Από τις 28 ως τις 30 Ιούνη πραγματοποιείται στη Μαδρίτη η Σύνοδος Κορυφής των κρατών – μελών του ΝΑΤΟ. Μια σύνοδος που φέρει όλα τα χαρακτηριστικά ενός πολεμικού συμβουλίου αυτής της αιματοβαμμένης “Ευρωατλαντικής Συμμαχίας”, η οποία διαχρονικά -από την ίδρυση της το 1949 μέχρι και σήμερα- σπέρνει, πυροδοτεί και συντηρεί ανά τον κόσμο Χούντες & Προσφυγιά, Θάνατο & Πολέμους. Μια Σύνοδος που διεξάγεται ένα τετράμηνο έπειτα από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, με την οποία κορυφώνεται ο ιμπεριαλιστικός Πόλεμος που μαίνεται στο ανατολικό ευρωπαϊκό μέτωπό του εδώ και μια οκταετία.

[…] Ένας Πόλεμος που αποτέλεσε το ιστορικό σημείο ρήξης, μέσα στο εξελισσόμενο ενδο-ιμπεριαλιστικό ξαναμοίρασμα του κεφαλαιοκρατικού κόσμου σε σφαίρες επιρροής και την κορύφωση της στρατηγικής περικύκλωσης της Ρωσίας, που αποτελεί (διακηρυγμένο πλέον) στόχο των ΗΠΑ, μέσω της επέκτασης του ΝΑΤΟ, από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 κι έπειτα, σε αντίθεση με τις μεταψυχροπολεμικές δεσμεύσεις του, στην ανατολική Ευρώπη του πάλαι ποτέ “Συμφώνου της Βαρσοβίας”.

Ένας Πόλεμος μέσα στον οποίο ο ελληνικός αστισμός (τόσο στην εθνικιστική όσο και στην “κοσμοπολίτικη” εκδοχή του) και το Κράτος του δεν στέκουν ουδέτερα αλλά αντίθετα, έχουν φροντίσει να γίνει σαφές το διακομματικό δόγμα “Ανήκομεν εις τη Δύσιν” […] [*]

Βασικό επίδικο της συγκεκριμένης Συνόδου αυτών των αιματοβαμμένων φονιάδων των λαών αποτελεί η εμπέδωση της νέας “Στρατηγικής Αντίληψης του ΝΑΤΟ”, μέσα από την ένταξη των σκανδιναβικών (πάλαι ποτέ λεγόμενων “ουδέτερων”) κρατών της Σουηδίας και της Φιλανδίας (στην οποία -τουλάχιστον ως τώρα…- προβάλει βέτο η Τουρκία), την περαιτέρω ενίσχυση της ΝΑΤΟικής στρατιωτικής παρουσίας στην ανατολική Ευρώπη, την αύξηση της στρατιωτικής βοήθειας προς το ουκρανικό φασιστικό καθεστώς του πρώην γελωτοποιού & νυν μαριονέτα των ΗΠΑ Ζελένσκι (αλλά και προς τις ένοπλες δυνάμεις των χωρών της Βαλτικής που συνορεύουν με τη Ρωσία), την πρόβλεψη για μια πιο αναβαθμισμένη ευρωατλαντική στρατιωτική παρουσία στη Μέση Ανατολή και την ανατολική Μεσόγειο, καθώς επίσης και μέσα από την επεξεργασία ενός πιο ολοκληρωμένου σχεδιασμού για την συνολική αναχαίτιση της αυξανόμενης γεωπολιτικής ισχύος της Κίνας.

Πολεμικές στρατηγικές και τακτικές μέσα από τις οποίες το ενδεχόμενο ενός γενικευμένου θερμοπυρηνικού Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου γίνεται όλο και πιο απτό, από το νότιο Ειρηνικό ως την Αρκτική και από την Ευρώπη ως την Ασία, ώστε οι ΗΠΑ (με τη βοήθεια “εταίρων & συμμάχων”) να διατηρήσουν -στα πλαίσια των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και των καπιταλιστικών συσχετισμών- την ολοένα και εντονότερα αμφισβητούμενη πρωτοκαθεδρία τους.

Μέσα σε αυτήν την πυρακτωμένη συνθήκη, το Κράτος της Γ’ ελληνικής “Δημοκρατίας”, μέσω της νεοφιλελεύθερης – ακροδεξιάς κυβέρνησης του Μητσοτάκη του υιού και με την σιωπηρή ή ηχηρή συναίνεση σύσσωμης της αστικής αντιπολίτευσης, αναλαμβάνει για άλλη μια φορά το ρόλο του πιστού και δεδομένου φαντάρου της Δύσης. Μέσα από την πρόσφατες συμφωνίες με ΗΠΑ & Γαλλία για πολεμικούς υπερεξοπλισμούς και την μετατροπή της χώρας σ’ ένα απέραντο ΝΑΤΟϊκό πολεμικό ορμητήριο, μέσα από τις αποστολές πολεμικού υλικού στο χούντα του Κιέβου και τις επιβολές ποικίλων αντιρωσικών κυρώσεων (με χαρακτηριστική την πρόσφατη δέσμευση -έπειτα από εντολή των ΗΠΑ- φορτίου ιρανικού πετρελαίου από ρωσικής ιδιοκτησίας δεξαμενόπλοιο ανοιχτά της Καρύστου, η οποία και προκάλεσε “θερμό επεισόδιο” στις διμερείς σχέσεις και τα ιρανικά αντίποινα με τη δέσμευση δυο δεξαμενόπλοιων ελληνικών συμφερόντων στον κόλπο του Ορμούζ), η ντόπια αστική Τάξη και το Κράτος της διακηρύσσουν σε όλους τους τόνους -μέσα από τα μπουκωμένα με δημόσιο χρήμα καθεστωτικά ΜΜΕ- την αδίστακτη πολεμοκαπηλεία τους και την πίστη τους στον Ιμπεριαλισμό υπό την αστερόεσσα.

Από την πλευρά του, και σε πλήρη αντίθεση με όσα φαιδρά ψεύδη ισχυρίζονται τα παπαγαλάκια της ευρωατλαντικής εθνικοφροσύνης, το τουρκικό Κράτος του ισλαμοφασίστα Ερντογάν κάθε άλλο παρά “απομονωμένο” είναι, αφού (έχοντας καταφέρει ν’ αναχθεί σε διαμεσολαβητή των ρωσο-ουκρανικών “ειρηνευτικών συνομιλιών” και παίζοντας διαχρονικά σε “διπλό ταμπλό”) επιδιώκει -κι εν μέρει ήδη επιτυγχάνει μέσα από τη “διπλωματία των ανταλλαγμάτων”- την αναβάθμιση του σε ρυθμιστική περιφερειακή δύναμη της ανατολικής Μεσογείου. Στα πλαίσια των ανταγωνισμών μεταξύ των δύο “συμμαχικών” κρατών-μελών του ΝΑΤΟ, για τη νομή της λείας των πηγών ενέργειας μέσα από τη διαφαινόμενη “συνεκμετάλλευση”, προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων των αστικών Τάξεων τους και των πολυεθνικών καπιταλιστικών ομίλων, και με τον “πόλεμο των δηλώσεων & των γεωτρύπανων” να μαίνεται, οι λαοί που ζουν και εργάζονται και στις δυο ακτές του Αιγαίου κινδυνεύουν -για ακόμα μια φορά στην ιστορία τους- να μετατραπούν σε κρέας προς σφαγή “για του αφέντη το φαΐ”…

[…] Έναν αιώνα μετά τη στρατιωτική εκστρατεία στην Μικρά Ασία, προς υπεράσπιση των συμφερόντων των δυτικών ιμπερια-ληστών “συμμάχων και προστατών”, η οποία και ολοκληρώθηκε με την Καταστροφή και την Προσφυγιά του 1922, η σύγχρονη Μεγάλη Ιδέα της ντόπιας αστικής Τάξης και του Κράτους της, για γεωπολιτική αναβάθμιση στα πλαίσια του εντεινόμενου ενδοαστικού ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού, εγκυμονεί εξίσου οδυνηρές συνέπειες και αφήνει ορθάνοιχτο το πολεμικό ενδεχόμενο […] [*]

Από τη στιγμή της ανακοίνωσης της επικείμενης διεξαγωγής αυτής της κρίσιμης πολεμικής Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ στην ισπανική πρωτεύουσα μέχρι και σήμερα, έχουν πραγματοποιηθεί αντιπολεμικές – αντιιμπεριαλιστικές διαδηλώσεις σε πολλές πόλεις της Ιβηρικής χερσονήσου, οι οποίες και αναμένεται να κορυφωθούν με τις κινητοποιήσεις κατά τη διάρκεια της Συνόδου για τις οποίες καταφθάνουν και κινητοποιύνται ήδη στην αστυνομοκρατούμενη Μαδρίτη, διαδηλωτές & διαδηλώτριες από όλη την Ισπανία & την Ευρώπη.

Από εδώ, από την αθηναϊκή μητρόπολη, από την πρωτεύουσα του κράτους – παρία της ΕΕ και τα νοτιοανατολικά σιδερόφρακτα σύνορα της Ευρώπης – Φρούριο, από το νοτιότερο βαλκανικό ΝΑΤΟϊκό πολεμικό ορμητήριο, στέλνουμε διεθνιστικό – αντιπολεμικό – αντιιμπεριαλιστικό σινιάλο Αντίστασης & Αγώνα, ενώνοντας τη φωνή μας μ’ εκείνες όλων όσων αγωνίζονται στην Τουρκία και τα Βαλκάνια, στην Ισπανία, όλη την Ευρώπη & παντού, ενάντια στον Πόλεμο που πυροδοτείται, συντηρείται (διά αντιπροσώπων) και οξύνεται από τον ευρωατλαντικό Ιμπεριαλισμό & την πάνοπλη πολεμική “συμμαχία” του, το ΝΑΤΟ.

Για την άμεση απεμπλοκή της Ελλάδας και το σταμάτημα του Ιμπεριαλιστικού Πολέμου στην Ουκρανία, να σαμποτάρουμε έμπρακτα την Ευρωατλαντική Εθνική Ενότητα που προπαγανδίζεται ακατάπαυστα από την ντόπια Αστική Τάξη, το Κράτος της & τα καθεστωτικά ΜΜΕ της,

Για να μη γίνουμε κρέας προς σφαγή, για την Ειρήνη στο Αιγαίο και τη Συναδέλφωση των Λαών σε Ελλάδα & Τουρκία να αγωνιστούμε διεθνιστικά & ενωτικά για το κλείσιμο όλων των ΝΑΤΟϊκών στρατιωτικών βάσεων & εγκαταστάσεων, ενάντια στην πολεμική προπαρασκευή, τον Εθνικισμό & τον Ιμπεριαλισμό.

Ο δικός μας κύριος Εχθρός ήταν, είναι & θα είναι εδώ: μέσα στην Ελλάδα, μέσα στην ΕΕ, μέσα στο ΝΑΤΟ.

Τετάρτη 29 Ιούνη 2022. Πανελλαδική Ημέρα αντιπολεμικών – αντιιμπεριαλιστικών Κινητοποιήσεων ενάντια στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη.

Όλες & Όλοι στους δρόμους!

Αθήνα. Διαδήλωση από τα Προπύλαια στις 19.00 με κατεύθυνση τα γραφεία της ΕΕ & την Αμερικάνικη Πρεσβεία.

Κίνηση της Βιολέττας [ΚτΒ]

Αθήνα, Ιούνης 2022

[*] αποσπάσματα από “Διεθνιστική Αλληλεγγύη – Ειρήνη στους Λαούς της Ουκρανίας. Μπλόκο στη συμμετοχή της Ελλάδας στον ιμπεριαλιστικό Πόλεμο!” [ΚτΒ. Αθήνα. 28/2/2022]

Τα χαρακτηριστικά που έχει αναπτύξει η περιοχή των Εξαρχείων τα τελευταία 50 χρόνια την κάνουν, τόσο σε συμβολικό όσο και σε ουσιαστικό επίπεδο, κάτι παραπάνω από μια ακόμα γειτονιά του κέντρου της Αθήνας. Η χωροταξική της θέση, κυρίως ανάμεσα σε πανεπιστημιακές σχολές πράγμα που προσέλκυσε χιλιάδες φοιτητές είτε ως κατοίκους είτε ως θαμώνες όπως και δεκάδες εκδοτικούς οίκους, βιβλιοπωλεία, πολιτικά και πολιτιστικά στέκια κτλ, από την περίοδο της Χούντας ακόμα, την έκανε έναν τόπο συνάντησης, δράσης, γέννησης και προώθησης ανατρεπτικών ιδεών και εναλλακτικών κουλτουρών. Μια γειτονιά που με όλες της τις αντιφάσεις αποτελεί από τότε έως και σήμερα ένα χώρο ανυπακοής και αντίστασης μέσα στην καρδία της αθηναϊκής Μητρόπολης. Ας μην ξεχνάμε ότι έχουν αποτελέσει τον πυρήνα των μεγαλύτερων εξεγερτικών γεγονότων της τελευταίας 50ετιας (Πολυτεχνείο 73, Δεκέμβρης 08) αλλά και ενός πλήθους ανατρεπτικών δράσεων/κινήσεων και το χώρο που βρήκαν στέγη δεκάδες πολιτικών, πολιτιστικών, κοινωνικών εγχειρημάτων.

Τα παραπάνω προσδίδουν ένα χαρακτήρα στην περιοχή που προφανώς δεν θα μπορούσε να περνάει αδιάφορος και να στοχοποιείται από τους κρατικούς μηχανισμούς. Η περιοχή ανέκαθεν αλλά ιδιαιτέρως την τελευταία 15ετια έχει βρεθεί στο στόχαστρο τους με ποικίλους τρόπους. Το κράτος αποπειράται συνεχώς να πατήσει πόδι στα Εξάρχεια είτε μέσω της καταστολής είτε μέσω της αφομοίωσης και του εξευγενισμού τους.
Μετά το Δεκέμβρη του 08, στο πλαίσιο της αντεξεγερτικής αντεπίθεσης της κρατικής πολιτικής και εν μέσω μεγάλων κοινωνικών ταραχών των πρώτων μνημονιακών χρόνων, στις οποίες τα Εξάρχεια είχαν προεξέχοντα ρόλο ως έδαφος διαδικασιών, ζυμώσεων αλλά και συγκρούσεων, η περιοχή αποτέλεσε πεδίο πολιορκίας και κατοχής από τους πραιτωριανούς της Γ’ Ελληνικής «Δημοκρατίας». Αναβαθμισμένες κατασταλτικές δυνάμεις δεν έχαναν την ευκαιρία ανά πασά στιγμή να επελαύνουν στην περιοχή χτυπώντας και τρομοκρατώντας είτε διαδηλωτές είτε τυχαίους περαστικούς.

Αυτές οι αναβαθμισμένες κατασταλτικές επιχειρήσεις συντελέστηκαν παράλληλα με μια πολίτικη υποβάθμισης της γειτονιάς, υποβοηθουμένη από την κρίση που ξεσπά την ίδια περίοδο. Ο κοινωνικός κανιβαλισμός κυριαρχεί, το ναρκεμπόριο ανθεί και μαζί του οι συμμορίες που λυμαίνονται την περιοχή με την ανοχή και υποστήριξη των μπάτσων. Σχήμα οξύμωρο το ότι η – ίσως – μεγαλύτερη αγορά λιανικής ναρκωτικών ουσιών βρίσκεται στην πλέον αστυνομοκρατούμενη γειτονιά της Αθήνας. Στο πλαίσιο αυτής της στοχευμένης υποβάθμισης πραγματώνεται και η απαξίωση των κοινωνικών και δημοσίων δομών και υποδομών. Σχολεία και υπηρεσίες κλείνουν ή απομακρύνονται, η Πλατεία και οι γύρω δρόμοι αφήνονται στο έλεος της παραμέλησης και των σκουπιδιών και η ζωή για κατοίκους και εργαζομένους γίνεται αβίωτη.

Η περιοχή αφήνεται βορά στον κοινωνικό κανιβαλισμό και το ναρκεμπόριο και κατακλύζεται από μπάτσους και μαφιόζους (μικρής ή μεγάλης εμβέλειας) ενώ ταυτόχρονα η υποβάθμιση αυτή της περιοχής και της κοινωνικής ζωής προλειαίνει το έδαφος για την πλήρη αλλοίωση της μορφής της. Η εναλλακτικοποίηση εμφανίζεται ως το άλλο μισό της καταστολής και ο αντισυμβατικός χαρακτήρας της περιοχής αποτελεί πεδίο εμπορικής εκμετάλλευσης. Η φυσιογνωμία της γειτονιάς ως πεδίο αντίστασης και ανάπτυξης αντικουλτούρας, από επικίνδυνη μετατρέπεται σε τουριστική ατραξιόν και ένα «Ελ Ντοράντο» ευκαιριών ξεδιπλώνεται για το «νόμιμο» και «παράνομο» κεφάλαιο.
Η ραγδαία αύξηση των ενοικίων – αναντίστοιχη με την ποιότητα ζωής και τις παροχές που προσφέρονται – όπως και η πλήρης μετατροπή της σε διασκεδασούπολη, απομακρύνουν τους μονίμους κατοίκους και τους παλιούς θαμώνες, ανοίγοντας το δρόμο για τη νέα εποχή της απόλυτης τουριστικοποίησης της περιοχής. Μεγάλα επενδυτικά funds εξαγοράζουν σπίτια και ολόκληρα κτήρια, καταλήψεις στέγης προσφύγων που εκκενωθήκαν ξεπουλήθηκαν και ανακαινίζονται ώστε και αυτά με τη σειρά τους να «φιλοξενήσουν» τους τουρίστες/κατακτητές, κόσμος κυριολεκτικά πετιέται στο δρόμο από ιδιοκτήτες διαμερισμάτων που σπεύδουν να αδράξουν την ευκαιρία. Τα Εξάρχεια αποτελούν την κορωνίδα στην αποικιακού τύπου τουριστικοποίηση της Αθήνας στη μεταμνημονιακή εποχή. Κυβέρνηση και Δήμος (από το ίδιο βαρέλι) με μια σειρά κινήσεων έρχονται να ολοκληρώσουν το έργο της καταστροφής της γειτονιάς, εξυπηρετώντας παράλληλα με τους σκοπούς του κεφαλαίου και τους δικούς τους πολιτικούς σκοπούς. Τα Εξάρχεια πρέπει να αλωθούν με κάθε τρόπο και κάθε μέσο…

Το Πολυτεχνείο, σημείο αναφοράς του ανταγωνιστικού κινήματος, ως χώρος πολιτικών και κοινωνικών εκδηλώσεων, συναντήσεων και ζυμώσεων και τόπος αγώνα, από τον καιρό της πανδημίας έχει κλείσει και προορίζεται για μουσείο. Ο λόφος του Στρέφη, από τους ελάχιστους ελευθέρους χώρους πράσινου στο κέντρο, άμεσα συνδεδεμένος με τη γειτονιά και την ποιότητα ζωής των κατοίκων της, παραδίδεται – ενταγμένος στο μεγάλο φαγοπότι του δήμαρχου – στους ιδιώτες. Η πλ. Εξαρχείων θα καταστραφεί για να φιλοξενηθεί ο νέος σταθμός του Μετρό.

Η εγκατάσταση του Μέτρο στην Πλατεία δεν εξυπηρετεί κανένα απολύτως σκοπό πέραν της, στα όρια της εμμονής, ρεβανσιστικής πολιτικής της κυβέρνησης απέναντι στην περιοχή και σε ότι αυτή εκφράζει και συμβολίζει. Διότι όσο αναγκαία και να ‘ναι φαινομενικά μια αναβάθμιση των μέσων συγκοινωνίας για τη γειτονιά (στην οποία όντως υπάρχει σοβαρό πρόβλημα με κρατική ευθύνη) στην πραγματικότητα η κατασκευή του σταθμού πάνω στην πλατεία άλλα σχέδια εξυπηρετεί και όχι την διευκόλυνση κατοίκων, εργαζομένων και θαμώνων. Με λίγα λόγια, η κατασκευή του σταθμού σημαίνει την πλήρη καταστροφή της πλατείας και τη μετατροπή της από τόπο κοινωνικής συνάντησης σε χώρο διέλευσης. Μιας και αφού θα παραμείνει εργοτάξιο για 8 χρόνια – σύμφωνα με τις μελέτες – και με ότι αυτό συνεπάγεται, θα αλλάξει εντελώς μορφή με τις θέσεις των παγκακιών, των παρτεριών και των ελεύθερων χωρών να καταλαμβάνονται από τσιμεντένια κουτιά εξαερισμού και κυλιόμενες σκάλες εισόδου και στη θέση των 70 δέντρων που θα κοπούν να μπαίνει γκαζόν μιας και στο 1,5 μέτρο ωφέλιμου βάθους δεν μπορεί να φυτρώσει τίποτε άλλο. Ταυτόχρονα, η έλλειψη σύνδεσης με υπέργεια μέσα μαζικής μεταφοράς και παρκινγκ θα επιβαρύνουν ακόμα περισσότερο το ήδη μεγάλο κυκλοφοριακό πρόβλημα στην περιοχή.
Ο εξευγενισμός των Εξαρχείων που συντελείται με τη δημιουργία του σταθμού Μετρό στην πλατεία, με την επαπειλούμενη μετατροπή του Πολυτεχνείου σε μουσείο και με την παράδοση του λόφου του Στρέφη σε επιχειρηματικά συμφέροντα, είναι μια ακόμα πράξη πολέμου από το Κεφάλαιο και το Κράτος του απέναντι στον κόσμο του αγώνα και όχι μόνο. Είναι μέρος της συνολικής επίθεσης που εξαπολύεται από την νεοφιλελεύθερη ακροδεξιά διαχείριση εναντίον της κοινωνικής βάσης. Κυβέρνηση και Δήμος, εξυπηρετώντας τα αδηφάγα συμφέροντα του Κεφαλαίου, δράττονται της ευκαιρίας να επιτεθούν και σε μια περιοχή, στοχεύοντας όχι μόνο στην κοινωνική αποσάθρωση της και στην αλλοίωση του χαρακτήρα της αλλά σε ολόκληρο το ανταγωνιστικό ριζοσπαστικό κίνημα και την ιστορία του.

Η ιστορία των Εξαρχείων είναι η ιστορία των αγώνων τους. Όπως αναφέραμε και στην αρχή, τα Εξάρχεια αποτελούν και χωροταξικά και κοινωνικά σημείο αναφοράς για το κίνημα και τον αγώνα, και όπως κάθε κεκτημένο έτσι κι αυτό δεν χαρίστηκε από κανέναν, ούτε κερδήθηκε αναίμακτα. Ο κόσμος της γειτονιάς, κάτοικοι και θαμώνες, ως αναπόσπαστο μέρος του κόσμου του αγώνα κλήθηκαν να υπερασπιστούν το χαρακτήρα και την ίδια την ύπαρξη της γειτονιάς, απέναντι στα σχέδια που ήθελαν να την αλώσουν, εδώ και χρόνια: στα μέσα των 80s ενάντια στην πρέζα των μπάτσων και το Σχέδιο Αρετή, στις αρχές των 00s ενάντια στην «ανάπλαση» της Πλατείας έως και τους αγώνες της τελευταίας δεκαετίας ενάντια στο ναρκεμπόριο, τον κοινωνικό κανιβαλισμό και την αστυνομική κατοχή της περιοχής. Σήμερα καλούμαστε και πάλι να αντισταθούμε στα σχέδια Επιχειρηματιών, Κράτους και Δήμου που στοχεύουν στην καταστροφή των Εξαρχείων και τη μετατροπή τους από χώρο αμφισβήτησης, αντίστασης και αγώνα σε μια αποστειρωμένη τουριστικοποιήμενη περιοχή ενναλακτικής διασκέδασης. Καλούμαστε να υπερασπιστούμε την ίδια την ύπαρξη των Εξαρχείων και τη ζωή των κατοίκων. Καλούμαστε να αγωνιστούμε για τη μνήμη, την ιστορία των αγώνων μας και την συνέχισή τους.

Αγώνας για τα Εξάρχεια της Ταξικής Αλληλεγγύης και της Κοινωνικής Αυτοοργάνωσης

Σάββατο 25 Ιούνη/Διεθνής – Πανελλαδική ημέρα υπεράσπισης της γειτονιάς των Εξαρχείων

Στηρίζουμε/Συμμετέχουμε στη Διαδήλωση πλατεία Εξαρχείων ώρα 20.00 που καλείται από το Συντονιστικό Δράσης για την υπεράσπιση των Εξαρχείων

Κίνηση της Βιολέττας
Ιούνης 2022

Μια συνεισφορά στο κουτί της Μνήμης που “όταν είναι συλλογική μπορεί και γίνεται και ανατρεπτική, ανακινούμενη και μεταβαλλόμενη σε ζώσα Ιστορία”, στο πλαίσιο της Εβδομάδας Αναστήλωσης του μνημείου του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια (Μεσολογγίου & Τζαβέλα. 4 – 11 Ιούνη 2022) που διοργανώθηκε από την Πρωτοβουλία Αναρχικών ενάντια στις κρατικές δολοφονίες. Μια εβδομάδα συναισθηματικά φορτισμένη και πολιτικά χρήσιμη που πραγματοποιήθηκε -παρά τις προκλήσεις των ένστολων μηχανοκίνητων συμμοριών της ομάδας Δ της ΕΛ.ΑΣ- με τη διαρκή παρουσία και τη μαζική συμμετοχή πολλών εκατοντάδων συντρόφων – συντροφισσών, πολλών πολιτικών τάσεων και γενιών αγωνιστών – αγωνιστριών του αναρχικού – αντιεξουσιαστικού χώρου, της κομμουνιστικής αριστεράς και του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος.

Μια εβδομάδα γεμάτη Θυμηση, η οποία (όπως έχει γραφτεί και αλλου, σε μια άλλη “βαριά” συνθήκη) “παρεμβαίνει και μας υπενθυμίζει πως, πέρα από διαφωνίες και αποστάσεις, υπάρχει κάτι ζωντανό και ελπιδοφόρο που πολλές φορές ξεχνάμε. Πώς μεγαλώσαμε και παλέψαμε μαζί. Στα ίδια μέρη, για τους ίδιους σκοπούς”.

Δυο κείμενα που μοιράστηκαν στην αθηναϊκή μητρόπολη το Γενάρη & τον Απρίλη του 2009 & δυο διαχρονικά υστερόγραφα.

με το αίμα ακόμα στα μάτια… με την οργή ακόμα στα χέρια…

πληρώσανε ακριβά αλλά χρωστάνε πολλά ακόμα!

Τα Δεκεμβριανά του 2008 μετρήσανε για χρόνια. Η εν ψυχρώ εκτέλεση του 15χρονου συντρόφου Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον έμμισθο κρατικό φονιά Επαμεινώνδα Κορκονέα στα Εξάρχεια στις 6.12.08 αποτέλεσε τη σπίθα μέσα από την οποία η θλίψη έγινε οργή και η οργή εξέγερση. Από το ίδιο βράδυ και για πολλά μερόνυχτα η κοινωνική-ταξική αντιβία ξεχύθηκε στους δρόμους της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και δεκάδων άλλων ελλαδικών πόλεων και κωμοπόλεων για να επιστρέψει στην εξουσία ένα μερτικό εκδίκησης. Μια εκδίκηση που βρήκε τους τρόπους να εκφραστεί συλλογικά και πολύμορφα, μαζικά και ατομικά, αυθόρμητα και οργανωμένα. Οι διαδηλώσεις και οι συγκρούσεις με τα μαντρόσκυλα της ελληνικής δημοκρατίας, οι δεκάδες συγκεντρώσεις και επιθέσεις στις γιάφκες της ελληνικής αστυνομίας, οι εμπρησμοί και τα σπασίματα εκατοντάδων τραπεζών και πολυκαταστημάτων, οι καταστροφές και οι απαλλοτριώσεις των εμπορευμάτων, το καμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο ήταν κάποιες από τις αρνήσεις που υψώθηκαν μπροστά στο δίλημμα που υφίσταται από τότε που υπάρχει εξουσία: προσκυνημένος ή εξεγερμένος, φιλήσυχος πολίτης ή άνθρωπος.

Ήταν η πρώτη φορά από τη μεταπολίτευση και δώθε, εν καιρώ δημοκρατίας, που τόσοι πολλοί και πολλές, τόσοι διαφορετικοί και διαφορετικές, ίσοι μεταξύ ίσων, άντρες και γυναίκες, αγόρια και κορίτσια, ντόπιοι και ντόπιες, μετανάστες και μετανάστριες αρνήθηκαν τους ρόλους που τους έχει επιβάλει η εξουσία και αμφισβήτησαν έμπρακτα το προνόμιο του κράτους να σκοτώνει και να μην πληρώνει. Οι καταλήψεις ελληνικών προξενείων καθώς και οι επιθέσεις εναντίον τους, οι δυναμικές διαδηλώσεις –που σε μερικές περιπτώσεις οδήγησαν σε συλλήψεις και προφυλακίσεις– σε δεκάδες πόλεις ολόκληρης της υφηλίου απέδειξαν ότι οι από κάτω αυτού του κόσμου ξέρουν να μοιράζονται τη γλώσσα του δρόμου και της αλληλεγγύης.

Τα πλυντήρια εγκεφάλων μέσα από τις τηλεοπτικές οθόνες, το διαδίκτυο, τα πρωτοσέλιδα και τις ραδιοφωνικές συχνότητες έσπευσαν να «ερμηνεύσουν» και να διαχωρίσουν ανάμεσα σε «καλούς» μαθητές και «κακούς» κουκουλοφόρους, σε «ειρηνικούς διαδηλωτές» και «μετανάστες πλιατσικολόγους». Προσπάθησαν να σπείρουν τον τρόμο και τη σύγχυση. Μάταια όμως. Η εξέγερση είναι μία και αδιαίρετη. Όποιος και όποια βρίσκεται στους δρόμους ξέρει και τις αφορμές και τις αιτίες της. Ο μόνος διαχωρισμός που υπάρχει μέσα σε κάθε ταξική κοινωνία εκμετάλλευσης και καταπίεσης φάνηκε ήδη από τις πρώτες ώρες μετά τη δολοφονία του Αλέξη.

Από τη μία πλευρά των οδοφραγμάτων βρέθηκαν τα ανταριασμένα πλήθη των εξεγερμένων. Από την άλλη οι εχθροί τους: το κράτος για να εξασφαλίσει την εξουσία του, οι μπάτσοι του για να ξυλοκοπήσουν και να συλλάβουν, οι καραβανάδες για να κηρύξουν κίτρινο συναγερμό, οι παρακρατικοί νεοναζί για να συνδράμουν στο έργο των κατασταλτικών δυνάμεων, οι δικαστές και οι ανακριτές για να φυλακίσουν, τα κόμματα για να αντλήσουν (το καθένα με τον τρόπο του) πολιτική υπεραξία, Οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης για να σπιλώσουν συνειδήσεις, οι ρασοφόροι πλιατσικολόγοι για να αφορίσουν, οι έμποροι και οι εμποράκοι για να κλάψουν τις περιουσίες τους, οι νοικοκυραίοι για να απαιτήσουν την τάξη και την ασφάλεια, για ν’ απαιτήσουν δηλαδή την εφαρμογή αυτών των ιδεολογημάτων που έχουν οπλίσει τα χέρια δεκάδων φονιάδων σαν τον Κορκονέα και έχουν αφαιρέσει τη ζωή δεκάδων ανυπότακτων σαν τον Αλέξη.

Οι εύθραυστες βιτρίνες θρυμματίστηκαν και μαζί μ’ αυτές όλες οι ψευδαισθήσεις για μια ευημερία εθελοδουλίας, την οποία επιπλέον κανένας δεν μπορεί πια να υποσχεθεί πόσο μάλλον να εγγυηθεί. Τα ατμ των τραπεζών δε φτύνανε πλέον χρήμα αλλά φωτιά. Καμία προπαγάνδα δε θα μπορέσει να κρύψει την αλήθεια που έλαμψε στους δρόμους. Κανένας χημικός πόλεμος και καμία καταστολή δε θα μπορέσει να επιβάλλει τη σιγή νεκροταφείου. Τίποτα δε θα είναι όπως πριν. Μέσα σ’ αυτές τις εβδομάδες, κατά τη διάρκεια των οποίων εκτυλίχτηκε ένας εν δυνάμει εμφύλιος πόλεμος, κάθε συνείδηση αναγκάστηκε εκ των πραγμάτων να πάρει θέση και να επιλέξει: ή με τη ζωή ή με το θάνατο, ή με την εξέγερση ή με την εξουσία.

Η μηντιακή και διανοουμενίστικη γλώσσα της αφομοίωσης σκούζει ασταμάτητα: «μα δεν έχουν αιτήματα, είναι ένα ξέσπασμα, πρόκειται περί τυφλής βίας». Ναι λοιπόν κυρίες και κύριοι, δε ζητάμε τίποτα γιατί τα θέλουμε όλα, γιατί μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο προτιμάμε να κρύβουμε τα πρόσωπα μας και να περνάμε στην επίθεση. Όσο δε κατανοείτε τίποτα απ’ όσα λέμε και κάνουμε, τόσο πειθόμαστε ότι βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο, στο δρόμο της άρνησης αυτού του αιχμάλωτου κόσμου. Μάταια αναζητείτε αιτήματα, γιατί δεν έχουμε αιτήματα αλλά προτάγματα τα οποία και δε τα ζητιανεύουμε αλλά προσπαθούμε να τα καταστήσουμε χειροπιαστά: αυτοοργάνωση και αλληλεγγύη, συντροφικότητα και αλληλοσεβασμός μεταξύ των καταπιεσμένων, άσβεστο μίσος για την εξουσία και άμεση δράση για την καταστροφή της. Οι δεκάδες καταλήψεις πανεπιστημιακών σχολών, σχολείων, δημοτικών και άλλων κρατικών κτιρίων στο κέντρο και τις συνοικίες της Αθήνας και πολλών άλλων πόλεων της χώρας. Η αυτοοργάνωση της καθημερινότητας μέσα σ’ αυτές με γνώμονα την ισότητα και την αντιιρεραρχία. Τα αυτοοργανωμένα κυλικεία και εστιατόρια με τα απαλλοτριωμένα τρόφιμα. Οι προκηρύξεις, τα έντυπα, οι αφίσες, τα αυτοοργανωμένα ραδιόφωνα και οι ιστοσελίδες σα μέσα αδιαμεσολάβητης αντιπληροφόρησης. Οι εκδηλώσεις και οι συναυλίες αλληλεγγύης και οικονομικής ενίσχυσης των συλληφθέντων. Οι καταλήψεις δημόσιων και ιδιωτικών τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών, οι εισβολές σε θεατρικές παραστάσεις. Οι πολυπληθείς συνελεύσεις και οι αποφάσεις τους δίχως προεδρεία και ψηφίσματα. Το νοιάξιμο του ενός για τον άλλο κόντρα στη λογική της καβάντζας. Το μοίρασμα ενάντια στην εξατομίκευση. Το ζωτικό αίσθημα της αντιστεκόμενης κοινότητας ενάντια στο ανεπαίσθητο κλουβί της οικογένειας. Αυτά είναι τα προτάγματα μας. Αυτά είναι τα χειροπιαστά ψήγματα του κόσμου που ονειρευόμαστε. Ξέρουμε καλά ότι για να καταστήσουμε αυτόν τον κόσμο απόλυτα πραγματικό θα πρέπει προηγουμένως να κατεδαφίσουμε οριστικά και αμετάκλητα το σφαγείο που ονομάζετε κράτος, δημοκρατία και ελεύθερη αγορά.

Μια κρατική σφαίρα στάθηκε αρκετή για να λερωθούν τα μεταξωτά βρακιά των ιδιοκτητών αυτού του κόσμου. Το ξέρουν καλά ότι τίποτα δεν τελείωσε και τίποτα δε θα τελειώσει. Το ξέρουμε και εμείς. Γιατί το χρωστάμε πρώτα απ’ όλα στους εαυτούς μας. Γιατί δε μας αξίζει η επιστροφή στην αθλιότητα της «κανονικότητας». Γιατί το χρωστάμε στον Αλέξη Γρηγορόπουλο. Και όχι μόνο. Το χρωστάμε στο Μιχάλη Καλτεζά, στη Σταματίνα Κανελοπούλου, στον Ιάκωβο Κουμή. Το χρωστάμε στον Τόνυ Όνουα, στον Έντισον Γιαχάι και στα δεκάδες ταξικά αδέλφια μας, στις δεκάδες ταξικές αδελφές μας που πέσανε νεκροί και νεκρές στους δρόμους, στα σύνορα, στα τμήματα, στις φυλακές και στους χώρους της μισθωτής σκλαβιάς. Το χρωστάμε στην Κωνσταντίνα Κούνεβα, τη μαχητική συνδικαλίστρια, που από τις 23.12.08 βρίσκεται να χαροπαλεύει στο δωμάτιο μιας εντατικής, έχοντας πέσει θύμα μιας θρασύδειλης επίθεσης με βιτριόλι από τους μπράβους της πασοκικής εργοδοσίας της οικομετ, επειδή επέλεξε να αγωνιστεί για τα δικαιώματα τα δικά της και των συναδελφισσών της, καθαριστριών στον ησαπ. Το χρωστάμε στους εκατοντάδες διωκόμενους, στους δεκάδες αιχμαλώτους αυτής της εξέγερσης, τους οποίους και δεν πρόκειται να αφήσουμε μόνους μπροστά στις αδηφάγες ορέξεις της αδέκαστης ελληνικής δικαιοσύνης…

οι αιχμάλωτοι της εξέγερσης δεν είναι μόνοι τους! τίποτα δεν τελείωσε, τίποτα δε θα τελειώσει!

όλα συνεχίζονται, όλα…

Αναρχικοί-ες από την Έρημο του Πραγματικού

Αθήνα, Γενάρης 2009

πηγή: prolprot.espivblogs.net

Κείμενο της κατάληψης Villa Amalias σχετικά με τις εξαγγελίες του εισαγγελέα Σανιδά.

για πάντα ανίκανοι να νικήσουν αυτό που ποτέ δε θα είναι ικανοί να αντιληφθούν

Η εξουσία είναι τρομαγμένη. Τέσσερις μήνες μετά το ξέσπασμα της εξέγερσης του Δεκέμβρη, που πυροδοτήθηκε από τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη από τον μπάτσο Κορκονέα στα Εξάρχεια και εξαπλώθηκε με πρωτόγνωρη ένταση και διάρκεια απ’ άκρη σ’ άκρη όλης της χώρας, προσπαθεί ν’ ανακτήσει το χαμένο έδαφος. Αντιλαμβάνεται ότι αυτό το κύμα οργής δεν έσβησε. Ξέρει ότι οι συνειδήσεις και οι πρακτικές ευρύτερων κοινωνικών κομματιών έχουν περάσει στην αντίπερα όχθη, στην όχθη της αντιπαράθεσης με την αθλιότητα του επιβαλλόμενου παρόντος, στην όχθη της εναντίωσης στο ακόμα πιο επαίσχυντο μέλλον που τους επιφυλάσσουν οι καπιταλιστικές «λύσεις» της κοινωνικής και οικονομικής κρίσης.

Το δυναμικό και πολύμορφο κίνημα αλληλεγγύης στην μαχητική εργάτρια Κωνσταντίνα Κούνεβα (που έπεσε θύμα μιας θρασύδειλης απόπειρας δολοφονίας με βιτριόλι από τους μπράβους των πασόκων αφεντικών της), η αντίσταση και η σύγκρουση με τα σχέδια του υπηρέτη των μεγαλοεργολάβων δημάρχου Αθηναίων Ν. Κακλαμάνη και η δυναμική με την οποία αυτή εκδηλώθηκε στο κατακρεουργημένο -από τις μπουλντόζες της ανάπλασης- πάρκο της οδού Πατησίων και Κύπρου στην Κυψέλη, οι αυτοοργανωμένες απόπειρες, οι τοπικές αντιστάσεις, οι καταλήψεις που ξεπηδάνε η μία μετά την άλλη στο κέντρο και τις συνοικίες της μητρόπολης… ένα μήνυμα στέλνουν στην εξουσία: όταν τα μυαλά των ανθρώπων πάρουν φωτιά, δύσκολα σβήνουν.

Η εξουσία είναι τρομαγμένη και γι’ αυτό τρομοκρατεί: Με δολοφονικές επιθέσεις (όπως στις 24.2.09 όταν παρακρατικοί πέταξαν χειροβομβίδα στο Στέκι Μεταναστών στα Εξάρχεια κατά τη διάρκεια εκδήλωσης του Συνδέσμου Αντιρρησιών Συνείδησης με σκοπό να σκοτώσουν), με δολοφονίες κρατουμένων και μεταναστών, με πυροβολισμούς, καταστολή και χημικό πόλεμο, με ξυλοδαρμούς, συλλήψεις και φυλακίσεις διαδηλωτών και αγωνιζόμενων ανθρώπων, με τη διάχυση της ρατσιστικής και ξενοφοβικής προπαγάνδας, με την φλύαρη μηντιακή πλύση εγκεφάλου, με την ακατάσχετη διασπορά της σύγχυσης και του τρόμου.

Η εξουσία ξέρει ότι κάθε καζάνι που συνεχίζει να βράζει μπορεί να εκραγεί και πάλι με απρόβλεπτες συνέπειες. Γι’ αυτό παίρνει τα μέτρα της: Ξεθάβει την αλήστου μνήμης κατηγορία της «περιύβρισης αρχής» γιατί δε θέλει να ακούει ότι οι μπάτσοι της είναι γουρούνια και δολοφόνοι. Ποινικοποιεί την «κάλυψη προσώπου», δηλαδή τα στοιχειώδη μέσα αυτοάμυνας που χρησιμοποιούν όσοι και όσες αγωνίζονται για να προστατεύσουν την ελευθερία τους και τη σωματική ακεραιότητα τους από το μεγάλο αδελφό των καμερών της και το χημικό οπλοστάσιο των πραιτόρων της. Μεθοδεύει τη νομική κατάργηση του κοινωνικού χαρακτήρα του πανεπιστημιακού ασύλου. Ξαμολάει στους δρόμους νέα σώματα μηχανοκίνητων κρατικών συμμοριών και ανακοινώνει (εν μέσω κρίσης) νέες προσλήψεις χιλιάδων ένστολων και μη μπάτσων και υπεραγορές κατασταλτικών μέσων. Εξαγγέλλει (έπειτα από την υπόδειξη ασφαλίτικων διαρροών στα μμε) την επίθεση της στις καταλήψεις, σ’ εκείνους δηλαδή τους ανοιχτούς κοινωνικούς-πολιτικούς χώρους που εδώ και δεκαετίες αποτελούν τα ζωντανά πειράματα για την κάλυψη των αναγκών και των επιθυμιών καθώς και τις ορατές και απτές υποδομές του ευρύτερου αντιεξουσιαστικού κινήματος. Άλλωστε ανέκαθεν οι καταλήψεις, αυτά τα ορμητήρια της αντίστασης και της αλληλεγγύης, της αυτοοργάνωσης και της αντιεμπορευματικής έκφρασης και δημιουργίας κάθονταν στο λαιμό του κράτους. Δεν μπόρεσε να τις αφομοιώσει και να τις αλλοτριώσει. Το μόνο που μπορεί (όπως άλλωστε έχει κάνει και στο παρελθόν) είναι να αποπειραθεί να τις καταστείλει. Έτσι λοιπόν η αυτού μεγαλειότης της ελληνικής «δικαιοσύνης», ο εισαγγελέας του αρείου πάγου Σανιδάς, αφού κουκούλωσε κάθε «σκάνδαλο» και «σκανδαλάκι» από το οποίο θα έβγαινε στην επιφάνεια έστω και ένα ελάχιστο δείγμα από τη μπίχλα και τη σαπίλα της «καλύτερης δημοκρατίας που είχαμε ποτέ», διέτάξε στις 19.3.09 τους υφιστάμενους του ανά την επικράτεια να κηρύξουν τον πόλεμο ενάντια σ’ όσους και όσες συλλογικά και αυτοοργανωμένα συγκρούονται σε καθημερινό και βιωμένο επίπεδο με τον «πολιτισμό» της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας και τις «αξίες» της ιδιοκτησίας, της ασφάλειας και της εθελοδουλίας.

Είμαστε δύο κόσμοι σε σύγκρουση και την κυριολεξία αυτής της συνθήκης δεν περιμένουμε κανέναν Σανιδά για να μας την επιβεβαιώσει. Τη νιώθουμε και τη βιώνουμε κάθε μέρα, κάθε νύχτα, κάθε στιγμή της ζωής μας. Δε μας ξαφνιάζουν, ούτε μας φοβίζουν. Ξέρουμε ότι οι μπαμπούλες είναι ευάλωτοι. Γρυλίζουν, γιατί φοβούνται. Ξέρουμε ότι είμαστε πολλοί και πολλές, διαφορετικοί και διαφορετικές, ίσοι και ίσες. Ξέρουμε ότι δεν είμαστε φειδωλοί και φειδωλές στις συλλογικές απαντήσεις που μας αρμόζουν και μας αντιστοιχούν σε κάθε ερώτηση που μας θέτει -υπό την μορφή απειλής και εκβιασμού- η εξουσία. Αν θέλουν να ψάξουν για ναρκωτικά, να πάνε στα πάνελ των τηλεοπτικών στούντιο, αν θέλουν να βρουν όπλα ας πάνε στα στρατόπεδα και τα αστυνομικά τμήματα τους, αν θέλουν να εντοπίσουν τρομοκράτες ας κοιταχτούν στον καθρέφτη. Όσο για εμάς…

εξέγερση για πάντα κατάληψη παντού

διαδήλωση: τρίτη 28 απρίλη 2009 6μμ πάρκο ναυαρίνου & ζωοδόχου πηγής, εξάρχεια

κατάληψη villa amalias

αχαρνών 80 & χέυδεν

πηγή: villa-amalias.blogspot.com

ΥΓ Ι

“Πώς να σωπάσω μέσα μου
Την ομορφιά του κόσμου;
Ο ουρανός δικός μου
Η θάλασσα στα μέτρα μου.

[…]

Στου βούρκου μέσα τα νερά
Ποιά γλώσσα μού μιλάνε
Αυτοί που μού ζητάνε
Να χαμηλώσω τα φτερά;”

πηγή: αυτοκόλλητο Αλληλεγγύης στους συλληφθέντες των Δεκεμβριανών του 2008 που κυκλοφόρησε με το σύνθημα Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΣΥΛΛΗΠΤΗ στην αθηναϊκή μητρόπολη το Γενάρη του 2009

ΥΓ ΙΙ

στη Μνήμη του φίλου & συντρόφου Χρήστου Πολίτη

“Να θυμάσαι το χτες που ολούθε σε ζώνει

και θα νιώσεις το σήμερα τι ζητάει από σένα

πως τοιμάζει το πάλαιμα του σφυριού με τ’ αμόνι

της καινούργιας σου δύναμης τη γοργόφταστη γέννα”

Αλέξης Πάρνης

πηγή: οπισθόφυλλο του 4ου τεύχους (Αθήνα, Νοέμβρης 2017) της πολιτικής επιθεώρησης ΜΟΛΟΤ

μια (υποκειμενική) επιλογή με (πιστή) αντιγραφή των πρωτότυπων, από τις εκδόσεις

Προλεταριακή Πρωτοβουλία.

Εξάρχεια, Ιούνης 2022

Και τώρα και πάντα, ο φασισμός τσακίζεται στους δρόμους από τον κόσμο του Αγώνα!

Καμία κυβέρνηση δεν επιθυμεί πραγματικά το ξερίζωμα του φασισμού, γιατί οι αστοί είναι υποχρεωμένοι να καταφεύγουν σε αυτόν όταν βλέπουν ότι κινδυνεύουν να τους φύγει η εξουσία από τα χέρια.

Μπουεναβεντούρα Ντουρούττι

Την Τετάρτη 15 Ιούνη 2022 ξεκινά το εφετείο της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης Χ.Α. Δεν έχουμε αυταπάτες: η αστική “δικαιοσύνη” είναι ταξική και στους φασίστες φέρεται με το γάντι, γεγονός που αποδεικνύεται και με τις πολλές πρόωρες αποφυλακίσεις των καταδικασμένων χρυσαυγιτών. Η δικαστική εξουσία, αυτή της οποίας επιφανή στελέχη της στελέχωσαν τις κυβερνήσεις των συνταγματαρχών, αυτή που φρόντισε να βγουν λάδι μέσα από την κολυμπήθρα της εθνικοφροσύνης οι δοσίλογοι της κατοχής και οι βασανιστές της χούντας, αυτή που για χρόνια ολόκληρα νομιμοποίησε θεσμικά τους χιτλερικούς του Μιχαλολιάκου, εγκρίνοντας τη συμμετοχή τους στις εκλογές ήδη από τη δεκαετία του ‘90, αυτή που έριξε στα μαλακά πρωτόδικα τους ναζιστές, έχοντας φροντίσει προηγουμένως να τους παραπέμψει με βάση τον “αντεγκληματικό” 187 και όχι τον επιβαρυντικό “αντιτρομοκρατικό” 187Α που προβλέπει ανώτερα όρια ποινών, με βάση τον οποίο εδώ και δεκαετίες έχει δικάσει, καταδικάσει και φυλακίσει σε ειδικές συνθήκες δεκάδες αναρχικούς και αναρχικές, κομμουνιστές και κομμουνίστριες αγωνιστές και αγωνίστριες. Πρόκειται για αυτήν την ίδια αστική “δικαιοσύνη” που δεκαετίες ολόκληρες έκανε τα στραβά μάτια (όταν δεν τα έκλεινε…) για πλήθος επιθέσεων, μαχαιρωμάτων, εμπρησμών, πογκρόμ και λιντσαρισμάτων που διαπράχθηκαν μέσα στα χρόνια από το συγκεκριμένο παρακρατικό μηχανισμό, αφήνοντας ανεξίτηλα τα σημάδια τους πάνω στο σώμα της πολυεθνικής εργατικής Τάξης και της ανυπότακτης αντιφασιστικής νεολαίας, του ντόπιου και του μεταναστευτικού προλεταριάτου.

Αυτή η δικαστική εξουσία δεν μπορεί και δεν θέλει να καταδικάσει αμετάκλητα το φασισμό, μπορεί όμως να αθωώσει ή να καταδικάσει τη Χ.Α, τους ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς αυτών των εγκλημάτων, τους Μιχαλολιάκους, τους Λαγούς, τους Κασιδιάρηδες και τα δεκάδες άλλα καθάρματα που επάνδρωσαν και επανδρώνουν “υψηλόβαθμα” ή “χαμηλόβαθμα” τη συγκεκριμένη εγκληματική οργάνωση καθώς και άλλες αντίστοιχες (E.ΛΑ.ΣΥN., Έλληνες ΓΤΠ κ.α).

Στο εφετείο, αυτό που επί της ουσίας θα κριθεί, είναι το κατά πόσο η ΧΑ αποτελεί μια ναζιστική εγκληματική οργάνωση ή κατά πόσο για το αστικό Κράτος της Γ’ ελληνικής «Δημοκρατίας», οι παρακρατικές φασιστικές επιθέσεις αποτελούν αποδεκτές πρακτικές. Σε κάθε περίπτωση, όποια και να είναι η ετυμηγορία, εμείς δεν ξεχνάμε ότι “ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς και ο πιο δόλιος καπιταλισμός. Πώς, λοιπόν, τώρα να πει κάποιος αντίπαλος του φασισμού την αλήθεια για το φασισμό όταν δε θέλει να πει τίποτα για τον καπιταλισμό, που τον προκαλεί;” (Μπέρτολτ Μπρέχτ)

Στη σημερινή συγκυρία με τα μαύρα σύννεφα του ιμπεριαλιστικού Πολέμου να έχουν πυκνώσει για τα καλά πάνω από τα κεφάλια μας, με την -εκ νέου- βίαιη φτωχοποίηση των εργαζομένων και την εγκληματική κρατική διαχείριση της Πανδημίας, με την οξυμένη καπιταλιστική Κρίση να βαθαίνει και την ακροδεξιά-νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της ΝΔ -πιστή στις “αξίες” της να εντείνει (με την αντιπολιτευτική συναίνεση σύσσωμου του αστικού πολιτικού προσωπικού) την λεηλασία του τόπου και το σάρωμα των εργατικών-συνδικαλιστικών δικαιωμάτων που έχουν απομείνει όρθια μετά από τη μνημονιακή δεκαετία. Μια κυβέρνηση Μητσοτάκη του υιού που έχει ξεκάθαρα θέσει στο στόχαστρο της τους νέους και τις νέες μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια, εκμεταλλευόμενη την επικρατούσα κοινωνική οπισθοχώρηση και κινηματική άμπωτη. Μέσα σε μια τέτοια συγκυρία που έχει αρκετά κοινά χαρακτηριστικά με εκείνη της περιόδου που “φούσκωσε” η ΧΑ, πρέπει τα αντιφασιστικά μας αντανακλαστικά να οξυνθούν και πάλι.

Να οξυνθούν για να μην χυθεί άλλο αίμα της Τάξης μας. Για τον Παύλο Φύσσα και τον Σαχζάτ Λουκμάν, αλλά και για τον Εντισόν Γιαχάι και τον Αλίμ Αμπντουλ Μάναν, τον Πετρίτ Ζίφλε και τόσους άλλους δικούς μας νεκρούς. Για όλους τους ντόπιους, μετανάστες, πρόσφυγες, προλετάριους και προλετάριες, για όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες, τις καταλήψεις και τους πολιτικούς χώρους που βρέθηκαν και βρίσκονται -εδώ και μια τριακονταετία, πάντα με την αρωγή της ΕΛ.ΑΣ και την κάλυψη των καθεστωτικών ΜΜΕ- στο στόχαστρο της θρασύδειλης βίας των χρυσαυγίτικων και των υπόλοιπων φασιστικών συμμοριών. Θα είμαστε εκεί για να βρωντοφωνάξουμε και πάλι: Λευτεριά στον Λαό. Θάνατο στο Φασισμό.

Στήρίζουμε – Συμμετέχουμε στην Αντιφασιστική Συγκέντρωση, Τετάρτη 15 Ιούνη 2022 στις 9.00 πμ στο Εφετείο Αθηνών.

Κίνηση της Βιολέττας  (ΚτΒ)

Αθήνα, Ιούνης 2022.

Ο αναρχικός Γιάννης Μιχαηλίδης, ο οποίος βρίσκεται έγκλειστος από το 2013 στις ελληνικές φυλακές, ξεκίνησε απεργία πείνας στις 23/5 στις φυλακές Μαλανδρίνου ενάντια στην εκδικητική μεταχείρισή του, διεκδικώντας την ελευθερία του, βάζοντας μπροστά την ίδια του την υγεία και τη ζωή του.

Από τις 29 Δεκεμβρίου του 2021 πληρεί όλες τις τυπικές προϋποθέσεις για την υφ’ όρων αποφυλάκισή του, μετά τη συγχώνευση των ποινών του και την έκτιση της ποινής για την απόδρασή του,. Παρόλα αυτά, το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Άμφισσας στις 17/02/2022 απέρριψε την αίτηση του με το σκεπτικό ότι ο Γ. Μιχαηλίδης «δεν πληρεί τις ουσιαστικές προϋποθέσεις καθώς συντρέχει κίνδυνος τέλεσης νέων αδικημάτων». Η απόφαση αυτή του Συμβουλίου, με ένα τέτοιο έωλο επιχείρημα, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια προσχηματική δικαιολογία ώστε να καλύψει την εκδικητική φύση της επ’ αορίστου κράτησης του στις φυλακές. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια ακόμα περίπτωση, από τις πολλές των τελευταίων χρόνων που εντελώς απροκάλυπτα παραβιάζονται και καταπατούνται, κεκτημένα δικαιώματα κρατουμένων με βάση τα πολιτικά τους φρονήματα, αφού δεν είναι η πρώτη φορά που η αστική δικαιοσύνη καταπατά, κάνοντας «λάστιχο», τους ιδίους τους δικούς της νόμους, όχι με νομικά αλλά με αμιγώς πολιτικά κριτήρια. Δεν αφήνεται κανένα περιθώριο παρερμηνείας του εκδικητικού και τιμωρητικού ρόλου της αστικής δικαιοσύνης προς τους πολίτικους της αντίπαλους, αφού αυτό που στην πραγματικότητα τους ζητά είναι οι δηλώσεις μετάνοιας και η αποκήρυξη των ιδεών και των δράσεων αντίστασης ενάντια στην καθεστωτική βαρβαρότητα.

Η αξιοπρεπής, αμετανόητη και αταλάντευτη στάση του συντρόφου μαζί με τη συνέπεια της δράσης του απέναντι στους γδάρτες των ζωών μας, είναι αυτή που τον κρατά ακόμα δέσμιο στα κελιά της Γ’ ελληνικής “Δημοκρατίας”. Ο Γ. Μιχαηλίδης πληρώνει σήμερα το τίμημα της επιλογής του να σταθεί έμπρακτα ενάντια σε αυτό το σάπιο σύστημα, την αστική Τάξη , το Κράτος της και τους κάθε λογής συνοδοιπόρους τους. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αν επρόκειτο είτε γι κάποιο εξέχων στέλεχος των οικονομικών και πολίτικων ελίτ, είτε για κάποιο από τα (ένστολα και μη) μαντρόσκυλα τους, στις λίγες περιπτώσεις που τυχαίνει να βρεθούν, κάποιοι εξ’ αυτών, ενώπιον της αστικής δικαιοσύνης, η θέση του θα ήταν πολύ διαφορετική. Το δικαστικό σύστημα πιστό στον ταξικό του ρόλο φροντίζει να ρίξει στα μαλακά τα «δικά του» παιδιά και ορθώνεται αμείλικτο απέναντι στους φτωχούς, τους παρίες και τους πολίτικους του αντίπαλους.

Η παρούσα υπόθεση δεν λαμβάνει χώρα σε κάποιο κενό χώρο και χρόνο αλλά σε μια πολύ συγκεκριμένη συγκυρία. Με τη μακροχρόνια καπιταλιστική Κρίση να οξύνεται επικίνδυνα, μετά από μια πανδημία που επιτάχυνε της διαδικασίες κορύφωσης της, με τον ιμπεριαλιστικό Πόλεμο μετά από χρόνια να κορυφώνεται μέσα στην Ευρώπη και την πυρηνική απειλή να φαντάζει ολοένα και πιο κοντά από ποτέ. Με μια τεράστια ενεργειακή κρίση εν εξελίξει και μια διαφαινόμενη επισιτιστική προ των πυλών, το Κεφάλαιο και οι πολιτικοί του διαχειριστές οχυρώνονται απέναντι και στον εσωτερικό εχθρό εν όψει ενός αβέβαιου μέλλοντος. Τη στιγμή που η κοινωνική βάση φτωχοποιείται ακόμη περισσότερο, που λεηλατείται ότι ελάχιστο απέμεινε ακόμα όρθιο από την δημόσια Υγεία, που καταπατούνται και τα τελευταία εργασιακά δικαιώματα, το Κράτος ενεργοποιεί τους δικαστικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς του απέναντι στα κοινωνικά κομμάτια που προβάλλουν (ή ενδέχεται να προβάλλουν) έστω και ψήγματα αντίστασης, στέλνοντας σαφή μηνύματα. .Η ακροδεξιά νεοφιλελεύθερη διαχείριση από την κυβέρνηση Μητσοτάκη του υιού, πιστή στην τήρηση της ατζέντας της, επενδύει στη στρατηγική της έντασης επιδεικνύοντας μηδενική ανοχή απέναντί σε φοιτητές και φοιτήτριες, εργαζομένους και εργαζόμενες, νέους και νέες που αντιτίθενται εμπράκτως στην πολιτική \της αφαίμαξης και καταστολής τους. Η αντιμετώπιση των πολιτικών κρατουμένων και εν προκειμένου του Γ. Μιχαηλίδη εντάσσεται σε αυτό ακριβώς το ευρύτερο κατασταλτικό πλαίσιο της αστικής πολιτικής της.

Γι αυτούς τους λόγους η υπόθεση του συντρόφου δεν μπορεί να ειδωθεί ξέχωρα απ’ όλη την προαναφερθείσα συνθήκη. Ζώντας σε μια περίοδο κοινωνικής οπισθοχώρησης και κινηματικής άμπωτης, οφείλουμε να ενεργοποιήσουμε τα πολιτικά – κινηματικά αντανακλαστικά μας και να περάσουμε στην αντεπίθεση. Να κάνουμε την υπόθεση του Γιάννη ένα ακόμα πεδίο αντιπαράθεσης με την εγκληματική πολιτική του Κεφαλαίου και του Κράτους του, που ενώ καταδικάζει με τις πολιτικές του σε φτώχεια, ανέχεια, εξαθλίωση και θάνατο, μεγάλα κομμάτια της κοινωνικής βάσης παράλληλα εξαπολύει μια, ολοκληρωτική σε μεγάλο βαθμό, κατασταλτική επίθεση με όλα τα μέσα (συλλήψεις, βαριές καταδίκες, σωρεία παρατυπιών και “μαγειρεμάτων”) σε όσους και όσες αντιστέκονται, σε όσους και όσες αμφισβητούν το μονοπώλιο του στην άσκηση βίας.

Το ζήτημα της δικαίωσης των αιτημάτων και κατ’ επέκταση η απελευθέρωση του συντρόφου δεν αφορά ούτε μονάχα τον ίδιο, ούτε ένα στενό κύκλο συντρόφων του, αλλά ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια που δεν αντιλαμβάνονται την ζοφερό παρόν και το αβέβαιο μέλλον που μας επιφυλάσσουν ως αυτονόητο και μη αναστρέψιμο. Αφορά το σύνολο των εκμεταλλευομένων και καταπιεσμένων που βρισκονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο στόχαστρο των πολιτικών της αστικής Τάξης και του Κράτους της. Η δικαίωση του αγώνα του Γ. Μιχαηλίδη πέρα την ελευθερία του ίδιου θα δώσει και απελευθερωτικές ανάσες στη χειμαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία, προκαλώντας ρωγμές στις μπετόν αρμέ κυρίαρχες κατασταλτικές (και όχι μόνο) πολιτικές.

Με το διαχρονικό και ανίκητο όπλο της Τάξης μας, την Αλληλεγγύη να κάνουμε τον Αγώνα του, Αγώνα όλων μας. Και η νίκη του θα είναι μια νίκη για όλη την αγωνιζόμενη κοινωνία

Κανένα καθεστώς εξαίρεσης για τους πολιτικούς κρατούμενους

Η Αλληλεγγύη ήταν, είναι & θα είναι το Όπλο μας

Νίκη στην Απεργία Πείνας με Άμεση Απελευθέρωση του αναρχικού Γ. Μιχαηλίδη

Στηριζουμε – Συμμετεχουμε στη Συγκέντρωση που καλείται στο πλαίσιο της Πανελλαδικης Μέρας Δρασης, από τη Συνέλευση Αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Γ. Μιχαηλίδη, στην πλατεία Συντάγματος, την Πέμπτη 2 Ιούνη στις 19.00.

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)
Ιούνης 2022

Χαιρετισμός του συντρόφου & πολιτικού κρατούμενου Δημήτρη Κουφοντίνα. Διαβάστηκε μεταφρασμένος, στις βιβλιοπαρουσιάσεις που πραγματοποιήθηκαν την Πέμπτη 12 Μάη στη Φλωρεντία από το Collettivo Politico 13 Rosso και την Κυριακή 15 Μάη 2022 στο Μπέργκαμο στο Spazio di documentazione La Piralide, της ιταλικής έκδοσης του βιβλίου – συνέντευξης του “13 Απαντήσεις. Μια συζήτηση με τον Τάσο Παππα” (Εκδόσεις Μονοπάτι. Αθήνα, 2016.) που κυκλοφορεί με τίτλο “Η Επαναστατική Οργάνωση 17 Νοέμβρη. 13 Απαντήσεις από τη φυλακή” (Εκδόσεις PGreco, Μιλάνο, 2021. Μετάφραση Λέων Βλάσσης).

Οι εκδηλώσεις πραγματοποίηθηκαν με τη συμμετοχή του συντρόφου & επιμελητή των εκδόσεων Μανόλο Μορλάκι και του συντρόφου Πασκουάλε Αμπατάντζελο, πρώην πολιτικού κρατούμενου στις ιταλικές ειδικές φυλακές, μέλους των Ένοπλων Προλεταριακών Πυρήνων – Nuclei Armati Proletari (NAP) και έπειτα των Κόκκινων Ταξιαρχιών – Brigate Rosse (Β.R), ο οποίος εξέτισε 20 χρόνια εγκλεισμού, 6 χρόνια ημιελευθερίας και 4 χρόνια επιτηρούμενης ελευθερίας χωρίς ποτέ να μετανοήσει, ούτε να διαχωριστεί. Στα ελληνικά κυκλοφορεί η αυτοβιογραφία του “Έτρεχα και σκεφτόμουν την Άννα. Μια ιστορία της δεκαετίας του ‘70” (Εκδόσεις Διάδοση. Αθήνα, 2020).

Σας στέλνω θερμούς αγωνιστικούς χαιρετισμούς μέσα από τη φυλακή του Δομοκού, μια άτυπη φυλακή ειδικού τύπου. Και μέσα από μια φυλακή μέσα στη φυλακή που έχει διαμορφώσει ένα καθεστώς εξαίρεσης με ειδικούς φωτογραφικούς νόμους, με ειδική σωφρονιστική και δικαστική αντιμετώπιση.

Χαίρομαι που βρίσκομαι νοερά μαζί σας απόψε, που σας μιλάω μέσα από αυτό το μικρό βιβλίο με το ολοπόρφυρο εξώφυλλο που μετέφρασε τόσο καλά ο σύντροφος Λέων και μας έκανε την τιμή να προλογίσει με το δυνατό λόγο του ο σύντροφος Αμπατάντζελο,

Προέρχομαι και εγώ από το αντάρτικο ρεύμα που διέτρεχε ολόκληρο τον πλανήτη από τις δεκαετίες του 1960 και 1970. Ένα ρεύμα που διαπνεόταν από την επαναστατική αντιιμπεριαλιστική γεωστρατηγική του Ένα, δύο, πολλά Βιετνάμ, τροφοδοτούσε η αντίσταση του βιετναμικού και του παλαιστινιακού λαού, άνθιζαν τα αντάρτικα στην Αφρική, την Ασία, τη Λατινική Αμερική, φούντωναν τα μητροπολιτικά αντάρτικα πόλης στην Ευρώπη. Ένα ρεύμα που έθετε ξανά το ζήτημα της ένοπλης πλευράς της επανάστασης, ύστερα από την εξάντληση του τριτοδιεθνιστικού μοντέλου, και άνοιγε όλο το φάσμα των μορφών πάλης, υπερβαίνοντας τον ρεφορμιστικό εγκλωβισμό στα όρια της εκάστοτε καθεστωτικής νομιμότητας.

Ένα ρεύμα οικείο και για εσάς. Νιώθουμε τη βαθιά συγγένεια με τους συντρόφους που πολέμησαν, καταδιώχτηκαν, φυλακίστηκαν γιατί έδωσαν το παρόν στο αντάρτικο κάλεσμα του καιρού τους. Είχαμε παρόμοιες εμπειρίες, κοντινές διαδρομές, υπήρξαμε κομμάτια της ίδιας ιστορίας.

Ωστόσο, εμάς της 17Ν, μας έλαχε να παλεύουμε σε μια εξαρτημένη, ημιπεριφερειακή χώρα, με κοινωνική και πολιτική αστάθεια, με πελώριες ταξικές αντιθέσεις, με μια κυρίαρχη λούμπεν μεγαλοαστική τάξη, με άτυπη αμερικανική κατοχή που δεν δίστασε να επιβάλει τη στρατιωτική δικτατορία του 1967-74, με την πρεσβεία των ΗΠΑ να αποτελεί ακόμα και σήμερα βασικό πόλο της εξουσίας, ενώ αυξάνει διαρκώς το θηριώδες πλέγμα των στρατιωτικών βάσεων που περισφίγγουν ασφυκτικά την ελληνική γεωγραφία.

Όμως, ταυτόχρονα, αυτή τη χώρα διατρέχει διαχρονικά ένα ρεύμα ανυποταξίας και αντίστασης, με κορύφωση τη δεκαετία της φωτιάς 1940-50 που άρχισε με τη μαζική εθνική αντίσταση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ για να κλείσει με την τελευταία ένοπλη επανάσταση στην Ευρώπη, του ΔΣΕ το 1946-49. Αυτή η αντίσταση είναι οι ρίζες μας, η κληρονομιά, αλλά και η ευθύνη μας. Αυτή η αντίσταση διαμόρφωσε τη συλλογική μνήμη που τροφοδότησε και το δικό μας επαναστατικό ρεύμα.

Είναι αδύνατον να ερμηνεύσουμε το παρόν χωρίς αναφορά σε αυτό το παρελθόν. Που βαραίνει και στην αντιμετώπιση της εξουσίας απέναντι στους πολιτικούς κρατούμενους, η οποία γίνεται με καθαρά εμφυλιοπολεμικούς όρους, με τη μετεμφυλιακή αντικομμουνιστική ρητορεία και απαίτηση για υπογραφή δήλωσης μετανοίας που ιστορικά ξυπνά τις πιο ζοφερές μνήμες.

Δεν πρόκειται απλώς για το τυφλό μίσος και την εμμονική εκδικητικότητα της σημερινής πολιτικής εξουσίας, ούτε μόνο για τις συνεχείς και έντονες παρεμβάσεις της αμερικάνικης πρεσβείας. Δεν πρόκειται εδώ απλώς για την τύχη ή τη βιολογική εξόντωση ενός ατόμου, δεν πρόκειται για την εξόφληση κάποιων παλιών λογαριασμών. Αυτό που ζητούν είναι, μέσα από την προσωπική ταπείνωση και τη δήλωση υποταγής και μεταμέλειας, να σπιλώσουν και να χτυπήσουν τη συλλογική μνήμη. Αυτό που ζητούν είναι, μέσα από τη βιολογική εξόντωση να κόψουν τις γέφυρες επαναστατικών εμπειριών, την ενότητα συνέχειας και προοπτικής.

Και επειδή αυτή η κεντρική επιδίωξη της κυριαρχίας είναι πολιτική, και η αντιμετώπιση της δεν μπορεί παρά να είναι κατά κύριο λόγο πολιτική. Έτσι, το ατομικό δεν μπορεί παρά να υπαχθεί στο πολιτικό. Είδαμε πως στο περσινό κίνημα αλληλεγγύης και τις μεγάλες πορείες που περιγράφει και ο σύντροφος Αμπατάντζελο. Στον πρόλογο του, το ατομικό αίτημα υπερέβαινε την τύχη ενός ατόμου και έπαιρνε ευρύτερο χαρακτήρα, συνδεόταν με την πολιτική και κοινωνική συγκυρία και μετατρεπόταν σε κεντρικό πολιτικό επίδικο.

Όσον με αφορά, είμαι πολύ μικρός για να διαπράξω τη μεγάλη ατιμία να υπογράψω δήλωση μετανοίας, όταν σ’ αυτόν τον τόπο τόσοι και τόσοι νέοι κομμουνιστές προτίμησαν να μην ξαναδούν τον ήλιο ν’ ανατέλλει για να μην υπογράψουν μια τέτοια δήλωση.

Για την 9η Μάη

Ο κάθε άνθρωπος, που αγαπά την ελευθερία, χρωστάει τόσα στον Κόκκινο Στρατό, που δε θα μπορούσε να τα ξεπληρώσει ποτέ, με ό,τι κι αν έκανε.

Ε. Χέμινγουεϊ

Η 9η Μάη αποτελεί ορόσημο για την ανθρωπότητα και το μεγάλο ταξίδι της προς την κοινωνική απελευθέρωση και τη χειραφέτηση. Στις 9 Μάη 1945 ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος τελειώνει με τη ναζιστική Γερμανία να συνθηκολογεί υπό το βάρος της ολοκληρωτικής της ήττας (κυρίως) στο ανατολικό μέτωπο. Η 9η Μάη είναι η μέρα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών που σηματοδοτήθηκε από την είσοδο του Σοβιετικού Κόκκινου Στρατού στο Βερολίνο και το κάρφωμα της κόκκινης σημαίας στην καρδιά του κτήνους, στο Ράιχσταγκ. Μια Αντιφασιστική Νίκη των Λαών που απέδειξε έμπρακτα -για ακόμα μια φορά στην ανθρώπινη ιστορία- ότι κανένας εχθρός, όσο “παντοδύναμος” κι αν φαντάζει, δεν είναι ανίκητος. Μια ιστορική ήττα των βδελυρότερων εχθρών της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ελευθερίας, η οποία επιτεύχθηκε χάρη στη μέχρις εσχάτων Αντίσταση και Πάλη εκατομμυρίων ανδρών και γυναικών, όλων των ηλικιών, σε όλη την Ευρώπη.

Διακαώς οι καπιταλιστικές χώρες, από τα πρώτα χρόνια μετά τη λήξη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου προσπαθούν να παραχαράξουν την ιστορία, να διαστρεβλώσουν τα πολιτικά νοήματα σε σχέση με την καθοριστική συμβολή των κομμουνιστών για την λήξη του πολέμου. Σύσσωμοι οι ιμπεριαλιστές , οι καπιταλιστές και όλοι οι “δημοκράτες” ακολουθοι τους προσπαθούν να υποβαθμίσουν το βαρύ φόρο αίματος που κατέβαλαν οι κομμουνιστές πολεμώντας τους ναζί, τόσο στις μάχες στα εδάφη της ΕΣΣΔ όσο και στην ευρωπαϊκή επικράτεια που συγκρότησαν λαϊκούς στρατούς και μέτωπα, όπως στην Ελλάδα με το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Η ανιστόρητη και επικίνδυνη ταύτιση κομμουνισμού και φασισμού που συντελέστηκε μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, η καταδίκη κάθε είδους «ολοκληρωτισμού», είναι μια τακτική που αποσκοπεί να σβηστεί από την ιστορική μνήμη ο ρόλος των κομμουνιστών στη συντριβή του ναζιστικού κτήνους, μια τακτική που προσπαθεί να μας κάνει να ξεχάσουμε ότι ο ναζισμός αποτέλεσε μια διέξοδο του καπιταλιστικού/ ιμπεριαλιστικού συστήματος.

77 χρόνια μετά στην Ευρώπη ηχούν και πάλι οι σειρήνες του πολέμου. Η ανθρωπότητα βρίσκεται πιο κοντά από ποτέ μπροστά σε μια γενικευμένη εμπόλεμη απειλή και τα νοήματα της νίκης του Κόκκινου στρατού είναι και πάλι το ίδιο επίκαιρα. Ο προλεταριακός διεθνισμός, η μνήμη των αδελφωμένων λαών της ΕΣΣΔ που πολέμησαν ενάντια στο ναζισμό υπενθυμίζουν ότι το καπιταλιστικό/ ιμπεριαλιστικό σύστημα πρέπει να ανατραπούν συνολικά, ότι δεν υπάρχει καλός και κακός εισβολέας. Υπενθυμίζουν περίτρανα ότι οι λαοί δεν έχουν να κερδίσουν από τους πολέμους των αστών, παρά μόνο φτώχεια εξαθλίωση και θάνατο. 77 χρόνια μετά, εν μέσω της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας και της ακραίας ταξικής λεηλασίας από άκρη σε άκρη σε όλη τη γη, το σφυρί και το δρεπάνι -ο κομμουνισμός- αποτελούν τη μόνη εναλλακτική για να ζήσουν οι λαοί.

Ανίκητος δεν είναι ο ιμπεριαλισμός, το φασισμό τον τσάκισε ο Κόκκινος Στρατός!

Οι Λαοί νικούν με το όπλο στο χέρι και η ανθρώπινη Ιστορία πολύ καλά το ξέρει!

Λευτεριά στο Λαό – Θάνατο στο Φασισμό και τον Ιμπεριαλισμό!

Κίνηση της Βιολέττας [ΚτΒ]

Αθήνα, Μάης 2022.

“Το ανεκπλήρωτο παρελθόν συνεχίζει ν’ αποτελεί υποχρέωση για εμάς”

Βάλτερ Μπένγιαμιν

Σικάγο 1886. Σαλονίκη 1936. Καισαριανή 1944. Κωνσταντινούπολη 1977…

Εδώ και 136 Μάηδες, η Εργατική Πρωτομαγιά δεν είναι κρατική αργία ούτε κινητή γιορτή. Για το πολυεθνικό προλεταριάτο και όλους τους εργαζόμενους λαούς, για τους εκμεταλλευόμενους και τις καταπιεσμένες, για όλες και όλους της Γης τους κολασμένους, η Πρωτομαγιά αποτελεί μια εμβληματική Απεργιακή Ημέρα Μνήμης & Αγώνα.

Ημέρα Μνήμης για όλους τους εργάτες συνδικαλιστές & τις εργάτριες συνδικαλίστριες, τους αναρχικούς & τους κομμουνιστές, τις αναρχικές & τις κομμουνίστριες που απολύθηκαν, διώχτηκαν, βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν & δολοφονήθηκαν επειδή σήκωσαν το ανάστημα τους και αγωνίστηκαν για την υπεράσπιση των συμφερόντων της Τάξης μας ενάντια στους διαχρονικούς δυνάστες της: το Κεφάλαιο και τα Κράτη του, το Φασισμό και τον Ιμπεριαλισμό.

Ημέρα Αγώνα που διδάσκει και υπενθυμίζει διαχρονικά πως –σε όλους τους καιρούς και όλους τους τόπους– οι λαϊκές κατακτήσεις και τα εργατικά δικαιώματα (που εδώ και τουλάχιστον 40 χρόνια βρίσκονται διεθνώς στο στόχαστρο της νεοφλιλελεύθερης καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης και εγχώρια, με ιδιαίτερη ένταση, από την προηγούμενη μνημονιακή δεκαετία κι έπειτα), δεν χαρίστηκαν από την κεφαλαιοκρατία και τα Κράτη της, αλλά αποτέλεσαν τον επίμονο και συνάμα επίπονο καρπό της προλεταριακής οργάνωσης & δράσης μέσα κι έξω από τα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς.

Πρωτομαγιά 2022.

Οι αγώνες των εργαζομένων σε Efood, Cosco, Εnergean και Λάρκο μας δείχνουν το νήμα του δρόμου που αποτελεί το δύσβατο αλλά αναγκαίο μονοπάτι που οφείλουμε να διανύσουμε, υπενθυμίζοντας –έμπρακτα και σε παρόντα χρόνο– εκείνο το παλιό καλό ρητό που διαπίστωνε ότι “κανένα πρόβατο δεν σώθηκε βελάζοντας”…

[…] Η Πανδημία και ο Πόλεμος επιταχύνουν και βαθαίνουν ακόμα περισσότερο την οικονομική συστημική κρίση επιφέροντας δυσβάσταχτους ορούς για τη ζωή μας, επιφυλάσσοντας μας ένα ζοφερό μέλλον. Η Τάξη μας και οι οργανωμένες δυνάμεις της, καλούμαστε να αναλογιστούμε τον ιστορικό μας ρόλο και να βρεθούμε σε θέση μάχης, όχι μόνο για την υπεράσπιση των κεκτημένων (που χάνονται το ένα μετά το άλλο) και την ανάσχεση της επίθεσης εις βάρος μας, αλλά για την συνολική αντεπίθεση των λαών απέναντι στους δυνάστες τους.

Να παλέψουμε για την ανασυγκρότηση της Τάξης μας. Να οργανωθούμε στην κατεύθυνση της προλεταριακής αντεπίθεσης. Ν’ αντισταθούμε στη γενικευμένη βαρβαρότητα. Να πολεμήσουμε για την κοινωνική απελευθέρωση ενάντια στην κρατική – καπιταλιστική – ιμπεριαλιστική Εξουσία […]

από Κάλεσμα της ΚτΒ στη Γενική Απεργία της Τετάρτης 6 Απρίλη 2022

Άμεση απεμπλοκή της Ελλάδας από τον ιμπεριαλιστικό Πόλεμο που κορυφώνεται στην Ουκρανία, φέρνοντας την ανθρωπότητα αντιμέτωπη με τη γενίκευση του και την πυρηνική απειλή. Ο δικός μας κύριος Εχθρός ήταν, είναι & θα είναι εδώ: μέσα στην Ελλάδα, μέσα στην ΕΕ, μέσα στο ΝΑΤΟ.

Ενάντια στην εγκληματική κρατική διαχείριση της Πανδημίας & απέναντι στον ανορθολογισμό της άρνησης της. Άμεση ενίσχυση των δημόσιων δομών υγείας. Έξω τα κοράκια της ιδιωτικής υγείας από το ΕΣΥ.

Ενάντια στις “ανατιμήσεις” των τιμών Ενέργειας & όλων των βασικών αγαθών, απέναντι στην εργατική υποτίμηση & τη φτωχοποίηση: Άμεση Δράση με μαζικές απαλλοτριώσεις προϊόντων, επανασυνδέσεις ρεύματος & αρνήσεις πληρωμών. Έμπρακτη Στήριξη όλων των ντόπιων & μεταναστών, εργαζόμενων & άνεργων που βάλλονται από την καλπάζουσα ακρίβεια.

Άμεση Κατάργηση του αντεργατικού – αντιλαϊκού νόμου λαιμητόμου Χατζηδάκη.

Ενάντια στην νομιμοποίηση της “μαύρης” (υποδηλωμένης ή αδήλωτης) εργασίας & τη μετατροπή του ΟΑΕΔ σε σύγχρονο σκλαβοπάζαρο.

Άμεση πραγματική αύξηση των μισθών των εργαζομένων & των επιδομάτων για όλους τους άνεργους & τις άνεργες.

Επαναφορά & Επέκταση των βαρέων – ανθυγιεινών ενσήμων & του επιδόματος επικινδυνότητας.

Κάτω τα χέρια από τα Συνδικάτα.

Οργάνωση & Αγώνας μέσα & έξω από τους χώρους δουλειάς

για Ψωμί, Παιδεία, Υγεία, Ελευθέρια σε Όλους & Όλες.

Όλοι & Όλες στις Πρωτομαγιάτικες Απεργιακές Διαδηλώσεις.

STOP THE CITY. Στηρίζουμε – Συμμετέχουμε στην απεργιακή Μοτοπορεία που καλεί η Συνέλευση Βάσης Εργαζόμενων Οδηγών Δικύκλου (ΣΒΕΟΔ) στo πλαίσιo της 1ης Διεθνούς Απεργίας στο Επάγγελμα. Συγκέντρωση: Κυριακή 1η Μάη στο Πεδίο του Άρεως στις 11.00 πμ.

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)

Αθήνα, Απρίλης 2022.

Πόλεμος, Πανδημία, Φτωχοποίηση, Καταστολή.

Το μόνο που έχει να «υποσχεθεί» ο καπιταλισμός είναι ανέχεια, εξαθλίωση και θάνατο

· Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία κορυφώνεται και η ανθρωπότητα βρίσκεται πιο κοντά από ποτέ μπροστά στην απειλή μιας πυρηνικής σύγκρουσης.

· Δεκάδες συνάνθρωποι μας καθημερινά χάνουν τη ζωή τους και κάποιες πολλές εκατοντάδες δίνουν μάχη διασωληνωμένοι εντός ή εκτός ΜΕΘ την ώρα που το κράτος «σφυρίζει» τη λήξη της πανδημίας.

· Οι τιμές σε εκατοντάδες προϊόντα και αγαθά πρώτης ανάγκης υπερπολλαπλασιάζονται κάνοντας αβίωτη τη ζωή των λαϊκών στρωμάτων.

· Παράλληλα το κράτος θωρακίζει ολοένα και περισσότερο το νομικό του οπλοστάσιο με μια σειρά αντεργατικών, αντισυνδικαλιστικών και κατασταλτικών μέτρων, ώστε να καταστήσει τους εργαζομένους έρμαιο στη δίψα για κερδοφορία των αφεντικών και να τσακίσει τις όποιες μορφές αντίστασης στη βαρβαρότητα που επιβάλει.

Η Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία είναι ένα ακόμα επεισόδιο ενός πολέμου, αποτέλεσμα των παγκοσμίων ενδοκυρίαρχων ανταγωνισμών, που μαίνεται στα βόρεια της Μαύρης Θάλασσας εδώ και μια οκταετία. Ένας ιμπεριαλιστικός Πόλεμος που αποτέλεσε το ιστορικό σημείο ρήξης, μέσα στο εξελισσόμενο ξαναμοίρασμα του κεφαλαιοκρατικού κόσμου σε σφαίρες επιρροής και την κορύφωση της στρατηγικής περικύκλωσης της Ρωσίας, που αποτελεί (διακηρυγμένο πλέον) στόχο των ΗΠΑ, μέσω της επέκτασης του ΝΑΤΟ, από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 κι έπειτα, σε αντίθεση με τις μεταψυχροπολεμικές δεσμεύσεις του, στην ανατολική Ευρώπη του πάλαι ποτέ “Συμφώνου της Βαρσοβίας”.

Ενός ιμπεριαλιστικός Πόλεμος μέσα στον οποίο η ελληνική αστική τάξη και το Κράτος της δεν στέκουν ουδέτερα, αλλά αντίθετα παίρνουν θέση, πολλές φορές όντας βασιλικότεροι του βασιλέως, πιστοί στις προσταγές του μεγάλου αφεντικού (ΗΠΑ-ΝΑΤΟ) αλλά και στις επιταγές των συμφερόντων της ντόπιας ολιγαρχικής ΛΜΑΤ (Λούμπεν ΜεγαλόΑστικής Τάξης). Η χώρα έχει μετατρέπει ήδη από άκρη σε άκρη σε προκεχωρημένο φυλάκιο του ευρωατλαντικού Ιμπεριαλισμού, με τις βάσεις του θανάτου να αποτελούν τα απαραίτητα μετόπισθεν της ΝΑΤΟϊκής πολεμικής μηχανής. Με την νεοφιλελεύθερη-ακροδεξιά κυβέρνηση Μητσοτάκη να πρωτοστατεί στην πρωτοφανή αντι-ρωσική προπαγάνδα και στις νεομακαρθικές εκκαθαρίσεις απέναντι σε καθετί Ρωσικό, στέλνοντας πολεμικό εξοπλισμό (χωρίς αυτό ν’ αποτελεί “συμβατική” ΝΑΤΟϊκή υποχρέωση), ώστε να ενισχύσει την κυβέρνηση – ανδρείκελο των ομοϊεδατών της στο Κίεβο και τους ναζιστές συμμάχους της, φτάνοντας να προσκαλεί για ομιλία στη βουλή τον πρώην γελωτοποιό και νυν πρωθυπουργό – μαριονέτα των ΗΠΑ Ζελένσκι, βυθίζοντας έτσι τη χώρα ολοένα και περισσότερο στο μάτι του πολεμικού κυκλώνα.

Δυο χρόνια μετά από την εμφάνιση του ιού Covid-19 και το ξέσπασμα της πανδημίας, με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και με το δημόσιο σύστημα υγείας λεηλατημένο και διαλυμένο, το κράτος στο όνομα της καπιταλιστικής «κανονικότητας» και της επανεκκίνησης της οικονομικής ζωής κηρύττει το τέλος της. Παρόλο που ο αριθμός των νεκρών συνανθρώπων μας παραμένει καθημερινά μεγάλος, παρότι οι ΜΕΘ παραμένουν γεμάτες, οι ανάγκες της «ελεύθερης αγοράς» επιτάσσουν την επαναφορά στην «κανονική ζωή». Οι εργαζόμενοι συνεχίζουν να στοιβάζονται με ελλιπέστατα, έως και καθόλου, μέτρα προστασίας σε χώρους δουλείας και ΜΜΜ. Ταυτόχρονα, όχι μόνο αγνοείται οποιαδήποτε ενίσχυση των δημόσιων δομών Υγείας αλλά συντελείται μια πλήρης απαξίωση του ΕΣΥ (αφήνοντας ακάλυπτα τα κενά που υπήρχαν από πριν σε υγειονομικό προσωπικό, κλείνοντας νοσοκομεία και πρωτοβάθμιες δομές κτλ), με σαφέστατο σχεδιασμό την συρρίκνωση του και την πλήρη παράδοση του στους κλινικάρχες και τα υπόλοιπα κοράκια της ιδιωτικής Υγείας. Η πανδημία λειτούργησε καταλυτικά στον ευρύτερο σχεδιασμό της κυβέρνησης για μια νεοφιλελεύθερη επέλαση στις ζωές μας και δεν καθυστέρησε να κάνει την «κρίση ευκαιρία» για την περαιτέρω ενίσχυση της μεγαλοαστικής Τάξης με κάθε ευφάνταστο τρόπο. Τώρα, μετά από δυο χρόνια στοχεύει στην ιδιωτικοποίηση μεγάλου μέρους του ρημαγμένου -από τη υπάρχουσα συνθήκη αλλά και τα προηγούμενα χρόνια της κρίσης- ΕΣΥ αφού φρόντισε να καταστρέψει και να απαξιώσει ότι είχε απομείνει όρθιο από την μνημονιακή δεκαετία.

Στη δυστοπική πραγματικότητα που δημιουργεί η Πανδημία του COVID 19 και ο ιμπεριαλιστικός Πόλεμος έρχεται να προστεθεί και η βίαιη φτωχοποίηση, μια ακόμα, της κοινωνικής βάσης μέσω των υπέρογκων ανατιμήσεων των τιμών σε προϊόντα και αγαθά πρώτης ανάγκης. Η αδηφαγία του εγχώριου και πολυεθνικού μεγάλου Kεφαλαίου, οι διάφοροι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί αλλά και η «απελευθέρωση» της ενέργειας με τη στροφή στις «ανανεώσιμες» πηγές δημιουργούν μια νέα ενεργειακή κρίση. Αποτέλεσμα αυτής της νέας ενεργειακής κρίσης είναι να δυσχεραίνουν ολοένα και περισσότερο, μέσω της αύξησης των τιμών, οι όροι επιβίωσης για μεγάλα κομμάτια της κοινωνικής βάσης που βρίσκονταν ήδη στα όρια τους από την ανέχεια που είχε προκαλέσει η καπιταλιστική Κρίση της προηγουμένης δεκαετίας. Την ώρα που τα απολύτως απαραίτητα γίνονται είδη πολυτελείας οι μισθοί και οι συντάξεις, όντας χαμηλότεροι από ποτέ, παραμένουν στάσιμοι. Στην ουσία τους, οι ανατιμήσεις και η ραγδαία αύξηση του πληθωρισμού δεν είναι τίποτε άλλο από την ολοένα μεγαλύτερη υποτίμηση της εργασιακής δύναμης μας, με σκοπό την αύξηση του κέρδους των αφεντικών και την αναπαραγωγή της καπιταλιστικής μηχανής.

Η ακροδεξιά νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Μητσοτάκη, εκλεγμένη με μια αντιλαϊκή ατζέντα δεν έχασε την ευκαιρία της ιδιάζουσας κοινωνικής κατάστασης, εν μέσω πανδημίας, για να επισπεύσει και να περάσει μια σειρά αντιλαϊκών νόμων και μέτρων. Μεταξύ αυτών, πέρσι τέτοια εποχή, ψηφίστηκε ο νόμος Χατζηδάκη, ένα νόμος λαιμητόμος για τα εναπομείναντα εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα (είχε φροντίσει η προηγούμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να στρώσει το δρόμο μ’ έναν αντίστοιχα αντεργατικό – αντισυνδικαλιστικό νόμο), που μεταξύ άλλων ανοίγει την πόρτα για την κατάργηση του 8ωρου, την παγιοποίηση των ατομικών συμβάσεων, την αποδυνάμωση – αποσυσπείρωση των σωματείων και την ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης. Ένα χρόνο μετά, σχεδιάζεται η επανεξέταση των βαρέων και ανθυγιεινών ενσήμων και του επιδόματος επικινδυνότητας για μια σειρά ειδικοτήτων, κυρίως του Δημοσίου τομέα. Το σχέδιο της κατάργησης των χρόνια εργατικών κεκτημένων και της μετατροπής των ορών εργασίας σε όλο και πιο δυσμενείς για τους εργαζομένους, συνεχίζεται ακάθεκτο. Αντίστοιχα, μετά από το νόμο για την περιστολή των διαδηλώσεων, που πέρασε πρόπερσι το καλοκαίρι, η πιο ακροδεξιά-νεοφιλελεύθερη μεταπολιτευτική κυβέρνηση ΝΔ περνάει «νύχτα» μια ακόμα τροποποίηση του ποινικού κώδικα που προβλέπει τη φυλάκιση για πλημμεληματικά αδικήματα, όταν αυτά “διαπράττονται από κοινού από πλήθος”, με σαφή σκοπό την ακόμα βαρύτερη ποινικοποίηση των ταξικών και κοινωνικών αγώνων. Η επίθεση στον κόσμο της εργασίας ξεκινάει από την επισφάλεια, περνάει μέσα από την ανεργία (πάνω από 30% μεταξύ των νέων) και τον περιορισμό των εργασιακών δικαιωμάτων, ενώ οξύνεται με την καταστολή κάθε εστίας ταξικής αντίστασης και ανυπακοής.

Η Πανδημία και ο Πόλεμος επιταχύνουν και βαθαίνουν ακόμα περισσότερο την οικονομική συστημική κρίση επιφέροντας δυσβάσταχτους ορούς για τη ζωή μας, επιφυλάσσοντας μας ένα ζοφερό μέλλον. Η Τάξη μας και οι οργανωμένες δυνάμεις της, καλούμαστε να αναλογιστούμε τον ιστορικό μας ρόλο και να βρεθούμε σε θέση μάχης, όχι μόνο για την υπεράσπιση των κεκτημένων (που χάνονται το ένα μετά το άλλο) και την ανάσχεση της επίθεσης εις βάρος μας, αλλά για την συνολική αντεπίθεση των λαών απέναντι στους δυνάστες τους.

Να παλέψουμε για την ανασυγκρότηση της Τάξης μας. Να οργανωθούμε στην κατεύθυνση της προλεταριακής αντεπίθεσης. Ν’ αντισταθούμε στη γενικευμένη βαρβαρότητα. Να πολεμήσουμε για την κοινωνική απελευθέρωση ενάντια στην κρατική – καπιταλιστική – ιμπεριαλιστική Εξουσία.

Τετάρτη 6 Απρίλη απεργούμε ενάντια στη συνθήκες που υποτιμούν και θέτουν σε κίνδυνο τις ζωές μας.

Η Γενική Απεργία της 6η Απρίλη να είναι μια ακόμα μέρα Αντίστασης & Αγώνα ενάντια στο ζοφερό παρόν και το δυστοπικό μέλλον που μας επιφυλάσσουν. Διεθνιστικός Αντιπολεμικός Αντιιμπεριαλιστικός Αγώνας. Καμία συμμετοχή της Ελλάδας στον πόλεμο – Έξω από το ΝΑΤΟ – Έξω οι Βάσεις του θανάτου.

Ενάντια στην εγκληματική κρατική διαχείριση της πανδημίας & Απέναντι στον ανορθολογισμό της άρνησης της. Άμεση ενίσχυση των δομών υγείας – Καμία ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ.

Άμεση Δράση με μαζικές απαλλοτριώσεις προϊόντων & αρνήσεις πληρωμών Άμεση πραγματική αύξηση μισθών & Ουσιαστική στήριξη όσων βάλλονται από την αλματώδη ακρίβεια στην Ενέργεια και τα άλλα είδη πρώτης ανάγκης.

Κατάργηση του αντεργατικού – αντιλαϊκού νόμου λαιμητόμου Χατζηδάκη. Επαναφορά των βαρέων & ανθυγιεινών ενσήμων και του επιδόματος επικινδυνότητας. Κάτω τα χέρια από τα Συνδικάτα. Ανυποχώρητος αγώνας για Ψωμί, Παιδεία, Υγεία Ελευθέρια για Όλους & Όλες.

Γενική Απεργία Τετάρτη 6 Απρίλη 2022

Όλες και Όλοι στους Δρόμους & τις Απεργιακές Διαδηλώσεις

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)

Αθήνα, Απρίλης 2022