Όταν το Σάββατο 28/12/13 ξεκινήσαμε για μια πολιτική παρέμβαση σε σταθμούς του ησαπ ενάντια στα κρατικά πογκρόμ του “ξένιου δία” και τα κέντρα κράτησης μεταναστών/τριών γνωρίζαμε εξ’ αρχής ποιους έχουμε απέναντί μας. Ένα κράτος που διαρκώς ρέπει προς τον ολοκληρωτισμό και εφαρμόζει μια ρατσιστική μεταναστευτική πολιτική που διεξάγεται με όρους στρατιωτικής επιχείρησης. Μια αστυνομία, η οποία όχι μόνο απολαμβάνει νόμιμα υπερεξουσίες, αλλά έχει και το de facto δικαίωμα να υπερβαίνει το νόμο όπου και όποτε γουστάρει. Εκείνο το εκφασισμένο/ρατσιστικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, το οποίο, καθώς συντονίζεται με τις κρατικές πολιτικές, θεωρεί πως χωρίς κανένα κόστος μπορεί να λέει και να κάνει το οτιδήποτε ενάντια στους μετανάστες.

Γνωρίζαμε, επίσης, με ποιους και ποιες θέλουμε να συναντηθούμε. Εκείνους τους ανθρώπους που νιώθουν την ανάγκη της αντιπαράθεσης με τη βαρβαρότητα που εξαπλώνεται, όσο και αυτούς/ες που λόγω θέσης δέχονται με μεγαλύτερη ένταση τη βία της.  Γι’ αυτό και μερικές συλλογικότητες της περιοχής και του ευρύτερου κέντρου αποφασίσαμε να συνδιοργανώνουμε μια σειρά ανάλογων παρεμβάσεων που καταλήγουν σε μια διαδήλωση στις 11/1/14. Γι’ αυτό φροντίσαμε τα κείμενα, οι αφίσες, τα τρικάκια που είχαμε μαζί μας να είναι σε 7 διαφορετικές γλώσσες. Γι’ αυτό και επιλέξαμε τις πολυφυλετικές γειτονιές των πατησίων, του αγ. νικολάου, της βικτώριας ως το πεδίο δράσης μας. Γειτονιές όπου καθημερινά διεξάγεται ένα πραγματικό ανθρωποκυνηγητό της αστυνομίας με στόχο τους μετανάστες και όπου η ιερή συμμαχία μπάτσοι-φασίστες-μαφία-ρατσιστικές επιτροπές κατοίκων έχει γράψει τις λαμπρότερες σελίδες της πρόσφατης ιστορίας της. Πογκρόμ, ρατσιστικές επιθέσεις, επέκταση της μαφίας, διαρκείς αστυνομικοί έλεγχοι, προσαγωγές και συλλήψεις με κριτήριο το χρώμα, βασανιστήρια στα τμήματα…

Εκείνο όμως που δεν γνωρίζαμε εκείνο το μεσημέρι ήταν ότι πολύ σύντομα εμείς οι ίδιοι/ες θα ερχόμασταν αντιμέτωποι/ες με αυτήν ακριβώς τη συνθήκη ενάντια στην οποία είχαμε αποφασίσει να δράσουμε, ότι μέσα σε λίγες ώρες θα τους συναντούσαμε σχεδόν όλους κατά πρόσωπο, εχθρούς και φίλους.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Στο σταθμό του αγ. νικολάου, καθώς εξελίσσεται η προπαγάνδιση της διαδήλωσης ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις επιχειρήσεις του “ξένιου δία”, περίοικοι, γνωστοί για τη ρατσιστική τους δράση στην περιοχή, επιχειρούν να επιτεθούν αρχικά λεκτικά και στην συνέχεια με ξύλινο κοντάρι σε συντρόφους – προφανώς διαφωνώντας με το περιεχόμενο όσων μοιράζονταν – και αντιμετωπίζονται. Στην πλ. βικτωρίας ομάδες “δίας” και “δέλτα”, και ενώ συνεχίζεται το μοίρασμα, μας επιτίθενται και συλλαμβάνουν 12 άτομα, μεταξύ των οποίων και έναν άσχετο με την παρέμβαση, που περίμενε στην αποβάθρα το τρένο για τον πειραιά. Η σύλληψη εξελίσσεται με την γνωστή ευγένεια και τυπικότητα που χαρακτηρίζει τους έλληνες μπάτσους και οι 12 παίρνουμε το καράβι για τη ΓΑΔΑ. Μετά την πολύωρη παραμονή στο τμήμα “αντιμετώπισης ρατσιστικής βίας”, τις διαπιστεύσεις και την γλυκιά παρεούλα με τους μονοκύτταρους των “δίας” και “δέλτα” μας οδηγούν στην άσπρη τζαμαρία για αναγνώριση. Λίγο αργότερα μας ανακοινώνουν ότι έχουμε συλληφθεί. Αποτυπώματα, ξανά αναμονή και κοντά στα μεσάνυχτα οι δικηγόροι μας παρουσιάζουν το κοστουμάκι που πρόχειρα ράφτηκε για μας στα γραφεία της κρατικής ασφάλειας: κάμποσα κακουργήματα για όλους και κάποιοι αναγνωρισμένοι ως φυσικοί αυτουργοί της “απόπειρας βαριάς σκοπούμενης σωματικής βλάβης”. Η γελοιότητα της όλης υπόθεσης απογειώνεται, όταν ανάμεσα στους αναγνωρισμένους από τα “θύματα” της επίθεσης βρίσκεται και ο άσχετος που περίμενε το τρένο.

Με τα πολλά καταλήξαμε στα κρατητήρια. Εκεί, μεταξύ άλλων, επιβεβαιώσαμε ότι το κρατητήριο της ΓΑΔΑ, όπως και τα περισσότερα τμήματα της χώρας, λειτουργεί ως άτυπο κέντρο κράτησης μεταναστών “χωρίς χαρτιά”. Τις δυο μέρες που μείναμε εκεί γνωρίσαμε ανθρώπους από ασία και αφρική που κρατούνται για μήνες χωρίς να έχουν τελέσει κάποιο ποινικό αδίκημα και γυναίκες ρομά, θύματα των επιχειρήσεων “καλλωπισμού” του κέντρου της αθήνας. Ανθρώπους στους οποίους αρνούνται στοιχειώδη δικαιώματα που οι περισσότεροι από εμάς ως “έλληνες πολίτες” απολαμβάνουμε ακόμα και από τη θέση του κρατούμενου ή του κατηγορούμενου. Ορισμένοι ήταν ήδη 6 μήνες σε διάφορα τμήματα και οι περισσότεροι δεν ήταν σε θέση να γνωρίζουν πολύ βασικά στοιχεία για το μέλλον που τους επιφυλάσσεται. Ούτε για το πού και πόσο θα κρατηθούν, ούτε για το αν και πότε θα απελαθούν. Άνθρωποι που παρ’ όλα αυτά ξέρουν να μένουν αξιοπρεπείς και χαμογελαστοί. Μοιραστήκαμε τα λίγα πράγματα που μας επιτρέπονταν εκεί μέσα, ανταλλάξαμε εμπειρίες και απόψεις, αποχωριστήκαμε με συγκίνηση και επιβεβαιώσαμε πως η αλληλεγγύη και το βίωμα της κοινής θέσης είναι αυτό που δίνει δύναμη και κουράγιο μέσα σε εκείνο το ζόφο.

Την κυριακή το πρωί πηγαίνουμε στη σήμανση και στη συνέχεια περνάμε εισαγγελέα. Εκεί το παραφουσκωμένο κατηγορητήριο των μπάτσων μετατρέπεται σε δυο πλημμελήματα – “επικίνδυνες σωματικές βλάβες”, “αντίσταση κατά της αρχής” – και ξαναπερνάμε την τυπική διαδικασία μέχρι να επιστρέψουμε στα κρατητήρια. Όμως αυτή τη φορά κάτι δεν πάει καλά. Ενώ σε όλους μας παραδίδονται οι ταυτότητες, στο σύντροφο E.M., που είναι αλβανικής καταγωγής, του κρατάνε το διαβατήριο χωρίς να μας εξηγούν το λόγο, πράγμα που μας βάζει σε υποψίες. Παρά τις διαμαρτυρίες μας, το ίδιο συμβαίνει και το επόμενο πρωί λίγο πριν ξεκινήσουμε για τα δικαστήρια. Στην αίθουσα του δικαστηρίου πια, μέχρι να αρχίσει η διαδικασία, μαθαίνουμε από τους δικηγόρους ότι για τον σύντροφό μας υπάρχει εντολή κράτησης από την αστυνομία με σκοπό την απέλαση. Προφανώς, οι μπάτσοι ενεργοποιούν τη διάταξη που υφίσταται στον καινούργιο μεταναστευτικό κώδικα, η οποία τους δίνει το δικαίωμα να κρατάνε και να απελαύνουν μετανάστες, εφόσον οι ίδιοι κρίνουν ότι αποτελούν κίνδυνο για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια. Είναι η ίδια περίπτωση με τους δύο μικροπωλητές από την ΑΣΟΕΕ, οι οποίοι, παρά το γεγονός ότι αθωώθηκαν από το δικαστήριο, συνεχίζουν να κρατούνται στο Α.Τ. εξαρχείων.

Το δικαστήριο αποφασίζει την αναβολή της δίκης για τις 8/1/14 και μας αφήνει ελεύθερους. Παρ’ όλα αυτά, οι μπάτσοι επιμένουν στην κράτηση του συντρόφου. Οι σύντροφοι/ισσες που βρίσκονται στην αίθουσα με την μαχητική τους στάση προσπαθούν να αποτρέψουν την όλη διαδικασία. Επικρατεί αναστάτωση, η έδρα βρίσκεται σε αμηχανία καθώς εγκαλείται από το ακροατήριο, η δύναμη της αστυνομίας που βρίσκεται στην αίθουσα χάνει τον έλεγχο, ενώ τελικά χρειάζεται η παρέμβαση των ματ για να ολοκληρωθεί η απαγωγή του συντρόφου. Στη συνέχεια, ο Ε.Μ. οδηγείται στα κολαστήρια της πέτρου ράλλη, όπου ταλαιπωρείται μια μέρα μέχρι την απελευθέρωσή του το επόμενο μεσημέρι. Μια σημείωση μόνο για την συνθήκη που επικρατεί εκεί: μεγάλο μέρος των έγκλειστων δήλωναν ότι θα προτιμούσαν να βρίσκονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως η αμυγδαλέζα, παρά στη μαύρη τρύπα του “αλλοδαπών”. Λίγο νωρίτερα στη ΓΑΔΑ κρατούμενοι μας είχαν πει την ίδια – τηρουμένων των αναλογιών – ιστορία: καλύτερα εδώ, παρά στο Α.Τ. του άγιου παντελεήμονα… Μεταξύ κόλασης και κόλασης.

Παρά την ταλαιπωρία που υποστήκαμε και το γεγονός ότι αντιμετωπίζουμε κατηγορίες, από αυτή την εμπειρία βγαίνουμε πιο δυνατές και δυνατοί. Και αυτό το οφείλουμε πρώτα απ’ όλα σε όλες τις συντρόφισσες και τους συντρόφους που αγκάλιασαν τον αγώνα μας, που βρέθηκαν το σάββατο το βράδυ και τη δευτέρα το απόγευμα έξω από τη ΓΑΔΑ, την κυριακή και τη δευτέρα στα δικαστήρια, την τρίτη το πρωί στην πέτρου ράλλη. Το οφείλουμε στα αμήχανα βλέμματα των μπάτσων, όταν κάθε προσπάθειά τους να μας σπάσουν σε μονάδες έπεφτε στο κενό. Το οφείλουμε, τέλος, σε εκείνους τους κρατούμενους, μετανάστες ή μη, που, παρά το γεγονός ότι έχουν πιαστεί στα δίχτυα της μηχανής, υπό τις πιο δυσμενείς συνθήκες, παραμένουν αξιοπρεπείς, μαχητικοί και ανθρώπινοι.

Από εδώ και στο εξής, συνεχίζουμε πιο σίγουροι/ες για τις επιλογές μας, πιο αποφασισμένοι/ες για τη σημασία τους σε τούτη τη δυστοπία. Γιατί χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο για να γκρεμίσουμε τα τείχη που χωρίζουν εμάς από τους άλλους.

2/01/2014

πηγή: http://nolager.espiv.net/index.php/ylikoallwn/keimenaallwn/61-11