Δυο εβδομάδες μετά το κεφαλαιο-κρατικό έγκλημα στα Τέμπη, το κύμα της δίκαιης λαϊκής Οργής συνεχίζει να βγαίνει αδιάκοπα στους δρόμους. Κατά τη διάρκεια της σημερινής Γενικής Απεργίας, ένα ανθρώπινο ποτάμι πολλών χιλιάδων εργαζομένων και ανέργων, φοιτητών και φοιτητριών, σπουδαστών και σπουδαστριών, μαθητών και μαθητριών, συντρόφων και συντροφισσών πορεύτηκαν και πάλι μαζικά και μαχητικά στην Αθήνα και όλη τη χώρα.

Στην πλατεία Συντάγματος, τα αφιονισμένα μαντρόσκυλα του Κεφαλαίου και του Κράτους του, σκοπεύοντας στη διάλυση της ογκώδους απεργιακής πορείας, επιτέθηκαν από τη Φιλελλήνων απρόκλητα και στοχευμένα, με ξυλοδαρμούς και ρίψεις κρότου λάμψης και δακρυγόνων, αρχικά ενάντια στο μπλοκ της Συνέλευσης Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου (ΣΒΕΟΔ) και στη συνέχεια ενάντια στο σύνολο της διαδήλωσης. Παρά το χημικό πόλεμο και την κρατική τρομοκρατία των ΜΑΤ, ο κόσμος της Αντίστασης και του Αγώνα κινήθηκε συγκροτημένα στην Πανεπιστημίου, με τις οδομαχίες, τις άμεσες δράσεις κατά κρατικών – καπιταλιστικών στόχων και τις συγκρούσεις με τους μπάτσους να εκτείνονται μέχρι έξω από την κατάληψη της Πρυτανείας του ΕΚΠΑ στα Προπύλαια και την Ομόνοια. Στην Ακαδημίας, οδηγός γερανοφόρου οχήματος της ΕΛ.ΑΣ αποπειράθηκε να δολοφονήσει διαδηλωτές και διαδηλώτριες. Ακολούθησαν ξυλοδαρμοί, τραυματισμοί και συλλήψεις αγωνιστών και αγωνιστριών, ανάμεσα τους και δύο συντρόφισσες – μέλη του “Διαρκή Αγώνα για την ταξική απελευθέρωση”, με τη μια εκ των οποίων να έχει τραυματιστεί στο κεφάλι από τα χτυπήματα των ένστολων δολοφόνων και βασανιστών. Οι δυο συντρόφισσες παραπέμπονται αύριο Παρασκευή 17/3 στα δικαστήρια της Ευελπίδων (κτ. 16, 11.00), κατηγορούμενες με 5 πλημμελήματα.

Ενάντια στην κρατική τρομοκρατία και την εξελισσόμενη επιχείρηση συγκάλυψης του κεφαλαιο-κρατικού εγκλήματος στα Τέμπη, απέναντι στην καθεστωτική προπαγάνδα των αργυρώνητων ΜΜΕ και την πολιτική προβοκατορολογία: η Αλληλεγγύη ήταν, είναι και θα είναι το Όπλο μας!

Αλληλεγγύη στις 2 συλληφθείσες συντρόφισσες, σ’ όσους και όσες χτυπήθηκαν, τραυματίστηκαν και προσήχθησαν κατά διάρκεια της απεργιακής διαδήλωσης στην Αθήνα.

Αλληλεγγύη στους 15 συλληφθέντες συντρόφους και συντρόφισσες της ανακατάληψης της Mundo Nuevo στη Σαλονίκη.

Αλληλεγγύη στην κατάληψη της Πρυτανείας του ΕΚΠΑ & όλα τα κατειλημμένα Κέντρα Αγώνα.

Ο Δρόμος είναι ανήφορος μα δεν υπάρχει άλλος: να μην συνηθίσουμε το θάνατο!

Οι δολοφόνοι να πληρώσουν!

Δεν έχουμε εθνικό πένθος! Έχουμε ταξικό πόλεμο!

Τίποτα δεν τελείωσε! Όλα συνεχίζονται!

Με Οργάνωση στη Βάση & Ενότητα στη Δράση
να παραμείνουμε Όλοι & Όλες στους Δρόμους!

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)
Αθήνα, 16/3/2023

Εν όψει της αυριανής Γενικής Απεργίας αναρτήσαμε πανό στο Κουκάκι.

Χαιρετίζουμε αγωνιστικά τις χιλιάδες των εργαζόμενων και των άνεργων, των φοιτητών και των φοιτητριών, των μαθητών και των μαθητριών, των συντρόφων και των συντροφισσών που δυο βδομάδες τώρα βγάζουν -στην Αθήνα και όλη τη χώρα- το Δίκιο & την Οργή στους δρόμους.

Εκφράζουμε την Αλληλεγγύη μας σ’ όσους και όσες χτυπήθηκαν και τραυματίστηκαν, προσήχθησαν και συνελήφθησαν από τους μπάτσους κατά τη διάρκεια των αδιάκοπων μαζικών και μαχητικών κινητοποιήσεων ενάντια στο κεφαλαιο-κρατικό έγκλημα στα Τέμπη.

Ενάντια στην κρατική καταστολή και την εξελισσόμενη επιχείρηση συγκάλυψης, απέναντι στην καθεστωτική προπαγάνδα και την πολιτική προβοκατορολογία

Η Αλληλεγγύη ήταν, είναι και θα είναι το Όπλο μας!

Να μην συνηθίσουμε το θάνατο! Οι δολοφόνοι να πληρώσουν!

Δεν έχουμε εθνικό πένθος! Έχουμε ταξικό πόλεμο!

Τίποτα δεν τελείωσε! Όλα συνεχίζονται!

Γενική Απεργία Πέμπτη 16 Μάρτη.

Με Οργάνωση στη Βάση & Ενότητα στη Δράση 

Όλοι & Όλες στους Δρόμους!

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)
Αθήνα, 15/3/2023

Απρίλιος 2022: Παραίτηση του προέδρου του έργου εγκατάστασης του συστήματος σιδηροδρομικής σηματοδότησης και υπεύθυνου ασφαλείας των δρομολογίων, κατά την οποία καταγγέλλει την ανεπάρκεια στην ασφάλεια κυκλοφορίας των τρένων.

Φθινόπωρο 2022: Εξώδικο της Πανελλήνιας Ένωσης Προσωπικού Έλξης για την κακή κατάσταση της σιδηροδρομικής υποδομής με αποτέλεσμα τα εξής ατυχήματα :

• 1 Αυγούστου 2022: Εκτροχιασμός 1521 στην Τιθορέα

• 10 Οκτωβρίου 2022: Εκτροχιασμός προαστιακής αμαξοστοιχίας στο Λιανοκλάδι

• 21 Οκτωβρίου 2022: Εκτροχιασμός 882 στην περιοχή Τιθορέας
Φλεβάρης 2023: Η Δημοκρατική Ενωτική Συνδικαλιστική Κίνηση Σιδηροδρομικών καταγγέλλει 2 ατυχήματα στο σιδηροδρομικό δίκτυο λόγω έλλειψης μέτρων προστασίας και προειδοποιεί για το επικείμενο ατύχημα.

Προφανώς οι άνθρωποι δεν ήταν μελλοντολόγοι, ούτε είχαν κάποια θεία επιφοίτηση. Γνώριζαν την ανυπαρξία συντήρησης, την υποστελέχωση της επιχείρησης HELLENIC TRAIN, τις εγκληματικές παραλείψεις, τους κινδύνους που διατρέχει η δουλεία τους και τον κίνδυνο που εγκυμονεί για εκατοντάδες επιβάτες καθημερινά.

Έτσι, το βράδυ της Τρίτης 28 Φεβρουαρίου 2023 η επιβατική αμαξοστοιχία IC62 ξεκινάει από Αθήνα για Θεσσαλονίκη με 350 τουλάχιστον επιβάτες (ενώ το μεσημέρι της ίδιας μέρας το ανάλογο δρομολόγιο είχε διακοπεί λόγω τεχνικού προβλήματος στην ηλεκτροδότηση) και συγκρούεται με αντίθετης κατεύθυνσης εμπορική αμαξοστοιχία. Στο τρένο αυτό επέβαινα και εγώ, όπως εκατοντάδες ακόμα συμφοιτητές μου, επιστρέφοντας μετά από το εορταστικό τριήμερο από τον τόπο εργασίας μου στον τόπο σπουδών μου. Δεν θα περιγράψω τις στιγμές φρίκης που ζήσαμε, ήδη φρόντισε ο Κίτρινος Τύπος να εκμεταλλευτεί την κατάσταση και να δημιουργήσει κερδοφόρες εικόνες από τις απώλειες των ανθρώπων, τον θρήνο της κάθε μητέρας, πατέρα, συντρόφου, αδερφού/αδερφής […]

Απόσπασμα από κείμενο συντρόφισσας – επιβάτισσας του μοιραίου τρένου, με τίτλο “Ταξιδεύοντας με την Αμαξοστοιχία IC62 : Μια οδυνηρή υπενθύμιση πως Κράτος και Κεφάλαιο δολοφονούν”. Διαθέσιμο ολόκληρο (μεταξύ άλλων) στο prolprot.espivblogs.net

Πόνος. Θλίψη. Οργή: αυτά είναι τα διάχυτα -στην κοινωνική ατμόσφαιρα- συναισθήματα που διατρέχουν από άκρη σε άκρη τη χώρα και παίρνουν εδώ και μια βδομάδα σάρκα και οστά, μέσα από ένα αδιάκοπο κύμα συνεχών συγκεντρώσεων, διαδηλώσεων, καταλήψεων και άλλων άμεσων δράσεων. Ένα κύμα δίκαιης και ελπιδοφόρας λαϊκής οργής που -παρά την κρατική καταστολή και το χημικό πόλεμο των ένστολων δολοφόνων της ΕΛ.ΑΣ- φουσκώνει στους δρόμους και έχοντας στην πρώτη γραμμή τη νεολαία, στρέφεται ολοένα και πιο μαζικά και μαχητικά, ενάντια σ’ όλους τους αυτουργούς αυτής της πολύνεκρης σφαγής που δεν ήταν σιδηροδρομικό “ατύχημα” αλλά ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα.

Μια ακόμα “θυσία στο βρώμικο βωμό” του Κεφαλαίου που -όπως έγραφε και πριν ενάμιση αιώνα ο Μάρξ- το μόνο που «το τρομάζει (είναι) η έλλειψη κέρδους ή το πολύ μικρό κέρδος […]. Όταν το κεφάλαιο έχει το ανάλογο κέρδος, γίνεται τολμηρό. Με 10% κέρδος αισθάνεται τον εαυτό του σίγουρο και μπορεί να το χρησιμοποιήσει κανείς παντού, με 20% γίνεται ζωηρό, με 50% γίνεται θετικά παράτολμο, με 100% τσαλαπατάει όλους τους ανθρώπινους νόμους, με 300% δεν υπάρχει έγκλημα που να μη ριψοκινδυνεύσει να το πράξει, ακόμα και με κίνδυνο να πάει στην κρεμάλα»…

Οργή ενάντια στην πιο νεοφιλελεύθερη – ακροδεξιά μεταπολιτευτική κυβέρνηση ΝΔ του Μητσοτάκη του υιού που από την πρώτη στιγμή, με την συνδρομή των αργυρώνητων καθεστωτικών ΜΜΕ, πασχίζει να αποποιηθεί τις εγκληματικές ευθύνες της, επικαλούμενη εξοργιστικά τα “ανθρώπινα λάθη”, την “ατομική ευθύνη” και τις περιβόητες “διαχρονικές παθογένειες του συστήματος”.

Στριμωγμένο στη γωνία από τις μαζικές και μαχητικές κινητοποιήσεις, αυτό το αδίστακτο τσούρμο νεοφιλελεύθερων – ακροδεξιών πολιτικών υπαλλήλων των καπιτα-ληστών και των ιμπερια-ληστών που κυβερνάνε τέσσερα χρόνια τώρα -ολοκληρώνοντας τη λεηλασία που επιταχύνθηκε κατά τη διάρκεια της μνημονιακής δεκαετίας- επιδίδονται σε μια φτηνή επικοινωνιακή “διαχείριση των ζημιών”: μέσα από την υποκριτική παραίτηση από το υπουργείο Μεταφορών & Υποδομών του υπουργού Καραμανλή του ανιψιού -ο οποίος θα είναι εκ νέου υποψήφιος στις επερχόμενες εκλογές και λίγες μέρες πριν το μακελειό είχε τo θράσος ν’ “αγανακτεί” με τις καταγγελίες για τις τραγικές ελλείψεις συστήματος ασφαλείας του σιδηροδρομικού δικτύου- και την ανάληψη του από τον υπουργό Επικρατείας Γεραπετρίτη (γαμπρού ενός εκ των “εθνικών εργολάβων” – ιδιοκτήτη της ΓΕΚ-ΤΕΡΝΑ Μ.Γουρζή), μέσα από τη σύσταση μιας ελεγχόμενης “επιτροπής εμπειρογνωμόνων” και τις φρούδες υποσχέσεις για “πλήρη διαλεύκανση”, μέσα από μια καθυστερημένη, γραπτή και υποκριτική πρωθυπουργική συγγνώμη, η κυβέρνηση των “αρίστων νόμιμων ιδιοκτητών της χώρας” και του “επιτελικού κράτους” ευελπιστεί να καταλαγιάσει τη διάχυτη κοινωνική κατακραυγή που έχει προκληθεί από αυτή τη σφαγή. “Τίποτα όμως, τώρα πια, δεν είναι για συγγνώμη”…

Οργή ενάντια σ’ όλο το πολιτικό προσωπικό των αστικών κομμάτων της αντιπολίτευσης, αυτών που αφού εδώ και μια εικοσαετία συντέλεσαν στην απαξίωση, το ρήμαγμα και τελικά στο ξεπούλημα το 2017 του ΟΣΕ στον ιταλικό κρατικό όμιλο Ferrovie dello Stato SPA, έχουν τα μούτρα να σπεκουλάρουν πάνω από τα πτώματα των θυμάτων, ευελπιστώντας ν’ αποκομίσουν πολιτικά οφέλη και να ξεχαστεί το γεγονός ότι αυτή η λεηλασία του δημόσιου πλούτου (στ’ όνομα του “εκσυγχρονισμού”, της “εξυγίανσης” και των “μνημονιακών προαπαιτούμενων της Τρόικας”) ξεκίνησε και εντάθηκε επί των δικών τους χρόνων διακυβέρνησης. Όμως, “το αίμα δεν είναι νερό και η Μνήμη δεν είναι σκουπίδι”…

Οργή ενάντια στα διευθυντήρια των Βρυξελλών, τα οποία αφού πρώτα επέβαλαν -μέσω και των ιδιωτικοποιήσεων- τη μετατροπή της Γ’ Ελληνικής “Δημοκρατίας” σε κράτος-παρία της ΕΕ για τη διασφάλιση των καπιταλιστικών – ιμπεριαλιστικών συμφερόντων των τοκογλύφων “δανειστών και εταίρων”, χύνουν τώρα κροκοδείλια δάκρυα και κρύβονται υποκριτικά πίσω από την πρόσφατη παραπομπή της Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο “για μη τήρηση των κανόνων αναφορικά με τις σιδηροδρομικές μεταφορές”.

Οργή ενάντια σ’ αυτό το Κράτος – Δολοφόνο για το οποίο οι ζωές μας, οι ζωές της χειμαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας που ζει και εργάζεται σ’ αυτόν τον τόπο, δεν είναι παρά μόνο στατιστικοί αριθμοί και ενίοτε “παράπλευρες απώλειες” για τη διασφάλιση της υπερκερδοφορίας των κορακιών “επενδυτών”.

[…] Σ’ έναν καπιταλιστή δεν πρέπει ποτέ να λες: «αχ, σας παρακαλώ, θα μπορούσατε λιγάκι να μου κάνετε λίγο χώρο ν’ αναπνεύσω κι εγώ; θα μπορούσατε να είστε λίγο πιο καλός, με λίγη περισσότερη κατανόηση; Ας συμφωνήσουμε…»

Όχι. Ο μόνος τρόπος για να μιλήσεις μαζί τους είναι να τους στριμώξεις στον καμπινέ, να τους χώσεις το κεφάλι μέσα στη λεκάνη και να τραβήξεις το καζανάκι. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο, ίσως με λιγότερο φανταχτερές βιτρίνες, ίσως με λιγότερες λεωφόρους, αλλά με λιγότερες λιμουζίνες, με λιγότερους απατεώνες. Τους πραγματικούς απατεώνες, αυτούς τους μισάνθρωπους με τις χοντρές κοιλιές. Κι έτσι θα είχαμε δικαιοσύνη […]

Απόσπασμα από Ντάριο Φο. “Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω”

Με την παρούσα ανακοίνωση μας εκφράζουμε τα ειλικρινή συλλυπητήρια μας στις οικογένειες των θυμάτων και τις ολόψυχες ευχές μας για ταχεία ανάρρωση στους τραυματίες αυτού του κεφαλαιο-κρατικού εγκλήματος.

Χαιρετίζουμε αγωνιστικά τις χιλιάδες των εργαζόμενων και των άνεργων, των φοιτητών και των φοιτητριών, των μαθητών και των μαθητριών, των συντρόφων και των συντροφισσών που μια βδομάδα τώρα βγάζουν -στην Αθήνα και όλη τη χώρα- το Δίκιο & την Οργή στους δρόμους.

Εκφράζουμε την Αλληλεγγύη μας σ’ όσους και όσες χτυπήθηκαν, τραυματίστηκαν και προσήχθησαν από τους μπάτσους καθώς και στους 5 συλληφθέντες του προχθεσινού μαζικού και μαχητικού συλλαλητηρίου στο Σύνταγμα που κρατούνται στη ΓΑΔΑ και παραπέμπονται με κακουργηματικές κατηγορίες , αύριο 8/3 στα δικαστήρια της Ευελπίδων.

Ενάντια στην κρατική καταστολή και την εξελισσόμενη επιχείρηση συγκάλυψης, απέναντι στην καθεστωτική προπαγάνδα και την πολιτική προβοκατορολογία

Η Αλληλεγγύη ήταν, είναι και θα είναι το Όπλο μας!

Να μην συνηθίσουμε το θάνατο! Οι δολοφόνοι να πληρώσουν!

Δεν έχουμε εθνικό πένθος! Έχουμε ταξικό πόλεμο!

Απεργία Τετάρτη 8 Μάρτη.

Όλοι & Όλες στους Δρόμους της Οργής!

Τίποτα δεν τελείωσε! Όλα συνεχίζονται!

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)
Αθήνα, 7/3/23

Νέα έκδοση από την Προλεταριακή Πρωτοβουλία με την υποστήριξη της Κίνησης της Βιολέττας.

Η Δίνη: Παγκοσμιοποίηση, Πόλεμος, ΗΠΑ, Κίνα & Ευρώπη μέσα στο αβέβαιο παρόν. Μια Συνέντευξη του Raffaele Sciortino στον Alberto Deambrogio [Σεπτέμβριος 2022]

Παράρτημα: To συγκρατημένο Grexit και η αρχή του τέλους της αριστεράς.

Η συνέντευξη του Raffaele Sciortino στον Alberto Deambrogio δημοσιεύθηκε στα ιταλικά τον Σεπτέμβρη του 2022 στο sinistrainrete.info. Μεταφράστηκε στα ελληνικά και δημοσιεύθηκε διαδικτυακά τον περασμένο Δεκέμβρη (σε δυο μέρη) στο prolprot.espivblogs.net.

Η παρούσα έντυπη εμπλουτισμένη έκδοση κυκλοφορεί σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων από την Προλεταριακή Πρωτοβουλία και την Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ).

Για τον εμπλουτισμό του πολιτικού διαλόγου, της προλεταριακής αυτομόρφωσης & της κινηματικής αντιπληροφόρησης και για την κάλυψη της επείγουσας αναγκαιότητας, για μια θεωρητική επεξεργασία & ανάλυση δεδομένων των σημείων των καιρών και εκείνων που “μέλλονται για να ‘ρθουν”…

Η έκδοση αφιερώνεται στη μνήμη του αγωνιστή Βασίλη Δημόπουλου

Εισαγωγικό Σημείωμα του Raffaele Sciortino στην παρούσα έντυπη Έκδοση.

Η συνέντευξη που παρουσιάζεται εδώ -και ευχαριστώ τους έλληνες συντρόφους που την εκτίμησαν και την μετέφρασαν- δόθηκε στα τέλη του καλοκαιριού του 2022. Από τότε μέχρι σήμερα η δυναμική των πραγμάτων προχώρησε πολύ. Καταρχήν σε γεωπολιτικό επίπεδο: ουσιαστικά, στον πόλεμο στην Ουκρανία -μήνα το μήνα- καταγράφεται μια κλιμάκωση, πυροδοτημένη από τις κινήσεις των ΗΠΑ που στοχεούν στην -όσο το δυνατό πιο μακροχρόνια- επιμήκυνσή του. Δεν είναι όμως μονάχα αυτό. Βρισκόμαστε ενώπιον “δύο πολέμων”: από τις αρχές του Οκτώβρη, η διοίκηση Μπάιντεν διέκοψε την αποστολή -αμερικάνικων και “συμμαχικών”- υλικών στην κινέζικη βιομηχανία των μικροεπεξεργαστών [microchips]. Παράλληλα, οι Financial Times επέλεξαν ως βιβλίο της χρονιάς ένα με το διφορούμενο τίτλο Chips War. H αβεβαιότητα βασιλεύει παντού, κυρίαρχη στο βαθμό εκείνο όπου οι γενικές τάσεις, τις οποίες σκιαγράφησα σ’ αυτήν τη συνέντευξη και ανέλυσα στο πρόσφατο βιβλίο μου ΗΠΑ και Κίνα μέσα στην παγκόσμια σύγκρουση, εμφανίζονται όλο και πιο ξεκάθαρες, υπό τη σκιά της αυξανόμενης παγκόσμιας αταξίας.

Μια διευκρίνιση είναι αναγκαία. Να μιλάμε για γεωπολιτική από μαρξιστική σκοπιά δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση τον εναγκαλισμό μας με τις υποθέσεις της ακαδημαϊκής (ακόμα και της…μαρξίζουσας) συζήτησης, ούτε μ’ εκείνες των κρατικών μηχανισμών. Αντίθετα, σχετίζεται με το βαθύτερο ζήτημα -το οποίο και προσπερνιέται από την ριζοσπαστική [radical] μεταμοντέρνα διανόηση των τελευταίων δεκαετιών- του τι είναι σήμερα ο ιμπεριαλισμός. Δηλαδή, με τον τρόπο που οι διαδικασίες συγκεντρωτισμού και διεθνοποίησης της παραγωγής, οι οποίες έφτασαν σε σημεία που ήταν αδιανόητα ακόμα στις δεκαετίες του 1960-70, κορυφώνονται μ’ εκείνη τη “συγκεντρωτική οικονομία” που εκδήλωνεται -σ’ όλα τα επίπεδα- ως βίαιη ενδοκαπιταλιστική σύγκρουση. Όπως επίσης και με τον τρόπο και τις νέες βάσεις, πάνω στις οποίες η ηγεμονία των Γιάνκηδων ανανεώθηκε, ως απάντηση απέναντι στον ξεσηκωμό του παγκόσμιου Μακρόσυρτου ’68. Κάτι που σχετίζεται αναπόφευκτα με τις μεταμορφώσεις της ταξικής σύνθεσης και την αναδιάρθρωση του μεταρυθμιστικού κοινωνικού συμβολαίου (που σήμερα έχει απομείνει χωρίς τον… ρεφορμισμό του) στη Δύση, με την άνοδο των κοινωνικών αιτημάτων στον εξωδυτικό κόσμο και πολλά άλλα ακόμα. Με λίγα λόγια, πρόκειται πάντοτε για την ελικοειδή δυναμική της πάλης των τάξεων σε παγκόσμιο επίπεδο.

Όσο κι αν σήμερα βρισκόμαστε ακόμα μακριά από το σημείο εκείνο όπου να μπορούμε έστω και να διατυπώσουμε μια ταξική πολιτική στρατηγική, αυτή δεν θα είναι ποτέ εφικτή χωρίς τη διερεύνηση εκείνων των συνθηκών που μπορούν να προκύψουν, στο εσωτερικό και κυρίως στο εξωτερικό, γι’ αυτήν την ηγεμονία τους.

Όπως είχε γράψει και ο Αμεντέο Μπορντίγκα, εν μέσω του Ψυχρού Πολέμου, “οι μαρξιστές, μην μπορώντας να είναι πρωταγωνιστές της ιστορίας, το καλύτερο που μπορούν να ευχηθούν είναι η κοινωνική, πολιτική και πολεμική καταστροφή των αμερικανών αρχόντων του καπιταλιστικού κόσμου”. Αυτό δεν ισοδυναμεί με το να περιμένουμε γι’ ακόμα μια φορά, παθητικά ή κινηματίστικα, την -διαχρονικά αναμενόμενη αλλά ποτέ υλοποιημένη- παρακμή των ΗΠΑ, αλλά με τον εντοπισμό εκείνης της δυνητικής περιπλοκής, ανάμεσα στα κριτικά στοιχεία της καταστατικής -για τον καπιταλισμό- λειτουργίας που φέρνει σε πέρας η Ουάσιγκτον και μιας αρχής της αποδιάρθρωσης αυτού του συστήματος. Προς το παρόν, βρισκόμαστε μονάχα στην αρχή αυτού του περάσματος σε άλλη φάση. Η τρέχουσα περιπλοκή -μέσα στην οποία αντανακλάται ένα πάγωμα της κρίσης- αργά ή γρήγορα θα ξεπεραστεί, μέσα από το συνδυασμό της αμερικάνικης οργής για την κινέζικη άνοδο και την αναγκαιότητα για μια βαθιά αναδιάρθρωση της σχέσης κεφαλαίου-μισθωτής εργασίας. Η αποδιάρθρωση που θ’ ακολουθήσει θα πρέπει να θέσει σε κίνηση την κοινωνική και πολιτική, ταξική διαλεκτική, μέσα σε μια διάσταση -επιτέλους- διεθνή. Αρχικά με μορφές πρωτοφανείς, συγχυσμένες, ακόμα και διφορούμενες, λαμβάνοντας υπ’ όψη την αμετάκλητη κρίση των παλιών μορφών του ρεφορμισμού και της -θεσμικής ή ριζοσπαστικής- “αριστεράς”. Σε γενικές γραμμές, η “προοδευτική” μεσαία τάξη δεν είναι πια -και θα είναι όλο και λιγότερο- σε θέση να εκτελέσει τις λειτουργίες κοινωνικής και πολιτικής διαμεσολάβησης που έφερε σε πέρας -με διάφορους τρόπους- στη φάση του φορντικού και του λεγόμενου μεταφορντικού καπιταλισμού. Εν τω μεταξύ, η αφύπνιση της “νεολαίας της μεσαίας τάξης”, η οποία ως τώρα έχει εμπλακεί -ή παθητικά στρατολογηθεί- μέσα στις διαδικασίες της καπιταλιστικής υπαγωγής, ακόμα και μόνο στο επίπεδο των προσδοκιών, θα είναι μια πικρή αφύπνιση.

Αν κάτι είναι ξεκάθαρο, αυτό είναι το γεγονός πως η κατάληξη όλων αυτών δεν είναι δεδομένη. Το σίγουρο είναι ότι χωρίς έναν (ακόμα και δύσκολο) θεωρητικό – ιστορικό απολογισμό της διαδρομής του ταξικού κινήματος, μέσα στο πλαίσιο των μεταβολών του παγκόσμιου καπιταλισμού, θα συνεχίσουμε να θεωρούμε “νέα” την παλιά ασχήμια, την οποία το σύστημα αφειδώς μας πλασάρει.

Τι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά για την Ελλάδα; Μην έχοντας παρακολουθήσει στενά τις εξελίξεις της μετά το 2015, δεν θα προσπαθήσω ούτε καν να φανταστώ μια απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα. Μετά την ήττα που υπέστη ο κύκλος αγώνων εκείνων των χρόνων και την έκλειψη της τελευταίας απόπειρας για “κυβέρνηση των αριστερών” στην ευρωπαϊκή ήπειρο, η επακόλουθη άμπωτη επέτρεψε σ’ εκείνη την κυβέρνηση να ευθυγραμμίσει αποφασιστικά τη χώρα με τον άξονα Ουάσιγκτον-Βρυξέλλες-Τελ Αβίβ ενώ ταυτόχρονα ολοκλήρωνε το κοινωνικό σφαγείο που είχε διαταχθεί από το διεθνές κεφάλαιο. Δεν πρέπει να θεωρείται όμως δεδομένο πως στον επόμενο γύρο οι εργαζόμενες τάξεις στην Ελλάδα θα μείνουν τόσο απομονωμένες, όσο έμειναν τα προηγούμενα χρόνια, στο βαθμό εκείνο που η μελλοντική κρίση θα χτυπήσει ταυτόχρονα πολύ ευρύτερα κομμάτια του διεθνούς προλεταριάτου. Ένα πράγμα είναι σίγουρο: η Ελλάδα βρίσκεται πάνω στη γραμμή του ρήγματος μεταξύ Δύσης και Ανατολής. Πιθανώς μελλοντικά να γίνουμε μάρτυρες μιας ενδιαφέρουσας “απόπειρας επικοινωνίας”, ανάμεσα σε κομμάτια του προλεταριάτου που βρίσκονται και από τις δύο πλευρές του νέου σιδηρού παραπετάσματος. Η σχέση με το προλεταριάτο της Τουρκίας θα είναι ένα πεδίο δοκιμασίας. Δύσκολο μεν, δεδομένων των ισχυρών εθνικιστικών και ατλαντικών σειρήνων και των εντάσεων μεταξύ των δύο χωρών που ενισχύονται περίτεχνα, αλλά υπό συγκεκριμένες συνθήκες αυτές δεν θα είναι ανέφικτο να ξεπεραστούν.

Γενάρης 2023

Κείμενο συντρόφισσας – επιβάτισσας της μοιραίας αμαξοστοιχίας IC62.

Κείμενο συντρόφου από το Τορίνο σε μετάφραση Προλ.Πρωτ που δημοσιεύθηκε στο 13ο τεύχος της εφημερίδας Ζερμινάλ

Τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο διανύουμε την 110η ημέρα από την έναρξη της απεργίας πείνας του Αλφρέντο Κόσπιτο. Οι λόγοι αυτής της διαμαρτυρίας του εδράζουν σε δυο μισητά θεμέλια του ιταλικού δικαστικού συστήματος: το ειδικό καθεστώς κράτησης 41 bis και την ισόβια κάθειρξη χωρίς διακοπή ποινής. Η απόφαση στο Εφετείο της δίκης για την υπόθεση Scripta Manent -όπου ο Αλφρέντο είναι ένας από τους κατηγορούμενους- η οποία εκδόθηκε την περασμένη άνοιξη, άνοιξε το δρόμο για μια καταδίκη του σε ισόβια κάθειρξη χωρίς διακοπή ποινής (ισόβια φυλάκιση χωρίς δυνατότητα μείωσης ποινών και πρόσβασης σε ευεργετήματα), αναβαθμίζοντας την κατηγορία εναντίον του από «απλή σφαγή» σε «πολιτική σφαγή», ένα αδίκημα που τού προσάπτεται για μια επίθεση με εκρηκτικά περιορισμένης ισχύος από την οποία δεν υπήρξε κανένας τραυματίας.
Αξίζει να υπογραμμιστεί το γεγονός πως η πιθανότητα για ισόβια κάθειρξη χωρίς διακοπή ποινής απομακρύνθηκε για τον Αλφρέντο, αφού η έδρα του δικαστηρίου επανυπολογισμού ποινών έστειλε τα πρακτικά στο Συνταγματικό Δικαστήριο (ανώτατη δικαστική αρχή που εξετάζει ζητήματα δικαστικής και συνταγματικής ερμηνείας), ώστε να εξεταστεί αν υπάρχει η πιθανότητα εφαρμογής των γενικών ελαφρυντικών, κάτι που θα επέτρεπε μια καταδίκη του Αλφρέντο σε «μονάχα» 30 χρόνια κάθειρξης.

Αυτή η αναβάθμιση της κατηγορίας ήταν εκείνη που άνοιξε την πόρτα του 41 bis για τον Αλφρέντο. Πρόκειται για ένα σκληρό, σκληρότατο καθεστώς κράτησης: λίγες ώρες προαυλισμού την ημέρα, πολύ περιορισμένες δυνατότητες επισκεπτηρίων και επαφών με τον έξω κόσμο, απαγόρευση κατοχής πάνω από 4 βιβλίων στο κελί, λογοκρισία της αλληλογραφίας, προαυλισμός με μόνο άλλους τρεις κρατούμενους που τελούν κι εκείνοι σε καθεστώς 41 bis κλπ. Πολλοί δημοκρατικοί παρατηρητές το παρομοίασαν με μια μορφή βασανιστηρίου.

Στην Ιταλία, αυτό το καθεστώς κράτησης αιτιολογείται ως ένα μέσο του αγώνα ενάντια στη Μαφία, με τη διαδεδομένη άποψη που λέει ότι «στο 41 bis βρίσκονται οι boss μαφιόζοι». Για να αποδομηθούν αυτού τους είδους οι λογικές, αρκεί ν’ ανατρέξουμε σ’ εκείνες που είναι οι ιστορικές ρίζες του άρθρου 41 bis. Πράγματι, η εισαγωγή αυτού του καθεστώτος κράτησης έγινε με το Νόμο Gozzini του 1985, εκείνον τον ίδιο που εισήγαγε σημαντικά ευεργετήματα στους συλληφθέντες για ένοπλη πάλη που συνεργάζονταν με τους ανακριτές ή διαχωρίζονταν, και δεν αφορούσε μαφιόζους αλλά εκείνα ακριβώς τα υποκείμενα που είχαν πρωταγωνιστήσει στις εξεγέρσεις μέσα στις φυλακές. Ένα πολιτικό μέτρο που εφαρμόστηκε εξαρχής και δεν συνδεόταν διόλου με τον αγώνα ενάντια στις μαφίες. Μ’ αφορμή αυτό το γεγονός, θεωρούμε σκόπιμο ν’ ανοίξουμε μια μικρή παρένθεση -στην οποία και δεν μπορούμε για λόγους έκτασης να εμβαθύνουμε εδώ- αφού πιστεύουμε ότι ένα σημαντικό ζήτημα που τα κινήματα θα έπρεπε να θέτουν αρχικά στον εαυτό τους και έπειτα και προς τα έξω, έγκειται στον κοινωνικό ρόλο της Μαφίας στην Ιταλία: ποιοι είναι οι λεγόμενοι «μαφιόζοι»; Σε ποιες κοινωνικές ανάγκες απαντούν οι μαφιόζικες οργανώσεις; Γιατί στον καταθλιπτικό ιταλικό Νότο υπάρχουν οι ισχυρότεροι από αυτούς τους σχηματισμούς; Ποια ήταν η ιστορική πορεία της σχέσης μεταξύ Κράτους και Μαφίας, μιας σχέσης διόλου ευθύγραμμης, με περιόδους άλλοτε συμφιλιωτικές και άλλοτε συγκρουσιακές;

Όπως όλες οι απεργίες πείνας που διεξάγονται από συντρόφους και συντρόφισσες, έτσι και αυτή δεν έχει ως ορίζοντα την ικανοποίηση ατομικών αιτημάτων. Ο Αλφρέντο υπογράμμισε επανειλημμένα ότι ο αγώνας που δίνει είναι για όλους τους κρατούμενους και τις κρατούμενες σε καθεστώς 41 bis και ισόβια χωρίς διακοπή ποινής.
Ένα σημαντικό στοιχείο που πρέπει να ειπωθεί αφορά το γεγονός ότι στην Ιταλία δεν υπάρχει μια παράδοση και μια αντίστοιχη συζήτηση γύρω από τη χρήση του μέσου της απεργίας πείνας, όπως αντίθετα συμβαίνει σε άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας. Και οι λόγοι είναι και πάλι ιστορικοί, αφού οι σχηματισμοί της ένοπλης πάλης των δεκαετιών του 1960-70 και οι αυτόνομες ομάδες έτειναν διαχρονικά στην άρνηση χρήσης του μέσου της απεργίας πείνας. Έτσι λοιπόν, κατά τη διάρκεια των τελευταίων δέκα χρόνων, ήταν ελάχιστοι οι σύντροφοι και συντρόφισσες που πραγματοποίησαν απεργία πείνας, λίγες περισσότερες ήταν εκείνες από τους κοινωνικούς κρατούμενους.

Από την πρώτη στιγμή της έναρξης της απεργίας πείνας του Αλφρέντο ενεργοποιήθηκαν συνελεύσεις αλληλεγγύης σε πολλές ιταλικές πόλεις. Συνελεύσεις απαρτιζόμενες σχεδόν αποκλειστικά από αναρχικούς και αναρχικές. Αναπάντεχα, τουλάχιστον για τον συντάκτη αυτού του κειμένου, η είδηση της απεργίας πείνας απέκτησε αξιοσημείωτη ορατότητα στα ΜΜΕ, πρωτόγνωρη για την Ιταλία των τελευταίων 20 χρόνων, αφού ποτέ άλλοτε δεν είχε υπάρξει τόση μιντιακή συζήτηση για έναν πολιτικό κρατούμενο. Δύσκολο να προσδιοριστούν οι λόγοι αυτής της τόσο ευρείας συζήτησης, σε μια χώρα όπου η κοινή γνώμη και τα ΜΜΕ είναι απολύτως εναρμονισμένα με τους κυβερνητικούς μηχανισμούς. Ακούμε να ειπώνεται πως αυτό το «κατόρθωμα» δύσκολα μπορούν να το καρπωθούν οι γενναιόδωρες δράσεις και οι πρωτοβουλίες που αναπτύχθηκαν -επί του πεδίου- από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες.

Όπως και να έχει, γεγονός αποτελεί ότι εδώ και εβδομάδες ο Αλφρέντο Κόσπιτο βρίσκεται στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και -έμμεσα- προκάλεσε μια κυβερνητική κρίση, όταν ο αναπληρωτής γραμματέας του υπουργείου Δικαιοσύνης, κατά τη διάρκεια μιας επερώτησης εκείνης της αριστεράς που υποτίθεται ότι «υποστηρίζει» την απεργία πείνας, δημοσιοποίησε διαβαθμισμένα έγγραφα σχετικά με μια από τις έρευνες ενάντια στον ίδιο τον Κόσπιτο.

Η εκτελεστική εξουσία της οποίας ηγείται η Τζιόρτζια Μελόνι αρχικά κόμπιασε ενώπιον των αιτημάτων του Κόσπιτο, προσπαθώντας να πετάξει άγαρμπα τις ευθύνες στην δικαστική εξουσία, ενώ στη συνέχεια σπεκουλάροντας σχετικά με μερικές άμεσες δράσεις που δημιούργησαν δυνατό θόρυβο στην Ιταλία (αρχής γενομένης με τον εμπρησμό του οχήματος του αρχισύμβουλου της ιταλικής πρεσβείας στην Αθήνα), οχυρώθηκε πίσω από μια αναμενόμενη κρατική αδιαλλαξία κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Έγινε ανοιχτά λόγος για «τρομοκρατική απειλή», για το «κράτος που δεν πρέπει να συνδιαλέγεται με τρομοκράτες», για μια «επίθεση στην καρδιά του κράτους». Για μερικές ημέρες έμοιαζε λες και είχαμε επιστρέψει στις πομπώδεις κυβερνητικές δηλώσεις κατά τη διάρκεια της απαγωγής του Μόρο. Είναι ξεκάθαρο πως όλα αυτά μοιάζουν αλλόκοτα, δεδομένης τόσο της περιορισμένης ποσότητας υλοποιημένων δράσεων, όσο και του βαθμού διασύνδεσης τους με την κοινωνία των υπαρχόντων κινημάτων.

Όσον αφορά την Αλληλεγγύη, αν και αρχικά κινήθηκε από αναρχικά και κοντινά προσκείμενα περιβάλλοντα, όσο αυξανόταν η μιντιακή προβολή και μαζί μ’ αυτήν άρχιζαν να εκφράζονται και διάφορες χαρακτηριστικές φιγούρες της θεσμικής αριστεράς, σχεδόν το σύνολο αυτού που έχει απομείνει ως κίνημα στην Ιταλία άρχισε να εκφράζεται αλληλέγγυα προς τον Αλφρέντο και ενάντια στο 41 bis. Σε μερικές πόλεις (Ρώμη, Τορίνο, Βενετία) οι πανεπιστημιακές συλλογικότητες ενεργοποιήθηκαν και πραγματοποίησαν κινητοποιήσεις μέσα στις σχολές. Ενώ γράφουμε αυτές τις γραμμές, το πανεπιστήμιο της Βενετίας τελεί υπό κατάληψη, ενώ για την ερχόμενη εβδομάδα έχουν προγραμματιστεί κινητοποιήσεις μέσα στις σχολές των πανεπιστημίων στο Τορίνο, τη Μπολόνια, τη Ρώμη και το Μιλάνο.

Αν και το ζήτημα διευρύνεται προσφέροντας μερικές ανάσες, παρ’ όλα αυτά δεν υπήρξαν οι σημαδιακές ενεργοποιήσεις του ευρύτερου πληθυσμού, εκείνου που δεν είναι ούτε στρατευμένος ούτε πολιτικοποιημένος. Οι πορείες και οι συγκεντρώσεις -αν και σημαδιακές για τα ιταλικά δεδομένα- δεν ήταν πολυάριθμες, με κορυφώσεις των 2000 ατόμων στη Ρώμη, και 700 σε Μιλάνο και Τορίνο. Ο διαμοιρασμός στα social και οι συνεντεύξεις δεν παίρνουν τη σάρκα και τα οστά μιας έμπρακτης παρουσίας. Για να το πούμε με μια ατάκα, δεν έχει προκύψει εκείνη η «διάσταση Κουφοντίνα».

Οι χαραμάδες ελπίδας για νίκη της απεργίας πείνας είναι στενές. Αφότου έκλεισαν οι πόρτες της πολιτικής, η μόνη δυνατότητα για τη σωτηρία της ζωής του είναι δικαστικής φύσης: στις 24 Φεβρουαρίου το Εφετείο θα λάβει απόφαση σχετικά με την προσφυγή που κατατέθηκε από τον συνήγορο υπεράσπισης του Αλφρέντο, όσον αφορά την παραμονή του στο 41 bis. Είναι ξεκάθαρο ότι δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο το αν σ’ αυτή τη δικαστική συνεδρίαση, ο Αλφρέντο θα παραστεί νεκρός ή ζωντανός.

Αυτό που μπορεί να ειπωθεί με βεβαιότητα είναι ότι αν πεθάνει ο Alfredo Cospito θα υπάρξει ένα πριν και ένα μετά. Το κίνημα, όλα τα ρεύματα και οι ιδεολογικοί χώροι του, αναμφίβολα θα σημαδευτούν και πιθανώς και να προκύψουν και κοινωνικές ρωγμές. Οι δυνατότητες έτσι ώστε η μάχη μέχρι την τελευταία ανάσα του Αλφρέντο να γίνει οικειοποιήσιμη απ’ όλους και όλες, ως μια μάχη για την επανοικειοποίηση χώρων δράσης και πολιτικής νομιμοποίησης σε μια χώρα που διαρκώς καταστέλλει κάθε μορφή της σύγκρουσης και της -ακόμα και συμβολικής- διαμαρτυρίας, υπάρχουν όλες. H ελπίδα έγκειται στη δυνατότητα αυτής της αναστάτωσης και αυτών των κινήσεων, ώστε να εξακολουθούν να ζουν και να δρουν, καταφέρνοντας να διασυνδεθούν μ’ εκείνα τα στρώματα της ιταλικής κοινωνίας που έχουν γονατίσει από την κρίση και τον πόλεμο.

10/2/2023
Ένας σύντροφος από το Τορίνο
Μετάφραση: Προλ.Πρωτ.

Θα ‘ρθει η μέρα που θ’ αρπάξουμε τις λόγχες
που μες το αίμα το δικό μας έχουν βαφτεί…
Ναζίμ Χικμέτ

Προχθές Τετάρτη 22/2 τρεις σύντροφοι (δυο εκ των οποίων μέλη της συλλογικότητας Διαρκής Αγώνας) ταξίδεψαν από την Ελλάδα στην Τουρκία, με σκοπό να μεταβούν στις περιοχές που έχουν πληγεί από τους πρόσφατους καταστροφικούς σεισμούς και να προσφέρουν έμπρακτα τη Διεθνιστική Αλληλεγγύη τους, ενισχύοντας τις λαϊκές επιτροπές “Δύναμη του Λαού” που έχουν οργανωθεί στη σεισμόπληκτη επαρχία του Χατάι από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες του Λαϊκού Μετώπου.

Οι τρεις σύντροφοι συνελήφθησαν αμέσως μετά την άφιξη τους και κρατήθηκαν στο αστυνομικό τμήμα της Κωνσταντινούπολης, πριν μεταχθούν σε κέντρο κράτησης, κατηγορούμενοι ότι διατηρούν επαφές με “τρομοκρατική οργάνωση”. Η απέλαση τους εκτελέστηκε άμεσα και σήμερα επέστρεψαν στην Αθήνα.

Είχε προηγηθεί η απέλαση άλλων τριών συντρόφων (μελών της Εργατικής Ομάδας Τ-34), οι οποίοι από τις 12/2 και για πέντε ημέρες βρέθηκαν στην πόλη της Αντιόχειας και πριν συλληφθούν συνέδραμαν ενεργά -μέσα στα ερείπια- στο δύσκολο έργο των λαϊκών επιτροπών, απλώνοντας έμπρακτα το χέρι τους διεθνιστικά & αλληλέγγυα στους αδελφούς λαούς της Τουρκίας που βρίσκονται αντιμέτωποι με τις καταστροφικές συνέπειες αυτής της προμελετημένης κεφαλαιο-κρατικής ανθρωποσφαγής και την εγκληματική διαχείριση της από τον ίδιο τον αυτουργό της που δεν είναι άλλος από το καθεστώς του ισλαμοφασίστα Ερντογάν.

Μέσα σε μια ζοφερή συνθήκη όπως η τωρινή, όπου η κεφαλαιο-κρατική-ιμπεριαλιστική Εξουσία έχει να υποσχεθεί σ’ όλους τους λαούς -στις δυο πλευρές του Αιγαίου και παντού- μονάχα φτώχεια, εξαθλίωση, πόλεμο και θάνατο, μέσα από την παρούσα ανακοίνωση μας στέλνουμε τους αγωνιστικούς χαιρετισμούς μας στους συντρόφους που βγήκαν μπροστά σε πρώτο πρόσωπο, πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα την έμπρακτη Διεθνιστική Αλληλεγγύη που εκφράστηκε πλατιά και αυθόρμητα με το πλήθος των πρωτοβουλιών συλλογής και αποστολής ειδών πρώτης ανάγκης που αναπτύχθηκαν -από την πρώτη στιγμή- σ’ όλη την Ελλάδα για τους σεισμόπληκτους λαούς στην Τουρκία, τη Συρία και το Κουρδιστάν.

Όπως ακούστηκε κατά τη διάρκεια της χθεσινής συγκέντρωσης Αλληλεγγύης έξω από την τουρκική πρεσβεία:

Ειρήνη στο Αιγαίο – Πόλεμο στο ΝΑΤΟ. Ζήτω το Παγκόσμιο Προλεταριάτο!

Μονάχα οι Λαοί μπορούν να σώσουν τους Λαούς!

Ενάντια στο Κεφάλαιο & τα Κράτη του, το Φασισμό & τον Ιμπεριαλισμό, η Διεθνιστική Αλληλεγγύη δεν είναι έγκλημα, ήταν, είναι και θα είναι το Όπλο των Λαών!

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)
Αθήνα, 24/2/2023

Ούτε γη ούτε νερό στους φονιάδες των Λαών!

Antony Blinken Yankee Boy Go Home!

Την Τρίτη 21η Φλεβάρη, λίγες μέρες μετά την έλευση στον Πειραιά του αεροπλανοφόρου “George W. Bush”, ο αμερικάνος υπουργός εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν έρχεται στην Αθήνα. Μια επίσκεψη στο πλαίσιο περιοδείας του στην ευρύτερη περιοχή -η οποία πραγματοποιείται έπειτα από την πρόσφατη πολεμική “Διάσκεψη Ασφάλειας” του ΝΑΤΟ στο Μόναχο- και σκοπεύει στην πρώθηση των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων και των πολεμικών σχεδιασμών των ΗΠΑ, μέσα από την επιβεβαίωση της πλήρους πρόσδεσης της Ελλάδας στο ευρωατλαντικό άρμα.

Ο Μπλίνκεν, εκτός από την Ελλάδα θα επισκεφτεί επίσης την Τουρκία, το Ισραήλ και την Κύπρο, με σκοπό μια ξεκάθαρη ευθυγράμμιση -παρά τους επιμέρους ανταγωνισμούς- των βασικών ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων της νοτιοανατολικής Μεσογείου.

Ένα χρόνο μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, με την οποία κορυφώνεται αυτός ο ιμπεριαλιστικός Πόλεμος που μαίνεται εδώ και (σχεδόν) μια δεκαετία στο ανατολικό ευρωπαϊκό μέτωπο του, η Γ’ Ελληνική “Δημοκρατία” -μέσω σύσσωμου του αστικού πολιτικού προσωπικού της- ασθμαίνοντας προσπαθεί να αναβαθμίσει τον γεωπολιτικό ρόλο της, προσφέροντας γη και ύδωρ στον ευρωατλαντικό Ιμπεριαλισμό.

Γι’ αυτό και η -από την πρώτη στιγμή- στήριξη του αμερικανοκίνητου καθεστώτος του Ζελένσκι, με την αποστολή πολεμικού υλικού από την νεοφιλελεύθερη-ακροδεξιά κυβέρνηση ΝΔ του Μητσοτάκη του υιού και την διακομματική “πανηγυρική” υποδοχή στην ελληνική βουλή των ναζιστών του τάγματος Αζόφ. Γι’ αυτό και η ενίσχυση του αντιδραστικού άξονα Ελλάδας – Κύπρου – Αιγύπτου – Ισραήλ που στέριωσε από την κυβέρνηση των Τσιπροκαμμένων και λειτουργεί διαλυτικά για τους λαούς της Μέσης Ανατολής. Γι’ αυτό και η πρόσφατη υπογραφή της «Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας» με τις ΗΠΑ, με την οποία -και τυπικά- πλέον η χώρα μετατρέπεται από άκρη σε άκρη -από την Αλεξανδρούπολη μέχρι τη Σούδα, από τον Άραξο μέχρι το Στεφανοβίκειο, την Ανδραβίδα κ.α- σε πυριτιδαποθήκη, πάρκινγκ και ορμητήριο των αμερικανονατοϊκών φονιάδων των Λαών.

Αν λοιπόν το αστικό πολιτικό προσωπικό της χώρας πασχίζει για να παρουσιάζει την Ελλάδα σαν τον “βασικό άξονα σταθερότητας” που αποτελεί “εχέγγυο ειρήνης”, στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι το ακριβώς αντίθετο. Το ελληνικό κράτος της ευρωατλαντικής εθνικής ενότητας δαπάνησε το 2022 το 3,8% του ΑΕΠ του για “αμυντικές” δαπάνες, μεγαλύτερο κατά 1,8% από τον στόχο που έχει τεθεί από το ίδιο το ΝΑΤΟ, όντας η χώρα με το μεγαλύτερο ποσοστό επί του ΑΕΠ της, μπροστά ακόμα και από τις ίδιες τις ΗΠΑ.

Μέσα στην υπάρχουσα εμπόλεμη συνθήκη, η επίσκεψη Μπλίνκεν στην Ελλάδα και την ευρύτερη περιοχή, μόνο προβλήματα φέρνει για τους λαούς. Από τη δική μας πλευρά, οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες, οι άνεργοι και οι άνεργες, η ντόπια και μεταναστευτική εργατική Τάξη, δεν έχουμε να προτάξουμε άλλο από τη Διεθνιστική Αλληλεγγύη που -όπως αποδεικνύεται και έμπρακτα μετά τους πρόσφατους καταστροφικούς σεισμούς στη Τουρκία, τη Συρία και το Κουρδιστάν- ήταν, είναι & θα είναι το όπλο μας!

Την Αλληλεγγύη μας στους λαούς της Ουκρανίας και της Ρωσίας που γίνονται βορά για τους σχεδιασμούς και κρέας για τα κανόνια αυτού του άδικου ιμπεριαλιστικού Πολέμου. Την Αλληλεγγύη μας στο λαό της Παλαιστίνης που συνεχίζει να ματώνει υπό την κατοχή του κράτους – τρομοκράτη του Ισραήλ, με τη συνένοχη συνεργασία της ελληνικής αστικής τάξης και του κράτους της. Την Αλληλεγγύη μας στους σεισμόπληκτους λαούς της Τουρκίας, της Συρίας και του Κουρδιστάν & σ’ όλους τους λαούς των Βαλκανίων και της νοτιοανατολικής Μεσογείου, τους μόνους ικανούς να υψώσουν οδοφράγματα Αντίστασης & Αγώνα ενάντια στους αιματοβαμμένους “ειρηνικούς” και πολεμικούς σχεδιασμούς της κεφαλαιο-κρατικής-ιμπεριαλιστικής Εξουσίας.

Ενάντια στον Ιμπεριαλιστικό Πόλεμο στην Ουκρανία, την Ευρωατλαντική Εθνική Ενότητα στην Ελλάδα & την πολεμική προπαρασκευή στις δυο πλευρές του Αιγαίου.

Έξω οι Βάσεις του θανάτου από την Ελλάδα και παντού.

Μπλόκο στον πολεμοκάπηλο άξονα Ελλάδας – Κύπρου- Αιγύπτου – Ισραήλ.

Οι Λαοί δεν έχουν ανάγκη από προστάτες και ο δικός μας κύριος Εχθρός είναι εδώ: μέσα στην Ελλάδα, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ.

Στηρίζουμε – Συμμετέχουμε στην Αντιιμπεριαλιστική – Αντιπολεμική Διαδήλωση προς την πρεσβεία των ΗΠΑ ενάντια στην επίσκεψη Μπλίνκεν, την Τρίτη 21 Φλεβάρη στις 19:00 στα Προπύλαια.

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)
Αθήνα, Φλεβάρης 2023

Μετά από τους ισχυρότατους σεισμούς της περασμένης Δευτέρας 6 Φλεβάρη 2023 στο “ρήγμα της Ανατολίας” που άφησαν πίσω τους κρανίου τόπους, αν η μισή μας καρδιά βρίσκεται εδώ πέρα, η άλλη μισή στην Τουρκία, το Κουρδιστάν, την Συρία βρίσκεται…

Μια καταστροφή με πάνω από 20.000 νεκρούς, εκατοντάδες χιλιάδες αγνοούμενους στα ερείπια και εκατομμύρια άστεγους σε ισοπεδωμένες μεγαλουπόλεις και επαρχίες (Άδανα, Αντιόχεια, Γκαζιαντέπ, Μάρας, Νταγιαρμπακίρ, Χατάι κα), ενώ σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, 23 εκατομμύρια άνθρωποι – ανάμεσα τους 1,4 εκατ. παιδία- βρίσκονται σε συνθήκες ανθρωπιστικής κρίσης.

Η σφοδρότητα των συγκεκριμένων χτυπημάτων του Εγκέλαδου (7,6 και 7,8 Ρίχτερ αντίστοιχα) και οι δραματικές συνέπειες τους έφεραν -για ακόμα μια φορά- στην επιφάνεια την εγκληματική φύση του Κεφαλαίου και των Κρατών του, αφού όπως ορθά υπενθύμισε ένας σεισμολόγος από την Τουρκία, “οι άνθρωποι δεν σκοτώνονται από τους σεισμούς αλλά από τα κτίρια που γκρεμίζονται σαν χάρτινοι πύργοι”.

Η παντελής έλλειψη αντισεισμικών μέτρων σε σεισμογενείς περιοχές, η αδηφαγία για τον εύκολο πλουτισμό των μεγαλοεργολάβων και των διαπλεκόμενων πολιτικών υπαλλήλων τους, η κρατική αδιαφορία και ανικανότητα για την παροχή της στοιχειώδους βοήθειας στους πληγέντες, δεν είναι νομοτελειακά “φυσικά” φαινόμενα, αλλά τα εγκληματικά αποτελέσματα της κυρίαρχης κεφαλαιοκρατικής πολιτικής που διαχρονικά ιεραρχεί το κέρδος πάνω από τις ανθρώπινες ζωές.

Μια απτή απόδειξη αυτών των αναντίρρητων γεγονότων αποτελούν τα χιλιάδες νεόκτιστα πολυόροφα κτιριακά συγκροτήματα που κατέρρευσαν σαν τραπουλόχαρτα, μετατρεπόμενα σε τσιμεντένιους τάφους για τις πολλές χιλιάδες των κατοίκων τους.

Άλλωστε, η χορήγηση “αμνηστίας” στις κατασκευαστικούς ομίλους και η νομιμοποίηση αυθαιρέτων και ακατάλληλων οικοδομών χωρίς την τήρηση των δαπανηρών προδιαγραφών ασφαλείας, πάνω στην οποία βασίστηκε το ερντογανικό “κατασκευαστικό θαύμα”, δεν αποτελούν φαινόμενα που ευδοκίμησαν μονάχα στην Τουρκία των τελευταίων δεκαετιών…

Κάθε μέρα που περνάει ο πόνος των λαών που επλήγησαν από αυτήν την καταστροφή γίνεται οργή και εκδηλώνεται με την κατακραυγή και την εκδίωξη υπουργών και άλλων κρατικών αξιωματούχων από τις σεισμόπληκτες περιοχές. Μια δίκαιη λαϊκή οργή ενάντια στο τουρκικό Κράτος και το καθεστώς του ισλαμοφασίστα Ερντογάν, το οποίο αφού πρώτα νομιμοποίησε αυτό το προμελετημένο έγκλημα διαρκείας, μετά την καταστροφή αποδεικνύεται ανίκανο και αναποτελεσματικό στην παροχή βοήθειας στους σεισμόπληκτους, ενώ παρεμποδίζει την άφιξη διασωστικών αποστολών στις κουρδικές περιοχές, παρακρατεί είδη πρώτης ανάγκης και τρομαγμένα οχυρώνεται πίσω από την κηρυγμένη κατάσταση έκτακτης ανάγκης, απειλώντας με κτηνώδη καταστολή όσους και όσες εξεγείρονται και παλεύουν με κάθε μέσο για την επιβίωση τους.

Χαρακτηριστικά της δραματικής κατάστασης που επικρατεί τα όσα έγραψαν, μεταξύ άλλων, στις 10/2 οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες του Λαϊκού Μετώπου:

[…] Σε 10 επαρχίες που επλήγησαν από τον σεισμό, ο λαός μας εκτελεί εργασίες διάσωσης με δικά του μέσα. Πολλές περιοχές δεν έλαβαν καμία βοήθεια. Μία από τις επαρχίες στις οποίες δεν έχει σταλεί βοήθεια μέχρι στιγμής είναι η πόλη Χατάι.

Το κράτος την αγνοεί. Υπήρχαν άνθρωποι με τους οποίους καταφέραμε να μιλήσουμε στην πόλη Χατάι. Μας είπαν ότι οι πρώτες εθελοντικές ομάδες έρευνας και διάσωσης έφτασαν το βράδυ της 8ης Φεβρουαρίου, 3 μέρες μετά τον σεισμό. Μέχρι και σήμερα οι κάτοικοι της Χατάι ήταν μόνοι. ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΙΝΑΙ. Ο αριθμός των εθελοντικών ομάδων διάσωσης είναι πολύ μικρός. Ως συνήθως, η κυβέρνηση δεν είναι στο πλευρό του λαού. Αν υπάρχουν επιζώντες από τον σεισμό στα ερείπια, αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο να πεθάνουν από υποθερμία κάτω από τα ερείπια […]

Την ίδια στιγμή στη μαρτυρική Συρία, η οποία εδώ και μια δωδεκαετία βρίσκεται στο στόχαστρο της πολεμικής επιθετικότητας του ευρωατλαντικού Ιμπεριαλισμού, μαζί με τους σεισμούς εκδηλώνεται -σ’ όλη του την έκταση- και ο υποκριτικός “ανθρωπισμός των δημοκρατιών” της Δύσης (ΗΠΑ-ΕΕ), συμπεριλαμβανομένου εκείνου της ελληνικής κυβέρνησης, που ακόμα και τώρα αρνούνται ν’ άρουν το εμπάργκο και τις κυρώσεις που έχουν επιβάλλει (τυπικά κατά του καθεστώτος Άσαντ αλλά ουσιαστικά ενάντια στους λαούς της Συρίας), ενώ παράλληλα βάζουν εμπόδια στην αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας στις σεισμόπληκτες περιοχές κι ενώ -σύμφωνα με τον ΟΗΕ- 5,3 εκατομμύρια άνθρωποι κινδυνεύουν να μείνουν άστεγοι.

Μοναδική αχτίδα φωτός μέσα σ’ αυτή τη ζοφερά δυστοπική συνθήκη αποτελεί η πλατιά και άμεση Αλληλεγγύη που από την πρώτη στιγμή εκδηλώθηκε μεταξύ των Λαών, τόσο με τις πολυάριθμες αποστολές διασωστών και των διασωστριών όσο και με τις συλλογές ειδών πρώτης ανάγκης, για όσους και όσες επέζησαν αυτού του μακελειού και θρηνούν πάνω από τα ερείπια τον άδικο χαμό των ανθρώπων τους.

Μια Διεθνιστική Αλληλεγγύη που προτάσσει έμπρακτα τη συναδέλφωση ενάντια στον εθνικισμό, το σοβινισμό και την πολεμική προπαρασκευή στις δυο πλευρές του Αιγαίου. Από την αθηναϊκή μητρόπολη, ενώνουμε τις μικρές δυνάμεις μας με το πλήθος των πρωτοβουλιών συλλογής ειδών πρώτης ανάγκης που αναπτύχθηκαν σ’ όλη την χώρα και εκφράζουμε την αμέριστη υλική-ηθική-πολιτική συμπαράσταση μας στους σεισμόπληκτους Λαούς της Τουρκίας, του Κουρδιστάν & της Συρίας.

Μονάχα οι Λαοί μπορούν να σώσουν τους Λαούς!

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)
Αθήνα, Φλεβάρης 2023

Στις 22/10/2021 έλαβε κλήση από τον ανακριτή ο σύντροφος Κώστας Κ., προκειμένου να απολογηθεί λίγες μέρες αργότερα, για μια εμπρηστική επίθεση που πραγματοποιήθηκε στο υπουργείο πολιτισμού το μακρινό 2007 (!), με βάση την εύρεση μετά από 15 χρόνια ενός –υποτιθεμένου– δείγματος DNA και παρά το γεγονός ότι το γενετικό υλικό του συντρόφου ήταν διαθέσιμο στους διωκτικούς μηχανισμούς ήδη από το 2009.

Η δικογραφία αυτή, πέρα από τη βαρύτητα των κατηγοριών και το ενδεχόμενο πολυετούς φυλάκισης και παρατεταμένης δικαστικής ομηρίας του συντρόφου, εντάσσεται στη ίδια βιομηχανία διώξεων του τελευταίου διαστήματος, που «ορφανά» δείγματα DNA, όλως παραδόξως μετά από πολλά χρόνια ταυτοποιούνται. Στη πραγματικότητα όμως το μόνο που ταυτοποιεί η συγκεκριμένη δίωξη είναι η συνεχής παρουσία του συντρόφου, για περισσότερες από 3 δεκαετίες, στους πολύμορφους κοινωνικούς αγώνες. Μια παρουσία για την οποία έχει κατηγορηθεί, διωχθεί και φυλακιστεί και στο παρελθόν.

Στόχος των κατασταλτικών μηχανισμών με τη δίωξη του συντρόφου Κώστα Κ., όπως και με την 14μηνη προφυλάκιση του συντρόφου Χάρη Μαντζουρίδη -μετά την απαγωγή του από την ΕΛ.ΑΣ.- πριν την αθώωση του στο δικαστήριο, με την κλήση για υποχρεωτική λήψη DNA από 14 συλληφθέντες κατά την εκκένωση της πρυτανείας του ΕΜΠ (για μια υπόθεση του 2014) και άλλες υποθέσεις στημένων διώξεων, είναι αφενός η ενίσχυση των βάσεων δεδομένων των εργαστηρίων της ΓΑΔΑ και η γενετική χαρτογράφηση του αναρχικού χώρου, όσο και η δημιουργία ενός αισθήματος φόβου προς τους αγωνιζόμενους ειδικότερα ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να κληθούν να αποδείξουν ότι προ δεκαπενταετίας δεν ήταν «ελέφαντες». Είναι στο χέρι του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος να υπενθυμίσει ότι οι μόνοι που είναι υπόλογοι για τις εγκληματικές τους ενέργειες είναι οι καπιταλιστές, οι πολιτικοί τους υπάλληλοι, οι μπάτσοι και οι δικαστές.

Μπλόκο στη νέα βιομηχανία διώξεων με βάση το DNA
Κάτω χέρια από τους αγωνιστές & τις αγωνίστριες

Συγκέντρωση Αλληλεγγύης στον σύντροφο Κώστα Κ.

Δίκη. Τετάρτη 18 Γενάρη 2023. Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο (οδός Δέγλερη 4), 9.00 πμ

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)
Αθήνα, Γενάρης 2023