Το ακόλουθο κείμενο του Μαουρίτσιο Λατσαράτο, σχετικά με το αδιάκοπο κύμα των μαζικών και πολύμορφων κινητοποιήσεων που βρίσκονται σ’ εξέλιξη στη Γαλλία ενάντια στη αντεργατική “μεταρρύθμιση” του συνταξιοδοτικού συστήματος, κυκλοφόρησε τον Απρίλη, στα ιταλικά, τα αγγλικά και τα ισπανικά (μεταξύ άλλων) στο illwill.com.

Μεταφράστηκε στα ελληνικά από τους Δ.Μ και Λ.Β. Δημοσιεύεται ως μια μικρή συμβολή στην διεθνιστική – προλεταριακή αντιπληροφόρηση & αυτομόρφωση και ενόψει της Εκδήλωσης -με τη συμμετοχή του συγγραφέα του- που διοργανώνεται από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες της Ταξικής Αντεπίθεσης [ομάδα αναρχικών και κομμουνιστ(ρι)ών] και θα πραγματοποιηθεί σύντομα στην Αθήνα.

Ο κοινωνιολόγος και φιλοσόφος Maurizio Lazzarato γεννήθηκε το 1955. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Πάντοβα, όπου και δραστηριοποιήθηκε πολιτικά στο κίνημα της Εργατικής Αυτονομίας. Ζει και εργάζεται στο Παρίσι, όπου και αυτοεξορίστηκε το 1979, όπως και δεκάδες άλλοι διωκόμενοι αγωνιστές και αγωνίστριες, μετά την ευρύτατη κατασταλτική επιχείρηση που εξαπέλυσε το ιταλικό Κράτος τον Απρίλη εκείνης της χρονιάς, αρχής γενομένης “σ’ αυτήν την πόλη των κακών δασκάλων” και στη συνέχεια σ’ όλη τη χώρα, η οποία βασίστηκε σ’ αυτό που ιστορικά έμεινε γνωστό ως “θεώρημα Calogero” (από το όνομα του “προοδευτικού” εισαγγελέα που το κατασκεύασε).

Μέσα στα χρόνια, η πλούσια ερευνητική – συγγραφική δουλεία του έχει εστιαστεί στην άυλη εργασία, τον καπιταλισμό της γνώσης, τη βιοπολιτική και την βιοικονομία, το χρέος και το φασισμό, τον πόλεμο και την επανάσταση, καθώς και σ’ αυτή που έχει προσδιορίσει ως Μηχανή Κράτους – Κεφαλαίου.

Με αφορμή τον ιμπεραλιαστικό μέτωπο που μαίνεται στην Ουκρανία κυκλοφόρησε πρόσφατα το κείμενο του με τίτλο Πόλεμος. Καπιταλισμός. Οικολογία. Σχετικά με τα όρια της οικολογικής φιλοσοφίας, διαθέσιμο στα ιταλικά στο machina-deriveapprodi.com και στα αγγλικά, τα ισπανικά και τα πορτογαλικά στο illwill.com. Το πιο πρόσφατο βιβλίο του κυκλοφόρησε (στα ιταλικά) με τίτλο Πόλεμος και νόμισμα. Ιμπεριαλισμός του δολαρίου. Νεοφιλελευθερισμός. Επαναστατικές Ρήξεις. Εκδόσεις Derive Approdi (2023). Στα ελληνικά, κυκλοφορούν τα βιβλία του

– Η Κατασκευή του Χρεωμένου Ανθρώπου. Εκδόσεις Αλεξάνδρεια (2012)

– Πόλεμος ή Επανάσταση. Γιατί η ειρήνη δεν είναι μια εναλλακτική.
Εκδόσεις Ελευθεριακή Κουλτούρα (2022)

Η ακόλουθη μετάφραση αφιερώνεται αλληλέγγυα στον σύντροφο Serge που από τις 25 του περασμένου Μαρτίου, “αγωνίζεται σαν λιοντάρι για να κρατήσει τη ζωή που το κράτος προσπάθησε να του αφαιρέσει”, με τον βαρύτατο τραυματισμό του από τη ρίψη αστυνομικής χειροβομβίδας σε ευθεία βολή, κατά τη διάρκεια της απαγορευμένης, μαζικής και μαχητικής κινητοποίησης στο Saint-Soline.

Προλεταριακή Πρωτοβουλία
Αθήνα, Μάης 2023

Σχετικά με τους ταξικούς αγώνες στη Γαλλία.

Ας μπούμε κατευθείαν στην καρδιά του προβλήματος: μετά τις τεράστιες διαδηλώσεις ενάντια στη “μεταρρύθμιση” των συντάξεων, οπότε ο πρόεδρος Μακρόν αποφάσισε να περάσει διά πυρός, παρακάμπτοντας το κοινοβούλιο και επιβάλλοντας τον νόμο με τον οποίο το όριο συνταξιοδότησης αυξάνεται από τα 62 στα 64 χρόνια, οι διαδηλώσεις απάντησαν άμεσα: “και εμείς θα επιβάλουμε την απόφασή μας”. Ανάμεσα σε δύο αντίθετες επιδιώξεις, από τη μια αυτή της κυριαρχίας της Μηχανής Κράτους – Κεφαλαίου και από την άλλη εκείνης της θέλησης της Τάξης, εκείνη που θα κρίνει το αποτέλεσμα είναι η ισχύς. Ο συμβιβασμός μεταξύ Εργασίας και Κεφαλαίου έχει διαρρηχθεί από τη δεκαετία του 1970, αλλά η οικονομική κρίση και ο πόλεμος έχουν ριζοσπαστικοποιήσει τις συνθήκες της σύγκρουσης.

Ας προσπαθήσουμε να αναλύσουμε τους δύο πόλους αυτού του συσχετισμού εξουσίας που βασίζεται στην ισχύ, μέσα στις πολιτικές συνθήκες μετά το 2008 και μέχρι το 2022.

Ο Γαλλικός Μάρτης

Το κίνημα φαίνεται να έχει αντιληφθεί την αλλαγή της πολιτικής κατάστασης που προκλήθηκε αρχικά από την κρίση του 2008 και έπειτα από τον πόλεμο. Χρησιμοποίησε διάφορες από τις μορφές αγώνα που αναπτύχθηκαν από το γαλλικό προλεταριάτο κατά τη διάρκεια των τελευταίων χρόνων, φέρνοντάς τες μαζί, κατανοώντας τες, νομιμοποιώντας έτσι -εκ των πραγμάτων- τις διαφορές τους. Στους συνδικαλιστικούς αγώνες με τις ειρηνικές τους πορείες που σταδιακά μεταβάλλονταν, εντάσσοντας και μη μισθωτά κομμάτια (στις 23 του Μάρτη, η παρουσία της νεολαίας, των φοιτητών και των μαθητών ήταν τεράστια), προστέθηκαν οι “άγριες” διαδηλώσεις που εξελίχθηκαν με τη δύση του ήλιου στους δρόμους της πρωτεύουσας και των άλλων μεγάλων πόλεων (όπου υπήρξαν και οι πιο τεταμένες).

Αυτή η στρατηγική της δράσης ανά ομάδες που κινούνται συνεχώς από το ένα σημείο της πόλης στο άλλο, διασκορπίζοντας έτσι τους μπάτσους [flics], είναι μια ξεκάθαρη κληρονομιά από τις μορφές αγώνα των Κίτρινων Γιλέκων, που είχαν αρχίσει να “τρομοκρατούν” τους αστούς, όταν αντί να πορεύονται ειρηνικά ανάμεσα στις πλατείες Republique και Nation, έφεραν τις φωτιές στις πλούσιες γειτονιές του δυτικού Παρισιού. Τη νύχτα της 23ης Μαρτίου, μονάχα στο Παρίσι, καταγράφηκαν 923 εστίες φωτιάς. Οι μπάτσοι δηλώσαν πως οι “‘άγριες” νύχτες έφτασαν σε επίπεδα έντασης υψηλότερα και από εκείνα των “επιδρομών” των Κίτρινων Γιλέκων.

Κανένα συνδικάτο, ούτε καν το πιο φιλοπροεδρικό (CFDT), δεν καταδίκασε τις “άγριες” διαδηλώσεις. Όλα τα ΜΜΕ -που χωρίς καμία εξαίρεση ανήκουν σε ολιγάρχες- περίμεναν ανυπόμονα μετά τις πρώτες “εκδηλώσεις βίας” μια αναστροφή της κοινής γνώμης και έχουν απογοητευτεί: τα 2/3 των Γάλλων συνεχίζουν να στηρίζουν τον ξεσηκωμό. Ο “άρχοντας” αρνήθηκε να συναντηθεί με τα συνδικάτα, εκφράζοντας έτσι ξεκάθαρα τη θέλησή του για μια άμεση σύγκρουση, χωρίς διαμεσολαβήσεις. Έτσι, έγινε αντιληπτό απ’ όλους πως η στρατηγική που έπρεπε να υιοθετηθεί ήταν μονάχα μία, η χρήση των διάφορων μορφών αγώνα, χωρίς το βάρος του διαχωρισμού “βίας/ειρηνισμού”.

H μαζικότητα και η διαφορετικότητα των συμμετεχόντων στις πορείες γίνεται αντιληπτή και στις απεργιακές περιφρουρήσεις που είναι σημαντικές όσο και οι διαδηλώσεις, αν όχι ακόμα περισσότερο απ’ αυτές. Η επιλογή του Μακρόν πιθανότατα προέκυψε από το όχι απολύτως επιτυχημένο μπλοκάρισμα που προκλήθηκε από τη γενική απεργία στις 7 του Μάρτη (αφού την επόμενη ημέρα η κατάσταση είχε σχεδόν ομαλοποιηθεί!). Όμως, αυτό που δεν προέβλεψε ο Μακρόν ήταν η γιγάντωση του κινήματος μετά την απόφαση του να εφαρμόσει το συνταγματικό άρθρο 49.3.

Το μόνο κίνημα που δεν έχει ενταχθεί σ’ αυτόν τον αγώνα είναι εκείνο των προαστίων [banlieues]. Η συνάρθρωση των “μικρών λευκών” [“petits blancs”] (των φτωχότερων στρωμάτων του λευκού προλεταριάτου) με τους “βάρβαρους” [“barbares”] (τα παιδιά με γαλλική υπηκόοτητα και μετανάστες γονείς, οι “αυτόχθονες της Δημοκρατίας”). Δεν πρόκειται για κάτι το αμελητέο, αφού -όπως θα δούμε παρακάτω- αυτό που διακυβεύεται είναι μια πιθανή παγκόσμια επανάσταση, η συνάρθρωση Βορρά και Νότου.

Εκ των πραγμάτων, έχει προκύψει -και έχει γίνει απ’ όλους αποδεκτή- μια διασύνδεση μεταξύ των μαζικών αγώνων και εκείνων μιας μειοψηφικής τάσης που επικεντρώθηκε στην συνέχιση της σύγκρουσης κατά τη διάρκεια της νύχτας, μέσω της χρήσης των κάδων σκουπιδιών που συσσωρεύονται στις άκρες των δρόμων από την απεργία των οδοκαθαριστών, έτσι ώστε να μπλοκάρουν την αστυνομία και να δημιουργήσουν zbeul (ταραχή, από την αραβική λέξη του Μαγκρέμπ zebla που σημαίνει σκουπίδι). Προς το παρόν, ας ονομάσουμε αυτήν την τάση “πρωτοπορία” γιατί δεν ξέρω πως αλλιώς να την αποκαλέσω, ελπίζοντας πως οι συνήθεις κρετίνοι δεν θα με κράξουν για λενινισμό. Εδώ, δεν τίθεται το ζήτημα εμφύσησης της συνείδησης στο προλεταριάτο που τη στερείται, ούτε αυτό της λειτουργίας πολιτικής ηγεσίας, αλλά μονάχα εκείνο της συνάρθρωσης του αγώνα ενάντια στη σιδερένια πυγμή που επιβάλλεται από την κατεστημένη τάξη. Η σχέση μεταξύ μαζών και ενεργών μειοψηφιών είναι υπαρκτή σε όλα τα επαναστατικά κινήματα. Αυτό που τίθεται είναι ο αναστοχασμός της μέσα στις νέες συνθήκες και όχι η αναίρεση της.

Πριν από τις μαζικές κινητοποιήσεις αυτών των ημερών, υπήρχαν διαφορές και διαχωρισμοί που διαπερνούσαν το γαλλικό προλεταριάτο και αδυνάτιζαν την ισχύ της δράσης του. Εδώ, μπορούμε μονάχα να συνοψίσουμε: τα συνδικάτα και τα θεσμικά κόμματα της αριστεράς (με εξαίρεση εκείνο της France Insoumise [Ανυπότακτη Γαλλία] του Μελανσόν) ποτέ δεν κατάλαβαν τα Κίτρινα Γιλέκα, ούτε τη φύση τους ούτε τις διεκδικήσεις αυτών των εργαζόμενων που δεν εμπίπτουν στις κλασικές νόρμες των μισθωτών στρωμάτων. Αντιμετωπίσαν με αδιαφορία, αν όχι με εχθρότητα τους αγώνες τους. Η εχθρότητα τους εκφράστηκε εν τούτοις ανοιχτά προς τους “βάρβαρους” των προαστίων (με εξαίρεση την “Ανυπότακτη Γαλλία”), στην οποία προστέθηκε εκείνη κομματιών του φεμινιστικού κινήματος, μέσα από την ευθυγράμμιση τους με τις ρατσιστικές καμπάνιες που εξαπέλυσαν οι συστημικές δυνάμεις και τα ΜΜΕ ενάντια στην “ισλαμική μαντίλα”. Από την πλευρά τους, κανένα από αυτά δεν στάθηκε ικανό ν’ αναπτύξει τις δικές του αυτόνομες και ανεξάρτητες μορφές οργάνωσης, ικανές να φέρουν τη δικη τους οπτική γωνία, την οποία ούτε τα συνδικάτα ούτε τα κόμματα -που βρίσκονται κλεισμένα σε μια βάση που συνεχώς μειώνεται- δεν θέλουν να λάβουν ούτε καν υπ’ όψη τους. Μέσα στους “βάρβαρους” έχει αναπτυχθεί μια απο-αποικιακή θεωρία με την οποία μπορούμε να συμμεριστούμε πολλές θέσεις. Αυτή όμως δεν στάθηκε ποτέ ικάνη να ριζώσει στις συνοικίες και να μορφοποιηθεί μέσα από μια μαζική οργάνωση. Από την άλλη, το φεμινιστικό κίνημα είναι καλά οργανωμένο και έχει αναπτύξει νηφάλιες και βαθιές αναλύσεις, εκφράζοντας ριζοσπαστικές θέσεις, οι οποίες όμως δεν επιφέρουν πολιτικές ρήξεις μιας τέτοιας έκτασης. Δεν έχει δώσει τις μάχες του μέσα στους εξελισσόμενους αγώνες, παρά το γεγονός ότι οι γυναίκες είναι οι πλέον πληγείσες από τις “μεταρρυθμίσεις”. Επομένως, το γαλλικό προλεταριάτο ήταν κατακερματισμένο από το ρατσισμό, το σεξισμό και τις νέες μορφές επισφαλούς εργασίας.

Το τωρινό κίνημα έχει διαρρήξει τις γραμμές, bouger les lignes όπως λένε οι Γάλλοι, μετακινώντας τις γραμμές διαχωρισμού, ανασυνθέτοντας σε μερικό βαθμό τις διαφορές. Επίσης, οι οικολογικές δράσεις έχουν αποκτήσει ισχύ και πόρους μέσα στους αγώνες. Οι συγκρούσεις στο Saint-Soline ενάντια στην κατασκευή μεγάλων ταμιευτήρων νερού για την αγροδιατροφική βιομηχανία, όπου η αστυνομία έκανε χρήση πολεμικών όπλων, προκάλεσαν αγανάκτηση και κινητοποιήσεις τις επόμενες μέρες, μέσα από την επανεκκίνηση των “άγριων” -αν και μικρότερης έντασης- διαδηλώσεων.

Πρόκειται για ένα άλμα των ανασυνθέσεων; Ίσως είναι πολύ νωρίς να μιλάμε για κάτι τέτοιο. Σε κάθε περίπτωση, τα διάφορα κινήματα που εξελίσσονται στη Γαλλία αυτά τα χρόνια, έχουν μπολιαστεί μέσα στις συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις προσφέροντάς τους μια διαφορετική εικόνα και ουσία: την αναμέτρηση με την εξουσία και το κεφάλαιο. Μέσα σε δύο μήνες, έκαψαν τον Μακρόν και έφεραν την προεδρία του σ’ ένα αδιέξοδο δρόμο.

Όταν το πολιτικό σύστημα στις δυτικές χώρες γίνεται ολιγαρχικό και η συναίνεση σε αυτό δεν μπορεί να εξασφαλιστεί με μισθούς, απολαβές και κατανάλωση, που υπόκεινται συνεχώς σε αποκλεισμούς και μειώσεις, η αστυνομία γίνεται ο βασικός άξονας “διακυβέρνησης”. Επί της προεδρίας του, ο Μακρόν έχει διαχειριστεί τους κοινωνικούς αγώνες μονάχα με την αστυνομία.

Η βαρβαρότητα των επεμβάσεων βρίσκεται σήμερα στην καρδιά της γαλλικής στρατηγικής για τη διαφύλαξη της δημόσιας τάξης. Η Γαλλία δεν έχει μονάχα μια μεγάλη επαναστατική παράδοση αλλά και μια παράδοση άσκησης αντεπαναστατικής βίας, δίχως προηγούμενο στις αποικίες της και ανάλογα με την απειλή που διατρέχει η εξουσία στη μητρόπολη, όπου το 1848 είχε επέμβει ο αποικιακός στρατός -ο Στρατός της Αφρικής [Armée d’Afrique] που είχε κατακτήσει την Αλγερία- ώστε να καταστείλει την επανάσταση.

Τώρα πλέον το διακύβευμα του κινήματος δεν έγκειται μονάχα στην εργασία και την άρνηση της, αλλά και στο μέλλον του ίδιου του καπιταλισμού και του Κράτους του, όπως συμβαίνει πάντοτε όταν ξεσπάνε συγκρούσεις μεταξύ ιμπεριαλισμών!

Το δίδαγμα που μπορούμε να εξάγουμε από αυτούς τους δυο μήνες αγώνα είναι η επείγουσα αναγκαιότητα αναστοχασμού και αναδιαμόρφωσης του ζητήματος της ισχύος, της οργάνωσης και της χρήσης της. Η τακτική και η στρατηγική καθίστανται και πάλι σε πολιτικές αναγκαιότητες, με τις οποίες τα κινήματα λίγο ασχολήθηκαν, όντας σχεδόν αποκλειστικά απασχολημένα με τις ιδιαιτερότητες της δικής τους (σεξιστικής, ρατσιστικής, οικολογικής, μισθωτής) σχέσης εξουσίας. Παρ’ όλα αυτά, ανέβασαν το επίπεδο της σύγκρουσης κινούμενα αντικειμενικά μαζί, υπό την έλλειψη ενός υποκειμενικού συντονισμού, αποδομώντας την κατεστημένη εξουσία.

Είτε θα επανατεθεί το πρόβλημα της ρήξης με τον καπιταλισμό και όλων αυτών που αυτή σηματοδοτεί, είτε η δράση θα συνεχίσει να είναι μονάχα αμυντική. Αυτό που αναδύεται ιστορικά όταν ξεσπάει ο πόλεμος μεταξύ ιμπεριαλισμών είναι πάντοτε η δυνατότητα της “κατάρρευσης” του (όπου μπορεί και ν’ αναδυθεί ένας νέος καταμερισμός εξουσίας στην παγκόσμια αγορά και ένας νέος κύκλος της συσσώρευσης). Οι ΗΠΑ, η Κίνα και η Ρωσία έχουν κατανοήσει πλήρως αυτό το διακύβευμα. Είναι όμως αμφίβολο ακόμα αν ο ταξικός αγώνας θα μπορέσει ν’ αναβαθμιστεί μέσα σ’ αυτό το επίπεδο της σύγκρουσης.

Η Δυτική Aυταρχία

Το γαλλικό σύνταγμα δίνει πάντοτε τη δυνατότητα στον “άρχοντα” ν’ αποφασίζει μέσα στους λεγόμενους δημοκρατικούς θεσμούς. Έτσι, προκύπτει η εφεύρεση του άρθρου 49.3 που επιτρέπει τη νομοθέτηση χωρίς την ψήφιση της από τη βουλή. Αυτή η συνταγματική διάταξη καταδεικνύει τη συνέχεια που υπάρχει στις διαδικασίες πολιτικού συγκεντρωτισμού, οι οποίες και ξεκίνησαν πολύ πριν από τη γέννηση του ίδιου του καπιταλισμού. Η διαδικασία συγκεντρωτισμού της στρατιωτικής ισχύος (το νόμιμο μονοπώλιο της χρήσης της) που -επίσης- προϋπάρχει του καπιταλισμού, αποτελεί την άλλη απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάδυση της Μηχανής Κράτους – Κεφαλαίου, η οποία με τη σειρά της προχώρησε άμεσα σε μια συγκεντροποίηση της οικονομικής ισχύος, μέσω της συγκρότησης μονοπωλίων και ολιγοπωλίων που -μέσα στη μακρά ιστορία του καπιταλισμού- δεν έκαναν άλλο από το να επεκτείνουν την οικονομική και πολιτική βαρύτητα τους.

Μια μεγάλη μερίδα της πολιτικής σκέψης αγνόησε τον πραγματικά υπαρκτό καπιταλισμό, αναιρώντας τις διαδικασίες του “κυρίαρχου” συγκεντρωτισμού του, ανοίγοντας έτσι το δρόμο στις έννοιες της “κυβερνησιμότητας” [“governamentalità”](Φουκώ), της “κυβέρνησης” [“governo”] (όπως ο Aγκάμπεν που αναστατώθηκε πολύ κατά τη διάρκεια της πανδημίας, αλλά εξαφανίστηκε με τον πόλεμο μεταξύ ιμπεριαλισμών που είναι ελάχιστα βιοπολιτικός) και της “διακυβέρνησης” [“governance”].

Το σχετικό απόσπασμα από τον Φουκώ είναι ενδεικτικό του θεωρητικού κλίματος της αντεπανάστασης: “Η οικονομία είναι μια επιστήμη χωρίς ολότητα, η οικονομία είναι μια επιστήμη όπου αρχίζει να εκδηλώνεται όχι τόσο η έλλειψη χρησιμότητας, αλλά η αδυναμία από μια οπτική γωνία του κυρίαρχου” [1]. Τα μονοπώλια είναι ο “κυρίαρχος” της οικονομίας, κάτι που δεν κάνει άλλο από το να μεγεθύνει τη θέλησή τους για την απολυτοποίηση [totalizzazione] τους, μέσω της σύμφυσης τους με την “κυρίαρχη” εξουσία του πολιτικού συστήματος και τις “κυρίαρχες” εξουσίες του στρατού και της αστυνομίας.

Ο καπιταλισμός δεν ταυτίζεται ούτε με τον φιλελευθερισμό ούτε με τον νεοφιλελευθερισμό. Πρόκειται για δυο πράγματα εντελώς διαφορετικά και η περιγραφή της ανάπτυξης της Μηχανής Κράτους-Κεφαλαίου, ως ένα πέρασμα από τις κοινωνίες της κυριαρχίας στις κοινωνίες της πειθάρχησης και την κοινωνία του ελέγχου, δεν αποτέλεσε τίποτα άλλο από μια ανοησία. Σε κάθε περίπτωση, οι τρεις συγκεντρωτισμοί ολοκληρώνονται, διοικώντας τις μορφές (φιλελεύθερης ή νεοφιλελεύθερης) κυβερνησιμότητας, τις οποίες εφαρμόζουν και έπειτα τις εγκαταλείπουν, όταν η ταξική σύγκρουση ριζοσπαστικοποιείται.

Οι τεράστιες ανισορροπίες και πολώσεις μεταξύ των Κρατών και μεταξύ των Τάξεων καθορίζονται από αυτούς τους συγκεντρωτισμούς και οδηγούν κατευθείαν στον πόλεμο, ο οποίος εκφράζει -για ακόμα μια φορά- το αληθινό πρόσωπο του καπιταλισμού (τη σύγκρουση μεταξύ ιμπεριαλισμών) και έχει άμεσες πολιτικές επιπτώσεις, κυρίως για τα μικρά ευρωπαϊκά κράτη. Την ώρα που ο Γάλλος πρόεδρος εφαρμόζει την κυριαρχία του ενάντια στον “πληθυσμό”
του, ταυτόχρονα -ως πειθήνιος υποτελής- χάνει ένα άλλο μεγάλο κομμάτι της, προς όφελος των ΗΠΑ που -χάρη στον πόλεμο ενάντια στο Ρώσο “ολιγάρχη”- έχουν αντικαταστήσει τον γαλλο-γερμανικό άξονα μ’ εκείνο των ΗΠΑ-Μεγάλης Βρετανίας και χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, στο επίκεντρο του οποίου οι ΗΠΑ έχουν τοποθετήσει την πιο αντιδραστική, σεξιστική, θεοκρατική, ομοφοβική, αντεργατική και φιλοπόλεμη χώρα της Ευρώπης, την Πολωνία. Τώρα πλέον, όχι μονάχα η ομοσπονδιοποίηση της Ευρώπης αλλά και ίδια η Ευρώπη των εθνών φαντάζουν ουτοπικές. Το μέλλον θα καθοριστεί από εθνικισμούς και νέους φασισμούς. Αν τυχόν κάποιος θελήσει ν’ αναγεννήσει το ευρωπαϊκό σχέδιο, μετά από ακόμα μια δουλική συναίνεση στη λογική του ιμπεριαλισμού του δολαρίου, θα πρέπει πρώτα να διεξάγει έναν αγώνα για την απελευθέρωση από την αποικιοκρατία των Γιάνκηδων.

Στη διεθνή σκακιέρα, η Γαλλία μετράει λιγότερο απ’ όσο μετρούσε πριν από τον πόλεμο, αλλά όπως όλοι οι περιθωριοποιημένοι κυριούληδες, ο Μακρόν εξαπολύει όλη την αγριότητα και την αδυναμία του ενάντια στους δικούς του “υπηκόους”, στους οποίους και επιφυλάσσει την αντιμετώπιση τους από την αστυνομία του.

Σύμφωνα με τους Financial Times (25/3/2023), “η Γαλλία έχει εκείνο το πολίτευμα το οποίο, ανάμεσα στις πιο ανεπτυγμένες χώρες, προσιδιάζει περισσότερο σε μια αυταρχική δικτατορία”. Είναι διασκεδαστικό να διαβάζουμε τον διεθνή Τύπο του Κεφαλαίου (Wall Street Journal) που ανησυχεί γιατί “η καταναγκαστική πορεία του Μακρόν για τη μετατροπή της γαλλικής οικονομίας σ’ ένα φιλεπιχειρηματικό περιβάλλον γίνεται σε βάρος της κοινωνικής συνοχής”. Η πραγματική τους ανησυχία δεν αφορά τις συνθήκες ζωής εκατομμυρίων προλετάριων αλλά τον “λαϊκιστικό” κίνδυνο που δύναται να θέσει σε αμφισβήτηση την Ευρωατλαντική Συμμαχία, το Παγκόσμιο ΝΑΤΟ και επομένως τις ΗΠΑ που το διοικούν: η “κοινοβουλευτική εξέγερση” και το “χάος που εξαπλώνεται στη χώρα θέτει ανησυχητικά ερωτήματα σχετικά με το μέλλον της χώρας, για όσους ελπίζουν ότι η Γαλλία θα παραμείνει στο φιλελεύθερο, φιλο-Ε.Ε. και φιλο-ΝΑΤΟ στρατόπεδο” (Politico). Οι Financial Times φοβούνται πως η Γαλλία “ακολουθεί τους Αμερικάνους, τους Βρετανούς, τους Ιταλούς και στρέφεται προς την λαϊκίστικη ψήφο”. Δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό αν είναι υποκριτές ή απλώς ανεύθυνοι. Θέλουν να έχουν δυο πράγματα ταυτόχρονα: τη χρηματοπιστωτική απόδοση και την μονοπωλιακή απόδοση, αλλά και την κοινωνική συνοχή, τη δημοκρατία και τη δικτατορία του κεφαλαίου, τις εταιρίες απαλλαγμένες από τους φόρους να χρημαδοτούνται απλόχερα από ένα κοινωνικό κράτος [welfare] εντελώς διαστρεβλωμένο προς όφελος τους, αλλά και την κοινωνική ειρήνη. Το Der Spiegel μιλάει για “δημοκρατικό έλλειμα” και “απειλή για την ίδια τη δημοκρατία”, ενώ είναι αυτές οι οικονομικές πολιτικές που υπεράσπίζονται καθημερινά τις επιταγές της δυτικής αυταρχίας, η οποία δεν έχει τίποτα, μα τίποτα, να ζηλέψει από την αντίστοιχη ανατολική.

Ο Παγκόσμιος Κύκλος Αγώνων μετά το 2011

Αυτό που αρχίζει τώρα να διακρίνεται μέσα στους αγώνες στη Γαλλία, η πρόκληση ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, είναι αυτό που στους αγώνες στον παγκόσμιο Νότο έγινε άμεσα αντιληπτό από το 2011 κι έπειτα.

Ήδη από τον 20ο αιώνα και έπειτα, ο μεγάλος Νότος επιτέλεσε μια στρατηγικά αποφασιστική λειτουργία, σε μεγαλύτερο βαθμό από εκείνον των αγώνων στη Δύση. Η διεθνής διάσταση των συσχετισμών ισχύος παίζει καθοριστικό ρόλο ώστε να γίνει κατορθωτή η ανάκτηση της πρωτοβουλίας. Η κρίση του 2008 όχι μονάχα έδωσε τη δυνατότητα του πολέμου (ο οποίος και έφτασε με συνέπεια) αλλά κι εκείνη του ανοίγματος επαναστατικών ρωγμών (η πραγματικότητα των αγώνων είναι μετακινούμενη και αναγκασμένη να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση, αν δεν επιθυμεί το τσάκισμα της από την παράλληλη δράση του πολεμου και των νέων φασισμών).

Η τελευταία παγκοσμιοποίηση δεν αρκέστηκε μονάχα στο βάθεμα των διαφορών αλλά δημιούργησε Βορράδες μέσα στο Νότο και εγκατέστησε Νότους μέσα στο Βαρρά. Με βάση αυτό, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να εξαχθεί ένα συμπέρασμα ομογενοποίησης των πολιτικών συμπεριφορών και των διαδικασιών υποκειμενικοποίησης στο εσωτερικό αυτών των δυο διαφορετικών κομματιών. Η πόλωση μεταξύ Κέντρου και Περιφέρειας είναι σύμφυτη του καπιταλισμού και πρέπει επιτακτικά και συνεχώς ν’ αναπαράγεται. Χωρίς τη καταλήστευση του Νότου, χωρίς την επιβολή μιας “λούμπεν” ανάπτυξης και μιας “άνισης ανταλλαγής” (Samir Amin), το ποσοστό κέρδους μοιραία θα μειώνεται εκθετικά, παρ’ όλες τις καινοτομίες, τις τεχνολογίες και τις εφευρέσεις που ο Βορράς μπορεί να παράξει, υπό τον έλεγχο του μεγαλύτερου τεχνικό-επιστημονικού επιχειρηματία, δηλαδή του αμερικανικού Πενταγώνου. Αυτή είναι η βαθύτερη αιτία του πολεμου που βρίσκεται σ’ εξέλιξη. Ο Νότος θέλει να εξέλθει από αυτή τη σχέση υποταγής και σε κάποιο βαθμό το έχει ήδη κάνει. Αυτή είναι η πολιτική βούληση που απειλεί τη αμερικάνικη χρηματοπιστωτική και νομισματική ηγεμονία και την πολιτική και παραγωγική πρωτοκαθεδρία της.

Υπάρχουν τουλάχιστον δύο σημαντικές πολιτικές διαφορές που παραμένουν ανάμεσα τη Δύση και τον υπόλοιπο κόσμο. Η μη-ένταξη των “βάρβαρων” των γαλλικών προαστίων στους αγώνες που βρίσκονται σ’ εξέλιξη, παρά το γεγονός ότι αποτελούν ένα από τα πιο φτωχά και εκμεταλλευόμενα στρώματα του γαλλικού προλεταριάτου, αποτελεί ήδη ένα σύμπτωμα -χαρακτηριστικό των δυτικών χωρών- των δυσκολιών του ξεπεράσματος της “αποικιακής ρωγμής”, από την οποία καιρό τώρα επωφελούνται οι λευκοί.

Μέσα στον κύκλο των αγώνων που ξεκίνησαν το 2011 προέκυψε μια διαφοροποίηση, παρόμοια μ’ εκείνη που είχε καταγραφεί και κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα. Εκείνη την εποχή υπήρξαν σοσιαλιστικές ή εθνοαπελευθερωτικές επαναστάσεις (σε κάθε περίπτωση, με σοσιαλιστικές αναφορές) που εξαπλώθηκαν στον Νότο και μαζικοί αγώνες, ενίοτε πολύ δυναμικοί, οι οποίοι όμως δεν στάθηκαν ικανοί να μετεξελιχθούν σε νικηφόρες επαναστατικές διαδικασίες στη Δύση.

Σήμερα έχουμε μεγάλες απεργίες στην Ευρώπη (Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία, Ισπανία αλλά και στη Γερμανία) ενώ από την άλλη έχουμε κυριολεκτικές εξεγέρσεις και ξεσηκωμούς, μέσα από μια εκκίνηση των επαναστατικών διαδικασιών στο Νότο.

Ας λάβουμε υπ’ όψη μερικά παραδείγματα, την Αίγυπτο και την Τυνησία που εγκαινίασαν τον κύκλο του 2011, τη Χιλή και το Ιράν πιο πρόσφατα, ώστε να υπογραμμίσουμε τις διαφορές αλλά και τις πιθανές συγκλίσεις.

Είναι δύσκολο να συγκρίνουμε την Αραβική Άνοιξη με το κίνημα του “Occupy Wall Street”, ακόμα και αν υπήρξε μια κάποια κυκλοφορία των μορφών αγώνα: κατάρρευση της κατεστημένης εξουσίας, εκατομμύρια άνθρωποι στις κινητοποιήσεις, πολιτικά συστήματα να τρίζουν συθέμελα, καταστολή μ’ εκατοντάδες νεκρούς, δυνατότητα εκκίνησης μιας πραγματικά επαναστατικής διαδικασίας, η οποία όμως απέτυχε άμεσα, αφού όπως ανέφερε κατά τη διάρκεια της εξέγερσης κι ένα πλακάτ στο Κάιρο: “half revolution, no revolution” [“μισή επανάσταση, όχι επανάσταση”]. Το κίνημα του “Occupy Wall Street” δεν έθεσε ποτέ επί του πεδίου συσχετισμούς ισχύος τέτοιου μεγέθους ούτε παρήγαγε -έστω και για λίγο- “κενά”, δηλαδή αποδομήσεις και απονομιμοποιήσεις των μηχανισμών εξουσίας, όπως οι εξεγέρσεις στο Νότο ανά περιόδους κατάφεραν. Επίσης, ο Νότος είναι εκείνος που ανοίγει και προωθεί νέους κύκλους αγώνων (πχ, τον λατινοαμερικάνικο φεμινισμό), οι οποίοι αναπαράγονται με λιγότερη ένταση και ισχύ στον Βορρά.

Στη Χιλή, ο “νεοφιλελευθερισμός” γεννήθηκε αφού πρώτα η Μηχανή Κράτους -Κεφαλαίου είχε προκαλέσει τη φυσική καταστροφή των επαναστατικών διαδικασιών που βρίσκονταν σ’ εξέλιξη, ενώ παράλληλα είχε καλέσει τους Hayek και Friedman για να χτίσουν πάνω στα συντρίμμια την αγορά, τον ανταγωνισμό και το ανθρώπινο κεφάλαιο (δεν πρέπει να συγχέουμε τον νεοφιλελευθερισμό με τον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό αλλά είναι απαραίτητη πάντοτε η προσεχτική διάκριση τους). Η Χιλή λοιπόν αποτελεί μια άλλη τυπολογία εξέγερσης, από την οποία μπορούν να εξαχθούν ορισμένα διδάγματα. Όπως επίσης ισχύει και για τη βόρεια Αφρική, πρόκειται για πολιτικές ήττες.

Σε αντίθεση με την Αίγυπτο, στη Χιλή μια πληθώρα κινημάτων (με ιδιαίτερα σημαντικά το φεμινιστικό κι εκείνο των αυτόχθονων) εκφράστηκαν μέσα στην εξέγερση. Όμως, σ’ ένα ορισμένο σημείο της πάλης των Τάξεων, βρισκόμαστε απέναντι σε μια εξουσία που δεν είναι πλέον μόνο πατριαρχική ή ετεροφυλόφιλη, δεν είναι πλέον μονάχα η ρατσιστική εξουσία ούτε μονάχα εκείνη των αφεντικών, αλλά η συνολική εξουσία της Μηχανής Κράτους-Κεφαλαίου που εμπεριέχει, αναδιοργανώνει και ταυτόχρονα ξεπερνά όλες τις άλλες εξουσίες. Ο εχθρός δεν είναι μονάχα η εθνική εξουσία και η κυριότητα ενός κράτους, όπως το χιλιανό. Σε αυτές τις περιπτώσεις, έρχεται η άμεση αντιπαράθεση με τις ιμπεριαλιστικές πολιτικές αφού ενδεχόμενες πολιτικές ρήξεις, όπως στην Αίγυπτο (περισσότερο ακόμα απ’ όσο στην Τυνησία), τη Χιλή ή το Ιράν, απειλούν να θέσουν υπό αμφισβήτηση τους συσχετισμούς ισχύος μέσα στην παγκόσμια αγορά, και την παγκόσμια κατανομή της εξουσίας: οι εξεγέρσεις τόσο στη Χιλή όσο και την Αίγυπτο παρακολουθούνταν στενά από τις ΗΠΑ, οι οποίες δεν δίστασαν να παρέμβουν με την “στρατηγική επέμβαση” τους. Μια παρόμοια συνθήκη προέκυψε και στη Γαλλία: η ανάπτυξη των αγώνων που εκκίνησαν ως “συνδικαλιστική” πάλη βρίσκεται αντιμέτωπη με το σύνολο της Μηχανής Κράτους-Κεφαλαίου.

Μέσα σ’ αυτές τις στιγμές του αγώνα, υπάρχει -και για τις δυο αντιτιθέμενες πλευρές- ένα σημείο χωρίς επιστροφή, αφού είναι αδύνατο να διατηρηθούν σταθερές μορφές αντιεξουσίας, “απελευθερωμένες” ζώνες και περιοχές, παρά μόνο για ένα μικρό χρονικό διάστημα. Η ζαπατίστικη λύση δεν μπορεί να γενικευθεί ούτε μπορεί να αναπαραχθεί (όπως άλλωστε λένε και οι ίδιοι οι Ζαπατίστας). Μέσα στις υπάρχουσες συνθήκες του καπιταλισμού, δεν γίνεται αντιληπτός ο τρόπος με τον οποίο μπορεί να εγκαθιδρυθεί μια μακρόχρονη “δυαδική εξουσία”. Ταυτόχρονα, η κατάκτηση της εξουσίας δεν φαίνεται ν’ αποτελεί -απο το ’68 και δώθε- μια προτεραιότητα. H κατάσταση φαντάζει ως ένα αίνιγμα!

Παρά τις πολιτικές διαφορές μεταξύ Βορρά και Νότου, ανακύπτουν προβλήματα που τους διαπερνούν εγκάρσια: ποιο είναι εκείνο το πολιτικό υποκείμενο που πρέπει να οικοδομηθεί έτσι ώστε να είναι ικανό να οργανώσει την πολυμορφία των αγώνων και των οπτικών, ενώ ταυτόχρονα να μπορεί να θέσει το ζήτημα της δυαδικότητας της εξουσίας και της οργάνωσης της ισχύος;

Οι ξεσηκωμοί, οι εξεγέρσεις [στο Νότο] (αλλά -έστω και με διαφορετικό τρόπο- και οι αγώνες στη Γαλλία) παράγουν μια σειρά αινιγμάτων: την έλλειψη της δυνατότητας να ολοκληρώσουν και να συνθέσουν τους αγώνες αλλά και εκείνη του να παραμείνουν διασκορπισμένοι μέσα στις διαφορετικότητες τους. Την έλλειψη της δυνατότητας να μην εξεγερθούν αποδομόντας την εξουσία κι εκείνη της κατάκτησης της εξουσίας. Την έλλειψη της δυνατότητας να οργανώσουν το πέρασμα από την πολλαπλότητα στη δυαδικότητα της εξουσίας, η οποία επιβάλλεται από τον εχθρό, και από εκείνη του να παραμείνουν εγκλωβισμένοι μονάχα μέσα στην πολλαπλότητα και τη διαφορετικότητα τους. Την έλλειψη της δυνατότητας συγκεντροποίησης κι εκείνης της αντιμετώπισης του εχθρού χωρίς συγκεντροποίηση. H επίλυση αυτών των αινιγμάτων αποτελεί τη συνθήκη για τη δημιουργία του εφικτού για την επανάσταση. Μονάχα υπό αυτές τις προϋποθέσεις, ξεπερνώντας αυτές τις ελλείψεις των δυνατοτήτων, το ανέφικτο γίνεται εφικτό.

Η δεύτερη μεγάλη διαφορά μεταξύ Βορρά και Νότου αφορά τον πόλεμο που βρίσκεται σ’ εξέλιξη και τον ιμπεριαλισμό. Ο ιμπεριαλισμός ορίζει το ποιοτικό άλμα που επιτεύχθηκε μέσα από τη σύμφυση των τριών διαδικασιών συγκεντρωτισμού, του οικονομικού, πολιτικού και στρατιωτικού. Ένα άλμα που επισφραγίστηκε με τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο και έφτασε στο απόγειό του κατά τη διάρκεια του “νεοφιλελευθερισμού”, δηλαδή του ελεύθερου ανταγωνισμού, της ελεύθερης επιχειρηματικότητας και του αγώνα ενάντια σε κάθε συγκεντρωτική εξουσία που μπορεί να νοθεύσει την ανταγωνιστικότητα κλπ, φτάνοντας στο σημείο να επιβάλλει -όπως κάνει στις μέρες μας- τον πληθωρισμό από τα κέρδη (αυτό που αποκαλείται “pricing power”, η δυνατότητα προσδιορισμού των τιμών, σε πλήρη αναντιστοιχία με τον ίδιο τον αποκαλούμενο νεοφιλελευθερισμό), μη αρκούμενος στη λεηλασία που ήδη διαπράττεται σε παγκόσμιο επίπεδο και την αναδιοργάνωση του κοινωνικού κράτους [welfare] που -προς όφελος του- επιβλήθηκε.

Το κίνημα στη Γαλλία δεν έχει ακόμα εκφραστεί σχετικά με τον πόλεμο μεταξύ ιμπεριαλισμών. Ακόμα όμως κι αν το ζήτημα δεν έχει τεθεί, ο αγώνας ενάντια στη μεταρρύθμιση διεξάγεται μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο. Το γεγονός ότι η Ευρώπη βρίσκεται σε πόλεμο και η Δύση αναδιοργανώνει το κοινωνικό κράτος [welfare] μετατρέποντας το σε πολεμικό κράτος [warfare], αλλάζει αισθητά την πολιτική κατάσταση. Ίσως είναι καλύτερα έτσι, αν και πρόκειται για ένα ξεκάθαρο πολιτικό όριο. Σε περίπτωση που είχε εκφραστεί πιθανώς να είχαν αναδυθεί διαφορετικές πολιτικές τοποθετήσεις, ακόμα και μεταξύ τους αντιτιθέμενες.

Αντίθετα, στον παγκόσμιο Νότο η τοποθέτηση γύρω από τον πόλεμο είναι ξεκάθαρη: πρόκειται για έναν πόλεμο μεταξύ ιμπεριαλισμών, η ρίζα του όμως εντοπίζεται στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, στο άρμα του οποίου δένονται -παρουσιάζοντας αυτοκτονικές τάσεις- οι ευρωπαϊκές πολιτικές άρχουσες Τάξεις. Ο Νότος από την πλευρά του χωρίζεται μονάχα μεταξύ Κρατών που είναι υπέρ της ουδετερότητας και εκείνων που τάσσονται με τη Ρωσία, αρνούμενα όμως στο σύνολο τους την επιβολή των κυρώσεων και την αποστολή οπλισμού [*].

Η έννοια του ιμπεριαλισμού δεν τέθηκε ποτέ υπό αμφισβήτηση στο Νότο όπως αντίθετα συνέβη στη Δύση. H τεράστια ανοησία που αναπτύχθηκε από τους Νegri και Ηardt με την “Αυτοκρατορία” [2], της οποίας η υπερεθνική διαμόρφωση ούτε καν άρχισε ποτέ, είναι χαρακτηριστική μιας διαφοράς ως προς την ανάλυση και την πολιτική ευαισθησία που τους οδήγησε να δηλώσουν -στον τελευταίο τόμο της τριλογίας τους- πως η ανέφικτη Αυτοκρατορία θα είχε εστιάσει στον χρηματοπιστωτισμό αφού πρώτα θα είχε δοκιμάσει τον πόλεμο. Το αντίθετο δηλαδή από αυτό που πραγματικά συνέβη: το αμερικάνικο χρηματοπιστωτικό σύστημα, έχοντας προκαλέσει και συνεχίζοντας να προκαλεί επαναλαμβανόμενες κρίσεις -οι οποίες φέρνουν συνέχεια τον καπιταλισμό στο χείλος της κατάρρευσης, απ’ όπου διασώζεται χάρη στην αποκλειστική παρέμβαση της κυριαρχίας των Κρατών, με πρώτο ανάμεσα τους το αμερικανικό- είναι αυτό που ωθεί τις ΗΠΑ τον πόλεμο. Ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός, του οποίου η έννοια μπορεί να εντοπιστεί (απλοποιώντας συνοπτικά) στο τρίγωνο μονοπώλια – νόμισμα – πόλεμος, ρίχνει τη σκιά του πάνω και στα όρια των θεωριών που τον αγνόησαν, υποχρεώνοντάς μας να αντιληφθούμε την οπτική γωνία του Νότου που ποτέ δεν τον εγκατέλειψε, αφού τον έχει ακόμα φορτωμένο στις πλάτες του. Όπως άλλωστε κι εμείς που προτιμάμε όμως να παριστάνουμε ότι δεν συμβαίνει τίποτα!

Πώς να βγούμε από την αντεπανάσταση;

Με το δίκιο μας θαυμάζουμε τους αγώνες του γαλλικού προλεταριάτου. Δημιουργούν ενθουσιασμό γιατί εμπεριέχουν ψήγματα των επαναστάσεων του 19ου αιώνα (ακόμα και της μεγάλης επανάστασης) τα οποία ζορίζουν την αντεπανάσταση, με μια συνέχεια και μια πυκνότητα που δεν συναντάται σε καμία άλλη δυτική χώρα. Πρέπει όμως να παραμείνουμε προσεκτικοί. Αν και οι Γάλλοι προλετάριοι εξεγείρονται με εντυπωσιακή συνέπεια ενάντια στις “μεταρρυθμίσεις”, αυτό που καταφέρνουν είναι μονάχα -τουλάχιστον ως τώρα- να καθυστερούν την εφαρμογή τους ή να αλλάζουν λεπτομέρειες τους, παράγοντας και θέτοντας σε κίνηση από την άλλη πλευρά, διαδικασίες υποκειμενικοποίησης που είναι πρωτόγνωρες, οι οποίες συσσωρεύονται μέσα στους εξελισσόμενους αγώνες, στους αγώνες ενάντια στον νόμο για τα εργασιακά μέχρι τα Κίτρινα Γιλέκα, καθώς και μέσω των ζωνών προς υπεράσπιση (ZAD). Όλοι αυτοί οι αγώνες όμως, τουλάχιστον ως τώρα, ήταν αμυντικοί, των οποίων η αντιδραστική σημασία μπορεί σίγουρα ν’ αναστραφεί. Όπως και να έχει, αυτό αποτελεί ένα σημαντικό μειονέκτημα που -από το ξεκίνημα- τούς χαρακτηρίζει.

Για να εξηγήσουμε αυτές που πρέπει -παρά τις μεγάλες αντιστάσεις που εκφράστηκαν- ν’ αποκαλούμε “ήττες”, χρειάζεται ίσως πρώτα ν’ ανατρέξουμε στον τρόπο με τον οποίο επιβλήθηκαν οι κοινωνικές, πολιτικές και μισθολογικές κατακτήσεις. Αν κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, οι πρώτες νίκες αποτέλεσαν τον καρπό των αγώνων των ευρωπαϊκών εργατικών τάξεων, στον 20ο αιώνα ο Νότος έπαιξε έναν στρατηγικό -και ολοένα και σημαντικότερο- ρόλο. Οι επαναστάσεις που τρόμαξαν τον Βορρά και νίκησαν στο Νότο ήταν αυτές που μπλόκαραν τη Μηχανή Κράτους – Κεφαλαίου, αναγκάζοντας την να προβεί σε παραχωρήσεις. Αυτές που τής έσπερναν φόβο ήταν η αυτονομία και η ανεξαρτησία της προλεταριακής οπτικής που εκφραζόταν. Η διασύνδεση των αγροτικών επαναστάσεων στο Νότο με τους εργατικούς αγώνες στο Βορρά καθόρισε ένα αντικειμενικό μέτωπο αγώνων που ξεπέρασαν την “κόκκινη γραμμή”, επιβάλλοντας τις μισθολογικές αυξήσεις και το κοινωνικό κράτος [welfare] στο Βορρά και τη ρήξη με την αποικιακή διαίρεση που βασίλευε επί τέσσερις αιώνες στον ευρύτερο Νότο. Αυτός είναι και ο σημαντικότερος καρπός της σοβιετικής επανάστασης (ο Λένιν ποτέ δεν πήγε στο Λονδίνο ή το Ντιτρόιτ, εμφανίστηκε όμως στο Πεκίνο και το Αλγέρι), η οποία και διευρύνθηκε μονάχα από τους “καταπιεσμένους λαούς”.

Όπως είναι αδύνατο να επιτευχθεί ο σοσιαλισμός σε μια μόνο χώρα, έτσι είναι και αδύνατο να επιβληθούν τετελεσμένες συνθήκες στη Μηχανή Κράτους – Κεφαλαίου μέσα σ’ ένα μονάχα έθνος.

Οι δυτικές εργατικές Τάξεις είχαν ηττηθεί με το ξέσπασμα του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η συντριπτική πλειοψηφία του εργατικού κινήματος αποδέχτηκε να οδηγηθεί στη σφαγή για τη δόξα των αντίστοιχων εθνικών αστικών Τάξεων. Όταν τόσο η εργατική Τάξη όσο και το εργατικό κίνημα εκβιάστηκαν με τον αντιφασισμό, η πρωτοβουλία των κινήσεων είχε περάσει ήδη στα χερια των “αγροτικών” επαναστάσεων, τον οποίων η ισχύ ώθησε στη μετακίνηση του καπιταλιστικών κέντρων προς ανατολάς. Οι δυτικές εργατικές Τάξεις είχαν πλέον αφομοιωθεί μέσω της ανάπτυξης και ακόμα και όταν εξεγείρονταν δεν στάθηκαν ποτέ ικανές να απειλήσουν πραγματικά τη Μηχανή Κράτους – Κεφαλαίου. Κατά τη διάρκεια της ίδια περιόδου, οι επαναστάσεις του μεγάλου Νότου μετατρέπονταν σε μηχανές παραγωγής ή σε Έθνη – Κράτη.

Όταν κάμφθηκε η απειλή της επανάστασης στο Βορρά αλλά και η πραγματική ύπαρξή της στο Νότο, ο συσχετισμός ισχύος είχε ριζικά αναστραφεί: εμείς αρχίσαμε (και συνεχίζουμε ως σήμερα) να χάνουμε, κομμάτι κομμάτι κάθε φορά, όλα αυτά που είχαν κατακτηθεί (η μετάβαση της ηλικίας συνταξιοδότησης απο τα 60 στα 67 έτη, αυτά τα εφτά επιπλέον χρόνια αιχμαλωσίας μας -μέσα από ένα μόνο χτύπημα του Κεφαλαίου- αποτελούν ίσως το πιο ξεκάθαρο σημάδι αυτής της ήττας). Μέχρι την αντεπανάσταση που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1970, ακόμα και όταν πολιτικά χάναμε, προωθούμασταν οικονομικά και κοινωνικά. Σήμερα χάνουμε σ’ όλα τα μέτωπα. Τώρα πλέον, μετά την κρίση του 2008, ξεσπούν παντού σημαδιακοί αγώνες (ο Γαλλικός Μάρτης είναι ένα από αυτούς), αλλά αν δεν υφανθεί και πάλι εκείνο το δίχτυ των εξεγέρσεων και των αγώνων σε παγκόσμια κλίμακα, αυτή τη φορά υποκειμενικά, αμφιβάλλω αν θα μπορέσουμε να βγούμε από αυτό το κελί της αντεπανάστασης.

Υπάρχουν διάφοροι καλοθελητές που -επικαλούμενοι τους πολέμους μεταξύ των κρατών- προτάσσουν τον εξεγευνισμό του ταξικού πολέμου. Τους ευχόμαστε καλή τύχη. Μέσα σ’ έναν μόνο αιώνα, οι διάφοροι ιμπεριαλισμοί έφεραν τέσσερις φορές την ανθρωπότητα στο χείλος της αβύσσου: ο 1ος και ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος με τη ναζιστική παρόξυνση, ο ψυχρός πόλεμος κατά τη διάρκεια του οποίου πήρε σάρκα και οστά η πιθανότητα για το πυρηνικό τέλος της ανθρωπότητας, ο πόλεμος που βρίσκεται σ’ εξέλιξη -του οποίου η Ουκρανία δεν είναι άλλο από ένα επεισόδιο του- και επαναφέρει αυτήν την πιθανότητα.

Απέναντι σε αυτή την τραγική και συνεχόμενη επανάληψη των πολέμων μεταξύ ιμπεριαλισμών (για να μην αναφερθούμε και στους άλλους), το ζήτημα που τίθεται αφορά την ανοικοδόμηση των διεθνών συσχετισμών ισχύος και την επεξεργασία της έννοιας του πολέμου (της στρατηγικής), προσαρμοσμένη μέσα σ’ αυτή τη νέα συνθήκη. Το “Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος” έδινε έναν ορισμό που ακόμα παραμένει απόλυτα επίκαιρος, ακόμα και αν έχει αποσυρθεί ή πέσει στη λήθη της ειρήνευσης: “ασταμάτητος πόλεμος, άλλοτε κρυφός, άλλοτε φανερός. Είτε κρυφός είτε φανερός, απαιτεί πάντοτε και σε κάθε περίπτωση μια γνώση των συσχετισμών ισχύος, μια στρατηγική και μια τέχνη της ρήξης, προσαρμοσμένη σ’ αυτούς τους συσχετισμούς. Ο πόλεμος ιστορικά, αλλά απ’ ότι φαίνεται και σήμερα, μπορεί να δώσει χώρο σ’ έναν επαναστατικό μετασχηματισμό” ή σε μια νέα συσσώρευση κεφαλαίου σε παγκόσμια κλίμακα. Μια άλλη πιθανότητα που το Μανιφέστο των Μαρξ και Έγκελς λάμβανε υπ’ όψη, βρίσκεται πλέον στην ημερήσια διάταξη, επιδεινωμένη από την οικολογική κρίση που βρίσκεται σ’ εξέλιξη: “η καταστροφή” όχι μονάχα “των δύο αντιμαχόμενων τάξεων”, αλλά και ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Σημείωση του Συγγραφέα

[*] Η Laura Richardson, επικεφαλής της νότιας στρατιωτικής διοίκησης των ΗΠΑ (που περιλαμβάνει όλες τις χωρές της Λατινικής Αμερικής, εκτός του Μεξικού) πρότεινε μια “συμφωνία” στην Κολομβία, η οποία -μέχρι την τελευταία αλλαγή κυβέρνησης- υπήρξε ένας ιστορικός σύμμαχος του ιμπεριαλισμού. Αν η χώρα συμφωνούσε να διαθέσει στον ουκρανικό στρατό τα 50 παλιά ελικόπτερα της Mi-8 και Mi-17 σοβιετικής κατασκευής, η Ουάσιγκτον θα τ’ αντικαταστούσε με νέο εξοπλισμό. Η απάντηση του προέδρου Γκουστάβο Πέτρο υπήρξε αιχμηρή και διαφορετική από την ντροπιαστική και αντιπαραγωγική υποτέλεια των ευρωπαϊκών ελίτ: “θα κρατήσουμε αυτά τα όπλα ακόμα και αν πρέπει να τα κάνουμε παλιοσίδερα […] Εμείς δεν είμαστε με το ένα ή το άλλο στρατόπεδο, είμαστε μ’ εκείνο της ειρήνης”.

Σημειώσεις των Μεταφραστών

[1] Από Micheal Foucault. H γέννηση της βιοπολιτικής. Παραδόσεις στο Κολλέγιο της Γαλλίας (1978-79). Εκδόσεις Πλέθρον. Αθήνα, 2012.

[2] Micheal Hardt – Antonio Negri. Αυτοκρατορία. Εκδόσεις Scripta. Αθήνα, 2002.

Το 2005 είχε κυκλοφορήσει στα ελληνικά από τις εκδόσεις Τζεντάι, η μετάφραση μιας συνοπτικής και αιχμηρής κριτικής στην Αυτοκρατορία των Χαρντ και Νέγκρι, από αναρχική σκοπιά, με την υπογραφή Κροίσος & Οδόθεος, με τίτλο Βάρβαροι. Η άτακτη ανταρσία, η οποία είχε κυκλοφορήσει στα ιταλικα το 2002 από τις εκδόσεις ΝΝ.

Την «ηθική των αφεντικών» την αντιπάθησα όσο και την «ηθική των δούλων». Μια τρίτη ηθική έβλεπα να διαμορφώνεται μέσα μου: «Δίνε το χέρι σου σε όποιον σηκώνεται».

Μαξίμ Γκόργκι

Νοέμβρης 2021. Μετά από εμπρηστική επίθεση που πραγματοποιείται στην Τροχαία Πειραιά προσάγονται μακριά από το σημείο και έπειτα συλλαμβάνονται οι αναρχικοί σύντροφοι Φώτης Δ. και Ιάσονας Ρ. Η πάγια τακτική της ΕΛ.ΑΣ, αυτή της αναγκαστικής λήψης δακτυλικών αποτυπωμάτων και γενετικού υλικού DNA, ακολουθεί τη σύλληψη των αγωνιστών. Παράλληλα, με τη συνδρομή των δημοσιογραφικών παπαγάλων της ΓΑΔΑ, αρχίζει η καθιερωμένη επιχείρηση κατασκευής ενόχων που περιλαμβάνει βαριά κατηγορητήρια “στηριγμένα” σε ανύπαρκτα στοιχεία, τρομοκράτηση των συλληφθέντων, παράτυπη άρνηση πρόσβασης τους σε νομική εκροσώπηση και άλλες σύνηθεις “δημοκρατικές” πρακτικές που εφαρμόζονται από τους κρατικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς, όταν οι έρευνες τους αφορούν υποθέσεις πολιτικής άμεσης δράσης και στρέφονται εναντίον αγωνιστών – αγωνιστριών. Οι δυο σύντροφοι τελικά θα προφυλακιστούν, ο Φώτης Δ. στον Κορυδαλλό και ο Ιάσονας Ρ. στις φυλακές ανηλίκων Αυλώνα, με την κατασκευασμένα διογκωμένη δικογραφία να παραμένει ανοιχτή.

Σεπτέμβρης 2022. Για την ίδια υπόθεση ασκείται ποινική δίωξη σε δύο ακόμα αναρχικούς αγωνιστές, τον Παναγιώτη Β. και τον Λάμπρο Β., οι οποίοι και συλλαμβάνονται, μετά από αστυνομική εισβόλη στο σπίτι τους, παρουσία εισαγγελέα. Κατηγορούμενοι για παραβίαση του νόμου περί όπλων, οι συλληφθέντες αφήνονται ελέυθεροι αρχικά, για να προφυλακιστούν μερικές εβδομάδες αργότερα, με απόφαση της ανακρίτριας Πειραιά.

Τρομολαγνικές εκστρατείες από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, ασφαλίτικες παρακολουθήσεις, χολιγουντιανού τύπου εισβολές σε κατοικίες, αστυνομικοδικαστικές μεθοδεύσεις, αυθαίρετες κρατήσεις, βασανιστήρια και ασκήσεις κρατικής τρομοκρατίας μέσα στα Α.Τ και τα ανακριτικά γραφεία, είναι μερικά απ’ όσα επιφυλάσσουν το Κεφάλαιο και το Κράτος του στους επαναστάτες και τις επαναστάτριες, τους αναρχικούς και τις αναρχικές, τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες, τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες, ενάντια σε όσους και όσες αντιστέκονται, ορθώνοντας το μπόι τους απέναντι σ’ αυτήν την κρατική τρομοκρατία και την καπιταλιστική θανατοπολιτική, τη φτώχεια και την εξαθλίωση, την αδικία και τον πόλεμο που μας κυκλώνουν από παντού…

Για μια ακόμα φορά, δαιμονοποιούνται και ποινικοποιούνται φιλικές, κοινωνικές και συντροφικές σχέσεις. Ορφανά δείγματα DNA και δακτυλικά αποτυπώματα σε αντικείμενα όπως βιβλία, αποτελούν ενοχοποιητικά στοιχεία και συμπεριλαμβάνονται σε σαθρά κατηγορητήρια και ογκώδεις κατασκευασμένες δικογραφίες που παραμένουν ανοιχτές, επιβεβαιώνοντας έτσι το καθεστώς εξαίρεσης που επιφυλάσσουν οι εχθροί της ελευθερίας και γδάρτες του εργαζόμενου λαού, οι πολιτικοί προϊστάμενοι και οι εντολοδόχοι της Γ’ Ελληνικής “Δημοκρατίας” σ’ όσους και όσες επιλέγουν το δύσβατο αλλά ωραίο δρόμο της Αντίστασης, του Αγώνα και της Αξιοπρέπειας.

Την ώρα που ο ιμπεριαλιστικός Πόλεμος στην Ουκρανία μαίνεται και η ανθρωπότητα βρίσκεται αντιμέτωπη με το ενδεχόμενο της γενίκευσης του, με την πολεμική προπαρασκευή, την εργατική υποτίμηση και τη λαϊκή φτωχοποίηση να εντείνονται και στις δυο πλευρές του Αιγαίου, με την κεφαλαιοκρατική επίθεση ενάντια σε κάθε κοινωνικό δικαίωμα και κεκτημένο να παγιώνεται και ένα νέο μνημόνιο να βρίσκεται προ των μετεκλογικών πυλών, ο κόσμος της Αντίστασης και του Αγώνα οφείλει να ορθώσει ανάχωμα ενάντια στην αδιάκοπη καθεστωτική επέλαση.

Κρατικές δολοφονίες φτωχοδιάβολων και γυναικοκτονίες. Προστασία κυκλωμάτων (ένστολων και μη) μαστροπών, βιαστών ανηλίκων και μαφιόζων από την αστική “δικαιοσύνη”. Μαζικές uποκλοπές “για λόγους εθνικής ασφάλειας” και προμοτάρισμα του χαφιεδισμού, αυθαιρεσία, συγκάλυψη και ασυδοσία ώστε τα κεφαλαιοκρατικά εγκλήματα να βαπτιστούν “ανθρώπινα λάθη”, “μεμονωμένα περιστατικά” και “κακές στιγμές”. Την ίδια στιγμή, άνθρωποι της Τάξης μας σαπίζουν εκδικητικά στα κελιά της αστικής δημοκρατίας, συνθέτοντας έτσι την πνιγηρή εικόνα της σημερινής πραγματικότητας, προμηνύοντας το ακόμα πιο ζοφερό μέλλον που μας επιφυλάσσουν.

Η εργατική Τάξη, το ντόπιο και μεταναστευτικό προλεταριάτο, οι άνεργοι και οι άνεργες, η μαθητική και φοιτητική νεολαία, το σύνολο των μαχόμενων κομματιών του εργαζόμενου λαού αυτού του τόπου, οφείλουμε να σταθούμε στα πόδια μας και στο ύψος των περιστάσεων: με Οργάνωση στη Βάση και Ενότητα στη Δράση ν’ αναμετρηθούμε στα ίσα με τους εχθρούς της Ελευθερίας, τους βιαστές του Δίκιου μας, τους ηθικούς και φυσικούς αυτουργούς αυτής της σύγχρονης βαρβαρότητας.

Δεν ξεχνάμε τους αιχμάλωτους του κοινωνικού – ταξικού πολέμου. Στηρίζουμε υλικά, ηθικά, πολιτικά τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές και αγωνίστριες. Η Αλληλεγγύη ήταν, είναι και θα είναι το όπλο μας στον Αγώνα ενάντια στην κεφαλαιο-κρατική-ιμπεριαλιστική Εξουσία. Οι αιχμάλωτοι σύντροφοι μας ειναι σάρκα απ’την σάρκα μας και μαζί τους θα παλέψουμε για την ταξική Απελευθέρωση & την κοινωνική Επανάσταση, για την Αναρχία & τον Κομμουνισμό.

ΜΟΝΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ Η ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΚΗ, ΜΠΟΥΡΛΟΤΟ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΦΥΛΑΚΗ!

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΦΩΤΗ Δ., ΙΑΣΟΝΑ Ρ., ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ Β. & ΛΑΜΠΡΟ Β.

Συναυλία Οικονομικής Ενίσχυσης για την κάλυψη των δικαστικών εξόδων: Σάββατο 6 Μάη στις 20.00 στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Έναρξη Δίκης – Συγκέντρωση Αλληλεγγύης: Δευτέρα 8 Μάη στις 8.30 πμ στα δικαστήρια των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού.

Κίνηση της Βιολέττας [ΚτΒ]
Αθήνα, Μάης 2023.

Σικάγο 1886. Σαλονίκη 1936. Καισαριανή 1944. Κωνσταντινούπολη 1977…

137 Μάηδες μετά την αιματοβαμμένη εξέγερση στο Σικάγο, όπου η εργατική Τάξη, “αυτή που δεν έχει τίποτα άλλο από την εργασιακή της ισχύ και δεν είναι τίποτα αλλά πρέπει να γίνει τα πάντα…”, ξεσηκώθηκε διεκδικώντας το 8ωρο και καλύτερες συνθήκες δουλειάς, η Πρωτομαγιά δεν είναι κρατική αργία ούτε κινητή γιορτή. Για το πολυεθνικό προλεταριάτο και όλους τους εργαζόμενους λαούς, για τους εκμεταλλευόμενους και τις καταπιεσμένες, για όλες και όλους της Γης τους κολασμένους, η Πρωτομαγιά ήταν, είναι και θα είναι μια εμβληματική Απεργιακή Ημέρα Μνήμης & Αγώνα.

Ημέρα Μνήμης για όλους τους εργάτες συνδικαλιστές & τις εργάτριες συνδικαλίστριες, τους αναρχικούς & τους κομμουνιστές, τις αναρχικές & τις κομμουνίστριες που απολύθηκαν, διώχτηκαν, βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν & δολοφονήθηκαν επειδή σήκωσαν το ανάστημα τους και αγωνίστηκαν για την υπεράσπιση των εργατικών – λαϊκών συμφερόντων ενάντια στο Κεφάλαιο και τα Κράτη του, το Φασισμό και τον Ιμπεριαλισμό.

Ημέρα Αγώνα που διδάσκει και υπενθυμίζει διαχρονικά πως –σε όλους τους καιρούς και όλους τους τόπους– οι λαϊκές κατακτήσεις και τα εργατικά δικαιώματα δεν χαρίστηκαν από την κεφαλαιοκρατία και τα Κράτη της, αλλά αποτέλεσαν τον επίμονο και συνάμα επίπονο καρπό της προλεταριακής οργάνωσης & δράσης μέσα κι έξω από τα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς.

Πρωτομαγιά 2023.

137 Μάηδες μετά, “η ιστορία γράφεται ακόμα στους δρόμους και συνεχίζει να καίει σαν πυρωμένο σίδερο”. Η πολύμηνη κοινωνική – ταξική εξέγερση που μαίνεται αδιάκοπα στη Γαλλία στέλνει τα δικά της σήματα καπνού στους “προβοκάτορες λαούς” όλης της Ευρώπης, υπενθυμίζοντας έμπρακτα ότι “κανένα πρόβατο δεν σώθηκε βελάζοντας”…

Μπροστά στο ασφυκτικό παρόν και στο ακόμα πιο ζοφερό μέλλον που μας επιφυλάσσεται, με τα σύννεφα του ιμπεριαλιστικού Πολέμου να πυκνώνουν όλο και περισσότερο πάνω από τα κεφάλια μας και ένα νέο υπερμνημόνιο προ των πυλών, σ’ αυτήν την περίοδο της εντεινόμενης όξυνσης της καπιταλιστικής Κρίσης, ο δρόμος είναι ανήφορος αλλά δεν υπάρχει άλλος…

Οι πρόσφατες μαζικές και μαχητικές απεργιακές κινητοποιήσεις σ’ όλη την Ελλάδα ενάντια στη συγκάλυψη του κεφαλαιοκρατικού εγκλήματος στα Τέμπη, οι εργατικοί αγώνες σε Efood, Cosco, Εnergean, Λάρκο, Μαλαματίνα, Wolt κ.α, η πρόσφατη νικηφόρα έκβαση του αγώνα στην εταιρία Green and Health (με την επαναπρόσληψη των 2 απολυμένων συντρόφων – εργατών πράσινου Κ.Α και Σ.Δ), οι πολύμηνες κινητοποιήσεις των εργαζομένων και των σπουδαστών-σπουδαστριών στο χώρο της Τέχνης, οι περιφρουρήσεις λαϊκών κατοικιών ενάντια στους πλειστηριασμούς και τις εξώσεις, οι συλλογικές κινήσεις απαλλοτριώσεων και αυτομειώσεων τιμών των προϊόντων πρώτης ανάγκης ενάντια στο αδιάκοπο κύμα ακρίβειας και αισχροκέρδειας, οι τοπικοί αγώνες (σε Άγραφα, Κρήτη, Οίτη κ.α) ενάντια στην περιβαλλοντική λεηλασία, δείχνουν εκείνο το νήμα του δρόμου, το οποίο αποτελεί το δύσβατο αλλά αναγκαίο μονοπάτι που οφείλουμε να διανύσουμε.

Η τρέχουσα παρατεταμένη προεκλογική περίοδος φέρνει και πάλι στην επιφάνεια παλιά και νέα διλήμματα, ενώ τα κέντρα Εξουσίας της ντόπιας αστικής Τάξης και των ιμπεριαλιστικών διευθυντηρίων απεργάζονται ταυτόχρονα τα (φανερά ή κρυφά) σενάρια της “επόμενης μέρας” (αυτοδύναμης, δικομματικής ή “οικουμενικής”) διακυβέρνησης της Γ’ Ελληνικής “Δημοκρατίας” (που ως γνωστό “έχει συνέχεια”…).

Μέσα στις εβδομάδες και τους μήνες που έρχονται, καμία εκλογική αυταπάτη να μην μπει φραγμός στη μαζικοποίηση και την όξυνση των ταξικών – κοινωνικών αγώνων που έρχονται και πάλι στο προσκήνιο (έστω και διάσπαρτα, ασυντόνιστα και αναντίστοιχα σε σχέση με την κομβικότητα της περιόδου που διανύουμε), έπειτα από μια δεκαετία κοινωνικής καθίζησης και κινηματικής άμπωτης.

Απέναντι στη μοιρολατρία και την ανάθεση, τις φρούδες ελπίδες και την αναζήτηση ψευτοσωτήρων, τις διαχειριστικές λογικές και τα “ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα” για μια δήθεν “βελτίωση” από τα πάνω των συνθηκών εργασίας και διαβίωσης της χειμαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας που ζει και εργάζεται σ’ αυτόν τον τόπο, άλλος δρόμος δεν υπάρχει και ο δρόμος ανοίγει προχωρώντας.

“Γι’ αυτούς που χτίζουνε τον κόσμο, ποτέ δεν είναι αργά”…

Για την άμεση απεμπλοκή της Ελλάδας από τον ιμπεριαλιστικό Πόλεμο που κορυφώνεται στην Ουκρανία, φέρνοντας την ανθρωπότητα αντιμέτωπη με το ενδεχόμενο της γενίκευσης του και την πυρηνική απειλή. Ενάντια στην πολεμική προπαρασκευή που εντείνεται και στις δυο πλευρές του Αιγαίου, ο δικός μας κύριος Εχθρός ήταν, είναι & θα είναι εδώ: μέσα στην Ελλάδα, μέσα στην ΕΕ, μέσα στο ΝΑΤΟ.

Ενάντια στο αδιάκοπο κύμα ακρίβειας, τους εντεινόμενους πλειστηριασμούς πρώτων κατοικιών, την εργατική υποτίμηση και τους μισθούς πείνας, τη μαζική ανεργία και τη γενικευμένη επισφαλειοποίηση – πληβειοποίηση:

Άμεση Δράση με μαζικές απαλλοτριώσεις & αυτομειώσεις τιμών των προϊόντων πρώτης ανάγκης, επανασυνδέσεις ρεύματος & αρνήσεις πληρωμών, μαζικά μπλόκα στις εξώσεις των φτωχών από τα τραπεζικά – “επενδυτικά” κοράκια και τους μπάτσους τους.

Άμεση πραγματική αύξηση των μισθών των εργαζομένων & των επιδομάτων για όλους τους άνεργους & τις άνεργες.

Άμεση Κατάργηση του νόμου – “λαιμητόμου” Χατζηδάκη που καταργεί το 8ωρο & νομιμοποιεί τις “συμβάσεις – λάστιχο”, τις απλήρωτες υπερωρίες και τη “μαύρη” (υποδηλωμένη ή αδήλωτη) εργασία.

Ενάντια στο νέο αντεργατικό – αντιλαϊκό ιδιώνυμο:

Κάτω τα ξερά σας από τη συναδελφική οργάνωση & τη συνδικαλιστική δράση, τα εργατικά Σωματεία & το δικαίωμα στην Απεργία!

Οργάνωση & Αγώνας μέσα & έξω από τους χώρους δουλειάς για Ψωμί, Παιδεία, Υγεία, Ελευθερία σε Όλους & Όλες.

Όλοι & Όλες στις Πρωτομαγιάτικες Απεργιακές Διαδηλώσεις.

Στηρίζουμε – Συμμετέχουμε στην απεργιακή Μοτοπορεία που καλεί η Συνέλευση Βάσης Εργαζόμενων Οδηγών Δικύκλου (ΣΒΕΟΔ). Συγκέντρωση: Δευτέρα 1η Μάη 2023 στις 13.00 στο Πεδίο του Άρεως.

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)
Αθήνα, Απρίλης 2023.

[…] Οι κοινωνικές, ταξικές και πολιτικές αντιστάσεις που αναπτύχθηκαν την περίοδο 2013-2022 κατέχουν μια ιδιαίτερη θέση στην ιστορία της εγχώριας ταξικής πάλης. Απορροφώντας τους κραδασμούς του ξεφουσκώματος της κοινωνικής δυναμικής, οι αντιστάσεις αυτές κράτησαν συντεταγμένο -και μάλιστα μέσα σε ταχέως μεταβαλλόμενες συνθήκες οι οποίες έθεταν νέα και αμείλικτα ερωτήματα- το κινηματικό στρατόπεδο, και τολμούμε να πούμε -κοιτάζοντας τες σήμερα από μια σχετική απόσταση- ότι διαμόρφωσαν, μέσα από αναπόφευκτα αντιφατική πορεία ρήξεων, υποχωρήσεων, λαθών και υπερβάσεων, τους όρους για την “καινούρια γέννα”.

Λέγεται συχνά, και στα κείμενα του βιβλίου αυτού δεν υποστηρίζεται λίγες φορές, ότι η δεκαετία που αφήνουμε πίσω μας ήταν μια περίοδος ταξικής οπισθοχώρησης και κινηματικής άμπωτης. Δε θα διαφωνήσουμε. Στην περίοδο που μας απασχολεί δεν είχαμε ούτε τις εξεγέρσεις, ούτε τη μαζική είσοδο στο πολιτικό προσκήνιο του λαϊκού παράγοντα της αμέσως προηγούμενης πενταετίας. Όπως συμβαίνει πάντα στην ιστορία, οι εποχές που διαδέχονται τέτοιες πολιτικές και ταξικές κορυφώσεις είναι σκληρές, πολιτικά άνυδρες και κοινωνικά στομωμένες. Ωστόσο αυτό δεν τις κάνει λιγότερες σημαντικές και συναρπαστικές. Το αντίθετο θα λέγαμε. Μπορεί οι μάχες οπισθοφυλακών να μην έχουν τη λάμψη εκείνων της επαναστατικής ανόδου, ωστόσο χωρίς αυτές -όπως η ιστορία των κοινωνικών επαναστάσεων υπογραμμίζει- οι δεύτερες δεν πρόκειται να υπάρξουν […]

απόσπασμα από το Σημείωμα της Έκδοσης.

Αφορμή για τη συγγραφή του ακόλουθου κειμένου αποτέλεσε η έκδοση με τίτλο “Κάθε δρόμος γεννιέται με το βήμα. Στιγμιότυπα αντίστασης 2013-2022” που κυκλοφόρησε πρόσφατα από την Πρωτοβουλία για την Επαναστατική Μνήμη και διατίθεται από πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους, αυτοδιαχειριζόμενα στέκια και βιβλιοπωλεία.

Πρόκειται για έναν ογκώδη τόμο 680 σελίδων, αποτελούμενο από ένα πλούσιο υλικό σκέψης και θεώρησης, δράσης και πράξης, με το οποίο διατρέχεται χρονολογικά μια ολόκληρη δεκαετία που -δίχως ίχνος υπερβολής- μπορεί να ειπωθεί ότι κυριολεκτικά πέρασε επάνω από όλους και όλες μας, επάνω από τη χειμαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία, τη ντόπια και μεταναστευτική εργατική Τάξη, τους συντρόφους και τις συντρόφισσες, τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες.

Μια πολύτιμη έκδοση που κυκλοφορεί αφιερωμένη στον φίλο και σύντροφο Χρήστο Πολίτη “που άφηνε τα χνάρια του στο χιόνι για να μην χαθεί, για να τον βρουν οι υπόλοιποι”.

Μια από εκείνες τις ξεχωριστές εκδόσεις που -όπως (δυστυχώς λιγοστές) άλλες αντίστοιχες- “παρεμβαίνει και μας υπενθυμίζει πως, πέρα από διαφωνίες και αποστάσεις, υπάρχει κάτι ζωντανό και ελπιδοφόρο που πολλές φορές ξεχνάμε. Πως μεγαλώσαμε και παλέψαμε μαζί. Στα ίδια μέρη, για τους ίδιους σκοπούς” [*].

Μέσα από μια ευρεία παράθεση κειμένων και ανακοινώσεων, αναλήψεων ευθυνών, ανταποκρίσεων και αναλύσεων πολιτικών ομάδων και συλλογικοτήτων, ένοπλων σχηματισμών και ομαδοποιήσεων άμεσης δράσης, εργατικών σωματείων, ανοιχτών συνελεύσεων και μετωπικών σχημάτων, πολιτικών κρατουμένων, αγωνιστών και αγωνιστριών του αναρχικού – αντιεξουσιαστικού χώρου και του ευρύτερου ανταγωνιστικού – ανατρεπτικού κινήματος, καλύπτεται χρονολογικά ολόκληρη η σύγχρονη ιστορική περίοδος που εκτείνεται ως τις μέρες μας.

Πρόκειται για εκείνη την περίοδο που ακολούθησε τον ύστατο (ως τα τώρα…) μαζικό και μαχητικό ξεσηκωμό του “προβοκάτορα λαού” στις 12 Φλεβάρη 2012 και το τέλος εκείνου του κύκλου αγώνων που σημάδεψαν την πρωτομνημονιακή “εποχή των ταραχών”, η οποία με τη σειρά της είχε ανθίσει πάνω στο γόνιμο λίπασμα (αλλά και τα όρια) της κοινωνικής – ταξικής Εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008.

Μια κομβική περίοδος κατά τη διάρκεια της οποίας (χάρη και στην καταλυτική συνεισφορά της σοσιαλδημοκρατίας -υπό τη μορφή της “πρώτης φοράς Αριστεράς”- που για ακόμα μια φορά στην ιστορία της “υπηρέτησε επάξια τον παλιό κόσμο”), εμπεδώθηκε και εντάθηκε το αλυσόδεμα της χώρας στο άρμα του ευρωατλαντικού Ιμπεριαλισμού, η κάθετη εργατική υποτίμηση και η μαζικοποίηση της ανεργίας, η σαρωτική επέλαση του Κεφαλαίου και η αυταρχικοποίηση του Κράτους του, η εκποίηση του δημόσιου πλούτου και η “κανονικοποίηση” της φτωχοποίησης και του εκφασισμού ενάντια στα δικαιώματα και τα συμφέροντα, τις κατακτήσεις και τις ανάγκες της χειμαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας που ζει και εργάζεται σ’ αυτόν τον τόπο.

Χρόνια κατά τη διάρκεια των οποίων, μέσα σ’ ένα διάχυτο κλίμα οπισθοχώρησης του λαϊκού παράγοντα από το κοινωνικό προσκήνιο και επικράτησης του κινηματικού κατακερματισμού και αναχωρητισμού από τα βασικά επίδικα της εποχής, η κεφαλαιο-κρατική-ιμπεριαλιστική Εξουσία κατάφερε (μέσω του νέου δικομματισμού ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ και των απαραίτητων συμπληρωμάτων του) να επανασταθεροποιήσει το αστικό πολιτικό σύστημα της Γ’ Ελληνικής “Δημοκρατίας” που (ως γνωστό) “δεν έχει αδιέξοδα”…

Χρόνια κατά τη διάρκεια των οποίων, η κοινωνική βάση καλέστηκε -με το καλό ή το άγριο, με τη συναίνεση και την καταστολή- να συνηθίσει το θάνατο που προσφέρεται απλόχερα από τους διαχρονικούς δυνάστες της, σε διάφορες μορφές, συνθήκες και συγκυρίες. Μέσα από τις σελίδες της συγκεκριμένης έκδοσης παρατίθενται πολλά από τα στιγμιότυπα της Αντίστασης και του Αγώνα που πήραν σάρκα και οστά, κατά τη διάρκεια όλης αυτής της περιόδου υποχώρησης της ταξικής πάλης και άμπωτης του κοινωνικού ανταγωνισμού.

Στιγμιότυπα από εκείνη την πληθώρα δράσεων που πήγαν ενάντια στο ρεύμα της εσωστρέφειας, της μοιρολατρίας και της ηττοπάθειας. Στιγμιότυπα από τις πολύμορφες και διαφορετικές -αλλά όχι μεταξύ τους αντιτιθέμενες- αγωνιστικές, πολιτικές και οργανωτικές απόπειρες που -κατά τη διάρκεια όλων αυτών των “πολιτικά άνυδρων και κοινωνικά στομωμένων” χρόνων- κράτησαν ανοιχτό το “στοίχημα” της επαναστατικής προοπτικής.

Μαζικές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις, κοινωνικοί – ταξικοί αγώνες εκτός των τειχών και απεργίες πείνας στις φυλακές, κινηματικές αγωνιστικές πρωτοβουλίες, καταλήψεις και ανακαταλήψεις στην αθηναϊκή μητρόπολη, αντάρτικες ενέργειες, καταδρομικές επιθέσεις και αντεπιθέσεις, μια πληθώρα από άμεσες δράσεις ενάντια σε κρατικούς και καπιταλιστικούς, φασιστικούς και ιμπεριαλιστικούς στόχους, ενάντια σε υλικές υποδομές και φυσικά πρόσωπα που υπηρετούν -από διάφορα πόστα, αξιώματα και ιδιότητες- αυτό το σάπιο, εκμεταλλευτικό και καταπιεστικό σύστημα, η κρεατομηχανή του οποίου ανεβάζει συνεχώς στροφές και αλέθει αδιάκοπα τις ζωές μας.

Στιγμιότυπα μιας διαδρομής που φέρει -ζωντανά μέσα της- τις απώλειες και τις πληγές “ενός παρελθόντος που δεν περνάει”: τις δολοφονίες αγωνιστών από μπατσους, παρακρατικούς και χρυσαυγίτες, τις εξοντωτικές καταδίκες και τον μακροχρόνιο εγκλεισμό, τις ειδικές συνθήκες κράτησης και τις εκδικητικές μεταγωγές, την αστυνομικό-δικαστική ομηρία και τις πολύχρονες διώξεις συντρόφων και συντροφισσών, το αίμα που δεν είναι νερό και τη Μνήμη που δεν είναι σκουπίδι.

Σύμφωνα με τον Αντόνιο Γκράμσι, “το παρόν είναι η κριτική του παρελθόντος”. Η παρούσα χρονική συγκυρία μέσα στην οποία κυκλοφόρησε αυτή η συγκεκριμένη έκδοση την καθιστά σε (ακόμα πιο) χρήσιμη για όσους και όσες συνεχίζουν ν’ αντιστέκονται και αγωνίζονται για την ταξική Απελευθέρωση και την κοινωνική Επανάσταση.

Με τη κοινωνική – ταξική Εξέγερση στη Γαλλία ενάντια στην πραξικοπηματική αντιλαϊκή – αντεργατική μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος (από τη νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση του προέδρου – τραπεζίτη Μακρόν) να μαίνεται και να φουντώνει, δείχνοντας το δρόμο στους “προβοκάτορες λαούς” όλης της Ευρώπης. Με το εγχώριο (έστω και πρόσκαιρο) κύμα της δίκαιης λαϊκής Οργής για το κεφαλαιοκρατικό έγκλημα στα Τέμπη να έχει βγάλει και πάλι (μετά από αυτή τη “χαμένη” δεκαετία) μαζικά, πολύμορφα και μαχητικά στο δρόμο πολλές χιλιάδες διαδηλωτών και διαδηλωτριών, επικαιροποιώντας όμως παράλληλα τις διαχρονικές ανεπάρκειες, ελλείψεις και αντιθέσεις μεταξύ των αντιλήψεων, πρακτικών και μεθόδων πάλης των κοινωνικών και ταξικών δυνάμεων του κινήματος. Με την παρατεταμένη προεκλογική περίοδο να φέρνει και πάλι στην επιφάνεια παλιά και νέα διλήμματα και κοινοβουλευτικές αυταπάτες, ενώ τα κέντρα Εξουσίας της ντόπιας αστικής Τάξης και των ιμπεριαλιστικών διευθυντηρίων σε Ουάσιγκτον, Βερολίνο και Βρυξέλλες απεργάζονται ταυτόχρονα τα (φανερά ή κρυφά) σενάρια της “επόμενης μέρας” (αυτοδύναμης, δικομματικής ή “οικουμενικής”) διακυβέρνησης του ελληνικού Κράτους – παρία της ΕΕ (που ως γνωστό “έχει συνέχεια”,,,). Με την καπιταλιστική Κρίση να βαθαίνει διαρκώς και να πλήττει καίρια τα θεμέλια του τραπεζικού-χρηματοπιστωτικού συστήματος των ιμπεριαλιστικών μητροπόλεων σε ΗΠΑ-Γερμανία-ΕΕ, επιφυλάσσοντας μια νέα περίοδο “δημοσιονομικής πειθαρχίας” και κοινωνικού-ταξικού σφαγιασμού των λαών. Με την πολεμική προπαρασκευή (παρά την πρόσφατη “αποκλιμάκωση των εντάσεων και εξομάλυνσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων”) να εντείνεται και στις δύο πλευρές του Αιγαίου και την Ελλάδα της ευρωατλαντικής εθνικοφροσύνης να μετατρέπεται και επίσημα σε πολεμικό ΝΑΤΟϊκό ορμητήριο και προτεκτοράτο των ΗΠΑ. Με τον ιμπεριαλιστικό Πόλεμο στην Ουκρανία να οξύνεται, τα πολεμικά σύννεφα να πυκνώνουν πάνω απ’ όλη την ανθρωπότητα και το ενδεχόμενο ενός θερμοπυρηνικού Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου να αποτελεί κάθε άλλο παρά σενάριο επιστημονικής φαντασίας…

Μέσα σε αυτή τη δυστοπική και διαρκώς επιδεινούμενη πραγματικότητα, εκδόσεις σαν κι αυτή συμβάλουν πράγματι -με τον τρόπο τους- στην “καινούργια γέννα” και υπενθυμίζουν αυτό που -σχεδόν έναν αιώνα πριν- ο Βάλτερ Μπένγιαμιν είχε συνοψίσει διαπιστώνοντας: “το ανεκπλήρωτο παρελθόν συνεχίζει ν’ αποτελεί υποχρέωση για εμάς”.

Προλεταριακή Πρωτοβουλία
Αθήνα, Μάρτης 2023.

[*] Απόσπασμα από την εισήγηση της πολιτικής εκδήλωσης Μνήμης για το σύντροφο και φίλο Χρήστο Πολίτη [Πολυτεχνείο, κτ. Γκίνη 31/5/2018]. Περιλαμβάνεται στην έκδοση “Πολιτικά κείμενα του αναρχικού Χρήστου Πολίτη” [Αθήνα, 2018].

Δεν θα εισέλθουμε σ’ έναν καλύτερο κόσμο χωρίς ρήξη

Από τον Ιταλό αναρχικό φίλο και σύντροφο Simone Le Marteau που ζει & εργάζεται στη Γαλλία, λάβαμε, μεταφράσαμε και δημοσιεύουμε διεθνιστικά και αλληλέγγυα, το ακόλουθο ενδιαφέρον κείμενο, το οποίο συνοδεύεται από μια ενδεικτική και άκρως κατατοπιστική παράθεση άμεσων δράσεων από την κοινωνική-ταξική εξέγερση που βρίσκεται αδιάκοπα, μαζικά και μαχητικά σ’ εξέλιξη “στη χώρα της Κομμούνας, της Γκιλοτίνας και της Βαστίλης”…

Δημοσιεύθηκε στα ιταλικά στο ilrovescio.info. Στα ελληνικά έχει μεταφραστεί και δημοσιευθεί το Δεκέμβρη του 2020 στο prolprot.espivblogs.net και το κείμενο του “Μια συμβολή από τη Γαλλία: Νέος τρόπος πληροφορικής παραγωγής και διάχυτος ξεσηκωμός”.

Προλεταριακή Πρωτοβουλία
Αθήνα, 24/3/23

Το τέλος του αστικού Δικαίου και η δύναμη της ρήξης. Από τις κινητοποιήσεις στη Γαλλία ενάντια στη μεταρρύθμιση των συντάξεων στον αγώνα ενάντια στο 41 bis στην Ιταλία.

“Αναγκαίες μεταβολές”

Ελιζαμπέτ Μπορν [πρωθυπουργός της Γαλλικής “Δημοκρατίας”]

“Τα άτομα που θα αποπειραθούν να συγκεντρωθούν συστηματικά θα διαλύονται από την αστυνομία”

Ανακοίνωση που εκδόθηκε από τη Νομαρχία του Παρισίου.

Στις 20 Mαρτίου ο πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν επέλεξε να ενεργοποιήσει το άρθρο 49.3 του Συντάγματος, με το οποίο επέτρεψε την έγκριση της μεταρρύθμισης του για τις συντάξεις χωρίς την κοινοβουλευτική ψήφιση της από τη βουλή. Μια μεταρρύθμιση με την οποία αυξάνεται το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 62 στα 64 χρόνια. Επομένως, η ελάχιστη ηλικία για έξοδο από τη δουλειά θ’ αυξάνεται σταδιακά τρεις μήνες ανά έτος και -από εδώ και στο εξής- οι εργαζόμενοι στη Γαλλία θα μπορούν να βγουν στη σύνταξη δυο χρόνια αργότερα, αλλά και με μια ισχυρή οικονομική απώλεια. Μονάχα φτάνοντας στα 65 χρόνια με 40 χρόνια ασφαλιστικών εισφορών θα είναι δυνατή η χορήγηση ολόκληρης της σύνταξης. Στην σκλήρυνση των εμποδίων για πρόσβαση στη σύνταξη περιλαμβάνεται επίσης η αύξηση του ελάχιστου ποσού αποδιδόμενης σύνταξης στα 1.200 ευρώ. Ουσιαστικά, η μεταρρύθμιση των συντάξεων στοχεύει να δώσει οικονομικά κίνητρα σ’ όσους και όσες επιλέξουν να παραμείνουν στη δουλειά μετά και τα 64 χρόνια τους. Μια ταξική μεταρρύθμιση που τείνει να ευνοήσει τα λευκά κολάρα, τους υψηλόβαθμους μάνατζερς κι όσους ασκούν μη κουραστικά και εξαντλητικά επαγγέλματα και μπορούν να συνεχίζουν να εργάζονται και μετά από την ηλικία συνταξιοδότησης. Αυτό ήταν που προκάλεσε τις πολυάριθμες διαδηλώσεις και δράσεις σ’ όλη την εθνική επικράτεια, η οποίο και βρίσκεται όλο και περισσότερο υπό το κίνδυνο μπλοκαρίσματος. Τα διυλιστήρια κλείνουν. Οι μαθητές καταλαμβάνουν τα σχολεία. Απεργίες από τους εργαζόμενους στις μεταφορές, την καθαριότητα, την υγεία.

Eπομένως, στη Γαλλία δίνεται μάχη ενώ υπενθυμίζω ότι στην Ιταλία το 2012, ο νόμος Φορνέρο αύξησε τα όρια ηλικίας αρχικά από τα 60 στα 65 χρόνια (με επιπλέον “παράθυρο” 12 μηνών), κι έπειτα στα 67, χωρίς ν’ ανοίξει ρουθούνι.

Σε κάθε περίπτωση, γεγονός παραμένει ότι όλες οι δεξιές, αριστερές , τεχνοκρατικές κυβερνήσεις -που διαδέχτηκαν η μια την άλλη κατά τη διάρκεια των τελευταίων τριάντα χρόνων- προώθησαν μια σειρά νεοφιλελεύθερων πολιτικών μέσω μεταρρυθμίσεων, οι οποίες προκάλεσαν επισφαλειοποίηση και νέες μορφές εκμετάλλευσης, ιδιωτικοποίησεις και επιχειρηματικοποιήσεις των δημόσιων υπηρεσιών, γενικευμένη φτωχοποίηση και κέντρα εγκλεισμού μεταναστών-μεταναστριών, καταστολή και ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Έτσι λοιπόν, σήμερα μέσα στον “καλύτερο από τους εφικτούς κόσμους”, μέσα σε μια συνθήκη αναδιάρθρωσης και οικονομικού πολέμου, βρισκόμαστε περισσότερο από ποτέ ενώπιον μιας ραγδαίας αποψίλωσης των δικαιωμάτων και μια ταχείας αποσάθρωσης των κοινωνικών υπηρεσιών.

Σημειώνω εδώ ότι σήμερα στην Ιταλία, μετά τις μεταρρυθμίσεις στο εργασιακό πεδίο που ανάγονται στο πακέτο Τρέου και τη μεταρρύθμιση Μπιάτζι [1], ο εργαζόμενος πληθυσμός -απομονωμένος, στερούμενος αλληλεγγύης, αλλοτριωμένος και απογυμνωμένος εξ ολοκλήρου από τα υλικά και διανοητικά εργαλεία για τη συνειδητοποίηση και την αλλαγή αυτής της πραγματικότητας που τον αρρωσταίνει- προτιμάει να μιλάει για τα “προβλήματα” των διάφορων influencers και να παρακολουθεί το φεστιβάλ του Σαν Ρέμο, να μισεί τον “περίεργο γείτονα” ή τον επαίτη μετανάστη κάτω από το σπίτι του, να ουρλιάζει για “πιο πολύ φυλακή” για κάθε φτωχοδιάβολο και κάθε “ανατρεπτικό” φοιτητή.

Εκ των πραγμάτων, ο “πόλεμος μέσα στα μυαλά” της Όμορφης Χώρας [Bel Paese], ο οποίος ξεκίνησε κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980 με τη σκουπιδοτηλεόραση και τη ρητορική του “αγώνα ενάντια στην τρομοκρατία”, λεηλάτησε τις συνειδήσεις ολόκληρων γενιών, βάζοντας τα θεμέλια για την τρέχουσα απάθεια και τον πόλεμο μεταξύ των εκμεταλλευόμενων.

Σήμερα παραδόξως, μετά τον κύκλο αγώνων των χρόνων του 1960-70 και την “μεγαλύτερη κατάκτηση κοινωνικού πεδίου που προέκυψε ποτέ στη Δύση”, επικρατεί -αν και ακόμα όχι απολύτως- η έννοια της Αρχής, του Νόμου και της Τάξης, επομένως κοινωνική ειρήνη, μισθοί από τους χαμηλότερους της Ευρώπης, συνδικαλιστές βάσης υπό διωγμό και ένα αποκρουστικό καθεστώς κράτησης, όπως αυτό του 41 bis, στ’ οποίο κρατείται ο αναρχικός Alfredo Cospito και άλλοι 750 κρατούμενοι. Αυτή του Αλφρέντο είναι μια εξωφρενική δικαστική υπόθεση, με την οποία κατηγορείται για το σοβαρότερο αδίκημα που προβλέπεται από τον ιταλικό ποινικό κώδικα, δηλαδή με την κατηγορία της “πολιτικής σφαγής”, για μια άμεση δράση που δεν προκάλεσε ούτε νεκρούς ούτε τραυματίες. Εν τούτοις, χάρη στην απεργία πείνας που διεξάγει ο αναρχικός κρατούμενος ξεκίνησε μια διεθνή καμπάνια ενώ στην Ιταλία -κατά τη διάρκεια των τελευταίων μηνών- τέθηκε σε κίνηση μια πλατιά κινητοποίηση ενάντια στα ισόβια με “λήξη ποινής ποτέ” και το 41 bis. Για το συγκεκριμένο καθεστώς “σκληρής φυλακής” εδώ και τριάντα χρόνια δεν είχε ακουστεί κουβέντα. Τώρα όμως μιλάνε όλοι γι’ αυτό: από τα ΜΜΕ μέχρι στα μπαρ, από τους ποινικολόγους μέχρι τους συνταγματολόγους, στα σχολεία και στους χώρους δουλειάς και -εκ των πραγμάτων- σε κάθε πόλη της Ιταλίας στους τοίχους είναι γραμμένο “ΟΧΙ ΣΤΟ 41 BIS”.

Στη Γαλλία, o ίδιος νεοφιλελευθερισμός επιδεινώνει τις συνθήκες για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα αλλά -απέναντι του- βρίσκει μια περισσότερη προσοχή και μια απάντηση πάντα στο ύψος των συνθηκών που -σύμφωνα με τον γραφόντα- καθορίζεται από διάφορους παράγοντες: ένα μικρότερο πολιτισμικό θόλωμα (δεν είναι τυχαίο ότι στην καθομιλουμένη γαλλική γλώσσα χρησιμοποιούνται ακόμα έννοιες όπως “αστός”, “αφεντικό”, “κοινωνικός αγώνας”, “πάλη των τάξεων”, “φασίστες” κλπ…) καθώς και ένα κοινωνικό πεδίο λιγότερο αναισθητοποιημένο (όλοι και όλες διαβάζουν και ενημερώνονται περισσότερο). Υπάρχει λιγότερη ομογενοποίηση και περισσότερο κριτικό πνεύμα απέναντι στο Σύστημα. Υπάρχει μια συνέχεια μέσα στους αγώνες των τελευταίων χρόνων, ανάμεσα στις κινητοποιήσεις των Κίτρινων Γιλέκων, των απομεινάριων της ταξικής αριστεράς και τους αυτόνομου κινήματος. Η ύπαρξη μια γενικευμένης κινητοποίησης, υλοποιημένης από όλους και όλες, ως “οικουμενική Τάξη”.

Εδώ που ζω εγώ, σε μια μικρή πόλη της Άνω Σαβοΐας, γραφτήκαν συνθήματα στους τοίχους, πραγματοποιήθηκαν συγκεντρώσεις των Κίτρινων Γιλέκων ενώ στην τελευταία διαδήλωση συμμετείχαν -σύμφωνα με τη Νομαρχία- 3.000 άτομα. Εμείς, ως εργαζόμενοι στην καθαριότητα, έχουμε κάνει τους τελευταίους μήνες τουλάχιστον 5 απεργίες. Σήμερα το πρωί, ένας Άραβας πλανόδιος μικροπωλητής μου είπε ότι πρέπει να μπλοκάρουμε τα πάντα, όλοι μαζί, καθημερινά, για “να διώξουμε τον Μακρόν και την cupola [2] του”.

Ανεξάρτητα από την κατάληξη που θα υπάρξει (στην Ιταλία γύρω από την τύχη του συντρόφου Αλφρέντο και στη Γαλλία σχετικά με τις νεοφιλελεύθερες Μεταρρυθμίσεις), πιστεύω ότι η καλύτερη διδαχή για τις νεότερες γενιές, μετά από αυτούς τους τελευταίους μήνες, δίνεται μέσα από μια υπόδειξη της ίδιας της Εξουσίας: “βρίσκεται σ’ εξέλιξη μια ρήξη” (στην Ιταλία με τη νομιμοποιημένη κρατική δολοφονία του Αλφρέντο, στη Γαλλία με την αλαζονεία του Μακρόν). Με λίγα λόγια “δεν θα εισέλθουμε σ’ έναν καλύτερο κόσμο χωρίς ρήξη”. Πράγματι, από τη μια έχουμε μια Εξουσία που σνομπάρει όλο και περισσότερο τους ίδιους τους κανόνες του αστικού Δικαίου της και κάνει ότι θέλει, από την άλλη βασανίζει, φυλακίζει, οξύνει την καταστολή ενάντια σε κάθε μορφή εναντίωσης.

Παρά την ύπαρξη πιέσεων, πατριδοκάπηλων και σοσιαλδημοκρατικών, λαϊκιστικών και εθνικιστικών, η Γαλλία επιδεικνύει ακόμα μια εξαίσια ικανότητα γενικευμένης κινητοποίησης ενάντια στους σχεδιασμούς του Κεφαλαίου (πχ, με μπλόκα των στρατηγικών υποδομών της χώρας) και δίνει ζωή σ’ έναν κοινωνικό αναβρασμό που τινάζει στον αέρα την καρδιά της ειρηνευμένης Ευρώπης.

Δικό μας καθήκον είναι ακόμα μια φορά εκείνο του να παραμείνουμε μέσα στις αντιφάσεις, στα σωθικά του έρποντος κοινωνικού πολέμου χαμηλής έντασης, ώστε να περάσουμε διά πυρός και σιδήρου επάνω από αυτές τις πιέσεις και να κατευθύνουμε την οργή προς αντιθεσμική κατεύθυνση, αυτοοργανωτική και επαναστατική. Αν τώρα πια, ανάμεσα σε πανδημίες, “οικονομικές κρίσεις” και πολέμους, αυτοί οι Κύριοι κάνουν εναντίον μας ότι θέλουν, δίνοντας τέλος μια για πάντα στην επίφαση της Δημοκρατίας, καλώς να ορίσει μια νέα συνειδητοποίηση, ικανή για κριτική νοημοσύνη και χρήση της ισχύος.

Simone Le Marteau
21 Μαρτίου 2023

Σημείωση: τη στιγμή συγγραφής αυτού του κειμένου, το γαλλικό Κράτος αποπειράται να επιτάξει το διυλιστήριο του Fos sur Mer. Άμεση η απάντηση των απεργών και των συμπαραστατών τους, με μια μαζική αυτοάμυνα που στάθηκε ικανή ν’ απωθήσει την αστυνομία.

[1] Marco Biagi. Ιταλός νομικός. Γεννήθηκε στη Μπολόνια στις 24/11/1950. Εκτελέστηκε από τις Κόκκινες Ταξιαρχίες – Μαχόμενο Κομμουνιστικό Κόμμα [Brigate Rosse – Partito Comunista Combattente (BR-PCC)] το 2003.

[2] Cupola [από το λατινικό cupŭla, “θόλος”, “βαρέλι”]: όρος με τον οποίο εννοείται το ανώτατο διευθυντικό όργανο της μαφίας, το οποίο απαρτίζεται από τους αρχηγούς [capi] που ορίζονται από τις ισχυρότερες φαμίλιες μιας συγκεκριμένης γεωγραφικής περιοχής, για τον έλεγχο των πολυποίκιλων παράνομων δραστηριοτήτων της οργάνωσης και τις τελικές αποφάσεις σχετικά με τα πιο ευαίσθητα ζητήματα (σχέσεις με τις άλλες εγκληματικές οργανώσεις και τον πολιτικό κόσμο, ανοίγματα σε νέες αγορές και διακίνηση ναρκωτικών, εξολόθρευση ανεπιθύμητων προσώπων κλπ).

Μια προειδοποίηση σε κίτρινο γιλέκο:

Κοίτα το rolex σου. Ήρθε η ώρα της εξέγερσης

ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΑΝ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΑΜΕΣΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ: ΜΙΑ ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΑΡΑΘΕΣΗ

Ο αριθμός των άμεσων δράσεων και της διάχυσης τους σ’ όλη την επικράτεια είναι τόσο μεγάλος που είναι αδύνατο ν’ αναφερθούν συνολικά. Το υπάρχον κίνημα μπορεί να παρομοιαστεί με την εξέγερση των Κίτρινων Γιλέκων. Με τη διαφορά ότι αυτές οι εξελισσόμενες δράσεις πραγματοποιούνται καθημερινά και όχι μονάχα τα Σάββατα. Ακολουθεί μια απόπειρα να παρατεθούν οι δράσεις των τελευταίων τριών ημερών, για να μην λησμονηθούν οι εκατοντάδες χιλιάδες των ανώνυμων που αντιστέκονται.

– Οι σταθμοί έχουν κατακλυστεί και μπλοκαριστεί σε διάφορες πόλεις. Κατά τη διάρκεια αυτού του Σαββατοκύριακου εκείνες στο Μονπελιέ και στο Μπορντό γέμισαν από διαδηλωτές. Την Δευτέρα, εκατοντάδες εργαζόμενοι στους Σιδηροδρόμους εισέβαλαν στις αποβάθρες του σταθμού των Βερσαλλιών. “Σαμποτάρισαν τα φρένα των τραίνων και έβαλαν κροτίδες στις ράγες, αναγκάζοντας τα τραίνα να σταματήσουν”. Το ίδιο συνέβη και στον σταθμό de Lyon στο Παρίσι. Επίσης, καταλήφθηκε και ο σταθμός Clermont-Ferrand.

– Τα διυλιστήρια αντέχουν. Τα μεγαλύτερα της χώρας έχουν σταματήσει και δεν βγαίνουν καύσιμα. Περίπου 1.200 πρατήρια είναι αυτή τη στιγμή εντελώς ή μερικώς εκτός λειτουργίας και ο αριθμός τους θ’ αυξηθεί τις ερχόμενες ημέρες.

– Τα μπλόκα αυξάνονται. Το Σαββατοκύριακο μπλοκαρίστηκε μαζικά ο αυτοκινητόδρομος της Σαμπερί, όπως συνέβη σήμερα το πρωί και στον περιφερειακό της Ρεν, της Καν και πολλών άλλων πόλεων.

– Οι δράσεις διακοπής ηλεκτροδότησης συνεχίζονται. Τη Δευτέρα το πρωί βυθίστηκε στο σκοτάδι το αεροδρόμιο της πόλης Πο.

– Οι εμπορικές περιοχές έχουν μπλοκαριστεί ή κατακλυστεί. Το Σαββατοκύριακο, οι Halles de Paris γέμισαν από εκατοντάδες διαδηλωτές που πορεύτηκαν μέσα από το εμπορικό κέντρο. Το Σάββατο στη Νάντη στο στόχαστρο βρέθηκε η περιοχή Atlantis.

– Οδομαχίες: οι δρόμοι βρίσκονται σ’ αναβρασμό σ’ έναν μεγάλο αριθμό πόλεων, περιλαμβανομένων εκείνων μεσαίου μεγέθους. Στη Λυών, από την Πέμπτη μέχρι το Σάββατο, τρεις συνεχόμενες νύχτες ταραχών. Στη Νάντη, Πέμπτη και Σάββατο με βράδια φωτιάς. Το Σάββατο επίσης, οδοφράγματα στην Μπορντό, την Καν και σε πολλές άλλες πόλεις. Στο Παρίσι, η μόνη λύση που απέμεινε στην εξουσία, η οργάνωση του ανθρωποκυνηγητού εκατοντάδων ατόμων, σε μια προσπάθεια να τιθασεύσει την εξέγερση στην πρωτεύουσα.

– Σε πολλές εταιρίες οι εργαζόμενοι καταλαμβάνουν τους χώρους δουλειάς, την καρδιά του παραγωγικού ιστού της χώρας. Το υδροηλεκτρικό φράγμα της Μπολέν, τις επιχειρήσεις Smitred στο Pluzunet και Vertbaudet στο Βορρά…

– Ο κλάδος της καθαριότητας βρίσκεται στην πρώτη γραμμή. Παρά τις επιτάξεις, η αποκομιδή έχει σταματήσει στη Νάντη και το Παρίσι. Κινητοποιήσεις πραγματοποιήθηκαν στα κέντρα καύσης απορριμμάτων του Πουατιέ, της Βρέστης καθώς και σε πολλές άλλες πόλεις.

– Στην Σανλίς πραγματοποιήθηκε μια δράση με άνοιγμα στις μπάρες των διοδίων και δωρεάν διέλευση οχημάτων.

– Στην Μετς, το αμαξοστάσιο των λεωφορείων αποκλείστηκε τη Δευτέρα από τους διαδηλωτές.

– Στην Carhaix, κατά τη διάρκεια διαδήλωσης, οι εργαζόμενοι υγειονομικοί χρησιμοποίησαν έναν καταπέλτη.

– Δεκάδες τα πανεπιστήμια που βρίσκονται σε κίνηση. 1000 άτομα στη Γενική Συνέλευση αυτής της Δευτέρας στο κατάμεστο πανεπιστήμιο του Τολμπιάκ στο Παρίσι. Aποφάσεις για καταλήψεις επίσης στη Νάντη και τις σχολές άλλων πόλεων.

– Πολιτικά γραφεία βρέθηκαν στο στόχαστρο. Το Σαββατοκύριακο στη Νίκαια, ισοπεδώθηκε το εκλογικό κέντρο του Eric Ciotti. Στη Βενσέν, σαρώθηκε εκείνο του αναγεννησιακού βουλευτή Guillaume Gouffier.

– Έξι στα εφτά διυλιστήρια παραμένουν κλειστά παρά τις επιτάξεις.

Συλλογικές παράνομες πρακτικές:

Μπλόκα στις περιφερειακούς αυτοκινητόδρομους και τις κεντρικές οδικές αρτηρίες εισόδου στις πόλεις Ρεν, Λιλ, Λυών, Καν, Χάβρη, Νάντη, Σαρλβιλ-Μεζιέρ (αυτοκινητόδρομος Α34 στα σύνορα με το Βέλγιο), Γκρενόμπλ.

Παρακωλύσεις με “ελεγχόμενες διελεύσεις” στο Ravezie (προάστιο του Μπορντό, αεροπορική βάση), το Λαβάλ, τις περιφερειακές οδούς της πόλης Βαν, τα λιμάνια του Σαιν Ναζαίρ, την Airbus στην Τουλούζη, το δίκτυο του τομέα απορριμμάτων της Νάντης και της Λανιόν, την αποθήκη λιπαντικών της Αβινιόν, τις βιομηχανικές ζώνες των πόλεων Λοριάν, Ορλεάνη (Saran) Τουλούζη (Châtillon).

Δωρεάν διελεύσεις διοδίων στο Σαιντ Αβόλντ (Mosella).

Σχολές και πανεπιστημιουπόλεις σ’ αναβρασμό στη Σορβόνη – Clignancourt και το Τολμπιάκ.

Μπλόκα στο αμαξοστάσιο των απορριμματοφόρων στο Ρομαίνβιλ και το κέντρο καύσης απορριμμάτων στο Ιβρύ.

Πολυάριθμα τα σαμποτάζ σιδηροδρομικών γραμμών και αναμεταδοτών. Ένα παράδειγμα, ανάμεσα στα πάρα πολλά άλλα:

“Τη νύχτα ανάμεσα στις 9 και 10 Μαρτίου, στα νότια της Τουλούζης έλαβε χώρα φθορά ηλεκτροδότησης των γραμμών. Δεδομένης της ύπαρξης γραμμής οπτικής ίνας κατά μήκος της σιδηροδρομικής γραμμής είναι πολύ πιθανό να υπέστη κι αυτή ζημιές.

Αποτελούμε κομμάτι της βάσης που αρνείται την αφομοίωση από πλευράς των συνδικαλιστικών κέντρων, μέσα στο δικό τους μικρό χορό της εξουσίας. Πριν από αυτό το κίνημα, είχαν ήδη ξεκινήσει απεργίες, διακοπές ηλεκτροδότησης και άμεσες δράσεις ενάντια στην οπτική ίνα και την ανάπτυξη του 5G. Aυτές θα συνεχιστούν.

Παρά την πρωτόγνωρη έκταση των μπλόκων κατά τη διάρκεια όλης αυτής της εβδομάδας και τις κινητοποιήσεις σε πολυάριθμους κλάδους, βλέπουμε την απαξίωση από την πλευρά της κυβέρνησης, την άρνηση από την πλευρά των ΜΜΕ και τα συνδικαλιστικά κέντρα έτοιμα να οπισθοχωρήσουν.

Περάσει δεν περάσει και αυτή η νεοφιλελεύθερη μεταρρύθμιση, θα είμαστε και πάλι πολυάριθμοι και πολυάριθμες για ν’ αγωνιστούμε ενάντια σ’ αυτό το θανατηφόρο σύστημα.

H εξουσία είναι εφοδιαστική, να την μπλοκάρουμε ακόμα με όλα τα μέσα”.

Δυο εβδομάδες μετά το κεφαλαιο-κρατικό έγκλημα στα Τέμπη, το κύμα της δίκαιης λαϊκής Οργής συνεχίζει να βγαίνει αδιάκοπα στους δρόμους. Κατά τη διάρκεια της σημερινής Γενικής Απεργίας, ένα ανθρώπινο ποτάμι πολλών χιλιάδων εργαζομένων και ανέργων, φοιτητών και φοιτητριών, σπουδαστών και σπουδαστριών, μαθητών και μαθητριών, συντρόφων και συντροφισσών πορεύτηκαν και πάλι μαζικά και μαχητικά στην Αθήνα και όλη τη χώρα.

Στην πλατεία Συντάγματος, τα αφιονισμένα μαντρόσκυλα του Κεφαλαίου και του Κράτους του, σκοπεύοντας στη διάλυση της ογκώδους απεργιακής πορείας, επιτέθηκαν από τη Φιλελλήνων απρόκλητα και στοχευμένα, με ξυλοδαρμούς και ρίψεις κρότου λάμψης και δακρυγόνων, αρχικά ενάντια στο μπλοκ της Συνέλευσης Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου (ΣΒΕΟΔ) και στη συνέχεια ενάντια στο σύνολο της διαδήλωσης. Παρά το χημικό πόλεμο και την κρατική τρομοκρατία των ΜΑΤ, ο κόσμος της Αντίστασης και του Αγώνα κινήθηκε συγκροτημένα στην Πανεπιστημίου, με τις οδομαχίες, τις άμεσες δράσεις κατά κρατικών – καπιταλιστικών στόχων και τις συγκρούσεις με τους μπάτσους να εκτείνονται μέχρι έξω από την κατάληψη της Πρυτανείας του ΕΚΠΑ στα Προπύλαια και την Ομόνοια. Στην Ακαδημίας, οδηγός γερανοφόρου οχήματος της ΕΛ.ΑΣ αποπειράθηκε να δολοφονήσει διαδηλωτές και διαδηλώτριες. Ακολούθησαν ξυλοδαρμοί, τραυματισμοί και συλλήψεις αγωνιστών και αγωνιστριών, ανάμεσα τους και δύο συντρόφισσες – μέλη του “Διαρκή Αγώνα για την ταξική απελευθέρωση”, με τη μια εκ των οποίων να έχει τραυματιστεί στο κεφάλι από τα χτυπήματα των ένστολων δολοφόνων και βασανιστών. Οι δυο συντρόφισσες παραπέμπονται αύριο Παρασκευή 17/3 στα δικαστήρια της Ευελπίδων (κτ. 16, 11.00), κατηγορούμενες με 5 πλημμελήματα.

Ενάντια στην κρατική τρομοκρατία και την εξελισσόμενη επιχείρηση συγκάλυψης του κεφαλαιο-κρατικού εγκλήματος στα Τέμπη, απέναντι στην καθεστωτική προπαγάνδα των αργυρώνητων ΜΜΕ και την πολιτική προβοκατορολογία: η Αλληλεγγύη ήταν, είναι και θα είναι το Όπλο μας!

Αλληλεγγύη στις 2 συλληφθείσες συντρόφισσες, σ’ όσους και όσες χτυπήθηκαν, τραυματίστηκαν και προσήχθησαν κατά διάρκεια της απεργιακής διαδήλωσης στην Αθήνα.

Αλληλεγγύη στους 15 συλληφθέντες συντρόφους και συντρόφισσες της ανακατάληψης της Mundo Nuevo στη Σαλονίκη.

Αλληλεγγύη στην κατάληψη της Πρυτανείας του ΕΚΠΑ & όλα τα κατειλημμένα Κέντρα Αγώνα.

Ο Δρόμος είναι ανήφορος μα δεν υπάρχει άλλος: να μην συνηθίσουμε το θάνατο!

Οι δολοφόνοι να πληρώσουν!

Δεν έχουμε εθνικό πένθος! Έχουμε ταξικό πόλεμο!

Τίποτα δεν τελείωσε! Όλα συνεχίζονται!

Με Οργάνωση στη Βάση & Ενότητα στη Δράση
να παραμείνουμε Όλοι & Όλες στους Δρόμους!

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)
Αθήνα, 16/3/2023

Απρίλιος 2022: Παραίτηση του προέδρου του έργου εγκατάστασης του συστήματος σιδηροδρομικής σηματοδότησης και υπεύθυνου ασφαλείας των δρομολογίων, κατά την οποία καταγγέλλει την ανεπάρκεια στην ασφάλεια κυκλοφορίας των τρένων.

Φθινόπωρο 2022: Εξώδικο της Πανελλήνιας Ένωσης Προσωπικού Έλξης για την κακή κατάσταση της σιδηροδρομικής υποδομής με αποτέλεσμα τα εξής ατυχήματα :

• 1 Αυγούστου 2022: Εκτροχιασμός 1521 στην Τιθορέα

• 10 Οκτωβρίου 2022: Εκτροχιασμός προαστιακής αμαξοστοιχίας στο Λιανοκλάδι

• 21 Οκτωβρίου 2022: Εκτροχιασμός 882 στην περιοχή Τιθορέας
Φλεβάρης 2023: Η Δημοκρατική Ενωτική Συνδικαλιστική Κίνηση Σιδηροδρομικών καταγγέλλει 2 ατυχήματα στο σιδηροδρομικό δίκτυο λόγω έλλειψης μέτρων προστασίας και προειδοποιεί για το επικείμενο ατύχημα.

Προφανώς οι άνθρωποι δεν ήταν μελλοντολόγοι, ούτε είχαν κάποια θεία επιφοίτηση. Γνώριζαν την ανυπαρξία συντήρησης, την υποστελέχωση της επιχείρησης HELLENIC TRAIN, τις εγκληματικές παραλείψεις, τους κινδύνους που διατρέχει η δουλεία τους και τον κίνδυνο που εγκυμονεί για εκατοντάδες επιβάτες καθημερινά.

Έτσι, το βράδυ της Τρίτης 28 Φεβρουαρίου 2023 η επιβατική αμαξοστοιχία IC62 ξεκινάει από Αθήνα για Θεσσαλονίκη με 350 τουλάχιστον επιβάτες (ενώ το μεσημέρι της ίδιας μέρας το ανάλογο δρομολόγιο είχε διακοπεί λόγω τεχνικού προβλήματος στην ηλεκτροδότηση) και συγκρούεται με αντίθετης κατεύθυνσης εμπορική αμαξοστοιχία. Στο τρένο αυτό επέβαινα και εγώ, όπως εκατοντάδες ακόμα συμφοιτητές μου, επιστρέφοντας μετά από το εορταστικό τριήμερο από τον τόπο εργασίας μου στον τόπο σπουδών μου. Δεν θα περιγράψω τις στιγμές φρίκης που ζήσαμε, ήδη φρόντισε ο Κίτρινος Τύπος να εκμεταλλευτεί την κατάσταση και να δημιουργήσει κερδοφόρες εικόνες από τις απώλειες των ανθρώπων, τον θρήνο της κάθε μητέρας, πατέρα, συντρόφου, αδερφού/αδερφής […]

Απόσπασμα από κείμενο συντρόφισσας – επιβάτισσας του μοιραίου τρένου, με τίτλο “Ταξιδεύοντας με την Αμαξοστοιχία IC62 : Μια οδυνηρή υπενθύμιση πως Κράτος και Κεφάλαιο δολοφονούν”. Διαθέσιμο ολόκληρο (μεταξύ άλλων) στο prolprot.espivblogs.net

Πόνος. Θλίψη. Οργή: αυτά είναι τα διάχυτα -στην κοινωνική ατμόσφαιρα- συναισθήματα που διατρέχουν από άκρη σε άκρη τη χώρα και παίρνουν εδώ και μια βδομάδα σάρκα και οστά, μέσα από ένα αδιάκοπο κύμα συνεχών συγκεντρώσεων, διαδηλώσεων, καταλήψεων και άλλων άμεσων δράσεων. Ένα κύμα δίκαιης και ελπιδοφόρας λαϊκής οργής που -παρά την κρατική καταστολή και το χημικό πόλεμο των ένστολων δολοφόνων της ΕΛ.ΑΣ- φουσκώνει στους δρόμους και έχοντας στην πρώτη γραμμή τη νεολαία, στρέφεται ολοένα και πιο μαζικά και μαχητικά, ενάντια σ’ όλους τους αυτουργούς αυτής της πολύνεκρης σφαγής που δεν ήταν σιδηροδρομικό “ατύχημα” αλλά ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα.

Μια ακόμα “θυσία στο βρώμικο βωμό” του Κεφαλαίου που -όπως έγραφε και πριν ενάμιση αιώνα ο Μάρξ- το μόνο που «το τρομάζει (είναι) η έλλειψη κέρδους ή το πολύ μικρό κέρδος […]. Όταν το κεφάλαιο έχει το ανάλογο κέρδος, γίνεται τολμηρό. Με 10% κέρδος αισθάνεται τον εαυτό του σίγουρο και μπορεί να το χρησιμοποιήσει κανείς παντού, με 20% γίνεται ζωηρό, με 50% γίνεται θετικά παράτολμο, με 100% τσαλαπατάει όλους τους ανθρώπινους νόμους, με 300% δεν υπάρχει έγκλημα που να μη ριψοκινδυνεύσει να το πράξει, ακόμα και με κίνδυνο να πάει στην κρεμάλα»…

Οργή ενάντια στην πιο νεοφιλελεύθερη – ακροδεξιά μεταπολιτευτική κυβέρνηση ΝΔ του Μητσοτάκη του υιού που από την πρώτη στιγμή, με την συνδρομή των αργυρώνητων καθεστωτικών ΜΜΕ, πασχίζει να αποποιηθεί τις εγκληματικές ευθύνες της, επικαλούμενη εξοργιστικά τα “ανθρώπινα λάθη”, την “ατομική ευθύνη” και τις περιβόητες “διαχρονικές παθογένειες του συστήματος”.

Στριμωγμένο στη γωνία από τις μαζικές και μαχητικές κινητοποιήσεις, αυτό το αδίστακτο τσούρμο νεοφιλελεύθερων – ακροδεξιών πολιτικών υπαλλήλων των καπιτα-ληστών και των ιμπερια-ληστών που κυβερνάνε τέσσερα χρόνια τώρα -ολοκληρώνοντας τη λεηλασία που επιταχύνθηκε κατά τη διάρκεια της μνημονιακής δεκαετίας- επιδίδονται σε μια φτηνή επικοινωνιακή “διαχείριση των ζημιών”: μέσα από την υποκριτική παραίτηση από το υπουργείο Μεταφορών & Υποδομών του υπουργού Καραμανλή του ανιψιού -ο οποίος θα είναι εκ νέου υποψήφιος στις επερχόμενες εκλογές και λίγες μέρες πριν το μακελειό είχε τo θράσος ν’ “αγανακτεί” με τις καταγγελίες για τις τραγικές ελλείψεις συστήματος ασφαλείας του σιδηροδρομικού δικτύου- και την ανάληψη του από τον υπουργό Επικρατείας Γεραπετρίτη (γαμπρού ενός εκ των “εθνικών εργολάβων” – ιδιοκτήτη της ΓΕΚ-ΤΕΡΝΑ Μ.Γουρζή), μέσα από τη σύσταση μιας ελεγχόμενης “επιτροπής εμπειρογνωμόνων” και τις φρούδες υποσχέσεις για “πλήρη διαλεύκανση”, μέσα από μια καθυστερημένη, γραπτή και υποκριτική πρωθυπουργική συγγνώμη, η κυβέρνηση των “αρίστων νόμιμων ιδιοκτητών της χώρας” και του “επιτελικού κράτους” ευελπιστεί να καταλαγιάσει τη διάχυτη κοινωνική κατακραυγή που έχει προκληθεί από αυτή τη σφαγή. “Τίποτα όμως, τώρα πια, δεν είναι για συγγνώμη”…

Οργή ενάντια σ’ όλο το πολιτικό προσωπικό των αστικών κομμάτων της αντιπολίτευσης, αυτών που αφού εδώ και μια εικοσαετία συντέλεσαν στην απαξίωση, το ρήμαγμα και τελικά στο ξεπούλημα το 2017 του ΟΣΕ στον ιταλικό κρατικό όμιλο Ferrovie dello Stato SPA, έχουν τα μούτρα να σπεκουλάρουν πάνω από τα πτώματα των θυμάτων, ευελπιστώντας ν’ αποκομίσουν πολιτικά οφέλη και να ξεχαστεί το γεγονός ότι αυτή η λεηλασία του δημόσιου πλούτου (στ’ όνομα του “εκσυγχρονισμού”, της “εξυγίανσης” και των “μνημονιακών προαπαιτούμενων της Τρόικας”) ξεκίνησε και εντάθηκε επί των δικών τους χρόνων διακυβέρνησης. Όμως, “το αίμα δεν είναι νερό και η Μνήμη δεν είναι σκουπίδι”…

Οργή ενάντια στα διευθυντήρια των Βρυξελλών, τα οποία αφού πρώτα επέβαλαν -μέσω και των ιδιωτικοποιήσεων- τη μετατροπή της Γ’ Ελληνικής “Δημοκρατίας” σε κράτος-παρία της ΕΕ για τη διασφάλιση των καπιταλιστικών – ιμπεριαλιστικών συμφερόντων των τοκογλύφων “δανειστών και εταίρων”, χύνουν τώρα κροκοδείλια δάκρυα και κρύβονται υποκριτικά πίσω από την πρόσφατη παραπομπή της Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο “για μη τήρηση των κανόνων αναφορικά με τις σιδηροδρομικές μεταφορές”.

Οργή ενάντια σ’ αυτό το Κράτος – Δολοφόνο για το οποίο οι ζωές μας, οι ζωές της χειμαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας που ζει και εργάζεται σ’ αυτόν τον τόπο, δεν είναι παρά μόνο στατιστικοί αριθμοί και ενίοτε “παράπλευρες απώλειες” για τη διασφάλιση της υπερκερδοφορίας των κορακιών “επενδυτών”.

[…] Σ’ έναν καπιταλιστή δεν πρέπει ποτέ να λες: «αχ, σας παρακαλώ, θα μπορούσατε λιγάκι να μου κάνετε λίγο χώρο ν’ αναπνεύσω κι εγώ; θα μπορούσατε να είστε λίγο πιο καλός, με λίγη περισσότερη κατανόηση; Ας συμφωνήσουμε…»

Όχι. Ο μόνος τρόπος για να μιλήσεις μαζί τους είναι να τους στριμώξεις στον καμπινέ, να τους χώσεις το κεφάλι μέσα στη λεκάνη και να τραβήξεις το καζανάκι. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο, ίσως με λιγότερο φανταχτερές βιτρίνες, ίσως με λιγότερες λεωφόρους, αλλά με λιγότερες λιμουζίνες, με λιγότερους απατεώνες. Τους πραγματικούς απατεώνες, αυτούς τους μισάνθρωπους με τις χοντρές κοιλιές. Κι έτσι θα είχαμε δικαιοσύνη […]

Απόσπασμα από Ντάριο Φο. “Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω”

Με την παρούσα ανακοίνωση μας εκφράζουμε τα ειλικρινή συλλυπητήρια μας στις οικογένειες των θυμάτων και τις ολόψυχες ευχές μας για ταχεία ανάρρωση στους τραυματίες αυτού του κεφαλαιο-κρατικού εγκλήματος.

Χαιρετίζουμε αγωνιστικά τις χιλιάδες των εργαζόμενων και των άνεργων, των φοιτητών και των φοιτητριών, των μαθητών και των μαθητριών, των συντρόφων και των συντροφισσών που μια βδομάδα τώρα βγάζουν -στην Αθήνα και όλη τη χώρα- το Δίκιο & την Οργή στους δρόμους.

Εκφράζουμε την Αλληλεγγύη μας σ’ όσους και όσες χτυπήθηκαν, τραυματίστηκαν και προσήχθησαν από τους μπάτσους καθώς και στους 5 συλληφθέντες του προχθεσινού μαζικού και μαχητικού συλλαλητηρίου στο Σύνταγμα που κρατούνται στη ΓΑΔΑ και παραπέμπονται με κακουργηματικές κατηγορίες , αύριο 8/3 στα δικαστήρια της Ευελπίδων.

Ενάντια στην κρατική καταστολή και την εξελισσόμενη επιχείρηση συγκάλυψης, απέναντι στην καθεστωτική προπαγάνδα και την πολιτική προβοκατορολογία

Η Αλληλεγγύη ήταν, είναι και θα είναι το Όπλο μας!

Να μην συνηθίσουμε το θάνατο! Οι δολοφόνοι να πληρώσουν!

Δεν έχουμε εθνικό πένθος! Έχουμε ταξικό πόλεμο!

Απεργία Τετάρτη 8 Μάρτη.

Όλοι & Όλες στους Δρόμους της Οργής!

Τίποτα δεν τελείωσε! Όλα συνεχίζονται!

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)
Αθήνα, 7/3/23

Κείμενο συντρόφισσας – επιβάτισσας της μοιραίας αμαξοστοιχίας IC62.

Κείμενο συντρόφου από το Τορίνο σε μετάφραση Προλ.Πρωτ που δημοσιεύθηκε στο 13ο τεύχος της εφημερίδας Ζερμινάλ

Τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο διανύουμε την 110η ημέρα από την έναρξη της απεργίας πείνας του Αλφρέντο Κόσπιτο. Οι λόγοι αυτής της διαμαρτυρίας του εδράζουν σε δυο μισητά θεμέλια του ιταλικού δικαστικού συστήματος: το ειδικό καθεστώς κράτησης 41 bis και την ισόβια κάθειρξη χωρίς διακοπή ποινής. Η απόφαση στο Εφετείο της δίκης για την υπόθεση Scripta Manent -όπου ο Αλφρέντο είναι ένας από τους κατηγορούμενους- η οποία εκδόθηκε την περασμένη άνοιξη, άνοιξε το δρόμο για μια καταδίκη του σε ισόβια κάθειρξη χωρίς διακοπή ποινής (ισόβια φυλάκιση χωρίς δυνατότητα μείωσης ποινών και πρόσβασης σε ευεργετήματα), αναβαθμίζοντας την κατηγορία εναντίον του από «απλή σφαγή» σε «πολιτική σφαγή», ένα αδίκημα που τού προσάπτεται για μια επίθεση με εκρηκτικά περιορισμένης ισχύος από την οποία δεν υπήρξε κανένας τραυματίας.
Αξίζει να υπογραμμιστεί το γεγονός πως η πιθανότητα για ισόβια κάθειρξη χωρίς διακοπή ποινής απομακρύνθηκε για τον Αλφρέντο, αφού η έδρα του δικαστηρίου επανυπολογισμού ποινών έστειλε τα πρακτικά στο Συνταγματικό Δικαστήριο (ανώτατη δικαστική αρχή που εξετάζει ζητήματα δικαστικής και συνταγματικής ερμηνείας), ώστε να εξεταστεί αν υπάρχει η πιθανότητα εφαρμογής των γενικών ελαφρυντικών, κάτι που θα επέτρεπε μια καταδίκη του Αλφρέντο σε «μονάχα» 30 χρόνια κάθειρξης.

Αυτή η αναβάθμιση της κατηγορίας ήταν εκείνη που άνοιξε την πόρτα του 41 bis για τον Αλφρέντο. Πρόκειται για ένα σκληρό, σκληρότατο καθεστώς κράτησης: λίγες ώρες προαυλισμού την ημέρα, πολύ περιορισμένες δυνατότητες επισκεπτηρίων και επαφών με τον έξω κόσμο, απαγόρευση κατοχής πάνω από 4 βιβλίων στο κελί, λογοκρισία της αλληλογραφίας, προαυλισμός με μόνο άλλους τρεις κρατούμενους που τελούν κι εκείνοι σε καθεστώς 41 bis κλπ. Πολλοί δημοκρατικοί παρατηρητές το παρομοίασαν με μια μορφή βασανιστηρίου.

Στην Ιταλία, αυτό το καθεστώς κράτησης αιτιολογείται ως ένα μέσο του αγώνα ενάντια στη Μαφία, με τη διαδεδομένη άποψη που λέει ότι «στο 41 bis βρίσκονται οι boss μαφιόζοι». Για να αποδομηθούν αυτού τους είδους οι λογικές, αρκεί ν’ ανατρέξουμε σ’ εκείνες που είναι οι ιστορικές ρίζες του άρθρου 41 bis. Πράγματι, η εισαγωγή αυτού του καθεστώτος κράτησης έγινε με το Νόμο Gozzini του 1985, εκείνον τον ίδιο που εισήγαγε σημαντικά ευεργετήματα στους συλληφθέντες για ένοπλη πάλη που συνεργάζονταν με τους ανακριτές ή διαχωρίζονταν, και δεν αφορούσε μαφιόζους αλλά εκείνα ακριβώς τα υποκείμενα που είχαν πρωταγωνιστήσει στις εξεγέρσεις μέσα στις φυλακές. Ένα πολιτικό μέτρο που εφαρμόστηκε εξαρχής και δεν συνδεόταν διόλου με τον αγώνα ενάντια στις μαφίες. Μ’ αφορμή αυτό το γεγονός, θεωρούμε σκόπιμο ν’ ανοίξουμε μια μικρή παρένθεση -στην οποία και δεν μπορούμε για λόγους έκτασης να εμβαθύνουμε εδώ- αφού πιστεύουμε ότι ένα σημαντικό ζήτημα που τα κινήματα θα έπρεπε να θέτουν αρχικά στον εαυτό τους και έπειτα και προς τα έξω, έγκειται στον κοινωνικό ρόλο της Μαφίας στην Ιταλία: ποιοι είναι οι λεγόμενοι «μαφιόζοι»; Σε ποιες κοινωνικές ανάγκες απαντούν οι μαφιόζικες οργανώσεις; Γιατί στον καταθλιπτικό ιταλικό Νότο υπάρχουν οι ισχυρότεροι από αυτούς τους σχηματισμούς; Ποια ήταν η ιστορική πορεία της σχέσης μεταξύ Κράτους και Μαφίας, μιας σχέσης διόλου ευθύγραμμης, με περιόδους άλλοτε συμφιλιωτικές και άλλοτε συγκρουσιακές;

Όπως όλες οι απεργίες πείνας που διεξάγονται από συντρόφους και συντρόφισσες, έτσι και αυτή δεν έχει ως ορίζοντα την ικανοποίηση ατομικών αιτημάτων. Ο Αλφρέντο υπογράμμισε επανειλημμένα ότι ο αγώνας που δίνει είναι για όλους τους κρατούμενους και τις κρατούμενες σε καθεστώς 41 bis και ισόβια χωρίς διακοπή ποινής.
Ένα σημαντικό στοιχείο που πρέπει να ειπωθεί αφορά το γεγονός ότι στην Ιταλία δεν υπάρχει μια παράδοση και μια αντίστοιχη συζήτηση γύρω από τη χρήση του μέσου της απεργίας πείνας, όπως αντίθετα συμβαίνει σε άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας. Και οι λόγοι είναι και πάλι ιστορικοί, αφού οι σχηματισμοί της ένοπλης πάλης των δεκαετιών του 1960-70 και οι αυτόνομες ομάδες έτειναν διαχρονικά στην άρνηση χρήσης του μέσου της απεργίας πείνας. Έτσι λοιπόν, κατά τη διάρκεια των τελευταίων δέκα χρόνων, ήταν ελάχιστοι οι σύντροφοι και συντρόφισσες που πραγματοποίησαν απεργία πείνας, λίγες περισσότερες ήταν εκείνες από τους κοινωνικούς κρατούμενους.

Από την πρώτη στιγμή της έναρξης της απεργίας πείνας του Αλφρέντο ενεργοποιήθηκαν συνελεύσεις αλληλεγγύης σε πολλές ιταλικές πόλεις. Συνελεύσεις απαρτιζόμενες σχεδόν αποκλειστικά από αναρχικούς και αναρχικές. Αναπάντεχα, τουλάχιστον για τον συντάκτη αυτού του κειμένου, η είδηση της απεργίας πείνας απέκτησε αξιοσημείωτη ορατότητα στα ΜΜΕ, πρωτόγνωρη για την Ιταλία των τελευταίων 20 χρόνων, αφού ποτέ άλλοτε δεν είχε υπάρξει τόση μιντιακή συζήτηση για έναν πολιτικό κρατούμενο. Δύσκολο να προσδιοριστούν οι λόγοι αυτής της τόσο ευρείας συζήτησης, σε μια χώρα όπου η κοινή γνώμη και τα ΜΜΕ είναι απολύτως εναρμονισμένα με τους κυβερνητικούς μηχανισμούς. Ακούμε να ειπώνεται πως αυτό το «κατόρθωμα» δύσκολα μπορούν να το καρπωθούν οι γενναιόδωρες δράσεις και οι πρωτοβουλίες που αναπτύχθηκαν -επί του πεδίου- από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες.

Όπως και να έχει, γεγονός αποτελεί ότι εδώ και εβδομάδες ο Αλφρέντο Κόσπιτο βρίσκεται στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και -έμμεσα- προκάλεσε μια κυβερνητική κρίση, όταν ο αναπληρωτής γραμματέας του υπουργείου Δικαιοσύνης, κατά τη διάρκεια μιας επερώτησης εκείνης της αριστεράς που υποτίθεται ότι «υποστηρίζει» την απεργία πείνας, δημοσιοποίησε διαβαθμισμένα έγγραφα σχετικά με μια από τις έρευνες ενάντια στον ίδιο τον Κόσπιτο.

Η εκτελεστική εξουσία της οποίας ηγείται η Τζιόρτζια Μελόνι αρχικά κόμπιασε ενώπιον των αιτημάτων του Κόσπιτο, προσπαθώντας να πετάξει άγαρμπα τις ευθύνες στην δικαστική εξουσία, ενώ στη συνέχεια σπεκουλάροντας σχετικά με μερικές άμεσες δράσεις που δημιούργησαν δυνατό θόρυβο στην Ιταλία (αρχής γενομένης με τον εμπρησμό του οχήματος του αρχισύμβουλου της ιταλικής πρεσβείας στην Αθήνα), οχυρώθηκε πίσω από μια αναμενόμενη κρατική αδιαλλαξία κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Έγινε ανοιχτά λόγος για «τρομοκρατική απειλή», για το «κράτος που δεν πρέπει να συνδιαλέγεται με τρομοκράτες», για μια «επίθεση στην καρδιά του κράτους». Για μερικές ημέρες έμοιαζε λες και είχαμε επιστρέψει στις πομπώδεις κυβερνητικές δηλώσεις κατά τη διάρκεια της απαγωγής του Μόρο. Είναι ξεκάθαρο πως όλα αυτά μοιάζουν αλλόκοτα, δεδομένης τόσο της περιορισμένης ποσότητας υλοποιημένων δράσεων, όσο και του βαθμού διασύνδεσης τους με την κοινωνία των υπαρχόντων κινημάτων.

Όσον αφορά την Αλληλεγγύη, αν και αρχικά κινήθηκε από αναρχικά και κοντινά προσκείμενα περιβάλλοντα, όσο αυξανόταν η μιντιακή προβολή και μαζί μ’ αυτήν άρχιζαν να εκφράζονται και διάφορες χαρακτηριστικές φιγούρες της θεσμικής αριστεράς, σχεδόν το σύνολο αυτού που έχει απομείνει ως κίνημα στην Ιταλία άρχισε να εκφράζεται αλληλέγγυα προς τον Αλφρέντο και ενάντια στο 41 bis. Σε μερικές πόλεις (Ρώμη, Τορίνο, Βενετία) οι πανεπιστημιακές συλλογικότητες ενεργοποιήθηκαν και πραγματοποίησαν κινητοποιήσεις μέσα στις σχολές. Ενώ γράφουμε αυτές τις γραμμές, το πανεπιστήμιο της Βενετίας τελεί υπό κατάληψη, ενώ για την ερχόμενη εβδομάδα έχουν προγραμματιστεί κινητοποιήσεις μέσα στις σχολές των πανεπιστημίων στο Τορίνο, τη Μπολόνια, τη Ρώμη και το Μιλάνο.

Αν και το ζήτημα διευρύνεται προσφέροντας μερικές ανάσες, παρ’ όλα αυτά δεν υπήρξαν οι σημαδιακές ενεργοποιήσεις του ευρύτερου πληθυσμού, εκείνου που δεν είναι ούτε στρατευμένος ούτε πολιτικοποιημένος. Οι πορείες και οι συγκεντρώσεις -αν και σημαδιακές για τα ιταλικά δεδομένα- δεν ήταν πολυάριθμες, με κορυφώσεις των 2000 ατόμων στη Ρώμη, και 700 σε Μιλάνο και Τορίνο. Ο διαμοιρασμός στα social και οι συνεντεύξεις δεν παίρνουν τη σάρκα και τα οστά μιας έμπρακτης παρουσίας. Για να το πούμε με μια ατάκα, δεν έχει προκύψει εκείνη η «διάσταση Κουφοντίνα».

Οι χαραμάδες ελπίδας για νίκη της απεργίας πείνας είναι στενές. Αφότου έκλεισαν οι πόρτες της πολιτικής, η μόνη δυνατότητα για τη σωτηρία της ζωής του είναι δικαστικής φύσης: στις 24 Φεβρουαρίου το Εφετείο θα λάβει απόφαση σχετικά με την προσφυγή που κατατέθηκε από τον συνήγορο υπεράσπισης του Αλφρέντο, όσον αφορά την παραμονή του στο 41 bis. Είναι ξεκάθαρο ότι δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο το αν σ’ αυτή τη δικαστική συνεδρίαση, ο Αλφρέντο θα παραστεί νεκρός ή ζωντανός.

Αυτό που μπορεί να ειπωθεί με βεβαιότητα είναι ότι αν πεθάνει ο Alfredo Cospito θα υπάρξει ένα πριν και ένα μετά. Το κίνημα, όλα τα ρεύματα και οι ιδεολογικοί χώροι του, αναμφίβολα θα σημαδευτούν και πιθανώς και να προκύψουν και κοινωνικές ρωγμές. Οι δυνατότητες έτσι ώστε η μάχη μέχρι την τελευταία ανάσα του Αλφρέντο να γίνει οικειοποιήσιμη απ’ όλους και όλες, ως μια μάχη για την επανοικειοποίηση χώρων δράσης και πολιτικής νομιμοποίησης σε μια χώρα που διαρκώς καταστέλλει κάθε μορφή της σύγκρουσης και της -ακόμα και συμβολικής- διαμαρτυρίας, υπάρχουν όλες. H ελπίδα έγκειται στη δυνατότητα αυτής της αναστάτωσης και αυτών των κινήσεων, ώστε να εξακολουθούν να ζουν και να δρουν, καταφέρνοντας να διασυνδεθούν μ’ εκείνα τα στρώματα της ιταλικής κοινωνίας που έχουν γονατίσει από την κρίση και τον πόλεμο.

10/2/2023
Ένας σύντροφος από το Τορίνο
Μετάφραση: Προλ.Πρωτ.

Θα ‘ρθει η μέρα που θ’ αρπάξουμε τις λόγχες
που μες το αίμα το δικό μας έχουν βαφτεί…
Ναζίμ Χικμέτ

Προχθές Τετάρτη 22/2 τρεις σύντροφοι (δυο εκ των οποίων μέλη της συλλογικότητας Διαρκής Αγώνας) ταξίδεψαν από την Ελλάδα στην Τουρκία, με σκοπό να μεταβούν στις περιοχές που έχουν πληγεί από τους πρόσφατους καταστροφικούς σεισμούς και να προσφέρουν έμπρακτα τη Διεθνιστική Αλληλεγγύη τους, ενισχύοντας τις λαϊκές επιτροπές “Δύναμη του Λαού” που έχουν οργανωθεί στη σεισμόπληκτη επαρχία του Χατάι από τους συντρόφους και τις συντρόφισσες του Λαϊκού Μετώπου.

Οι τρεις σύντροφοι συνελήφθησαν αμέσως μετά την άφιξη τους και κρατήθηκαν στο αστυνομικό τμήμα της Κωνσταντινούπολης, πριν μεταχθούν σε κέντρο κράτησης, κατηγορούμενοι ότι διατηρούν επαφές με “τρομοκρατική οργάνωση”. Η απέλαση τους εκτελέστηκε άμεσα και σήμερα επέστρεψαν στην Αθήνα.

Είχε προηγηθεί η απέλαση άλλων τριών συντρόφων (μελών της Εργατικής Ομάδας Τ-34), οι οποίοι από τις 12/2 και για πέντε ημέρες βρέθηκαν στην πόλη της Αντιόχειας και πριν συλληφθούν συνέδραμαν ενεργά -μέσα στα ερείπια- στο δύσκολο έργο των λαϊκών επιτροπών, απλώνοντας έμπρακτα το χέρι τους διεθνιστικά & αλληλέγγυα στους αδελφούς λαούς της Τουρκίας που βρίσκονται αντιμέτωποι με τις καταστροφικές συνέπειες αυτής της προμελετημένης κεφαλαιο-κρατικής ανθρωποσφαγής και την εγκληματική διαχείριση της από τον ίδιο τον αυτουργό της που δεν είναι άλλος από το καθεστώς του ισλαμοφασίστα Ερντογάν.

Μέσα σε μια ζοφερή συνθήκη όπως η τωρινή, όπου η κεφαλαιο-κρατική-ιμπεριαλιστική Εξουσία έχει να υποσχεθεί σ’ όλους τους λαούς -στις δυο πλευρές του Αιγαίου και παντού- μονάχα φτώχεια, εξαθλίωση, πόλεμο και θάνατο, μέσα από την παρούσα ανακοίνωση μας στέλνουμε τους αγωνιστικούς χαιρετισμούς μας στους συντρόφους που βγήκαν μπροστά σε πρώτο πρόσωπο, πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα την έμπρακτη Διεθνιστική Αλληλεγγύη που εκφράστηκε πλατιά και αυθόρμητα με το πλήθος των πρωτοβουλιών συλλογής και αποστολής ειδών πρώτης ανάγκης που αναπτύχθηκαν -από την πρώτη στιγμή- σ’ όλη την Ελλάδα για τους σεισμόπληκτους λαούς στην Τουρκία, τη Συρία και το Κουρδιστάν.

Όπως ακούστηκε κατά τη διάρκεια της χθεσινής συγκέντρωσης Αλληλεγγύης έξω από την τουρκική πρεσβεία:

Ειρήνη στο Αιγαίο – Πόλεμο στο ΝΑΤΟ. Ζήτω το Παγκόσμιο Προλεταριάτο!

Μονάχα οι Λαοί μπορούν να σώσουν τους Λαούς!

Ενάντια στο Κεφάλαιο & τα Κράτη του, το Φασισμό & τον Ιμπεριαλισμό, η Διεθνιστική Αλληλεγγύη δεν είναι έγκλημα, ήταν, είναι και θα είναι το Όπλο των Λαών!

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)
Αθήνα, 24/2/2023