Τον περασμένο Νοέμβρη η εταιρεία Green and Health απέλυσε δυο εργάτες πράσινου, τους κομμουνιστές συντρόφους Κωστή Α. και Σπύρο Δ. Η συγκεκριμένη εταιρεία -ιδιοκτησίας Βλάσση Μπισμπίκη- αναλαμβάνει εργολαβικά έργα στον Δήμο Αθηναίων, μέσω της Unison που μαζί με την Prodea υλοποιούν τα έργα πρασίνου, “αναπλάσεων και εξευγενισμού”, με τα οποία η ιδιωτική “επιχειρηματικότητα” -υπό τις ευλογίες και τα κονδύλια του δημάρχου Κ. Μπακογιάννη- υλοποιεί και συνεισφέρει κερδοφορώντας στα σχέδια περίφραξης και αστυνόμευσης, ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησης των δημόσιων χώρων που έχουν απομείνει ακόμα ελεύθεροι στους λόφους, τα πάρκα και τις πλατείες αυτής της πόλης.

Οι συγκεκριμένες εκδικητικές απολύσεις ανακοινώθηκαν μετά την Γενική Απεργία της 9ης Νοέμβρη και δεν ήταν καθόλου τυχαίες. Οι δυο σύντροφοι -εν όψει της Απεργίας- είχαν βγει πρωτοπόρα μπροστά, συμμετέχοντας ενεργά στην εκκίνηση μιας αγωνιστικής πρωτοβουλίας στον κλάδο. Πρώτος καρπός αυτής της Πρωτοβουλίας υπήρξε, μετά από κάλεσμα σε συζήτηση μαζί με συναδέλφους τους και άλλους αγωνιστές, η συγκρότηση -για πρώτη φορά- ανεξάρτητου κλαδικού μπλοκ εργαζομένων στο πράσινο, μισθωτών γεωπόνων και αγωνιστών – αγωνιστριών που πορεύτηκε συγκροτημένα στη συγκεκριμένη μαζική και μαχητική απεργιακή διαδήλωση. Τρεις μέρες αργότερα, απολύθηκε ο Κωστής και μια εβδομάδα μετά ο Σπύρος. Μια χρονική αλληλουχία των γεγονότων η οποία, παρά τα όσα προσχηματικά προβάλει η εργοδοσία, φανερώνει την ξεκάθαρη ταξική-πολιτική εκδικητικότητα των συγκεκριμένων απολύσεων.

Έπειτα από καλέσματα της Επιτροπής Ταξικής Αλληλεγγύης στους 2 απολυμένους εργάτες πράσινου πραγματοποιήθηκαν συγκεντρώσεις Αληλεγγύης στις 13 και τις 19 Δεκέμβρη. Η πρώτη, έξω από την Επιθεώρηση Εργασίας, όπου ο εργοδότης Βλάσσης Μπισμπίκης είχε το θράσος να εκβιάσει τον απολυμένο εργάτη και σύντροφο Κωστή Α., δηλώνοντας ξεδιάντροπα πως η επιστροφή του στη δουλειά θα ισοδυναμεί με την απόλυση του συναδέλφου του που προσλήφθηκε στη θέση του. Έξι μέρες αργότερα, οι εργοδοτικές απειλές και οι εκβιασμοί απαντήθηκαν συλλογικά στο δρόμο, με τη συγκέντρωση έξω από τα γραφεία της Green and Health και τη διαδήλωση πολλών δεκάδων εργατών – εργατριών, συντρόφων – συντροφισσών, αγωνιστών – αγωνιστριών στους δρόμους της Κυψέλης.

Την Πέμπτη 12 Γενάρη 2023, η Eπιθεώρηση Eργασίας θα συνεδριάσει για την υπόθεση του δεύτερου απολυμένου εργάτη και σύντροφου Σπύρου Δ.

Στεκόμαστε αλληλέγγυα στο πλευρό των 2 απολυμένων αγωνιστών εργατών πράσινου και ενώνουμε τη φωνή μας μ’ εκείνη των συναδέλφων τους και όλων των προλετάριων, των εργατικών σωματείων και των πολιτικών ομάδων και συλλογικοτήτων που κινητοποιούνται αλληλέγγυα στο πλευρό τους, μέχρι τη Νίκη με την ικανοποίηση όλων των διεκδικήσεων και την άμεση επαναπρόσληψη τους.

Μέσα σε μια διαρκή δυστοπική συνθήκη όπως η τωρινή, όπου το Κεφάλαιο αποθρασυμμένο από την αστική νομιμόμητα που τού προσφέρει απλόχερα το Κράτος του, μέσα από την ψήφιση του νόμου – “λαιμητόμου” Χατζηδάκη και όλων των προηγούμενων μνημονιακών και μεταμνημονιακών αντεργατικών νομοσχεδίων, συνεχίζει ν΄ ανεβάζει αδιάκοπα τις στροφές της κρεατομηχανής του ενάντια στην Τάξη μας, ενάντια στην Τάξη που “δεν έχει τίποτα άλλο από την εργασιακή της ισχύ και δεν είναι τίποτα αλλά πρέπει να γίνει τα πάντα…”

Ο Δρόμος είναι ανήφορος αλλά άλλος Δρόμος δεν υπάρχει: η Ταξική Αλληλεγγύη ήταν, είναι και θα είναι το όπλο μας!

Ενάντια στην εργοδοτική τρομοκρατία και την ασυδοσία των αφεντικών: κάτω τα ξερά σας από τη συναδελφική Οργάνωση, το δικαίωμα στη Απεργία & τα εργατικά Σωματεία!

Νόμος είναι το Δίκο του Εργάτη – Έτσι ήταν, έτσι είναι, έτσι θα ‘ναι πάντα!

Η Νίκη των 2 απολυμένων εργατών πράσινου θα είναι Νίκη όλης της εργατικής Τάξης!

Πέμπτη 12 Γενάρη στηρίζουμε τις κινητοποιήσεις Αλληλεγγύης στους 2 απολυμένους συντρόφους.

Συγκέντρωση έξω από την Επιθεώρηση Εργασίας (Πατησίων 37) στις 9.00

Συγκέντρωση έξω από τα γραφεία της Green and Health (Στέλιου Μαυρομμάτη 13, Άνω Κυψέλη) στις 18.00

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)
Αθήνα, Γενάρης 2023

“Ο νόμος είναι ταξικός και πίσω από τα κάγκελα βρίσκονται αναπόφευκτά οι παραβάτες αυτού του νόμου. Το δικαίωμα στην υπεράσπιση είναι ιστορικά μια κατάκτηση των προλετάριων, αφού αυτοί και μόνο αυτοί βρέθηκαν ιστορικά στη συνθήκη να χρήζουν υπεράσπισης”

Edoardo Arnaldi

Τα ξημερώματα της 19ης Δεκέμβρη ο Θάνος Χατζηαγγέλου, πολιτικός κρατούμενος – μέλος της “Οργάνωση Αναρχική Δράση”, απάγεται από το κελί του στις φυλακές Κορυδαλλού και -χωρίς να του γνωστοποιηθεί ο λόγος- μετάγεται βίαια στις φυλακές υψίστης ασφαλείας της Νιγρίτας. Μετά τη μεταγωγή του, ο σύντροφος ξεκίνησε άμεσα Απεργία Πείνας & Δίψας, την οποία και συνεχίζει πλέον στο νοσοκομείο Σερρών, όπου κρατείται φρουρούμενος, υπό τη συνεχή απειλή εφαρμογής του βασανιστηρίου της αναγκαστικής σίτισης του.

Η χρονική συγκυρία καθόλου τυχαία: την επομένη ημέρα υπήρχε προγραμματισμένη επίσκεψη της προέδρου της “Δημοκρατίας” και της υπουργού Παιδείας στις φυλακές Κορυδαλλού. Παράλληλα, πολλοί κρατούμενοι στις φυλακές όλης της επικράτειας βρίσκονται σε κινητοποιήσεις ενάντια στο νέο Σωφρονιστικό Κώδικα που έχει ήδη ψηφιστεί. Ενά νομικό τερατούργημα που βάζει ταφόπλακα στα -ήδη- ανύπαρκτα δικαιώματα των κρατουμένων, καταδικάζοντας τους εκδικητικά και εκ των προτέρων σ’ έναν αργό και βασανιστικό θάνατο μέσα στα κολαστήρια που κατ’ ευφημισμό ονομάζονται “σωφρονιστικά καταστήματα”.

Τρεις μέρες αργότερα, στις 22/12 πραγματοποιείται άλλη μια απαγωγή-μεταγωγή κρατουμένου, του αναρχικού αγωνιστή Κώστα Δημαλέξη από τις φυλακές Κορυδαλλού σ’ εκείνες των Τρικάλων. Κοινή συνισταμένη και αιτία αυτών των εκδικητικών μεταγωγών, η ενεργή συμμετοχή και αδιάλλακτη στάση των δυο συντρόφων στους αγώνες που λαμβάνουν χώρα εκτός και εντός των τειχών.

Η συγκεκριμένη όξυνση της κρατικής κατασταλτικής πολιτικής εξελίσσεται σε μια συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, όπου η πιο νεοφιλελεύθερη-ακροδεξιά μεταπολιτευτική κυβέρνηση της ΝΔ του Μητσοτάκη του υιού εμπλέκεται σε αναρίθμητα σκάνδαλα διαφθοράς και συγκάλυψης παρακολουθήσεων και υποκλοπών. Παράλληλα, εμπλέκει ολοένα και βαθύτερα τη χώρα στον ιμπεριαλιστικό Πόλεμο στην Ουκρανία και δίνει γη και ύδωρ σε ΗΠΑ & ΝΑΤΟ ενώ επιτίθεται λυσσασμένα σε κάθε εργασιακό δικαίωμα και κεκτημένο, επιστρατεύοντας απεργοσπαστικούς – χαφιεδίστικους μηχανισμούς, βγαλμένους από το χρονοντούλαπο των αντιδρ-αστικών κομματικών – οικογενειακών παραδόσεων της.

Βρισκόμαστε ενώπιον μιας δυστοπικής συνθήκης, όπου το Κεφάλαιο & το Κράτος του επιτίθεται ολομέτωπα και προσπαθούν -με την αποχαλινωμένη αστυνομική βία και την καθεστωτική προπαγάνδα των αργυρώνητων ΜΜΕ- να επιβάλουν τη σιωπή για τη σωρεία των εγκλημάτων τους: για τη διάλυση του ΕΣΥ και της δημόσιας Παιδείας, για τα εργοδοτικά εγκλήματα που βαφτίζονται “εργατικά ατυχήματα” και την εγκληματική κρατική διαχείριση της Πανδημίας, για την εντεινόμενη φτωχοποίηση ευρύτατων κοινωνικών στρωμάτων και η λίστα δεν έχει τέλος…

Μέσα σ’ αυτή τη δυστοπική συνθήκη, οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες συνεχίζουν να παλεύουν και ν’ αντιστέκονται, να εναντιώνονται με κάθε μέσο στην φυσική και πολιτική εξόντωσή τους.

Η κεφαλαιο-κρατική-ιμπεριαλιστική Εξουσία προσπαθεί μάταια να πείσει τα προλεταριακά – λαϊκά στρώματα που παλεύουν καθημερινά για την επιβίωση πως όλα βαίνουν καλώς. Ταυτόχρονα, οι κατασταλτικοί μηχανισμοί των “δικών της παιδιών” τρομοκρατούν, δολοφονούν, βασανίζουν και βιάζουν προς “γνώση και συμμόρφωση”, πάντα υπό την κάλυψη της αστικής “δικαιοσύνης” που -ανέκαθεν- “είναι σαν τα φίδια, δαγκώνει μονάχα τους ξυπόλητους”…

Μέσα σ’ αυτό το άθλιο παρόν και το ακόμα πιο επαίσχυντο μέλλον που μας επιφυλάσσουν, άλλος δρόμος δεν υπάρχει:

Τάξη εναντίον Τάξης!

Η Αλληλεγγύη ήταν, είναι και θα είναι το Όπλο μας!

Μόνος χαμένος Αγώνας είναι αυτός που δεν δόθηκε!

Μόνη Δικαιοσύνη η Προλεταριακή, μπουρλότο και φωτιά σε κάθε φυλακή!

Στηρίζουμε Υλικά – Ηθικά – Πολιτικά τους φυλακισμένους αγωνιστές!

Νίκη στην Απεργία Πείνας & Δίψας του αναρχικού πολιτικού κρατούμενου Θάνου Χατζηαγγέλου με άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων του.

Δύναμη στους αναρχικούς πολιτικούς κρατούμενους Γιάννη Μιχαηλίδη, Λάμπρο Βουγιουκλάκη και Φώτη Δασκαλά που πραγματοποιούν αλληλέγγυα Απεργία Πείνας.

Νίκη στον Αγώνα για Δίκαιη Δίκη των 11 κομμουνιστών & κομμουνιστριών πολιτικών κρατούμενων από την Τουρκία που πραγματοποιούν Απεργία Πείνας από τις 7/10.

Άμεση Απελευθέρωση του κομμουνιστή πολιτικού κρατούμενου Δημήτρη Κουφοντίνα που έπειτα από 20 και πλέον χρόνια αιχμαλωσίας εξακολουθεί να βιώνει παράτυπα και ρεβανσιστικά τον εγκλεισμό στα κελιά της Γ’ Ελληνικής “Δημοκρατίας”.

Τετάρτη 28 Δεκέμβρη 2022. Πανελλαδική Ημέρα Δράσης Αλληλεγγύης στον απεργό πείνας & δίψας Θάνο Χατζηαγγέλου.

Στηρίζουμε την Συγκέντρωση στο Σύνταγμα στις 18.00.

Κίνηση της Βιολέττας [ΚτΒ]
Αθήνα, Δεκέμβρης 2022

«Τι ‘ναι στ’ αλήθεια πια σημαντικό να ελπίζεις,
κάτι να ζεις γι’ αυτό και κάτι να πεθάνεις;
Πάλλεται η φλέβα μιας ζωής που σε προσμένει
κι ο πεισματάρης φόβος σκύβει το κεφάλι.
Γι’ αυτούς που χτίζουνε τον κόσμο, ποτέ δεν είναι αργά.»

Υπεραστικοί

Η παρούσα οκτασέλιδη μπροσούρα της Κίνησης της Βιολέττας (ΚτΒ) για την Αλληλεγγύη στον πολύμηνο απεργιακό αγώνα στη “Μαλαματίνα” κυκλοφόρησε στην Αθήνα το Δεκέμβρη του 2022, στο πλαίσιο της Εκδήλωσης Αλληλεγγύης [10/12/22] που συμμετείχαμε στην Εργατική Λέσχη Καλλιθέας.

Περιεχόμενα:

– Εισαγωγικό απολογιστικό σημείωμα.

– Εισήγηση της ΚτΒ στην Εκδήλωση για τον Αγώνα των απεργών της “Μαλαματίνα” στο Red n’ Noir [Aθήνα, 5/11/22]

– Κείμενο των απεργών της “Μαλαματίνα” που μοιράστηκε από τον Πανελλαδικό Συντονισμό Ταξικής Αλληλεγγύης στους απεργούς της “Μαλαματίνα”, στη Συγκέντρωση Αλληλεγγύης το Σάββατο 5/11 στο Μοναστηράκι, στην απεργιακή συγκέντρωση της Γενικής Απεργίας στις 9/11 και στην παρέμβαση που έγινε την ίδια ημέρα, έξω από το “Athens Bar Show” στην “Τεχνόπολη” όπου συμμετείχε η εταιρεία.

Τυπώθηκε σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων και διατίθεται από πολιτικούς – κοινωνικούς χώρους και στέκια. Ολόκληρο το περιεχόμενο, διαθέσιμο ηλεκτρονικά (όπως και όλο το υλικό της ΚτΒ) στο prolprot.espivblogs.net

Για επικοινωνία: violetta@espiv.net

* Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2022. Συμμετέχουμε στην Ανοιχτή Συνέλευση που καλεί ο Πανελλαδικός Συντονισμός Ταξικής Αλληλεγγύης στους απεργούς της “Μαλαματίνα” σε Αθήνα & Πειραιά, για τη συνδιοργάνωση κινήσεων και κινητοποιήσεων, στην ΑΣΟΕΕ στις 19.00

Η ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΗ ΜΑΛΑΜΑΤΙΝΑ

ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΝΙΚΗ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ!

Τα ξημερώματα της Δευτέρας 31ης Οκτώβρη, ένστολοι μπάτσοι (ΜΑΤ, ΟΠΚΕ) και ασφαλίτες -συνοδεία εισαγγελέα, πυροσβεστών και δημοσιογράφων- περικύκλωσαν το κτίριο της κατάληψης Ντουγρού στην οδό Τζαβέλα 52 στη Λάρισα.

Διακηρυγμένος στόχος της συγκεκριμένης κατασταλτικής επιχείρησης της ΕΛ.ΑΣ, της πιο ακροδεξιάς – νεοφιλελεύθερης μεταπολιτευτικής κυβέρνησης ΝΔ του Κ. Μητσοτάκη του υιού και του υπουργού του για την “Προστασία του Πολίτη”, πρώην δημοσκόπου και πολιτικού γυρολόγου Τ. Θεοδωρικάκου, γιά την εκκένωση της συγκεκριμένης εστίας Αντίστασης, Αλληλεγγύης και Αγώνα που (όπως γράφουν και οι ίδιοι καταληψίες σύντροφοι & συντρόφισσες) “καταμετρούσε συλλογικούς βηματισμούς απειθαρχίας εφτά χρόνων στην πόλη της Λάρισας”, παραμένει ο ίδιος μ’ εκείνον των αντίστοιχων που είχαν προηγηθεί πρόσφατα, στην κατάληψη Παλιού Νεκροτομείου στην Αλεξανδρούπολη, στο Στέκι Βιολογικού στο ΑΠΘ κ.α: η πάταξη της “Ανομίας” για την εμπέδωση του δόγματος “Νόμος και Τάξη”.

Ένα αντιδρ-αστικό δόγμα αυταρχικοποίησης και εκφασισμού που εδώ και μια δεκαετία έχει υπηρετηθεί -σε άτακτα ή τακτικά χρονικά διαστήματα, φανερά ή μουλωχτά, με αυξομειώσεις στην ένταση του, αναλόγως της συγκυρίας και των ευρύτερων συσχετισμών- απ’ όλες τις κυβερνήσεις των μνημονιακών χρόνων, αποτελώντας ακατάπαυστα τη ραχοκοκαλιά για την ασκούμενη κρατική κατασταλτική πολιτική των σημερινών κυβερνητικών “νόμιμων ιδιοκτητών, επενδυτών και νοικοκυραίων” της χώρας.

Δυο ώρες αργότερα, με χρήση χημικών, κρότου λάμψης και μάνικας νερού, κι ενώ πρώτα έχουν λάβει από τα μπαλκόνια και την ταράτσα τις πρέπουσες συλλογικές – καταληψιακές ανταπαντήσεις, οι ένστολοι και μη πραιτοριανοί θα καταφέρουν να εισβάλουν, ξυλοκοπώντας και συλλαμβάνοντας τους 8 συντρόφους και συντρόφισσες που βρίσκονταν στο κτίριο.

Το απόγευμα της ίδιας ημέρας, πραγματοποιείται επίθεση αναρχικών με κόκκινες μπογιές στα κεντρικά γραφεία της ΝΔ στην Πάτρα:

[…] Εισβάλαμε στα γραφεία λίγη ώρα πριν την έναρξη της προγραμματισμένης συνεδρίασης της τοπικής Διοικούσας Επιτροπής η οποία και τελικά αναβλήθηκε.

Ήταν μια ελάχιστη κίνηση αλληλεγγύης προς τους συντρόφους και τις συντρόφισσες της κατάληψης Ντουγρού στη Λάρισα, η οποία εκκενώθηκε σήμερα το πρωί από την αστυνομία, στο πλαίσιο της γενικευμένης έντασης της κατασταλτικής στρατηγικής του κράτους ενάντια στις καταλήψεις και τον κόσμο του αγώνα. Μια στρατηγική που βρίσκεται στην προμετωπίδα της κρατικής πολιτικής τα τελευταία χρόνια με στόχο την καθυπόταξη των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων, την πολιτική απενεργοποίηση του αναρχικού χώρου και ευρύτερα την επιβολή σιγής νεκροταφείου και κοινωνικής ειρήνης, απαραίτητη προϋπόθεση για την εφαρμογή των αντικοινωνικών σχεδιασμών των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών ενάντια στη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας […]

απόσπασμα από την ανάληψη ευθύνης που δημοσιεύθηκε στο athens.indymedia.org

Την επόμενη ημέρα, το απόγευμα της Τρίτης 1ης Νοέμβρη, λίγη ώρα πριν την έναρξη ανακοινωμένης συγκέντρωσης για την Αλληλεγγύη στην κατάληψη Ντουγρού, δυο αναρχικοί σύντροφοι που κινούνταν με μηχανές σε κεντρικό δρόμο της Πάτρας προσάγονται από ασφαλίτες. Ο ένας σύντροφος θ’ αφεθεί ελεύθερος ενώ εις βάρος του Θ.Μ σχηματίζεται δικογραφία, βασισμένη σε ασφαλίτικη “αναγνώριση” και ανύπαρκτα στοιχεία, με την κατηγορία της φθοράς, για την επίθεση της προηγούμενης ημέρας, όπου και περιλαμβάνονται ακόμα δυο σύντροφοι, οι οποίοι αναμένεται να κληθούν και αυτοί προσεχώς ως κατηγορούμενοι.

Κατά τη διάρκεια της κράτησης του, ο σύντροφος Θ.Μ -στοχοποιημένος ήδη επανειλλημένα από τους αστυνομικοδικαστικούς μηχανισμούς εξαιτίας της αγωνιστικής του δράσης- θ’ απειληθεί ανοιχτά από τους μπάτσους, τόσο ο ίδιος όσο και η αναρχική ομάδα “Δυσήνιος Ίππος” στην οποία συμμετέχει.

Ταυτόχρονα, τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια των τοπικών καθεστωτικών ΜΜΕ (εφημερίδες “Πελοπόννησος”, “Γνώμη” κ.α), μέσα από κατευθυνόμενα “ρεπορτάζ” και “αποκλειστικές” διαρροές υλικού της δικογραφίας, πριν αυτό τεθεί καν σε γνώση του ίδιου του κατηγορουμένου και της υπεράσπισης του, μέσα από ένα μπαράζ παραπληροφόρησης και λασπολογίας που στοχεύει στη σπίλωση των αγωνιστών και των αγωνιστριών, φροντίζουν για την καλλιέργια κλίματος κατασυκοφάντησης και τρομολαγνείας, ενός κλίματος πάντοτε αναγκαίου γι’ αυτές τις κατασταλτικές επιχειρήσεις άσκησης της κεφαλαιο-κρατικής τρομοκρατίας. Μέσα στο προπαγανδιστικό παραλήρημα τους, δεν θα διστάσουν να γράψουν καραμπινάτα ψέμματα, φτάνοντας μέχρι του σημείου να παρουσιάσουν ως “εύπορο φαρμακοποιό” τον πατέρα του συντρόφου που εργάζεται ως μισθωτός υπάλληλος φαρμακείου…

Εν μέσω της τρέχουσας δυστοπικής συνθήκης -αλλά και ανέκαθεν- για τα καθεστωτικά ΜΜΕ, για τους εντεταλμένους αλήτες ρουφιάνους δημοσιογράφους, το περιβόητο “τεκμήριο αθωότητας” και το ψευδεπίγραφο “κράτος δικαίου” τίθενται σε ισχύ, μονάχα όταν αυτά αφορούν δυσώδεις υποθέσεις, σχετιζόμενες με αστούς πολιτικούς, μπάτσους και δικαστικούς, συστημικούς καλλιτέχνες και πλούσιους επιχειρηματίες, κομματάρχες και αρχιενορίτες, ρασοφόρους και παρακρατικούς, νταβατζήδες και ναρκέμπορους, μαστροπούς και βιαστές – πραγματικούς γόνους της ντόπιας ολιγαρχίας, δηλαδή με όλες αυτές τις υποθέσεις κυκλωμάτων του “παράνομου” Κεφαλαίου που φέρνουν στην επιφάνεια λίγη από τη μπίχλα και τη σαπίλα της Γ’ Ελληνικής “Δημοκρατίας”. Διαχρονικά άλλωστε, “στα δελτία ειδήσεων που μας μιλάει η Αστυνομία”, οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες, οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες είναι εκ των προτέρων “ένοχοι” που καλούνται ν΄αποδείξουν δικαστικά την “αθωότητα” τους.

Ο σύντροφος Θ.Μ δεν βρίσκεται για πρώτη φορά αντιμέτωπος με την αστική “δικαιοσύνη” και ούτε τέθηκε τυχαία στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής, αφού με συνέπεια συνεισφέρει -εδώ και χρόνια- αγωνιστικά σε όλα τα μέτωπα των κοινωνικών αντιστάσεων και των ταξικών αγώνων που αναπτύσσονται ενάντια στους γδάρτες των ζωών μας.

Προ διετίας, στις 15 Νοέμβρη 2020, εν μέσω καραντίνας και κατά τη διάρκεια του απαγορευμένου τριημέρου εκδηλώσεων Μνήμης και Αγώνα για την 47η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, είχε ξυλοκοπηθεί άγρια από διμοιρία των ΜΑΤ έξω από τον ιστορικό χώρο του Παραρτήματος στην Πάτρα. Η δίκη, στην οποία παραπέμφθηκε ο επικεφαλής της διμοιρίας -έπειτα από τη δημοσιοποίηση οπτικοακουστικού υλικού που φανέρωνε το συγκεκριμένο “ανδραγάνθημα” της- είχε οριστεί για τις 15/11/22 στο Μονομελές Πλημμελειοδικείο της Πάτρας και -έπειτα από αίτημα της υπεράσπισης του- αναβλήθηκε για τις 20/6/2023.

Μοναδικό πραγματικό “ενοχοποιητικό” στοχείο για τη στοχοποίηση του συντρόφου μας από τις ένστολες συμμορίες, τους δικαστικούς μηχανισμούς και τους δημοσιογραφικούς υπαλλήλους τους, αποτελεί η διαρκής συμμετοχή του σε πολιτικές ομάδες και ανοιχτές συνελεύσεις, κινηματικές διαδικασίες και εκδοτικά εγχειρήματα, αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και φοιτητικά σχήματα, πρωτοβουλίες εργαζόμενων και εργατικά σωματεία στην Πάτρα, δίνοντας αδιάλειπτα το παρόν στις αντιπολεμικές – αντιιμπεριαλιστικές διαδηλώσεις έναντια στην ΝΑΤΟϊκή βάση και τα πυρηνικά στον Άραξο, στην αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους, τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές και αγωνίστριες, στις απεργιακές κινητοποιήσεις και τις αντιφασιστικές πορείες, στους πολύχρονους και πολύμορφους αγώνες ενάντια στη λεηλασία του περιβάλλοντος που αναπτύσσονται μ’ επίκεντρο την πόλη της Καρδίτσας, μαζικά και μαχητικά ενάντια στις ανεμογεννήτριες και την επέλαση της καπιταλιστικής “ανάπτυξης”, στα άπαρτα Άγραφα της Αντίστασης, της Αλληλεγγύης & του Αγώνα.

Από την αθηναϊκή μητρόπολη ως την Πάτρα, την Λάρισα, την Καρδίτσα και τις κορυφογραμμές των Αγράφων, σε κάθε πόλη και τόπο, όπου η κεφαλαιο-κρατική-ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα στρέφει τις κάνες και τις κάμερες της ενάντια σε προλετάριους και προλετάριες, αγωνιστές και αγωνίστριες, συντρόφους και συντρόφισσες, η Αλληλεγγύη ήταν, είναι και θα είναι το Όπλο μας και το μόνο που έχουμε είμαστε Εμείς!

Αλληλεγγύη στον σύντροφο Θ.Μ. Δίκη: 13/1/2023 στο Δικαστικό Μέγαρο της Πάτρας.

Αλληλεγγύη στους 8 καταληψίες συντρόφους & συντρόφισσες της κατάληψης Ντουγρού. Δίκη: 13/12/2023 στο Δικαστικό Μέγαρο της Λάρισας.

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)
Αθήνα, Νοέμβρης 2022

«Τι ‘ναι στ’ αλήθεια πια σημαντικό να ελπίζεις,
κάτι να ζεις γι’ αυτό και κάτι να πεθάνεις;
Πάλλεται η φλέβα μιας ζωής που σε προσμένει
κι ο πεισματάρης φόβος σκύβει το κεφάλι.
Γι’ αυτούς που χτίζουνε τον κόσμο, ποτέ δεν είναι αργά.»

Υπεραστικοί

Από το περασμένο καλοκαίρι κι έπειτα, εκφράσαμε και εκφράζουμε την έμπρακτη Αλληλεγγύη μας στο δίκαιο Αγώνα που συνεχίζουν μαζικά, μαχητικά και ανυποχώρητα -εδώ και πάνω από τρεις μήνες- οι απεργοί και οι απολυμένοι συναδέλφοι τους στη “Μαλαματίνα” στο Καλοχώρι Θεσαλλονίκης, έχοντας στο πλευρό τους εργαζόμενους και εργαζόμενες, άνεργες και άνεργες, συντρόφους και συντρόφισσες, αγωνιστές και αγωνίστριες σ’ όλη την πόλη και όλη τη χώρα.

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων, μετά το κείμενο που μοιράσαμε και το αυτοκόλλητο που κολλήσαμε στο κέντρο και σε συνοικίες της αθηναϊκής μητρόπολης τον περασμένο Σεπτέμβρη, στα πλαίσια του Πανελλαδικού Συντονισμού ταξικής αλληλεγγύης στους απεργούς της “Μαλαματίνα” που συγκροτήθηκε έπειτα από πρωτοβουλία συντρόφων – συντροφισσών από τη Θεσαλλονίκη και δραστηριοποιείται αγωνιστικά σε πολλές πόλεις όλης της χώρας (Αθήνα, Πειραιά, Ελευσίνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Ηράκλειο, Λειβαδιά, Λάρισα, Βόλο, Αγρίνιο, Ιωάννινα, Καβάλα, Ξάνθη, Αλεξανδρούπολη), κι ενόψει της Γενικής Απεργίας της 9ης Νοέμβρη, κρεμάσαμε πανό και κολλήσαμε την αφίσα του Συντονισμού στο Κουκάκι και την Καλλιθέα.

Το μεσημέρι του Σαββάτου 5 Νοέμβρη συμμετείχαμε στη Μικροφωνική – Συγκέντρωση Αντιπληροφόρησης & Αλληλεγγύης που καλέστηκε από τον “Πανελλαδικό Συντονισμό ταξικής αλληλεγγύης στους απεργούς της “Μαλαματίνα” σε Αθήνα & Πειραιά” και πραγματοποιήθηκε στο Μοναστηράκι, με τη συμμετοχή δεκάδων συντρόφων και συντροφισσών. Στο πλαίσιο του Συντονισμού και της Πανελλαδικής Ημέρας Ταξικής Αλληλεγγύης στην Απεργία στη “Μαλαματίνα”, πραγματοποιήθηκαν επίσης συγκεντρώσεις σε Θεσαλλονίκη, Πάτρα, Ηράκλειο και Καβάλα.

Το απόγευμα της ίδιας μέρας συμμετείχαμε με εισήγηση μας -βασισμένη στο κείμενο Αλληλεγγύης που μοιράσαμε στους δρόμους- στην Εκδήλωση για τον Αγώνα των Απεργών της “Μαλαματίνα”, η οποία πραγματοποίηθηκε στο Red n’ Noir στην Κυψέλη και περιελάμβανε συζήτηση με τους ίδιους τους απεργούς του Σωματείου “Μαλαματίνα” και παρέμβαση αλληλέγγυων συντρόφων από τη Θεσαλλονίκη.

Κατά τη διάρκεια της απεργιακής Συγκέντρωσης στα Χαυτεία και της μαζικής και μαχητικής Διαδήλωσης της 9ης Νοέμβρη στο Σύνταγμα, μοιράσαμε -μαζί με το απεργιακό μας κάλεσμα- το κείμενο μας για την Αλληλεγγύη στην Απεργία στη Μαλαματίνα, ενώ μετά την ολοκλήρωση της, ως Συντονισμός πραγματοποιήσαμε -μαζί και με άλλους συντρόφους & συντρόφισσες- Παρέμβαση Αντιπληροφόρησης & Αλληλεγγύης, έξω από την κεντρική είσοδο της “Τεχνόπολης” του Δήμ(ι)ου Αθηναιών στο Γκάζι, κατά τη διάρκεια του “Athens Bar Show”, στο οποίο και συμμετείχε με περίπτερο της η εταιρία της Μαλαματίνας, όπου ανοίχτηκαν πανό και φωνάχτηκαν συνθήματα, ρίχτηκαν τρικάκια και μοιράστηκαν κείμενα Αλληλεγγύης, για τη Νίκη στην Απεργία στη “Μαλαματίνα”.

Με τις λιγοστές μας δυνάμεις θα συνεχίζουμε να στηρίζουμε και να συμμετέχουμε σ’ αυτό το κύμα Ταξικής Αλληλεγγύης που διαρκώς φουσκώνει σ’ όλη τη χώρα, δείχνοντας έμπρακτα και χειροπιαστά πως -όντως- ότι έχουμε είμαστε Εμείς!

Ακολουθεί η Εισήγηση μας στην Εκδήλωση για τον Αγώνα των απεργών της “Μαλαματίνας” [Red n’ Noir, Αθήνα, Σάββατο 5/11/22]

Καλησπέρα, σας ευχαριστούμε όλες και όλους για τη συμμετοχή σας στη σημερινή Εκδήλωση και ιδιαιτέρως τους απεργούς εργάτες που μας έκαναν την τιμή να είναι σήμερα μαζί μας, όπως και τους συντρόφους από τη Θεσσαλονική, που είναι και αυτοί εδώ για να μοιραστούν την εμπειρία Αγώνα όλου αυτού του διαστήματος.

Τι συμβαίνει στη Μαλαματίνα

Από το περασμένο καλοκαίρι, οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο της «Μαλαματίνα» στο Καλοχώρι Θεσσαλονίκης διεξάγουν έναν αγώνα διαρκείας, αρχικά με 24ωρες, και με μεγαλύτερη διάρκεια αργότερα, κυλιόμενες απεργιακές κινητοποιήσεις, με συγκεντρώσεις και απεργιακές περιφρουρήσεις έξω από το εργοστάσιο, απαιτώντας την επαναπρόσληψη 15 απολυμένων συναδέλφων τους και διεκδικώντας την υπογραφή συλλογικής συμβάσης εργασίας.

Απεργιακές κινητοποίησεις που ξεκίνησαν αφού πρώτα ο Όμιλος Mantis, που στα χεριά του πέρασε πρόσφατα η επιχείρηση, δεν τήρησε τις υπογεγραμμένες δεσμεύσεις για την διασφάλιση των θέσεων εργασίας κατά την μετάβαση της ιδιοκτησίας στα χέρια του. Να σημειώσουμε ότι οι εργαζόμενοι είχαν δεχτεί ήδη μείωση 20% επι του μισθού τους από την προηγούμενη ιδιοκτησία και ότι οι νέοι ιδιοκτήτες ανέλαβαν την εταιρεία σχεδόν τσάμπα με διαγραφή χρεών της τάξης του 70% προς το δημόσιο και πιστωτές, η οποία έγινε στο πλαίσιο του σχεδίου εξυγίανσης της.
Κατά τη διάρκεια αυτού του δίκαιου Αγώνα τους, οι απεργοί έχουν βρει απέναντι τους το Κεφάλαιο, στο πρόσωπο της νέας διοίκησης & ιδιοκτησίας του εργοστασίου, η οποία ψευδολογεί, απειλεί και συκοφαντεί από την πρώτη στιγμή τους απεργούς μέσω ανακοινώσεων, ενώ παράλληλα οργανώνει απεργοσπαστικούς μηχανισμούς σε μια προσπάθεια να υπονομεύσει την Απεργία. Κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων προχωράει στις απολύσεις του Γιάννη Φραγγίδη, προέδρου του επιχειρησιακού Σωματείου και της ΠΟΕΕΠ και του Άρη Μερκενίδη, προέδρου του Σωματείου Οδηγών – Πωλητών Β. Ελλάδας και μέλους του Γενικού Συμβουλίου του ΕΚΘ.
Παράλληλα, οι απεργοί βρίσκονται αντιμέτωποι και με το αστικό Κράτος που, από την πρώτη στιγμή, στάθηκε στο πλευρό της εργοδοσίας, εξαπολύοντας τους πραιτωριανούς του να χτυπήσουν λυσσασμένα τις απεργιακές περιφρουρήσεις και συλλαμβάνοντας συνδικαλιστές, παίζοντας δηλαδή το ρόλο του μπράβου ώστε να μπουν στο εργοστάσιο οι απεργοσπάστες.
Σε πείσμα της εργοδοσίας και της κυβέρνησης, οι απεργοί συνεχίζουν αταλάντευτα το δίκαιο αγώνα τους μέχρι τη δικαίωση τους, έχοντας τη στήριξη και την αλληλεγγύη από πλήθος οργανωμένων – κυρίως αλλά όχι μόνο- ταξικών δυνάμεων. Στήριξη και Αλληλεγγύη, η οποία όσο αυξάνεται η επίθεση και η καταστολή από την πλευρά του Κεφαλαίου και του Κράτος του τόσο ατσαλώνεται και δυναμώνει, μεταφέροντας το μήνυμα των απεργών σε όλη τη Θεσσαλονίκη, αλλά και σε πολλές πόλεις όλης της χώρας.

Σε αυτή την κατεύθυνση, συγκροτήθηκε πρόσφατα ο Πανελλαδικός Συντονισμός ταξικής αλληλεγγύης στους απεργούς της “Μαλαματίνας”, στον οποίο συμμετέχουμε πολιτικές ομάδες, συλλογικότητες και σύντροφοι – συντρόφισσες από Αθήνα, Πειραιά, Ελευσίνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Ηράκλειο, Λειβαδιά, Λάρισα, Βόλο, Αγρίνιο, Ιωάννινα, Καβάλα, Ξάνθη, Αλεξανδρούπολη.

Η υπάρχουσα συγκυρία

Όλα τα παραπάνω που λαμβάνουν χώρα στην “Μαλαματίνα”, δεν πραγματώνονται σε κάποιο ουδέτερο χώρο και χρόνο αλλά σε μια συγκύρια με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.

Η κρίση της προηγουμένης μνημονιακής δεκαετίας άφησε μεγάλες πληγές στο «κορμί» της κοινωνικής βάσης, με την τεράστια αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου -από τα κάτω προς τα πάνω- και την πλήρη αποσάθρωση της κοινωνικής συνοχής, με τις τεράστιες μειώσεις του εισοδήματος εκατομμύριων εργαζομένων και συνταξιούχων μέσα, κυρίως, από τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, όπως αυτές ήταν διαμορφωμένες μέχρι τότε, ως αποτέλεσμα χρόνιων μαχητικών και αιματοβαμμένων αγώνων από την πλευρά της εργατικής Τάξης.

Σήμερα δέκα και πλέον χρονιά μετά βιώνουμε καιρούς που η επίθεση στην Τάξη μας οξύνεται ακόμη περισσότερο, δημιουργώντας -για ακόμη μια φορά- δυσβάσταχτους όρους επιβίωσης σ’ όλο το πλέγμα της καθημερινότητας. Η κατάργηση και καταπάτηση των εργατικών και συνδικαλιστικών κεκτημένων που έχουν απομείνει ακόμα όρθια, οι απολύσεις και η επιδείνωση των όρων δουλειάς, η λίστα σφαγής -των δεκάδων νεκρών και τραυματιών- εργατών που δεν έχει τέλος (είναι πάνω από 50 τα γνωστά θανατηφόρα «ατυχήματα» μέσα στο 2022), πάνε πλάι πλάι με την ολοκληρωτική διάλυση της δημόσιας Υγείας, την σταδιακή κατάργηση, ουσιαστικά, της δημόσιας Παιδείας, την αστυνομοκρατία και την καταστολή των ταξικών και κοινωνικών αγώνων. Προσθέτουμε σε αυτά και τις ήδη υπάρχουσες αλλά και τις επερχόμενες εξωφρενικές ανατιμήσεις στο κόστος ζωής, αναμένοντας τον “χειρότερο χειμώνα από το 1942 που έρχεται” ενώ την ίδια ώρα το Κεφαλαίο, κάνοντας ακόμη μια φορά την «κρίση ευκαιρία», βλέπει τα κέρδη του να εκτινάσσονται.

Νόμος Χατζηδάκη

Ο βασικός πολιορκητικός κριός της διάρρηξης εναπομείναντων εργατικών κεκτημένων είναι ο πρόσφατος νόμος Χατζηδάκη.

Ένα νόμος «λαιμητόμος» που ήρθε και πάτησε στον αμέσως προηγούμενο αντεργατικό νόμο, εκείνον της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, που στρεφόταν ενάντια στις συνδικαλιστικές ελευθερίες και με τη σειρά του ολοκληρώνει την πιο σκληροπυρηνική νεοφιλελεύθερη φαντασίωση.

Ένας νόμος που ποινικοποιεί την συνδικαλιστική δράση και την απεργία, αφού μέσα από αυτό το νέο αντιλαϊκό-αντεργατικό ιδιώνυμο, οι απεργιακές κινητοποιήσεις, περιφρουρήσεις και παρεμβάσεις καθίστανται σε ποινικά κολάσιμες πράξεις. Δημιουργείται το «ηλεκτρονικό μητρώο συνδικαλιστικών οργανώσεων», το οποίο βάζει στο στόχαστρο του την συναδελφική άμεση δράση και τους αγωνιστές συνδικαλιστές και συνδικαλίστριες, αφού γίνεται υποχρεωτική η εγγραφή στο «μητρώο πραγματικών δικαιούχων», νομιμοποιώντας πλήρως τον κρατικό και εργοδοτικό έλεγχο στο εσωτερικό των εργατικών σωματείων.

Ένας νόμος που καθιερώνει την ηλεκτρονική ψήφο, ακυρώνοντας στην πράξη τις ζωντανές διαδικασίες της συνέλευσης με τη συναδελφική συζήτηση, ζύμωση και ανταλλαγή (πολιτικών, οργανωτικών, συνδικαλιστικών) σκεπτικών, ενώ σε επιχειρήσεις που η λειτουργία τους κρίνεται από αυτούς ως «κρίσιμη για το κοινωνικό σύνολο», θα είναι υποχρεωτικό να εργάζεται ως προσωπικό ασφαλείας τουλάχιστον το 40% των εργαζομένων. Θεσμοθετείται δηλαδή ουσιαστικά ένας απεργοσπαστικός μηχανισμός για το εκ των προτέρων χτύπημα των απεργιών.

Παράλληλα, καταργεί στην ουσία του το κατοχυρωμένο δικαίωμα στο 8ωρο, δίνοντας τη δυνατότητα εφαρμογής της 10ωρης εργασίας, μετά από συμφωνία εργοδότη και εργαζόμενου, χωρίς πρόσθετες αμοιβές, αλλά είτε μειώνοντας τις αντίστοιχες ώρες εργασίας στο μέλλον, είτε με ρεπό ή πρόσθετη άδεια ως αντάλλαγμα. Στην ουσία δίνει στην εργοδοσία τη δυνατότητα, μέσω του εκβιασμού, να ελαστικοποιήσει την εργασιακή σχέση, με βάση μόνο τα συμφέροντα της και φυσικά σε βάρος εκείνων των εργαζομένων.

Mε μια σειρά άρθρων, οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες εξωθούνται στη σύναψη ατομικών συμβάσεων, με εκβιαστικά μέσα για την “ευελιξία και τη διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου εργασίας”. Αντικαθίσταται η Επιθεώρηση Εργασίας ως αποδέκτης των εργασιακών διεκδικήσεων με ένα Ν.Π.Ι.Δ. (Οργανισμός Μεσολάβησης και Διαιτησίας). Επέρχεται η ολοκληρωτική κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, απλοποιώντας τη διαδικασία ένταξης των επιχειρήσεων σε αυτές που εμπίπτουν στην “κατηγορία μη κυριακάτικης αργίας”.

Τέλος, νομιμοποιούνται οι απλήρωτες υπερωρίες αφού αυξάνονται σε 150 για όλους τους κλάδους με ταυτόχρονη κατάργηση της πληρωμής τους, ενώ ο εργοδοτικός έλεγχος πάνω στον κάθε εργαζόμενο και εργαζόμενη γίνεται καθεστώς. Στην πραγματικότητα, το νομοσχέδιο Χατζηδάκη έρχεται να θεσμοθετήσει μια σειρά από υπάρχουσες εργοδοτικές αυθαιρεσίες (που αφορούν τον πάτο της εργασιακής πυραμίδας), προς όφελος του Κεφαλαίου βυθίζοντας ακόμα περισσοτέρους εργαζόμενους, τώρα και με το νόμο, στην ανέχεια και τη φτώχεια που επιφέρει η επισφάλεια, μετατρέποντας έτσι -μέσα σε συνθήκες καλπάζουσας ανεργίας- τον καθένα και καθεμία από εμάς σε έρμαιο των ορέξεων του αφεντικού του.

Μαλαματίνα, Cosco, Efood, Λαρκο, ΒΦΛ, Πετρέλαια Καβάλας…

Νόμος είναι το Δίκιο του Εργάτη, έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα ναι πάντα!

Μπροστά στο ασφυκτικό παρόν και στο ζοφερό και ακόμα πιο δυσοίωνο μέλλον που μας επιφυλάσσεται, με τα σύννεφα του ιμπεριαλιστικού Πολέμου να πυκνώνουν όλο και περισσότερο πάνω από τα κεφάλια μας, σ’ αυτή την περίοδο της εντεινόμενης όξυνσης της καπιταλιστικής Κρίσης, της βαθιάς κοινωνικής ήττας και της παρατεινόμενης κινηματικής άμπωτης, ο αγώνας των εργατών στη «Μαλαματίνα» μόνο μάταιος δεν είναι.

Οι απεργοί, παρά τους δυσμενείς όρους και τις εις βάρος τους συνθήκες, δίνουν μια “δύσκολη αλλά ωραία” μάχη όχι μονάχα για τους εαυτούς τους, τα παδιά τους και τους δικούς τους ανθρώπους, αλλά για το σύνολο της Εργατικής Τάξης, Μια “δύσκολη αλλά ωραία” μάχη, με πρωμετωπίδα το διαχρονικά δίκαιο προλεταριακό πρόταγμα: ο μονός χαμένος Αγώνας είναι αυτός που δεν δίνεται.

Με πείσμα και με αυταπάρνηση και έχοντας στο πλευρό τους -απέναντι στην εργοδοτική εκδικητικότητα, την κρατική καταστολή και την αργυρώνητη προπαγάνδα των καθεστωτικών ΜΜΕ- μονάχα την ταξική Αλληλεγγύη , οι αγωνιζόμενοι εργάτες ορθώνουν το ανάστημα τους απέναντι σε έναν εχθρό που φαντάζει ανίκητος, απέναντι στις απειλές τις εργοδοσίας, τους ξυλοδαρμούς και τα χημικά, τις προσαγωγές και τις συλλήψεις από τους μπάτσους.

Μια ταξική Αλληλεγγύη που εκφράζεται αδιάκοπα και πλατιά, όχι μόνο με τη συμμετοχή στις απεργιακές φρουρές στην πύλη του εργοστασίου και τις συναδελφικές στάσεις εργασίας σε άλλους κλάδους, τις διαδηλώσεις στο κέντρο και τις συνοικίες της Σαλονίκης, τις συγκεντρώσεις, τις κινήσεις συμπαράστασης και τις εκδηλώσεις αντιπληροφόρησης σε διάφορες πόλεις αλλά και με την οικονομική ενίσχυση του απεργιακού Ταμείου του Σωματείου [1].

Ο Αγώνας στη “Μαλαματίνα”, μαζί μ΄εκείνους σε e-Food, Cosco, Λάρκο, ΒΦΛ & Πετρέλαια Καβάλας (και όχι μόνο), αποτελούν ένα φωτεινό μονοπάτι για την Τάξη μας και κρατάνε -μέσα σ’ αυτούς τους ζοφερούς καιρούς- τη φλόγα της ταξικής πάλης αναμμένη. Αγώνες που τείνουν να ξεφεύγουν από τα στενά συντεχνιακά πλαίσια, να ξεπερνούν το χαρακτήρα μιας (ακόμη) δίκαιης μάχης για την επιβίωση και να παίρνουν τον χαρακτήρα της ανοιχτής ταξικής συγκρουσης. Μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι γύρω από αυτούς τους αγώνες συσπειρώνονται αγωνιστές & αγωνίστριες από -φαινομενικά ή μη- διαφορετικά πολιτικά μετερίζια, αλλά όπως γράφαμε με αφορμή τον Αγώνα στην Efood

[…] υπάρχουν στιγμές που αυτά που ενώνουν, μπορούν και είναι –στην πράξη- περισσότερα από αυτά -που στη θεωρία- χωρίζουν και πως η Οργάνωση στη Βάση και η Ενότητα στη Δράση δεν αποτελούν (αναγκαστικά) αφηρημένες έννοιες αλλά μια έμπρακτη μέθοδο και πρόταση Αγώνα για την υπεράσπιση των ταξικών συμφερόντων και των λαϊκών αναγκών, που προωθείται και κατακτιέται μονάχα μέσα στην πραγματική ζωή, μέσα στο καμίνι της ταξικής πάλης, και όχι μέσα στα πειραματικά εργαστήρια και  τους δοκιμαστικούς σωλήνες της “ιδεολογικής-πολιτικής ορθότητας, στεγανότητας και καθαρότητας” […] [2]

Κλείνοντας αυτή τη σύντομη εισήγηση μας, επαναλαμβάνουμε λοιπόν ότι ο Αγώνας στη Μαλαματινα μόνο παράδειγμα μπορεί να αποτελέσει τόσο για τα υπάρχοντα μέτωπα με το Κεφάλαιο και το Κράτος του όσο και για εκείνα που επίκειται να ανοίξουν. Παράδειγμα για τη δημιουργία επιτέλους ενός μαχητικού διεκδικητικού κινήματος -δίχως καθεστωτικές λογικές ενός (αλήστου μνήμης…) πασοκικού εργατοπατερισμού και πολιτικάντικους-συνδικαλιστικούς τακτικισμούς και ηγεμονισμούς- που θα καταφέρει να υψώθει ως ανάχωμα απέναντι στο ακατάπαυστο κύμα ακρίβειας, την υποτίμηση της εργασιακής μας δύναμης, τη διάλυση της δημόσιας Υγείας και Παιδείας, την ολοένα μεγαλύτερη υποδούλωση ανθρώπων και περιβάλλοντος στα κεφαλαιο-κρατικά-ιμπεριαλιστικά δεσμά.

Ένα αγωνιστικό παράδειγμα για τη συγκρότηση ενός κινήματος που θα θέσει άμεσα το ζήτημα της ουσιαστικής αύξησης του εργατικού-λαϊκού εισοδήματος, την ύπαρξη ισχυρών συλλογικών συμβάσεων εργασίας σε όλους τους χώρους δουλειας, την κατάργηση του νόμου – “λαιμητόμου” Χατζηδακη και τη μείωση των τιμών του κόστους ενέργειας και των προϊόντων πρώτης ανάγκης.

Για να κάνουμε αυτή τη φορά εμείς την Κρίση «ευκαιρία». Μια ευκαιρία για να βάλουμε τα εργατικά συμφέροντα μπροστά, ώστε όχι μόνο να αναχαιτίσουμε την επίθεση του Κεφαλαίου και του Κράτους του αλλά για να περάσουμε στην αντεπίθεση.

Από το Καλοχώρι Θεσσαλονίκης και την Καβάλα μέχρι το λιμάνι του Πειραιά και τους δρόμους της αθηναϊκής μητρόπολης, το οργανωμένο προλεταριάτο με υψωμένες γροθιές βροντοφωνάζει ότι «Νόμος είναι το Δίκιο του Εργάτη, έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα ναι πάντα» και δείχνει το δρόμο στο σύνολο της ντόπιας και μεταναστευτικής Εργατικής Τάξης, της Τάξης που ζει, εργάζεται και πεθαίνει, βιώνοντας στο πετσί της το ακατάπαυστο ανέβασμα των στροφών της κρεατομηχανής του κεφαλαιοκρατικού κάτεργου και του ιμπεριαλιστικού σφαγείου.

Ελπίζουμε, με τη συμβολή των απεργών και των αλληλέγγυων από τη Σαλονίκη της προσφυγιάς και των αιματοβαμμένων ταξικών – κοινωνικών Αγώνων που σημάδεψαν ανεξίτηλα την Ιστορία αυτού του τόπου, η αποψινή εκδήλωση να συμβάλει σ’ αυτήν την κατεύθυνση, στην κατεύθυνση της Οργάνωσης στη Βάση και της Ενότητας στη Δράση, για τον Αγώνα της Τάξης μας ενάντια στην Τάξη τους, ώστε η μοιρολατρία και η ηττοπάθεια ν’ αποτελέσουν παρελθόν, ώστε το παρόν και το μέλλον μας να γραφτεί από εμάς τους ίδιους, τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες που κινούν μέσα στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς τον κεφαλαιο-κρατικό κόσμο που διαιωνίζεται και τρέφεται από τις ίδιες μας τις σάρκες.

Σημειώσεις:

[1] Τραπεζικός Λογαριασμός για την οικονομική Ενίσχυση του απεργιακού Ταμείου του Σωματείου εργατοϋπαλλήλων οινοποιίας “Μαλαματίνα”:

ΙΒΑΝ: GR10 0110 8390 0000 8390 0230 513

[2] Απόσπασμα από “Σκέψεις & Συμπεράσματα, Διδάγματα & Προοπτικές από (και για) το νικηφόρο Aγώνα στην efood”. Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ) [Αθήνα. Οχτώβρης 2021]. Ολόκληρο το κείμενο (όπως και το σύνολο του υλικού της ΚτΒ) διαθέσιμο στο prolprot.espivblogs.net

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)
Αθήνα, Νοέμβρης 2022

Μικροφωνική – Συγκέντρωση Αντιπληροφόρησης & Αλληλεγγύης στους απεργούς της “Μαλαματίνα”

ΣΑΒΒΑΤΟ 5 ΝΟΕΜΒΡΗ – 13.00 – ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ

“… η μάχη στην Μαλαματίνα συνεχίζει να κρατάει την φωτιά της ταξικής πάλης αναμμένη μέσα στην πυριτιδαποθήκη της ακρίβειας, της φθηνής εργασίας, της ανεργίας, των περικοπών σε Υγεία και Παιδεία, της αστυνομοκρατίας, της λεηλασίας του περιβάλλοντος, της πολεμικής προετοιμασίας.”

Ενάντια στις απολύσεις, τις ατομικές συμβάσεις εργασίας, την παρανομιμοποίηση της απεργίας και των σωματείων, την κρατική καταστολή…

Η ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΣΤΗΝ ΜΑΛΑΜΑΤΙΝΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΝΙΚΗ ΟΛΩΝ ΜΑΣ!

ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΤΗΣ «ΜΑΛΑΜΑΤΙΝΑ»:

“Από το Καλοχώρι των εργοστασίων, των διυλιστηρίων, των αποθηκών, από το απεργιακό μπλόκο των εργαζομένων στη Μαλαματίνα, από το εργοστάσιο που έχουμε λιώσει τις ζωές μας και που τους τελευταίους μήνες έχουν διώξει 17 από εμάς, από εκεί που μερικές δεκάδες εργαζομένων έχουν να πληρωθούν εδώ και τρεις μήνες διεκδικώντας την επιστροφή των συναδέλφων τους στη δουλειά για να μπορέσουν να ζήσουν τις οικογένειές τους.

Από το μέρος που η αστυνομία έχει κατασκηνώσει για να βάζει μέσα απεργοσπάστες λειτουργώντας σαν ιδιωτική σεκιούριτι, από το μέρος που έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο ματωμένο τεραίν με ανθρώπους πεταμένους στο δρόμο κυριολεκτικά και μεταφορικά, από το μέρος που μαθαίνουμε να μην σπάμε μέσα μας ακόμα κι όταν σπάσουν τις αλυσίδες μας.

Δε θα σας περιγράψουμε τίποτα άλλο, τα ίδια ζούμε, στο ίδιο καζάνι βράζουμε: Η ανεργία, η αφραγκία, η αστυνομοκρατία, τα μεροκάματα του τρόμου, η Χρυσή Αυγή, οι εξώσεις και οι πλειστηριασμοί, έχουν γίνει ήδη στίχοι που τραγουδιούνται από τα χείλη εκατομμυρίων νέων ανθρώπων.

Με τα ΜΜΕ όμως να θάβουν ή να παραποιούν τον αγώνα μας, είναι για εμάς πολύ σημαντικό να ακουστεί και η δικιά μας φωνή σε αυτούς και αυτές που θέλουμε και πρέπει να συναντηθούμε, σε αυτούς και αυτές που έρχονται να αντιμετωπίσουν συνθήκες εργασίας ακόμα πιο εντατικοποιημένες, ακόμα πιο επισφαλείς, με ακόμα πιο χαμηλά μεροκάματα.

Θέλουμε να τονίσουμε μονάχα το εξής: Χωρίς την αλληλεγγύη πολλών από εσάς, δεν θα αντέχαμε τόσο καιρό, δεν θα ήμασταν απολύτως σίγουροι πως θα αντέξουμε κι άλλο. Για όσο χρειαστεί, ως το τέλος, ως την δικαίωσή μας, όσα δακρυγόνα κι αν μας ρίξουν, όσες φορές κι αν μας συλλάβουν.

Για αυτό σας λέμε κάθε φορά που πάει να σας πάρει από κάτω, να θυμάστε πως η αλληλεγγύη είναι το πρώτο και το τελευταίο μας καταφύγιο, μία ανεξάντλητη πηγή δύναμης. Να θυμάστε πάντα πως ότι έχουμε είναι ο ένας τον άλλον, πως ότι έχουμε είμαστε εμείς. Και για αυτό μαζί πρέπει να προσπαθήσουμε έτσι ώστε να σταματήσει ο πόνος των φτωχών να γίνεται η τέχνη των αστών. Μαζί πρέπει να προσπαθήσουμε έτσι ώστε ο πόνος μας να γίνει η δύναμή μας, να γίνει ο φόβος τους.

Αδέρφια και παιδιά μας: Να γίνει κοινό μας στοίχημα, η συνάντησή μας στους δρόμους, στον αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο που δε θα δουλεύουμε για ψίχουλα, που δε θα βρισκόμαστε στις ουρές της ανεργίας όποτε καπνίσει στα αφεντικά μας, που θα πηγαίνουμε στη δουλειά με ψηλά το κεφάλι.

Για να έρθει η στιγμή που θα τραγουδάμε πως υπήρξε μια θλιβερή εποχή που τ’ αφεντικά μας γελούσανε με τα όνειρά μας. Να το θυμάστε παιδιά και αδέρφια μας, να το θυμόμαστε όλοι: «Μια μέρα θα γίνουνε όλα δικά μας».”

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΤΗΣ ΜΑΛΑΜΑΤΙΝΑ

Η ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΝΙΚΗ ΟΛΩΝ ΜΑΣ

ΟΛΟΙ, ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 9 ΝΟΕΜΒΡΗ

Συντονισμός ταξικής αλληλεγγύης στους απεργούς της ‘Μαλαματίνα’ από Αθήνα – Πειραιά

Αφίσα του Πανελλαδικού Συντονισμού ταξικής αλληλεγγύης στους απεργούς της “Μαλαματίνα” που τυπώθηκε και κολλιέται από συντρόφισσες και συντρόφους σε Αθήνα, Πειραιά, Ελευσίνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Ηράκλειο, Λειβαδιά, Λάρισα, Βόλο, Αγρίνιο, Ιωάννινα, Καβάλα, Ξάνθη, Αλεξανδρούπολη.

Μετά τους αγώνες σε e-Food, Cosco, Λάρκο, Πετρέλαια Καβάλας…

… H μάχη στη Μαλαματίνα συνεχίζει να κρατάει τη φωτιά της ταξικής πάλης αναμμένη μέσα στην πυριτιδαποθήκη της ακρίβειας, της φτηνής εργασίας, της ανεργίας, των περικοπών σε Υγεία και Παιδεία, της αστυνομοκρατίας, της λεηλασίας του περιβάλλοντος, της πολεμικής προετοιμασίας.

Ενάντια στις απολύσεις, τις ατομικές συμβάσεις εργασίας, την παρανομοποίηση της απεργίας και των σωματείων, την κρατική καταστολή…

Η ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΣΤΗΝ ΜΑΛΑΜΑΤΙΝΑ, ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΝΙΚΗ ΟΛΩΝ ΜΑΣ!

«Τι ‘ναι στ’ αλήθεια πια σημαντικό να ελπίζεις,
κάτι να ζεις γι’ αυτό και κάτι να πεθάνεις;
Πάλλεται η φλέβα μιας ζωής που σε προσμένει
κι ο πεισματάρης φόβος σκύβει το κεφάλι.
Γι’ αυτούς που χτίζουνε τον κόσμο, ποτέ δεν είναι αργά.»

Υπεραστικοί

Εκδήλωση για τον αγώνα των απεργών της «Μαλαματίνας»

-Εισήγηση από την Κίνηση της Βιολέττας [ΚτΒ]

-Συζήτηση με μέλη του εργοστασιακού Σωματείου “Μαλαματίνα”

-Παρέμβαση αλληλέγγυων από Θεσσαλονίκη.

Το Σάββατο 5 Νοέμβρη 2022

ώρα 18:00 στο Red n’ Noir (Δροσοπούλου 52, Κυψέλη).

*Όλο το κέρδος από το βιβλιοπωλείο του Σαββάτου 5 Νοέμβρη θα διατεθεί στην στήριξη του απεργιακού αγώνα.

**Το μπαζάρ βιβλίου για την οικονομική στήριξη του απεργιακού αγώνα θα ξεκινήσει από τις 13:00.

**Μετά την κουβέντα θα ακολουθήσει Touba Libre Party (σε Touba free παραλλαγή).

Ρώμη, Αύγουστος 2002: Ο Π. Περσικέτι κατά τη διάρκεια της άφιξής του ως “λάφυρο” στην Ιταλία του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, μετά τη σύλληψη και την έκδοσή του από τη Γαλλία του Νικολά Σαρκοζί.

Αναδημοσίευση κειμένου που περιλαμβάνεται στο 11ο τεύχος (9/2022) της εφημερίδας Ζερμινάλ που εκδίδεται στην Πάτρα από την αναρχική ομάδα Δυσήνιος Ίππος

H Μάχη της Μνήμης ενάντια στη Λήθη της σύγχρονης “Ιεράς Εξέτασης της Ιστορίας”.

Με αφορμή την καφκική δίωξη & ομηρία από το ιταλικό Κράτος του κομμουνιστή ιστορικού ερευνητή Πάολο Περσικέτι.

Αφιερώνεται στη Μνήμη ενός ξεχωριστού προλετάριου, σεμνού κομμουνιστή και παντοτινού αντάρτη, του Salvatore Ricciardi που έφυγε από τη ζωή -έπειτα από ένα μήνα νοσηλείας- στις 9/4/2020 στη γενέτειρα του Ρώμη, έπειτα από τον βαρύτατο τραυματισμό του, μετά την πτώση του από μεγάλο ύψος, καθώς σκαρφάλωνε ψηλά, στα ογδόντα του -εν μέσω πανδημίας και καραντίνας- για να κρεμάσει πανό αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους και εξεγερμένους και τις αγωνιζόμενες και εξεγερμένες, κρατούμενους και κρατούμενες των ιταλικών φυλακών…

Αντί προλόγου

[…] Να! όλα τα επειχειρήματα ενός περιπετιώδικου μυθιστορήματος πολιτικής φαντασίας δείχνουν τη θέληση του μην κοιτάς για να μη δεις και διαφθείρουν ως το μεδούλι τους ανθρώπους και την ικανότητα τους να σκέφτονται λογικά. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο που να αλλοτριώνει την ικανότητα του πνεύματος από το να ζει και να κρίνει ένα φαινόμενο -μια διαδικασία, ένα γεγονός- από σκοπιά δαιμονιακή και μυστηριώδικη, συνδέοντας το μ’ ένα κόσμο γιομάτο τέρατα, όπου ενεργούν μυστηριώδικες δυνάμεις, που ξεφεύγουν από την αντίληψη, που κινούνται στο βασίλειο του ασύλληπτου και άπιαστου […] [1]

[…] Την επίσημη ιστορία τη γράφουν πάντοτε οι νικητές. Τη γράφουν, τη μεταδίδουν και τη διηγούνται, παραποιώντας και διαστρεβλώνοντας με βάση τα πολιτικά συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης. Αυτό συνέβη και με την ιστορία του κύκλου αγώνων των δεκαετιών 1970-80. Η παραποίηση και η διαστρέβλωση ακολουθούνε δυο συγκεκριμένες κατευθυντήριες γραμμές: τον απολογητικό εγκωμιασμό του νικητή και τη δαιμονοποίηση του εχθρού. Ο νικητής παρουσιάζεται σαν ένας ήρωας και ένας πρωταθλητής της δημοκρατίας, ο εχθρός ως ένας αποκρουστικός τρομοκράτης που στερείται οποιασδήποτε νομιμοποίησης. Ο βαθμός της έντασης της απολογίας του νικητή και της απαξίας για τον εχθρό εξαρτάται από το επίπεδο στο οποίο έχει φτάσει η αναμέτρηση και η σύγκρουση. Στην περίπτωση μιας αναμέτρησης και μιας ένοπλης σύγκρουσης, όπου το διακύβευμα είναι η ίδια η πολιτική εξουσία, είναι ξεκάθαρο ότι η απαξία και η απονομιμοποίηση του εχθρού αγγίζουν το υψηλότερο δυνατό επίπεδο. Αυτή ακριβώς είναι και η δική μας περίπτωση.

Η ιστορική αλήθεια που δεν γίνεται αποδεκτή και θάβεται ή διαστρεβλώνεται μέσω συνωμοσιολογικών και κατασκοπευτικών αναπαραστάσεων είναι πάρα πολύ απλή⸱ στην Ιταλία, και όχι μόνο στην Ιταλία, από τα τέλη της δεκαετίας του ‘60 ως τις αρχές εκείνης του ’80, υπήρξε μια κοινωνική και ταξική σύγκρουση, η οποία διεξήχθη και με τα όπλα. Μια ένοπλη σύγκρουση που έθετε στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας, μια επαναστατική απόπειρα που στόχευε στην ανατροπή του καπιταλιστικού κράτους και την οικοδόμηση μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας, μιας κοινωνίας χωρίς τάξεις, χωρίς εκμεταλλευτές και εκμετελλευόμενους, μια κοινωνία μέσα στην οποία όλοι συμμετέχουν στην κοινωνική παραγωγή και διανομή του πλούτου, όπου ο σκοπός της εργασίας δεν είναι το κέρδος των λίγων και η εκμετάλλευση των εργαζομένων αλλά η κοινωνική ευημερία του λαού. Αυτή η ένοπλη σύγκρουση διεξήχθη με τις μεθόδους του αντάρτικου πόλης και στη χώρα μας έλαβε τις διαστάσεις ενός εμφυλίου πολέμου χαμηλής έντασης. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο υπήρξαν πάρα πολλοί νεκροί, τραυματίες και φυλακισμένοι και από τις δυο πλευρές. Δεν επρόκειτο για ανυπεράσπιστα θύματα αλλά για μαχόμενους που έπεσαν, τραυματίστηκαν και αιχμαλωτίστηκαν κατά τη διάρκεια των μαχών. Από τη μια πλευρά, είναι οι πεσόντες των δυνάμεων που, υπό διάφορες ιδιότητες, πολεμούσαν στην πρώτη γραμμή για την υπεράσπιση αυτού του κράτους. Από την άλλη πλευρά, οι πεσόντες των επαναστατικών δυνάμεων που μάχονταν για να το ανατρέψουν. Τα μοναδικά αθώα θύματα ήταν εκείνα των σφαγών του κράτους, από τη σφαγή της πλατείας Φοντάνα μέχρι τη σφαγή στο σταθμό της Μπολόνιας. Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια που θάβεται με τη λογοκρισία, τη λήθη και τα ψέματα. Όλα αυτά, παρά τα στατιστικά στοιχεία που είχαν δημοσιοποιηθεί από το Υπουργείο Εσωτερικών τον Δεκέμβρη του 1979 και στα οποία δηλωνόταν ότι κατά τη διάρκεια της δεκαετίας 1969-79 πραγματοποιήθηκαν 12.000 ένοπλες ενέργειες, έδρασαν γύρω στις 100 μαχόμενες επαναστατικές ομάδες, ενώ υπήρξαν 6.000 πολιτικοί κρατούμενοι και εκατοντάδες νεκροί και τραυματίες. Επίσης, μονάχα κατά τη διάρκεια του 1976 καταγράφηκαν 430 αποδράσεις από τις φυλακές, πολλές από τις οποίες με το όπλο στο χέρι και την ένοπλη υποστήριξη από έξω.

Μέσα σε αυτό το ιστορικό και πολιτικό πλαίσιο εντάσσεται η Καμπάνια της Άνοιξης των Ερυθρών Ταξιαρχιών, η απαγωγή και η θανάτωση του προέδρου της Χριστιανοδημοκρατίας Άλντο Μόρο […][2]

“Όποιος απαγάγει το παρελθόν κρατάει σε ομηρία το μέλλον”

Όπως διαχρονικά έχει διαπιστωθεί, σε κάθε καιρό και κάθε τόπο, η Εξουσία του Κεφαλαίου και του Κράτους του, με ή χωρίς δημοκρατική προβιά, περιφρουρεί τα συμφέροντα της ενάντια “στις επικίνδυνες Τάξεις, τον εχθρό λαό και τους υποκινητές τους”, όχι μονάχα με το αστυνομικό κνούτο, τα κελιά των φυλακών και την άσκηση απροκάλυπτης τρομοκρατίας από τα ένστολα (και μη) τάγματα εφόδου, αλλά σε -βάθος χρόνου και μακροπρόθεσμα- θωρακίζεται και διαιωνίζεται με τη “διχαλωτή γλώσσα και την αργυρώνητη πένα των αυλικών της”.

Η Ιταλία των τελευταίων δεκαετιών, η γειτονική χώρα όπου -από τον Μάη του ‘68, το θερμό εργατικό φθινόπωρο του ‘69 και επί σχεδόν μια εικοσαετία- έλαβε χώρα η τελευταία μαζική και μακρόχρονη, οργανωμένη και ένοπλη απόπειρα για την προλεταριακή Έφοδο στον Ουρανό στην καρδιά της “ψυχροπολεμικής” δυτικής Ευρώπης του 20ου αιώνα, αποτελεί -αν μη τι άλλο- ένα κυριολεκτικό εργαστήριο όχι μονάχα της “αντι”τρομοκρατίας (με τις υπερεξουσίες των αστυνομικοδικαστικών μηχανισμών, το εξοντωτικό καθεστώς εξαίρεσης και τις ειδικές συνθήκες κράτησης των πολιτικών κρατούμενων του) αλλά και του ιστορικού αναθεωρητισμού. Ένας αντιδρ-αστικός αναθεωρητισμός που καλλιεργείται και συντηρείται μέσα από τα συνωμοσιολογικά και κατασκοσκοπευτικά ιδεολογήματα με τα οποία έκανε και εξακολουθεί να κάνει καριέρα ένας ολόκληρος εσμός δεξιών, κεντρώων και “αριστερών” πολιτικών, δικαστών, δημοσιογράφων, “στοχαστών και διανοούμενων”, δημοσιολόγων απολογητών και άγρυπνων φρουρών αυτού του αυτοαποκαλούμενου “δημοκρατικού” καταπιεστικού – εκμεταλλευτικού καθεστώτος.

Ένας αντιδρ-αστικός αναθεωρητισμός που εκκίνησε και εξελίσσεται μέσα από πολύχρονες και πολύπλευρες επιχειρήσεις ψυχολογικού πολέμου, οι οποίες και συναποτελούν μια κυριολεκτική φάμπρικα παραγωγής ψεμμάτων και διαστρεβλώσεων, λασπολογιών και παραποιήσεων, όπου με όχημα την ιστορική παραχάραξη εξ’ αρχής στόχευσε (και σ’ ένα μεγάλο βαθμό πέτυχε) “ν’ ακρωτηριάσει τις μελλοντικές γενιές επίδοξων “ταραξιών και διασαλευτών της Τάξης που βασιλεύει αλλά δεν κυβερνά”, φτάνοντας (μετά από χρόνια) μέχρι και να τους δολοφονεί και πάλι στους δρόμους (όπως εκείνο τον καυτό Ιούλη του 2001 στη Γένοβα.)” [3].

Ένα χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της σύγχρονης “Ιεράς Εξέτασης της Ιστορίας” αποτελεί η καφκική δίωξη και ομηρία που βιώνει από το καλοκαίρι του 2021 μέχρι και σήμερα ο σύντροφος Paolo Persichetti. Είχαν προηγηθεί δυο ακόμα (από τα πολλά) επεισόδια αυτού του άσβεστου ρεβανσισμού, με την παράτυπη σύλληψη και έκδοση τον Γενάρη του 2019 του πολιτικού πρόσφυγα και συγγραφέα Cesare Battisti από τη Βολιβία στην Ιταλία, όπου και βρίσκεται έγκλειστος σε φυλακή υψίστης ασφαλείας, αλλά και με την κατασταλτική επιχείρηση “Κόκκινες Σκιές” τον Απρίλη του 2021 στη Γαλλία, στο στόχαστρο της οποίας βρέθηκαν έπειτα από το αίτημα έκδοσης τους στην Ιταλία, άλλοι δέκα πολιτικοί πρόσφυγες, αγωνιστές και αγωνίστριες, μέλη επαναστατικών οργανώσεων των δεκαετιών του 1970-80 (Giovanni Alimonti, Luigi Bergamin, Enzo Calvitti, Roberta Cappelli, Maurizio Di Marzio, Marina Petrella, Giorgio Pietrostefani, Sergio Tornanghi, Narciso Manenti και Raffaele Ventura). [4]

Ο βίος και η πολιτεία του 60χρονου Π. Περσικέτι φανερώνει πολλά για τους λόγους για τους οποίους βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα της “αστυνομίας της Ιστορίας”, κατηγορούμενος εν πολλοίς για το “αμάρτημα” της αναζήτησης, παράθεσης και αποκατάστασης της ιστορικής αλήθειας.

Προερχόμενος από μια εργατική κομμουνιστική οικογένεια της ιταλικής πρωτεύουσας, έπειτα από το πέρασμα του από τον πολιτικό χώρο της Εργατικής Αυτονομίας, το 1984 θα ενταχθεί στις Κόκκινες Ταξιαρχίες – Ένωση Μαχόμενων Κομμουνιστών [BR – UCC] [5]. Θα συλληφθεί το 1987 κι έπειτα από μια πρωτόδικη αθώωση και μια ερήμην καταδίκη στο εφετείο, θα ζήσει (όπως και πολλές δεκάδες άλλοι διωκόμενοι και διωκόμενες) την πολιτική προσφυγιά στη Γαλλία, όπου θα δραστηριοποιηθεί ως ανεξάρτητος ιστορικός ερευνητής και θα διδάξει Πολιτική Κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο του Παρισίου VII.

Ένεργο μέλος της κοινότητας των πολιτικών προσφύγων και του κινήματος για Αμνηστία, τον Αύγουστο του 2002 θα εκδοθεί στην Ιταλία του Μπερλουσκόνι από την Γαλλία του Σαρκοζί, χαρακτηριζόμενος από τα καθεστωτικά ΜΜΕ ως “το πρώτο ζωντανό παράδειγμα ενταφιασμού του δόγματος Μιτεράν”, με το οποίο αναγνωριζόταν -ως τότε από το γαλλικό Κράτος- η πολιτική φύση των αδικημάτων για τα οποία είχαν καταδικαστεί οι διωκόμενοι αγωνιστές και αγωνίστριες, απορρίπτοντας τα αιτήματα για έκδοση τους στην Ιταλία.

Μετά την απέλαση του από τη Γαλλία θα εκτίσει μακρόχρονη ποινή κάθειρξης στις ιταλικές φυλακές και μετά την αποφυλάκιση του θα αφιερωθεί εξ’ ολοκλήρου στην ανεξάρτητη ιστορική έρευνα για το “παρελθόν που δεν περνάει”, κυρίως μέσα από την προσωπική ιστοσελίδα του insorgenze.net (την οποία και ανανεώνει με αναρτήσεις του ως σήμερα) αλλά και με τη συγγραφή άρθρων σε εφημερίδες και άλλα έντυπα. Διόλου τυχαία, στον υπότιτλο της ιστοσελίδας του, αναγράφεται η προτροπή του Paul Klee: Μην αφήσεις τη σπίθα να σβήσει εντελώς από το νόμο…

Βασικό και πολύτιμο καρπό αυτής της κοπιαστικής και πολύχρονης ερευνητικής δουλειάς θ’ αποτελέσει ο πρώτος τόμος της έρευνας που κυκλοφόρησε στη Ρώμη το 2017 από τις εκδόσεις Derive Approdi με τίτλο Κόκκινες Ταξιαρχίες. Από τα εργοστάσια στην “καμπάνια της άνοιξης”, την οποία και έφερε σε πέρας και συνυπέγραψε μαζί με τον Marco Clementi και την Elisa Santalena. Ένα μνημειώδες έργο ιστορικής αναδρομής της Οργάνωσης της οποίας υπήρξε μέλος, με το οποίο -μέσα από ατράνταχτα στοιχεία και ντοκουμέντα- αποκαθηλώνεται ολόκληρη η συνωμοσιολογική – κατασκοπευτική ιδεολογία της αστικής ιστοριογραφίας. Ένα έργο που έστρεψε επάνω του με μένος το “ενδιαφέρον” των “αντι”-τρομοκρατών και των “χωροφυλάκων της Μνήμης”…  

[…] Τον Ιούνη του 2021, η Αστυνομία πρόληψης [Polizia di prevenzione], η Ασφάλεια προστασίας πολιτεύματος [DIGOS] και η ταχυδρομική Αστυνομία [Polizia postale] εισέβαλαν στην κατοικία του, κατάσχοντας ολόκληρο το αρχείο του και τα ντοκουμέντα που είχε συλλέξει έπειτα από χρόνια ερευνών.  Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα, ο συγγραφέας βρίσκεται αντιμέτωπος μ’ ένα κουβάρι από κατηγορίες που με το πέρασμα του χρόνου η μια αντικαθιστά την άλλη.

Η παρούσα έκδοση διηγείται αυτό το μακρόσυρτο κυνήγι του “αδικήματος της έρευνας” και καταγγέλλει την ύπαρξη ενός αστυνομικού μηχανισμού που απασχολείται με την ιστορία, ο οποίος -όπως σε ένα οργουελικό σενάριο- ανακηρύσσεται σε υπουργείο αλήθειας, υπαγορεύοντας το παρελθόν, περιφράζοντας τα ζητήματα, φιλτράροντας τα περιεχόμενα. Η ανέφικτη αλήθεια για την υπόθεση Μόρο αποκαλύπτει τον τρόπο με τον οποίο το να καταπιάνεσαι με την ιστορία μπορεί να μετατραπεί σε αδίκημα […] [6]

Περισσότερο από ένα χρόνο έπειτα από την έναρξη αυτής της καφκικής δίωξης, οι προσχηματικές “έρευνες των αρχών” συνεχίζονται, ο Πάολο -μαζί με την οικογένεια του- εξακολουθεί να βιώνει αυτό το ιδιότυπο καθεστώς ομηρίας, με το αρχείο του να βρίσκεται ακόμα στα χέρια των απηνών διωκτών του, με κύριο στόχο την παρεμπόδιση της ιστορικής έρευνας του, μέσα από την οποία έχει καταφέρει να ρίξει “σταγόνες αλήθειας στη στοιχειωμένη πόλη”, μέσα στον ανιστόρητο ωκεανό των καθεστωτικών ψεμμάτων που υπηρετούν αέναα τη Λήθη…

Αντί επιλόγου

[…] οι δημοσιογράφοι ρωτάνε τον κομμουνιστή που ίσως όσο κανέναν άλλον δεν θυμούνται με τόσο δίκαιο τρόμο οι αστοί στην Ιταλία του ύστερου 20ου αιώνα: “Μέχρι τώρα βίωσες τη φυλακή και τη διάλυση της μνήμης. Αν ένας κακός άγγελος σου προσέφερε σε ένα πιάτο ελευθερία και λήθη και σε ένα άλλο φυλακή και μνήμη, ποιο θα προτιμούσες;”. Και εκείνος, όπως και τόσοι άλλοι πριν αλλά και μετά απ’ αυτόν, ακόμα και τώρα που μιλάμε, που δεν φοβούνται να δωρίσουν τη ζωή τους, να προσφέρουν τα χρόνια τους και να “λερώσουν τα χέρια τους”, σ’ όλους τους καιρούς, σ’ όλους τους τόπους για το “πέρασμα από την προϊστορία στην ιστορία της ανθρωπότητας, από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας” απαντάει με βαθιά ανθρωπιά και απαράμιλλη νηφαλιότητα: “Δεν υπάρχουν τόσο καταχθόνιοι άγγελοι, μονάχα οι άνθρωποι σου προσφέρουν δύο εξίσου οδυνηρούς τρόπους για να πεθάνεις. Επομένως θα του έλεγα: δώσε μου ελευθερία και μνήμη. Αν δεν είσαι ικανός για κάτι τέτοιο, αγαπητέ μου άγγελε, τότε πετάς χαμηλά, δεν φτάνεις καν στο ύψος της δικής μας ήττας” [7]

Σημειώσεις:

[1] Απόσπασμα από Ορέστε Σκαλτσόνε, “Μια άποψη για την πολιτική βια”. Δημοσιεύθηκε στα ελληνικά στο 1ο τεύχος του περιοδικού “Κείμενα” [Αθήνα, καλοκαίρι 1979].

[2] Απόσπασμα από “Διαδικτυακή κουβέντα με τον Πασκουάλε Αμπατάντζελο”, με αφορμή την κυκλοφορία στα ελληνικά της βιογραφίας του “Έτρεχα και σκεφτόμουν την Άννα. Μια ιστορία της δεκαετίας του ‘70” [Εκδόσεις Διάδοση. Αθήνα 2020]. Πηγή: rednnoir.gr

[3] Απόσπασμα από Λεωνίδας Β. [Εξάρχεια, 17 Νοέμβρη 2021] Εισαγωγικό Σημείωμα στη βιογραφία του συντρόφου Μιχάλη Μαυρόπουλου “Εκκενώστε τους δρόμους από τα όνειρα…” [Εκδόσεις Μέθεξις. Θεσσαλονίκη 2021]

[4] Τον περασμένο Ιούνη, το Εφετείο του Παρισιού απέρριψε τελικά το ιταλικό αίτημα έκδοσης των 10 ηλικιωμένων κομμουνιστών και κομμουνιστριών, επικαλούμενο τα άρθρα 6 και 8 της Ευρωπαϊκής Συνθήκης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων περί “σεβασμού της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής και της ερήμην εκδίκασης”.

[5] Περισσότερα στοιχεία για την ιστορία και τις διασπάσεις της μακροβιότερης και μαζικότερης κομμουνιστικής Οργάνωσης του δυτικοευρωπαϊκού Αντάρτικου στο συλλογικό έργο της Επιτροπής για μια Διεθνή Κόκκινη Βοήθεια (Βρυξέλλες – Ζυρίχη) “Επανάσταση και Αντεπανάσταση στην Ιταλία”. [Πρώτη (εξαντλημένη) έκδοση στα ελληνικά από τις εκδόσεις Προλεταριακή Πρωτοβουλία, Αθήνα 2011. Κυκλοφορεί σε επανέκδοση από το Ταμείο Αλληλεγγύης φυλακισμένων και διωκόμενων αγωνιστών, Αθήνα, 2015].

[6] Απόσπασμα από το οπισθόφυλλο του πρόσφατης έκδοσης (στα ιταλικά) Paolo Persichetti. “H αστυνομία της ιστορίας. Η φάμπρικα των ψευδών ειδήσεων για την υπόθεση Μόρο”. [Εκδόσεις Derive Approdi. Ρώμη, 2022].

[7] Απόσπασμα από την εισήγηση της Προλεταριακής Πρωτοβουλίας στη Bιβλιοπαρουσίαση “Μάριο Μορέττι. Ερυθρές Ταξιαρχίες. Μια Ιταλική Υπόθεση” (εκδόσεις Διάδοση, Αθήνα 2016) που πραγματοποιήθηκε στις 3/12/2016 στο Ελεύθερο Αυτοδιαχειριζόμενο Θέατρο Εμπρός. Πηγή: prolprot.espivblogs.net

Λεωνίδας Β.