Το βράδυ της Παρασκευής 22 Οκτώβρη 2021, οι ένστολοι φονιάδες της Γ’ Ελληνικής “Δημοκρατίας” έγραψαν ακόμα μια αιματοβαμμένη σελίδα στην πολύχρονη εγκληματική σταδιοδρομία τους. Η καταδίωξη ενός κλεμμένου ΙΧ που ξεκίνησε από το Αιγάλεω και κατέληξε στην εν ψυχρώ κρατική δολοφονία στο Πέραμα, έπειτα από καταιγισμό αστυνομικών πυρών, του 18χρονου Ρομά Νίκου Σαμπάνη και τον βαρύ τραυματισμό ενός 16χρονου συγγενή του, έρχεται να προστεθεί σε μια μακρά λίστα θυμάτων του δόγματος “Νόμου και Τάξης”. Οι αφιονισμένοι κουμπουροφόροι της μηχανοκίνητης ομάδας ΔΙΑΣ δεν δίστασαν -μέσα σε κατοικημένη περιοχή- να αδειάσουν τις γεμιστήρες τους επάνω σε δυο άοπλους νεολαίους και να σπείρουν -για ακόμα μια φορά- τον τρόμο και το θάνατο “στην άκρη της πόλης”.

Ο 18χρονος Νίκος Σαμπάνης, πατέρας δυο παιδιών, δεν είναι ο πρώτος φτωχοδιάβολος των τσιγγάνικων κοινοτήτων που πέφτει νεκρός από τις σφαίρες των δολοφόνων μπάτσων αφού -καθ’ όλη τη διάρκεια της “καλύτερης δημοκρατίας που είχαμε ποτέ”– εκατοντάδες είναι τα ονόματα των νεκρών της Τάξης μας που συνεχίζουν να προστίθενται σε αυτήν την μακάβρια λίστα και να “γυρεύουν δικαίωση και εκδίκηση”.

Τα περιστατικά που είχαν προηγηθεί λίγες μέρες νωρίτερα, όταν σερίφηδες συναδέλφοι των ένστολων φονιάδων του Περάματος άνοιξαν πυρ κατά βούληση μέσα στο κέντρο της Αθήνας, (στην πλατεία Βάθη στις 8/10 με βαρύ τραυματισμό του οδηγού καταδιωκόμενου οχήματος και τον Άγιο Παντελεήμονα στις 11/10 χωρίς ευτυχώς θύματα) μαρτυράνε το αυτονόητο: το συγκεκριμένο έγκλημα δεν ήταν “τυχαίο” ούτε “μεμονωμένο”.

Από την πρώτη στιγμή της διάπραξης του, βρίσκεται σε εξέλιξη μια συντονισμένη επιχείρηση συγκάλυψης που στοχεύει στην ατιμωρησία των ένστολων φονιάδων και τη μετατροπή τους σε ήρωες για τους συναδέλφους τους, τα σόγια τους και όλο το χαφιεδότσουρμο των ρατσιστών και των φασιστών, των ακροδεξιών και των “ορφανών” ναζιστών της ΧΑ.

Μέσα από “ασφαλείς πληροφορίες” και “αποκλειστικά ρεπορτάζ”, τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια της ΓΑΔΑ και σύσσωμα τα καθεστωτικά ΜΜΕ προσπαθούν να ξεπλύνουν και να κουκουλώσουν, να διαστρεβλώσουν και να συσκοτίσουν. Η πλήρης κυβερνητική κάλυψη στο συγκεκριμένο έγκλημα (με την υπουργική επίσκεψη στα κρατητήρια και τα “μπράβο στους αστυνομικούς”), από την πιο ακροδεξιά – νεοφιλελεύθερη μεταπολιτευτική κυβέρνηση ΝΔ αποδεικνύει στην πράξη ότι ο πρωθυπουργός Μητσοτάκης ο υιός παραμένει πιστός στις οικογενειακές παραδόσεις του πατέρα του που -30 χρόνια πριν- έλεγε στους μπάτσους: “Το Κράτος είστε εσείς”.

“Το αίμα κυλάει, εκδίκηση ζητάει”. Από τον Ασπρόπυργο, το Αιγάλεω και το Πέραμα, από το κέντρο και όλες τις συνοικίες της Αθήνας, του Πειραιά και όλης της χώρας να μην μείνει αναπάντητο (και) αυτό το κρατικό έγκλημα. Οι μπάτσοι δολοφόνοι, οι πολιτικοί προϊστάμενοι τους και τ’ αφεντικά τους να πληρώσουν το τίμημα.

Όλοι & Όλες στις συγκεντρώσεις και τις διαδηλώσεις.

Να μη συνηθίσουμε το θάνατο.

Να μην νικήσει ο τρόμος, να νικήσει ο Δρόμος.

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)

Αθήνα, 25/10/2021

Αυτοί που ευθύνονται για το ότι ο πόλεμος με το φασισμό είναι τόσο μακροχρόνιος, είναι αυτοί που κατά καιρούς του πρόσφεραν ειρήνη.

Γερμανός Αντιφασίστας, 1942.

[…] Θα είμαστε εκεί. Για τον Παύλο Φύσσα και τον Σαχζάτ Λουκμάν, αλλά και για τον Εντισόν Γιαχάι και τον Αλίμ Αμπντουλ Μάναν, τον Πετρίτ Ζίφλε και τόσους άλλους νεκρούς της Τάξης μας. Για όλους τους ντόπιους, μετανάστες, πρόσφυγες προλετάριους και προλετάριες, για όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες, τις καταλήψεις και τους πολιτικούς χώρους που βρέθηκαν και βρίσκονται -εδώ και μια τριακονταετία, πάντα με την αρωγή της ΕΛ.ΑΣ και την κάλυψη των καθεστωτικών ΜΜΕ- στο στόχαστρο της θρασύδειλης βίας των χρυσαυγιτών και των υπόλοιπων φασιστικών συμμοριών.

Θα είμαστε εκεί γιατί δεν ξεχνάμε αυτό που μας έχει διδάξει η ιστορία: ο φασισμός δεν καταργείται διά νόμου αλλά τσακίζεται στους δρόμους και τις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς και σπουδών, μέσα και έξω από τα δικαστήρια και τις φυλακές, από τον κόσμο της Αντίστασης και του Αγώνα.

Θα είμαστε εκεί γιατί συνεχίζουμε “να μην τους περιμένουμε αλλά να τους ψάχνουμε”, γιατί “δεν τους γυρίσαμε την πλάτη” ούτε θελήσαμε ποτέ “να τους μορφώσουμε”. Μαζί με τις χιλιάδες των αναρχικών και κομμουνιστών-τριών που -όλα αυτά τα χρόνια- δεν πρόσφεραν ειρήνη και δεν άφησαν σπιθαμή γης για να σταθούν τα βδελυρότερα γεννήματα του καπιταλισμού, που τους κυνήγησαν και τους τσάκισαν στο κέντρο και τις συνοικίες της αθηναϊκής μητρόπολης, που δεν επέτρεψαν να μείνει καμιά χρυσαυγίτικη γιάφκα αλώβητη ανά την επικράτεια, που ύψωσαν και υψώνουν μαχητικά αναχώματα αλληλεγγύης ενάντια στα ρατσιστικά πογκρόμ και τη μισανθρωπία, που στάθηκαν ώμο τον ώμο απέναντι στους εθνικιστές και τους ακροδεξιούς, τους φασίστες και τους ένστολους ομοϊδεάτες τους και γι’ αυτό βρέθηκαν και εξακολουθούν να βρίσκονται στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής και των μιντιακών φερέφωνων της. Θα είμαστε εκεί με τις χιλιάδες συντρόφων και συντροφισσών που αν και γνωρίζουν ότι “σ’ αυτόν τον πόλεμο θα νικήσει εκείνος που είναι δυνατός στο μυαλό και την καρδιά”, με την εκτέλεση των χρυσαυγιτών το βράδυ της 1ης Νοέμβρη 2013 στο Νέο Ηράκλειο, ένιωσαν ν’ αποδίδεται ένα μερτικό προλεταριακής δικαιοσύνης [...]

από το Κάλεσμα της ΚτΒ στην Αντιφασιστική Συγκέντρωση την ήμερα ανακοίνωσης της πρωτόδικης απόφασης στη δίκη της Χ.Α στο Εφετείο [Αθήνα, 7/10/2020]

[…] Ενάντια στον κοινωνικό εκφασισµό και κανιβαλισµό, τα κάθε λογής τάγµατα εφόδου του αστισµού και του ακροδεξιού φιλελευθερισµού που τα γεννά και τα τρέφει.

Από το Καπιτώλιο της Ουάσιγκτον µέχρι το Σύνταγµα στην Αθήνα, από το συνωµοσιολογικό στρατό του Τραµπ και τη “διεθνή των ψεκασµένων αρνητών του κορωνοϊού” µέχρι τα εθνικιστικά συλλαλητήρια των “προδοµένων µακεδονοµάχων” και τα αντίστοιχα τραπεζοτσολιάδικα των αντικοµµουνιστών “µενουµευρωπαίων”, ο ακροδεξιός νεοφιλελευθερισµός έχει ήδη συγκροτηθεί, διεκδικεί και κερδίζει το δικό του µερίδιο στο δρόµο. Ο εχθρός µας γνωρίζει πολύ καλά τη ρευστότητα και την αβεβαιότητα που προκαλείται από τη συστηµική κρίση, φοβάται τις ενδεχόµενες συνέπειες και γι’ αυτό οχυρώνεται σε όλα τα µέτωπα, µέσα και έξω από τους θεσµούς των αυτοαποκαλούµενων “δηµοκρατιών” του.

Να µην αφήσουµε χώρο στον εκφυλισµό και τις αντικοινωνικές συµπεριφορές που θεριεύουν από τη συστηµική κρίση, την απώλεια εναλλακτικής προοπτικής και την κινηµατική αδυναµία για διάδοση (σε µαζικό επίπεδο) ενός απελευθερωτικού – χειραφετητικού προτάγµατος.

Να αντιπαρατεθούµε µε την µπατσοκρατία, τον εξανδραποδισµό και τον αδελφοκτόνο πόλεµο µεταξύ των φτωχών που επιβάλλεται συνειδητά από τα πάνω, ως γιατρικό για όλα, για την πείνα και την υποτίµηση, την ανέχεια, την απελπισία και την εξαθλίωση, στην οποία είναι καταδικασµένη (εδώ και χρόνια) η χειµαζόµενη κοινωνική πλειοψηφία.

Να συγκρουστούµε µε όλες τις εκφάνσεις της αντιδρ-αστικής συντήρησης: µε τους δηλωµένους και αδήλωτους (ενεργούς ή µουλωχτούς) φασίστες και ναζιστές, µε τους µισάνθρωπους ρατσιστές και τους κεφαλοκυνηγούς εθνικιστές, µε τους “µετανοηµένους” ή µη χρυσαυγίτες, µε τους κρατικοδίαιτους σκοταδιστές “ιεράρχες” της ελληνορθόδοξης εκκλησίας, τους (συνειδητούς ή ασυνείδητους) εκφραστές του κοινωνικού κανιβαλισµού και τους κάθε λογής (έµµισθους και µη) ιδιωτικούς στρατούς του “παράνοµου” και “νόµιµου” Κεφαλαίου και του Κράτους του […]

από Μια Συλλογική Απολογιστική Συμβολή: Αναδρομές & Συμπεράσματα. Στόχοι Πάλης & Προοπτικές

[ΚτΒ, Σεπτέμβρης 2020 – Γενάρης 2021]

Στηρίζουμε – Συμμετέχουμε στη Διαδήλωση που καλούν Αντιφασίστες & Αντιφασίστριες από το κέντρο & τις γειτονιές της Αθήνας & του Πειραιά.

Σάββατο 6 Νοέμβρη 2021

Πλατεία Βικτωρίας στις 13.00

ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ & ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

ΠΟΥ ΤΟΝ ΓΕΝΝΑ & ΤΟΝ ΤΡΕΦΕΙ

Αλληλεγγύη στους συντρόφους Κ.Δ και Δ.Λ που βρίσκονται υπό αστυνομικοδικαστική ομηρία, στο στόχαστρο της “αντι”τρομοκρατίας & της “δικαιοσύνης” του Κεφαλαίου και του Κράτους του, κατηγορούμενοι για αντιφασιστικές άμεσες δράσεις, την άνοιξη και το φθινόπωρο του 2019, ενάντια στις χρυσαυγίτικες γιάφκες στο Μενίδι και το Σταθμό Λαρίσης.

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)

Αθήνα, Οχτώβρης 2021

φώτο: “Εγώ είμαι o γιατρός του εαυτού μου”.

Το άρθρο που δημοσιεύουμε αποτελεί μια προσωπική παρέμβαση του Σέρτζιο Μπολόνια, γραμμένη ως συμβολή για την προώθηση της εσωτερικής ζύμωσης της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού Primo Maggio, εν όψει της κυκλοφορίας του 4ου τεύχους του. Αναρτήθηκε εκ παραδρομής και γι’ αυτό το λόγο το καθιστούμε προσβάσιμο για ανάγνωση.

Όποιος θυμάται την τελική περίοδο της προεδρίας Τραμπ και ιδιαίτερα την προεκλογική καμπάνια που οδήγησε στην ήττα του, θα παρατήρησε με πόση επιμονή ο ίδιος και το περιβάλλον των υποστηρικτών του δήλωναν ότι αποτελούν τους θεματοφύλακες της ατομικής ελευθερίας.

Freedom, η ελευθερία είναι ένα mantra για την αμερικάνικη ιστορία και κατά τη διάρκεια της μακράς σύγκρουσής της με τον κομμουνισμό, η λέξη ελευθερία χρησιμοποιήθηκε για να ταυτοποιήσει όλα αυτά που δεν ήταν κομμουνισμός. Πρώτα και κύρια, ελευθερία της αγοράς, το αντίθετο του κομμουνιστικού διευθυντισμού. Η έννοια της ελευθερίας ως υπέρτατη αξία και βασική αρχή της πολιτισμένης ύπαρξης και της ίδιας της γαλλικής επανάστασης, μεταμορφώθηκε -ήδη- κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα σε μια έννοια περί ελευθερίας ως συστατικού στοιχείου μιας συγκεκριμένης οικονομικής τάξης πραγμάτων και ενός συγκεκριμένου θεσμικού καθεστώτος. Έτσι μετατράπηκε από μια αξία που έδινε μια ταυτότητα σε μια τάξη, την αστική τάξη, σε μια αξία που έδωσε μια ταυτότητα στο κεφάλαιο, ενώ την ίδια ώρα οι κατώτερες τάξεις ύψωναν το λάβαρο που έγραφε “αλληλεγγύη”.

Αυτό που συμβαίνει όμως σήμερα είναι εντελώς διαφορετικό γιατί η ιδέα της ελευθερίας που προωθείται από την ακροδεξιά -και νομίζουμε ότι μπορούμε να εντάξουμε τον Τραμπ στο χώρο της ακροδεξιάς- πρέπει να μπορέσει να μετατατραπεί σ’ ένα αναγνωρίσιμο σύμβολο από εκείνο το “πλήθος” χωρίς ταξικά συμφραζόμενα, το οποίο και αποτελεί το προϊόν της αποσάθρωσης της μεσαίας τάξης [middle class] και τον κατακερματισμό της εργατικής τάξης [working class].

Επομένως, αυτή δεν πρέπει να αντιπροσωπεύει άμεσα ένα συνώνυμο μιας συγκεκριμένης κοινωνικής, οικονομικής και θεσμικής κατάστασης πραγμάτων, αλλά τη βιολογική ουσία μιας ανθρωπότητας που αναζητεί την καθαρόαιμη ευημερία. Έτσι, η ελευθερία μετατρέπεται απλά σε δικαίωμα του μεμονωμένου ατόμου να κάνει ότι θέλει, όχι μόνο έξω από κάθε θεσμικό κανόνα, αρχή και τάξη πραγμάτων, αλλά και έξω από κάθε έγνοια για την ύπαρξη του άλλου. Ελευθερία σημαίνει ότι το άτομο έχει το δικαίωμα να κάνει ότι θέλει, χωρίς ν’ ανησυχεί αν η πράξη του θα ωφελήσει ή θα βλάψει τους άλλους. Άλλωστε, ο άλλος υπάρχει μονάχα ως φορέας αυτού του ίδιου δικαιώματος. Η ιδέα της ελευθερίας που υπονοείται στην αντιεμβολιαστική [no vax] στάση και προπαγάνδα είναι αυτού του είδους. Γι’ αυτό θεωρούμε ότι το αντιεμβολιαστικό κίνημα ως τέτοιο είναι -και δεν θα μπορούσε να μην είναι- μια έκφραση της ακροδεξιάς.

(Να μην συγχέουμε το αντιεμβολιαστικό κίνημα με τις διαμαρτυρίες ενάντια στην πράσινη κάρτα εισόδου [green pass]. Πρόκειται για δυο διαφορετικά πράγματα που θα εξετάσουμε ξεχωριστά. Η ανάμιξη τους παρέδωσε την ηγεσία [leadership] των διαδηλώσεων στις πλατείες στην ακροδεξιά. Αυτό φανερώνει την έκταση της σύγχυσης που επικρατεί στα μυαλά πάρα πολλών συντρόφων, παρά πολλών εργατών και καλών ανθρώπων…)

Θεωρούμε ότι το αντιεμβολιαστικό κίνημα έχει συγχυσμένες ιδέες γύρω από τα εμβόλια και τη διαχείριση τους (ούτε εμείς αλλά ούτε και ο ίδιος Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας τις έχει ξακάθαρες). Στο εσωτερικό του υπάρχουν άτομα διαφορετικών και αντιτιθέμενων πολιτικών απόψεων, αλλά όλοι τους αποδέχονται, πάνω κάτω συνειδητά, ότι η ορθή ιδέα περί της ελευθερίας είναι αυτή: ο καθένας έχει δικαίωμα να κάνει ότι θέλει και κανένας, ακόμα και αυτός ο μηχανισμός που ονομάζεται Κράτος, δεν έχει το δικαίωμα να τον εμποδίσει.

Επομένως, το αντιεμβολιαστικό κίνημα είναι ουσιαστικά αντικρατικό κίνημα. Η έφοδος στο Καπιτώλιο της Ουάσιγκτον τον Γενάρη του 2021 αποτελεί την πληρέστερη και πλέον εύγλωττη αναπαράσταση του. Έτσι, γίνεται κατανοητός ο λόγος για τον οποίο πολλές αναρχικές τάσεις ωθήθηκαν σε μια όσμωση με το αντιεμβολιαστικό κίνημα.

Η άρνηση του Κράτους σημαίνει την άρνηση της δημόσιας υπηρεσίας, επομένως της εγγενούς παραδοχής πως η διαχείριση της υγείας, του νερού, του σχολείου, των μετακινήσεων, της ασφάλισης κλπ, πρέπει και μπορούν να είναι δημόσια. Τα πάντα πρέπει να παραχωρηθούν στους ιδιώτες. Το αντιεμβολιαστικό κίνημα είναι μια από τις πάμπολλες συνιστώσες του νεοφιλελεύθερου μοντέλου.

Καλά θα κάνουμε να απελευθερωθούμε από τα στερεότυπα που πάντοτε χρησιμοποιήσαμε για τον ορισμό της ακροδεξίας, ιδιαίτερα από τα στερεότυπα του ναζισμού ή του φασισμού. Σήμερα πρέπει να μιλάμε πλέον για ένα “νεοναζισμό χωρίς Χίτλερ”, αφού ο εθνικοσοσιαλισμός της δεκαετίας του 1930, όπως τον γνωρίσαμε πριν και μετά τις θηριωδίες του, δεν ήταν διόλου μια ατομικιστική ιδεολογία. Αντίθετα, βασιζόταν στην ιδέα της Volksgemeinschaft, της κοινότητας του λαού, και συγκεκριμένα του “γερμανικού”.

Σήμερα, ο Τραμπικός ατομικισμός έχει μια παγκόσμια διάσταση, θέλει να στέκεται στο ύψος του Ίντερνετ και από τη στιγμή που το ψηφιακό σύμπαν του διαδικτύου είναι ένα σύμπαν χωρίς θεσμικούς περιορισμούς, χωρίς μια θεσμική αρχή και χωρίς μια κανονιστική εξουσία, προσφέρεται θαυμάσια ως ο χώρος μέσα στον οποίο το φαντασιακό του ατόμου του σύγχρονου “πλήθους” αντικατοπτρίζει τις υλικές συμπεριφορές του. Μέσα στο ψηφιακό σύμπαν του διαδικτύου το άτομο πιστεύει ότι μπορεί να κάνει ότι θέλει, καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να του επιβάλει κανόνες, καμία εξουσία δεν μπορεί να το πειθαρχήσει. Εκείνο είναι (αισθάνεται πως είναι) εντελώς ελεύθερο.

Πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη το γεγονός ότι ο καπιταλισμός των πολυεθνικών, το στάδιο που θεωρούσαμε ως το απώτατο μέσα στην εξέλιξη του, έχει πλέον παλιώσει. Η τάξη που επιβάλουν οι νέοι Λεβιάθαν, οι Google, Facebook, Amazon και λίγοι ακόμα αντίστοιχοι τους, αποτελεί ένα καπιταλιστικό στάδιο με αρκετά διαφορετικά χαρακτηριστικά. Ένα από αυτά τα χαρακτηριστικά είναι ακριβώς ο “εκδημοκρατισμός” της πρόσβασης στην επικοινωνία, η δυνατότητα που παραχωρείται στο άτομο ώστε να επικοινωνεί με τον κόσμο και θεωρητικά να επιχειρεί στην αγορά. Το καπιταλιστικό μοντέλο των πολυεθνικών παραχωρούσε στην εταιρεία την αποκλειστικότητα της πρόσβασης στην αγορά. Την αποκλειστικότητα για τη δυνατότητα υλικής, οικονομικής επιβίωσης του ατόμου, αφού η εταιρεία ήταν η μόνη που παρήγαγε εξαρτημένη εργασία σε αντάλλαγμα του μισθού. Σήμερα, η τάση προς τον ατομικισμό, -με τη μορφή της ψυχολογίας του free lance που αποτελεί τη φιγούρα σύμβολο της εποχής μας και πρέπει να μελετηθεί προσεχτικά- ισχυροποιείται από την πεποίθηση ότι η πρόσβαση στο διαδίκτυο μπορεί να μετατραπεί σε πρόσβαση στην αγορά και επομένως στην επιβίωση, χωρίς τη μεσολάβηση κάποιου θεσμού, χωρίς τη μεσολάβηση της εξαρτημένης εργασίας και του μισθού.

Η καθοδήγηση της συμπεριφοράς από την πεποίθηση ότι ο καθένας έχει δικαίωμα να κάνει αυτό που θέλει είναι ο πιο ριζικός τρόπος για ν’ απαρνηθείς όλες τις αξίες επάνω στις οποίες οικοδομήθηκε το εργατικό κίνημα, ο σοσιαλισμός, με λίγα λόγια “η αριστερά”. Σημαίνει ν’ απαρνηθείς την αξία της αλληλοβοήθειας, της αλληλεγγύης, της κοινότητας, αξίες πάνω στις οποίες υφάνθηκαν ο κοινωνικός ιστός και η σύγκρουση.

* * *

Τούτων λεχθέντων, μπορούμε να καταπιαστούμε με τα ζητήματα που αφορούν τη δημόσια υγεία, ζητήματα που το αντιεμβολιαστικό κίνημα επιλύει μέσα από την απλούστευση τους: ο καθένας ας κάνει ότι νομίζει, η δημόσια υγεία δεν είναι δικό μου πρόβλημα, εγώ πρέπει να φροντίσω μόνο για τη δική μου υγεία, δεν υπάρχει μια επιστήμη της υγείας, άλλωστε δεν υπάρχει καν η επιστήμη, επομένως δεν μπορεί να υφισταται μια κανονιστική εξουσία βασισμένη σε κάποια υποτιθέμενη μεγαλύτερη γνώση από εκείνη που διαθέτει το ίδιο το άτομο και που ενυπάρχει συνολικά στην επιβεβαίωση της δικής του ατομικής ελευθερίας. Η ιδέα περί της καθαυτής ατομικής ελευθερίας ως γνώσης, και μάλιστα ανώτερης συγκριτικά μ’ εκείνη των θεωρούμενων “τεχνικών” -οι οποίοι εντοπίζονται πάντοτε είτε ως λειτουργοί μιας κρατικής εξουσίας είτε ως λειτουργοί των φαρμακευτικών πολυεθνικών- ισοδυναμεί με την άρνηση των αξιών της τεχνογνωσίας, της επιμόρφωσης, της έρευνας.

Ο εξτρεμισμός της σύγχρονης δεξιάς χαρακτηρίζεται από μια ηλιθιότητα και μια άγνοια που δεν συναντιούνται ούτε στις ωμότερες εκδηλώσεις του χιτλερικού ναζισμού, αφού τότε ο εθνικοσοσιαλισμός ως απόλυτη εξουσία εγγυόταν την επιβίωση της άριας φυλής, επομένως στόχευε στην πλήρη απασχόληση του γερμανικού λαού (αφού πρώτα θα είχε βγάλει από τη μέση τους πολιτικούς αντιπάλους του, τους ανάπηρους, τους ανίατους ασθενείς και τους ψυχικά άρρωστους, τις τρεις κατηγορίες του lebensunwertige Leben). Σήμερα, ο φανατικός υπερασπιστής των ατομικών ελευθεριών του, μην αναγνωρίζοντας το Κράτος ως ρυθμιστή, δεν αναγνωρίζει ούτε το κοινωνικό κράτος [welfare state] και επαφίεται εξ’ ολοκλήρου και ασυνείδητα στην αγορά, η οποία δεν παραλείπει να τον στύψει καταδικάζοντας τόν σε μια επισφαλή ύπαρξη φτωχού εργαζόμενου [working poor].

Το αντιεμβολιαστικό κίνημα δεν έχει ιδέα γύρω από την υγεία ή τη δημόσια υγιεινή. Αυτό συμβαίνει γιατί η διάσταση του συλλογικού τού είναι εντελώς ανοίκεια, όπως ανοίκεια τού είναι και η έννοια της δημόσιας υπηρεσίας. Επομένως, δεν γίνεται αντιληπτός ο λόγος για τον οποίο εκείνοι που ανακαλούν εντελώς διαφορετικές αξίες, αξίες γενικά “αριστερές’, πρέπει να συμπαραταχθούν και να ακολουθήσουν αυτό τη συμμορία ανεύθυνων και επικίνδυνων ατόμων.

Αυτή η υπαγμένη συμπεριφορά είναι ακόμα περισσότερο απαράδεκτη και -εν μέρει- ακατανόητη, αφού στη δική μας παράδοση εμπειριών, αγώνων, σκεπτικών και ερευνών, τόσο το πρόβλημα της δημόσιας υγείας όσο και το πρόβλημα των επιδημιών, τέθηκαν επί μακρόν και ξεψαχνίστηκαν. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 κι έπειτα είχε αναπτυχθεί εκείνο το “κίνημα αγώνα για την υγεία”, το οποίο βρήκε τα πρώτα ερεθίσματα του μέσα από το περιοδικό Sapere [Γνώση] που διευθυνόταν από τον Giulio Maccacaro. Εκείνο το κίνημα έδωσε πολιτικές και νομικές μάχες που οδήγησαν στη θέσπιση αποζημίωσης για τους κινδύνους που διατρέχουν οι εργαζόμενοι που εκτίθενται σε συγκεκριμένες τοξικές ουσίες (αμίαντο, τετρααιθύλιο μολύβδου, χλώριο βινυλίου, βεταναφθυλαμίνη κλπ), το δικαίωμα στην αποζημίωση και τη δίωξη των υπεύθυνων για τις βλάβες και το θάνατο χιλιάδων ανθρώπων. Ήταν ένα κίνημα που στόχευε στη συγκρότηση υγειονομικών λειτουργών στα εδάφη, για να πολεμηθεί η θρασύτητα των φαρμακευτικών εταιριών και βιομηχανιών που αρνούνται τις ξεκάθαρες ζημιές που προκαλούν οι δραστηριότητες τους και χρηματοδοτούν αφειδώς κατευθυνόμενες έρευνες για να αποδείξουν την ανυπαρξία κινδύνου. Ένα κίνημα που είχε γεννηθεί για να παλέψει ενάντια σε ένα μοντέλο δημόσιας υγείας, βασισμένο αποκλειστικά σε μεγάλα υπερεξιδεικευμένα νοσοκομειακά συγκροτήματα και ιδιωτικές κλινικές, στην υπηρεσία εκείνων που μπορούν να πληρώσουν τις πολυδάπανες θεραπείες.

Αυτός είναι ο πλούτος των εμπειριών και των γνώσεων που μας άφησε για κληρονομιά το κίνημα των κοινωνικών αγώνων της δεκαετίας του 1970. Ένας πλούτος που ανανεώνεται από γενιά σε γενιά. Εμείς δεν έχουμε ανάγκη να καταφύγουμε σε συγχυσμένες θεωρίες συνωμοσίας για να καταγγείλουμε τα πάμπολλα εγκλήματα που διαπράττουν οι φαρμακευτικές εταιρίες. Μας αρκεί η καταφυγή στη μαρξική έννοια του κέρδους.

ΥΓ: Μετά τη φασιστική έφοδο στην έδρα της Γενικής Ιταλικής Συνομοσπονδίας Εργασίας [CGIL] στη Ρώμη, από διάφορες πλευρές τέθηκε το αίτημα για να βγει εκτός νόμου η Forza Nuova. Είμαστε αντίθετοι. Γιατί; Εδώ και αρκετά χρόνια, το πρόβλημα της αναγέννησης της φασιστικής πίστης στην Ιταλία είναι ένα σοβαρό πρόβλημα. Η αριστερά, οι εφημερίδες, μεγάλο μέρος των διανοούμενων, το δικαστικό σώμα, όχι μόνο αγνόησαν αυτό το πρόβλημα αλλά υπoστήριξαν τη χειρότερη επάνοδο της ακροδεξιάς, όπως στην περίπτωση των βαράθρων [foibe] [1]. Βγάζοντας εκτός νόμου τη Forza Nuova νομίζουν ότι θα λύσουν το πρόβλημα ενώ θα συνεχίσουν να το αγνοούν, να παριστάνουν ότι δεν υπάρχει. Όχι. Η Forza Nuova και οι χειρότερες νεοναζιστικές γκρούπες πρέπει να μπορούν να δρουν ελεύθερα, αρκεί η αστυνομία να τις αντιμετωπίζει όπως αντιμετωπίζει και τους απεργούς εργάτες. Τα υπόλοιπα είναι δική μας δουλειά, δική μας ευθύνη να δημιουργήσουμε εκείνες τις συνθήκες όπου θα απομονωθούν και θα ηττηθούν.

[*] Βιογραφικό σημείωμα του Σέρτζιο Μπολόνια (από την ελληνική έκδοση της μελέτης του “Ναζισμός και Εργατική Τάξη. Κρίση, Κράτος Πρόνοιας και Αντιφασιστική Βία στη Γερμανία του Μεσοπολέμου” [εκδόσεις antifa scripta. Β’ έκδοση. Αθήνα, 2012].

Ζει στην Ιταλία και είναι γνωστός για την ενεργό συμμετοχή του από τη δεκαετία του 1960 στο ρεύμα των εργατιστών και μετέπειτα, κατά τη δεκαετία του 1970, στην εργατική αυτονομία. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της οργάνωσης “Εργατική Εξουσία” [Potere Operaio] και μαζί με τον Αντόνιο Νέγκρι και τον Φράνκο Πιπέρνο συγκρότησαν την πρώτη γενική γραμματεία της οργάνωσης το 1969. Από την οργάνωση αποχώρησε το 1970. Την περίοδο 1960 και 1970 συμμετείχε σε αρκετά περιοδικά (Quaderni Rossi, Cronache Operaia, Quaderni Piacentini, Linea di Massa) όπου συνεισέφερε με γόνιμες αναλύσεις σχετικά με την καπιταλιστική ανάπτυξη, τις νέες εργατικές φιγούρες, τη μορφή του κράτους μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τους κύκλους αγώνων στην Ιταλία και το νόημα της εργατικής αυτονομίας. Μια τέτοια ανάλυση, και ίσως η πιο γνωστή στα μέρη μας, είναι η “Φυλή των Τυφλοπόντικων”, που δημοσιεύτηκε την άνοιξη του 1977 στην ιστορική επιθεώρηση Primo Maggio, την οποία ίδρυσε ο ίδιος το 1973. Έχει διδάξει στο Πανεπιστήμιο του Τρέντο και ως καθηγητής Ιστορίας του Εργατικού Κινήματος στο Πανεπιστήμιο της Πάντοβα. Πρόσφατα ασχολείται με τις αλλαγές που σημειώνονται με την ανάπτυξη του τριτογενούς τομέα, τις νέες φιγούρες των διανοητικών εργατών, τους επισφαλείς εργάτες και τα προβλήματα της συλλογικής τους οργάνωσης. Αρθρογραφεί επίσης στην εφημερίδα “Manifesto” .

[1] Ως “σφαγές των βαράθρων [foibe]” έχουν καταγραφεί ιστορικά οι πολύνεκρες επιχειρήσεις αντιποίνων που εξάπελυσαν στην τελική φάση και αμέσως μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου οι Γιουγκοσλάβοι παρτιζάνοι κατά των ιταλικών στρατευμάτων (αλλά και αμάχων) στις περιοχές της Βενετίας – Τζούλια, του Κουαρνάρο και της Δαλματίας.

Πηγή: www.officinaprimomaggio.eu

Μετάφραση από τα ιταλικά: Προλεταριακή Πρωτοβουλία. Αθήνα, Οχτώβρης 2021.

[…] Eδώ, στο υπερχρεωµένο κράτος παρία της ΕΕ, στο κράτος στρατόπεδο συγκέντρωσης της Ευρώπης Φρούριο, στην αναβαθµισµένη στρατιωτική βάση και πολεµικό ορµητήριο του ΝΑΤΟ, έγινε ακόµα πιο βαθύ το σκοτάδι της κρατικής-καπιταλιστικής επέλασης και του ιµπεριαλιστικού-νεοαποικιακού αλυσοδέµατος.

Ένα σκοτάδι που πυκνώνει από τα (ολοένα και απειλητικότερα) πολεµικά σύννεφα που σκεπάζουν το Αιγαίο και τη ΝΑ Μεσόγειο, στο πλαίσιο των ελληνοτουρκικών και των ευρύτερων αστικών, διακρατικών και ενδοϊµπεριαλιστικών ανταγωνισµών.

Ένα πυκνό σκοτάδι που διαµορφώνει την εγχώρια “νέα κανονικότητα” που προελαύνει συστηµατικά από τον Ιούλη του ’19 κι έπειτα, µετά την “κυβερνητική παλινόρθωση των “νόµιµων ιδιοκτητών της χώρας” που διαδέχτηκαν τη νέα σοσιαλδηµοκρατία, η οποία υπό τη µορφή της “πρώτης φοράς αριστεράς”, για άλλη µια φορά στην ιστορία, υπηρέτησε επάξια τον παλιό κόσµο” […]

από Μια Συλλογική Απολογιστική Συμβολή: Αναδρομές & Συμπεράσματα.

Στόχοι Πάλης & Προοπτικές [ΚτΒ, Σεπτέμβρης 2020 – Γενάρης 2021].

Μετά την υπογραφή της “Συμφωνίας μεταξύ της Κυβέρνησης της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Κυβέρνησης της Γαλλικής Δημοκρατίας για την εγκαθίδρυση στρατηγικής εταιρικής σχέσης για τη συνεργασία στην άμυνα και την ασφάλεια”, στις 14 Οκτώβρη ο Νίκος Δένδιας, υπουργός Εξωτερικών της πλέον νεοφιλελεύθερης και ακροδεξιάς μεταπολιτευτικής κυβέρνησης ΝΔ –με τη συναίνεση σύσσωμου του αστικού πολιτικού προσωπικού- μεταβαίνει στις ΗΠΑ για την υπογραφή της “Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας”.

Πρόκειται για επίσημες διακηρύξεις μετατροπής της χώρας σε “οικόπεδο σε τιμή ευκαιρίας” και “πεδίο βολής φτηνό” -μεταξύ άλλων- μέσω υπέρογκων εξοπλιστικών προγραμμάτων χωρίς τέλος, για τη διασφάλιση των συμφερόντων της ντόπιας αστικής Τάξης & των ΝΑΤΟϊκών ιμπεριαλιστών “δανειστών, εταίρων & συμμάχων” της.

Φτώχεια και υποτίμηση, ανέχεια και εξαθλίωση, στρατιωτικοποίηση και αστυνομοκρατία, εθνικιστικό ντοπάρισμα, πολεμοκάπηλη προπαγάνδα και κοινωνικός εκφασισμός: αυτά είναι όσα “προσφέρουν” στον εργαζόμενο λαό & όλους τους λαούς της περιοχής που (εδώ και χρόνια) έχει μετατραπεί σε “περιοχή πολέμου” (war area) και υγρό τάφο για χιλιάδες πρόσφυγες, μετανάστες και μετανάστριες που δραπετεύουν από την “εξαγωγή της δυτικής Δημοκρατίας” που -εδώ και δεκαετίες- εκστρατεύει ανά τον κόσμο μέσω των πολεμικών και “ειρηνευτικών” ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ.

Ενάντια στις πολεμικές συμφωνίες της Ελλάδας με Γαλλία & ΗΠΑ.

Ενάντια στον Iµπεριαλισµό και τον ελληνοτουρκικό αστικό ανταγωνισµό.

Να σαµποτάρουµε την πολεµική προπαρασκευή στις δυο πλευρές του Αιγαίου.

Για το κλείσιµο όλων των ΝΑΤΟϊκών στρατιωτικών βάσεων και εγκαταστάσεων.

Μαζί µε τους λαούς της Τουρκίας, των Βαλκανίων, της Μέσης Ανατολής και ολόκληρης της Μεσογείου ν’ αγωνιστούµε διεθνιστικά ενάντια στον ιµπεριαλιστικό πόλεµο που µαίνεται ήδη στην περιοχή.

Ενάντια σε κάθε συνεργασία µε το σιωνιστικό κράτος-τροµοκράτη του Ισραήλ. Για την Λευτεριά στην Παλαιστίνη.

Νίκη στα Όπλα των Λαών – Πόλεµο στον Πόλεµο των Ιµπερια-ληστών.

Ο Εχθρός µας είναι εδώ. Μέσα στην Ελλάδα. Μέσα στην ΕΕ. Μέσα στο ΝΑΤΟ.

Στηρίζουμε – Συμμετέχουμε στην Αντιπολεμική – Αντιιμπεριαλιστική Πορεία την Πέμπτη 14/10. Συγκέντρωση στο Σύνταγμα στις 18.00

Κίνηση της Βιολέττας

Αθήνα, Οχτώβρης 2021

Είναι ενέργειες σημαντικές όσο και αόρατες, ίδιες η μία με την άλλη που αυξομειώνονται, ανεβοκατεβαίνουν, μπαίνουν σε τούτα τα σκοτάδια και σιγά σιγά αλλάζουν τον κόσμο από τα μέσα προς τα έξω, από τα κάτω προς τα πάνω. Η κοινωνία μόλις που υποψιάζεται το υπόγειο αυτό σκάψιμο, που ενώ δεν την πειράζει στην επιφάνεια, το φλοιό, της αλλοιώνει τα σπλάχνα. Ανάλογα με τις υπόγειες στοές είναι και τα αποτελέσματά τους. Από τα επίμονα τούτα σκαψίματα βγαίνει το μέλλον.

Βίκτωρ Ουγκώ.

Από την Αθήνα και τη Σαλονίκη, μέχρι την Πάτρα και το Ηράκλειο, τα Χανιά και το Βόλο, ένα φουσκωμένο ποτάμι από “κόκκινα γιλέκα” και όχι μόνο, εργαζόμενους και εργαζόμενες, αλληλέγγυους και αλληλέγγυες πλημμύρισε πρόσφατα τους δρόμους της χώρας και έγραψε ιστορία. Ένα φουσκωμένο ποτάμι που κατάφερε ένα βαρύ πλήγμα στα εργοδοτικά και υπουργικά “επιτελικά” σχέδια για την περαιτέρω υποτίμηση της μισθωτής εργασίας με τη μετατροπή της σε “free lance συνεργασία με το κομμάτι” και την παγίωση της εργασιακής επισφάλειας μέσω των συμβάσεων ορισμένου χρόνου.

Αυτός ο νικηφόρος και ενωτικός απεργιακός Αγώνας των διανομέων της efood, με την προειδοποιητική 4ωρη στάση εργασίας στις 22 και την πανηγυρική 24ωρη απεργία στις 24 Σεπτέμβρη έπειτα από κοινά καλέσματα της Συνέλευσης Βάσης Εργαζόμενων Οδηγών Δικύκλου (ΣΒΕΟΔ) και του Συνδικάτου Επισιτισμού, Τουρισμού, Ξενοδοχείων & Συναφών Επαγγελμάτων Ν.Αττικής, έτυχε ευρείας κοινωνικής αποδοχής και συναδελφικής συμπαράστασης, ενώ ο ψηφιακός ακτιβισμός και το διαδικτυακό μποϋκοτάζ που είχε αναπτυχθεί από την προηγούμενη ήδη εβδομάδα (όποτε και διαδόθηκε το εκβιαστικό μήνυμα της εργοδοσίας προς 115 διανομείς της), απέδειξε στην πράξη ότι η Αλληλεγγύη –σε όλους τους καιρούς, σε όλους τους τόπους και με όλα τα μέσα– εξακολουθεί να αποτελεί ταξικό όπλο και κοινωνική αρετή.

Ένα ταξικό όπλο και μια κοινωνική αρετή που -υπό ορισμένες προϋποθέσεις- καταφέρνουν ακόμα και να προκαλούν βραχυκύκλωμα στον καθεστωτικό “αυτόματο πιλότο” της επιβολής του “κοινωνικού αυτοματισμού” και την αντεργατική προπαγάνδα του περί “απεργιών που κλείνουν τους δρόμους, ταλαιπωρούν τους πολίτες και στρέφονται κατά της οικονομίας και της κοινωνίας”…

[…] Οι διανομείς βρήκαμε ένα πλήθος αλληλέγγυων δίπλα μας για πολλούς λόγους: η συνδικαλιστική δουλειά που έχει γίνει για περισσότερο από μια δεκαετία, έχει κάνει το επάγγελμα ορατό. Δεν είμαστε τα παιδιά για τα θελήματα, είμαστε εργάτες με αξιοπρέπεια. Το επάγγελμά μας είναι από τα λίγα που διεκδικεί σταθερά και μαχητικά ανεξάρτητα από την εκάστοτε κυβερνητική περίοδο. Είμαστε καθημερινά εκτεθειμένοι σε όλες τις καιρικές συνθήκες, το θόρυβο, το καυσαέριο, τις μυοσκελετικές παθήσεις. Είμαστε από τα επαγγέλματα με τα πιο υψηλά στατιστικά στα εργατικά ατυχήματα/δυστυχήματα. Τέλος, η δυναμική στήριξη από την πλευρά της κοινωνίας οφείλεται στο ότι βλέπουν και τον εαυτό τους στον αγώνα μας, στον αγώνα των ταχυδιανομέων για συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα [1].

Η εργοδοτική αναδίπλωση – υποχώρηση με την ανακοίνωση – δέσμευση για την πρόσληψη των 2.106 διανομέων της με απευθείας συμβάσεις αορίστου χρόνου (χωρίς την υπενοικίαση εργαζομένων από την δουλεμπορική Μanpower) και την αναθεώρηση του συστήματος αυθαίρετης αξιολόγησης, από πλευράς μιας εκ των δυο επιχειρήσεων κολοσσών της εγχώριας “ελεύθερης αγοράς” της ταχυδιανομής (ιδιοκτησίας της γερμανικής πολυεθνικής Delivery Hero που λυμαίνεται τον κλάδο και σε πολλές άλλες χώρες), δηλαδή ενός εκ των μεγάλων κερδισμένων εταιρικών πλατφορμών στα χρόνια της πανδημίας, της καραντίνας και της “ψηφιακής κappιταλιστικής ανappτυξης”, δεν αποτελεί μια πρώτη νίκη (που μένει να εφαρμοστεί και στην πράξη) μονάχα για τους διανομείς της efood, αλλά μια νίκη για όλους τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες με δίκυκλο, και συνολικά μια νίκη για ολόκληρη την ντόπια και μεταναστευτική εργατική Τάξη, για τη νέα εργαζόμενη βάρδια και όλη την προλεταριακή νεολαία.

Τα χαμόγελα, οι υψωμένες γροθιές, τα κορναρίσματα χαράς και οι συγκινητικές επιδοκιμασίες από τα πεζοδρόμια κατά τη διάρκεια των μηχανοκίνητων απεργιακών κινητοποιήσεων αυτής της ιστορικής εβδομάδας αποτελούν τον αδιάψευστο μάρτυρα του γεγονότος πως αυτή η νικηφόρα εξέλιξη για τους διανομείς της efood αποτελεί –όντως- νίκη για όλο τον εργαζόμενο λαό και ως τέτοια έγινε αντιληπτή από τη χειμαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία που ζει και εργάζεται σε αυτόν τον τόπο.

Μονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πώς την πραγματικότητα ν’ αλλάξουμε.

Μπέρτολντ Μπρεχτ

Μια νικηφόρα εξέλιξη σ’ έναν από τους κλάδους αιχμής του τριτογενούς τομέα παροχής υπηρεσιών [2], από τον (κυριολεκτικό και μεταφορικό) “τελευταίο τροχό της αμάξης” της καπιταλιστικής κερδοφορίας του, μέσα στη δοσμένη συγκυρία της επιταγχυνόμενου βαθέματος της οικονομικής κρίσης και της καθεστωτικής επέλασης ενάντια στα εργατικά δικαιώματα, τις λαϊκές κατακτήσεις και τις κοινωνικές ελευθερίες ενός ολόκληρου αιώνα, με την ύφεση να οξύνεται, τα (κρατικά και ιδιωτικά) χρέη ν’ αυξάνονται, τα σύννεφα του πολέμου να πυκνώνουν, την ανεργία και τις τιμές στα πάντα ν’ ανεβαίνουν και τα κεφαλαιοκρατικά κέρδη που γίνονται ολοένα και πιο μονοπωλιακά – ολιγοπωλιακά και συγχωνευμένα, να φουσκώνουν και να λιμνάζουν στις χρηματαγορές ενός αγοραίου κόσμου που κινείται μέσα σε μια παρατεταμένη πορεία ελεύθερης πτώσης.

Μια νικηφόρα εξέλιξη που επιτεύχθηκε κόντρα σ’ ένα μακρόχρονο κλίμα κοινωνικής οπισθοχώρησης, κινηματικής αποσυσπείρωσης, αγωνιστικού κατακερματισμού και εξατομίκευσης του φόβου στους χώρους δουλειάς (και όχι μόνο), με νωπή ακόμα την σφραγίδα στο αντεργατικό νομοσχέδιο – λαιμητόμο Χατζηδάκη (που πέρασε το προηγούμενο καλοκαίρι από τη βουλή χωρίς να ανοίξει ρουθούνι…) με το οποίο, ανάμεσα στα άλλα (απελευθέρωση των απολύσεων, χτύπημα του οχτάωρου, του δικαιώματος συνδικαλιστικής δράσης και προκήρυξης απεργιών κ.α), αφού πρώτα “προσπεράστηκε” με το άρθρο 69 το σχετικό πόρισμα του ΈΦΚΑ, επεκτείνεται η γκρίζα ζώνη της ψευδούς αυτοαπασχόλησης μέσω της “freelance συνεργασίας”.

Ένα αντεργατικό νομοσχέδιο – λαιμητόμος της νεοφιλελεύθερης – ακροδεξιάς κυβέρνησης ΝΔ του Μητσοτάκη του υιού, γραμμένο εξ’ ολοκλήρου διά χειρός του μεγάλου Κεφαλαίου, του ΣΕΒ και των άλλων ιερατείων των εγχώριων και πολυεθνικών καπιτα-ληστών, ψηφισμένο από την κυβερνητική πολιτική υπαλληλία του Κράτους του και με την ουσιαστική συναίνεση της απαξιωμένης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας της καθεστωτικής ΓΣΕΕ.

Δεν θ’ αλλάξουμε επάγγελμα. Θ’ αλλάξουμε το επάγγελμα.

Σύνθημα της ΣΒΕΟΔ

Μια νικηφόρα εξέλιξη που δεν ήρθε ουρανοκατέβατη αλλά αποτελεί τον καρπό μιας μακρόχρονης διαδρομής με πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα ταξικής οργάνωσης, συνδικαλιστικής δράσης και εργατικών αγώνων. Χιλιόμετρα που έχουν διανυθεί, εδώ και σχεδόν μια δεκαπενταετία, από το πρωτοβάθμιο ομοιοεπαγγελματικό “Σωματείο με γκάζια” της ΣΒΕΟΔ.

Ένα μαχητικό Σωματείο Βάσης, το οποίο από την ίδρυση του ως και σήμερα εξακολουθεί να προωθεί αταλάντευτα τα προτάγματα και τις θέσεις του, εκθέτοντας άμεσα και έμπρακτα τις προτάσεις και τις διεκδικήσεις του στον Κλάδο και ευρύτερα στην Τάξη και την Κοινωνία. Ένα δραστήριο και ζωντανό Σωματείο Βάσης “χωρίς συνδικαλιστές σε καρέκλες και έτοιμες “συνταγές” για εκτέλεση”, η λειτουργία και η δραστηριοποίηση του οποίου βασίζονται στη αμεσοδημοκρατία και τη συλλογική δράση, στην αυτενέργεια και την αυταπάρνηση των ίδιων των εργαζομένων που το συναπαρτίζουν. Μια αυτοοργανωμένη λογική εργατικού αγώνα μέσα και έξω από τους χώρους δουλειάς και μια πολιτική πρόταση συνδικαλιστικής οργάνωσης και δράσης που συμπυκνώνεται στο ρητό: “κάθε μέλος και στέλεχος” [3].

Η πολύχρονη οργάνωση στη βάση και η αδιάκοπη “δουλειά του μυρμηγκιού”, η πλατιά απεύθυνση στους συναδέλφους και τις συναδέλφισες με τις τακτικές εξορμήσεις στις πιάτσες, οι διανομές χέρι με χέρι της εφημερίδας “Στο Ρελαντί” και οι πλατιές καμπάνιες προπαγάνδισης και αντιπληροφόρησης σε όλη την πόλη και το λεκανοπέδιο, οι απεργιακές φρουρές έξω από εταιρίες και καταστήματα, τα αυτοπεριφρουρούμενα μαχητικά μπλοκ στις απεργιακές διαδηλώσεις, οι εκατοντάδες μικρές και μεγάλες μάχες που έχουν δοθεί (από το 2007 κι έπειτα) και μετράνε αρκετές νίκες, ενάντια στις εργοδοτικές αυθαιρεσίες και την τρομοκρατία μικρών και μεγάλων αφεντικών, ενάντια στην υποδηλωμένη και την αδήλωτη εργασία, με την έμπρακτη στήριξη πολλών συναδέλφων-συναδελφισσών σε επιθεωρήσεις εργασίας και δικαστήρια. Οι μαζικές 24ωρες απεργίες όλων αυτών των χρόνων -προετοιμασμένες και προπαγανδισμένες σε βάθος χρόνου, με γειωμένο και ξεκάθαρο διεκδικητικό πλαίσιο- κατάφεραν να βγάλουν –πραγματικά- μπροστά τα εργατικά συμφέροντα, να κάνουν το επάγγελμα ορατό και με τις επιβλητικές απεργιακές μοτοπορείες τους να επιβάλλουν –ουσιαστικά- στο δρόμο τη ψήφιση (από την προηγούμενη κυβέρνηση των αυτοαποκαλούμενων “αριστερών” της Κουμουνδούρου) του Ν4611/2019 που προβλέπει την εργοδοτική υποχρέωση παροχής μέσων ατομικής προστασίας, εταιρικού δίκυκλου ή 15% (τουλάχιστον επί του βασικού μισθού) αποζημίωση για έξοδα χρήσης και συντήρησης δικύκλου (service) και -ξεχωριστά- των εξόδων καυσίμων (βενζίνες) [4]

Η ψήφιση του συγκεκριμένου νόμου αποτελεί αναμφίβολη κατάκτηση του Σωματείου Βάσης της ΣΒΕΟΔ, όλων των αγωνιζόμενων εργαζόμενων του Κλάδου καθώς και ολόκληρης της εργατικής Τάξης και όχι τον “προεκλογικό μποναμά στα παιδιά με τα παπιά” της απελθούσας μνημονιακής κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτά είναι μερικά από τα στοιχεία που αποτελούν το υπέδαφος επάνω στον οποίο άνθισε ο συγκεκριμένος νικηφόρος Αγώνας στην efood, του οποίου είχε προηγηθεί η μακρόχρονη και συστηματική συνδικαλιστική δουλειά και η απαραίτητη συναδελφική ζύμωση μεταξύ των ίδιων των διανομέων που οδήγησε και στη συγκρότηση της Επιτροπής Εργαζομένων Efood [5].

Μέσα σ’ αυτή την υπάρχουσα συνθήκη, η (φαινομενικά απροσδόκητη) συμπόρευση και τα πρωτόγνωρα κοινά απεργιακά καλέσματα που προέκυψαν από ένα πρωτοβάθμιο σωματείο σαν τη Συνέλευση Βάσης Εργαζόμενων Οδηγών Δικύκλου (ΣΒΕΟΔ) που η βασική μαγιά αγωνιστών και αγωνιστριών του προέρχεται (ως επί το πλείστον) από τον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο, αλλά και από την αυτονομία και την εξωκοινοβουλευτική αριστερά, μετά από την απεύθυνση που έλαβε από το Συνδικάτο Επισιτισμού, Τουρισμού, Ξενοδοχείων & Συναφών Επαγγελμάτων Ν.Αττικής (που συμμετέχει στο ΠΑΜΕ που πρόσκειται στο ΚΚΕ) απέδειξαν χειροπιαστά ότι υπάρχουν στιγμές που αυτά που ενώνουν, μπορούν και είναι –στην πράξη- περισσότερα από αυτά -που στη θεωρία- χωρίζουν και πως η Οργάνωση στη Βάση και η Ενότητα στη Δράση δεν αποτελούν (αναγκαστικά) αφηρημένες έννοιες αλλά μια έμπρακτη μέθοδο και πρόταση Αγώνα για την υπεράσπιση των ταξικών συμφερόντων και των λαϊκών αναγκών, που προωθείται και κατακτιέται μονάχα μέσα στην πραγματική ζωή, μέσα στο καμίνι της ταξικής πάλης, και όχι μέσα στα πειραματικά εργαστήρια και τους δοκιμαστικούς σωλήνες της “ιδεολογικής-πολιτικής ορθότητας, στεγανότητας και καθαρότητας”.

Από την πλευρά μας, έχοντας στηρίξει με Κάλεσμα [6] και έχοντας συμμετάσχει με τις λιγοστές μας δυνάμεις στις ιστορικές απεργιακές μοτοπορείες του Σεπτέμβρη, εξακολουθούμε να πιστεύουμε στην πολιτική θέση που με σαφήνεια είχαν διατυπώσει -πριν από σχεδόν μια εικοσαετία- κάποιοι σύντροφοι και συντρόφισσες στην Ιταλία: […] Η μοναδική διαχωριστική γραμμή που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να προσδιορίσουμε τα πολιτικά ρεύματα και την ιστορική σημασία τους είναι εκείνη της δράσης τους σε σχέση με την προλεταριακή αυτονομία, στην ενίσχυση που έδωσαν στη διαδικασία απελευθέρωσης του προλεταριάτου [7].

Σε κάθε περίπτωση ο νικηφόρος εργατικός Αγώνας στην efood δεν έχει σε καμία περίπτωση τελειώσει, συνεχίζεται μέχρι την ικανοποίηση όλων των αιτημάτων για συμβάσεις αορίστου χρόνου με πλήρη ασφαλιστικά-εργασιακά δικαιώματα και κατάργηση των αυθαίρετων αξιολογήσεων, για βαρέα ανθυγιεινά ένσημα και εφαρμογή του Ν.4611/2019.

Επιπρόσθετα, ο συγκεκριμένος εργατικός Αγώνας, λειτουργώντας παραδειγματικά, φαίνεται ότι κατάφερε να θέσει σε κίνηση ευρύτερες διεργασίες και συζητήσεις μέσα και έξω από τους χώρους δουλειάς και ν’ αποτελεί αντικείμενο ζύμωσης στο εσωτερικό πολλών σωματείων, συλλογικοτήτων, συνελεύσεων, στεκιών, ομάδων, οργανώσεων κλπ. Ανεξάρτητα από την πορεία, τις κατευθύνσεις και την κατάληξη που αυτές μπορεί να έχουν, μέσα σε μια ζοφερή συνθήκη σαν την τρέχουσα, πρόκειται αναμφίβολα για μια διαδικασία σε εξέλιξη και αυτό αποτελεί μια ακόμα συνεισφορά αυτού τον νικηφόρου και ελπιδοφόρου Αγώνα, από ένα Σωματείο Βάσης κι έναν Κλάδο που (εδώ και χρόνια πλέον) βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της ταξικής πάλης και με τη δράση του καταφέρνει να βγάλει ξανά το προλεταριάτο στο δρόμο, κάνοντας και πάλι επίκαιρο εκείνο το παλιό ξεχασμένο σύνθημα: Νόμος είναι το Δίκιο του Εργάτη!

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ & ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ.

ΤΑΞΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΑΞΗΣ.

ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ & ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΟΥ.

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)

Αθήνα, Οχτώβρης 2021

Σημειώσεις

[1] απόσπασμα από το Κοινό Κάλεσμα της Συνέλευσης Βάσης Εργαζόμενων Οδηγών Δικύκλου (ΣΒΕΟΔ) και του Συνδικάτου Επισιτισμού, Τουρισμού, Ξενοδοχείων & Συναφών Επαγγελμάτων Ν.Αττικής στην 24ωρη Απεργία στις 24 Σεπτέμβρη 2021, από sveod.gr

[2] Για να γίνει αντιληπτή σε όλο το εύρος της η σημασία του συγκεκριμένου εργατικού Αγώνα, έχει σημασία να ειπωθεί ότι αυτός δίνεται σ’ έναν από τους λίγους κλάδους της εγχώριας αγοράς που -κατά τη διάρκεια των τελευταίων χρόνων, κι ιδιαίτερα από το ξέσπασμα της πανδημίας κι έπειτα- παρουσιάζει αλματώδη αύξηση του τζίρου και της κερδοφορίας του. Ένας κλάδος αιχμής, ιδιαίτερα κομβικός όσον αφορά την υπάρχουσα εργατική σύνθεση (αλλά και συνολικά τον εγχώριο καταμερισμό της μισθωτής εργασίας), όπου δουλεύει -με συμβάσεις δεδηλωμένης, υποδηλωμένης ή αδήλωτης απασχόλησης- μια κρίσιμη μάζα του σύγχρονου ντόπιου και μεταναστευτικού, νέου (και όχι μόνο) προλεταριάτου. Το “εκτόπισμα” που έχει αποκτήσει ο “κύκλος εργασιών” του συγκεκριμένου κλάδου αποτυπώθηκε (μεταξύ άλλων) ανάγλυφα και στην -προ ετών- ανάληψη της προεδρίας του ΣΕΒ από από τον ιδιοκτήτη της ταχυμεταφορικής ACS Θ.Φέσσα.

[3] […] Το ρητό «κάθε μέλος και στέλεχος» είναι βασικός άξονας της στρατηγικής μας. Ασκούμε αντιιεραρχικό συνδικαλισμό βάσης και στόχος μας είναι όλα μας τα μέλη να μην είναι απλώς ισότιμα βάση του καταστατικού αλλά και εξίσου συγκροτημένα σε συνδικαλιστικό επίπεδο. Οργανωτικά προωθούμε τις επιτροπές εργαζομένων στους τόπους δουλειάς και όπου είναι δυνατόν την ίδρυση επιχειρησιακών σωματείων με αμεσοδημοκρατικά χαρακτηριστικά και αντιιεραρχικές δομές. Επιδιώκουμε την προώθηση του συνδικαλισμού βάσης και της άμεσης δημοκρατίας στα συνδικάτα ώστε όλες οι αποφάσεις να παίρνονται από τα κάτω. Με αυτούς τους όρους, στόχος μας είναι να συμμετάσχουμε στη συγκρότηση ενός διευρυμένου μετώπου εργαζομένων με αντιιεραρχικά αμεσοδημοκρατικά χαρακτηριστικά που θα παρακάμπτει τη ξεπουλημένη και παρωχημένη αντιπροσωπευτική συνδικαλιστική γραφειοκρατία του εργατικού κέντρου αθήνας και της γ.σ.ε.ε.

Αψηφούμε τις προσταγές της εκάστοτε κυβέρνησης καθώς και της ξεπουλημένης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που την υπηρετεί και υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα των εργαζομένων με κάθε είδους παρέμβαση από αποκλεισμούς και μποϋκοτάζ μέχρι στάσεις εργασίας και απεργίες. Στόχος μας είναι η μαζική και διεκδικητική παρουσία του σωματείου οπουδήποτε συνάδελφος (είτε κούριερ είτε ντελίβερι είτε εξωτερικός) χρειαστεί τη βοήθεια μας […]

απόσπασμα από το “Πως λειτουργούμε”, διαθέσιμο στο sveod.gr

[4] Σχετικά με την απύθμενη υποκρισία των πρώην κυβερνητικών της μνημονιακής “αριστεράς” που με αφορμή τον Αγώνα στην efood, φόρεσε το φιλολαϊκό προσωπείο της για να πουλήσει “φιλεργατικά καθρεφτάκια στους ιθαγενείς”, υπενθυμίζεται ότι πρόκειται για αυτήν την ίδια που (παρά τις αντιπολιτευτικές κορώνες της) μέσα στην βουλή υπερψήφισε (επικαλούμενη τις δήθεν “βέλτιστες πρακτικές” της ΕΕ) σχεδόν τα μισά από τα άρθρα του αντεργατικού νόμου – λαιμητόμου Χατζηδάκη. Για αυτή την ίδια την ευρωατλαντική “αριστερά” που μια εβδομάδα νωρίτερα, στην ολομέλεια του ευρωκοινοβουλίου υπερψήφιζε την έκθεση με τον ψευδεπίγραφο τίτλο “Δίκαιες συνθήκες εργασίας, δικαιώματα και κοινωνική προστασία των εργαζομένων στις πλατφόρμες – Νέες μορφές απασχόλησης που συνδέονται με την ψηφιακή ανάπτυξη”.

[5] Περισσότερα στο έντυπο “Προς τους συναδέλφους διανομείς της efood. “Σημειώσεις” για το εργασιακό καθεστώς του ταχυδιανομέα στην efood #2” που κυκλοφόρησε τον περασμένο Ιούνη από την Επιτροπή Εργαζομένων Efood & τη ΣΒΕΟΔ. Διαθέσιμο σε μορφή pdf στο sveod.gr

[6] Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ): “Νίκη στον Αγώνα των διανομέων της efood. Τάξη εναντίον Τάξης. 24ωρη Απεργία. Παρασκευή 24/9/21”, από prolprot.espivblogs.net

[7] Απόσπασμα από “Οι συνήθεις ταραξίες, οι συνήθεις προβοκάτορες: σκέψεις για τον αναρχισμό και τον κομμουνισμό”. Proletari 56, Ιταλία 2002. Στα ελληνικά κυκλοφόρησε τον Απρίλη του 2007 ως ένθετο στο 3ο τεύχος του περιοδικού “Βίδα για την όξυνση του ταξικού ανταγωνισμού”.

Κοίτα! Οι άλλοι έχουν κινήσει κι έχει η πλάση κοκκινίσει

κι άλλος ήλιος έχει βγει σ’ αλλή θάλασσα, άλλη γη…

Από την Αθήνα και τη Σαλονίκη, μέχρι την Πάτρα και το Ηράκλειο, τα Χανιά, το Βόλο και όλη τη χώρα, ένα φουσκωμένο ποτάμι από “κόκκινα γιλέκα” και όχι μόνο, πλημμύρισε χθες 22/9 τους δρόμους, στέλνοντας ενωτικό αγωνιστικό μήνυμα σε όλη την ντόπια και μεταναστευτική εργατική Τάξη, τη νέα εργαζόμενη βάρδια και σ’ όλη την προλεταριακή νεολαία.

Με την προειδοποιητική 4ωρη στάση εργασίας –που προκηρύχτηκε έπειτα από κοινό κάλεσμα της Συνέλευσης Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου (ΣΒΕΟΔ) και του Συνδικάτου, Επισιτισμού, Τουρισμού, Ξενοδοχείων Ν.Αττικής- χιλιάδες απεργοί διανομείς, εργαζόμενοι και εργαζόμενες, αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες με τις μαζικές και δυναμικές μηχανοκίνητες κινητοποιήσεις τους, έγραψαν ιστορία.

Η ευρεία κατακραυγή και ο ψηφιακός ακτιβισμός που αναπτύχθηκε ενάντια στα εργοδοτικά και υπουργικά “επιτελικά” σχέδια, για περαιτέρω υποτίμηση της μισθωτής εργασίας με τη μετατροπή της σε “συνεργασία”, απέδειξε στην πράξη ότι η Αλληλεγγύη –σε όλους τους καιρούς, σε όλους τους τόπους και με όλα τα μέσα– εξακολουθεί να αποτελεί ταξικό όπλο και κοινωνική αρετή.

Η ανακοινωμένη “αναδίπλωση” και η ουσιαστική αδιαλλαξία των αφεντικών και των χρυσοπληρωμένων μανατζαραίων της efood (ιδιοκτησίας του γερμανικού κολοσσού Delivery Hero, που λυμαίνεται τον κλάδο της ταχυδιανομής σε πολλές άλλες χώρες), οι οποίοι -κατά τη διάρκεια της χθεσινής μαζικότατης μοτοπορείας στην Αθήνα- επέλεξαν να κρυφτούν πίσω από τις αστυνομικές κλούβες και διμοιρίες, καθιστά σε μονόδρομο τη συνέχιση και την κλιμάκωση αυτού του δίκαιου και αναγκαίου Αγώνα για ζωή και δουλειά με αξιοπρέπεια. Το ποτάμι πίσω δεν γυρνά. Το φράγμα της μοιρολατρίας, της εξατομίκευσης και του φόβου έχει ραγίσει για τα καλά. Καιρός να σπάσει…

Παρασκευή 24 Σεπτέμβρη 2021. 24ωρη Απεργία από την Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου (ΣΒΕΟΔ) και το Συνδικάτο Επισιτισμού, Τουρισμού, Ξενοδοχείων Ν.Αττικής.

Στηρίζουμε – Συμμετέχουμε στην Απεργιακή Συγκέντρωση – Μοτοπορεία. Πεδίο Άρεως, 11πμ.

NIKH ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΜΕ ΠΛΗΡΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΔΙΑΝΟΜΕΩΝ ΤΗΣ EFOOD.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ – ΕΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ. ΤΑΞΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΑΞΗΣ.

ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ & ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΟΥ.

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)

Αθήνα, 23/9/2021

Το βράδυ του Σαββάτου συντρόφισσες και σύντροφοι που ανταποκρίθηκαν μαζικά στην Πρωτοβουλία που καλέστηκε για την υπεράσπιση της επαναστατικής μνήμης πορεύθηκαν από την Πλατεία Εξαρχείων μέχρι το μνημείο του Αλέξανδρου στον πεζόδρομο των οδών Μεσολογγίου και Τζαβέλα, με συνθήματα σχετικά με την ιστορικότητα της περιοχής των Εξαρχείων, τους δολοφονημένους συντρόφους μας, την συνέχεια των αγώνων. Στήθηκε μικροφωνική, μοιράστηκαν κείμενα και υπήρξαν συζητήσεις με περαστικούς, θαμώνες και νεαρό κόσμο που άραζε στην ευρύτερη περιοχή.

Σε μια εποχή όπου η συλλογική μας μνήμη σαρώνετε από τους πληροφοριακούς – προπαγανδιστικούς μηχανισμούς του κεφαλαίου και του κράτους ξεπροβάλει η κουλτούρα του εκφυλισμού, της παραίτησης, της ηττοπάθειας. Όπου η μνήμη του αγώνα, των νεκρών μας, των εξεγέρσεων που γεννήσαν ελπίδες και καθόρισαν γενιές αγωνιστών και αγωνιστριών κινδυνεύει να αλλοιωθεί και να βουτηχτεί μέσα στον αναθεωρητισμό και την μουσειοποίηση της. Ο αγώνας για την επανοικιοποίηση της μνήμης είναι ταυτόχρονα αγώνας για να δημιουργήσουμε νέα σημεία συνάντησης και προοπτικής, αγώνας ώστε να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας και να ενώσουμε τα κομμάτια της επαναστατικής μνήμης κόντρα στον τεμαχισμό της μέσα στον καπιταλιστικό κόσμο. Να συναντηθούμε ξανά για να επικοινωνήσουμε την αναγκαιότητα να οργανώσουμε τις αντιστάσεις μας στο σήμερα.

Γιατί η μνήμη που κωδικοποιούν μέσω και του πληροφοριακού πολέμου κράτος/κεφάλαιο:« Είναι μνήμη του υπάρχοντος τρόπου παραγωγής και όχι της επαναστατικής υπέρβασης του, η οποία έχει σημαία της το σύνθημα ‘’Το αδύνατο για αυτό το σύστημα είναι η δική μας δυνατότητα’’. Η δική μας δυνατότητα πάνω από όλα είναι η απελευθέρωση των μικρών διαβόλων. Είναι μνήμη αποκεντρωμένη και παράδοξη, όχι απλά προσανατολισμένη στο μέλλον, αλλά μνήμη μελλοντικών γεγονότων.»

Χαιρετίζουμε όλες τις κινηματικές πρωτοβουλίες που καλούνται σε δημόσιους χώρους στη περιοχή (μπαζάρ βιβλίων, εκδηλώσεις, συγκεντρώσεις κλπ) και καλούμε τον κόσμο του αγώνα να αναλάβει τέτοιες πρωτοβουλίες ώστε βήμα – βήμα να ξανακάνουμε τα Εξάρχεια μια γειτονιά ζυμώσεων όπου οι λέξεις εξέγερση, ζωή, αγώνας, μνήμη θα ξαναπάρουν την υπόσταση και το νόημα που τους αξίζουν.

Ακολουθεί το κείμενο της παρέμβασης που μοιράζονταν :

ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΕΧΟΥΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Για όποιον/α έχει οργανωθεί στο αναρχικό και ευρύτερα ανατρεπτικό κίνημα τα τελευταία 40 χρόνια, αλλά και σε οποιονδήποτε έχει βρεθεί στη περιφέρεια του, ο τίτλος του κειμένου σημαίνει πολλά παραπάνω από 4 λέξεις. Είναι η γειτονιά όπου οι νέοι σύντροφοι/ισσες έρχονται πρώτη φορά σε επαφή με τον λόγο και τις πράξεις του κινήματος. Η γειτονία που οι περισσότεροι βιώσαμε πρώτη φορά τις συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής. Η γειτονιά που ψαχτήκαμε, πολιτικοποιηθήκαμε, ήρθαμεσε επαφή με την πολύμορφη δράση. Η γειτονιά -καταφύγιο διαχρονικά ανθρώπων που ξεφεύγουν από τα κανονικά πρότυπα και ένιωθαν ασφάλεια στη εξεγερμένη γειτονιά των Εξαρχείων. Η γειτονία που σε συνθήκες ανόδου ακροδεξιών πρακτικών στο κέντρο της Αθήνας άνοιξε την αγκαλιά της και υποδέχτηκε τους/τις κολασμένους/ες αυτού του κόσμου.

Τα Εξάρχεια αποτέλεσαν μέσα σε όλα τα άλλα τον θεματοφύλακα της Εξέγερσης του Δεκέμβρη το 2008. 12 χρόνια πριν τον αίμα του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στη συμβολή Μεσολογγίου και Τζαβέλα πότισε και θέριεψε το δέντρο της αντίστασης και της εξέγερσης η οποία πήρε Πανελλαδικές διαστάσεις αποτελώντας τον μεγαλύτερο και ισχυρότερο ξέσπασμα οργής από τη πτώση της Χούντας το 1974. Το μνημείο λοιπόν που στέκεται στη συμβολή των παραπάνω οδών συμβολίζει αυτό ακριβώς. Τη δύναμη των ανθρώπων που ενώ ένας έφηβος σύντροφος ξεψυχούσε στα χέρια τους βρήκαν τη δύναμη να μετατρέψουν τα δάκρυα σε οργή, τη θλίψη σε συνείδηση, τον φόβο σε στράτευση στον αγώνα και να αφήσουν μια τεράστια παρακαταθήκη που μετά από τόσα χρόνια εμπνέει και δίνει εργαλεία σε κάθε αγωνιζόμενο/η. Είναι η επαναστατική μνήμη που σκεπάζει βαριά αυτά τα ντουβάρια που σου σφίγγει τη καρδιά και δεν σε αφήνει να υποχωρήσεις και να παραιτηθείς αλλά να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι με όλα τα μέσα στο δύσκολο και ανηφορικό μονοπάτι του αγώνα για την απελευθέρωση από τα δεσμά κράτους / κεφαλαίου.

Το διάστημα μετά από τη δυναμική διαδήλωση της Νέας Σμύρνης παρατηρούμε την επανοικειοποίηση του δημόσιου χώρου από τη νεολαία (κυρίως) μετά από 6 μήνες σκληρής καταστολής λόγω του lockdown που είχε επιβληθεί από τις αρχές Νοεμβρίου. Τίποτα αρνητικό ως εδώ. Το πρόβλημα για εμάς είναι πως η επανοικειοποίηση του δημόσιου χώρου γίνεται υπό το πρίσμα της άκρατης χωρίς όρια διασκέδασης και όχι με όρους πολιτικούς–ανατρεπτικούς. Με απλά λόγια το κίνημα που μάτωσε, συγκρούστηκε, επιτέθηκε, ένιωσε στο πετσί του το κόστος αυτής της στάσης όλο αυτό το διάστημα δεν κατάφερε να κεφαλαιοποιήσει τη κρατική υποχώρηση και να την εκτρέψει ενδεχομένως σε πιο ριζοσπαστικά μονοπάτια, αλλά παραδόθηκε στον βωμό της εναλλακτικής διασκέδασης με ότι αυτό συνεπάγεται.

Όπως αναφέραμε και πριν η πολιτική, πολιτισμική, κοινωνική, ιστορία των Εξαρχείων, είναι ιστορία αγώνα, εξεγέρσεων, συγκρούσεων, ζυμώσεων και πολλά παραπάνω. Αν λοιπόν στο πέρασμα των χρόνων έχουν υπάρξει φαινόμενα εκφυλισμού(η ευθύνη των οποίων μας βαραίνει όλους και όλες καθώς κανείς δεν είναι αμόλυντος)στο χέρι μας είναι να παλέψουμε για την απομάκρυνση τους. Ένα τέτοιο φαινόμενο λαμβάνει χώρατο τελευταίο χρονικό διάστημα με την εικόνα καθημερινών πάρτι γύρω από το μνημείο, με κόσμο να χορεύει πάνω λες και πρόκειται για μπάρα σε κλαμπ, με αποκορύφωμα την επίθεση, το λιντσάρισμα και τον βαρύ τραυματισμό συντρόφου από ομάδα ατόμων όταν τους έκανε παρατήρηση για το γεγονός αυτό. Η εικόνα ενός τραυματισμένου συντρόφου επειδή διαμαρτυρήθηκε για το γεγονός του εκφυλισμού του μνημείου είναι μια εικόνα αντιστροφής των νοημάτων και της πραγματικότητας που θέλουμε να καλλιεργήσουμε και να διαμορφώσουμε και στην γειτονιά των Εξαρχείων. Είναι μια εικόνα ντροπής που συμπυκνώνει όλο τον εκφυλισμό του τελευταίου χρονικού διαστήματος.

Για να τελειώνουμε τα Εξάρχεια δεν θα γίνουν ένα εναλλακτικό διασκεδαστήριο. Η οικονομική ανάπτυξη των Εξαρχείων με το gentrification(Λόφος του Στρέφη, έργα για μετρό, Rbnb) και την άνοδο της μεσαίας επιχειρηματικότητας(μαγαζιά, ξενοδοχεία κλπ)πηγαίνει χέρι –χέρι με το εμπόριο ναρκωτικών και τα κυκλώματα των μπράβων, την άλλη όψη της παραοικονομίας που αναπτύσσετε πάντα παράλληλα με την «επίσημη». Το απόστημα αυτό πρέπει να σπάσει, τα Εξάρχεια πρέπει να αποτελέσουν ξανά μια γειτονιά φόβητρο για τους φασίστες, τους μπάτσους, τους μαφιόζους και τα αφεντικά τους, μια γειτονιά όπου η αλληλεγγύη μεταξύ όσων αγωνίζονται για έναν κόσμο ισότητας είναι κάτι παραπάνω από διακηρύξεις και λόγια. Για όλους αυτούς τους λόγους καλούμε τον κόσμο που έρχεται σε επαφή με την περιοχή να μελετήσει την ιστορία της, την ανθρωπογεωγραφία της, τις αντιφάσεις της, την συμβολή της στην ανάπτυξη των αγώνων τις τελευταίες δεκαετίες. Τα Εξάρχεια έχουν ιστορία η οποία δεν είναι αυτή της ατέρμονης εναλλακτικής διασκέδασης, του ακίνδυνου «επαναστατικού» lifestyle, των ανθρώπων χωρίς μνήμη που ευτελίζουν ένα μνημείο το οποίο συμβολίζει τις εξεγέρσεις του παρελθόντος και αποτελεί ένα τόπο συλλογικής μνήμης και επεξεργασίας για αυτές του μέλλοντος. Όσοι έχουν τέτοιες βλέψεις ας αρχίζουν να ανηφορίζουν προς την περιοχή του Κολωνακίου γιατί η πραγματικότητα θα τους διαψεύσει.

Πρωτοβουλία Συντροφισσών και Συντρόφων για την υπεράσπιση της επαναστατικής μνήμης

φώτο από μια από τις κινητοποιήσεις της Λαϊκής Επιτροπής “Αλήθεια & Δικαιοσύνη για τα θύματα του Covid 19” έξω από το νοσοκομείο που το Μάρτη του 2020 έγινε νεκροτομείο, στο Alzano του Bergamo.

Σύμφωνα με τοπικά ΜΜΕ της πόλης – σύμβολο της εγκληματικής κρατικής διαχείρισης της πανδημίας στην Ιταλία, “ένα ζευγάρι από τα μολυβένια χρόνια βρίσκεται στο στόχαστρο των διωκτικών αρχών, κατηγορούμενο για την αποστολή απειλητικών επιστολών τον Ιούνιο στους προέδρους του ΣΕΒ (Confindustria) της Λομβαρδίας και του Μπέργκαμο καθώς και για την αποστολή παγιδευμένου δέματος τον Σεπτέμβρη στον πρόεδρο του ΣΕΒ της Μπρέσια. Οι επιστολές περιείχαν μια σφαίρα διαμετρήματος 3,65 και έφεραν την υπογραφή των αυτοαποκαλούμενων Nuclei Proletari Lombardi”.

Ο Gianfranco Formoni και η Pia Panseri, πρώην μέλη και πρώην πολιτικοί κρατούμενοι της Prima Linea [Πρώτη Γραμμή], 64 και 65 ετών αντίστοιχα, κατηγορούνται για τη σύσταση μιας ένοπλης οργάνωσης – φάντασμα, για “σύσταση εγκληματικής οργάνωσης με τρομοκρατικούς ή ανατρεπτικούς σκοπούς”. Και οι δύο συμμετέχουν ενεργά στις δραστηριότητες της Λαϊκής Επιτροπής “Αλήθεια & Δικαιοσύνη για τα θύματα του Covid 19” που έχει συσταθεί στην πόλη και πολιτικά οριοθετείται στα αριστερά, σε αντίθεση με την επίσημη και γνωστότερη Επιτροπή.

Η Πία δραστηριοποιείται πολιτικά και στη Rifondazione Comunista [Κομμουνιστική Επανίδρυση], ένα κόμμα που δεν φημίζεται για τη ροπή του προς την “ατομική τρομοκρατία”. Ανάμεσα σε άλλες κινητοποιήσεις, υπενθυμίζονται οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στο νοσοκομείο του Alzano καθώς κι εκείνη έξω από την τοπική έδρα της Περιφέρειας στην πόλη του Μπέργκαμο, όπου η Πία είχε πάρει το λόγο και είχε τοποθετηθεί δημόσια. Ήταν αυτή η δραστηριοποίηση τους, σύμφωνα με τις αστυνομικές διαρροές, που έστρεψε -για ακόμα μια φορά- το στόχαστρο της κρατικής “αντι”τρομοκρατίας επάνω τους.

Όπως γράφει και τοπικό ΜΜΕ: “Ο συνδυασμός ανάμεσα σε ένα εξωκοινοβουλευτικό παρελθόν με καταδίκες για τρομοκρατική οργάνωση και η τωρινή συμμετοχή σε πρωτοβουλίες που έχουν ως αντικείμενο την υπόθεση της “κόκκινης ζώνης” της πανδημίας, ήταν αυτός που οδήγησε τις διωκτικές αρχές ως την πόρτα του σπιτιού τους”.

Με λίγα λόγια, για να το πούμε κάπως καφκικά, ο Τζιανφράνκο και η Πία είναι διά βίου ένοχοι. Γιατί αν και πλήρωσαν ήδη με δίκες, καταδίκες και φυλακίσεις το τίμημα της συμμετοχής τους σε μια κομμουνιστική ένοπλη οργάνωση της δεκαετίας του 1970, δεν έχουν πλέον το δικαίωμα να αμφισβητούν αυτό το αρρωστημένο και θανατηφόρο σύστημα. Δεν δικαιούνται, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι σύντροφοι και συντρόφισσες που συμμετείχαν σε εκείνη την επαναστατική απόπειρα για έφοδο στον ουρανό, να ασχολούνται με την πολιτική. Δεν δικαιούνται ούτε καν να ομιλούν. Με λίγα λόγια, τους έχουν καταδικάσει σε μια ποινή ισόβιας σιωπής.

Μια λέξη μόνο. ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ.

[από προφίλ συντρόφου από τη βόρεια Ιταλία]

από Ήμουν, Είμαι & Θα Είμαι.

[ΚτΒ] Νίκη στον Αγώνα του λαϊκού αγωνιστή Δ. Κουφοντίνα (30η Ημέρα Απεργία Πείνας). Αλληλεγγύη στους απεργούς πείνας Γ.Δημητράκη και Ν.Μαζιώτη.

4η Πανελλαδική Μέρα Δράσης. Τρίτη 9 Φλεβάρη 2021. Στηρίζουμε τη Συγκέντρωση που καλείται στα Προπύλαια στις 17.00 από τη Συνέλευση Αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα.

[…] Θα ήθελα να σας αποχαιρετίσω. Αν μου επιτρέπετε, βέβαια, να πω δυο λόγια προσωπικά. Πρώτον, όλοι το ξέρουμε ότι αυτονόητη συνθήκη για έναν αγωνιστή είναι η αλληλεγγύη, δεν νοείται αγωνιστής χωρίς αυτήν την ιδιότητα απέναντι στους συντρόφους της κοινής πάλης. Και για αυτό δεν συνηθίζουμε να ευχαριστούμε ο ένας τον άλλον για αυτό το αυτονόητο. Σήμερα, όμως, που δοκιμάζονται τα πάντα και πιο πολύ τα αυτονόητα, θέλω να μου επιτρέψετε σε μια στιγμή, ας πούμε, αδυναμίας, να απευθύνω μαζί με τον τελικό χαιρετισμό και προσωπικές ευχαριστίες. Γιατί χρόνια τώρα ακούμε τη φωνή σας, παίρνουμε δύναμη κι εμείς και κουράγιο από την αλληλεγγύη. Θέλω να θυμηθώ και μια στιγμή που με έπιασε μια παράξενη αίσθηση, ένα βράδυ στο νοσοκομείο στην απεργία πείνας, τότε που το σώμα αμυνόταν απέναντι στην επίθεση από τον ίδιο του τον εαυτό, τότε που κατέβαζε σιγά-σιγά τους περιφερειακούς διακόπτες για να συντηρήσει τους κεντρικούς, τότε μέσα στη νύχτα οι φωνές των αλληλέγγυων άνοιξαν ξαφνικά άγνωστες πηγές δύναμης. Και νιώθεις εκείνη τη στιγμή την παράξενη αίσθηση της ενότητας ανάμεσα σε ανθρώπους, που πολλούς δεν σας γνωρίζω. Μπορεί να μη γνωριζόμαστε μεταξύ μας, αλλά μας ενώνουν κοινά όνειρα, κοινοί αγώνες, κοινοί τρόποι να δημιουργούμε και να ξαναδημιουργούμε τη ζωή, η αίσθηση ότι κινούμαστε στον ίδιο χρόνο, στον ίδιο χώρο, συντονισμένοι στο ίδιο βήμα προς το χειραφετικό όνειρο. Έτσι ένιωσα τότε, το ίδιο μπορώ να πω πως νιώθω και τώρα. Γεια χαρά σας σύντροφοι. [1]

Από τις 8 Γενάρη 2021 κι έπειτα, από τότε που ο Δημήτρης Κουφοντίνας έβαλε, για ακόμα μια φορά κατά τη διάρκεια της πολύχρονης αγωνιστικής διαδρομής του, ανάχωμα το ίδιο του το σώμα απέναντι στην κρατική τρομοκρατία, αυθαιρεσία και εκδικητικότητα, έχουν περάσει πλέον 30 ημέρες.

Ένας μήνας κατά τη διάρκεια του οποίου παίρνει και πάλι -κάθε μερόνυχτο, κάθε ώρα που περνάει– σάρκα και οστά η διαχρονικά ανηφορική διαδρομή αυτού του παντοτινού αντάρτη, με όλο το μεγαλείο ψυχής και αξιοπρέπειας που τον διακρίνει, απέναντι και ενάντια στη σαδιστική θρασυδειλία και εκδικητικότητα της εξουσίας, της γ.γ “αντεγκληματικής πολιτικής” Σοφίας Νικολάου, δηλαδή του υπουργού “προπο” Μιχάλη Χρυσοχοϊδη και της φαμίλιας Μητσοτάκη, δηλαδή της Πρεσβείας (μια είναι η Πρεσβεία…) και της ντόπιας ολιγαρχίας των τραπεζιτών, των εφοπ-ληστών και των καναλαρχών.

Ένας αδιάκοπος Αγώνας για Ζωή που -για ακόμα μια φορά μέσα στα χρόνια- κάνει θρύψαλα τη θανατική υποκρισία της αστικών διακηρύξεων και των φλυαριών των καθεστωτικών ΜΜΕ περί “αυταξίας της ανθρώπινης ζωής”, υπενθυμίζοντας χειροπιαστά αυτό που ο λαϊκός αγωνιστής της ΕΟ17Ν είχε δηλώσει ευθαρσώς (ήδη από το 2003) ενώπιον των “αντι”τρομοκρατών διωκτών του, στο εκτακτο “τρομοδικείο” των φυλακών Κορυδαλλού: […] ο κοινωνικός ανταγωνισμός, ο κοινωνικός πόλεμος, ο εμφύλιος πόλεμος, διεξάγεται εδώ και πάρα πολλά χρόνια, περνά φάσεις όξυνσης και ύφεσης, άλλοτε είναι εμφανής, άλλοτε αφανής, άλλοτε υπό τη μάσκα του κράτους δικαίου, άλλοτε στην πιο καθαρή του μορφή. Και θα συνεχίζεται μέχρις ότου πάψουν να υφίστανται τάξεις. Όταν η ανθρωπότητα βγει από τη βάρβαρη προϊστορία της, από τους πολέμους, την εξαθλίωση, την προσφυγιά, τον αναλφαβητισμό, τη λεηλασία του πλανήτη από τις πολυεθνικές, όταν περάσει στο βασίλειο της ελευθερίας, της ισότητας, της ανεμπόδιστης ανάπτυξης του ανθρώπου, όταν η ανθρωπότητα χειραφετηθεί, όταν οι άνθρωποι επανοικειοποιηθούν την ανθρωπιά τους, τότε η ανθρώπινη ζωή θα είναι αυταξία πραγματική και όχι υποκριτική.

Γι αυτό λυσσομανάνε. Γιατί ξέρουν πολύ καλά ότι η καθεστωτική πλύση εγκεφάλου τόσων χρόνων πήγε στράφι, αφού για ένα μεγάλο κομμάτι των εργαζόμενων και των άνεργων, των φτωχών και των αδικημένων, των απόκληρων και των “νικημένων της ιστορίας” αυτού του τόπου, ο κομμουνιστής πολιτικός κρατούμενος Δημήτρης Κουφοντίνας συνεχίζει να αποτελεί ένα δικό μας άνθρωπο, από εκείνους που σήκωσαν το βάρος και την ευθύνη ώστε ν’ αποτελέσουν τιμωρό χέρι και φωνή του λαού, σάρκα από τη σάρκα του που συνεχίζει, σε όλους τους καιρούς και όλους τους τόπους, να αντιστέκεται και να αγωνίζεται, με περίσσευμα θάρρους, αποφασιστικότητας και ανιδιοτέλειας.

Γι’ αυτό λυσσομανάνε. Γιατί δεν είναι μόνος. Γιατί στο πλευρό του στέκονται αλληλέγγυοι οι αναρχικοί πολιτικοί κρατούμενοι στις φυλακές Δομοκού (απεργοί πείνας από 16/1) Γιάννης Δημητράκης και Νίκος Μαζιώτης (μέλος ΕΑ), ενώ πενθήμερη απεργία πείνας αλληλεγγύης πραγματοποιήθηκε και στις φυλακές Λάρισας από τους προφυλακισμένους συντρόφους Πολύκαρπο Γεωργιάδη και Βαγγέλη Σταθόπουλο. Γιατί εδώ και ένα μήνα, πολλές εκατοντάδες σύντροφοι και συντρόφισσες, αναρχικοί και αναρχικές, κομμουνιστές και κομμουνίστριες, με δεκάδες καλεσμένες και μη συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, παρεμβάσεις και άλλες άμεσες δράσεις (υπό το φως της μέρας ή μέσα στο σκοτάδι της νύχτας) στο κέντρο και τις συνοικίες της Αθήνας, της Σαλονίκης, της Πάτρας και όλης της χώρας (αλλά και στην Κύπρο, το Βερολίνο, τη Βέρνη, τη Ρώμη, το Μιλάνο, τη Σαρδηνία, το Μεξικό και όχι μόνο), υπενθυμίζουν πολύμορφα σε κάθε ενδιαφερόμενο ότι η Αλληλεγγύη ήταν, είναι και θα είναι το όπλο μας.

Γι’ αυτό λυσσομανάνε. Γιατί ο κομμουνιστής πολιτικός κρατούμενος Δημήτρης Κουφοντίνας δεν είναι μόνος. Γιατί χιλιάδες άνθρωποι, ανώνυμα ή επώνυμα, έμπρακτα ή νοερά και χωρίς να ταυτίζονται (αναγκαστικά) πολιτικά-ιδεολογικά μαζί του, συνεχίζουν να διαθέτουν την εντιμότητα ν’ αναγνωρίζουν το δίκιο του αιτήματος για άμεση μεταγωγή του στις φυλακές Κορυδαλλού και να απαιτούν να σωθεί η ζωή και η υγεία του έγκλειστου αγωνιστή, που βρίσκονται πλέον σε άμεσο και διαρκή κίνδυνο.

Γι’ αυτό κλιμακώνουν την εκστρατεία αστικής προπαγάνδας και κρατικής παραπληροφόρησης, μηντιακής συσκότισης και διαστρέβλωσης, αστυνομικής καταστολής και ένστολης αλητείας ενάντια σε κινήσεις αλληλεγγύης που έχουν εκδηλωθεί (με αφορμή τις τρεις Πανελλαδικές Μέρες Δράσης που έχουν καλεστεί από τη Συνέλευση Αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα και όχι μόνο) και συνεχίζονται να εκδηλώνονται σε όλη τη χώρα, μέχρι τη Νίκη αυτής της -τόσο κομβικής- Απεργίας Πείνας για τη ζωή και την υγεία του 63χρονου λαϊκού αγωνιστή, αλλά και γενικότερα για την τύχη που θα επιφυλάσσει (από τούδε και στο εξής) η αστική “δικαιοσύνη” και το “σωφρονιστικό” σύστημα της, στους καταδικασμένους και τις καταδικασμένες για αδικήματα “τρομοκρατίας”.

Γι’ αυτό ως οι γνησιότεροι πολιτικοί απόγονοι του “σύγχρονου Παρθενώνα της Μακρονήσου” και ως οι πιστότεροι κυβερνητικοί εκφραστές του σύγχρονου “Στρατηγέ, ιδού ο Στρατός σας…”, με ύφος χιλίων μετεμφυλιακών στρατοδικών, επιμένουν -σχεδόν είκοσι χρόνια τώρα- να απαιτούν δηλώσεις μετανοίας και αποκήρυξης, να γκαιπελίζουν και να σπεκουλάρουν πολιτικά, ώστε για ακόμα μια φορά -πατώντας επί πτωμάτων- να υπηρετήσουν επάξια ως πιστοί πολιτικοί υπάλληλοι τις ορέξεις και τα συμφέροντα των αφεντικών τους και των αφεντικών των αφεντικών τους.

Στο θάλαμο του νοσοκομείου Λαμίας, όπου νοσηλεύεται φρουρούμενος ο επαναστάτης αγωνιστής, έπειτα από 30 μέρες σκληρής απεργίας πείνας -κάθε μερόνυχτο, κάθε ώρα που περνάει- το φως προσομοιάζει όλο και περισσότερο μ’ εκείνο το θανατηφόρο, από τις βρετανικές πτέρυγες Η, τα γερμανικά λευκά κελιά και τις τούρκικες φυλακές τύπου F, ενώ πάνω από την ατμόσφαιρα πλανάται όλο και πιο πυκνή η απειλή για χρήση του βασανιστηρίου της αναγκαστικής σίτισης.

Όπως έγραφε και το πανό της χθεσινής Συγκέντρωσης Αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα, έξω από το ελληνικό προξενείο στο Μιλάνο, η οποία ολοκληρώθηκε με αστυνομική επίθεση και πέντε προσαγωγές συντρόφων: ο χρόνος πιέζει…

Νίκη στον Αγώνα του Δημήτρη Κουφοντίνα – 30η Ημέρα Απεργίας Πείνας.

Άμεση μεταγωγή του στις φυλακές Κορυδαλλού.

Αλληλεγγύη στους απεργούς πείνας Γιάννη Δημητράκη και Νίκο Μαζιώτη (μέλος ΕΑ).

Αλληλεγγύη σε όλους και όλες τους προσαχθέντες και τις προσαχθείσες, τους συλληφθέντες και τις συλληφθείσες των κινήσεων αλληλεγγύης.

Κανένα καθεστώς εξαίρεσης στους πολιτικούς κρατούμενους.

Ο Αγώνας συνεχίζεται.

4η Πανελλαδική Μέρα Δράσης. Τρίτη 9 Φλεβάρη 2021. Στηρίζουμε τη Συγκέντρωση που καλείται στα Προπύλαια στις 17.00 από τη Συνέλευση Αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα.

Κίνηση της Βιολέττας (ΚτΒ)

Αθήνα, 6/2/21.

[1] απόσπασμα από την τηλεφωνική παρέμβαση του Δημήτρη Κουφοντίνα στην εκδήλωση-βιβλιοπαρουσίαση για την πολιτική συγκυρία και την επαναστατική προοπτική με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του “13 Απαντήσεις” (εκδόσεις Μονοπάτι). Αθήνα, Κ*Βοξ (πλ. Εξαρχείων) 30 Ιούνη 2016. Δημοσιεύθηκε στο 3ο τεύχος της πολιτικής επιθεώρησης ΜΟΛΟΤ (Νοέμβρης 2016).