναφέρει το SIPRI: «Οι παράγοντες που οδήγησαν σε αυτή την άνοδο ήταν η αύξηση των δαπανών των ΗΠΑ την τελευταία δεκαετία, που πραγματικά ώθησε το παγκόσμιο σύνολο ακόμα πιο πάνω, και επίσης η συνεχιζόμενη άνοδος και ανάδυση της Κίνας και της Ινδίας που συγκαταλέγονται πλέον στις τρείς χώρες με τις υψηλότερες στρατιωτικές δαπάνες στον πλανήτη». Το χάσμα, βεβαίως, των ΗΠΑ με τις υπόλοιπες χώρες εξακολουθεί να είναι τεράστιο, καθώς το αμερικανικό κράτος καλύπτει το 38% των παγκόσμιων στρατιωτικών δαπανών, ενώ η Κίνα ακολουθεί με το 14%. Οι 29 χώρες του ΝΑΤΟ καλύπτουν περισσότερο από το 50% των παγκόσμιων εξοπλιστικών δαπανών, ενώ οι βασικότεροι εξαγωγείς όπλων για την περίοδο 2015-2019 ήταν οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Γαλλία, η Γερμανία και η Κίνα (1). Τέλος, 9 είναι τα κράτη που κατέχουν πυρηνικά όπλα, με τη Ρωσία και τις ΗΠΑ να διαθέτουν το 90% των πυρηνικών κεφαλών (2). Από τον Οκτώβριο του 2018 οι ΗΠΑ αποχώρησαν από τη “Συνθήκη Πυρηνικών Δυνάμεων Μέσου Βεληνεκούς”, που είχε υπογραφτεί το 1987 με την ΕΣΣΔ.

Αυτή η κούρσα εξοπλισμών αναμένεται να μετριαστεί λόγω της υπερσυσσώρευσης χρεών και των δημοσιονομικών εκτροχιασμών των ανεπτυγμένων κρατών, καθώς η υγειονομική/οικονομική κρίση δημιούργησε συνθήκες έκτακτης ανάγκης για την καπιταλιστική οικονομία. Ωστόσο, η γενική κατεύθυνση είναι σαφής: η όξυνση των ανταγωνισμών ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος δημιουργεί και την ακόλουθη ανάγκη για ενδυνάμωση της στρατιωτικής τους ισχύος, με ορατό τον κίνδυνο ξεσπάσματος γενικευμένου αιματοκυλίσματος. Και μέσα σ’ αυτή την παγκόσμια αρένα συμφερόντων το ελληνικό κράτος δεν είναι “ουδέτερο” ή “Νησίδα σταθερότητας”, αλλά παίρνει κι αυτό θέση μάχης.

«Είμαστε έτοιμοι να τα κάνουμε όλα Κούγκι για την εξυπηρέτηση των εθνικών συμφερόντων» (δηλαδή για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης). Αυτή η πολεμική ιαχή ακούστηκε από τον στρατηγό εν αποστρατεία και βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, Νίκο Μανωλάκο, ο οποίος συμπλήρωσε σε συνέντευξή του στην ΕΡΑ1, πως βασικός κυβερνητικός στόχος είναι η ενδυνάμωση του πεδίου ισχύος του ελληνικού κράτους σε διπλωματικό και στρατιωτικό επίπεδο: «Στις ένοπλες δυνάμεις υπάρχουν εξελίξεις που ακόμα δεν μπορείτε να τις δείτε». Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, πρώην υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας και πρώην επίτροπος Μετανάστευσης, Εσωτερικών Υποθέσεων και Ιθαγένειας της Ε.Ε. δήλωσε για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις: «Οι διεθνείς διαφορές διευθετούνται με τρεις τρόπους. Ή με απευθείας συνομιλίες ή μέσω διεθνούς διαιτησίας ή τέλος με πόλεμο. Εκεί που οδηγηθήκανε τα τελευταία χρόνια οι σχέσεις μας, καλούμεθα να απαντήσουμε σε ένα ερώτημα: διάλογος ή σύγκρουση». Ταυτόχρονα, ο υπουργός Εθνικής “Αμύνης”, Νίκος Παναγιωτόπουλος, παραδέχθηκε πως στην παρατεταμένη ελληνοτουρκική κρίση του καλοκαιριού του 2020 οι δύο χώρες έφτασαν τρεις φορές κοντά στο ξέσπασμα θερμού επεισοδίου με καθολική κινητοποίηση των ενόπλων δυνάμεών τους. Λίγους μήνες αργότερα είδαμε την επανέναρξη των διερευνητικών επαφών ανάμεσα στα δύο κράτη, οι οποίες είχαν διακοπεί μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα εναντίον του Ερντογάν το 2016, το οποίο χρεώνεται από την τουρκική πλευρά σε αμερικανικό δάχτυλο. Ταυτόχρονα ξεκινάει και ο διάλογος για το κυπριακό υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, που βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή εξ αιτίας τόσο της επιμονής του καθεστώτος Ερντογάν για διχοτόμηση του νησιού με λύση δυο κρατών όσο και της σημαντικής γεωστρατηγικής και ενεργειακής σημασίας του νησιού, που χαρακτηρίζεται ως το “περιφερειακό αεροπλανοφόρο της Δύσης”.

Παρατηρούμε λοιπόν μια διαδικασία μακρόσυρτων διαπραγματεύσεων ανάμεσα στις δύο αστικές τάξεις, οι οποίες περιλαμβάνουν τόσο τη διπλωματική “ήπια ισχύ” (π.χ. η απελπισμένη προσπάθεια της ελληνικής κυβέρνησης ώστε να επιβάλλει η Ε.Ε. κυρώσεις εναντίον της Τουρκίας), όσο και την πολεμική προετοιμασία. Μια τυχαία ή προσχεδιασμένη σύγκρουση στην Ανατολική Μεσόγειο ή στο Αιγαίο ενδεχομένως να έχει απρόβλεπτες συνέπειες, καθώς οι δύο αστικές τάξεις σαν έτοιμες από καιρό είναι πλήρως προετοιμασμένες για το σενάριο της διευθέτησης των διαφορών τους μέσω πολεμικής σύγκρουσης. Το φιλειρηνικό προφίλ που οικοδομεί το ελληνικό κράτος είναι ακόμα μια επικοινωνιακή απάτη, αφού μετά την κρίση των Ιμίων έχει υιοθετήσει ως αποτρεπτικό δόγμα την πολιτική της “ευέλικτης ανταπόδοσης” εκφράζοντας την πρόθεση απάντησης σε οποιαδήποτε επιθετική (εντός ή εκτός εισαγωγικών) κίνηση της Τουρκίας με τη δημιουργία ισοδύναμου τετελεσμένου. Η διολίσθηση, όμως, σε μια πολεμική διαπραγμάτευση κουβαλά κινδύνους πλήρους επικράτησης της βαρβαρότητας, αφού το ελληνικό κράτος έχει ανασύρει από την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου τη στρατηγική της Αμοιβαίας Εξασφαλισμένης Καταστροφής (Mutual Assured Destruction). Από την άλλη, η τουρκική πολεμική μηχανή είναι ακόμα πιο ετοιμοπόλεμη και έμπειρη καθώς δοκιμάζεται σε πολλά μέτωπα ταυτόχρονα με μεγάλες επιτυχίες για λογαριασμό του τουρκικού κεφαλαίου. Η Τουρκία έχει επενδύσει τα τελευταία χρόνια περίπου 1,5 δισεκατομμύριο ευρώ σε έρευνες υδρογονανθράκων, γεγονός που είναι ενδεικτικό για το ποιες είναι οι πραγματικές αιτίες της ελληνοτουρκικής αστικής σύγκρουσης, οι οποίες κρύβονται κάτω από το μανδύα του “πατριωτισμού”.

Ρόλο διαιτητή στη σύγκρουση παίζουν οι ΗΠΑ, οι οποίες ανησυχούν πως μια υλική ρήξη στις σχέσεις των δυο νατοϊκών συμμάχων θα ενδυναμώσει το ρόλο της Ρωσίας: «Αν θα υπάρξει οποιαδήποτε κλιμάκωση, οι μόνοι που θα επωφελούντο από αυτή, θα ήταν οι αντίπαλοί μας. Ο νικητής θα είναι ο Βλαντιμίρ Πούτιν. Είναι αυτοί που αντιτίθενται στην ευρωατλαντική κοινότητα με τις αξίες και τις αρχές που αυτή και οι θεσμοί της αντιπροσωπεύει» (συνέντευξη του Τζέφρι Πάιατ στο Mega, Μάιος του 2020). Τον Ιούλιο του 2020 ο τότε βοηθός υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μάθιου Πάλμερ, δήλωσε σχετικά: «Επικεντρωνόμαστε στην Ανατολική Μεσόγειο ως περιοχή αυξανόμενης στρατηγικής σημασίας και στρατηγικού ανταγωνισμού. Οι Ρώσοι είναι εκεί. Οι Κινέζοι είναι εκεί. Και σε περιφερειακό επίπεδο οι Ιρανοί είναι εκεί. Θέλουμε οι ΗΠΑ να είναι εκεί και να ανταγωνίζονται για θετική επιρροή […] Αυτή είναι μια περιοχή με σημαντικό στρατηγικό περιεχόμενο για τις ΗΠΑ. Δεσμευόμαστε να εμβαθύνουμε και να ενισχύσουμε τις εταιρικές σχέσεις ασφαλείας και τις ευρείες σχέσεις που έχουμε σε ολόκληρη την περιοχή, συμπεριλαμβανομένης της Κυπριακής Δημοκρατίας, καθώς και με τους συμμάχους μας, όπως η Τουρκία, η Ελλάδα, το Ισραήλ και άλλα κράτη στην περιοχή» (3).

Το ελληνικό κράτος, παρά την οικονομική του χρεωκοπία, αποπειράται να εξισορροπήσει το ισοζύγιο στρατιωτικής ισχύος με τον προγραμματισμό -εν μέσω πανδημίας- ενός κοστοβόρου εξοπλιστικού προγράμματος ύψους 10-12 δισεκατομμυρίων ευρώ, το οποίο εξήγγειλε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην ομιλία του στο Thessaloniki Helexpo Forum, τον Σεπτέμβριο του 2020. Σύμφωνα με τον πρωθυπουργό, σκοπός του υπερεξοπλισμού είναι η απάντηση στην “τουρκική προκλητικότητα” μέσω του πολλαπλασιασμού της ισχύος, της λειτουργικότητας και της αποτελεσματικότητας των ελληνικών όπλων: «Ήρθε η ώρα να ενισχύσουμε τις ένοπλες δυνάμεις ως παρακαταθήκη για την ασφάλεια της χώρας». Στο πλαίσιο αυτό προανήγγειλε την αγορά 18 γαλλικών αεροσκαφών Rafale (12 μεταχειρισμένα και 6 του κουτιού), 12-24 αμερικανικών F35, 4 φρεγατών (με ταυτόχρονη αναβάθμιση και εκσυγχρονισμό των ήδη υπαρχόντων), 4 ελικόπτερα Romeo, πυραύλων αέρος-αέρος meteor, πυραύλων Scalp και Exocet, την αναβάθμιση 84 F16 σε κατηγορία Viper (η οποία υπολογίζεται να ολοκληρωθεί το 2027 και να κοστίσει πάνω από 1 δισ. δολάρια), την πρόσληψη 15.000 επαγγελματιών οπλιτών και την ενίσχυση της εγχώριας πολεμικής βιομηχανίας. Ενδεικτικός της πολεμικής προπαρασκευής του ελληνικού κράτους εν μέσω υγειονομικής κρίσης, είναι ο κρατικός προϋπολογισμός για το 2021, ο οποίος προβλέπει μείωση των δαπανών για την υγεία κατά 572 εκατομμύρια ευρώ(4) και ταυτόχρονη θεαματική αύξηση των εξοπλιστικών δαπανών, παρότι το ΑΕΠ της χώρας βυθίστηκε στα 162,7 δισ. ευρώ, χάνοντας 20 δισ. ευρώ σε ένα έτος. Απ’ αυτόν τον πακτωλό χρημάτων (5,5 δισ. ευρώ για το 2021), τα 2,5 δις αφορούν την αγορά Rafale, τα οποία ήδη έχουν αρχίσει να ενσωματώνονται στην πολεμική μηχανή του ελληνικού κράτους με τη διεξαγωγή της άσκησης “Σκύρος 2021” (Φεβρουάριος 2021), η οποία χαρακτηρίστηκε ως: «μήνυμα στην Άγκυρα». Κατά τη διάρκεια της ψήφισης της αγοράς των Rafale από το ελληνικό κοινοβούλιο, ο υπουργός “Άμυνας” μίλησε για συνολική προσπάθεια επαύξησης της μαχητικής ικανότητας του ελληνικού στρατού, η οποία θα είναι διαρκής και εντατική: «Είναι μια εθνική υπόθεση κυριολεκτικά, που καθίσταται επιτακτική λόγω της παρούσης γεωπολιτικής κατάστασης, με τις πολλές και σύνθετες προκλήσεις και απειλές στην ευρύτερη περιοχή μας». Αξίζει να σημειωθεί η διακομματική συναίνεση, με τον ΣΥΡΙΖΑ να διεκδικεί το δικό του μερίδιο στο χτίσιμο της πολιτικής αυτής: «Οι σχέσεις με το Ισραήλ, με την Αίγυπτο ή με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα χτίστηκαν κατά 90% στα χρόνια της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και οι σχέσεις με τη Γαλλία χτίστηκαν στα χρόνια τα δικά μας». (δηλώσεις του εισηγητή του ΣΥΡΙΖΑ, Γ. Τσίπρα).

Ωστόσο, οι υπερεξοπλισμοί αυτοί δεν μπορούν να ανατρέψουν τον ελληνοτουρκικό συσχετισμό δύναμης. Έτσι κι αλλιώς, πάγιο δόγμα της αμερικανικής πολιτικής στην περιοχή είναι η πάση θυσία αποφυγή της απόκτησης στρατιωτικής υπεροχής κάποιας από τις δύο χώρες έναντι της άλλης και η διατήρηση μιας ισορροπίας δύναμης υπό τον έλεγχο των ΗΠΑ. Η Τουρκία, παρά την οικονομική κρίση που αντιμετωπίζει και παρά τις διαρκείς τριβές στις σχέσεις της με τις ΗΠΑ και την ΕΕ, παραμένει μια πολύ ισχυρή περιφερειακή δύναμη με βλέψεις πλανητικής ακτινοβολίας. Η κυβερνητική προπαγάνδα περί “απομονωμένης” Τουρκίας είναι σαφώς μια γελοιότητα που εντάσσεται στο πλαίσιο της αντιμετώπισης υπαρκτών ζητημάτων μέσα από την κατασκευή μιας γιγαντιαίας επικοινωνιακής φούσκας (καταδικασμένης να σκάσει θορυβωδώς). Το τουρκικό κράτος εδώ και χρόνια έχει προχωρήσει σε μια μεθοδική αύξηση των συντελεστών ισχύος του, δίνοντας ιδιαίτερη βαρύτητα στους τομείς της στρατιωτικής ικανότητας, του στρατηγικού σχεδιασμού και της πολιτικής βούλησης, όπως περιγράφεται από το λεγόμενο δόγμα Νταβούτογλου. Η τουρκική οικονομία ανήκει στις 20 μεγαλύτερες οικονομίες του πλανήτη και συμμετέχει στους G20, ενώ ο στρατός της είναι από τους ισχυρότερους της ΝΑΤΟϊκής συμμαχίας. Το ΝΑΤΟ ανέθεσε στην Τουρκία για το 2021 τη διοίκηση 6.500 ειδικά εκπαιδευμένων στρατιωτών της Δύναμης Ταχείας Αντίδρασης, ενώ την ίδια ώρα συσφίγγει τους στρατιωτικούς της δεσμούς με τη Βρετανία(5). Ταυτόχρονα, το τουρκικό κράτος προχωρά σε φιλόδοξες απόπειρες ενεργειακής και εξοπλιστικής αυτάρκειας:

-Στο πρώτο πεδίο φιλοδοξεί να εγκαταστήσει σταθμούς παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με πυρηνική τεχνολογία, με τον πυρηνικό σταθμό στο Ακούγιου να είναι υπό κατασκευή και να αναμένεται η λειτουργία του από το 2023. Βασική επιδίωξη της Τουρκίας είναι η διέλευση αγωγών φυσικού αερίου από το έδαφός της, με σκοπό τη λήψη μεριδίου του διερχόμενου αερίου για την κάλυψη των τεράστιων ενεργειακών της αναγκών. Σκοπός της είναι να εκμεταλλευτεί την προνομιακή γεωγραφική της θέση για τον έλεγχο «σχεδόν όλων των εναλλακτικών και μη οδών μεταφοράς του αερίου από την Κασπία και τη Μέση Ανατολή και τη Ρωσία προς την Ευρώπη, ενώ επιπρόσθετα συνεχίζει να επιδιώκει την υλοποίηση και άλλων παρόμοιων έργων μεταφοράς αερίου προς την Ευρώπη πχ από το Ιράκ, το Κατάρ, ακόμη και από τη ΝΑ Μεσόγειο μέσα από την επικράτειά της».(6)

-Στο δεύτερο πεδίο, η Τουρκία επιδιώκει την απεξάρτησή της από τις ξένες πολεμικές βιομηχανίες και την ενδυνάμωση της δικής της, υλοποιώντας πρόγραμμα κατασκευής εθνικού πολεμικού πλοίου και εθνικού τυφεκίου και ετοιμάζοντας με τη βοήθεια της Ιταλίας και της Ισπανίας την κατασκευή του αεροπλανοφόρου ANADOLU. Επιπλέον, τα εξοπλισμένα drones τουρκικής κατασκευής θεωρούνται επιτυχημένα σε διάφορα θέατρα στρατιωτικών επιχειρήσεων (Συρία, Λιβύη, Αζερμπαϊτζάν)(7). Τα drones “Μπαϊρακτάρ”, μάλιστα, κατασκευάστηκαν από την Τουρκία με βρετανική τεχνολογική βοήθεια. Μέσα σε λίγα χρόνια η τουρκική πολεμική βιομηχανία κατάφερε να αυξήσει θεαματικά τη συμμετοχή της στον εξοπλισμό των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας από το 20% στο 65%. Παράλληλα, αυξάνει το μερίδιό της στις εξαγωγές όπλων, καταλαμβάνοντας τη 14η θέση παγκοσμίως. Κι όλα αυτά παρά τις κυρώσεις που επέβαλαν οι ΗΠΑ εξαιτίας της αγοράς από τη Ρωσία των αντιαεροπορικών συστημάτων S-400 (8).

Τέλος, η “απομονωμένη” Τουρκία έχει πολύπλευρη οικονομική, διπλωματική και στρατιωτική παρουσία και ερείσματα σε πλήθος χωρών (Αζερμπαϊτζάν, Κύπρος, Συρία (9), Λιβύη, Ιράκ, Κατάρ, Αλγερία, Τυνησία, Αλβανία, Αφγανιστάν, Παλαιστίνη, Ουκρανία, Σομαλία κλπ). Είναι σαφές, λοιπόν, πως δεν αρκεί μονάχα η αγορά μερικών όπλων από τις ΗΠΑ και τη Γαλλία ώστε η Ελλάδα να αντισταθμίσει την τουρκική υπεροχή. Το ελληνικό κράτος προσπαθεί να καλύψει την απόσταση που το χωρίζει από τον βασικότερό του εχθρό (και ταυτόχρονα ΝΑΤΟϊκό σύμμαχο)(10) και να αναβαθμιστεί γεωστρατηγικά στην περιοχή των Βαλκανίων, της ΝΑ Μεσογείου και της Β. Αφρικής με μια σειρά διπλωματικών, οικονομικών και στρατιωτικών κινήσεων οι οποίες βρίσκονται σε σχέση αλληλοδιαπλοκής και αλληλοδιείσδυσης. Δύο βασικοί πυλώνες της πολιτικής αυτής είναι:

-Η πλήρης υπαγωγή της οικονομικής, ενεργειακής διπλωματικής και στρατιωτικής πολιτικής του ελληνικού κράτους στις επιδιώξεις των μεγάλων δυνάμεων του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού (και κυρίως σ’ αυτές των ΗΠΑ). Σε αντίθεση με την Τουρκία που διαθέτει το εκτόπισμα ώστε να ακολουθεί πολυπαραγοντική εξωτερική πολιτική, κάνοντας ασκήσεις ισορροπίας ανάμεσα στις ΗΠΑ, την ΕΕ και τη Ρωσία, τα περιθώρια του εξαρτημένου ελληνικού καπιταλισμού είναι περιορισμένα. Η μετατροπή του ελληνικού κράτους σε “γεωπολιτικό μεντεσέ”, σε προκεχωρημένο φυλάκιο του ΝΑΤΟ και η πρόσδεση στο άρμα του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού αποτελούν τις βασικές προϋποθέσεις για τη γεωστρατηγική αναβάθμισή του. Επιπλέον, η Ελλάδα καλείται να παίξει το ρόλο του αναχώματος στην “κακοήθη ρωσική και κινεζική επιρροή” και εν ανάγκη να πάρει τα ρίσκα ακόμα και για απόκτηση νέων εχθρών (11). Η τυχοδιωκτική αυτή πολιτική βάζει τη χώρα στη δίνη ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και μετατρέπει το ελληνικό έδαφος σε πιθανό στόχο, καθώς Ρωσία και Ιράν έχουν προειδοποιήσει πως αν απειληθεί η ασφάλειά τους θα προχωρήσουν σε πυραυλικά χτυπήματα εναντίον αμερικανικών βάσεων σε οποιαδήποτε χώρα.

-Η δημιουργία συμμαχιών και πολεμοκάπηλων αξόνων με κράτη της ευρύτερης περιοχής, υπό την προστασία και την καθοδήγηση των ΗΠΑ (και δευτερευόντως της Γαλλίας). Κεντρικό ρόλο σ’ αυτές τις επιδιώξεις παίζει η στρατηγική συμμαχία μες το Ισραήλ, μέσα από την οποία το μεν Ισραήλ αποκτά στρατηγικό βάθος και ανοίγει δίοδο για μεταφορά ενέργειας στην Ευρώπη και η δε Ελλάδα αυξάνει τους συντελεστές ισχύος της για να αντισταθμίσει την τουρκική υπεροχή. Ταυτόχρονα, η Ελλάδα προχωρά στη δημιουργία “συνασπισμών ευκολίας” με εκείνα τα αντιδραστικά αραβικά καθεστώτα που εξομαλύνουν τις σχέσεις τους με το Ισραήλ, στο πλαίσιο των αμερικανικών σχεδιασμών για τη Νέα Μέση Ανατολή.

Στο πρώτο μέρος του κειμένου θα εξετάσουμε αρκετές από τις όψεις της ελληνοϊσραηλινής στρατηγικής συμμαχίας, ενώ θα ακολουθήσει κι ένα δεύτερο μέρος που θα εξετάσει το πλαίσιο των σχέσεων του ελληνικού κράτους με τις ΗΠΑ.

Continue reading →